Επιβίωση

[Nova]

Όνομα συγγραφέα: Nova

Είδος: ΕΦ

Βία: Ναι

Σεξ: Ναι

Αριθμός Λέξεων: 7683

Αυτοτελής: Ναι

Επιβίωση.

 

Ο Τζεφ φορούσε το μπλουζάκι με το σλόγκαν του επιθετικού τουφεκιού GH-901 ‘οι έξυπνες σφαίρες’. Ο πατέρας του είχε δύο GH-902, την ημιαυτόματη έκδοση φυσικά, γιατί την αυτόματη μπορούσε να την αγοράσει μόνο ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας, όχι πολίτες. Ήξερε όμως πώς να μετατρέψει το 902 σε 901 σε μερικές μονάχα ώρες. Κάτι τέτοιο ήταν παράνομο, αλλά αν χρειαζόταν θα ήταν πολύ χρήσιμο.

 

Οι γονείς του Τζεφ ήταν αυτοί που ο κόσμος ονόμαζε ‘οι τρελοί της επιβίωσης’, περνούσανε τον καιρό τους στο κτήμα να προετοιμάζονται για το τέλος του κόσμου και την κατάρρευση του πολιτισμού. Ο πατέρας του έλεγε πως αν δεν τους έπιαναν σε ακάλυπτο μέρος οι πυρηνικές εκρήξεις, σκοτώνοντας τους ή ακτινοβολώντας τους, θα επιβίωνε όλη η οικογένεια τον πυρηνικό πόλεμο και την μετέπειτα κατάρρευση της κοινωνίας. Ήταν προετοιμασμένοι για αυτό.

 

Στο κτήμα κάτω από το σπίτι τους η οικογένειά του είχε εγκαταστήσει ένα πυρηνικό καταφύγιο με όλες τις ανέσεις. Και δεν ήταν ένα από αυτά τα καταφύγια που ορισμένοι αγοράζανε προκατασκευασμένα και τα θάβανε τρία μέτρα κάτω από το έδαφος. Αυτά είχανε ελάχιστες πιθανότητες να επιζήσουν μιας έκρηξης ακόμη και αν γινόταν χιλιόμετρα μακριά. Το δικό τους καταφύγιο ήταν χτισμένο κάτω από δέκα μέτρα γης. Την περίοδο του πρώτου ψυχρού πολέμου ανάμεσα στις ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, κάποιος πλούσιος είχε παραγγείλει ένα εξοχικό για να σώσει την οικογένειά του σε περίπτωση πολέμου και δεν είχε λυπηθεί τα χρήματα στην κατασκευή του. Όταν ο πατέρας του αποφάσισε να ψάξει για σπίτι στην εξοχή και να εγκαταλείψει την πόλη για λόγους ασφάλειας – οι πόλεις αντιπροσώπευαν τους πρωταρχικούς στόχους σε περίπτωση πολέμου και τα τελευταία χρόνια το θερμόμετρο ανάμεσα στο ΝΟΜ και την ΑΣ ανέβαινε επικίνδυνα – ήταν τυχεροί να βρούνε το συγκεκριμένο κτήμα λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά. Δεν ήταν τόσο μακριά όσο θα ήθελαν οι γονείς του από την πόλη, αλλά το βάθος και ο τρόπος που ήταν φτιαγμένο το καταφύγιο έδινε την απαραίτητη προστασία. Δεν ήταν άλλωστε ένα απλό υπόγειο που κάποιος μετέτρεψε σε καταφύγιο, ήταν ένα καταφύγιο σχεδιασμένο από την αρχή για αυτό το σκοπό.

 

Ήταν αρκετά μεγάλο για να φιλοξενήσει δέκα άτομα με άνεση και με φαγητό και εφόδια για τουλάχιστον τέσσερις μήνες. Και η οικογένεια του Τζεφ δεν αρκέστηκε σε αυτό, το μεγάλωσαν για να βάλουν επιπλέον πυρομαχικά, τρόφιμα, νερό και οτιδήποτε άλλο θα χρειαζόταν. Υπήρχαν δύο πόρτες που έβγαιναν σε σπηλιές έξω από το καταφύγιο. Σπηλιές που στην ανάγκη θα γινόταν χώροι για την απόθεση σκουπιδιών και μολυσμένων αντικειμένων από την ραδιενέργεια, ακόμα και για την ταφή πτωμάτων. Αυτούς τους δυο χώρους ο πατέρας του είχε σκάψει και ενισχύσει για να μην καταρρεύσουν στην έκρηξη. Τώρα πια υπήρχε αρκετός χώρος για να διπλασιάσουν τα εφόδιά τους και αυτό ακριβώς έκαναν. Στη μια συναρμολόγησε μια τεράστια δεξαμενή με πολλούς μήνες απόθεμα νερού και στην άλλη έβαλε πετρέλαιο και δύο τεσσάρες ενεργειακές κυψέλες, κατάλληλες για να κινούν φορτηγά, άρματα μάχης, ελικόπτερα, ακόμη και μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πλήρως φορτισμένες είχαν αρκετή ενέργεια για να φωτίσουν το καταφύγιο για πολλούς μήνες ίσως και δύο χρόνια η καθεμιά.

 

Ο πατέρας του ξόδευε πολλά χρήματα στο καταφύγιο, αλλά αυτή ήταν και η δουλειά του. Χιλιάδες κόσμου σε όλη την Αμερικανική Ομοσπονδία, στην Ενωμένη Ευρώπη, την Ιαπωνία, Αυστραλία, ακόμη και σε περιοχές όπως η Νοτιοαμερικανική Κοινοπολιτεία, η Βορειοαφρικανική Ισλαμική Συνεργασία μέλη του ΝΟΜ (Νέου Οικονομικού Μπλόκου) όπως και οι υπόλοιποι, αλλά έξω από το στρατιωτικό σκέλος του και χωρίς τον φόβο της βέβαιης επίθεσης από την Ασιατική Συμμαχία, ζητούσαν συμβουλές από τον πατέρα του για το πώς να προστατευτούν. Εκείνος τους πουλούσε σχέδια για καταφύγια και έκανε εμπόριο εφοδίων. Ξηρά τροφή, ενεργειακές κυψέλες, στολές για Ραδιοβιοχημικό Πόλεμο, φάρμακα για την αντιμετώπιση της έκθεσης σε ραδιενέργεια (με μείωση της απόπτωσης των κυττάρων του οργανισμού), φάρμακα γενικής χρήσης με ημερομηνίες λήξης δεκαετίας, οδηγούς επιβίωσης. Όλα αυτά του δίνανε ένα σεβαστό εισόδημα για να μπορεί να προετοιμάζεται πυρετωδώς για το τέλος του κόσμου.

 

Αυτό το ‘χόμπι’ της οικογένειας του δεν είχε περάσει απαρατήρητο από κανέναν στην μικρή πόλη όπου ζούσανε. Και φυσικά όπως με κάθε τι πέρα από τα συνηθισμένα όλοι τους είχανε σημαδευθεί και ήτανε ‘οι τρελοί της επιβίωσης’. Κάτι τέτοιο δεν θα τολμούσαν ποτέ βέβαια να το πουν ποτέ μπροστά στον πατέρα του Τζεφ, που ως πρώην πεζοναύτη που ακόμα κρατούσε το αθλητικό σώμα που είχε στα νιάτα του τον φοβόντουσαν, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τους συμμαθητές του να τον βρίζουν και να του κολλάνε παρατσούκλια, ‘ο τρελός’, ‘ο μεταλλαγμένος’. Φιλίες δεν είχε. Τους λίγους φίλους που δημιούργησε στο Δημοτικό τους έχασε αργότερα. Κάποιους γιατί σταμάτησαν εκείνοι να του μιλάνε ακολουθώντας τους κανόνες της σχολικής κοινωνικοποίησης που απαιτούν την απομάκρυνση από τους περίεργους τύπους, κάποιους άλλους γιατί σταμάτησε εκείνος όταν κατάλαβε πόσο κακόμοιροι και περίεργοι ήταν. Κακόμοιροι και περίεργοι περισσότερο και από εκείνον.

 

Η κατάσταση με τις κοπέλες ήταν ακόμα χειρότερη. Καμιά τους δεν τον κοιτούσε, τουλάχιστον όχι εκείνες που ο Τζεφ επιθυμούσε, οι πιο όμορφες. Δεν ήταν άσχημος και η δουλειά μαζί με τον πατέρα του να μεγαλώσουν το καταφύγιο του είχε δώσει πραγματικούς μύες από την έντονη δουλειά και όχι μόνο τον όγκο που υποσχόταν τα κάθε είδους φαρμακευτικά σκευάσματα που διαφήμιζε η ολόραση. Και όμως μόνο εκείνες με τα σιδεράκια, τα σπυράκια, οι άσχημες, οι χοντρές τον φλερτάρανε.

 

Και εκείνος ήθελε τις πιο όμορφες. Δεν του αρκούσε να έχει μια κοπέλα μια οποιαδήποτε, ήθελε μια από τις πιο όμορφες του σχολείου. Μετά από χρόνια κοροϊδίας από τους συμμαθητές του δεν ήθελε να είναι και στις σχέσεις του με το άλλο φύλο ένας αποτυχημένος. Ήταν ο ‘τρελός της επιβίωσης’, αλλά αυτό ήταν κάτι των γονιών του, εκείνος ήταν καλός στα μαθήματα και στα αθλήματα. Ήθελε και σε αυτό να είναι καλός, ο καλύτερος αν μπορούσε. Αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να βρει μια κοπέλα από τις πιο όμορφες του σχολείου όπως του αρέσανε. Αλλά αυτές ήταν οι κοπέλες που ποτέ δεν θα γύριζαν να τον κοιτάξουν. Και φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν θα τον κοίταζε ποτέ η Τζέννιφερ.

 

Η Τζέννιφερ ήταν η πιο όμορφη κοπέλα του σχολείου, μελαχρινή με γκρίζα μάτια, τετράγωνο πρόσωπο, πλούσιο στήθος, ελαφρά μελαψό δέρμα -λατινοαμερικάνικα γονίδια- και απίθανο σώμα. Απλά πανέμορφη. Τα είχε με το Ρόμπερτ τον ποδοσφαιριστή, ψηλό, ξανθό, γυμνασμένο, που κυκλοφορούσε με το τελευταίο μοντέλο της Porsche δώρο του πατέρα του όταν πήρε το δίπλωμα. Ο Ρόμπερτ ήξερε πάντα ποια ήταν η σωστότερη ατάκα να πει και τα κορίτσια τριγυρνούσαν γύρω του σαν τις μέλισσες γύρω από το μέλι ή σαν μύγες γύρω από τα σκατά, όπως συνήθιζε να λέει χαμηλόφωνα όταν τον έβλεπε με κορίτσια ο Τζεφ. Η οικογένειά του Ρόμπερτ ήταν από τις πιο πλούσιες σε όλη την πολιτεία και αυτό τον έκανε περιζήτητο από τις κοπέλες, αφού είχε τα πάντα, ομορφιά, χρήματα, μυαλό, γοητεία. Εκείνος είχε διαλέξει από όλες την καλύτερη την πιο σέξι και πιο όμορφη, την Τζέννιφερ.

 

Από τη δύσκολη θέση στο σχολείο τον Τζεφ τον βγάζανε συνήθως τα μπλουζάκια του, το σκληρό βλέμμα του και το ότι μιλούσε ελάχιστα. Ήταν σίγουρος πως οι περισσότεροι φοβόταν μήπως έρθει κάποια μέρα στο σχολείο με πολυβόλο και αρχίσει να μοιράζει σφαίρες αριστερά και δεξιά και τον αφήνανε στην ησυχία του, που ήταν αυτό που ήθελε. Μιλούσαν πίσω από την πλάτη του αλλά για αυτό δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα, πέρα από το να έρθει πραγματικά με πολυβόλο στο σχολείο, μια ιδέα που έβρισκε πολύ ελκυστική τις μέρες που τα πράγματα ήταν χάλια.

 

Ο ψυχολόγος του σχολείου του μιλούσε μόνιμα μια με δυο φορές την εβδομάδα, χωρίς ποτέ να βεβαιωθεί πλήρως πως ο Τζεφ είχε την ανάγκη φαρμακευτικής υποστήριξης ή εγκλεισμού και να τον στείλει στον ψυχίατρο. Κάθε φορά ο Τζεφ του έλεγε αυτό που ήθελε να ακούσει και τον άφηνε να φύγει.

 

Στην ώρα της χημείας ο Τζεφ ποτέ δεν καθόταν να ανακατεύει υγρά και σκόνες μαζί με τους άλλους. Ο δάσκαλός του δεν είχε τίποτα να πει για αυτό, ειδικά από την ημέρα που του έφτιαξε μέσα σε είκοσι λεπτά με ότι μπορούσε να βρει στο εργαστήριο εκρηκτική ζελατίνη, όχι πολύ γύρω στα τρία με τέσσερα γραμμάρια. Την ανατίναξε μπροστά στο έκπληκτο βλέμμα όλης της τάξης. Έκανε μια λάμψη και έναν μικρό κρότο αρκετό για να εντυπωσιάσει και να φοβίσει, αλλά τίποτα άλλο. Μετά κάθισε στο μοναδικό θρανίο στο βάθος της τάξης πέρα από τους πάγκους εργασίας και άνοιξε ένα βιβλίο σχετικά με τη συντήρηση όπλων. Κανένας δεν τόλμησε να του πει οτιδήποτε. Πήγε για μια ακόμη φορά στον ψυχολόγο και πάλι χωρίς αποτέλεσμα και εκεί τελείωσε. Ο δάσκαλος του το βαθμολογούσε μόνο από τα τεστ και τις ερωτήσεις που αραιά και που του έκανε. Είχε λάβει και εκείνος όπως όλοι τους το μήνυμα.

 

Η πρώτη ώρα και εκείνο το πρωί ήταν ώρα χημείας και ο Τζεφ κάθισε στο θρανίο του ανοίγοντας το βιβλίο που διάβαζε – ‘Ιστορία του Ψυχρού Πολέμου ΝΑΤΟ-Συμφώνου της Βαρσοβίας 1945-1991’ – αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Όμως έκανε ψέματα πως αδιαφορούσε γιατί στην αίθουσα ήταν η Τζέννιφερ και ο Ρόμπερτ. Η Τζέννιφερ ήθελε να γίνει γιατρός και έπαιρνε το μάθημα της χημείας σοβαρά, ενώ ο Ρόμπερτ ήθελε να ασχοληθεί με την χημική εταιρεία του πατέρα του και η χημεία ήταν αναπόφευκτη επιλογή. Η Τζέννιφερ ήταν αρκετά καλή, αλλά ο Ρόμπερτ ήταν απλά ένας μέτριος μαθητής.

 

Εκείνο το πρωί ο δάσκαλός τους, ο Ροντρίγκεζ, μιλούσε αλλά ο Τζεφ δεν έδινε καμία απολύτως προσοχή σε αυτά που έλεγε. Όσο μπορούσε και χωρίς να τον δει κανένας κοιτούσε τα πόδια κάτω από την κοντή φούστα της Τζέννιφερ. Φορούσε μια κοντή κόκκινη-άσπρη φούστα που έφτανε μέχρι το μέσο του μηρού και όταν έσκυβε μπροστά ο Τζεφ σχεδόν έβλεπε το εσώρουχό της.

 

Όσο και να πρόσεχε όμως κάποια στιγμή τον είδε η Τζέννιφερ. Χάζευε τους μηρούς της ενώ σήκωσε ελαφρά το ένα πόδι της για να φτάσει κάτι στην άκρη του πάγκου. Τότε ο Τζεφ είδε το εσώρουχό της, πράγμα που στην ηλικία του ήταν ότι χρειαζόταν για να ερεθιστεί και άλλαξε θέση για να μην το καταλάβουν όλοι. Ο ήχος που έκανε καθώς μετακινήθηκε στην καρέκλα έκανε την Τζέννιφερ να γυρίσει και τότε συνειδητοποίησε τι είχε γίνει. Το πρόσωπό της κοκκίνισε και το γελάκι που άρχισε να βγαίνει από το στόμα της πνίγηκε. Την κοίταξε στο πρόσωπο με ένα ειρωνικό χαμόγελο, κατέβασε επιδεικτικά τα μάτια του στους μηρούς της ακόμα μια φορά και συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο του.

 

Εκείνη για μερικά δευτερόλεπτα σκέφτηκε να το πει στο Ρόμπερτ –με την άκρη του ματιού του έβλεπε πως δεν είχε ακόμα γυρίσει στο πείραμα που έκανε- αλλά ήξερε πως αυτό θα προκαλούσε καυγά. Ένας καυγάς δεν θα χειροτέρευε και πάρα πολύ την θέση του Τζεφ στο σχολείο, αλλά σίγουρα θα δημιουργούσε προβλήματα στο Ρόμπερτ.

 

Αν και με το πρόσωπο ακόμα κόκκινο από το θυμό, γύρισε και συνέχισε να προσέχει το δάσκαλο και το πείραμα που κάνανε. Με προσπάθεια κατάφερε να μην τραβήξει την φούστα της προς τα κάτω για να κρύψει τα μπούτια της, δεν είχε τίποτα να ντραπεί και δεν θα τον άφηνε να κερδίσει, αλλά την έπιασε δυο φορές να φέρνει τα χέρια της να κάνουν την κίνηση και μετά βιαστικά να σταματάει πριν την ολοκληρώσει.

 

Μόνο την ώρα που έφευγαν βιάστηκε να αφήσει την αίθουσα πριν από όλους τους άλλους.

 

Και αυτό ήταν κάτι που ο Τζεφ πρόσεξε.

 

Χαμογέλασε. Με κάποιο τρόπο ήταν στις σκέψεις τις, όχι ακριβώς με αυτόν που θα ήθελε αλλά κάτι ήταν και αυτό.

 

*

Στο σχολείο εκείνη την ημέρα θα έβλεπαν την απευθείας σύνδεση με το κέντρο ελέγχου της αποστολής του ‘Mars 2’ στον Άρη. Το διαστημόπλοιο είχε φτάσει την προηγούμενη εβδομάδα στον κόκκινο πλανήτη για να αντικαταστήσει το πλήρωμα του ‘Mars 1’ που ήταν εκεί για ενάμιση χρόνο και θα έφευγαν την επόμενη εβδομάδα. 22 χρόνια μετά την πρώτη προσαρείωση η βάση δούλευε ακόμη σε μια ημιμόνιμη κατάσταση. Τα πληρώματα επιστρέφανε στη Γη, κάποιοι αλλάζανε, οι περισσότεροι πηγαίνανε ξανά στον Άρη. Πολλά από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ένα πλήρωμα μόνιμα στον πλανήτη δεν είχαν ακόμη λυθεί. Ο Άρης δεν είχε μαγνητικό πεδίο και ούτε ζώνη Βαν Άλεν για να σταματάει τα σωματίδια του ηλιακού ανέμου και φυσικά δεν είχε ούτε ατμόσφαιρα ικανή να απορροφήσει την κοσμική αλλά και ηλιακή ακτινοβολία. Αυτό ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα και για την ώρα περνούσαν μεγάλο μέρος της παραμονής τους κάτω από το έδαφος γιατί δεν είχε βρεθεί άλλη λύση, πέρα από την επιστροφή στη Γη για επιδιόρθωση των ζημιών από την ακτινοβολία σε εξειδικευμένα νοσοκομεία.

 

Ο Τζεφ εκείνο το πρωί φορούσε ένα κοντό μπλουζάκι –αν και μόλις Μάρτης είχε ζεστάνει για τα καλά- με την εικόνα μιας πυρηνικής έκρηξης και τα λόγια ‘Βομβάρδισε τους όλους με πυρηνικά και άσε το Θεό να τους ξεχωρίσει’ (‘Nuke `em all let God short `em off’). Πολλά βλέμματα τον κοιτάξανε με εχθρότητα και αντιπάθεια την πρώτη ημέρα που το φόρεσε, αλλά αδιαφόρησε όπως συνήθως, τώρα πια ούτε που το προσέχανε. Τα πάντα συνηθίζονται έλεγε συχνά η μητέρα του και είχε δίκιο.

 

Όπως πάντα κάθισε στο βάθος της τάξης και άνοιξε ένα βιβλίο αστρονομίας. Όχι πως περίμενε ποτέ να μάθει να αναγνωρίζει παραπάνω από μια χούφτα αστερισμούς αλλά του άρεσε και τον διασκέδαζε. Οι περισσότεροι συμμαθητές του χρησιμοποιούσαν φορητούς αναγνώστες. Ήταν μηχανήματα με πάχος λίγων χιλιοστών που μπορούσαν να φορτώσουν οποιοδήποτε αρχείο κειμένου και να το εμφανίσουν στην οθόνη του, που είχε την ίδια αντίθεση με το χαρτί, και από εκεί να το διαβάσουν με άνεση. Ο πατέρας του διαφωνούσε με την χρήση κάποιων τεχνολογιών και οι φορητοί αναγνώστες αν και βολικοί δεν θα επιζούσαν ενός ηλεκτρομαγνητικού παλμού σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης και θα καταστρεφόταν. Ακόμη και αν επιζούσαν η ανάγκη για ενέργεια έκανε τα βιβλία πολύ πιο βολικά. Το μόνο που χρειάζεσαι με ένα βιβλίο είναι φως και ένα χέρι για να γυρνάει τις σελίδες.

 

Όσοι κάθισαν δίπλα του έκαναν ότι μπορούσαν για να αδιαφορήσουν για την ύπαρξή του, πράγμα που δεν τον δυσαρεστούσε. Ήταν απορροφημένος στο βιβλίο όταν χτύπησε το κινητό του. Ο πατέρας του είχε απαγορέψει τα κυκλώματα τατουάζ πάνω στο δέρμα γιατί είχαν τον κίνδυνο να μολυνθούν και σε έναν μεταπυρηνικό κόσμο με έλλειψη σε αντιβιοτικά και γενικά σε φάρμακα αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελες να σου συμβεί. Έβγαλε το κινητό του από την τσέπη και το κρέμασε στο αυτί.

 

«Τζεφ» ήταν ο πατέρας του «βγες γρήγορα από το σχολείο, φτάνω σε λίγα λεπτά, αμέσως αφού πάρω και την Σούζαν από το δημοτικό, να με περιμένεις στην είσοδο.»

 

Ο Τζεφ από την φωνή του πατέρα του, που είχε γίνει κοφτή και γρήγορη σαν να ήταν πάλι στους πεζοναύτες και να έδινε διαταγές, κατάλαβε πως κάτι είχε συμβεί. Δεν ήταν όμως η κατάλληλη στιγμή για να πει οτιδήποτε άλλο. Παλιά αντανακλαστικά από την εποχή που υπηρετούσε στην Κεντρική Αφρική είχανε ξυπνήσει και δεν είχε να κάνει με τον πατέρα του πλέον, αλλά με τον Λοχία και έπρεπε να του φτάσουν αυτά που του έλεγε.

 

«Πρέπει να πάρω άδεια, κύριε, από το δάσκαλο» πάντα αποκαλούσε τον πατέρα του κύριο. Η μητέρα του ήταν η μα – συνήθως από τη βιασύνη έτρωγε μια συλλαβή αν και ήθελε να πει μαμά ή μάνα – αλλά ο πατέρας του ήταν πάντα ο κύριος.

 

«Χέσε την άδεια και να είσαι στην έξοδο σε λιγότερο από πέντε λεπτά.» το τηλέφωνο έκλεισε.

 

Έβαλε το κινητό πίσω στην τσέπη του και βόλεψε τα βιβλία στην σάκα του. Σκέφτηκε γρήγορα τι θα μπορούσε να πει αν τον σταματούσαν. Σηκώθηκε και έφτασε στην πόρτα την ώρα που η φιλόλογος έμπαινε μέσα.

 

Ήταν μια γυναίκα στα εξήντα της που δεν είχε δει ούτε μια μέρα θεραπείας αντιγήρανσης. Στην εποχή τους αυτό ήταν σπάνιο –ακόμη και ο πατέρας του έπαιρνε φάρμακα. Αν τα σταματούσε θα γερνούσε κανονικά χωρίς άλλες παρενέργειες και δεν έβλεπε το πρόβλημα να κερδίσεις μερικά χρόνια ζωής– και δεν είχε την παραμικρή ιδέα γιατί δεν το έκανε. Πολλοί λέγανε πως η πίστη της δεν της επέτρεπε να πάρει φάρμακα αντιγήρανσης, άλλοι πως είχε κάποια πάθηση που έκανε τον οργανισμό της να μην αντιδρά στα φάρμακα, κανένας δεν ήταν σίγουρος.

 

«Τζεφ; Τι συμβαίνει, που πας;»

 

Χωρίς δισταγμό είπε ψέματα. «Με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου. Η μικρή μου η αδελφή έπεσε και έσπασε το χέρι της και θα περάσει να με πάρει για να πάμε στο νοσοκομείο. Πάω στο γραφείο του διευθυντή. Τώρα τον παίρνει τηλέφωνο ο πατέρας μου για να πάρω την άδεια.»

 

Το πρόσωπο της δασκάλας του γέμισε πραγματική ανησυχία όταν το άκουσε. «Ελπίζω να μην είναι σοβαρό.» είπε μονάχα και παραμέρισε για να περάσει.

 

Εκείνος έγνεψε καταφατικά και βγήκε από την αίθουσα πηγαίνοντας προς το γραφείο του διευθυντή μέχρι να ακούσει την πόρτα πίσω του να κλείνει, μετά έστριψε και πήγε προς την έξοδο. Υπήρχε φύλακας αλλά ο πατέρας του θα το κανόνιζε όταν θα έφτανε στο σχολείο. Τουλάχιστον το ευχόταν. Άλλωστε του είπε ‘Χέσε την άδεια’.

 

Στον τοίχο δίπλα στην πόρτα υπήρχε μόνιτορ 3Δ που έδειχνε το σήμα του υπουργείου εκπαίδευσης και την σημαία της Αμερικανικής Ομοσπονδίας. Αυτό και τα λίγα φώτα στο διάδρομο ήταν τα μοναδικά που κατανάλωναν ηλεκτρισμό.

 

Όλα σβήσανε. Ο Τζεφ έμεινε ακίνητος για δύο δευτερόλεπτα πριν κοιτάξει το ρολόι του. Μπορούσε να είναι μια απλή διακοπή ρεύματος, απίθανο όχι όμως αδύνατο είχανε χρόνια από την τελευταία, αλλά και το ρολόι του είχε σβήσει. Η μητέρα του είχε αυτή την ιδέα να κουβαλούν όλοι μαζί τους ένα ηλεκτρονικό ρολόι, πέρα από το να βλέπουν την ώρα ήταν και πολύ καλό για ανιχνευτής ηλεκτρομαγνητικών παλμών η πρώτη προειδοποίηση σε μια πυρηνική επίθεση.

 

Το ένστικτό του μετά από χρόνια προετοιμασίας από τους γονείς του έλεγε να βουτήξει και να καλυφθεί γιατί από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτα θα έφτανε το ωστικό κύμα.

 

Τότε είδε τον κόσμο έξω από το κτίριο να σηκώνει τα χέρια του και να δείχνει ψηλά στον ουρανό. Βγήκε έξω, ο φρουρός ήταν απασχολημένος και εκείνος να κοιτάει ψηλά για να τον σταματήσει. Στον ουρανό υπήρχε ένας δεύτερος ήλιος που άλλαζε χρώμα από κίτρινο, σε πορτοκαλί και κόκκινο, καθώς η θερμοκρασία του έπεφτε.

 

Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο. Ήταν το πρώτο πλήγμα. Τα σενάρια θέλανε μια ή παραπάνω πυρηνικές εκρήξεις στην στρατόσφαιρα ώστε να καταστραφεί κάθε απροστάτευτο ηλεκτρονικό σύστημα, το ρολόι του, το δίκτυο ηλεκτροδότησης, οι υπολογιστές. Το αυτοκίνητο του πατέρα του μπορεί να μην ήταν η τελευταία λέξη της μόδας αλλά ήταν προστατευμένο από ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς και δεν θα σταματούσε.

 

Τα αυτοκίνητα στο δρόμο είχαν σταματήσει και μια απόκοσμη ηρεμία είχε καταλάβει την πόλη. Τα εκατομμύρια μηχανές που κανονικά δημιουργούσαν έναν αέναο βόμβο ξαφνικά είχανε σωπάσει. Οι πόρτες από τις αίθουσες ανοίξανε και οι μαθητές βγήκανε στο προαύλιο. Το μάθημα δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Οι φορητοί αναγνώστες είχανε καταστραφεί, οι υπολογιστές της τάξης είχανε σβήσει, οι οθόνες νεκρωθεί.

 

Ο Τζεφ περπάτησε προς την είσοδο του πάρκινγκ να προλάβει τον πατέρα του πριν φτάσει μπροστά από το σχολείο που πολλοί συμμαθητές του μαζευότανε. Έπρεπε να φτάσουν στο σπίτι και να κλειστούν στο καταφύγιο, πριν οι υπόλοιποι συνειδητοποιήσουν πως τίποτα πια δεν δούλευε, πως τα αυτοκίνητα, τα κινητά και οι φορητοί υπολογιστές ήταν πλέον άχρηστοι, και ίσως πως το μοναδικό όχημα σε όλη την πόλη που ακόμα κινούνταν, πέρα από κάποιο στρατιωτικό, ήταν το αυτοκίνητο του πατέρα του. Και σε καμιά περίπτωση δεν έπρεπε κανένας να καταλάβει, πριν η οικογένειά του ήταν ασφαλής, πως το εργοστάσιο σύντηξης – ένα από τα πέντε σε όλη την ομοσπονδία και ένα από τα έντεκα σε όλο τον κόσμο – θα ήταν ανάμεσα από τους πρώτους στόχους της Ασιατικής Συμμαχίας. Ίσως να μην είχαν παραπάνω από είκοσι λεπτά πριν από την επανείσοδο στην ατμόσφαιρα των πρώτων κεφαλών με στόχο την μικρή πόλη τους και το εργοστάσιο σύντηξης.

 

Στην είσοδο του πάρκινγκ δεν ήταν κανένας και είχε καλή ορατότητα να δει τον πατέρα του ενώ θα έφτανε. Τα λίγα λεπτά που περίμενε εκεί του φανήκανε αιώνες. Είδε την Porsche του Ρόμπερτ και τη Τζέννιφερ να φτάνει από το σχολείο και να προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα, μάλλον άδικα γιατί ο ΗΥ του αυτοκινήτου είχε ‘ψηθεί’ από τον ΗΜΠ και ήταν κατεστραμμένος, ενώ με το αριστερό της χέρι πατούσε ξανά και ξανά το μάγουλο μπροστά από το αυτί της για να ενεργοποιήσει το νεκρό τατουάζ τηλέφωνο. Απασχολημένη με το αυτοκίνητο ούτε που τον πρόσεξε.

 

Δεν τον παραξένεψε να δει την Τζέννιφερ να παίρνει το αυτοκίνητο του Ρόμπερτ, το έκανε συχνά, είχε πολλά χρήματα για να ανησυχεί για ένα αυτοκίνητο, εξάλλου τα αυτόματα προγράμματα πλοήγησης βοηθούσαν να αποφευχθούν τα ατυχήματα.

 

Ο Τζεφ χαμογέλασε. Για ότι συνέβαινε εκείνος ήταν προετοιμασμένος ήξερε τι έπρεπε να κάνει οι υπόλοιποι δεν θα είχαν καμία ευκαιρία για να μάθουν. Ο πατέρας του αργούσε και ο Ρόμπερτ δεν φαινόταν πουθενά. Η Τζέννιφερ άρχισε να χτυπά την πόρτα του αυτοκινήτου για να ανοίξει χωρίς καμιά τύχη. Οργισμένη ήταν ακόμη πιο όμορφη.

 

Μια τρελή ιδέα του ήρθε. Κανένας δεν τους έβλεπε. Λίγοι ήταν εκείνοι που δεν κοιτούσαν την κόκκινη πια μπάλα φωτός στον ουρανό και η ορατότητα από την είσοδο του σχολείου ήταν κακή με δέντρα να παρεμβάλλονται. Στον δρόμο δεν περνούσαν αυτοκίνητα και κανένας δεν ήταν σταματημένος μπροστά στην είσοδο. Κοίταξε γρήγορα αριστερά δεξιά και δεν είδε κανέναν.

 

Περπάτησε όσο γρήγορα και αθόρυβα μπορούσε προς την Τζέννιφερ με το χέρι του να ψάχνει μέσα στην σάκα του. Χαμογέλασε όταν βρήκε το βιβλίο αστρονομίας, μεγάλο και βαρύ, με σκληρό εξώφυλλο. Το έβγαλε και το ζύγισε με το χέρι του δοκιμάζοντας το βάρος του. Θα έκανε τη δουλειά του. Η σάκα της Τζέννιφερ έπεσε κάτω και όλα τα πράγματά της χυθήκανε έξω. Έβρισε δυνατά και έσκυψε να τα μαζέψει. Ακόμη καλύτερα σκέφτηκε ο Τζεφ και σήκωσε με τα δυο του χέρια το βιβλίο πριν το κατεβάσει στο κεφάλι της.

 

Όταν ακούστηκε το χτύπημα η Τζέννιφερ έσκυψε προς τα μπροστά και έφερε το δεξί της χέρι στο κεφάλι της πριν χάσει την ισορροπία της και ξαπλώσει στο έδαφος. Ετοιμάστηκε να την χτυπήσει για δεύτερη φορά, αλλά δεν χρειαζόταν. Η Τζέννιφερ ήταν ακίνητη με χέρια και πόδια σε παράξενες γωνίες, αναίσθητη.

 

Έλεγξε αν τον είχε δει κανένας και ευχαριστημένος διαπίστωσε πως η τύχη του συνεχιζόταν. Προσεκτικά έβαλε το βιβλίο πίσω στην σάκα και άρχισε να τραβάει το σώμα της προς την είσοδο του πάρκινγκ κρύβοντας την πίσω από τα οχήματα. Όταν είδε τον πατέρα του να φτάνει στην είσοδο του έκανε νόημα και όταν εκείνος σταμάτησε έριξε τη Τζέννιφερ στον ώμο του και κινήθηκε προς το αυτοκίνητο.

 

Άνοιξε την πίσω πόρτα και την ακούμπησε στο κάθισμα. Χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για να της δέσει τη ζώνη και να βολέψει πόδια, χέρια και το κεφάλι της.

 

«Ποια είναι;» ρώτησε η αδερφή του που καθόταν δίπλα της.

 

«Η κοπελιά μου, ξέσπασε πανικός μέσα στο σχολείο όταν είδαν την έκρηξη και έπεσε, κάποιος την έσπρωξε και χτύπησε στο κεφάλι. Δεν μου φαίνεται σοβαρό αλλά είναι αναίσθητη. Πρόσεχέ την.» είπε ο Τζεφ και έκλεισε την πόρτα.

 

Κάθισε στο μπροστινό κάθισμα. Ο πατέρας του κοίταξε την Τζέννιφερ και μετά τον Τζεφ. «Αν αυτή είναι η κοπέλα σου, εγώ γιατί δεν ξέρω τίποτα;»

 

«Τα έχουμε από τη Δευτέρα, κύριε. Δεν το είχαμε πει σε κανένα, ο πρώην της είναι πολύ ζηλιάρης και ήθελε να περάσει λίγος καιρός πριν μαθευτεί.» είπε ψέματα ο Τζεφ με την ίδια ευκολία με την οποία ανέπνεε.

 

Ο πατέρας του κοίταξε ακόμη μια φορά την Τζέννιφερ και το πρόσωπό του γέμισε αμφιβολία. Ο Τζεφ φοβήθηκε πως θα του έλεγε να την βγάλει έξω από το αυτοκίνητο. Σήκωσε το δάκτυλό του στο γιο του.

 

«Αν όταν συνέλθει δεν επιβεβαιώσει την ιστορία σου, έφυγε, με κατάλαβες; Ότι και να γίνεται έξω από το καταφύγιο, φεύγει και δεν θέλω κουβέντα!»

 

«Μάλιστα κύριε.» είπε ο Τζεφ γνέφοντας καταφατικά με το κεφάλι του. Ήθελε να χαμογελάσει αλλά δεν το έκανε. Δεν είχε ακόμα τελειώσει.

 

Το αυτοκίνητο ξεκίνησε με τα λάστιχα να στριγκλίζουν. Τώρα πια ήταν δέκα λεπτά, ίσως και λιγότερο από τη σωτηρία. Δυο πράγματα έπρεπε να γίνουν: οι εκρήξεις να μην τους πιάσουν έξω από το καταφύγιο και η Τζέννιφερ να είναι αρκετά έξυπνη και να συνεργαστεί.

 

Αργά και αθόρυβα πήρε μια βαθιά ανάσα. Μπορεί και να τα κατάφερνε.

 

 

Μέρος πρώτο.

[Nova]

Μέρος δεύτερο.

 

 

Το καταφύγιο ήταν μεγάλο και άνετο, είχαν κάνει καλή δουλειά όταν το χτίσανε. Πέρα από την κουζίνα, το μπάνιο και την τραπεζαρία υπήρχαν άλλα πέντε μεγάλα δωμάτια γύρω από τους κοινόχρηστους χώρους. Ένα ήταν για τους γονείς τους και ένα για εκείνον και την αδελφή του. Δύο ήταν αποθηκευτικοί χώροι και ένα ήταν εργαστήριο και δωμάτιο του ασυρμάτου. Στους αποθηκευτικούς χώρους υπήρχαν τρόφιμα, ιατρικά εφόδια, νερό, όπλα, πυρομαχικά, ρούχα, ακόμη και στολές αντιραδιενέργειας. Οτιδήποτε θα είχαν ανάγκη για να επιζήσουν μιας πυρηνικής επίθεσης.

 

Στο δωμάτιο του Τζεφ και της αδερφής του ήταν μόνο εκείνος και η Τζέννιφερ, ακόμα αναίσθητη. Το καταφύγιο είχε περισκόπιο και η οικογένεια του κοιτούσαν έξω από αυτό. Δέκα λεπτά πριν τον είχαν ειδοποιήσει πως δύο πυρηνικές εκρήξεις είχανε καταστρέψει την πόλη. Δεν χρειαζόταν την ενημέρωση. Όταν έγιναν οι εκρήξεις το καταφύγιο τραντάχτηκε ολόκληρο. Όσο και αν αυτά ήταν άσχημα νέα, ο Τζεφ ήταν χαρούμενος. Καθόταν σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι όπου ήταν ξαπλωμένη η Τζέννιφερ αναίσθητη και όμορφη όπως πάντα. Είχε την επιθυμία να απλώσει το χέρι του και να την χαϊδέψει και να βάλει το χέρι του κάτω από την μπλούζα και την φούστα της, είχε την επιθυμία να κάνει πολλά περισσότερα από αυτά, αλλά ήθελε τα πράγματα να γίνουν σωστά γιατί δεν θα είχε άλλη ευκαιρία.

 

Αν εκείνη αρνούνταν δυο πράγματα θα μπορούσαν να συμβούν: οι γονείς του θα την λυπόντουσαν και θα την κρατούσαν - δύσκολο, αλλά όχι απίθανο, οι γονείς του ήταν σκληροί όχι όμως απάνθρωποι - ή θα την πετούσαν έξω. Έπρεπε να την τρομάξει και να την πείσει πως οι γονείς του δεν θα την κρατούσαν αν εκείνος έλεγε πως δεν ήταν η κοπέλα του, θα την πετούσαν έξω. Αν η Τζέννιφερ κατέληγε έξω στην ραδιενέργεια μέσα σε μερικές ώρες ή μέρες το πολύ θα πέθαινε, χωρίς μαλλιά και με φριχτές πληγές να αιμορραγούν σε όλο της το σώμα.

 

Στο μυαλό του έπαιζε ξανά και ξανά τι θα της έλεγε για να είναι έτοιμος όταν θα ξυπνούσε και σκεφτόταν τη στιγμή που τη χτύπησε στο κεφάλι. Παράξενο, δεν θα το φανταζόταν ποτέ, αλλά το έβρισκε ευχάριστο, σχεδόν ερεθιστικό. Είχε χρόνια να μπλεχτεί σε καυγά, από το δημοτικό, και δεν το είχε φανταστεί πως είναι τόσο ωραίο να χτυπάς κάποιον, τόσο ωραίο να χτυπάς μια κοπέλα.

 

Η αναπνοή της άλλαξε και τα μάτια της ανοίξανε. Τρομαγμένη όταν τον αναγνώρισε ανασηκώθηκε στο κρεβάτι και τραβήχτηκε μακριά του. Τα χείλη του σφίχτηκαν ‘έχουμε πολύ δουλειά με αυτήν’ σκέφτηκε.

 

Σήκωσε το χέρι του, την παλάμη προς το μέρος της, για να τη σταματήσει πριν να φωνάξει ή πει οτιδήποτε.

 

«Θα τα πω μια φορά και μια φορά μόνο και καλά θα κάνεις να με ακούσεις. Δεν θα σου πω ψέματα, ότι θα σου πω θα είναι μόνο η αλήθεια και όταν τελειώσω θα πρέπει να πάρεις μια απόφαση.»

 

Το πρόσωπό της ήταν τρομοκρατημένο.

 

«Σε χτύπησα με ένα βιβλίο στο κεφάλι και έπεσες αναίσθητη.» Σήκωσε το δάκτυλό του για να τη σταματήσει όταν άνοιξε το στόμα για να φωνάξει. «Σου ζήτησα να με ακούσεις πριν πεις οτιδήποτε, σου υπόσχομαι πως δεν θα σε πειράξω.»

 

Έκλεισε το στόμα της και έτριψε το κεφάλι της στο χτύπημα. Του έδινε λίγη πίστωση χρόνου. Υπήρχε κάποια ελπίδα, η κοπέλα συμπεριφερότανε έξυπνα για την ώρα.

 

«Η πρώτη έκρηξη που είδες στον ουρανό ήταν πυρηνική έκρηξη στην στρατόσφαιρα. Σκοπός της ήταν να καταστρέψει οτιδήποτε ηλεκτρονικό σε όλη τη Βόρεια Αμερική και τα κατάφεραν. Θυμάσαι που προσπαθούσες να ανοίξεις την πόρτα του αυτοκινήτου και δεν άνοιγε;» το βλέμμα της φωτίστηκε «το τηλέφωνο τατουάζ; Ούτε και εκείνο δούλευε σωστά; Ο ηλεκτρομαγνητικός παλμός τα έκαψε όλα, είναι νεκρά, πάνε, πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς αυτά.

 

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πριν από μερικά λεπτά δυο πυρηνικές εκρήξεις κατέστρεψαν ολοκληρωτικά την πόλη. Όσοι δεν είναι ήδη νεκροί θα πεθάνουν στις επόμενες ώρες, το πολύ μέρες από τη ραδιενέργεια.»

 

Τρόμος πάλι κατέλαβε το πρόσωπό της. «Ο πατέρας μου, η μάνα μου, ο αδελφός μου…» ψέλλισε εκείνη.

 

«Πιθανότατα ήδη νεκροί.» δεν είχανε πολύ χρόνο πριν έρθουν οι γονείς του και έπρεπε να τελειώσει να της μιλάει για να δεχθεί το σχέδιο του. «Και αν δεν είναι νεκροί, είναι πολύ αργά για να γίνει κάτι πλέον για αυτούς, τώρα πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου. Κατάλαβες;»

 

Τα μάτια της γεμίσανε δάκρυα, αλλά έγνεψε με το κεφάλι της καταφατικά.

 

«Οι γονείς μου σε δεχθήκανε στο καταφύγιο γιατί τους είπα πως είμαστε ζευγάρι και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να δεχθούν να μείνει μια άγνωστη μόνο και μόνο γιατί μου αρέσει. Θα δεχτούν την κοπέλα μου, που με αγαπάει και νοιάζεται για μένα, αλλά θα πετάξουν έξω στην ραδιενέργεια μιαν άγνωστη, το κατάλαβες αυτό;»

 

Το στόμα της σφίχτηκε. Το κατάλαβε.

 

«Ωραία και πριν το ρωτήσεις, ναι το κάνω γιατί μου αρέσεις και γιατί θέλω σεξ από εσένα. Και θα κάνουμε σεξ, αλλιώς θα καταλήξεις έξω. Μόνο η οικογένειά μου θα μείνει μέσα, αν θέλεις να γίνεις οικογένεια καλώς, αλλιώς πέθανες. Κατάλαβες; Αν σε ρωτήσουν τα φτιάξαμε τη Δευτέρα, φιληθήκαμε για πρώτη φορά στο γυμναστήριο και δεν το είπαμε σε κανένα γιατί ο πρώην σου είναι πολύ ζηλιάρης. Την αδερφή μου τη λένε Σούζαν, τον πατέρα μου Μάικ και τη μάνα μου Νάνσυ, αλλά θα τους φωνάζεις κύριε και κυρία.»

 

Η Τζέννιφερ ξεροκατάπιε και για μερικά δευτερόλεπτα δεν είπε τίποτα.

 

«Θέλω να δω.»

 

«Τι θέλεις να δεις;»

 

«Τις εκρήξεις.»

 

Ο Τζεφ ακούμπησε πίσω στην καρέκλα και πήρε μια βαθιά ανάσα.

 

«Και αν είναι έτσι όπως τα λέω, τότε θα δεχθείς;»

 

Στο βλέμμα της υπήρχε μίσος μπορούσε να το δει, αλλά δεν τον ενδιέφερε.

 

«Αν είναι έτσι όπως τα λες, θα έχω άλλη επιλογή;»

 

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και σηκώθηκε δίνοντας το χέρι του. Εκείνη σηκώθηκε χωρίς τη βοήθειά του. Ο Τζεφ άνοιξε την πόρτα και βγήκανε στην τραπεζαρία. Το τηλεσκόπιο βρισκόταν στο εργαστήριο. Τον ακολούθησε και βρήκανε όλη την οικογένεια καθισμένη στις καρέκλες αμίλητη.

 

«Η Τζέννυ ξύπνησε, θέλει να δει από το τηλεσκόπιο.»

 

Η μητέρα του παραχώρησε τη θέση της στην Τζέννιφερ που κάθισε και έβαλε το πρόσωπό της για να δει έξω.

 

Το τηλεσκόπιο ήταν οπτικό όπως εκείνα που είχανε κάποτε τα υποβρύχια. Το προτιμούσαν από τις κάμερες για να μην καταναλώνει ενέργεια και για να μην επηρεάζεται από τους ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς. Πέρα από το τηλεσκόπιο δυο ντουζίνες αεραγωγοί με φίλτρα βγαίνανε στην επιφάνεια για να φέρνουν αέρα στο καταφύγιο. Τα φίλτρα δεν ήταν τέλεια, λίγη ραδιενέργεια και πάλι θα περνούσε, αλλά θα ήταν το ένα εκατοστό ίσως και λιγότερο από ότι χωρίς αυτά.

 

Η Τζέννιφερ τραβήχτηκε μόλις είδε για πρώτη φορά τα πυρηνικά μανιτάρια. Δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά της. Ξαναπλησίασε και κούνησε αριστερά δεξιά το τηλεσκόπιο για να δει τριγύρω. Το σπίτι τους είχε καταστραφεί –μόνο κάποια ξύλα στεκόταν ακόμη εδώ και εκεί- από το ωστικό κύμα και ήταν τουλάχιστον δέκα χιλιόμετρα έξω από την πόλη.

 

Απομάκρυνε το πρόσωπό της από το τηλεσκόπιο και κατέβασε τα μάτια της. Έπρεπε να πάρει μιαν απόφαση γρήγορα. Λάθος, σκέφτηκε, έπρεπε να παίξει όσο καλύτερα γινόταν το ρόλο της κοπέλας του Τζεφ.

 

Ξέσπασε σε αναφιλητά. Η οικογένεια της ήταν νεκροί. Ο Ρόμπερτ ήταν νεκρός. Όλοι οι φίλοι της και ο μοναδικός που είχε να στραφεί ήταν ο τρελός, ο ανώμαλος Τζεφ. Και έπρεπε να το κάνει με τρόπο ώστε να την πιστέψουν οι γονείς του.

 

Σηκώθηκε από την καρέκλα και πήγε προς το μέρος του αγκαλιάζοντας τον και ξεσπώντας σε ακόμη μεγαλύτερα αναφιλητά. Αν πραγματικά ήξεραν πόσο της κόστιζε να κάνει κάτι τέτοιο θα της δίνανε το Όσκαρ ηθοποιίας. Την αγκάλιασε και εκείνος και όσο και να μισούσε και τον Τζεφ και αυτό που έκανε, βρήκε σε αυτό το αγκάλιασμα ανακούφιση.

 

*

Εφόδια είχαν μετακινηθεί για να γίνει χώρος και να μετακομίσει η Σούζαν σε έναν από τους αποθηκευτικούς χώρους, σε ένα από τα εφεδρικά ράντζα που είχαν. Στο δωμάτιο τα δυο κρεβάτια είχαν ενωθεί. Ο πατέρας του διακριτικά του έδειξε που είχαν βολέψει τα προφυλακτικά και τα χάπια αντισύλληψης. Ο Τζεφ πήρε προφυλακτικά, τα αντισυλληπτικά και για τους άντρες και για τις γυναίκες θέλανε μερικές ημέρες για να δράσουν.

 

Στο δωμάτιο είχε ξαπλώσει όταν η Τζέννιφερ ήρθε.

 

«Γδύσου. Με το φως ανοιχτό.»

 

Εκείνη υπάκουσε και όταν τελείωσε στεκόταν γυμνή στο κέντρο του δωματίου. Έτρεμε ίσως από το κρύο, ή από την ντροπή, το θυμό, στον Τζεφ δεν ενδιέφερε ιδιαίτερα. Ήταν τόσο όμορφη όσο περίμενε.

 

«Έλα.» είπε και σήκωσε το σεντόνι.

 

Ήταν η πρώτη του φορά. Είχε δοκιμάσει προγράμματα εικονικής πραγματικότητας αλλά η πραγματικότητα είναι πάντα διαφορετική. Βρέθηκε μέσα της μέσα σε δευτερόλεπτα χωρίς φιλιά, χάδια ή άλλα προκαταρτικά. Η Τζέννιφερ πόνεσε και έβγαλε ένα μικρό βογκητό που ο Τζεφ πίστεψε λάθος πως ήταν ενθουσιασμός για τις ερωτικές του ικανότητες και διπλασίασε τις προσπάθειες του.

 

Το καλό για την Τζέννιφερ ήταν πως ο βιασμός –γιατί ακόμη και αν συναινούσε στο σεξ βιασμός ήταν κάτω από τις συνθήκες που επικρατούσαν- δεν κράτησε πολύ. Η αντοχή του Τζεφ την πρώτη του φορά κράτησε μόλις πάνω από δυο λεπτά.

 

Το άσχημο ήταν πως ήταν δεκαεπτά ετών και αυτά τα δυο λεπτά επαναληφθήκανε αρκετές φορές εκείνο το βράδυ, το επόμενο και όλη την υπόλοιπη εβδομάδα.

 

*

Είχαν περάσει έξι εβδομάδες από την ημέρα που ξέσπασε ο πόλεμος. Ο Τζεφ και ο πατέρας του βγήκανε για πρώτη φορά έξω από το καταφύγιο φορώντας τις στολές αντιραδιενέργειας για να ανιχνεύσουν την περιοχή. Με τα επίπεδα ραδιενέργειας της περιοχής θα μπορούσαν να μείνουν τουλάχιστον για μια ώρα χωρίς να πάρουν μεγάλη δόση, αλλά θα βγαίνανε μόνο για τριάντα με σαράντα λεπτά, ίσα να δούνε πως είναι οι συνθήκες έξω και αν κάτι από το σπίτι και τα θαμμένα εφόδια είχε επιζήσει.

 

Έξω τα πάντα ήταν απόκοσμα ήρεμα. Ούτε ζώα, ούτε μηχανήματα, αυτοκίνητα ή άνθρωποι να κάνουν τον οποιοδήποτε θόρυβο. Το σπίτι τους είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά. Το αυτοκίνητο ήταν καλά προστατευμένο και ακόμη στη θέση του στο υπόγειο πάρκινγκ που ο Τζεφ είχε κάνει ένα μήνα να σκάψει το προηγούμενο καλοκαίρι. Η πόλη στο βάθος ήταν ακόμη σε χειρότερα χάλια. Μια από τις κεφαλές είχε εκραγεί ακριβώς στο κέντρο της και την είχε ισοπεδώσει. Ο ουρανός ήταν γεμάτος μαύρα σύννεφα αλλά η ορατότητα ήταν σχετικά καλή. Τις πρώτες ημέρες μετά την επίθεση, δεκάδες φωτιές γεμίζανε καπνό και σε συνδυασμό με τη μαύρη βροχή η ορατότητα είχε ελαττωθεί στα πενήντα με εξήντα μέτρα.

 

Η μαύρη βροχή όμως έσβησε τις φωτιές και καθάρισε λίγο την ατμόσφαιρα. Ο Τζεφ είδε τον πατέρα του να κουνάει το κεφάλι του.

 

«Πυρηνικός Χειμώνας» είπε στην ενδοσυνεννόηση. «Πάμε να δούμε τι έγινε με τις θαμμένες αποθήκες.»

 

Η οικογένειά του είχε θάψει σε μια ντουζίνα μέρη σε όλο το κτήμα εφόδια: ακτινοβολημένα τρόφιμα με ημερομηνίες λήξεως δεκαετίες μακριά, νερό, έξτρα φίλτρα και στολές.

 

«Που πάμε, κύριε;» ρώτησε ο Τζεφ.

 

«Στην πίσω αυλή στο νερό.»

 

Το σπίτι είχε εξαφανιστεί, αλλά δεν ήταν δύσκολο να βρούνε που είχανε θάψει τα πράγματα. Χρησιμοποιήσανε τα φτυάρια που φέρανε μαζί τους και μέσα σε δέκα λεπτά είχανε αποκαλύψει τρία πλαστικά δοχεία με νερό των είκοσι λίτρων το καθένα. Το σκάψιμο μέσα στις στολές αντιραδιενέργειας δεν ήταν εύκολο. Οι στολές κρατούσαν τον ιδρώτα και τη ζέστη και κάνανε τις κινήσεις τους δύσκολες, αλλά τα δοχεία ήταν θαμμένα μόλις μισό μέτρο κάτω από το χώμα.

 

Ο πατέρας του έλεγξε το ρολόι και του έκανε νόημα να σταματήσει.

 

«Φτάνουν για αρχή, πρέπει να επιστρέψουμε μέσα.»

 

Ο Τζεφ πήρε δύο από τα δοχεία και άφησε το τρίτο και τα φτυάρια για τον πατέρα του.

 

Στον προθάλαμο του καταφυγίου περίμεναν η μητέρα του και η Τζέννυ. Όταν η πόρτα πίσω τους έκλεισε η Τζέννυ άνοιξε το μετρητή Γκάυγκερ για να μετρήσει τη ραδιενέργεια στα δοχεία που είχανε φέρει και πάνω τους. Έδειξε την μέτρηση στη μητέρα του και τους έκανε νόημα να πάνε στο ντους. Ο Τζεφ έκανε λογαριασμούς με το μυαλό του. Το πλύσιμο ήθελε τουλάχιστον δεκαπέντε λίτρα νερού στον καθένα, τριάντα συνολικά και είχανε φέρει εξήντα πίσω. Στο πρώτο ταξίδι τους είχανε καθαρό κέρδος τριάντα λίτρων. Όσο θα περνούσαν οι εβδομάδες και τα επίπεδα μόλυνσης θα πέφτανε, θα ήταν όλο και πιο εύκολο να μένουνε περισσότερη ώρα έξω και να μεταφέρουν περισσότερα πράγματα στο καταφύγιο και το κέρδος θα μεγάλωνε, αλλά αυτή την φορά ήταν πιο σημαντικό να δούνε πως ήταν τα πράγματα έξω.

 

Θα χρειαζόταν αρκετές εβδομάδες ακόμα για να βγούνε στην επιφάνεια και να κάνουν ταξίδι στην πόλη να δούνε μήπως κάτι από τα σουπερμάρκετ μπορούσε να σωθεί ή μήπως η κυβέρνηση έστελνε βοήθεια. Ότι και να έλεγε η υπηρεσία πολιτικής προστασίας (Όταν επιτέλους θα αποκτούσαν ξανά επικοινωνία με τον έξω κόσμο) από την Ουάσιγκτον, τη Σιέρα Εστρέλλα, το Τορόντο ή από όπου ήταν κρυμμένοι αυτές τις ημέρες, ο πατέρας του δεν είχε σκοπό να βγει στην επιφάνεια χωρίς στολή πριν να περνούσαν τουλάχιστον έξι μήνες, ένα χρόνο αν μπορούσε και τους φτάνανε τα εφόδια.

 

Όταν ξαναμετρήσανε τη ραδιενέργεια η Τζέννυ τους έκανε νόημα πως όλα ήταν καλά και πως μπορούσαν να βγάλουν τις στολές τους.

 

Ο Τζεφ αισθάνθηκε υπερήφανος για την κοπέλα του. Μόλις ενάμιση μήνα πριν δεν είχε την παραμικρή ιδέα από ραδιενέργεια και τώρα πια μπορούσε με άνεση να βοηθήσει πραγματικά στην απολύμανση ομάδας που είχε εκτεθεί σε fallout, να αλλάξει τα φίλτρα από τον εξαερισμό, να οπλίσει και να πυροβολήσει με τα περισσότερα από τα όπλα που είχανε στο μικρό οπλοστάσιό τους.

 

«Τα πράγματα είναι χάλια, ίσως θα έπρεπε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε να φύγουμε όταν τα εφόδια θα τελειώσουν.» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε ο πατέρας του όταν βγάλανε ανοίξανε τις στολές τους.

 

Η μητέρα του βοήθησε να τις βγάλουν μαζί με την Τζέννυ. «Αν ξέραμε και προς τα που θα έπρεπε να πάμε θα ήταν ακόμη καλύτερα.» είπε ανοίγοντας το φερμουάρ στην πλάτη του άντρα της.

 

Ο πατέρας του κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. «Ξέρω, προσπαθώ να επισκευάσω τον ασύρματο, δεν είμαι τεχνικός.» είπε απολογητικά.

 

Ο ασύρματος για μια ατυχή σύμπτωση βρισκόταν στο σπίτι όταν έγινε η έκρηξη στη στρατόσφαιρα, ο πατέρας του τον είχε ανεβάσει για να τον πάει για επισκευή. Στον περιοδικό έλεγχο που είχε κάνει το απόγευμα πριν την επίθεση, είχε βρει πως ο ήχος ήταν πολύ χαμηλός και δεν μπορούσε να τον ανεβάσει. Όταν είδε στην ολόραση τις πρώτες εικόνες από τις εκρήξεις σε τροχιά πάνω από την Αυστραλία, την Ιαπωνία και την Ινδία κατάλαβε αμέσως πως ήταν δουλειά του αμυντικού δικτύου των δορυφόρων του Μπλόκου. Τα κανάλια και οι περισσότεροι χρειαστήκανε ώρα για να καταλάβουν τι ακριβώς έγινε και μιλούσαν για κάποιο ατύχημα ή για κάποια εντυπωσιακή βροχή μετεωριτών, την ώρα που εκείνος είχε μπει στο αμάξι και έπαιρνε τηλέφωνο στα παιδιά του για να τα πάρει από το σχολείο. Δεν υπήρχαν δεύτερες ευκαιρίες και δεν συγχωρούνταν λάθη, δεν είχε χρόνο για να βολέψει τον ασύρματο στο καταφύγιο ούτε όταν γύρισε πρόλαβε να φροντίσει το αυτοκίνητο και την οικογένεια του.

 

Ο ΗΜΠ σίγουρα έκαψε όλα τα κυκλώματα του ασυρμάτου και εκείνος και ο γιος του προσπαθούσαν με όσα εργαλεία και ανταλλακτικά είχαν διαθέσιμα να διορθώσουν τη ζημιά, αλλά μετά από αρκετές εβδομάδες δεν είχαν καμιά τύχη. Είχαν και δεύτερο ασύρματο θαμμένο σε άλλο σημείο του κτήματος, αλλά ήταν θαμμένος κάτω από προμήθειες και έπρεπε πρώτα να ξεθάψουν ότι ήταν από πάνω, πράγμα που θα αργούσε.

 

Μέσα στο καταφύγιο και πάλι ο Τζεφ αναστέναξε με ανακούφιση. Δεν ήταν αγοραφοβικός, αλλά έτσι όπως ήταν η επιφάνεια η έξοδος δεν ήταν και το πιο ασφαλές πράγμα στον κόσμο. Έβγαλε το δοσίμετρο από την τσέπη της μπλούζας του και έλεγξε τη δόση πριν το δώσει στον πατέρα του. Ήταν χαμηλότερη από ότι περίμεναν, αλλά η απόφασή τους να μείνουν μόνο σαράντα λεπτά ήταν λογική.

 

«Κύριε.» είπε και το έδωσε.

 

Ο πατέρας του το σύγκρινε με το δικό του και έγνεψε το κεφάλι καταφατικά. «Σε μερικές ημέρες, δέκα-δώδεκα, θα μπορούμε να βγούμε και να κάνουμε μια σωστή δουλειά, τουλάχιστον μια με μιάμιση ώρα.» έτριψε τα γένια. Είχαν να ξυριστούν από την ημέρα που μπήκανε στο καταφύγιο. Το νερό ήταν πολύτιμο για να ξοδευτεί σε πολυτέλειες, το ίδιο και η ενέργεια από τις μπαταρίες ή τη γεννήτρια για να χρησιμοποιηθεί ηλεκτρικό ξυράφι. Το μοναδικό μπάνιο που μπορούσανε να απολαύσουνε ήταν με σφουγγάρι, που σίγουρα δεν ικανοποιούσε κανένα, αλλά τουλάχιστον δεν βρωμούσανε.

 

Ο Τζεφ έτριψε και αυτός τα δικά του. Η Τζέννυ τις πρώτες ημέρες τραβιόταν μακριά του, ίσως γιατί την τσιμπούσαν τα γένια ή γιατί τον σιχαινόταν. Όποιος και να ήταν όμως ο λόγος, ευχαριστημένος σκέφτηκε πως δεν το έκανε πια.

 

Κάθισε στο τραπέζι για φαγητό που είχε στρώσει η Σούζαν όσο εκείνοι ήταν έξω. Μπροστά του υπήρχε ένα γεμάτο ποτήρι νερό. Σήμερα στο φαγητό μπορούσε να πιει δυο ποτήρια γιατί η στολή τον είχε κάνει να ιδρώσει και γιατί είχανε έξτρα νερό.

 

Αισθανότανε περήφανος. Ο προηγούμενος κόσμος δεν ήταν για εκείνον, δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος, αλλά ο καινούργιος ήταν αυτός για τον οποίο ήξερε σχεδόν τα πάντα. Ο Ρόμπερτ και τα φιλαράκια του δεν θα επιζούσαν ούτε μια ημέρα. Επιβίωση του ισχυρότερου.

 

Ήπιε το ποτήρι νερό πριν το φαγητό – μια πολυτέλεια που δεν είχε τις τελευταίες εβδομάδες – και η Σούζαν του έβαλε αμέσως ακόμα ένα. Έφαγε την πρώτη μπουκιά και σκέφτηκε ξανά αυτή την φράση: ‘επιβίωση του ισχυρότερου’. Ήταν έτσι ή μήπως θυμόταν λάθος; Οι γονείς του ποτέ δεν τον πιέσανε να διαβάσει βιολογία, ειδικά θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Όχι πως ήταν θρησκόληπτοι ή κάτι παρόμοιο, δεν έβλεπαν όμως σε τι θα μπορούσε να του χρειαστεί. Τη διάβασε γιατί του άρεσε και όχι μόνο γιατί το ζητούσαν στο σχολείο.

 

Μετά το φαγητό οι γονείς του πήγανε να ξαπλώσουν. Η Τζέννυ και η Σούζαν αρχίσανε να παίζουν κάποιο κοριτσίστικο παιγνίδι. Η αδερφή του ήταν δέκα ετών, ακόμα παιδί, και η Τζέννυ δεκάξι, τα παιδικά χρόνια της δεν ήταν πολύ μακριά. Εκείνος πήγε στην κρεβατοκάμαρα τους και έψαξε κάτω από το κρεβάτι όπου θυμόταν είχε πετάξει τη σάκα του την ημέρα που μπήκανε μέσα. Ήταν ακόμη εκεί και έψαξε το βιβλίο με την θεωρία του Δαρβίνου.

 

Μετά πήγε στο σαλόνι και κάθισε στην πολυθρόνα που συνήθως καθόταν ο πατέρας του, μια ακόμα πολυτέλεια που δεν απολάμβανε συχνά. Άνοιξε το βιβλίο και άρχισε να το ξεφυλλίζει.

 

‘Επιβίωση των πιο προσαρμοστικών’. Έξυσε τα γένια του. Δεν ήταν το ίδιο, αλλά περίπου. Ο Ρόμπερτ ήταν κατάλληλα προσαρμοσμένος για να επιζήσει στον παλιό κόσμο, ενώ ο Τζεφ ήταν για τον καινούργιο.

 

«Μμμ, δεν είναι το ίδιο.» μουρμούρισε.

 

«Είπες τίποτα;» ρώτησε η Τζέννυ.

 

«Κάτι που διάβασα, τίποτα.»

 

Ποιος είναι ο πιο προσαρμοστικός; Τα μάτια του σηκώθηκαν και είδαν την Τζέννυ. Η παλιά Τζέννιφερ ήταν προετοιμασμένη να επιζήσει στον παλιό κόσμο όπου θα έβρισκε ένα πλούσιο σύζυγο σαν το Ρόμπερτ, θα έκανε παιδιά, θα χωρίζανε και θα του έπαιρνε τα μισά λεφτά για να περάσει την υπόλοιπη ζωή της ξοδεύοντας χρήματα που δεν ήταν δικά της. Στην καινούργια ζωή η Τζέννυ συνήθισε να κάνει σεξ με ένα άτομο που παλιότερα σιχαινόταν. Όλοι αυτοί οι ηλίθιοι που μιλούσαν για βιασμό και ξοδεύανε ένα σωρό χρήματα για να βοηθήσουν τα θύματα δεν καταλαβαίνανε πως το καλύτερο φάρμακο ήταν να συνεχίσεις να μη δίνεις σημασία ή επιλογή στα ‘θύματα’. Όσο μεγαλύτερη σημασία έδινες στο γεγονός τόσο δημιουργούσες προβλήματα, τόσο αυτά τα άτομα πιστεύανε πως κάτι το πολύ σημαντικό τους είχε συμβεί. Αν αδιαφορούσες κάποια στιγμή το παίρνανε απόφαση πως δε γινόταν τίποτα και συμβιβαζόντουσαν. Προσαρμοζόταν.

 

Χαμογέλασε. Σήμερα η Τζέννυ ήξερε να λύνει και να καθαρίζει όπλα, να φοράει σωστά μια στολή για την ραδιενέργεια, να ακολουθεί σωστά τα πρωτόκολλα απολύμανσης και να έχει οργασμό όταν κάνανε σεξ. Συνοφρυώθηκε. Αυτό την έκανε προσαρμοστική. Πιο προσαρμοστική και από το Τζεφ;

 

Ακούμπησε το κεφάλι του στην πλάτη της πολυθρόνας. Το πώς βρέθηκε εκεί η Τζέννυ όμως ήταν καθαρό θέμα τύχης. Αναρωτήθηκε αν θα το έκανε σε κάποια άλλη αυτό που έκανε στην Τζέννυ. Σκέφτηκε μερικές από τις κοπέλες που θα ήθελε να έχει πάρα πολύ αν δεν ήταν η Τζέννυ. Κούνησε αργά καταφατικά το κεφάλι του. Ήταν καθαρά θέμα τύχης. Όταν βγήκανε από τις τάξεις ο Ρόμπερτ θυμήθηκε πως είχε ξεχάσει το σακάκι του και γύρισε να το πάρει ενώ έστειλε τη Τζέννυ να δει γιατί το αυτοκίνητο δεν απαντούσε στις κλήσεις του. Και η τύχη δεν μετράει στην θεωρία της εξέλιξης.

 

Ή μήπως μετράει; Δεκάδες πράγματα ανακαλύψανε πως οφειλότανε στα γονίδια από τότε που ανακαλύφθηκε ο γενετικός κώδικας, ασθένειες, εθισμοί, ακόμα και ο τζόγος ή το πόσο πιστός είσαι ή η ομοφυλοφιλία. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως κάποια μέρα δεν θα ανακαλύψουν ότι και η τύχη έχει τα γονίδια της; Από όλες τις κοπέλες στο σχολείο βρέθηκε μπροστά του και έμαθε να ζει μέσα σε λίγες εβδομάδες μέσα στο καταφύγιο. Αυτό είναι προσαρμοστικότητα, καλύτερο γενετικό υλικό, τόσο καλό όμως που θα μπορούσε να επηρεάσει και την τύχη; Ίσως όχι αδύνατο.

 

Έτριξε τα δόντια. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευε πως ο ρόλος της εκεί ήταν να κάνει τα παιδιά του και να βοηθήσει τα γονίδια του, τα γονίδια ενός κατάλληλου να επιζήσει σε αυτόν το νέο κόσμο να περάσουν στις επόμενες γενιές. Δεν φαντάστηκε ποτέ πως θα ήταν τα δικά της γονίδια που τον χρησιμοποιούσαν για να περάσουν στις επόμενες γενιές. Ήταν εκείνη που μπορούσε να επιζήσει και στους δυο κόσμους και που στον καθένα έκανε συμμαχίες με το κατάλληλο αρσενικό για να το καταφέρει.

 

Θυμήθηκε το ρεσιτάλ ερμηνείας που έδωσε την πρώτη ημέρα και το πώς τον αγκάλιασε ενώ του ήταν ξεκάθαρο πως το μισούσε, χειρότερα, τον σιχαινόταν. Το βλέμμα του στύλωσε πάνω της.

 

Πιο προσαρμοστική; Μπορεί πραγματικά να προσαρμοστεί σε οτιδήποτε;

 

Τον είδε να την κοιτάει και του χαμογέλασε.

 

Το δεξί του χέρι έσφιξε σε γροθιά και στο αριστερό άσπρισαν τα δάχτυλα από τη δύναμη που κρατούσε το βιβλίο. Ένοιωθε σαν κάποιος να τον είχε μόλις ληστέψει.

Αυτή η τσούλα με κοροϊδεύει και με χρησιμοποιεί.

 

Η ανάσα του έγινε γρήγορη και αγωνίστηκε να την ελέγξει, ενώ αισθανόταν την καρδιά να χτυπάει στα αυτιά του.

Αλλά θα μάθει! Ω, μπορώ να της διδάξω ακόμη ορισμένα πράγματα πάνω στην προσαρμοστικότητα!

 

Όλη η ικανοποίηση που ένιωθε μόλις λίγα λεπτά πριν είχε εξαφανιστεί όταν κατάλαβε. Χαμογέλασε σφίγγοντας δυνατά τα δόντια σαν να προσπαθούσε να τα σπάσει.

 

Προσαρμόστηκες στο βιασμό και στο να μην με σιχαίνεσαι, πόσο μακριά θα πας για να επιζήσεις;

 

Μπορείς να προσαρμοστείς στο ξύλο, Τζέννυ;

 

Όχι όμως στο πρόσωπο, τα προσχήματα έπρεπε να διατηρηθούν. Και δεν έπρεπε να κάνει θόρυβο. Είχε ακούσει πως το στρίψιμο της θηλής πονούσε φοβερά, όπως και το τράβηγμα των μαλλιών, ακόμη και μια γροθιά στο στομάχι δεν έκανε πολύ θόρυβο και πονούσε φοβερά, στο ηλιακό πλέγμα θα της έκοβε την ανάσα. Αναρωτήθηκε πόσο θα την πονούσε μια γονατιά στα γεννητικά όργανα, σίγουρα όχι τόσο πολύ όσο σε έναν άντρα, αλλά πάντα φανταζόταν τον εαυτό του να χτυπάει με αυτόν τον τρόπο ένα κορίτσι και να το σέρνει από τα μαλλιά στο κρεβάτι.

Άλλαξε θέση για να μη δούνε τον ερεθισμό του.

Τα χείλη του αποκαλύψανε τα δόντια που η Τζέννυ ερμήνευσε ως μεγαλύτερο χαμόγελο και του έκλεισε το μάτι.

Ναι θα ανακάλυπτε τα όρια της προσαρμοστικότητας της το βράδυ.

ΤΕΛΟΣ

Απρίλης 2008

[Guest roriconfan]

Η γενική ιστορία ήταν καλή. Η πλοκή με κράτησε απ'αρχή μέχρι τέλος. Είχε ωμότητα και δυναμισμό που σπάνια διαβάζω ή περίμενα να διαβάσω εδώ.

 

Αλλά το τέλος... χμ... μου άφησε άσχημη γεύση. Γιατί νόμιζα ότι το πήγαινε κάπου και το άφησες σε σημείο που μου φάνηκε άσχετο με το υπόλοιπο σύνολο. Ναι, είχε σχέση με το βιβλίο που την χτύπησε αλλά τα συμπεράσματα στα οποία έφτασε ήρθαν απότομα και το χρονικό σημείο που την σταμάτησες, μου φάνηκε σαν να πέταξες μια άσχετη εξέληξη και την παράτησες μισή. Αληθεύει;

 

[Cassandra Gotha]

Το διάβασα με ενδιαφέρον, γιατί είναι καλογραμμένο (εκτός από μερικά λαθάκια που ξέχασες να διορθώσεις) και η αφήγηση κυλάει στρωτά. Περιγράφεις τις σκέψεις και την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή πολύ ξεκάθαρα και αυτό ζωντανεύει το κείμενό σου. Συγγνώμη, αλλά θα ήθελα να κάνω κι εγώ ένα σχόλιο για το τελευταίο κομμάτι της ιστορίας.

 

Πιστεύω πως είχες ήδη πετύχει να μας προβληματίσεις με την κάλπικη σχέση των δύο εφήβων και να δημιουργήσεις μια κλειστοφοβική αίσθηση. Δεν χρειαζόταν αυτό στο τέλος, δεν κατάφερες να με κάνεις να "φρικάρω", ή τίποτα άλλο, μόνο να αηδιάσω. Ήταν μια ασχήμια περριτή. Καλή η σκέψη του περί προσαρμοστικότητας, αλλά θα μπορούσε να λειτουργήσει και αλλιώς, μέσα στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση, να σκέφτεται δηλαδή ο ήρωας αν είναι ποτέ δυνατό να τον αγαπήσει ειλικρινά και όχι μόνο να τον ανέχεται.

 

Βέβαια, σου ζητώ ξανά συγγνώμη γι' αυτό που λέω, γιατί εσύ-ο συγγραφέας- αυτό ήθελες, αυτό έγραψες. Απλά, μια που συζητάμε εδώ τα κείμενα, σου εκφράζω τις σκέψεις μου για την ιστορία σου και τι με χάλασε στο τέλος.

 

 

Φεύγω τώρα, πάω να εγκαταστήσω το Fallout!

[Guest roriconfan]

Επίσης θα ήθελα να ρωτήσω τον συγγραφέα αν σκόπευε εξ΄αρχής να παρουσιάσει πατέρα και γιο σαν αναίσθητα φαλλοκρατικά και στρατόκαβλα όντα, που επιβάλλουνε την άποψη τους με την βία και τον φόβο. Ο γιός μου δίνει την εντύπωση ότι του λασκάρησε η βίδα από την πολύ αυτοπεποίθηση και δίνεις την εντύπωση ότι οι survival freaks είναι για δέσιμο. Επίσης να τονίσω το γεγονός ότι η αδελφή του πρωταγωνιστή δεν έκανε τίποτα στην ιστορία. Θα μπορούσε να μην υπήρχε καν.

[Nova]

Πρώτα να ζητήσω συγνώμη για την καθυστέρηση για αυτήν την απάντηση, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες ετοιμάζομαι για να μετακομίσω στην Θεσσαλονίκη και αυτό με έχει αποσυντονίσει αρκετά

Η γενική ιστορία ήταν καλή. Η πλοκή με κράτησε απ'αρχή μέχρι τέλος. Είχε ωμότητα και δυναμισμό που σπάνια διαβάζω ή περίμενα να διαβάσω εδώ.

Ευχαριστώ.

Αλλά το τέλος... χμ... μου άφησε άσχημη γεύση. Γιατί νόμιζα ότι το πήγαινε κάπου και το άφησες σε σημείο που μου φάνηκε άσχετο με το υπόλοιπο σύνολο. Ναι, είχε σχέση με το βιβλίο που την χτύπησε αλλά τα συμπεράσματα στα οποία έφτασε ήρθαν απότομα και το χρονικό σημείο που την σταμάτησες, μου φάνηκε σαν να πέταξες μια άσχετη εξέληξη και την παράτησες μισή. Αληθεύει;

Όχι, η ιστορία κατάτεληξε εκεί που σκόπευα.

Το διάβασα με ενδιαφέρον, γιατί είναι καλογραμμένο (εκτός από μερικά λαθάκια που ξέχασες να διορθώσεις) και η αφήγηση κυλάει στρωτά.

Σε ευχαριστώ και εσένα. Όσο για τα λαθάκια είναι ένας από τους λόγους που θέλω άλλοι να διαβάσουν τις ιστορίες μου, αυτά τα άτιμα μικρολαθάκια μπορεί να τα διαβάσω είκοσι φορές και να μην τα δω καμιά για να τα διορθώσω

Περιγράφεις τις σκέψεις και την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή πολύ ξεκάθαρα και αυτό ζωντανεύει το κείμενό σου. Συγγνώμη, αλλά θα ήθελα να κάνω κι εγώ ένα σχόλιο για το τελευταίο κομμάτι της ιστορίας.

 

Πιστεύω πως είχες ήδη πετύχει να μας προβληματίσεις με την κάλπικη σχέση των δύο εφήβων και να δημιουργήσεις μια κλειστοφοβική αίσθηση. Δεν χρειαζόταν αυτό στο τέλος, δεν κατάφερες να με κάνεις να "φρικάρω", ή τίποτα άλλο, μόνο να αηδιάσω. Ήταν μια ασχήμια περριτή. Καλή η σκέψη του περί προσαρμοστικότητας, αλλά θα μπορούσε να λειτουργήσει και αλλιώς, μέσα στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση, να σκέφτεται δηλαδή ο ήρωας αν είναι ποτέ δυνατό να τον αγαπήσει ειλικρινά και όχι μόνο να τον ανέχεται.

Αχ, αν έγραφα κάτι τέτοιο δεν θα ήμουν εγώ θα ήμουν εσύ...

Για να ξεκαθαρίσουμε το θέμα

ο ήρωας είναι ένας μπάσταρδος που αν δεν γινόταν ο πόλεμος θα γινόταν βιαστής ή serial killer. Δεν μου αρέσει, τον αντιπαθώ και αν τον συναντούσα ποτέ θα τον πλάκωνα στις μπουνιές γιατί του αξίζει.

 

Βέβαια, σου ζητώ ξανά συγγνώμη γι' αυτό που λέω, γιατί εσύ-ο συγγραφέας- αυτό ήθελες, αυτό έγραψες. Απλά, μια που συζητάμε εδώ τα κείμενα, σου εκφράζω τις σκέψεις μου για την ιστορία σου και τι με χάλασε στο τέλος.

Καλά κάνεις! Αν διαβάσεις την άλλη ιστορία που έχω κάνει upload στη βιβλιοθήκη θα δεις πως θέλω περισσότερο την αρνητική κριτική παρά την θετική, οπότε bring it on!

Φεύγω τώρα, πάω να εγκαταστήσω το Fallout!

Ψάξε να βρεις τα mods που διορθώνουν το ρυθμό με τον οποίο καταστρέφονται τα όπλα και εκείνα που ανεβάζουν το level cap, τα skill cap, και τέλος εκείνο που σου επιτρέπει να συνεχίσεις να παίζεις το παιγνίδι και μετά το τέλος (αλλιώς μετά το τέλος της περιπέτειας το παιγνίδι τελειώνει και δεν μπορείς, ότι και να κάνεις, να περιπλανηθείς άλλο στον κόσμο του). Και καλή διασκέδαση!

Επίσης θα ήθελα να ρωτήσω τον συγγραφέα αν σκόπευε εξ΄αρχής να παρουσιάσει πατέρα και γιο σαν αναίσθητα φαλλοκρατικά και στρατόκαβλα όντα, που επιβάλλουνε την άποψη τους με την βία και τον φόβο. Ο γιός μου δίνει την εντύπωση ότι του λασκάρησε η βίδα από την πολύ αυτοπεποίθηση και δίνεις την εντύπωση ότι οι survival freaks είναι για δέσιμο. Επίσης να τονίσω το γεγονός ότι η αδελφή του πρωταγωνιστή δεν έκανε τίποτα στην ιστορία. Θα μπορούσε να μην υπήρχε καν.

Ναι και ναι, όσο για τους survival freaks τι να σου πω δεν ξέρω, αλλά αν κάποιος ξυπνάει το πρωί κάνοντας σχέδια για το τι θα κάνει όταν θα έρθει το τέλος του κόσμου κάτι δεν πρέπει να πηγαίνει και πολύ καλά μαζί του. Η αδερφή του πρωταγωνιστή έχεις δίκιο πως δεν έχει και μεγάλο ρόλο, αλλά στο κάτω κάτω είναι μια μικρή ιστορία δε μου φάνηκε και τόσο σημαντικό.

[Sylook]

Μου άρεσε η ιστορία αλλά που είναι οι mutants οεο?

 

Υ.Γ. Fallout rulz!

[mman]

Για να ξεκαθαρίσουμε το θέμα

ο ήρωας είναι ένας μπάσταρδος που αν δεν γινόταν ο πόλεμος θα γινόταν βιαστής ή serial killer. Δεν μου αρέσει, τον αντιπαθώ και αν τον συναντούσα ποτέ θα τον πλάκωνα στις μπουνιές γιατί του αξίζει.

Ποστάρω απλώς για να θυμίσω ότι κανένας συγγραφέας δεν οφείλει να λογοδοτεί για το ποιον των χαρακτήρων του. Ούτε και για το αν συμφωνεί ή όχι με τις πράξεις τους. Το ξέρω ότι το ξέρουμε όλοι. Απλώς το θυμίζω.

[tetartos]

Δεν είμαι σίγουρος αν είναι η πρώτη ιστορία σου που διαβάζω NoVa (αλήθεια, σε ποια κλινική θα πας;)

 

Ο τίτλος σου λιτός, περιεκτικός και εύστοχος. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, είναι όμως σίγουρα αρκετά καλός.

Η περιγραφή ήταν στρωτή και την ακολούθησα χωρίς δυσκολία τις περισσότερες φορές. Κάποια στιγμή ένιωσα να κάνει μια κοιλιά (=άρχισα να βαριέμαι) λίγο πριν το τέλος του πρώτου μισού του πρώτου μέρους. Πιθανόν το περιστατικό στο μάθημα της Χημείας να έπρεπε να βγει ή να αλλάξει, ώστε να περιέχει περισσότερη πληροφορία/ενδιαφέρον.

Βρήκα ΑΠΙΘΑΝΟ τον τρόπο που χρησιμοποίησες την ιδέα του "πιο προσαρμοστικού" (η θεωρία μιλάει, βέβαια, για τον πιο προσαρμοσμένο). Την ιδέα αυτή τη νιώθω έντονα αρσενική (ίσως και σεξιστική) αλλά, δεν είμαι άγιος, το έχω σκεφτεί κι εγώ αυτό με τις γυναίκες! Όμως, δεν έδωσες αρκετό χώρο/χρόνο να εμβαθύνω στην ιδέα, να την χωνέψω, να δω τις προεκτάσεις της (μήπως π.χ. και η μητέρα του ήταν κάτι παρόμοιο; μήπως και η αδερφή του τον "εκμεταλλευόταν"; Ή πέρα από τις γυναίκες, μήπως και ο πατέρας του δεν προσαρμόστηκε από λοχίας σε έμπορος επιβίωσης; ή ο ίδιος;)

Το γράψιμό σου μου άρεσε πολύ στην αμεσότητα και ροή του. Σε ορισμένες περιπτώσεις σου λείπουν κάποια κόμματα ή μπορεί να έχεις μικρές ασυνταξίες. Μια επανάληψη στη φράση "πιο όμορφες" (ναι, δεν είναι δικό σου σφάλμα, είναι η εμμονή του πρωταγωνιστή αλλά δε φαίνεται καθαρά αυτό) και, τέλος, περισκόπιο ή τηλεσκόπιο;

 

Θα διαβάσω και άλλα δικά σου, όταν θα έχω χρόνο. Καλή συνέχεια!

[joe]

Μου αρεσει! Βλεπω ανετα αυτη τη μικρη ιστορια να ειναι η αρχη ενος βιβλιου το οποιο ισως θα μπορουσε να εχει περισσοτερους απο εναν ηρωες σε ενα κοσμο μεταπυρηνικο και αποκομμενο. Επισης φαινεται πως καθισες και σκεφτηκες αρκετα πριν γραψεις γιαυτο και δεν υπαρχουν κενα στην πλοκη αλλα και το περιβαλλον που περιγραφεις. Το γεγονος οτι περιγραφεις εναν κοσμο στο εγγυ μελλον (ισως 20-30 χρονια μετα) με μικρες πινελιες μελλοντικης αλλα εφικτης τεχνολογιας προσθετει στον ρεαλισμο. Η μικρη αδελφη οντως παιζει πολυ μικρο ρολο. Ισως αν την εκανες πραγματικα μικρη (4-5 ετων) ωστε να μην εχει ρολο αλλα να ειναι το χαιδεμενο του σπιτιου σε σχεση με τον ηρωα.

Δεν πιστευω πως σωνει και καλ πρεπει να υπαρχει happy end. Αν ο ηρωας αποζητουσε τον ερωτα στο τελος θα επαιρνε αφεση αμαρτιων καθως οι αναγνωστες παθαινουν ενα μινι συνδρομο της Στοκχολμης οσον αφορα τους κακους που παρουσιαζεται η ψυχοσυνθεση τους. Το γεγονος οτι θα μπορουσε να αναζητησει τον ερωτα αλλα αυτος σαν ενα διεστραμενο ατομο κολλαει με την προσαρμοστικοτητα αρα ικανοτητα για επιβιωση, δινει περα απο συμπαθειες και αμφιβολιες στον αναγνωστη να καταλαβει οτι ο πρωταγωνιστης ειναι αληθινο καθαρμα.

[Nova]

Thanx tetartos & joe. Και όπως πάντα και για την θετική και για την αρνητική σας κριτική (η οποία δεν θα βαρεθώ ποτέ να λέω πως είναι καλοδεχούμενη).

 

Άργησα και θα συνεχίσω να αργώ στις επικοινωμίες μου με το φόρουμ γιατί περιμένω ακόμα να συνδεθώ με τηλέφωνο και ίντερνετ.

 

Ξεκίνησα ήδη στη Νευρολογική Κλινική του ΑΧΕΠΑ και για την ώρα είμαι σαν χαμένος. Μαθαίνω σιγά σιγά τα βασικά (κυρίως τα γραφειοκρατικά που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, τα ιατρικά όχι και τόσο) και πάλι καλά που υπάρχει ο μήνας προσαρμογής που δεν εφημερεύω και δεν έχω ακόμη αναλάβει ασθενείς γιατί θα ήμουνα σε κατάσταση πλήρους πανικού.

 

Ένας χρόνος είναι θα περάσει και μετά Σταυρούπολη.

[Solonor]

Λοιπόν!

Αρχικά θέλω να κάνω μια καταγγελία: στη προηγούμενη ιστορία έγραφες πως δε μπορούσες να βρεις τα λάθη κ.λ.π. Είμαι σίγουρος πως μια χαρά μπορείς να τα βρεις, καθώς αυτή εδώ είναι πολύ πιο καλογραμμένη. Τέλος μ’ αυτό.

Θα συνεχίσω με κάποια σημεία που μου κακοφάνηκαν.

 

Γράφεις:

«κάποιους άλλους γιατί σταμάτησε εκείνος όταν κατάλαβε πόσο κακόμοιροι και περίεργοι ήταν. Κακόμοιροι και περίεργοι περισσότερο και από εκείνον»

Παραδέχεσαι δηλαδή πως είναι κακόμοιροι και περίεργοι.

 

Γράφεις:

«Κάτι τέτοιο δεν θα τολμούσαν ποτέ βέβαια να το πουν ποτέ μπροστά στον πατέρα του Τζεφ, που ως πρώην πεζοναύτη που ακόμα κρατούσε το αθλητικό σώμα που είχε στα νιάτα του τον φοβόντουσαν, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τους συμμαθητές του να τον βρίζουν και να του κολλάνε παρατσούκλια, ‘ο τρελός’, ‘ο μεταλλαγμένος’. Φιλίες δεν είχε. Τους λίγους φίλους που…»

Δίνεις την εντύπωση ότι συνεχίζεις να μιλάς για τον πατέρα του, ενώ περνάς στον Τζεφ. Εμένα με μπέρδεψες.

 

Γράφεις:

 

«Παλιά αντανακλαστικά από την εποχή που υπηρετούσε στην Κεντρική Αφρική είχανε ξυπνήσει και δεν είχε να κάνει με τον πατέρα του πλέον, αλλά με τον Λοχία και έπρεπε να του φτάσουν αυτά που του έλεγε.»

 

Και εδώ μπορείς να μπερδέψεις τον αναγνώστη και να θεωρήσει πως αναφέρεσαι στον Τζεφ και όχι στον πατέρα.

 

Εκτός από αυτά υπάρχουν και μερικά εκφραστικά και συντακτικά λαθάκια, αλλά πολύ λιγότερα από την άλλη σου ιστορία.

Στο ψητό τώρα.

Η πλοκή και η αφήγηση ήταν καλή, σε κρατούν γαντζωμένο. Εμένα τουλάχιστον το διήγημα δε με κούρασε παρά το μέγεθός του.

Μου άρεσε πάρα πολύ, με εντυπωσίασε για την ακρίβεια, η παρουσίαση του κεντρικού χαρακτήρα. Η συμπεριφορά του, η σκέψη του, οι διάλογοί του (ή μονόλογοι), οι ενέργειές του. Τον έχεις πλάσει πολύ καλά, μάλλον ένα βήμα μετά το πολύ καλά, καθώς καταφέρνει, όχι απλά να είναι το μέσο που περιμένεις από έναν τέτοιο τύπο, αλλά να σε εκπλήσσει κιόλας. Και να σε εκπλήσσει δίχως να ξεφεύγει από τα ρεαλιστικά πλαίσια.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, γενικά ο τρόπος που τους παρουσιάζεις είναι άψογος.

Επίσης μου άρεσε εξίσου και η Τζένυ. Για τους ίδιους λόγους και για την εξέλιξή της.

Τώρα η συνειδητοποίηση του Τζεφ και η ανάλυση περί προσαρμοστικότητας ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Η λογική συνειρμοί και το συμπέρασμα μου άρεσαν.

Το τέλος να σου πω την αλήθεια αδυνατώ να το δω σαν τέλος, διότι πολύ απλά δεν είναι αυτό: τέλος!

Συνολικά η ιστορία μου άφησε πολύ καλή εντύπωση! Μπράβο!

[Nova]

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες το χρόνο για να τη διαβάσεις και που έγραψες τις εντυπώσεις σου.

 

Τα σημεία που μου υπέδειξες κάποια στιγμή θα τα διορθώσω για να μην μπερδεύουν. Είναι πολύ σημαντικά αυτά τα λάθη γιατί είναι και αυτά που δεν πρόκειται να εντοπίσω από μόνος μου. Θυμάμαι πως όταν έδωσα το 'Άσχημα Παιδιά' σε ένα φιλικό μου ζευγάρι (για να μου πουν τις εντυπώσεις τους και για να με βοηθήσουν να εντοπίσω όσα περισσότερα λάθη γίνοταν) οι φίλοι μου υπογραμμήσαν μια ολόκληρη παράγραφο και όταν ρώτησα το γιατί μου είπαν πως δεν βγάζανε νόημα. Φυσικά όταν μου δείξαν που ήταν το πρόβλημα, το ξαναδιάβασα έχοντας στο μυαλό μου πως δεν ξέρω τι συμβάινει και πως πρέπει να πάρω τις πληροφορίες μου μόνο από το κείμενο και πράγματι είχαν δίκιο: δεν έβγαζε νόημα.

 

Όσο για τα συντακτικά λάθη, το 'Άσχημα Παιδιά' ξαναγράφτηκε το καλοκαίρι του 2007΄και ήταν το πρώτο πράγμα που έγραφα στα ελληνικά μετά από πολλά χρόνια, ενώ το επιβίωση την Άνοιξη του 2008. 7-8 μήνες ήταν αρκετοί για να βελτιωθεί το γράψιμό μου.

 

Μπερδεύτηκα μόνο με αυτό που λες για το τέλος. Τι ακριβώς εννοείς; Δεν είμαι σίγουρος αν κατάλαβα καλά.

 

ΤΗΧ και πάλι για το ποστ σου και χαίρομαι που σου άρεσε

[DinoHajiyorgi]

ΤΗΧ και πάλι για το ποστ σου

 

Δεν μας είπες πως είσαι ο επίσημος εκπρόσωπος της Lucasfilm στην Ελλάδα!

 

Πιστεύεις πως τα ποστ ακούγονται καλύτερα σε THX απ' το στάνταρ Dolby-Dts;

[Nova]

Όχι, η εξήγηση είναι πολύ πιο απλή:

 

Βαριόμουνα να πατήσω Alt+Shift για να γράψω Thx ή Thanx. Το ΤΗΧ γράφεται το ίδιο σε Αγγλικά και Ελληνικά.

 

Καλά να πάθω! Τα πάτησα 7 φορές για να απαντήσω στον 'Ντίνο που βαριέται και δεν έχει να κάνει τίποτα άλλο από το να καυτηριάζει κάθε παράξενο στα ποστ μας.'

 

Όσο για την ερώτηση που έκανες δεν έχω την παραμικρή ιδέα.

Να ανοίξουμε thread για αυτό; (9 φορές)

[manstredin]

Την βρήκα πολύ καλογραμμένη και αρκετά ώριμη, και όσο αφορά το θέμα, αλλά και όσο αφορά το ποιόν του κεντρικού χαρακτήρα. Όσο κι αν δεν τον χώνεψα, ήταν πάρα πολύ ζωντανός, δεν ήταν μονόπλευρος, είχε βάθος και κυρίως η συμπεριφορά του ήταν συνεπής με την εικόνα που με βοήθησες να πλάσω για αυτόν. Το σαδιστικό κομμάτι της, πιστεύω το χειρίστηκες πολύ καλά, χωρίς να καταφύγεις σε υπερβολές (υπερβολές εννοώ σκηνές ή πράξεις που δεν θα έδεναν με το ρεαλιστικό της πλοκής και του χαρακτήρα). Συμφωνώ πως θα ήθελα να δω λίγο περισσότερο τον πατέρα και τη μάνα του ήρωα, ίσως περισσότερο τη μάνα, μήπως και έπαιρνα περισσότερο feedback για την διαστρεβλωμένη οπτική του κεντρικού χαρακτήρα. Το θέμα της προσαρμοστικότητας μου άρεσε κι εμένα, με εξέπληξε ευχάριστα και με έβαλε σε κάποιες σκέψεις. Στα λαθάκια που είδα δεν θα αναφερθώ, γιατί τα περισσότερα έχουν ειπωθεί και γιατί, πραγματικά, το κείμενο δεν είχε καμία σχέση με τα λάθη του Άσχημα Παιδιά. Γενικά, μου έδωσε την εντύπωση πως πήρες ένα θέμα που αντιμετωπίζεται συνήθως μονοδιάστατα και του έδωσες κάποιο βάθος. Με λίγα λόγια, μου άρεσε πολύ!