khar Posted December 11, 2008 Share Posted December 11, 2008 (edited) Edit: Ακολουθεί η αρχική έκδοση της ιστορίας, όπως γράφτηκε για τον διαγωνισμό Δεκεμβρίου ΄08. Την τελική έκδοσή της, μετά από διορθώσεις, μπορείτε να τη βρείτε σ' αυτό εδώ το post. Όνομα συγγραφέα: Κώστας Χαρίτος Είδος:Ε.Φ. Βια:Όχι Σεξ:Όχι Αριθμος λέξεων: Αυτοτελής:Ναι Η γη των θηρίων ?Κι εγένετο πόλεμος μεγάλος. Και πόλεις γκρεμίστηκαν. Οι άνθρωποι αρρώστησαν και εξεδιώχθησαν από τα σπίτια τους. Και τα χρώματα του κόσμου χάθηκαν. Κι όταν ο πόλεμος τελείωσε, τα θηρία της νύχτας επέστρεψαν από την εξορία τους και κυριάρχησαν στη Γη? Ο Μπριν δάγκωσε με δύναμη την σκούρα πλακέτα της συνθοτροφής και ένοιωσε τα δόντια του να πονούν, καθώς η παρατεταμένη συντήρηση την είχε κάνει σκληρή σαν πέτρα. Δίπλα του ο Γιορ πάλευε με την δική του πλακέτα χωρίς μεγαλύτερη επιτυχία.. «Που τη βρήκες αυτήν την αηδία; Δεν τρώγεται με τίποτα», τον ρώτησε ο Γιορ. «Τα βούτηξα από τις αποθήκες, προχθές το βράδυ», είπε ο Μπριν. «Δεν μπορούσες να πάρεις κάτι καλύτερο; Αυτό κάνει μόνο για τούβλο». «Τα καλά, τα κλέβουν οι αξιωματικοί», είπε ο Μπριν που είχε σταματήσει την προσπάθεια να μασήσει το κομμάτι του και απλώς το έγλυφε. Ο Γιορ έβγαλε την πλακέτα από το στόμα του, την κοίταξε για λίγο, και ύστερα την πέταξε στην σκοτεινή πλευρά του δρόμου, όπου καθόταν ο νυχτερίτης. «Πάρε να τη γλύψεις, εσύ. Εγώ θα περιμένω να φτάσουμε στη γη των θηρίων. Εκεί θα βρούμε απ? όλα τα καλά», είπε ο Γιορ και ξάπλωσε πάνω στο χώμα. Ο νυχτερίτης σάλεψε στις σκιές και η πλακέτα χάθηκε μέσα στα ρούχα του. Ύστερα άρχισε να ξεφυλλίζει το χοντρό βιβλίο που κουβαλούσε από τη στιγμή που ξεκίνησαν. Ο Μπριν, χωρίς να σταματήσει να πιπιλάει το ξερό κομμάτι συνθοτροφής, ακούμπησε την πλάτη του στο υγρό τοίχωμα του δρόμου και έβγαλε το μικρό πολύτιμο ρολόι. Του είχε στοιχίσει αρκετά λεφτά, τα περισσότερα δανεικά, αλλά δεν το είχε μετανιώσει. Κοίταξε τους δείκτες. Το μαύρο άστρο είχε πια σκεπάσει τη Γη των θηρίων. Πλησίασε τον ξαπλωμένο Γιορ, έσκυψε δίπλα στο αυτί του και μίλησε όσο πιο χαμηλόφωνα μπορούσε. «Τον εμπιστεύεσαι;» ρώτησε τον φίλο του. «Ρισκάρει τη ζωή του. Ξέρει ότι αν μας κοροϊδέψει δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω». «Τι είναι αυτό το βιβλίο που κοιτάζει συνεχώς;» «Το είχε και η μητέρα του. Είναι μια από τις τρέλες των νυχτεριτών. Μια φορά τού το πήρα με το ζόρι για να δω τι γράφει και με έπιασαν τα γέλια». «Γιατί;» «Γιατί δεν γράφει τίποτα. Όλες οι σελίδες είναι μαύρες». «Μαύρες; Εμένα δεν μου φαίνεται καλό αυτό», είπε ο Μπριν με ανησυχία. «Ώρα είναι να μου πεις ότι φοβάσαι και τους νυχτερίτες», είπε ο Γιορ και έριξε μια γερή καρπαζιά στον Μπριν. Αυτός μαζεύτηκε, λες και άκουσε να πλησιάζει κάποια από τις μηχανές των θηρίων. Έμεινε για λίγο σιωπηλός, μετρώντας τις σταγόνες της οροφής του δρόμου που έπεφταν ρυθμικά στο πρόσωπο του. Πριν ξεκινήσουν, καθώς τα έπιναν στο μικρό δωματιάκι που μοιραζόταν με τον Γιορ, είχε πιστέψει ότι επιτέλους θα ξέφευγε από τη μιζέρια και τη φτώχεια. Τώρα όμως, που πλησίαζαν στον προορισμό τους, ένοιωθε ότι είχε κάνει τη μεγαλύτερη βλακεία της ζωής του. Αυτός ο Γιορ έφταιγε, που τον είχε πείσει ότι οι παλαβομάρες που τους ξεφούρνισε ο νυχτερίτης ήταν αλήθεια. Ακόμα, θυμόταν τα λόγια του να τον ζαλίζουν σαν το πικρό, μαύρο ποτό που έπαιρνε πάντα μαζί του στην σκοπιά. Ο Μπριν έφτυσε στο χώμα και κοίταξε το νυχτερίτη που έδειχνε να έχει παγώσει. Αν δεν άκουγε το ξεφύλλισμα του βιβλίου, θα πίστευε ότι το πηχτό σκοτάδι είχε ρουφήξει την ψυχή του και είχε αφήσει μόνο το άκαμπτο σώμα του να στέκεται ακίνητο. Ο άτιμος, τους είχε χτυπήσει εκεί που πονούσαν. Λάφυρα μόνο για τρία άτομα. Ποιος θα άφηνε μια τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη; Όχι πάντως ο Μπριν με τον Γιορ που έτρωγαν όποιο ξεροκόμματο τους άφηναν οι αξιωματικοί τους, όταν γύριζαν από τις επιδρομές. Ούτε, όμως, ο καλύτερος αξιωματικός δεν πλησίαζε τη νύχτα αυτά τα μέρη. Κι ο νυχτερίτης τους είχε τάξει μία ολόκληρη μέρα πλιάτσικου, χωρίς κανέναν μπάσταρδο αξιωματούχο να τρώει αυτά που μάζεψαν και να τους πετάει τα αποφάγια. ?Και μόνο τη μέρα οι άνθρωποι τολμούν να περπατήσουν στον τόπο τους, γιατί τη νύχτα το μαύρο άστρο σκεπάζει τον ουρανό. Και το σκοτάδι του καίει σαν πυρωμένη πέτρα. Και τα θηρία ξυπνούν. Και οι μηχανές τους πληγώνουν τη γη μας? Ο Μπριν τινάχτηκε καθώς είδε τη σκιά του νυχτερίτη να έρχεται προς το μέρος τους. Από τότε που είχαν ξεκινήσει, ο οδηγός τους δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου. Όχι ότι ήταν ποτέ του ιδιαίτερα ομιλητικός. Μπάσταρδοι νυχτερίτες. Απόβλητα που κανείς δεν ήθελε δίπλα του. Ο μόνος λόγος που βρισκόταν μαζί τους ήταν η συμφωνία που είχαν κάνει και το σχοινί που ήταν δεμένο σφιχτά στη μέση του, μέρος της συμφωνίας κι αυτό. Όταν σταματούσε ο νυχτερίτης, σταματούσαν κι αυτοί. Όταν σηκωνόταν, ξεκινούσαν μαζί του. Δεν διακινδύνευαν να τον πιέσουν τώρα, που είχαν πλησιάσει τόσο κοντά στον στόχο τους. Άλλωστε ήταν άοπλος. Αν τους πρόδιδε, η μόνη του επιλογή ήταν τα θηρία και κανείς, απ? όσους είχαν πέσει στα χέρια τους, δεν είχε γυρίσει ποτέ πίσω. Ο νυχτερίτης στάθηκε μπροστά του και ο Μπριν γύρισε το ρολόι προς το μέρος του. Ο νυχτερίτης το κοίταξε, του έκανε νόημα ότι ξεκινούν και προχώρησε με γρήγορα βήματα. Ο Γιορ, που κρατούσε το σχοινί του, σηκώθηκε απότομα από το έδαφος και τον ακολούθησε. Ο Μπριν βλαστήμησε την ώρα που αποφάσισε να μπλέξει σ? αυτήν την περιπέτεια, μάζεψε τον σάκο του και έτρεξε από πίσω τους. Ο μόνος που ήξερε ακριβώς πότε θα χανόταν και πότε θα εμφανιζόταν ξανά το μαύρο άστρο, ήταν ο νυχτερίτης. Τουλάχιστον, έτσι τους είπε, και ο Γιορ τον είχε πιστέψει. Αν τον έχαναν, έπρεπε να γυρίσουν πίσω με άδεια χέρια, και οι δανειστές του Μπριν δεν θα χαίρονταν καθόλου, όταν μάθαιναν ότι επέστρεψε χωρίς αυτά που τους υποσχέθηκε. Το ρεύμα του ζεστού αέρα, που έκανε τον ιδρώτα να τρέχει πάνω στο σώμα του, έθεσε σε επιφυλακή όλες τις αισθήσεις του. Είχε συμμετάσχει σε αρκετές επιδρομές και μπορούσε πια να ξεχωρίσει την ανησυχητική αύρα που χάιδευε τα πρόσωπά τους, κάθε φορά που πλησίαζαν στη γη των θηρίων. Επιτάχυνε λίγο τον βηματισμό του και έφτασε δίπλα στον Γιορ. «Τι θα κάνουμε όταν φτάσουμε εκεί;», τον ρώτησε, χωρίς να μπορεί να κρύψει την αγωνία του. «Εσύ θα μείνεις με τον νυχτερίτη κι εγώ θα δω αν το μαύρο άστρο έχει χαθεί, όπως μας υποσχέθηκε». «Πως, στο διάολο, ξέρει πότε θα γίνει αυτό;» «Δεν έχω ιδέα, αλλά δε με νοιάζει. Αν έχει δίκιο, θα γίνουμε πλούσιοι μέσα σε μια μέρα» «Κι αν δεν έχει;» «Θα γυρίσουμε πίσω. Αλλά, πρώτα θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια. Του το έχω πει από την αρχή. Δεν θυσίασα τόσα πολλά για να κάνω μια άχρηστη βόλτα». Ο Μπριν ησύχασε κάπως. Ο ογκώδης Γιορ, όταν ήθελε μπορούσε να γίνει πολύ πειστικός. Γι? αυτό, άλλωστε, έπαιρνε πάντα τις σημαντικές αποφάσεις. «Θα του δώσουμε αυτό που ζήτησε;», ρώτησε ο Μπριν. «Το μισό μερτικό; Είσαι τρελός; Τυχερός θα είναι αν τον αφήσω να ζήσει», είπε ο Γιορ και ύστερα άρχισε να γελάει τρανταχτά. Ο Μπριν ένοιωσε το αίμα του να παγώνει καθώς ο αντίλαλος από τα γέλια του Γιορ επέστρεφε στα αυτιά του σαν το ανατριχιαστικό ουρλιαχτό κάποιου θεριού που τους παραμόνευε. Ο Μπριν προσπάθησε να συγκρατήσει την επιθυμία του να γυρίσει πίσω τρέχοντας, και συγκέντρωσε την προσοχή του στον αλλόκοτο οδηγό τους. Ο νυχτερίτης προχωρούσε μπροστά τους αμίλητος, χωρίς να δείχνει κανένα ενδιαφέρον για τους ψίθυρους του Μπριν και τα γέλια του Γιορ. Έτσι ήταν σχεδόν πάντα αυτή η φάρα. Ο παππούς του είχε πεθάνει στα χέρια του ιερατείου όταν τον έπιασαν να βλασφημεί απέναντι στις θείες γραφές και η μητέρα του είχε σταματήσει να μιλάει από τότε που γέννησε τον μοναδικό της γιο, μέχρι πριν από λίγο καιρό που πέθανε. Τότε ήταν που τους πλησίασε ο νυχτερίτης και τους αποκάλυψε ό,τι ξέρει ποια είναι η τελευταία νύχτα των γραφών. ?Και κάθε χίλια χρόνια φτάνει η τελευταία νύχτα των ανθρώπων. Και κλείνει ο κύκλος του κόσμου. Και το μαύρο άστρο κρύβεται. Η νύχτα γίνεται μέρα και τα θηρία ημερεύουν για λίγο? «Όλοι κάτω», ακούστηκε η φωνή του Γιορ καθώς η έντονη δυσοσμία μαρτυρούσε ότι είχαν σχεδόν φτάσει στον προορισμό τους. Ο Μπριν ξάπλωσε στο υγρό έδαφος, σήκωσε το βλέμμα του διστακτικά και παραλίγο να ουρλιάξει από τη χαρά του. Παρόλο που το ρολόι του έδειχνε νύχτα, ο αχνός κύκλος φωτός που έβλεπε μερικά μέτρα μακριά του μαρτυρούσε ότι στη γη των θηρίων είχαν μέρα. Ο νυχτερίτης έλεγε αλήθεια. Οι γραφές είχαν επαληθευτεί. Ο κύκλος του κόσμου έκλεινε εκείνη την ώρα. Ο Γιορ σήκωσε το χέρι του και του έκανε νόημα να πλησιάσει. Ο Μπριν σηκώθηκε προσεκτικά και πήγε δίπλα του. Ο Γιορ του έδωσε να κρατήσει το σχοινί του νυχτερίτη. «Πρόσεχε αυτόν εδώ», του είπε και προχώρησε με αργά βήματα προς τον κύκλο του φωτός. Ο Μπριν για μια στιγμή ανησύχησε, καθώς ο Γιορ χάθηκε μέσα στον κύκλο σαν να ήταν στόμα που τον κατάπιε. Αμέσως, όμως, ο φίλος του εμφανίστηκε πάλι. Τους πλησίασε και είπε: «Το μαύρο άστρο έχει χαθεί. Τίποτα δεν ακούγεται. Τα θηρία κοιμούνται. Πάμε γρήγορα». Ο Μπριν άρπαξε το σχοινί που κρεμόταν από τον νυχτερίτη, πέρασε τη θηλιά στο χέρι του και όρμησε προς τη γη των θηρίων, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ανοίξει τον άδειο σάκο του. Καθώς διέσχιζε τον φωτεινό κύκλο, τα γκρίζα δέντρα που ξεπρόβαλλαν μπροστά του έδειχναν πιο όμορφα από ποτέ. Άρχισε να προχωράει, στην αρχή διστακτικά, και στη συνέχεια τρέχοντας. Ο νυχτερίτης τρέκλιζε, καθώς προσπαθούσε να τον ακολουθήσει, αλλά ο Μπριν δεν είχε χρόνο για χάσιμο. Πολύ σύντομα έφτασε στο χωράφι με τα φαιά δέντρα. Οι υπόλευκοι καρποί τους τού φάνηκαν σαν το ωραιότερο πράγμα του κόσμου. Έβγαλε τη θηλιά από το χέρι του, έδεσε το νυχτερίτη σε ένα δέντρο και άρχισε να μαζεύει με μανία όσα περισσότερα φρούτα μπορούσε. Κάθε καρπός ήταν και μια μικρή περιουσία. Αυτή τη φορά, όμως, δεν υπήρχε μερτικό για τους αξιωματικούς, τον στρατηγό, και τους ιερείς ώστε στο τέλος να του απομείνουν λίγα φλούδια. Ποτά, τζόγος, ωραίες γυναίκες και ζεστό φαγητό. Όσα είχε στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια έρχονταν στο μυαλό του και τον μεθούσαν καλύτερα και από το ξινό, γκρίζο πιοτό των αποστακτήρων. Αν κατάφερναν να σκοτώσουν και μερικά ζώα, τότε σίγουρα είχαν πιάσει την καλή. Ένας μικρός λαγός ήταν πολύτιμο έδεσμα για κάποιους που το καθημερινό τους γεύμα αποτελούσαν μικρά σκουλήκια και σκαθάρια. Αυτή ήταν η τελευταία νύχτα της φτώχειας τους. Και η πρώτη μέρα της ευτυχίας τους. Καθώς προχωρούσε ανάμεσα στα δέντρα, ψάχνοντας αυτό με τους περισσότερους καρπούς, μια μικρή ακίδα σκοταδιού που έσχισε τον ουρανό τον έκανε να ανησυχήσει. Σήκωσε το βλέμμα του και είδε με φρίκη ένα μικρό δρεπάνι σκότους. Που ήταν ο νυχτερίτης; Ο Μπριν είχε παρασυρθεί από τον θησαυρό που βρισκόταν μπροστά του και δεν θυμόταν πού ακριβώς τον έδεσε. Αυτός θα είχε κάποια εξήγηση να τους δώσει. Κοίταξε τρομοκρατημένος γύρω του και τον εντόπισε περίπου τριακόσια μέτρα μακριά του. Ο Μπριν τον έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή του να χαμογελά κι αυτό δεν του άρεσε καθόλου. Το δρεπάνι στον ουρανό είχε αρχίσει να μεγαλώνει. Τι έλεγαν οι γραφές; Και η νύχτα θα γίνει μέρα. Για πόσο όμως; Ο νυχτερίτης είχε πει ότι θα είχαν άφθονο χρόνο αλλά αυτό το χαμόγελο, που δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπο του, έδειχνε ολοφάνερα ότι τους είχε εξαπατήσει. Ο Μπριν άρχισε να τρέχει προς το νυχτερίτη, καθώς ο ουρανός μαύριζε υπερβολικά γρήγορα. Τα μάτια του τον πονούσαν. Το δέρμα του έκαιγε. Ο νυχτερίτης τούς είχε παγιδέψει αλλά θα πέθαινε κι αυτός μαζί τους. Λίγα μέτρα προτού φτάσει στο δέντρο που τον είχε δέσει, ο Μπριν ένοιωσε το σκοτάδι να κυλάει σαν καυτό νερό μέσα στους βολβούς των ματιών του. Χιλιάδες, μικρές, πυρωμένες βελόνες τον τύφλωναν. Ακαριαία έκλεισε τα βλέφαρά του, σκόνταψε πάνω σε μια πέτρα και σωριάστηκε στο έδαφος. Από κάπου κοντά άκουγε τις βλαστήμιες του Γιορ, αλλά δεν τολμούσε να ξανανοίξει τα μάτια του. «Δεν είναι εκπληκτικό; Το λένε έκλειψη ηλίου. Μόλις τελείωσε», άκουσε για πρώτη φορά το νυχτερίτη να μιλάει τόσο καθαρά και δυνατά. «Αν σε πιάσω στα χέρια μου θα σε λειώσω σαν σκουλήκι», είπε ο Μπριν και άπλωσε τα χέρια του μπροστά προσπαθώντας να προσανατολιστεί. «Είναι θλιβερό. Ακόμα και τώρα το μόνο που σας νοιάζει είναι η εκδίκηση. Γι? αυτό θα μείνετε για πάντα χωμένοι στα λαγούμια σας». «Μπάσταρδε, νυχτερίτη, θα πληρώσεις για τα ψέματα που είπες». Ο Μπριν όρμησε με φόρα προς την κατεύθυνση που ερχόταν η φωνή αλλά χτύπησε πάνω σε κάποιο δέντρο και ξανάπεσε κάτω. Ένοιωσε το ζεστό αίμα να κυλάει στο μέτωπό του. «Αν είχατε το θάρρος να ακούσετε?.τον παππού μου, τη μητέρα μου, εμένα. Αλλά δεν θέλετε. Δεν θέλετε να μάθετε ότι τα σπίτια σας είναι σκοτεινές σπηλιές. Ότι οι δρόμοι σας είναι μεγάλες σκουληκότρυπες. Ότι σέρνεστε μέσα στα σκοτάδια που ονομάσατε μέρα. Ότι τα θηρία είναι φυσιολογικοί άνθρωποι που μπορούν να ζουν κάτω από το φως του ήλιου». Ο Μπριν γεύτηκε την αλμύρα του δικού του αίματος καθώς αυτό έφτασε στα χείλη του. Προσπάθησε να ηρεμήσει και να συγκεντρωθεί στην πηγή του ήχου. Ο νυχτερίτης έβλεπε. Δεν ήξερε πώς, αλλά έβλεπε. Ήταν ο μόνος που μπορούσε να τους οδηγήσει πίσω στα μέρη τους προτού βγουν τα θηρία. «Δεν θέλετε να μάθετε για τον πόλεμο. Για τα χρώματα που έβλεπαν όλοι οι άνθρωποι πριν φτιαχτούν τα μικρόβια που τώρα τρώνε τα μάτια σας και τα έχουν κάνει τόσο σαθρά που λειώνουν κάτω από το φως του ήλιου». Ο Μπριν το πήρε απόφαση ότι ήταν αδύνατον να περπατήσει όρθιος και προσπάθησε να μπουσουλίσει όσο πιο αθόρυβα γινόταν. Δεν είχε νόημα να βρίζει τον νυχτερίτη. Ήταν ακόμα δεμένος στο δέντρο. Αν κατάφερνε να τον βρει τότε είχαν μια ελπίδα να γλιτώσουν από αυτόν τον εφιάλτη. «Σε ένα πράγμα είχατε δίκιο. Είμαι διαφορετικός από εσάς. Το δικό μου αίμα έχει ανοσία στα μικρόβια των ματιών. Γι? αυτό εγώ είμαι πλάσμα της μέρας. Μπορώ να δω τα χρώματα όπως μπορούσε και η μητέρα μου. Μπορώ να αντέξω το φως του ήλιου όπως μπορούσε και ο παππούς μου. Και μπορώ να διαβάσω τα χρωματιστά βιβλία που είναι μαύρα στα δικά σας μάτια». Ο Μπριν συνέχισε να κινείται προς τη φωνή του νυχτερίτη. Ήταν απίστευτα δύσκολο να μη σκοντάψει καθώς προχωρούσε στα τυφλά αλλά του έδινε κουράγιο η ιδέα ότι κάπου εκεί κοντά ήταν και ο Γιορ, που μάλλον είχε κάνει την ίδια σκέψη και γι? αυτό δεν μιλούσε. «Σ? αυτά τα μαύρα βιβλία είναι γραμμένα όλα. Αν είχατε ακούσει έστω και μια φορά έναν νυχτερίτη, ίσως δεν θα ήσασταν εδώ σήμερα να έρπετε μέσα στα χόρτα. Ίσως είχατε ζητήσει βοήθεια από τα θηρία, αντί να κλέβετε το μόχθο τους. Και ίσως να ξέρατε ότι υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι για να λύσω τη θηλιά που είχατε δέσει τα χέρια μου». Ο Μπριν έβγαλε μια κραυγή απελπισίας και ξάπλωσε πάνω στο βρεγμένο έδαφος. Μια χυδαία βρισιά ακούστηκε λίγο μακρύτερα, μάλλον από το στόμα του Γιορ. «Έζησα σαράντα χρόνια μέσα στη νύχτα των σπηλιών σας και στο σκοτάδι των ψυχών σας. Τα πραγματικά θηρία είστε εσείς και το ιερατείο σας. Αυτή ήταν η τελευταία νύχτα μου μαζί σας. Είχα σκεφτεί διάφορους τρόπους να σας σκοτώσω, όμως δεν σας μισώ πια. Τώρα που βλέπω τον αληθινό κόσμο, το μόνο που μπορώ να νοιώσω είναι οίκτος. Σας λυπάμαι, γιατί δεν θα δείτε ποτέ τα πράσινα φύλλα των δέντρων και τους κατακίτρινους καρπούς τους. Δεν θα περπατήσετε ποτέ κάτω από τον γαλάζιο ουρανό. Και δεν θα φιλήσετε ποτέ δυο κόκκινα χείλη». Ο ήχος από βήματα του νυχτερίτη έσβησε βασανιστικά, καθώς αυτός απομακρυνόταν. Ο Μπριν άκουσε δυνατούς λυγμούς, σίγουρα από τον Γιορ, και μόλις τότε κατάλαβε ότι η υγρασία που γέμιζε τα μάτια του δεν ήταν ιδρώτας, αλλά δάκρυα. Μετά από πολλά χρόνια, ο Μπριν έκλαιγε, αλλά δεν ήξερε γιατί. ? Και ο κόσμος δεν ήταν πια ο ίδιος. Τα περήφανα δέντρα έγιναν γκρίζα, ο πλατύς ουρανός έγινε σταχτής, και τα χείλη των γυναικών βάφτηκαν μελανά. Και τότε, οι άνθρωποι έκλεισαν τα μάτια τους και έκλαψαν. ΤΕΛΟΣ Η_γη_των_θηρίων.doc Edited January 19, 2009 by tetartos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 Φαίνεται πως είμαι ο πρώτος που ολοκλήρωσα το διάβασμα του, πράγμα που σημαίνει ότι σε μένα πέφτει και το πιο δύσκολο έργο για να το "κρίνω". Όπως έχω ξαναπεί, εγώ με τα τεχνικά δεν τα πολυπάω καλά. Σ' ότι αφορά αυτά, φαντάζομαι θα έχουν τη χαρά να σε διαφωτίσουν άλλοι. Εγώ θα ασχοληθώ μόνο με το πως το βλέπει ο μέσος αναγνώστης, χωρίς να σημαίνει βέβαια πως εγώ είμαι Ο μέσος αναγνώστης, αλλά τέλος πάντων... Λοιπόν... ήταν πολύ περίεργο! Ειλικρινά μπερδεύτηκα αφόρητα και ακόμα είμαι πολύ μπερδεμένος. Δεν μπορώ να καταλάβω: 1) Που βρίσκομαι; 2) Ποιοι στο καλό είναι αυτοί; 3) Τι στο καλό είναι αυτός ο νυχτερίτης και γιατί τον σέρνουν; 4) Τι έχει συμβεί; 5) Τι ακριβώς θέλουν να κάνουν.... και άλλα πολλα... Τώρα βέβαια θα μου πεις και δικαιολογημένα: Η απάντηση για το 1) είναι εκει, για το 2) εκεί... ναι δεν διαφωνώ, πράγματι ξέρω όλες τις απαντήσεις. Τι τις ρωτάς θα μου πεις τότε! Τις ρωτάω γιατί προσπάθησες μέσα σε λίγες λέξεις να πλάσεις ένα κόσμο που θα χρειαζόταν ίσως κεφάλαια! Η εμφάνιση του νυχτερίτη στο τέλος που εξηγεί τα πάντα, είναι τόσο φτιαχτή που χτυπάει άσχημα. Μην ξεχνάς ότι αυτός μιλάει στους δύο πρωταγωνιστές και τους λέει πράγματα που το πιο λογικό είναι να τα ξέρουν. Ίσως θα μπορούσες να βρεις έναν τρόπο να μεταδίδονται αλλιώς τα "συστατικά" του κόσμου σου και όχι από έναν μονόλογο που δεν έχει και ιδιαίτερο ρόλο. Το θέμα είναι ωραίο, ναι, αλλά χρειάζεται περισσότερο χώρο πιστεύω. Το "καταστρέφεις" περιορίζοντάς το σε τόσο λίγες λέξεις. Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη! Μπορεί να μην στέκει, αλλά αυτό πιστεύω! Πάντως υπάρχουν καλά δείγματα και η περιγραφή είναι αρκετά καλή. Όμως επιμένω ότι είναι πολύ περιληπτική για την αξία της! Αυτά απο μένα! Συγγνώμη αν ήμουν... κακούλης, αλλά εφόσον έτσι νιώθω, νομίζω ότι πρέπει να τα επισημάνω μπας και βοηθήσω στο ελάχιστο! Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glowleaf Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 (edited) ** Edited December 14, 2008 by Glowleaf Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 Εγώ το αντιμετωπίζω ως μια ιστορία! Έκρινα την ιστορία, όχι το τι θέλει να μεταδώσει με βάση το Σπήλαιο του Πλάτωνα! Αν ήταν έτσι, ας λέγαν τον νυχτερίτη Πλάτωνα! Δεν ξέρω κατα πόσο αυτός ήταν ο σκοπός του Khan, μπορεί νομίζω ο ίδιος να μας το διευκρινήσει αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 Έχουμε νομίζω μια νέα γενιά φορουμιτών που γράφουν και διαβάζουν στο ποδάρι. Πολύ καλό το διήγημα του khar. 1) Που βρίσκομαι; Στη Γη, κάπου στο μέλλον. 2) Ποιοι στο καλό είναι αυτοί; Ο Μπριν και ο Γιορ ανήκουν στους εκφυλισμένους ανθρώπους που ζουν σε λαγούμια και βλέπουν το φως της ημέρας, που δεν μπορούν να αντέξουν, σαν μαύρο. Μοιάζουν δηλαδή στους Μόρλοκ (του Time Machine). Θεωρούν τους άλλους, φυσιολογικούς ανθρώπους που ζουν στην επιφάνεια ως «θηρία.» 3) Τι στο καλό είναι αυτός ο νυχτερίτης και γιατί τον σέρνουν; Ο νυχτερίτης είναι «ανιχνευτής», άτομο που ζει στα λαγούμια αλλά δεν τον πειράζει το φως του ήλιου. Οδηγεί τους Μπριν και Γιορ στην επιφάνεια την στιγμή που ξεκινάει μια έκλειψη ηλίου. 4)Τι έχει συμβεί; Εννοείς πως κατέληξε έτσι η ανθρωπότητα; Δεν είναι τόσο σημαντικό για το διήγημα. 5) Τι ακριβώς θέλουν να κάνουν.... και άλλα πολλά... Θέλουν, με την κάλυψη της έκλειψης, να κλέψουν από τα «θηρία» τα αγαθά εκείνα που δεν έχουν στα λαγούμια. Όπως π.χ. φρούτα από τα δέντρα. «Και άλλα πολλά»;! Σαμποτάζ στο διήγημα κάνετε; Μια φορά το διάβασα, δεν χρειάστηκε να το μελετήσω, το απόλαυσα, και είναι top contender. Αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 Σαμποτάζ στο διήγημα κάνετε; Καμία σχέση!! Ούτε 1.000.000 $ να κερδίζαμε ποια! Την άποψη μου όταν το πρωτοδιάβασα είπα, και διευκρίνησα ότι είναι καθαρά προσωπική. Το ότι δεν συμφωνείς δεν σημαίνει ότι εμείς διαβάζουμε στο ποδάρι! Επίσης επισήμανα ότι η ιστορία είναι ωραία απλά περιορίζεται λόγω των λέξεων και είναι κρίμα. Οι απαντήσεις που μου παραθέτεις είναι περιττές. Διευκρίνησα ήδη ότι τις ξέρω, απλά δεν μ' αρεσε το πως δώθηκαν. Μάλλον εσύ διαβάζεις στο ποδάρι τα ποστ μας! :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glowleaf Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 (edited) ** Edited December 14, 2008 by Glowleaf Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 Μα αν είναι δυνατόν! Εγώ δεν είπα ότι η ιστορία είναι απαίσια! Ίσα-ίσα που τόνισα ότι η ιδέα είναι ωραία και την περιορίζουν οι λέξεις! Αν αυτό στα μάτια σας σημαίνει απαίσιο, τοτε ΟΚ, δεν το εξέφρασα σωστά. Συμφωνω ότι η ιστορία είναι ανταγωνιστική και δεν πιστέυω πως, αν υποθέσουμε ότι την "φοβήθηκα" την ιστορία μην με ξεπεράσει σε ψήφους (αν είναι ποτέ δυνατόν!!!!), έχουμε στο φόρουμ άτομα που βάση της δικιάς μου "κακοπροαίρετης" κατά τα φαινόμενα κριτικής, θα θάψουν την ιστορία του Κώστα! Σας παράπεμπω τελικά και σε άλλες ιστορίες που θα συμμετάσχουν και τις σχολίασα, όπου μπορείτε να δείτε το κατά πόσο θέλω να σαμποτάρω ή όχι και το κλείνω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 Ειρήνη υμίν. (Και για να σας ξαναματαφυτιλιάσω, διαφωνώ με όλους σας και για όλα!...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glowleaf Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 (edited) ** Edited December 14, 2008 by Glowleaf Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 Ποιος τσακώθηκε καλέ! :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 14, 2008 Author Share Posted December 14, 2008 Τα σχόλια πάντα είναι ευπρόσδεκτα, γαι να μην πω, εντελώς αναγκαία αν θέλεις να βελτιωθείς Ήθελα να υπάρχει ένα μυστήριο μέχρι τη στιγμή που ο νυχτερίτης θα μιλήσει, αλλά επίσης ήθελα να μην μείνουν στη συνέχεια απορίες. Γι' αυτό και ο νυχτερίτης είναι λίγο περισσότερο αναλυτικός απ' ότι θα έπρεπε. Πιστεύω ότι ο Ντίνος αντιλήφθηκε σχεδόν τα πάντα αλλά σίγουρα θα προτιμούσα το ίδιο και για τους υπόλοιπους αναγνώστες. Επειδή είχα περάσει το διήγημα από το σχετικό τεστ κατανόησης (το διαβάζει η γυναίκα μου, που έχει μια πολύ χαλαρή σχέση με την ΕΦ, και στη συνέχεια μετράω με ένα ειδικό όργανο τον βαθμό απορίας που σχηματίζεται στο προσωπό της) νόμιζα ότι είναι σχετικά κατανοητό. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κάνω το τεστ δευτερου επιπέδου με την Tiessa, γιατί συμμετέχει στον διαγωνισμό. Παρόλα αυτά, αγαπητέ Tregorian, υπάρχει ένα διήγημα που αποτελεί prequel, της "γης των θηρίων", το οποιο θα ανεβάσω κάποια στιγμή(αν και ήδη υπάρχει σε κάποιο topic του forum, δηλώνοντας εξαρχής ότι όταν έγραφα το διήγημα του διαγωνισμού ήθελα να διαβάζεται αυτόνομα. Κατά τα άλλα, συμφωνώ απόλυτα με τον mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 Ανυπωμωνώ να το δω τότε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 (edited) Χμ κ. Χαρίτο είχα διαβάσει το διήγημα πριν κάποιο καιρό αλλά ήθελα να κατασταλλάξω σε μια γνώμη πριν την αποτυπώσω. Λοιπόν, να μιλήσω από τεχνικής άποψης δεν έχει νόημα καθώς είναι φυσικά καλογραμμένο. Μου άρεσαν τα ενδιάμεσα λόγια όπως μου άρεσε η εξέλιξη, οι σκέψεις και οι χαρακτήρες όπως παρουσιάζονται. Και η ανάπτυξη. Επίσης μου άρεσε το ανατριχιαστικό τέλος. Το μοναδικό το οποίο προσωπικά θα ήθελα, θα ήταν κάποια παραπλανητικά σχόλια για τα "θηρία" καθώς κατάλαβα πολύ νωρίς πως επρόκειτο για τους κανονικούς ανθρώπους, από την απουσία διευκρινήσεων. Αυτά, ελπίζω να βοηθήσουν τα σχόλια μου! Edited December 14, 2008 by Solonor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 15, 2008 Share Posted December 15, 2008 Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κάνω το τεστ δευτερου επιπέδου με την Tiessa, γιατί συμμετέχει στον διαγωνισμό. Ποιο ακριβώς ήταν το τεστ δευτέρου επιπέδου, που θα έκανες μαζί μου, κι εγώ δεν το ξέρω, καλέ μου φίλε; Παρόλα αυτά, αγαπητέ Tregorian, υπάρχει ένα διήγημα που αποτελεί prequel, της "γης των θηρίων", το οποιο θα ανεβάσω κάποια στιγμή(αν και ήδη υπάρχει σε κάποιο topic του forum, δηλώνοντας εξαρχής ότι όταν έγραφα το διήγημα του διαγωνισμού ήθελα να διαβάζεται αυτόνομα. Ξέρω ποιο είναι! Ξέρω ποιο είναι! Σε βλέπω να γράφεις ολόκληρο μυθιστόρημα με τις παραλλαγές πάνω σ' αυτό το θέμα! Απλώς έλεγα να στο σχολιάσω με pm αυτό. Λοιπόν, εμένα μου άρεσε το διήγημα. Είχε καλό ρυθμό και ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα. Ειδικά το μαύρο άστρο που έκαιγε, και που δεν κατάλαβα αμέσως τι ήταν, με κράτησε σε μεγάλη εγρήγορση. Και δεδομένου ότι είσαι περίπου 1000 λέξεις κάτω από το όριο, είχες πολύ περιθώριο να πεις περισσότερα, αλλά υποθέτω ήθελες να κρατήσεις την ιστορία σ' αυτό το μέγεθος και επίπεδο πλοκής. Επίσης, όπως είπε και ο Solonor τα ενδιάμεσα κείμενα είναι πολύ ωραία, και όπως ίσως ξέρεις κι εσύ από άλλες μας ανταλλαγές διηγημάτων, έχω αδυναμία σ' αυτόν τον τρόπο εισαγωγής πληροφορίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 15, 2008 Share Posted December 15, 2008 [...] κ. Χαρίτο [...] Αντώνη, ενώ με την πρώτη ματία αυτό το "κ. Χαρίτο" μου φάνηκε σχεδόν τόσο αστείο όσο και το αντίστοιχο "ο κ. Βανέλλης" του Dain μετά το τελευταίο Φεστιβάλ της Σύρου, τελικά θα το δεχτώ. Τα 57 (ή 58?) έτη του "κ. Χαρίτου" το δικαιολογούν, άν όχι το απαιτούν... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted December 15, 2008 Share Posted December 15, 2008 Άσχετο σχόλιο: κύριε Μανωλιό δε μας είπατε όμως αν διαφωνείτε και με την αφεντιά μας! (παρεπιπτόντως σύντομα θα έχω ολοκληρώσει κ το Σάρκινο φρούτο οπότε αναμείνατε κι άλλη εισαγωγή με το κ. μπροστά!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 15, 2008 Share Posted December 15, 2008 (edited) [...] κύριε Μανωλιό δε μας είπατε όμως αν διαφωνείτε και με την αφεντιά μας! [...] Για να μην χρειαστεί άλλο post, διαφωνώ με όλους και για όλα, αναδρομικά και προκαταβολικά. Edit: off topic: Αν δεν σας άρεσε το "Σάρκινο Φρούτο", παρακαλώ γνωστοποιήστε τό μας με ένα διακριτικό (κρυφά κι απ' τη μανούλα σας) pm. Εγγυόμαστε απόλυτη εχεμύθεια -και κερδίζετε και δύο φουσκωτούς δώρο. Αν πάλι σας άρεσε, πάρτε μια ντουντούκα και φωνάξτε το παντού (κατά προτίμηση και στο topic της αξιολόγησης βιβλίων Ε.Φ. ). Πλάκα κάνω βέβαια, και μπορώ και την κάνω γιατί το βιβλίο είναι τόσο παλιό που έχω πια αποστασιοποιηθεί τελείως -δεν το νιώθω ακριβώς δικό μου. Κώστα, sorry για το spam. Edited December 15, 2008 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 15, 2008 Author Share Posted December 15, 2008 Αντώνη, ενώ με την πρώτη ματία αυτό το "κ. Χαρίτο" μου φάνηκε σχεδόν τόσο αστείο όσο και το αντίστοιχο "ο κ. Βανέλλης" του Dain μετά το τελευταίο Φεστιβάλ της Σύρου, τελικά θα το δεχτώ. Τα 57 (ή 58?) έτη του "κ. Χαρίτου" το δικαιολογούν, άν όχι το απαιτούν... Καλό το κ. για πλάκα αλλά άμα αρχίσουμε τον πληθυντικό και στο διαδίκτυο... Υ.Γ. mman, είναι αντιδεοντολογικό να καρφώνεις τους συνομήλικους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 17, 2008 Author Share Posted December 17, 2008 Ποιο ακριβώς ήταν το τεστ δευτέρου επιπέδου, που θα έκανες μαζί μου, κι εγώ δεν το ξέρω, καλέ μου φίλε; Συγνώμη, αλλά μέσα στα σχόλια για το σχολισαμό, το ξέχασα. Το τεστ είναι απλό. Διαβάζεις το κείμενο και μετά λες "εμένα δεν μου αρέσει να μην καταλαβαίνω". Μόλις κόπηκα. Επίσης, όπως είπε και ο Solonor τα ενδιάμεσα κείμενα είναι πολύ ωραία, και όπως ίσως ξέρεις κι εσύ από άλλες μας ανταλλαγές διηγημάτων, έχω αδυναμία σ' αυτόν τον τρόπο εισαγωγής πληροφορίας. Το ξέρω και όπως διαπίστωσες κάνω ότι μπορώ για να σε ικανοποιήσω . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 26, 2008 Share Posted December 26, 2008 Πρωτότυπο, "διδακτικό", με προβληματισμούς και καλογραμμένο. Μου αρέσει που αναλύονται όλα την τελευταία στιγμή και κάνουν την ξανθούλα μέσα μου να μειδιάσει ανακουφισμένη "ουφ, ευτυχώς δεν είμαι ντιπ στόκος, το κατάλαβα". Έχω πάντα έναν φόβο με την ΕΦ ότι παίζει να μην καταλάβω ούτε μία λέξη. Δεν έχω να του προσάψω απολύτως τίποτα. Η ιστορία είναι εξαιρετική και η απόδοσή της υπέροχη. A very good job indeed! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 26, 2008 Share Posted December 26, 2008 Λοιπόν, έχω μια απορία σχετικά με το διήγημα (το οποίο είναι αναγκαστικά καλογραμμένο λόγω του ότι ο συγγραφέας είναι συνήθης ύποπτος καλής γραφής) και θα ήθελα αν γίνεται να μου την απαντήσει κάποιος άλλος αναγνώστης πριν μιλήσει ο συγγραφέας: Ποιο είναι το κίνητρο του νυχτερίτη να σύρει αυτούς τους δύο κακομοίρηδες μέχρι την επιφάνεια; Αφού ήξερε το δρόμο και αφού δεν του είχαν τάξει κάποια αμοιβή από δικούς τους πόρους, αλλά από αυτά που θα έκλεβαν από τα θηρία γιατί να τους πάρει μαζί του; Φυσικά καταλαβαίνω ότι εμείς οι αναγνώστες χρειαζόμαστε αυτούς τους δυο κακομοίρηδες για να είμαστε μπροστά όταν ο νυχτερίτης θα τους εξηγήσει τα πάντα (με την ευκαιρία: κάπως μαζεμένες έπεσαν οι εξηγήσεις, θα τις προτιμούσα πιο σκόρπιες), αλλά βέβαια αύτό δεν αποτελεί πραγματικό κίνητρο για τον ίδιο τον χαρακτήρα. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι το κάνει από εκδίκηση για τη ζωή που έζησε στα λαγούμια (και ιερατείο κλπ.) [δεύτερη παρένθεση: γιατί 40 χρόνια στα λαγούμια αφού ήξερε τον δρόμο για πάνω;]. Αλλά δεν έχει νόημα να τιμωρήσει έτσι δύο άγνωστους σε αυτόν τύπους, θέτωντας μάλιστα τον εαυτό του σε αχρείαστο κίνδυνο (ήταν έτοιμοι ακόμα και να τον σκοτώσουν). Ελπίζω να είναι κάτι που δεν έχω προσέξει εγώ γιατί, αν μπαλωθεί το θέμα του κινήτρου του νυχτερίτη, η ποιότητα του διηγήματος εκτινάσσεται προς τα πάνω. Thx. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 26, 2008 Author Share Posted December 26, 2008 (edited) Λοιπόν, έχω μια απορία σχετικά με το διήγημα (το οποίο είναι αναγκαστικά καλογραμμένο λόγω του ότι ο συγγραφέας είναι συνήθης ύποπτος καλής γραφής) και θα ήθελα αν γίνεται να μου την απαντήσει κάποιος άλλος αναγνώστης πριν μιλήσει ο συγγραφέας:Ποιο είναι το κίνητρο του νυχτερίτη να σύρει αυτούς τους δύο κακομοίρηδες μέχρι την επιφάνεια; Αφού ήξερε το δρόμο και αφού δεν του είχαν τάξει κάποια αμοιβή από δικούς τους πόρους, αλλά από αυτά που θα έκλεβαν από τα θηρία γιατί να τους πάρει μαζί του; Ευχαριστώ τον mman που, με αυτήν την απορία, υποχρεώνει όλους να διαβάσουν δυο και τρεις φορές το διήγημά μου. Του το χρωστάω. Εδώ θα βρείτε ένα παρόμοιο κόλπο για μια δική του ιστορία. http://community.sff.gr/index.php?s=&...st&p=106923 Θα διαφωνήσω με την άποψη ότι η ποιότητα του διηγήματος θα εκτιναχτεί, αν κάποιος ανακαλύψει/ συμπεράνει/υποθέσει την εξήγηση στην παραπάνω απορία. Νομίζω, ότι δεν είναι από τα πρώτα πράγματα που σκέφτεται ο μέσος αναγνώστης, αλλά θα περιμένω και τα σχόλια των υπολοίπων πριν δώσω τη δική μου εξήγηση. Edited December 26, 2008 by khar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 26, 2008 Share Posted December 26, 2008 (edited) Είσαι καλά; Μα τι κάνεις; Μόλις με έχωσες κι εμένα να το ξαναδιαβάσω -κάτι που προσπαθώ συστηματικά να αποφεύγω. Κι όσο για το αν είναι σημαντικό, δεν ξέρω γι αυτόν τον μυστήριο κ. Μέσο Αναγνώστη, αλλά εμένα ήταν το πρώτο πράγμα που "μου χτύπησε". Παώ να το ξαναδιαβάσω τώρα. Και ο συγγραφέας απαγορεύεται να γράψει οτιδήποτε για το κίνητρο του νυχτερίτη μέχρι να ποστάρω το emoticon με τη λευκή σημαία! Edited December 26, 2008 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 26, 2008 Author Share Posted December 26, 2008 Κι όσο για το αν είναι σημαντικό, δεν ξέρω γι αυτόν τον μυστήριο κ. Μέσο Αναγνώστη, αλλά εμένα ήταν το πρώτο πράγμα που "μου χτύπησε". Ο μέσος αναγνώστης είναι δύσκολο να οριστειί, κυρίως επειδή δεν υπάρχει. Πάντως, σίγουρα δεν είναι συγγραφέας ΕΦ, που έχει ξεψαχνίσει/σχολιάσει/τεμαχίσει άγνωστο, πλην όμως τριψήφιο, αριθμό διηγημάτων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.