Tiessa Posted December 26, 2008 Share Posted December 26, 2008 Και ο συγγραφέας απαγορεύεται να γράψει οτιδήποτε για το κίνητρο του νυχτερίτη μέχρι να ποστάρω το emoticon με τη λευκή σημαία! Εγώ, εν τω μεταξύ, που με γκαζώσατε να το ξαναδιαβάσω πριν την ώρα του, ενώ ήθελα να τα ξαναπάρω όλα με τη σειρά, κομψά και τακτικά, να τολμήσω να πω την άποψή μου; Μάλλον είναι απίθανο να επιχειρεί να εκδικηθεί έτσι ο νυχτερίτης. Αν έχεις 40 χρόνια στο μυαλό σου την εκδίκηση, λογικά θα οδηγηθείς να κάνεις κάτι λίγο πιο θεαματικό από το να παρασύρεις δυο φουκαράδες στην επιφάνεια για να τους πεθάνεις. (Κάτι ξέρω και το λέω, έτσι; ) Πιθανόν ο νυχτερίτης να έμενε τόσον καιρό αιχμάλωτος επειδή ζούσε η μητέρα του και ίσως να αισθανόταν την υποχρέωση να την προσέχει. Κάπου λέει ότι μόλις πρόσφατα είχε πεθάνει και τότε τους αναζήτησε. Εκμεταλλεύτηκε λοιπόν τη συγκυρία της έκλειψης που γνώριζε ότι θα συνέβαινε και κατάφερε να βρεθεί πάνω για να ελευθερωθεί. Οι δυο τύποι που τον ανεβάζουν μέχρι εκεί είναι απλώς παράπλευρες απώλειες. Εμένα η απορία μου είναι άλλη: Γιατί οι υγιείς κάτοικοι της επιφάνειας δεν κάνουν ένα ντου στους αποκάτω, παρά τους αφήνουν να τους λεηλατούν, να τους αιχμαλωτίζουν και να τους σκοτώνουν; Το μονο που μπορώ να υποθέσω είναι πως ο αριθμός τους είναι εξαιρετικά μικρός σε σχέση με τους άλλους, ή κάνω λάθος; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 26, 2008 Share Posted December 26, 2008 Πιθανόν ο νυχτερίτης να έμενε τόσον καιρό αιχμάλωτος επειδή ζούσε η μητέρα του και ίσως να αισθανόταν την υποχρέωση να την προσέχει. Κάπου λέει ότι μόλις πρόσφατα είχε πεθάνει και τότε τους αναζήτησε. Εκμεταλλεύτηκε λοιπόν τη συγκυρία της έκλειψης που γνώριζε ότι θα συνέβαινε και κατάφερε να βρεθεί πάνω για να ελευθερωθεί. Οι δυο τύποι που τον ανεβάζουν μέχρι εκεί είναι απλώς παράπλευρες απώλειες. Μπράβο! Εύγε! Kudos! Συμφωνώ! Τον ταπώσατε μανδάμ! Ο mman να πάει να...φάει τη "Σοκολάτα" του! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 27, 2008 Author Share Posted December 27, 2008 Εμένα η απορία μου είναι άλλη: Γιατί οι υγιείς κάτοικοι της επιφάνειας δεν κάνουν ένα ντου στους αποκάτω, παρά τους αφήνουν να τους λεηλατούν, να τους αιχμαλωτίζουν και να τους σκοτώνουν; Το μονο που μπορώ να υποθέσω είναι πως ο αριθμός τους είναι εξαιρετικά μικρός σε σχέση με τους άλλους, ή κάνω λάθος; Θέλεις την απάντηση ή θα περιμένεις το επόμενο διήγημα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 27, 2008 Share Posted December 27, 2008 Θέλεις την απάντηση ή θα περιμένεις το επόμενο διήγημα; Ό,τι θες εσύ, αφεντικό. (Πάντως εγώ για μυθιστόρημα σε βλέπω...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 27, 2008 Share Posted December 27, 2008 (edited) Μερικές προσπάθειες για ανεύρεση κινήτρου νυχτερίτη: Λέει "Τώρα που βλέπω τον αληθινό κόσμο", οπότε είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στη Γη των θηρίων. Σημαίνει αυτό ότι οι νυχτερίτες απαγορευόταν να ανεβαίνουν εκεί και δεν έπαιρναν ποτέ μέρος στις επιδρομές; Οπότε χρειαζόταν αυτούς τους δύο για ν' ανέβει; Όχι γιατί έτσι κι αλλιώς ανέβηκαν κρυφά απ' όλους. Η μητέρα του που μόλις πέθανε, εξηγεί γιατί ο νυχτερίτης δεν είχε πάει να ζήσει στη Γη των θηρίων τόσο καιρό. Δεν εξηγεί όμως τι ήθελε τους Γιορ και Μπριν μαζί του. Η διαδρομή μέχρι πάνω δεν φαίνεται να έχει κινδύνους. Μήπως ήθελε να τους δώσει στα θηρία σαν αντάλλαγμα για τη δική του καινούργια ζωή εκεί; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο, αφού στο τέλος απλώς φεύγει εγκαταλείποντάς τους. Δεν αφήνεται να εννοηθεί ότι θα γυρίσει να τους μαζέψει/αιχμαλωτίσει. Η εκδίκηση αποκλείεται. Το λέει και ο ίδιος και έτσι κι αλλιως οι συγκεκριμένοι δύο του είναι εντελώς άγνωστοι. Το να συμβολίζουν στα μάτια του όλη την υπόγεια κοινωνία είναι τραβηγμένο και δεν αφήνεται να εννοηθεί. Οπότε και επισήμως: Εδίτιον το συμπληρωματικόν: Ακόμα και αν οι νυχτερίτες είναι αιχμάλωτοι της υπόγειας κοινωνίας (κάτι που δεν έιναι σαφές), δεν φαίνεται πουθενά ότι κάποιος φρουρός έλεγξε την τριάδα στην πορεία της προς τα πάνω (που ήταν έτσι κι αλλιώς μυστική, αυτό είναι σαφές). Άρα μπορούσε να πάει και μόνος του, οπότε δεν τους χρειαζόταν και συνεπως ξαναματά: Υ.Γ. Ο συγγραφέας παρακαλείται να μας διαφωτίσει τάχιστα, γιατί από χθες το βράδυ, έχω τυπώσει τη "Σοκολάτα" καμμιά εκατοστή φορές, την έχω κόψει σε ψιλές λουρίδες, τις έχω δέσει σε χοντρά ματσάκια και αυτομαστιγώνομαι. Edited December 27, 2008 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 27, 2008 Author Share Posted December 27, 2008 Μερικές προσπάθειες για ανεύρεση κινήτρου νυχτερίτη:Λέει "Τώρα που βλέπω τον αληθινό κόσμο", οπότε είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στη Γη των θηρίων. Σημαίνει αυτό ότι οι νυχτερίτες απαγορευόταν να ανεβαίνουν εκεί και δεν έπαιρναν ποτέ μέρος στις επιδρομές; Οπότε χρειαζόταν αυτούς τους δύο για ν' ανέβει; Όχι γιατί έτσι κι αλλιώς ανέβηκαν κρυφά απ' όλους. Η μητέρα του που μόλις πέθανε, εξηγεί γιατί ο νυχτερίτης δεν είχε πάει να ζήσει στη Γη των θηρίων τόσο καιρό. Δεν εξηγεί όμως τι ήθελε τους Γιορ και Μπριν μαζί του. Η διαδρομή μέχρι πάνω δεν φαίνεται να έχει κινδύνους. Μήπως ήθελε να τους δώσει στα θηρία σαν αντάλλαγμα για τη δική του καινούργια ζωή εκεί; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο, αφού στο τέλος απλώς φεύγει εγκαταλείποντάς τους. Δεν αφήνεται να εννοηθεί ότι θα γυρίσει να τους μαζέψει/αιχμαλωτίσει. Η εκδίκηση αποκλείεται. Το λέει και ο ίδιος και έτσι κι αλλιως οι συγκεκριμένοι δύο του είναι εντελώς άγνωστοι. Το να συμβολίζουν στα μάτια του όλη την υπόγεια κοινωνία είναι τραβηγμένο και δεν αφήνεται να εννοηθεί. Οπότε και επισήμως: Εδίτιον το συμπληρωματικόν: Ακόμα και αν οι νυχτερίτες είναι αιχμάλωτοι της υπόγειας κοινωνίας (κάτι που δεν έιναι σαφές), δεν φαίνεται πουθενά ότι κάποιος φρουρός έλεγξε την τριάδα στην πορεία της προς τα πάνω (που ήταν έτσι κι αλλιώς μυστική, αυτό είναι σαφές). Άρα μπορούσε να πάει και μόνος του, οπότε δεν τους χρειαζόταν και συνεπως ξαναματά: Υ.Γ. Ο συγγραφέας παρακαλείται να μας διαφωτίσει τάχιστα, γιατί από χθες το βράδυ, έχω τυπώσει τη "Σοκολάτα" καμμιά εκατοστή φορές, την έχω κόψει σε ψιλές λουρίδες, τις έχω δέσει σε χοντρά ματσάκια και αυτομαστιγώνομαι. Αφού δεν ικανοποιήθηκες από την απάντηση της Tiessa, δεν νομίζω ότι θα ικανοποιηθείς και από τη δική μου. Πάντως θα προσπαθήσω. Οι φρουροί που θα τον έλεγχαν, είναι οι τύποι που ανεβαίνουν μαζί του επάνω.(Τα φρούτα είναι πολύτιμα. Ο στρατός δεν αφήνει όποιον θέλει να κάνει βόλτες σε αυτά τα μέρη). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 27, 2008 Author Share Posted December 27, 2008 (edited) Ό,τι θες εσύ, αφεντικό. (Πάντως εγώ για μυθιστόρημα σε βλέπω...) Τότε, θα πρέπει να περιμένεις λίγο καιρό ακόμα. Πράγματι σε μια γωνιά του δωματίου υπάρχει ένα μικρό διαβολάκι που σιγοψιθυρίζει "μυθιστόρημα". Σε μια άλλη γωνιά υπάρχουν δύο άλλα διαβολάκια που φωνάζουν "μπαμπά". Εύκολα, καταλαβαίνεις ποιος νικάει προς το παρόν. Edited December 27, 2008 by khar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 27, 2008 Share Posted December 27, 2008 [...] Οι φρουροί που θα τον έλεγχαν, είναι οι τύποι που ανεβαίνουν μαζί του επάνω.(Τα φρούτα είναι πολύτιμα. Ο στρατός δεν αφήνει όποιον θέλει να κάνει βόλτες σε αυτά τα μέρη). Γαμώτ! Είναι τόσο προφανές όταν στο έχουν πει! Οπότε τώρα έχουμε και λέμε: 1) Είναι σαφές ότι αυτοί είναι στρατιώτες (αναφέρονται αρκετές φορές οι αξιωματικοί τους). 2) Δεν θυμάμαι να αναφέρεται πουθενά ότι ο στρατός και μόνο ο στρατός επιτρέπεται να ανεβαίνει στη γη των θηρίων. Αφήνεται να εννοηθεί ότι η επικινδυνότητά της και μόνο είναι αρκετή για να αποτρέψει τους απλούς υπόγειους πολίτες. 3) Δεν είναι σαφές ότι όλα αυτά γίνονται στη βάρδια του Γιορ και του Μπριν και ότι αυτοί οι δύο είναι που θα έλεγχαν τον νυχτερίτη αν προσπαθούσε να ανέβει μόνος του. 4) Επειδή λοιπόν αυτή η επιδρομή πρέπει αναγκαστικά να γίνει στη δική τους βάρδια, ίσως θα έπρεπε να κάνεις μια αναφορά στο πως με διάφορους (ύποπτους; ύπουλους; παράνομους;) τρόπους κανόνισαν να έχουν εκείνοι βάρδια την ώρα της έκλειψης (γιατί βέβαια αν απλώς έτυχε, τότε το διήγημα αποδυναμώνεται πολύ). Μια τέτοια απλή αναφορά θα ήταν υπεραρκετή και θα κλείδωνε ικανοποιητικότατα τα κίνητρα του νυχτερίτη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 27, 2008 Share Posted December 27, 2008 Πιστεύω ότι ο Ντίνος αντιλήφθηκε σχεδόν τα πάντα αλλά σίγουρα θα προτιμούσα τοίδιο και για τους υπόλοιπους αναγνώστες. Όπως είπατε και πριν και συμφωνώ "μέσος αναγνώστης δεν υπάρχει". Κι επειδή από όσο το καταλαβαίνω σε ενδιαφέρει τι καταλαβαίνει κάποιος που η επαφή του με την εφ είναι περιστασιακή (ας την πω έτσι για να είμαι ευγενική ) να σου πω και τι κατάλαβα εγώ (που είμαι πολύ καλό δείγμα του από πάνω ) πριν να σχολιάσω την ιστορία. Λοιπόν, κατάλαβα ακριβώς όσα μου ήταν απαραίτητα για να βγάλω άκρη του τι έγινε, όχι λιγότερα από όσα είχα ανάγκη για να βρεθεί ολοκληρωμένη στο μυαλό μου κι όχι περισσότερα από όσα χρειαζόμουν για να βλέπω έναν στέρεο κόσμο που με κάνει να τον πιστεύω. Τη δοσολογία δηλαδή στο τι κατάλαβα (και μάλιστα σε διήγημα σχετιζόμενο με άλλα) τι βρίσκω άκρως ικανοποιητική. Για μένα έτσι λειτούργησε. Στις μόνες ερωτήσεις που είχα μια κάποια απάντηση την οποία είναι πιθανό να τη φαντάστηκα από τα συμφραζόμενα κιόλας και δεν ήταν η σωστή είναι αυτές εδώ: Ποιο είναι το κίνητρο του νυχτερίτη να σύρει αυτούς τους δύο κακομοίρηδες μέχρι την επιφάνεια; Αφού ήξερε το δρόμο και αφού δεν του είχαν τάξει κάποια αμοιβή από δικούς τους πόρους, αλλά από αυτά που θα έκλεβαν από τα θηρία γιατί να τους πάρει μαζί του; Είχα απλά πιστέψει πως όντως δε μπορούσε να φτάσει μόνος του μέχρι εκεί και τους είχε ανάγκη για τη διαδρομή. Δε με χάλασε που αυτά που έμαθα από τα σχόλια δεν ήταν αυτά που σκέφτηκα, ούτε όμως και μου βελτιώνουν την εικόνα που είχα για την αφήγηση. Το ίδιο μου κάνει. Εμένα η απορία μου είναι άλλη: Γιατί οι υγιείς κάτοικοι της επιφάνειας δεν κάνουν ένα ντου στους αποκάτω, παρά τους αφήνουν να τους λεηλατούν, να τους αιχμαλωτίζουν και να τους σκοτώνουν; Το μονο που μπορώ να υποθέσω είναι πως ο αριθμός τους είναι εξαιρετικά μικρός σε σχέση με τους άλλους, ή κάνω λάθος; Από τη στιγμή που λες πως για να το ξέρουμε αυτό θα πρέπει να διαβάσουμε το επόμενο, προφανώς η εικασία που έχω κάνει είναι λάθος, αλλά θα στην πω: Εγώ πίστεψα εξαρχής πως δεν ξέρουν οι έξω από που να μπουν στα λαγούμια, πως ίσως δεν ξέρουν την ύπαρξή τους καν ή το ότι έχουν επιβιώσει. Τώρα, πέρα από το σχολιασμό που γεννήθηκε από τα παραπάνω σχόλια, να σου πω και αυτά που ήθελα εξαρχής να σου πω για το διήγημα. Είναι το δεύτερο διήγημά σου που διαβάζω και είναι γνωστό ότι η σχέση μου την εφ δεν είναι και ότι καλύτερο, αλλά μου άρεσε πολύ. Κι όχι μόνο μου άρεσε, το εκτιμώ για έναν λόγο για τον οποίο ειδικά διήγημα εφ δεν έχω εκτιμήσει ποτέ: για την πανέμορφη κοσμοπλασία του. Για τον τρόπο που αφήνεις όλα εκείνα τα πράγματα που μου είναι περιττά για την πλοκή να κρυφοκοιτάζουν πίσω από τις λέξεις και να μου πλουτίζουν έτσι την ανάγνωση χωρίς να με κουράζουν. Για τη δουλειά που υπάρχει πίσω του σε σκέψη επάνω σε μικρές λεπτομέρειες που δε θα δω ίσως ποτέ. Και η δική μου ερώτηση: Είναι εφ; Είναι όντως επιστημονική φαντασία; Λίγο με νοιάζει για το ίδιο το διήγημα, απλά αν είναι μου έχεις δείξει κάτι που λόγω ημιμάθειας (ή οκ, αμάθειας) δεν το είχα ξαναδεί. Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 27, 2008 Share Posted December 27, 2008 Και η δική μου ερώτηση: Είναι εφ; Είναι όντως επιστημονική φαντασία; Λίγο με νοιάζει για το ίδιο το διήγημα, απλά αν είναι μου έχεις δείξει κάτι που λόγω ημιμάθειας (ή οκ, αμάθειας) δεν το είχα ξαναδεί. Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό. Ω, ναι! Κιάρα, όχι απλώς είναι Ε.Φ., αλλά για την ακρίβεια: Αυτό είναι Ε.Φ.! Ένα πολύ καλό δείγμα. Αν σε ρωτήσει κάποιος "τι είναι Ε.Φ.;" μπορείς να του δείξεις έργα σαν κι αυτό. Ελπίζω η ανάγνωσή του να βοήθησε να σε κερδίσουμε λιγουλάκι και προς τα μέρη μας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 28, 2008 Author Share Posted December 28, 2008 (edited) Λοιπόν, κατάλαβα ακριβώς όσα μου ήταν απαραίτητα για να βγάλω άκρη του τι έγινε, όχι λιγότερα από όσα είχα ανάγκη για να βρεθεί ολοκληρωμένη στο μυαλό μου κι όχι περισσότερα από όσα χρειαζόμουν για να βλέπω έναν στέρεο κόσμο που με κάνει να τον πιστεύω. Τη δοσολογία δηλαδή στο τι κατάλαβα (και μάλιστα σε διήγημα σχετιζόμενο με άλλα) τι βρίσκω άκρως ικανοποιητική. Για μένα έτσι λειτούργησε. Η παραπάνω περιγραφή αντιπροσωπεύει για μένα ακριβώς την εικόνα που ήθελα να έχει ο αναγνώστης. Από τη στιγμή που λες πως για να το ξέρουμε αυτό θα πρέπει να διαβάσουμε το επόμενο, προφανώς η εικασία που έχω κάνει είναι λάθος, αλλά θα στην πω: Εγώ πίστεψα εξαρχής πως δεν ξέρουν οι έξω από που να μπουν στα λαγούμια, πως ίσως δεν ξέρουν την ύπαρξή τους καν ή το ότι έχουν επιβιώσει. Καμία εικασία πάνω σε αυτό το θέμα δεν είναι λάθος, γιατί κι εγώ, καθώς το έγραφα, δεν είχα καθαρή στο μυαλό μου τη σχέση που έχουν οι άνθρωποι στα λαγούμια με τα "θηρία". Και για να πω την αλήθεια, ακόμα την σκέφτομαι. Και η δική μου ερώτηση: Είναι εφ; Είναι όντως επιστημονική φαντασία; Λίγο με νοιάζει για το ίδιο το διήγημα, απλά αν είναι μου έχεις δείξει κάτι που λόγω ημιμάθειας (ή οκ, αμάθειας) δεν το είχα ξαναδεί. Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό. Ειναι σαφώς ΕΦ. Δεν είναι το είδος ΕΦ που συνήθως γράφω, αλλά αυτός ο κόσμος με έχει γοητεύσει κι εμένα, οπότε μάλλον δε θα σταματήσω εδώ. Edit 1: Να προσθέσω ότι σχόλια σαν τα δικά σου, αλά και προηγουμένων, που πηγαίνουν πέρα από την ανάγνωση και φτάνουν μέχρι τις σκέψεις του συγγραφέα, είναι ότι καλύτερο για να συνεχίσει να γράφει κάποιος. Edit 2: Το είδος ΕΦ, που σηνήθως γράφω, θα το βρεις σε αυτό το διήγημα που είναι το prequel της γης των θηρίων. Ένας γαλάζιος ουρανός Edited December 28, 2008 by khar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted December 29, 2008 Share Posted December 29, 2008 Άλλη μια γενική εντύπωση στο διαγωνισμό, που είναι στο άψογο και ίσως και προς τα πάνω. Τα καλά σημεία: Η περιγραφή των συνθηκών ζωής των «θηρίων», το μετακαταστροφικό τοπίο, τα χιντ, κρυμμένα κάτω από σε στρατηγικά σημεία. Οι ήρωες είναι όμορφα δοσμένοι και μπόρεσα άνετα να ταυτιστώ μαζί τους, να νιώσω το μίσος-παύλα-ζήλια για το νυχτερίτη, χωρίς να ξέρω τι μου το προκαλεί. Τα κακά σημεία: Μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει είχα ξεχάσει τα νοήματα του ενδιάμεσου κειμένου, εκείνου με τα πλάγια γράμματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted December 30, 2008 Share Posted December 30, 2008 Δεν είμαι της εφ αλλά διάβασα την ιστορία με μεγάλο ενδιαφέρον και χάρηκα το όμορφο παιχνίδι των χρωμάτων και του σκότους. Και μόνο η λέξη νυχτερίτης σε κάνει να θες να διαβάσεις τη συνέχεια. Λίγο άχαρος ο μονόλογος του τέλους άλλα καταλαβαίνω πως με κάποιο τρόπο έπρεπε να δοθούν απαντήσεις / επεξηγήσεις σε ερωτήματα / απορίες. Σε γενικές γραμμές μια καλή ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted December 31, 2008 Share Posted December 31, 2008 Τώρα δεν ξέρω πώς μπορώ να κάνω σχόλια σε κάποιον που ξέρει το παιχνίδι πάρα πολύ καλύτερα από εμένα, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ. Μου άρεσε πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ το σκηνικό – αυτού του είδους τα μοτίβα τα βρίσκω φοβερά γοητευτικά. Χωρίς να θέλω να το παίξω έξυπνος, είχα μισοκαταλάβει τι συμβαίνει πιο πριν από όταν θα έπρεπε, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι κάτι κακό, γιατί το κείμενο δεν αποσκοπεί στο να εκπλήξει τον αναγνώστη. Μου άρεσε ότι αφήνει αρκετή τροφή για δημιουργική σκέψη (βλέπε άλλωστε και το τόπικ του) χωρίς όμως αυτό να δυσχεραίνει την κατανόηση. Μου φάνηκε όμως λίγο αδέξιος σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο ο τρόπος που αποκαλύπτονται όλα προς το τέλος, κάπως «τώρα που θα σας σκοτώσω καθίστε να σας πω και την ιστορία της ζωής μου». Δε θα ήταν αφύσικο να τους δώσει μία εξήγηση, αλλά όχι τόσο λεπτομερή, κάπως έτσι το είδα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 31, 2008 Author Share Posted December 31, 2008 Τώρα δεν ξέρω πώς μπορώ να κάνω σχόλια σε κάποιον που ξέρει το παιχνίδι πάρα πολύ καλύτερα από εμένα, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ. Μου άρεσε πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ το σκηνικό – αυτού του είδους τα μοτίβα τα βρίσκω φοβερά γοητευτικά. Χωρίς να θέλω να το παίξω έξυπνος, είχα μισοκαταλάβει τι συμβαίνει πιο πριν από όταν θα έπρεπε, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι κάτι κακό, γιατί το κείμενο δεν αποσκοπεί στο να εκπλήξει τον αναγνώστη. Μου άρεσε ότι αφήνει αρκετή τροφή για δημιουργική σκέψη (βλέπε άλλωστε και το τόπικ του) χωρίς όμως αυτό να δυσχεραίνει την κατανόηση. Μου φάνηκε όμως λίγο αδέξιος σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο ο τρόπος που αποκαλύπτονται όλα προς το τέλος, κάπως «τώρα που θα σας σκοτώσω καθίστε να σας πω και την ιστορία της ζωής μου». Δε θα ήταν αφύσικο να τους δώσει μία εξήγηση, αλλά όχι τόσο λεπτομερή, κάπως έτσι το είδα. aScannerDarkly, έχω ένα πληρεξούσιο από τον mman, να σχολιάζω για λογαριασμό του. Θέλεις να σου το δώσω, μαζί με ένα δικό μου για να μην κουράζομαι κι εγώ; Ακόμα και για το δικό μου διηγημα, τα σχόλια σου είναι σαν να ακούω τον εαυτό μου, τώρα που μπορώ να το δω πιο αποστασιοποιημένα. Σε προσθέτω στη λίστα των χρήσιμων σχολιαστών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted January 1, 2009 Share Posted January 1, 2009 Αυτό μου άρεσε πολύ, είναι άψογο στα μάτια μου. Είχε πολύ ωραίες ιδέες. Ομολογώ ότι δεν με απασχόλησαν τα κίνητρα του νυχτερίτη μέχρι να διαβάσω τα σχόλια. Νομίζω δεν χρειάζεται μερικές λεπτομέρειες να τις κοσκινίζουμε εξαντλητικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted January 5, 2009 Share Posted January 5, 2009 Το διήγημα είναι πολύ όμορφα στημένο. Στην αρχή μάλιστα ήμουν με την μεριά των Μπριν/Γιορ, δεν είχα καταλάβει τι ρόλο είχαν τα θηρία. Μετά άλλαξα μεριά (ελπίζω να μην πειράζει). Το μόνο που θα μου άρεσε επιπλέον είναι λίγα στοιχεία για τους νυχτερίτες διανθισμένα σε όλο το κείμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted January 18, 2009 Author Share Posted January 18, 2009 (edited) Παραλίγο να με καταβροχθίσουν αλλά τελικά τα κατάφερα. Υπάρχουν εκτεταμένες αλλαγές, αλλά μόνο μετά τους αστερίσκους. Σε γενικές γραμμές, έχασα την κορύφωση αλλά κέρδισα σε αληθοφάνεια, συνέπεια και σαφήνεια. Και ναι, τελικά τα θηρία εμφανίστηκαν. Ευχαριστώ όσους με βοήθησαν με τα σχόλια τους και ιδιαίτερα την Tiessa για την εκτεταμένη συζήτηση. Όνομα Συγγραφέα: Κώστας Χαρίτος Είδος: επιστημονική φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων:2640 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Αποτελεί την τελική έκδοση του διηγήματος με το οποίο συμμετείχα στον διαγωνισμό σύντομης ιστορίας τον Δεκέμβριο του 2008. Η γη των θηρίων ...Και ο μεγάλος πόλεμος σάρωσε τη Γη από άκρη σε άκρη. Οι άνθρωποι αρρώστησαν και εγκατέλειψαν τα σπίτια τους. Και οι πόλεις γκρεμίστηκαν. Και τα χρώματα του κόσμου χάθηκαν. Κι όταν ο πόλεμος τελείωσε, τα θηρία της νύχτας επέστρεψαν από την εξορία τους και κυριάρχησαν... Ο Μπριν δάγκωσε με δύναμη την σκούρα πλακέτα της συνθοτροφής και ένοιωσε τα δόντια του να πονούν, καθώς η παρατεταμένη συντήρηση την είχε κάνει σκληρή σαν πέτρα. Δίπλα του ο Γιορ πάλευε με την δική του πλακέτα χωρίς μεγαλύτερη επιτυχία.. «Πού τη βρήκες αυτήν την αηδία; Δεν τρώγεται με τίποτα», τον ρώτησε ο Γιορ. «Τη βούτηξα από τις αποθήκες», είπε ο Μπριν. «Δεν μπορούσες να πάρεις κάτι καλύτερο; Αυτό κάνει μόνο για τούβλο». «Τα καλά, τα κλέβουν οι αξιωματικοί», είπε ο Μπρίν,που είχε σταματήσει την προσπάθεια να μασήσει το κομμάτι του και απλώς το έγλυφε.. Ο Γιορ έβγαλε την πλακέτα από το στόμα του, την κοίταξε για λίγο, και ύστερα την πέταξε στην σκοτεινή πλευρά του δρόμου, όπου καθόταν ο νυχτερίτης. «Πάρε να τη γλύψεις, εσύ. Εγώ θα περιμένω να φτάσουμε στη γη των θηρίων. Εκεί θα βρούμε απ’ όλα τα καλά», είπε ο Γιορ και ξάπλωσε πάνω στο χώμα. Ο νυχτερίτης σάλεψε στις σκιές και η πλακέτα χάθηκε μέσα στα ρούχα του. Ύστερα άρχισε να ξεφυλλίζει το χοντρό βιβλίο που κουβαλούσε από τη στιγμή που ξεκίνησαν. Ο Μπριν, χωρίς να σταματήσει να πιπιλάει το ξερό κομμάτι συνθοτροφής, ακούμπησε την πλάτη του στο υγρό τοίχωμα του δρόμου και έβγαλε το μικρό πολύτιμο ρολόι. Του είχε στοιχίσει αρκετά λεφτά, τα περισσότερα δανεικά, αλλά δεν το είχε μετανιώσει. Κοίταξε τους δείκτες. Το μαύρο άστρο είχε πια σκεπάσει τη Γη των θηρίων. Πλησίασε τον ξαπλωμένο Γιορ, έσκυψε δίπλα στο αυτί του και μίλησε όσο πιο χαμηλόφωνα μπορούσε. «Τον εμπιστεύεσαι;» ρώτησε τον φίλο του. «Ρισκάρει τη ζωή του. Ξέρει ότι αν μας κοροϊδέψει δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω». «Τι είναι αυτό το βιβλίο που κοιτάζει συνεχώς;» «Το είχε και η μητέρα του. Είναι μια από τις τρέλες των νυχτεριτών. Μια φορά τού το πήρα με το ζόρι για να δω τι γράφει και με έπιασαν τα γέλια». «Γιατί;» «Γιατί δεν γράφει τίποτα. Όλες οι σελίδες είναι μουτζουρωμένες». «Εμένα δεν μου φαίνεται καλό αυτό», είπε ο Μπριν με ανησυχία. «Ώρα είναι να μου πεις ότι φοβάσαι και τους νυχτερίτες», είπε ο Γιορ και έριξε μια γερή καρπαζιά στον Μπριν. Αυτός μαζεύτηκε, λες και άκουσε να πλησιάζει κάποια από τις μηχανές των θηρίων. Έμεινε για λίγο σιωπηλός, μετρώντας τις σταγόνες της οροφής του δρόμου που έπεφταν ρυθμικά στο πρόσωπο του. Πριν ξεκινήσουν, καθώς τα έπιναν στο μικρό δωματιάκι που μοιραζόταν με τον Γιορ, είχε πιστέψει ότι επιτέλους θα ξέφευγε από τη μιζέρια και τη φτώχεια. Τώρα όμως, που πλησίαζαν στον προορισμό τους, ένοιωθε ότι είχε κάνει τη μεγαλύτερη βλακεία της ζωής του. Αυτός ο Γιορ έφταιγε, που τον είχε πείσει ότι οι παλαβομάρες που τους ξεφούρνισε ο νυχτερίτης ήταν αλήθεια. Ακόμα, θυμόταν τα λόγια του να τον ζαλίζουν σαν το πικρό, μαύρο ποτό που έπαιρνε πάντα μαζί του στην σκοπιά. Ο Μπριν έφτυσε στο χώμα και κοίταξε το νυχτερίτη που έδειχνε να έχει παγώσει. Αν δεν άκουγε το ξεφύλλισμα του βιβλίου, θα πίστευε ότι το πηχτό σκοτάδι είχε ρουφήξει την ψυχή του και είχε αφήσει μόνο το άκαμπτο σώμα του να στέκεται ακίνητο. Ο άτιμος, τους είχε χτυπήσει εκεί που πονούσαν. Λάφυρα μόνο για τρία άτομα. Ποιος θα άφηνε μια τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη; Όχι πάντως ο Μπριν με τον Γιορ που έτρωγαν όποιο ξεροκόμματο τους άφηναν οι αξιωματικοί τους, όταν γύριζαν από τις επιδρομές. Ούτε, όμως, ο καλύτερος αξιωματικός δεν πλησίαζε τη νύχτα αυτά τα μέρη. Κι ο νυχτερίτης τους είχε τάξει μία ολόκληρη μέρα πλιάτσικου, χωρίς κανέναν μπάσταρδο αξιωματούχο να τρώει αυτά που μάζεψαν και να τους πετάει τα αποφάγια. ...Και μόνο τη μέρα οι άνθρωποι τολμούν να περπατήσουν στον τόπο τους, γιατί τη νύχτα το μαύρο άστρο σκεπάζει τον ουρανό. Και το σκοτάδι του καίει σαν πυρωμένη πέτρα. Και τα θηρία ξυπνούν. Και οι μηχανές τους πληγώνουν τη γη μας... Ο Μπριν τινάχτηκε καθώς είδε τη σκιά του νυχτερίτη να έρχεται προς το μέρος τους. Από τότε που είχαν ξεκινήσει, ο οδηγός τους δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου. Όχι ότι ήταν ποτέ του ιδιαίτερα ομιλητικός. Μπάσταρδοι νυχτερίτες. Απόβλητα που κανείς δεν ήθελε δίπλα του. Ο μόνος λόγος που βρισκόταν μαζί τους ήταν η συμφωνία που είχαν κάνει και το σχοινί που ήταν δεμένο σφιχτά στη μέση του, μέρος της συμφωνίας κι αυτό. Όταν σταματούσε ο νυχτερίτης, σταματούσαν κι αυτοί. Όταν σηκωνόταν, ξεκινούσαν μαζί του. Δεν διακινδύνευαν να τον πιέσουν τώρα, που είχαν πλησιάσει τόσο κοντά στον στόχο τους. Άλλωστε ήταν άοπλος. Αν τους πρόδιδε, η μόνη του επιλογή ήταν τα θηρία και κανείς, απ’ όσους είχαν πέσει στα χέρια τους, δεν είχε γυρίσει ποτέ πίσω. Ο νυχτερίτης στάθηκε μπροστά του και ο Μπριν γύρισε το ρολόι προς το μέρος του. Ο νυχτερίτης το κοίταξε, του έκανε νόημα ότι ξεκινούν και προχώρησε με γρήγορα βήματα. Ο Γιορ, που κρατούσε το σχοινί του, σηκώθηκε απότομα από το έδαφος και τον ακολούθησε. Ο Μπριν βλαστήμησε την ώρα που αποφάσισε να μπλέξει σ’ αυτήν την περιπέτεια, μάζεψε τον σάκο του και έτρεξε από πίσω τους. Ο μόνος που ήξερε ακριβώς πότε θα χανόταν και πότε θα εμφανιζόταν ξανά το μαύρο άστρο, ήταν ο νυχτερίτης. Τουλάχιστον, έτσι τους είπε, και ο Γιορ τον είχε πιστέψει. Αν τον έχαναν, έπρεπε να γυρίσουν πίσω με άδεια χέρια, και οι δανειστές του Μπριν δεν θα χαίρονταν καθόλου, όταν μάθαιναν ότι επέστρεψε χωρίς αυτά που τους υποσχέθηκε. Το ρεύμα του ζεστού αέρα, που έκανε τον ιδρώτα να τρέχει πάνω στο σώμα του, έθεσε σε επιφυλακή όλες τις αισθήσεις του. Είχε συμμετάσχει σε αρκετές επιδρομές και μπορούσε πια να ξεχωρίσει την ανησυχητική αύρα που χάιδευε τα πρόσωπά τους, κάθε φορά που πλησίαζαν στη γη των θηρίων. Επιτάχυνε λίγο τον βηματισμό του και έφτασε δίπλα στον Γιορ. «Τι θα κάνουμε όταν φτάσουμε εκεί;» τον ρώτησε, χωρίς να μπορεί να κρύψει την αγωνία του. «Εσύ θα μείνεις με τον νυχτερίτη κι εγώ θα δω αν το μαύρο άστρο έχει χαθεί, όπως μας υποσχέθηκε». «Πώς, στο διάολο, ξέρει πότε θα γίνει αυτό;» «Δεν έχω ιδέα, αλλά δε με νοιάζει. Αν έχει δίκιο, θα γίνουμε πλούσιοι». «Κι αν δεν έχει;» «Θα γυρίσουμε πίσω. Αλλά, πρώτα θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια. Του το έχω πει από την αρχή. Δεν διακινδύνευσα τόσα πολλά για να κάνω μια άχρηστη βόλτα». Ο Μπριν ησύχασε κάπως. Ο ογκώδης Γιορ, όταν ήθελε μπορούσε να γίνει πολύ πειστικός. Γι’ αυτό, άλλωστε, έπαιρνε πάντα τις σημαντικές αποφάσεις. «Θα του δώσουμε αυτό που ζήτησε;», ρώτησε ο Μπριν. «Το μισό μερτικό; Είσαι τρελός; Τυχερός θα είναι αν τον αφήσω να ζήσει», είπε ο Γιορ και ύστερα άρχισε να γελάει τρανταχτά. Ο Μπριν ένοιωσε το αίμα του να παγώνει καθώς ο αντίλαλος από τα γέλια του Γιορ επέστρεφε στα αυτιά του σαν το ανατριχιαστικό ουρλιαχτό κάποιου θεριού που τους παραμόνευε. Ο Μπριν προσπάθησε να συγκρατήσει την επιθυμία του να γυρίσει πίσω τρέχοντας, και συγκέντρωσε την προσοχή του στον αλλόκοτο οδηγό τους. Ο νυχτερίτης προχωρούσε μπροστά τους αμίλητος, χωρίς να δείχνει κανένα ενδιαφέρον για τους ψίθυρους του Μπριν και τα γέλια του Γιορ. Έτσι ήταν σχεδόν πάντα αυτή η φάρα. Ο παππούς του είχε πεθάνει στα χέρια του ιερατείου όταν τον έπιασαν να βλασφημεί απέναντι στις θείες γραφές και η μητέρα του είχε σταματήσει να μιλάει από τότε που γέννησε τον μοναδικό της γιο, μέχρι πριν από λίγο καιρό που πέθανε. Τότε ήταν που τους πλησίασε ο νυχτερίτης και τους αποκάλυψε ό,τι ξέρει ποια είναι η τελευταία νύχτα των γραφών. ...Και κάθε χίλια χρόνια φτάνει η τελευταία νύχτα των ανθρώπων. Και κλείνει ο κύκλος του κόσμου. Και το μαύρο άστρο κρύβεται. Η νύχτα γίνεται μέρα και τα θηρία ημερεύουν για λίγο... «Όλοι κάτω», ακούστηκε η φωνή του Γιορ καθώς η έντονη δυσοσμία μαρτυρούσε ότι είχαν σχεδόν φτάσει στον προορισμό τους. Ο Μπριν ξάπλωσε στο υγρό έδαφος, σήκωσε το βλέμμα του διστακτικά και παραλίγο να ουρλιάξει από τη χαρά του. Παρόλο που το ρολόι του έδειχνε νύχτα, ο αχνός κύκλος φωτός που έβλεπε μερικά μέτρα μακριά του μαρτυρούσε ότι στη γη των θηρίων είχαν μέρα. Ο νυχτερίτης έλεγε αλήθεια. Οι γραφές είχαν επαληθευτεί. Ο κύκλος του κόσμου έκλεινε εκείνη την ώρα. Ο Μπριν πλησίασε, έρποντας, τον Γιορ και έπιασε το σχοινί του νυχτερίτη. Ο Γιορ σηκώθηκε και προχώρησε με αργά βήματα. Ο Μπριν για μια στιγμή ανησύχησε, καθώς ο φίλος του χάθηκε μέσα στον κύκλο του φωτός. Αμέσως, όμως, εμφανίστηκε πάλι. Τους πλησίασε και είπε: «Το μαύρο άστρο έχει χαθεί. Τίποτα δεν ακούγεται. Τα θηρία κοιμούνται. Πάμε γρήγορα». Ο Μπριν άρπαξε το σχοινί που κρεμόταν από τον νυχτερίτη, πέρασε τη θηλιά στο χέρι του και όρμησε προς τη γη των θηρίων, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ανοίξει τον άδειο σάκο του. Καθώς διέσχιζε τον φωτεινό κύκλο, τα γκρίζα δέντρα που ξεπρόβαλλαν μπροστά του έδειχναν πιο όμορφα από ποτέ. Άρχισε να προχωράει, στην αρχή διστακτικά, και στη συνέχεια τρέχοντας. Ο νυχτερίτης τρέκλιζε, καθώς προσπαθούσε να τον ακολουθήσει, αλλά ο Μπριν δεν είχε χρόνο για χάσιμο. Πολύ σύντομα έφτασε στο χωράφι με τα φαιά δέντρα. Οι υπόλευκοι καρποί τους τού φάνηκαν σαν το ωραιότερο πράγμα του κόσμου. Έβγαλε τη θηλιά από το χέρι του, έδεσε το νυχτερίτη σε ένα δέντρο και άρχισε να μαζεύει με μανία όσα περισσότερα φρούτα μπορούσε. Κάθε καρπός ήταν και μια μικρή περιουσία. Αυτή τη φορά, όμως, δεν υπήρχε μερτικό για τους αξιωματικούς, τον στρατηγό, και τους ιερείς ώστε στο τέλος να του απομείνουν λίγα φλούδια. Ποτά, τζόγος, ωραίες γυναίκες και ζεστό φαγητό. Όσα είχε στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια έρχονταν στο μυαλό του και τον μεθούσαν καλύτερα και από το ξινό, γκρίζο πιοτό των αποστακτήρων. Αν κατάφερναν να σκοτώσουν και μερικά ζώα, τότε σίγουρα είχαν πιάσει την καλή. Ένας μικρός λαγός ήταν πολύτιμο έδεσμα για κάποιους που το καθημερινό τους γεύμα αποτελούσαν μικρά σκουλήκια και σκαθάρια. Αυτή ήταν η τελευταία νύχτα της φτώχειας τους. Και η πρώτη μέρα της ευτυχίας τους. Καθώς προχωρούσε ανάμεσα στα δέντρα, ψάχνοντας αυτό με τους περισσότερους καρπούς, μια μικρή ακίδα σκοταδιού που έσχισε τον ουρανό τον έκανε να ανησυχήσει. Σήκωσε το βλέμμα του και είδε με φρίκη ένα μικρό δρεπάνι σκότους. Πού ήταν ο νυχτερίτης; Ο Μπριν είχε παρασυρθεί από τον θησαυρό που βρισκόταν μπροστά του και δεν θυμόταν πού ακριβώς τον έδεσε. Αυτός θα είχε κάποια εξήγηση να τους δώσει. Κοίταξε τρομοκρατημένος γύρω του και τον εντόπισε αρκετά μακριά του. Το δρεπάνι στον ουρανό μεγάλωνε. Τι έλεγαν οι γραφές; Και η νύχτα θα γίνει μέρα. Για πόσο όμως; Ο νυχτερίτης είχε πει ότι θα είχαν άφθονο χρόνο, αλλά το σκοτάδι, που είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο, έδειχνε ολοφάνερα ότι τους είχε εξαπατήσει. Ο Μπριν άρχισε να τρέχει προς το νυχτερίτη, καθώς ο ουρανός μαύριζε υπερβολικά γρήγορα. Τα μάτια του τον πονούσαν. Το δέρμα του έκαιγε. Ο νυχτερίτης τούς είχε παγιδέψει αλλά θα πέθαινε κι αυτός μαζί τους. Λίγα μέτρα προτού φτάσει στο δέντρο που τον είχε δέσει, ο Μπριν ένοιωσε το σκοτάδι να κυλάει σαν καυτό νερό μέσα στους βολβούς των ματιών του. Χιλιάδες, μικρές, πυρωμένες βελόνες τον τύφλωναν. Ακαριαία έκλεισε τα βλέφαρά του, σκόνταψε πάνω σε μια πέτρα και σωριάστηκε στο έδαφος. Από κάπου κοντά άκουγε τις βλαστήμιες του Γιορ, αλλά δεν τολμούσε να ξανανοίξει τα μάτια του. ****************************************************** «Είναι πανέμορφο. Όπως μου το διηγήθηκε η μητέρα μου», άκουσε για πρώτη φορά το νυχτερίτη να μιλάει τόσο καθαρά και δυνατά. «Αν σε πιάσω στα χέρια μου θα σε λειώσω σαν σκουλήκι», είπε ο Μπριν και άπλωσε τα χέρια του μπροστά προσπαθώντας να προσανατολιστεί. «Πράσινα φύλλα, πορτοκαλί φρούτα και ένας γαλάζιος ουρανός». «Μπάσταρδε, νυχτερίτη, σταμάτα να βλασφημείς. Θα πληρώσεις για τα ψέματα που είπες». Ο Μπριν όρμησε με φόρα προς την κατεύθυνση που ερχόταν η φωνή αλλά χτύπησε πάνω σε κάποιο δέντρο και ξανάπεσε κάτω. Ένοιωσε το ζεστό αίμα να κυλάει στο μέτωπό του. Προσπάθησε να ηρεμήσει αλλά ανατρίχιασε, μόλις άκουσε τον κοφτό μεταλλικό ήχο που δυνάμωνε σιγά, σιγά, σημάδι ότι τα θηρία τους είχαν εντοπίσει και έρχονταν. Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε το όνομα του Γιορ, αλλά το μόνο που πήρε σαν απάντηση ήταν λυγμοί. Έβγαλε το μαχαίρι του και σύρθηκε στο έδαφος, ψάχνοντας να βρει κάποιο βαθούλωμα για να χωθεί. Δεν σκόπευε να πέσει στα χέρια τους, τουλάχιστον όχι ζωντανός. Ή καρδιά του σχεδόν σταμάτησε, καθώς ένοιωσε την γιγάντια μηχανή να σταματάει δίπλα του και άκουσε τις πόρτες της ν’ ανοίγουν. Κράτησε την ανάσα του, ελπίζοντας σ’ ένα θαύμα. «Τι τους έπιασε και βγήκαν με την έκλειψη ηλίου;» «Δεν ξέρω. Κάποια σχέση θα έχει αυτός που είναι δεμένος στο δέντρο. Εκείνο το βιβλίο δίπλα του μοιάζει με παλιό αστρονομικό χάρτη» «Γιατί έχει ανοιχτά τα μάτια του;» «Δεν θα το πιστέψεις, αλλά μάλλον βλέπει». Ο Μπριν καταλάβαινε τα λόγια των θηρίων, έστω και με δυσκολία. Οι ιερείς τούς είχαν προειδοποιήσει. Τα τέρατα θα προσπαθούσαν να τους ξεγελάσουν, ώστε να παραδοθούν χωρίς μάχη. Μιλούσαν τη γλώσσα τους και πολλές φορές έπαιρναν τη μορφή τους. Έσφιξε με δύναμη τη λαβή του μαχαιριού. «Βλέπει; Παράξενο. Νόμιζα ότι μόνο εμείς είχαμε ανοσία στα οφθαλμικά βακτήρια». «Ίσως είναι δικός μας. Απόγονος αιχμαλώτων. Όταν τελείωσε ο πόλεμος και επιστρέψαμε από τον Άρη, νομίζαμε ότι ο πλανήτης ήταν έρημος. Δεν είχαμε καταλάβει ότι ζούσαν τόσοι χιλιάδες μέσα στις σπηλιές και, τα πρώτα χρόνια, χάσαμε μερικούς στις επιδρομές τους». Ο Μπριν παρέμενε εντελώς ακίνητος προσπαθώντας να ακούσει τους ήχους γύρω του. Μια πατημασιά, ένα πετραδάκι που κυλάει, κάποιο κλαδί που κουνιέται, θα πρόδιδαν τις κινήσεις των θηρίων αλλά τίποτε δεν έδειχνε ότι τον πλησίαζαν. Συνέχιζαν να μιλάνε αυτήν την μεταλλαγμένη γλώσσα. «Τι θα κάνουμε με αυτόν που βλέπει;» «Άσ’ τον λίγο μόνο του να απολαύσει το θέαμα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στα σκοτάδια. Θα μας πει αργότερα την ιστορία του». «Οι άλλοι δύο;» «Μάλλον θα τους βάλουμε μαζί με τους υπόλοιπους στο παλιό ορυχείο. Μας μισούν τόσο πολύ που αρνούνται κάθε είδους βοήθεια. Δυο φορές θύματα. Έχασαν την έγχρωμη όραση από τα κωνιοβακτήρια του πολέμου και ύστερα εγκλωβίστηκαν στη θρησκεία». «Είναι αλήθεια ότι ονομάζουν το μισοσκόταδο μέρα και είναι τυφλοί όταν βγαίνει ο ήλιος;» «Δεν τους βλέπεις πως σέρνονται σαν σκουλήκια; Είσαι καινούριος, αλλά σύντομα θα τα μάθεις όλα. Για μάζεψε εσύ αυτόν κάτω από την πορτοκαλιά, να πιάσω εγώ τον άλλον». Ο Μπριν θυμήθηκε όλα τα μαρτύρια που τους είχαν περιγράψει οι ιερείς τους και έσφιξε τα δόντια του. Μόλις κατάλαβε ότι το θηρίο τον είχε πλησιάσει αρκετά, πετάχτηκε με δύναμη, προτάσσοντας το ακονισμένο του μαχαίρι. Ένοιωσε το όπλο του να βυθίζεται μέσα σ’ ένα αφρώδες υλικό, χωρίς να συναντήσει αντίσταση. Προσπάθησε να το τραβήξει προς τα πίσω, αλλά ήταν αδύνατον. Αισθάνθηκε τον αφρό να καλύπτει σιγά, σιγά ολόκληρο το χέρι του και να κυλάει πάνω στο σώμα του. Τα χέρια του σταμάτησαν να τον υπακούν και ακολούθησαν τα πόδια του. Ο αφρός τον σκέπαζε και ήταν αδύνατον να ξεφύγει. Τρομοκρατημένος, άρχιζε να ουρλιάζει. «Το κάθαρμα, πήγε να με μαχαιρώσει». «Κάνε του, μια ηρεμιστική, φόρτωσέ τον και μην εκνευρίζεσαι, νεαρέ μου. Ρίξε μια ματιά γύρω σου και προσπάθησε να καταλάβεις. Τα καταπράσινα δέντρα, το βαθύ μπλε της θάλασσας και τα κόκκινα πέταλα των λουλουδιών. Δεν τα είδαν και ούτε πρόκειται ποτέ να τα δουν. Μόνο να τους λυπάσαι, μπορείς. Μακάρι, κάποτε να γιατρευτούν, αλλά πολύ αμφιβάλλω. Δυστυχώς, η πραγματική αρρώστια δεν είναι στα μάτια τους, αλλά στην ψυχή τους». Ο Μπριν ένοιωσε ένα μικρό τσίμπημα στο μπράτσο. Είχε σταματήσει να φωνάζει αλλά άκουγε ακόμα τις σπαρακτικές κραυγές του Γιορ. Πράσινο, μπλε, κόκκινο, οι απαγορευμένες λέξεις που πρόφεραν τα θηρία, έμπαιναν σαν το δηλητήριο των σκορπιών μέσα του και άνοιγαν πληγές. Ήξερε ότι όλα ήταν ψέματα, μια απάτη μέσα στην οποία ζούσαν αυτά τα τέρατα, αλλά ήταν αδύνατον να συγκρατήσει τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάτια του. Μετά από πολλά χρόνια, ο Μπριν έκλαιγε, αλλά δεν ήξερε γιατί. ... Και ο κόσμος δεν ήταν πια ο ίδιος. Τα περήφανα δέντρα έγιναν γκρίζα, ο πλατύς ουρανός έγινε σταχτής, και τα χείλη των γυναικών βάφτηκαν μελανά. Και τότε, οι άνθρωποι έκλεισαν τα μάτια τους και έκλαψαν. ΤΕΛΟΣ <a href="http://" target="_blank"></a> Η_γη_των_θηρίων_τελικό.doc Edited January 18, 2009 by khar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 19, 2009 Share Posted January 19, 2009 Τα είπαμε και κατ' ιδίαν, βέβαια, αλλά να τα πούμε και δημόσια. Πολύ πολύ καλύτερα, τώρα. Λύθηκαν πολλές απορίες και είναι πολύ πιο εμφανές τι έγινε με τους υπέργειους και τους υπόγειους. Τεχνικά επίσης είναι καλύτερη η σκηνή με τους άλλους που μιλάνε, παρά η αρχική όπου τους τα εξηγούσε όλα ο νυχτερίτης. Να δούμε πότε θα στρωθούμε και οι υπόλοιποι να κάνουμε τις σχετικές διορθώσεις στα δικά μας διηγήματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 [...] Πολύ πολύ καλύτερα, τώρα. Λύθηκαν πολλές απορίες και είναι πολύ πιο εμφανές τι έγινε με τους υπέργειους και τους υπόγειους. Τεχνικά επίσης είναι καλύτερη η σκηνή με τους άλλους που μιλάνε, παρά η αρχική όπου τους τα εξηγούσε όλα ο νυχτερίτης.[...] Ακριβώς, Κώστα! Τώρα κίνητρα, παρελθόν και αιτίες είναι όλα σαφέστατα. Και δεν νομίζω ότι χάνεις σε κορύφωση. Το τέλος είναι μια χαρά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 31, 2011 Share Posted August 31, 2011 Ανάμεσα στους διαγωνισμούς, κάνω bump σε ιστορίες που πιστεύω ότι αξίζουν πραγματικά τον κόπο να διαβαστούν από τα καινούρια μέλη και να ξαναδιαβαστούν από τα παλιά, και οι οποίες είναι λίγο ή πολύ θαμμένες στις βιβλιοθήκες και δεν περιλαμβάνονται στη προσωπική μου Λίστα. Η σειρά είναι χρονολογική. Bump στο "Η Γη των Θηρίων" του khar, λοιπόν! Διαβάστε τη διορθωμένη εκδοχη από εδώ Η_γη_των_θηρίων_τελικό.doc ή από το ποστ #43 πιο πάνω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 31, 2011 Share Posted August 31, 2011 Ακριβώς η ίδια ιδέα και ο ίδιος κόσμος με αυτό εδώ. Και δε μπορώ να αποφασίσω ποιο από τα δύο είναι καλύτερο. Αυτό εδώ μάλλον έχει πιο ενδιαφέρουσα υπόθεση, ενώ στο άλλο καταλαβαίνεις σχεδόν από την αρχή τι γίνεται. Αμφιβάλλω αν το έχει διαβάσει ο Κώστας, βέβαια - μάλλον τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται. Το δανείζω, αν ενδιαφέρεσαι, Κώστα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted September 5, 2011 Share Posted September 5, 2011 Διαβάζω αυτό τον καιρό διηγήματα από συλλογές Year's Best New SF του Dozois και σκέφτομαι ότι τούτο ακριβώς το διήγημα θα μπορούσα να το έχω συναντήσει μέσα σε κάποια από αυτές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted October 9, 2011 Author Share Posted October 9, 2011 Σίγουρα θα ξέρετε τον περίφημο ραν-ταν-πλαν με το πάτημα του ποδιού στο πρώτο καρέ και το γαύγισμα πόνου, επτά καρέ μετά. Αυτή, λοιπόν, είναι μια απάντηση ραν-ταν-πλαν. Καθυστέρησα λίγο, αλλά τα κατάφερα. Wordsmith και Big Fat Pig: Προφανώς δεν μπορώ παρά να ευχαριστήσω για τα σχόλια. Ουσιαστικά "Η γή των θηρίων"ανήκει σε μια ενότητα τριών ιστοριών με το περίφημο θέμα για το «κόκκινο χρώμα» άπό το φεστιβαλ της Σύρου. Είναι μία από τις ιστορίες που πιστεύω ότι δεν θα είχα γράψει αν δεν υπήρχε το sff και σε μένα δείχνει πώς η δημιουργία μπορεί να ενσιχυθεί από το κατάλληλο περιβάλλον. Ευχαριστώ και τον mman που επανέφερε για λίγο τα θηρία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.