The Curious Case of Benjamin Button (2008)

[DinoHajiyorgi]

Βασισμένο σε διήγημα του F. Scott Fitzgerald, σε…ασυνήθιστη σκηνοθεσία του David Fincher. Περισσότερο θα ταίριαζε στον Robert Zemeckis γιατί ναι, το “Benjamin Button” είναι το “Forrest Gump” του 2009, χωρίς όμως την βλακεία.

Η ταινία αγγίζει το έπος, που δεν είμαι σίγουρος αν το διήγημα είχε τον ίδιο στόχο. Θέλω να πω, και οι σεναριογράφοι αξίζουν σίγουρη μνεία για το συγκινητικό αποτέλεσμα που ζούμε στην οθόνη. Το θέμα του χρόνου που φεύγει και της ζωής που ζούμε ο καθένας στο διάστημα που κατέχει είναι δραματουργικά, πάντοτε, τρομερά δυνατό. Και το τέλος ενός ανθρώπου που δεν γερνάει, αλλά βαδίζει αντίστροφα, παραμένει πάντα τραγικό.

Έξοχος ο Brad Pitt, ακόμα πιο έξοχη η Cate Blanchett που στο βλέμμα της κουβαλάει όλη το δράμα και την απώλεια. Κατάφεραν με CGI να κάνουν τον Pitt όσο πιο νέο γινόταν (πριν αναλάβει άλλος ηθοποιός.) Μάλλον θα ξημερώσει μια νέα εποχή για πολλούς και πολλές γερασμένους/νες σταρ.

 

Δεν λέω άλλα. Αναμένω σχόλια σας αφού τη δείτε.

 

[Και για όσους αναρωτιούνται για την πρόωρη θέαση του έργου, και σε πολλή καλή ποιότητα, τα στούντιο μοιράζουν, από τόσο νωρίς, dvd του έργου στα μέλη της κινηματογραφικής ακαδημίας για να μπορούν να την ψηφίσουν όταν έρθει η στιγμή των Όσκαρ.]

[northerain]

Δε ξέρω ρε συ αλλά μου φαίνεται πολύ ανόητη ταινία. Βλέποντας το τρειλερ είναι σαν να την είδα ολόκληρη. Δηλαδή ο τύπος γερνάει αντίστροφα. ΟΚ και μετά τι? Φαίνεται σαν το σενάριο να μην πηγαίνει πουθενά, απλά μένει σ' αυτό.

[DinoHajiyorgi]

Δε ξέρω ρε συ αλλά μου φαίνεται πολύ ανόητη ταινία. Βλέποντας το τρειλερ είναι σαν να την είδα ολόκληρη. Δηλαδή ο τύπος γερνάει αντίστροφα. ΟΚ και μετά τι? Φαίνεται σαν το σενάριο να μην πηγαίνει πουθενά, απλά μένει σ' αυτό.

 

Είναι η οπτική της ζωής (και του έρωτα) μέσα από το βλέμμα ενός ασυνήθιστου χαρακτήρα. Το Edward Scissorhands δηλαδή (ο τύπος έχει ψαλίδια για χέρια) που πήγαινε;

[northerain]

Ε είχε και ενα σενάριο ας πούμε...υπήρχε κάτι που συνέβαινε πέρα απο το να τον κοιτανε και να λενε ''Α εχεις ψαλίδια για χέρια'' για 3 ώρες.

[DinoHajiyorgi]

Ε είχε και ενα σενάριο ας πούμε...υπήρχε κάτι που συνέβαινε πέρα απο το να τον κοιτανε και να λενε ''Α εχεις ψαλίδια για χέρια'' για 3 ώρες.

 

Ωραία. Δες την ταινία πρώτα κι αν συμπεράνεις πως δεν έχει να πει τίποτα ΤΟΤΕ πες το μας. Για το trailer θα λέμε τώρα;

 

Εγώ την είδα την ταινία, και όπως είπα μιλάει για τον χρόνο, τον έρωτα, τι κάνει κανείς στη ζωή του όσο ζει, ποιους αγαπάει, ποιους συγχωρεί, ποια διαλέγει να ξεχάσει ή να θυμάται... Α, ναι, είμαι και 45 χρονών, πιστεύω πως η περισσότερο της μισής ζωής μου είναι ήδη πίσω μου - σκέφτομαι όλα όσα δεν έχω κάνει και ζήσει και...συγνώμη αν το βλέπω διαφορετικά.

[northerain]

Εντάξει ρε Dino μια κουβέντα είπαμε μην εξάπτεσαι!

Μιλάω γενικά για το concept της ταινίας. Θα προτιμούσα κάτι πιο SFF, γιατί η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα. Αντί γι' αυτό έχουμε μια γλυκανάλατη ιστορία αγάπης.

[DinMacXanthi]

Μόλις τέλειωσα την ταινία από το screener για το οποίο ενημέρωσε ο Ντίνος. Σήμερα είναι και η πρεμιέρα της στην Ελλάδα παρεμπιπτόντως.

 

Συμφωνώ με όλα όσα είπε στο αρχικό ποστ ο Ντίνος. Με ΟΛΑ, ακόμη και για την επιλογή του Φίντσερ για την οποία έχω κάποιες ενστάσεις αλλά το προσπερνάω. (ναι,ok μας έδωσε το Fight Club, we are eternally welcome) Είναι πράγματι το καινούργιο Forrest Gump, με αρκετές (πολλές) ομοιότητες και αυτή η σκέψη σε ένα σημείο της ταινίας με ενόχλησε λίγο. (για κάπου 15 λεπτά). Όμως η ταινία αξίζει απόλυτα και τις 13 υποψηφιότητες και ότι κερδίσει την βραδιά των όσκαρς. Το τέλος της ήταν απλά συγκλονιστικό. Οι ερμηνείες ξεχωριστές (και από τους 2, ειδικά από την "γηραιά" Blanchett) τα CGI τρομαχτικά καλά (που να μην ήταν και screener δηλαδή, με σχετικά μειωμένη ποιότητα DVD rip-style)

 

Και το τρέιλερ είναι καλό, αλλά ΟΛΑ τα τρέιλερ ΟΛΩΝ των ταινιών είναι καλά (νόμος με ελάχιστες παραβιάσεις). Το δικό της τρέιλερ όμως δεν προσεγγίζει την υπερπαραγωγή που έγινε.

 

Όσο για το "εχουμε μια γλυκανάλατη ιστορία αγάπης" δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω κάθετα και άνετα (pun intended) Καμία σχέση. Αν δεν σε τράβηξε, μην το δεις Norther, αλλά επειδή έχω τώρα προσωπική γνώμη, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έγραψες. Πολυ μηδενιστική η άποψη σου από την θέαση του trailer ΟΜΩΣ πολλοί συμφωνούν μαζί σου (αν δείτε τι γίνεται στα φόρουμς του imdb θα καταλάβετε).

Πολλοί δεν μπορούν να αποδεχτούν αυτή την curious case και τους χαλάει το immersion.

Δεν χρειάζεται SFF βάθρο για να δουλεψει η ιδέα (αν και η κατάσταση του δεν είναι ακριβώς δείγμα ρεαλισμού. Είναι άνετα φάντασυ). Νομίζω ότι είναι απόλυτα ταιριαστή ως έχει. Είναι μια εντελώς ανθρώπινη ιστορία.

 

Θα ξαναδώ την ταινία, στο σινεμά φυσικά, την ερχόμενη Πέμπτη ή Παρασκευή. Ίσως θα έχω να προσθέσω και κάτι άλλο τότε. Την προτείνω ανεπιφύλακτα πάντως.

[northerain]

Εντάξει ρε παιδιά μια κουβέντα είπαμε, τώρα όποιος ποστάρει στο τοπικ θα μου λέει ότι έκανα λάθος? Θα την δω όμως και το καλό που σας θέλω να λέτε αλήθεια!

[Sileon]

Πραγματικά!

Απο τον τρόπο που την στηρίζετε περιμένω κάτι πολύ δυνατό. Βασικά, επειδή μόνο διθυράμβους συναντώ σε ραδιόφωνο και εφημερίδες για την ταινία, ενδέχεται να είναι απο τις καλύτερες που έχει βγάλει το Χόλλυγουντ τον τελευταίο καιρό.

 

Λοιπόν, η ταινία θα σπέρνει. Έτσι λέτε, έτσι περιμένουμε.

Άντε..

 

Υ.Γ. Ούτε εμένα μου γεμίζει το μάτι το τρέιλερ..

[DinoHajiyorgi]

Πραγματικά!

Απο τον τρόπο που την στηρίζετε περιμένω κάτι πολύ δυνατό. Βασικά, επειδή μόνο διθυράμβους συναντώ σε ραδιόφωνο και εφημερίδες για την ταινία, ενδέχεται να είναι απο τις καλύτερες που έχει βγάλει το Χόλλυγουντ τον τελευταίο καιρό.

 

Λοιπόν, η ταινία θα σπέρνει. Έτσι λέτε, έτσι περιμένουμε.

Άντε..

 

Υ.Γ. Ούτε εμένα μου γεμίζει το μάτι το τρέιλερ..

 

Μέχρι στιγμής, δύο από εμάς που είδαν την ταινία τους άρεσε. Πολύ πιθανό ο norterain, κι εσύ, αφού δείτε την ταινία να διαπιστώσετε πως δεν σας αρέσει.

 

Εγώ ξεσπάθωσα μόνο γιατί δεν μπορούσα να σεβαστώ άποψη ανθρώπου που δεν έχει δει την ταινία.

 

Και, Sileon, σκέψου όλα εκείνα τα trailer που σου είχαν γεμίσει το μάτι. Σε ξεπλήρωσαν όλα τους;

[Sileon]

Μέχρι στιγμής, δύο από εμάς που είδαν την ταινία τους άρεσε. Πολύ πιθανό ο norterain, κι εσύ, αφού δείτε την ταινία να διαπιστώσετε πως δεν σας αρέσει.

 

Εγώ ξεσπάθωσα μόνο γιατί δεν μπορούσα να σεβαστώ άποψη ανθρώπου που δεν έχει δει την ταινία.

 

Και, Sileon, σκέψου όλα εκείνα τα trailer που σου είχαν γεμίσει το μάτι. Σε ξεπλήρωσαν όλα τους;

 

 

Φαντάσου να μη μου το γέμιζαν κιόλας! :tongue:

[DinoHajiyorgi]

Οι ομοιότητες με το Φόρεστ Γκαμπ:

 

Ο Φόρεστ και ο Μπέντζαμιν είναι και οι δύο από τον Αμερικάνικο Νότο.

 

Η μητέρα του Φόρεστ διατηρεί χοστέλ από το οποίο μπαινοβγαίνουν διάφοροι χαρακτήρες.

 

Η μητέρα (μητριά) του Μπέντζαμιν διατηρεί οίκο ευγηρίας, από το οποίο μπαινοβγαίνουν διάφοροι χαρακτήρες. Στην εδώ περίπτωση έξοδος σημαίνει ταξίδι στον άλλο κόσμο, κάτι πολύ σχετικό με την υπόθεση της ταινίας.

 

Ο Φόρεστ και ο Μπένταμιν αγαπούν πολύ την μαμά τους.

 

Ο Φόρεστ υπήρξε καπετάνιος αλιευτικού και πολέμησε στο Βιετνάμ.

 

Ο Μπέντζαμιν δούλεψε σε μαούνα και συμμετείχε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

Ο Φόρεστ είχε την Τζένη.

 

Ο Μπέντζαμιν την Νταίζη.

 

 

Ο Φόρεστ έγινε μπαμπάς, είχε με την Τζένη ένα αγοράκι.

 

Ο Μπέντζαμιν έγινε μπαμπάς, είχε με την Νταίζη ένα κοριτσάκι.

 

Θυμάστε το φτερό στο «Φόρεστ Γκαμπ»; Δεν ξέρω γιατί, το σκέφτηκα σε δύο σκηνές του «Μπέντζαμιν Μπάτον» στην αινιγματικά συμβολική εμφάνιση ενός κολιμπριού.

 

 

 

Επίσης, στην ταινία υπάρχουν δύο όμορφες, θα τις αποκαλούσα, βινιέτες. Η μία είναι η αφήγηση της σκηνής με τον Ηλία Κοτέα, ο άνθρωπος που κατασκευάζει το μεγάλο ρολόι που πάει ανάποδα, και ο συγκινητικός λόγος που το έφτιαξε έτσι. Η δεύτερη

είναι η οπτική σύνθεση των μοιραίων γεγονότων που οδηγούν στο σοβαρό ατύχημα της Νταίζης.

 

 

Άλλο αγαπημένο από την ταινία, ο τρόφιμος του γηροκομείου που είχε χτυπηθεί από κεραυνό εφτά φορές στη ζωή του. Νομίζω πως η ταινία μας δείχνει τις τρεις ή τις τέσσερις από αυτές.

Edited January 23, 2009 by DinoHajiyorgi

[DinMacXanthi]

Ντίνο , καταρχήν τα SPOILER TAGS είναι δωρεάν και καλό είναι να τα χρησιμοποιείς όταν αποκαλύπτεις πράγματα για μια (ολοκαίνουργια) ταινία! Κάνε ένα edit πριν πάρεις κόσμο στο λαιμό σου.

 

Having said that, ΑΚολουθούν λίγα ακόμα... :-p

 

 

Το κολυμπρί υπάρχει Ντίνο επειδή αν θυμάσαι είναι το αγαπημένο πουλί του Καπετάνιου, το έχει τατουάζ και διηγείται και τις ιδιότητες του στους Ρώσους. Θεωρητικά επιστρέφει με αυτή τη μορφή η ψυχή του.

 

 

Η εξήγηση για τις τόσες και ακόμη περισσότερες ομοιότητες

(θα προσθέσω έτσι στα γρήγορα και την δυσκολία στο περπάτημα που κατανικιέται στο 1/5 της ταινίας)

είναι πως ο υπεύθυνος σεναριογράφος είναι ο ίδιος και στο Φορεστ Γκαμπ και στο Μπεν Μπατον. Εϊναι αλήθεια πως αυτό το (να μην το πω rip off) είναι κομματάκι ενοχλητικό, αλλά η ταινία είναι πραγματι καλή.

[northerain]

Δεν είπα οτι είναι κακή ταινία, είπα πως μου φαίνεται σαν κακή ταινία. Κάπως έτσι λειτουργούν οι απόψεις, είναι υποκειμενικές.

[Amandel]

Λοιπόοον,

είδα και γω την ταινία. Από που να ξεκινήσει κανείς.

 

Για αρχή αν μιας ταινίας το τρέιλερ δε μου φαίνεται καλό και γίνεται τόσος ντόρος γι’

αυτή κάνω έναν κόπο ( εντάξει 3ωρο στη συγκεκριμένη περίπτωση ) για να την δω, για να καταλάβω

αν αξίζει τόση φασαρία.

 

Στην ταινία τώρα.

Η αίσθηση που σου δίνει από την πρώτη στιγμή είναι όντως ότι θυμίζει υπερβολικά το Forest Gump.

Ασχέτως των ομοιοτήτων, το αίσθημα του ότι αυτό είναι ένα διαφορετικό παιδί και πέφτει σε ανθρώπους

που το αγκαλιάζουν και το μεγαλώνουν με αγάπη, και βλέπει ξεχωριστά πράγματα, ζει μοναδικές εμπειρίες

κτλ κτλ σίγουρα φτιάχνουν μια τέτοιου τύπου ταινία.

 

Από την άλλη όμως, ο σαφής διαχωρισμός έγκειται στο γεγονός ότι η ιστορία είναι καθαρά φαντασία

ενώ το Forest Gump είναι πιο ρεαλιστικά δωσμένο.

Υπάρχει κάτι που κάνει το Μπέντζαμιν Μπάτον να μοιάζει πολύ περισσότερο σα παραμύθι (για τη ζωή)

παρά στο Forest Gump.

 

Το μόνο γλυκανάλατο που βρήκα στο λαβ στόρυ είναι

 

όταν ήταν αυτοί οι δυο μαζί, όλες οι σκηνές ευτυχίας του τύπου σαλπάρω στον ορίζοντα με το πλοίο με τον έρωτα της ζωής μου, κάνουμε ρομαντικά δείπνα σε εξωτικές παραλίες, κτλ κτλ.

Ήταν λίγο κουραστικό

και κράτησε και αρκετά πανάθεμά το. Ας είχαν κόψει τα 10 λεπτά από την ταινία να την έκαναν τουλάχιστον 2.30 ώρες.

 

Για μένα πάντως πρόκειται για μια από τις πολύ καλές ταινίες της χρονιάς και δε το λέω εύκολα αυτό.

Αξίζει και το σενάριο, και ο τρόπος που γυρίστηκε, οι ηθοποιοί είναι όλοι γαμάτοι, οι χαρακτήρες και οι ερμηνείες αποδίδονται μια χαρά. Για τα cgi ντεν ξέρω από τέτχοια, αλλά σίγουρα και αυτά είναι πάαρα πολύ καλά.

Όσον αφορά το Μπράντ ( ασδφ) στέκεται άξια στο ύψος του ρόλου του αν και δε μπορώ να τον παρομοιάζω από δω και πέρα με ιστορίες τύπου φόρεστ γκάμπ. Γκρρρρ, χάλασε.

Όλα τα λεφτά είναι η Kate Blanchett από ερμηνεία και η θετή μαμά του Μπέντζαμιν.

 

 

Αααα, και το τέλος με τον τυφώνα Κατρίνα, για όποιον είχε παρακολουθήσει στην τηλεόραση τι είχε γίνει,

απλά it rawked!

Αχ αυτός ο αμερικάνικος Νότος!

 

 

Για μένα έχει όλα τα προσόντα να πάρει ’Οσκαρ και καλά θα κάνει εαν πάρει.

Edited January 24, 2009 by Amandel

[DinoHajiyorgi]

Όλα τα λεφτά είναι η Kate Blanchett από ερμηνεία και η θετή μαμά του Μπέντζαμιν.

Για μένα έχει όλα τα προσόντα να πάρει ’Οσκαρ και καλά θα κάνει εαν πάρει.

 

Νομίζω πως δυστυχώς, και αδίκως, η Blanchette δεν έχει υποψηφιότητα για την ταινία!

Edited January 24, 2009 by DinoHajiyorgi

[Amandel]

Νομίζω πως δυστυχώς, και αδίκως, η Blanchette δεν έχει υποψηφιότητα για την ταινία!

 

Η θετή μαμά του Benjamin έχει! Και να φανταστείς ότι δε το ήξερα.

Εντάξει για την Μπλάντσετ που έχει ήδη πάρει, μπορεί να πει κανείς ότι δεν της έδωσαν (με την κλασική νοοτροπία της ακαδημίας)

γι αυτό το λόγο, αλλά τούτη εδώ έδωσε ρέστα.

 

http://www.imdb.com/name/nm0378245/

Edited January 24, 2009 by Amandel

[Dark desire]

Την ειδα χτες και τη λατρεψα! Η Μπλανσετ -κατ' εμε η σημαντικοτερη Αμερικανιδα ηθοποιος μετα την Καθριν Χεπμπορν και την Μεριλ Στριπ- αδικα δεν ειναι υποψηφια για Οσκαρ (τι παραπανω ειχε η Αντζελινα και το ανεκδιηγητο Changeling δηλαδη? Μονο στα β@@ια υπερεχει!)

 

Ουτε εμενα με εψησε πολυ το τρειλερ, και πηγα προετοιμασμενη για το χειροτερο (οπως λεει κι ο φιλτατος northerain, "για μια γλυκαναλατη ιστορια αγαπης"), και σιχτιριζοντας (απο μεσα μου) προκαταβολικα τον αντρα μου που διαλεξε αυτη την ταινια. Ομως, ποτε μην κρινεις ενα βιβλιο απο το εξωφυλλο και μια ταινια απο το τρειλερ...Αντι για μια γλυκαναλατη ιστορια αγαπης ειδα μια μαγικη ιστορια αγαπης και μια απο τις πιο ομορφες ταινιες που βγηκαν στο σινεμα τα τελευταια χρονια. Ο Μπραντ Πιτ, αν και φατσικα δεν ειναι του γουστου μου (τον αντρα και τον καφε σκουρο-μερακλιδικο) ηταν η ιδανικοτερη επιλογη για το ρολο και τον βλεπω να τσακιζει το αγαλματακι φετος (η τουλαχιστον να κονταροχτυπηθει με τον νεκραναστημενο κ. Ρουρκ)

 

 

ΥΓ: Στα 45 εισαι ακομα νεοτατος.....

ΥΓ 2: Σημερα εντοπισα την πρωτη μου ρυτιδα και δεν φρικαρα καθολου! Fructus bellorum, που λεγαμε και στα λατινικα-καρπος των μαχων μου....Ωριμαζω (και μυαλο δε βαζω!)

[Blondbrained]

Δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω...την είδα σήμερα...ΥΠΕΡΟΧΗ!

Και απο τις ελάχιστες φορές που έκλαψα στο τέλος....είχα χρόνια να κλάψω και το φχαριστήθηκε η ψυχή μου. Κέτι....γλυκύτατη, καταπληκτική

Edited January 24, 2009 by Blondbrained

[mman]

ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ POST ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ, ΜΟΥ ΒΓΑΖΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΑ SPOILER TAGS.

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ MODERATOR ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΝΑ ΒΑΛΕΙ SPOILER TAGS ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ, ΘΑ ΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙ.

ΑΛΛΙΩΣ, ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΩ ΟΤΙ ΤΟ POST ΕΙΝΑΙ ΠΗΧΤΡΑ ΣΤΟ SPOILER!

 

ΟΚ, επειδή η ταινία δεν έχει κακό, θα κάνω ό,τι μπορώ εγώ.

 

Όσοι και όσες την ερωτεύτηκαν, θα πρέπει στο σημείο αυτό να αναλογιστούν αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσουν να διαβάζουν παρακάτω. Γιατί αν διαφωνούν μ’ αυτά που γράφω, μάλλον θα εξοργιστούν, ενώ αν συμφωνούν, πιθανόν να τους βγει ξινή η απόλαυση.

 

 

 

Διευκρίνιση: Δεν έχω διαβάσει το διήγημα στο οποίο βασίζεται. Σχολιάζω μόνο την ταινία. Επίσης, έχω δει μόνο σκόρπια κομμάτια του Forrest Gump και δεν θα μπω σε καμία σύγκριση / συσχέτιση.

 

 

 

Λοιπόν, ναι, ήταν μια καλή ταινία. Με καταπληκτική ιδέα με εξαιρετικό τέλος.

 

Καλές ερμηνείες, αλλά δεν πέθανα για καμία απ’ αυτές. Έχουμε δει φοβερούς και τρομερούς, απίστευτους Brad Pitt. Δεν τολμώ να συγκρίνω π.χ. με Fight Club ή (ούτε να το σκέφτομαι) με Twelve Monkeys. Μη μου πείτε ότι ο ρόλος του Μπέντζαμιν απαιτούσε άλλου είδους ερμηνεία. Το ξέρω και θα εξηγηθώ παρακάτω.

 

Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν το σενάριο. Ναι, το σενάριο! Δεν νομίζω ότι έκανε τίποτα παραπάνω από τα προφανή για να εκμεταλλευτεί την υπέροχη ιδέα. Και πιστεύω ότι κι αυτά τα έκανε αρκετά λάθος:

 

Όταν έχεις έναν άνθρωπο που μεγαλώνει και γίνεται νεότερος, αυτά που συμβαίνουν στην ταινία είναι προφανώς αναπόφευκτα.

 

 

--Φυσικά και οι άνθρωποι θα αναρωτιούνται. Στο έργο αναρωτιόνταν πολύ λίγο μάλιστα. Κάθε φορά που γύρναγε στο γηροκομείο, η γειτονιά θα έπρεπε να πεταγόταν στο πόδι. Κάποιος απ’ όλους αυτούς που τον είχαν δει να γίνεται αποδεδειγμένα νεότερος με τα χρόνια θα έπρεπε να είχε φωνάξει τους δημοσιογράφους, τους γιατρούς και δεν ξέρω ποιον άλλο. Θα έπρεπε να του την είχαν πέσει για να ανακαλύψουν στο αίμα ή στο DNA του το ελιξίριο της αθανασίας. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει απαρατήρητος λέγοντας απλώς στον καπετάνιο του «Δεν γίνομαι εγώ πιο νέος. Εσύ πίνεις πιο πολύ».

 

--Βλέποντας τον Πιτ να παίζει με αργές κινήσεις και ομιλία τον γέρο, περίμενα υπομονετικά πότε θα γίνει νέος για να απολαύσω το γνωστό κινησιολογικό του στυλ. Όταν όμως έγινε αυτό, ο Πιτ συνέχιζε να παίζει σχεδόν υποτονικά. Γιατί; Γιατί ο ψυχισμός του χαρακτήρα Μπέτζαμιν Μπάτον είναι ψυχολογικά τελείως λάθος. Το έργο προσπαθεί να μας πείσει ότι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε μ’ αυτή την απίστευτη ιδιαιτερότητα και που πέρασε την παιδική του ηλικία ανάμεσα σε γέρους μεγαλώνει σε έναν σοφό και εξαιρετικά ώριμο ενήλικα, ο οποίος κρατάει μια εντυπωσιακή σταθερότητα σε όλη τη ζωή του με μοναδικό κόλλημα τον έρωτά του για μια συγκεκριμένη γυναίκα. Διαφωνώ με κάθε τρόπο.

 

Πρώτ’ απ’ όλα, δεν τον έδειξε ποτέ να είναι παιδί στο μυαλό και στις αντιδράσεις (όχι, δύο δευτερόλεπτα με τα αυτοκινητάκια κι ένα παραμύθι σε μια ταινία 2,5 ωρών δεν με έπεισαν). Ακόμα και τα ανάπηρα παιδιά παίζουν, ακόμα και τα παιδιά με πρώιμο γήρας ρωτάνε, όλα τα παιδιά λαχταρούν την παρέα των άλλων. Βάλε ένα παιδί να μεγαλώσει πάνω σε μια αναπηρική καρέκλα με μόνη συντροφιά μια ντουζίνα γέρους στα τελευταία τους και η πιθανότητα να σου βγει κοινωνικά απροσάρμοστος εκτινάσσεται στα ύψη.

 

Η πρώτη φορά που ο Μπέτζαμιν βγήκε απ’ το γηροκομείο, ήταν για να καταλήξει στο μπουρδέλο. Δεν ήξερε τίποτα για την πόλη, τους ανθρώπους, το σεξ. Υπήρχαν τρομερές ευκαιρίες για το σενάριο να παίξει με όλα αυτά, αλλά ο Μπέντζαμιν τα κατάφερε απλώς τέλεια. Μάλιστα στη σκηνή με την πουτάνα ο σεναριογράφος φαίνεται να μην έχει αποφασίσει τι σώμα έχει ο Μπέντζαμιν εκείνη την εποχή: 65άρη όπως τον δείχνει ή εφήβου που αντιστοιχεί στην ηλικία του μυαλού του ώστε να καταφέρει να εξουθενώσει την επαγγελματία…

 

--Το κυριότερο στοίχημα που κατά τη γνώμη μου έχασε το σενάριο ήταν η ψυχολογική επίδραση που θα είχε πάνω σε έναν άνθρωπο μια τέτοια αντιστροφή της γήρανσης, όταν δηλαδή μυαλό και εμπειρία από τη μία και σώμα από την άλλη έχουν διαφορετικές πορείες. Όταν ήταν παιδί δεν μπορούσε να παίξει και να κοινωνικοποιηθεί με τα άλλα παιδιά. Όταν ήταν έφηβος οι παρέες του ήταν μεσήλικοι (καλά, σ’ αυτήν ειδικά την ηλικία, οι περιπλοκές θα έπρεπε να είναι απίστευτες γιατί η τρικυμία στο μυαλό ενός εφήβου δεν συνοδευόταν από τις κατάλληλες ορμόνες στο σώμα του).

 

Ειδικά όμως όταν είναι μεσήλικας στο μυαλό και περίπου τριαντάρης στο σώμα, τότε ο Μπέτζαμιν έχει πραγματικά τα πάντα: Την πείρα και τις εμπειρίες ενός πενηντάρη και το σώμα και ενός νέου ανθρώπου. Ιδανικό! Έχει αυτό που ονειρευόμαστε όλοι! Κι όμως, δεν φαίνεται να αντιδρά με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο, όπως θα περίμενε κανείς. Εξακολουθεί να φέρεται σαν ένας μισοπρόωρα αλλά αρκετά ήπια γερασμένος νέος. Φυσικά, κατά τη γνώμη μου, εκεί θα έπρεπε να του χτυπήσει την πόρτα η παράνοια ή στην καλύτερη μια υπερβολική αισιοδοξία του τύπου «ρε πούστηδες, περίμενα τόσα χρόνια γι αυτή την περίοδο! Τώρα θα τα γαμήσω όλα!». Αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει. Γιατί το σενάριο έχει επιλέξει να επικεντρωθεί στην, σίγουρα γλυκύτατη και καθόλου γλυκανάλατη, ιστορία αγάπης, χάνοντας όμως την ευκαιρία να δείξει απίστευτες καταστάσεις και να παίξει με τον ψυχισμό ενός μοναδικού ανθρώπου που δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

 

Ανακεφαλαιώνοντας, η ταινία μας έδειξε μόνο τα προφανή προβλήματα μιας τέτοιας ερωτικής σχέσης που παλεύει ενάντια στην αντιστροφή της γήρανσης. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει. Και για να μην παρεξηγηθώ, ναι, μου άρεσε σαν ταινία, απλώς με απογοήτευσε με τον τρόπο που δεν άγγιξε μοναδικές ψυχολογικές πτυχές, παραμένοντας σε μια αναληθοφανή ψυχολογικά παρουσίαση.

 

Γιατί επικράτησε αυτή η επιλογή; Η γνώμη μου είναι ότι αν εμβάθυναν όπως έπρεπε, στον ψυχισμό του Μπέτζαμιν, τότε τα πράγματα θα αγρίευαν πραγματικά: Θα ήθελαν μια ομάδα ψυχολόγων να δουλέψει συμβουλευτικά πάνω στον χαρακτήρα μόνο και μόνο για να χάσουν μερικά εκατομμύρια εισιτήρια επειδή αποδυνάμωσαν την ερωτική ιστορία για χάρη της ψυχογραφικής αληθοφάνειας. Απόλυτα κατανοητό.

 

--Στα συν η απόφασή του να αποκαταστήσει και να εγκαταλείψει την οικογένειά του πριν τον δει να εκφυλίζεται σε έφηβο και παιδί.

 

--Στα πλην η «απέξω» αφήγηση με το ημερολόγιο και τον τυφώνα «Κατρίνα». Το μόνο που προσέφερε ήταν να μας δείξει τη μη-σχέση του με την κόρη του, κάτι που μπορούσε να το κάνει και αλλιώς. Γενικά η κυρίως ιστορία δεν χρειαζόταν το περίβλημα του νοσοκομείου. (ΟΚ, είναι γνωστή η αγάπη του Πιτ για την Νέα Ορλεάνη και η ευαισθησία του για την καταστροφή της.)

 

--Στα πλην και η ενδιαφέρουσα με την πρώτη ματιά, αλλά απαράδεκτα φιγουρατζίδικη παρουσίαση της σκηνής του ατυχήματος της Νταίζη η οποία επιπλέον ήταν και απόλυτα αναληθοφανής (ο Μπέντζαμιν που τα περιέγραφε όλα αυτά στο ημερολόγιό του δεν θα μπορούσε να ξέρει λεπτομέρειες όπως ότι η κοπελίτσα του μαγαζιού δεν είχε τυλίξει το δώρο γιατί τα είχε χαλάσει με τον γκόμενό της το προηγούμενο βράδυ- ξέρω, είμαι σπαστικός).

 

--Στα συν φυσικά οι απόψεις του ήρωα για τη ζωή και τον χρόνο, οι σκηνές από τα ταξίδια του για να ρουφήξει εμπειρίες κλπ. Κι ενώ αποτελούν βέβαια και το ζουμί της όλης ιστορίας, όπως ανέφεραν άλλοι πριν από μένα, πόσο πιο μεστό θα ήταν αυτό αν είχε παρουσιαστεί αλλιώς!

 

--Στα συν το όμορφο τέλος με το παιδάκι να ξεχνάει το περπάτημα και φυσικά την εικόνα του βρέφους να πεθαίνει στην αγκαλιά της.

 

--Και φυσικά στα πλην οι 2 ώρες και 40 λεπτά της ταινίας. Έλεος δηλαδή. Ήταν κουραστικό. Όταν θα τη δείξουν στην τηλεόραση, μαζί με τις διαφημίσεις και τα δύο δελτία ειδήσεων θα πρέπει να ξεκινήσει γύρω στις 7:30 μπας και τελειώσει στις 1:00.

 

 

Ευχαριστώ όσους διάβασαν μέχρι εδώ κάτω. Προφανώς σέβομαι όσους και όσες γοητεύτηκαν απ’ το έργο για τους λόγους που εκείνοι ανάφεραν. Απλά είπα να καταγράψω γιατί δεν συνέβη το ίδιο μ’ εμένα.

edit by araquel1: προσθήκη spoiler tags. δεν έχω δει την ταινία, αλλά διαβάζοντας αποσπασματικά όλα όσα είναι πλέον σε spoiler tags, συμφωνώ απολύτως με την προειδοποίηση που υπάρχει στην αρχή του ποστ.

 

edit by araquel2: και τώρα πλέον μάθαμε όλοι -με ενδεχόμενη εξαίρεση εμένα- ότι άλλο πράγμα τα spoiler tags, και άλλο πράγμα τα quote tags. ευχαριστώ για το χειροκρότημα...

Edited January 25, 2009 by araquel

[DinMacXanthi]

Αυτό μάλιστα, ήταν ανάλυση!

 

Μιχάλη σε κάποια συμφωνώ, σε κάποια διαφωνώ, για παράδειγμα, το κομμάτι με το ταξί και το ατύχημα, το βρήκα πάρα πολύ καλό δίχως να χρειάζεται να είναι αλήθεια αυτά που μας εξιστορεί και εμείς τα βλέπουμε. Κοινώς λέει ΑΝ κάτι άλλαζε την ροή της "πραγματικότητας" για 5 δευτερόλεπτα, είτε ένας χωρισμός ή ένα αμάξι ή το πακετάρισμα των γλυκών, τότε θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Καλύτερα που μας έδωσε μια απεικόνιση παρά να τα αφηγόταν απλά. Ή να μην τα αφηγόταν καθόλου. Τέλος πάντων, εκεί είναι πως θα σου κάτσει η σκηνή.

 

Σ'αυτό που συμφωνώ απόλυτα είναι το thesis statement σου.

 

"Λοιπόν, ναι, ήταν μια καλή ταινία. Με καταπληκτική ιδέα με εξαιρετικό τέλος."

 

Τα είπες όλα εδώ.

 

edit by araquel: οκ, δεν πείραξα κάτι στο παρόν ποστ, απλώς όσοι διαβάσετε από εδώ και κάτω έχετε υπόψιν ότι σχολιάζεται το προηγούμενο ποστ (με το τεράστιο σπόιλερ), και ως εκ τούτου είναι ενδεχομένως σποϊλεριασμένα (ωραία λέξη, ε?)

Edited January 25, 2009 by araquel

[Blondbrained]

Ανακεφαλαιώνοντας, η ταινία μας έδειξε μόνο τα προφανή προβλήματα μιας τέτοιας ερωτικής σχέσης που παλεύει ενάντια στην αντιστροφή της γήρανσης. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει. Και για να μην παρεξηγηθώ, ναι, μου άρεσε σαν ταινία, απλώς με απογοήτευσε με τον τρόπο που δεν άγγιξε μοναδικές ψυχολογικές πτυχές, παραμένοντας σε μια αναληθοφανή ψυχολογικά παρουσίαση.

 

Γιατί επικράτησε αυτή η επιλογή; Η γνώμη μου είναι ότι αν εμβάθυναν όπως έπρεπε, στον ψυχισμό του Μπέτζαμιν, τότε τα πράγματα θα αγρίευαν πραγματικά: Θα ήθελαν μια ομάδα ψυχολόγων να δουλέψει συμβουλευτικά πάνω στον χαρακτήρα μόνο και μόνο για να χάσουν μερικά εκατομμύρια εισιτήρια επειδή αποδυνάμωσαν την ερωτική ιστορία για χάρη της ψυχογραφικής αληθοφάνειας. Απόλυτα κατανοητό.

 

Αυτό και μόνο εξηγεί όλους τους ενδοιασμούς σου. Ακόμα και στην διαφημιστική καμπάνια αυτό που τους ένοιαζε ήταν η ερωτική ιστορία με background την αντιστροφή του χρόνου. Σαν ιδέα είνια καταπληκτικό και θα μ'άρεσε να δώ να χρησιμοποιείται διαφορετικά, αλλά για την ερωτική ιστορία και μόνο μία χαρά ήταν και με το παραπάνω.

Και συμφωνώ με τον Dinoxanthi για την σκηνή με το ατύχημα...την βρήκα εκπληκτική, και σίγουρα δεν φάνηκε πουθενά οτι ήταν πράγματα που τα ήξερε ο Μπέντζαμιν, αλλά πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί. Όπως και νά'χει, ΝΑΙ ΕΙΣΑΙ ΣΠΑΣΤΙΚΟΣ!

(όχι οτι δεν έχεις δίκιο σε όλα, απλά πολύ το ψείρισες κι έχασες την μαγεία του νομίζω)

[mman]

[...]Όπως και νά'χει, ΝΑΙ ΕΙΣΑΙ ΣΠΑΣΤΙΚΟΣ!

(όχι οτι δεν έχεις δίκιο σε όλα, απλά πολύ το ψείρισες κι έχασες την μαγεία του νομίζω)

Δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι το φυσικό μου. Σίγουρα έτσι χάνω τη "μαγεία" πολύ συχνά, ακριβώς επειδή πολύ συχνά δεν υπάρχει αυτή η (καλλιτεχνικη) μαγεία (εκτός εισαγωγικών). Όμως! Όταν ένας δημιουργός κάνει μία στο τόσο, πραγματικά πολύ καλή δουλειά, τότε είναι δύσκολο να εκφράσω πόσο υπέροχη φαίνεται αυτή η πραγματική καλλιτεχνική μαγεία όταν το έχεις ψειρίσει (όπως συνήθως) τόσο πολύ.

Τέλος πάντων. Περί ορέξεως. Γούστα.

[DinoHajiyorgi]

Μήπως είναι φύση αδύνατον να συνυπάρξει η μαγεία με το χειρουργικό τραπέζι, ή τον ψυχαναλυτικό καναπέ, ή οποιοδήποτε μπουκαλάκι επιστήμης;

 

Δεν θα με πείραζε καθόλου να δω κι εγώ την ταινία που ήθελε να δει ο mman. Νομίζω όμως πως εκείνη η εκδοχή θα έσβηνε όλα όσα μας συγκίνησαν σε αυτή εδώ.

 

Ο καλλιτέχνης έχει την ευχαίρια να διαλέξει τι και πως θέλει να δώσει το έργο του. Εγώ ίσως να το έκανα ακριβώς έτσι, και χωρίς να λογαριάσω καθόλου τα εισιτήρια που θα κόψω ή δεν θα κόψω. Ψηφίζω πάντα την μαγεία υπέρ της οποιασδήποτε αληθοφάνειας, καμιά φορά και της ιστορικής ακρίβειας.

 

Ειδικά όμως όταν είναι μεσήλικας στο μυαλό και περίπου τριαντάρης στο σώμα, τότε ο Μπέτζαμιν έχει πραγματικά τα πάντα: Την πείρα και τις εμπειρίες ενός πενηντάρη και το σώμα και ενός νέου ανθρώπου. Ιδανικό! Έχει αυτό που ονειρευόμαστε όλοι! Κι όμως, δεν φαίνεται να αντιδρά με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο, όπως θα περίμενε κανείς. Εξακολουθεί να φέρεται σαν ένας μισοπρόωρα αλλά αρκετά ήπια γερασμένος νέος. Φυσικά, κατά τη γνώμη μου, εκεί θα έπρεπε να του χτυπήσει την πόρτα η παράνοια ή στην καλύτερη μια υπερβολική αισιοδοξία του τύπου «ρε πούστηδες, περίμενα τόσα χρόνια γι αυτή την περίοδο! Τώρα θα τα γαμήσω όλα!».

 

Εε.., όταν ο Μπέντζαμιν είναι τριάντα χρονών...είναι τριάντα χρονών. Γιατί να έχει την "πείρα" πενηντάρη; Συμφωνώ πως στα παιδικά του χρόνια δεν φαίρθηκε σαν παιδί ως έπρεπε, ίσως λόγω συμπεριφοράς των άλλων προς εκείνον. Αυτό που ζητάς όμως εδώ θα έπρεπε να συμβεί αν κάποιος γεννιόταν φυσιολογικό μωρό, μεγάλωνε, γερνούσε, έφτανε π.χ. στα 90, και τότε ξαφνικά...άρχισε να εξελίσσεται αντίστροφα..ΞΑΝΑβρίσκοντας την χαμένη του νιότη.

[mman]

[...] Εε.., όταν ο Μπέντζαμιν είναι τριάντα χρονών...είναι τριάντα χρονών. Γιατί να έχει την "πείρα" πενηντάρη; [...]

Αναφέρομαι στο σημείο που η Νταίζη του λέει "τώρα εσύ είσαι 49 κι εγώ 43", ενώ ο Μπέτζαμιν δείχνει ξεκάθαρα τριαντάρης. Εφόσον έχει ζήσει 49 χρόνια, έχει την πείρα 50άρη και το σώμα 30άρη. Αναφέρομαι σ' εκείνη την περίοδο.

Προφανώς, αν το βάρος δυνόταν στον ψυχολογικό τομέα αντί στην ερωτική ιστορία, είμαι σίγουρος ότι, δεδομένης της υπέροχης ιδέας, η ταινία θα μπορούσε να μας συγκινήσει με πολύ διαφορετικό τρόπο και για άλλα πράγματα.

Κι όσο για το χειρουργικό τραπέζι, αναγνωρίζω ότι αυτό το ψείρισμα είναι προσωπικό μου και ίσως υπερβολικό κόλλημα. Δεν απαιτώ από κανέναν να σκαλίσει μέχρι εκεί και φυσικά δέχομαι (ακόμα κι αν δεν συμφωνώ) τις απόψεις που λένε ότι μια τέτοια ταινία είναι αριστουργηματική. Απλώς δεν μπορώ ν' αντισταθώ στον πειρασμό να πω "ΟΚ, αλλά κοίτα κι αυτό...".