magica Posted January 22, 2009 Share Posted January 22, 2009 Πάρκαρα το αυτοκίνητο όπως όπως λίγα μέτρα έξω απο το κτήμα. Το πυκνό δάσος απλωνόταν μπροστά μου δημιουργώντας συναισθήματα φόβου και δέους συγχρόνως. Οι λεύκες τίναζαν τα φύλλα τους δείχνοντας την ομορφιά τους. Το χρυσοφέγγαρο έλουζε το μονοπάτι, που οδηγούσε μέχρι το σπίτι. Ένιωθα ένα βάρος στο στήθος μου να με πλακώνει καθώς οι κόρες των ματιών μου διαστάλθηκαν άθελα τους απο φόβο. Δεν μπορούσα να κάνω βήμα δίχως να κοιτάξω πίσω μου. Ένιωθα μια παρουσία... το βήμα μου τάχαινε ολοένα και περισσότερο. Σκεφτόμουν, απο τη μια ότι ίσως ήταν λάθος να έρθω μόνη μου κι απο την άλλη πως πάντα μου άρεζαν τα βουνά. Η φύση όμως με προειδοποιούσε για κάτι κακό. Σαν να μιλούσε ο ήχος του αέρα για ένα κόσμο διαφορετικό. Για μια πύλη που ίσως οδηγεί στα βάθη της κολάσεως. Μιας παγωμένης κολάσεως... Είχα μόνο λίγα μέτρα για να φτάσω στο σπίτι. Τα χέρια μου έπαιζαν αμήχανα, με τα κλειδιά, ιδρωμένα. Όσο πλησίαζα το βάρος με πλάκωνε πιο πολύ. Το σκοτάδι γινόταν σταδιακά πιο πηχτό. Μέσα στα καταγώγια της ψυχής μου οι πέντε μου αισθήσεις ύφαιναν τον τρόμο. Νηφάλια μέσα στον ίλιγγο της καρδιάς μου ανηφόριζα στη δυστυχία που ένιωσα ξαφνικά απο έναν ήχο ψυχρό. Αυτή τη φορά δεν κοίταξα πίσω μου. Άνοιξα την πόρτα βιαστικά και μπήκα μέσα κλείνοντας την κατάμουτρα σ' αυτό που βρισκόταν εκεί έξω. Άναψα το φακό προσπαθώντας να προσπεράσω τη μυρωδιά της κλεισούρας. Το κορμί μου δεν το ένιωθα, τα πόδια μου πονούσαν... Όλα τα έπιπλα ήταν σκεπασμένα με άσπρα σεντόνια. Πλησίασα κοντά στο παράθυρο. “ Απόψε έχει πανσέληνο ” , σιγομουρμούρισα. Κοίταξα το τραπεζάκι δίπλα μου. Τράβηξα το σεντόνι με δύναμη. Κάτω απο αυτό βρισκόταν ένα μικρό κλειδάκι. “ Απο που είναι αυτό? ” ρώτησα τη φωτογραφία της μητέρας μου πάνω στο σκρήνιο. Το χαμόγελό της ήταν σαρδόνια ψυχρό, κοροιδευτικό σαν να μού 'λεγε θα σε πάρω μαζί μου. Τινάχτηκα και μ' ένα σάλτο βρέθηκα μπροστά στο ντουλάπι του σκρήνιου. Όλα γινόταν αυτόματα, χωρίς να καταλαβαίνω τις κινήσεις μου. Ένιωθα μια ανατριχίλλα στη ράχη μου. Έβαλα το κλειδί στη μικρή κλειδαρότρυπα και το ντουλάπι άνοιξε κάνοντας το χαρακτηριστικό ήχο. Δεν πρόλαβα να κοιτάξω το περιέχομενο καθώς η ανατριχίλλα δε μ' άφηνε πια. Το κεφάλι μου μούδιασε. Δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες αλλά η καρδιά μου ούρλιαζε σαν οργισμένο αγρίμι. Εκλωβισμένη μπροστά σ' ένα καθρέπτη δίχως είδωλο. Πήγαινα δεξιά αριστερά προσπαθώντας να δω τον εαυτό μου. Το μυαλό μου άρχισε να τρελαίνεται, να παραμιλάω, σαν ένα ξεκούρδιστο βιολί. Άκουγα τον εαυτό μου να μιλά σε μια άλλη γλώσσα. Μια περιέργη διχασμένη γλώσσα, “ φύγε και μην ξανάρθεις ”. “ Πώς σε λένε? ” ψέλλισα με δυσκολία. “ Νυκτιβόη! Αν δε φύγεις, θα σ' ακολουθώ για πάντα! ”. Τη συζήτηση διέκοψε ένα μπλέ φώς. Με τύφλωνε αλλά μού 'δινε την αίσθηση ηρεμίας, με καθησύχαζε μέσα στο μαρτύριο. Τόσο μαγευτικό χρώμα δεν συνάντησα ούτε στους πίνακες των πιο διάσημων καλλιτεχνών. Μπλέ με γαλάζιες πινελιές φωσφόριζαν γύρω μου. Τα σεντόνια άρχισαν να πετάγονται και ξεπρόβαλαν οι παλιές αντίκες της μητέρας. Απο το βάθος του σαλονιού εμφανίστηκε μια μαύρη σκιά απόκοσμη, ψηλή, πετούσε περίπου 35 εκατοστά απο το πάτωμα. Πλησίαζε προς το μέρος μου. Το κορμί μου είχε παραλύσει πλέον και τα πόδια μου έτρεμαν. “ Φύγε.... φύγε.... ” τσίριζα απελπισμένη. “ Είχες τη ευκαιρία σου...” απείλησε με εχθρική μπάσα φωνή. Το χρώμα γινόταν σκόνη κι όσο πλησίαζε έβλεπα τη μορφή πιο ψηλή. Πρόσωπο δε φαινόταν κάτω απο την κουκούλα παρά μόνο δυό άσπρα στρόγγυλα μάτια. Κατάφερα να κουνηθώ τρεμάμενη ακόμα. Έτρεξα στην πόρτα μα η πόρτα δεν άνοιγε. Τραβούσα μ' όλη μου τη δύναμη το πόμολο αλλά μάταια. Την χτυπούσα με κλωτσιές και γροθιές χωρίς να καταλαβαίνω πως δεν πρόκειται ν' ανοίξει. Η “Νυκτιβόη” γελούσε χαιρέκακα ώσπου εξαφανίστηκε στα άδυτα του πατώματος αφήνοντας μια κηλίδα απο το μπλέ χρώμα της. Η πρώτη ακτίδα του ηλίου είχε φανεί. Κατάλαβα πως φοβάται την ημέρα, τον ήλιο. Αναστέξα ανακουφισμένη. Η πόρτα όμως δεν άνοιγε ακόμα. Προσπαθούσα ώρες, μέρες.... κάθε βράδυ ερχόταν με διαφορετικά χρώματα το ίδιο όμορφα αλλά είχε γίνει ο εφιάλτης μου. Περίμενα με τα πόδια στο στήθος κάθε βράδυ τον ερχομό της παρακαλώντας για μια ηλιακτίδα. Ένα βράδυ μου αποκάλυψε το μυστικό. Για πάντα η ψυχή μου θα' μενε φυλακισμένη σ' αυτό το σπίτι. Η ψυχή μου ποτέ δε θα ησύχαζε. Όλοι είχαν συγκλονιστεί με την αυτοκτονία μου. Τότε το μυαλό μου γύρισε πίσω στις εφιαλτικές αναμνήσεις. Δεμένη πάνω σ' ένα μαρτυρικό κρεβάτι.. τα φίδια μ' έζωναν, η “Νυκτιβόη” στο προσκέφαλο μου..... Με κυνηγούσε απο μικρό παιδί. Το φώς πάνω απο το κρεβάτι με τύφλωνε κι η τρέλα συντρίμιαζε κάθε γωνιά του μυαλού μου. Έτρεξα στον καθρέφτη αναστατωμένη. Για πρώτη φορά ύστερα απο τόσο καιρό μέσα στο σπίτι έβλεπα το είδωλο μου... δεν ήμουν εγώ αλλά το παρελθόν μου...οι αναμνήσεις μου. Τα μαλλιά μου αναστατωμένα όσο ποτέ άλλοτε, στα άσπρα ντυμένη μέσα στην απλυσιά της τρέλας. Η “ Νυκτιβόη ” με πλησίασε γελώντας. Η δεύτερη ανάμνηση ήταν η δολοφονία της μητέρας μου απο τα ίδια μου τα χέρια. Το είδωλο αυτή τη φορά μ' έδειχνε γυμνή, ματωμένη, απελπισμένη κρατώντας το μαχαίρι της αμαρτίας μου στο δεξί χέρι. Άρχισα να ουρλιάζω... ΗΜΟΥΝ ΗΔΗ ΝΕΚΡΗ!!!!!!!! ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ εγκλωβισμένη στα χνάρια της τρέλας μου, της “ Νυκτιβόης ”. Κάθε βράδυ θα ένιωθα την ανάσα της, θα έβλεπα τα χρώματα της στο μονοπάτι της έπαυλης. Ήξερα πως ποτέ δε θα περπατούσα το μονοπάτι της έπαυλης, των χρωμάτων, της Ίριδος......... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
helena Posted January 22, 2009 Share Posted January 22, 2009 Μου άρεσε πολύ. Έχει όλα τα στοιχεία μιας κλασικής ιστορίας τρόμου. Θα μπορούσε να είναιίσως λίγο μεγαλύτερη. Καλή σύλληψη. Το σπίτι η συνενοχή της φύσης τα λευκά σεντόνια. Και ωραίο φινάλε με αποκαλύψεις. Θα χαρώ να δω σύντομα κι άλλα δείγματα γραφής σου. Γράφεις γενικά λογοτεχνία τρόμου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted January 22, 2009 Share Posted January 22, 2009 Πολύ καλή ιστορία. Έντονα συναισθήματα, εναλλαγή εικόνων στον σωστό χρόνο, πολύ καλοδουλεμένο θέμα και διαδοχικές ανατροπές μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ανάγνωσης. Πιστεύω ότι δουλεύεις για αρκετό καιρό αυτή την ιστορία στο μυαλό σου, γιατί φαίνεται από την άνεση στην εκτέλεση της. Έχει όλες τις προϋποθέσεις να αναπτυχθεί σε κάτι μεγαλύτερο. Αυτό το ξέρεις πολύ καλά, φαντάζομαι. Πάντως, και σαν μικρή ιστορία στέκεται πάρα πολύ καλά! Περιμένω να διαβάσω την επόμενη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted January 22, 2009 Share Posted January 22, 2009 Βρήκα το μέγεθος της ιστορίας περιοριστικό αλλά την ιστορία ικανοποιητική. Μου άρεσε το όνομα "Νικτυβόη", οι σκοτεινότητα της αφήγησης και οι ανατροπές στο τέλος. Δε μου άρεσαν ορισμένες ανακολουθίες (π.χ. πάρκαρε το αυτοκίνητο?) η φράση "περίπου 35 εκατοστά πάνω από το έδαφος" μου φάνηκε υπερβολικά συγκεκριμένη, καθώς και η χρήση των κεφαλαίων και των πολλών θαυμαστικών στο τέλος. Θα χαιρόμουν να διαβάσω και κάτι άλλο δικό σου, όπως και να ακούσω τα σχόλιά σου για άλλες ιστορίες που υπάρχουν εδώ στο φόρουμ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
magica Posted January 23, 2009 Author Share Posted January 23, 2009 Γειά σας! Ευχαριστώ πολύ για τους σχολιασμούς. Γενικά ναι μου αρέσουν οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας. Την ιστορία την έγραψα πολύ μικρή διότι δεν ήξερα τι όριο είχα. Δεν μου πήρε καιρό να το σκεφτώ διότι η ιστορία έχει στοιχεία απο όνειρα που είδα. Όσο για το αν γίνομαι συγκεκριμένη, ναι πράγματι καμιά φορά παρασύρομαι απο τη ροή του λόγου. Σας ευχαριστώ πολύ καλό βράδυ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Amandel Posted January 23, 2009 Share Posted January 23, 2009 Δεν μου πήρε καιρό να το σκεφτώ διότι η ιστορία έχει στοιχεία απο όνειρα που είδα. Αυτό ακριβώς! Και έλεγα τι μου θυμίζει. Μου θυμίζει αρκετά όνειρο έτσι όπως το έχεις βάλει και στο 1ο πρόσωπο. Πολύ καλή πάντως! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.