lizbeth_covenant Posted January 26, 2009 Share Posted January 26, 2009 Είδος: φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων:2000 περίπου Αυτοτελής; Όχι, απόσπασμα κεφαλαίου Σχόλια: Ήταν δύσκολο να γράψω για Θεούς και επειδή είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ιστορίας μου, είπα να το ανεβάσω για να μου πείτε κι εσείς τη γνώμη σας και να με φωτίσετε με τις παρατηρήσεις σας. Καλοδεχούμενα λοιπόν κάθε είδους σχόλια! Μια νεαρή ιέρεια τον πλησίασε με αργά, σταθερά βήματα. Τα πόδια της ήταν αδύνατα σαν καλάμια και το πρόσωπό της αγέλαστο μα καθαρό και φωτεινό. Γονάτισε μπροστά στον Γουίλ και τον κοίταξε με τα μεγάλα μαύρα της μάτια. Εκείνη τη στιγμή πρόσεξε πως στα λεπτεπίλεπτα χέρια της κρατούσε μια μεγάλη γαβάθα με νερό. Του την πρόσφερε κι εκείνος την πήρε στα χέρια του διστακτικά και φοβισμένα. Θέλουνε να πιω νερό, συνειδητοποίησε. Δεν υπήρχε λόγος να μην το κάνει. Διψούσε, ήταν η αλήθεια. Μα μια δύναμη μέσα του μεγαλύτερη τον έπεισε να πλησιάσει τα ξερά του χείλη στην άκρη της γαβάθας. Το δροσερό νερό κύλησε στο στόμα του και κατέβηκε απαλό σαν μετάξι απ’ το λαιμό του. Ο κόσμος άλλαξε. Τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Όλα όσα υπήρχαν γύρω του χάθηκαν. Πάνω απ’ το κεφάλι του ένας έναστρος ουρανός τον σκέπαζε, επιβλητικός κι ατέλειωτος όσο ποτέ. Τα πόδια του ακουμπούσαν στην επιφάνεια μιας ήρεμης, σαν λάδι θάλασσας χωρίς όμως να βυθίζεται μέσα. Ο ίδιος ένιωθε το κορμί του ελαφρύ σαν πούπουλο. Η θάλασσα έμοιαζε με μεγάλο καθρέφτη του ουρανού, με αφημένα απαλά στη μεταξένια επιφάνειά της όλα τα λαμπερά αστέρια. Ένας δροσερός άνεμος του ανακάτευε τα μαλλιά χωρίς όμως να αναστατώνει τα νερά κάτω απ’ τα πόδια του. Θα έλεγε κανείς πως περιτριγύριζε μονάχα το κορμί του Γουίλ, σαν χάδι. Σαν πεφταστέρι, εμφανίστηκε ξαφνικά εκείνη μπροστά του. Μια γυναικεία παρουσία που όμοιά της, ο άντρας δεν είχε αντικρίσει ποτέ πριν. Κράτησε την αναπνοή του. Η επιβλητική της μορφή αποτελούνταν από δισεκατομμύρια, μικροσκοπικά, χρυσά αστέρια και σχημάτιζαν ένα μακρύ, πλούσιο φόρεμα με ανάλαφρα πέπλα, δυο λεπτεπίλεπτα χέρια που κατέληγαν στους καλοσχηματισμένους της ώμους, έναν ψηλό κύκνειο λαιμό κι έπειτα το όμορφο πρόσωπο της και τα χρυσά, μακριά μαλλιά της. Ο Γουίλ σχεδόν τυφλός από την εικόνα της μπροστά του, δάκρυσε γεμάτος δέος και φόβο. Η ολόχρυση γυναίκα με τα αστέρια κεντημένα στο κορμί της, του χαμογέλασε κι έπειτα κάθισε ανάλαφρη σ’ ένα μεγαλοπρεπή θρόνο φτιαγμένο απ’ το νερό της θάλασσας. «Μη φοβάσαι, Γουίλ», του είπε με τα λαμπερά της χείλη κι η φωνή της ακουγόταν περισσότερο σα μουσική, σα μια γλυκιά, απόκοσμη μελωδία. Ο ήχος των λέξεων που έβγαιναν απ’ το στόμα της ήταν πρωτάκουστος γι’ αυτόν, παρόλα αυτά καταλάβαινε τα λόγια της. Κι αυτή η μελωδία έκανε την καρδιά του να γεμίσει με γαλήνη. «Έκανες ένα μεγάλο ταξίδι για να συναντήσεις εμένα και τα αδέρφια μου, νεαρέ Γουίλ», συνέχισε η πανέμορφη γυναίκα. «Είμαι η Μεγάλη Θεά, όπως επιθυμείτε εσείς οι άνθρωποι να με αποκαλείτε στον κόσμο σας. Αυτή είναι η μορφή που μου έδωσαν το δικό σου μυαλό και τα δικά σου μάτια καθώς δεν είσαι ικανός, ως άνθρωπος, να αντιληφθείς την πραγματική μου εικόνα και φύση». «Εγώ… Μεγάλη Θεά…». Η γλώσσα του μπερδευόταν μέσα στο στόμα του, τα πνευμόνια του αποζητούσαν κι άλλο οξυγόνο, το μυαλό του δεν μπορούσε να σκεφτεί και να φτιάξει την κατάλληλη πρόταση. «Γνωρίζω γιατί ήρθες στο Λευκό μου Άστρο, Γουίλ. Μα επιθυμώ να ακούσω από σένα το λόγο αυτού του ταξιδιού». Η απαλή, μελωδική φωνή της τον γέμισε με θάρρος και δύναμη. Μάζεψε την αναπνοή του και μίλησε. «Υπάρχει μια κοπέλα που την νοιάζομαι». Η φωνή του έτρεμε. «Είναι δεμένη με μια κατάρα και δεν είναι πια άνθρωπος, όπως εγώ». Ο Γουίλ ξεροκατάπιε. Πήρε το βλέμμα απ’ το χρυσό πρόσωπο της θεάς και το έριξε στα πόδια του. Η φωνή του όμως δυνάμωσε. Αυτά τα λόγια έπρεπε ν’ ακουστούν δυνατά. «Σε παρακαλώ, κάνε την και πάλι άνθρωπο». Ανέπνευσε και τα πνευμόνια του φούσκωσαν. Το γέλιο της Μεγάλης Θεάς του πάγωσε το αίμα αν και ακούστηκε το ίδιο όμορφο σαν και τα λόγια της. Μια γλυκιά μελωδία. «Χμ…», έκανε αναστενάζοντας εκείνη και τράβηξε τα ανάλαφρα, χρυσά της πέπλα για να σηκωθεί απ’ τον θαλασσινό της θρόνο. «Γιατί πιστεύεις πως θα σου κάνω ένα τόσο μεγάλο και σημαντικό δώρο, χωρίς αντάλλαγμα, άμυαλε νεαρέ;». Η Μεγάλη Θεά πλησίασε κοντά στον Γουίλ, η παρουσία της δίπλα του τον αναστάτωσε περισσότερο. «Πίστευα πως…». Δίστασε, τα είχε χαμένα και για άλλη μια φορά οι λέξεις μπερδεύονταν και χάνονταν πριν βγουν απ’ το στόμα του. Τα χρυσά χείλη της Μεγάλης Θεάς κινήθηκαν, σχηματίζοντας ένα μικρό χαμόγελο. «Πίστευες πως οι Θεοί είναι μεγαλόψυχοι και καλόκαρδοι», του είπε συνεχίζοντας τη φράση που ξεκίνησε εκείνος και το χαμόγελο της μεγάλωσε. «Ήλπιζες πως θα σε αγκαλιάσουμε με τις πελώριες, θεϊκές μας φτερούγες και γεμάτοι με αγάπη και κατανόηση θα σου χαρίζαμε τη ζωή που επιθυμείς με την αγαπημένη σου» Ήταν η αλήθεια. Ο Γουίλ ήλπιζε όλα να εξελιχθούν απλά απ’ τη στιγμή που θα ζητούσε αυτή τη χάρη απ’ τους Θεούς. Τώρα με τα λόγια της Μεγάλης Θεάς συνειδητοποίησε με πόνο πως ήταν αφελής κι ανόητος. Η ολόχρυση παρουσία που είχε μπροστά του, διαπίστωσε πως ήταν ψυχρή και απόλυτα τρομαχτική. «Εγώ ήμουν αυτή που σε οδήγησε στο Λευκό μου Άστρο», είπε μετά εκείνη με τη βελούδινη φωνή της. «Τα αδέρφια μου δεν ενδιαφέρονται για την πικρή σου ιστορία. Άλλωστε δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσες να τους προσφέρεις. Εγώ όμως είμαι διαφορετική από αυτούς». «Δεν καταλαβαίνω», ψέλλισε χαμηλόφωνα εκείνος. «Πως μπορεί εγώ, ένας θνητός να προσφέρω κάτι σε σένα;». Η Μεγάλη Θεά έκανε μια βόλτα γύρω του και τα χρυσά πέπλα του φορέματος της τον τύλιξαν απαλά. Η θάλασσα κάτω απ’ τα πόδια τους, έλαμπε από την ολοφώτεινη ύπαρξη της γυναίκας. «Θα σου πω μια ιστορία και πρέπει να μ’ ακούσεις πολύ προσεχτικά, Γουίλ», του είπε τραγουδιστά και κάθισε πάλι στον θαλασσινό της θρόνο απέναντί του. Εκείνος γονάτισε μπροστά της και περίμενε τα λόγια της γεμάτος δέος. Μέσα του ο φόβος μεγάλωνε, όσο κι αν η μελωδική της φωνή άπλωνε τη γαλήνη στην καρδιά του. «Πριν γεννηθεί ο άνθρωπος και οι Λωρ και όλα τα πλάσματα που γνωρίζεις, πριν γεννηθεί ο τόπος σου, η Λόρνα Μερίνα και πριν καν δημιουργηθώ εγώ και τα αδέρφια μου, υπήρχε στον κόσμο ο Πατέρας», ξεκίνησε τη διήγησή της η Μεγάλη Θεά. «Από την τέλεια ύπαρξή του, φτιαχτήκαμε εμείς, οι Μεγάλοι Θεοί όπως μας αποκαλείς. Κομμάτια δικά του, τέλεια όσο και αυτός. Έπειτα όλα πήραν τον δρόμο τους. Ο ήλιος ανέτειλε πίσω απ’ τα βουνά της Λόρνα Μερίνα. Κι αν στον δικό μας κόσμο υπήρχε ο χρόνος όπως τον αντιλαμβάνεσαι εσύ, Γουίλ τότε πρέπει να πω ότι πέρασαν ατέλειωτοι αιώνες, μέχρι που ο Πατέρας αποφάσισε να τα αλλάξει όλα για άλλη μια φορά». Το όμορφο τραγούδι της φωνής της σταμάτησε για λίγο και ο Γουίλ τυλίχτηκε από το παγωμένο πέπλο της σιωπής. Αυτή η ιστορία τον τρόμαξε και σκέψεις πως είναι τρελός και φαντάζεται ανύπαρκτες καταστάσεις κατέλαβαν το κουρασμένο του μυαλό. Μα η φωνή της Μεγάλης Θεάς τον ηρέμησε και πάλι. «Με τη σοφία του αποφάσισε πως δεν υπάρχει πλέον νόημα στην τέλεια ύπαρξή του». Με το τέλος της φράσης αυτής, η χρυσή γυναίκα πέταξε προς το μέρος του Γουίλ και τον κοίταξε χαμογελώντας. «Ξέρω τι σκέφτεσαι. Πες το μου» «Ήταν ένας… Θεός. Δεν υπάρχει… θάνατος για τους Θεούς», ψιθύρισε διστακτικά και τα λόγια του έκαναν την πεντάμορφη ύπαρξη μπροστά του να γελάσει μελωδικά και να του γυρίσει γοητευτικά τη χρυσή της πλάτη. «Ήταν ένας παντοδύναμος Θεός. Είχε τη δύναμη να χαρίσει στον εαυτό του τον θάνατο αν αυτό επιθυμούσε», του είπε και τον γέμισε με περισσότερα ερωτήματα και απορίες. Έπειτα φύσηξε από το στόμα της και το κενό γέμισε χρυσά αστεράκια που πάλευαν παθιασμένα το ένα με το άλλο για να δημιουργήσουν μια εικόνα. «Έφτιαξε ένα σπαθί, ένα σπαθί ικανό να δώσει τέλος στην τέλεια ύπαρξή του. Κι αφού το έφτιαξε το χρησιμοποίησε». Τα αστέρια εναρμονίστηκαν και σχημάτισαν την εικόνα που η Μεγάλη Θεά επιθυμούσε. Ένα χρυσό σπαθί, μακρύ και κοφτερό, έλαμψε μπροστά στα μάτια του Γουίλ. «Μα πριν το χρησιμοποιήσει, το έδεσε με μια ανίκητη μοίρα που ούτε εγώ και τα αδέρφια μου δε θα ήμασταν ικανοί να σπάσουμε, αν προσπαθούσαμε. Έτσι, το σπαθί, μετά τη φυγή του Πατέρα, παραδόθηκε στους Λωρ που είναι οι ανώτεροι απ’ όλα τα πλάσματα της Λόρνα Μερίνα που δημιουργήσαμε. Σ’ αυτό το σημείο έρχεσαι εσύ, καλέ μου Γουίλ». Ο άντρας την κοίταξε γεμάτος απορία και φόβο. «Δεν καταλαβαίνω, Μεγάλη Θεά. Ποια είναι η θέση μου σ’ αυτή την ιστορία;», της είπε φανερά μπερδεμένος. Η ολόχρυση γυναίκα αναστέναξε. «Η αρχή της δικής μου ύπαρξης, χάνεται στα βάθη του χρόνου, όπως τον αντιλαμβάνεσαι εσύ. Μετά τις δημιουργίες που γεννήθηκαν απ’ τις δικές μου σκέψεις, αισθάνομαι σίγουρη πως ήρθε η στιγμή να βάλω ένα τέλος στην τελειότητά μου», του είπε απλά, σα να μιλούσε για το πιο φυσιολογικό πράγμα. Ο Γουίλ δεν ήξερε τι έπρεπε να απαντήσει σ’ αυτό, δεν ήταν καν σίγουρος ότι κατάλαβε. Η Μεγάλη Θεά συνέχισε, βγάζοντάς τον απ’ τη δύσκολη θέση. «Η μοναξιά της τελειότητας είναι τεράστια και σκληρή ακόμα και για μένα. Η ύπαρξη μου γυρίζει πλέον γύρω απ’ τον τέλειο εαυτό μου. Αυτό είναι άκρως μονότονο…». Τα ολόχρυσα χείλη της κινήθηκαν σχηματίζοντας ένα αχνό χαμόγελο. «Παρατηρώ τα πλάσματα σαν κι εσένα, τα δικά μου δημιουργήματα. Αποφάσισα πως επιθυμώ μια ζωή μακριά απ’ την αθανασία και το τέλειο. Θέλω να γεννηθώ ως θνητή και να νιώσω τα περίεργα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν την ατελή ύπαρξή σας και γεμίζουν τη μικρή και ασήμαντη ζωή σας». Το αχνό χαμόγελό μεγάλωσε, τυφλώνοντας τον Γουίλ. Το χρυσό σπαθί έλαμπε ακόμη δίπλα της, γεμάτο μεγαλοπρέπεια. «Θέλεις αυτό το σπαθί για να δώσεις ένα τέλος σ’ αυτό που είσαι τώρα και να ξαναγεννηθείς ως… θνητή», είπε γεμάτος θαυμασμό ο Γουίλ. Τα λόγια της Μεγάλης Θεάς του πρόσφεραν μια ελαφριά ανατριχίλα και η ιστορία τον συνεπήρε. «Ακριβώς!», του τραγούδησε χαρούμενα εκείνη και πήγε ξανά κοντά του. «Θέλω εσύ να μου το φέρεις απ’ τους Λωρ». Ο Γουίλ πάγωσε με τις τελευταίες της λέξεις. Κούνησε μπερδεμένος στα χείλη του, η αναπνοή του σταμάτησε. Τα μάτια του έγιναν δυο σχισμές κι ένιωσε ανόητος μπροστά της καθώς πάλι δεν καταλάβαινε. «Μα γιατί να σου το φέρω εγώ, Μεγάλη Θεά; Είσαι παντοδύναμη, μπορείς να έχεις ότι ζητήσεις», της είπε με τρεμάμενη φωνή. «Όχι όμως το σπαθί! Είναι δεμένο με τις δυνάμεις του Πατέρα, έτσι ώστε να μπορεί να έρθει στα χέρια μου, μονάχα όταν κάποιος θνητός μου το προσφέρει», του εξήγησε εκείνη και θα έλεγε κανείς πως τα χρυσά της μάτια έβγαζαν φωτιές. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Γουίλ αλλοιώθηκαν. Κατάλαβε τι ήταν αυτό που του ζητούσε η Μεγάλη Θεά και το αίμα του πάγωσε απ’ τον τρόμο. «Θέλεις να κλέψω απ’ τους Λωρ το σπαθί του Πατέρα που φυλάνε ως αντάλλαγμα για να μου κάνεις τη χάρη που σου ζήτησα», ψέλλισε χαμένος ο άντρας. Η ολόχρυση γυναίκα κάθισε και πάλι στο θρόνο της μ’ ένα ύφος θριάμβου στο μαγευτικό πρόσωπό της. Περίμενε την απάντησή του και τα αστεροστολισμένα μάτια της έλαμπαν περισσότερο όσο περνούσαν οι στιγμές της σιωπής. Ο Γουίλ χαμήλωσε το βλέμμα στη θάλασσα που καθρέφτιζε τον ολοκάθαρο ουρανό και σκέφτηκε όλα όσα είχε ακούσει. Μέσα στα ήσυχα νερά, σχηματίστηκε το πρόσωπο της Λύριαν και διαπίστωσε πως μία ήταν η απάντηση που μπορούσε να δώσει. «Θα το κάνω. Θα κάνω τα πάντα για να φέρω το χρυσό σπαθί που επιθυμείς, Μεγάλη Θεά», της είπε με δυνατή, σταθερή φωνή. «Θα έκανα τα πάντα» «Χαίρομαι. Ήξερα πως θα δεχόσουν», έκανε εκείνη ικανοποιημένη. «Μα πριν επιστρέψεις πίσω στους φίλους σου πρέπει να σε προειδοποιήσω. Η αποστολή που ανέλαβες είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Πρέπει να ξέρεις πως ακόμη κι αν τελικά μετατρέψω την αγαπημένη σου σε άνθρωπο, εκείνη ίσως κρατήσει κάτι απ’ τη δαιμονική της φύση» «Τι εννοείς;», ρώτησε γεμάτος φόβο για την απάντηση που θα έπαιρνε. «Υπάρχει μια περίπτωση να παραμείνουν κάποια “υπολείμματα” απ’ την ζωή της ως δαίμονας, όταν αργότερα γίνει θνητή». Του χαμογέλασε. «Μα αυτό δεν εξαρτάται ούτε από μένα, ούτε από κείνη. Έτσι είναι η ζωή, ήλιος και βροχή, σωστά; Είναι δική σου η επιλογή, αν θα πάρεις αυτό το ρίσκο ή όχι» «Έχω ήδη αποφασίσει, Μεγάλη Θεά. Θα φέρω το σπαθί σου», είπε ακόμη πιο αποφασιστικά ο Γουίλ και τα μάτια του έκαιγαν. «Όταν το πάρεις στα χέρια σου θα μου το φέρεις στους κρυστάλλινους κήπους της ανατολής, που χτίστηκαν προς τιμήν μου», τον διέταξε με την δυνατή, μελωδική φωνή της. «Εις το επανιδείν, νεαρέ Γουίλ», είπε γλυκά χαμογελώντας κι εξαφανίστηκε ξαφνικά με τον ίδιο τρόπο που είχε εμφανιστεί, παίρνοντας μακριά του την ολοφώτεινη παρουσία της. Τα πόδια του βυθίστηκαν στο παγωμένο νερό της θάλασσας κι ύστερα ολόκληρο το κορμί του. Ένιωθε βαρύς σαν πέτρα κι όσο κι αν κουνούσε μανιωδώς τα χέρια του προσπαθώντας να σωθεί, δεν κατάφερνε να επιπλεύσει. Φώναζε απελπισμένος μα κανείς δεν υπήρχε να τον ακούσει. Κάτι δυνατό τον τραβούσε στον πάτο της θάλασσας. Κι όταν τα πράσινα μάτια του πέρασαν κάτω απ’ την επιφάνεια του νερού, τα αστέρια χάθηκαν και το σκοτάδι τον τύλιξε βίαια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 26, 2009 Share Posted January 26, 2009 Είναι τόσο ποιητικό! Τί σχόλια να κάνω? Μου δημιούργησες τόσες εικόνες, η Μεγάλη Θεά σου είναι υπέροχη, τέλεια και μαζί τόσο εύθραστη και δυνατή, είναι τρομερά εμπνευσμένη και σαν μορφή και σαν 'προσωπικότητα', είναι καλύτερη απο ό,τι θα μπορούσα να την φανταστώ, και τόσο οικεία! Και μ'αρέσει η ιδέα της Θείας Αυτοκτονίας, ή μήπως να πώ Λύτρωσης? Πάρα πολύ καλό, κυλά τόσο όμορφα, πραγματικά σαν ποίημα. Οι διάλογοι (που είναι πολύ εύκολο να χάσουν την αληθοφάνειά τους, ειδικά με τέτοιους...πρωταγωνιστές) κυλούν πολύ όμορφα και σωστά, δεν δημιουργούν καμία ένσταση! ΄Ασε που μου άνοιξες την όρεξη για την υπόλοιπη νουβέλα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Phantom Posted January 26, 2009 Share Posted January 26, 2009 Δεν ξέρω το υπόβαθρο της ιστορίας. Πού θες να καταλήξεις, πώς αρχίζεις... Μπορώ μονάχα να υποπτευθώ. Η γνώμη μου: θα προτιμούσα λιγότερα επίθετα και παρομοιώσεις. Καταλαβαίνω! Μια ιστορία φαντασίας πώς μπορεί να μην έχει επίθετα και παρομοιώσεις; Να έχει.. αλλά να μην έχει τόσα πολλά. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted January 26, 2009 Author Share Posted January 26, 2009 Καταρχήν σας ευχαριστώ πολύ που το διαβάσατε! Blond, ε, τι να πω! Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε το κειμενό μου. Δεν περίμενα με τίποτα τόσο καλά σχόλια! Περισσότερο χάρηκα για τους διαλόγους γιατί είχα κάποια προβληματάκια... Σ' ευχαριστώ και πάλι! Ασε που μου άνοιξες την όρεξη για την υπόλοιπη νουβέλα! Μυθιστόρημα! Γράφω, γράφω και δεν τελειώνει με τίποτα... Δεν ξέρω το υπόβαθρο της ιστορίας.Πού θες να καταλήξεις, πώς αρχίζεις... Μπορώ μονάχα να υποπτευθώ. Η γνώμη μου: θα προτιμούσα λιγότερα επίθετα και παρομοιώσεις. Καταλαβαίνω! Μια ιστορία φαντασίας πώς μπορεί να μην έχει επίθετα και παρομοιώσεις; Να έχει.. αλλά να μην έχει τόσα πολλά. ;) Χεχε το παράκανα ε; Το έπνιξα στα επίθετα... Η αλήθεια είναι πως έτσι μου βγαίνει να γράψω, έχω μια αδυναμία στα επίθετα και στις παρομοιώσεις . Θα το κοιτάξω αυτό το θέμα, κάτι θα κάνω! Τώρα για το υπόβαθρο της ιστορίας, δεν το έδωσα ακριβώς επειδή μπορείς να το υποπτευθείς από αυτό το απόσπασμα... Το που θέλω να καταλήξω όμως πίστευα ότι είναι πολύ απλό. Ο ήρωας θα πάει να βρει το σπαθί, αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Thanks για το σχόλιό σου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 26, 2009 Share Posted January 26, 2009 Μυθιστόρημα! Γράφω, γράφω και δεν τελειώνει με τίποτα... με το καλό και πάλεψέ το. Το έπνιξα στα επίθετα... εγώ ούτε που το κατάλαβα για νά'μαι ειλικρινής. Μπορεί επειδή με συνεπήρε τόσο η Μεγάλη Θεά σου. Δεν μου φάνηκε τίποτε υπερβολικό! Ερωτεύτηκα την Θεά σου λές και δεν βλέπω μπροστά μου? Ε, κι αυτό επιτυχία είναι αν το κατάφερες Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 26, 2009 Share Posted January 26, 2009 Χμ... Γιατί η Θεά διάλεξε αυτόν; Οι Λωρ τι κάνουνε με το σπαθί τόσο καιρό; Σαν κάπως γρήγορα και εύκολα δε δέχτηκε ο ήρωας την απόστολή; Μήπως παραθέτεις στον αναγνώστη πολλές πληροφορίες συγχρόνως; Αφού λες ότι είναι μυθιστόρημα διαρκείας, δεν θα ήταν πιο όμορφο να σπάσεις σε διαφορετικά σημεία την εξήγηση του κόσμου σου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted January 26, 2009 Author Share Posted January 26, 2009 Χμ... Γιατί η Θεά διάλεξε αυτόν; Οι Λωρ τι κάνουνε με το σπαθί τόσο καιρό; Σαν κάπως γρήγορα και εύκολα δε δέχτηκε ο ήρωας την απόστολή; Μήπως παραθέτεις στον αναγνώστη πολλές πληροφορίες συγχρόνως; Αφού λες ότι είναι μυθιστόρημα διαρκείας, δεν θα ήταν πιο όμορφο να σπάσεις σε διαφορετικά σημεία την εξήγηση του κόσμου σου; Λοιπόν...Ωραία ερωτήματα, ελπίζω να στα απαντήσω! Καταρχήν η Θεά δεν τον επέλεξε. Αυτός ταξίδεψε ως το νησί των Θεών για να τους ζητήσει αυτή τη χάρη(να κάνουν την αγαπημένη του ξανά άνθρωπο). Οπότε η θεά ας πούμε ότι τον βρήκε εύκαιρο. Δεύτερον, οι Λωρ δεν το χρησιμοποιούνε το σπαθί. Απλά το φυλάνε και συνεχίζουν τη ζωή τους. Είναι κάτι πλάσματα, σαν βρικόλακες φαντάσου, αιώνια ζωή, ζούνε σε τεράστιες υπόγειες πολιτείες και βγαίνουν σπάνια μόνο που αναπαράγονται κανονικά, παιδιά κτλ. Δλδ το νόημα της ύπαρξής τους δεν είναι να φυλάνε το σπαθί. Τρίτον, τι θα έπρεπε να κάνει δηλαδή ο ήρωας, να αρχίσει τις διαπραγματεύσεις; Υποτίθεται ότι πέρασε πάρα πολλά, πήγε να βρει τους Θεούς(!!!!), είναι πλέον ξεκάθαρο πως θα έκανε τα πάντα για την αγαπημένη του!Ότι και να ήταν αυτό, αρκεί να τον έφερνε πιο κοντά στο στόχο του!Σε καμία περίπτωση δε θα το σκεφτόταν περισσότερο.Σα να μην υπάρχει επιλογή γι' αυτόν. Και τέλος... ήταν τόσες πολλές οι πληροφορίες που σε κούρασαν; Εννοείς να γράψω μερικά κεφάλαια εξηγώντας τη δημιουργία του κόσμου; Βασικά η ιστορία είναι ήδη μεγάλη σε έκταση, αυτό το απόσπασμα βρίσκεται περίπου στις 290 σελίδες Α4. Εκτός αυτού όμως πιστεύω ότι θα ήταν άσχετο με το γενικότερο στόρι, που κολλάει δλδ η δημιουργία του κόσμου με τους ήρωες μου; Αυτά που γράφτηκαν, γράφτηκαν μόνο και μόνο για να προωθήσουν την ιστορία με το σπαθί. Αν τα ανέλυα και τα έβαζα σε ολόκληρα κεφάλαια, νομίζω θα έκανε κοιλιά και δεν θα κολλούσαν... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 Μάλλον ο ρορίκο δεν κατάλαβε οτι πρόκειται για ένα μικρούτσικο απόσπασμα πολυ μεγαλύτερου έργου WE-WANT-MORE! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 Εντάξει, αλλά ελπίζω να δικαιολογήσεις και το γιατί οι Λωρ απλά δε θα δόσουν το σπαθί ή το φυλάνε τόσο καιρό τόσο καλά. Και δε καταλαβαίνω ότι αφού ο ήρωας όπως λες θα δεχόταν ούτως ή άλλος, έπρεπε η Θεά να του αραδιάσει όλη την κοσμογονία. Πολύ που τον ένοιαζε δηλαδή. Περιττό μου φάνηκε. Ας έλεγε κατ'ευθείαν τι ήθελε. Γι' αυτό και είπα "βάλε τις πληροφορίες αλλού". Γιατί εδώ δε κολλάνε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 Μου αρέσει πολύ η ιδέα μια θεϊκή ύπαρξη να έχει την ανάγκη ενός θνητού. Και μου άρεσε όπως το έδωσες εδώ. Αλήθεια, γιατί ένας θνητός να μπει στον κόπο να κάνει κάτι τόσο δύσκολο για τη θεά; Ένας θνητός, που ξέρει μόνο να ζητάει χάρες απ' τους θεούς του; Το έλυσες πολύ ωραία. Ένα αρνητικό, αν μπορείς να το πεις έτσι: η θεά σου δεν με μάγεψε. Ίσως να είμαι εγώ και όχι το κείμενό σου, γιατί έχω την κακιά συνήθεια να μη μου φτάνει η περιγραφή της εμφάνισης. Δεν είναι αρκετά ζωντανή στο μυαλό μου η θεά σου, ήταν κάπως "λίγη", κατάλαβες; Αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 Κι εγώ με την σειρά μου δύσκολα πείθομαι ότι κοτζάμ θεοί έχουνε ανάγκη τους θνητούς. Σαν να έχεις έναν άνθρωπο να βασίζεται σε ένα κουνούπι για να λύσει ένα πρόβλημά του. Πρέπει να το παίξεις πολύ έξυπνα το όλο θέμα αλλιώς απλά θα σκεφτώ: Μα γιατί απλά δε τηλεμεταφέρθηκε σε ένα δευτερόλεπτο εκεί που είναι το σπαθί, να το πάρει και να φύγει μέσα σε άλλο ένα; Ούτε που θα καταλαβαίνανε τι συνέβει οι Λωρ. Και αν οι θεοί στον κόσμο σου δεν κάνουνε τέτοια, τότε τι θεοί είναι που υπάρχουνε και από την απαρχή του κόσμου; Και δε θα είχα πρόβλημα με το παραπάνω σκεπτικό αν ήταν κάποια πριγκήπισσα και όχι θεά που του το ζητάει αυτό. Γιατί το να μου έχεις κοτζάμ θεούς να μη μπορούνε να κάνουνε κάτι εμφανισιακά τόσο απλό τότε δε πείθομαι. Τώρα θα μου πεις, σάμπως είχα σκεφτεί για την εύκολη λύση των αετών στον Άρχοντα των δαχτυλιδιών; Όχι, αλλά επειδή πλέον δε την ξαναπατάω έτσι, οι απαιτήσεις μου στην πιστικότητα ενός σεναρίου έχουνε ανέβει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted January 27, 2009 Author Share Posted January 27, 2009 Εντάξει, αλλά ελπίζω να δικαιολογήσεις και το γιατί οι Λωρ απλά δε θα δόσουν το σπαθί ή το φυλάνε τόσο καιρό τόσο καλά. Και δε καταλαβαίνω ότι αφού ο ήρωας όπως λες θα δεχόταν ούτως ή άλλος, έπρεπε η Θεά να του αραδιάσει όλη την κοσμογονία. Πολύ που τον ένοιαζε δηλαδή. Περιττό μου φάνηκε. Ας έλεγε κατ'ευθείαν τι ήθελε. Γι' αυτό και είπα "βάλε τις πληροφορίες αλλού". Γιατί εδώ δε κολλάνε. Μμμ... Εντάξει ελπίζω κι εγώ να το δικαιολογήσω σωστά, γιατί δεν το έχω βρει ακόμη ακριβώς... Όσο για το δεύτερο που λες, ξέρεις χαίρομαι που το βλέπεις έτσι γιατί μοιάζει λες και βλέπεις την ιστορία από τα μάτια του ήρωα(κι αυτο ήταν ένας απ' τους στόχους μου). Σκέψου όμως ότι υπάρχει και ο αναγνώστης. Πως θα του φαινόταν δλδ αν έλεγε η Θεά:"για να σου κάνω αυτή τη χάρη πρέπει πρώτα να πας και να μου φέρεις αυτό το σπαθί και τέρμα οι ερωτήσεις!" Θα έμενε γεμάτος ερωτήσεις και απορίες και δικαίως! "Ολόκληρη θεά και ζητάει από ένα θνητό να της φέρει κάτι; Υποτίθεται ότι είναι παντοδύναμη!". Οπότε πρέπει να εξηγηθεί ότι το σπαθί αυτό είναι δεμένο με μια δύναμη που η Θεά δεν μπορεί να νικήσει,ποιος το έδεσε, γιατί το έφτιαξε κτλ. .Βασικά και ο ήρωας θα έμενε γεμάτος απορίες. Ε, και δεν του αράδιασε όλη την κοσμογονία πια! Για τη δημιουργία του κόσμου και των πλασμάτων είπε ψίχουλα... Ένα αρνητικό, αν μπορείς να το πεις έτσι: η θεά σου δεν με μάγεψε. Ίσως να είμαι εγώ και όχι το κείμενό σου, γιατί έχω την κακιά συνήθεια να μη μου φτάνει η περιγραφή της εμφάνισης. Δεν είναι αρκετά ζωντανή στο μυαλό μου η θεά σου, ήταν κάπως "λίγη", κατάλαβες; Καλά κι εμένα οι Θεοί σπάνια με μαγεύουν οπότε μπορώ να σε καταλάβω. Με όλο το σεβασμό όμως νομίζω ότι κάνεις λάθος σε ένα πράγμα. Δεν πιστεύω ότι το χτίσιμο της θεάς περιορίστηκε μόνο στην περιγραφή της εμφάνισής της. Δλδ από όλα αυτά που είπε, από αυτό που αναγκάζει τον δύσμοιρο ήρωα να κάνει, από αυτό που πρόκειται η ίδια να κάνει όταν πάρει στα χέρι της το σπαθί σου φαίνεται ότι στερείται τόσο...προσωπικότητας(αν μπορώ να το πω έτσι); Βέβαια αν δεν είδες αυτά που ήθελα να περάσω, πιθανόν να φταίω εγώ(και ίσως τα επίθετά μου που είπε και ο Phantom) οπότε πρέπει να το ξανασκεφτώ το θέμα μαζί της. Thanks για τα σχόλια σας παιδιά! Ήταν πολύτιμα σίγουρα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 Σαν συμπλήρωμα, θα ήθελα να σκεφτείς ότι της Θεάς δε της συνέφερε να του πει τον λόγο που θέλει το σπαθί. Γιατί με αυτό, την έχει του χεριού του. Οπότε, αισθητικά και μόνο, θα ήταν καλύτερο η Θεά να έλεγε έναν ψεύτικο λόγο μόνο και μόνο για να μη βρει τον μπελά της (π.χ. πρέπει να μου αποδείξεις την αξία σου ή χρειάζομαι ένα αντικείμενο για να κάνω θαύματα). Τι πια, προσκοπάκι ήταν ο ήρωας; Ο Σπορτ Μπίλι που ποτέ δε σκέφτεται κάτι άσχημο για κανέναν; Η αλήθεια φυσικά θα αποκαλυφθεί αργότερα (ίσως από τους Λωρ για να εξηγηθεί και ο λόγος που το φυλάνε το άτιμο το σπαθί), οπότε κάνεις χώρο έτσι και για ανατροπές, αποκαλύψεις και κορυφώσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted January 27, 2009 Author Share Posted January 27, 2009 Κάπου σε έχασα... Με ποιο τρόπο μπορεί ο ήρωας να έχει στο χέρι την Θεά, ακόμα κι αν ξέρει την αλήθεια για το σπαθί; Τι άσχημο θα έπρεπε να σκεφτεί και για ποιόν; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 (edited) Μα γιατί απλά δε τηλεμεταφέρθηκε σε ένα δευτερόλεπτο εκεί που είναι το σπαθί, να το πάρει και να φύγει μέσα σε άλλο ένα; Ούτε που θα καταλαβαίνανε τι συνέβει οι Λωρ. Και αν οι θεοί στον κόσμο σου δεν κάνουνε τέτοια, τότε τι θεοί είναι που υπάρχουνε και από την απαρχή του κόσμου; μα γιατί ήταν μαγεμένο ήδη απο κάποιον ανώτερο θεό, κι αυτό την εμπόδιζε! Αυτό απο μόνο του είανι υπέροχο ως ιδέα, ένας ανώτερος και πολλοί κατώτεροι θεοί. το υπέρτατο ον και τα δημιουργήματα (οι θεοί) που δημιουργούν (τους ανθρώπους)...μα γιατί σε μένα είναι τόσο κατανοητό? Μήπως επειδή είμαι ξανθομυαλούσα? Edited January 27, 2009 by Blondbrained Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 (edited) Κάπου σε έχασα... Με ποιο τρόπο μπορεί ο ήρωας να έχει στο χέρι την Θεά, ακόμα κι αν ξέρει την αλήθεια για το σπαθί; Τι άσχημο θα έπρεπε να σκεφτεί και για ποιόν; Ξέρω γω; Μήπως ότι θα έχει στα χέρια του ένα σπαθί που σκοτώνει ή κάνει θνητούς του Θεούς; Δε θα του περάσει τίποτα κατά νου; Ένα "υπακούστε με μη σας διαλύσω" στυλάκι; Να γίνει σαν τον πλανητάρχη που με την απειλή των βομβών ελέγχει τον κόσμο; Αφού μπήκε στον κόπο να περάσει τα πάνδεινα για να σώσει την δικιά του, να μη κρατήσει και κάτι για τον εαυτό του; Που βασικά επειδή δε τον ψυχανάλυσες στα μάτια μου τον ήρωά σου δε ξέρω καν τι άτομο είναι (γι αυτό και προβάλλω πάνω του απλά τι θα σκεφτόμουνα εγώ να κάνω για να καλύψω το κενό). μα γιατί ήταν μαγεμένο ήδη απο κάποιον ανώτερο θεό, κι αυτό την εμπόδιζε! Αυτό απο μόνο του είανι υπέροχο ως ιδέα, ένας ανώτερος και πολλοί κατώτεροι θεοί. το υπέρτατο ον και τα δημιουργήματα (οι θεοί) που δημιουργούν (τους ανθρώπους)...μα γιατί σε μένα είναι τόσο κατανοητό? Μήπως επειδή είμαι ξανθομυαλούσα? Καλή αιτιολόγηση αν και έτσι παρουσιάζει τους ανθρώπους να έχουνε δύναμη μεγαλύτερη των Θεών. Είναι Θεοί ρε παιδάκι μου, πως το λένε, δε θα είχανε τον έλεγχο του κόσμου αν ο κάθε θνητός μπορούσε να τους εκθρονίσει έτσι απλά (και που σίγουρα πάντα υπάρχει κάποιος πρόθυμος). Edited January 27, 2009 by roriconfan Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted January 27, 2009 Author Share Posted January 27, 2009 Thanks Blondbrained. Ακριβώς αυτό. Βασικά δεν είχα δει καν αυτό το σχόλιο του roriconfan και γι' αυτό δεν απάντησα... Η Θεά έχει ήδη εξηγήσει πως το σπαθί είναι δεμένο με δυνάμεις και μόνη της δεν μπορεί αν το πάρει. Ο μόνος τρόπος να το αποκτήσει είναι να της το προσφέρει ένας θνητός. Πίστευα πως είναι αρκετά ξεκάθαρο μέσα απ' τους διαλόγους... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted January 27, 2009 Author Share Posted January 27, 2009 Ξέρω γω; Μήπως ότι θα έχει στα χέρια του ένα σπαθί που σκοτώνει ή κάνει θνητούς του Θεούς; Δε θα του περάσει τίποτα κατά νου; Ένα "υπακούστε με μη σας διαλύσω" στυλάκι; Να γίνει σαν τον πλανητάρχη που με την απειλή των βομβών ελέγχει τον κόσμο; Αφού μπήκε στον κόπο να περάσει τα πάνδεινα για να σώσει την δικιά του, να μη κρατήσει και κάτι για τον εαυτό του; Που βασικά επειδή δε τον ψυχανάλυσες στα μάτια μου τον ήρωά σου δε ξέρω καν τι άτομο είναι (γι αυτό και προβάλλω πάνω του απλά τι θα σκεφτόμουνα εγώ να κάνω για να καλύψω το κενό). Καλή αιτιολόγηση αν και έτσι παρουσιάζει τους ανθρώπους να έχουνε δύναμη μεγαλύτερη των Θεών. Είναι Θεοί ρε παιδάκι μου, πως το λένε, δε θα είχανε τον έλεγχο του κόσμου αν ο κάθε θνητός μπορούσε να τους εκθρονίσει έτσι απλά (και που σίγουρα πάντα υπάρχει κάποιος πρόθυμος). Λοιπόν γράφαμε μαζί! Εντάξει ο ήρωας ίσως να είναι λίγο αφανής σ' αυτό το κομμάτι της ιστορίας αλλά νομίζω είναι λογικό γιατί είναι μπροστά σε μια Θεά. Τα έχει χαμένα...Όμως υπάρχουν πολλά κεφάλαια πιο πίσω που έχει την ευκαιρία να αναλυθεί. Ο ήρωας έχει έναν και μοναδικό στόχο! Να γίνει η δικιά του(όπως λες κι εσύ) άνθρωπος. Θα κάτσει να σκεφτεί τώρα "ουάου τι μεγάλη δύναμη θα πάρω στα χέρια μου, θα τους ξεσκίσω όλους θεούς κι ανθρώπους;;;" Δε γουστάρει να κάνει κουμάντο πουθενά, αυτός να πετύχει το στόχο του θέλει και μετά να ζήσει ήσυχα μαζί της. Είναι ένας απλός άνθρωπος χωρίς τέτοιου είδους φιλοδοξίες! Όσο για το άλλο που λες, απαντάς μόνος σου σε ένα προηγούμενο ερώτημά σου. Ακριβώς για να μην πέσει στα λάθος χέρια το σπαθί υπάρχουνε οι Λωρ που το φυλάνε. Οπότε δεν μπορεί ο κάθε θνητός να το πάρει στα χέρια του, γιατί οι Λωρ δεν θα τον αφήσουν... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 Να, τώρα η μια σου απάντηση γέννησε μια άλλη ερώτηση. Πως κρίνουνε κάποιον άξιο οι Λωρ να πάρει το σπαθί; Κάποιον που θα το επιστρέψει μόλις το χρειαστεί κάποιος Θεός; Και πως θα τον δοκιμάσουνε να δούνε αν είναι άξιος; Και πως θα ξέρουνε ότι και να είναι άξιος δε θα του το βουτήξει κάποιος ανάξιος; Αν το έχεις σκεφτεί αυτό, μην απαντήσεις ευθαίως και χαλάσεις την αποκάλυψη αργότερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 συγγνώμη που επεμβαίνω, αλλά νομίζω το τσακίσαμε το θέμα! Είναι ένα απόσπαμα, και το έχουμε αναλύσει μέχρις δακρύων! Ας το συνεχίσεις καλή μου, και μακάρι να διαβάσουμε όλο το βιβλίο, να βγάλουμε συμπεράσματα. τώρα δεν έιναι δυνατόν να μας απαντήσει σε όλα βρε παιδί μου! αφού δεν έχουμε το σύνολο της δουλειάς της στα χέρια μας...αν είναι δυνατόν! η Μεγάλη Θεά κοιμήθηκε απο βαρεμάρα!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 Εγώ όταν είπα ότι δεν με μάγεψε η θεά, εννούσα σαν παρουσία. Ούτε το γιατί έχει την ανάγκη του θνητού (που είναι πέρα για πέρα κατανοητό), ούτε τίποτα άλλο. Για να μην παρεξηγούμαστε! Απλά δεν μου μετέδωσε αυτή την αύρα και επιβλητικότητα που περιμένω από μια θεά. Καλά θα έκανα να μην το είχα αναφέρει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted January 27, 2009 Author Share Posted January 27, 2009 Cassandra τώρα κατάλαβα τι εννοούσες!! Πράγματι το πηρα αλλιώς πριν! Να, τώρα η μια σου απάντηση γέννησε μια άλλη ερώτηση. Πως κρίνουνε κάποιον άξιο οι Λωρ να πάρει το σπαθί; Κάποιον που θα το επιστρέψει μόλις το χρειαστεί κάποιος Θεός; Και πως θα τον δοκιμάσουνε να δούνε αν είναι άξιος; Και πως θα ξέρουνε ότι και να είναι άξιος δε θα του το βουτήξει κάποιος ανάξιος; Αν το έχεις σκεφτεί αυτό, μην απαντήσεις ευθαίως και χαλάσεις την αποκάλυψη αργότερα. Καλά αυτά που ρωτάς τώρα roriconfan δεν τα έγραψα ακόμη. Πάντως τα σκέφτομαι λίγο διαφορετικά απ'ότι μου τα παρουσιάζεις εδώ πέρα. Θα δούμε, μέχρι να φτάσω εκεί, έχω καιρό... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morimel Posted February 11, 2009 Share Posted February 11, 2009 Πρωσοπικά μου άρεσε πάρα πολυ, και σαν ιδέα και σαν παρουσίαση. Για να είμαι ειλικρινής, μου θύμισε λίγο tolkien στο Σιλμαρίλιον, το θέμα με τον ανώτερο Θεό που δημιουργεί του Θεούς και αυτοί με τη σειρά τους δημιουργούν τον κόσμο με τη σκέψη και μετά θελουν να κατοικήσουν σαυτόν, αλλά έτσι κι αλλιώς το σκηνικό είναι μαγευτικό και πολυ ιδιαίτερο. Θα συμφωνήσω λίγο με την υπερβολή στα επίθετα. Αν και δε με ενόχλησε ιδιαίτερα, θα μπορούσε να γίνει κουραστικό αν διάβαζα ολόκληρο το βιβλίο. Παρόλαυτα είναι μια σκηνή που απαιτεί περιγραφή για να τονιστεί η μαγεία της, οπότε εδώ είναι μια χαρα τα επίθετα. Πάντως κρίνοντας από αυτό το απόσπασμα, θα ήθελα πολύ να διαβάσω ολόκληρη την ιστορία! Μπράβο Lisbeth! Can't wait! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted February 11, 2009 Author Share Posted February 11, 2009 Αλήθεια θύμισε Τόλκιν? Και να δεις που ούτε ο Τόλκιν ούτε το σιλμαρίλιον είναι απ' τις μεγάλες μου αγάπες. Θυμάμαι ότι εκείνος ο Θεός δημιούργησε κάτι σαν μουσική και μετά τα ξωτικά...? Ε, δεν είμαι και σίγουρη Όσο για τα επίθετα, υπάρχουν σίγουρα κάποια συγκεκριμένα κομμάτια που τα περιγράφω πιο... ποιητικά να το πω; Ε και τα επίθετα μου βγαίνουν αυτόματα. Άλλα κεφάλαια είναι πιο χαλαρά! Πάντως επειδή και άλλοι μου το είπαν, διάβασα πολλές φορές το παραπάνω κείμενο και για να πω την πικρή μου αλήθεια δεν βρήκα κάποιο επίθετο να βγάλω . Δεν ξέρω γιατί αλλά μου κολλάνε ρε γαμώτο....Αυτά τα επίθετα μου έχουν γίνει τσιμπούρι!Όμως που θα μου πάνε....!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.