Ο Τέταρτος Πλανήτης

[spyrosm]

Όνομα Συγγραφέα: Σπύρος Μάγκλάρας (spyrosm)

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1443

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Είναι η πρώτη μου προσπάθεια να μεταφέρω μια ιδέα μου σε διήγημα. Μην είστε πάρα πολύ σκληροί μαζί μου

 

Ο Τέταρτος Πλανήτης

Η μέρα έφτανε στο τέλος της. Σε λίγο τα δύο φεγγάρια θα ήταν τα μόνο που θα φώτιζαν τον έναστρο ουρανό. Ο Νταγκάν έφυγε από το ερευνητικό κέντρο με φανερά τα σημάδια της απογοήτευσης στο πρόσωπό του. Χρόνια ολόκληρα προσπαθούσε να προειδοποιήσει τα άλλα μέλη της φυλής του για την επερχόμενη καταστροφή χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

 

Ο Νταγκάν έβλεπε αυτό που οι περισσότεροι αρνιόντουσαν να δουν. Τα μεγάλα δάση που θυμόταν στα νιάτα του ήταν παρελθόν, και έδωσαν την θέση τους σε σιδερένια οικοδομήματα. Η θερμοκρασία είχε ανέβει σημαντικά και οι πάγοι στους πόλους είχαν σχεδόν λιώσει.

 

Φυσικά τα μεγάλα κεφάλια στην κυβέρνηση ισχυρίζονταν ότι όλα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα. Είδαν οικονομικά οφέλη από την επιμήκυνση του καλοκαιριού και ισχυριζόταν ότι η επιστήμη και η τεχνολογία θα έδιναν λύσεις σε όλα τα προβλήματα. Έκοψαν τις επιχορηγήσεις στον Νταγκαν και τις έδιναν σε όποιον έλεγε μισόλογα όπως «κλείστε τα κλιματιστικά σας» αλλά άφηναν στο απυρόβλητο τον μεγάλο ένοχο τις βιομηχανίες

 

Με αυτές τις σκέψεις μπήκε στο σπίτι του. Εδώ και 3 χρόνια έμενε μόνος του μετά τον αναπάντεχο θάνατο της συζύγου του. Η Νίνα ήταν μια μικρόσωμη κοπέλα. Είχαν γνωριστεί όταν ήταν φοιτητές και παρέμειναν ερωτευμένοι εώς το τέλος. Μια περίεργη ασθένεια την πήρε από κοντά του και για να αποφύγει την κατάθλιψη ο Ντάνκαν αφοσιώθηκε στο δουλειά του. Κάπως έτσι ανακάλυψε ότι ο θάνατος της Νίνας αλλά και άλλοι περίεργοι θάνατοι σχετιζόταν με την αύξηση της ακτινοβολίας που έφτανε από τον Ήλιο. Έτσι ξεκίνησε την σταυροφορία για να ενημερώσει τον κόσμο για τις επιπτώσεις των αλλαγών στο κλίμα βρίσκοντας όμως ελάχιστους συνοδοιπόρους σε αυτή την προσπάθεια.

 

Την ίδια στιγμή που έμπαινε στο σπίτι στο βιντεόφωνο η ένδειξη για εισερχόμενη κλήση ήταν αναμμένη. Η ολογραφική εικόνα του Τάνις εμφανίστηκε μόλις ο Ντάνκαν πάτησε την αποδοχή κλήσης.

 

-Κάλως των, τι νέα.

 

-Όχι καλά

 

-Έχεις έτοιμη την ανάλυση που ζήτησα;

 

-Ναι, και έχεις απόλυτο δίκιο

 

-Ποιος με ακούει όμως;

 

-Έτσι και αλλιώς είναι πολύ αργά ποια.

 

-Πόσο καιρό έχουμε;

 

-Λιγότερο από χρόνο;

 

Γύρισε στις σημειώσεις του και στα αποτελέσματα που παρέλαβε από τον Τάνις. Σύντομα η ελάχιστη προστασία από τις ακτινοβολίες θα εξαφανιζόταν μαζί με το στρώμα του όζοντος που την παρείχε. Την ίδια στιγμή όσοι επιζούσαν από τις ακτινοβολίες θα ήταν θύματα μιας; μεγάλης τροπικής καταιγίδας, της τελευταίας του πλανήτη. Μέσα σε ένα έτος κανένα ζωντανό πλάσμα δεν θα υπήρχε εκτός ίσος από μερικά βακτηρίδια.

 

Το μόνο που έμεινε σκέφτηκε είναι το σχέδιο σωτηρίας της ζωής. Τα εγκλήματα κατά της φύσης θα πληρωνόντουσαν αλλά τουλάχιστον κάποιοι θα μπορούσαν να σωθούν. Μάζεψε τα στοιχεία που είχε και έφτιαξε μια μικρή αναφορά στα γρήγορα. Την άλλη μέρα θα συναντούσε τον Ύπατο Αρμοστή και έπρεπε να είναι έτοιμος.

 

Ύστερα βγήκε λίγο έξω να θαυμάσει το ηλιοβασίλεμα. Στην περιοχή του ήταν από τα καλύτερα στον πλανήτη. Σε λίγο εμφανίστηκαν τα «τρία αστέρια του Ήλιου». Φυσικά ο ίδιος ήξερε ότι απλά ήταν οι τρεις εσωτερικοί πλανήτες, αλλά προτιμούσε την μυθολογική εκδοχή που τα ανέφερε σαν «φρουρούς του Ήλιου». Οι ακτίνες του Ήλιου φώτιζαν την Μεγάλη Πυραμίδα, το μόνο έργο των αρχαίων που έμεινε ανέπαφο. Μέσα του ο Ντάνκαν έλπιζε ότι θα παρέμενε ανέπαφο και μετά την καταστροφή.

 

Την άλλη μέρα ξεκίνησε για το μέγαρο της Κυβέρνησης. Παρόλο που ήταν θύμα της κυβερνητικής προπαγάνδας, ήξερε ότι θα γινόταν δεκτός εξαιτίας της μεγάλης επιστημονικής του φήμης. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ήταν εύκολο και έπρεπε να περάσει πρώτα από όλα τα γρανάζια μια σκληρά γραφειοκρατικής μηχανής. Τελικά όμως κατάφερε να μιλήσει κατ’ ιδίαν με τον Ύπατο Αρμοστή Ορμάζ.

 

Ο Ορμάζ κατείχε το αξίωμα του Ύπατου Αρμοστή σχεδόν για δέκα χρόνια. Ήξερε ότι σύντομα θα αποσυρόταν κυρίως λόγο ηλικίας αφού πλησίαζε τα τριανταπέντε. Πάντα θεωρούσε σαν μεγάλη επιτυχία του τον συμβιβασμό μεταξύ βιομηχανίας και ακαδημαϊκού κόσμου. Οι επιχορηγήσεις από τους βιομήχανούς αυξήθηκαν και σε αντάλλαγμα καινούριες εφευρέσεις γινόντουσαν κτήμα τους. Αρκετοί όμως θεωρούσαν ότι απλά η επιστήμη πουλήθηκε και για να κρατάει ισορροπίες έπρεπε να δέχεται όποιον το ζήταγε. Με βαριά καρδία λοιπόν ειδοποίησε την γραμματέα του να αφήσει τον Ντάνκαν να περάσει.

 

-Καλώς των, τι είδους καταστροφή μας ετοίμασες σήμερα

 

-Άσε την ειρωνεία Ορμάζ, έχουμε φτάσει στο τέρμα

 

-Έλα τώρα κάθε φορά τα ίδια μου λες, τι καινούριο έχεις

 

-Σού έδειξα ήδη ότι η θερμοκρασία ανεβαίνει, ότι οι πάγοι λιώνουν και ότι το όζον έχει σχεδόν εξαφανιστεί και δεν έκανες τίποτα, τι καινούριο περιμένεις;

 

-Στο είπα πολλές φορές ότι δεν είμαι επιστήμονας οπότε άσε τα κόλπα σου

 

-Δεν κάνω κολπάκια, δες εδώ τι σου έχω. Ακόμα και να σταματήσουμε κάθε ρυπογόνο διαδικασία δεν μας απομένει πάνω από χρόνος ζωής

 

-Μάλιστα και πως το στηρίζεις αυτό

 

-Στα έχω όλα εδώ στην αναφορά μου μαζί με τα στοιχεία που την στηρίζουν. Η καταιγίδα που έρχεται σε λίγο καιρό δεν θα σταματήσει. Μέσα στον χρόνο δεν θα υπάρχει ζωντανός οργανισμός στον πλανήτη

 

-Για να δω αν και δεν είμαι ειδικός σε αυτά τα πράγματα

 

-Άσε τις υπεκφυγές, δεν μας μένει καιρός η μόνη λύση είναι η φυγή. Πρέπει να φτιάξουμε ένα διαστημόπλοιο για να σωθεί τουλάχιστον η φυλή μας και ορισμένα φυτά και ζώα. Ίσως κάπου μπορέσουν να ξεκινήσουν από την αρχή

 

-Κοίτα δεν μπορώ να δώσω αυτά στην δημοσιότητα θα προκληθεί χάος και το ξέρεις

 

-Μα την Μεγάλη Πυραμίδα των θεών δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Το μόνο που σε νοιάζει είναι το χρηματιστήριο αλλά σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει ούτε αυτό

 

-Δώσε μου μια μέρα καιρό, να μιλήσω με τον Υπουργό Τεχνολογίας και αύριο θα σου έχω νέα. Μόνο μια μέρα

 

-Εντάξει αύριο θα είμαι εδώ. Πες στους λακέδες σου να με αφήσουν. Τρεις ώρες με ανακρίνανε μέχρι να έρθω εδώ

 

Ο Ορμάζ κάθισε σκεπτικός στο γραφείο του. Μέσα του βαθειά πίστευε ότι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος και όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα του θυμού του καθηγητή που του έκοψαν την επιδότηση. Άλλωστε ποτέ δεν θεώρησε το πόνημα του Ντάνκαν επιστήμη. Η λέξη Περιβαλλοντολογία του φαινόταν άχρηστη. Ήξερε όμως ότι μπορεί να γινόταν επικίνδυνος. Η χώρα του είχε κερδίσει στον Μεγάλο Πόλεμο χάρη στο καινούριο όπλο, την ατομική βόμβα. Αλλά μια τέτοια αποκάλυψη θα προκαλούσε τριγμούς στους συμμάχους και σε όσους εποφθαλμιούσαν την εξουσία του πλανήτη. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει, πέταξε στον αποτεφρωτή τις σημειώσεις του Ντάνκαν και σήκωσε το τηλέφωνό.

 

Ο Ντάνκαν δεν έτρεφε αυταπάτες. Ήξερε ότι ο Ορμάζ απλά θα τον αγνοούσε απλά είχε την κρυφή ελπίδα ότι θα διαψευδόταν αυτήν την φορά. Πήγε στο κέντρο ερευνών και έλεγξε το εργαστήριο του. Η κιβωτός που ετοίμασε ήταν σχεδόν έτοιμη. Ζώα και φυτά θα έφευγαν από τον πλανήτη και ίσως κάπου αλλού να μπορούσαν να επιβιώσουν. Την άλλη μέρα θα ήταν όλα έτοιμα για την εκτόξευση, οπότε κλείδωσε το εργαστήριο και έφυγε.

 

Ο Ήλιος είχε δύσει και οι «Φρουροί του Ήλιου» ήταν στον ουρανό. Σκέφτηκε ξαφνικά ότι μπορεί να ήταν και η τελευταία φορά που τους έβλεπε. Είχε απόλυτο δίκιο. Στην πόρτα του σπιτιού του τον βρήκε η μοιραία σφαίρα. «Νίνα σου έρχομαι» ήταν η τελευταία του σκέψη.

 

Την άλλη μέρα έλεγαν για έναν τοξικομανή που για να αποκτήσει την δόση του έφτασε στον φόνο. Ο Ορμάζ αφού δήλωσε δημόσια την θλίψη του για τον χαμό, κλείστηκε στο γραφείο του σίγουρός όσο ποτέ ότι η εξουσία που κατείχε πάνω στον πλανήτη θα ήταν αιώνια. Είχε απόλυτο άδικο.

 

Λίγο καιρό μετά μια μεγάλη καταιγίδα έπληξε σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη. Η θερμοκρασία αυξήθηκε απότομα και τα φυτά σύντομα ξεράθηκαν. Τα ζώα ακολούθησαν και δεν έμεινε κανένας ζωντανός να θυμίζει το μεγαλείο του πολιτισμού που προηγήθηκε. Τα χρόνια περνούσαν και η ατμόσφαιρά σχεδόν διαλύθηκε. Τα μεγάλα κτήρια σκούριασαν και κατέρρευσαν και μετά από εκατομμύρια χρόνια μόνο μια κόκκινη σκόνη από το σκουριασμένο σίδερο απόμεινε δίνοντας στον νεκρό πια πλανήτη ένα κοκκινωπό χρώμα. Λες και ήτανε το αίμα που χύθηκε από μια φυλή που πάνω στην ακμή της επέλεξε την αυτοκτονία σαν μόνη λύση.

 

Από όλον τον θαυμαστό πολιτισμό έμειναν μόνο δύο πράγματα να τον θυμίζουν. Μια μεγάλη πυραμίδα μνημείο ότι κάτι είχε συμβεί κάποτε εδώ. Οι αρχαίοι που την έφτιαξαν είπαν ότι ο χρόνος ξεγελά τα πάντα αλλά η πυραμίδα θα ξεγελάσει ακόμα και τον χρόνο. Το δεύτερο πράγμα που έμεινε ήταν το υπόγειο του εργαστηρίου τον Ντάνκαν όπου μερικά βακτηρίδια επιβίωσαν.

 

Αρκετά εκατομμύρια χρόνια μετά ένας μετεωρίτης προσέκρουσε στον πλανήτη. Χωρίς ατμόσφαιρα έφτασε ανέπαφος στην επιφάνεια και αποκόλλησε ένα μεγάλο μέρος μαζί με το εργαστήριο του Ντάνκαν. Η κόκκινη σκόνη κάλυψε σύντομα τον κρατήρα αλλά το κομμάτι που αποκολλήθηκε έφυγε για το διάστημα. Το ίδιο κομμάτι έπεσε σαν μετεωρίτης στον τρίτο πλανήτη, ο οποίος επίσης δεν είχε ατμόσφαιρά. Τα βακτηρία του Ντάνκαν προκάλεσαν την παραγωγή οξυγόνου και νερού και σύντομα τα πρώτα φυτά εμφανίστηκαν. Χιλιάδες χρόνια μετά δύο μελή της φυλής Homo Sapiens συζητούσαν

 

-Λές να υπήρχε κάποτε ζωή στον Άρη;

 

-Ας φροντίσουμε να διατηρηθεί στη Γη και ύστερα κοιτάμε και για τον Άρη.

[Guest roriconfan]

 

Μικρό και ευχάριστο. Κάπως οικολογικό και ηθικοπλαστικό αλλά δε βαριέσαι, τι είναι πια διαφορετικό...

Θα προτιμούσα να έβαζες περισσότερο ζουμί στην ιστορία. Για παράδειγμα, η ιστορία σου έχει ουσιαστικά δύο χαρακτήρες (ακόμα και η κοπέλα είναι ήδη νεκρή) με όλους τους υπόλοιπους ... Αρειανούς... να είναι άφαντοι, λες και δεν υπάρχουν.

Οπότε λόγω μικρού χώρου και καστ, η ιστορία σου παραμένει ένα φλασάκι που ποντάρει σε ένα γρήγορο και φευγαλαίο για τους περισσότερους συναίσθημα. Είναι αρκετά μεγαλεπίβολο και πιστεύω ότι μπορεί εύκολα να επεκταθεί σε δεκαπλάσια έκταση που θα το κάνει πραγματικά συγκινητικό για τους αναγνώστες.

Έτσι όπως είναι, δε νιώθω τίποτα για την καταστροφή ολάκερου πλανήτη ή για την νεκρή κοπέλα ή για το δράμα του επιστήμονα γιατί δε πρόλαβα να μπω στο κλίμα. Too much information για 1000 μόνο λέξεις, αν με καταλαβαίνεις.

 

Edited January 27, 2009 by roriconfan

[None]

Λοιπόν,πρώτο μου post κι εμενα...σαν αρχάριος δεν θα τολμήσω καν κριτική πάνω στην τεχνική,θα συμφωνήσω με τον roriconfan οτι η θεματολογία σου θέλει κι άλλο χώρο να αναπτυχθεί αφού είναι μείζον ζήτημα,ωστόσο με κάλυψες στο επίπεδο της συναισθηματικής ταύτισης με τον ήρωα και αν ήθελες να πεις σε κάποιον/ους:''κοιτάχτε γύρω σας-σκούρα τα πράγματα..''νομίζω καλά τα κατάφερες:-).

Μικρή παρατήρηση:από το σημείο ''Από τον θαυμαστό πολιτισμό....και ύστερα κοιτάμε και για τον Άρη'' νομίζω γίνεσαι κάπως επεξηγηματικός,ακριβώς την στιγμή πού έχω σχηματίσει την εικόνα στο μυαλό μου(όλο το προηγούμενο κείμενο έχει βοηθήσει σ'αυτό).Ίσως ένα πιό σύντομο υπονοούμενο να ''κολλάει'' καλύτερα.

[tetartos]

Με τέτοιο τίτλο, σίγουρα τράβηξες τη δική μου προσοχή!

Πολύ ωραία ιστορία για πρώτη προσπάθεια! Μερικά ορθογραφικούλια θα τα έβρισκε ίσως το Word και μερικά συντακτικούλια θα τα έβρισκες ο ίδιος με πιο προσεκτική ανάγνωση.

 

Μου άρεσε και το "δίδαγμα" και οι περιβαλλοντικές ανησυχίες. Το μέγεθος της ιστορίας, κατ'εμέ, είναι ικανοποιητικό ή ίσως λίγο μικρότερο απ' ό,τι θα ήθελα. Μου άρεσε η εστίαση στον πρωταγωνιστή σου καθώς και το στήσιμο του χαρακτήρα του (κίνητρα, ιστορία, προσωπικότητα).

 

Τέλος, αν σε ενδιαφέρει η αληθοφάνεια θα πρέπει να αναρωτηθείς αν από τον Άρη όντως φαίνονται οι τρεις πλανήτες και κάθε πότε συμβαίνει αυτό, τι μέγεθος θα είχαν αν φαίνονταν και άλλα παρόμοια κοσμολογικά.

 

Καλή συνέχεια!