Woe to the Conquered

[northerain]

Όνομα Συγγραφέα: Norther

Είδος: Τρόμος

Βία; (Ναι)

Σεξ; (Όχι)

Αριθμός Λέξεων: 1095

Αυτοτελής; (Ίσως)

 

edit: Άλλαξα τον τίτλο!

 

 

 

I’m in a bathroom in a bar in Arizona. I look at myself in the mirror and I see my face is purple, beaten, torn and bleeding. The right side of my mouth is torn up to a permanent half-smile and my left eye is swollen shut. I’m a man who died in the last bathroom stall when two local hicks came in and kicked me to death because I was ‘’a fucking homo’’. One of them had a switchblade and he thought that since I smiled so much he would help me with it by cutting up my face to a permanent smile. I died in his hands as his pal kicked me in chest till it caved in. He didn’t finish his job. Now I haunt this shitty bar and the people that pass through here.

This isn’t me. This is the person in the mirror. A ghost. But in this room, I am he and he is me. This is how I get in contact with them. I feel their pain, their misery, their past. I see how they died and who they were before that. At least the pieces of their life that are relevant to their current state of existence. They’re ghosts, imprints on the fabric of reality of events and feelings that transpired, twisting reality around them to something different. When something really terrible happens that ends someone’s life, it’s common for an imprint of the events to stay behind, long after the body has been buried and the blood has been washed away. I can see and live through those events, like an actor rehearsing a play. It takes a toll on my body and mind, but it’s also a good way to get information.

 

I look in the mirror and I remember what started this.

 

I was sleeping on the couch of an old abandoned house somewhere in the desert when I was woken up by the sound of someone crying. I got up wearily, already dreading what was about to unfold, recognizing the alien quality of that sound as the sound of something dead trying to reach me. Wanting something from me, like they all do.

 

I discovered the mangled body of the teenage girl in one of the cupboards. It wasn’t a real body of course, it was a residue. Her mouth, a black hole that bled and with no tongue in it, told me how she got murdered in her home, along with her parents and little brother. She begged me to find her murderer, make her pain stop. I knew that there is nothing I can do for her, that nothing can erase what happened to her but I couldn’t tell her that. I couldn’t say no. I felt the hate in that house, the insane rage of the murderer, the little boy’s fear as he hid in a closet, listening to the screams of his mother. I could see how when the closed door opened and he was dragged out, the first thing he saw was the skinned body of his mother. And the rest. Every punch, the knife (taken from the kitchen) cutting, going in, destroying their bodies until there was nothing left but remains and a river of blood.

She told me where to look. In the bathroom of that old bar down the road, lying now derelict and semi-collapsed. It said ''Mackies'' out front and the sign was rusted and leaning to the left. I pulled up and parked behind the building. Finding the bathroom wasn’t hard, roughly half of the building was lying in ruins so I just walked in. It looked like it had been looted because everything looked ripped down, including the bar itself and most of the paneling. The chairs and tables were long gone. The bathroom was a sad affair, two stalls and dirty as can be, even though it had been open to elements for years, by the looks of it. There were vines growing out of the stalls. I grabbed the sink with both hands and searched around with my mind for anything. A clue as to what transpired here. I closed my eyes and held by breath. The image in the mirror is no longer me and it’s no longer the face of a tormented soul. It’s the face of my brother, looking at me with sunken eyes and a sadness that makes my heart stop and then resume, like the world stopped for a second, a beat skipped on the record of life. He puts his hand on the glass on his side of the mirror and he tries to smile, but his destroyed face can never feign a smile again. He says

 

''Hi bro''

and

''What’s up?''

The sound of that voice hurts me so deep that I drop to my knees on the dirty floor and I my chest is on fire. My heart is beating too fast and I’m gasping for air. ''What, you’re not happy to see me? I’m happy to see you, big brother.''

I can’t speak because my mind is being torn apart by memories and feelings that I have been avoiding all these years. Regret. Shame. Disgust at myself. For not being there, for not being a bigger brother to my little brother. For abandoning him like the rest of my family did.

''You did abandon me. And this is what happened to me. And this is your fault and no one else’s. You can’t blame this on someone else Zeke. Not this time.''

I can’t bring myself to look up at him. I’m not sure if he’s even there anymore. I run out of the old building and into the sunlight, tripping on some junk and falling face down into the sand. In the car, I light a cigarette and weep like a child with my arms resting on the steering wheel. When I’m done, I drive out to the house. I take the gasoline tank from the back seat and splash the gas around on the porch and the front door.

I throw my lighter on it and back away as the flames engulf the front of the house. There’s something written in blood on the door.

Vae Victus. Woe unto the conquered. I stay in the same spot until the whole house is on fire and starts to collapse. When the only thing remaining is a pile of smoldering wood, I get in my car and drive off. I don’t look in the rear mirror. Not conquered. Not yet.

 

Edited February 10, 2009 by northerain

[tetartos]

Δυσκολεύομαι να σχολιάσω μια ιστορία που είναι γραμμένη σε άλλη γλώσσα από τη δική μου. Ό,τι λίγο όμως έχω, θα το δώσω με καλή πρόθεση. Διάβασα την ιστορία δύο φορές, για να καταλάβω ό,τι κατάλαβα. Η γλώσσα ήταν μια χαρά (ευτυχώς!) Το περιεχόμενο με μπέρδεψε λιγάκι: πέραν του παλαιού τραύματος του πρωταγωνιστή, ποια η σχέση και η κατάληξη της ιστορίας του κοριτσιού και του δολοφονημένου 'homo'? Γιατί έκαψε το σπίτι; Γιατί woe unto the conquered? Ίσως φταίει ότι δεν καταλαβαίνω και τόσο καλά τα Αγγλικά...

Ανεξαρτήτως περιεχομένου μου άρεσε η ατμόσφαιρα της ιστορίας, οι περιγραφές απλές, λιτές και στυγνές, όπως μου αρέσουν.

 

Α, και νόμιζα ότι είναι Vae Victis.

[Electroscribe]

Ούτε κι εγώ είμαι βέβαιος ότι κατάλαβα. Κατά τη θεωρία μου, ο αφηγητής

συναντά ένα φάντασμα που τον στέλνει να βρει το δολοφόνο του, ο οποίος έχει ήδη δολοφονηθεί από τρίτους και μάλιστα ήταν ο αδελφός του αφηγητή, πράγμα που του προκαλεί ενοχές, μιας και πιστεύει πως θα μπορούσε να είχε εμποδίσει την αλυσίδα των γεγονότων σε κάποιο σημείο της.

 

 

Δυο-τρία τεχνικά

- Πρώτη παράγραφος, επαναλμβάνεις το "torn"

- Πρώτη παράγραφος, επαναλμβάνεις το "permanent (half-)smile"

- Πρώτη παράγραφος, "kicked me in chest"?

- Everything looked ripped down???

- "and I my chest"???

- "I remember what started this", το this προκαλεί κάποια σύγχυση γιατί εννοείς τι ξεκίνησε τη συγκεκριμένη ιστορία, αλλά μόλις πριν έγραφες για τις δυνάμεις του αφηγητή και ο αναγνώστης νομίζει ότι θα πεις τι αφύπνισε τις προαναφερθείσες δυνάμεις

 

Α, και νόμιζα ότι είναι Vae Victis.

 

Θα μας το πουν οι λατινομαθείς καλύτερα, αλλά μάλλον πρέπει να συνεχίσεις να το νομίζεις.

[Rikochet]

Vae Victis είναι - victis = τοις ηττημένοις, δοτική.

 

σχόλιο για την ιστορία σύντομα, απλά δεν μπορούσα να βλέπω τον τίτλο λάθος. =P

[northerain]

Τελικά αυτή η ιστορία πρέπει όντως να είναι μπερδεμένη. Ίσως επειδή ξεκινάει in media res και μετά πάει αμέσως σε flashback και πάλι πίσω. Την είχα γράψει για άσκηση ή διαγωνισμό με θέμα trickery ή κάτι τέτοιο.

Αυτό που συμβαίνει είναι οτι ο χαρακτήρας έχει την ικανότητα να κάνει channel φαντάσματα. Ζεί τον θάνατό τους. Αυτό συμβαίνει στην αρχή της ιστορίας. Μετά βλέπουμε πως ενα άλλο φάντασμα τον στέλνει να βρεί τον δολοφόνο του, αλλά στην ουσία τον στέλνει στο μέρος που πέθανε ο αδερφός του, κάνοντας τον να αντιμετωπίσει το φάντασμά του. Νιώθει ενοχές επειδή δεν στάθηκε στον αδερφό του, κάτι που μπορεί να οδήγησε στον θάνατο του αδερφού του. Μετά γυρίζει στο σπίτι και το καίει, απλά για να καταστρέψει ότι υπάρχει εκει μέσα.

 

Τώρα το Vae Victus και απο άλλους που ρώτησα, λειτουργεί. Έπειτα και στην wikipedia αν ψάξεις για vae victus σε κάνει forward στο vae victis. Άρα κάπως σωστό είναι κι αυτό.

 

 

Νομιζώ some extensive re-writing is in order...

Ευχαριστώ για τα σχόλια!

[dagoncult]

Η ατμόσφαιρα δείχνει να είναι το σημαντικότερο στοιχείο αυτής της ιστορίας. Είναι γρήγορο κείμενο και ρυθμικό και η ιδέα είναι, φυσικά, τρομακτική. Σε κρατάει ως το τέλος. Από κει και πέρα, τα φλασαρίσματα δεν πολυλειτούργησαν για μένα - περισσότερο με έκαναν να αισθάνομαι ότι είναι πολύ αραιή η πλοκή. Σε συνάρτηση μ’ αυτό, θα έλεγα πως ένα πρόβλημά του ήταν ότι έδειχνε να μην έχει κάποιον συγκεκριμένο/φανερό σκοπό (δεν είμαι σίγουρος ότι το θέτω σωστά). Μοιάζει να προχωράει και να κλείνει δίχως να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Φλας-φλας-φλας-τέλος - αλλά τα άλματα ανάμεσα στις φλασιές ήταν, για μένα, μεγάλα και κάπου έχανα την ομαλή ροή. Φυσικά, είναι και τα αγγλικά, οπότε ίσως να ήταν κι αυτός ενα από τους παράγοντες που μου δημιούργησαν το πρόβλημα. Πάντως, θα συμφωνήσω μαζί σου ότι ένα ξαναγράψιμο θα λειτουργήσει. Μάλιστα, δεν θα έλεγα ότι θα λειτουργούσε απλά, αλλά ότι θα μπορούσε να δώσει και μια πάρα πολύ τρομακτική ιστορία - η φύση της ιδιαιτερότητας του πρωταγωνιστή εγγυάται για αυτό.