Πειραματικό διήγημα(Κάτια μέρος πρώτο)

[lexis]

Ι

Την περίμενα έξω απ’ την καφετέρια Σ. κάπου στην Πλάκα. Φορούσα μια μαύρη καμαπαρντίνα` από μέσα μόνο ένα πουκάμισο κι ένα παντελονι υφασμάτινο, και να φανταστεί κανείς πως ήταν Γενάρης μήνας.

Ήταν να πάμε για νυχτερινή διασκέδαση σ’ ένα κέντρο , εκεί κοντά , που τραγούδαγε ο Νταλάρας με τους Κατσιμιχαίους.

Το πρόγραμμα θ’ άρχίζε σε μίση ώρα. κι εκείνη ακόμα δεν είχε φανεί. Έπρεπε να τώρα να ήμασταν εκεί για να φιξάρουμε την κράτηση του τραπεζιού.

Εκείνη την είχε αναλάβει.

Μου είχε τηλεφωνήσει πριν δυο ώρες για το αποψινό ραντεβού. ήταν το πρώτο ραντεβού που θα βγαίναμε αφότου τα φτιάξαμε. Ηθελε να μην υπάρχουν ατέλειες` θεωρούσε πως μια καλή αρχή

θα είχε σίγουρα και μια καλύτερη συνέχεια σε μια σχέση. Εγώ δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω…

Την είχα γνωρίσει σ’ ένα πάρτυ` μια φίλη μου,

που εδώ και καιρό πολιορκούσα αλλά δεν έπεφτε-

αργότερα θα μάθαινα πως ήταν λεσβία-είχε τα γενέθλια της και είχε καλέσει πολύ κόσμο.

Τις συστάσεις μας τις έκανε η ίδια η φίλη μου. Αμέσως πιάσαμε τη κουβέντα` και πράγματι ανακαλύψαμε πως είχαμε κοινά ενδιαφέροντα.

Όσο μιλούσα μαζί της ανακάλυψα πως είχε κάτι που μ’ έφτιαχνε. Ήταν ο τύπος μου: όμορφη, γλυκεία με προσωπικότητα. Κι από εμφάνιση δεν πήγαινε πίσω.

Προς το τέλος του πάρτι ανταλλάξαμε τηλέφωνα και δώσαμε υπόσχεση να ξαναβρεθούμε, και μάλιστα πολύ σύντομα.

Δεν αργήσαμε να ξανασυναντηθούμε. Μια εβδομάδα μετά χτύπησε το κινητό μου. Εκείνη την ώρα μόλις έβγαινα απ’ την σχολή…Μεγάλη μου παράλειψη τόση ώρα μιλάω και ξέχασα να συστηθω. Ετσι δεν γίνεται στις σωστές αφηγήσεις;

 

Ονομάζομαι Νίκος Άλκης. Περίεργο ονοματεπώνυμο, έτσι; Και θα ξεκαθαρίσω αμέσως τα πράγματα. Το επίθετο μου είναι το Άλκης. Σε όσους συστήνομαι αποφεύγω να λέω το επίθετο μου` δημιουργείται σύγχυση σε όσους συστήνομαι μ’αυτό. Και ειδικά στην σχολή μου. Οι καθηγητές και οι συμφοιτητές μου δεν ξέρουν ποιο είναι τ’ όνομα και ποιο το επίθετο.

Είμαι φοιτητής στο τέταρτο έτος της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών. Ήταν τ’ όνειρο μου. Δυστυχώς δεν κατάφερα να μπω αμέσως. Ενώ σε όλα τα μαθήματα της τρίτης δέσμης ήμουν καλός τα λατινικά ήταν που μου χάλαγαν την συνταγή.

΄Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα` κι όμως ενώ σ’ όλα τα μαθήματα είχα καλούς βαθμούς, στα λατινικά είχα δώδεκα. «Πως θα δώσεις πανελλήνιες μ’ αυτόν τον βαθμό;», μου έλεγε η καθηγήτρια των λατινικών. Και αποδείχτηκαν προφητικά τα λόγια της.

Έδωσα πανελλήνιες και έγραψα σχεδόν άριστα στην έκθεση, στα αρχαία και στην ιστορία…Τα λατινικά με παίδεψαν γι’ άλλα δυο χρόνια. Τελικά, μετά κόπων και βασάνων, κατάφερα να περάσω στην σχολη. Μπήκα βέβαια λίγο μεγάλος αλλά ποτέ δεν είν’ αργά.

Τώρα είμαι 28 στα 29 με ημερομηνία γεννήσεως 1η Ιουλίου 1975. Μένω μόνος σε μια γκαρσονιέρα

στην Πλατεία Βικτορίας. Κοντά στα μπορντέλα της Φυλής. Γι’ αυτό κι όποτε ήθελα να ξεδώσω δεν ήταν τίποτα για εμένα να πάω μια μπουρδελότσαρκα. Κι όταν κάποιο απ’ τα κορίτσια μου άρεσε, έμπαινα δίχως δισταγμό.

 

 

 

 

 

ΙΙ

 

Την έλεγαν Κάτια. Ήταν 21 μα το αυστηρό της παρουσιαστικό της πρόσθετε χρόνια. Ίσως αυτό να με σαγήνευσε πάνω της: τα σφιχτά της χείλια γεμάτα

 

αποφασιστικότητα και πειθαρχεία, η σκέψη της που ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Το σώμα της καλοφτιαγμένο σου έδινε πολλαπλές υποσχέσεις για τους χυμούς που μπορούσε να δώσει. Τα κατσαρά, πυρόξανθα μαλλιά της έδιναν ύψος στο μέτριο ανάστημα της` άλλοτε αφημένα κάτω κι άλλοτε πιασμένα με χάρη σε κοτσίδα πρόδιδαν τα πολλαπλά της προσωπεία. Τότε που να το καταλάβω…

Ήταν φοιτήτρια στην ΑΣΣΟΕ. Από κει και το πρακτικό και υπολογιστικό μυαλό της. Παρ’ όλ’ αυτά

είχε μια γενικότερη παιδεία, κάτι που της πρόσθετε κύρος. Η φίλη μου – η μετέπειτα λεσβία- μου είχε πει

πως δύσκολα έκανε σχέσεις. Έψαχνε κάτι διαφορετικό.

Όλοι οι άντρες της φαίνονταν ίδιοι. Πίστευε πως όλοι ήθελαν να την πάνε στο κρεβάτι κι έπειτα να φεύγουν σαν να μην συνέβη τίποτα.

Η φίλη μου δεν ήθελε να μου πει περισσότερα. Το μόνο που μου είχε πει ήταν πως ήταν καλή κοπέλα και πως ήταν ο,τι έπρεπε για μένα αν και…Όσο κι αν την παρακίνησα να συνεχίσει εκείνη κράτησε το στόμα της κλειστό.

Βρισκόμουν, λοιπόν, να περιμένω την Κάτια στην καφετέρια απέναντι από το κέντρο που τραγουδούσε ο Νταλάρας με τους Κατσιμιχαίους. Σ’ ένα τέταρτο θ’ άρχιζε το πρόγραμμα κι εκείνη ακόμα να φανεί.

Πλήρωσα τον λογαριασμό και πήγα σ’ ένα καρτοτηλέφωνο. Το κινητό της το θυμόμουν απ’ έξω.

Σχημάτισα τον αριθμό και περίμενα. Σε μερικά δευτερόλεπτα ακούστηκε αυτό το βαθύ κάλεσμα που ακούγεται συνήθως στα κινητά και τα υπεραστικά.

Απάντησε. Είχε καταλάβει πως ήμουν εγώ.

« Έλα Νίκο, συγγνώμη που άργησα, αλλά κάτι μου έτυχε. Θα σου πω από κοντά. Σε 5 λεπτά θα είμαι εκεί.

Άρχισα ν’ ανησυχώ. Δε ήταν που είχε αργήσει` κάτι όμως στον τόνο της φωνής μ’ έκανε ν’ ανησυχώ. Είχε κάτι φοβισμένο αυτή η φωνή. Δεν ήταν η φωνή της γνωστής Κάτιας. Ήταν η φωνή μιας Κάτιας αλαλιασμένης, αλλοπρόσαλλης, μιας εντελώς διαφορετικής προσωπικότητας.

Πέρασαν 10 λεπτά. «Τώρα το πρόγραμμα θα έχει αρχίσει, σκέφτηκα». έδιωξα γρήγορα τούτη τη σκέψη, πιστεύοντας πως είναι αρκετά εγωιστική, την ίδια ώρα που το νυν κορίτσι μου είχε καθυστερήσει και δε ήξερα ούτε αν της συνέβαινε κάτι πραγματικά σοβαρό.

Δε μπορούσα να περιμένω άλλο. Ξαναπήγα στο καρτοτηλέφωνο. Δε είχα σχηματίσει ούτε τα μισά ψηφία του αριθμού του κινητού της, όταν ένα ταξί σταμάτησε μπροστά απ’ τον τηλεφωνικό θάλαμο. Ήταν εκείνη. Μ’ άρπαξε απ’ το χέρι – δεν πρόλαβα ούτε να βγάλω την κάρτα απ’ την συσκευή- και μ’ έμπασε στο ταξί.

«Θα σου εξηγήσω» ήταν τα μόνα λόγια που μου είπε.

Έπειτα γύρισε στον ταξιτζή "γρήγορα Παγκράτι Φιλακράτους 10." Ο ταξιτζής πάτησε γκάζι και ξεκινήσαμε. Η Κάτια γύρισε δε μένα και μου έπιασε το χέρι. «Αλλιώς περίμενες το πρώτο μας ραντεβού, έτσι;».

μου ψιθύρισε στ’ αυτί. Εγώ δεν της απάντησα

και της έδωσα ένα πεταχτό φιλάκι στο στο στόμα. Ο ταξιτζής κοίταξε απ’ το καθρεφτάκι του και χαμογέλασε με νόημα. Μ’ εκνεύρισε κι έκανα πως δε τον βλέπω. Γενικώς μ’ εκνεύριζε ετούτη η αδιακρισία των ταξιτζήδων που αν τους έπιανες την κουβέντα ήθελαν να μάθουν την ιστορία της ζωής σου σε περίληψη, άσε που ήθελαν να σου πουν και για τα δικά τους σαν να ήσουν φίλος η συγγενής.

Δε είπαμε τίποτε άλλο με την Κάτια. Με το ένα χέρι την είχα πιάσει από την μέση και με το άλλο της κρατούσα το χέρι. Ήταν τρυφερό το χεράκι της. Και μοσχομύριζε κολώνια, αχ, πως μοσχομύριζε. Γύρισα και την κοίταξα στα μάτια. Προσπάθησα να διακρίνω μέσα της αυτόν τον φόβο που διέκρινα στο τηλέφωνο.

Δε μπόρεσα ν’ ανιχνεύσω κάτι. «Ίσως να τα καταφέρνει στο να μην φανερώνει τα πραγματικά της αισθήματα. όταν θα φτάσουμε θα την ρωτήσω, το δίχως άλλο, τι της συμβαίνει.

Φτάσαμε. Πλήρωσα τον ταξιτζή και κατεβήκαμε. Της ξανάπιασα το χέρι και ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας.

«Τι είναι εδώ Κάτια, που έχουμ’ έρθει;»

«Μα το διαμέρισμα μου, δε στο ‘χα πει πως μένω μόνη»

«Όχι, δεν θυμάμαι να μου ‘ χες πει κάτι τέτοιο»

«Με συγχωρείς, δική μου παράλειψη… Τώρα κάνε ησυχία οι ένοικοι της πολυκατοικίας είναι πολύ αυστηροί»

Μπήκαμε μέσα. Ήταν ένα καινούριο κτίριο, μοντέρνο. Οι τοίχοι βαμμένοι μ’ ένα ευχάριστο κίτρινο έφτιαχναν την διάθεση. Ο μαύρος γρανίτης στο πάτωμα δημιουργούσε μιαν ευχάριστη αντίθεσή στο μάτι.

Μπήκαμε στο ασανσέρ. Φιληθήκαμε με πάθος. Αυτό το φιλί – το πρώτο δυνατό φιλί – ήταν αυτό που εγκαινίαζε ουσιαστικά την σχέση μας.

Το ασανσέρ σταμάτησε στον δεύτερο όροφο. Ήταν σκοτεινά. Πάτησα τον φωτισμό του διαδρόμου. Ακόμα σκοτάδι.

«Πρέπει να κάηκε η λάμπα έκανε η Κάτια. Δεν πειράζει. Κάτσε να κοιτάξω στην τσάντα μου»

Άνοιξε την τσάντα την κι έβγαλε έναν αναπτήρα, απ’ αυτούς, τους διαφημιστικούς. Ο διάδρομος φωτίστηκε.

Η Κάτια κατευθύνθηκε προς ην πόρτα του διαμερίσματος της. Την ακολούθησα. Έβαλε το κλειδί στην πόρτα` το γύρισε μια φορά. Το γύρισε και δεύτερη κι έκανε ν’ ανοίξει.

Δε είχε ανοίξει καλά-καλά την πόρτα της όταν συνέβη. Ακούστηκε θόρυβος μέσα στο σπίτι. Σταματήσαμε κι αφουγκραστήκαμε. Τώρα πια δε ακουγόταν τίποτα. γύρισε και με κοίταξε. Της έκανα

νόημα να προχωρήσει σαν να της έλεγα πως ήταν ιδέα μας. Άνοιξε κι άλλο την πόρτα. Και τότε, ακούστηκε ο πρώτος πυροβολισμός` έπειτα δεύτερος.

Κι έπειτα ακούστηκαν φωνές και βήματα.

Τότε, διαισθανόμενος τον κίνδυνο, με μια αστραπιαία κίνηση έκλεισα την πόρτα. Γύρισα το κλειδί δυο φορές` πήρα απ’ το χέρι την Κάτια και ορμήξαμε στις σκάλες. Δε θα ‘μασταν μεταξύ πρώτου ορόφου και ισογείου, όταν ακούσαμε φωνές απ’ τον δεύτερο. Οι πυροβολισμοί είχαν ξυπνήσει τους γείτονες της Κάτιας, που δε μπορούσανε να καταλάβουν τι είχε συμβεί.

Αυτό μας έκανε να κερδίσουμε χρόνο. Τώρα δε θα μπορούσαν να μας καταδιώξουν οι επίδοξοι διώκτες μας.

Βγήκαμε στον δρόμο. Λαχανιασμένοι, γεμάτοι φόβο,

περπατήσαμε τοίχο-τοίχο απ’ τον φόβο μήπως είχαν βγει στο μπαλκόνι και προσπαθούσαν να μας πυροβολήσουν από ‘κει.

Στρίψαμε στη γωνιά. Ο φόβος άρχισε να υποχωρεί.

Το βήμα μας όμως εξακολουθούσε να ‘ναι ταχύ. Έπρεπε να βγούμε στη κεντρική λεωφόρο.

Περπατήσαμε αρκετά, ώσπου βγήκαμε στην κεντρική λεωφόρο. Εκεί κοντά βρισκόταν και μια πιάτσα για ταξί. Μπήκαμε στο πρώτο που βρήκαμε. Ο ταξιτζής ξεκίνησε. Όταν σε λίγο μας ρώτησε που πάμε, γύρισα και κοίταξα την Κάτια. «Στο σπίτι σου», μου ψιθύρισε. Είπα την διεύθυνση στον ταξιτζή.

Στην διαδρομή δε μιλούσε κανείς. Δυο-τρεις φορές προσπάθησε ο ταξιτζής να μας ανοίξει συζήτηση, όμως εγώ τον έκοβα πάντα με κοφτές απαντήσεις.

Ήμουν βυθισμένος σε σκέψεις. Δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί: πριν από λίγο γλιτώσαμε παρά τρίχα από βέβαιο θάνατο. Γιατί αν οι πυροβολισμοί είχαν βρει τον στόχο τους, τώρα δε θα ήμασταν σ’ αυτό το ταξί με κατεύθυνση προς το σπίτι μου.

Πιο πολύ, όμως, ήμουν αναστατωμένος γιατί δε ήξερα τι συναίβενε. Ποιος ήθελε να μας σκοτώσει, η μάλλον ποιος ήθελε να σκοτώσει την Κάτια;

Διάφορες σκέψεις περνούσαν απ’ το μυαλό μου. Τι ήταν αυτό που μου συνέβαινε. Μόλις τα είχα φτιάξει με μια κοπέλα και στο πρώτο ραντεβου αντί για φίλιά και διασκέδαση, να μας περιμένουν πυροβολισμοι. Έπρεπε οπωσδήποτε να της ζητήσω εξηγήσεις. Μόλις θα φτάναμε στο σπίτι θα την ρωτούσα να μου τα πεί όλα. Τι αινίγματα ήταν αυτά;

Έτσι βυθισμένος ήμουν, που δεν κατάλαβα για πότε φτάσαμε. Τότε μόνο κατάλαβα πως σ’ όλη την διαδρομή η Κάτια μου έριχνε λοξές ματιές...

 

(Συνεχίζεται) (Ποιός θα μπορούσε να φανταστελι την συνέχεια; Ν' ακούσω γνώμες.)

[Nihilio]

Σε τι τμήμα της ΑΣΟΕΕ πάει η Κάτια; Από αυτό εξαρτώνται πάρα πολλά

 

Πολύ καλή αρχή, αν και δεν είδα κάτι το πειραματικό στα δύο αυτά κεφάλαια. Πάντως δίνεις πολύ καλά την ατμόσφαιρα. Πολύ μετράνε οι λεπτομέρειες που κάνουν τον αναγνώστη να αισθάνεται τον χώρο οικείο άρα και την ιστορία πιο εύκολα αντιληπτή.

[Βάρδος]

Ωραίο ήταν. Χειρίζεσαι επιδέξια τις μεταβολές στο χρόνο, περνώντας από παρόν σε παρελθόν και τούμπαλιν με πετυχημένο τρόπο. Χαρακτήρες ζωντανοί: μ'αρέσανε. Το σασπέν, επίσης, δυνατό.

 

Οι παράγραφοι ήταν σπασμένες. Γι'αυτό, μάλλον, έφταιγε το copy/paste που έκανες, για να ποστάρεις το κείμενο εδώ. Με τόσο μπλεγμένες παραγράφους, όμως, κάπου έχανα το ρυθμό της ιστορίας.

 

Το γράψιμο δεν είναι άσχημο, αλλά θέλει λίγο "στρώσιμο" σε πολλά σημεία. Όχι τίποτα το τραγικό' μικρά πράγματα, αλλά σημαντικά.

 

Ενδεικτικά, αναφέρω ορισμένα.

 

Ήταν ο τύπος μου: όμορφη, γλυκεία με προσωπικότητα. Κι από εμφάνιση δεν πήγαινε πίσω.

 

Ποια η διαφορά ανάμεσα στο "ήταν όμορφη" και στο "από έμφανιση δεν πήγαινε πίσω"; Κάτι θέλεις να πεις εδώ, κάτι επιπλέον, αλλά πρέπει να το κάνεις πιο λιανά. Ο αναγνώστης δεν είναι μέσα στο κεφάλι του συγγραφέα, κι αν ο αναγνώστης δεν καταλαβαίνει κάτι που πρέπει να καταλάβει, ο συγγραφέας φταίει.

 

Σχημάτισα τον αριθμό και περίμενα

 

Το "σχημάτισα" είναι περιέργο, και δε νομίζω ότι χρησιμοποιείται. Συνήθως, πληκτρολόγησα λέμε.

 

Άρχισα ν’ ανησυχώ. Δε ήταν που είχε αργήσει` κάτι όμως στον τόνο της φωνής μ’ έκανε ν’ ανησυχώ.

 

Γιατί να μας πεις δύο φορές ότι ανησυχεί; Μία είναι αρκετή. Τη δεύτερη φορά, μπορείς να ρίξεις λίγο καρίκευμα -- πχ, "κάτι, όμως, στον τόνο της φωνής της έκανε ένα ρίγος να με διαπεράσει".

 

«Τώρα το πρόγραμμα θα έχει αρχίσει, σκέφτηκα».

 

Τα εισαγωγικά δε χρειάζονται, και σίγουρα δεν πρέπει να κλείνουν μετά από το "σκέφτηκα". Οι ευθείες σκέψεις, συνήθως, μπαίνουν με πλάγια, για να μη μπερδεύονται με το διάλογο. Και το ρήμα σκέψης (σκέφτομαι, αναρωτιέμαι, κτλ) δεν μπαίνει ποτέ με πλάγια. -- Τώρα το πρόγραμμα θα έχει αρχίσει, σκέφτηκα

 

Δε μπόρεσα ν’ ανιχνεύσω κάτι. «Ίσως να τα καταφέρνει στο να μην φανερώνει τα πραγματικά της αισθήματα. όταν θα φτάσουμε θα την ρωτήσω, το δίχως άλλο, τι της συμβαίνει.

Φτάσαμε. Πλήρωσα τον ταξιτζή και κατεβήκαμε. Της ξανάπιασα το χέρι και ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας.

 

Εδώ ανοίγεις εισαγωγικά για να πεις ευθείες σκέψεις, αλλά μετά δεν κλείνουν. Κι επιπλέον, οι ευθείες σκέψεις είναι καλύτερα με πλάγια (βλ. παραπάνω).

 

«Πρέπει να κάηκε η λάμπα έκανε η Κάτια. Δεν πειράζει. Κάτσε να κοιτάξω στην τσάντα μου»

 

"Πρέπει να κάηκε η λάμπα," έκανε η Κάτια. "Δεν πειράζει. Κάτσε να κοιτάξω στην τσάντα μου."

 

 

Υπάρχουν και κάποια άλλα, καθώς και τυπογραφικά λαθάκια, κτλ. Μπορείς να τα στρώσεις εύκολα, όμως, με μια διόρθωση, διότι το γράψιμό σου είναι, γενικά, καλό.

 

Όσον αφορά την πλοκή, ένα πράγμα που με παραξένεψε είναι το εξής: Πώς δεν πέρασε από το μυαλό του κεντρικού σου χαρακτήρα να πάρει το 100; Νομίζω ότι ένας κανονικός πολίτης ο οποίος άκουγε πυροβολισμούς αυτό θα έκανε αμέσως.

[Μελδόκιος]

Πολύ καλό!

Για τη συνέχεια θα ήταν ενδιαφέρον εκεί που νομίζει ο πρωταγωνιστής ότι θέλουν να σκοτώσουν τη γκόμενα, στην πραγματικότητα να του την έχει στημένη αυτή για να τον καθαρίσει... Για κάποιο λόγο :/

[drowvarius]

Έχει σασπένς.

 

Βέβαια πολλές φορές επαναλαμβάνεσαι. Έχεις μερικά ορθογραφικά λαθάκια. Το κείμενο όμως μπορείς να το διαβάσεις άνετα. Απλά ρίξ' του άλλη μία ματιά και θα δεις ότι επαναλαμβάνεις αρκετές φορές τις ίδιες λέξεις σε παραγράφους.

[Throgos]

Ωραίο κείμενο, στρωτό, κινηματογραφικό και πολύ άμεσο. Τα μικρά λαθάκια τα είπαν οι προηγούμενοι. Πάω για το δεύτερο κεφάλαιο!