DinoHajiyorgi Posted February 8, 2009 Share Posted February 8, 2009 Κι εγώ πήγα εχθές το πρωϊ και έφυγα με ένα σωρό βιβλία. Αντε και στο επόμενο... Να το ρωτήσω εδώ... Πόσα από τα βιβλία που αγοράζετε κάθε χρόνο τα διαβάζετε και δεύτερη φορά; Αν κοιτάξετε τώρα όλα τα βιβλία που διαβάσατε πέρσι, θυμάστε την ιστορία του κάθε ενός από αυτά; Θυμάστε σκηνές; Αυτό που ρωτώ είναι δηλαδή, σας εντυπώνονται τα βιβλία όπως μια κινηματογραφική ταινία; Έχει αυτό το "ποσοτικό διάβασμα" κάποια αξία; Σας μένουν εικόνες και ατάκες που ξέρετε ανά πάσα στιγμή από ποιο βιβλίο προέρχονται; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 8, 2009 Share Posted February 8, 2009 Μια ατάκα στο σινεμά σου μένει γιατί σε βοηθάει το οπτικο ακουστηκό (και γιατί φτιάχτηκε για να σου μείνει). Ενώ μια ατάκα στο βιβλίο φτιάχτηκε για να τη σκεφτείς. Αλλά παρόλα αυτά ναι, θυμάμαι πράγματα από τα βιβλία με τον ίδιο τρόπο θυμάμαι πράγματα από τις ταινίες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted February 9, 2009 Share Posted February 9, 2009 (edited) Να το ρωτήσω εδώ... Πόσα από τα βιβλία που αγοράζετε κάθε χρόνο τα διαβάζετε και δεύτερη φορά; Αν κοιτάξετε τώρα όλα τα βιβλία που διαβάσατε πέρσι, θυμάστε την ιστορία του κάθε ενός από αυτά; Θυμάστε σκηνές; Αυτό που ρωτώ είναι δηλαδή, σας εντυπώνονται τα βιβλία όπως μια κινηματογραφική ταινία; Έχει αυτό το "ποσοτικό διάβασμα" κάποια αξία; Σας μένουν εικόνες και ατάκες που ξέρετε ανά πάσα στιγμή από ποιο βιβλίο προέρχονται; Όσον αφορά την ερωτησή σου Ντίνο, ελάχιστα ξαναδιαβάζω, και αυτά τουλάχιστον μετά από 3-4 χρόνια. Αν κάτσω και τα ξαναδιαβάσω πριν, θα βαρεθώ, επειδή θα τα θυμάμαι αρκετά καλά. Εδώ θυμάμαι βιβλία και ιστορίες που διάβασα πριν 10-15 χρόνια... Σ'εμένα ναι. Υπάρχουν σκηνές από βιβλία που έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό μου και δεν πρόκειται να βγούν ποτέ. Υπάρχουν βιβλία, που λόγω της κάκιστης ποιοτητάς γραψίματος και ιδεών, ξεχνάω ότι διάβασα ποτέ (αν και αν το ξαναπιάσω στην πρώτη σελίδα θα τα ξαναθυμηθώ!), υπάρχουν βιβλία που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω... Για παράδειγμα, στο I, Robot του Isaac Asimov, υπάρχει μία ιστορία όπου ένα μικρό παιδί, παίζει με κάποιες ρυθμίσεις της παραγωγής ενός ρομπότ, με αποτέλεσμα το ρομπότ αυτό να βγεί ελαττωματικό στον ποζιτρονικό του εγκέφαλο. Το αναλαμβάνει η Susan Calvin, και χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι του μαθαίνει να την λέει "μαμά". Το I, Robot του Asimov, έχω πάνω από 10 χρόνια να το διαβάσω. Το κακό και το καλό με εμένα είναι η μνήμη μου. Εαν συγκεντρωθώ σε κάτι, θα το θυμάμαι ίσως για πάντα. Εδώ μιλούσα με κάτι παιδιά για γενετική και βιολογία που έχω να πιάσω από το λύκειο, και θυμήθηκα σχεδόν όλη την ύλη που κάναμε στο λύκειο! Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχω διαβάσει και πολύ βιολογία, έχω επικεντρωθεί περισσότερο στην αστρονομία και φυσική. Α, ναι επίσης στο παζάρι βιβλίου βρήκα ένα βίβλίο ελληνικής επιστημονικής φαντασίας με τίτλο "Ο Πλανήτης της Εκδίκησης" γραμμένο από τον "Δημήτρη Παπαδόπουλο". Το έχει κανείς υπ'όψιν του; Επίσης βρήκα ένα παιδικό βιβλίο με κείμενα του Δημήτρη Βανέλλη και σκίτσα του Σπύρου Δερβενιώτη ονομαζόμενο "Νυστερίδες και Κουμπαράχνες Γλυκειά μου" Κωσταντίνε, εγώ την έχω πάθει άσχημα με το να μην έχω τι να διαβάσω, και από τότε ακόμα και στις διακοπές κουβαλάω περισσότερα βιβλία απ'όσα μπορώ να διαβάσω. Ένα καλοκαίρι ξέμεινα από βιβλία σε νησί (μιλάμε για εποχές όπου για να βρείς κάτι της προκοπής να διαβάσεις...), και αναγκάστηκα να διαβάσω βίπερ! Μετά τα πρώτα 3-4 δεν άντεξα άλλο. Ακόμα και το Μίκυ Μάους μου τέλειωνε γρήγορα. Δεν την ξαναπατάω. Επίσης μην ξεχνάς ότι μερικές εκδόσεις είναι αργότερα δύσκολο να βρεθούνε (ακόμα ψάχνω 2 βιβλία της σειράς Jedi Apprentice από Star Wars), και ιδίως τα hardcover δεν επανακυκλοφορούν. Επίσης εαν με πιάσει το "διαβαστερό" μου, τότε τα 50 βιβλία τα τελειώνω σε 2 μήνες όχι σε ένα χρόνο. Και έχει χάρη που τον τελευταίο καιρό είχα αρκετά στο κεφάλι μου και δεν μπορούσα να διαβάσω. Αλλιώς θα είχε αδειάσει η ντουλάπα από αδιάβαστα! Edited February 9, 2009 by Darkchilde Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted February 9, 2009 Share Posted February 9, 2009 Να το ρωτήσω εδώ... Πόσα από τα βιβλία που αγοράζετε κάθε χρόνο τα διαβάζετε και δεύτερη φορά; Αν κοιτάξετε τώρα όλα τα βιβλία που διαβάσατε πέρσι, θυμάστε την ιστορία του κάθε ενός από αυτά; Θυμάστε σκηνές; Αυτό που ρωτώ είναι δηλαδή, σας εντυπώνονται τα βιβλία όπως μια κινηματογραφική ταινία; Έχει αυτό το "ποσοτικό διάβασμα" κάποια αξία; Σας μένουν εικόνες και ατάκες που ξέρετε ανά πάσα στιγμή από ποιο βιβλίο προέρχονται; Σπανια διαβαζω βιβλιο δευτερη φορα, αντε να το εχω κανει με καμια εικοσαρια σε ολη μου τη ζωη. Αυτο συμβαινει γιατι τα περισοτερα (οσα νομιζω πως το αξιζουν) τα θυμαμαι πολυ καλα αλλα και γιατι διαβαζω οσο πιο αργα μου επιτρεπεται απο το ιδιο το βιβλιο. Οι αριθμοι που αναφερονται απο την Darkchilde ειναι τρομακτικοι για τα δεδομενα μου αλλα απο την αλλη εξαρταται και τι διαβαζει κανεις. Καποια βιβλια to εχουν αναγκη να ανασανουν και να ανασανεις και συ πριν προχωρησεις. Το να διαβασω πχ το Στρατοπεδο Α μεσα σε ενα απογευμα, παρολο το μικρο του μεγεθος μου σκαει σα να τρωω αστακο τρεχοντας να προλαβω το λεοφωρειο. Μονο το καλοκαιρι στις διακοπες δεν λογαριαζω τον χρονο γιατι στα μερη που παω, δεν εχει κατι αλλο να κανω εκτος απο το διαβασμα. @ constantinos : Σκεψου να πρεπει να ψαξεις σε εκατονταδες τιτλους, η ουρα να μην προχωραει, να πρεπει να κουβαλας οτι εχεις διαλεξει μεχρι τωρα γιατι δεν εχεις τη δυνατοτητα να γυρισεις πισω, τα χερακια να ιδρωνουν πανω στα βιβλια που κρατας και στο τελος να περιμενεις με τα βιβλια στα χερια για ταμειο χωρις να εχεις καπου να τα ακουμπησεις. Απωθητικο; ειρωνικο; Εγω το βρισκω πρακτικο. Και στο λεει καποιος που πηρε μονο 6 βιβλια μετριου μεγεθους αλλα δεν σταθηκε αρκετα τυχερος ωστε να βρει καλαθι. Για την ιστορια φετος αγορασα 6 βιβλια τα 2 απο τα οποια (Dr Adder, Gollem100) τα ειχα ηδη αλλα θα τα χαριζα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Να το ρωτήσω εδώ... Πόσα από τα βιβλία που αγοράζετε κάθε χρόνο τα διαβάζετε και δεύτερη φορά; Αν κοιτάξετε τώρα όλα τα βιβλία που διαβάσατε πέρσι, θυμάστε την ιστορία του κάθε ενός από αυτά; Θυμάστε σκηνές; Αυτό που ρωτώ είναι δηλαδή, σας εντυπώνονται τα βιβλία όπως μια κινηματογραφική ταινία; Έχει αυτό το "ποσοτικό διάβασμα" κάποια αξία; Σας μένουν εικόνες και ατάκες που ξέρετε ανά πάσα στιγμή από ποιο βιβλίο προέρχονται; Παλιότερα διάβαζα συχνά τα βιβλία και δεύτερη και τρίτη και πολλοστή φορά. Μάλλον ήταν ο κανόνας να ξαναδιαβάσω βιβλίο παρά η εξαίρεση. Τώρα, επειδή υπάρχουν γύρω μου απίστευτοι αριθμοί βιβλίων που περιμένουν διάβασμα, και επειδή ο χρόνος μου είναι πολύ λιγότερος, σπάνια διαβάζω βιβλίο δεύτερη φορά. Ωστόσο, αν δεν θυμάμαι ένα βιβλίο μετά από ένα χρόνο, μάλλον το πιθανότερο είναι ότι μου πέρασε τόσο αδιάφορα που δεν μου κάνει κέφι να το ξαναδιαβάσω. Σε κάποια φάση έκανα αυτό που λες "ποσοτικό διάβασμα" και συγκεκριμένα ήταν ανθολογίες με διηγήματα, που τελείωνα ένα συνήθως στο τρένο, έπιανα το επόμενο, έμενε στη μέση όταν έφτανα στη δουλειά, το αποτελείωνα στο γυρισμό, έπιανα άλλο, έμενε κι εκείνο στη μέση, κοκ, με αποτέλεσμα να ξέρω ότι έχω διαβάσει ένα σωρό ανθολογίες και να με κρεμάσεις ανάποδα, αλλά δεν θυμάμαι ούτε ένα διήγημα από κει. Επειδή αυτό δε μου φαίνεται καλό, προσπαθώ πλέον να μην κάνω τέτοιου είδους διάβασμα. (Άσε που το μεγάλο πλήγμα στον αναγνωστικό μου χρόνο οφείλεται στο ότι τώρα η δουλειά μου είναι σε μέρος που πάω με το αυτοκίνητο). Για τους παραπάνω λόγους, αποφεύγω πια και τις μαζικές αγορές και φυσικά δεν πηγαίνω στο παζάρι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Δυσκολεύομαι περισσότερο να θυμηθώ ταινίες που έχω δει (στις οποίες αφιέρωσα 90 λεπτά από τη ζωή μου) παρά βιβλία που έχω διαβάσει (στα οποία αφιέρωσα ώρες-μέρες από τη ζωή μου). Υπάρχουν μάλιστα βιβλία και διηγήματα που τα έχω διαβάσει όχι μόνον δύο, αλλά πολύ περισσότερες φορές (π.χ. Ασίμοφ, ή Απαγορευμένο Πλανήτη). Το ίδιο όμως ισχύει και με τις ταινίες: σπάνια θα ξαναδω μια ταινία που έχω ήδη δει, πλην ορισμένων φαεινών εξαιρέσεων. Οι ενστάσεις μου όμως είναι αλλού: Πρώτον, το αν θα θυμάμαι μια ατάκα/σκηνή από βιβλίο ή ταινία εξαρτάται πολύ περισσότερο από την ποιότητα του βιβλίου/ταινίας (σε συνδυασμό με το τι "έχω ανάγκη" να ακούσω/δω/διαβάσω εκείνη την εποχή στη ζωή μου) παρά με την ταχύτητα και προσοχή που του δίνω. Δεύτερον, το αν θα θυμόμαστε κάτι (βιβλίο για εξετάσεις, βιβλίο για λογοτεχνία, ταινία) εξαρτάται ούτως ή άλλως από το τι προηγείται και τι ακολουθεί = αν έχεις "χώρο" στη μνήμη και χρόνο να το κάνεις "νοερή επανάληψη". Τρίτον, γιατί το να θυμάμαι είναι σημαντικό; Μήπως το να ξεχνάω είναι σημαντικότερο; Εξάλλου, μερικές φορές το να περνάς λίγη ευχάριστη ώρα, συντροφιά με ένα βιβλίο/ταινία είναι more than enough... (δε θυμάμαι όλα τα γεύματα της ζωής μου αλλά ευχαριστήθηκα καθένα τους!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 10, 2009 Author Share Posted February 10, 2009 (edited) Τρίτον, γιατί το να θυμάμαι είναι σημαντικό; Μήπως το να ξεχνάω είναι σημαντικότερο; Εξάλλου, μερικές φορές το να περνάς λίγη ευχάριστη ώρα, συντροφιά με ένα βιβλίο/ταινία είναι more than enough... (δε θυμάμαι όλα τα γεύματα της ζωής μου αλλά ευχαριστήθηκα καθένα τους!) Καμία αντίρρηση. Το ζουμί της ερώτησης μου όμως μάλλον βρίσκεται στην παρομοίωση με την οποία κλείνεις το σκεπτικό σου. Το «Έγκλημα και Τιμωρία» ή «Τα Σταφύλια της Οργής» καταναλωμένα ως cheesburger. Θυμάμαι μια σκηνή, δεν θυμάμαι από ποιο έργο, παλιό Χολυγουντιανό και ασπρόμαυρο πάντως, όπου ένας άντρας μιας κάποιας ηλικίας, και μπον-βιβέρ, αρχίζει να κάνει παρέα με μια ομάδα νεαρών. Σε ένα πάρτυ τους φέρνει ένα μπουκάλι κρασί από το κελάρι του, ένα σπάνιο απόκτημα με ιστορία, παλιό όσο και ο Ναπολέοντας και πολύ σημαντικό τέλος πάντων. Με το που το ανοίγει, οι νεαροί το κατεβάζουν σαν τις μπύρες τους, λένε ένα “not bad” και δίνοντας στον παππού ένα από τα δικά τους του λένε “have a real drink”. Εγώ που δεν ξέρω από κρασιά, αν μου δίνανε ένα τέτοιο ποτήρι κρασί, το λιγότερο να το έπινα με μικρές γουλιές, συγκινημένος πρωτίστως από την ιστορία του, και προσπαθώντας να διακρίνω το μυστικό της αλλιώτικης γεύσης του. Φταίει που έχω τα χρονάκια μου, ο χαρακτήρας μου…ίσως δεν έχει σημασία, το θέμα είναι το κρίμα του να σου διαφεύγει κάτι που είναι σημαντικό. Τώρα, αν είχα μπροστά μου ένα μεγάλο ταξίδι με πλοίο ή τρένο, αυτό δεν θα είχε κανέναν αντίκτυπο στον τίτλο που θα διάλεγα να διαβάσω. Θα ήταν πάντα ένα βιβλίο που πραγματικά θα ήθελα να ξέρω και θα το πήγαινα σιγά-σιγά. Αν τώρα, κατ’εσάς, υπάρχουν βιβλία που τα διαλέγεται για λεωφορεία, μετρό και άλλες σύντομες αποστάσεις, γιατί το περιεχόμενο τους δεν είναι αρκετά σημαντικό – για ένα ήσυχο απόγευμα στον καναπέ – τότε γιατί να χάνεται τον οποιοδήποτε καιρό σας μαζί τους, ή και τα ευρώ σας; Εκεί εγώ διαλέγω να διαβάζω Nitro, Downtown, Αθηνόραμα κλπ. Κάποτε πριν χρόνια, έβλεπα κτηνοδώς ταινίες. Κατεβαίναμε Αθήνα με τον αδελφό μου από Χαλκίδα, Σάββατα, με το Αθηνόραμα ανά χείρας, και είχαμε σχεδιάσει την πορεία μας στις αίθουσες. Τρεις ταινίες σε μια βραδιά. (Ήταν ο καιρός πριν τα multiplex και τότε είχα μια γκαρσονιέρα στην Αθήνα για να κοιμάμαι τα βράδια). Με το που τέλειωνε η μια ταινία βγαίναμε τρέχοντας από την μία αίθουσα και πηγαίναμε στην επόμενη, πιο κοντινή, για να προλάβουμε την έναρξη της άλλης ταινίας. Τύχαινε καμιά φορά και πεντάδα. Τρεις ταινίες, μια μεταμεσονύκτια αβάν πρεμιέρ, και μια πρωινή, Κυριακάτικη αβάν πρεμιέρ την επομένη. Και μπορεί να φαίνεται απίστευτο, αλλά κάποιες από αυτές τις ταινίες χάνονταν στο μνημονικό μου σε μία παραζάλη. Είχα δει, εξουθενωμένος, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου το Alien 3 σε μεταμεσονύκτια προβολή, και όταν πολλά χρόνια μετά (στο box set μάλιστα) είδα ξανά την ταινία για δεύτερη φορά, έμεινα έκπληκτος που δεν θυμόμουν ούτε τα μισά από το έργο. Ξέρετε…νομίζω υπάρχει καλλιτεχνία και στην ανάγνωση ενός βιβλίου, και στην θέαση μιας ταινίας, αλλά και στην κατάποση ενός γεύματος. Edited February 10, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Εγώ δεν διαβάζω και τόσο γρήγορα, άρα ούτε τόσα πολλά κάθε χρόνο. Το χαρακτηριστικό μου είναι η επανάληψη. Σαν τα μικρά παιδιά: "θα βάλω πάλι να δω την αγαπημένη μου ταινία και θα νιώσω ασφαλής και ευχαριστημένη". Το ίδιο κάνω και με τα βιβλία. Ξαναδιαβάζω κάποια όταν έχω τη διάθεση, αλλά υπάρχει ένα, το αγαπημένο μου, που το έχω διαβάσει αμέτρητες φορές. Θυμάμαι να το ξεφυλλίζω νωχελικά, στη συνέχεια να κάθομαι στο κρεβάτι και μετά από καμμιά ωρίτσα να διαπιστώνω ότι έχω ξαπλώσει και το διαβάζω πάλι κανονικά, από την αρχή. Βέβαια, υπάρχουν βιβλία που αν και μου έχουν μείνει στο μυαλό και στην καρδιά ως τα καλύτερα αναγνώσματά μου, δεν τα ξαναπιάνω. Έχει αλλάξει η διάθεσή μου από τότε που τα διάβασα. Ένα παράδειγμα Ο Τελευταίος Πειρασμός. Δεν μπορώ να το ξαναδιαβάσω τώρα (έχει υπάρξει ήδη δεύτερη φορά). Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια όσα μου αρέσουν περισσότερο. Αφού περιέγραφα μια σκηνή από βιβλίο σε μια φίλη και μου είπε: "Μα, ήσουν εκεί;" Κι εκεί καταλαβαίνω το καλό έργο. ( Σαν τον "Αρπιστή" σας, κύριε DinoHajiyorgi! Ήμουν εκεί)! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Θα συμφωνήσω απόλυτα Ντίνο! Η παρατήρησή σου φαίνεται να ξεπερνάει τα όρια της κατανάλωσης βιβλίων και αγγίζει τον τρόπο που ζει κανείς τη ζωή του. Αν βλέπεις μια ταινία την εβδομάδα, αν τρως μόνο όταν πραγματικά πεινάς, αν κάνεις σεξ μετά από μακρά αποχή, τότε όλα αυτά θα τα βιώσεις πιο έντονα και θα τα θυμάσαι περισσότερο. Είναι όμως αυτό αιτία να στερείσαι αυτές τις απολαύσεις/ανάγκες σου, όταν μπορείς να τις ικανοποιείς πιο συχνά; Είναι ένα δίλημμα που ο καθένας το απαντά διαφορετικά για κάθε απόλαυση. Χωρίς λοιπόν να το εστιάσουμε στα βιβλία, αυτό που κρατάω από την παρατήρησή σου, Ντίνο, είναι: μήπως να αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή μας πιο αργά; "Η βραδύτητα είναι ο ρυθμός της απόλαυσης" που λέει και ο συγγραφέας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Ντίνο, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο δε μπορείς να το δεχτείς αυτό το πράγμα. Είναι κάτι που συμβαίνει. Λατρεύω τα βιβλία και πολλές φορές, από μαθήτρια, έχω μείνει με ένα ποτήρι γάλα όλη μέρα, μόνο και μόνο για να αγοράσω ένα βιβλίο. Τα λατρεύω πραγματικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί η απόλαυση που αποκομίζω από ένα βιβλίο έχει να κάνει με την ταχύτητα με την οποία τα διαβάζω. Το ότι τα διαβάζω γρήγορα δε σημαίνει ότι δεν τα ξεκοκκαλίζω. Ή ότι δεν τα θυμάμαι. Κι ούτε σημαίνει ότι μπορεί να συγκριθεί ο τρόπος που διαβάζει κάποιος άλλος τα βιβλία του με τον τρόπο που τα διαβάζω εγώ. Έξι ταινίες στη σειρά λες. Εγώ πάνω από μία (τελευταία, πάνω από μισή) τη φορά, δεν μπορώ. Δεν θα το έκανα ποτέ, γιατί δε με ενθουσιάζει η ιδέα ότι θα περάσω πάνω από 3-4 ώρες κλεισμένη μέσα στο σκοτάδι και χωρίς να μιλώ καθόλου, μακάρι και να μου έδειχναν το μέλλον μου δραματοποιημένο. Είμαι άνθρωπος τεμπέλης. Μ' αρέσει να χουζουρεύω και να ρεμβάζω όσο τίποτε στον κόσμο. Το διάβασμα μου τρώει χρόνο από το χουζούρι μου, θα σκετόταν κάποιος, αλλά δεν είναι έτσι. Το χουζούρι μου ΕΙΝΑΙ το διάβασμα. Κι όσο πιο πολύ ζχουζουρεύω διαβάζοντας, τόσο πιο γρήγορα τελειώνει ένα βιβλίο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 10, 2009 Author Share Posted February 10, 2009 (edited) Ντίνο, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο δε μπορείς να το δεχτείς αυτό το πράγμα. Είναι κάτι που συμβαίνει. Λατρεύω τα βιβλία και πολλές φορές, από μαθήτρια, έχω μείνει με ένα ποτήρι γάλα όλη μέρα, μόνο και μόνο για να αγοράσω ένα βιβλίο. Τα λατρεύω πραγματικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί η απόλαυση που αποκομίζω από ένα βιβλίο έχει να κάνει με την ταχύτητα με την οποία τα διαβάζω. Αν το λες εσύ, μα φυσικά και σε πιστεύω. Θα σε θεωρούσα μάλιστα σπάνια περίπτωση. Έχεις ΤΟ μυαλό για κάτι τέτοιο. Απλώς, καταλαβαίνεις πως δείχνει, όχι δηλαδή διαφορετικό με τον τρόπο που έβλεπα κάποτε ταινίες. Είναι π.χ. ... Φαντάσου τρία από τα αγαπημένα σου φαγητά. Άς πούμε ένα μπιφτέκι με πατάτες τηγανιτές, ένα τραγανό κοτόπουλο πανέ, μια καρμπονάρα. Αν τώρα κάποιος βάλει και τα τρία αυτά σε ένα μίξερ και στα δώσει να τα πιείς σαν πολτός... ...Που αυτό όπως είπες και το δέχομαι, δεν συμβαίνει σε σένα και τα βιβλία αλλά έτσι το βλέπω εγώ κοιτάζοντας απ'έξω. Και να κάνω μήπως μια άλλη ερώτηση, που εύχομαι να μη γίνει και αυτό split topic σε split topic! Γίνεται πολύ κουβέντα για διάβασμα στο λεωφορείο, στο γραφείο, στην παραλία... Υπάρχει λόγος που σταμάτησα να βλέπω ταινίες κτηνοδώς. Κάποια στιγμή, χωρίς πλέον γκαρσονιέρα, πήγαινα για ύπνο στον φίλο μου τον Δημήτρη κοντά στο Θησείο. Ο Δημήτρης είναι διευθυντής φωτογραφίας, γνωριστήκαμε στα γυρίσματα στη Ρωσία και κάποιοι ίσως τον θυμάστε να βιντεοσκοπεί την ανάγνωση του διηγήματος μου από την ΑΛΕΦ. Καθόμασταν λοιπόν και τα λέγαμε ως αργά μπροστά στην τηλεόραση, και μετά την επομένη, Κυριακή πρωί, ξυπνούσαμε κατά τις 10, φτιάχναμε καφέ, παίρναμε τυρόπιτες και Κυριακάτικες εφημερίδες και συνεχίζαμε το μπούρου-μπούρου. Αυτό για μένα ήταν βάλσαμο. Ο Δημήτρης ήταν ένας από τους δύο φίλους που είχα τότε. Άρχισα λοιπόν να κατεβαίνω Σάββατα στην Αθήνα για να δω τρεις ταινίες, και με το που τέλειωνα την πρώτη ένιωθα μια κατάθλιψη. Δεν ήθελα να μπω σε άλλο σινεμά. Ήθελα να πάω νωρίτερα στου Δημήτρη, για περισσότερη κουβέντα. Πολλοί ψυχολόγοι θα έλεγαν πως είμαι υπεύθυνος της μοναξιάς μου. Σε ντοκιμαντέρ για το θέμα, το πιο κοινό παράδειγμα είναι το πρόσωπο θαμμένο στο βιβλίο. Δεν λέω πως δεν έχετε κοινωνική ζωή. Μάλιστα, φτου να μην σας ματιάξω! Κλείνετε όμως την ρέουσα ζωή "απ'έξω" όταν διαβάζετε σε δημόσιους χώρους. Είστε τόσο κοινωνικά χορτάτοι; Είστε σίγουροι πως δεν χάνετε κάτι; Δεν ξέρω..."κάτι". Είναι ένας λόγος, που μόνο τα τελευταία χρόνια, μου προκαλεί αποστροφή στο να διαβάζω. Ακόμα και μέσα στο σπίτι. Είναι μια ψυχοπλακωτική ταφόπλακα! Μια φωνή μου φωνάζει "Διαβάζεις ενώ θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο" κι ας μην έχω λεφτά να βγω από το σπίτι. Παρομοίως, έχω μια τεράστια συλλογή από dvd και δεν αντέχω να δω πάνω από τα εναρκτήρια πέντε λεπτά σε κάθε ένα από τα παλιά μου έργα. Θέλω να πέφτουν τηλέφωνα και να βγαίνω από το σπίτι, έστω για κουβέντα και χωρίς μπύρα. Ίσως πάμε αλλού με αυτό αλλά... Δεν υπάρχει πολύ ζωή (και συγχρόνως τρομακτικά σύντομη) για να πάει πάνω από τη μισή στα βιβλία; (Και μη με βαράτε όλοι μαζί.) Ποιο από τα δύο: κοινωνική συναναστροφή ή το βιβλίο πιστεύετε πως σας κάνει καλύτερο συγγραφέα; Edited February 10, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 (edited) Εμ, εδώ είναι το θέμα. Το λεωφορείο είναι καθημερινά δύο ή τρεις ώρες από τη ζωή μου. Στις οποίες τι κάνω; Κοιτάω από το παράθυρο; Ή πιάνω κουβέντα στον αλλοδαπό ή την συνάδελφο που δεν αντέχω ούτε τρία λεπτά (και που αναγκάζομαι να τη συναναστρέφομαι το καθημερινό 8ωρο;) Μουσική; Ίσως, αλλά η μουσική δεν είναι η μεγάλη μου αγάπη. Οπότε, βιβλίο. Απλό το σκεπτικό. Κι έχει και το καλό ότι στα 3/4 που είμαι μέσα στο λεωφορείο και στο βιβλίο, δε σκέφτομαι το ότι αυτό το λεωφορείο είναι μια ταλαιπωρία και μισή και διέρχεται από περιοχές μεγάλης ασχήμιας όπως το πίσω μέρος του κεντρου της Αθήνας. Όσο για το αν η κοινωνική συναναστροφή μας κάνει καλύτερους συγγραφείς, νομίζω ότι η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Εγώ τουλάχιστον ξέρω αρκετούς ακοινώνητους συγγραφείς που θεωρούνται μεγάλοι και τρανοί (πχ Μοράβια -όχι δεν τον θεωρώ εγώ μεγάλο ακι τρανό, αλλά είναι ένα παράδειγμα-) Edited February 10, 2009 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Κι εγώ είμαι από αυτούς που ξαναδιαβάζουν. Όχι με το ρυθμό που ξαναβλέπω ταινίες είναι η αλήθεια, γιατί εκεί είμαι πραγματικά υπερβολική, τις βλέπω μέχρι να λιώσω τα dvd (κι αυτό σχεδόν κυριολεκτικά). Πάντως ξαναδιαβάζω αρκετά συχνά κι όχι "το αγαπημένο μου βιβλίο" αλλά ένα βιβλίο που μου άρεσε συνήθως κι εκτίμησα τη γραφή του και θέλω να δω πως είναι οργανωμένο, που έχει βάλει ο συγγραφέας το κάθε τι, καμιά φορά τι διαφορές έχει από τη διασκευή του για ταινία και τη σχέση του με το σενάριο. Πράγματα, που εγώ τουλάχιστον δε μπορώ να τα δω με την πρώτη φορά. Είμαι αργή, και δεν είμαι αργή μόνο στη σκέψη, είμαι αργή και στο διάβασμα πλέον. Σίγουρα έχω τελειώσει βιβλία σε μία μέρα, τα οποία, ναι, τα θυμάμαι μετά, αλλά είναι η εξαίρεση στο δικό μου κανόνα κι όχι ο τρόπος που λειτουργώ γενικά. Τώρα τι θυμάμαι... Συνήθως θυμάμαι πράγματα που δεν έχουν σχέση με την ιστορία. Δηλαδή, μετά από καιρό, μπορεί να θυμάμαι μία φράση, την εισαγωγή ή το κλείσιμο ή τρεις συγκεκριμένες παραγράφους. Πάντως συνήθως άμα με ρωτήσεις πέντε χρόνια μετά "τι γίνεται σε αυτό το βιβλίο;" δε θυμάμαι να σου πω. Και νομίζω πως είναι πρόβλημα της σκέψης μου αυτό το πράγμα γιατί πχ, έχω το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ σε πέντε διαφορετικές εκδόσεις τις οποίες έχω διαβάσει όλες κι όχι μόνο από μία φορά την κάθε μία. Ε, το μυαλό μου δεν εννοεί να θυμηθεί με κανένα τρόπο τι σκατ** γίνεται στο τέλος του βιβλίου! Θυμάμαι όμως πάντα και μπορώ να περιγράψω την αίσθηση που είχα όταν τέλειωσα ένα βιβλίο, τη γεύση του και τη μυρουδιά του. Αυτά είναι που μου μένουνε κι ίσως για αυτό ακριβώς, έτσι θα ήθελα να γράφω. Και για την τελευταία σου ερώτηση, στις ταινίες, επειδή τις καταναλώνω πολύ πιο ποσοτικά, θυμάμαι τι γίνεται, αλλά για λίγο. Για έναν χρόνο ή ίσως δύο. Από κει και μετά που περνάνε στη long χάνονται τα δεδομένα. Εκτός φυσικά όταν μιλάμε για κάποια που να μου έχει κάνει εντύπωση και, απαραίτητο, να την έχω δει στο σινεμά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Δεν υπάρχει πολύ ζωή (και συγχρόνως τρομακτικά σύντομη) για να πάει πάνω από τη μισή στα βιβλία; (Και μη με βαράτε όλοι μαζί.) Ποιο από τα δύο: κοινωνική συναναστροφή ή το βιβλίο πιστεύετε πως σας κάνει καλύτερο συγγραφέα; Τι με κάνει καλύτερη σαν συγγραφέα; Η ερώτηση μ' ενδιαφέρει πολύ, κι ας μην απευθύνεται σ' εμένα. Επιτρέψτε μου να εκφράσω την άποψή μου. Τα βιβλία. Αυτά με βοηθούν να γράφω. Ανοίγουν το μυαλό μου, με διώχνουν από την πεζή πραγματικότητα, με ταξιδεύουν. Κι ένας ταξιδευτής έχει σίγουρα να πει κάποια πράγματα. Ίσως να είναι και τα θέματα για τα οποία γράφω. Ποτέ δεν γράφω προσωπικές εμπειρίες. Η ζωή μου δεν ενδιαφέρει κανέναν και δεν είναι κάτι που θέλω να μοιραστώ. Κάτι άλλο που με βοηθάει είναι οι βόλτες στο δάσος, αλλά αυτό σίγουρα δεν είναι κοινωνικές συναναστροφές! (Με το πουρνάρι και τη βελανιδιά;) Από την καθημερινότητά μου αντλώ μόνο συναισθήματα και κινήσεις. Για παράδειγμα, πώς περπατώ όταν είμαι κουρασμένη, πώς σηκώνομαι απ' το κρεβάτι μετά από ευχάριστο ύπνο, πώς είναι το πρόσωπό μου (ή των άλλων ανθρώπων, παρατηρώ τους πάντες) όταν θυμώνω, όταν λέω ψέματα, όταν φοβάμαι; Οι κοινωνικές συναναστροφές, όταν γίνονται για να γίνονται, δεν μου προσφέρουν τίποτα. Όταν, δηλαδή, συναντιέμαι με ανθρώπους που δεν έχω κοινά. Είναι όπως με τα βιβλία και τις ταινίες που δεν είναι του γούστου μου. Σπατάλη. Αυτή είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Εγώ όταν τελειώνω ένα βιβλίο που μου αρέσει, λυπάμαι πάρα πολύ. Και με ταινίες μου συμβαίνει αυτό. Γιατί πλέον γνωρίζω τι γίνεται και ακόμα κι αν το διαβάσω ξανά δε θα έχει την απόλαυση της πρώτης φοράς. Δεν έχεις καν τα ίδια συναισθήματα. Οπότε έχω αποφασίσει όσο κι αν το βιβλίο με τραβάει να το διαβάσω σε ένα βράδυ, να κάνω οικονομία στις σελίδες για να μην τελειώσει γρήγορα. Λέω στον εαυτό μου, φτάνει για σήμερα, αύριο πάλι και το αφήνω... Και μου αρέσει αυτός ο τρόπος τελικά! Δε μ'αρέσει να ξεπετάω τα βιβλία, νιώθω ακόμα και τύψεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Όσο για το αν η κοινωνική συναναστροφή μας κάνει καλύτερους συγγραφείς, νομίζω ότι η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Εγώ τουλάχιστον ξέρω αρκετούς ακοινώνητους συγγραφείς που θεωρούνται μεγάλοι και τρανοί (πχ Μοράβια -όχι δεν τον θεωρώ εγώ μεγάλο ακι τρανό, αλλά είναι ένα παράδειγμα-) Αυτο δεν μας λεει πως το οτι δεν ηταν κοινωνικος τον εκανε αυτο που ειναι ε; Γιατι αλλιως, ξερω και κατι πολυ καλους συγγραφεις αλκοολικους. Αμα ειναι να γινω σαν κι αυτους να αρχισω να φτιαχνω καβα. :Ρ Χωρις πλακα, πολλες φορες στην τεχνη γενικοτερα υπαρχουν ανθρωποι βασανισμενοι, με προβληματα, αναπηριες, χωρις κοινωνικη ζωη κτλ και αυτο νομιζω γιατι η δημιουργια οπως και να το κανουμε ειναι μια διεξοδος. Οποτε λογικο μου φαινεται. Ασε που για καθε βασανισμενο που επιασε τα πινελα η τη γραφομηχανη και εγινε διασημος, υπαρχουν καποιες χιλιαδες για τους οποιους δε θα μαθουμε ποτε γιατι δεν επιασαν τιποτα ή επιασαν και δεν επιασε. Ανθρωποι που πονεσαν και βασανιστηκαν, ηρθαν, εφυγαν και δε τους φερνει κανεις παραδειγμα σε καποιο φορουμ σημερα. Dino μεγαλο θεμα ανοιγεις Προσωπικα πιστευω πως πρεπει πρωτα να ζησω και μετα να γραψω (σαν προτεραιοτητες ετσι;). Απο την αλλη μπορει το "να ζησω" να εμπεριεχει και το να δω 10 ταινιες σε μια μερα ή να διαβασω 7 βιβλια με το πρωινο μου. Οπως τη βρισκει ο καθενας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Κλείνετε όμως την ρέουσα ζωή "απ'έξω" όταν διαβάζετε σε δημόσιους χώρους. Είστε τόσο κοινωνικά χορτάτοι; Είστε σίγουροι πως δεν χάνετε κάτι; Δεν ξέρω..."κάτι". Κάθε φορά που διαλέγεις να κάνεις κάτι, δεν χάνεις την ευκαιρία/δυνατότητα να κάνεις μύρια άλλα; Σημασία έχει να κάνεις αυτό που είναι το πιο σημαντικό για σένα. Μια φωνή μου φωνάζει "Διαβάζεις ενώ θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο" [...] Αυτό είναι ένα μάλλον υπαρξιακό ζήτημα, ιδιαίτερα για ένα φόρουμ λογοτεχνίας. Γιατί να διαβάζουμε για τη ζωή ενός (συχνά φανταστικού) άλλου, αντί να ζούμε τη δική μας ζωή; Γιατί να βλέπουμε ταινίες; Ακόμα χειρότερα, γιατί να γράφουμε αντί να ζούμε; Η απάντηση στην ερώτηση ίσως έρθει αν την οδηγήσουμε στα άκρα: Γιατί να ακούμε τους άλλους να μας μιλούν για τη ζωή τους αντί να ζούμε τη δική μας; Γιατί να φανταζόμαστε αντί να αισθανόμαστε; Θα συνοψίσω την άποψή μου σε λίγες λέξεις. Ο Perls λέει: η σκέψη είναι ο εχθρός της πράξης. Όμως και πράξη δίχως σκέψη (ή φαντασία) είναι ανούσια. Ναι, χρειαζόμαστε ισορροπία μεταξύ φανταστικής και "πραγματικής" ζωής. Αλλά τα χρειαζόμαστε και τα δύο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Εγώ πολύ σπάνια ξαναδιαβάζω.Γενικώς θέλω νέες εμπειρίες κι όχι μια από τα ίδια.Ακόμη και βιβλία που πάω να αγοράσω συνήθως αποφεύγω να έχουν γίνει ταινίες που έχω δει γιατί τότε θα ξέρω το στόρυ.Βέβαια αν δεν έχω τι να κάνω και δεν μου βρίσκεται κάποιο νεό βιβλίο θα ξαναδιαβάσω ένα παλιό αγαπημένο.Η μνήμη μου είναι περίεργη.Γενικά θα έλεγα ότι έχω μάλλον ασθενή μνήμη,ξεχνάω πολύ εύκολα.Όμως μπορώ να θυμάμαι ατάκες,και διάφορες μικρές λεπτομέριες.Μπορώ πχ να σας περιγρράψω μάχες που διάβαζα στην εγκυκλοπαίδεια πριν από 15 χρόνια και δεν θυμάμαι τί διάβαζα χτες. Βιβλία που έχω ξαναδιαβάσει είναι κυρίως αυτά που με ενθουσίασαν σε κάποια.Για αυτό πολλές φορές δεν κάθομαι να ξαναδιαβάσω όλο το βιβλίο αλλά πάω και βρίσκω τις "καλές" σκηνές.Συχνά κάνω το ίδιο με τις ταινίες.Όσο για την "ποιότητα" και η "απόλαυση της τέχνης" με διανοουμενίστικο στυλ,την χαρίζω σε όποιον το παιζει "αθεράπευτα ρομαντικός","ποιοτικός καλλιτέχνης" κτλ.Λες και υπάρχει κάποιος θεραπευόμενος ρομαντικός ή λες και δεν περιέχει την ποιότητα η λέξη καλλι-τεχνης. «Τα Σταφύλια της Οργής» καταναλωμένα ως cheesburger. Εγώ υποθέτω διάβασα τα το συγκεκριμένο βιβλίο πιο αργά από όλους εδώ μέσα.Ως μαθητής,φοιτητής στα Γιαννενα,φοιτητής στη θεσσαλονίκη...μια οδύσσεια ανάγνωσης.Και τι κατάλαβα;Ένα από τα χειρότερα,μετριοτερα βιβλία που έχω διαβάσει και σχεδόν σίγουρα το πιο υπερτιμημένο.Αν το διάβαζα σε ένα λεωφορείο στα πεταχτά θα γλίτωνα χρόνο και απογοήτευση. Δεν υπάρχει πολύ ζωή (και συγχρόνως τρομακτικά σύντομη) για να πάει πάνω από τη μισή στα βιβλία; (Και μη με βαράτε όλοι μαζί.) Διαβάζω όταν δεν έχω κάτι άλλο να κάνω.Αν πάρω το λεωφορείο για Βόλο(2,5 ώρες στριμωγμένος σε μια θέση)θα διαβάσω κάποιο βιβλίο.Το βράδυ θα προτιμήσω να διαβάσω ένα βιβλίο από το να δω κάποιο χαζοσίριαλ.Αν όμως με πάρει τηλέφωνο ένας φίλος να βγούμε θα το αφήσω στην άκρη και θα βγω.Κι αυτό νομίζω είναι το φυσιολογικό και το συνηθισμένο. Πολλές φορές ξεχνάω τι διάβασω μόλις γυρίσω σελίδα.Συνήθως υπάρχει η μνήμη στο υποσυνείδητο (ή κάτι τέτοιο) και στη συνεχεια δεν έχω πρόλβλημα,το ψιλοθυμάμαι με τα συμφραζόμενα.Αυτό δεν πολυισχύει με τα ξενογλωσσα βιβλία δυστυχώς κι έτσι τα βιβλία που διαβάζω πχ στα Αγγλικά με αναγκάζουν να ξαναδιαβάσω την ξεχασμένη σελίδα κι έτσι τα διαβάζω πιο αργά.Το πρόβλημα είναι πιο έντονο όταν δεν υπάρχει δράση.Κάτι περιγραφές και γαρνιτούρες τις διώχνει η μνήμη μου! Κάποια παραδείγματα που μου έχουν μείνει στη μνήμη από αγαπημένα βιβλία: Η μονομαχία Γιαμα-Ριλντ στο "Lord of Light" Το φινάλε του τελευταίου βιβλίου του Έλρικ,"Καταιγίδα" Ο λόγος του Νυαρλαθοτεπ και το τέλος της περιπλάνησης του Καρτερ στην Ονειρική αναζήτηση της άγνωστης Κανταθ(διάολε,δεν έχω πια το βιβλίο!!!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 10, 2009 Author Share Posted February 10, 2009 Όσο για την "ποιότητα" και η "απόλαυση της τέχνης" με διανοουμενίστικο στυλ,την χαρίζω σε όποιον το παιζει "αθεράπευτα ρομαντικός","ποιοτικός καλλιτέχνης" κτλ.Λες και υπάρχει κάποιος θεραπευόμενος ρομαντικός ή λες και δεν περιέχει την ποιότητα η λέξη καλλι-τεχνης. Είναι πως το αισθάνεται κανείς. Έθεσα ερωτήσεις βασισμένος στα δικά μου βιώματα, προσπαθώντας να κατανοήσω και την οπτική των άλλων. Δεν νομίζω πως οποιοσδήποτε "παίζει" κάτι. Αλλιώς, θα μπορούσε κανείς να δει το ίδιο και στην κλισεδιάρικη σου απαξίωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Είναι πως το αισθάνεται κανείς Σιγουρα.Γιατί 'ομως να κατακρίνει κανείς τους "άλλους" και να παρουσιαζει μια δική του ανώτερη ευαισθησία και ποιοτική ποιότητα (sic) που οι κατώτεροι,γλοιώδεις, ταπεινοί "άλλοι" δεν μπορούν να ατενήσουν καν; Εν πάση περίπτωση, ούτε αναφερόμουν σε εσένα ούτε είναι το θέμα μας για να σπαμάρουμε.Απλά είπα ότι μου αρέσει να ξαναδιαβάζω κάποιες ζουμερές σκηνές,κυρίως δράσης, κι όχι τόσο "έξοχα γραμμενη πρόζα".Αν και το παράδειγμα που έφερα πχ από την Καντάθ έχει αρκετό ρομαντισμό μέσα και είναι ίσως ό,τι ποιοτικότερο έχει γράψει ο Λαβκραφτ.Πιστεύω αυτό δεν το βρίσκεις "κλισεδιάρικη απαξίωση". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 με εξαίρεση πέντε-έξι αγαπημένα βιβλία δεν ξαναδιαβάζω άλλα βιβλία, αφού άλλωστε δεν έχω χρόνο να διαβάσω αυτά που θέλω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mort13 Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Πιο παλιά (δηλαδή μέχρι πριν 4-5 χρόνια) ξαναδιάβαζα αρκετά. Διάβαζα κάθε χρόνο τον Άρχοντα, το Lord of Light, το Nova, το Scanner Darkly, το Neuromancer κλπ. Βέβαια τότε αγόραζα καινούργια βιβλία με μικρότερη συχνότητα οπότε πολύ συχνά είχα τον χρόνο ανάμεσα σε 2 καινούργια βιβλία να διαβάσω και κάποιο παλιό. Τώρα τελευταία όμως θέλω απλά να διαβάσω όσα πιο πολλά καινούργια βιβλία μπορώ, οπότε μου φαίνεται σπατάλη χρόνου να ξαναδιαβάσω κάποια βιβλία. Θέλω μάλιστα όταν είναι να βγει το Dance with Dragons να ξαναδιαβάσω όλα τα προηγούμενα για να ξαναμπώ στο πνεύμα της σειράς και να θυμηθώ ότι έχει γίνει αλλά θα πρέπει για τουλάχιστον 2 μήνες να μην διαβάσω κανένα καινούργιο βιβλίο. Μάλλον με καμιά περίληψη των προηγουμένων από το Internet θα την βγάλω... Ακόμα και ταινίες, πλέον είναι τόσες πολλές που θέλω να δω που αν και εκεί σου παίρνει 2-3 ώρες το πολύ, τελικά προτιμώ να δω κάποια καινούργια. Βέβαια τα Star Wars και τα Lord of the Rings θα τα δω τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, βρέξει χιονίσει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glowleaf Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 Θυμαμαι την πλειοψηφια των ταινιων, κομικ, video game, βιβλιων και σειρων που εχουν περασει απο τα ματια μου (αμα μου αρεσε κιολας, θυμαμαι λεπτομερειες σε αηδιαστικο βαθμο). Μου αρεσει μερικες φορες να ξαναβλεπω ταινιες και να ξαναδιαβαζω βιβλια. Καποιες φορες θελω μονο να ξαναδω καποια συγκεκριμενη σκηνη, αλλες την βλεπω ολοκληρη. Αμα μια σκηνη την βαριεμαι δεν υπαρχει περιπτωση να μην την προσπερασω. Μερικα ψαγμενα βιβλια και ταινιες, μου αρεσει να τα ξαναμελεταω μετα απο 1-2 χρονια, γιατι ανακαλυπτω οτι εχω αλλαξει ως ατομο και τα βλεπω με τελειως διαφορετικο ματι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 11, 2009 Share Posted February 11, 2009 Αν τώρα, κατ' εσάς, υπάρχουν βιβλία που τα διαλέγεται για λεωφορεία, μετρό και άλλες σύντομες αποστάσεις, γιατί το περιεχόμενο τους δεν είναι αρκετά σημαντικό – για ένα ήσυχο απόγευμα στον καναπέ – τότε γιατί να χάνεται τον οποιοδήποτε καιρό σας μαζί τους, ή και τα ευρώ σας; Εκεί εγώ διαλέγω να διαβάζω Nitro, Downtown, Αθηνόραμα κλπ. Ντίνο, σε καμία περίπτωση δεν κρίνω έτσι τα βιβλία. Απλώς υπάρχουν βαρύτερα βιβλία (εννοώ σε βάρος, όχι σε περιεχόμενο) που είναι πιο βολικό να διαβάζονται στο σπίτι και ελαφρύτερα βιβλία που μπαίνουν σε τσάντα. Σε κάποια φάση περνούσα δύο γεμάτες ώρες πήγαινε-έλα στον ηλεκτρικό (Μαρούσι-Πειραιά) σε καθημερινή βάση. Κάτι παρόμοιο μ' αυτό που λέει και η Ευθυμία για το χρόνο της στο λεωφορείο. Αν δεν είχα να διαβάζω, θα τρελαινόμουνα. Το μόνο που θα σκεφτόμουνα είναι πόσο χρόνο χάνω από πιο ενδιαφέροντα πράγματα όπως είναι το διάβασμα. Και για να πω την αλήθεια, αυτό που μου λείπει τώρα που αναγκάζομαι να πηγαίνω στη δουλειά με το αυτοκίνητο είναι το διάβασμα. Το πρόβλημά που ανέφερα παραπάνω με τα διηγήματα που διάβαζα στο τρένο ήταν ότι τα διάβαζα απανωτά, χωρίς διακοπή ενδιάμεσα, αφήνοντάς τα στη μέση και ξαναπιάνοντάς τα άλλη ώρα κλπ. Σε ένα μυθιστόρημα δεν μου συνέβη να χάσω το παραμικρό επειδή το διάβαζα σε δημόσιο χώρο. Ούτε καν τη συγκίνηση. Έχει τύχει να σκουπίσω και μάτια μέσα στον ηλεκτρικό... Κλείνετε όμως την ρέουσα ζωή "απ'έξω" όταν διαβάζετε σε δημόσιους χώρους. Είστε τόσο κοινωνικά χορτάτοι; Είστε σίγουροι πως δεν χάνετε κάτι; Δεν ξέρω..."κάτι". Δεν με ενδιαφέρει η καθημερινή ζωή γύρω μου, προ παντός στο τρένο, και δεν αισθάνομαι που δεν χάνω τίποτα αν δεν την παρακολουθώ. Αν γίνει κάτι πάρα πολύ σημαντικό, όπως ένας καυγάς ή αν οι διπλανοί συζητούν πολύ δυνατά κάτι εξαιρετικά σημαντικό, θα το αντιληφθώ και θα σταματήσω το διάβασμα για να παρακολουθήσω. Απλώς διαβάζω, δεν μπαίνω δα και σε εικονική με πλήρη αποκοπή των εξωτερικών ερεθισμάτων. Ποιο από τα δύο: κοινωνική συναναστροφή ή το βιβλίο πιστεύετε πως σας κάνει καλύτερο συγγραφέα; Δεν πιστεύω ότι με κάνει καλύτερη το ένα ή το άλλο. Έτσι κι αλλιώς αυτά που γράφω δεν έχουν και μεγάλη σχέση με τις συναναστροφές μου. Τώρα, αν με ρωτάς τι διαλέγω, θαρρετά και με το χέρι στην καρδιά, σού λέω ότι πολύ συχνά αποφεύγω μια κοινωνική συναναστροφή για να μείνω σπίτι να διαβάσω ή να γράψω. Παρόλο που δεν είμαι αντικοινωνική όταν βρεθώ σε μια παρέα, είμαι ιδιαίτερα δύσκολη μέχρι να φτάσω στο σημείο να βρεθώ με την παρέα αυτή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
synodoiporos Posted February 11, 2009 Share Posted February 11, 2009 Περίεργο... Προχθές τελείωσα ένα βιβλίο που το διάβασα μάλλον αργά (όπως κάνω σχεδόν πάντα) και με αρκετές επαναλήψεις (ξαναδιαβάσματα) ενδιάμεσα (θα έλεγα πως μου αρέσει να απολαμβάνω τον τρόπο γραφής του συγγραφέα και γι΄αυτό μ' αρέσει να ξαναδιαβάζω αρκετές φορές κάποιες παραγράφους ή και κομμάτια ολόκληρα από το βιβλίο). Όταν επιτέλους το τελείωσα όλο, ένιωσα πως δεν ήθελα ακόμη να το εγκαταλείψω και γι' αυτό ξαναδιάβασα κάποια ενδιάμεσα κεφάλαια. Πριν το αφήσω τελείως, είχα αποφασίσει να ξαναδιαβάσω και τα πρώτα του κεφάλαια άλλη μία φορά. Και τότε, αφού το έκανα κι αυτό, μου ήρθε αυτή η αίσθηση... Τώρα, που είχα ολοκληρώσει το βιβλίο, ένιωσα πως γνώριζα πραγματικά τους ήρωές του, καθώς τους είχα ακολουθήσει για πολύ καιρό, και ήξερα πλέον όλη την ιστορία τους (εννοώ όχι μόνο αυτά που έγιναν κατά την εξέλιξη της πλοκής στο βιβλίο αλλά κι όσα τους είχαν συμβεί στο παρελθόν, τα προθύστερα γεγονότα που αποκαλύπτονταν σταδιακά μέσα στο βιβλίο). Έτσι, ξαναδιαβάζοντας για λίγο από την αρχή ένιωσα πως αυτήν την φορά καταλάβαινα ακριβώς για τί πράγμα μιλούσε, ήμουν αυτήν την φορά πραγματικά παρόν μέσα στην ιστορία και μαζί με τους ήρωες, τώρα που τους γνώριζα πραγματικά... Έτσι σκέφτηκα πως το καλύτερο απ' όλα -το ιδανικό- θα ήταν να μπορούσαμε να ξαναδιαβάσουμε για δεύτερη -τουλάχιστον- φορά το βιβλίο εκείνο που μόλις έχουμε τελειώσει, αυτή θα ήταν μια πιο συνειδητή, καλύτερη, ανάγνωση. Δυστυχώς, βέβαια, αυτό δεν μπορεί να συμβεί τις περισσότερες φορές, είτε λόγω περιορισμένου χρόνου, είτε λόγω μειωμένου ενδιαφέροντος επειδή πλέον γνωρίζουμε την πλοκή, είτε επειδή θέλουμε να προχωρήσουμε με κάποιο άλλο. Πιστεύω πάντως, πως το ξαναδιάβασμα ενός βιβλίου, η πιο προσεκτική ανάγνωσή του, είναι κάτι που χαρακτηρίζει αυτούς που ενδιαφέρονται όχι μόνο να περάσουν καλά ως αναγνώστες, αλλά και για τον τρόπο γραφής του κειμένου (για όσους έχουν και λίγο το μεράκι του συγγραφέα δηλαδή ;) ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.