Θυμάστε/ξαναδιαβάζετε τα βιβλία που έχετε διαβάσει;

[Sileon]

Συμφωνώ με τον Συνοδοιπόρο. Νομίζω πως το ιδανικό θα ήταν πολλαπλές αναγνώσεις σημείων που δεν κατανοούμε αλλά και αποσπασμάτων που πραγματικά απολαμβάνουμε. Όπως επίσης, με το να επανέρχεσαι σε ένα γραπτό μετά απο καιρό, προσφέρεις στον εαυτό σου την δυνατότητα να δει πράγματα που δεν έχει δει αλλά και στο κείμενο να ξεδιπλώσει σε μεγαλύτερο ποσοστό τις χάρες του.

Βέβαια, όλα αυτά είναι ιδανικά και δεν έχουμε τον χρόνο, όσο και να θέλουμε, να αφοσιωθούμε έτσι σε ένα βιβλίο.

 

Στο ερώτημα του Ντίνου, κατά πόσο θυμάμαι όλα αυτά που διαβάζω είναι: όχι. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό. Δηλαδη, αν δεν θυμάσαι αυτά που διαβάζεις γιατί τα διαβάζεις?

Επειδή το διάβασμα είναι απο τις μεγαλύτερες αγάπες μου, μπορώ να το διακαιολογήσω ώς εξής:

 

Υπάρχουν συγγραφείς που θέλω να γνωρίσω, ώστε το να μην μπορώ να συγκρατήσω αυτά που διαβάζω δεν είναι αρκετό για να με αποτρέψει απο το να βουτήξω μέσα στον κόσμο τους και να πάρω αυτό που θέλω.

Η τέχνη του λόγου, της γραφής, με συνεπαίρνει τόσο, που στην ανάγκη μου να μάθω, γιατί εκτός απο διασκέδαση, η λογοτεχνία είναι και παίδευση, απο μεράκι και αγάπη διαβάζω και νιώθω οτι μου δίνεται η ευκαιρία να πάρω κατ΄ιδίαν μαθήματα απο τεχνίτες-συγγραφείς που τους βλέπω σαν δασκάλους.

Ναι, κατά κάποιο τρόπο την ανάγνωση καλογραμμένων βιβλίων την βλέπω σαν μια διαδικασία διασκέδασης και εκμάθησης ή, καλύτερα, μελέτης παράλληλα. Δεν θα με πειράξει αν δεν θυμάμαι όλες τις σκηνές και τους διαλόγους, απο την στιγμή που έγινα κοινωνός σε ένα μεγάλο έργο.

 

Τέλος, ο Τέταρτος με καλύπτει με το παραπάνω, γράφοντας ( ):

 

...

Τρίτον, γιατί το να θυμάμαι είναι σημαντικό; Μήπως το να ξεχνάω είναι σημαντικότερο; Εξάλλου, μερικές φορές το να περνάς λίγη ευχάριστη ώρα, συντροφιά με ένα βιβλίο/ταινία είναι more than enough... (δε θυμάμαι όλα τα γεύματα της ζωής μου αλλά ευχαριστήθηκα καθένα τους!)

 

και συμπληρώνοντας πως το να κάνεις πράγματα που ευχαριστιέσαι και να ζεις με ένα τρόπο, σε μια καθημερινότητα που σε γεμίζει, πιστεύω διαμορφώνει ανθρώπους.

Πιθανώς, το οτι αδυνατούμε να διακρίνουμε και να ξεχωρίσουμε μέσα στο κεφάλι μας όλες τις γνώσεις και αυτά που δρουν προς όφελός μας, δεν σημαίνει πως ήδη δεν έχουν μπει στο "οπλοστάσιό" μας και δεν χρησιμοποιούνται χωρίς συνειδητή προσπάθεια, όπως, φερ' ειπείν, το περπάτημα.

 

Κλείνοντας, Ντίνο, είμαι μαζί σου στο εξής:

Δεν πρόκειται να διαβάσω ένα βιβλίο απλά για να περάσει η ώρα μου και να χαβαλεδιάσω. Χίλιες φορές να δω μια ταινία ή να βγω έξω σαν άνθρωπος.

 

Αυτά.

Edited February 11, 2009 by Sileon

[Darkchilde]

Γενικά για να ξαναδιαβάσω ένα βιβλίο, θα πρέπει να έχει περάσει τόσος καιρός ώστε εαν πιάσω να το ξαναδιαβάσω να μην το θυμηθώ με το που ξαναδιαβάζω τις πρώτες 10 σελίδες. Εαν το θυμηθώ, τότε το παρατάω. Δεν μπορώ να ξαναδιαβάσω ένα βιβλίο που με τις πρώτες ματιές αρχίζω και το θυμάμαι. Και μου έχει τύχει αυτό, να έχω πιάσει ένα βιβλίο, να μην θυμάμαι ότι το έχω διαβάσει από τον τίτλο. Αρχίζω να διαβάζω την πρώτη σελίδα, και να μου θυμίζει κάτι. Με το που μπάινω στην τρίτη σελίδα, θυμήθηκα όλη την ιστορία. Όχι τις λεπτομέρειες, αλλά την κεντρική ιστορία και πως τελειώνει. Οπότε δεν μπορούσα να το συνεχίσω. Σε ελάχιστα βιβλία θα κάτσω να το ξαναδιαβάσω, όπως έχω κάνει με κάποια βιβλία του Asimov.

 

Έτσι και με τις ταινίες, ή οτιδήποτε άλλο. Υπήρχε μία εποχή που είχα δεί τα original Star Wars, τόσες φορές, που ήξερα αν όχι όλους, τουλάχιστον τους περισσότερους διαλόγους απ'έξω (και ακόμα τους θυμάμαι τους περισσότερους!).

[Cassandra Gotha]

Αν βλέπεις μια ταινία την εβδομάδα, αν τρως μόνο όταν πραγματικά πεινάς, αν κάνεις σεξ μετά από μακρά αποχή, τότε όλα αυτά θα τα βιώσεις πιο έντονα και θα τα θυμάσαι περισσότερο. Είναι όμως αυτό αιτία να στερείσαι αυτές τις απολαύσεις/ανάγκες σου, όταν μπορείς να τις ικανοποιείς πιο συχνά;

 

Όχι! Όχι. Όχι. Όχι.