Ο Δαιμονιστής

[constantinos]

Δεν ξέρω αν αυτό είναι το σωστό μέρος για το παρακάτω Post. Αν δεν είναι ας μεταφερθεί παρακαλώ...

 

Μετά από παρακίνηση του φίλου electroscribe αποφάσισα να γράψω με συντομία την άποψη μου για ένα βιβλίο που το έχω αναρτήσει στη λίστα του blog μου με τα αγαπημένα της βιβλιοθήκης μου. Πρόκειται για τον Δαιμονιστή του Αύγουστου Κορτώ. Το βιβλίο το διάβασα πριν από ένα χρόνο περίπου κυρίως επειδή ήθελα να διαβάσω κάτι του συγκεκριμένου συγγραφέα για τον οποίο μου είχαν πει πολλά.

 

Εντυπώσεις;

 

Ο Κορτώ ξέρει να γράφει. Ξέρει να γράφει και να χειρίζεται το λόγο πολύ καλά και το κυριότερο χωρίς να χάνει την αμεσότητα του και να γίνεται ποιητικά αποστειρωμένος ή ανόητα γλυκερός. Το αντίθετο θα έλεγα.

 

Αν ήταν ιστορία του forum, το βιβλίο αυτό θα το κατέτασσα θεματικά κάπου ανάμεσα στις διάφορες ιστορίες και τις ιστορίες τρόμου. Αν ήταν ταινία θα το παρομοίαζα αρκετά με το 120 μέρες στα Σόδομα. Πρόκειται για την ιστορία ενός παράξενου άφυλου πλάσματος. Του δαιμονιστή. Είναι μέλος μιας πανάρχαιας φυλής αθάνατων πλασμάτων σαν τους βρικόλακες και τους δαίμονες. Η διαφορά είναι ότι τούτοι δω δεν πίνουν αίμα και η αθανασία τους οφείλεται στην ικανότητα τους να καταλαμβάνουν σαν παράσιτα έναν άνθρωπο υιοθετώντας τη ζωή του και διατηρώντας το σώμα του μέχρι να το «παρατήσουν» για κάποιο άλλο. Για να γίνει αυτή η μετάβαση από σώμα σε σώμα (όταν το επιθυμήσει) ο δαιμονιστής πρέπει να υπάρξει κάποιου είδους ερωτική επαφή (από ένα φιλί μέχρι τη σεξουαλική επαφή). Αυτό όμως σημαίνει ότι αυτά τα πλάσματα αιώνια και γεμάτα με ανθρώπινες επιθυμίες και ανάγκες είναι καταδικασμένα στη μοναξιά. Γιατί κάθε φορά που ερωτεύονται δεν μπορούν να πλησιάσουν το εκάστοτε αντικείμενο του πόθου τους αφού κάθε επαφή θα το σκοτώσει κι εκείνοι θα μεταφερθούν στο σώμα του. Επίσης δεν μπορούν να έρθουν σε φυσική επαφή μεταξύ τους.

 

Το βιβλίο περιγράφει την ιστορία του συγκεκριμένου δαιμονιστή με εξαιρετικά γλαφυρό τρόπο που αργά και σταθερά κατεβάζει τον αναγνώστη σε μια κόλαση πνευματικών και φυσικών διαστροφών όπου ο ήρωας δαιμονιστής προσπαθεί να βρει τη γαλήνη, την ισορροπία και την αποστασιοποίηση από τα εγκόσμια. Προσπαθεί να βρει μια διέξοδο από την παγίδα της αθανασίας, της ανάγκης για επιβίωση και το τίμημα που αυτές επιβάλουν.

 

Το βιβλίο περιέχει εξαιρετικά σκληρές σκηνές που ίσως να μην είναι για όλους αλλά συνολικά είναι ένα εμπνευσμένο κατά την άποψη μου βιβλίο και το κυριότερο, γραμμένο από έναν άνθρωπο που ξέρει να χειρίζεται τις λέξεις.

[Asgaroth]

εξαιρετικό και με παραξενεύει που δε το έχουν διαβάσει περισσότεροι εδώ μιας και αγγίζει το φάνταζι.δεν έχω διαβάσει κάτι άλλο του Κορτώ αλλά το συγκεκριμένο πραγματικά με απορόφησε.Είναι ενδιαφέρον το ότι τον συγκρίνεις με τον Ντε Σαντ

[wordsmith]

Ενδιαφέρον φαίνεται, ειδικά αν ασχολείται με τις συνέπειες που θα έχει μια τέτοια φύση στο χαρακτήρα, στη ζωή και στις διαπροσωπικές σχέσεις του δαιμονιστή. Αλλά αυτό με την αλλαγή σωμάτων ο Orson Scott Card αναφέρει ότι υπάρχει και στο βιβλίο της Octavia Butler "Wild Seed". Επίσης για το γράψιμο του Κορτώ δεν έχω ακούσει καλά και, αν έχει και σκληρές σκηνές, δε θα μου αρέσει. Πάντως, όπως το περιγράφεις, θα μπορούσε να μπει στις "Ιστορίες Τρόμου". Γιατί όχι;

[Nihilio]

Τελείωσα το βιβλίο σήμερα και μάλλον θα διαφωνήσω σε αρκετά σημεία με την αρχική κριτική.

 

Σίγουρα θα δεχτώ ότι ο συγγραφέας ξέρει να γράφει. Με εντυπωσίασε τόσο η φωνή του αφηγητή, μεγαλόσχημη, πολύπλοκη και ψυχρή, όσο και οι φωνές των διαφόρων χαρακτήρων. Η πένα του Κορτώ είναι δυνατή και για αυτό δε χωράει αμφιβολία. Υπάρχουν σημεία μάλιστα που δείχνει τη στόφα μεγάλου συγγραφέα, κάποιες έξυπνες σκηνές και προτάσεις και έναν ωμό λυρισμό που δίνει ζωή στο βιβλίο.

 

Αλλά το βιβλίο, σαν βιβλίο, είναι άστα να πάνε.

Για αρχή, όσο πετυχημένη κι αν είναι η φωνή του αφηγητή, άλλο τόσο γυρνάει συνεχώς μπούμερανγκ. Όλο μα όλο το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, σε βαθμό που οι σκηνές είναι ελάχιστες στα δάκτυλα. Μεγάλες χρονικές αποστάσεις περνούν ως αφηγήσεις, κάτι το οποίο λειτουργεί αρνητικά, αφού σε λίγες στιγμές μπαίνουμε στο πετσί του κεντρικού χαρακτήρα. Πόσο μάλλον στο θέμα της κατάρας του, της αιώνιας λαγνείας που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί. Όταν το βιβλίο φτάνει σε αυτό το κομμάτι και στα όσα κάνει ο ήρωας για να την σβήσει... μπορώ να πω ότι περισσότερο γέλασα με τις πορνογραφικές απαριθμήσεις, παρά ένιωσα τον πόνο του.

Ο κεντρικός χαρακτήρας τώρα δε με έπεισε στιγμή. Καταλαβαίνω ότι μιλάμε για ένα καταραμένο, εξωανθρώπινο πλάσμα, αλλά στιγμή δεν κατάλαβα το χαρακτήρα του. Πόσο μάλλον όταν άρχισα να προσέχω μία σειρά από ασυνέπειες, θες από την τρέλα των αιώνων, θες από αδυναμία του συγγραφέα να μπει στο κεφάλι του πρωταγωνιστή του. Για παράδειγμα και δεδομένης της έμφασης στη σεξουαλικότητα του κεντρικού χαρακτήρα, υποτίθεται ότι ο Δαιμονιστής της ιστορίας μας είναι άφυλλος και αμφιφυλόφιλος, παρόλα αυτά στιγμή δεν τον βλέπουμε να ποθεί θηλυκό ούτε καν ως αναφορά.

Στο θέμα "τρόμος" τώρα, στο οποίο τυπικά ανήκει το βιβλίο, κλαφ' τα Χαράλαμπε. Υπάρχει μία σειρά από πολύ σκληρές σκηνές στο τρίτο μέρος του βιβλίου, που έκανε το στομάχι μου να σφιχτεί. Αυτό, σε συνδυασμό με τις νοσηρές σεξουαλικές σκηνές, βγάζει το βιβλίο από τα όρια πολλών αναγνωστών. Όμως, όσες βλάσφημες και προκλητικές σκηνές και αν βάλει ο Κορτώ, συνεχίζει να μου δίνει την αίσθηση κάποιου που δεν καταλαβαίνει και το πώς γράφεται το είδος του τρόμου όσο και πώς λειτουργεί. Μου άφησε την εντύπωση κάποιου που διάβασε λίγη Ann Rice, μερικά βιβλία από το Οξύ και που πήγε και έγραψε έτσι, με αχώνευτες επιρροές το βιβλίο του, δημιουργώντας μία συρραφή από σεκάνς που θα έπρεπε να λειτουργούν αλλά δεν το κάνουν πάντα. Ειδικά το εύρημα στο φινάλε κατέστρεψε όποια καλή εντύπωση μου είχε δημιουργήσει το νοσηρό τρίτο μέρος.

 

Συνολικά, πρόκειται για ένα βιβλίο με δυνατή γραφή και πετυχημένα σημεία, που όμως δε με ικανοποίησε. Ίσως λιγότερο χορροράδες από εμένα να βρουν υπερβολικές τις ενστάσεις μου, αλλά η επίπεδη πρωτοπρόσωπη αφήγηση, η έλλειψη σκηνών και η μη-ανάπτυξη του κεντρικού χαρακτήρα με χάλασε αρκετά.