Η νύχτα της λευκής παπαρούνας

[Electroscribe]

Τέλειωσα κι εγώ την ανάγνωση του βιβλίου και μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις. Όχι ότι δεν έχει πράγματα που θα ήθελα να τα δω διαφορετικά, αλλά κι αυτό είναι μια κατάκτηση. Έχω διαβάσει πάνω από 20 ελληνικά βιβλία τρόμου και τα περισσότερα μου αφήνουν την εντύπωση πως δε θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί καλά με κανέναν τρόπο. Οι ιδέες στις οποιές στηρίζονται δεν έχουν περιθώρια ανάπτυξης κι έτσι οι συγγραφείς καταλήγουν να πελαγοδρομούν ήδη από το μέσο των βιβλίων χωρίς να ξέρουν πού πάνε. Και εφόσον στερούνται κάθε ταλέντου στην απεικόνιση πειστικών χαρακτήρων και καταστάσεων, εκεί τελειώνει και το πανηγύρι. Ευχτυχώς, στη Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας δεν απουσιάζουν ούτε οι καλές ιδέες, ούτε οι στιβαροί χαρακτήρες, ούτε η έμφαση στη λεπτομέρεια που δίνει αληθοφάνεια.

 

Και όσον αφορά το ερώτημα αν το βιβλίο είναι εφάμιλλο των ξένων, δε νομίζω πως έχει νόημα. Είναι ελληνικό, όχι με βεβιασμένο τρόπο, αλλά από τη φύση και τη σύλληψή του. Δε θα ήταν ίδιο χωρίς τα επαρχιακά τοπία και τους ανθρώπους που ο συγγραφέας τα έχει βιώσει, όπως δε θα ήταν ίδια και τα έργα του Λάβκραφτ χωρίς τη Νέα Αγγλία. Σε κάποιους μπορεί να ξινίσει αυτό και να μην τους πείσει, σε σχέση με μια πλοκή που παίζει στην άλλη άκρη του κόσμου κι έτσι μπορεί να γίνει πιστευτή όσο απίθανη κι αν είναι. Εμένα με έκανε να ξεθάψω από τα κιτάπια μου πλαιά διηγήματα τρόμου που είχα στήσει πάνω στη δική μου ιδιαίτερη πατρίδα - πλέον πιστεύω ότι μπορούν να λειτουργήσουν.

 

Όσον αφορά τα περιεχόμενα της συλλογής, υπάρχουν σκαμπανεβάσματα στην ποιότητα (σε όλες τις συλλογές ισχύει αυτό, δεν πα να είναι και "τα βιβλία του Αίματος"), αλλά παντού κρατιέται ένα επίπεδο άνω του μετρίου και ποντάρουν, όπως ήδη ειπώθηκε, στην ατμόσφαιρα κι όχι στη φτηνή φρίκη. Αν έχω κάποιο παράπονο, είναι που ορισμένες είναι υπερβολικά σύντομες, και στερούνται τη λεπτομέρεια που θα τις αναδείκνυε όπως τις υπόλοιπες. Μοιάζουν λίγο σαν προσχέδια ιστορίας.

 

Αναλυτικά:

 

- "Η νύχτα της Λευκής Παπαρούνας" - λιτή και ανατριχιαστική, χωρίς συγκεκριμένο τρόμο πέρα από μια αποπνικτική ατμόσφαιρα

- "Το στοίχημα" - ρετρό, λίγο Πόε ή Μπηρς - ή Παπαδιαμάντης

- "Η Ξένη" - κάπως σαν παραμύθι, ίσως ήθελέ περισσότερη ανάπτυξη, ίσως δεν τη σήκωνε

- "Ο δαίμονας του μεσημεριού" - θα τη βρείτε στο φόρουμ, πιο αιματηρή από τις υπόλοιπες

- "Αγαπημένε μου σύζυγε" - tales from the Crypt κατάσταση, θα γινόταν μια πολύ καλή ιστορία με τις διπλάσιες λέξεις, όπως δείχνουν όσα τμήματά της έχουν την απαραίτητη ανάπτυξη

- "Νέα Σοδειά" - καταπληκτικά στημένη και γραμμένη

- "Το βουητό" - εντυπωσιακός καθρέφτης μιας μικρής κοινωνίας και λεπτό, απρόσμενο φινάλε (όχι ανατροπή με τη συμβατική έννοια)

- "Η γυναίκα στο γεφύρι" - ο πρωταγωνιστής με είχε πείσει τόσο ώστε δεν ήθελα να βγει τελικά το υπερφυσικό στο προσκήνιο και να μου χαλάσει την εικόνα (συν ότι το βρήκα λίγο βιαστικό το τέλος)

- "Η πέτρα" - το ίδιο με το προηγούμενο

- "Γιωργάκη! Κακό παιδί" - εδώ έχουμε να κάνουμε με άνθρωπο. και βρείτε μου τέρας να συγκριθεί μαζί του

- "Η εκδίκηση της μάγισσας" - πολύ δυνατή αρχή με απίστευτη ατμόσφαιρα. Το υπόλοιπο θυμίζει υπερβολικά γνωστή ταινία τρόμου με ανόητη πλοκή. Ο μοναδικός χαρακτήρας είναι τόσο προσχηματικός που γίνεται φαιδρός. Η πιο αδύναμη ιστορία του βιβλίου κι ευτυχώς από τις πιο σύντομες

- "Το ρολόι" - άλλη μια υποδειγματικά στημένη και γραμμένη ιστορία, αν και θα ήθελα κάποια εξήγηση σ' αυτήν

- "Το καλωσόρισμα" - η σπονδυλωτή ιστορία που πλαισιώνει και δένει όλες τις υπόλοιπες. Δεν κατορθώνει να τις εισαγάγει και να τις σχολιάσει όλες το ίδιο καλά, αλλά έχει και τις δυνατές στιγμές της. Το τέλος είναι μάλλον τετριμμένο, μα δίνεται με τρόπο που προξενεί σκοτεινό χαμόγελο στον αναγνώστη και συνοψίζει το όλο θέμα της συλλογής.

[constantinos]

Electroscribe είναι από τις λίγες φορές (για τη δική μου περίπτωση) που κάποιος όχι μόνο έχει διαβάσει τις παραπάνω ιστορίες και μου λέει αν του άρεσαν ή όχι αλλά κυρίως γιατί.

 

Αυτό το γιατί είναι πολύ σημαντικό (νομίζω για όλους όσους ασχολούνται με το γράψιμο) αφού είτε μου δείχνει πράγματα και λάθη που δεν είχα αντιληφθεί είτε μου επιβεβαιώνουν το δικό μου «αισθητήριο».

 

Δεν έχω κάτι να προσθέσω πάνω στις παρατηρήσεις και τα σχόλια σου εκτός από το εξής: πράγματι (το αναγνώρισα κι εγώ εκ των υστέρων) βλέπω ότι κάποιες ιστορίες σαν σύλληψη είχαν ανάγκη περισσότερων σελίδων αλλά ήθελα να γράψω αφηγήσεις σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια (έκτασης και ύφους) κι αυτό ήταν ένα στοίχημα που αλλού το κέρδισα (ή το μισοκέρδισα) κι αλλού όχι.

 

Όσο για το «ρολόι» και τη «νέα σοδειά», σου υπόσχομαι μερικές απαντήσεις όταν βρεθούμε κάποια στιγμή.

 

 

 

Σ’ ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και τα (πολύ) θετικά σχόλια.

[Adinol Doy]

Electro, κατ' ἀρχὰς μπράβο ποὺ ἄνοιξες τὸ τόπικ. Ἤθελα νὰ τὸ κάνω ἐδῶ καὶ καιρὸ ἀλλὰ διαρκῶς τὸ ξεχνοῦσα, ὁμολογῶ μὲ μεγάλη ντροπή, ἂν σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι τὸ ἔχω διαβάσει λίγες μέρες πρὶν κυκλοφορήσει ἐπισήμως.

Κατὰ δεύτερον, ἡ κριτική σου μὲ βρίσκει ἐν πολλοῖς σύμφωνο.

 

Πρόκειται γιὰ μιὰ συλλογὴ διηγημάτων μὲ κοινὸ ἄξονα, ποὺ διαδραματίζεται σὲ κάποιο ἑλληνικὸ χωριό, ποὺ δὲν κατονομάζεται. Ἡ σύλληψη καθ' αὑτὴν μὲ ἰντρίγκαρε καὶ ὁ συγγραφέας ἔβαλε ἕνα μεγάλο στοίχημα: νὰ μεταφέρει στὸν ἀναγνώστη τὴν αἴσθηση τοῦ ἀπόκοσμου στὸ γνώριμο περιβάλλον τοῦ τόπου μας. Καί, σὲ γενικὲς γραμμές, τὸ πετυχαίνει.

 

Αὐτὸ ποὺ μὲ κέρδισε πρῶτα ἀπ' ὅλα ἦταν ἡ σωστὴ χρήση τῆς γλώσσας καὶ τὸ λογοτεχνικὸ ὕφος, ποὺ θυμίζει σὲ σημεῖα κλασικὴ λογοτεχνία. Ἔπειτα ἡ πλοκὴ ἔχει ρυθμὸ καὶ εἶναι σφιχτὰ δεμένη, χωρὶς νὰ ἀφήνει λογικὰ κενά.

 

Ἀκριβῶς λόγῳ αὐτῶν τῶν ἀρετῶν, οἱ ἴδιες οἱ ἱστορίες μὲ κέρδισαν, μολονότι πατοῦσαν πάνω σὲ κλισέ. Ἀλλά, ὅπως ἔχει εἰπωθεῖ συχνά, μετρᾶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὶς ἀφηγεῖσαι. Κι αὐτὸ ὁ ἀγαπητὸς Κωνσταντῖνος τὸ φέρνει εἰς πέρας.

 

Δὲν ἔχει νόημα νὰ ἐπισημάνω μελανὰ σημεῖα στὸ βιβλίο - ποὺ ἄλλωστε εἶναι ἐλάχιστα καὶ ἀνάξια λόγου -, μιᾶς κι ὁ Electro τὰ ἐπεσήμανε συνοπτικὰ καὶ καίρια. Αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ ἐν ὀλίγοις - καὶ ποὺ θεωρῶ πιὸ σημαντικὸ ἀπ' ὅλα - εἶναι ὅτι ὁ συγγραφέας τῆς "Λευκῆς παπαρούνας" δὲν μὲ διέψευσε ὡς ἀναγνώστη, δὲν προσέβαλε τὴν νοημοσύνη μου καταφεύγοντας σὲ φτηνοὺς ἐντυπωσιασμούς, δὲν μὲ κούρασε, ἀλλ' ἀντίθετα μοῦ δημιούργησε προσδοκία νὰ συνεχίσω νὰ διαβάζω μέχρι τὸ τέλος, πρᾶγμα ποὺ ἀποτελεῖ κατ' ἐμὲ τὸ μέγα ζητούμενο τῆς λογοτεχνίας.

 

Εὔχομαι στὸν Κωνσταντίνο καλὴ συνέχεια καὶ ἐπιτυχία σὲ ὅ,τι κάνει.

[constantinos]

Φίλε Adinol σ’ ευχαριστώ για τα θερμά σου λόγια και τις ευχές. Πραγματικά ελπίζω κάποια στιγμή να βρεις κι εσύ και πολλοί άλλοι εδώ την ανταπόκριση που αξίζει στα γραπτά και τις ιδέες σας.

[Naroualis]

Τελείωσα το βιβλίο χτες βράδυ κατά τις δώδεκα. Κακή επιλογή. Έμεινα ξύπνια ως τις δύο κι αναγκάστηκα να ξεκινήσω ένα άλλο βιβλίο, πιο λάιτ, για να καταφέρω να ξεχάσω την αίσθηση και να κοιμηθώ.

 

Αποτυχία.

 

Έκλεισα τελικά τα μάτια μου κατά τις δύο, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή τιναζόμουν σε κάθε ήχο, όπως ας πούμε στο τσικ-τσικ που κάνει η οθόνη του υπολογιστή όταν κρυώνει (έχω ακόμη CRT, τι να κάνουμε). και στον ύπνο μου έιδα το χωριό της μητέρας μου αραχνιασμένο και γεμάτο με ανρθώπους που δε θέλαν το καλό μου, αν και δε θέλαν ούτε το κακό μου.

 

Ευχαριστώ πολύ, Κωνσταντίνε. Με υποχρέωσες.

 

Εντάξει, τέρμα η πλάκα και ερχομαι στο ίδιο το βιβλίο. όλοι όσοι το έχουν διαβάσει ως τώρα -συμπεριλαμβανομένων κι αυτών που δεν το έχουν τελειώσει- μιλούν για την ατμόσφαιρα. Ας μιλήσω λοιπόν κι εγώ, μόνο και μόνο γιατί θέλω να δώσω έμφαση σε αυτήν. Σε κάποιο άλλο τόπικ για ένα άλλο -ξένο- βιβλίο μιλούσα συνεχώς για τους χαρακτήρες του, εκείνο ήταν το δυνατό του σημείο κι ήταν πραγματικά καταπληκττικό. Έτσι κι εδώ, για τη Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας, θα μιλάω συνέχει για την ατμόσφαιρα, για είναι πραγματικά καταπληκτική.

 

Μ' αρέσει γιατι την χτίζεις πάνω σε εικόνες οικείες. Μ' αρέσει γιατί δεν ξεφεύγεις στην ποσότητα των επιθέτων και των καλλολογικών στοιχείων που χρησιμοποιείς για να την στήσεις. Πόσες ιστοριές τρόμου δεν έχω διαβάσει που προσπαθούν σε πείσουν για τη φρίκη του θέματος σκεπάζοντας με αληθινά φρικαλέο τρόπο την εικόνα με ανούσιες κι επαναλαμβανόμενες σάλτσες. Εδώ το contiment είναι σε σωστή δόση και σ' ευχαριστώ ειλικρινά που η λέξη "φρίκη" εμφανίζεται ελάχιστες φορές μέσα στο κείμενό σου. Επίσης θα προσυπογράψω τη δήλωση του Electroscribe, σχετικα΄με τους χαρακτήρες σου και το πώς τους παρουσιάζεις. Δεν είδα οπύτε μια καρικατούρα, εκτός ίσως από τον παπά-Θωμά, αλλά κι αυτό έχει τη δική του λειτουργία μέσα στο κείμενο.

 

Και τώρα στα δύσκολα: τι δε μου άρεσε. Δε μου αρεσε πρώτα και κύρια το ότι ώρες και στιγμές παθαίνεις έναν αφηγηματικό λόξυγγα -όνο έτσι μπορώ να το χαρακτηρίσω. Τι εννοώ. Ενώ το κείμενο είναι στρωτό και ρέει και δείχνει άνθρωπο που πραγματικά ξέρει να χειρίζεται το λόγο με τρόπο που να μπορεί να χειραγωγήσει και τον αναγνώστη του, ξαφνικά, πετάγονται μπροστά μου μικρές φράσεις ή λέξεις που ακυρώνουν αυτήν την εντύπωση. Είναι σαν να έχεις κλειδωμένο στο υποσυνείδητό σου έναν έφηβο συγγραφέα κι όταν δεν κοιτάς, να παρεμβάλει φράσεις στο κείμενο. Και δε θα το έβλεπα αν ο ενήλικος συγγραφέας που γράφει το περισσότερο κείμενο δεν ήταν εντυπωσιακά καλός. Αν έγραφες μέτρια, αυτές οι φράσεις, απλά θα "χωνεύονταν" μεσα στις άλλες. Τώρα όμως ξεχωρίζουν και με κάνουν να σκοντάφτω στην ανάγνωση, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που όταν μιλάς και παθαίνεις λόξυγγα μοιάζει ο λόγος σου να σκοντάφτει.

 

Ελπίζω να κατάφερα να σου μεταφέρω τι εννοώ.

 

Αν και υποθέτω για ποιο λόγο έγινε αυτό, η ιστορία που με διασκέδασε λιγότερο ήταν... η κεντρική. Δεν αντιλέγω ότι ήταν ιδανική για να ενώσει όλες τις υπόλοιπες, αλλά ήταν σε ελάχιστα σημεία ικανοποιητικά εισαγωγική σε αυτές. Η κατάληξή της μου άρεσε, περισσότερο γιατί ο ήρωας εμφανίζεται ως ένα σημείο αποστασιοποιημένος από τα τεκτενόμενα. Κι η δεύτερη πιο αδύναμη ιστορία είναι μακράν η Εκδίκηση της Μάγισσας, περισσότερο γιατί το "γιατί" έρχεται σαν τη λύση του μυστηρίου στις ιστορίες του Ηρακλή Πουαρώ: ένας χαρακτήρας για τον οποίο δεν είχαμε ακούσει ποτέ, εισάγεται τελευταία στιγμή και ανατρέπει την κατάσταση.

 

Κάποιες ακόμη, όπως η Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας, η Ξένη και το Βουητό, μοιάζουν να μην έχουν συγκεκριμένη πλοκή, παρά μόνο για το στήσιμο του τρόμου και της ατμόσφαιρας. Καμμιά αντίρρηση, αλλά πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο να τις αναπτύξεις περισσότερο και να υπάρχει κάτι πιο σαφές στο γιατί έγιναν όλα αυτά.

 

Κελίνω με εκείνες που ξεχώρισα σαν άρτιες, ενδιαφέρουσες και αξιοζήλευτες: Το στοίχημα (παρά το τετριμένο του θέμα), Νέα Σοδειά (είανι στ' αλήθεια η αρτιότερη και η πιο ενδιαφέρουσα, σχεδόν στα χνάρια του Κλαρκ Άστον Σμιθ), Η γυναίκα στο γεφύρι (με μια μικρή παρατήρηση σχετικά με το γρήγορο τέλος), και το Ρολόι (που με τρόμαξε στ' αλήθεια, πέρα από κάθε άλλο αναμενόμενο συνάισθημα -και μου στοίχισε και τον χτεσινοβρδυνό μου ύπνο).

 

Αν θα πρότεινα σε κάποιον να διαβάσει το βιβλίο; Σίγουρα. Και μάλιστα χωρίς να προσθέσω κανένα "αλλά" στο τέλος της πρότασης.

[Sonya]

Ευθυμία, σε νίκησα. :Ρ Εγώ το τελείωσα κατά τις 7 το απόγευμα, οπότε δεν τα χρειάστηκα τόσο πολύ με τον ύπνο. :Ρ

 

Μου αρέσει που αφήνεις τον 'πρωταγωνιστή' σου στο περιθώριο, λες κι είναι απλά μια αφορμή να ειπωθούν οι ιστορίες και μετά ακολουθεί το τέλος που ακολουθεί (δεν κάνω σπόιλερς :Ρ) Με αιφνιδίασε ΠΑΡΑ πολύ και είμαι απ' τα άτομα που με το καλημέρα μιας ιστορίας έχουν καταλάβει ποιος είναι ο δολοφόνος (ναι, μέχρι και στο the others το είχα καταλάβει και έχει πάρει η μπάλα και το seven, την έκτη αίσθηση και το prestige και άλλα).

 

Απ' τις ιστορίες, ξεχώρισα τον δαίμονα του μεσημεριού (το corruption σε όλο του το μεγαλείο), το ρολόι (πραγματικά, χέστηκα πάνω μου κι ένιωσα απίστευτα κλειστοφοβικά), την μάγισσα του δάσους (έτσι, ο τραγόπαπας, α σιχτίρ δηλαδή), την ίδια τη νύχτα της λευκής παπαρούνας (που είχε εκπληκτική ατμόσφαιρα), χωρίς βέβαια οι υπόλοιπες να υστερούν. Απλά αυτές είχαν το κάτι παραπάνω. Α, και το κωλόπαιδο, τον Γιωργάκη.

 

Έχεις ένα εκπληκτικά λυρικό ύφος, το οποίο τρομάζει χωρίς να καταφεύγει σε εύκολα κλισέ. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να μασουλάει νύχια (μια συνήθεια την οποία έχω κόψει απ' το λύκειο) και να σκουντάω τον καψερό τον άντρα μου να του λέω "πωπω, μωρό μου, πρέπει να το διαβάσεις αυτό" (θα το διαβάσει, είναι στα επόμενά του). Σημειοτέον, είναι το πρώτο ελληνικό βιβλίο που διαβάζω εδώ και δύο χρόνια και το πρώτο ελληνικό φάνταζυ/τρόμου που διαβάζω γενικότερα. Ικανοποιήθηκα στον μέγιστο βαθμό και πραγματικά χάρηκα που εκδόθηκε και που άξιζε να εκδοθεί.

 

Ένα μεγάλο μπράβο, εκτός απ' τον συγγραφέα που κατάφερε να μετουσιώσει απλούς, λαϊκούς μύθους σε αγνό, ατμοσφαιρικό και καθαρό τρόμο, στην Διόπτρα που αναγνώρισε την αξία του και το εξέδωσε. Είναι ένα ελπιδοφόρο μύνημα στους Έλληνες αναγνώστες και συγγραφείς τρόμου και φαντασίας.

 

Και θα υποφέρεις στο play by post, είτε έχεις ίντρνετ, είτε όχι.

[Naroualis]

Είχα ξεκινήσει το βιβλίο από μέρες, αλλά σταματούσα κάθε φορά που έπεφτε ο ήλιος. Αυτο τα λέει όλα νομίζω. Εχτές ετυχε να φτάνω στο τέλoς και λυπήθηκα να το αφήσω. Και την πάτησα.

[Tiessa]

Εδώ το contiment είναι σε σωστή δόση και σ' ευχαριστώ ειλικρινά που η λέξη "φρίκη" εμφανίζεται ελάχιστες φορές μέσα στο κείμενό σου

 

Από τα πλήκτρα μου το πήρες, Naroualis.

Βασικά ένας από τους λόγους που συνήθως δεν διαβάζω τρόμο είναι γιατί σιχαίνομαι να διαβάζω για σάπιες σάρκες και για εντόσθια σε διάφορους βαθμούς αποσύνθεσης.

Κι εδώ, προς μεγάλη μου χαρά, στο βιβλίο του Κωνσταντίνου δεν τα συνάντησα. Και ο τρόμος υπάρχει, και ο φόνος γίνεται, και το αίμα ρέει, αλλά με τον τρόπο που μου τα δίνει, δεν με ενοχλούν.

Μου φαίνεται πως ξεκίνησα πρώτη να διαβάζω το βιβλίο, αλλά θα καταλήξω τελευταία, γιατί είπα να το πάρω με μικρές δόσεις, ένα διήγημα την ημέρα.

Συμφωνώ και επαυξάνω στις απόψεις των ανωτέρω, ότι η γραφή είναι εξαιρετικά όμορφη και η ατμόσφαιρα ιδιαίτερη.

Μόλις τελείωσα την "Πέτρα" και θα επανάλθω με συνολικά σχόλια για όλα τα διηγήματα όταν θα τελειώσω το βιβλίο.

[constantinos]

Κορίτσια τι να πω μετά απ’ αυτά…

 

Απλά ευχαριστώ.

 

 

 

Naroualis με βοηθάς πάρα, μα πάρα πολύ με αυτό που λες σχετικά με τον λόξιγκα. Μάλιστα είναι και κάτι που σκεφτόμουν πολύ τελευταία κι έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οφείλεται στην αδυναμία (βάλε επίσης κούραση και τεμπελιά) μου ορισμένες φορές να αποστασιοποιηθώ από τον τρόπο που αυθόρμητα διηγούμαι μια ιστορία και να επικεντρωθώ στην αξία του ίδιου του λόγου σε σχέση με το θέμα και τους ήρωες.

 

 

 

Το ειρωνικό πάντως είναι, ότι όλη μου τη gorish διάθεση (ο έφηβος που λέγαμε) την έβγαλα στη φάντασυ ιστορία του Λέκγουελ. Εκεί οι περιγραφές είναι (πώς να το πω…) κάπως γραφικές.

 

 

 

Sonya ελπίζω το καμτσίκι να αφορά μονάχα τα άλογα…

 

 

 

Tiessa νομίζω ότι είναι πάντως ιδανικό βιβλίο για όσους δουλεύουν. Μπορούν όντως να τελειώνουν μια ιστορία την ημέρα.

[Tiessa]

Τώρα που τελείωσα επίσημα και την τελευταία ιστορία:

Έχω πολλά καλά λόγια να πω για το βιβλίο, αλλά θα ξεκινήσω ανάποδα, από τα κακά που αφορούν τη θεματολογία του τρόμου.

Παρόλο που δεν πολυδιαβάζω τρόμο, για λόγους που ανέφερα σε άλλο ποστ του τόπικ, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ένα ακόμα πρόβλημα με τον τρόμο είναι πως είναι πιο προβλέψιμος από τα άλλα είδη. Συνήθως ο εμπλεκόμενος θα πεθάνει κι αν δεν πεθάνει μάλλον τον περιμένει μια μοίρα που είναι χειρότερη από το θάνατο.Έγκειται λοιπόν στο συγγραφέα να με κάνει να ενδιαφερθώ στο πώς θα την πάθει και να με κρατήσει αρκετά.Τα καλά λόγια για το βιβλίο του Κωνσταντίνου είναι ότι στις περισσότερες ιστορίες, ακόμα και σε κείνες που δεν απέφυγε τα κλισέ, η ατμόσφαιρα και ο τρόπος που δόθηκε η περιγραφή, με κράτησε μέχρι την τελευταία λέξη.

 

Γενικά στα υπέρ του βιβλίου: Γλώσσα, περιγραφικότητα, ατμόσφαιρα, ασυνήθιστη επαφή με το τοπίο. Ζέστη, κρύο, χιόνι, λιοπύρι, όλα τόσο περιγραφικά που νομίζεις ότι τα αισθάνεσαι.

 

Η ομίχλη, το δάσος, οι ήχοι των ζωντανών και του νερού είναι ακόμα μέσα στα μάτια μου και στ’ αυτιά μου. Πρώτη φορά έγινε το ελληνικό τοπίο τόσο τρομακτικό.

 

 

Γενικά στα κατά του βιβλίου: Κάποιες από τις ιστορίες τελειώνουν απότομα, σαν να τις έχει βαρεθεί ξαφνικά ο συγγραφέας. Έτσι υπάρχει μια δυσανάλογη σχέση μεταξύ εισαγωγής και εξέλιξης με την κατάληξη και την όποια εξήγηση.

 

 

Στα επιμέρους: (Προσοχή, πολλά spoilers, αλλά είπα να μη γεμίσω το τόπο με tags) ? Προχωρήστε με δική σας ευθύνη!

 

 

"Η νύχτα της Λευκής Παπαρούνας"

 

Υπέροχη η ατμόσφαιρα, πολύ έξυπνη και πρωτότυπη. Ο απροσδιόριστος τρόμος που απλώνεται μέσα στη νύχτα προκαλεί ένα σφίξιμο στην καρδιά,

 

Ίσως η καλύτερη ιστορία της συλλογής

 

"Το στοίχημα"

 

Μια παρόμοια ιστορία ?δεν ξέρω από ποια πηγή παρμένη, ίσως και καμιά λαϊκή παράδοση ? την έλεγε ο παππούς μου. Αντίθετα όμως από τη διήγηση του παππού που επικεντρωνόταν στη λύση, εδώ κυριαρχούσαν οι σκηνές μέσα στο σπίτι και παρά την πεζή εξήγηση, η υπόνοια ότι δεν ήταν μόνο αυτό που είδαν μου έμεινε ζωντανή.

 

"Η Ξένη"

 

Μου άρεσε ιδιαίτερα. Η όλη περιγραφή της ξένης ήταν πολύ γοητευτική και η σκηνή στο ποτάμι με έστειλε.

 

 

"Ο δαίμονας του μεσημεριού"

 

Παρά τη ζοφερή κατάληξη, είχε μια πικάντικη γραφή που την έκανε διασκεδαστική. Και θα διακινδυνεύσω να πω, παρόλο που το έχουμε ξανακουβεντιάσει και σε άλλο τόπικ, ότι αυτό το διήγημα ήταν ένα δείγμα που καθαρά αντρικής γραφής.

 

 

"Αγαπημένε μου σύζυγε"

 

Άδικη μου φάνηκε και γι αυτό με στενοχώρησε. Καλή, κακή δε θα πω. Κάπου θίχτηκε η αίσθηση του δικαίου μέσα μου.

 

 

"Νέα Σοδειά"

 

Παρόλο που υποψιαζόμουνα το τέλος πριν ακόμα αρχίσω ? έφταιγε και το εισαγωγικό σχόλιο από το τέλος της προηγούμενης ιστορίας? το συγκεκριμένο διήγημα ήταν σε κάποιες στιγμές σαν ποίημα, που το διαβάζεις και δε σε νοιάζει το πώς και το γιατί. Οι σκηνές που περιγράφει τι ένιωθε με το κρασί ήταν ανεπανάληπτες. Μερικές παραγράφους τις διάβασα για απόλαυση τρεις-τέσσερις φορές.

 

 

"Το βουητό"

 

Ψυχογραφικά εξαιρετική. Η εικόνα της ζωής του χωριού ξεπρόβαλε ανάγλυφη. Από την άλλη, ήταν μια ιστορία με πολύ παράξενη ανατροπή. Έγινε ένα γεγονός που δεν περίμενα καθόλου, αλλά έμεινα και λίγο να το κοιτάζω σαν χαζή, προσπαθώντας να καταλάβω γιατί συνέβη.

 

"Η γυναίκα στο γεφύρι"

 

Ο τρόμος χτίστηκε και κορυφώθηκε με μεγάλη δεξιοτεχνία.

 

Εκεί που έχω ένα παράπονο (κι εδώ έρχομαι στη δυσαναλογία του τέλους με την αρχή) είναι ότι χτίζεται ένας χαρακτήρα κάπως αντιπαθής, ο οποίος όμως προσφέρει τη βοήθειά του στη γυναίκα. Ωστόσο, αφού το τέλος του δεν προήλθε από κάποιο κακό στοιχείο του χαρακτήρα του, μου φάνηκε υπερβολική η τόση ανάλυση. Ήταν σαν να χτιζόταν κάτι και να έμεινε στη μέση.

 

"Η πέτρα"

 

Αυτό το διήγημα είχε προδιαγραφές για να γίνει κάτι πολύ περισσότερο και με απογοήτευσε επειδή δεν έγινε. Βλ. και προηγούμενο. Έχουμε τόσες λεπτομέρειες για την ανασκαφή και πώς βρέθηκε η πέτρα και πάνω που αρχίζουν να γίνονται τα πράγματα ενδιαφέροντα, τελειώνει. Εδώ πραγματικά με άφησε στα κρύα του λουτρού.

 

"Γιωργάκη! Κακό παιδί"

 

Ο μικρός μού σήκωσε την τρίχα κάγκελο. Δεν πίστευα ότι διάβαζα τέτοια φρίκη.

 

Κατά κάποιον τρόπο ήταν η πιο σκληρή απ’ όλες τις ιστορίες. Εξαιρετικό δείγμα περιγραφής διαταραγμένης προσωπικότητας χωρίς όρια και τύψεις.

 

 

"Η εκδίκηση της μάγισσας"

 

Πολύ ωραία η ατμόσφαιρα στο δάσος και ο τρόμος στο χωριό. Θα ήθελα μια παράγραφο ακόμα για να δέσουν τα πράγματα καλύτερα. Το τέλος μού ήρθε λίγο βιαστικά.

 

"Το ρολόι"

 

καλά που με προϊδέασε η Naroualis ότι χάνεις τον ύπνο σου στο τέλος και το διάβασα στις 4 το απόγευμα. Εκείνες οι σκηνές με τις σκιές μέσα στο χωριό είναι η κατ’ εξοχήν συνταγή κατά της υπνηλίας!

 

Ξεκίνησα να το διαβάζω χαλαρά και ξαφνικά άρχισα να μαζεύομαι και να δαγκώνομαι και να με διαπερνούν ανατριχίλες. Η πιο τρομακτική απ’ όλες τις ιστορίες του βιβλίου και αυτή που έδεσε τελικά απόλυτα με την αρχή και την κατάληξη της περιπέτειας του αφηγητή. Πάρα, πάρα πολύ καλό. Μπράβο.

 

 

Παρόλο που γκρίνιαξα λίγο, η τελική μου εκτίμηση είναι ιδιαίτερα θετική.

 

Ελπίζω και εις ανώτερα με τον Λέκγουελ που παίρνει σύντομα σειρά.

 

Edited March 11, 2009 by Tiessa

[constantinos]

Tiessa χαίρομαι που σου άρεσαν οι ιστοριούλες μου, πολύ περισσότερο μάλιστα από τη στιγμή που δεν είσαι οπαδός του τρόμου. Κι ευχαριστώ για τα αναλυτικά σχόλια και τις παρατηρήσεις.

[Venea]

Τελείωσα και εγώ εχτές την Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας και οι εντυπώσεις μου μόνο θετικές μπορούν να χαρακτηριστούν.

 

Πρώτα απ’ όλα να επισημάνω πως είναι η πρώτη φορά που διαβάζω ελληνικό βιβλίο τρόμου. Τελικά με τρόμαξε περισσότερο το γεγονός ότι όλες οι ιστορίες διαδραματίζονται σε ελληνικά χωριά και όχι σε κάποια μακρινή χώρα…(σιγά τώρα μη ξεκινήσει το «κακό» από το τάδε χωρίο της Αμερικής να έρθει μέχρι την πόρτα μου στο Αιγάλεω….) Ακόμα και τα ελληνικά ονόματα με άγγιξαν περισσότερο.

 

Οι περιγραφές των τοπίων εκπληκτικές και μου θύμισαν το χωρίο του μπαμπά μου στην ‘Ήπειρο.

 

Το μόνο μου παράπονο –αναφέρθηκε και από τους προηγούμενους- είναι πως όλες οι ιστορίες μου φάνηκαν πολύ μικρές και τελείωναν απότομα. Όταν έφτανα στην τελευταία σελίδα έλεγα… «κιόλαςςς ??? γιατίιιι??»

 

 

Από τις ιστορίες ξεχώρισα την «Σοδειά». Την διάβασα 3 απανωτές φορές. Αν και το τέλος το περίμενα, δεν χαλάστηκα καθόλου. Όλες οι περιγραφές εκπληκτικές! Του γλεντιού, των συναισθημάτων που προκαλεί το κρασί, ακόμα και του Λαμπριανίδη!!!. Άσε που στο τέλος είχα μια τεράστια λαχτάρα να πιω κόκκινο κρασί…(Μου τα χάλασε όμως η αντιβίώση!! )

 

Συγχαρητήρια λοιπόν Κωνσταντίνε, και ας δυσκολεύτηκα λιγάκι να κοιμηθώ την πρώτη νύχτα! Έχω και το συνήθειο βλέπετε να διαβάζω στο κρεβάτι πριν τον ύπνο για να νανουριστώ…Αμμμ δε!!

[constantinos]

Τελείωσα και εγώ εχτές την Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας και οι εντυπώσεις μου μόνο θετικές μπορούν να χαρακτηριστούν.

 

Πρώτα απ’ όλα να επισημάνω πως είναι η πρώτη φορά που διαβάζω ελληνικό βιβλίο τρόμου. Τελικά με τρόμαξε περισσότερο το γεγονός ότι όλες οι ιστορίες διαδραματίζονται σε ελληνικά χωριά και όχι σε κάποια μακρινή χώρα…(σιγά τώρα μη ξεκινήσει το «κακό» από το τάδε χωρίο της Αμερικής να έρθει μέχρι την πόρτα μου στο Αιγάλεω….) Ακόμα και τα ελληνικά ονόματα με άγγιξαν περισσότερο.

 

Οι περιγραφές των τοπίων εκπληκτικές και μου θύμισαν το χωρίο του μπαμπά μου στην ‘Ήπειρο.

 

Το μόνο μου παράπονο –αναφέρθηκε και από τους προηγούμενους- είναι πως όλες οι ιστορίες μου φάνηκαν πολύ μικρές και τελείωναν απότομα. Όταν έφτανα στην τελευταία σελίδα έλεγα… «κιόλαςςς ??? γιατίιιι??»

 

 

Από τις ιστορίες ξεχώρισα την «Σοδειά». Την διάβασα 3 απανωτές φορές. Αν και το τέλος το περίμενα, δεν χαλάστηκα καθόλου. Όλες οι περιγραφές εκπληκτικές! Του γλεντιού, των συναισθημάτων που προκαλεί το κρασί, ακόμα και του Λαμπριανίδη!!!. Άσε που στο τέλος είχα μια τεράστια λαχτάρα να πιω κόκκινο κρασί…(Μου τα χάλασε όμως η αντιβίώση!! )

 

Συγχαρητήρια λοιπόν Κωνσταντίνε, και ας δυσκολεύτηκα λιγάκι να κοιμηθώ την πρώτη νύχτα! Έχω και το συνήθειο βλέπετε να διαβάζω στο κρεβάτι πριν τον ύπνο για να νανουριστώ…Αμμμ δε!!

 

Venea σ’ ευχαριστώ κι εσένα για την «τόλμη» σου ν’ αγοράσεις το βιβλίο και χαίρομαι στ’ αλήθεια που σου κράτησε ωραία(???) συντροφιά. Και φυσικά σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια… ;)

[sora_1]

μμμμ..... ενδιαφερον πρεπει να ειναι!

θα το αγορασω και αυτο...

[Nihilio]

To βιβλίο αυτό ήταν το τελευταίο που διάβασα τη χρονιά που πέρασε και μπορώ να πω ότι την έκλεισε ικανοποητικά.

 

Πρώτη θετική εντύπωση ήταν η εξαιρετική γραφή. Ολόσωστη, στρωτή και γεμάτη χρώμα με προετοίμασε για μια δουλειά αντάξια των ξένων.

Το Ελληνικό χρώμα (και δη της επαρχίας) δίνει μια παραπάνω νότα στο όλο αποτέλεσμα, μια τρομαχτική οικειότητα.

Τρομαχτική οικειότητα φέρνουν και οι ιδέες. Λείπει η πρωτότυπη ιδέα και γενικά ακολουθούνται ψιλοκλασικά μοτίβα, όμως (κι εδώ θα διατυπώσω τη μοναδική μου αντίρρηση) έχω την αίσθηση ότι τελειώνεις τις ιστορίες πολύ πιο γρήγορα από όσο πρέπει, έτσι ώστε να μην φτάνουν στην κορύφωσή τους. Το μοναδικό μείον της συλλογής.

 

Από τις ιστορίες ξεχώρησα τα "νέα σοδειά" (για την εξαιρετική περιγραφή των κρασιών) την "πέτρα" (που είχε προοπτικές) και το "ρολόι" (για το πολύ σωστό timing του).

[white_unicorn]

Προσωπικά διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο κάποιους μήνες πριν οπότε δεν τα έχω τόσο "φρέσκα" στην μνήμη μου....

 

Ένα είναι σίγουρο... τελείωσα το βιβλίο απόγευμα νομίζω και πάλι... χρειαζόμουν χρόνο για να περάσω στην πραγματικότητα... γενικά δεν το παθαίνω συχνά να με επηρεάζει τόσο πολύ ένα βιβλίο.... αλλά με το τέλος του συγκεκριμένου το 'ηθικόν' δίδαγμα ήταν "Αν ποτέ βρεθείς σε δρόμο με ομίχλη, σε άγνωστο μέρος.... μην ακολουθήσεις την μικρή κοπέλα με το ποδήλατο..."

 

Ακόμα θυμάμαι την ιστορία με το γεφύρι και το εγκαταλελειμένο χωρίο που ο χρόνος... έπαιζε παιχνίδια... αν και στην ιστορία με τον αμπελώνα σχεδόν περίμενα την εξέλιξη , ήταν... σαν να με παρασέρνει η ιστορία και να βλέπω την σκηνή....

 

Όταν γυρίσω Κέρκυρα ελπίζω να ξανάρχίσω το βιβλίο για περισσότερες λεπτομέριες.... και ένα είναι σίγουρο στην επόμενη εξόρμηση μου σε βιβλιοπωλείο (που έχει αργήσει πάρα πολύ, ομολογώ) η ιστορία του Λέκγουελ θα με ακολουθήσει σπίτι... ελπίζω μόνο να μην χρειαστεί να διαβάσω τίποτα άλλο μετά... γιατί ειλικρινά με την Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας.... αν και δοίμασα να διαβάσω κάτι άλλο (δοκιμασμένο ξανά) δεν κατάφερα τίποτα...

 

and that's all for now

over and out

[Arachnida]

Το Σάββατο 27 Μαρτίου στις 19:00, η "Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας" ταξιδεύει στην Κόνιτσα.

 

Η εκδήλωση γίνεται στο βιβλιοπωλείο Πλουμής (κεντρική πλατεία Κόνιτσας) και για το βιβλίο θα μιλήσουμε εγώ και ο ίδιος ο συγγραφέας.

 

Επίσης θα πούμε δυο λόγια και για το άλλο βιβλίο του Κωνσταντίνου Μίσσιου, τον "Λέκγουελ".

 

Αν είστε κάπου εκεί κοντά, σας περιμένουμε!

[Dark desire]

Εχω ξαναπει καλα λόγια για το συγκεκριμενο βιβλιο και κοντευω να καταντησω γραφικη, αλλα....

Τελικα ειναι ερωτας το πονημα σου Κωνσταντινε. Οχι καψουρα (από αυτες που περνανε μολις ξεφτισει το πρωτο παθος) αλλα αληθινος ερωτας, σχεση ζωης. Το'χω διαβασει παμπολλες φορες κι ακομη δεν το χόρτασα, δεν το βαρεθηκα, δεν με κουρασε. Ακομη βυθιζομαι στις σελιδες του με τον ενθουσιασμο πιτσιρικιου σε μαγαζι με γλυκα, με την τρελα εφηβης που νιωθει την καρδια της να πρωτοχτυπαει (ο αντρας μου, για πλακα, λεει ότι ειναι το μόνο αρσενικο που τρωει κερατο από...σελιδες!)

[Electroscribe]

Το Σάββατο 27 Μαρτίου στις 19:00, η "Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας" ταξιδεύει στην Κόνιτσα.

 

Η εκδήλωση γίνεται στο βιβλιοπωλείο Πλουμής (κεντρική πλατεία Κόνιτσας) και για το βιβλίο θα μιλήσουμε εγώ και ο ίδιος ο συγγραφέας.

 

Επίσης θα πούμε δυο λόγια και για το άλλο βιβλίο του Κωνσταντίνου Μίσσιου, τον "Λέκγουελ".

 

Αν είστε κάπου εκεί κοντά, σας περιμένουμε!

 

 

Σήμερα, για τους φίλους της φανταστικής λογοτεχνίας που βρίσκονται στην Ήπειρο

[reigninblood]

Πραγματικα πολυ ωραιο βιβλιο! Εχει πολυ καιρο που το διαβασα, οποτε δεν μπορω να θυμαμαι λεπτομερειες. Απο αυτα που θυμαμαι ομως, ειναι πως, μονο 2-3 ιστοριουλες μου ειχαν αφησει μετριες εντυπωσεις, οι αλλες απλα πολυ καλες και με υπεροχο κατ' εμε τελος! Τα συγχαρητηρια και απο μενα στον Κωνσταντινο.

[Nihilio]

Το Σάββατο στη Βύνη με ρώτησε κάποιος (που δε θα αναφέρω ποιος ήταν) "Ρε συ Μιχάλη, αυτόν τον Constantinos τον ξέρεις; Είναι πολύ καλός και αναρρωτιέμαι αν έχει βγάλει κανένα βιβλίο." Για να λυθεί η απορία και σε ποστ, αυτό εδώ είναι το πρώτο βιβλίο του.

[BlackCatGirl]

το οποιο παρεμπιπτοντως ειναι το επομενο βιβλιο που θα αγορασω.

Edited October 25, 2011 by BlackCatGirl

[Arachnida]

το οποιο παρεμπιπτοντως ειναι το επομενο βιβλιο που θα αγορασω.

 

Αξίζει. Είναι από τα αγαπημένα μου και για μένα ίσως το καλύτερο βιβλίο ελληνικού τρόμου.

[BlackCatGirl]

Σήμερα το πρωί τελείωσα και εγώ τη Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας.

Το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Έχει μια πολύ καλή δομή (ο τρόπος που συνδέονται οι ιστορίες μεταξύ τους με κέρδισε από τη πρώτη στιγμή), έχει πανέξυπνες ιδέες στη κάθε ιστορία, και οι περισσότερες από αυτές έχουν πρωτοτυπία ως προς τη πλοκή.

Έχω διαβάσει ελληνικά βιβλία πάνω στα SFF και μου είχαν αφήσει μετριότατες εντυπώσεις. Ειλικρινά λυπάμαι που δεν ανακάλυψα το βιβλίο νωρίτερα.

Η τελευταία ιστορία του "Ρολογιού" ήταν η αγαπημένη μου, καθώς με έκανε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να ανατριχιάσω...Κάπου στις τελευταίες παραγράφους τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη. Πιστέψτε με, παρότι τρελή fan του horror, δε μου συμβαίνει συχνά.Συμφωνώ απόλυτα με τη συνονόματη προλαλήσασα ότι:

Πρώτη φορά έγινε το ελληνικό τοπίο τόσο τρομακτικό.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!!!!

 

 

Τα θερμότατά μου συγχαρητήρια στο Κωνσταντίνο, και εύχομαι να συνεχίσει τη προσπάθειά του, για να μας μεταφέρει για πολύ πολύ ακόμα στους creepy κόσμους του.

Να ΄σαι καλά.

 

 

 

Edited November 9, 2011 by BlackCatGirl

[Adicto]

Το ξεκίνησα και εγώ.