Η νύχτα της λευκής παπαρούνας

[Adicto]

Πολύ πολύ καλό βιβλίο, μπράβο Κωνσταντίνε! Ευκολοδιάβαστο και με σκηνές που μένουν στο κεφάλι. Δεν υπήρχε κάτι το πολύ πρωτότυπο στις ιστορίες, αλλά πιστεύω οτι εκεί έγκειται και ένα μέρος της δύναμής τους. Δλδ, όλες σχεδόν μου έφερναν στο μυαλό ιστορίες που άκουγα μικρός στο χωριό και μου σήκωναν την τρίχα κάγκελο. Και εσύ ήρθες και τις ανέσυρες από τα βαθη της μνήμης και ω ναι, με τρόμαξες. Μου θύμισες οτι η καλή ιστορία Τρόμου δεν χρειάζεται (πάντα) όυτε την σούπερ επαναστατική ιδέα, ούτε τις μεταμοντέρνες φόρμες, ούτε κουβάδες αίματος. Αρκεί μια σκιά εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αρκεί η εικόνα και οι ήχοι ενός δάσους το βράδυ, αρκεί η μετρημένη χρήση μίας αρχετυπικής εικόνας που ανασύρει αρχέγονους φόβους.

Κορυφαία για μένα ιστορία το Ρολόι (πολλούς πόντους για κλιμάκωσή της) και ακολουθεί το Στοίχημα όπου πραγματικά με "έβαλες" μεσα στο σπίτι.

 

Που χρήζει βελτίωσης; Θα σταθώ σε αυτό που έγραψε και η Ναρουάλις. Εδώ και εκεί έσκαγε μύτη ένας αφηγηματικός λόξυγγας όντως, η αφήγηση γινόταν σχεδόν εφηβική και σε πέταγε έξω από την ιστορία. Και ίσως κάποιες ιστορίες χρειάζονταν "άπλωμα".

 

Γενικά, ανετα στο τοπ 3 Ελληνικού Τρόμου.

 

υγ Πολύ καλό και το εξώφυλλο!

[constantinos]

Αγαπητέ Adicto σ’ ευχαριστώ κι εσένα για την ανάγνωση των διηγημάτων καιμετά από προσεκτικό κοίταγμα των ιστοριών που πια έχουν κρυώσει και στο δικόαισθητικό κριτήριο, συμφωνώ μαζί σου πως κάποιες δικαιούνταν περισσότερο χώρογια να «ανθίσουν» ολοκληρωτικά. Είναικάτι που σίγουρα θα το προσέξω στο μέλλον αν και όλοι ξέρουμε πως τελικά ηαποστασιοποίηση και η έγκαιρη διαπίστωση των προβλημάτων ενός λογοτεχνικούκειμένου, αποδεικνύεται ως η πιο δύσκολη διαδικασία. Είδομεν!

 

 

[Guest Casper]

Το Σάββατο στη Βύνη με ρώτησε κάποιος (που δε θα αναφέρω ποιος ήταν) "Ρε συ Μιχάλη, αυτόν τον Constantinos τον ξέρεις; Είναι πολύ καλός και αναρρωτιέμαι αν έχει βγάλει κανένα βιβλίο." Για να λυθεί η απορία και σε ποστ, αυτό εδώ είναι το πρώτο βιβλίο του.

Τωρα και να το αναφέρεις Μιχάλη μου δεν πειράζει, αφού το άτομο κατοικει πια σε "παράλληλο σύμπαν". Η δε άποψη του για τον Constantinos δεν επηρρεάστηκε από την μετοίκηση

[Alucard]

Το βιβλίο το τελείωσα πριν από μερικές μέρες και το βρήκα πολύ καλό. Δεν ξετρελάθηκα, να πούμε και την αλήθεια, αλλά για ελληνικό βιβλίο είναι πολύ ωραίο. Το ευχαριστήθηκα, το διάβασα μέσα σε 3 νύχτες. Δεν ένιωσα τρόμο, αλλά μια ανατριχίλα την είχα. Κοίταζα κάπως τις σκιές. Βρήκα πολύ έξυπνο τον τρόπο που ενώνονταν οι ιστορίες, ενώ στην αρχή μου φάνηκε κάπως χαζός. Είχα ένα θέμα με κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα

(χειμώνας, μικρό χωριό, κάποιος ξένος)

αλλά καταλαβαίνω γιατί υπήρχαν. Αγαπημένες ιστορίες η Γυναίκα στο γεφύρι, Το Ρολόι και Το Στοίχημα. Συγχαρητήρια και από μένα, Κωνσταντίνε! Περιμένω το επόμενο!

[mman]

Μετά από τόσα χρόνια αξιώθηκα και ξεκινώ χωρίς εισαγωγές:

 

Υπερβολικά πολλά (πέντε σε εφτά γραμμές!) αποσιωπητικά στο οπισθόφυλλο. Αν δεν είχα ακούσει για το βιβλίο, θα ήταν λόγος να μην το ανοίξω καθόλου.

 

Μεγάλο φάουλ του εκδοτικού στις εσωτερικές σελίδες. Χαρακτηρίζει το βιβλίο «Μυθιστόρημα», ενώ είναι σπονδυλωτή συλλογή διηγημάτων. Εντάξει, όλοι ξέρουμε ότι το μυθιστόρημα πουλάει καλύτερα, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί να βαφτίζουμε τη φόρμα καταπώς μας βολεύει. Για τον ίδιο, προφανώς, λόγο (κακώς) δεν υπάρχουν περιεχόμενα.

 

Όπως και στον Λέκγουελ, η γραφή είναι πολύ ξεκούραστη και με ελάχιστα εκφραστικά λάθη (έχουν ξεφύγει δυο-τρεις ανακρίβειες). Κι εδώ έχουμε πολύ καλή χρήση της γλώσσας και εξαιρετικά ταιριαστό λεξιλόγιο.

 

Στα συν:

Οι περιγραφές του τοπίου και του καιρού.

Το ελληνικό περιβάλλον και η οικειότητα που αυτό προσδίδει. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ατού του βιβλίου, καθώς δίνεται πολύ πειστικά.

Η ατμόσφαιρα.

Οι φυσικοί, ως επί το πλείστον διάλογοι και το λεξιλόγιό τους.

 

Στα πλην:

Η γραφή έχει λίγες πραγματικά δυνατές στιγμές.

Η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας μερικών ιστοριών (βλ. παρακάτω) η οποία καταστρέφει, για μένα τουλάχιστον κάθε καλή προσπάθεια συγγραφής τους.

Η μη κορύφωση ή η αδύναμη κορύφωση κάποιων ιστοριών.

 

Τα διηγήματα:

Τρία απ’ αυτά (Το στοίχημα, Η ξένη και Γιωργάκη! Κακό παιδί!) έχουν τόσο τετριμμένη υπόθεση, που είναι σαν να τα έχει διαβάσει κανείς πολλές φορές. Άλλη μία δεν προσθέτει τίποτα περισσότερο. Ειδικά Το στοίχημα, είναι τόσο γνωστή ιστορία αφού κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα για δεκαετίες -ίσως και παραπάνω- που, ειλικρινά, προσωπικά ένιωσα «προδομένος» αναγνωστικά όταν συνειδητοποίησα ότι το πηγαίνει ακριβώς πάνω στο κλισέ. Αν δεν ήξερα τον συγγραφέα (ώστε να είμαι βέβαιος ότι δεν ήταν αυτή η πρόθεσή του) θα μου δινόταν η εντύπωση ότι προσπαθεί να προσεταιριστεί έναν λαϊκό μύθο. Καμία από τις παραπάνω αντιρρήσεις μου δεν θα ίσχυε αν έβλεπα μια προσπάθεια κάποιας προσωπικής προσθήκης στα ήδη γνωστά, πέραν της καλής ατμόσφαιρας και ύφους, εννοείται.

Δύο ιστορίες (Το βουητό και Η πέτρα) με άφησαν με την απορία για κάποια σημεία τους και με την υποψία ότι τους λείπει πληροφορία, οπότε το πρόσημο ήταν κι εδώ μάλλον αρνητικό.

Η εκδίκηση της μάγισσας είχε όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε κάτι πολύ ισχυρό, αλλά από τη μία μου τα χάλασε ο χαρακτήρας-καρικατούρα του παπά που καταστρέφει όλη την αγωνία και από την άλλη το κλισέ τέλος. (Επίσης, η εισαγωγή της μάγισσας τόσο κοντά στο τέλος.)

Η γυναίκα στο γεφύρι υποφέρει από την ίδια αίσθηση ότι το έχεις ξαναδιαβάσει, αλλά η ατμόσφαιρα εδώ δουλεύει πολύ καλύτερα, τόσο που το τελικό αποτέλεσμα κλίνει προς το θετικό.

Η μοίρα κάθε ιστορίας-σκελετού σε τέτοιες σπονδυλωτές συλλογές διηγημάτων είναι να είναι λίγο ως πολύ άχαρες. Το καλωσόρισμα, αν και δεν ξεφεύγει απ’ τον κανόνα, έχει ένα συμπαθητικό τέλος και πολύ καλή ατμόσφαιρά στην ταβέρνα.

 

Μπαίνουμε στα βαθιά, στους λόγους για τους οποίους, κατά τη γνώμη μου, το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί και πραγματικά τιμά τον αναγνωστικό του χρόνο.

Το ρολόι. Για το περιβάλλον, το τοπίο και, κυρίως, την αγωνία.

Η νύχτα της λευκής παπαρούνας. Για την αβίαστη ανάδυση του αόριστου φόβου στο χωριάτικο σκηνικό.

Αγαπημένε μου σύζυγε. Για τον σέξυ-χωρίς-να-κάνω-τίποτα αντρικό χαρακτήρα που ζήλεψα. Για τον σαρκικό πόθο, το σεντόνι και το δυνατό, κινηματογραφικό τέλος.

Νέα σοδειά, το πιο μοντέρνο σκηνικά και θεματολογικά διήγημα του βιβλίου και νομίζω το πιο ώριμο απ’ όλα. Για την προσοχή στη λεπτομέρεια, την πραγματολογική πειστικότητα, την ιδέα και την πολύ καλή εκτέλεση συνολικά.

Ο δαίμονας του μεσημεριού. Για τον δαίμονα, τη μεταστροφή της Μάγδας, και όλη τη σκηνή με τον νεκρό. Μάλλον το πιο δυνατό διήγημα για μένα.

 

Γενική εντύπωση: Όπως έλεγα κι αλλού για να θεωρήσω μια συλλογή διηγημάτων επιτυχημένη αρκεί να μου αρέσει το ένα τρίτο των ιστοριών. Με 5 στα 13 και δύο ακόμα καλά, Η νύχτα της λευκής παπαρούνας πιάνει πολύ άνετα αυτό το κριτήριο, οπότε η γενική εντύπωση είναι σίγουρα θετική. Επίσης, το βιβλίο κερδίζει πολλούς πόντους για το πάντρεμα του τρόμου με το ελληνικό στοιχείο. Πάντα ένιωθα ότι, ειδικά το επαρχιώτικο σκηνικό της χώρας μας, μπορεί να γίνει εξαιρετικός καμβάς γι’ αυτό το είδος και τώρα πλέον συνειδητοποιώ ότι τόσο καιρό το είχα αναγνωστικό παράπονο που δεν είχα διαβάσει κάτι μοντέρνο σ’ αυτό το πεδίο.

Edited April 6, 2014 by mman

[Natasha]

Διάβασα κι εγώ το βιβλίο, ήταν χορταστικό και του βάζω 4/5
 
Γενικά, μου άρεσε το λεξιλόγιο και η ατμόσφαιρα που έβγαζαν όλα τα διηγήματα. Χάρηκα πολύ που διάβαζα village-horror που σαν χώρα έχουμε αφήσει ανεκμετάλλευτο Αυτό που με έβγαζε ελαφρά από το κλίμα ήταν κάποιες αλλαγές οπτικής γωνίας που υπήρχαν στους διαλόγους και κάποιες καταλήξεις που έρχονταν λίγο απότομα.
 

Αγαπημένες μου ιστορίες:

Το ρολόι (έπρεπε να τον έχει χωρίσει από την αρχή τον ανόητο που την έσερνε στα κατσάβραχα, λες και χαθήκαν τα ξενοδοχεία)
Ο δαίμονας του μεσημεριού (από τον τίτλο ακόμη μου άρεσε, και είχε πολύ δυνατή εικόνα με τον νεκρό και τη Μάγδα),

Αγαπημένε μου σύζυγε (λυπήθηκα την γυναίκα εδώ, ξυνή της βγήκε η χαρά),

Η νύχτα της λευκής παπαρούνας (αν και πολύ θα ήθελα να ξέρω τι/ποιον άρπαξε εκείνο το πλάσμα, γιατί θα με έκανε να νοιαστώ παραπάνω).
 
Το πρόβλημά μου ήταν ότι αρκετές ιστορίες αδικούνταν λόγω τέλους, ή μάλλον λόγω της έλλειψής του. Για παράδειγμα στις ιστορίες "H Πέτρα" και "H Ξένη" που μου άρεσαν πολύ, το τέλος μου ήρθε λίγο απότομο, σαν εύκολη λύση. Επίσης στο "Η εκδίκηση της μάγισσας" πολύ εύκολα δεχτήκανε οι χωριανοί ότι ο παπάς ήταν το θεριό. Αν είχε ο παπάς κάποιο αναγνωριστικό σημάδι πχ αφύσικα μεγάλα δόντια όταν τον βρήκανε θα ήταν πιο ομαλό.
 
Όμως, το τέλος του διηγήματος που δένει όλα τα άλλα και μαζί του κλείνει το βιβλίο είναι αυτό που θα έλεγε κανείς το "σωστό" τέλος, δηλαδή είναι η μόνη κατάληξη που θα το δικαίωνε απόλυτα. Έτσι, το βιβλίο σε αφήνει με αίσθηση ικανοποίησης και αυτό από μόνο του είναι επιτυχία.

 

Edited August 30, 2014 by Natasha

[volyros]

Σημερα το αρχισα κι εγω και εχω διαβασει τις πρωτες 3 ιστοριες!Ειναι το πρωτο Ελληνικο βιβλιο τρομου που διαβαζω και η εντυπωση ως τωρα ειναι θετικη.Θα επανελθω μολις το τελειωσω.

 

Και μια φωτο που τραβηξα μετα την αναγνωση του διηγηματος "Η νυχτα της λευκης παπαρουνας"!!!

[volyros]

Μολις το τελειωσα κι εγω.Οπως ειπα ηταν το πρωτο Ελληνικο βιβλιο τρομου που διαβασα και η αισθηση ειναι θετικη χωρις ομως να εχω ενθουσιαστει.

 

Η γραφη ηταν καλη αλλα νομιζω οτι οι ιστοριες ηθελαν ολες ανεξαιρετως το κατι παραπανω τους,σαν να βιαζοταν ο συγγραφεας να τις τελειωσει με αποτελεσμα να μην προλαβαινεις να ταυτιστεις με ατμοσφαιρα,χαρακτηρες κτλ.Ενα αλλο μειον ειναι οτι ευκολα φανταζοσουν το τελος απο πολυ νωρις αν και αυτο εχει να κανει με την αντιληψη του αναγνωστη και ειναι τελςιως υποκειμενικο.

 

Αγαπημενες ιστοριες οι:Η νυχτα της λευκης παπαρουνας,Νεα σοδεια,ο δαιμονας του μεσημεριου(πολυ μορφη ο δαιμονας!!).αγαπημενε μου συζυγε,το στοιχημα και το ρολοι.

 

Αντιθετως τα:Η πετρα,η γυναικα στο γεφυρι και το βουητο ηταν εντελως αδιαφορα.Ειδικα στο βουητο ακομα δεν εχω καταλαβει τι εγινε-περι τινος προκειται..

 

Το σιγουρο ειναι οτι το ευχαριστηθηκα και θελω να διαβασω κι αλλα του συγγραφεως, μαλιστα στο ταχυδρομειου Ηρακλειου Κρητης περιμενει να παω να τον παραλαβω αυριο ο Λεκγουελ,τον οποιο ανταλλαξα με το "Ο χρυσος σκαραβαιος και αλλες ιστοριες" του Εντγκαρ Αλλαν Ποε(τριζουν τα κοκκαλα του αυτη την στιγμη Costandine Μισσιο :-P)

[Mictantecutli]

το έχω διαβάσει κι εγώ λίγο καιρό τώρα και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Μάλλον το Ελληνικό village horror(υπάρχει τέτοιο είδος;) μου αρέσει πολύ. Γιατί και πρόσφατα διάβασα το "Εκείνος που τραγουδάει πάνω από τα βουνα" και αγαπημένη μου ιστορία ήταν μία, ανάλογου περιεχομένου.

[Σκοτεινός]

Αναφέρεσαι στο "Σκιάχτρο" από το "Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά". (Εντάξει, με την εορταστική διάθεση το ρίξαμε και στο τραγούδι!) 

[Mictantecutli]

Ξέρει κανένας τι γίνεται με τον συγγραφέα; Ετοιμάζει κάτι; 

[Nihilio]

Ξέρει κανένας τι γίνεται με τον συγγραφέα; Ετοιμάζει κάτι; 

Είχε βγάλει και άλλο ένα μυθιστόρημα φάνταζυ, το "Ο Λέκγουελ και οι Ξεχασμένοι Θεοί". Τώρα, για το τι γίνεται, μόλις μπει στο φόρουμ φαντάζομαι να μας τα πει και ο ίδιος

[BladeRunner]

Πριν από λίγο τελείωσα και εγώ το βιβλίο του Κωνσταντίνου Μίσσιου και μπορώ να πω ότι πέρασα πολύ καλά. Πάντα πίστευα ότι πολλά από τα τοπία της ελληνικής επαρχίας προσφέρονται για μια καλή ιστορία τρόμου και ήθελα πολύ να διαβάσω κάτι σχετικό, γιατί καλές είναι οι μικρές πόλεις του Μέιν, όμως ένα χωριό σαν το Βίτσι είναι πιο κοντά σ'αυτά που έχω ζήσει και μια ιστορία τρόμου που διαδραματίζεται σ'ένα τέτοιο χωριό μπορεί πιο εύκολα να με ανατριχιάσει.

 

Δεν έχω το χρόνο να σχολιάσω το κάθε διήγημα ξεχωριστά, η γενική αίσθηση που μου άφησε το βιβλίο πάντως είναι πάρα πολύ καλή. Σίγουρα οι περισσότερες ιστορίες ίσως δεν έχουν κάτι το εντελώς πρωτότυπο ή το καινούργιο να πουν και βασίζονται σε κάποια κλισέ, νομίζω όμως ότι ο τρόπος που είναι γραμμένες, η ατμόσφαιρα τους και φυσικά το ελληνικό φόντο, τις κάνουν αρκετά ξεχωριστές. Ειλικρινά δεν νιώθω μεγάλο παράπονο από καμία ιστορία, όλες μου άρεσαν έστω και λίγο, κάτι που μόνο ως θετικό το εκλαμβάνω.

 

Τα τρία διηγήματα που ξεχωρίζω με σχετική ευκολία από τα υπόλοιπα, είναι το "Ο δαίμονας του μεσημεριού", που είναι ένα πραγματικό διαμάντι, το "Η νέα σοδειά" για την εξαιρετική εκτέλεση, τον σωστό ρυθμό και το απίθανο τέλος, και βέβαια το "Το ρολόι" για την ανατριχιαστική ατμόσφαιρά του, το περιβάλλον και την αγωνία του. Ως πιο αδύναμες στιγμές της συλλογής θα χαρακτήριζα τα διηγήματα "Το βουητό", που με άφησε με απορίες, το "Η πέτρα", που δεν μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση πέραν της γραφής και το "Η γυναίκα στο γεφύρι", που μου φάνηκε κάπως βιαστικό στο τέλος. Όπως είπα όμως όλα τα διηγήματα μου πρόσφεραν ανατριχίλες και με ικανοποίησαν.

 

Κακώς αναφέρεται στην αρχή ότι το βιβλίο είναι μυθιστόρημα, μιας και δεν είναι, αφού αποτελείται από ξεχωριστές ιστορίες, που όμως συνδέονται μ'έναν ιδιαίτερο τρόπο και συνθέτουν έναν ανατριχιαστικό κόσμο. Ίσως να μην τρομάξετε πολύ, σίγουρα όμως σε ορισμένα σημεία θα σκιαχτείτε. Και, πιστέψτε με, η αφήγηση είναι τόσο καλή και ιδιαίτερη, που εύκολα κάνει τον αναγνώστη να ταξιδέψει στα σκοτεινά μέρη των ιστοριών και να νιώσει στο πετσί του τα αλλόκοτα γεγονότα που συμβαίνουν.

 

8/10