month Posted March 13, 2009 Share Posted March 13, 2009 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Month Είδος: επιστημονική φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 384 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Σνιπετάκι, προοριζότανε για τον διαγωνισμό. το καλό είναι ότι έκατσα και έγραψα. Δεν θα φάει διόρθωση απο μέρους μου ποτέ. Μουσική… Μουσική γέμιζε τον χώρο, τα αφτιά, και τις ψυχές όλων αυτών που είχαν πάει να δουν την παράσταση. Μουσική που μίλαγε χωρίς λόγια, που σε ταξίδευε χωρίς λέξεις. Μουσική που χωρίς καν την ύπαρξη της τραγουδίστριας σε ταξίδευε. Και εκεί που έλεγες ότι όλα είναι πανέμορφα, η τραγουδίστρια ξεκίναγε το δικό της ταξίδι. Σιγανά αρχικά, με πιότερη δύναμη πιο μετά, με μια τραγικότητα στην φωνή, μια παράκληση σε άγνωστους Θεούς να την ακούσουν. Λόγια που δένανε με την μελωδία, μουσική που έσπρωχνε του στίχους, μέχρι που έφτανε σε ένα οργασμικό κρεσέντο. Και μετά… σιωπή. Μια φιγούρα αναδεύεται από το κοινό, λες και ξυπνά από λήθαργο αιώνιο. Αρχίζει να χειροκροτεί. Μετά και δεύτερη, και τρίτη. Ξαφνικά όλη η αίθουσα ξεσπάει σε ένα μανιασμένο χειροκρότημα που κάνει τους τοίχους να σείονται. Υποκλίνεται. Παίρνει τους μουσικούς από τα χέρια και υποκλίνονται μαζί. Και τέλος. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που την είδα. Το όνομά της δεν έχει σημασία πλέον. Ούτε και το δικό μου. Αυτό που έχει σημασία ήταν το τι ζήσαμε. Αυτό που ήμασταν. Ήμασταν ερωτευμένοι. Ήμασταν παιδιά. Ήμασταν ανέμελοι. Ήμασταν στόχος για τον κάθε ανεγκέφαλο που ήθελε να βγάλει λεφτά. Μας εκμεταλλευόντουσαν και το ξέραμε. Μέχρι να γνωριστούμε δεν ενδιαφερόμασταν αρκετά για να παλέψουμε για αυτά που μας άξιζαν. Όταν γνωριστήκαμε τα πράγματα άλλαξαν. Όπως άλλαξε και η τέχνη μας. Νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλο με τέτοιο πάθος και ζέση που δεν μπορεί να περιγραφεί. Δεν μπορούσαμε ο ένας χωρίς την παρουσία του άλλου. Αναπνέαμε τις ίδιες ανάσες. Ζούσαμε στους ίδιους ρυθμούς. Τα πάντα μαζί. Για πάντα. Και τότε χάθηκε. Ξαφνικά. Χωρίς αιτία, χωρίς εξήγηση, χωρίς να βρεθεί ποτέ. Περίμενα χρόνια. Πια δεν υπάρχει ελπίδα. Αυτό λοιπόν είναι το τέλος μου. Ο Χάρης έβγαλε τα ακουστικά από τα αυτιά του, τα μάτια του δακρυσμένα. Μπροστά του το μικρό δισκάκι που πλέον έπαψε να παίζει. Σηκώθηκε από την καρέκλα του και έφυγε αμίλητος. Από την άλλη ο μαγαζάτορας έτριβε τα χέρια του. Από τότε που καταφέρανε και στέλνανε τα αισθήματα πίσω από την μουσική στο μυαλό άμεσα μέσω της ειδικής συσκευής, οι δουλειές πηγαίνανε καλύτερα από ποτέ. Και επιτέλους κατάφερε να ξηλώσει τους θαλάμους με τις ταινίες ιδιωτικής προβολής, και να τους μετατρέψει σε κάτι που μπορούσε ο καθένας να χρησιμοποιήσει. Στην τελική το πάθος του ήταν η μουσική, και όχι οι «ερωτικές» ταινίες. Edit: Ένα ορθογραφικούλι! Edited April 6, 2009 by tetartos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted March 13, 2009 Share Posted March 13, 2009 Ενδιαφέρον. Δεν θεωρώ ότι χρειάζεται να το αναλύσω. Μου άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted April 6, 2009 Author Share Posted April 6, 2009 Και εδώ είναι που μπαίνει η πιο γνωστή ατάκα όλων των εποχών. Η ατάκα, που στα χείλη ενός Kender, μπορεί να προκαλέσει ένα ανδρείο ιππότη να παραλύσει από το φόβο. ΟΥΠΣ!!! Όπως σωστά επισήμανε ο τέταρτος, (μετά τον τρίτο και πριν τον πέμπτο) ο τίτλος έπρεπε να έχει ο αντί για ω. Δεν πειράζει, τα λάθη φτιάχνουν χαρακτήρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted April 6, 2009 Share Posted April 6, 2009 Διόρθωσα το ορθογραφικούλι, αφού τον έφτιαξες τον χαρακτήρα! Και btw, μια καλή ιδέα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.