Imagine!

[DinMacXanthi]

Όνομα Συγγραφέα: Κέλλης Κωνσταντίνος

Είδος: Κωμικό fantasy just for laughs

Βία; μπαα...τίποτα graphic

Σεξ; nope... plenty of drugs and rock&roll though.

Αριθμός Λέξεων: 2955

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Είπα να γράψω κάτι ανάλαφρο/εξωφρενικό για να βγάλει γέλιο σε όσους ανήκουν στην κατηγορία "γουστάρω το fantasy / άκουγα-ακούω κλασσικό Ροκ (και όχι μόνο)" Αναρωτιέμαι αν γίνεται κάποιος να αναγνωρίσει το σύνολο των rock references αλλά υπάρχουν αρκετά για όλους. Ελπίζω να σας κάνει να γελάσετε και να είναι διαφορετικό από αυτό που σκεφτήκατε όταν είδατε τον τίτλο "τραγούδι" στον διαγωνισμό. Μια ιστορία που γράφτηκε μεταξύ 12 κ 3 το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, το μυαλό δουλεύει και παράγει διαφορετικά τότε. Επίσης για τους φανατικούς D&D παίκτες, συγχωρήστε κάποια λάθη ονομάτων, θυσιάστηκαν στο όνομα της πλοκής, plus οι μέρες μου σαν DM τελειώσαν χρόνια τώρα, ότι θυμάμαι χρησιμοποίησα.

Oh, by the way it's in English, people.

 

EDIT: Η ιστορία μέσα στο ποστ για τον Σόλονορ που το απαίτησε (thy will be done) και για όποιον άλλον δεν μπορούσε να κατεβάσει το αρχείο.

 

 

 

IMAGINE!

 

 

 

The office door was half-open. The voices heard from behind didn’t seem eager to offer a comfy chair and cookies to anyone waiting outside. The hall, teeming with people of every hue and shape, less than an hour ago, had been totally emptied. The muscle standing –no, looming right by the door– was staring between his huge tusks, at the two secretaries left behind their desks, grunting like a hellhound.

 

The sign on the door’s glass read in fiery letters:

 

A. Smodeous

“Hell Vis” Music Productions CEO

 

A glass shattered inside, raising four shapely eyebrows. The pink-skinned ogre leveled his sunglasses on his hairy snout and shut the door behind him. The voice was now muffled but could still be heard by the two girls.

 

A man entered the place in a hurry and threw his coat on the office’s couch. His face was like a hyena’s and he had a cigar between two claw-bearing fingers. His small eyes looked around, probably seeing the place empty for the first time and stopped to catch his breath.

 

“I came down as fast as I could, is he in there? Oh nevermind, I could hear the shouting from downstairs.”

 

The ogre grunted and let him pass.

 

Inside the office, there was a man looking at his broken liquor glass on the floor while talking on a cell phone. He was dressed in an expensive black suit, an extraordinary piece of work that on another plane of existence, a guy named Armani would chop off nine of his fingers just to get a glimpse of it. The man was sweaty, little black horns jutting from his forehead, glistening. He looked like smoke would come out of his ears, any second now. That actually happened from time to time. The guy was an archdemon, after all.

 

“No, no, no! Bub, you don’t understand! We are starting in two days and there’s no way, in all the levels of this material plane or the next, that I can replace the whole program of the first day! What am I going to do without my demonic bands?”

 

The hyena-faced man sat on the leather couch and looked at his master with a worried look. Something had gone terribly wrong down at the lower levels.

 

“Are you shitting me? What do you mean “Blood war”? How come I didn’t hear anything about it? So it just happened to start right now, right before the concert? What you have been doing all these years, after I left? Oh? And who were these guys? Adventurers? What’s that, a new agency? Oh… oh yea, now I remember a couple of those douchebags, back in the days...” Smodeous turned his head towards the hyena-like person and jerkily waved his fisted hand up and down a few times. He turned towards the fireplace and squinted at the logs till they started burning.

 

“Ok, I’ll see what I can do... What? A tiny… No Bub, if the bloody Tarrasque, eater of a thousand civilizations or whatever, woke up from its aeons-long stupor, from right under the stage and ate the audience, well, that could be called a tiny mishap. Thousands and thousands of outsiders are gathering for the occasion and we are now short of, oh I don’t know, ALL OF THE BANDS because of your stupid bloody war of eternity. And that is as big as mishaps go, man… Can you imagine the damage to this company? NO! No, I’m not shouting…” Smodeous sighed while rubbing his eyes with two perfectly manicured fingers.

 

“Ok, Bub, listen... Bub! Bub, baby, don’t cry now, you are not helping anyone… I’ll try and think of something. Yeah, send an imp or something my way, if anything changes.”

 

Smodeous hung up. “Jackass…” He snorted, loosened his burgundy tie, then turned towards the hyena-face.

 

“Well, you heard it all Rod. Beelzebub called off the bands of the Nine Hells. The first day of the festival has officially been sent to freakin Limbo!” He opened the door.

 

“Tracy, Margaret, send a messenger to every band agent on every material plane we have ties with, and ask that we need some of them for the Grand Festival. And darlings, we are in a hurry, so keep it short and ask for an immediate response, ok? I want them here by nightfall! We are paying for the teleport material components. Be sure to mention that.”

 

The two secretaries nodded and went to their little summoning circles on the desks, conjuring their dark magic. The man turned to the cigar-smoker again.

 

“Rod, don’t sit on your goat tail, man! Go down at the promenade by the docks and book that place where we did the initial tryouts, we are going to need a big stage for all the new ones, pronto!”

 

“Ok, your lordship, I’m gone.” He snapped his fingers and did just that, in a billowing cloud of smoke.

 

***

 

The place was huge, like the cavern of a dragon’s hoard. It actually used to be just that, long before this part of the world was inhabited by humanoids. They were still calling it “The Cavern” though.

 

Now it was filled up with all kinds of people and smelled like the private Hell where broccoli and cabbages go. Dozens of different languages were spoken, grunted, shrilled and mostly shouted throughout, as guitars were being strung and other instruments tuned. Smodeous had been there for hours, listening to an endless ruckus of “songs”, as music was being gang-raped inside, out and sideways.

 

“Oh me, I’m back in my Hell…” He said to Rod, as his assistant rushed to his side, with a huge book under his arm. The leather-skinned grimoire was initially created for people to bargain, then sign contracts for their souls. Now it was a notepad for the steaming demonperson.

 

“Ok, your lordship, dozens of people heard our beckoning. We’ve got all sorts of alternative hellish bands, too liberal to take part in the Blood war, some zombies, troggs and we’ve got some of the mortal races too, your run-of-the-mill too good to become farmers, too bad to become bards per se…”

-“Yes, yes and I heard most of them. These hairy bastards couldn’t get any attention even if they were made out of bananas and they sang to hungry monkeys. It is hopeless Rod, this whole thing is on a highway back to…”

-Please your lordship, everything will be fine. Here, I’ll just send one of the boys to grab you a drink from backstage, it’ll make you feel just peachy.”

Smodeous turned towards him.

-“Peachy?”

-“Well you know, in a hellish, demonic way... I’m sorry my lord, it’s truly been a long night and day. Right, I see here that most of those able to do the trip, came from a Material Plane called Hearth or something like that. The connection has gotten really faulty for the past few hours but most got here already. We are still waiting for…”Rod looked at the book, “A rich chap named Vallens, one of his buddies who is considered holy over there – I don’t know what’s one of his type going to do here–and a Big … something, didn’t really catch that last part. Bunch of nobodies really, never heard of them. But they were available. They are on a plane to here, right now, last for tonight.” Smodeous nodded.

-“Well I don’t know them, either. But since they are already on their way… Ok, what else have we got that I haven’t heard and/or hated yet?”

 

Rod turned a few rustling pages.

 

”Hmm, oh these guys are on. Right there.

 

Smodeous turned over to the band, hands crossed, and just shrugged, listening to their singer –a mash of curly hair really, with a person stuck under it– as he screamed bloody hell while behind him a few strings hummed.

 

“Hey, hey, mama, said the way you move,

Gonna make you sweat, gonna make you groove…”

 

Smodeous listened some more, and found his leg tapping after a little while, more than most of the others he had heard so far, had achieved.

 

-“Ok, they are not bad. Not Tartarus material, certainly but they are not giving me heartburns at least. Who are they?

-“The Lead Balloons, your lordship.”

-“The what? Ok, I’m drawing the line here. I accepted those ridiculous trolls called Acid Sea, that Alice fellow, the cult of the blue mollusks –and that was just because their singer’s sister knew a guy… But Balloons? There is no way they are singing in my company’s concert with a name like that. What were they thinking?”

-“We can change that tonight, your lordship. And I liked the Acid Sea trolls. That “back in black” solo was really catchy.”

-“Oh well, since this thing is an unmitigated catastrophe, it won’t hurt to recruit them. Won’t hurt us at least. Send them first, battleaxe fodder probably. We’ll see what the audience will think of them.”

-“Ok, noted right under “battleaxe fodder”, with a note to change their name. Next up. Twisted Sisters…” Rod turned towards the throng of people. “Ok, Twisted Sisters, you are on!”

 

Five men pushed their way through the thick stinking mass of humanoids. The lead vocalist, fuzzy blond hair dripping sweat, grabbed a microphone and started screaming, “I WANNA ROCK!!!”

The rest of the group shouted “ROCK!”

-“I WANNA ROCK!!!”

-“ROCK!”

-“I WANT–”

 

He never got the chance to repeat it. A huge piece of granite landed on him while the guitars screeched to a halt. A smudge of blood on the side of the rock was the only proof a man was buried under that. Rod was furious.

 

“Right, who did that, who threw that?” The place suddenly went quiet, claws and dirty fingers pointing at one stone giant, looking sullen.

 

“What?” he rumbled with a deep voice, “He said he wanted a rock. I gave the little softbody a rock!”

 

“Huh? No Steve! He didn’t ask for a rock, he said he wanted to… just get outta here man! I told you, your “rock” band or whatever just won’t do, two hours ago– Oh, yea, that’s really precious Steve, I’m sure your mama back on the Talonfist mountains would be truly happy if she knew you were aware of such a gesture…”

 

Smodeous was still looking, wide eyed at the rock.

 

“I’m sorry your lordship, I was told they might be giants, over.”

-“I told you Rod, I don’t want any rock giants over here. It’s bad for our publicity, having people getting stoned.”

 

Three elvish folks, sitting with their backs on a pile of wood, seemingly out of this plane, turned their dreamy eyes towards the demonic duo. Behind a small veil of bluish smoke, one of them said heavily:

-“Duuudes, you are so totally missing out…”

-“Ok, guys these mushrooms aren’t for eating or smoking, someone get these pixies out of here…” Said Rod hurriedly, as Smodeous started getting red in the face.

 

-“Next up, we’ve got a guy eating bats’ heads, this other dude who was so totally great this morning but got carried away and put his guitar on fire, so he went to get another one… Oh, have you seen that Janis chick? She was so smoking hot, the stage actually caught on fire during one of her screams…”

-“Well, of course she’s hot; her mom was a lava daemon, Rod… And please, tell somebody to roll this stone out of the stage, now!” His assistant clapped his hands to the goons backstage who were already moving towards the rock, muscles rippling.

-“Come on, chop chop, show must go on, people!”

-“What else have we got?” Smodeous said, as Rod looked desperate in the book. The pages without big Xs slapped on them were getting less and less.

 

-“Oh yeah, you are gonna love this next one! He is considered your living embodiment down there at Hearth. He could be a real hit.”

 

A man with a face whiter than lime was looking at them between black strands of hair from a distance. Silent, smoking a cigarette, while three women were sitting around him, seemingly worshiping him.

 

The archdemon looked at the book. He frowned.

 

“Marilyn? Isn’t that a girl’s name?” He squinted, looking back at the singer. “What is the deal with his eyes? They look messed up.”

-“Funny, he thought you would know.”

-“Well, never heard of him either. Marilyn… first Alice, now this… Anyway,” Smodeous sighed once more and stretched, “call him up, I’m ready to get underwhelmed once again.”

 

But the grotesque human never got the chance. The Cavern started to rumble from its upper parts.

 

-“Oh man, it’s that demonic beetles’ infestation we were told about.” Said Rod, looking around in fear. “Those pests never leave this place.”

 

-“No Rod, that’s different. I can taste the horrible stench of purity in the air. It smells like…Smells like some kind of spirit…”

 

An opalescent form of light materialized in front of the CEO of Hell Vis.

 

-“Yes. That’s it. An angelic spirit. Would have preferred those beetles you were talking about, Rod.” Smodeous spat something that fizzled on the wood. Rod shivered behind the large book.

 

-“Greetings, lord of those that are most foul.” Said the angelic spirit and smiled.

-“Haven’t seen one of you for a long time in my parts, angel.”

-“I’m not alone here, master of fiends.” And as the voice said that, more forms came out of thin air, born out of pure energy. The rest of the people took some steps back. Not Smodeous though.

-“So, what are you and your boys are doing down here, John? We are in the middle of a red alert situation and I can’t see how your ilk can help me.”

-“We are on a mission, Tyrant of death.”

-“A mission… From the big guy?”

The angel nodded.

“Thought as much.”

-“We know you are gathering bands for your festival tomorrow and we are here with a proposition. I only need you to consider some stuff before explaining it to you, Confiscator of souls.

-“Look, just leave the titles to the heralds and the fanboys. That’s behind me anyway. Call me Andy. And it’s not a festival, that’s for you whitefeathered bastards. This is gonna be a kickass concert.”

The angel smiled and readjusted his round glasses on his beaky nose. His hair was long and blonde, typical for an angel.

-“As you wish. You can call me John.” He said with a light accent, that Smodeous would recognize as British, had ever heard about the place.

“Ok John, I’m listening. Surprise me.”

-“Imagine there’s no Heaven, Andy.”

-“That’s easy.” Answered the devil and some laughs and snorts were heard from the people around.

-“No Hell below either.” The angel continued.

-“That doesn’t sound very easy, Johnnie.” said Smodeous, red eyes narrowing.

-“It’s easy if you try. Can’t have the one without the other, anyway.”

-“What are you getting at?”

-“Well,” said the angel and laughed, “It looks like our Lord had a really good idea the other day.”

-“That would be a first from his side.” Said the devil but his heart was not fully set in the snarky comment. The angel continued smiling.

-“Would you like to go up in Heaven yourself and discuss that with Him?”

-“Nope, no thanks. Ain’t gonna knock on that door.”

-“Good call, Andy. All your people from the nether regions and demonic planes of existence will be at this,” he tried tasting the word before saying it, “kickass concert, correct?”

-“Well, not really. The guys from the Abyss and the Hells are kicking the literal and metaphorical hell out of each other. Blood war. Finally got to them. It seems that it will be just the rest of us. Don’t have bands either. This crapfest of drum bangers and guitar scratchers makes me want to go home, throw a bubble bath and cry myself to sleep.” He turned to the dozens of humanoids and yelled, smoke rising from his ears and nostrils too. “Yeah, you heard me! I’m talking about all of you!” The musicians hang their heads in shame.

-“Well, Andy. Let me tell you about His idea. Our bands and musicians will sing to your cosmos.”

Smodeous blinked at the absurd notion.

-“You’ve got… musicians!? Up there?”

John smiled once more.

-“Oh, you’d be surprised. None had such a chance since demons and angels battled for the first time. And what do we have to fight for, anymore? Humans? Most of them don’t believe in us anymore, they left us behind and carried on. And we are still fighting, instead of doing the same as them. But we can stop it. Imagine that, all our people living eternally, in peace. What do you have to lose?”

 

Smodeous turned and looked at the people in the Cavern, then at Rod and the others, backstage. Could they hold such a preposterous event? He bit his black lips. Damn this, it was the truth. He was tired of this long-lasting feud. He had left his days as an overlord of Hell behind. He was a music producer now, for That Guy’s sake. Maybe others felt like that, too. He turned to the angel again.

 

“You think you can pull it off?”

-“Music can bring people together Andy. I know this is why I was born.”

-“You are a dreamer, Johnnie boy.” The archdemon said, white fangs gleaming in his smile, as he extended an arm. The blond angel with the round glasses took it and shook it.

-“You may say that now my friend, but get me a piano down here and you’ll see that I’m not the only one.”

 

***

Edited March 27, 2010 by DinMacXanthi

[Guest roriconfan]

Πολύ αστείο. Και από αγγλιστή το κατέχεις. Φυσικά, πέρα από το χιούμορ, η ιστορία είχε λίγα να προσφέρει, πέρα από μια αθεϊστική ματιά στο Χριστιανοϊουδαϊκό κοσμοείδωλο.

[ntoing]

Πάρα πολύ καλό και πολύ αστείο. Επίσης πολύ καλή χρήση της Αγγλικής, μην το αφήσεις αυτό. Μπραβίσιμο!

[DinoHajiyorgi]

Πολύ καλό κομμάτι. Όσον αφορά την αρχική σου πρόθεση, καταπιάστηκες με tall order, και πιστεύω πως το εκπλήρωσες με flying colors! Μέσα σε τρεις ώρες, after hours; Το λες σοβαρά ή απλά εδραιώνεις legend;

 

Τι με νοιάζει. Εγώ διάβασα κι εγώ like! Πρωτότυπο, ποιος θα σκεφτόταν την κόλαση ως fantasy; Και η αναδίπλωση της ιστορίας μέσα από τους στίχους του Imagine, εμπνευσμένη – που δικαιολογεί απόλυτα και τη χρήση των αγγλικών.

[DinMacXanthi]

Ντίνο, σοβαρά το έγραψα μέσα σε εκείνες τις wee ώρες. Όπως είχα πει, το μυαλό λειτουργούσε σε αυτόματο πιλότο. Αν δεν είχα αποφασίσει πως παραήμουν κουρασμένος για να το συνεχίσω, ίσως να έδειχνα και το ίδιο το concert. Αλλά δεν ήταν αυτό το ζήτημα της ιστορία οπότε it's just as well. Ασε που μου τέλειωσαν και οι λέξεις (και ο καφές).

 

Ρόρι, η ιστορία δεν ΘΕΛΕΙ να προσφέρει ούτε αθείστικες απόψεις ούτε τπτ άλλο. Η κωμωδία μπορεί να είναι και for comedy's sake δίχως να χρειάζεται να προσφέρει άλλους σκοπούς.

Είναι Just for laughs όπως είπα επανειλημμένα. Ήθελα μια ιστορία για να γελάσει κυρίως όποιος την διαβάσει και να αναγνωρίσει και κάποια γνωστά ονόματα της μουσικής του τότε (Καμια ντουζίνα τουλάχιστον είναι σπαρμένα μέσα). Πολύ χαίρομαι αν πετυχαίνει τον σκοπό του.

 

Όσο για τα αγγλικά... Αυτή η ιστορία δεν υπήρχε περίπτωση να γραφτεί στα ελληνικά, έτσι; Απλά δεν γίνεται. Too many references!

[Cassandra Gotha]

Και γέλασα και χάρηκα με τις αναφορές ονομάτων και μου άρεσαν οι χαρακτήρες. Έξυπνο και αυθόρμητο κείμενο, από αυτά που σου μένουν ακόμη κι αφού τελειώσει η ευχάριστη ανάγνωση.

 

 

"It's bad for our publicity, having people getting stoned"

[constantinos]

Εξαιρετικό χιούμορ που ενσωματώνει λογοπαίγνια με μερικά από τα πιο θρυλικά ονόματα της μουσικής. Τεχνικά άρτιο και μου θύμισε πολύ τον Eric του Πρατσετόπουλου. Μακράν οι καλύτεροι διάλογοι απ’ όλες τις ιστορίες αν και (εδώ τώρα θα πετάξω κακία μαζί μ’ ένα γάντι) Ντίνο θα ήθελα να σε δω να κάνεις το ίδιο και στα ελληνικά. Και δεν εννοώ να μεταφράσεις την ιστορία.

 

Δεν μου έκατσε καλά ούτε στ’ αγγλικά η λέξη material με τη λέξη plane, μου ακούγεται σα μετάφραση από τα ελληνικά. Νομίζω ότι σκέτο το plane ή plane of existence να είναι καλύτερο.

 

Οι δυο ατάκες που με σκότωσαν:

 

-“Would you like to go up in Heaven yourself and discuss that with Him?”

-“Nope, no thanks. Ain’t gonna knock on that door.”

 

και

 

This crapfest of drum bangers and guitar scratchers makes me want to go home, throw a bubble bath and cry myself to sleep.”

 

Πολύ καλή ιστορία για laughs and kicks όπως λέει ο Ντίνος

[DinMacXanthi]

Γνωστοποιώ την παρατήρηση κι εδώ, το Material Plane δεν είναι δική μου μετάφραση, είναι ο στανταρ κόσμος του dungeons & dragons οπότε, not guilty!

Σου θύμισε Πρατσετόπουλο έ;...χμμ...Τ'ΑΚΟΥΣ ΣΟΝΙΑ??? χεχε...

[kitsos]

Διαβολική ιστορία με αγγελικές πινελιές . Για δύο πράγματα είμαι σίγουρος:

 

α) πως διασκέδασα αφάνταστα

 

β) πως δε θα ξαναπώ ποτέ στη ζωή μου “I WANNA ROCK!!!”

[Solonor]

Όταν άκουσα χιουμοριστικό κείμενο στ’ αγγλικά είπα oh well, ας το διαβάσω από υποχρέωση. Το παραδέχομαι. Έκανα λάθος. Αστεία που σπάνε κόκκαλα (τουλάχιστον τα δικά μου) όπως εκείνο με τους Twisted Sister αλλά και η συνέχεια του. Με εντυπωσίασε επίσης η πολυμορφία του χιούμορ σου. Ακόμη πρέπει να ομολογήσω πως περίμενα το τέλος πιο ξεκαρδιστικό και πιο heavy metal, αλλά γι’ αυτό ευθύνομαι απλά εγώ κι οι μουσικές μου επιρροές! Σαν σύνολο, απλώς.... μυθικό! Στείλ’ το σε κανα μουσικό περιοδικό. Seriously.

[Tiessa]

Όταν είπες:

 

"...να είναι διαφορετικό από αυτό που σκεφτήκατε όταν είδατε τον τίτλο "τραγούδι" στον διαγωνισμό"

 

ούτε που πήγε το μυαλό μου στο πόσο διαφορετικό θα ήταν.

 

 

Πολύ μου άρεσαν τα διάφορα λογοπαίγνια και είμαι σίγουρη ότι έχασα και αρκετά επειδή δεν είμαι πολύ φιλόμουση.

 

Τέλος, συμφωνώ απόλυτα με τον Κίτσο:

δε θα ξαναπώ ποτέ στη ζωή μου “I WANNA ROCK!!!”

 

Διασκέδασα πάρα πολύ

Υ.Γ. Εκείνο το το Hearth μ' έστειλε.

[Παρατηρητής]

Αμάν με τα αγγλικά! Ωραία ιστορία, έξυπνη και αστεία, μόνο που ήθελα να διαβάσω κάτι στην γλώσσα μου για να το κρίνω αναλόγως με τις υπόλοιπες συμμετοχές του διαγωνισμού.

 

hint:Ντίνο αν τύχει να συμμετάσχεις σε διαγωνισμό του εξωτερικού, γράψε την ιστορία στα ελληνικά.

[DinMacXanthi]

Δεν είδα πουθενά να λέει ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ και αποδέχομαι το ότι μπορεί κάποιους να τους ξενίσει (αν και οι αναγνώστες του φόρουμ τουλάχιστον από Αγγλικά νιώθουν.) Ακόμη κι αν αυτό κάνει κακό στην ιστορία από πλευράς ψήφων, δεν με ενοχλεί εμένα. Σου έδωσα μια ιστορία για να γελάσεις. Σε χάλασε η γλώσσα της; Δεκτόν.

Αλλά τι θα πει δεν μπορείς να το κρίνεις αναλόγως με τις υπόλοιπες; Αν ήταν στα ελληνικά θα την έβαζες ψηλότερα; Αν ήταν στα ελληνικά δεν θα ήταν αστεία. Λάθος, δεν θα γραφόταν ΠΟΤΕ με τέτοιον περιορισμό.

Εγώ γράφω και στις 2 γλώσσες και είναι η πρώτη αστεία ιστορία που γράφω. Μου βγήκε στα αγγλικά. Καθολικά θεωρήθηκε αστεία. Οπότε δεν καταλαβαίνω το νόημα του ποστ.

Το hint πάλι δεν το κατάλαβα.

[Παρατηρητής]

Δεν είδα πουθενά να λέει ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ και αποδέχομαι το ότι μπορεί κάποιους να τους ξενίσει (αν και οι αναγνώστες του φόρουμ τουλάχιστον από Αγγλικά νιώθουν.) Ακόμη κι αν αυτό κάνει κακό στην ιστορία από πλευράς ψήφων, δεν με ενοχλεί εμένα. Σου έδωσα μια ιστορία για να γελάσεις. Σε χάλασε η γλώσσα της; Δεκτόν.

Αλλά τι θα πει δεν μπορείς να το κρίνεις αναλόγως με τις υπόλοιπες; Αν ήταν στα ελληνικά θα την έβαζες ψηλότερα; Αν ήταν στα ελληνικά δεν θα ήταν αστεία. Λάθος, δεν θα γραφόταν ΠΟΤΕ με τέτοιον περιορισμό.

Εγώ γράφω και στις 2 γλώσσες και είναι η πρώτη αστεία ιστορία που γράφω. Μου βγήκε στα αγγλικά. Καθολικά θεωρήθηκε αστεία. Οπότε δεν καταλαβαίνω το νόημα του ποστ.

Το hint πάλι δεν το κατάλαβα.

 

Ούτε εγώ είδα πουθενά να λέει ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ αλλά δεν έγραψα καμιά ιστορία στα γερμανικά, κι ας μου δώθηκε η ευκαιρία.

Ναι, με την ιστορία γέλασα. Αυτός δεν ήταν άλλωστε ο σκοπός της; Λογοτεχνικά όμως,πως μπορώ να την συγκρίνω με άλλες 11 που είναι γραμμένες στα ελληνικά; Δεν είναι άδικο;

Όχι δεν την ήθελα (τη συγκεκριμένη ιστορία) στα ελληνικά γιατί δεν θα ήταν το ίδιο αστεία. Δεν ξέρω αν την έβαζα ψηλότερα ή χαμηλότερα γιατί πολύ απλά ακόμα δεν την έχω βάλει πουθενά. Στο κάτω κάτω το κριτήριο είναι δικό μου θέμα όπως και του καθενός.

Το ξέρω ότι γράφεις και στις δύο γλώσσες και τα πας περίφημα και με τις δυο. Το αν δεν καταλαβαίνεις το νόημα του ποστ, ξαναδιάβασε το. Το χιντ ήταν χιουμοριστικό. Νομίζω ότι ξέρεις απο χιούμορ.

[Παρατηρητής]

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι λες. Υπάρχει κάποιος (άγραφος) κανόνας που λέει ότι είναι unfair η χρήση των Αγγλικών στους διαγωνισμούς τουλάχιστον, του site;

Και επίσης για ποιόν είναι άδικο; Για την μια ιστορία ή για όλες τις υπόλοιπες; Γιατί αν το θεωρείς άδικο για το Imagine τότε εγώ δεν έχω πρόβλημα. Αν όμως το θεωρείς άδικο για όλες τις υπόλοιπες, δεν έχω πρόβλημα να αποσυρθεί εδώ και τώρα από τον διαγωνισμό.

 

 

Δεν ξέρω από κανόνες του σφφ. Μέλος είμαι και όχι κάτι-σε-rator.

Είναι άδικο για εμένα. ΕΜΕΝΑ και τη ΔΙΚΗ μου γνώμη την οποία και εξέφρασα στο πιο πάνω ποστ που μάλλον σε εξόργισε. Στο κάτω κάτω δεν είπα τίποτα κακό για την ιστορία. Έξυπνη είπα και αστεία (που να έλεγα και τίποτα άσχημο δηλαδή).

Δεν θέλω να αποσυρθεί η ιστορία από το διαγωνισμό και δεν τίθεται συζήτηση γύρω από αυτό. Μην τα πετάς έτσι.

[DinMacXanthi]

Δεν ξέρω από κανόνες του σφφ. Μέλος είμαι και όχι κάτι-σε-rator.

Είναι άδικο για εμένα. ΕΜΕΝΑ και τη ΔΙΚΗ μου γνώμη την οποία και εξέφρασα στο πιο πάνω ποστ που μάλλον σε εξόργισε. Στο κάτω κάτω δεν είπα τίποτα κακό για την ιστορία. Έξυπνη είπα και αστεία (που να έλεγα και τίποτα άσχημο δηλαδή).

Δεν θέλω να αποσυρθεί η ιστορία από το διαγωνισμό και δεν τίθεται συζήτηση γύρω από αυτό. Μην τα πετάς έτσι.

 

Δεν με εξόργισε η καλή ή κακή σου γνώμη. (Ας έλεγες κάτι άσχημο αν το έβρισκες, καλό θα έκανες και θα το διόρθωνα.) Η κριτική είναι αποδεκτή και το ξέρεις.

Αυτό που με ενόχλησε (εξόργισε είναι παρατραβηγμένο) είναι πως δεν λες κατι για την ιστορία, λες κάτι για μένα και αυτή την επιλογή. Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη λοιπόν πως γίνεται να σε αδικώ αλλά αυτό λίγη σημασία έχει από την στιγμή που εσύ το νιώθεις. Και δεν πέταξα και τίποτα. Εντάξει, τώρα με ψήφους κλπ θα γινόταν μπάχαλο να αποσυρθεί μια ιστορία κατα μεσής της ψηφοφορίας. Αλλά δεν θα ήταν και κάτι τόσο τρομερό ούτε είπα οτι θα έσβηνα από τον σκληρό την ιστορία.

ΠΑΝΤΩΣ αν είναι άδικο για σένα ή για οποιονδήποτε άλλο αντιμετωπίσει τέτοιο θέμα... δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου.

[Παρατηρητής]

Οκ, λύθηκε το θέμα και συγνώμη για τη φασαρία. Απλώς θα προτιμούσα να συμμετείχες με μια ιστορία στα ελληνικά ώστε να είναι πιο δίκαιο για όλους, πάνω στο θέμα της κριτικής. Βέβαια ο καθένας ψηφίζει με τα δικά του κριτήρια. Λέω και πάλι πως η ιστορία ήταν αστεία και περιείχε ωραίο χαβαλέ και άμα έχεις έμπνευση, γράψε και καμιά παρόμοια στην πορεία.

[khar]

Δυστυχώς τα αγλλικά της ιστορίας είναι πολύ απαιτητικά για εμένα. Έτσι, είμαι σίγουρος ότι έχω χάσει πάνω από τα μισά λογοπαίγνια και υπαινιγμούς. Από τα υπόλοιπα μπορώ να πώ ότι είναι καλογραμμένο, έχει μερικές πολύ έξυπνες ατάκες και μια ροκ διάθεση. Δείχνει, όμως, σαν συρραφή κωμικών σκηνών, χωρίς κάποιο κεντρικό νοήμα. Κατι πάει να γίνει στο τέλος με τη συνθηκολόγηση δαιμόνων και αγγέλων, αλλά είναι κάπως αργά για να ενοποιήσει το διήγημα. Επίσης, επειδή είμαι του πιο εναλλακτικού ροκ, οι αναφορές(όσες έπιασα τουλάχιστον) δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα πλην μιας ή δυο περιπτώσεων

[TheTregorian]

Το κείμενο είχε τη φάση του σίγουρα! Διαπίστωσα επίσης ότι πρέπει να μελετήσω καλύτερα αυτά τα ρημάδια τα αγγλικά γιατί δεν αρκεί ένα παλιόproficiency! :tongue:

Πολύ έξυπνη και πρωτότυπη ιδέα, με έξυπνους διαλόγους, ωραίο χιούμορ και φυσικά άψογη γραφή (μα ΚΑΙ στα αγγλικά;;!). Μπορεί να μη με άγγιξε ιδιαίτερα, αν και δεν ξέρω γιατί, αλλά η όλη δουλειά αξίζει συγχαρητήρια! Καλή επιτυχία και καλή συνέχεια!

[Electroscribe]

Στείλ’ το σε κανα μουσικό περιοδικό. Seriously.

 

Λοιπόν, αυτή η ατάκα με βοήθησε να βρω τι μου έφταιγε με το κείμενο.

 

Δεν είναι ακριβώς διήγημα, αλλά πιο πολύ σαν ευθυμογράφημα, απ' αυτά που διάβαζα κάποτε στο Metal Hammer. Είναι δέκα φορές εξυπνότερο, 100 φορές πιο αστείο και 1000 φορές πιο καλογραμμένο απ' ότι είχα δει ποτέ εκεί. Αλλά αυτά δεν του προσθέτουν παραπάνω ουσία απ' ότι σε οποιοδήποτε άλλο inside joke/fan fiction.

[Naroualis]

Λίγα έχω να πω εδώ. Όσο καλή κι αν είμαι στα αγγλικά, δυστυχώς δεν είμαι αρκετά καλή ώστε να κρίνω το επίπεδο της γλώσσας. Δυστυχώς επίσης η απόλαυση που παίρνω από κάποιο κείμενο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τι γεύση έχει το κείμενο όταν το γυρίζω μέσα στο μυαλό μου κι αυτό μπορώ αν το κάνω μόνο με κείμενα που είναι γραμμένα στα ελληνικά. Δεν ξέρω αν σε αδικώ με αυτό, πιθανότατα αυτό αν συμβαίνει, αλλά δεν μπόρεσα να ευχαριστηθώ το κείμενο με τον ίδιο τρόπο που θα ευχαριστιόμουν αν ήταν στα ελληνικά (άσχετα με το πόσο πετυχημένα ήταν κάποια από τα λογοπαίγνια). Ήταν διασκεδαστικό, αλλά ως εκεί.

[Waylander]

Αστειο και ωραιο κειμενο(οσο το καταλαβα σε μερικα σημεια χαθηκα...). Ισως για πολλους τα αγγλικα να ηταν αρνητικα αλλα στην γλωσσα αυτη μερικες ατακες ακουγοντε απειρος καλυτερες..... :cool2:

[lizbeth_covenant]

Αυτό το διήγημα πράγματι δε θα μπορούσε να γραφτεί στα ελληνικά. Πιστεύω πως ήταν μια καλή ιδέα, γραμμένη με πολύ χιούμορ και φυσικά με έκανε να γελάσω! Και νομίζω είχαμε ελάχιστες ιστορίες με χιούμορ σε αυτό το διαγωνισμό! Κι αυτή ήταν διαφορετική γενικά. Ενθουσιάζομαι όταν βλέπω γνωστά ονόματα μέσα σε διηγήματα φαντασίας και εδώ μου άρεσε φυσικά πολύ! Το απόλαυσα και διασκέδασα πολύ. Πέρα απ’ αυτό δεν μου έκανε κάτι αλλά νομίζω το να μας διασκεδάσεις και να μας κάνεις να γελάσουμε ήταν ο στόχος σου! Και οι τρεις ώρες… εντυπωσιακό!

[Sonya]

Μ΄άκουσε ο Γέρακας πάλι....

 

Ατάκες που σκοτώνουν, ονόματα που περιμένουν μειλίχια και ύπουλα σε κρυφές γωνιές του μυαλού μέχρι να γίνει εκείνο το μπλινκ του συσχετισμού και να σε στείλουν για... αερόστατα..., συνειρμοί που γονατιζουν '60ς, έως σήμερα και τα σφάζουν κανονικότατα.

 

Ναι, θα σου το κάνω το κοπλιμέντο που τόσους μήνες περιμένεις ν' ακούσεις από μένα. Ο θείος θα ήταν περήφανος για σένα.

 

Κι εγώ το ίδιο. Τελικά είχα δίκιο που σε άφησα για το τέλος...