Ο νιος κι η Γραμματική

[Naroualis]

Όνομα Συγγραφέα:Ευθυμία Δεσποτάκη (a.k.a. Naroualis)

Είδος: παραμύθι

Βία; παραμυθιακή

Σεξ; παραμυθιακό κι αυτό

Αριθμός Λέξεων: περίπου 1000

Αυτοτελής; Ναι, αν και εντάσσεται κι αυτή στα παραμύθια της γιαγιάς Αφέντρους, στην ιστορία με τα βαμπίρ και τους λυκάνθρωπους που ανέφερα κι εδώ.

Σχόλια: Μοιάζει λίγο αλλοπρόσαλο σε κάποια σημεία, αλλά το έκανα επίτηδες έτσι. Τα παραδοσιακά παραμύθια έχουν συχνά χάσματα λογικής και συνέπειας. Επίσης μην ψάχνετε αν το Γραμματική έχει αυτήν την ετοιμολογία που του δίνω εγώ. Είναι κι αυτό επίτηδες ειπωμένο έτσι.

 

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μεγαλοκυρά κι ο αφέντης της και ζούσαν ευτυχισμένοι σ’ ένα πύργο μανιάτικο. Μόνη τους έγνοια ήταν που δεν είχαν παιδιά και σε ποιανού τα χέρια θ’ αφήνανε τον πύργο τους, που τον αγαπούσαν περίσσια. Τότε η μεγαλοκυρά σκαρφίστηκε ένα κόλπο. Κάλεσε όλους τους συγγενείς τους κι έβαλε τον άντρα της να μιλήσει με τα αγόρια που ήταν όλα κάτω από είκοσι χρονών. Από όλους τους συγγενείς του, ο αφέντης διάλεξε ένα αγόρι που είχε μόλις λίγες μέρες γεννηθεί και το βάφτισε και το προίκισε, αλλά δεν το κράτησε κοντά του στον πύργο, μόνο το έστειλε πάλι πίσω, να μεγαλώσει με την οικογένειά του. Αλλά για να ξέρει ο καθένας ότι αυτό το αγόρι ήταν ο διαλεχτός διάδοχος του αφέντη, η μεγαλοκυρά παράγγειλε και βάλανε στην κούνια του παιδιού ένα τομάρι λύκου, να γίνει δυνατό κι αντρείο και να μη φοβάται ούτε ζωντανό κακό, ούτε πεθαμένο.

 

Το παιδί μεγάλωνε και γινόταν δυνατό και γινόταν αντρειωμένο και στο παράστημα ήταν αρχοντόπουλο σωστό και δε φοβόταν ούτε ζωντανό κακό, ούτε πεθαμένο. Και μεγάλωνε πολύ γρήγορα κι όταν έγινε είκοσι χρονών, η μάνα κι ο πατέρας του το ‘στειλαν στον αφέντη και τη μεγαλοκυρά να τον δεχτούνε σαν παιδί τους κι απόγονό τους. Μέχρι τότε το παιδί δεν ήξερε ποιος το βάφτισε και ποιος το προίκισε και ποιος είχε πει να βάλουν το τομάρι του λύκου στην κούνια του. Ο πατέρας του τού έδωσε ένα άλογο μαγικό, έναν ντορή, που όταν του ο νιος του έδωσε βιτσιά κι είπε του στ’ αυτί: ΄Ντορή μου παινεμένε, στον πύργο πήγαινέ με’, πήρε ο Ντορής να τρέχει πάνω από στεριές και θάλασσες μέχρι που έφτασε στον πύργο. Πήγε λοιπόν εκεί και τους βρήκε και φίλησε το χέρι του ψυχοπατέρα του και πήρε την ευχή τους και τους είπε: ‘Καλέ ψυχοπατέρα μου, κυρά μου ψυχομάνα, έγινα είκοσι χρονώ και πρέπει ταίρι να ‘βρω. Μα θέλω την αρχόντισσα και μοσχαναθρεμμένη κι από αρραβωνιάρηδες σαράντα παλικάρια, εμένα μόνο να ζητά, εμένα να διαλέγει.’ Και τότε η μεγαλοκυρά τού είπε: ‘Πριν από δυο μερόνυχτα στην άκρια του κόσμου, εκεί που λάμπει ο Αυγερινός κι αστραφτεί η κυρα-Πούλια, με αίμα της φαμίλιας μου γεννήθηκε μια κόρη, αρχοντοπούλα και κυρά και μοσχαναθρεμμένη κι αν θέλουν να την παντρευτούν σαράντα παλικάρια, εκείνη για τα μάτια σου μόνο θ’ αναστενάζει.’

 

Το αγόρι ευχαριστήθηκε να τα ακούσει αυτά, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, η αμφιβολία έμπαινε στην καρδιά του. Κι από την αγωνία του, αν το κορίτσι που του έταξαν θα γίνει δικό του, αποφάσισε να μην κάτσει στον πύργο με τον ψυχοπατέρα του και την μεγαλοκυρά, αλλά πήρε το Ντορή του και την ευχή τους και κίνησε να βρει την καλή του. Στο δρόμο πέρασε πολλές περιπέτειες και μάλιστα σε κάποιο χωριό στη μέση ενός πυκνού δάσους πίστεψε ότι τη βρήκε την κόρη που του τάξανε και παραλίγο να παντρευτεί ανάξια νύφη. Αλλά ο Θεός τον φώτισε και την ώρα που πήγε να τη φιλήσει, θυμήθηκε ότι το ταίρι του έπρεπε να τον διαλέξει από σαράντα αρραβωνιάρηδες κι έφυγε αμέσως να συνεχίσει το ταξίδι του.

 

Εντωμεταξύ όμως η μεγαλοκυρά έστειλε στο κορίτσι ένα μαγικό τρυγόνι που μιλούσε, να της πει ότι ο άντρας της ερχόταν να την πάρει. ‘Πρόσεξε’, της μήνυσε. ‘Έρχεται να τον διαλέξεις από σαράντα αρραβωνιάρηδες. Εσύ όμως να μην τον διαλέξεις αμέσως, γιατί τότε θα ‘χει πάντα αμφιβολίες αν τον θες στ’ αλήθεια. Να κάνεις γκιόστρα, να παλέψουν οι αρραβωνιάρηδες μεταξύ τους και να σκοτωθούν όλοι και στο τέλος τρεις να μείνουν μόνο. Και σ’ αυτούς τους τρεις μια φορά να δείχνεις ότι προτιμάς τον έναν και μια τον άλλο. Εκείνος τότε θα θυμώσει και θα φοβηθεί ότι θα σε χάσει και θα ψάξει να βρει τρόπο να διώξει τους άλλους δυο. Τότε και μόνο τότε, όταν τον δεις να σ’ αγαπάει στ’ αλήθεια, να του δώσεις το χέρι σου και την καρδιά σου και να ‘χεις και συ κι αυτός την ευχή μου για πάντα.’

 

Το αγόρι, που πια δεν ήταν αγόρι αλλά ολόκληρος άντρας, έφτασε κάποτε στην άκρια του κόσμου, εκεί που αστράφτει ο Αυγερινός και λάμπει η κυρα-Πούλια. Είδε από μακρυά ένα χωριό και στη μέση του χωριού ένα ψηλό σπίτι και γύρω από το σπίτι μαρμάρινη αυλή και μέσα στην αυλή σαράντα παλικάρια παλεύανε, σωστοί πεχλιβανήδες, για τα μάτια ενός κοριτσιού. Και ρώτησε να μάθει, πώς λένε το κορίτσι που τόσα παλικάρια παλεύουνε για χάρη της; Και του είπανε, Γραμματική τη λένε, γιατί γραμμή κάνουν τα παλικάρια έξω από το σπίτι της να τη δουν και να της χαρίσουν την καρδιά τους.

 

Ο νιος κατάλαβε ότι αυτή ήταν η κόρη που του έταξε η ψυχομάνα του και μπήκε στη μαρμάρινη αυλή του σπιτιού της καμαρωτός-καμαρωτός και απαίτησε να φύγουν όλοι οι αρραβωνιάρηδες της κοπέλας, γιατί είχε έρθει το πραγματικό της ταίρι. Αλλά το κορίτσι, δασκαλεμένο, χτύπησε το μικρό της πόδι κάτω κι έβαλε τα χέρια της στη μέση και τέντωσε το μπόι της μπροστά του και του είπε: ‘Ποιος είν’ ετούτος ο νταής, ο αγγελοχτυπημένος, όπου θαρρεί ότι μπορεί κι ορίζει την καρδιά μου; Εγώ μονάχα και κανείς άλλος σ’ αυτήν την πλάση ορίζω ποιος στο πλάι μου θα στέκει σύντροφός μου.’ Κι ήταν αστείο θέαμα, γιατί ο νιος ήταν πανύψηλος κι εκείνη μικροκαμωμένη σαν κατσούλι κι ο θυμός της έμοιαζε αστείος, αλλά ο νιος τρόμαξε ότι θα τη χάσει και υποχώρησε στο μάλωμά της. Κι ύστερα το κορίτσι είπε κι έκαναν γκιόστρα στην αυλή της κι ο νιος πάλεψε κι αυτός με τ’ άλλα παλικάρια μέχρι που μείνανε τρεις μονάχα όρθιοι, ο νιος, ένας αγάς μεμέτης κι ένας Ρωμιός φραγκόπιστος που ‘χε έρθει από τη Βενετιά.

 

Τότε η Γραμματική θυμήθηκε της μεγαλοκυράς τα λόγια κι έκανε ότι ρίχνει τα μάτια της στο μεμέτη. Αμέσως τότε ο νιος σήκωσε βλέμμα τρομερό κι έσμιξε τα φρύδια κι έδειξε του μεμέτη το τομάρι του λύκου που κρεμόταν από την κούνια του όταν ήτανε βρέφος. Κι ο μεμέτης τρόμαξε να δει κάποιον με τη δύναμη ενός λύκου και πισωπάτησε κι άλλο δε θέλησε να πάρει το κορίτσι για γυναίκα. Και το κορίτσι χάρηκε, γιατί στ’ αλήθεια δεν ήθελε να παντρευτεί μεμέτη.

 

Ύστερα η Γραμματική έκανε ότι ρίχνει τα μάτια της στο φραγκόπιστο. Και τότε ο νιος θύμωσε πολύ και σήκωσε το φραγκόπιστο από το λαιμό και τον πέταξε στα γκρεμνά κι εκεί τσακίστηκε η πλάτη του κι ο σβέρκος και βγήκε η ψυχή του.

 

Ο νιος γύρισε τότε στο κορίτσι και της είπε: ‘Ωραία αρχοντοπούλα μου και μεγαλοκυρά μου, στη μαρμαρένια σου αυλή θα κάνουμε τους γάμους, στη σέλα του αλόγου μου θα σμίξουμε σ’ αγάπη και στου ψυχοπατέρα μου σαν φτάσουμε τον πύργο, πάνω σ’ εφτά παπλώματα θα κάνεις το παιδί μας.’ Κι ο μεμέτης άκουσε αυτά και για ευχαριστήσει τον νιό που δεν τον σκότωσε, έγινε κουμπάρος τους και τους στεφάνωσε στα κρυφά, να μην τον πάρει είδηση ο κατής και τον διώξουν από την Τουρκιά. Κι έγινε ο ωραίος γάμος στη μαρμαρένια αυλή, και ευθείς ανέβηκαν στο άλογο. Δίνει του ο νιος βιτσιά και λέει του στ’ αυτί: ‘Ντορή μου παινεμένε, στον πύργο πήγαινέ με.’ Κι όσο ο Ντορής έτρεχε πάνω από τη στεριά και τη θάλασσα να τους πάει στον πύργο, σμίξανε τα νιόπαντρα και το κορίτσι έπιασε παιδί και φτάνοντας στον πύργο την έβαλε η μεγαλοκυρά πάνω σ’ εφτά παπλώματα κι εκεί γέννησε το παιδί της. Κι όταν είδε ο αφέντης κι η μεγαλοκυρά ότι ο πύργος τους είχε και νέο αφέντη και κυρά παινεμένη δίπλα του, τότε φωνάξανε όλους τους υποτακτικούς τους κοντά τους, τους έδωσαν την ευχή τους κι εκεί πάνω στο βλόγημα, βγήκε η ψυχή τους.

[DinoHajiyorgi]

Ευθυμία μου, να σε συγχαρώ θέλω, έξοχη γραφή, απόλυτα πιστευτό ψευδο-ορίτζιναλ λαϊκό παραμύθι. Δεν θέλω να πω κάτι άλλο αλλά...

 

Από Αγγλοσαξονικές φάτσες σαν τις ανωτέρω ξεπήδησαν σκληρά παραμύθια, βία γεμάτα, που με ελαφρές πινελιές έγιναν από τις πιο γλυκές ιστορίες. Κοκκινοσκουφίτσα, Σταχτοπούτα, η Χιονάτη, η Κοιμωμένη Βασσιλοπούλα και τόσες άλλες.

 

Εγώ θέλω να ξέρω τι τρέχει με τους κατωτέρω...

...που τρων τους ανωτέρω για breakfast! WTF is wrong with you people?

[Guest roriconfan]

Ναι, πραγματικά φοβερό παραμυθάκι. Ταιριαστό για το ύφος του και φυσικά περνάει την προπαγάνδα του, όπως θα έπρεπε.

Δε μου αρέσει νοητικά το είδος αλλά αισθητικά το έπιασες μούρλια.

[ntoing]

Πω λες και το έλεγε η γιαγιά μου. Ακόμα και το "ντορής" το χρησιμοποιούσε σε κάθε παραμύθι της. Άψογη.

 

(για το "γραμματική" σε μια στιγμή νόμιζα πως θα διαβάσω "επειδή το πάει το γράμμα" αλλά το 'σωσες. )

[tetartos]

Άψογα πετυχημένο το ύφος και η χροιά της ιστορίας, σα να διαβάζω/ακούω αυθεντικό παραμύθι. Διόρθωση: είναι ένα αυθεντικό παραμύθι!

 

Και διαβάζοντας ένα παραμύθι, χάρηκα για το αίσιο τέλος, ακόμα και για την τελευταία πρόταση, που αν και στενόχωρη (για μένα) ταιριάζει στο πλαίσιο. Ωραίες πινελιές: το τομάρι του λύκου, οι αλλόδοξοι, η αναφορά στο παρολίγον παραστράτημα του νιου... και τόσα πολλά άλλα!

 

Δεν ξέρω τίποτα τεχνικό για τα παραμύθια, αλλά θα γράψω μερικά πράγματα που μου έλειψαν ή μ' ενόχλησαν.

-συγγενής της μεγαλοκυράς ο νιος, από το αίμα της η Γραμματική, είναι και μεταξύ τους συγγενείς; Τρομάζω

-δεν έχω συνηθίσει έστω και έμμεσες αναφορές στο σεξ σε παραμύθια. Και πάνω στο άλογο; Άβολο και δεν τους αξίζει

-ένα ανδραγάθημα του νιου πριν τον καλέσουν στον πύργο; Έτσι για να αποδείξει την αξία του και ότι ορθά επιλέχθηκε;

-μια ανατροπούλα στο τέλος; Μια απόκλιση από το σχέδιο; Για να αποδείξει κι η Γραμματική την αξία της;

[Naroualis]

Με τούτα και με κείνα, με τους διαγωνισμούς και με τα νοσοκομεία, ξεχνάω να απαντήσω σε ερωτήσεις που μου κάνουν. Με αγαπάτε κι έτσι όμως, ε; Ε;

 

-συγγενής της μεγαλοκυράς ο νιος, από το αίμα της η Γραμματική, είναι και μεταξύ τους συγγενείς; Τρομάζω

 

Η γιαγιά μου έχει ένα τρίτο ξάδελφο από το σόι του πατέρα της και μια τρίτη ξαδέλφη από το σόι της μητέρας της. Αυτή είναι συγγενείς μεταξύ τους; Προφανώς όχι, οπότε και παντρεύτηκαν και μάλιστα και τα τρία αγόρια που έχουν κάνει, ζωή να 'χουν, είναι μπουκιά και συχώριο.

 

-δεν έχω συνηθίσει έστω και έμμεσες αναφορές στο σεξ σε παραμύθια. Και πάνω στο άλογο; Άβολο και δεν τους αξίζει

 

Το σκέφτηκα πολύ να το γράψω. Από τη μία, το "πάνω στο άλογο" (το οποίο πετάει με έναν πήδο πάνω από στεριές και θάλασες σε ντε-τε) είναι που εντείνει το μαγικό στοιχείο. Από την άλλη, όντως η αναφορές στο σεξ είναι σπάνιες στα παραμύθια.Η μόνη μου δικαιολογία είναι ότι πρόκειται για παραμύθι που προορίζεται αποκλειστικά για μεγάλα παιδιά.

 

-ένα ανδραγάθημα του νιου πριν τον καλέσουν στον πύργο; Έτσι για να αποδείξει την αξία του και ότι ορθά επιλέχθηκε;

 

Λόγω του υπόγειου μηνύματος (ότι δηλαδή είναι θέμα οικογένειας κι όχι ανδραγαθιάς) παρέλειψα όποια ανδραγαθήματα. Είναι γενναίος ούτως ή άλλως γιατί μεγάλωσε με το τομάρι του λύκου. Κι ύστερα οι περιπέτειές του ως την αυλή της Γραμματικής μπορεί να παραλείπονται, αλλα πιθανόν να είναι κομμάτι άλλης διήγησης.

 

-μια ανατροπούλα στο τέλος; Μια απόκλιση από το σχέδιο; Για να αποδείξει κι η Γραμματική την αξία της;

 

Επίσης εδώ είναι θέμα υπόγειου μηνύματος. Κι άλλωστε μια κοπέλα που κουμαντάρει 40 αρραβωνιάρηδες έχει ήδη αποδείξη την αξία της...

[Cassandra Gotha]

Μου άρεσε το παραμύθι σου, αλλά έχω να πω κάτι για τα "συχνά χάσματα λογικής και συνέπειας", που λες και στην αρχή.

Τα παραμύθια έχουν παραλογισμούς, αλλά όχι ελλείψεις. Τα κάνουν όλα εύκολα, όλα με τον τρόπο τους, αλλά τα δικαιολογούν με τον τρόπο τους. Το λέω αυτό, γιατί το μόνο πραγματάκι, η μοναδική λεπτομέρεια που με ξένισε στο παραμύθι σου, είναι κατά τη γνώμη μου μια έλλειψη:

Αμέσως τότε ο νιος σήκωσε βλέμμα τρομερό κι έσμιξε τα φρύδια κι έδειξε του μεμέτη το τομάρι του λύκου που κρεμόταν από την κούνια του όταν ήτανε βρέφος. Κι ο μεμέτης τρόμαξε να δει κάποιον με τη δύναμη ενός λύκου και πισωπάτησε

Δε βγαίνει από πουθενά η εντύπωση ότι ο νιος είχε τη δύναμη ενός λύκου, μόνο το τομάρι του είχε. Αν θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε ως συμβολισμό, δηλαδή το τομάρι συμβολίζει τη δύναμη του λύκου, τότε να μείνουμε στο συμβολισμό. Δηλαδή, "και ο μεμέτης τρόμαξε που είδε το τομάρι του λύκου". Αυτό θα αρκούσε. Αν θέλουμε να το εξηγήσουμε όμως, θα έπρεπε να εξηγήσουμε και γιατί ο νιος έχει τη δύναμη (και όχι μόνο το τομάρι) του λύκου. Δηλαδή "και ο μεμέτης τρόμαξε που είδε ότι ο νιος είχε σκοτώσει λύκο".

 

Εεε... αυτά. Ελπίζω να βγάζουν νόημα τα λεγόμενά μου! :tongue:

 

Πολύ ωραία τα στοιχεία του παραμυθιού, ο γάμος, ο έρωτας, η γέννα και ο θάνατος. Η τελευταία πρόταση μου άρεσε πάρα πολύ. Ήρθε ξερά και απροσποίητα.

[Naroualis]

Έχεις δίκιο σχετικά με τους παραλογισμούς και τις ελλέιψεις. Μόνο που αυτή που αναφέρεις δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι απλά σκουντήφλημα του μολυβιού... Γενικά, το παραμύθι πρέπει να έχει το εξής μήνυμα, το οποίο και χαίρομαι που το έπιασες, παρά τη δικη μου αγαρμποσύνη: όποιος έχει ένα τομάρι λύκου στην κούνια του είναι εξ ορισμού λεβέντης και ό,τι και να κάνεις θα σε νικήσει. Οποτε η πρώτη σου προταση "και ο μεμέτης τρόμαξε που είδε το τομάρι του λύκου" είναι εκείνη που εκφράζει αυτό που θέλω να πω. Ευχαριστώ!