Cassandra Gotha Posted March 24, 2009 Share Posted March 24, 2009 Όνομα Συγγραφέα:Άννα Μακρή Είδος: Φαντασία Βία; όχι Σεξ; όχι Αριθμός Λέξεων:1033 Αυτοτελής; ναι Ήταν ένα τυπικό Σάββατο βράδυ. Η Χριστίνα τους είχε καλέσει στο σπίτι της, οι γονείς της έλειπαν στο εξοχικό τους. Μαζεύτηκαν από νωρίς και η κατανάλωση μπύρας είχε ξεφύγει πάλι. Το cd που ακούγανε είχε από ώρα τελειώσει, μα κανείς δεν κουνιότανε να το αλλάξει. Στο δωμάτιο δύσκολα διέκρινες πρόσωπα απ’ την καπνιά. Κάθονταν όλοι γύρω από το κοντό τραπεζάκι του σαλονιού, το ξεχειλισμένο από άδεια κουτάκια μπύρας, άλλος στον καναπέ, άλλος σε πολυθρόνα, κάποιοι στο πάτωμα και ένας-δυο σε καρέκλες. Ένα τσιγάρο με βαριά μυρωδιά άλλαζε χέρια και η ώρα ήταν προχωρημένη. Η Χριστίνα άναψε ένα κερί και ένα αρωματικό στικ και ο Πέτρος ρώτησε ποιος πάει μαζί του να βρει περίπτερο για σοκολάτες. Μόνο κάτι βαριεστημένα μουρμουρητά ακούστηκαν και μισόλογα όπως «τώρα… πού να τρέχουμε…» Ο Γιώργος γύρισε στο Νίκο και του είπε «Ρε Νικόλα, δε μας παίζεις κάτι, έτσι για υπόκρουση; Πολύ στη μούγκα είμαστε». Εκείνος, με τη σιγουριά του έμπειρου (και έμπυρου) τραγουδιστή, πήρε την καινούργια του κιθάρα και ξεκίνησε μια γνωστή μελωδία. Η κιθάρα του, δεν ήταν μια τυχαία, μια από τις πολλές που αγόραζαν όλοι σε κάποιο κυριλέ κατάστημα που πουλάει πιάνα και βιολιά. Την είχε πάρει πριν λίγες μέρες στην Αμοργό από έναν ωραίο τύπο που γνώρισε, Ιρλανδός ήτανε, που του είπε πως μ’ αυτή γυρνούσε τον κόσμο και έβγαζε λεφτά πριν κάποια χρόνια, αλλά δεν την είχε πια ανάγκη και την πούλαγε. Φτηνά μάλιστα. Ο Νίκος δεν έχασε την ευκαιρία να έχει κάτι τόσο ξεχωριστό στην κατοχή του, όσο μια κοσμογυρισμένη κιθάρα. Την αγόρασε αμέσως, όμως της λείπαν οι χορδές και έπρεπε να περιμένει, να γυρίσει στην Αθήνα για να της αγοράσει καινούργιες και να τη χαρεί. Αυτή λοιπόν, ήταν η πρώτη φορά που έπαιζε, και καθώς φρόντισε να ενημερώσει την παρέα για το ξεχωριστό απόκτημά του, ένιωθε ιδιαίτερα υπερήφανος που επιτέλους θα το επιδείκνυε κιόλας. Κάποιοι έστρεψαν αυτιά και μάτια πάνω του. Οι υπόλοιποι συνέχισαν τις ασχολίες τους (Πού είναι το τσιγάρο; Έχει κι άλλη μπύρα; Η Χριστίνα κοιμήθηκε ρε;) Η Μαρία τον κοίταζε εκστατική. «Τι ωραίο αγόρι που έχω» σκεφτόταν, ενώ έδινε το τσιγάρο στον διπλανό. Όλα κυλούσαν νωχελικά και μεθυστικά. Η στιγμή για το αγαπημένο ρεφρέν έφτασε, επιτρέποντας σε όλους να συμμετέχουν. «Πάρε με μαζί σου, στο βαθύ φιλί σου» οι φωνές αταίριαστες, η μια να παλεύει να καλύψει την άλλη, «μη μ’ αφήνεις μόνο, θα χαθώ»… Μετά άφησαν τον τραγουδιστή να συνεχίσει πάλι μόνος του. Και καλύτερα, γιατί ακόμη και στο ρεφρέν κάποιοι μπέρδευαν τα λόγια! Όταν τέλειωσε το τραγούδι, ο Νίκος συνέχισε…πάλι από την αρχή! Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το έκανε αυτό, ήθελε να σταματήσει να παίζει, να σταματήσει να τραγουδάει, αλλά δεν μπορούσε! Όταν το είπε για δεύτερη φορά και πέρασε χωρίς ανάσα στην τρίτη, ο Αντρέας το κατάλαβε και είπε στους άλλους «Καλά ρε, το ίδιο λέει τόση ώρα;» κι ο Γιώργος του φώναξε «Ρε Νίκο, εντάξει, μας αρέσει αυτό, αλλά παίξε και τίποτ’ άλλο!» μα αυτός δεν τους άκουγε, μόνο έπαιζε και τραγουδούσε χωρίς σταματημό. Όταν το είπε και την τρίτη φορά, στις λέξεις «μη μ’ αφήνεις μόνο, θα χαθώ», μπόρεσε και σταμάτησε, πράγμα που τον ανακούφισε πάρα πολύ. Έγινε όμως και κάτι άλλο, που ο ίδιος δεν αντιλήφθηκε. Μπροστά στα μάτια τους ο Νίκος έγινε καπνός! Όχι, δεν εξαφανίστηκε, δε χάθηκε, δεν σταμάτησαν απλώς να τον βλέπουν, αλλά είδαν ένα σύννεφο καπνού στη θέση του φίλου τους, που μ’ ένα παφ εξαφανίστηκε κι αυτό. Όλοι τότε κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και ο Αντρέας έστρεψε το βλέμμα του στο τσιγάρο, που τώρα κρατούσε ο Γιώργος. «Καλό, ε;» είπε, και η παρέα κυλίστηκε κάτω απ’ τα γέλια. Ο Νίκος ενοχλήθηκε πολύ απ’ τα γέλια τους, αλλά δεν πτοήθηκε. Αφού επιτέλους είχε ελευθερωθεί από το επίμονο τραγούδι, πήρε μια ανάσα, πέρασε αγέρωχα το χέρι του μέσα απ’ τα μαλλιά και αποφάσισε να παίξει ένα μπλουζ. Ένα από ‘κείνα τα βαριά, τα μαγκιόρικα, τα μπλουζ «που λεν οι άντρες οι σωστοί». Ναι, αυτό θα ήταν ό,τι έπρεπε στην κατάσταση που βρίσκονταν όλοι τους, μέσα στη βαρεμάρα και τη μέθη. Οι άντρες θα ένιωθαν άντρες και οι κοπέλες θα έλιωναν σα ζαχαρωτά. Όχι κι άσχημα συναισθήματα για κλείσιμο της βραδιάς. Ξεκίνησε, οι νότες βγήκαν θλιμμένες και παραπονιάρες από την κιθάρα, η φωνή του έγινε επιτηδευμένα μουρμουρητό, τα μάτια του έκλεισαν με έπαρση και το πόδι του χτυπούσε το ρυθμό. Τα έλεγχε όλα. Μόνο που οι φίλοι του γελούσαν ακόμα, δεν το πίστευε! Αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό να γελάνε ενώ αυτός ασκούσε όλη του τη γοητεία. Είχε πάρει την αγαπημένη του πόζα, με το σώμα σκυφτό πάνω απ’ την κιθάρα, τα μαλλιά του να πέφτουν μπροστά από το πρόσωπό του, και στον μέσο του δεξιού του χεριού φορούσε το αγαπημένο του δαχτυλίδι: μία σαύρα σκαλισμένη πάνω σε ασήμι. Σωστός ρόκερ με λίγα λόγια, κι αυτοί δεν βγάζαν το σκασμό να τον ακούσουν; Και τότε το έπαθε πάλι: άρχισε να λέει το προηγούμενο τραγούδι. Οι νότες γλύκαναν και τα λόγια ξανάγιναν τα ίδια, τα γνωστά, έλεγε ξανά απ’ την αρχή το «καταραμένο τραγούδι! Πώς είναι δυνατόν;» Με θυμό κοίταξε τους άλλους: Η Μαρία είχε σηκωθεί πάνω φωνάζοντας «Νίκο!» πολύ ταραγμένη, ώσπου έβαλε τα κλάματα. Ο Αντρέας χωρίς να σηκωθεί απ’ τη θέση του, μίλησε νωχελικά: «Έλα ρε μαλάκα, τρομάζεις την κοπέλα, κόφτο» και η Χριστίνα έτρεξε κοντά στη φίλη της, που έψαχνε πια όλο το σπίτι σαν τρελή. Οι άλλοι ήταν φανερά αμήχανοι, κάποιοι σηκώθηκαν πάνω αλλά δεν ήξεραν τι να κάνουν, ο Γιώργος άναψε τα μεγάλα φώτα του σαλονιού και ο Νίκος… απλά τους χάζευε αποσβολωμένος. «Καλά, με δουλεύετε; Εδώ είμαι ρε μαλάκες, τι είναι αυτά που λέτε; Μαρία!» Η μαγεμένη κιθάρα γέλαγε ευχαριστημένη. Γιατί το είχε κάνει πάλι: είχε τιμωρήσει όσους δεν άκουγαν τη μουσική που έπαιζε, αλλά νοιάζονταν για όλα τα υπόλοιπα γύρω τους, όπως για το τι θα πιουν, τι θα κάνουν, πώς φαίνονται στους άλλους. Και ακόμη κι όταν τραγουδούν το κάνουν εγωιστικά, υψώνοντας τη φωνή τους πάνω από των άλλων, πάνω από τη μουσική, μην μπαίνοντας στον κόπο να ακούσουν. Και ο τραγουδιστής, αυτός είναι ο χειρότερος, που παίρνει την κιθάρα στα χέρια του σα να παίρνει καθρέφτη, που χρησιμοποιεί τη μελωδία για να τον ερωτεύονται οι γυναίκες και να τον σέβονται οι άντρες, που δεν πιστεύει αυτό που τραγουδάει. Η κιθάρα τους έκανε όλους να πιστέψουν. Μη_μ__αφήνεις_μόνο.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted March 26, 2009 Share Posted March 26, 2009 Όλο το ζουμί είναι στο τέλος. Όλο το υπόλοιπο ήταν απλά μια περιγραφή μιας παρέας. Του έλειπε η προοικονομία για να σε προϊδεάσει το τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted March 26, 2009 Share Posted March 26, 2009 Άννα... μια μαγεμένη κιθάρα που αιχμαλωτίζει τους τραγουδιστές... Γιατί τόσο μικρό; Είχες περιθώριο να δώσεις την ιστορία της κιθάρας από πίσω, αντί να δώσεις ένα μάτσο μαστουρωμένα πιτσιρίκια. Τον Ιρλανδό με το χαιρέκακο (λέω εγώ τώρα) χαμόγελο... Υπάρχει τόσο πολύ υλικό και ζουμί που είναι κρίμα να σερβίρεις το πιάτο σου τόσο στεγνό. Ασχέτως διαγωνισμού, πιάσ' την και δώσε της χώρο και χρόνο να μεγαλώσει κι άλλο κι η κιθάρα να πει την ιστορία της ολάκερη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted March 26, 2009 Share Posted March 26, 2009 Μια πολύ ωραία ιδέα (στοιχειωμένη κιθάρα) η οποία αν την δούλευες λίγο παραπάνω, θα "τραγουδούσε" (horrible pun intended) Συμφωνώ με την mistress Sonya παραπάνω. Γιατί τέτοια ξεπέτα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted March 26, 2009 Share Posted March 26, 2009 Αν θυμηθώ παλιότερες δικές σου ιστορίες, αυτή είναι μέτρια... Το μεγαλύτερο μέρος του μου θύμισε ένα εφηβικό μυθιστόρημα που διάβασα πριν χρόνια(για ναρκωτικά, νεανικές παρέες κτλ). Ο λόγος για τον οποίο η κιθάρα έκανε ότι έκανε μου φάνηκε «λίγος». Άσε που τον βασικό σου ήρωα δεν τον βρήκα τόσο πεζό όσο τον βλέπει η κιθάρα. Πρώτα απ’ όλα και μόνο που ενδιαφέρθηκε για τη συγκεκριμένη κιθάρα που έχει μια ιστορία πίσω της, δείχνει έναν άνθρωπο μακριά απ’ αυτό που τελικά θέλεις να μας παρουσιάσεις. Τέλος θα συμφωνήσω με τη Σόνια. Θα μπορούσες να προσθέσεις πολλά που να αλλάξουν εντελώς αυτό το διήγημα. Να του δώσεις βάθος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 26, 2009 Share Posted March 26, 2009 Σε αυτό το σημείο: Ο Αντρέας χωρίς να σηκωθεί απ’ τη θέση του, μίλησε νωχελικά: «Έλα ρε μαλάκα, τρομάζεις την κοπέλα, κόφτο» και η Χριστίνα έτρεξε κοντά στη φίλη της, που έψαχνε πια όλο το σπίτι σαν τρελή. Δεν κατάλαβα αν του λέει «κόφτο» επειδή λέει πάλι το ίδιο τραγούδι ή επειδή είναι…αόρατος. Και είναι μόνο αόρατος; Δηλαδή δεν τον βλέπουν ενώ τον ακούνε; Μπερδεύτηκα γιατί όταν μου έδωσες την εντύπωση πως εξαφανίστηκε (που έγινε καπνός) εκείνη στην αρχή ξέσπασαν σε γέλια. Μετά, όταν άρχισε να λέει άλλο τραγούδι, άρχισαν πάλι να γελάνε. Που ήταν το αστείο; Γιατί σοβάρεψαν και άρχισαν να ανησυχούν μόνο όταν άρχισε πάλι το ίδιο τραγούδι; Δεν κατάλαβα δηλαδή τίποτα όσον αφορά την δική τους οπτική. Πέρα από τα ανωτέρω, το διήγημα πήγαινε μια χαρά και η ιδέα της «δαιμονισμένης» κιθάρας είναι καταπληκτική. Έχω όμως ανάγκη ξεκαθαρίσματος των κανόνων αυτού του δαιμονισμού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted March 26, 2009 Author Share Posted March 26, 2009 Η ιστορία είναι πράγματι βιαστική και ευχαριστώ για τα χρήσιμα σχόλια. Θα ήθελα να σταθώ σε δυο σημεία όμως. Το πρώτο είναι αυτό που αναφέρει η Lizbeth, με την αγορά της κοσμογυρισμένης κιθάρας. Ο τύπος που περιγράφω είναι ένας ωραιοπαθής τυπάκος που ψάχνεται να πιαστεί από "ροκ" ιστορίες και συμπεριφορές για να πάρει αξία η μηδαμινή προσωπικότητά του. Βέβαια, το ότι εγώ τον σκέφτομαι έτσι, δε σημαίνει ότι όλοι συμφωνούμε, αλλά το ότι αγόρασε την κοσμογυρισμένη κιθάρα δε μου λέει τίποτα. Ο καθένας θα "χτύπαγε" μια τέτοια ευκαιρία. Και, απάντηση στον Ντινοχατζιγιόργι: Συνέχιζαν να γελάνε, δεν ξαναγέλασαν. Πρόσεξε: Μόνο που οι φίλοι του γελούσαν ακόμα, όλα έγιναν σε μικρό χρόνο, δηλαδή πέρασμα του μαλλιού με το χέρι, αλλαγή τραγουδιού, καινούργιο ύφος. Τόση ώρα δεν είχαν σταματήσει να γελάνε. Άλλο λάθος μου, που το σκέφτηκα και πριν με ρωτήσεις εσύ: δεν διευκρινίζω αν τον ακούνε ακόμα. Όχι, δεν τον ακούνε πια, όπως δεν τον βλέπουν. Έχει χαθεί για τα καλά, αλλά δεν το καταλαβαίνει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
constantinos Posted March 26, 2009 Share Posted March 26, 2009 Στην αρχή μου άρεσε η αλλαγή. Η απόφαση της Άννας ν’ αφήσει τις παραμυθένιες επιλογές που κάναμε σχεδόν όλοι και ν’ ακολουθήσει το δρόμο του στεγνού ρεαλισμού. Και μέχρι την αρχή της δεύτερης παραγράφου τα πάει καλά. Εγώ ταυτίστηκα γιατί ανάλογες νύχτες έχω περάσει αρκετές επί εποχής φοιτηταριού. Με το που ξεκίνησε όμως το στόρι μ’ έχασε τελείως. Μέχρι το τέλος είχα την αίσθηση ότι άλλο πράμα ήθελε να διηγηθεί η Άννα κι άλλο είπε όντας παγιδευμένη στις επιταγές του διαγωνισμού. Συμπερασματικά η ιδέα ήταν άνοστη και ειδικά η τελευταία παράγραφος κακή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted March 26, 2009 Share Posted March 26, 2009 Χρειάζεται ανάπτυξη και αξιοποίηση της μαγικής κιθάρας και ίσως του Ιρλανδού προκάτοχου. Καλό σημείο η εξαφάνιση του ήρωα και η ερμηνεία του σαν επίδραση του «τσιγάρου». Καλύτερα θ α ήταν αν μας είχες δείξει άλλη μια τέτοια επίδραση λίγο πιο πριν για να έρθει πιο ομαλά η «μη αντίδραση» στην εξαφάνιση. Μη_μ__αφήνεις_μόνο_σ_όλια_κριτικη.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted March 27, 2009 Share Posted March 27, 2009 Απίθανη ιδέα! Φοβερή σύλληψη με βαθύ μήνυμα. Στην αρχή νόμισα πως αλλού πήγαινε η ιστορία αλλά η κιθάρα μας την έσκασε τελικά. Καλύτερα έτσι. Όσο για το υπόλοιπο, μια ρεαλιστική εξιστόρηση των γεγονότων ενός συνηθισμένου νεομαντραχαλάδικου πάρτι. Τίποτα το ιδιαίτερο, παρ όλα αυτά καλογραμμένο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted March 28, 2009 Share Posted March 28, 2009 Μικρούλι με ενδιαφέρουσα ιδέα, καλή εξέλιξη και σωστή αιτιολόγηση στο τέλος. Ο λόγος είχε ζωντάνια αν και σε σημεία παραήταν προφορικός. Με ενόχλησε όμως η έλλειψη σταθερότητας στην ατμόσφαιρα, εκεί που την δημιουργούσες, την εξαφάνιζες με τη κάπως πιο ανάλαφρη γραφή, σα να μην είχες αποφασίσει πως θα ήθελες να εκφραστείς. Συμπαθέστατο, αλλά θα το προτιμούσα κανά δυό κιλά βαρύτερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 28, 2009 Share Posted March 28, 2009 Η ιδέα ήταν πολύ καλή, όχι μόνο με τη στοιχειωμένη κιθάρα, αλλά και με τις μικρές πινελιές: τη δίνει ένας Ιρλανδός - τύπος από χώρα που έχει παράδοση με μουσική και στοιχειώματα, την αγοράζει στην Αμοργό - το μόνο νησί των Κυκλάδων που αποπνέει έναν αέρα πιο έντονου φανταστικού και τρόμου. Δεν ξέρω αν είναι τυχαία αυτά τα δυο στοιχεία. Αν ναι, έδεσαν καλά, αν όχι, είσαι εξπέρ να βάζεις μέσα πληροφορίες κατάλληλες για κάθε βαθμό μύησης στη φάντασυ και στον τρόμο. Κατά τα άλλα, δε θα πω κάτι καινούργιο. Η ατμόσφαιρα των παιδιών, με το πάρτι δε με χάλασε, αλλά το διήγημα μού έπεσε λίγο μικρό. Έχει σίγουρα πολλά περιθώρια να πλουτίσει, και να περάσει λίγο καλύτερα ο χαρακτήρας και ο λόγος που τον τιμώρησε η κιθάρα και ίσως και κάποια πράγματα σχετικά με την ιστορία της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted March 28, 2009 Author Share Posted March 28, 2009 (edited) Ευχαριστώ πάρα πολύ και για τα καλά σχόλια, (που υπήρξαν, παρά τις αμφιβολίες μου ). τη δίνει ένας Ιρλανδός - τύπος από χώρα που έχει παράδοση με μουσική και στοιχειώματα, την αγοράζει στην Αμοργό - το μόνο νησί των Κυκλάδων που αποπνέει έναν αέρα πιο έντονου φανταστικού και τρόμου. Δεν είναι καθόλου τυχαία, ούτε η Αμοργός ούτε η Ιρλανδία. ;) Φάνηκε λες και το έγραψες "στο ποδάρι", Μωρέ είχε λιακάδα εκείνη τη μέρα.... B) (Λόγος για το edit: το post του Tregorian) Edited March 29, 2009 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted March 29, 2009 Share Posted March 29, 2009 Να σου πω αγαπητή, με απογοήτευσες... περίμενα κάτι πολύ πιο δουλεμένο και έντονο, σύμφωνα πάντα με αυτά που είχα δει μέχρι τώρα. Φάνηκε λες και το έγραψες "στο ποδάρι", δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά αυτή την εντύπωση δίνει. Η φαντασία χάνεται σε όλη αυτή την κατάσταση με τα μπάφα και τα ποτά και αδυνατώ, παρόλο που τη βλέπω, να τη νοιώσω. Χώρια ότι με μπέρδεψε και εμένα το τέλος και δεν κατάλαβα και το δίδαγμα που (φαντάζομαι) ήθελες να δώσεις. Η γραφή σου είναι ωραία, όπως πάντα, αλλά εδώ δε με ικανοποιεί το στόρι σαν στόρι και από 'κει και πέρα, συμπαρασύρονται όλα... Καλή επιτυχία και καλή συνέχεια! ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted March 29, 2009 Share Posted March 29, 2009 Για άλλη μια φορά, με εντυπωσίασε η γραφή σου κι η έμφαση στη ρεαλιστική λεπτομέρεια της περιγραφής. Αλλά το φινάλε έρχεται απότομα και η εξήγηση είναι κάπως ασύνδετη με την υπερφυσική εκδήλωση και με το συγκεκριμένο τραγούδι-τίτλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted March 29, 2009 Share Posted March 29, 2009 Ωραίο το στήσιμο του σκηνικού, πραγματικά καλή ατμόσφαιρα, όμως δεν τη διατηρείς ως το τέλος. Νομίζω ότι φταίει η αλλαγή οπτικής γωνίας στο τέλος, όπου η κιθάρα περιγράφεται σαν χαρακτήρας. Είτε θα έπρεπε να εισάγεις εξαρχής την ιδέα της ως ύπαρξης ξεχωριστής, είτε να αποκαλύψεις το τι συνέβη στο Νικόλα με άλλον τρόπο. Η αλλαγή της οπτικής γωνίας με έκανε να αποστασιοποιηθώ τόσο από τη φρίκη που έπρεπε να νιώσω, όσο κι από το παράδοξο και το μαγικό του θέματος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Waylander Posted March 30, 2009 Share Posted March 30, 2009 Ωραια ιστορια και οπως τονισε και ο ρορικο το ζουμι ειναι στο τελος....Το μονο που με εκανε να χαθω για λιγο ηταν οταν ο πρωταγονιστης γινεται αορατος....Γιατι γινεται αυτο και πως περναει απαρατηριτο ??? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted April 4, 2009 Share Posted April 4, 2009 Μου άρεσε σαν ιδέα. Και, πράγματι, ο Ιρλανδός ήταν καλό clue. Όμως η κιθάρα το είχε ξανακάνει; Πότε, αφού την είχε ο Ιρλανδός τόσα χρόνια - δώσε ένα στοιχείο. Και κάτι ακόμα: κρίνοντας από το τι ένιωσα εγώ, μάλλον τρόμου είναι η ιστορία παρά φαντασίας. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.