Τι να κάνετε σε περίπτωση καταστροφής του κόσμου

[Arachnida]

Όνομα Συγγραφέα: Γιάννης Πλιώτας

Είδος: Επιστημονική Φαντασία

Βία; Θεωρητική

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1400

Αυτοτελής; Εντελώς

Σχόλια: Άτυπη κατάληξη της τριλογίας απίθανων ιστοριών με το

Αναπόδραστο και το The CERN code.

 

Τι να κάνετε σε περίπτωση καταστροφής του κόσμου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΙΩΤΑΣ

με ιδέες του Μίνωα Ματσούκα και της Κατερίνας Μπεθάνη

 

 

 

Ο Ιάκωβος δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Δηλαδή ακόμα και από μία πρώτη ματιά, οποιοσδήποτε συνηθισμένος άνθρωπος θα καταλάβαινε ότι ο Ιάκωβος δεν άνηκε στη συνομοταξία των συνηθισμένων ανθρώπων. Πρώτα απ’ όλα ήταν η παράταιρη εμφάνιση. Κοντοκουρεμένο κρανίο, σχισμένα αθλητικά παπούτσια, παντελόνι αδιευκρίνιστου χρώματος, μπλούζες που κυμαίνονταν από πανκ μέχρι ρουστίκ, καπέλα που άλλαζαν κάθε μέρα και τέλος ένα μακρύ, μαύρο, μάλλινο παλτό, που ποτέ του δεν αποχωριζόταν. Βέβαια όλα αυτά μαζί, ίσως δεν θα σας έκαναν να σχηματίσετε κατ’ ευθείαν μία τόσο αρνητική εντύπωση. Εννοώ πως ποιος από εμάς δεν θέλει να τυλίγεται σε ένα μακρύ, μαύρο, μάλλινο παλτό μια κρύα, μαύρη, χειμωνιάτικη νύχτα;

 

Υπήρχε, όμως και κάτι άλλο. Κάτι ακόμα πιο παράξενο, που ερχόταν για να δέσει με μαθηματική ακρίβεια την εικόνα του μη συνηθισμένου ανθρώπου, που ήδη έχω αφήσει να εννοηθεί. Ο Ιάκωβος πίστευε πολλά πράγματα. Και ένα από αυτά ήταν ότι ο κόσμος θα καταστραφεί. Και λέγοντας «καταστραφεί» μην πάει ο νους σας σε επιστημονικά δεδομένα του τύπου ο ήλιος σε πέντε δισεκατομμύρια χρόνια θα γίνει λευκός/μπλε/κόκκινος κβάζαρ και θα φουσκώσει τόσο πολύ που θα μας καταπιεί. Όχι, όχι. Αυτό που πίστευε ο Ιάκωβος ήταν πολύ πιο άμεσο και -ας μου επιτραπεί- πολύ πιο απίθανο.

 

Αυτό που θα διαβάσετε είναι μια ψηφίδα απ’ τη ζωή ενός ασυνήθιστου ανθρώπου. Και μαζί με αυτό η ιστορία της τελευταίας μέρας. Του Ιάκωβου. Όλων. Των πάντων.

 

***

«Ιάκωβε, σε παρακαλώ θέλω να ηρεμήσεις», ακούστηκε η εκνευρισμένη, γυναικεία φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής. «Έχεις πολλά πράγματα μπερδεμένα στο μυαλό σου. Δεν είναι έτσι όπως τα νομίζεις, άκουσέ με!» επέμεινε η φωνή προσπαθώντας να κρατήσει και τη δική της ψυχραιμία. Ο Ιάκωβος είχε απομακρύνει το ακουστικό από το αυτί του και είχε βαλθεί να το κοιτάζει χωρίς καν να βλεφαρίζει, προσπαθώντας να μαντέψει αν η συνομιλητής του πράγματι αρνιόταν να τον πιστέψει. Γιατί αυτή η μόνιμη δυσπιστία και προκατάληψη απέναντι στα λεγόμενά του; Αυτό ήταν κάτι που ως Ιάκωβος αδυνατούσε να κατανοήσει.

 

Ο Ιάκωβος πήρε μια βαθιά ανάσα, σήκωσε τους ώμους (και συνεπακόλουθα το μακρύ, μαύρο, μάλλινο παλτό) και έφερε το κάτω μέρος του ακουστικού στο στόμα του για να κάνει ακόμα μία προσπάθεια. «Άννα. Δεν χρειάζεται να φωνάζεις. Ήρεμος είμαι. Πιο ήρεμος από εσένα. Και προσπαθώ να σου εξηγήσω τι συμβαίνει.»

 

Αυτά που έλεγε ήταν αλήθεια. Ήταν ήρεμος και μάλιστα πιο ήρεμος από τη φωνή στο άλλο τηλέφωνο. Παρ’ όλα αυτά η ηρεμία στο πρόσωπό του έμοιαζε με τη νηνεμία ανάμεσα σε δύο αντίπαλους στρατούς πριν τη μεγάλη επίθεση. Ή μάλλον αυτή η παρομοίωση είναι κλισέ. Ήταν ήρεμος, τέλος πάντων, με έναν δικό του, ιδιαίτερο τρόπο. Συνέχισε, βραδύνοντας λίγο την ομιλία του, σαν να μίλαγε σε κάποιο παιδί και να προσπαθούσε να του εξηγήσει τα καπελάκια πάνω από τα κλάσματα. «Είναι πολύ απλό Άννα. Οι έρευνές μου απέδωσαν επιτέλους καρπούς! Το βρήκα! Η αλήθεια μου αποκαλύφθηκε. Ο κόσμος μας θα καταστραφεί!»

 

Αυτό το τελευταίο το έλεγε με απόλυτη βεβαιότητα και χωρίς ιδιαίτερη στεναχώρια, όπως ο γιατρός που ανακοινώνει τη διάγνωση μιας σοβαρής μεν ασθένειας, σε έναν ασθενή που μόλις γνώρισε δε. Η Άννα φαίνεται ότι άκουσε με απόλυτη ψυχραιμία τη διάγνωση, ίσως γιατί ήδη είχε υποψιαστεί την κρισιμότητα της κατάστασης. Αν ήταν άλλος στη θέση της ίσως ν’ αντιδρούσε σπασμωδικά, όμως όχι. Η Άννα πίστευε ότι μπορούσε να χειριστεί την υπόθεση χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει σε αλλοπρόσαλλες υπερβολές.

 

Ο Ιάκωβος ερμήνευσε τη σιωπή της σαν κάποιους είδους νοερή παραδοχή των συμπερασμάτων του και προχώρησε στο επόμενο βήμα: «Αλλά Άννα δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Όχι καθόλου! Βρήκα πως θα σωθούμε! Υπάρχει τρόπος! Αν και θα καταστραφεί όλος ο κόσμος εμείς θα σωθούμε! Αρκεί να μπούμε σε ένα μαύρο ψυγείο φορώντας αντιασφυξιογόνες μάσκες.»

 

Ο Ιάκωβος έκανε μια μικρή παύση για να βεβαιωθεί ότι Άννα αντιλαμβανόταν την κρισιμότητα της κατάστασης. Αναμφίβολα βρίσκονταν στο μεταίχμιο κοσμοϊστορικών γεγονότων. Κάποτε, όταν θα είχαν αφήσει πίσω τους όλη αυτή την τραγική καταστροφή, θα μπορούσαν να αγκαλιαστούν ευτυχισμένοι και να είναι σίγουροι ότι έπραξαν το σωστό. Οι δυο τους μόνοι. Σωτήρες και σωζόμενοι.

 

Η Άννα ξεφύσηξε καρτερικά απ’ τη μεριά της. Μπορεί ο Ιάκωβος τον υπόλοιπο καιρό να ήταν απλά μια περιθωριακή γνωριμία, μια αλληγορική πινελιά σε μια μίζερη καθημερινότητα, αλλά αυτή τη φορά το είχε παρακάνει. Δεν θυμάμαι αν έχω αναφέρει την ώρα της συνομιλίας. Λοιπόν, ήταν περίπου τρεις το πρωί και η Άννα λίγο πριν χτυπήσει το τηλέφωνό της, μόλις είχε νικήσει την αϋπνία, μετά από μια σκληρή δίωρη μάχη. Ήταν άδικο που ο παράξενος φίλος της, την ξύπναγε για να της αποκαλύψει την επικείμενη καταστροφή και να της εξασφαλίσει υποτιθέμενη σωτηρία, μαζί με δύο ακόμα βασανιστικές ώρες στριφογυρίσματος στο κρεβάτι.

 

Ο Ιάκωβος δεν ήταν σίγουρο αν άκουσε το ξεφύσημα ή αν το ερμήνευσε όπως ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Το μυαλό του δεν ήταν σχεδιασμένο για να εγκλωβίζεται σε στεγανά τυπικοτήτων και συμβάσεων που είχε εφεύρει ο υπερπολιτισμένος άνθρωπος ώστε να περιορίζει τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Για τον Ιάκωβο προηγούνταν ο χείμαρρος συναισθημάτων που κατέκλυζαν ορμητικά κάθε νευρώνα του εγκεφάλου του και…

 

«Και πότε θα καταστραφεί ρε Ιάκωβε;» ρώτησε ξαφνικά η Άννα διακόπτοντας τον ειρμό των σκέψεών του. Σκέφτηκε πως αν μιλούσαν για λίγο, ίσως κατάφερνε να τον εκλογικέψει. Ο Ιάκωβος φυσικά είχε την απάντηση έτοιμη. Δεν είχε ξοδέψει σχεδόν τρία τέταρτα προβάροντας απαντήσεις για όλες τις πιθανές ερωτήσεις που θα μπορούσε να του απευθύνει η Άννα. Κορδώθηκε κάπως, αν και δεν είχε οπτική επαφή μαζί της και είπε με περισπούδαστο ύφος: «Δεν θ’ αργήσει. Καθόλου! Για αυτό και δεν προλαβαίνω να ειδοποιήσω και τους υπόλοιπους. Τα κανάλια δεν θα με πίστευαν, έτσι κι αλλιώς. Ποτέ δεν πιστεύουν.» Έκανε μια παύση, όχι για να επιτείνει την αγωνία, μα για να καταπιεί και συνέχισε: «Ο κόσμος θα καταστραφεί αύριο, στις 12 του μηνός. Στις τρεις το βράδυ. Ακριβώς. Νομίζω.»

 

Η Άννα δεν ακούστηκε για λίγο και μετά επανήλθε, λέγοντας βαριεστημένα: «Ρε εσύ Ιάκωβε. Κοίτα το ρολόι δίπλα σου. Σήμερα έχει δώδεκα ο μήνας. Αύριο στις τρεις το βράδυ θα έχει δεκατρείς. Πάλι τα μπέρδεψες;»

 

Ο Ιάκωβος αισθάνθηκε πολλά πράγματα μαζί, είναι αλήθεια. Κατάπληξη, θυμηδία, κατατονία, παροξυσμό, υπερδιέγερση, αλάφιασμα, σοκ, αποχαύνωση, η λίστα θα μπορούσε να είναι ατελείωτη. Τα χέρια του κρεμάστηκαν και έμεινε αποσβολωμένος στο μαύρο, άδειο δωμάτιο, με το βλέμμα του να βυθίζεται μακάριο στο υπερπέραν. Το μόνο αντικείμενο που λαμπύριζε στο σκοτάδι ήταν ένα ρολόι, που για κάποιο λόγο έδειχνε εκτός απ’ την ώρα και το γεωγραφικό στίγμα. Του το είχε αγοράσει η Άννα στα γενέθλιά του, γράφοντας με κόκκινο στυλό στη χαριτωμένη καρτούλα: «για να σε κρατάει σε επαφή με το χώρο και το χρόνο».

 

Τα κόκκινα ψηφία αναβόσβηναν στο σκοτάδι δείχνοντας «56’ 55’’ 22’ 32’’» και λίγο πιο δίπλα «02:59 12/02/2005». Πάντα τον μπέρδευε αυτό το ανόητο ρολόι με τις κόκκινες ενδείξεις, αλλά δεν το εκπαραθύρωνε για χάρη της Άννας. Ποιο απ’ όλα, όμως ήταν η ημερομηνία και ποιο η ώρα; Το ξανακοίταξε πιο προσεκτικά. «56’ 55’’ 22’ 32’’» και λίγο πιο δίπλα «03:00 12/02/2005».

 

Κάτι είχε αλλάξει! Ο Ιάκωβος ένιωσε χιλιάδες νέες ιδέες να τον κατακλύζουν. Ο χρόνος ήταν τόσο ευμετάβλητος! Αυτή η αποκάλυψη ήταν συγκλονιστική για να την αφήσει να περάσει χωρίς καταγραφή. Πόσες και πόσες θεωρίες δεν υπήρχε χώρος για να αναπτυχθούν μέσα στο χρόνο! Και πόσος χρόνος δεν υπήρχε για να αναπτύξει μέσα στο χώρο! Αισθάνθηκε υπερήφανος. Σχεδόν χοροπήδησε απ’ τη χαρά του. Έσφιξε ξανά το ακουστικό, με αγάπη. Φώναζε πλέον για να ακουστεί παντού: «Άννα! Ναι, πόσο δίκιο έχεις! Το ρολόι. Είναι κάθε μέρα εδώ, αλλά τώρα το πρόσεξα για πρώτη φορά! Είσαι τόσο έξυπνη! Ναι, ήταν το ρολόι τελικά, σε αυτό πρέπει να επικεντρώσω την ενεργητικότητά μου. Σ’ ευχαριστώ τόσο πολύ! Ο χρόνος αλλάζει!»

 

Η Άννα δεν επέμεινε. Θα σήκωσε τους ώμους και θα έβγαλε το τηλέφωνο απ’ την πρίζα, γιατί η γραμμή απότομα νεκρώθηκε. Τον Ιάκωβο, όμως δεν τον πείραζε. Είχε με κάτι να ασχοληθεί τώρα που η καταστροφή του κόσμου είχε περάσει στην ιστορία. Σκέφτηκε αν θα μπορούσε εκείνη την ώρα να βγει στα μαγαζιά για να αγοράσει μερικά εκκρεμή. Το ξανασκέφτηκε. Ίσως να περίμενε μέχρι το πρωί. Ναι, θα πήγαινε μόλις τελείωνε η εκκλησία ν’ αγοράσει πέντε, δέκα, εκατό εκκρεμή!

 

Άκουσε έξω από το παράθυρο έναν θόρυβο και ξαφνικά μονομιάς ξημέρωσε. Ο Ιάκωβος πρόλαβε μόνο να κοιτάξει. Μια λάμψη τον τύφλωσε, όχι λογοτεχνικά, αλλά κυριολεκτικά. Δεν ένιωσε άλλον πόνο. Τα πάντα σαρώθηκαν από κάτι και ο κόσμος καταστράφηκε.

[Solonor]

Χεχε, Γιάννη να τη προσέξεις αυτή την εμμονή με τη καταστροφή! Πάντως πολύ όμορφη, χιουμοριστική γραφή.

[Adinol Doy]

Μὲ δυὸ λόγια ἀριστούργημα. Ἔμεινα μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα. Ἡ μόνη παρατήρηση, σχεδὸν ξενερωτική, εἶναι νὰ ἀφήσεις κενὸ τὸ ἔτος στὸ ἡμερολόγιο. Ὅλα τ' ἄλλα ἄφησέ τα ὅπως ἔχουν.

[sora_1]

παρα πολυ ωραια ιστορια!!! Μπραβο!

Ξερει κανεις κανενα βιβλιο με τετοιο θεμα?

[khar]

Γενικά μου αρέσει η λοξή χιουμοριστική ματιά σου. Νομίζω, όμως, ότι λείπει η ισορροπία ανάμεσα στα ευφυολογήματα και την πραγματική ιστορία, με τη ζυγαριά να βαραίνει υπερβολικά προς τις χιουμοριστικές περιγραφές. Αν υπήρχε και μια πιο ικανοποιηική πλοκή, πέρα από το τηλεφώνημα στην κοπέλα, θα ήμουν περισσότερο ευχαριστημένος. Επίσης, αφού ο ήρωας δικαιώνεται στο τέλος, πρέπει οπωδήποτε να μπει μέσα σε αυτό το μαύρο ψυγείο, με ή χωρίς την μάσκα. Και αν βρεις έναν ρόλο στην ιστορία και για το μαύρο, μάλλινο παλτό θα ήμουν διπλά ευχαριστημένος. Είναι δυο καταπληκτικές λεπτομέρειες που είναι κρίμα να μείνουν διακοσημητικές.

[Arachnida]

Γενικά μου αρέσει η λοξή χιουμοριστική ματιά σου. Νομίζω, όμως, ότι λείπει η ισορροπία ανάμεσα στα ευφυολογήματα και την πραγματική ιστορία, με τη ζυγαριά να βαραίνει υπερβολικά προς τις χιουμοριστικές περιγραφές. Αν υπήρχε και μια πιο ικανοποιηική πλοκή, πέρα από το τηλεφώνημα στην κοπέλα, θα ήμουν περισσότερο ευχαριστημένος. Επίσης, αφού ο ήρωας δικαιώνεται στο τέλος, πρέπει οπωδήποτε να μπει μέσα σε αυτό το μαύρο ψυγείο, με ή χωρίς την μάσκα. Και αν βρεις έναν ρόλο στην ιστορία και για το μαύρο, μάλλινο παλτό θα ήμουν διπλά ευχαριστημένος. Είναι δυο καταπληκτικές λεπτομέρειες που είναι κρίμα να μείνουν διακοσημητικές.

 

Ευχαριστώ για τα πρώτα σχόλια. Για του Khar: έχεις απόλυτα δίκιο. Γενικά αυτό το μικρό διηγηματάκι είναι βγαλμένο από το σενάριο μιας ταινίας μικρού μήκους που γυρίζουμε αυτόν τον καιρό. Και ναι υπάρχει η σκηνή με το ψυγείο, τη γυρίσαμε το Σάββατο που μας πέρασε

[tetartos]

Ταιριαστό στα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας! Με άφησε όμως με ένα κενό, ένα νόημα που λείπει. Ναι, ξέρω, ζητάω πολλά!

 

Ευχάριστο κι αυτό, αν και θα ευχαριστιόμουν να δω τη φάτσα της Άννας, αφού βγει από το μαύρο ψυγείο...

[DinMacXanthi]

κρακαbump-bump-bump!

 

Για όσους άνοιξαν να διαβάσουν το σχόλιο, παράκληση: ΔΙΑΒΑΣΤΕ πρώτα την ιστορία πιο πάνω! δεν θα σας πάρει πάνω από 5 λεπτά. Αλήθεια, βάλτε κι ένα ωραίο instrumental να παίζει στο media player και χαλαρώστε. Άλλωστε μιλάμε απλά για την καταστροφή του κόσμου! (ναι, τίγκα στα spoilers το παρακάτω, οπότε, really,πηγαίνετε και διαβάστε το)

 

Τι μου άρεσε:

-Ο αφηγητής! Τα metafictional στοιχεία που περνάς τα θεωρώ ταιριαστά με το όλο κόνσεπτ (τελικά η καταστροφή του κόσμου το τραβάει το χιούμορ, το λέω γιατί γράφω κάτι παρόμοιο τις τελευταίες μέρες) και ο τρόπος με τον οποίο τα δίνεις, δουλεύουν. παραδείγματα: η παραδοχή ενός κλισέ, η διαπίστωση οτι δεν ανέφερε την ώρα της συνομιλίας κλπ. Είναι το κάτι διαφορετικό από τα κλασικά modes γραφής και αυτή η διαφορετικότητα το κάνει πιο ευανάγνωστο.

-Ο χαρακτήρας, ή μάλλον οι χαρακτήρες. Σε ένα από τα σεμινάρια του μεταπτυχιακού, ο καθηγητής μας είπε ένα από εκείνα τα tips περι συγγραφής, που τα γνωρίζουμε όσοι γράφουμε αλλά σπάνια μπορούμε να δώσουμε χαρακτηρισμούς. Σε κάθε διάλογο υπάρχει αυτός που κινεί την συζήτηση και ο άλλος που ακολουθεί. Οπότε, εδώ έχουμε τον ελαφρώς "πειραγμένο" παλτοφόρο Ιάκωβο (φυσικά αυτός θα έλεγε ότι δεν είναι πειραγμένος, "εγώ απλά δεν καταλαβαίνω" και θα με χτυπούσε μαλακά στην πλάτη) ο οποίος "εξηγεί" στην Άννα και η πλάκα είναι ότι παρά την "Intelligent" προσέγγιση του, η Άννα είναι που τον καρφώνει στον τοίχο με την απλή παραδοχή του οτι η μέρα αλλάζει το λεπτό μετα τις 23:59. O πανεξυπνος τύπος που σκέφτηκε τα πάντα εκτός από το απλούστερο. Λίγο κλισέ μεν αλλά ποιος νοιάζεται; Δουλεύει.

-Η καταστροφή. Μπαμ μπουμ, τελειώσαμε. Δεν χρειάζεται ούτε υπερεξήγηση ούτε τίποτα, πάει συνέβη, γεια σας. 2 thumbs up.

 

Τι δεν μου άρεσε: (edit: μετά την ανάγνωση του σχολίου του Khar επαναλαμβάνομαι αλλά εντάξει, δεν έχω και τίποτα άλλο...) Γιατί φορούσε αυτά που φορούσε πέρα από το να γίνει εκκεντρικός; Checkhov's gun dictates that όταν μας δίνεις ένα μαύρο παλτό πρέπει να παίζει κάποιον ρόλο. Και τα εκκρεμή; Και το ψυγείο; Αναρωτιέμαι πως θα μπορούσε να βοηθήσει ένα μαύρο ψυγείο και μια μάσκα για την καταστροφή του κόσμου... άλλωστε είχε δίκιο. Για να πούμε και του στραβού το δίκιο ( ----> : στραβός) θα μπορούσε να είναι λίγο μεγαλύτερο. (ξαναμανάedit: το έχετε ήδη γυρίσει σε φιλμ; Πως μπορεί να φτάσει στην σκωτία; ιντερνετικά ίσως; :-p) Τόσες ερωτήσεις μένουν αναπάντητες... βέβαια όταν ο κόσμος καταστρέφεται, δεν λείπουν μόνο οι απαντήσεις αλλά σβήνονται και οι ερωτήσεις... τέλος πάντων. Α, σου ξέφυγε ένα άρθρο σε μια φάση, ας το σημειώσω κι εδώ για να editαριστεί: Ο Ιάκωβος έκανε μια μικρή παύση για να βεβαιωθεί ότι Άννα αντιλαμβανόταν την κρισιμότητα της κατάστασης.

 

Ετυμηγορία: Πετυχημένο ελαφρύ χιούμορ, ωραίοι χαρακτήρες και η γραφή κεντάει με το στυλ σου να φαίνεται ξεκάθαρο. Μικρό, στρωτό και γεμάτο φλασίδι που απλά θα μπορούσε να είναι και λίγο μεγαλύτερο. Ναι, θα ήθελα να δω και την ταινία

Edited January 9, 2010 by DinMacXanthi

[Arachnida]

Ευχαριστώ Ντίνο για τα σχόλια και τις χρήσιμες παρατηρήσεις. Το τόπικ για την ταινία ("Κατάψυχος"), βρίσκεται εδώ: http://community.sff...=1entry124644 Πάντως σε αντίθεση με την ατμόσφαιρα του διηγήματος, η ταινία ήταν δραματική. Εδώ και ο Ιάκωβος σε μία χαρακτηριστική σκηνή: