Υποκειμενική Αθανασία

[Glowleaf]

Όνομα Συγγραφέα: Glowleaf

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία; Οχι

Σεξ; Οχι (και εγω λυπαμαι)

Αριθμός Λέξεων: 3000

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Εβαλα τονους!

 

«Δεν είσαι αληθινός!» του ούρλιαξα, χάνοντας την ψυχραιμία μου.

 

Έσφιξα τα δόντια και πήρα βαθιές ανάσες. Μόλις είχα καταπατήσει τον τρίτο νόμο της προσγείωσης. «Ποτέ δεν λες στον πλανώμενο πως δεν υπάρχει.» Αυτό έλεγε ο νόμος, και δευτερόλεπτα πριν η αγανάκτηση μου με έκανε να τον αγνοήσω. Έριξα μια σφαλιάρα στον εαυτό μου. Αν κάποιος από τους εκπαιδευομένους με άκουγε θα γινόμουν ρεζίλι. Έβγαλα την κάσκα εικονικής πραγματικότητας και περπάτησα στους άδειους διαδρόμους της κλινικής για να ηρεμήσω.

Πως γλίστρησα έτσι; Πως μου ξέφυγε από τα χείλη; Αν κάποιος από τους νέους έκανε κάτι αντίστοιχο, αν έσπαγε έναν από τους νόμους, το πιο πιθανό είναι να τον απέλυα επιτόπου.

 

Εγώ τον είχα γράψει τον γαμημένο τον νόμο.

 

Άρχισα να λέω τους νόμους της προσγείωσης σαν ποίημα, ξανά και ξανά.

1ος νόμος: Βεβαιώσου πως είσαι πάντα συγχρονισμένος με τον πλανώμενο.

2ος νόμος: Αν δεν είσαι ψύχραιμος, σταμάτα την συνεδρία.

3ος νόμος: Ποτέ δεν λες στον πλανώμενο πως δεν υπάρχει.

4ος νόμος: Δεν είσαι ούτε ο Θεός, ούτε άγγελος.

5ος νόμος: Αν κρίνεις ότι δεν υπάρχει σωτηρία, λήξε το. Η ουρά αναμονής είναι ατελείωτη.

 

Πέντε απλοί νόμοι, που πήγαζαν από την εμπειρία της κλινικής τα τελευταία πέντε χρόνια.

Πέντε απλοί νόμοι, που έσωζαν ζωές κάθε μέρα, κάθε στιγμή, σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Πέντε απλοί νόμοι, γραμμένοι από έναν πρωτοπόρο σε έναν τομέα που δεν υπήρχε, την Ψυχομηχανική.

Είχα καταπατήσει αυτούς τους νόμους τόσες φορές που είχα χάσει πια το μέτρημα.

 

Ηρέμησα, και γύρισα πίσω να συνεχίσω την συνεδρία. Ξάπλωσα αναπαυτικά, και φόρεσα την κάσκα.

Είχα διαλέξει τον ρόλο ενός γείτονα, για να μην περπατάω και πολύ. Μπήκα πάλι μέσα του λοιπόν για να συνεχίσω την συνεδρία. Βγήκα από το διαμέρισμα, κατέβηκα τις σκάλες, και χτύπησα μια πόρτα.

Ο άντρας που μου άνοιξε κοίταζε με απορία.

«Τι θέλεις πάλι;»

«Ήρθα να συνεχίσουμε την κουβέντα μας.»

«Η κουβέντα μας τελείωσε πριν ένα μήνα. Μου έλεγες κάτι τρελά, μου πέταξες ένα απότομο «δεν είσαι αληθινός» και μετά έκανες ότι δεν ήξερες που βρισκόσουν, και με ρώταγες πως βρέθηκες στο διαμέρισμα μου.»

«Ναι, αγνόησε το τι λέει αυτός, άκου τι λέω εγώ. Να περάσω μέσα;»

«Πέρνα, αλλά μην σε πιάσει υστερία πάλι...»

Κάθισα στην πολυθρόνα απέναντι του. Κοίταξα το σπίτι. Ωραία διακοσμημένο, ταιριαστά κομμάτια επίπλωσης και αρκετά ακριβά ηλεκτρονικά τελευταίας τεχνολογίας. Η κουζίνα ήταν τακτοποιημένη μέχρι αηδίας και περιείχε υλικά και σκεύη που πολλές νοικοκυρές δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη τους.

Ο άντρας αυτός ήταν σεφ, και πετυχημένος μάλιστα. Επίμονος, τακτικός και μεθοδικός.

Βασικά δεν διαφέραμε και πολύ...

1ος νόμος: Βεβαιώσου πως είσαι πάντα συγχρονισμένος με τον πλανώμενο.

«Καταρχάς πρέπει να συντονιστούμε. Δεν έλειπα έναν μήνα, έλειπα δέκα λεπτά.»

«Α καλά, είσαι τελείως τρελός!»

«Προσπάθησε να συντονιστείς μαζί μου. Θα φύγω για ένα λεπτό ακριβώς, και θα επανέλθω σε αυτό το σώμα. Αγνόησε ότι σου πει ο γείτονας σου, και φαντάσου ότι επιβραδύνεις τον χρόνο. Μπορείς να το κάνεις αυτό;»

«Μπορώ, αλλά και πάλι τρελάρας είσαι.»

 

Διέκοψα την συνεδρία, και μέτρησα ένα λεπτό ακριβώς με το ρολόι μου. Το βήμα συγχρονισμού είναι το πιο βασικό κάθε προσγείωσης.

Ξαναφόρεσα την κάσκα και κατέλαβα το σώμα του άμοιρου γείτονα.

Ξαναβρήκα τον άντρα να μου φωνάζει.

«Μόνος σου μπήκες εδώ μέσα άνθρωπε μου! Διχασμένη προσωπικότητα έχεις;»

«Ξαναγύρισα, σταμάτα να φωνάζεις» του είπα, και έκατσα ξανά στην πολυθρόνα. «Πόση ώρα έλειπα;»

«Περίπου ένα λεπτό. Στην διάρκεια του οποίου ωρυόσουν ότι σε απήγαγα από το διαμέρισμα σου.»

«Ωραία, συντονιστήκαμε. Πάει αυτό το στάδιο. Πάμε στα δύσκολα τώρα.»

«Τα δύσκολα είναι που μου λες ότι δεν είμαι αληθινός;»

«Χμ, ναι. Περίπου. Άστο αυτό τώρα.»

«Όχι δεν το αφήνω. Και δεν ακούω τίποτα άλλο αν δεν μου εξηγήσεις πρώτα τι εννοούσες.»

Πεισματάρης μέχρι αηδίας. Κούνησα το κεφάλι μου και αναστέναξα.

3ος νόμος: Ποτέ δεν λες στον πλανώμενο πως δεν υπάρχει.

«Δεν είναι ότι δεν είσαι αληθινός, απλά δεν βρίσκεσαι στον πραγματικό κόσμο.»

«Εδώ είναι το σημείο που μου λες ότι είσαι άγγελος, ή ότι πρέπει να ακολουθήσω την θρησκεία σου; Γιατί ειλικρινά, αν ακούσω κάτι τέτοιο σε πέταξα έξω.»

4ος νόμος: Δεν είσαι ούτε ο Θεός, ούτε άγγελος.

«Όχι, δεν είμαι άγγελος, ούτε θεός ούτε τίποτα. Άνθρωπος είμαι. Προγραμματιστής-Ψυχίατρος»

Ο άντρας ξέσπασε σε γέλια, «Προγραμματιστής-Ψυχίατρος. Αυτό ακούγεται γελοίος συνδυασμός!»

«Μέχρι πριν από πέντε χρόνια ήταν. Τώρα πια είμαστε περιζήτητη ειδικότητα. Μετά από το χάος των πρώτων ετών, όταν κατάφερα να οργανώσω την κλινική, άλλαξα το όνομα σε Ψυχομηχανικός.»

«Μάλλον θα έχει πλάκα η ιστορία σου, οπότε θα την ακούσω. Για πες.»

«Δεν είσαι Γάλλος»

«Μα είμαι Γάλλος. Είμαστε στην Γαλλία, και μου μιλάς Γαλλικά.»

«Δεν ξέρω καν Γαλλικά. Εγώ απλά σκέφτομαι ότι θέλω να πω, και στα μεταφράζει το P-box μέσα στα πλαίσια του σεναρίου που τρέχει.»

«Το ποιό;»

«Το P-box, ή όπως το λανσάρει η εταιρεία παραγωγής του η Psion, το Pleasure-box, είναι ένα κουτί που σε μεταφέρει σε άλλο κόσμο. Το P-box αρχικά ήταν κάτι σαν παιχνιδομηχανή. Πανάκριβη παιχνιδομηχανή βέβαια, κόστιζε όσο ένα σπορ αμάξι. Λίγοι το αγόραζαν, και γενικά οι εντυπώσεις ήταν θετικές. Συνδεόσουν και ζούσες κάποιο ήδη προγραμματισμένο σενάριο, αλλά ήταν σαν να είσαι εκεί. Το έχω δοκιμάσει και εγώ, το παραδέχομαι. Όντως ήταν λες και το ζούσα αληθινά.»

Πάντα το στάδιο της ταύτισης δούλευε ρολόι. Ο άντρας ήρθε και κάθισε απέναντι μου, και η στάση του σώματος του έδειχνε ενδιαφέρον προς τα λεγόμενα μου.

«Τι σενάριο είχες διαλέξει;»

«Πειρατές! Ήμουν καπετάνιος σε πειρατικό καράβι και ένιωθα την αλμύρα στα χείλη και τις παλιές ουλές να τσούζουν στο σώμα μου. Ήταν όντως απίστευτο. Πρέπει να το ζήσεις για να μπορέσεις να καταλάβεις τι βιώνει ο πλανώμενος, δεν γίνεται αλλιώς. Όλοι οι προγραμματιστές-ψυχίατροι, οι Ψυχομηχανικοί δηλαδή, που εκπαιδεύω περνάνε την εμπειρία με το P-box. Πάντα υπό επίβλεψη φυσικά. Όπως ένας απεξαρτημένος από τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ μπορεί καλύτερα να μιλήσει σε έναν εθισμένο, έτσι είναι και εδώ.»

 

Έκανα μια παύση για να του δώσω χρόνο να χωνέψει τα νέα δεδομένα και έπειτα συνέχισα. «Το P-box είχε μια ενσωματωμένη δικλείδα ασφαλείας. Σε προσγείωνε μετά από δυο ώρες. Ότι και να κανες, όποιο σενάριο και αν έβαζες, στις δυο ώρες τελείωνε και έκλεινε για μια ώρα. Σε εκείνο το στάδιο, υπήρχαν ήδη τα πρώτα κρούσματα εθισμού. Άνθρωποι πλανώνταν για δυο ώρες, κοιμόντουσαν ή έκαναν τις άλλες ανάγκες τους την επόμενη μια ώρα, και ξαναπογειώνονταν. Όλο αυτό ασταμάτητα, επί εβδομάδες ή μήνες. Τα ΜΜΕ ξεκίνησαν μια υστερία αλλά γρήγορα ο κόσμος την βαρέθηκε σαν κάποια περαστική τρέλα.»

«Δεν ακούγεται και τόσο τρομακτικό αυτό που περιγράφεις. Υπάρχουν χειρότεροι κίνδυνοι στην ζωή», μου είπε ο άντρας μαζί με μια γενική κίνηση απαξίωσης.

«Και όμως δεν υπάρχουν. Άκουσε με και θα καταλάβεις. Περίπου ένα χρόνο μετά από τα πρώτα κρούσματα εθισμού, κάποιος κατάφερε να σπάσει το κλείδωμα των δυο ωρών. Τα πρώτα κλειδιά κυκλοφορούσαν στην μαύρη αγορά, και πωλούνταν σε τρέλες τιμές. Και αυτό όμως δεν άργησε κάποιος να βρει τρόπο να το αναπαράγει πιο φθηνά. Σιγά σιγά, η πλειοψηφία των P-boxes ήταν ξεκλείδωτη.

Δεν άργησαν τα πρώτα θύματα. Τα έβρισκαν νεκρά με την κάσκα στο κεφάλι, το σώμα τους να έχει πεθάνει από ασιτία, να κάθονται μέσα στα δικά τους περιττώματα και λίμνες από ούρα.»

«Πως πέθαιναν;»

«Πολύ απλά, ξεχνούσαν να προσγειωθούν. Είναι όπως όταν κατουριέσαι στον ύπνο σου, και βλέπεις μέσα στο όνειρο ότι πας στην τουαλέτα. Αντίστοιχα και αυτοί, έβλεπαν ότι έτρωγαν κανονικά, ενώ το σώμα τους υπέφερε.

Πολύ γρήγορα, ένα στα πέντε πρόσωπα που αγνοούνταν κατέληγαν να βρεθούν μέρες μετά νεκρά σε κάποιο ξενοδοχείο. Συχνά βρίσκονταν και δυο-δυο, να μοιράζονται την ίδια εμπειρία, γιατί τα μεταγενέστερα μοντέλα του P-box λανσαρίστηκαν με αυτή την δυνατότητα.

Για να συλλάβεις το πόσο σημαντικό είναι, οι αστυνομικοί είχαν πια συνηθίσει τόσο πολύ να λαμβάνουν τηλεφωνήματα για κλειδωμένα διαμερίσματα που μυρίζουν αποσύνθεση, που είχαν έτοιμες ομάδες συλλογής των πτωμάτων. Έκαναν κάθε μέρα τους γύρους τους, λες και ήταν σκουπιδιάρηδες.

Μέσα σε ελάχιστους μήνες, το φαινόμενο είχε γίνει επιδημία. Οι πάντες πλανώνταν στα επίσημα «ασφαλή» σενάρια, ή στα ανεπίσημα σενάρια δημιουργημένα από άλλες εταιρίες. Έγινε παγκόσμια κατακραυγή, τα ΜΜΕ είχαν πάθει παράκρουση με το θέμα, έγιναν διαδηλώσεις έξω από τα γραφεία της Psion, διαδηλωτές έκλειναν τα εργοστάσια και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Όλα τα πρωτοσέλιδα του κόσμου έλεγαν γι’αυτό, και οι δημοσιογράφοι το ονόμαζαν Pandora-box. Όχι άδικα, αλλά ήταν λίγο υπερδραματικό εδώ που τα λέμε...

Κάποιοι πολύ λογικοί άνθρωποι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ήθελαν να κατατάξουν το P-box στη ίδια κατηγορία με τα βαρύτερα και φονικότερα ναρκωτικά. Η Psion όμως είχε ήδη αποκτήσει τεράστιο μετοχικό κεφάλαιο, και ήδη εταιρίες-κολοσσοί ανά τον κόσμο σφάζονταν για να την αγοράσουν. Τα δικαστήρια κράτησαν πάνω από έναν χρόνο, και πρέπει να ήταν η πιο παρακολουθημένη δικαστική διαμάχη όλων των εποχών. Ο Χίτλερ να δικαζόταν, λιγότεροι θα έβλεπαν...

Τέλος πάντων, η Psion αθωώθηκε. Οι μηχανικοί της είχαν βάλει τις δικλείδες ασφαλείας στο μηχάνημα, και δεν μπορούσαν να είναι υπεύθυνοι για το τι έκανε ο πελάτης πειράζοντας το. Τυπικά είχαν δίκιο, αλλά ηθικά; Άστο.»

 

«Δεν καταλαβαίνω. Τι το τόσο σπουδαίο έχει αυτό το μηχάνημα;»

«Λογική ερώτηση, γιατί πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις. Είναι το απόλυτο ναρκωτικό, απλά. Όλοι οι ναρκομανείς, θέλουν να ζήσουν εμπειρίες και να ξεφύγουν από την πραγματικότητα. Ε λοιπόν το P-box κάνει αυτό και ακόμα περισσότερα, χωρίς ουσιαστικές παρενέργειες. Είναι όπως τα παιχνίδια στο ιντερνέτ που έγιναν δημοφιλή στις αρχές της χιλιετίας, και είχαμε κρούσματα παιδιών που έπαιζαν όλη μέρα. Έχε υπόψιν ότι σε εκείνα τα παιχνίδια, έβλεπες μια οθόνη, και ήταν και πάλι εθιστικά. Φαντάσου το ίδιο πράγμα, αλλά να ζεις την εμπειρία και οι αισθήσεις σου να είναι σαν αληθινές. Αν πλανάσαι αρκετό καιρό, μετά η πραγματική ζωή μοιάζει τόσο πεζή που το μόνο που θες είναι να ξαναμπείς στο μηχάνημα. Αυτό δεν είναι τόσο παράλογο όσο ακούγεται αρχικά, γιατί και οι χρήστες ναρκωτικών υποφέρουν από τα ίδια ακριβώς συμπτώματα.»

Ο άντρας συνοφρυώθηκε. Η ιστορία μου του φαινόταν πιστευτή, και πάλευε για να το κρύψει.

«Και τώρα που βρισκόμαστε; Στον δικό σου κόσμο δηλαδή. Για πες μου.»

«Βρισκόμαστε στην κλινική Ψυχομηχανικής απεξάρτησης που έχω φτιάξει. Είναι 14 Φεβρουαρίου, Αγίου Βαλεντίνου κιόλας. Βρισκόμαστε στον δεύτερο όροφο, στο έκτο δωμάτιο στα δεξιά. Είναι περίπου τρεις η ώρα το βράδυ, οπότε στο κτίριο βρίσκεται, πέρα από τους άλλους πλανώμενους, μόνο ο νυχτερινός φρουρός που περιπολεί. Αυτή τη στιγμή ξαπλώνουμε και οι δυο πλάι πλάι, εσύ στο κρεβάτι του δωματίου σου, και εγώ στην πολυθρόνα δίπλα σου. Το P-box σου είναι ανάμεσα μας, και είμαστε και οι δυο συνδεδεμένοι σε αυτό με κάσκες εικονικής πραγματικότητας.»

Έκανα μια μικρή παύση και σκέφτηκα την επόμενη πρόταση. «Έχεις ενδοφλέβιο ορρό για να τρέφεσαι και σωληνάκια για να αφοδεύεις. Δεν έχεις κουνηθεί πέντε χρόνια τώρα.»

Ο άντρας έδειξε γνήσιο προβληματισμό. Ήταν προφανές ότι πρόσεχε το σώμα του, γι’αυτό διάλεξα να τον θορυβήσω έτσι.

«Είσαι εκεί, δίπλα μου, μέσα στην νύχτα ολομόναχος και μου κάνεις συνεδρία. Προσπαθείς να με σώσεις δηλαδή, αυτό ισχυρίζεσαι.»

«Όντως.»

«Γιατί;»

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ήταν πολύ καλή ερώτηση.

 

«Γιατί είσαι ο πρώτος μου. Είσαι ο πρώτος πλανώμενος που προσπάθησα να προσγειώσω, είσαι ο πρώτος που εφήρμοσα τις τεχνικές προσγείωσης, είσαι η έμπνευση μου για την μεθοδολογία. Πανάθεμα σε, είσαι ο λόγος που υπάρχει αυτή η κλινική! Είσαι ο λόγος που έχουν προσγειωθεί χιλιάδες άτομα σε όλο τον κόσμο, και ο λόγος που κάθε εξάμηνο εκπαιδεύονται δέκα νέοι Ψυχομηχανικοί για να βοηθήσουν πλανώμενους σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Είσαι ο λόγος που είμαι πλούσιος και διάσημος, αλλά κάθομαι ατέλειωτα βράδια σε συνεδρίες μαζί σου. Είσαι η επιτυχία μου και η αποτυχία μου ταυτόχρονα, ο θρίαμβος μου και το Βατερλό μου.»

Πάλεψα να κρατήσω τα δάκρυα μου, αλλά η όραση μου θόλωσε.

 

Ο άντρας με κοίταζε σκεπτικός.

«Πόσο καιρό βρίσκομαι εκεί; Στην κλινική που λες.»

«Τέσσερα χρόνια.»

«Και τόσο καιρό γιατί δεν μου τα είπες ξανά αυτά τα πράγματα;»

«Έχουμε κάνει την ίδια συζήτηση πάνω από τριάντα φορές. Κάθε φόρα με μια διαφορετική υλοποίηση της κλάσης σου.»

«Διαφορετική τι;»

«Με διαφορετική ενσάρκωση σου ας το πούμε.»

«Και γιατί δεν, προσγειώνομαι όπως το λες;»

«Γιατί είσαι αθεράπευτα ξεροκέφαλος!»

Σώπασε για λίγο, και έπειτα είπε: «Με ξέρεις καλά...»

«Δεν έχεις ιδέα.»

 

Βυθιστήκαμε και οι δυο στις σκέψεις μας για αρκετή ώρα.

 

«Ωραία όλα αυτά που μου λες, αλλά εγώ έχω ζήσει σαράντα χρόνια σε αυτή την πόλη. Έχω αναμνήσεις, παλιούς έρωτες, έχω κλάψει και έχω γελάσει.»

«Δεν έχεις ζήσει σαράντα χρόνια μόνο. Στον πραγματικό κόσμο έχουν περάσει μόνο πέντε χρόνια, αλλά για εσένα έχουν περάσει πάνω από οχτακόσια. Έχεις ζήσει ολόκληρες ζωές, τελείως διαφορετικές, κάθε μια μοναδική. Σε κάθε μια το P-box υλοποιούσε ένα καινούργιο στιγμιότυπο της κλάσης σου, του εαυτού σου δηλαδή. Μόνο σαν μετενσάρκωση μπορώ να στο παρομοιάσω. Είσαι εσύ, αλλά ζεις άλλες καταστάσεις κάθε φορά.»

«Και γιατί δεν το θυμάμαι;»

«Δεν είμαστε σίγουροι, αλλά έχουμε συμπεράνει εμπειρικά ότι μετά την τρίτη ή την τέταρτη υλοποίηση της κλάσης, ο πλανώμενος ξεχνάει τελείως την πραγματική ζωή και βυθίζεται απόλυτα στην τεχνητή.»

Ο άντρας το σκέφτηκε λίγο τρίβοντας την μύτη του.

«Είναι λογικό ως έναν βαθμό, αν ζήσεις είκοσι χρόνια σε μια πόλη και σαράντα σε άλλη, σε κάποια φάση ξεχνάς τελείως την παλιά σου ζωή και ότι στην θυμίζει φαντάζει ξένο. Υποθέτω πως αν «τραβήξεις» το παράδειγμα αυτό επί πέντε, στέκει ο εμπειρικός κανόνας που λες.»

«Ναι, κάτι τέτοιο ισχύει. Και όσα περισσότερα στιγμιότυπα υπάρξουν, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η προσγείωση. Έως αδύνατη κιόλας.»

«Και πως γίνεται να ζω σε διαφορετική ταχύτητα; Η πρώτη κουβέντα που μου είπες ήταν ότι έπρεπε να συντονιστούμε. Ότι έλειψες δέκα λεπτά μόνο.»

«Ναι, αυτή ήταν η δεύτερη δικλείδα ασφαλείας. Οι σχεδιαστές του P-box είχαν παρατηρήσει ασυμμετρία μεταξύ του βιωμένου και του πραγματικού χρόνου στις πρώτες δοκιμές, οπότε φρόντισαν να εγκαταστήσουν έναν αλγόριθμο που να συγχρονίζει την εμπειρία, με τον έξω κόσμο. Δηλαδή πλανόσουν για μια ώρα, και όταν προσγειωνόσουν είχε όντως περάσει μια ώρα. Την ρύθμιση την είχαν βάλει πιο πολύ γιατί στις δοκιμές, οι άνθρωποι βίωναν έντονο αποπροσανατολισμό σαν ένα γερό jet-lag. Δεν ήθελαν φυσικά ένα προϊόν που να ζαλίζει όλους τους χρήστες...

Ε λοιπόν, δεν άργησε να «σπάσει» και αυτή η δικλείδα ασφαλείας. Πειραγμένα P-box πωλούνταν στην μαύρη αγορά, στα οποία μια μέρα εμπειρίας αντιστοιχούσε με μια ώρα στον πραγματικό κόσμο. Εννοείται πως ο κόσμος ξετρελάθηκε με αυτά, στην ουσία σου επέτρεπαν να ζήσεις εμπειρίες πολύ μεγαλύτερης διάρκειας από το φυσικό εύρος της ζωής σου.

Στην αρχή αυτά έκαναν μεγάλη εγκεφαλική ζημιά, αλλά όσο περισσότερο ο πλανώμενος «έτρεχε» γρηγορότερα, τόσο πιο πολύ προσαρμοζόταν ο εγκέφαλος του. Η μητέρα φύση μας απέδειξε ότι δεν μασάει από τίποτα. Οι εγκέφαλοι των πλανώμενων κυριολεκτικά λειτουργούσαν στους νέους ρυθμούς. Στην επαναφορά όμως στην ροη του πραγματικού κόσμου, τα πάντα κύλαγαν τόσο αργά για τον προσγειωμένο, που δεν το άντεχε. Το εσωτερικό ρολόι απορρυθμιζόταν τελείως.

Βέβαια, υπήρξαν μερικοί έξυπνοι, οι οποίοι βρήκαν ένα σημείο ισορροπίας, μπαίνοντας στο P-box λες και έκαναν προγραμματισμένη εγκεφαλική γυμναστική. Αυτοί κατέληξαν να έχουν ταχυτάτη σκέψη και αντανακλαστικά, μαζί με ένα ευρύ φάσμα ψυχώσεων. Υπάρχουν φήμες ότι ο στρατός θέλει να τελειοποιήσει το φαινόμενο, για να έχει πιλότους με αστραπιαίες και υπεράνθρωπες αντιδράσεις.»

Ο σεφ σήκωσε το ένα φρύδι.

«Είναι όντως φήμες;»

«Ομολογώ ότι δεν το αποκλείω ως πιθανότητα. Θεωρητικά γίνεται.»

Σκεφτήκαμε σιωπηλά τις συνέπειες αυτού του ενδεχόμενου. Τον άφησα εκείνον να μιλήσει πρώτος όποτε θα ένιωθε έτοιμος.

 

«Γιατί δεν κλείνετε απλά το μηχάνημα; Γιατί να βάζετε ψυχίατρους να κάνουν συνεδρίες;» με ρώτησε εντέλει.

«Λες να μην το δοκιμάσαμε; Το ψυχολογικό σοκ είναι αβάσταχτο, και η ξαφνική διαφορά χρήσης του εγκέφαλου κάνει τον πλανώμενο να καταλήγει εγκεφαλικά νεκρός. Ο μόνος τρόπος είναι με πολλές συνεδρίες, με την σταδιακή συνειδητοποίηση του πλανώμενου ότι βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Μόνο αν ο ίδιος ο εγκέφαλος αποδεσμευτεί γίνεται ομαλά η προσγείωση.»

 

Ο άντρας δάγκωσε τα χείλη του.

«Μου λες δηλαδή ότι βρίσκομαι παγιδευμένος μέσα σε ένα τέτοιο μηχάνημα, ότι ζω μια ζωή φτιαγμένη σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι. Δεν θέλω να ζήσω έτσι. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι έκανα τέτοιο πράγμα στον εαυτό μου. Σε εμπιστεύομαι χωρίς να ξέρω το γιατί, αλλά και πάλι είναι δύσκολο.»

Μην το πεις πάλι. Σε παρακαλώ, σε ικετεύω μην το πεις πάλι.

«Μου αρέσει η ζωή μου όπως είναι. Μπορεί να είναι ψεύτικη και φευγαλέα για εσένα, αλλά αν γνωρίζεις λίγο από Σχετικότητα, η γωνία παρατήρησης αλλάζει τα πάντα. Αυτό που εσύ λες ψεύτικο, εγώ το λέω μοναδικό και ανεκτίμητο.»

Όχι πάλι. Μην. Το. Πεις.

«Αν όντως ισχύουν αυτά που λες, τότε αν κατάλαβα καλά, εγώ θα ζήσω χιλιάδες ζωές. Δεν θα θυμάμαι την μετάβαση από την μια στην άλλη, αλλά κάθε φορά θα ξαναανακαλύπτω τον ερώτα, το δάκρυ, την ευτυχία και την ομορφιά της ζωής.»

Όχι...

«Πρακτικά είμαι αθάνατος. Ο σχετικός χρόνος που θα ζήσω θα διαρκέσει χιλιετίες, ενώ ο δικός σου χρόνος θα μετρήσει μερικά χρόνια.»

Έκλεισα τα μάτια και έσφιξα τα δόντια, λες και περίμενα κλοτσιά στα αρχίδια.

«Μου ζητάς να αφήσω την αθανασία, για αυτό που ονομάζεις πραγματική ζωή; Ποιος ανόητος θα έκανε κάτι τέτοιο; Και ποιος νομίζεις ότι ζει πραγματικά; Τι διαφορά έχει αυτός που ζει στην πραγματικότητα από αυτόν που νομίζει ότι ζει στην πραγματικότητα;»

Πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Σε ευχαριστώ, όποιος και αν είσαι που προσπάθησες να μου εξηγήσεις κάποια πράγματα. Αλλά εμένα η ζωή μου μ’αρέσει. Σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να την ζήσω όσο καλύτερα μπορώ. Σε παρακαλώ όμως να μην με ξαναενοχλήσεις.»

2ος νόμος: Αν δεν είσαι ψύχραιμος, σταμάτα την συνεδρία.

 

Τίναξα την κάσκα εικονικής πραγματικότητας από το κεφάλι μου με δύναμη. Έκλαψα δυνατά, χωρίς να κρατάω τίποτα μέσα μου. Είχα αρκετά να μου τρώνε τα σωθικά.

Κράτησα το χέρι του αδελφού μου.

 

«Γιατί να είσαι τόσο ξεροκέφαλος μικρέ;» τον ρώτησα, δίχως να περιμένω απάντηση.

 

Ο νυχτερινός φρουρός με χαιρέτησε με γνήσια συμπόνια στο πρόσωπο του. Ήξεραν όλοι πια για την εμμονή μου, δεν υπήρχε λόγος να το κρύβω. Άλλωστε είχα ανάγκη να το πω σε κάποιον, έστω και σε έναν υπάλληλο μου που απλά βαριέται.

«Τζίφος για άλλη μια φορά» του είπα.

«Θα τα καταφέρετε μια μέρα αφεντικό, είμαι σίγουρος» μου απάντησε.

«Μια μέρα. Ποια μέρα όμως;»

 

Έχωσα τα χέρια στις τσέπες και βγήκα να περπατήσω στην δροσερή νύχτα.

5ος νόμος: Αν κρίνεις ότι δεν υπάρχει σωτηρία, λήξε το. Η ουρά αναμονής είναι ατελείωτη.

Τα δικά μου λόγια, που τα αναμασούσαν μαθητές μου σε όλο τον κόσμο. Σκέτη τραγική ειρωνεία, εγώ δεν μπορούσα να τηρήσω τον νόμο! Ήξερα ότι δεν υπήρχε σωτηρία, αλλά δεν μπορούσα να το λήξω. Θα ήταν σαν να σκότωνα τον αδελφό μου.

Έστριψα σε ένα στενό, και ο τοίχος στα αριστερά μου έλαμψε μόλις με αισθάνθηκε.

Η εικόνα με κυνηγούσε κατά μήκος του τοίχου σαν ένας επίμονος λαχειοπώλης. Μια γυναίκα με τέλειο δέρμα και γαλάζια μάτια μου μίλησε.

«Κάντε της το καλύτερο δώρο για του Αγίου Βαλεντίνου, στο ένα P-box, το δεύτερο δώρο! Ζήστε μαζί απολαύσεις πέρα από κάθε φαντασία. Ψυχομηχανικέ, βλεφάρισε τρεις φορές και το P-box θα αποσταλεί σε τέσσερις ώρες στην πόρτα σου με χρέωση στην πιστωτική σου! Εύκολα και γρήγορα! Ζήσε τα όνειρα σου για πάντα!»

 

Βλεφάρισα τρεις φορές. Ήθελα πολύ να σπάσω ένα P-box σήμερα.

 

«Σας ευχαριστούμε για την παραγγελία! Η κάρτα σας χρεώθηκε με το ποσό των 99,99 ευρώ. Ετοιμαστείτε για την εμπειρία της ζωής σας!»

Edited April 13, 2009 by Glowleaf

[Cassandra Gotha]

Τρομερή ιδέα, ξεχωριστή προσέγγιση στο θέμα "Αθανασία" και πάρα πολύ καλά υλοποιημένη! Μπράβο!

Διάβασα όλη την ιστορία μονορούφι, απλά με ρούφηξε και τέλειωσε πριν το καταλάβω! Αλλά τέλειωσε χωρίς να με αφήσει με τη γεύση του μισού, όχι, ήταν όλα στη θέση τους. Επίσης, είναι από τις ιστορίες που κολλάνε στο μυαλό μου, που δεν τις ξεχνώ μετά από καιρό.

[dagoncult]

Υποκειμενική Αθανασία (Glowleaf): Ωραία ιδέα. Και η φάση με τον συντονισμό ή την έλλειψή του (μ’ άρεσε η διόρθωση που έκαναν με τη χρήση αλγορίθμου... δεν ξέρω γιατί) εξηγεί με απλό τρόπο την λειτουργία του P-box και τις πολλές ζωές-‘’μετενσαρκώσεις’’. Μια μεγαλύτερη επιμονή θα ήθελα στο ζήτημα της αθανασίας, αφού ακόμα και αν οι χρήστες ζουν πολλές ζωές, ωστόσο αυτές έχουν πεπερασμένο αριθμό, γεγονός που δεν είναι απόλυτα σύμφωνο με την αθανασία. Η σχετικότητα ή καλυτερα όπως λέει και ο τίτλος, η υποκειμενικότητα της εμπειρίας, είναι ένα θέμα με άπειρες προεκτάσεις και αγγίζει άμεσα όλους τους τομείς της ζωής του ανθρώπου, οπότε καλά έκανες και το ανέπτυξες προς τα εκεί. Ενδυναμώνει το γραπτό και λειτουργεί σαν αντίβαρο του κυρίως θέματος. Αθανασία απ’ τη μια μεριά, υποκειμενικότητα απ΄την άλλη. Cool.

[Πυθαρίων]

Glowleaf,

δέξου και τα δικά μου συγχαρητήρια για το σενάριο αλλά και για την απόδοσή του. Νομίζω ότι το θέμα επέτρεπε αποκλίσεις , ακόμα και εκτροπές. Άλλωστε ο τίτλος σου, είναι σαφέστατος. Η ιστορία σου απορροφά τον αναγνώστη μέχρι το τέλος. Κατ' εμένα, από τις καλύτερες, μεταξύ ίσων. Μπορεί και στην κορυφή.

[Guest roriconfan]

Πολύ ενδιαφέρον θέμα. Η άρνηση του ανθρώπου να απεξαρτοποιηθεί από τις βλαβερές εμμονές του και η σχετικότητα της πραγματικότητας αλά Matrix. Πολύ ωραία. Αλλά…

· Δεν είναι ακριβώς το θέμα της ιστορίας η αθανασία. Αφού από την μια οι ασθενείς δεν είναι αθάνατοι και από την άλλη ζούνε πολλές ζωές που δεν τις θυμούνται καν. Οπότε, κάπως αναιρείται όλο το θέμα της αθανασίας αφού και δε θυμάσαι ότι έχεις ζήσει χιλιάδες ζωές αλλά και μετά απλά… Πεθαίνεις…

· Πολύ μονόλογος και εξηγήσεις ρε παιδάκι μου. Καταλαβαίνω ότι έπρεπε να τα εξηγήσεις αλλά ας τα άφηνες κάποια σε εσωτερικό διάλογο. Ποιος ασθενής θα άντεχε, πόσο μάλλον θα πίστευε, τόσο απότομο infodump;

· Βρήκα αυτό το διήγημα αρκετά παρόμοιο με αυτό του Greenmist και του The Tregorian.

[alchemist]

Απλά καταπληκτική ιδέα και άριστα υλοποιημένη! Συγχαρητήρια Glowleaf!

[DinoHajiyorgi]

Πολύ καλή ιδέα Glowleaf, και την βρήκα αρκετά συγκινητική.

 

Μήπως ο τρίτος νόμος θέλει μια επανατοποθέτηση; «Ποτέ δεν λες στον πλανώμενο πως δεν υπάρχει.» Μα υπάρχει. Ίσως η ταυτότητα να είναι πλαστή, η συνείδηση όμως πίσω από την εκάστοτε ταυτότητα υπάρχει, είναι πραγματική.

 

Και είναι αυτή η συνείδηση που κάνει το πιο δυνατό επιχείρημα για την εικονική αθανασία: «Μου ζητάς να αφήσω την αθανασία, για αυτό που ονομάζεις πραγματική ζωή; Ποιος ανόητος θα έκανε κάτι τέτοιο; Και ποιος νομίζεις ότι ζει πραγματικά; Τι διαφορά έχει αυτός που ζει στην πραγματικότητα από αυτόν που νομίζει ότι ζει στην πραγματικότητα;» Σχεδόν έπεισε και εμένα.

 

Και εδώ τίθεται για μένα ένα θέμα. Αν η ανωτέρω είναι η αληθινή βούληση της συνείδησης του «πλανώμενου», ποιος έχει δικαίωμα να του το αρνηθεί; Καταλαβαίνω απόλυτα την τραγική θέση στην οποία βρίσκεται ο γιατρός και το γιατί δεν εγκαταλείπει. Είναι ο αδελφός του που είναι «δέσμιος» του μηχανήματος. Από εκεί βγαίνει και η συγκίνηση της ιστορίας.

 

Έχει όμως ο γιατρός να πάει ενάντια στη βούληση του ασθενή του; Γιατί ρωτώ: Τι θα γινόταν αν φεύγοντας ο γιατρός από την κλινική ερχόταν κάποιος και του έλεγε πως ήρθε να τον βοηθήσει γιατί ο γιατρός δεν είναι γιατρός αλλά είναι ο ίδιος ένας πλανώμενος;

 

«Τι διαφορά έχει αυτός που ζει στην πραγματικότητα από αυτόν που νομίζει ότι ζει στην πραγματικότητα;»

[TheTregorian]

Μπράβο αγαπητέ Γκλόου!! Πάρα πολύ ωραία ιστορία και συγκυνητική! Ωραία προσέγγιση στην αθανασία, αφορμώντας απ' αυτήν αν και η εικονική πραγματικότητα κυριαρχεί εδώ. Πολύ ευφυής η σύλληψη σου και ο τρόπος που όρισες τον κόσμο σου. Έχεις εμπνευστεί από τα παιχνίδια όπως είπες κι εσύ που κατά καιρούς μας κάνουν να κολλάμε στην οθόνη!! Μπράβο και καλή επιτυχία!!

[Δημήτρης]

Πολύ καλό τέχνασμα να θίξεις το θέσμα του εθισμού και των δυσάρεστων καταστάσεων που προκύπτουν από αυτόν. Κάθε τι ζωή πρέπει να γίνεται με μέτρο αλλιώς υπάρχει τίμημα (εκτός ίσως από το να διαβάζει κανείς βιβλία ). Μία άλλη, διαφορετική αλλά άκρως ενδιαφέρουσα οπτική γωνία. Όμορφο, αντισυμβατικό τέλος. Μπράβο.

[tetartos]

Νομίζω ότι ήταν μια πολύ καλογραμμένη ιστορία. Μου άρεσε το "κλέψιμο" του θέματος, που ωστόσο το δηλώνεις ευθύς εξαρχής στον τίτλο και η όλη ροή της αφήγησής σου.

 

Επίσης, ήταν πολύ έξυπνες καινοτομίες οι νόμοι της προσγείωσης, οι διάφορες ονομασίες του P-box (πράγματι έτσι θα συνέβαινε) και βέβαια το ζήτημα του συγχρονισμού.

 

Ένα σοβαρό μειονέκτημα στην ιστορία σου: τη έχω ξαναδιαβάσει αρκετές φορές μέχρι τώρα. Το θέμα του "εικονικού εθισμού" έχει γραφτεί και από έλληνες και από ξένους συγγραφείς, η ειδικότητα του ψυχομηχανικού (αν και όχι με αυτόν τον όρο) έχει ξαναεφευρεθεί και, πέρα από τις καινοτομίες που ανέφερα πιο πάνω, όλο το concept που ήταν τόσο οικείο που είχα... deja vu.

 

Ελάχιστες διορθώσεις: μια θεραπεία "απεξάρτησης" δε δουλεύει στο γνωστικό κομμάτι (όλοι οι καπνιστές ξέρουν ότι το τσιγάρο κάνει κακό αλλά αυτό δεν τους βοηθά ιδιαίτερα να το κόψουν). Και έχω κάποιες αμφιβολίες για την ερμηνεία της θεωρίας της σχετικότητας.

 

Πράγματι, καμιά ιδέα δεν είναι καινούρια. Ίσως θα μπορούσες να μπεις στον κόπο να κάνεις την ιστορία σου πιο ξεχωριστή. Παρόλα αυτά, το κείμενό σου είναι ευχάριστο στην ανάγνωστη, στρωτό, ζωντανό κι έχεις τα συγχαρητήριά μου γι' αυτό.

 

Υ.Γ. Δες την ιστορία Προσοχή-Αδιέξοδο του khar, και βέβαια τις ταινίες Matrix, The Cell, eXistenZ κλπ

[month]

Έξυπνη ιδέα, αρκετά καλά εκτελεσμένη. Πρέπει να πω ότι η αρχή με ξένισε αρκετά για να είμαι έτοιμος για τα χειρότερα, αλλά η υπόλοιπη ιστορία ήταν μια ευχάριστη, για μένα, έκπληξη.

[Glowleaf]

Σας ευχαριστω ολους για τα καλα σας λογια, μου δειχνουν οτι εχω βελτιωθει.

 

@tetartos: Το γνωστικο κομματι το εκανα ετσι, γιατι ειχα διαβασει ενα αρθρο για την ανορεξια. Η διαδικασια που ακολουθουσαν ηταν οτι επαιρναν δυο γυναικες που επασχαν απο ανορεξια, και εδειχναν την μια στην αλλη. Μετα τις ρωταγαν ξεχωριστα πως τους φαινεται η αλλη, και φυσικα ελεγαν και οι δυο οτι η αλλη ειναι πολυ σκελετωμενη και μοιαζει αρρωστη. Επειτα τους εξηγουσαν οτι και οι ιδιες ηταν ακριβως στην ιδια κατασταση, και αυτο ηταν ενα απο τα πρωτα βηματα για την θεραπεια. Ε λοιπον, επειδη η εξαρτηση στην ιστορια ειναι πιο πολυ ψυχολογικη παρα σωματικη, οπως και στην ανορεξια, αποφασισα να ακολουθησω αυτο το μοτιβο (η ανορεξια ειναι κατα βαση ψυχολογικη, και μετα αφου προσαρμοστει ο οργανισμος γινεται και σωματικο το θεμα, δηλαδη παρομοιο με οτι περιεγραψα στην ιστορια). Φυσικα δεν ειμαι και ειδικος, αλλα θεωρησα οτι ηταν λογικο.

Οσον αφορα το deja vu, ηθελα ετσι και αλλιως να πατησω πανω σε καποια γνωριμα αρχετυπα λογω του περιορισμενου χωρου ενος διηγηματος, για να ξεχωρισουν/λαμψουν οι καινοτομιες (οπως και εγινε).

Τις ταινιες τις εχω δει, και τυγχανει να εχω διαβασει και την ιστορια του khar

Either way, τα λογια σου με κανουν να νιωθω ωραια.

 

@dinos:

Έχει όμως ο γιατρός να πάει ενάντια στη βούληση του ασθενή του; Γιατί ρωτώ: Τι θα γινόταν αν φεύγοντας ο γιατρός από την κλινική ερχόταν κάποιος και του έλεγε πως ήρθε να τον βοηθήσει γιατί ο γιατρός δεν είναι γιατρός αλλά είναι ο ίδιος ένας πλανώμενος;

Οχι, δεν εχει το το δικαιωμα, γιαυτο και οσους δεν προσγειωνονται τους αφηνουν κυριολεκτικα ησυχους στην κοσμαρα τους

Για το δευτερο, ναι, και εμενα μου αρεσουν κατι τετοια αδιεξοδα!

 

@dagoncult:

Μια μεγαλύτερη επιμονή θα ήθελα στο ζήτημα της αθανασίας, αφού ακόμα και αν οι χρήστες ζουν πολλές ζωές, ωστόσο αυτές έχουν πεπερασμένο αριθμό, γεγονός που δεν είναι απόλυτα σύμφωνο με την αθανασία.

Στο διηγημα αναφερω οτι στα 4 χρονια πραγματικης ζωης, η φαινομενικη ζωη ηταν περιπου 800. Με την ιδια αναλογια, στα 60 χρονια μεσης ζωης ενας πλανωμενος θα εχει ζησει ~12000 χρονια. Στα ποσα χρονια δηλαδη θεωρουμε καποιον αθανατο? Στα 500? Στα 1000? Στα 100000?

Υπενθυμιζω οτι η γνωστη ιστορια του κοσμου μας παει max 3000 χρονια, και εχουμε μονο αποσπασματα και ασαφειες απο πιο παλια. Οι αρχαιοι Ελληνες μιλαγαν οι ιδιοι για την αρχαια Ατλαντιδα και τον αρχαιο μινωικο πολιτισμο.

Επισης, σε περιπτωση που μου απαντησεις "ειναι αθανατος οταν ζει για παντα", ποσο μεγαλο ειναι το "παντα"? Ποσο μεγαλος πρεπει να ειναι ενας αριθμος για να γινει απειρο? Ναι, το 1025 παραγοντικο ειναι μεγαλυτερο απο το 1024 παραγοντικο, αλλα εχει σημασια σε τοσο μεγαλα μεγεθη? Σε ποιον αριθμο βαζεις μια γραμμη και λες "απο εδω και περα, ειναι το απειρο"? Ποσα ψηφια του ριζα 2 ή του π αρκουν για να κανεις εναν ακριβη υπολογισμο?

Αντιστοιχα, ποσα χρονια πρεπει να ζει καποιος για να πεις "απο εδω και επειτα, εισαι αθανατος"?

Αυτα φυσικα δεν στα λεω σαν αντιλογο, στα λεω για να καταλαβεις τον προβληματισμο στον οποιο πατησα

[tetartos]

Σας ευχαριστω ολους για τα καλα σας λογια, μου δειχνουν οτι εχω βελτιωθει.

[...]Either way, τα λογια σου με κανουν να νιωθω ωραια.

Χαίρομαι πολύ γι' αυτό! Παίρνοντας δύναμη από τα σχόλια είναι ο δρόμος της βελτίωσης!

 

Το γνωστικο κομματι το εκανα ετσι, γιατι ειχα διαβασει ενα αρθρο για την ανορεξια.

Δεν μπορώ να αντισταθώ να σου πω ότι η ψυχολογική ερμηνεία της ανορεξίας είναι ότι πρόκειται για μια _γνωστική_ παραμόρφωση του σωματικού εγώ, δηλ. οι γυναίκες αυτές έχουν την (γνωστική) εντύπωση ότι είναι παχουλές.

Δεν ισχύει όμως αυτό σε όλες τις ψυχικές ασθένειες.

 

Τις ταινιες τις εχω δει, και τυγχανει να εχω διαβασει και την ιστορια του khar

Ένας λόγος παραπάνω να προσπαθείς να γράψεις κάτι (όσο γίνεται περισσότερο) διαφορετικό και πρωτότυπο.

[Nienor]

Χα! Πανέμορφο, κύριος. Πολύ ωραία ιδέα, πολύ καλή υλοποίηση. Μου άρεσε τούτο δω, το ευχαριστήθηκα

 

Χαίρομαι ιδιαιτέρως που έβαλες τόνους (κι άρα το διάβασα χωρίς να σιχτιρίζω )

Υπέροχη εισαγωγή, όλα ακριβώς εκεί που έπρεπε να είναι στη μέση, νομίζω το τραβάς λίγο με τα βλεφαρίσματα στο τέλος. Μου φάνηκε λίγο του ματς (σε απλά μοντέρνα ελληνικά )

 

Λέει ο Ντίνος:

Και είναι αυτή η συνείδηση που κάνει το πιο δυνατό επιχείρημα για την εικονική αθανασία: «Μου ζητάς να αφήσω την αθανασία, για αυτό που ονομάζεις πραγματική ζωή; Ποιος ανόητος θα έκανε κάτι τέτοιο; Και ποιος νομίζεις ότι ζει πραγματικά; Τι διαφορά έχει αυτός που ζει στην πραγματικότητα από αυτόν που νομίζει ότι ζει στην πραγματικότητα;» Σχεδόν έπεισε και εμένα.

Τι σχεδόν; Εγώ είμια μαζί του και τρομάζω κιόλας για το πόσο μαζί του είμαι...

[Glowleaf]

Χαίρομαι ιδιαιτέρως που έβαλες τόνους (κι άρα το διάβασα χωρίς να σιχτιρίζω )

Δεν ξερεις ποσο τρομακτικη μπορεις να γινεις οταν σε κατασταση μεθης μου φωναζεις "ΒΑΖΕ ΤΟΝΟΥΣ!!!!!!"

[Nienor]

Χαχαχα, τότε χαίρομαι που έπιασε

[Naroualis]

Μ’ αρέσει: Οι πέντε νόμοι. Το ότι αγοράζει το P-box στο τέλος γιατί το λόγο που είναι ο πιο υγιής απ’ όλους. Το ότι το info-bubbble έχει λόγο ύπαρξης και δεν υπάρχει εκεί μόνο και μόνο για να εισάγει τον αναγνώστη στην κατάσταση.

 

Δε μ’ αρέσει: Σε ποιον απευθύνεται ο άρρωστος, αν όχι στο γείτονά του; Δεν του προκαλεί σύγχυση όταν ο γείτονάς του του λέει «ας τον αυτόν κι άκου εμένα»; Ποιος είναι «αυτός» και ποιος «εγώ» και πώς μπορεί ο γιατρός να έχει την απαίτηση από τον άρρωστο να τα ξεχωρίζει;

 

Στο σύνολο: Φρέσκο, δροσερό, πιστευτό.

[Solonor]

Η ιδέα δε μου φαίνεται ιδιαίτερα πρωτότυπη αλλά η εκτέλεση μου άρεσε πολύ. Θα προτιμούσα οι αρχικοί διάλογοι να ήταν ελαφρώς πιο ρεαλιστικοί. Το τέλος αν και προβλέψιμο μου άρεσε. Γενικά ο χειρισμός του θέματος, η συναισθηματική κορύφωση και το τέλος μου άρεσαν πολύ.

[khar]

Ωραία αρχή, ικανοποιητική η πλοκή και ο τρόπος που αναπτύσσεται. Ο ήρωας αφιερώνει πολύ χρόνο για αν εξηγήσει στον πλανώμενο την ιστορία το P-box και όλες τις περιπλοκές που δημιούργησε. Έτσι χαλαρώνει η ένταση της συνεδρίας, δείχνει κάπως αναληθοφανής γιατί δεν φαίνεται αναγκαία μια τόσο εξονυχιστική παρουσίαση, ενώ είναι σίγουρο ότι μάλλον έχει ξαναδοκιμάσει με αυτόν τον τρόπο και απέτυχε. Ίσως έπρεπε να εστιάσεις σε περισσότερο προσωπικές λεπτομέρειες όπως κάνεις π.χ. με το σώμα του. Ο πρώτος νόμος δεν μου φάνηκε απαραίτητος και πιο πολύ με μπέρδεψε η εξήγηση παρά με εισήγαγε στο διήγημα. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε διαβάσει και δει πολλές φορές παρόμοιες ιστορίες και έτσι ο απαιτητικός αναγνώστης περιμένει να τον πας λίγο παραπέρα. Η αποκάλυψη για τον αδελφό νομίζω ότι πρέπει να γίνεις στην τελευταία πρόταση π.χ. :6^ος νόμος:κανένας νόμος δεν ισχύει όταν ο πλανώμενος είναι ο αδερφός σου. Έτσι έχεις και τον πολύ καλύτερο τίτλο: ο 6^ος νόμος, γιατί ο τωρινός(υποκειμενική αθανασία) δείχνει κάπως αδύναμος.

Δεν_είσαι_αληθινός_σ_ολια.doc

[mman]

Πολύ καλή η αβάσταχτη καθυστέρηση του πραγματικού χρόνου για τους προσγειωμένους των «σπασμένων» P-box.

Αν και το τέλος, με την παραγγελία του P-box δεν είναι άσχημο, δυστυχώς είναι αναληθοφανές. Σε μια κλινική (και μάλιστα σε μια τέτοια κλινική) δεν θα υπήρχαν (ζωντανές) διαφημίσεις στους τοίχους και μάλιστα του ίδιου του P-box.

Η γενικότερη ιδέα της βλαβερής αλλά τέλειας εικονικής πραγματικότητας είναι τετριμμένη, αλλά τη σώζει σχετικά η παρουσίαση με τους πέντε νόμους που δείχνει ότι ο συγγραφέας το έχει δουλέψει κάπως παραπάνω.

Θα προτιμούσα να είχε δοθεί λίγη περισσότερη έμφαση στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι της σχετικής αθανασίας λόγω της επιτάχυνσης του εικονικού χρόνου και των εμπειριών, δηλαδή στις φράσεις-ζουμί:

«Αν όντως ισχύουν αυτά που λες, τότε αν κατάλαβα καλά, εγώ θα ζήσω χιλιάδες ζωές. Δεν θα θυμάμαι την μετάβαση από την μια στην άλλη, αλλά κάθε φορά θα ξαναανακαλύπτω τον ερώτα, το δάκρυ, την ευτυχία και την ομορφιά της ζωής».

Γενικά καθόλου άσχημο διήγημα -αν και φοβάμαι ότι μετά από λίγες μέρες θα επικρατήσει μέσα μου το ότι η ιδέα είναι πολυφορεμένη.

 

Υ.Γ. Κι από χιούμορ καλά πας: Το σχόλιο «Εβαλα τονους!» δεν έχει τόνους…

[Glowleaf]

@mman: Η διαφημιση μαλλον αποδιδεται λαθος, γιατι εμφανιζεται σε ενα σοκακι αφου βγει στον δρομο. Μαλλον δεν εδωσα εμφαση.

@khar: Η ιδεα για τον τιτλο ειναι πολυ καλη, και οντως στα μικρολαθακια που αναφερεις εχεις δικιο. Ομως, αν δεν καταλαβες ποιο το νοημα του συγχρονισμου τοτε δεν καταλαβες καθολου το διηγημα...

 

Υ.Γ. Παντα.

[khar]

@khar: Η ιδεα για τον τιτλο ειναι πολυ καλη, και οντως στα μικρολαθακια που αναφερεις εχεις δικιο. Ομως, αν δεν καταλαβες ποιο το νοημα του συγχρονισμου τοτε δεν καταλαβες καθολου το διηγημα...

 

 

Νομίζω ότι κατάλαβα το συγχρονισμό, αλλά ίσως δεν διατύπωσα καλά το σχόλιο. Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να είναι νόμος και ότι ακόμα και αν δεν τον αναφέρεις, μάλλον κερδίζεις παρα χάνεις. Δεν έχω, όμως, πρόβλημα, ως αναγνώστης, να παραμείνει αν τον θεωρείς απαραίτητο.

[constantinos]

Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου μια ιστορία τόσο πολύ βασισμένη στις χιλιοχρησιμοποιημένες ιδέες τύπου matrix που με έκανε διαρκώς να ψάχνω το κάτι παραπάνω. Ίσως κάτι που θα μετέθετε το βάρος από την λογική διαπραγμάτευση της ιδέας στη συναισθηματική της διαπραγμάτευση. Δεν το βρήκα κι έτσι αυτή η ιστορία δεν κατάφερε να με κάνει να παρασυρθώ.

[Guest roriconfan]

Δε μου αρέσει ο χαρακτηρισμός "σαν Μάτριξ" που χρησιμοποιούνε διάφοροι λες και είναι κακό. Τι πια, πριν το Μάτριξ ήταν πρωτότυπο και τώρα είναι κλισέ; Το ότι δεν το ένοιωσε ο αναγνώστης πρωτότυπο δε θα έπρεπε να έχει τόση αρνητική επίδραση όσο το αν ήταν κακογραμμένο.

[constantinos]

Δε μου αρέσει ο χαρακτηρισμός "σαν Μάτριξ" που χρησιμοποιούνε διάφοροι λες και είναι κακό. Τι πια, πριν το Μάτριξ ήταν πρωτότυπο και τώρα είναι κλισέ; Το ότι δεν το ένοιωσε ο αναγνώστης πρωτότυπο δε θα έπρεπε να έχει τόση αρνητική επίδραση όσο το αν ήταν κακογραμμένο.

 

Οι διάφοροι δεν το επισημάναμε σαν κάτι κακό ή σαν κάτι καλό αλλά σαν ταυτότητα, σαν προσδιορισμό, σαν επιλογή. Η κριτική των διάφορων για την ιστορία αυτή ξεκινά από την επόμενη φράση κι έπειτα.