Οι ρίζες της ζωής

[mman]

Πως φαίνεται ο ζηλιάρης ο άνθρωπος...τσκ-τσκ-τσκ!

Ναι, έχω το κακό συνήθειο να θάβω όπως μπορώ τις ιστορίες που κατατάσσω πρώτες... :tongue:

[Tiessa]

@Βάσω: Σε ποιο ακριβώς αριθμητικό σύστημα έβγαλες τις λέξεις λιγότερες από 2.000; Είπαμε σου άρεσε το διήγημα αλλά να χάσεις και το μέτρημα;

 

 

Εχμμ, βασικά δεν τις μέτρησα. Απλώς όταν κατέβασα το διήγημα μού φάνηκε ότι ήταν λιγότερο από τέσσερις σελίδες και εφάρμοσα τον εμπειρικό κανόνα 500 λέξεις ανά σελίδα, καταλήγοντας σ' αυτό το συμπέρασμα.

ΟΚ, λοιπόν! Είναι περισσότερο από 2000. Αφαιρώ αυτόν τον καλό λόγο από το σχολιασμό. Μείον μερικές μονάδες και από τη βαθμολογία...

[PiKei]

Τα έχουν ξαναπεί όλα, αλλά θα επιμείνω ότι κάποτε πρέπει να ξεκολλήσεις από το κόκκινο, κοντεύει πια να σου γίνει εμμονή να εξερευνήσεις δραματουργικά όλες τις δυνατές του αποχρώσεις... Στο τέλος θα καταλήξεις να έχεις μια συλλογή που θα λέγεται "Κόκκινο Χρωματολόγιο" με σπόνσορα την Βιβεχρώμ!

Πλάκα κάνω φυσικά, το διήγημα είναι άψογο και ο mman το ξεσκόνισε τόσο που είναι αδύνατον να βρω κάτι να γκρινιάξω.

[northerain]

Αυτή ήταν μια απο τις καλύτερες του διαγωνισμού. Το τέλος με εξέπληξε, πράγμα που δεν συνάντησα συχνά στον διαγωνισμο αυτό.

Λίγο με κούρασε η γλώσσα στην αρχή, θα μπορούσε να είναι πιο μικρό το μέρος αυτό και να αφήσει χώρο στα τεκτενόμενα του διηγήματος. Λίγα λόγια παραπάνω για την φυλακή δεν θα έβλαπταν για παράδειγμα.

Δεν βρήκα κάτι κακό να σχολιάσω.

[aScannerDarkly]

Είναι προφανές ότι παίζεις την ΕΦ στα δάχτυλα. «Δυστυχώς» δεν μπορώ να βρω κάτι εποικοδομητικό να πω. Πρασίνισα από τη ζήλεια μου.

[month]

Θα διαφωνίσω με τους διθύραμβους που έχουν ακουστεί.

 

Ενώ είναι μια έξυπνη και καλά δοσμένη ιδέα, αρκετά καλά γραμμένη μάλιστα. Έχει μέση αρχή και τέλος. Έχει να δώσει κάτι στο κοινό που την διαβάζει.

Είνια εύπεπτη. Ευκολονόητη. Και δεν αφήνει τον άλλο να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Ουσιαστικά η μόνη μου ένσταση είναι ο τρόπος με τον οποίο μας δίνεις την "λύση". Δεν έχουμε κάτι εμείς να σκεφτούμε. Να πούμε τι μπορούσε να γίνει, γιατί ο χαρακτήρας έκανε αυτό που έκανε. Γράφεις λες και ο τελευταίος άνθρωπος έχει εξηγήσει τα πάντα, και όλα τα κίνητρα πίσω απο αυτά. Πουθενά στο κείμενο δεν σκέφτηκα το κάτι παραπάνω. Αυτό που κείμενα σαν και αυτό, ιστορίες σαν και αυτή πρέπει να μα δίνουν.

Δεν είναι αρκετό να αφορήζεις, μέσω του προταγωνιστή, τους διογμούς των "διαφορετικών". Πρέπει να δώσεις στον άλλο τα στοιχεία για να σκεφτεί γιατί είναι λάθος. Γιατί τότε μόνο κατανοείς τι έγινε λάθος, και μπορείς να το αποφύγεις.

 

Αυτά απο εμένα. Και η ένστασή μου δεν είναι τόσο συγγραφική, όσο νοοτροπίας θα έλεγα.

[synodoiporos]

Ωπ! Καταπληκτική αυτή η ιστορία πράγματι. Δυστυχώς, δεν την είχα διαβάσει πριν την βράβευσή της, αλλά κι εγώ μάλλον θα της έδινα το χρυσό.

 

Πολύ καλή έμπνευση, πολύ καλή εκτέλεση. Χαίρομαι που το διάβασα.

 

Μπράβο στον συγγραφέα.

[mman]

Και μια διευκρίνηση, για να μη δημιουργηθούν παρερμηνείες σχετικά με τις ικανότητές μου στην ποίηση

Ο στίχος με το κυκλάμινο, ελαφρώς παραλλαγμένος για να ταιριάζει στην αφήγηση, είναι από το ποιήμα "Πρακτικά Θύελλας", της Κικής Δημουλά, συλλογή "Το τελευταίο σώμα μου".

Αυτό το ποστ προφανώς ανήκει εδώ και όχι στο τόπικ του διαγωνισμού. Επίσης, εγώ προσωπικά προτιμώ είτε να επινοώ τους δικούς μου στίχους / αποφθέγματα κλπ. είτε να βρίσκω κάποιον εύσχημο τρόπο να αναφέρω την πηγή μέσα στο κείμενο. Η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση αυτή το τελευταίο που θα ταίριαζε θα ήταν να πετάξεις το όνομα της Δημουλά στο κείμενό σου (π.χ. "για να πραφράσω τη Δημουλά" μπρρρ). Αλλά φαντάσου τη Δημουλά ή κυρίως κάποιον που ξέρει το ποίημά της να διαβάζει το διήγημα. Η εντύπωση δεν θα ήταν η καλύτερη. Πάντως η έκταση είναι τόσο μικρή που πιστεύω ότι, σε συνδυασμό με την παράλλαγή, δικαιολογείται. Α, και εννοείται ότι εγώ τουλάχιστον δεν πήρα χαμπάρι τίποτα. Μέχρι που ήμουν έτοιμος να παρατηρήσω το "αδόκιμο" ρήμα, όταν πρόσεξα ότι πρόκειται περί ποίησης...

Edited May 2, 2009 by mman

[khar]

Αυτό το ποστ προφανώς ανήκει εδώ και όχι στο τόπικ του διαγωνισμού. Επίσης, εγώ προσωπικά προτιμώ είτε να επινοώ τους δικούς μου στίχους / αποφθέγματα κλπ. είτε να βρίσκω κάποιον εύσχημο τρόπο να αναφέρω την πηγή μέσα στο κείμενο. Η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση αυτή το τελευταίο που θα ταίριαζε θα ήταν να πετάξεις το όνομα της Δημουλά στο κείμενό σου (π.χ. "για να πραφράσω τη Δημουλά" μπρρρ). Αλλά φαντάσου τη Δημουλά ή κυρίως κάποιον που ξέρει το ποίημά της να διαβάζει το διήγημα. Η εντύπωση δεν θα ήταν η καλύτερη. Πάντως η έκταση είναι τόσο μικρή που πιστεύω ότι, σε συνδυασμό με την παράλλαγή, δικαιολογείται. Α, και εννοείται ότι εγώ τουλάχιστον δεν πήρα χαμπάρι τίποτα. Μέχρι που ήμουν έτοιμος να παρατηρήσω το "αδόκιμο" ρήμα, όταν πρόσεξα ότι πρόκειται περί ποίησης...

 

 

Γενικά συμφωνώ. Γι' αυτό έβαλα και πλάγια γράμματα. Όπως καταλαβαίνεις ήταν δύσκολο να δώσω την πηγή με κάποιο τέχνασμα. Άλλωστε δεν το βρίσκω και θανάσιμο αμάρτημα.

 

Υ.Γ. Για το "Εν αρχή ην ο λόγος" δεν σε πείραξε που δεν λέω τίποτα για το ποιος το είπε.

Υ.Γ.Ευτυχώς δεν είναι όλοι τόσο ευαίσθητοι γιατί η Tiessa θα μου είχε κάνει μήνυση ότνα της "έκλεψα" τον ήρωα.

Edited May 3, 2009 by khar

[Tiessa]

Υ.Γ.Ευτυχώς δεν είναι όλοι τόσο ευαίσθητοι γιατί η Tiessa θα μου είχε κάνει μήνυση ότνα της "έκλεψα" τον ήρωα.

 

Εεε; Μου έκλεψες τον ήρωα και δεν το κατάλαβα; Κάτι δεν πάει καλά! (Ή αναφέρεσαι στο σκοτεινό παρελθόν, τότε με τις πόλεις;)

 

Πάντως θα συμφωνήσω ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο να κάνεις αναφορά στην Κική Δημουλά σ' αυτό το άχρονο και άχωρο διήγημα. Είναι πολύ πιο εύκολο αν ήταν στην Ελλάδα του σήμερα ή και του αύριο. Αλλιώς, ο μόνος τρόπος να ήταν απλά να το κουοτάρεις (ωραίο ρήμα) στην αρχή με το όνομα της ποιήτριας από κάτω.

[odesseo]

Προσπερνώντας τα σχετικά με τη γραφή (με κάλυψαν οι προηγούμενοι), θα χαρακτήριζα το κείμενο ως μια καλοστημένη, διασκεδαστική ιστορία και συνάμα μια ενδιαφέρουσα λογοτεχνική διερεύνηση του σολιψισμού. Διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με τις προθέσεις σου, τις οποίες (επιφυλάξεις) θα σου εκθέσω στο τέλος, ελπίζοντας να με βοηθήσεις να τις ξεπεράσω.

Είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται για ΕΦ, αλλά είναι ευφυέστατος ο τρόπος με τον οποίο προσπερνάς το ζήτημα, με το αφελές αλλά ειλικρινές "δεν ξέρω πώς το έκαναν". Το γεγονός ότι "το έκαναν" είναι πυρηνικό στοιχείο στη συγκεκριμένη ιστορία και ο αναγνώστης το δέχεται αδιαμαρτύρητα, ενώ τα ερωτηματικά σχετικά με το "πώς" αμβλύνονται μέσα στη συνολικότερη εφιαλτική ατμόσφαιρα. Η πολιτική της διαστρέβλωσης του νοήματος των λέξεων και του εξοβελισμού συγκεκριμένων όρων (το οργουελικό 'Newspeak') είναι εξίσου δραστική και αποτελεσματική με τον "επιλεκτικό καυτηριασμό νευρώνων" και καταφέρνει να καθηλώνει τον αναγνώστη, χωρίς να είναι στοιχείο ΕΦ.

Με την επανάληψή της φράσης "Εν αρχή ην ο Λόγος" τονίζεται η αμφισημία του ίδιου του Λόγου, καθώς η φράση λειτουργεί με διαφορετικούς τρόπους σε κάθε εμφάνισή της (ωραίο εύρημα).

Ο ήρωάς σου αυτοκτονεί για να έχει ανθρώπινο θάνατο, μια τελευταία δήλωση-μαρτυρία ότι έζησε ως άνθρωπος. Αυτό είναι συνεπές με τις αρχές του. Αυτό που μου φαίνεται ασυνεπές (εξ ου και ο λόγος των επιφυλάξεών μου) είναι το ότι ο θάνατός του σκοτώνει τους δικαστές, όχι όλους όσους παρακολουθούν τη ζωντανή μετάδοση της εκτέλεσης, ούτε καν όλους τους παρευρισκόμενους. Επιλεκτικά, σαν καυτηριασμός συγκεκριμένων νευρώνων. Δέχομαι αδιαμαρτύρητα ότι η δημόσια εκτέλεση θα επαναφέρει στο νου κάποιων ανθρώπων την ανάμνηση του θανάτου, ίσως και τη λέξη - αλλά γιατί όχι σε όλους;

Μήπως επειδή εσύ, ο συγγραφέας, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τους ήρωές σου; Μήπως επειδή ο Λόγος εν τέλει ην καί εστι και έσται;

Αν ναι, τότε πρόκειται για ένα διεστραμμένα ειρωνικό κείμενο που θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις όσους το ψήφισαν.

 

 

Όπως καταλαβαίνεις ήταν δύσκολο να δώσω την πηγή με κάποιο τέχνασμα. Άλλωστε δεν το βρίσκω και θανάσιμο αμάρτημα.

Συμφωνώ. Απεναντίας, θα ήταν θανάσιμο αμάρτημα της Δημουλά να σε μηνύσει για λογοκλοπή.

Edited June 27, 2009 by odesseo

[khar]

Ο ήρωάς σου αυτοκτονεί για να έχει ανθρώπινο θάνατο, μια τελευταία δήλωση-μαρτυρία ότι έζησε ως άνθρωπος. Αυτό είναι συνεπές με τις αρχές του. Αυτό που μου φαίνεται ασυνεπές (εξ ου και ο λόγος των επιφυλάξεών μου) είναι το ότι ο θάνατός του σκοτώνει τους δικαστές, όχι όλους όσους παρακολουθούν τη ζωντανή μετάδοση της εκτέλεσης, ούτε καν όλους τους παρευρισκόμενους. Επιλεκτικά, σαν καυτηριασμός συγκεκριμένων νευρώνων. Δέχομαι αδιαμαρτύρητα ότι η δημόσια εκτέλεση θα επαναφέρει στο νου κάποιων ανθρώπων την ανάμνηση του θανάτου, ίσως και τη λέξη - αλλά γιατί όχι σε όλους;

 

Ευχαριστώ για τα σχόλια. Η γενικότερη άποψη μου είναι ότι από τη στιγμή που το κείμενο φεύγει από το συγγραφέα, επιδέχεται πολλών ερμηνειών, ανάλογα με τον κάθε αναγνώστη.

Θα σου πω τι είχα εγώ στο μυαλό μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει, σώνει και καλά, αυτό να καταλάβεις και συ.

Το αν θα επανέλθει η λέξη, ή όχι εξαρτάτα,ι από το μυαλό του θεατή. Μπορεί να διαβάσουμε το ίδιο κείμενο ή να δούμε την ίδια ταινία και να καταλάβουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα στο τέλος.

Η επαναφορά της λέξης "θάνατος" στα μυαλά μερικών ανθρώπων, οδηγεί σε μια αποκατάσταση της "φυσικής" ροής των πραγμάτων και κάποιοι, που έπρεπε ήδη να είχαν πεθάνει εδώ και καιρό λόγω ηλικίας, σκορπίζουν σαν σκόνη.

Και φυσικά, αυτή είναι η μία εκδοχή, γαιτί υπάρχει και η πιθανότητα ο ήρωας απλώς να ξεγελιέται από το μυαλό του.

 

 

Μήπως επειδή εσύ, ο συγγραφέας, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τους ήρωές σου; Μήπως επειδή ο Λόγος εν τέλει ην καί εστι και έσται;

Αν ναι, τότε πρόκειται για ένα διεστραμμένα ειρωνικό κείμενο που θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις όσους το ψήφισαν.

 

Μακριά από εμένα τέτοιες προθέσεις. Αλλά. όπως είπα, μόλις φύγει το γραπτό από το συγγραφέα....

[odesseo]

Το ξέρω ότι μπορεί να ακούγομαι σπαστικός με τις ερωτήσεις μου, αλλά με το κείμενό σου έδειξες να θέλεις να σηκώσεις ψηλά τον πήχυ.

 

Ευχαριστώ για τα σχόλια. Η γενικότερη άποψη μου είναι ότι από τη στιγμή που το κείμενο φεύγει από το συγγραφέα, επιδέχεται πολλών ερμηνειών, ανάλογα με τον κάθε αναγνώστη.

Θα σου πω τι είχα εγώ στο μυαλό μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει, σώνει και καλά, αυτό να καταλάβεις και συ.

Το αν θα επανέλθει η λέξη, ή όχι εξαρτάτα,ι από το μυαλό του θεατή. Μπορεί να διαβάσουμε το ίδιο κείμενο ή να δούμε την ίδια ταινία και να καταλάβουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα στο τέλος.

Κρίμα, περίμενα κάτι περισσότερο από την προσφυγή στην υποκειμενικότητα. Βεβαίως, πρόβλημά μου.

 

Η επαναφορά της λέξης "θάνατος" στα μυαλά μερικών ανθρώπων, οδηγεί σε μια αποκατάσταση της "φυσικής" ροής των πραγμάτων και κάποιοι, που έπρεπε ήδη να είχαν πεθάνει εδώ και καιρό λόγω ηλικίας, σκορπίζουν σαν σκόνη.

Αφού με κάποιον τρόπο οι άνθρωποι εξακολουθούν να "φεύγουν", να "χάνονται" γιατί δεν "χάνονταν" κι οι δικαστές όπως οι υπόλοιποι;

 

Και φυσικά, αυτή είναι η μία εκδοχή, γαιτί υπάρχει και η πιθανότητα ο ήρωας απλώς να ξεγελιέται από το μυαλό του.

Αυτή την πιθανότητα είχα στο μυαλό μου ως διέξοδο από τις επιφυλάξεις μου, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.

 

Μακριά από εμένα τέτοιες προθέσεις. Αλλά. όπως είπα, μόλις φύγει το γραπτό από το συγγραφέα....

Εντάξει, το 'πιασα... ;)

[Martin Ocelotl]

(Απάντηση σε προηγούμενο σχόλιο.)100 πίθηκοι. Μυθολόγημα (βλέπε παραεπιστημονικό εξάμβλωμα)του βιολόγου - ηθολόγου Lyall Watson, που στόχο είχε την αδίστακτη προώθηση του βιβλίου του "Lifetide" 1979.(για περισσότερες πληροφορίες pm me).

Βρήκα το κείμενο καλό και όμορφα δοσμένο. Θα μπορούσε να είναι αφορμή να αγοράσω το βιβλίο που θα το περιείχε και αυτή είναι μια από τις ευνοϊκότερες κριτικές που έχω κάνει ποτέ...

Edited August 27, 2009 by Martin_D.

[mman]

[...] Θα μπορούσε να είναι αφορμή να αγοράσω το βιβλίο που θα το περιείχε και αυτή είναι μια από τις ευνοϊκότερες κριτικές που έχω κάνει ποτέ...

Επειδή το συγκεκριμένο διήγημα δεν έχει (ακόμα) δημοσιευτεί κάπου, και επειδή είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ο Κώστας Χαρίτος, παίζοντας σε δικό του πρωτάθλημα στη μετριοφροσύνη, θεωρεί κολάσιμο αμάρτημα ακόμα και να αναφέρει την ύπαρξη του βιβλίου του, μπορείς να διαβάσεις το Σχέδιο Φράκταλ.

[Martin Ocelotl]

Ευχαριστώ mman.

[mman]

Αυτό το διήγημα μου άρεσε τόσο που το συμπεριέλαβα στη Λίστα των αγαπημένων μου.

[KELAINO]

Τα είπαν ήδη όλα οι προηγούμενοι. Να πω ότι εμένα το διήγημα με κέρδισε σ' αυτό το σημείο:

 

Ήδη όλα έτρεχαν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Οι άνθρωποι συμμετείχαν σε έναν αγώνα δρόμου, όπου το μόνο πράγμα που είχε αξία ήταν να ζήσεις τη στιγμή. Οτιδήποτε είχε σχέση με το θάνατο αποτελούσε ένα μακρινό παρελθόν που δεν μας αφορούσε, παρά μόνο όταν αυτός ερχόταν απρόσκλητος και χτυπούσε εμάς ή κάποιον γνωστό μας. Και αυτό πονούσε, γιατί κανείς δεν είχε προετοιμαστεί. Δεν υπήρχε πια τελετή ενηλικίωσης, ούτε συμφιλίωση με τον κύκλο της ζωής.

 

όπου μπήγει στέρεα τις βάσεις του στη σημερινή μας εποχή και από κει χτίζει ένα γερό κατασκεύασμα όπως του γουστάρει! Που στέκεται ανετότατα! Πολύ καλή δουλειά!

 

 

Για τους πιθήκους: Αναφέρεται ακόμα σε Νιου Έιτζ καταστάσεις, με την έννοια πως αν ικανός αριθμός (κρίσιμη μάζα) συνειδήσεων αφυπνιστεί, τότε αυτομάτως η πνευματική ανέλιξη του είδους θα προχωρήσει στο επόμενο επίπεδο.

Δηλ η τελευταία μας ελπίδα είναι πως κάτι πίθηκοι σ' ένα νησί πλέναν κάτι γλυκοπατάτες.

Λέγεται και θεωρία των μορφογεννητικών πεδίων, αν δεν κάνω λάθος; Πολύ κουλ όνομα για θεωρία πάντως.