Nihilio Posted April 17, 2009 Share Posted April 17, 2009 Είδος: επιστημονική φαντασία Βία; Όχι ακριβώς Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1900 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Για τον 1ο (13ο) διαγωνισμό σύντομης Science Fiction ιστορίας Στάχτη. Στάχτη αιωρείται γύρω μου, καλύπτει με γκρίζα στρώματα τη ραγισμένη άσφαλτο, χρωματίζει γκρίζο δέρμα μου. Στάχτες-κατάλοιπα ενός νεκρού πλέον κόσμου. Οι θύελλες που μετέφεραν τις τελευταίες κραυγές του έχουν πια κοπάσει, αφήνοντας ως μόνο ήχο τα βήματά μου. Κοιτάζω τα χέρια μου. Οι πληγές από τα εγκαύματα κλείνουν, καθώς εκατομμύρια νανομηχανές επιδιορθώνουν κύτταρο προς κύτταρο το κορμί μου. Δουλεύουν ακόμα, παρά την καταστροφή. Ο Τζογαδόρος είχε δίκιο για αυτές. Χαμογελάω πικρά, καθώς οι μνήμες επιστρέφουν στο μυαλό μου. Όλα άρχισαν πριν αμέτρητα χρόνια στην Αγάρτη, την πόλη όπου καταλήγουν όλοι οι Ταξιδιώτες ανάμεσα στους Κόσμους. Πρέπει να ήμουν στο στέκι του Άβνερ στη συνοικία των Βραάν όταν άκουσα πρώτη φορά για το Τζογαδόρο. “Είναι ένας τύπος πολύ επικίνδυνος,” μου είχε πει ο συνομιλητής μου, το πρόσωπό του οποίου έχω ξεχάσει εδώ και αιώνες, “θα σου δώσει ότι του ζητήσεις, σαν παιχνίδι. Μόνο και μόνο για να σου τη φέρει.” “Μπορεί να προσπαθήσει,” καυχήθηκα δυνατά, με όλη την ανοησία της νιότης μου και παρήγγειλα άλλη μια μπύρα. Μαζί της ήρθε και η πρόσκληση για το ραντεβού μου με τον Τζογαδόρο. Συναντηθήκαμε δύο μέρες αργότερα, σε ένα ακριβό εστιατόριο τρία τετράγωνα πιο μακριά και δύο επίπεδα πιο ψηλά από το στέκι του Άβνερ. Δύο μπράβοι του με οδήγησαν σε ένα αριστοκρατικό ιδιωτικό χώρο, όπου και αυτός με περίμενε. Θυμάμαι σα να ήταν χθες την εμφάνισή του, ψηλός, λιγνός, με ένα πολύχρωμο μανδύα και μια κατάλευκη μάσκα να καλύπτει το πρόσωπό του. “Τι επιθυμείς;” με ρώτησε με μια φωνή απαλή σα βελούδο. Θυμάμαι πεντακάθαρα το δεξί του χέρι, καλυμμένο με ένα κατάλευκο γάντι, να χαϊδεύει τη μύτη της μάσκας του, στο σημείο που θα έπρεπε να ήταν το πηγούνι του. “Αθανασία,” του απάντησα, “να μην πεθάνω ούτε από γερατειά, ούτε από τραύματα.” “Το ξέρεις ότι θα σου δώσω αυτό που ζητάς, μόνο και μόνο για να σε ξεγελάσω, έτσι δεν είναι,” μου είπε ουδέτερα. “Φυσικά,” απάντησα σαν ανόητος, “αλλά τι μπορείς να μου κάνεις αν αποκτήσω αυτό που επιθυμώ;” “Εντάξει,” μου είπε και σχεδόν μπορούσα να νιώσω το χαμόγελο πίσω από τη μάσκα του (αν είχε χείλη). Στη συνέχεια έβαλε το χέρι του σε μια τσέπη και έβγαλε μια σύριγγα. “Υπέθετα ότι θα ζητούσες αυτό που ζήτησες,” μου είπε, “για και αυτό έφερα αυτό που ψάχνεις. Νανομηχανές από τους Χρκταν. Πραγματικά σπάνιες. Λειτουργούν σε όλες τις συνθήκες και είναι σε θέση να επαναφέρουν στην αρχική τους κατάσταση τους οργανισμούς στους οποίους έχουν ενσωματωθεί, ανεξαρτήτως της βιοχημείας τους, όσες ζημιές κι αν έχουν υποστεί αυτοί.” “Υπάρχει τέτοιο πράγμα;” ρώτησα έκπληκτος. “Φυσικά. Κρίμα που ο ήλιος στο σύστημα των εφευρετών τους επεκτάθηκε σε κόκκινο γίγαντα, καλύπτοντας όλους τους πλανήτες του αστρικού συστήματος στο οποίο κατοικούσαν. Λίγα μοντέλα έχουν απομείνει εκεί έξω.” “Και μου τις δίνεις έτσι απλά;” “Έχουμε μια παρτίδα να παίζουμε,” μου είπε, “το κόστος τους είναι αμελητέο μπροστά στην ευχαρίστηση που θα πάρω από αυτήν.” Ο τρόπος που είπε την τελευταία φράση, η απαλές διακυμάνσεις της φωνής του, μου έφεραν ένα ρίγος. Παρόλα αυτά δε σκόπευα να εγκαταλείψω έτσι εύκολα αυτό που αποζητούσα, τώρα που το βρήκα. Με όση αποφασιστικότητα μου απέμενε άπλωσα το χέρι και πήρα τη σύριγγα. Ύστερα την κάρφωσα στο μπράτσο μου και άφησα τις νανομηχανές να μπουν στο κορμί μου. Δε θυμάμαι πώς ακριβώς ένιωσα αφότου έκανα την ένεση. Ξέρω μόνο ότι λιποθύμησα. Και, όταν ξύπνησα, βρισκόμουν σε έναν κόσμο ξένο. Πρωτόγονο. Στην αρχή η ιδέα με διασκέδασε. Μέχρι που ανακάλυψα ότι από τον καρπό μου έλειπε το ρολόι που μου επέτρεπε να μετακινούμαι ανάμεσα στους Κόσμους. Αν και η απώλειά του με πανικόβαλε, καθησύχασα τον εαυτό μου ση σκέψη ότι, αργά ή γρήγορα, θα έβρισκα κάποιον άλλο Ταξιδιώτη. Τι θα ήταν εξάλλου μερικοί αιώνες, είχα μια αιωνιότητα μπροστά μου. Το είδος που κατοικούσε στον Κόσμο αυτό, έλεγε τον πλανήτη του Γη, και εξωτερικά έμοιαζε πολύ με εμένα. Όπως ανακάλυψα στη συνέχεια, η εσωτερική μας ανατομία διέφερε σημαντικά. Η ευφυία τους ήταν σημαντικά κατώτερη από τη δική μου και η τεχνολογία τους σχεδόν ανύπαρκτη. Ήταν εύκολο λοιπόν, η πρώτη φυλή που με ανακάλυψε, να με θεωρήσει κάποιου είδους θεό και εγώ, διασκεδάζοντας στην ιδέα, ανέλαβα ευχαρίστως το ρόλο μου. Χρησιμοποιώντας τις γνώσεις που είχα αποκτήσει προερχόμενος από ένα τεχνολογικά αναπτυγμένο περιβάλλον δεν ήταν δύσκολο να βελτιώσω τα όπλα τους, μετατρέποντας σταδιακά τη φυλή αυτή από μια χούφτα νομάδες κυνηγούς, σε ένα μικρό βασίλειο. Οι φυλές που υποδούλωναν ήταν πρόθυμες να ασπαστούν το θεό-βασιλιά τους και, σε λιγότερο από δύο αιώνες ήμουν ο επικεφαλής μιας αυτοκρατορίας. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι, αντί να περιμένω να συναντήσω τυχαία τους Ταξιδιώτες, έπρεπε να βρω ένα τρόπο να τους κινήσω την περιέργεια για να έρθουν σε εμένα. Παρά τις πολλές ιδέες που είχα, τα πενιχρά μου μέσα με οδήγησαν σε μια, όπως διαπίστωσα αργότερα, ανόητη λύση: να ανυψώσω μνημεία τα οποία παρέπεμπαν στα πιο γνωστά αξιοθέατα του Πολυσύμπαντος. Περιττό να πω ότι η λύση αυτή δεν έφερε αποτέλεσμα. Ήμουν στο θρόνο μου κοντά μια χιλιετία, και, παρόλες τις προόδους που είχα βοηθήσει να κάνουν οι υπήκοοί μου, είχα αρχίσει να κουράζομαι από τις απαιτήσεις της διακυβέρνησης ενός κράτους. Η καθοδήγησή μου είχε βοηθήσει τους υπηκόους μου να κάνουν τεχνολογικά άλματα, τα οποία όμως μολύνονταν από την ανόητη δεισιδαιμονία τους, ενώ η κοινωνική τους εξέλιξη παρέμενε στάσιμη, εξαιτίας της παρουσίας μου. Παράλληλα, δεν είχα καταφέρει ακόμα να βρω άλλους Ταξιδιώτες, παρόλο που είχα φροντίσει να ερευνώ και το παραμικρό σημάδι πιθανής δραστηριότητάς τους που έπεφτε στην αντίληψή μου. Είχε έρθει πια η ώρα να αποσυρθώ από το θρόνο μου. Όταν λοιπόν άφησα πίσω το στέμμα και το παλάτι μου, η αυτοκρατορία μου, όπως ήταν φυσικό, δεν άργησε να καταρρεύσει. Οι παλιοί μου σύμβουλοι πολεμούσαν για το ποιος θα με διαδεχτεί, βάρβαροι λαοί επέδραμαν και στο τέλος, μια σειρά από βραχύβιες αυτοκρατορίες διαδέχτηκαν τη δική μου, η κάθε μία όλο και πιο φιλοπόλεμη και κτηνώδης από την προηγούμενη. Όλα αυτά τα έβλεπα από μακριά, καθώς περιπλανιόμουν στον πλανήτη, αποζητώντας σημάδια από Ταξιδιώτες, σημάδια τα οποία δεν έβρισκα πουθενά. Μερικούς αιώνες αργότερα άρχισα να απελπίζομαι. Όλα έδειχναν ότι δε θα έβρισκα άλλους σαν κι εμένα, οπότε μία λύση απέμενε: να κατασκευάσω έναν μηχανισμό που θα μου επέτρεπε να ταξιδέψω στο Κενό, περνώντας σε κάποιον άλλο Κόσμο από αυτόν στον οποίο με είχε πετάξει ο Τζογαδόρος. Έπρεπε μόνο να λήξουν οι πόλεμοι και η τεχνολογία να κάνει μερικά άλματα εμπρός. Μόνο πως, αυτή τη φορά, δε θα ξαναγινόμουν αυτοκράτορας. Η εμπειρία μου από τους λαούς του Κόσμου αυτού όμως μου έδωσε μια άλλη ιδέα. Έτσι λοιπόν εμφανίστηκα ανάμεσά τους σαν μία θρησκευτική μορφή που κήρυττε την ενότητα και τη συμφιλίωση. Χρησιμοποιώντας κάθε γνώση ψυχολογίας που είχα, υιοθέτησα έναν λόγο που μπορούσε να πείσει τους υπανάπτυκτους πιθήκους που έτρεχαν γύρω μου, ενώ οι επιστημονικές μου γνώσεις μου επέτρεψαν να κάνω “θαύματα”. Και, όταν οι αντίπαλοί μου, φοβισμένοι από την επιρροή που αποκτούσα, με εξόντωσαν, φρόντισα να επιστρέψω από τον τάφο μου, πείθοντας τους ακολούθους μου για την αγιότητά μου. Και, όταν ο λόγος μου κάλυψε ολόκληρο το γνωστό τους κόσμο, μπορούσα πια ανενόχλητος να κυκλοφορώ ανάμεσά στους κατοίκους του και να φροντίζω, ως ένας άγνωστος μελετητής, να δίνω στα μεγαλύτερα μυαλά τους μια μικρή ώθηση προς μια νέα επιστημονική ανακάλυψη που θα με έφερνε πιο κοντά στον στόχο μου. Όλα έδειχναν να βαίνουν καλώς για το σχέδιό μου και υπολόγιζα ότι σε λιγότερο από μισή χιλιετία θα ήμουν σε θέση να επιτύχω ένα ταξίδι ανάμεσα στους Κόσμους, όταν συνάντησα επιτέλους έναν άλλο Ταξιδιώτη. Βρισκόμουν σε μια βασιλική αυλή ως επισκέπτης, όταν πρόσεξα τον Γιατρό, όπως αποκαλούσε τον εαυτό του. Είχε τα χρέη του συμβούλου του στέμματος επί των αποκρυφιστικών θεμάτων. Το ίδιο βράδυ που γνωριστήκαμε με κάλεσε στα διαμερίσματά μου για να συζητήσουμε. Θυμάμαι καθαρά το ζαρωμένο πρόσωπο κάτω από το πυκνό του μούσι και τα μικρά, απλανή μάτια του να με εξετάζουν με προσοχή. “Είσαι ο πρώτος Ταξιδιώτης που συναντάω εδώ,” του είπα, “φαίνεται δεν έχει πολύ κίνηση ο Κόσμος αυτός.” Ο Γιατρός γέλασε πονεμένα. “Δεν έχεις ιδέα που βρίσκεσαι, έτσι δεν είναι;” με ρώτησε. “Όχι,” του είπα. Παρά τις χιλιετίες μου σε αυτόν εδώ τον Κόσμο, δεν είχα. “Πόσο καιρό είσαι εδώ;” με ρώτησε. “Πολύ,” απάντησα εγώ, “υπερβολικά πολύ”. Δε θα του έδινα εξηγήσεις για την... ιδιαίτερη κατάστασή μου. “Φαντάζομαι ότι ξέρεις τι είναι ένας Κόσμος-καταβόθρα,” μου είπε με ένα απεχθές μειδίαμα στο πρόσωπό του. Φυσικά και ήξερα. Ήταν ένας Κόσμος από τον οποίο η έξοδος ήταν σχεδόν αδύνατη, εκτός κι αν κάποιος διέθετε την καλύτερη δυνατή τεχνολογία και κατάφερνε να ανιχνεύσει κάποιο από τα ελάχιστα σημεία από τα οποία θα μπορούσε, με τρομερή δυσκολία, να ανοίξει κάποια πύλη. “Ξέρω,” του είπα “Μπράβο, είμαστε αυτή τη στιγμή σε έναν. Από όσο ξέρω υπάρχει μόνο μια πύλη για εδώ και δε νομίζω να έχει βρει έξοδο κάποιος από όσους εξορίστηκαν εδώ.” Δε θυμάμαι τι έγινε στη συνέχεια. Για την ακρίβεια θυμάμαι αποσπασματικά τα επόμενα ενενήντα χρόνια, καθώς, η συνειδητοποίηση της ματαιότητας όλων όσων προσπαθούσα να πετύχω έκανε το μυαλό μου να καταρρεύσει. Μπορώ μόνο να θυμηθώ κάποιες εικόνες, όταν τριγυρνούσα στην καταραμένη τη φυλακή μου ως προφήτης, πολιτικός, τρελός επιστήμονας, διαβόητος κατά συρροή δολοφόνος, καλλιτέχνης, μισθοφόρος κια εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Τα θραύσματα της μνήμης μου ξαναενώνονται σε ένα δωμάτιο τρελοκομείου. Κι εγώ δε ξέρω πότε και γιατί με έκλεισαν εκεί μέσα. Ξέρω όμως ότι είχα μια επιφοίτηση και πλέον τα σχέδιά μου έχουν αλλάξει. Σκηνοθετώ το θάνατό μου και βγαίνω έξω. Φροντίζω να αποκτήσω γνωριμίες με πολιτικούς σε όλα τα μεγάλα κράτη του πλανήτη αυτού. Πετάω μερικές ιδέες σε μερικούς από τους πιο λαμπρούς επιστήμονες. Αξιωματούχοι του στρατού εμπιστεύονται την κρίση μου, ενώ γενεές από οικογένειες επιχειρηματιών και πολιτικών μεγαλώνουν, γνωρίζοντάς με ως έναν παλιό φίλο της οικογένειας, του οποίου τις συμβουλές πρόθυμα θα ακολουθήσουν. Στήνω προσεκτικά το έργο, παίζοντας νήμα-νήμα με χιλιάδες μαριονέτες. Κράτη αποκτούν ισχύ ενώ παλιές υπερδυνάμεις καταρρέουν. Πόλεμοι ξεκινούν και εχθρότητες αιώνων ξεχνιούνται. Οικονομίες αναπτύσσονται και οικονομίες καταρρέουν. Οι διεθνείς εντάσεις αυξάνονται συνεχώς, τα αντικρουόμενα συμφέροντα γίνονται όλο και οξύτερα και μια ισορροπία τρόμου αναπτύσσεται σε όλο τον πλανήτη. Και οι οπλισμοί γίνονται όλο και πιο σύγχρονοι, πιο καταστροφικοί, μέχρι να φτάσουν στο επίπεδο που επιθυμώ. Με τις κατάλληλες συμβουλές μου οι επιστήμονες του πλανήτη φτάνουν στο σημείο αυτό. Στο τέλος είμαι εγώ που πατάω το κουμπί. Η πρώτη πυρηνική κεφαλή εκτοξεύεται. Χιλιάδες άλλες την ακολουθούν. Είμαι δίπλα στο σημείο μηδέν της τρίτης έκρηξης και βιώνω σε όλο μου το κορμί την καταστροφική ισχύ μιας νότας από την εισαγωγή του ρέκβιεμ αυτού του κόσμου. Στη λάμψη της έκρηξης βλέπω το φως της αιώνιας γαλήνης. Ξυπνάω μέσα στη στάχτη. Στάχτη-κατάλοιπο ενός νεκρού πλέον κόσμου. Το κορμί μου είναι καλυμμένο με φριχτά εγκαύματα. Νιώθω τις νανομηχανές να αναπλάθουν τους ιστούς που εξαϋλώθηκαν από την έκρηξη. Οι νανομηχανές δε θα έπρεπε να είχαν αντέξει την έκρηξη και τον ηλεκτρομαγνητικό παλμό που αυτή προκάλεσε. Θα έπρεπε να είχα πεθάνει! Το είχα υπολογίσει σωστά, θα έπρεπε να είχα πεθάνει, όπως και κάθε είδος ζωής σε αυτόν τον καταραμένο βράχο που αιωρείται στο διάστημα. Στο βράχο που ο Τζογαδόρος επέλεξε για φυλακή μου. Κοιτάζω τον ουρανό. Πυκνά νέφη τον καλύπτουν, ο πυρηνικός χειμώνας που ακολούθησε την απόπειρα αυτοκτονίας μου. Πέρα από τα νέφη μπορώ να φανταστώ τον Ήλιο. Υπολογίζω ότι, σε περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια, θα διασταλεί σε μια πύρινη μάζα, καταπίνοντας τον πλανήτη αυτό. Θα περιμένω. Είναι η τελευταία μου ευκαιρία να κερδίσω την παρτίδα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted April 20, 2009 Share Posted April 20, 2009 Πανέξυπνη η όλη ιδέα με τον αθάνατο υποκινητή της ιστορίας. Την καταχάρηκα. Απλά δεν με έπεισε η όλη του σταδιοδρομία. Δηλαδή δεν αιτιολόγησες πειστικά γιατί έκανε όλα όσα έκανε. · Να τραβήξει το ενδιαφέρον των άλλων Ταξιδευτών με μνημεία; Μα τι ακριβώς σχέδιο ήταν αυτό; Ας έλεγες ότι προσπαθούσε να φτιάξει προηγμένες μηχανές με πρωτόγονα μέσα. · Να σταματήσουν οι πόλεμοι και να πάει μπροστά η τεχνολογία; Μα η τεχνολογία σε καιρό πολέμου είναι που πάει μπροστά. · Να φέρει τον κόσμο κοντά για να έλθει μια τεχνολογική πρόοδος; Ούτε ο Χριστός το έκανε αυτό με τον Χριστιανισμό, ούτε το οποιοδήποτε μόνιασμα των ανθρώπων έφερε αυτό που αναφέρεις. · Να ελέγχει όλους τους ισχυρούς του κόσμου και να τους βάζει ιδέες; Πώς, που, πότε, γιατί; · Να πεθάνει σε πυρηνικό ολοκαύτωμα; Γιατί απλά να μη μπει σε ένα αντιδραστήρα και να τον τινάξει στον αέρα; Γιατί να καταστρέψει όλο τον πλανήτη; Θα του πει κανένας μπράβο; Αφού δε τον προσέχει κανείς αυτόν τον… βράχο. Και πως ακριβώς μπορούσε να επιβιώσει σε έναν τέτοιο πλανήτη κόλαση; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alchemist Posted April 20, 2009 Share Posted April 20, 2009 Το κείμενό σου είναι πολύ καλό. Ο μυστηριώδης τζογαδόρος μου άρεσε πολύ σαν χαρακτήρας, όπως επίσης και όλη η ιδέα του πλανήτη-φυλακή. Δεν με ενθουσίασε το γεγονός ότι ο αθάνατος πρωταγωνιστής εξελίσσεται και σε παντοδύναμο (μάλλον κλισέ σκέψη), και ίσως να είναι το μόνο σημείο στο οποίο χωλαίνει το διήγημα. Κατά τα άλλα ήσουν άψογος. Συγχαρητήρια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted April 21, 2009 Share Posted April 21, 2009 Απίστευτη ιδέα Νιχίλιο!! Δεν έχω κάτι να προσθέσω παραπάνω, εκτός του ότι θα ήθελα λίγο πιο ομαλή εξέλιξη καθώς είχες κι άλλες λέξεις να χρησιμοποιήσεις για να το κάνεις πιο πλούσιο! Σίγουρα όμως είναι πολύ καλό!! Μπράβο και καλή επιτυχία!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted April 21, 2009 Share Posted April 21, 2009 Μου άρεσε η "κατάρα" του πρωταγωνιστή, αλλά έμεινα με την απορία αν ο Τζογαδόρος είναι κι αυτός αθάνατος. Αλλιώς, η παρτίδα δεν θα συνεχίζει, έτσι δεν είναι; Δηλαδή ο πρωταγωνιστής θα παίζει μόνος του. Γενικά είναι καλή ιστορία, έχει πολύ προσεγμένο λόγο και με ταξίδεψε άνετα μέσα στους αιώνες της ανθρωπότητας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted April 21, 2009 Share Posted April 21, 2009 Μπράβο, μπράβο. Μου άρεσε πάρα πολύ. Η όλη σύλληψη με ανάγκασε να παρακολουθήσω με αμείωτη (ή μάλλον κορυφούμενη) προσοχή ως το τέλος. Βασικά, εγώ πετάω την σκούφια, μου για οντότητες που έχουν την δύναμη της επιβολής στις μάζες κτλ. Μου κάνει σαν υπόδειγμα για το πως μπορείς να γράψεις έναν μικρό δυναμίτη, σε 1900 λέξεις. Το τέλος μου άφησε μια όμορφη ανατριχίλα που την χρειαζόμουν. Κλείνω λέγοντάς σου άλλη μια φορά συγχαρητήρια. ΥΓ: Μία κάπως άσχετη πληροφορία αν μου επιτρέπεις. Πάνω στο ζήτημα της ειρωνίας που υπάρχει, σε σχέση με το τι είχε αρχικά στο μυαλό του ο πρωταγωνιστής και τι του προέκυψε, τσέκαρε μια ιστορία από τις εκδόσεις ΩΡΟΡΑ. Η ιστορία λέγεται ''το επόμενο ποτό'' (αγγλικός τίτλος ''the chaser''). Είναι του John Collier και το βιβλίο λέγεται ''Σκιές-ιστορίες φρίκης''. Αν κάποτε πέσει στα χέρια σου θα δεις ότι η συγκεκριμένη ιστορία, αν και δεν έχει να κάνει με την αθανασία, ούτε έχει κάποια προφανή σχέση με την ''Παρτίδα'', ωστόσο σφύζει από αυτήν την ''προσεξε τι εύχεσαι, γιατί θα σου συμβεί'' διάθεση (όπως άλλωστε και το περίφημο ''το χέρι της μαϊμούς'', αλλά πάμε μακριά). Και αν πάλι δεν πέσει το βιβλίο στα χέρια σου, να και το ''the chaser''. http://members.accessus.net/~bradley/thechaser.html Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 21, 2009 Share Posted April 21, 2009 Καλή ιστορία, με ακόμη καλύτερους χαρακτήρες. Ο Τζογαδόρος είναι όλα τα λεφτά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο βασικός χαρακτήρας πάει πίσω. Έξυπνη και η σκέψη του πλανήτη φυλακή. Ωστόσο δεν ξεκαθάρισες τι παίζει με τον Τζογαδόρο, αν είναι και αυτός αθάνατος. Να ξέρουμε αν θα συνεχιστεί και η παρτίδα όπως πολύ εύστοχα το έθεσε ο CG. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 22, 2009 Share Posted April 22, 2009 Φίλτατε Nihilio… να υποψιαστώ τώρα της Μαύρης Όπερας τα μονοπάτια; Ας το αφήσω καλύτερα. Το διήγημα σου μου άρεσε. Όταν έψαχνα να του βρω εικόνα, αυτό που πραγματικά θα του ταίριαζε θα ήταν κάτι από σκίτσο δράσης τύπου Μάρβελ. Είναι σαν να διάβαζα μια χορταστική περιπέτεια γραμμένη για κόμιξ. Με αντάξια πετυχημένο φινάλε, αλά φιλμ νουάρ, όταν αναλογίζεσαι την αναμονή που…περιμένει τον ήρωα σου. Το σημείο στο οποίο υποφέρει η ιστορία σου, κατά την γνώμη μου, είναι στο μεγαλύτερο της ατού: Έχεις το δίδυμο Φάουστ-Μεφιστοφελή, τον ήρωα σου και τον Τζογαδόρο που όμως μένει ανεκμετάλλευτο. Περιμένεις τον δεύτερο να επανεμφανιστεί κάποια στιγμή και φυσικά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. (Μη μου πεις πως θα τον συναντήσουμε σε άλλο «κεφάλαιο» γιατί μου έχουν μείνει πολύ λίγα λαμπάκια να κάψω.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 22, 2009 Author Share Posted April 22, 2009 Το σημείο στο οποίο υποφέρει η ιστορία σου, κατά την γνώμη μου, είναι στο μεγαλύτερο της ατού: Έχεις το δίδυμο Φάουστ-Μεφιστοφελή, τον ήρωα σου και τον Τζογαδόρο που όμως μένει ανεκμετάλλευτο. Περιμένεις τον δεύτερο να επανεμφανιστεί κάποια στιγμή και φυσικά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. (Μη μου πεις πως θα τον συναντήσουμε σε άλλο «κεφάλαιο» γιατί μου έχουν μείνει πολύ λίγα λαμπάκια να κάψω.) Αφού δε με αφήνετε να αγιάσω ρε Ντίνο! Το βλέπεις και ο ίδιος, πετάω έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα που έχει ένα ρόλο να παίξει σε μια πεπερασμένη ιστορία, και από κάτω όλοι γράφουν: "γράψε κι άλλο για τον Τζογαδόρο", μετά φταίω εγώ αν γράφω συνέχειες/spin-off ιστορίες με το χαρακτήρα αυτό για να ικανοποιήσω τους οπαδούς του; ΥΓ: Και όπως άκουσα πρόσφατα σε workshop πολύ γνωστού Αμερικάνου συγγραφέα κόμιξ, οι κανόνες συγγραφής υπάρχουν για να σπάνε. Ο κανόνας που θέλει ο 'κακός' να εμφανίζεται στο τέλος εδώ έσπασε, (κατά τη γνώμη μου) προς όφελος της ιστορίας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted April 23, 2009 Share Posted April 23, 2009 η απαλές διακυμάνσεις της φωνής του Ντροπή κύριος Όπως αντιλαμβάνεσαι έπρεπε να ψάξω πολύ για να σου βρω κάτι αρνητικό -όχι οκ, απλά το πήρε το μάτι μου και κάπου έχεις κι ένα "κια". Είχα καιρό να διαβάσω ιστορία σου και πολύ την ευχαριστήθηκα. Έχω παραμελήσει και το φαν κλαμπ... Πρόσεξε λιγάκι τους Ταξιδιώτες, θέλουν ένα κάποιο πισωγύρισμα για να πάρεις χαμπάρι τι παίζει με αυτούς και την σκηνή με το Γιατρό. Το αρνείται ο οργανισμός μου ότι δε θέλει να μείνει μαζί του, με ένα πλάσμα που επιτέλους "ξέρει" εκτός από τον ίδιο. Αν ο Γιατρός ήταν θνητός και πέθανε, πες το μας. Το όλο πέρασμα μέσα από την ιστορία εμένα με έπεισε, δε μου άφησε κενά και το πίστεψα. Τη δε ιδέα τη βρίσκω Νιχιλιίδα -δηλαδή εξαιρετική και ανεπτηγμένη ως εκείνο ακριβώς το σημείο που δε σου αφήνει αμφιβολίες αλλά μου αφήνεις χώρο να πλάσω και μόνη μου διαβάζοντας. Ο Τζογαδόρος είναι όλα τα λεφτά. Μπράβο κύριος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted April 23, 2009 Share Posted April 23, 2009 Μ’ αρέσει: Η παρουσίαση του αθάνατου πλάσματος. Η εμφάνιση του Τζογαδόρου και ο ρόλος του. Η τελευταία φράση, που κρύβει εκτός από το προφανές, απύθμενη θλίψη, και μια νότα παιχνιδιάρικη. Η απλή γλώσσα, με τις αδρές ξεκάθαρες γραμμές. Δε μ’ αρέσει: Το ότι η παρουσία του Γιατρού μένει πρακτικώς αναπάντητη. Είναι εξόριστος; Τι είναι; Έχεις λαθάκια απροσεξίας εδώ κι εκεί, κυρίως ορθογραφικά-παύλα-τυπογραφικά. Στο σύνολο: Πολύ ωραίο σύνολο, δυνατό αποτέλεσμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted April 23, 2009 Share Posted April 23, 2009 Dr. Who? Trying to gain sympathy from the Devil? Ο ταξιδιώτης μας απλά έχασε την μπάλα σε ένα σημείο. Ελπίζω να περάσει τις μέρες του σκεφτόμενος τι λάθος έκανε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted April 23, 2009 Share Posted April 23, 2009 Άψογη αφήγηση, μετρημένος λόγος που δε ταιριάζει με μερικές απροσεξίες, ωραίο το ξεκίνημα και ο διάλογος. Βρήκα την ιδέα, τις εξηγήσεις και την οπτική διασκεδαστικά όπως και το τέλος. Μου άρεσε πολύ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted April 24, 2009 Share Posted April 24, 2009 Έχει ένα υψηλό επίπεδο γραφής, καλή αρχή, έξυπνη υπόθεση και ωραίο κλείσιμο. Υπάρχουν μερικά σημεία που μπορεί να βελτιωθεί το διήγημα όσον αφορά την αληθοφάνεια (αφού ο ήρωας ήξερε για κόσμους-καταβόθρες πώς δεν το σκέφτηκε πριν το στοίχημα, ο τρόπος που διαλέγει να πεθάνει). Δεν έχει, όμως, κάτι παραπάνω να μας προσφέρει πέρα από ένα καλό στοίχημα. Οι εξελίξεις πάνω στη Γη που προκαλούνται από τον ταξιδιώτη είναι λίγο-πολύ γνωστές και συχνά έχουν χρησιμοποιηθεί εξωγήινοι σαν αιτιολογία για όλες αυτές. Η_παρτίδα_σ_όλια.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted April 24, 2009 Share Posted April 24, 2009 Αυτή ήταν η πρώτη ιστορία που διάβασα, αλλά ξέχασα να την σχολιάσω... Μια τεχνικώς άρτια ιστορία, έξυπνη ιδέα και σίγουρα ΕΦ. Η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρω τι μπορώ να σχολιάσω. Θα ήθελα να δώ περισσότερα για τον Τζογαδόρο και τον Γιατρό, ίσως και λίγες παραπάνω λεπτομέρειες για τον κεντρικό ήρωα και το τι έκανε στην Γή κτλ. Κάτι που δεν κατάλαβα είναι αν ο ήρωας περιμένει να πεθάνει ή να αποδράσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
constantinos Posted April 25, 2009 Share Posted April 25, 2009 Έχει πολύ καλή αρχή και πολύ καλό τέλος αλλά νομίζω ότι κάνει μια μικρή κοιλιά στη μέση όπου προσπαθείς να διηγηθείς την ιστορία αποκαλύπτοντας τη συμμετοχή του ήρωα. Ώστε τελικά δεν ήταν οι Ναΐτες, ε…; Τη διάβασα άνετα κι ευχάριστα και παρά τη συντομία της νομίζω ότι ήταν πλήρης. Βρήκα έξυπνη ιδέα το χαρακτήρα του τζογαδόρου. Μπράβο ρε Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 25, 2009 Share Posted April 25, 2009 -O (ωραίος) Τζογαδόρος μένει σχετικά ανεκμετάλλευτος. -Τη ζωντανή λογοτεχνικά σκηνή της ένεσης ακολουθεί μία μεγάλη παράθεση περιληπτικών γεγονότων που εκτείνονται σε μεγάλη χρονική έκταση και σπάνε το διήγημα στα δύο. -Γενικά συμφωνώ με τις περισσότερες ενστάσεις των roriconfan και khar. +Μου άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted April 25, 2009 Share Posted April 25, 2009 Μου άρεσε η εξήγηση μερικών αγνώστων μνημείων ως beacons για Ταξιδιώτες. Το ίδιο μου άρεσε και η εξήγηση μιας γνωστής θρησκείας κάτω από αυτό το πρίσμα, αν και ο στόχος (να μειωθούν οι πόλεμοι) μάλλον δεν επιτεύχθηκε. Εξάλλου είναι γνωστό ότι η τεχνολογία βελτιώνεται περισσότερο εν καιρώ πολέμου παρά ειρήνης. Επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η υποκίνηση πολιτικής και επιστήμης, αν και η περιγραφή ήταν πολύ γενική και αφηρημένη, για να με κάνει να κινητοποιηθώ. Η τελική ατάκα μισοαστεία και μισοσοβαρή ήταν όλα τα λεφτά! Ο χαρακτήρας του Τζογαδόρου, εκτός του ότι έχει ένα αταίριαστο, κατά τη γνώμη μου, όνομα, είναι και απροσδιόριστος σχετικά με τα κίνητρα, το life span του και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για να τον καταλάβουμε. Αφ ης στιγμής υπήρχε μια τουλάχιστον πύλη, γιατί να χάσει το κουράγιο του; Και γιατί να προκαλέσει ολόκληρο πόλεμο αφού ένα ταξίδι π.χ. προς τον Ήλιο θα έλυνε το πρόβλημά του; Συνολικά ήταν μια ενδιαφέρουσα και έξυπνη ιστορία. Να υποθέσω ότι της έδωσες λίγο μόνο χρόνο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 27, 2009 Share Posted April 27, 2009 Ήταν μια από τις ιστορίες που μου άρεσε σε πολλά επίπεδα. Ωραίο το κόλπο του Τζογαδόρου, ωραίο το πέρασμα μέσα από την ιστορία αν και υπερβολικά περιληπτικό - νομίζω ότι θα του άξιζε να σταθείς σε μερικά ορόσημα ακόμα και να ταυτίσεις με κάποιες μορφές του πραελθόντος τον ήρωα, θα έκανε εξαιρετικά δυνατό το αποτέλεσμα. Η κύρια και βασική μου ένσταση, που μου χάλασε κάπως το διήγημα, ήταν ότι μπερδεύτηκα με την παρουσία του Γιατρού. Είναι και αυτός ταξιδιώτης, απ' όσο καταλαβαίνω. Γνωρίζει αρκετά για τον κόσμο που έχουν καταλήξει και για τα ταξίδια, αλλά χάνεται χωρίς ίχνη. Γιατί δε φαίνεται πουθενά μια απόπειρα συνεργασίας; Γιατί δε μαθαίνουμε κάτι για τη μοίρα του; Πώς κατέληξε εκείνος εκεί; Νομίζω ότι αν έλειπε αυτό το κομμάτι και υπήρχε στη θέση του ένας διαφορετικός τρόπος αντίληψης της δύσκολης θέσης όπου είχε βρεθεί ο ήρωας, θα είχες μια πιο δυνατή ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 28, 2009 Share Posted April 28, 2009 Έχεις φοβερό στυλ και φαντασία. Ο Τζογαδόρος ήταν σίγουρα ο πιο ωραίος χαρακτήρας του διαγωνισμού. Σχετικά με την επανεμφάνισή του, εγώ την περίμενα όχι γιατί το λέει κάποιος κανόνας συγγραφής, ούτε για να κάνει τη χάρη στο λαό του, αλλά γιατί ήμουν σίγουρος ότι θα εμφανιστεί για να δει πώς πηγαίνει το παιχνίδι του. Για κάτι τέτοια ζει άλλωστε... Αφού για λίγο πίστεψα ότι ο Γιατρός, ο οποίος εμφανίζεται μόνο για να πει στον ήρωα ότι βρίσκεται σε κόσμο καταβόθρα, ήταν στην πραγματικότητα ο Τζογαδόρος. Ο Γιατρός αναφέρει και μία πύλη η οποία επίσης μένει ξεκρέμαστη. Για τον τρόπο που αποφασίζει να πεθάνει, μπορεί όντως να είναι υπερβολικός, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει στην κόμικ αισθητική του διηγήματος, οπότε δεν με ενόχλησε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Waylander Posted April 28, 2009 Share Posted April 28, 2009 Υποκλεινομαι....Πολυ δυνατη ιστορια, με ωραια αφηγηση και με τον χαρακτηρα του Τζογαδορου σαν ++. :thumbsup: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glowleaf Posted April 30, 2009 Share Posted April 30, 2009 Ειλικρινα δεν μπορω να καταλαβω γιατι οι αλλοι σκαλωσαν στο θεμα του Γιατρου, εγω καταλαβα οτι ηταν αλλος ενας εξοριστος (οχι ρε παιδια, δεν ειναι ολοι αθανατοι) και σε καποια φαση πεθανε. Πρακτικα υπηρχε μονο και μονο να πει το κομματι του και να μαθουμε τι ειναι η Γη. Περα απο αυτο, εχω ενα θεμα με τα ονοματα σου. Ο Τζογαδορος ειναι μια χαρα, αλλα γιατι παντα βαζεις βαρβαρικα και μη προφερσιμα ονοματα? Στο σημειο που εμπλεκεται αγρια στα ιστορικα γεγονοτα, μου αρεσει ο ρυθμος πολυβολου, γιατι ετσι χαοτικα φανταζομαι τα γεγονοτα να περνανε απο τα ματια ενος αθανατου. Η γευση που μου αφησε ηταν καλη, και μου αρεσει το κομικιστικο στυλ γραφης σου. Το κορμί μου είναι καλυμμένο με φριχτά εγκαύματα. Νιώθω τις νανομηχανές να αναπλάθουν τους ιστούς που εξαϋλώθηκαν από την έκρηξη. Οι νανομηχανές δε θα έπρεπε να είχαν αντέξει την έκρηξη και τον ηλεκτρομαγνητικό παλμό που αυτή προκάλεσε. Θα έπρεπε να είχα πεθάνει! Συμφωνω με τον ηρωα, και παραμενω με την ιδια απορια. Απο την στιγμη που βαζεις νανομηχανες, σε emp ψηνονται. Δεν στεκει. Η μονη δικαιολογια ειναι οι νανομηχανες, να ειναι στην πραγματικοτητα bioengineered symbionts. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 30, 2009 Author Share Posted April 30, 2009 Μαζεμένες απαντήσεις στα σχόλια (δε θέλω να απαντάω όσο διαγωνισμός τρέχει Πανέξυπνη η όλη ιδέα με τον αθάνατο υποκινητή της ιστορίας. Την καταχάρηκα. Απλά δεν με έπεισε η όλη του σταδιοδρομία. Δηλαδή δεν αιτιολόγησες πειστικά γιατί έκανε όλα όσα έκανε.· Να τραβήξει το ενδιαφέρον των άλλων Ταξιδευτών με μνημεία; Μα τι ακριβώς σχέδιο ήταν αυτό; Ας έλεγες ότι προσπαθούσε να φτιάξει προηγμένες μηχανές με πρωτόγονα μέσα. · Να σταματήσουν οι πόλεμοι και να πάει μπροστά η τεχνολογία; Μα η τεχνολογία σε καιρό πολέμου είναι που πάει μπροστά. · Να φέρει τον κόσμο κοντά για να έλθει μια τεχνολογική πρόοδος; Ούτε ο Χριστός το έκανε αυτό με τον Χριστιανισμό, ούτε το οποιοδήποτε μόνιασμα των ανθρώπων έφερε αυτό που αναφέρεις. · Να ελέγχει όλους τους ισχυρούς του κόσμου και να τους βάζει ιδέες; Πώς, που, πότε, γιατί; · Να πεθάνει σε πυρηνικό ολοκαύτωμα; Γιατί απλά να μη μπει σε ένα αντιδραστήρα και να τον τινάξει στον αέρα; Γιατί να καταστρέψει όλο τον πλανήτη; Θα του πει κανένας μπράβο; Αφού δε τον προσέχει κανείς αυτόν τον… βράχο. Και πως ακριβώς μπορούσε να επιβιώσει σε έναν τέτοιο πλανήτη κόλαση; Ωραίες όλες οι παρατηρήσεις, αλλά κάτι μου λέει ότι δε διάβασες προσεκτικά το κείμενο πρις τις διατυπώσεις. α) το λέει και ο ίδιος ότι ήταν ηλίθιο β) δεν είμαι τόσο σίγουρος. Επειδή μετά το Β' παγκόσμιο που δεν είχαμε πόλεμο δεν την είδα να μένει στάσιμη... γ) δες από πάνω. δ) Μερικοί αιώνες δράσης και κάτι χιλιετίες εμπειρίας αρκούν νομίζω ε) το σχέδιο το κατέβασε ενώ βρισκόταν σε τρελοκομείο... Το κείμενό σου είναι πολύ καλό. Ο μυστηριώδης τζογαδόρος μου άρεσε πολύ σαν χαρακτήρας, όπως επίσης και όλη η ιδέα του πλανήτη-φυλακή. Δεν με ενθουσίασε το γεγονός ότι ο αθάνατος πρωταγωνιστής εξελίσσεται και σε παντοδύναμο (μάλλον κλισέ σκέψη), και ίσως να είναι το μόνο σημείο στο οποίο χωλαίνει το διήγημα. Κατά τα άλλα ήσουν άψογος. Συγχαρητήρια. Ευχαριστώ Απίστευτη ιδέα Νιχίλιο!! Δεν έχω κάτι να προσθέσω παραπάνω, εκτός του ότι θα ήθελα λίγο πιο ομαλή εξέλιξη καθώς είχες κι άλλες λέξεις να χρησιμοποιήσεις για να το κάνεις πιο πλούσιο! Σίγουρα όμως είναι πολύ καλό!! Μπράβο και καλή επιτυχία!! Ευχαριστώ. Μου άρεσε η "κατάρα" του πρωταγωνιστή, αλλά έμεινα με την απορία αν ο Τζογαδόρος είναι κι αυτός αθάνατος. Αλλιώς, η παρτίδα δεν θα συνεχίζει, έτσι δεν είναι; Δηλαδή ο πρωταγωνιστής θα παίζει μόνος του. Γενικά είναι καλή ιστορία, έχει πολύ προσεγμένο λόγο και με ταξίδεψε άνετα μέσα στους αιώνες της ανθρωπότητας. Κοίτα, ούτε εγώ ξέρω ποιος είναι ο Τζογαδόρος, άρα μη με ρωτάτε. Δεν είμαι σίγουρος ούτε αν είναι άνθρωπος, ούτε αν είναι θνητός, ούτε αν είναι ένα μόνο πρόσωπο. Μπράβο, μπράβο. Μου άρεσε πάρα πολύ. Η όλη σύλληψη με ανάγκασε να παρακολουθήσω με αμείωτη (ή μάλλον κορυφούμενη) προσοχή ως το τέλος. Βασικά, εγώ πετάω την σκούφια, μου για οντότητες που έχουν την δύναμη της επιβολής στις μάζες κτλ. Μου κάνει σαν υπόδειγμα για το πως μπορείς να γράψεις έναν μικρό δυναμίτη, σε 1900 λέξεις. Το τέλος μου άφησε μια όμορφη ανατριχίλα που την χρειαζόμουν. Κλείνω λέγοντάς σου άλλη μια φορά συγχαρητήρια. Ευχαριστώ. Την ιστορία που λες δυστυχώς δεν την έχω διαβάσει ακόμα. Καλή ιστορία, με ακόμη καλύτερους χαρακτήρες. Ο Τζογαδόρος είναι όλα τα λεφτά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο βασικός χαρακτήρας πάει πίσω. Έξυπνη και η σκέψη του πλανήτη φυλακή. Ωστόσο δεν ξεκαθάρισες τι παίζει με τον Τζογαδόρο, αν είναι και αυτός αθάνατος. Να ξέρουμε αν θα συνεχιστεί και η παρτίδα όπως πολύ εύστοχα το έθεσε ο CG. Όσο ζει ο ήρωάς μας, η παρτίδα συνεχίζεται. Ντροπή κύριος Όπως αντιλαμβάνεσαι έπρεπε να ψάξω πολύ για να σου βρω κάτι αρνητικό -όχι οκ, απλά το πήρε το μάτι μου και κάπου έχεις κι ένα "κια". Είχα καιρό να διαβάσω ιστορία σου και πολύ την ευχαριστήθηκα. Έχω παραμελήσει και το φαν κλαμπ... Πρόσεξε λιγάκι τους Ταξιδιώτες, θέλουν ένα κάποιο πισωγύρισμα για να πάρεις χαμπάρι τι παίζει με αυτούς και την σκηνή με το Γιατρό. Το αρνείται ο οργανισμός μου ότι δε θέλει να μείνει μαζί του, με ένα πλάσμα που επιτέλους "ξέρει" εκτός από τον ίδιο. Αν ο Γιατρός ήταν θνητός και πέθανε, πες το μας. Το όλο πέρασμα μέσα από την ιστορία εμένα με έπεισε, δε μου άφησε κενά και το πίστεψα. Τη δε ιδέα τη βρίσκω Νιχιλιίδα -δηλαδή εξαιρετική και ανεπτηγμένη ως εκείνο ακριβώς το σημείο που δε σου αφήνει αμφιβολίες αλλά μου αφήνεις χώρο να πλάσω και μόνη μου διαβάζοντας. Ο Τζογαδόρος είναι όλα τα λεφτά. Μπράβο κύριος. Ο Γιατρός (ο μόνος τρόπος που σκέφτηκα για να μη γράψω Doctor Dee) είναι θνητότατος. Μάλλον έπρεπε να αναφέρω ότι κάποια στιγμή ο ήρωάς μας πήγε στον τάφο του ή έψαξε κάτι που του ανήκε στη ζωή του. Αν κάποτε κάνω rewrite θα το φροντίσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 30, 2009 Author Share Posted April 30, 2009 Μ’ αρέσει: Η παρουσίαση του αθάνατου πλάσματος. Η εμφάνιση του Τζογαδόρου και ο ρόλος του. Η τελευταία φράση, που κρύβει εκτός από το προφανές, απύθμενη θλίψη, και μια νότα παιχνιδιάρικη. Η απλή γλώσσα, με τις αδρές ξεκάθαρες γραμμές. Δε μ’ αρέσει: Το ότι η παρουσία του Γιατρού μένει πρακτικώς αναπάντητη. Είναι εξόριστος; Τι είναι; Έχεις λαθάκια απροσεξίας εδώ κι εκεί, κυρίως ορθογραφικά-παύλα-τυπογραφικά. Στο σύνολο: Πολύ ωραίο σύνολο, δυνατό αποτέλεσμα. Το ίδιο ακριβώς που έγραψα και στην Κιάρα, κάποτε πέθανε και ο Γιατρός Dr. Who? Trying to gain sympathy from the Devil? Ο ταξιδιώτης μας απλά έχασε την μπάλα σε ένα σημείο. Ελπίζω να περάσει τις μέρες του σκεφτόμενος τι λάθος έκανε. Doctor Dee Άψογη αφήγηση, μετρημένος λόγος που δε ταιριάζει με μερικές απροσεξίες, ωραίο το ξεκίνημα και ο διάλογος. Βρήκα την ιδέα, τις εξηγήσεις και την οπτική διασκεδαστικά όπως και το τέλος. Μου άρεσε πολύ! Ευχαριστώ Έχει ένα υψηλό επίπεδο γραφής, καλή αρχή, έξυπνη υπόθεση και ωραίο κλείσιμο. Υπάρχουν μερικά σημεία που μπορεί να βελτιωθεί το διήγημα όσον αφορά την αληθοφάνεια (αφού ο ήρωας ήξερε για κόσμους-καταβόθρες πώς δεν το σκέφτηκε πριν το στοίχημα, ο τρόπος που διαλέγει να πεθάνει). Δεν έχει, όμως, κάτι παραπάνω να μας προσφέρει πέρα από ένα καλό στοίχημα. Οι εξελίξεις πάνω στη Γη που προκαλούνται από τον ταξιδιώτη είναι λίγο-πολύ γνωστές και συχνά έχουν χρησιμοποιηθεί εξωγήινοι σαν αιτιολογία για όλες αυτές. α) Ο λαός λέει: "σου δίνουν γάιδαρο και τον κοιτάς στα δόντια;" β) Λίγο η τρέλα του, λίγο η μεγαλομανία του, λίγο το μίσος για τη φυλακή του, διάλεξε να φύγει μαζί με όλη την ανθρωπότητα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 30, 2009 Author Share Posted April 30, 2009 Αυτή ήταν η πρώτη ιστορία που διάβασα, αλλά ξέχασα να την σχολιάσω...Μια τεχνικώς άρτια ιστορία, έξυπνη ιδέα και σίγουρα ΕΦ. Η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρω τι μπορώ να σχολιάσω. Θα ήθελα να δώ περισσότερα για τον Τζογαδόρο και τον Γιατρό, ίσως και λίγες παραπάνω λεπτομέρειες για τον κεντρικό ήρωα και το τι έκανε στην Γή κτλ. Κάτι που δεν κατάλαβα είναι αν ο ήρωας περιμένει να πεθάνει ή να αποδράσει. Να πεθάνει. Έχει πολύ καλή αρχή και πολύ καλό τέλος αλλά νομίζω ότι κάνει μια μικρή κοιλιά στη μέση όπου προσπαθείς να διηγηθείς την ιστορία αποκαλύπτοντας τη συμμετοχή του ήρωα. Ώστε τελικά δεν ήταν οι Ναΐτες, ε…; Τη διάβασα άνετα κι ευχάριστα και παρά τη συντομία της νομίζω ότι ήταν πλήρης. Βρήκα έξυπνη ιδέα το χαρακτήρα του τζογαδόρου. Μπράβο ρε Nihilio Τουλάχιστον έμαθες γιατί είχε τον απέθαντο ο Ρασπούτιν, ποιος ήταν τελικά ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης και τί έπαιζε με τον δρ. Μέγκελε. Κάτι είναι κι αυτό... -O (ωραίος) Τζογαδόρος μένει σχετικά ανεκμετάλλευτος.-Τη ζωντανή λογοτεχνικά σκηνή της ένεσης ακολουθεί μία μεγάλη παράθεση περιληπτικών γεγονότων που εκτείνονται σε μεγάλη χρονική έκταση και σπάνε το διήγημα στα δύο. -Γενικά συμφωνώ με τις περισσότερες ενστάσεις των roriconfan και khar. +Μου άρεσε. Άρεσε στον κύριο mman; Κολακεύομαι Μου άρεσε η εξήγηση μερικών αγνώστων μνημείων ως beacons για Ταξιδιώτες. Το ίδιο μου άρεσε και η εξήγηση μιας γνωστής θρησκείας κάτω από αυτό το πρίσμα, αν και ο στόχος (να μειωθούν οι πόλεμοι) μάλλον δεν επιτεύχθηκε. Εξάλλου είναι γνωστό ότι η τεχνολογία βελτιώνεται περισσότερο εν καιρώ πολέμου παρά ειρήνης.Επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η υποκίνηση πολιτικής και επιστήμης, αν και η περιγραφή ήταν πολύ γενική και αφηρημένη, για να με κάνει να κινητοποιηθώ. Η τελική ατάκα μισοαστεία και μισοσοβαρή ήταν όλα τα λεφτά! Ο χαρακτήρας του Τζογαδόρου, εκτός του ότι έχει ένα αταίριαστο, κατά τη γνώμη μου, όνομα, είναι και απροσδιόριστος σχετικά με τα κίνητρα, το life span του και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για να τον καταλάβουμε. Αφ ης στιγμής υπήρχε μια τουλάχιστον πύλη, γιατί να χάσει το κουράγιο του; Και γιατί να προκαλέσει ολόκληρο πόλεμο αφού ένα ταξίδι π.χ. προς τον Ήλιο θα έλυνε το πρόβλημά του; Συνολικά ήταν μια ενδιαφέρουσα και έξυπνη ιστορία. Να υποθέσω ότι της έδωσες λίγο μόνο χρόνο; Δεν της έδωσα λίγο χρόνο, απλά δεν έκατσα να αναλύσω κάθε λεπτομέρεια. Για τη μία πύλη: χρειαζόταν υπεραναπτυγμένη τεχνολογία. Δεν πίστευε ότι θα μπορούσαν οι κάτοικοι της Γης στην οποία είχε πέσει να την φτιάξουν. Ο πόλεμος: ποιος μεγαλομανής δε θα έπαιρνε μαζί του έναν πλανήτη; Ήταν μια από τις ιστορίες που μου άρεσε σε πολλά επίπεδα. Ωραίο το κόλπο του Τζογαδόρου, ωραίο το πέρασμα μέσα από την ιστορία αν και υπερβολικά περιληπτικό - νομίζω ότι θα του άξιζε να σταθείς σε μερικά ορόσημα ακόμα και να ταυτίσεις με κάποιες μορφές του πραελθόντος τον ήρωα, θα έκανε εξαιρετικά δυνατό το αποτέλεσμα. Η κύρια και βασική μου ένσταση, που μου χάλασε κάπως το διήγημα, ήταν ότι μπερδεύτηκα με την παρουσία του Γιατρού. Είναι και αυτός ταξιδιώτης, απ' όσο καταλαβαίνω. Γνωρίζει αρκετά για τον κόσμο που έχουν καταλήξει και για τα ταξίδια, αλλά χάνεται χωρίς ίχνη. Γιατί δε φαίνεται πουθενά μια απόπειρα συνεργασίας; Γιατί δε μαθαίνουμε κάτι για τη μοίρα του; Πώς κατέληξε εκείνος εκεί; Νομίζω ότι αν έλειπε αυτό το κομμάτι και υπήρχε στη θέση του ένας διαφορετικός τρόπος αντίληψης της δύσκολης θέσης όπου είχε βρεθεί ο ήρωας, θα είχες μια πιο δυνατή ιστορία. Μπορεί χωρίς τον Γιατρό να είχα κάτι πιο δυνατό, πράγματι. Αλλά τι; Έχεις φοβερό στυλ και φαντασία. Ο Τζογαδόρος ήταν σίγουρα ο πιο ωραίος χαρακτήρας του διαγωνισμού. Σχετικά με την επανεμφάνισή του, εγώ την περίμενα όχι γιατί το λέει κάποιος κανόνας συγγραφής, ούτε για να κάνει τη χάρη στο λαό του, αλλά γιατί ήμουν σίγουρος ότι θα εμφανιστεί για να δει πώς πηγαίνει το παιχνίδι του. Για κάτι τέτοια ζει άλλωστε... Αφού για λίγο πίστεψα ότι ο Γιατρός, ο οποίος εμφανίζεται μόνο για να πει στον ήρωα ότι βρίσκεται σε κόσμο καταβόθρα, ήταν στην πραγματικότητα ο Τζογαδόρος. Ο Γιατρός αναφέρει και μία πύλη η οποία επίσης μένει ξεκρέμαστη. Για τον τρόπο που αποφασίζει να πεθάνει, μπορεί όντως να είναι υπερβολικός, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει στην κόμικ αισθητική του διηγήματος, οπότε δεν με ενόχλησε. Ευχαριστώ Υποκλεινομαι....Πολυ δυνατη ιστορια, με ωραια αφηγηση και με τον χαρακτηρα του Τζογαδορου σαν ++. :thumbsup: Ευχαριστώ Ειλικρινα δεν μπορω να καταλαβω γιατι οι αλλοι σκαλωσαν στο θεμα του Γιατρου, εγω καταλαβα οτι ηταν αλλος ενας εξοριστος (οχι ρε παιδια, δεν ειναι ολοι αθανατοι) και σε καποια φαση πεθανε. Πρακτικα υπηρχε μονο και μονο να πει το κομματι του και να μαθουμε τι ειναι η Γη.Περα απο αυτο, εχω ενα θεμα με τα ονοματα σου. Ο Τζογαδορος ειναι μια χαρα, αλλα γιατι παντα βαζεις βαρβαρικα και μη προφερσιμα ονοματα? Στο σημειο που εμπλεκεται αγρια στα ιστορικα γεγονοτα, μου αρεσει ο ρυθμος πολυβολου, γιατι ετσι χαοτικα φανταζομαι τα γεγονοτα να περνανε απο τα ματια ενος αθανατου. Η γευση που μου αφησε ηταν καλη, και μου αρεσει το κομικιστικο στυλ γραφης σου. Συμφωνω με τον ηρωα, και παραμενω με την ιδια απορια. Απο την στιγμη που βαζεις νανομηχανες, σε emp ψηνονται. Δεν στεκει. Η μονη δικαιολογια ειναι οι νανομηχανες, να ειναι στην πραγματικοτητα bioengineered symbionts. Για τις νανομηχανές: και ο ήρωάς μας πίστευε ότι θα καταστρέφονταν από τον ηλεκτρομαγνητικό παλμό, αλλά αποδείχτηκε ότι έκανε λάθος. Όπως μπορεί να αποδειχτεί λάθος η αντίληψή του ότι θα καταστραφούν αν καταλήξει στον πυρήνα ενός ήλιου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.