Naurgul Posted April 18, 2009 Share Posted April 18, 2009 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Νικόλας Τ. Είδος: apocalyptic εφ Αριθμός Λέξεων: 1267 Αυτοτελής: Ναι Σχόλια: Μια μικρή ιδέα που μου ήρθε αλλά μάλλον δε θα την έγραφα αν δεν ήταν ο διαγωνισμός. Οπότε την λυπήθηκα και αποφάσισα να λάβω μέρος. Άδεια Χρήσης: Download: Καρκίνος.pdf ΚΑΡΚΙΝΟΣ Το δωμάτιο φωτίζεται μονάχα από την πολύχρωμη λάμψη μιας παλιάς τηλεόρασης. Ανάμεσα σε ένα χάος από παράσιτα, διακρίνεται μια φωνή, παθιασμένη, εκστατική: “Πως είναι να μην είσαι άνθρωπος; Πως είναι να είσαι θεός;” διαμηνύει. “Ξέρατε γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν”; ρωτάει χαρμόσυνα η άυλη φωνή. “Είναι απλό” απαντάει αμέσως μια φιγούρα που παλεύει να κρατήσει τη μορφή της μέσα σε έναν ωκεανό από αεικίνητα φωτεινά σημάδια. “Βλέπετε, οι άνθρωποι, όπως έχουμε εξελιχθεί, παρουσιάζουμε ένα πρόβλημα στο γενετικό μας υλικό”. Η φωνή είναι στιβαρή και σίγουρη, σχεδιασμένη να εμπνέει εμπιστοσύνη. “Κάθε φορά που χρειάζεται να αντιγραφεί το DNA, ο οργανισμός μας κάνει ένα μικρό λάθος, κόβει ένα απειροελάχιστο κομμάτι στο τέλος”. Μια παύση, σα να προσπαθεί να καταλάβει αν το υποθετικό κοινό του τον παρακολουθεί. “Όσο είμαστε νέοι, αυτό δε δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα, ένα μικρό κομματάκι δεν κάνει διαφορά. Αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, και ο αριθμός των αντιγραφών γίνεται μεγάλος, αυτό το μικρό κομματάκι που κόβεται κάθε φορά αρχίζει να έχει σημασία. Η φθορά αρχίζει να σημαδεύει το σώμα μας, οδηγώντας το αναπόφευκτα στο τέλος, το γήρας, το θάνατο”. Η φιγούρα χάνεται, την διαδέχεται η περιχαρής άυλη φωνή. “Τι θα συνέβαινε, όμως, αν μικροσκοπικά νανορομπότ έμπαιναν στο σώμα σας, επέβλεπαν την αντιγραφή και τη διόρθωναν”; “Είναι απλό.”, ξαναεμφανίζεται η φιγούρα. “Αθανασία”. Η άυλη φωνή πηγαίνει για το μεγάλο φινάλε: “Πως είναι να μην είσαι άνθρωπος; Πως είναι να είσαι...” αλλά διακόπτεται απότομα. Μια σφαίρα θρυμματίζει την οθόνη. Ένας άντρας, στα σαράντα του, στέκεται πίσω από το καπνισμένο όπλο. Αναπνέει βαριά. Φοράει ένα μισοδιαλυμένο κουστούμι· η στραβή, χαλαρή του γραβάτα αποτελεί μια παρωδία της αλλοτινής του σοβαροφάνειας. Η μόνη συντροφιά που του είχε απομείνει, το τετράγωνο ηλεκτρονικό κουτί είναι πλέον κατεστραμμένο. Τώρα νιώθει ελεύθερος να ξεκινήσει, επιτέλους. Αφήνοντας την πόρτα ανοικτή πίσω του, βγαίνει στους σκοτεινούς ερημωμένους δρόμους της πόλης. Στο πολύβουο κατάφωτο εστιατόριο, ο άντρας και η γυναίκα κάθονταν ο ένας απέναντι στον άλλο, μιλούσαν περιχαρείς. “Ποιος θα το πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε σε έναν κόσμο ιδιοτέλειας όπως τον δικό μας” είπε αυτός. “Μην αρχίζεις πάλι με τα πολιτικά, αγάπη μου, σήμερα γιορτάζουμε μόνο.” του απάντησε αυτή. “Αν δε μπορείς να με αντέξεις τώρα, θέλω να δω τι θα έχεις να πεις σε πεντακόσια χρόνια” την πείραξε. Δε μπορούσε να χορτάσει να την κοιτάει στα μάτια. Ένιωθε τρομερά νέος. “Αλλά είναι όντως απίστευτο” είπε βρίσκοντας τη συγκέντρωσή του. “Τι σου κάνει λίγος βάναυσος ανταγωνισμός ε;” του είπε αυτή παιχνιδιάρικα. “Μακάρι η εφευρετικότητα αυτή της ελεύθερης αγοράς να μη στηρίζονταν στην κοινωνική ανισότητα” αναστέναξε αυτός. “Κοίτα, πάλι αρχίσαμε” είπε αυτή. “Ας τα ξεχάσουμε αυτά για μια νύχτα, σε παρακαλώ” συνέχισε και σήκωσε το ποτήρι της για μία πρόποση. Αυτός είπε “Εις υγείαν” και κίνησε το δικό του ποτήρι προς το δικό της, αλλά λίγο πριν ακουμπήσουν δίστασε. “Ή μάλλον, η υγεία είναι πλέον κάτι δεδομένο. Ας πούμε καλύτερα: Στη ζωή!”. Σε μια οθόνη, κάτι τετραγωνάκια που μοιάζουν με λύκους κυνηγάνε κάτι άλλα τετραγωνάκια που μοιάζουν με πρόβατα, όλα μέσα σε ένα ακόμα μεγαλύτερο πράσινο τετράγωνο. Στην αρχή, τα πρόβατα αυξάνονται περισσότερο από τους λύκους, αλλά έπειτα από λίγο η κατάσταση αντιστρέφεται, οι λύκοι γίνονται περισσότεροι από τα πρόβατα. Μετά, υπό ανελέητο κυνήγι, ο πληθυσμός των προβάτων μειώνεται δραματικά, μέχρι που δεν απομένει ούτε ένα. Στιγμές αργότερα, οι λύκοι εξαφανίζονται κι αυτοί, μένει μόνο ένα άδειο πράσινο τετράγωνο. “Αν αυξήσω λίγο το ρυθμό αναπαραγωγής για τα πρόβατα” ψιθυρίζει στον εαυτό του ο άντρας μπροστά στην οθόνη, τη μόνη πηγή φωτός στο γραφείο. Εκείνη την ώρα, η πόρτα ανοίγει. “Ποιος είσαι; Πώς μπήκες εδώ;” φωνάζει και γυρίζει απότομα προς τη μεριά της πόρτας. Ο άνθρωπος με τη λυτή γραβάτα και το χαλασμένο κουστούμι στέκεται εκεί, ήρεμα και σταθερά προτάσσει το όπλο του προς τον επιστήμονα. “Δε με αναγνωρίζεις; Ήμουν ο διευθυντής του τμήματος ασφάλειας.” λέει, απαντώντας στις δύο ερωτήσεις ταυτόχρονα. Ο άλλος κάθεται πιο βαθιά στην πολυθρόνα του. “Και ήρθες να σκοτώσεις εμένα; Χα χα”. Αρχίζει να γελάει. Ο άντρας στην πόρτα σφίγγει το όπλο του. “Μπάσταρδοι!” φωνάζει. “Πουλήσατε καρκίνο στον κόσμο! Όλα στο βωμό του κέρδους! Έχασα τη γυναίκα και το παιδί μου!” ξεφωνίζει. Ο επιστήμονας ακουμπάει τον αγκώνα του στο μπράτσο της πολυθρόνας “Δηλαδή μιλάμε για κλασική περίπτωση εκδίκησης.” ειρωνεύεται. “Άρα, προτού με σκοτώσεις, θα μου δώσεις μια ευκαιρία να απολογηθώ”; Ο άντρας με το όπλο τρέμει ολόκληρος από οργή, αλλά μένει σιωπηρός. “Τι νομίζεις ότι είναι τα γερατειά, η θνητότητα;” ξεκινάει με μια ρητορική ερώτηση ο άλλος. “Κάποιου είδους θεϊκή τιμωρία; Νομοτέλεια της φύσης; Κοσμολογικό ανέκδοτο”; Ακουμπάει το κεφάλι του στην παλάμη του. “Η αλήθεια δεν είναι ποτέ μεγαλειώδης: Κάθε φορά που αντιγράφεται το DNA κόβεται ένα κομματάκι στο τέλος. Νόμιζες γίνεται από λάθος; Τι θα συνέβαινε αν ένα κύτταρο άρχιζε να πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα; Με αυτό το μηχανισμό, ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει ένα τέλος. Χωρίς αυτόν...”. Ο επίδοξος δολοφόνος ψελλίζει το αναπόδραστο συμπέρασμα: “Καρκίνος”. Δυο ανάσες αργότερα, συνεχίζει: “Άρα το ξέρατε. Δεν ήταν παρενέργεια, ήταν κάτι το αναπόφευκτο. Και παρόλα αυτά το πουλήσατε στον κόσμο και δεν κάνατε τίποτα για να τους προειδοποιήσετε.” λέει. “Είστε τελικά πολύ μεγαλύτερα καθάρματα από όσο νόμιζα” καταλήγει. “Τίποτα δε θα πήγαινε στραβά αν κάποιος δε δημοσίευε τα σχέδια των νανορομπότ.” λέει ο επιστήμονας με έναν αναστεναγμό. Ο κουστουμαρισμένος άντρας στέκονταν μπροστά στο παράθυρο του γραφείου του και κοίταζε τη λαμπερή πόλη που βρίσκονταν στα πόδια του. Έσφιξε το χέρι του σε γροθιά και το χτύπησε στο τζάμι. “Γρανάζι του συστήματος είμαι. Για ποιον εργάζομαι; Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι. Και εγώ κάθομαι εδώ στην πολυτέλεια, ζω με τα απομεινάρια των μεγάλων αρπακτικών, θεματοφύλακας της σοφίας που ξεχωρίζει τους έχοντες από τους μη έχοντες”. Προσπάθησε να συγκεντρώσει τη ματιά του στον ορίζοντα. “Η ανισότητα σα καρκίνος τρώει την κοινωνία ζωντανή”. Το μυαλό του είχε κολλήσει. Οι ρητορείες στις οποίες επιδίδονταν για να ξεγελάσει τις ενοχές του δεν τον βοηθούσαν αυτή τη φορά. “Οι μεγάλες εφευρέσεις θα έπρεπε να ήταν δημόσιο αγαθό. Πώς μπορείς να κάνεις την αθανασία προϊόν, να την βάλεις σε ένα κουτί, να την αγοράζεις και να την πουλάς;”. Γύρισε την πλάτη του στη λαμπερή πόλη και άρχισε να περπατά προς τον υπολογιστή. Είχε πια πάρει την απόφασή του. “Τα υψηλά στελέχη και η επιστημονική ομάδα ήμασταν οι μόνοι που ξέραμε. Ο στόχος ήταν να το παράγουμε σε μικρές ποσότητες και να το πουλήσουμε πανάκριβα σε αυτούς που ήταν διατεθειμένοι να δώσουν μια περιουσία για να ξεγελάσουν τη θνητότητά τους”. Ο επιστήμονας κοιτάζει τον άντρα στην πόρτα, διακρίνει σημάδια αμφιβολίας στο πρόσωπό του. “Αποφάσισες να με συγχωρέσεις;” ρωτά στα ίσια. Ο άντρας με το όπλο αφήνει να περάσουν μερικά μακρυά δευτερόλεπτα σιωπής. “Εγώ ήμουν.” λέει. “Εγώ ήμουν που απελευθέρωσα τη γνώση. Η κοινωνία ίσως βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης σήμερα, αλλά σύντομα ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Ο καπιταλισμός σας ήταν αδιέξοδο.” ολοκλήρωσε, δίνοντας στον εαυτό του μια δόση αυτοπεποίθησης. Ο επιστήμονας ξεσπά σε γέλια ξανά. “Δεν υπάρχει ελπίδα” λέει κινούμενος μαζί με την πολυθρόνα του από τη μέση. Τα τετραγωνάκια με τα πρόβατα αυτή τη φορά έχουν γεμίσει την οθόνη, δε φαίνεται καθόλου το πράσινο από το μεγάλο τετράγωνο, ο υπολογιστής έχει κολλήσει. “Τι σημαίνει;” ρωτά ο άντρας με το όπλο, ακόμα προτεταμένο. “Σημαίνει ότι η κατάρρευση ενός συστήματος δε μας εγγυάται πάντα ότι θα αναδυθεί ένα καλύτερο. Κατέστρεψες την κοινωνία, ποιος σου είπε ότι θα ανακάμψει”; Καθώς ο επίδοξος δολοφόνος ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει, ο επιστήμονας σηκώνεται από την πολυθρόνα και πλησιάζει το παράθυρο. Ακούει τον κρότο από το όπλο αλλά δε γυρίζει να κοιτάξει προς τα πίσω. Ανοίγει τα στόρια, ο ήλιος ανατέλλει στον ορίζοντα της διαλυμένης πόλης. “Τι καλά όλα να ήταν σαν τον ήλιο, εναλλαγές φωτός και σκοταδιού, η βεβαιότητα ότι το ένα θα διαδέχεται το άλλο εσαεί”. Γελάει για τρίτη φορά. Edited April 30, 2009 by Guardian of the RuneRing #1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted April 20, 2009 Share Posted April 20, 2009 Σόρι δηλαδή, αλλά το διήγημα δεν έχει να κάνει με την αθανασία. Περισσότερο με αναρχο-καπιταλιστική κριτική, με τον κλισέ άπληστο επιχειρηματία και τον avenger. Και αναλώνεται πολύ σε μονόλογο παρά στην ίδια την ιδέα. Ήθελε πολύ παραπάνω αλατοπίπερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alchemist Posted April 20, 2009 Share Posted April 20, 2009 Πολύ καλή η ιδέα σου και την χειρίζεσαι αρκετά προσεκτικά. Τα επιμέρους τμήματα θα μπορούσαν να έχουν ίσως καλύτερη διάρθρωση. Πρόσεξε λίγο την παρομοίωση με τον ήλιο στο τέλος. Συγχαρητήρια για την προσπάθεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted April 21, 2009 Share Posted April 21, 2009 Εμένα δε μου έδωσε κάτι να καταλάβω αυτό το διήγημα... δεν προσεγγίζει ικανοποιητικά το θέμα και σαν αφήγηση είναι πολύ μπερδεμένη, αν και άρτια. πιστεύω πως θα ήθελε περισσότερη δουλειά. καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted April 21, 2009 Share Posted April 21, 2009 Ίσως να χρειαζόταν περισσότερη ανάπτυξη. Είναι αρκετά έξω από το θέμα ή τουλάχιστον εμένα μου φάνηκε έτσι. Δεν μπόρεσα να ''πιαστώ'' από κάπου΄, όμως οι διάλογοι και κυρίως η ατάκα ''Μακάρι η εφευρετικότητα αυτή της ελεύθερης αγοράς να μη στηρίζονταν στην κοινωνική ανισότητα'', ήταν οκ και έδιναν ένα στίγμα. Το θέμα με το πρόβλημα στην αντιγραφή του DNA το έπιασα, αλλά δεν είμαι και 100% σίγουρος ότι έχει να κάνει με ένα κομματάκι στο τέλος της αλυσίδας, το οποίο χάνεται. Μπας και το μπερδεύεις με εκείνες τις τριάδες(κωδικόνια) αζωτούχων βάσεων που λέγονται αλληλουχίες λήξης (UAG,UAA,UGA για το mRNA)? Νομίζω πάντως ότι δεν γίνεται λάθος κάθε φορά που αντιγράφεται το γενετικό υλικό. Αν είναι κάτι άλλο που προφανώς μου διαφεύγει και έχεις διάθεση, κάνε μια ενημέρωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted April 21, 2009 Share Posted April 21, 2009 Μου τράβηξε το ενδιαφέρον ο τίτλος σου, γιατί είχα μια παρόμοια ιδέα, αλλά τελικά οι δυο προσεγγίσεις μας είναι εντελώς διαφορετικές (ευτυχώς). Είναι όμως ένα spoiler για την ιστορία σου! Ως προς το επιστημονικό κομμάτι χρησιμοποιείς μια πολύ απλουστευμένη και ανακριβή περιγραφή της θεωρίας του τελομεριδίου που με χάλασε. Για παράδειγμα δεν εξηγεί την γήρανση των νευρικών δομών (που τα κύτταρά τους δεν διαιρούνται, οπότε δεν αντιγράφεται το DNA τους), την απόπτωση, τις συσσωρευμένες βλάβες π.χ. λόγω αρτηριοσκλήρυνσης κλπ. Ωστόσο υποθέτω ότι ο μέσος αναγνώστης δε θα ενοχλούνταν, οπότε είναι ΟΚ σαν εξήγηση του γήρατος: κατανοητή και πιστευτή (αν και πάλι, αμφιβάλλω ότι το αποτέλεσμα θα ήταν καρκίνος). Και βέβαια σχεδόν αδύνατον να πλασαριστεί μια θεραπεία με βραχυπρόσθεσμες παρενέργειες χωρίς να ελεγχθεί διεξοδικά. Από την άλλη μεριά μου άρεσε που συνδύασες τη δυναμική πληθυσμών και την κοινωνιολογία με τη βιολογία. Επίσης μου άρεσε η "ειρωνία" όπου πήγαν να κάνουν κάτι καλό και προέκυψε "λάθος" αλλά και το κρυμμένο σου σχόλιο-γνώμη για την κοινωνική ανισότητα. Με μπέρδεψε λίγο η δομή της ιστορίας σου. Η προ-τελευταία παράγραφος είναι flashback του πρωταγωνιστή; Δε μου είχε γίνει σαφές με την πρώτη ανάγνωση. Η γενική μου εντύπωση είναι ότι είχες μια ενδιαφέρουσα ιδέα (αν και όχι ιδιαίτερα σχετική με την αθανασία) ή μάλλον ιδέες που τις ανέμιξες έξυπνα. Μου έλειψε μια συναισθηματική εμπλοκή, ένα πιο βαθύ ανθρώπινο στοιχείο. Ίσως και τα δύο να υπηρετούνταν καλύτερα από μια ιστορία πιο εκτεταμένη σε μέγεθος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 21, 2009 Share Posted April 21, 2009 Θα συμφωνήσω πάνω- κάτω μ' αυτά που ειπώθηκαν, ότι δηλαδή είναι καλή ιστορία αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έχει σχέση με την αθανασία. Μικρή σε μέγεθος, αν έγραφες περισσότερο θα μπορούσες και να την κάνεις πολύ καλύτερη-σχετικότερη. Επίσης έχασα την μπάλλα στο επιστημονικό κομμάτι της ιστορίας. Όχι ότι αυτό είναι κακό, απλώς εγώ έχω μαύρα μεσάνυχτα από αυτά τα πράγματα. Goog Luck. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 22, 2009 Share Posted April 22, 2009 Σε πρώτη ανάγνωση το διήγημα με μπέρδεψε. Χωρίς όμως να με κουράσει. Ήταν εύκολο, ξεκούραστο ανάγνωσμα που με είχε στην πρίζα για να δω που θα καταλήξει. Κι όταν τέλειωσε ένιωσα πως κάτι μου είχε ξεφύγει. Σε δεύτερη ανάγνωση, και αγνοώντας τα επιστημονικά και κοινονικοπολιτικά, «είδα» την ιστορία και μου δημιουργήθηκε μια νέα απορία. Ναι, το διήγημα αφορά την αθανασία, σύμφωνα με την κατανόηση μου. Έχει να κάνει με την αποτυχημένη απόπειρα εμπορικής της εκμετάλλευσης κι όχι της επίτευξης της. Αν κατάλαβα λοιπόν καλά, πούλησαν στον κόσμο ένα χάπι αιωνιότητας που είχε σαν παρενέργεια…τον καρκίνο (και τον θάνατο.) Άρα…πρόλαβε κανείς να περάσει την ηλικία των εκατό; Με τέτοια «παρενέργεια» πως θα κινούνταν τέτοιο φάρμακο που θα κάλυπτε όλη την ανθρωπότητα; Εκεί κολλάει και η απορία μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Waylander Posted April 22, 2009 Share Posted April 22, 2009 Δεν ξερω....Μου θυμησε εντονα αμερικανικη ταινια σε στυλ punisher-shout em up-sin city και αυτο δεν το βαζω στα θετικα.Επισης με ξενισε το γεγονος οτι δεν ηταν αυτο που θα λεγαμε κλασικο SF. Στα θετικα βαζω οτι ειναι ωραια γραμμενο και ανετο στην αναγνωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted April 23, 2009 Share Posted April 23, 2009 Σε πρώτη ανάγνωση το διήγημα με μπέρδεψε. Χωρίς όμως να με κουράσει. Ήταν εύκολο, ξεκούραστο ανάγνωσμα που με είχε στην πρίζα για να δω που θα καταλήξει. Κι όταν τέλειωσε ένιωσα πως κάτι μου είχε ξεφύγει. +1 μέχρι εδώ. Στην δεύτερη... μπερδεύτηκα ακόμα πιο πολύ... Δηλαδή, σε φάση νόμιζα πως βρήκα και τρίτο άτομο. Βλέπω πως κάτι είναι στέρεο στο μυαλό σου και προσπάθησες να το δώσεις πολύ αφαιρετικά, γιατί ενώ το κείμενο είναι προσεγμένο, δε βγάζω άκρη του τι παίχτηκε ακριβώς. Όχι στη βασική σκηνή, εκεί είναι οκ, πάει τον βρίσκει, μπαμ, τέλος. Αλλά, και στην εξήγηση και στα υπόλοιπα. Βλέπω δύο φλας μπακ -ελπίζω πως υπάρχουν- και αφού έφτιαξαν τόσο επιθετικό καρκίνο, πως το πούλησαν στον κόσμο και πρόλαβαν να βγάλουν και λεφτά; Πάντως, εκτός θέματος μια φορά δεν είσαι, καθόλου. Έφτιαξαν κάτι που υποτιθεται πως κάνει τον άνθρωπο αθάνατο. Τώρα το πιο είναι το φιάσκο πίσω από αυτό και η αλήθεια... δε σε βγάζει εκτός θέματος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted April 23, 2009 Share Posted April 23, 2009 Μ’ αρέσει: Το ότι οι ήρωές σου δεν έχουν ονόματα. Για κάποιο λόγο πάντα το απολαμβάνω αυτό. Οι πολιτικές προεκτάσεις του θέματος. Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείς, χωρίς να είναι παραφορτωμένο ή «ζουράριο» καταφέρνει να διαφοροποιείται από το καθημερινό. Δε μ’ αρέσει: Οι τεράστιες παράγραφοι. Υπερβολικές για τα γούστα μου και την άνεσή μου, αν και καταλαβαίνω ότι είναι επιλογή σου να γράφεις με αυτόν τον τρόπο. Επίσης δε με έπεισε σε ικανοποιητικό βαθμό ο λόγος για τον οποίο ο άντρας αποφάσισε να σκοτώσει τον επιστήμονα και να καταλύσει τον καπιταλισμό. Τουλάχιστον εγώ ήθελα λίγο περισσότερο εμβάθυνση στις σκέψεις του για να πειστώ. Στο σύνολο: Πολύ καλή προσπάθεια, με δυνατό αποτέλεσμα που προκαλεί σκέψεις πέρα από τη διασκέδαση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted April 23, 2009 Share Posted April 23, 2009 Το διάβασα με ενδιαφέρον. Θα το προτιμούσα μεγαλύτερο και όχι τόσο απότομο. Οι πολιτικές του αναφορές πρόδιδαν ή έμοιαζαν να προδίδουν πεποιθήσεις. Τα απανωτά χαχανητά του τύπου τα βρήκα ακραία. Συνολικά το βρήκα ευχάριστο αν και κάπου έχασα το νόημα του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted April 23, 2009 Share Posted April 23, 2009 Συμπαθητική ιδέα, αλλά θέλει πολλή δουλειά για να προκύψει ένα ολοκληρωμένο διήγημα. Τώρα μοιάζει με κάποιες σημειώσεις που μπορεί να εξελιχθούν σε μια καλή ιστορία. ΚΑΡΚΙΝΟΣ_σ_όλια.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted April 23, 2009 Share Posted April 23, 2009 Κι εγώ δεν θα πρωτοτυπήσω: ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά δεν με κάλυψε ως αφήγηση. Και η σκηνή με τον επιστήμονα και τον εκδικητή; Πολύ κλισέ, δεν μου άρεσε που τη διάβαζα σε διήγημα επιστημονικής φαντασίας. Γενικά, οι σκηνές που κάποιος έρχεται μανιασμένος να σε σκοτώσει κι εσύ παραμένεις χαλαρός και "τα ξερνάς" όλα, με χαλάνε αφόρητα. Πάντως, πραγματικά πολύ καλή ιδέα για το θέμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
constantinos Posted April 25, 2009 Share Posted April 25, 2009 Ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά πολύ αποσπασματική για να προλάβω να ταυτιστώ με τον ήρωα. Πάντως ήταν ωραία η ανατροπή στο τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 25, 2009 Share Posted April 25, 2009 Συμφωνώ με τα περισσότερα από τα παραπάνω σχόλια και ιδιαίτερα μ' αυτό: Αν κατάλαβα λοιπόν καλά, πούλησαν στον κόσμο ένα χάπι αιωνιότητας που είχε σαν παρενέργεια…τον καρκίνο (και τον θάνατο.) Άρα…πρόλαβε κανείς να περάσει την ηλικία των εκατό; Με τέτοια «παρενέργεια» πως θα κινούνταν τέτοιο φάρμακο που θα κάλυπτε όλη την ανθρωπότητα; Επίσης, με χαλάνε ακατέργαστοι αφορισμοί όπως "Ο καπιταλισμός σας ήταν αδιέξοδο". Γενικά οι διάλογοι, και κατά συνέπεια και οι χαρακτήρες δεν μου έδωσαν την αίσθηση του λογοτεχνικά "πραγματικου". Τέλος, πρέπει οπωσδήποτε να αλλάζεις παράγραφο όταν αλλάζει ο ομιλητής ή η οπτική γωνία, ώστε να "αναπνέει" το κείμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 27, 2009 Share Posted April 27, 2009 Θα συμφωνήσω με τους περισσότερους από τους παραπάνω. Η ιστορία είχε έναν ενδιαφέροντα πυρήνα, αλλά με μπέρδεψε η αποσπασματική της μορφή. Αισθανόμουνα σαν να παρακολουθούσα κάποια επεισόδια ενός πιο πολλά υποσχόμενου όλου, αλλά δεν μπόρεσα να μπω πολύ καλά στο πνεύμα της. Ίσως φταίει το εξαιρετικά μικρό της μέγεθος για μια τόσο μπερδεμένη ιατρικά/οικονομικά/πολιτικά κατάσταση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted April 28, 2009 Share Posted April 28, 2009 Δεν έχω να προσθέσω πολλά, αλλά νομίζω ότι αν "κρύψεις" λίγα πράγματα και το ξαναδουλέψεις οπτικά θα μπορούσε να γίνει ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο μιας ε.φ. ταινίας μικρού μήκους. Και το σπουδαιότερο χωρίς μεγάλο budget, άρα με πιθανότητες να γυριστεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted April 28, 2009 Share Posted April 28, 2009 Δεν ξερω....Μου θυμησε εντονα αμερικανικη ταινια σε στυλ punisher-shout em up-sin city και αυτο δεν το βαζω στα θετικα.Επισης με ξενισε το γεγονος οτι δεν ηταν αυτο που θα λεγαμε κλασικο SF. Στα θετικα βαζω οτι ειναι ωραια γραμμενο και ανετο στην αναγνωση. What's wrong with Punisher? Το διήγημα ήταν λίγο μπερδεμένο, αλλά όχι υπερβολικά. Σίγουρα ήταν εντός θέματος όσον αφορά την αθανασία, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο ήταν sci-fi. Ήταν κάπως κινηματογραφικό και αυτό το βάζω στα σύν. Αρκετά καλή ιδέα, στην εκτέλεση έχασε λίγο αλλά με λίγο συμάζεμα θα στρώσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 28, 2009 Share Posted April 28, 2009 Η ιδέα σου ήταν καλή, αλλά έχανε πιστεύω πολύ στην υλοποίηση: προσπάθησες να δώσεις έναν τόνο κινηματογραφικό, αποσπασματικό, “ψαγμένο”, αλλά έτσι πιστεύω ότι χάθηκε πολλή από την ένταση που θα έβγαζε η ιστορία καθώς και η σαφήνεια στα όσα ήθελες να πεις. Κατά τη γνώμη μου, χρειαζόταν λιγότερο στυλιζάρισμα και περισσότερη ουσιά για να δουλέψει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted April 29, 2009 Share Posted April 29, 2009 Άλλον ένα διήγημα που δεν ξέρω πως να σχολιάσω. Το μόνο που μπορώ να πώ είναι "Θέλει δουλειά ακόμα" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 29, 2009 Share Posted April 29, 2009 Εδώ δεν μπορώ να πω τίποτα παραπάνω από όσα είπαν Ντίνος και mman. Ενδιαφέρουσα η ιδέα της αθανασίας ως εμπόρευμα και η κοινωνική διάσταση αυτού, αλλά θέλει αρκετά πράγματα για να αναδειχθεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.