Ο τελευταίος άνθρωπος

[Waylander]

Όνομα Συγγραφέα: Άγης Τσιώκος

Είδος: εφ

Αριθμός Λέξεων: 1300 περιπου

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: no comment ειναι 4 το πρωι μεγαλο Σαββατο και το εχω σκασει απο το κλαμπ....

 

 

 

 

 

Ο τελευταίος άνθρωπος

Tι κερδίσαμε τελικά? Ποιο το νόημα της ζωής? Τι είναι η αθανασία?

Αυτά αναρωτιέμαι καθώς στέκομαι μόνος κοιτώντας τον ουρανό του Ουπανισαντ ο οποίος

φωτίζεται απαλά από τον μικρο κόκκινο ήλιο του συστήματος που τώρα δύει για πάντα. Είμαι ο

τελευταίος. Σύντομα θα έρθει για μένα όπως ήρθε πιο πριν και για τους άλλους. Φυσιολογικά ίσως

να ένοιωθα λύπη με αυτό αλλά το μόνο που αισθάνομαι είναι μια απίστευτη κενότητα, μια

νοσταλγία.

Κουνώντας το κεφάλι μπαίνω στο μεγαλοπρεπές παλάτι της μοναξιάς μου. Το εκπληκτικό

κτίσμα δημιουργήθηκε σε μια εποχή ενθουσιασμού και χαράς. Τι χρόνια ήταν αυτά. Το παλάτι,

χτισμένο από ατσάλι και σίδερο, ενισχυμένο με τα καλύτερα συστήματα άμυνας για οποιαδήποτε

απειλή και με την μικρή αυτοσχέδια πόλη που δημιουργήθηκε γύρω του με τα χρονιά, όλα αυτά

πλέον άδεια να κατοικούνται από ένα ξεχασμένο φάντασμα του παρελθόντος σαν και έμενα.

Φτάνοντας στην μεγαλοπρεπή αίθουσα του θρόνου κάθομαι στον θρόνο που αλλόκοτε

καθόταν ο ηγεμόνας. Πληκτρολογώντας έναν κωδικό στο μίνι υπολογιστή που βρίσκεται στο δεξιά

μεριά του θρόνου ο πελώριος θόλος από πάνω μου ανοίγει.

Και έτσι κάθομαι και περιμένω για τελευταία φορά. Και για τελευταία φορά το μυαλό μου

πάει πίσω στην αρχή.

Θυμάμαι...

 

 

Γεννήθηκα στις αρχές του 22 αιώνα το έτος 2019 στην εποχή που είδη ονομαζόταν δεύτερη

διαστημική εποχή. Η εποχή αυτή ονομάστηκε έτσι γιατί μετά από τις μεγάλες διαστημικές

ανακαλύψεις του 20 αιώνα η ανθρωπότητα έστρεφε το βλέμμα της στα αστέρια για άλλη μια φορά.

Τον Σεπτέμβριο του 2064 ο πρώτος κινητήρας Higgs δημιουργήθηκε. Ο κινητήρας επέτρεπε

τα ταξίδια με ταχύτητα μεγαλύτερης του φωτός και ταυτόχρονα άνοιγε άπειρες προοπτικές στο

ανθρώπινο γένος. Αυτό ήταν η αρχή. Σύντομα διαστημικά σκάφη κατασκευάσθηκαν και στάλθηκαν

να εξερευνήσουν το άγνωστο. Η εποχή του Μάρκο Πόλο και του Χριστόφορου Κολόμβου, η εποχή των

εξερευνήσεων ξαναγεννήθηκε όταν μια δεκαετίες αργότερα ανακαλύφθηκαν οι πρώτοι πλανήτες

κατάλληλοι να φιλοξενήσουν ζωή. Λίγο αργότερα άποικοι, εξερευνητές, και κυνηγοί της

περιπέτειας άρχισαν να φεύγουν με τα πλοία του διαστήματος από την εξαντλημένη από πόρους γη

προς τα άστρα.

Σε μια τέτοια εποχή γεννήθηκα. Μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη, μια πόλη που κάποτε, όταν

η έννοια κράτος είχε ακόμα νόημα άνηκε στην Ελλάδα. Στα 19 μου χρόνια κατατάχθηκα εθελοντικά

στο διαστημικό σώμα της Ηνωμένης Κυβέρνησης της Γης. Ακόμα και σήμερα θυμάμαι με νοσταλγία

το πρώτο μου ταξίδι για την Ευρώπη, δορυφόρο του Δια όπου στους υπογείους ωκεανούς του είχε

εκείνη την εποχή δημιουργηθεί ένας ερευνητικός σταθμός από επιστήμονες της γης. Η καριέρα

μου ως αξιωματικό στα πλοία του διαστήματος είχε μόλις αρχίσει και θα συνεχιζόταν ήσυχα για τα

επόμενα 7 χρόνια πλοίου. Τι χρόνια ήταν αυτά. Ταξίδεψα στις νεόκτιστες αποικίες, αναζήτησα το

άγνωστο στις εσχατιές του διαστήματος, ήμουν από αυτούς που διαμόρφωσαν την ιστορία. Ώσπου

τότε ξαφνικά και δίχως προειδοποίηση, στα 27 μου χρόνια, η ζωή μου άλλαξε για πάντα.

Συνέβη σε ένα ταξίδι προς τον 5 πλανήτη στο ηλιακό σύστημα ενός γαλάζιου ηλίου. Ο

πλανήτης είχε ανακαλυφθεί πρόσφατα και εμείς είχαμε σταλθεί να μεταφέρουμε ερευνητές να

μελετήσουν την ζωή που είχε αναπτυχθεί στον πλανήτη. Το ταξίδι προς τον Τρίτωνα, όπως είχε

ονομαστεί ο πλανήτης, ήταν ήσυχο και δίχως προβλήματα αρχικά. Το μοιραίο ατύχημα έγινε όχι

πολύ αργότερα από την στιγμή που μπήκαμε στο σύστημα του γαλανού εκείνου ήλιου.

Λίγο πριν μπούμε σε τροχιά στον Τρίτων ο κινητήρας Higgs υπεστει βλάβη. Η βλάβη ήταν

ιδιαίτερα σοβαρή αφού χωρίς τον κινητήρα Higgs δεν μπορούσαμε να κινηθούμε σε ταχύτητες φωτός.

Καταφέραμε να προσγειωθούμε στον Τρίτωνα με τον 'παλιομοδίτικο' τρόπο του 20 αιώνα και κει

στο φως ενός γαλάζιου ήλιου έπρεπε να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε την ζημιά.

Ο κινητήρας βρισκόταν στο πίσω μέρος του σκάφους τοποθετημένος σε ένα περίβλημα από

κράμα μολύβδου και σιδήρου ώστε να αποτρεπόταν η επαφή με τα σωματίδια higgs. Εγώ ήμουνα

αυτός που προσφέρθηκε εθελοντικά να μπει να επιδιορθώσει την ζημιά. Έτσι φορώντας μια

προστατευτική στολή πήγα να συναντήσω την μοίρα μου. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να ελέγχω

τα όργανα στον κινητήρα και μετά σκοτάδι...

Ξύπνησα μετά από δυο μέρες. Ήμουν σώος και αβλαβής εκ πρώτης όψεως χωρίς να νοιώθω

κάτι διαφορετικό. Μου είπαν ότι ο κινητήρας είχε διαρροή και ότι πριν λιποθυμήσω κατάφερα να

το διορθώσω. Πάραυτα εγώ είχα μολυνθεί από τα σωματίδια Higgs. Αυτό κατά ένα περίεργο τρόπο

που ούτε ο γιατρός του πλοίου μας αλλά ούτε και οι γιατροί πίσω στην Γη όταν γυρίσαμε αργότερα

είχε αλλάξει τα πάντα.

Μου εξήγησαν ότι τα σωματίδια higgs με είχαν επηρεάσει έτσι ώστε κατά κάποιο τρόπο τα

κύτταρα μου αναδημιουργούνταν με τρομερά γρήγορους ρυθμούς. Αν με ένα μαχαίρι χάραζα το χέρι

μου η πληγή θα γιατρευόταν επιτόπου. Επίσης αυτό σήμαινε ότι δεν γερνούσα!!!

Έτσι ξεκίνησε η ιστορία μου. Σύντομα έγινα διάσημος.

?Ένας αθάνατος ανάμεσα μας? έλεγαν.

Επιστήμονες προσπάθησαν με πειράματα με τα σωματίδια Higgs να επαναλάβουν την

περίπτωση μου. Δεν τα κατάφεραν. Ήμουν μοναδικός. Με μίσησαν και με ζήλεψαν, άλλοι με

αγάπησαν και με λάτρεψαν, ακόμα και αιρέσεις και θρησκείες δημιουργήθηκα στο πέρασμα τον

χρόνων για μένα λες και με την αθανασία που απέκτησα έγινα θεός.

Όσο για μένα, μόλις συνειδητοποίησα τη μου είχε συμβεί είχα χαρεί και ενθουσιαστεί. Θα

ζούσα για πάντα. Ποιος άλλωστε δεν θα ήθελε να ζήσει αιωνίως παρακολουθώντας την εξέλιξη του

ανθρωπίνου είδους διαχρονικά. Έζησα μερικούς αιώνες στα άκρα. Έκανα περιουσία, αρκετά

εύκολα θα έλεγα(άλλωστε ήμουν είδη διάσημος), διασκέδασα και ταξίδεψα στο διάστημα.

Αργά η γρήγορα όμως όλα άρχισαν να θαμπώνουν και να αλλάζουν στα αθάνατα μάτια μου.

Ανακάλυψα ότι η αθανασία έχει και αρνητικά. Ερωτεύτικα, παντρεύτηκα και έκανα παιδιά.

Σύντομα όμως η γυναικά και λίγο αργότερα τα παιδιά μου άρχισαν να γερνάν. Όταν παντρεύτηκα

την γυναίκα μου ήταν 25, μόλις δυο χρόνια μικρότερη από την εικονική μου ηλικία. Ο πόνος να

την δω να γερνά και τελικά να πεθαίνει ήταν αβάσταχτος. Όσο για τα παιδιά μου, και τα παιδιά

των παιδιών μου αλλά και τους απογόνους τους αργά η γρήγορα έφυγαν και αυτά. Τελικά όλοι

έφευγαν. Φίλοι, οικογένεια, γνωστοί. Άραγε τόσο μοναξιά νιώθουν και οι θεοί???

Παράλληλα η ανθρωπότητα συνέχιζε την πορεία της. Έζησα και είδα τον άνθρωπο να

απλώνεται σε κόσμους σε όλο τον Γαλαξία, είδα διαγαλαξιακές αυτοκρατορίες, ηγεμονίες και

δημοκρατίες να χτίζονται και να καταστρέφονται. Όταν έμαθα την καταστροφή της μητέρας γης

όπου είχα γεννηθεί χιλιετίες πριν έκλαψα ενώ όταν άκουσα ότι ο άνθρωπος είχε βγει πλέον από τα

όρια του γαλαξία μας γέλασα από χαρά.

Τελικά όμως ο άνθρωπος έδειξε τη είναι, ένας ιός που καταστρέφει αργά η γρήγορα τον

κομιστή του. Όπως καταστράφηκε η γη έτσι ακολούθησαν και πολλοί άλλοι κόσμοι. Πόλεμος

αρρώστιες κακή χρήση της τεχνολογίας και όλα αυτά σε συνεχείς δόσεις χιλιετηρίδων. Άραγε είναι

στην φύση μας να καταστρέφουμε ότι βρούμε???

Εν τελεί έμεινα μόνος. Ίσως κάπου εκεί έξω στην απεραντοσύνη του σύμπαντος να

υπάρχουν κάποιοι του είδους μου. Αυτό δεν το ξέρω. Στέκω εδώ στο θλιβερό παρατηρητήριο μου

στον Ουπανισαντ ποιο μόνος από ποτέ. Όσοι άλλοι έμεναν εδώ κάποτε τώρα έχουν ποια πεθάνει.

Ατενίζοντας τα άστρα σκέφτομαι ότι η αθανασία που οι άλλοι ζήλευαν τόσο είναι τόσο ανούσια.

Ο χρόνος ζωής ενός ανθρώπου είναι μια αναλαμπή σε σχέση με την αιωνιότητα του

σύμπαντος αλλά σε αυτήν την αναλαμπή και χάρη σε αυτή ο άνθρωπος ζει την ζωή του στα άκρα.

Χαρά, λύπη, αγάπη, πόνος, όλα αυτά χωρούν σε 100 χρόνια. Εν τέλει το μόνο που μένει από μας

είναι μια ανάμνηση, μια ιστορία. Το τραγούδι τις ζωής μας.

Ακόμα και εγώ δεν διαφέρω. Τελικά και εγώ θα πεθάνω. Ναι τελικά ο θάνατος έρχεται να

με πάρει. Η νεκρική μου πυρά θα είναι μεγαλύτερη από τι θα έλπιζα πότε.

Ο κρότος που ακούστηκε μου έδωσε να καταλάβω ότι ξεκινούσε. Ο κόκκινος ήλιος του

Ουπανισαντ έφτανε στο τέλος της ζωής του και τώρα άρχιζε να διαστέλλεται. Σύντομα ο μικρός

πλανήτης θα φλεγόταν και μαζί με αυτόν θα πέθαινα και γω.

Όχι δεν νιώθω θλίψη.

Και έτσι τελειώνει.

Edited April 21, 2009 by Waylander

[Δημήτρης]

Απλή, αλλά ωραία ιστορία. Απέδειξες αυτό που ήδη είναι γνωστό, ότι δηλαδή μία ιστορία για να είναι καλή δεν πρέπει σόνυ και καλά να είναι πολύπλοκη ή με δύσκολές έννοιες. Επίσης συμπτωματικά τώρα τελευταία τελείωσα μία ανθολογία ε.φ. με θέμα την αθανασία, με μερικές ιστορίες να την παρουσιάζουν ως ευλογία και κάποιες άλλες ως κατάρα. Κάτι δηλαδή που και εσύ το έθιξες στη δική σου ιστορία. Μπράβο και πάλι

[alchemist]

Φίλε Waylander. Μπράβο για την προσπάθειά σου. Είχες στο μυαλό σου μια καλή ιδέα και αρκετές όμορφες εικόνες και πάνω σε αυτά οικοδόμησες. Κάπως πρόχειρα όμως, και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα τόσο από τα πολλά ορθογραφικά όσο και από λάθη καθαρά απροσεξίας (π.χ. το 2019 είναι στον 21^ο και όχι στον 22^ο αιώνα). Δεν θα σε κρίνω όμως τόσο από αυτά όσο από το γεγονός ότι ενώ ξεκινάς εντυπωσιακά το μονόλογο, στη συνέχεια η περιγραφή των γεγονότων είναι αστραπιαία. Τόσο αστραπιαία που δύσκολα πιστεύει κανείς ότι όντως όλα αυτά συνέβησαν στο διήγημά σου. Κοινώς, θα προτιμούσα να διαβάσω λιγότερα γεγονότα αλλά σε μεγαλύτερο βάθος. Επίσης, η ιδέα των σωματίων Higgs μένει μετέωρη καθώς δεν δίνεις την παραμικρή εξήγηση του μηχανσιμού με τον οποίο αυτά επηρέασαν τον πρωταγωνιστή. Και πάλι μπράβο για την προσπάθεια, και θα χαρώ πολύ να ξαναδιαβάσω το κείμενό σου περισσότερο προσεγμένο.

[Guest roriconfan]

Μικρό, άμεσο και λιτό. Δεν είχε τίποτα το περιττό και πέρασε αυτό που ήθελε να πει. Ίσως λίγο σκέτο συνολικά αλλά μου άρεσε σαν μικρή αυτοτελή ιστορία.

[Cassandra Gotha]

Waylander, εγώ θα σε λυπήσω.

Αυτό που διάβασα δεν το θεωρώ διήγημα, αλλά σημειώσεις στο τετράδιο του συγγραφέα, ένα προσχέδιο του τύπου "Και να μην ξεχάσω να γράψω κι αυτό".

Πολλές σκέψεις τσουβαλιασμένες μέσα, που με κάνουν να θέλω πάρα πολύ μια μεγάλη συζήτηση μαζί σου, αλλά δεν το κάνουν διήγημα.

 

Αν δεν το ανέβαζες στις 4 το πρωί και το άφηνες για την άλλη μέρα με τον καφέ, ίσως να είχες διορθώσει κάποια σημεία και να το είχες αναπτύξει κάπως.

( Βιαστικέ! ) :horse:

[Waylander]

Έυχαριστω για τα σχολεια ως τωρα, καλα η κακα . Οσων αφορα την προχειροτητα μονο το βραδυ του Μ.Σαββατου που βγηκα ειχα προσβασει σε ιντερνετ πριν λυξει η προθεσμια και ετσι με ενα φλασακι πηγα και εκανα την δουλεια μου.... ^_^

[DinoHajiyorgi]

Εμένα μου άρεσε. Είναι όσα θα προλάβαινε να γράψει/αφηγηθεί ένας άνθρωπος στις τελευταίες στιγμές της αθάνατης ζωής του.

 

«Και έτσι τελειώνει.»

 

Κι αν δεν τελειώνει; Έπρεπε να σπρώξεις την φαντασία σου ένα εξωφρενικό βήμα παραπέρα.

[tetartos]

Το ξέρεις ότι η ιστορία σου είναι πρόχειρη και πάσχει από αυτό.

Π.χ. μια προσγείωση θα μπορούσε να γίνει μόνο με τον παραδοσιακό τρόπο (Faster Than Light προσγείωση γίνεται?)

Τα σωματίδια higgs δεν θα συμπεριφέρονταν όπως λες (μόλυβδος-σίδηρος κλπ) αλλά είναι μια καλή πρώτη προσπάθεια για ΕΦ.

Γενικώς καταφέρνεις να αναφέρεις πολλά από τα στοιχεία θετικά/αρνητικά της αθανασίας αλλά περιγράφοντάς τα σα ντοκουμέντα και όχι σα γεγονότα συναισθηματικά επενδυμένα από την εμπειρία του πρωταγωνιστή σου.

Συνολικά: καλές ιδέες, φτωχός τρόπος εκμετάλλευσής τους.

[Nienor]

Δεν έχω να προσθέσω και πολλά στα παραπάνω. Κι εμένα μου άρεσε η ιδέα και το ότι ήταν απλή, αλλά ακριβώς για αυτό με διαολίζει ακόμα πιο πολύ που δεν την πρόσεξες περισσότερο. Κι αν ήταν μια φορά, θα έλεγα "οκ, δεν είχε χρόνο" αλλά ρε συ, καημό το χω να διαβάσω κάτι που να το έχεις προσέξει. Μην το αφήσεις έτσι τούτο, είναι όμορφο και δεν του αξίζει.

[TheTregorian]

Κι εμένα μου άρεσε πολύ η ιστορία σου Άγη!! Ειδικά για τον τρόπο που κατέφερες να χωρέσεις σε τόσες λίγες λέξεις, τόσα πράγματα, σου βγάζω το καπέλο!! Παρατηρώ απλά μια μικρή αδυναμία στο πως ξαφνικά εξαφανίστηκαν όλοι οι άνθρωποι κι έμεινε μόνος του και στο τέλος που δεν κατάλαβα αν το πάθανε επίτηδες ή παγιδεύτηκε. Ελπίζω το πρώτο, γιατί το δεύτερο μου φαίνεται αδιανόητο!! Επίσης, μου φαίνεται λίγο περίεργο που δεν κατάφερε να επαναλάβει κανένας αυτό που συνέβη σ' εκείνον. Μου φάνηκε σαν τη γέννηση ενός αθάνατου υπερήρωα αυτό το μοναδικό!! Όμως ήταν πολύ ωραία αυτή η προσέγγιση, να βλέπουμε δηλαδή την αθανασία απ' τα μάτια ένος μόνο αθάνατου κι όχι όοολης της ανθρωπότητας. Μπράβο και καλή επιτυχία!!!

 

ΥΓ: Αν την έγραφες και με απόλυτα καθαρό μυαλό, θα ήταν αριστούργημα!! ;)

[Naroualis]

Μ’ αρέσει: Η απλότητα του λόγου. Η ιδέα, αν και τετριμμένη, είναι δοσμένη με φρέσκο τρόπο.

 

Δε μ’ αρέσει: Οι απροσεξίες στην διόρθωση της ορθογραφίας (αλλόκοτε αντί για άλλοτε, τη αντί για τι, ποιο αντί για πιο). Η παράξενη παραγραφοποίηση, όπου δεν μπορώ να καταλάβω που τελειώνει η μια παράγραφος και πού αρχίζει η άλλη. Ο Τρίτωνας (ο οποίος είναι φεγγάρι του Ποσειδώνα στο δικό μας ηλιακό), γιατί θα μπορούσες να τον ονομάσεις με κάποιο άλλο όνομα, ίσως και λίγο σημαδιακό. Η χρήση της λέξης «πάραυτα» που σημαίνει αμέσως κι «όχι παρ’ όλ’ αυτά» ή «παρά ταύτα». Επίσης τα αγγλικά ερωτηματικά, ειδικά όταν είναι τρία μαζί. Θεωρώ ότι δεν έχουν θέση σε ένα ελληνικό κείμενο διότι δεν αποτελούν σημεία στίξης της ελληνικής γλώσσας. Γενικά η απρόσεχτη χρήση των σημείων στίξης. Επίσης το ότι δεν μας εξηγείς τι ή πού είναι το Ουπανισάντ και η χωρίς εξήγηση σιγουριά του ότι θα πεθάνει όταν εκραγεί ο ήλιος.

 

Στο σύνολο: Βλέπω μια ωραία ιδέα, λιτά δοσμένη, η οποία όμως δεν έχει το όχημα που της πρέπει. Δε θα ήταν άσκοπος λόγος να περιποιόσουν λίγο το κείμενο, γιατί όπως μας το δίνεις το κάνεις να μοιάζει τσαπατσούλικο και προχειρογραμμένο. Παράγραφοι, στίξη και ορθογραφία είναι προαπαιτήσεις για την απόλαυση μια ιστορίας. Προβλήματα σε αυτά τα τρία με κάνουν προσωπικά να σκοντάφτω στην ανάγνωση και να μη μπορώ να ευχαριστηθώ την ίδια την ιστορία.

[dagoncult]

Καλημέρα. Το βρήκα πολύ όμορφο. Σύντομο και περιεκτικό. Δεν έμενε πολύ σε ένα σημείο, μόνο προχωρούσε με γοργούς ρυθμούς προς το τέλος, όπως ακριβώς και η ανάγνωσή μου.

Ένα σημείο που με προβλημάτισε, είναι ότι όταν διάβασα για την ταχύτατη αναπλήρωση των κυττάρων, το μυαλό μου πήγε στον θάνατο και όχι στην αθανασία. Μάλλον φταίνε αυτά τι Ιντιάνα Τζόουνς, με όλους αυτούς που γερνάνε μπαμ μπαμ και γίνονται σκόνη μπροστά στα μάτια μας.

Γενικώς, νομίζω, έπαιζε πολύ το θέμα του θανάτου στην ιστορία. Σαν δίκτυο που απλώνεται σε όλες τις γωνίες και τις άκρες της. Και αυτό στα θετικά.

[Solonor]

Ενδιαφέρουσα ιστορία με λίγα λάθη που δείχνουν συνεχή βελτίωση. Συμφωνώ με την εξέλιξη του τύπου αν και διαφωνώ με την οπτική του ανθρώπινου είδους που περιγράφεις. Το τέλος έρχεται λίγο ξαφνικό καθώς δεν εξηγείται αυτή του η αδυναμία, π.χ. σε άλλες εκρήξεις. Όπως επίσης αν είχε σκεφτεί να αυτοκτονήσει χιμώντας σε κανέναν ήλιο (λέμε τώρα) κ.λ.π. Τη διάβασα με ενδιαφέρον και μ' άρεσε.

[khar]

Νομίζω ότι αναλώνεις πολύ χρόνο στο περιστατικό με το διαστημόπλοιο ενώ θα αρκούσε μια πιο περιληπτική περιγραφή. Θα προτιμούσα να μάθω για τη ζωή του ήρωα σαν υποψήφιος Θεός ή Διάβολος και για τις σχέσεις τους με τα οικεία του πρόσωπα (γυναίκα, παιδιά, λοιποί απόγονοι), αλλά προτιμάς να αναφερθείς πολύ λιγότερο σε αυτές. Αυτό μας εμποδίζει να βιώσουμε το πραγματικό δράμα του ανθρώπου που περιμένει να εκραγεί το άστρο του πλανήτη του.

Ο_τελευταίος_άνθρωπος_σ_όλια.doc

[constantinos]

Αν και δεν είμαι μεγάλος φαν της επιστημονικής φαντασίας νομίζω ότι έχω δίκιο λέγοντας σου ότι αυτή η ιστορία είναι καλύτερη της προηγούμενης που είχες γράψει για τον φάντασυ διαγωνισμό. Ωστόσο πιστεύω ότι χρειάζεται απελπισμένα editing και ίσως αφαίρεση κάποιων σημείων στην αφήγηση της «διαστημικής» ιστορίας της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει λόγος να γίνεσαι ιδιαίτερα λεπτομερής όσον αφορά τις επιστημονικές προόδους κινδυνεύοντας να ξενερώσεις κάποιον που ίσως να είναι πιο σχετικός με το θέμα… Γενικά ήταν αρκετά καλή.

[mman]

Πολύ προχειρογραμμένη ιστορία κλπ - να μην επαναλαμβάνω τα σχόλια των προηγούμενων. Δυστυχώς, η δομή και το άνισο στην έκτασή της περιεχόμενο απέτυχε να με δεσμεύσει αναγνωστικά. Στο τέλος παρακολουθώ σχεδόν απαθής έναν αθάνατο να πεθαίνει και, όσο και να το ήθελα, δεν μου καιγόταν καρφάκι.

Επίσης θα ήθελα λίγη περισσότερη ωριμότητα χαρακτήρων. Π.χ. δεν μπορεί μια σκέψη που είναι σε όλους μας προφανής ("Η αθανασία δεν έχει μόνο θετικά") να αναδύεται στο μυαλό του μόνο μετά από μερικούς αιώνες ζωής στα άκρα.

[Tiessa]

Δεν έχω να προσθέσω κι εγώ πολλά. Καλή ιδέα, άνιση ανάπτυξη, βιαστικό το τέλος.

Θα μπορούσαν να είχαν παρατεθεί μερικά γεγονότα να δώσουν λίγο περισσόερο συναίσθημα στην κατάσταση. Έτσι όπως είναι, πραγματικά δεν μας επιτρέπεις να ταυτιστούμε με τον ήρωα. Νομίζω ότι της αξίζει ένα δεύτερο πέρασμα για να εμπλουτιστεί και περιγραφικά και συναισθηματικά και από πλευράς πλοκής.

[northerain]

Η ιστορία ήταν αρκετά καλή. Απλά πάσχει απο σύνδρομο ''tell don't show''. Το μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται απο τις αναμνήσεις που απλά της διηγείται, με αποτέλεσμα να γίνεται λίγο ''πεζό'' το διήγημα.

Αρκετά καλή η ιδέα για το πώς έγινε αθάνατος, απο τις λίγες ''ρεαλιστικές'' του διαγωνισμού. Αρκετά καλή και η εξέλιξη του διηγήματος.

Weee!

[month]

Nothing ever ends Adrian.

 

Τα τελευταία λόγια του Doctor Manhattan κουδουνίζουν ακόμα στο κεφάλι μου, κάτι που με κάνει να διαφωνώ με τον τρόπο που αποδέχεται το τέλος του. Έχει βαρεθεί, έχει κουραστεί. Ένας Θεός ξέρει πόσο καιρό περίμενε για να γίνει ο ήλιος Σούπερ Νόβα. Και αντί να κάτσει να βρει τι λάθος έγινε, και να προσπαθήσει να διορθώσει, παραδίδεται στην μοίρα του πλανήτη.

 

Και έτσι πεθαίνει ο αθάνατος, χωρίς να μάθει τι τον έκανε ξεχοριστό.

 

Αυτή είναι η άποψή μου.

[aScannerDarkly]

Νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι πραγματικά πολύ ωραίο αν δεν ήταν τόσο πρόχειρα γραμμένο. Υπάρχουν μέσα στο κείμενο σημεία που υπόσχονται αρκετά. Αλλά μοιάζει σαν να σου ήρθε μεμιάς όλη η ιστορία στο μυαλό κι άρχισες να τη γράφεις τρέχοντας για να μην τη χάσεις. Μετά από αυτό όμως χρειάζεται και σοβαρό σουλούπωμα.

 

ΥΓ: Χιλιετηρίδα=Επέτειος χιλίων ετών. Το χρονικό διάστημα είναι χιλιετία.