Τερματίζοντας το ατέρμονο.

[alchemist]

Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χατζόπουλος

Είδος: Επιστημονική φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:3.469

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Μερικές περιγραφές ίσως σοκάρουν. Για το διαγωνισμό Απριλίου 2009 με θέμα την Αθανασία.

 

ΤΕΡΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΤΕΡΜΟΝΟ

"Η υποκειμενικότητα, η εσωτερικότητα είναι η μόνη αλήθεια".

Søren Kierkegaard

Μερος Α

Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από τότε, μου είναι δύσκολο να λησμονήσω την άφιξή μου στο περίεργο εκείνο μέρος. Το τρένο με είχε αφήσει σε έναν εγκαταλειμμένο μικρό σταθμό ο οποίος μετά βίας ξεχώριζε μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές που τον περιέβαλλαν. Γλίστρησα βιαστικά κάτω από το ετοιμόρροπο υπόστεγο και έβγαλα τον χάρτη μέσα από το παλτό μου. Ο σταθμός απείχε έξι μίλια από το χωριό. Με τέτοιον παλιόκαιρο αυτό σήμαινε τουλάχιστον τρεις ώρες πεζοπορία. Καθώς λοιπόν βάδιζα στο λασπωμένο καρόδρομο που οδηγούσε προς τα εκεί, ένιωθα σαφώς αγανακτισμένος από την αυθαίρετη απόφαση του υπουργείου να με διορίσει γιατρό σε ένα τόσο απρόσιτο μέρος, όμως και περήφανος για το γεγονός ότι επιτέλους θα ασκούσα το λειτούργημά μου. Επίσης η ζωή στη φύση θα ήταν μια καλή αλλαγή από την πολύβουη ζωή της πόλης και θα είχε οπωσδήποτε πολλά να μου διδάξει.

 

Το φως του ήλιου είχε αρχίσει να πέφτει σιγά σιγά όταν είδα τη βλάστηση να ανοίγει σε ένα μικρό ξέφωτο στο οποίο δεν υπήρχαν πάνω από είκοσι πέτρινα οικήματα. Δύο από αυτά ξεχώριζαν κυρίως λόγω ύψους. Το ένα ήταν η εκκλησία του χωριού και το δεύτερο ένα οίκημα με μεγάλα φωτεινά παράθυρα το οποίο έμοιαζε με ταβέρνα. Όντως, έτσι ήταν.

 

Μόλις μπήκα μέσα μια μυρωδιά μπύρας μου κέντρισε τη μύτη. Ο χώρος μέσα ήταν εξαιρετικά ζεστός. Τέσσερα πέντε παλιά ξύλινα τραπέζια όλα κι όλα, μια φθαρμένη σανίδα για μπαρ, και τοίχοι διακοσμημένοι με κυνηγετικά λάφυρα, τσεκούρια και μαχαίρια. Εκτός από τον ταβερνιάρη, υπήρχαν δύο άντρες, γύρω στα εξήντα οι οποίοι κάθονταν στο μπαρ και απολάμβαναν ένα ποτήρι μπύρα με τη συνοδεία λουκάνικων. Προφανώς, η απροσδόκητη είσοδος ενός ολότελα ξένου και μάλιστα τόσο νέου μέσα σε αυτήν την κακοκαιρία, αποτέλεσε για αυτούς μια ευχάριστη έκπληξη καθώς έσπευσαν να με καλωσορίσουν και να μου προσφέρουν ένα ποτήρι μπράντι καθώς και μια κουβέρτα για να ζεσταθώ. Μεταφερθήκαμε δίπλα στο τζάκι όπου και έγιναν οι συστάσεις. Δεν άργησα να καταλάβω ότι οι δύο αδελφοί Γκόρντον ήταν εκείνοι που έκαναν κουμάντο σε αυτό το ξεχασμένο μέρος των εικοσιτριών κατοίκων. Ήταν δίδυμοι και μάλιστα μονοζυγωτικοί. Το μόνο που διαχώριζε τον Τζωρτζ από τον Μπίλλυ ήταν μια ουλή στο πρόσωπο του δεύτερου που του είχε μείνει σαν σουβενίρ από ένα κυνήγι αγριογούρουνου. Στην ηλικία ήταν περίπου όσο και όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού. Εξήντα με εξήντα πέντε. Οι γηραιότεροι είχαν πεθάνει πριν χρόνια και τα παιδιά είχαν εγκαταλείψει το μέρος για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη κοντά στον πολιτισμό. Τόσο οι αδερφοί Γκόρντον όσο και ο ταβερνιάρης ο κύριος Γουίπλ, ένας ελαφρώς στρουμπουλός συμπαθής μουστακαλής κύριος, με διαβεβαίωσαν ότι σαν γιατρός δεν θα είχα ιδιαίτερη δουλειά στο μέρος, καθώς όλοι έχαιραν άκρας υγείας. Μετά από μια σύντομη κουβέντα με οδήγησαν στο ιατρείο, το οποίο θα χρησίμευε και σαν τόπος διαμονής μου.

 

Ήταν ένα μικρό δωμάτιο, στο οποίο εμφανώς είχε να πατήσει άνθρωπος αρκετό καιρό. Θα χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα καλό καθάρισμα. Κατά τα άλλα, είχε ένα εξεταστικό κρεβάτι, βρώμικο και σκουριασμένο από την πολύκαιρη χρήση, ένα λιτό γραφείο και μια βιβλιοθήκη στην οποία υπήρχαν μερικά απαρχαιωμένα βιβλία ιατρικής. Δεν περίμενα σε ένα τέτοιο μέρος να έχουν φάρμακα και για αυτό είχα προβλέψει να φέρω μαζί μου μια τσάντα με τα ιατρικά είδη πρώτης ανάγκης. Ευχαρίστησα τους αδελφούς Γκόρντον για το καλωσόρισμα και τους είπα πως θα τους συναντούσα την επόμενη μέρα το πρωί στην εκκλησία, μιας και ήταν Κυριακή. Η απάντησή τους με ξάφνιασε. Η εκκλησία δεν λειτουργούσε, καθώς ο ιερέας του χωριού, ο αιδεσιμότατος Ήστον είχε πεθάνει πριν τρία χρόνια και η αρχιεπισκοπή δεν είχε φροντίσει να αναπληρώσει την απουσία του. Μόλις οι Γκόρντον έκλεισαν την πόρτα, καθάρισα το μέρος και έπεσα κατάκοπος στο κρεβάτι για ύπνο.

 

Την επόμενη μέρα με ξύπνησε μια αναπάντεχη ηλιαχτίδα που τρύπωσε στο δωμάτιο από το μισάνοιχτο παραθυρόφυλλο. Η βροχή είχε σταματήσει. Ήταν λοιπόν καλή ευκαιρία για μια πρώτη εξερεύνηση του χωριού. Περνώντας ανάμεσα από τα πέτρινα σπιτάκια, συνάντησα έναν έναν όλους τους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού. Τέλος, έφτασα στην εκκλησία, όπου συνάντησα την κυρία Γουίπλ, σύζυγο του ταβερνιάρη, η οποία πήγαινε συχνά να προσευχηθεί. Έτσι, έμαθα και κάποια πράγματα σχετικά με την ιστορία του ναού.

 

Βγαίνοντας, παρατήρησα το νεκροταφείο που βρισκόταν λίγες γιάρδες πέρα από το ναό. Εκεί συνάντησα τον κύριο Ρόουλαντς. Ήταν ένας εξαιρετικά λεπτός γέροντας. Τα ρούχα του ήταν παλιά και φθαρμένα, και ο ίδιος έμοιαζε μάλλον κακόκεφος και κουρασμένος. Είχε έρθει για να αφήσει ένα μικρό ματσάκι λουλούδια στον τάφο του αδερφού του που είχε πεθάνει πριν ακριβώς επτά χρόνια. Όταν απομακρύνθηκε, παρατήρησα με την άκρη του ματιού μου έναν τάφο σχετικά φρεσκοσκαμμένο. Μου φάνηκε περίεργο, αλλά δεν έδωσα σημασία. Έκανα μια βόλτα ανάμεσα στα μνήματα. Βρήκα τον τάφο του αιδεσιμότατου Ήστον, στον οποίο ήταν χαραγμένα τα παρακάτω λόγια.

 

Ενθάδε κείται ο αιδεσιμότατος πατήρ Ιερώνυμος Ήστον, αγαπημένος μας αδερφός και ποιμένας. Αναπαύσου εν ειρήνη.

18 Μαρτίου 1798- 17 Μαρτίου 1881

Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι πέθανε ακριβώς μια μέρα πριν τα γενέθλια του. Ένας αέρας φύσηξε και πήρε μακριά την λιτή ανθοδέσμη που είχε αφήσει ο κύριος Ρόουλαντς. Την έπιασα και την στήριξα μπροστά τον τάφο με μια μικρή πέτρα. Τότε πρόσεξα κάτι που με ανατρίχιασε. Πάνω στην ταφόπλακα έγραφε τα εξής.

 

Ενθάδε κείται ο φίλτατος Γουίλλιαμ Ρόουλαντς, αγαπημένος αδερφός, σύζυγος και φίλος. Αναπαύσου εν ειρήνη αδερφέ ημών.

4 Αυγούστου 1794- 3 Αυγούστου 1877

Αν δεν επρόκειτο για κάποια τοπική παράδοση που αφορούσε τις ημερομηνίες στις ταφόπλακες, ήταν εξαιρετικά αλλόκοτη σύμπτωση το γεγονός ότι, όπως ακριβώς και ο αιδεσιμότατος Ήστον, έτσι και ο κύριος Γουίλλιαμ Ρόουλαντς είχε πεθάνει ακριβώς σε ηλικία ογδοντατριών ετών και μάλιστα μία μέρα πριν τα γενέθλιά του.

 

Απομακρύνθηκα γρήγορα, καθώς ένιωσα ταραγμένος. Δεν είχα καν το κουράγιο να κοιτάξω τι έγραφαν οι υπόλοιποι τάφοι. Άλλωστε οι περισσότεροι από αυτούς ήταν σχεδόν διαλυμένοι και πολύ δύσκολα θα μπορούσε κανείς να διαβάσει τις επιγραφές τους.

 

Πέρασα την υπόλοιπη μέρα στο ιατρείο μελετώντας άσχετα πράγματα, και όταν έφτασε το βράδυ κίνησα για την ταβέρνα. Για κακή μου τύχη όμως ήταν κλειστή. Μάλλον ο κύριος Γουίπλ έκλεινε νωρίς τις Κυριακές.

 

Την επόμενη μέρα το πρωί, με ξύπνησαν οι φωνές των χωρικών. Ανοίγοντας τα μάτια μου, κοίταξα έξω από το παράθυρο και τους είδα να πορεύουν όλοι προς την εκκλησία. Φορούσαν μαύρα, ενώ τέσσερις από αυτούς κρατούσαν στους ώμους τους μια κάσα. Ντύθηκα βιαστικά και έτρεξα να τους προλάβω. Ο κύριος Ρόουλαντς είχε πεθάνει το προηγούμενο βράδυ. Ρώτησα τους διδύμους Γκόρντον για ποιο λόγο δεν με είχαν ενημερώσει και εκείνοι μου είπαν πως η κυρία Γουίπλ τον είχε βρει νεκρό νωρίς το πρωί μπροστά στον τάφο του αδερφού του, οπότε ήταν πια αργά για οποιαδήποτε βοήθεια. Ακολούθησα σιωπηλός την πομπή μέχρι το νεκροταφείο. Μετά από ένα σύντομο επικήδειο που εκφώνησαν οι αδερφοί Γκόρντον, ακολούθησε ο ενταφιασμός.

 

Στη συνέχεια πήγαμε για το επιμνημόσυνο γεύμα στην ταβέρνα. Παραδόξως, ενώ όλοι ήταν ντυμένοι στα μαύρα, δεν έδειχναν να πενθούν. Το αντίθετο μάλιστα, ήταν χαρούμενοι και καλόκεφοι και το γεύμα μετατράπηκε γρήγορα σε εύθυμο τσιμπούσι. Δεν άργησα να πλησιάσω τους διδύμους Γκόρντον για να τους κάνω κάποιες ερωτήσεις. Η βασικότερη ήταν από τι πέθανε ο κύριος Ρόουλαντς. Οι Γκόρντον γέλασαν και μου είπαν ότι στο χωριό τους γενικά κανείς δεν παθαίνει τίποτα, δεν πάσχει από τίποτα, παρά μόνο μετά τα ογδόντα με ογδονταπέντε πεθαίνει ξαφνικά. Στο ερώτημα της ηλικίας του κυρίου Ρόουλαντς, οι δύο αδερφοί διαφωνούσαν. Ο ένας ισχυριζόταν πως ήταν ογδόντα ακριβώς και ο άλλος έλεγε εβδομήντα τέσσερα. Όσο για την έλλειψη πένθους, μου είπαν πως ο κύριος Ρόουλαντς είχε ζήσει τη ζωή του, και στην ηλικία που έφυγε δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος για να πενθήσουν.

 

Επέστρεψα στο ιατρείο και βυθίστηκα στις σκέψεις. Όλα αυτά μου φαίνονταν κάπως περίεργα. Είτε η φαντασία μου οργίαζε είτε κάτι δεν πήγαινε καλά σε αυτό το μέρος. Έτσι, εκείνο το βράδυ, αποφάσισα να το ανακαλύψω μόνος μου. Μέσα στην απόλυτη σιωπή ξεχύθηκα στο σκοτάδι και τρύπωσα στο σπιτάκι που χρησίμευε ως τράπεζα, ταχυδρομείο και διοικητήριο. Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη. Άλλωστε, κανείς δε θα σκεφτόταν να κλέψει σε ένα τέτοιο μέρος. Αναζήτησα στους φακέλους τα χαρτιά του κυρίου Ρόουλαντς και δεν άργησα να βρω το χαρτί της συνταξιοδότησης του. Τότε, κάτω από το φως ενός μικρού κεριού που είχα ανάψει, διέκρινα κάτι που με έκανε να παγώσω. Ο κύριος Ρόουλαντς είχε γεννηθεί την 19^η Νοεμβρίου του 1801. Δηλαδή ακριβώς πριν ογδόντα τρία χρόνια και μάλιστα μία μέρα πριν τα γενέθλιά του, καθώς είχε κηδευτεί το πρωί εκείνης της μέρας που ήταν η 18^η Νοεμβρίου 1884.

 

Κάτι πραγματικά άσχημο συνέβαινε σε εκείνο το μέρος. Τρεις τουλάχιστον άνθρωποι είχαν πεθάνει σε ηλικία ογδόντα τριών ετών και μάλιστα μια μέρα πριν τα γενέθλιά τους. Τότε θυμήθηκα την κακοκεφιά του κυρίου Ρόουλαντς όταν τον συνάντησα στο νεκροταφείο, όπως επίσης και τον φρεσκοσκαμμένο λάκκο. Όλα συνηγορούσαν υπέρ του γεγονότος ότι ο κύριος Ρόουλαντς δεν πέθανε, αλλά αυτοκτόνησε ή τον δολοφόνησαν. Και μάλιστα ο ίδιος πιθανότατα γνώριζε πως κάτι τέτοιο επρόκειτο να συμβεί.

 

Ένας τρόπος υπήρχε να το διαπιστώσω. Γύρισα στο δωμάτιο και πήρα την τσάντα με τα ιατρικά εργαλεία. Έφτασα στο νεκροταφείο, και αφότου βεβαιώθηκα ότι κανείς δεν με είχε δει, έπιασα το φτυάρι και ξέθαψα την κάσα. Την έσυρα λίγα μέτρα και την άφησα πίσω από έναν μεγάλο βράχο. Στη συνέχεια άναψα δύο κεριά τα οποία στερέωσα στο χώμα και άνοιξα το φέρετρο. Εκ πρώτης όψεως, το πτώμα του κυρίου Ρόουλαντς ήταν ανέπαφο. Όταν όμως αφαίρεσα το σακάκι και το πουκάμισο, είδα έντρομος τον θώρακά του κατακρεουργημένο από μαχαιριές. Τελικά οι υποψίες μου είχαν επαληθευτεί. Τον είχαν δολοφονήσει. Χρειάστηκαν λίγα λεπτά για να συνέλθω και να αρχίσω να μελετάω τα τραύματα. Είχαν γίνει όλα με το ίδιο μαχαίρι, ενώ ο ίδιος ήταν εν ζωή. Στα χέρια, τα πόδια και το λαιμό είχε εκδορές και μώλωπες, πιθανότατα από την προσπάθεια του φονιά να τον ακινητοποιήσει. Όταν όμως μέτρησα τον ακριβή αριθμό των τραυμάτων, τότε ήρθε μια νέα ψυχρολουσία. Το πτώμα είχε ακριβώς εικοσιδύπ μαχαιριές σε θώρακα και κοιλιά. Μάλιστα δεκατρείς από αυτές ήταν ισχυρές και είχαν διεισδύσει βαθιά μέσα στο σώμα, ενώ εννέα ήταν περισσότερο επιφανειακές. Ένα νέο σενάριο συνομωσίας είχε αρχίσει να δημιουργείται στο μυαλό μου. Το χωριό είχε μαζί με τον κύριο Ρόουλαντς ακριβώς εικοσιτρείς κατοίκους. Εικοσιδύο μαχαιριές σήμαιναν ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να τον έχουν δολοφονήσει όλοι μαζί. Μάλιστα το χωριό είχε δεκατρείς άνδρες και εννέα γυναίκες. Ίσως έτσι να εξηγούνταν τα διαφορετικά βάθη από τις μαχαιριές.

 

Ο φρεσκοσκαμμένος τάφος, ο θλιμμένος κύριος Ρόουλαντς, οι ημερομηνίες θανάτου ακριβώς μία μέρα πριν τα γενέθλια στην ηλικία των ογδοντατριών ετών, η κλειστή ταβέρνα, η έλλειψη πένθους, όλα αυτά ήταν ενδείξεις ότι το σενάριό μου ήταν αληθινό.

 

Έκλεισα το φέρετρο και το επανατοποθέτησα στον τάφο. Έφυγα για το δωμάτιό μου όπου έμεινα ώρες ξάγρυπνος.

 

Το σώμα μου πονούσε όταν άκουσα δυνατούς χτύπους στην πόρτα. Όταν άνοιξα, παρατήρησα έντρομος τους δύο αδερφούς Γκόρντον να με σημαδεύουν με τα όπλα τους. Ο Μπίλλυ με πλησίασε και μου είπε πως είχα ελάχιστο χρόνο να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω. Με φωνή που τρέκλιζε του ζήτησα το λόγο. Εκείνος χαμογέλασε σαρδόνια και μου είπε πως σε ένα τέτοιο μέρος τίποτα δεν μένει κρυφό. Δεν είχα καμιά δουλειά να ανακατευτώ στις υποθέσεις τους. Εφόσον το έκανα, δεν είχα καμιά θέση πλέον στο χωριό. Θα με έβαζαν στο επόμενο τρένο και θα έφευγα.

 

Μάζεψα ό,τι βρήκα μπροστά μου και βάδισα αγωνιωδώς τρεις ώρες μέχρι το σταθμό με τους Γκόρντον να με σημαδεύουν στην πλάτη. Το τρένο ήταν εκεί στην ώρα του...

 

Μέρος Β

«Πως σου φάνηκε η ιστορία που σου έδωσα;»

 

«Περίεργη κύριε Καθηγητά.»

 

«Δεν σου έμεινε η απορία για ποιο λόγο σκότωσαν οι χωρικοί τον κύριο Ρόουλαντς;»

 

«Και όχι μόνο εκείνον, αλλά από ότι κατάλαβα, και τον αδερφό του και τον αιδεσιμότατο Ήστον.»

 

«Ακριβώς. Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι το έκαναν;»

 

«Δεν ξέρω κύριε Καθηγητά. Ίσως κάποια τοπική δεισιδαιμονία. Μια τελετουργία. Ίσως οι χωρικοί να ασκούσαν τη μαγεία.»

 

«Ξέρω ότι η απάντηση δεν είναι καθόλου απλή. Για αυτό και σε φώναξα εδώ σήμερα.»

 

Μου έδειξε με το χέρι του το μικροσκόπιο στην άλλη άκρη του δωματίου.

 

«Πήγαινε στο μικροσκόπιο και πες μου τι βλέπεις.»

 

Πλησίασα προς τα εκεί και προσήλωσα το βλέμμα μου μέσα στο μικροσκόπιο. Τότε, παρατήρησα κάτι εξαιρετικά περίεργο. Ήταν κάτι που έμοιαζε με μια μικρή σταγόνα νερού. Δεν έμοιαζε με κύτταρο, καθώς δεν είχε πυρήνα.

 

«Τι είναι αυτό κύριε Καθηγητά; Για ποιο λόγο να το δω;»

 

«Μην βιάζεσαι. Τώρα θέλω να κάνεις το εξής. Πάρε με έναν βαμβακοφόρο στυλεό λίγο κυτταρικό επίχρισμα από το στόμα σου, και στη συνέχεια ακούμπησε το στην άκρη από το πλακάκι του μικροσκοπίου. Μακριά από την κηλίδα που είδες. Στη συνέχεια παρατήρησε τι θα γίνει.»

 

Έτσι και έκανα. Προσήλωσα πάλι το βλέμμα μου στο μικροσκόπιο και είδα κάτι εκπληκτικό. Αυτό που έμοιαζε με κηλίδα νερού, άρχισε να μετακινείται προς την κατεύθυνση που υπήρχαν τα κύτταρα από το στόμα μου. Έκανε μια κίνηση αμοιβαδοειδή και γρήγορη. Όταν έφτασε στο πρώτο από τα κύτταρα, ενώθηκε με την μεμβράνη του και σχημάτισε έναν πόρο ο οποίος ένωνε το κυτταρόπλασμα του κυττάρου με το εσωτερικό του. Ο πυρήνας του κυττάρου άρχισε σιγά σιγά να μετακινείται, μέχρι που απορροφήθηκε στο εσωτερικό της νεροκηλίδας, η οποία πλέον είχε μετατραπεί σε ένα ομορφότατο ολοστρόγγυλο κύτταρο.

 

«Αυτό είναι εκπληκτικό! Τι είδους ον είναι αυτό που οικειοποιείται τον πυρήνα από άλλα κύτταρα;»

 

«Από ανθρώπινα κύτταρα συγκεκριμένα. Το δοκίμασα σε πάνω από τετρακόσια ζωικά και φυτικά είδη και αυτό που είδες γίνεται μόνο στον άνθρωπο. Μην βιάζεσαι όμως, γιατί δεν είδες ακόμη το καλύτερο. Δίπλα σου έχεις μια πιπέτα. Αυτή περιέχει ένα υγρό που προκαλεί κυτταρική διαίρεση. Ρίξε μια σταγόνα στο πλακάκι.»

 

Το έκανα, και παρατήρησα το περίεργο αυτό κύτταρο-υβρίδιο να διαιρείται αρχικά σε δύο κύτταρα πανομοιότυπα με το αρχικό.

 

«Όμορφα. Τώρα πλησιάζουμε στο τέλος. Στα αριστερά σου έχεις δύο πιπέτες. Η πρώτη περιέχει G-CSF, τον παράγοντα που κινητοποιεί την παραγωγή των κοκκιοκυττάρων από το μυελό των οστών. Η δεύτερη περιέχει BDNF, τον παράγοντα που διαφοροποιεί τα κύτταρα σε νευρώνες. Πρόσθεσε από μια σταγόνα σε κάθε κύτταρο.»

 

Έκανα όπως είπε ο Καθηγητής και τότε είδα, πως το πρώτο κύτταρο-υβρίδιο, άρχισε να μεταβάλλει τον πυρήνα του και στη συνέχεια προέβη σε έναν εκρηκτικό πολλαπλασιασμό ο οποίος είχε σαν αποτέλεσμα την παραγωγή ώριμων κοκκιοκυττάρων. Το ίδιο έγινε και με το δεύτερο κύτταρο-υβρίδιο, το οποίο σε δευτερόλεπτα είχε μετατραπεί σε ένα πανέμορφο δίκτυο νευρώνων.

 

«Μα κύριε Καθηγητά! Αυτό είναι εκπληκτικό! Μπορούμε να δημιουργήσουμε ό,τι ιστό θέλουμε έτσι. Βρέθηκε η πανάκεια, η θεραπεία για όλες τις παθήσεις!»

 

Ο Καθηγητής έβγαλε από την τσέπη του ένα πράσινο χάπι και το κατάπιε πίνοντας ένα ποτήρι νερό. Μετά μου απάντησε.

 

«Μην ενθουσιάζεσαι τόσο. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι για ποιο λόγο οι χωρικοί δολοφόνησαν τον Ρόουλαντς.»

 

«Μα κύριε Καθηγητά, τί σχέση μπορεί να έχει αυτό με την ανακάλυψη που μόλις μου δείξατε;»

 

«Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Όπως θα παρατήρησες, ο μονοκύτταρος οργανισμός που απομόνωσα έχει την ιδιότητα να μετατρέπεται σε ένα είδος βλαστοκυττάρου. Μια άλλη ιδιότητα λιγότερο προφανής είναι η εξαιρετική λοιμογόνος δράση του. Μπορεί να εισέλθει στον ανθρώπινο οργανισμό από οποιαδήποτε πύλη εισόδου. Μπορείς να φανταστείς ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;»

 

«Πιθανότατα θα μετατρέπεται σε βλαστοκύτταρο και κάτω από την επίδραση των κατάλληλων ερεθισμάτων θα αναπληρώνει τα κύτταρα του οργανισμού που υπολειτουργούν ή πεθαίνουν.»

 

«Σωστά. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό;»

 

«Φυσικά. Κάποιος που παθαίνει έμφραγμα, θα αντικαταστήσει τα μυοακρδιακά του κύτταρα με νέα που προέρχονται από το υβριδικό αυτό βλαστοκύτταρο. Μια στιγμή όμως, εφόσον το έμφραγμα οφείλεται κατά κύριο λόγο στις αλλοιώσεις του ενδοθηλίου των αγγείων, τα παθολογικά ενδοθηλιακά κύτταρα θα αντικατασταθούν και αυτά. Επομένως, δεν θα προκύψει ποτέ έμφραγμα.»

 

«Ολόσωστα. Πλησιάζεις σε αυτό που θέλω να σου πω σήμερα.»

 

«Όμως, δεδομένου ότι κάθε κύτταρο στον οργανισμό μας εκτελεί περίπου σαράντα κύκλους πολλαπλασιασμού πριν υποστεί απόπτωση, το υβριδικό βλαστοκύτταρο θα καταργήσει αυτόν τον περιορισμό. Με λίγα λόγια.... Δεν θα υπάρχει γήρανση....»

 

«Περίπου. Για την ακρίβεια μέχρι ενός σημείου γήρανση θα υπάρξει. Μετά όμως θα παραμείνει στάσιμη.»

 

«Δηλαδή κύριε Καθηγητά τί σημαίνει αυτό; Ότι όποιος προσβληθεί από αυτό το παράσιτο δεν πεθαίνει;»

 

«Ακριβώς μικρέ. ΑΘΑΝΑΣΙΑ. Έτσι λέγεται η αρρώστια που προκαλεί αυτό το παράσιτο. Ανανεώνει όλους τους ιστούς του σώματος όταν αυτοί φθείρονται. Όσο υπάρχουν ταυτόχρονα και φυσιολογικά κύτταρα του δικού σου οργανισμού, τότε η γήρανση απλά επιβραδύνεται. Όταν όμως αυτά αντικατασταθούν πλήρως, και στο σώμα σου μείνουν κύτταρα προερχόμενα μόνο από τη δράση του παρασίτου, τότε τα χρόνια περνούν όμως παραμένεις άφθαρτος. Ζεις για πάντα, όμως το σώμα σου δεν είναι εσύ. Είναι το σώμα που δημιούργησε μετά από χρόνια αυτό το παράσιτο.»

 

«Υπάρχει τρόπος να σταματήσει η δράση του;»

 

«Φυσικά και υπάρχει. Αν ο προσβεβλημένος πεθάνει βίαια, τότε δεν προλαβαίνει να γίνει αντικατάσταση των κατεστραμμένων ιστών. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος τρόπος να το σταματήσει κανείς. Αν σκεφτείς λίγο τη δομή του παρασίτου, θα καταλάβεις...»

 

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδέα. Όμως μετά από λίγα λεπτά σκέψης, η μαγική λέξη μου ήρθε στο μυαλό.

 

«Μιτοχόνδρια.»

 

«Ακριβώς φίλε μου. Και για την ακρίβεια όχι τόσο τα ίδια το μιτοχόνδρια όσο το μιτοχονδριακό DNA. Όπως ξέρεις, όλοι οι άνθρωποι κληρονομούν το μιτοχονδριακό DNA της μητέρας τους, καθώς μόνο το ωάριο έχει μιτοχόνδρια και όχι το σπερματοζωάριο. Το παράσιτο έχει δικά του μιτοχόνδρια, τα οποία μάλιστα δεν έχουν καν DNA, αλλά RNA. Προφανώς για να λειτουργήσει το παράσιτο και να εκφράσει τα γονίδια που κωδικοποιούνται στο RNA των μιτοχονδρίων του χρειάζεται ένα ένζυμο ανάλογο της ανάστροφης μεταγραφάσης των ρετροϊών. Δηλαδή ένα ένζυμο που να καταλύει την μετατροπή του RNA σε DNA. Αυτό το ένζυμο δεν υπάρχει φυσιολογικά στους ανθρώπους.»

 

«Κοινώς αν χορηγήσουμε σε κάποιον προσβεβλημένο άνθρωπο ένα φάρμακο που να αναστέλλει τη λειτουργία του ενζύμου αυτού τότε επέρχεται ο θάνατος, σωστά;»

 

«Ακριβώς νεαρέ μου. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω, ότι η μέθοδος που εφάρμοζαν οι κάτοικοι στο χωριό της ιστορίας ίσως να ήταν τελικά η καλύτερη.»

 

«Δηλαδή κύριε καθηγητά τί θέλετε να πείτε;»

 

«Το παράσιτο αυτό καλέ μου μαθητή, το απομόνωσα από το νερό που χρησιμοποιούσαν κάποτε οι κάτοικοι αυτού του χωριού. Προφανώς, είχαν μολυνθεί όλοι τους και είχαν καταλάβει πόσο μεγάλη κατάρα είναι αυτό που λέμε ΑΘΑΝΑΣΙΑ, για αυτό και εκτελούσαν ομαδικά όποιον έφτανε τα ογδοντατρία του χρόνια.»

 

«Πως όμως κύριε καθηγητά καταλάβατε ότι το νερό του χωριού ήταν η πηγή του παρασίτου;»

 

«Μην νομίζεις ότι ήταν εύκολο. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να μπορέσω να υποψιαστώ τί ακριβώς συνέβη. Με την πάροδο του χρόνου άρχισα να λησμονώ τα γεγονότα που είχαν γίνει σε εκείνο το μακρινό μέρος και ίσως πολλά από αυτά που διάβασες να είναι ελαφρώς παραλλαγμένα από το πως τα έζησα τότε.»

 

Τα λόγια αυτά του Καθηγητή μου φάνηκαν αλλόκοτα. Ένιωσα μια ψύχρα να διατρέχει τη σπονδυλική μου στήλη. Παρόλα αυτά βρήκα το θάρρος να συνεχίσω την κουβέντα.

 

«Μα, κύριε Καθηγητά. Είναι δυνατόν να είστε εσείς ο γιατρός της ιστορίας; Τα γεγονότα που περιγράφει η ιστορία έγιναν πριν από περίπου εκατόν πενήντα χρόνια...»

 

«Τόσα χρειάστηκα για να ανακαλύψω την αλήθεια καλέ μου μαθητή...Δεν γερνούσα. Ειδικά μετά τα εξήντα μου δεν άλλαξα καθόλου. Το παράσιτο είχε ήδη αντικαταστήσει όλα μου τα κύτταρα βλέπεις. Χρειάστηκε ο συνδυασμός πολλών γνώσεων και ανακαλύψεων για να μπορέσω να βρω την εξήγηση. Η ανακάλυψη του DNA, των βλαστοκυττάρων, των ρετροϊών. Όλη η σύγχρονη μοριακή βιολογία του κυττάρου. Και φυσικά όταν έκανα την υπόθεση ότι κάποιος λοιμογόνος παράγοντας τα προκαλεί όλα αυτά, δεν έμενε παρά να το αποδείξω. Έτσι επέστρεψα μετά από τόσα χρόνια στο χωριό και απομόνωσα το παράσιτο από το νερό. Η υπόθεση του παρασίτου έδινε την τέλεια ερμηνεία. Τώρα επιτέλους που το βρήκα, μπορώ να πάψω να υπάρχω.»

 

«Όχι, για ποιο λόγο να το κάνετε αυτό κύριε Καθηγητά; Ο κόσμος έχει να κερδίσει από εσάς. Περιμένει...»

 

«Μην προσπαθείς να με μεταπείσεις, είναι μάταιο. Το πράσινο χάπι που κατάπια πριν ήταν αναστολέας του μιτοχονδριακού ενζύμου του παρασίτου. Σε λίγες ώρες θα είμαι νεκρός.»

 

«Δεν το πιστεύω ότι μπορείτε και το λέτε αυτό. Έχετε την ΑΘΑΝΑΣΙΑ. Διδάξτε την στους ανθρώπους.»

 

«Όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που με κράτησε στη ζωή ήταν η περιέργεια για να μάθω την αλήθεια. Αυτή είναι η κυριότερη κινητήρια δύναμη του ανθρώπου και όχι ο φόβος του θανάτου ή η αναζήτηση της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ. Έπειτα, μετά από εκατόν εξηνταεπτά χρόνια ζωής ποιος ο λόγος να παραμείνω ζωντανός; Στη ζωή μου έκανα τα πάντα. Ενδεικτικά σου λέω ότι παντρεύτηκα δεκαοκτώ γυναίκες, όλες διαφορετικές μεταξύ τους, τόσο διαφορετικές ώστε να μπορώ να καυχηθώ ότι έζησα το γυναικείο φύλο σε όλες του τις εκφάνσεις. Έμαθα πενηνταεπτά ξένες γλώσσες, τις είκοσι από τις οποίες σε επίπεδο μητρικής, και μπορώ να καταλάβω και όσες δεν έμαθα από τα κοινά στοιχεία που έχουν μεταξύ τους. Έζησα κάθε συγκίνηση που μπορεί να βιωθεί και για μένα οτιδήποτε φαντάζει καινούριο μοιάζει να είναι σαν ένα κακόγουστο déjà vu. Τώρα πια που έλαβα την απάντηση που τόσο καιρό προσδοκούσα, μπορώ να πεθάνω ειρηνικά και να ησυχάσω. Πάρε λοιπόν τα ευρήματά μου, και συνέχισε την έρευνα. Βρες τρόπο να παράγεις από το παράσιτο ιστούς για να διώχνεις το θάνατο, αλλά έχε υπόψη σου, ότι από ένα σημείο και μετά η παράταση της ύπαρξης κανένα νόημα δεν έχει.»

 

Έκανα βήματα προς τα πίσω καθώς η φωνή του Καθηγητή είχε ήδη αλλοιωθεί...

Τερματίζοντας_το_ατέρμονο.doc

[Cassandra Gotha]

Το πρώτο μέρος της ιστορίας σου κυλάει καλά, με ενδιαφέρον. Αλλά είχες ένα-δυο λαθάκια, όπως αυτή εδώ η επανάληψη:

Τρεις τουλάχιστον άνθρωποι είχαν πεθάνει σε ηλικία ογδόντα τριών ετών και μάλιστα μια μέρα πριν τα γενέθλιά τους

που είναι τελείως περιττή και αυτό το λάθος:

Ο κύριος Ρόουλαντς είχε γεννηθεί την 19η Νοεμβρίου του 1801. Δηλαδή ακριβώς πριν ογδόντα τρία χρόνια και μάλιστα μία μέρα πριν τα γενέθλιά του

Δηλαδή είχε γεννηθεί μία μέρα πριν τα γεννέθλιά του;

 

Πάντως, το πρώτο κομμάτι, που κυλάει τόσο στρωτά στην αφήγηση, έρχεται σε αντίθεση με το δεύτερο, που δεν μου άρεσε καθόλου. Είχε το λόγο του, βέβαια, να είναι έτσι, αλλά με κούρασε. Πρέπει να έχει κανείς γνώσεις βιολογίας για να το παρακολουθήσει. Επίσης, είναι γραμμένο εξ' ολοκλήρου σε διάλογο και αυτό στην συγκεκριμμένη περίπτωση δε βοηθάει καθόλου. Δεν μας δίνονται εξηγήσεις, να καταλάβουμε και όσοι δεν ξέρουμε τι είναι ακριβώς τα μιτοχόνδρια και το RNA, και όλα τα άλλα.

 

Η ιστορία είναι καλή, αλλά δεν την απόλαυσα διαβάζοντάς την, για τους λόγους που σου είπα. Αν ήταν γραμμένη λίγο πιο φιλικά για τον άσχετο αναγνώστη, θα ήταν περισσότερο λογοτεχνία, γιατί τώρα μοιάζει κάπως με εργασία βιολογίας.

[alchemist]

Cassandra Gotha,

 

σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου. Είναι αλήθεια πως έγινε ακριβώς αυτό που φοβόμουν. Προσπάθησα να είμαι όσο απλούστερος γίνεται με την ορολογία στο δεύτερο κομμάτι, όμως από ότι φαίνεται αυτό δεν ήταν αρκετό. Ίσως αν προσέθετα 2-3 παραθέσεις με αστερίσκους να γινόταν το πρόβλημα λιγότερο εμφανές. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι 3500 λέξεις ήταν πολύ λίγες για να επεξηγήσω όλα όσα θα ήθελα και να το κάνω πιο προσιτό στον αναγνώστη. Τέλως πάντων, σε ευχαριστώ και πάλι. Καλή σου μέρα.

[Πυθαρίων]

Φίλε Alchemist,

 

η ιστορία σου προφανώς ( το ΄προφανώς΄ ισχύει ακόμα και για ένα αδαή περί την ιατρική ή την βιοχημεία, όπως εγώ ) έχει ένα συγκροτημένο επιστημονικό υπόβαθρο, από τα πιο συγκροτημένα στις ιστορίες του διαγωνισμού ( πιθανότατα το πιο συγκροτημένο ). Το πόσο είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε, σχετίζεται με το επίπεδο των γνώσεών μας για το συγκεκριμένο θέμα που αναπτύσσεις . Η προσδοκία του συγγραφέα γενικά, από το αναγνωστικό κοινό, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν αυτήν την παράμετρο. Συνεπώς, η αναγνωσιμότητα, η αξιολόγηση και τελικά η ανάδειξη ενός διηγήματος επιστημονικής φαντασίας, εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό απ’ αυτόν τον παράγοντα. Υπ' αυτήν την έννοια, η κριτική της Cassandra Gotha έχει σημασία. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο καταρτισμένος συγγραφέας ε.φ. θα πρέπει να κάνει υποχωρήσεις για να κερδίσει περισσότερους αναγνώστες, εκτός εάν αυτός είναι ο στόχος του ( καθόλου ευκαταφρόνητος , καθόλου ματαιόδοξος, ας το ορίσω περισσότερο σαν ανάγκη ). Πάντως, προσωπικά εξιτάρομαι από την ώθηση και το κίνητρο που μου προσφέρουν τα δύσκολα σενάρια, έστω κι αν με αναγκάζουν να ψάχνομαι για να καταλάβω. Έχω την αίσθηση ότι με κεντρίζουν, με παρασέρνουν, με ανυψώνουν μ’ αυτόν τον τρόπο και - θα σου φανεί περίεργο - ότι με σέβονται. Τελείως υποκειμενικό το ζήτημα. Για να καταθέσω τώρα και την άποψή μου για την ιστορία σου: Χωρίς ίσως να διεκδικεί λογοτεχνικά πρωτεία, ( ισορροπημένη τεχνικά ωστόσο ) είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες στον διαγωνισμό. Εγώ την απόλαυσα.

[Guest roriconfan]

Μια χαρά είναι η ιστορία, με το μυστήριο της και το νόημα της. Απλά κουράζει λίγο σε μερικά σημεία. Δηλαδή αν μικρύνει λίγο θα είναι μούρλια.

[Δημήτρης]

Καλωσόρισες alchemist. Πολύ καλή ιστορία. Το πρώτο μέρος της ήταν ωραίο από την άποψη ότι έχουμε έναν άνθρωπο που πηγαίνει σ' ένα απομωνομένο μέρος μεταξύ αγνώστων και ανακαλύπτει κάποια δυσάρεστα πράγματα. Εβγαζε λίγο τρόμο και αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε. Το δεύτερο μέρος το διάβασα εν τάχει για τους λόγους που ήδη ειπώθηκαν. Όσο για το τέλος σου μου άρεσε πολύ, για τον πολύ απλό λόγο ότι συμφωνώ μαζί του. Δεν θα ήθελα να ζήσω για πάντα, αλλά τόσο χρόνια, όσα θα μου χρειαζόντουσαν για να κάνω όλα εκείνα που επιθυμώ. Λες και ήσουν μες το μυαλό μου..

[tetartos]

Μια πολύ καλογραμμένη ιστορία. Μπράβο alchemist!

 

Το πρώτο κομμάτι ήταν λες και ήταν "κλεμμένο" από βιβλίο του Conan Doyle, ενώ το δεύτερο κομμάτι είχε έξυπνα ενσωματωμένα πολλά στοιχεία της βιολογικής επιστήμης. Παρότι έχω μερικές ενστάσεις επί του επιστημονικού (π.χ. γιατί μόνο στα ανθρώπινα ή περί γενετικού υλικού του παρασίτου) αλλά είναι λεπτομέρειες.

 

Γενικώς με ενθουσίασε και η ατμόσφαιρα μυστηρίου του πρώτου μέρους και η hi-tech επιστήμη του δεύτερου μέρους. Το μειονέκτημα ήταν ότι "ξόδεψες" τις λέξεις σου σ' αυτά τα δύο και ως αποτέλεσμα η ιστορία έχει μερικές νοηματικές τρύπες. Να σου πω καναδυό;

 

«Πως όμως κύριε καθηγητά καταλάβατε ότι το νερό του χωριού ήταν η πηγή του παρασίτου;» - Άλλο ένα ανοικτό μέτωπο, ιδίως αν σκεφτείς ότι το παράσιτο θα έχει έναν κύκλο ζωής που θα του επιτρέπει να μεταδίδεται! Για σκέψου: τι γίνεται στο παράσιτο όταν πεθάνει ο ξενιστής;

 

Για ποιον λόγο μετέφερε τη γνώση στο μαθητή του, εφόσον καταδίκαζε την αθανασία;

 

Συνολικά ωστόσο πρόκειται για μια πολύ άρτια γραμμένη ιστορία μου μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Πολυτάλαντος!

[alchemist]

Φίλε Tetartos, σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου. Όντως, το κείμενο έχει νοηματικές τρύπες οι οποίες μάλλον οφείλονται στο γεγονός ότι χρειάστηκε να περικόψω 1500 λέξεις λόγω του ορίου. Σχετικά με τον κύκλο ζωής του παρασίτου είχα γράψει κάτι το οποίο θεώρησα ότι θα ήταν δύσκολο για κάποιον μη εξοικειωμένο με την ορολογία.

 

Παρόλα αυτά, δεδομένου ότι δεν αλλάζει την πλοκή σε τίποτα, σου παραθέτω κάτω τον κύκλο ζωής του παρασίτου:

 

Το παράσιτο είναι ένας απύρηνος οργανισμός ο οποίος περιέχει όλα τα υπόλοιπα ενδοκυττάρια οργανίδια ενός ευκαρυωτικού κυττάρου. Το μιτοχονδριακό RNA κωδικοποιεί μια πρωτεΐνη, η οποία έχει εξαιρετική συγγένεια για τα μόρια MHC τάξης I, τα οποία υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού (και μόνο αυτού, οπότε ορίστε η απάντηση γιατί προσβάλλει μόνο ανθρώπινα κύτταρα). Όταν η πρωτεΐνη αυτή βρεθεί στον ίδιο χώρο με ένα μόριο MHC I, τότε έλκεται, συνενώνεται και προκαλείται σύντηξη των μεμβρανών. Στη συνέχεια, λόγω της συνένωσης, ενεργοποιείται μια αντλία ασβεστίου της μεμβράνης του παρασίτου, η οποία έχει σαν αποτέλεσμα την τεράστια εκροή ιόντων ασβεστίου στο σημείο της σύντηξης. Λόγω του γεγονότος ότι το DNA, ο πυρήνας γενικά, αλλά και οι πρωτεΐνες έχουν αρνητικό φορτίο, συρρέουν λόγω ηλεκτρικής βαθμίδωσης στο σημείο της σύντηξης. Όταν το φορτίο των ιόντων ασβεστίου αδρανοποιηθεί, τότε μειώνεται η συγγένεια σύνδεσης MCH I-μιτοχονδριακής πρωτεΐνης, και το παράσιτο οικοιοποιείται τον πυρήνα και κάποιες από τις πρωτεΐνες του ανθρώπινου κυττάρου, ενώ παράλληλα αποκολλάται από αυτό. Στη συνέχεια, το μιτοχονδριακό RNA εκφράζει πρωτεΐνες οι οποίες είναι ρυθμιστικές του κυτταρικού κύκλου για τη φάση G0. Έπειτα, οι πρωτεΐνες του ανθρώπινου κυττάρου που απορροφήθηκαν κατατέμνονται στα πρωτεασωμάτια, και το υβριδικό κύτταρο περιέρχεται σε μια κατάσταση αδράνειας. Αυτό, μέχρι να βρεθεί ένας παράγοντας διαφοροποίησης (BDNF, G-CSF, ερυθροποιητίνη κλπ), ο οποίος να προκαλέσει την έκφραση των ειδικών πρωτεϊνών από τον πυρήνα και τη διαφοροποίησή του στο αντίστοιχο είδος ιστού. Όσον αφορά τώρα το γηρασμένο DNA του αρχικού κυττάρου, κινητοποιούνται επιδιορθωτικά ένζυμα τα οποία διορθώνουν τυχόν υπάρχοντα λάθη. Με βάση τα παραπάνω, όποτε ένας ιστός υποστεί φθορά, τότε παράγονται παράγοντες διαφοροποίησης. Για παράδειγμα σε μεγάλη απώλεια αίματος θα παραχθεί ερυθροποιητίνη. Έτσι, διεγείρεται η παραγωγή από το παράσιτο κυττάρων τα οποία θα αντικαταστήσουν τα φθαρμένα. Βήμα με βήμα, το παράσιτο αντικαθιστά όλους τους ιστούς του οργανισμού. Για ένα χρονικό διάστημα περίπου 20-30 ετών από τη στιγμή της μόλυνσης, συνυπάρχουν φυσιολογικά κύτταρα με υβριδικά, για αυτό και υπάρχει κάποιος βαθμός γήρανσης. Μετά από την πάροδο αυτού του χρόνου όμως, το παράσιτο ολοκληρώνει τον κύκλο ζωής του, αφού έχει αντικαταστήσει κάθε άλλο κύτταρο του οργανισμού. Όταν ο νέος, υβριδικός οργανισμός πεθάνει, τότε πεθαίνει και το παράσιτο. Δεδομένου ότι ο "κύκλος ζωής" δεν κλείνει ουσιαστικά, καθώς το παράσιτο οδηγεί στην αθανασία, δεν έχει αναπτύξει τρόπους μετάδοσης αφότου εγκασταθεί στον οργανισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχει λάβει διαστάσεις πανδημίας, αλλά παρατηρείται μόνο στο απομακρυσμένο αυτό χωριό, το οποίο είχε την ατυχία να επισκεφτεί ο πρωταγωνιστής.

 

Τώρα, όσον αφορά την εξήγηση της φυλογονίας του παρασίτου, είχα σκεφτεί το εξής:

Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις, ότι τα μιτοχόνδρια προέρχονται από βακτήρια, τα οποία εγκαταστάθηκαν και συμβίωσαν μέσα στα ευκαρυωτικά κύτταρα. Αντίστοιχα κάτι τέτοιο ισχύει και για τους χλωροπλάστες στα φυτικά κύτταρα σε σχέση με τα κυανοβακτήρια (βακτήρια που φωτοσυνθέτουν). Ένας ρετροϊός λοιπόν, προσβάλλει ένα βακτήριο, το οποίο στη συνέχεια εγκαθίσταται συμβιωτικά μέσα στο κυτταρόπλασμα ενός ευκαρυωτικού κυττάρου. Έτσι, κατά την πορεία της φυλογονίας δημιουργούνται κύτταρα με μιτοχόνδρια που περιέχουν RNA. Σε έναν από τους κύκλους πολλαπλασιασμού των μιτοχονδρίων δημιουργείται μια μετάλλαξη στο RNA που προκαλεί τον τροπισμό προς τα μόρια MHC I, και σε μια ατυχή κυτταρική διαίρεση, το ένα εκ των δύο κυττάρων δεν παίρνει καθόλου γενετικό υλικό. Έτσι, προκύπτει το παράσιτο, το οποίο είναι απύρηνο και έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση προς τα ανθρώπινα κύτταρα. Δεδομένου ότι το σώμα μας αποτελείται από 100 τρισεκατομμύρια κύτταρα, και το παράσιτο πετυχαίνει έναν τέτοιο αριθμό απογόνων σε 20-30 χρόνια, δεν υπάρχει καμία εξελικτική πίεση για να μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο.

 

Τέλος, ο λόγος για τον οποίο ο καθηγητής αποφάσισε να μεταδόσει τη γνώση, είναι προφανές από τα λεγομένά του:

Πάρε λοιπόν τα ευρήματά μου, και συνέχισε την έρευνα. Βρες τρόπο να παράγεις από το παράσιτο ιστούς για να διώχνεις το θάνατο, αλλά έχε υπόψη σου, ότι από ένα σημείο και μετά η παράταση της ύπαρξης κανένα νόημα δεν έχει.

 

Κοινώς, ο καθηγητής ήθελε να χρησιμοποιηθεί το παράσιτο σαν ένας τρόπος για να βρεθούν θεραπείες σε ασθένειες, όχι για να γίνει κανείς αθάνατος. Ο ίδιος όμως, μετά από 167 χρόνια ζωής, δεν έχει κανένα κίνητρο να το κάνει, για αυτό και βρίσκει έναν νέο φοιτητή και μελλοντικό επιστήμονα και του μεταδίδει τη γνώση. Τόσο η ιστορία στο μέρος Α, όσο και το προσωπικό δράμα του καθηγητή, έχουν σαν σκοπό να μετριάσουν τον ενθουσιασμό του φοιτητή, ώστε να χρησιμοποιήσει τη νέα γνώση με σύνεση και προς όφελος της ανθρωπότητας, και όχι για να βιώσει την κατάρα της αθανασίας που βίωσε ο καθηγητής του.

[tetartos]

Φίλε Tetartos, σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου. Όντως, το κείμενο έχει νοηματικές τρύπες οι οποίες μάλλον οφείλονται στο γεγονός ότι χρειάστηκε να περικόψω 1500 λέξεις λόγω του ορίου.

Χαρά μου! Και καταλαβαίνω τα προβλήματα μιας περικοπής.

 

Καταπληκτικά όλα όσα σκέφτηκες για την ιστορία σου και σίγουρα πολύ αληθοφανή! Θα σχολιάσω με αντίστροφη σειρά.

 

Μιλάς για "κατάρα" της αθανασίας αλλά δε φαίνεται κάτι τέτοιο. Φαίνεται ότι ο καθηγητής έζησε μια δημιουργική ζωή και όταν βαρέθηκε αυτοκτόνησε. Και οι κάτοικοι του χωριού σε μια παρόμοια λύση κατέληξαν. Γιατί κατάρα λοιπόν; Η ιστορία σου δεν απαντά σ' αυτήν την ερώτηση κι αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο νοηματικό κενό. Σε γενικές γραμμές αναλώθηκες αρκετά να περιγράψεις το τι (πρώτο μέρος) και το πώς (δεύτερο μέρος) αμελώντας το γιατί.

 

Τώρα, σε σχέση με το επιστημονικό μέρος, πρώτα από όλα να σ' ευχαριστήσω για την νοητική απόλαυση που είχα διαβάζοντας τη θεωρία σου και την άσκηση του μυαλού μου, προσπαθώντας να κατανοήσω αλλά να βρω και τις ατέλειες. Το πρόβλημα με τις βαθειές εξηγήσεις είναι ότι έχουν και βαθειές προεκτάσεις. Χάριν νοητικής άσκησης και μόνο, να παρατηρήσω τα εξής:

 

-Το πρώτο παράσιτο έγινε με κάποια αλληλουχία συμβάντων. Μετά; Προφανώς άρχισε να πολλαπλασιάζεται, σωστά; Δεν έμεινε μόνο το πρώτο απύρηνο κύτταρο. Επομένως, από το σημείο όπου πρωτοδημιουργήθηκε θα αρχίσει να εξαπλώνεται από μόνο του (χωρίς τη βοήθεια ανθρώπινων φορέων). Άρα, να η πανδημία σου.

-Το ελεύθερο παράσιτο έχει μόνο μιτοχονδριακό RNA; Και τα οργανίδιά του πώς τα δημιουργεί;

-Γιατί το υβρίδιο είναι αθάνατο; Τα στηρίζεις όλα στη γήρανση του DNA και στη "μαγική" διόρθωση των λαθών του. Με ποιον τρόπο γίνεται αυτό; Δεν μπορείς να βγάλεις πληροφορία από το θόρυβο, δεν μπορείς να ξέρεις σ'ένα DNA τι είναι χρήσιμο και τι είναι τυχαία μετάλλαξη. Εξάλλου πώς και γιατί (σε όρους φυσικής επιλογής) απέκτησε το παράσιτο και αυτήν την επιδιορθωτική ιδιότητα;

-Το MHC υπάρχει σε όλα τα σπονδυλωτά. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις μια πρωτεΐνη που να συνδέεται με τις MHC πρωτεΐνες ΟΛΩΝ των ανθρώπων και ΚΑΝΕΝΟΣ άλλου είδους. Τα MHC γονίδια είναι τα πιο πολυμορφικά στο γονιδίωμά μας.

-Το παράσιτο δεν το συμφέρει να είναι μόνο στον άνθρωπο, γιατί λοιπόν να είναι ειδικό γι' αυτόν; Ένα επιτυχημένο παράσιτο προσβάλλει ποικιλία οργανισμών και δεν αυτοπεριορίζεται σε ένα είδος. Επομένως με την πρώτη μετάλλαξη θα αρχίσει να προσβάλλει και άλλα είδη.

[alchemist]

Μιλάς για "κατάρα" της αθανασίας αλλά δε φαίνεται κάτι τέτοιο. Φαίνεται ότι ο καθηγητής έζησε μια δημιουργική ζωή και όταν βαρέθηκε αυτοκτόνησε. Και οι κάτοικοι του χωριού σε μια παρόμοια λύση κατέληξαν. Γιατί κατάρα λοιπόν; Η ιστορία σου δεν απαντά σ' αυτήν την ερώτηση κι αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο νοηματικό κενό. Σε γενικές γραμμές αναλώθηκες αρκετά να περιγράψεις το τι (πρώτο μέρος) και το πώς (δεύτερο μέρος) αμελώντας το γιατί.

 

-Το πρώτο παράσιτο έγινε με κάποια αλληλουχία συμβάντων. Μετά; Προφανώς άρχισε να πολλαπλασιάζεται, σωστά; Δεν έμεινε μόνο το πρώτο απύρηνο κύτταρο. Επομένως, από το σημείο όπου πρωτοδημιουργήθηκε θα αρχίσει να εξαπλώνεται από μόνο του (χωρίς τη βοήθεια ανθρώπινων φορέων). Άρα, να η πανδημία σου.

-Το ελεύθερο παράσιτο έχει μόνο μιτοχονδριακό RNA; Και τα οργανίδιά του πώς τα δημιουργεί;

-Γιατί το υβρίδιο είναι αθάνατο; Τα στηρίζεις όλα στη γήρανση του DNA και στη "μαγική" διόρθωση των λαθών του. Με ποιον τρόπο γίνεται αυτό; Δεν μπορείς να βγάλεις πληροφορία από το θόρυβο, δεν μπορείς να ξέρεις σ'ένα DNA τι είναι χρήσιμο και τι είναι τυχαία μετάλλαξη. Εξάλλου πώς και γιατί (σε όρους φυσικής επιλογής) απέκτησε το παράσιτο και αυτήν την επιδιορθωτική ιδιότητα;

-Το MHC υπάρχει σε όλα τα σπονδυλωτά. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις μια πρωτεΐνη που να συνδέεται με τις MHC πρωτεΐνες ΟΛΩΝ των ανθρώπων και ΚΑΝΕΝΟΣ άλλου είδους. Τα MHC γονίδια είναι τα πιο πολυμορφικά στο γονιδίωμά μας.

-Το παράσιτο δεν το συμφέρει να είναι μόνο στον άνθρωπο, γιατί λοιπόν να είναι ειδικό γι' αυτόν; Ένα επιτυχημένο παράσιτο προσβάλλει ποικιλία οργανισμών και δεν αυτοπεριορίζεται σε ένα είδος. Επομένως με την πρώτη μετάλλαξη θα αρχίσει να προσβάλλει και άλλα είδη.

 

H "κατάρα" της αθανασίας, είναι ότι ο καθηγητής σταμάτησε να νιώθει ικανοποίηση για το οτιδήποτε και καθετί καινούργιο του φαινόταν σαν μια κακόγουστη επανάληψη μιας προηγούμενης εμπειρίας. Αυτό δεν είναι βαρεμάρα, είναι απογοήτευση και δυστυχία. Το να μην έχει κανείς κίνητρο να παρατείνει την ύπαρξή του επειδή δεν τον ενθουσιάζει τίποτα, θεωρώ ότι είναι τραγικό σαν ιδέα.

 

Όσον αφορά τις υπόλοιπες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις σου.

 

Οφείλω πλέον να εξομολογηθώ, μιας και παρθενογένεση δεν υπάρχει, ότι όλο το σκεπτικό ξεκίνησε, έχοντας στο μυαλό μου τον ιό HIV, που προκαλεί το AIDS. Το MHC προφανώς υπάρχει σε όλα τα σπονδυλωτά, όχι όμς και οι υποτύποι HLA-A, -B, -C που είναι χαρακτηριστικοί στον άνθρωπο. Ίσως κάποια πρωτεύοντα ακόμη, όπως π.χ. ο χιμπατζής με τον οποίον είμαστε σχεδόν ταυτόσημοι γονιδιακά, να εκφράζουν τα HLA σε σχετική ομολογία. Κάλλιστα λοιπόν, το παράσιτο θα μπορούσε να είχε μεταδοθεί αρχικά σε ένα τέτοιο ζώο και στη συνέχεια στον άνθρωπο. Οπότε έτσι δίνεται η απάντηση στο πως μεταδόθηκε μετά την αλληλουχία των τυχαίων γεγονότων.

 

Όσον αφορά τα οργανίδια, αυτά παρέμειναν από το πρώτο κύτταρο στο οποίο συνέβη ο μη-διαχωρισμός του πυρήνα με αποτέλεσμα να προκύψει το απύρηνο κύτταρο.

 

Εξελικτικά, δεδομένου ότι το παράσιτο χρειάζεται ξένο DNA για να επιβιώσει, είναι λογικό να διαθέτει μηχανισμούς για τη διατήρησή του. Εδώ, οφείλω και πάλι να εξομολογηθώ ότι επηρεάστηκα από το θέμα των μεταμοσχεύσεων. Όπως, π.χ. ένας άνθρωπος που έχει κάνει μεταμόσχευση καρδιάς πρέπει να πέρνει ανοσοκατασταλτικά φάρμακα για όλη του τη ζωή, προκειμένου να προστατεύσει την "ξένη" καρδιά του, έτσι και αντίστοιχα το παράσιτο παράγει ένζυμα τα οποία προστατεύουν το "ξένο" DNA από την καταστροφή του. Για τον ακριβή μηχανισμό δυστυχώς δεν μπορώ να σου απαντήσω, καθώς δεν τον έχω σκεφτεί. Ίσως να μετατρέπει, μέσω της παραγωγής ενός ενζύμου την βράχυνση των τελομεριδίων μετά από κάθε κύκλο αντιγραφής.

 

Σχετικά με το MHC, απάντησα παραπάνω. Πιστεύω ότι με τα HLA δίνεται μια απάντηση. Οι ιστοί ανθρώπινης και μη ανθρώπινης προέλευσης ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Διαφορετικά, θα μπορούσαμε να κάνουμε μετάγγιση αίματος π.χ. από ελέφαντα χωρίς κανένα πρόβλημα.

 

Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο post, δεδομένου ότι το παράσιτο δημιουργεί 100 τρισεκατομύρια κύτταρα που ανανεώνονται συνέχεια, η εξελικτική πίεση είναι πολύ μικρή εώς ανύπαρκτη. Το τελευταίο σου σχόλιο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, καθώς αφενός μπορεί το παράσιτο να μεταπήδησε από ένα συγγενές είδος στον άνθρωπο, και αφετέρου μπορεί κάλλιστα με μια νέα μετάλλαξη να προσβάλλει κάποιο άλλο. Όμως, το εξελικτικό πλεονέκτημα του να προσβάλλει τον άνθρωπο σε σχέση με τον χιμπατζή, είναι η μακροζωία και ο μεγαλύτερος αριθμός κυττάρων του πρώτου. Προκειμένου να προσβάλλει άλλο είδος, το παράσιτο θέλει κίνητρο, όπως είναι η μεγαλύτερη διάρκεια ζωής ή και η μεγαλύτερη μάζα σώματος. Κατά αυτή την έννοια θα μπορούσε να προσβάλλει τους ελέφαντες ή τις θαλάσσιες χελώνες. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει τόσο μεγάλη γενετική συγγένεια με τον άνθρωπο, οπότε κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο, δεδομένου ότι το παράσιτο ενδημεί στην περιοχή του απομακρυσμένου χωριού μέσα στο δάσος.

 

Σε τελική ανάλυση, επειδή όταν μιλάμε για sci fi η τέλεια εξήγηση δεν είναι ποτέ εφικτή (αλλιώς θα ήταν ήδη πραγματικότητα, και όχι fiction), για αυτό και τοποθέτησα την ιστορία να λαμβάνει μέρος σε ένα απομακρυσμένο και άγνωστο μέρος. Το γεγονός ότι το παράσιτο έδρασε σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο κάνει την ιστορία περισσότερο αληθοφανή από το ενδοχόμενο μιας πανδημίας.

 

Όπως και να έχει, σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου, τα οποία ήταν αφορμή αυτού του γόνιμου διαλόγου.

[Nihilio]

Ωραία η ιδέα, αλλά στην υλοποίηση χάνει πολύ.

Αρχίζεις με μια πολύ εντυπωσιακή εισαγωγή, μυστήριο, έντασημ αγωνία και, εκεί που όλα αυτά κορυφόνονται πετάς τα αστράκια και γκρεμίζεις ότι έχτισες...

λίγο το πάρα πολύ technobabble, λίγο το πώς ξαφνικά αποκαλύπτεται η εξήγηση του μυστηρίου, με τον ήρωα απλό παρατηρητή και τη σύμπτωση του τέλους, λίγο το πως η εμφάνιση του από μηχανής θεού που είναι ανεξήγητη, όλα αυτά αφαιρούν πολύ από την ισχύ που θα είχε η ιστορία. Μπορεί η εξήγηση στα μετέπειτα ποστ να έχει ενδιαφέρον, αλλά θα προτιμήσω να κρίνω την εξήγηση όπως δόθηκε μέσα στην ιστορία... και δε την βρήκα ικανοποιητική.

[alchemist]

λίγο το πώς ξαφνικά αποκαλύπτεται η εξήγηση του μυστηρίου, με τον ήρωα απλό παρατηρητή και τη σύμπτωση του τέλους, λίγο το πως η εμφάνιση του από μηχανής θεού που είναι ανεξήγητη,

 

Φίλτατε Nihilio,

 

σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου. Θα μπορούσες να μου εξηγήσεις τί ακριβώς εννοείς όταν λές "με τον ήρωα απλό παρατηρητή και τη σύμπτωση του τέλους" και επίσης το ποιος είναι ο από μηχανής θεός;

 

Σε ευχαριστώ.

[Nihilio]

Φίλτατε Nihilio,

 

σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου. Θα μπορούσες να μου εξηγήσεις τί ακριβώς εννοείς όταν λές "με τον ήρωα απλό παρατηρητή και τη σύμπτωση του τέλους" και επίσης το ποιος είναι ο από μηχανής θεός;

 

Σε ευχαριστώ.

Eμ, ναι, εδώ πρέπει, ντροπιασμένος τώρα που την ξαναδιάβασα, να ομολογήσω ότι την πρώτη φορά κατάλαβα λάθος, ότι δηλαδή ο γιατρός συναντάει έναν παλιότερο γιατρό που του τα εξηγεί όλα αυτά. Τώρα βγάζει κάπως καλύτερο νόημα, αλλά πολλές από τις ενστάσεις μου θα ανασκευαστούν, δε θα αρθούν. Κατά κύριο λόγο έχουν να κάνουν με την επιλογή σου για ένα fast forward και πολύ διάλογο όπου εξηγούνται μαγικά τα πάντα - εκεί πήγαινε και ο από μηχανής θεός - γενικά δεν είναι η καλύτερη επιλογή για να αφηγηθείς μια ιστορία.

[Nienor]

Κύριος, καλωσόρισες και επισήμως

 

Είναι η πρώτη σου ιστορία που διαβάζω (ναι προφανώς...) και δηλώνω χαρούμενη που ήρθες στην παρέα μας.

 

Αυτό που διάβασα μου άρεσε. Μου άρεσε και σα νόημα και σα σύληψη και, παρόλο που από ένα σημείο και μετά έχασα τη μπάλα, (εκεί στο RNA κι εγώ) κατάλαβα τι παίχτηκε και χωρίς τη μπάλα. Αισθάνομαι σα να έχω δει μια καλή ταινία βασικά, σα να μην ήταν ανάγνωση, αλλά θέαση

 

Έχω να σου κάνω τις εξής προτάσεις για όταν και εάν το ξαναπιάσεις:

1. Σκέψου τι θα μπορούσες να κάνεις αν η πρώτη ιστορία δεν ήταν ιστορία, αλλά το ημερολόγιο του καθηγητή (του οποίου το όνομα δεν είναι ανάγκη να ξέρουμε οπο΄τε η έκπληξη δε χαλάει - αν και να σου πω την αμαρτία μου, εκεί που είχα χάσει τη μπάλα και σκεφτόμουν τα δικά μου γιατί δεν καταλάβαινα τα της βιολογίας το "είδα" ότι ήταν ο ίδιος. Το τελευταίο δεν είναι καθόλου κακό, ίσα ίσα που το χάρηκα που είδα την προσδοκία μου να επαληθεύεται.) Τώρα... ξέφυγα, αν ήταν λοιπόν ημερολόγιο και ουσιαστικά ήμασταν μία στη μία αφήγηση και μία στην άλλη νομίζω θα έδενε καλύτερα το όλο. Θεωρώ γενικά το 2 κακό αριθμό για μέρη διηγήματος και ίσως είναι απλά προκατάληψη, ίσως απλά με 2 -κι όχι 3 ή 5- μοιάζει να μένει ανοιχτό.

2. Κάποιες φρασούλες μπερδεμένες ή επαναλαμβανόμενες. Δεν είναι πολλές, όμως το ύφος είναι πολύ καλό για να μην τις φτιάξεις και αυτές.

3. Δεν έχει Το έβαλα μόνο επειδή σου είπα ότι το 2 είναι κακό

 

Μπράβο και ελπίζω να διαβάσω κι άλλα δικά σου

 

 

υ.γ.

με τον ήρωα απλό παρατηρητή

τώρα, ο Μιχάλης παίζει να εννοούσε κάτι άλλο, απλά το βλέπω κι εγώ αυτό ως ένα σημείο. Αν ο ήρωάς σου είναι ο καθηγητής, τότε το διήγημα κακώς είναι σε πρώτο πρόσωπο άλλου. Αν ο ήρωάς σου είναι ο άλλος, τότε πρέπει να τον αφορά περισσότερο το όλο θέμα, ή απλά να μας αφορά εμάς περισσότερο αυτός και το δικό του δράμα (ελπίζω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ με το "δράμα" ναι?). Εδώ τα πράγματα δείχνουν α) από πλευράς ύφους πως ο ήρωάς σου είναι ο αφηγητής του δεύτερου μέρους β) από πλευράς πλοκής πως είναι ο καθηγητής. Κάπως αυτά τα δύο πρέπει να συμβιβαστούν.

 

edit: όντως εννοούσε κάτι άλλο, δες το σα δική μου παρατήρηση

Edited April 23, 2009 by Nienor

[Naroualis]

Μ’ αρέσει: Η κλισέ εισαγωγή που θυμίζει κλασσική ιστορία τρόμου. Η όλη πορεία του πρώτου μέρους, που εξακολουθεί να έχει την αίσθηση μιας κλασσικής ιστορίας τρόμου. Η εξήγηση του πώς λειτουργεί το παράσιτο (αν κι χάθηκα κάποια στιγμή στην ορολογία). Η απλή και λιτή γλώσσα.

 

Δε μ’ αρέσει: Η αρχική ασάφεια σχετικά με το χώρο και το χρόνο. Τα λίγο βιαστικά συμπεράσματα του γιατρού. Βιαστικά όχι ως προς τη λογική τους, αλλά ως προς το χρόνο που του παίρνει για να τα σκεφτεί και να τα εξάγει. Προσωπικά θα το πάλευα πολύ καιρό στο μυαλό μου, πριν αρχίσω να συνδυάζω τις μαχαιριές με τους κατοίκους. Το ότι (μπορείς να με βρίσεις αν θέλεις, αλλά εγώ το βλέπω σαν αναληθοφάνεια) την πρώτη μέρα στο χωριό, ο γιατρός εν τρώει τίποτε, γενικά δε φροντίζει για την τροφή του. Όταν οι δίδυμοι σημαδεύουν το γιατρό με τα όπλα, η φωνή του «τρεκλίζει». Μια φωνή μπορεί αν τρέμει, να σκοντάφτει, αλλά να τρεκλίζει; Δε μου άρεσε επίσης η ασάφεια σχετικά με το χώρο και το χρόνο του δεύτερου μέρους. Λόγω της ασάφειας αυτής, η αποκάλυψη του γιατρού στο τέλος σχετικά με το ποιος είναι ποιος, δεν είναι και πολύ μεγάλη έκπληξη. Η αλλαγή του ύφους και του αφηγητή είναι αρκετά μπερδευτικά.

 

Στο σύνολο: Μια χαριτωμένη ιστορία που στέκεται στο ύψος των απαιτήσεών μου για εύκολη διασκέδαση, δυστυχώς όμως χωρίς να με κάνει να την ευχαριστηθώ σε βάθος.

[month]

Μάλιστα. Ενδιαφέρον διήγημα, ξεκινάει ως ιστορία μυστηρίου που εύκολα θα μπορούσε να γίνει ιστορία κθούλου. Και νομίζω ότι εκεί έχασε η ιδέα σου. Απο ιστορία τρόμου το έκανες... επεισόδιο House.

[Solonor]

Το πρώτο της μέρος μου άρεσε περισσότερο από το δεύτερο, στο οποίο η ατμόσφαιρα διαφοροποιήθηκε. Θα τη προτιμούσα πιο ζωντανή ενώ επίσης θα ήθελα την αιτιολόγηση της αυτοκτονίας και των δολοφονιών πιο ολοκληρωμένες. Το τέλος μου ήρθε λίγο ξαφνικό. Σαν ιστορία μου άρεσε.

[alchemist]

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλιά σας.

 

Nienor,

 

η ιδέα σου για την αφήγηση στο πρώτο μέρος σαν ημερολόγιο του καθηγητή είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και ίσως έτσι να έκανε την ατμόσφαιρα ακόμη πιο απόκοσμη και μυστηριακή.

 

Naroualis,

 

σωστές όλες οι παρατηρήσεις σου. Όντως η χρήση της λέξεις "τρεκλίζει" ήταν κάπως άτσαλη. Έχεις δίκιο για την ασάφεια χώρου και χρόνου στο δεύτερο μέρος, όμως δυστυχώς θυσιάστηκε χάριν συντομίας. Υπήρχε στο αρχικό κείμενο μια παράγραφος με την οποία ο φοιτητής αφηγούνταν σε πρώτο πρόσωπο και εξηγούσε που ακριβώς βρισκόταν και προς τα που πήγαινε. Δεν την έκρινα απαραίτητη για την πλοκή και την έσβησα. Ίσως τελικά να ήταν λάθος. Έτσι δεν θα προέκυπτε και σύγχυση μεταξύ των δύο αφηγητών στα δύο μέρη του κειμένου.

 

Month,

 

ακριβώς στο "επεισόδιο" ....House όμως βασίζεται η εξήγηση της ιστορίας. Πάντως η αρχική ιδέα που είχα στο μυαλό μου ήταν ενός νέου ανθρώπου που επισκέπτεται ένα απομακρυσμένο μέρος και συναντά καταστάσεις και γεγονότα τα οποία αλλάζουν τη ζωή του.

 

Solonor,

 

τελικά οφείλω να ομολογήσω ότι το δεύτερο κομμάτι της ιστορίας χάνει πολύ και σε σαφήνεια και σε ατμόσφαιρα σε σχέση με το πρώτο. Σχετικά με την αιτιολόγηση της αυτοκτονίας και των δολοφονιών σίγουρα απαιτείται καλύτερη εξήγηση και ήταν λάθος μου που την παρέλειψα (χάριν συντομίας και πάλι...), όμως στην ουσία τα γεγονότα αυτά αποτελούν και τον φιλοσοφικό πυρήνα του διηγήματος γύρω από τον οποίο ξεκινα η σκέψη για τη ματαιότητα της αθανασίας.

[khar]

Το πρώτο μέρος είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και ειδικά στο σημείο που ανακαλύπτει τη σχέση θανάτων και χρονολογίας. Η ατμόσφαιρά είναι πειστική, το κλίμα στο χωριό αποπνέει μια απειλή που την αισθανόμαστε να μεγαλώνει και ο γιατρός είναι αρκετά «χειρουργικός» στην περιγραφή του και στη δράση του. ΟΜΩΣ, η συνέχεια δεν δικαιώνει τις προσδοκίες μας. Πολύ ενδιαφέρουσες οι επιστημονικές εξηγήσεις, αν και περιείχαν ένα-δυο ανακρίβειες, αλλά δεν νομίζω ότι ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τους αναγνώστες. Από τη στιγμή που απομακρύνθηκες από το χωριό και πήγες στο ασφαλές περιβάλλον του εργαστηρίου, έπεσε κατακόρυφα το ενδιαφέρον της ιστορίας. Επιπλέον, δημιουργούνται περιπλοκές με τον τρόπο μετάδοσης του οργανισμού αφού θεωρητικά πολύ σύντομα θα προσβάλλει όλους του ανθρώπους (βρίσκεται στο νερό, εισέρχεται με πολλούς τρόπους) Αν κράταγες το πρώτο μέρος, παρέμενες στο χωριό και έβρισκες έναν πιο συνεπές τρόπο να εξηγήσεις τους θανάτους και τις χρονολογικές σχέσεις το διήγημα θα ήταν από τα καλύτερα που διάβασα.

Τερματίζοντας_το_ατέρμονο_σ_ολια.doc

[alchemist]

Αγαπητέ Khar,

 

τα σχόλιά σου στο συνημμένο ήταν τα καλύτερα που έλαβα μέχρι στιγμής. Έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα όσα λες, και σίγουρα θα με βοηθήσουν να μην ξανακάνω στο επόμενο διήγημα λάθη και ατέλειες που είχε το παρόν. Σε ευχαριστώ για αυτό.

 

Όντως η μετάβαση από το χωριό στο εργαστήριο είναι άγαρμπη και απότομη. Έπρεπε να υπάρχει κάποια σαφέστερη διάρθρωση ανάμεσά τους. Σίγουρα αν η ιστορία τέλειωνε στο χωριό το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Θα το σκεφτώ και ίσως γράψω μια άλλη εκδοχή σε κάποια στιγμή.

[dagoncult]

Συνήθως, τέτοιοι τίτλοι, όπως της ιστορίας σου, με προϊδεάζουν για Βατερλό (μαύρο χάλι) ή domination (ασύληπτο έπος τρόμου). Στην περίπτωση αυτής της ιστορίας δεν έγινε κάτι από τα δύο. Άρχισε σκοτεινά και κλασσικά και το πρώτο μέρος εξελίχθηκε σε στυλ ‘’πρωταγωνιστής πάει σε περίεργο μέρος με περίεργους κατοίκους’’. Το νεκροταφείο και το πτώμα αυξάνουν την απαισιόδοξη διάθεση, όπως και το γεγονός ότι το χωριό δεν έχει ιερέα (=πραγματικά ξεχασμένο από τον θεό). Το δεύτερο μέρος ήταν, φυσικά, δύσκολο στα επιστημονικά του ζητήματα μιας και όροι όπως ‘’ανάστροφη μεταγραφάση’’ δεν χαρακτηρίζονται από την απλότητά τους. Μου φάνηκε περισσότερο σαν να ήθελες να γράψεις μια τρομαχτική ιστορία, να σου πω την αλήθεια.

 

ΥΓ1: Ονόματα όπως Ιερώνυμος, Ζεμπουλόν, Τζεντετάϊα κλπ, σκοτώνουν.

 

ΥΓ2: Γουίπλ... Γουίλμαρθ... Γουέϊτλι... Γουίλμπουρ... δικός μας είσαι και ‘συ... ε? Ή κάνω λάθος?

ngal fhtagn

[DinoHajiyorgi]

Πρόσεξα ότι το παράπονο μου το πιάσανε οι περισσότεροι και στο έδειξαν πολύ πιο εύγλωττα. Η αλήθεια της επιστήμης σου στην φαντασία λίγο με νοιάζει, είτε έχει βάση είτε όχι εγώ δεν θα καταλάβαινα ποτέ τη διαφορά. Σου τονίζω μόνο πως το πρώτο μέρος ήταν ένα υπέροχο διήγημα, με είχες του χεριού σου και με πήγαινες, μέχρι που τράβηξες το χαλί κάτω από τα πόδια μου και με παράτησες στα κρύα του λουτρού. Το β μέρος ήταν απλά ένας αδιάφορος επίλογος. Για μένα όλο το δράμα και η αγωνία παιζόταν με τον θίασο του α μέρους.

[constantinos]

Διαβάζοντας το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου νόμιζα ότι διάβαζα ιστορία για λάθος διαγωνισμό. Λαβκραφτικής έμπνευσης αρκετά καλά δοσμένο. Αν και πολύ βιαστικό (μιλάω για το πρώτο κομμάτι πάντα) είχε ατμόσφαιρα κι έτσι δεν έδωσα σημασία στα κλισέ που χρησιμοποίησες ή σε κάποιες εκφραστικές ατέλειες. Η μετάβαση στο δεύτερο μέρος μου φάνηκε κάπως απότομη πράγμα που νομίζω πως θα μπορούσες να είχες αποφύγει μ’ έναν πρόλογο στο πρώτο μέρος. Γενικά μου άρεσε σαν ιστορία.

[TheTregorian]

Καθώς διάβαζα το πρώτο μέρος, αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να γίνει σύνδεση ΕΦ και Αθανασίας με αυτά που περιέγραφες. Όσες προσπάθειες κι αν έκανα, δε φαντάστηκα το τελικό αποτέλεσμα με τίποτα! Ήταν μεγάλη έκπληξη ομολογώ. Με εξαίρεση κάποια εκφραστικά λαθάκια που προαναφέρθηκαν, η ιστορία ήταν πολύ ωραία γραμμένη! Με προβληματίζει λίγο αυτή η υπερβολική επιστημονολογία που δε μπορώ να κρίνω αν είναι ορθή γιατί οι γνώσεις μου στη βιολογία περιορίζονται σε αυτές της κατεύθυσης πέρσι!! Ακόμα, ο καθηγητής κάνει πολύ εύκολα συνειρμούς! Είναι λίγο αναληθοφανής αυτή η κατάσταση. Αλλά δεν πειράζει μωρέ... Μπράβο! Πολύ καλή ήταν η ιστορία σου!! Καλή επιτυχία!!

[aScannerDarkly]

Η Lovecraft αρχή μπορεί να είναι παλιομοδίτικη, αλλά μου αρέσει πάρα πάρα πολύ. Τι δεν πήγε καλά; Μάλλον το ότι το πιο ενδιαφέρον και ευφάνταστο κομμάτι της ιστορίας σου, όσο φιλότιμη προσπάθεια και αν έκανα, δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Υποπτεύομαι δηλαδή ότι έχεις εφεύρει κάποια επιστημονικά αληθοφανή και εμπεριστατωμένη εξήγηση, αλλά δεν καταλαβαίνω...

 

Κάποιες ατέλειες που εντόπισα: Φράσεις όπως «Η πρώτη περιέχει G-CSF, τον παράγοντα που κινητοποιεί την παραγωγή των κοκκιοκυττάρων από το μυελό των οστών. Η δεύτερη περιέχει BDNF, τον παράγοντα που διαφοροποιεί τα κύτταρα σε νευρώνες» εμπίπτουν στην κατηγορία «όπως εσύ ξέρεις, αλλά κάτσε να το μάθουν και οι αναγνώστες». Επίσης, εκατόν εβδομήντα χρόνια μου φαίνονται πολύ λίγα για να κάνει ο καθηγητής όλα αυτά τα πράγματα, και να βαρεθεί κιόλας. Πόσο μάλλον τα ογδοντα τρία του χωριού. Γιατί δηλαδή; (Και, όντως, το motto δεν καταλαβαίνω τη σχέση έχει με την ιστορία. Θα πήγαινε πχ στην ιστορία του Glowleaf)

Edited April 25, 2009 by aScannerDarkly