Traffic

[northerain]

Traffic

 

The TV is on. The news analyst is talking about a car crash that killed five people last night. A tragedy they say. Five people plucked in their youth, their bodies sewn on the road, stuck among the car’s metal and plastic, body parts separated from their owner.

Two kids among the dead.

 

I can see prospective parents in New York jumping for joy at the news. Maybe they’ll be the lucky ones to be chosen. The lucky ones to get permission to have a child. You lose some, you win some.

 

I put my tray on the small table beside the couch and pop a beer open before letting my body fall on my old, trusty couch. My TV has 500 channels, all blasting stupid movies and shitty music, from the early 50s to now. A lot of good stuff is gone now. What do you think happens when you destroy every movie that has anything to do with death? Not just the ones with death scenes or that deal with the nature of death, but every movie out there that has a script with the word in it, the concept of death a virus that infested every part of our culture, before we stopped dying. Remove the virus from every bit of culture and media and what do you have?

A slew of romantic comedies, porn and spoof movies. And kids movies. But no Willie-e coyote for obvious reasons.

Our generation is relegated to experiencing retarded entertainment, forever.

 

I don’t care about TV though. It’s just background noise tonight. I’m waiting for a phone call, but no amount of staring at my cellphone will help so I’m trying to keep my mind off things. My car keys are on the little table beside a pack of cigaretes and some matches. My car is parked outside the house, ready to go.

Two more hours for that phone call. I take a shower, cut my nails and wear my suit. Dressing up for a funeral. One hour in, I run to the bathroom and throw up. My nerves are shot, my hands are shaking. It’s like the death throes of a junkie, just reversed. I’m not dead yet, but my body knows it’s coming and it’s already dying.

My death is an hour ahead.

Fifty minutes.

Half an hour.

 

The phone rings and it’s her, my head on collision.

''Hi Johnny, how ’re you doing?'' her voice is soft and steady, unlike mine.

''I’m ready, if that’s what you mean. Are we doing this?'' I say.

''You have to get on highway 21 in 20 minutes exactly. Head north towards the suburbs at 120 miles an hour. When you’re 40 miles out, light a cigarette.''

 

''Thank you. I will see you there Elizabeth''. My hand is still shaking as I put the phone down.

I get into my car and wait a few minutes. Then I start it up and head for the highway, trying to time myself. I try to relax.

I don’t remember how old I am. I can tell you that the Immortality Directive came into effect when I was still young. I was still in college, a perfect age to become immortal really. I don’t know how many years ago that was. Along with violence and death, dates and time have also been eliminated from our society.

 

What happened was, we figured out how to become immortal. How to not age, to be more exact. How to not get cancer, syphilis, chlamydia, the sniffles. How to not get gray hair, how to not get erectile dysfunction, how to stop killing ourselves.

That last part was trickier. It didn’t come with the main software, it was an add on, so to speak. That part came later, when being immortal started taking it’s toll on people, when there was madness and neurosis, dead progeny and sadness.

When suicide rates shot up to 2000% between the insane old men in boy’s bodies, the pretty young ladies with the heart of an old crone, broken people in perfect bodies. You see the body might be the same as always, but the mind gets knocked around during a few lifetimes of the same old, same old. Imagine your kids dying in an accident. Then you can’t have any more because the government has made it illegal and you already had your turn. Then your friend of 200 years dies. Your husband. You go through 250 pets, both cats and dogs.

Now everyone has turtles, but they’re shitty pets. They just sleep and shit.

 

What happens next is, your life is torture. You start keeping your own time, trying to remember how many years ago your lover died, how many years until you can have another kid (it’s 300). You no longer remember your parents. Your first 5 husbands, your first 3 kids. Maybe you do, just a little bit. Enough to hurt.

You would remember them better if the cops didn’t confiscate everything that reminds you of them. Photo albums, movies, old clothes and toys, all gone as soon as someone you know dies.

 

So you want to die. But you can’t. Because they fucked your brain up to make it impossible. You can buy a gun and put it under your chin, but you can never pull the trigger. You can climb on ledges but you will never jump. You can take some vicodin but no more than two at a time. They hardwired it into our brains, killing any thoughts of suicide or murder.

 

This means low death tolls. It means you can’t have kids unless the President says so, due to overpopulation. Of course, accidents happen and you have to let some kids grow up, but it’s rare. It means our world is a static place, full of the same faces, the same personality. How long do you have to live before you grow tired of your own face, looking back at you through the mirror?

 

A car passes me by and jolts me back into reality. It’s a rainy night and visibility is low. All the better really, for what we’re about to do. I drive carefully until I get on the highway, making sure I’m on time. A fender bender or any significant amount of traffic will destroy the plan after all. Once on the highway, I don’t really care. At this speed, any kind of accident is bound to be lethal.

I still keep an eye out for cops though, since suicide by cop is also something that I can’t make myself do. If I see the patrolman’s lights flaring up, I know that my brain will force my hands to pull over and wait patiently for the officer to write me a ticket and ask ''do you know why I stopped you''?

So I’m careful, trying to take only necessary risks and watch for the boys in white and blue. I try to relax.

 

I’m going 120 m/hr and I’m almost at the 40 mile point. I have to time it just right or the chances of having a lethal car accident are going to be low.

 

I met Elizabeth in a funeral a few months ago. It was just some guy we know, but we both have lost so many people, spouses and children and friends and loved ones. We can’t kill ourselves, but we found out we might have a chance if we go around the chemical barrier in our brains. If we fool ourselves into believing that we aren’t really killing ourselves, we’re merely not being careful, applying makeup at 120 miles an hour, both hands of the wheel, looking in the rear view mirror, praying that the car starts drifting a little bit to the right, praying that the car in the other lane doesn’t have time to correct their course, crashing into us and ejecting us through the windshield.

 

I put the cigarette in my mouth and take out the matches. I know her car is a red Volvo, though I probably will never see it coming, especially with the storm that’s raging tonight. I try and make out the cars as they pass by, but it’s too dark to see anything. They all look the same, an endless parade of slick metal coming my way.

Except one, the one that’s driving a bit to the left, the one that I’m going to hit if everything works out the way we planned it.

 

I try to light one of the old matches I have on my lap, not looking at the road, using both hands to hold the flame up to the cigarette on my lips. If nothing went wrong, she’ll be coming from the other direction, trying to apply some makeup or something like that, letting her car drift like mine is, just a little bit, enough so that our vehicles crash into each other. I can see it, the hoods of our cars buckling inwards, glass breaking, my body being flown forward (I cut the safety belt with a scissor yesterday), hitting the windshield and continuing on, outside on the rain and asphalt. I can see the headlines, saying ''body ejected'' and ''dead on arrival'' and ''no survivors''.

I hope no one else is involved in our little fake accident, but I don’t really care, all I want is for this existence to end, one way or another. I pray for decapitation, for cuts and bruises, I pray for a death due to loss of blood, collapsed lung, massive head injury. I pray for my vehicle to crash into hers, for that split second when I know that I’m going to die and it’s a death I can’t stop, just so that I can feel free for a tenth of a second, really free from everything. From eternal life, dead kids and a wife, taxes and work, always work and the boring day to day struggle.

 

I catch a glimpse of a red blur moving towards me and it takes a second before I recognize her.

 

Our vehicles connect.

[alchemist]

Η ιστορία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, όμως χάνει πολύ λόγω της γλώσσας. Δεν βρίσκω πραγματικά κανένα λόγο να τη γράψεις στα αγγλικά. Απεναντίας, στα ελληνικά θα είχες αποφυγεί αρκετά λάθη που μοιραία έκανες λόγω της χρήσης μιας ξένης γλώσσας.

[Guest roriconfan]

Good use of English. Γεμάτη ιστορία, χωρίς να νιώθω ότι με κούρασε. Λίγο το ότι δεν ήταν αθάνατοι αλλά αγέραστοι με έχασε, όπως το ότι φαινομενικά δεν μπορούνε να αυτοκτονήσουν μόνοι τους αλλά μπορούνε να αυτοκτονήσουν σαν ζευγάρι. Κατά τα άλλα αρκετά καλό διήγημα.

[northerain]

Η ιστορία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, όμως χάνει πολύ λόγω της γλώσσας. Δεν βρίσκω πραγματικά κανένα λόγο να τη γράψεις στα αγγλικά. Απεναντίας, στα ελληνικά θα είχες αποφυγεί αρκετά λάθη που μοιραία έκανες λόγω της χρήσης μιας ξένης γλώσσας.

 

Με κουράζει αρκετά αυτό το θέμα. Αν γίνεται ας μην ασχοληθούμε για το γιατί έγραψα στα Αγγλικά.

Έπειτα αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου αλάνθαστο, δεν συμφωνώ ότι είναι ''μοιραίο'' να κάνω λάθη επειδή γράφω στα Αγγλικά. Δηλαδή λάθη σίγουρα υπάρχουν, αλλά δεν συμφωνώ ότι είναι καταδικασμένη η προσπάθεια.

 

 

roricofan:

Έχεις ένα μικρό δίκιο, αλλά γενικά δεν είμαι εκτός θέματος.

immortality (uncountable)

 

1. the condition of not being susceptible to death or aging
   

Είναι μια περίεργη φάση, εφόσον δεν γερνάν και δεν αρρωσταίνουν. Μπορείς μεν να πεθάνεις, αλλά υπό συγκεκριμένες συνθήκες.

Τώρα για το πως αυτοκτόνησαν, αν διαβάσεις λίγο πιο προσεκτικά, η ιδέα είναι ότι μια αλληλουχία φαινομενικά τυχαίων γεγονότων οδηγούν στο ατύχημα. Αν και οι δυο συναντηθούν στον δρόμο την ίδια στιγμή που δεν προσέχουν τον δρόμο, είναι πιθανό οτι θα προκληθεί ατύχημα. Έμμεση αυτοκτονία δηλαδή.

 

 

Ευχαριστώ για τα σχόλια.

[Guest roriconfan]

Ρε σίγουρα είναι αυτήν η ερμηνεία; Όχι σαν "the condition of not being susceptible to death AND aging" ???

Μάλλον είναι πρόβλημα της Αγγλικής γλώσσας που τόσο φτωχή που είναι δεν έχει διαφορετική λέξη για το αθάνατος και το αγέραστος.

 

Αν το έχουνε σκηνοθετήσει το ατύχημα, δεν είναι ατύχημα αλλά εσκεμένη πράξη που πάει κόντρα στο ότι τους απαγορευόταν να αυτοκτονήσουνε. Θ ακουγόταν πιο ρελιστικό αν έλεγες ότι οδηγούσανε στο αντίθετο ρεύμα γιατί ο δρόμος ήταν γεμάτος παιδάκια και η αίσθηση της επιβίωσης έδωσε την θέση της σε αυτό της αυτοθυσίας.

 

Κατά επέκταση φυσικά, τίποτα δεν γίνεται τυχαία και η λέξη "ατύχημα" δεν στέκει επιστημονικά. Η λέξη "απροσεξία" ή "άγνοια" είναι πιο σωστές αλλά ας μη το πάμε σε γλωσσικά ζητήματα. Ακόμα θυμάμαι το πόσο μπέρδεμα υπήρχε για την ερμηνεία του "τι είναι το κακό και γιατί υπάρχει".

[northerain]

Ρε σίγουρα είναι αυτήν η ερμηνεία; Όχι σαν "the condition of not being susceptible to death AND aging" ???

Μάλλον είναι πρόβλημα της Αγγλικής γλώσσας που τόσο φτωχή που είναι δεν έχει διαφορετική λέξη για το αθάνατος και το αγέραστος.

 

Αν το έχουνε σκηνοθετήσει το ατύχημα, δεν είναι ατύχημα αλλά εσκεμένη πράξη που πάει κόντρα στο ότι τους απαγορευόταν να αυτοκτονήσουνε. Θ ακουγόταν πιο ρελιστικό αν έλεγες ότι οδηγούσανε στο αντίθετο ρεύμα γιατί ο δρόμος ήταν γεμάτος παιδάκια και η αίσθηση της επιβίωσης έδωσε την θέση της σε αυτό της αυτοθυσίας.

 

Κατά επέκταση φυσικά, τίποτα δεν γίνεται τυχαία και η λέξη "ατύχημα" δεν στέκει επιστημονικά. Η λέξη "απροσεξία" ή "άγνοια" είναι πιο σωστές αλλά ας μη το πάμε σε γλωσσικά ζητήματα. Ακόμα θυμάμαι το πόσο μπέρδεμα υπήρχε για την ερμηνεία του "τι είναι το κακό και γιατί υπάρχει".

 

Ας μην συζητήσουμε την ''φτώχεια'' της Αγγλικής γλώσσας.

 

Κοίτα και στα Ελληνικά, αθάνατος δεν σημαίνει ότι δεν θα πεθάνεις με κανέναν τρόπο. Και ο Ηρακλής αθάνατος ήτανε στο κάτω κάτω.

Τώρα δε ξέρω αν δεν διάβασες προσεκτικά το διήγημα ή αν εγώ δεν το ξεκαθάρισα, αλλά το θέμα της ιστορίας είναι να βρουν έναν τρόπο να πεθάνουν έμμεσα. Μπορούν να σκηνοθετήσουν και να σχεδιάσουν όσο θέλουν, αλλά στο τέλος ποτέ δεν μπορούν να κάνουν το τελευταίο βήμα. Εξού και το σχέδιο, όπου ο συνδιασμός της προσπάθεις οδηγεί τελικά στην επιτυχή ''αυτοκτονία''.

[alchemist]

Ίσως επηρεάστηκα αρνητικά γιατί, αν και πιστεύω πως κατέχω αρκετά καλά τα αγγλικά, δεν ήταν εύκολο για μένα να διαβάσω λογοτεχνικό κείμενο. Τέλος πάντων, το αφήνουμε αυτό το θέμα. Απλά λόγω της γλώσσας, μου έμειναν κενά τα οποία ίσως να μην είχα αν διάβαζα στα ελληνικά. Εφόσον οι κανονισμοί όμως το επιτρέπουν, πάω πάσο. Γενικά η ιστορία είναι πολύ καλή και λυπάμαι που ίσως την αδίκησα.

[northerain]

No worries

Δεν γράφω στα Αγγλικά για να την ''σπάσω'' σε κανέναν, απλά με βολεύει.

[Cassandra Gotha]

Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου. Με παρέσυρε στις σκέψεις αυτού του ανθρώπου, στην προσπάθειά του να θυμηθεί την τεράστια πορεία του στη ζωή. Το μόνο που με ενόχλησε (ελάχιστα) είναι πώς στην ευχή πέθαναν όλοι οι φίλοι και γνωστοί του, παιδιά και σύζυγοι; Αλλά δεν στέκομαι εκεί.

 

Έπιασες το θέμα "Αθανασία" ως δεδομένο, δεν ασχολήθηκες και πολύ με το πώς και το γιατί, αλλά με το πώς αυτή θα λήξει. Δεν το θεωρώ αρνητικό αυτό, απλά το επισημαίνω.

Μου άρεσε το γεγονός ότι προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να πεθάνουν και με κάνει να αναρωτιέμαι για το ατύχημα που διαβάσαμε στην αρχή του διηγήματος.

 

Γενικά, η ιστορία μου άφησε καλή αίσθηση.

[TheTregorian]

Η ιστορία ήταν πολύ καλή και τ' αγγλικά (όπως εγώ τα αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον!!) ήταν μια χαρά! Μόνο ένα πράγμα με μπέρδεψε και αν μπορείς να μου το διευκρινήσεις. Οι άνθρωποι είχαν υπερβολική μακροζωία ή αθανασία; Υποθέτω το πρώτο...

[Naroualis]

Μ’ αρέσει: Η φράση «Our generation is relegated to experiencing retarded entertainment, forever». Θα μπορούσα να τη χρησιμοποιώ από τώρα… Αρχίζω να ξεχωρίζω το στυλ γραφής σου και να το απολαμβάνω. Υποθέτω ότι το απολάμβανα εξαρχής, αλλά τώρα το κάνω και συνειδητά. Μ’ αρέσει η απλότητά του, ο τρόπος που μεταφέρει την κούραση από τη ζωή και την προσμονή του θανάτου. Ο τίτλος. Είναι σχεδόν ισοπεδωτικός.

 

Δε μ’ αρέσει: Πρέπει να σκεφτώ πολύ για να βρω τι δε μ’ αρέσει. Και πάλι νομίζω ότι δε θα βρω πολλά.

 

Στο σύνολο: Πολύ υψηλό σημείο στην εκτίμησή μου, άσχετα με το διαγωνισμό. Μι άρτια, ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη ιστορία.

[Solonor]

Καλή αφήγηση, ενδιαφέρουσα ιδέα, ωραίο τέλος! Ειδικά εκεί για τις βαρετές ταινίες μου άρεσε πολύ. Διασκεδαστική ιστορία!

[northerain]

Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου. Με παρέσυρε στις σκέψεις αυτού του ανθρώπου, στην προσπάθειά του να θυμηθεί την τεράστια πορεία του στη ζωή. Το μόνο που με ενόχλησε (ελάχιστα) είναι πώς στην ευχή πέθαναν όλοι οι φίλοι και γνωστοί του, παιδιά και σύζυγοι; Αλλά δεν στέκομαι εκεί.

 

Έπιασες το θέμα "Αθανασία" ως δεδομένο, δεν ασχολήθηκες και πολύ με το πώς και το γιατί, αλλά με το πώς αυτή θα λήξει. Δεν το θεωρώ αρνητικό αυτό, απλά το επισημαίνω.

Μου άρεσε το γεγονός ότι προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να πεθάνουν και με κάνει να αναρωτιέμαι για το ατύχημα που διαβάσαμε στην αρχή του διηγήματος.

 

Γενικά, η ιστορία μου άφησε καλή αίσθηση.

 

Έχεις δίκιο, ήταν λίγο υπερβολικό αυτό. Ήθελα να δείξω για τα μεγάλα χρονικά διαστήματα (400+ χρόνια ζωής). Έπρεπε μάλλον να αναφέρω μονοψήφια νούμερα.

Το θέμα της ιστορίας είναι το αποτέλεσμα της αθανασίας. Προσπάθησα να φανταστώ τι θα συνέβαινε σε ένα τέτοιο κόσμο και αποτέλεσμα ήταν η ιστορία.

 

Η ιστορία ήταν πολύ καλή και τ' αγγλικά (όπως εγώ τα αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον!!) ήταν μια χαρά! Μόνο ένα πράγμα με μπέρδεψε και αν μπορείς να μου το διευκρινήσεις. Οι άνθρωποι είχαν υπερβολική μακροζωία ή αθανασία; Υποθέτω το πρώτο...

 

Είχαν ''φυσική'' αθανασία. Δεν αρωσταίνουν, δεν γερνάνε. Αλλά αν τους πυροβολήσεις, πεθαίνουν.

 

Μ’ αρέσει: Η φράση «Our generation is relegated to experiencing retarded entertainment, forever». Θα μπορούσα να τη χρησιμοποιώ από τώρα… Αρχίζω να ξεχωρίζω το στυλ γραφής σου και να το απολαμβάνω. Υποθέτω ότι το απολάμβανα εξαρχής, αλλά τώρα το κάνω και συνειδητά. Μ’ αρέσει η απλότητά του, ο τρόπος που μεταφέρει την κούραση από τη ζωή και την προσμονή του θανάτου. Ο τίτλος. Είναι σχεδόν ισοπεδωτικός.

 

Δε μ’ αρέσει: Πρέπει να σκεφτώ πολύ για να βρω τι δε μ’ αρέσει. Και πάλι νομίζω ότι δε θα βρω πολλά.

 

Στο σύνολο: Πολύ υψηλό σημείο στην εκτίμησή μου, άσχετα με το διαγωνισμό. Μια άρτια, ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη ιστορία.

 

Thanks, Naroualis

 

 

Solonor, γράψε δυο γραμμές παραπάνω παλικάρι μου!

Edited April 23, 2009 by northerain

[TheTregorian]

Ωραία κι εφόσον μου διευκρίνησες αυτό να ρωτήσω τώρα αυτό που με προβλημάτισε, που μάλλον είναι η ανασκευή αυτού που ρώτησε η Ευθυμία... Γιατί έκαναν τόσα παιδιά και τόσους γάμους; Αυτά δεν ήταν δηλαδή αθάνατα; Γιατί πέθαιναν μετά; Εκτός κι αν όλα πέθαιναν από ατυχήματα οπότε λέω απλά ότι πρέπει να είχε πέσει μεγάλη γκαντεμιά!! :tongue:

[northerain]

Ωραία κι εφόσον μου διευκρίνησες αυτό να ρωτήσω τώρα αυτό που με προβλημάτισε, που μάλλον είναι η ανασκευή αυτού που ρώτησε η Ευθυμία... Γιατί έκαναν τόσα παιδιά και τόσους γάμους; Αυτά δεν ήταν δηλαδή αθάνατα; Γιατί πέθαιναν μετά; Εκτός κι αν όλα πέθαιναν από ατυχήματα οπότε λέω απλά ότι πρέπει να είχε πέσει μεγάλη γκαντεμιά!! :tongue:

 

Ναί αυτό είναι το πρόβλημα. Πέθαιναν απο ατυχήματα. Ουσιαστικά θα έπρεπε να γράψω οτι μερικοί χάσανε κανα 2 παιδάκια, όχι παραπάνω. Και γενικά οτι δεν είναι όλοι που θέλουν να αυτοκτονήσουν, απλά μια μειονότητα. Αλλά μην το πείς σε κανέναν.

[TheTregorian]

AAA ΟΚ! Ευχαριστώ!!

 

Αλλά μην το πείς σε κανέναν.

 

I seal my lips!!

[DinoHajiyorgi]

Hooray for porn then!

 

Το διήγημα σου ήταν τέλειο northerain! Έχεις ένα αναπάντεχο σκηνικό για ιστορία επιστημονικής φαντασίας που έχει να κάνει με την αθανασία: την οδική άσφαλτο. Σε έναν κόσμο που μοιάζει να ξεπήδησε από τα γούστα του David Cronenberg. Ψυχρό, άμεσο και to the point. Οι χαρακτήρες σου έχουν πάρει τις αποφάσεις τους. Δεν τίθεται δίλημμα εδώ. Man meets woman. Man does not fall in love with woman. Man and woman arrange death date.

 

Από τις καλύτερες ιστορίες του διαγωνισμού.

[noxious]

Μάλιστα.

Λοιπόν η ιστορία σου είναι πραγματικά πάρα πολύ καλή, αλλά είναι στα αγγλικά.

Καταρχήν δεν καταλαβαίνω το "ας μην το συζητήσουμε αυτό για την γλώσσα" ύφος. Κάποιος ανέφερε ότι επιτρέπεται απο τους όρους.

Εγώ βλέπω οτι απλά δεν αναφέρεται, αν και μέχρι τώρα θεωρούσα αυτονόητο οτι ο διαγωνισμός είναι στα ελληνικά.

Δηλαδή αν κάποιος έγραφε στα βουλγάρικα εγώ θα έπρεπε να τον βαθμολογήσω με κάποιο τρόπο;

Εκτός του ότι κάποιος μπορεί να μην ξέρει αγγλικά, είναι και άδικο για τις υπόλοιπες ιστορίες, μιας και κάθε γλώσσα έχει τα δικά της χαρίσματα.

Δεν μπορούμε να γράφουμε αλλός ελληνικά, άλλος αγγλικά, άλλος σύστημα μπράιγ και άλλος με σκίτσα. Για μένα θα έπρεπε να αφαιρεθεί απο τον διαγωνισμό η ιστορία σου,

και μιας και δεν βλέπω να το κάνει κανείς αυτό, εγώ θα αναγκαστώ να την κατατάξω τελευταία, πράγμα που υπο άλλες συνθήκες δεν θα της άξιζε.

[aScannerDarkly]

Μάλιστα.

Λοιπόν η ιστορία σου είναι πραγματικά πάρα πολύ καλή, αλλά είναι στα αγγλικά.

Καταρχήν δεν καταλαβαίνω το "ας μην το συζητήσουμε αυτό για την γλώσσα" ύφος. Κάποιος ανέφερε ότι επιτρέπεται απο τους όρους.

Εγώ βλέπω οτι απλά δεν αναφέρεται, αν και μέχρι τώρα θεωρούσα αυτονόητο οτι ο διαγωνισμός είναι στα ελληνικά.

Δηλαδή αν κάποιος έγραφε στα βουλγάρικα εγώ θα έπρεπε να τον βαθμολογήσω με κάποιο τρόπο;

Εκτός του ότι κάποιος μπορεί να μην ξέρει αγγλικά, είναι και άδικο για τις υπόλοιπες ιστορίες, μιας και κάθε γλώσσα έχει τα δικά της χαρίσματα.

Δεν μπορούμε να γράφουμε αλλός ελληνικά, άλλος αγγλικά, άλλος σύστημα μπράιγ και άλλος με σκίτσα. Για μένα θα έπρεπε να αφαιρεθεί απο τον διαγωνισμό η ιστορία σου,

και μιας και δεν βλέπω να το κάνει κανείς αυτό, εγώ θα αναγκαστώ να την κατατάξω τελευταία, πράγμα που υπο άλλες συνθήκες δεν θα της άξιζε.

 

Αυτή η συζήτηση γίνεται κάθε φορά, δεν είχε κάποιο παράξενο ύφος. Αν συνεχιστεί, θα επέμβει ο αρχιμάγιστρος Dain για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Είναι η πρακτική του site, μας αρέσει ή όχι.

[northerain]

Μάλιστα.

Λοιπόν η ιστορία σου είναι πραγματικά πάρα πολύ καλή, αλλά είναι στα αγγλικά.

Καταρχήν δεν καταλαβαίνω το "ας μην το συζητήσουμε αυτό για την γλώσσα" ύφος. Κάποιος ανέφερε ότι επιτρέπεται απο τους όρους.

Εγώ βλέπω οτι απλά δεν αναφέρεται, αν και μέχρι τώρα θεωρούσα αυτονόητο οτι ο διαγωνισμός είναι στα ελληνικά.

Δηλαδή αν κάποιος έγραφε στα βουλγάρικα εγώ θα έπρεπε να τον βαθμολογήσω με κάποιο τρόπο;

Εκτός του ότι κάποιος μπορεί να μην ξέρει αγγλικά, είναι και άδικο για τις υπόλοιπες ιστορίες, μιας και κάθε γλώσσα έχει τα δικά της χαρίσματα.

Δεν μπορούμε να γράφουμε αλλός ελληνικά, άλλος αγγλικά, άλλος σύστημα μπράιγ και άλλος με σκίτσα. Για μένα θα έπρεπε να αφαιρεθεί απο τον διαγωνισμό η ιστορία σου,

και μιας και δεν βλέπω να το κάνει κανείς αυτό, εγώ θα αναγκαστώ να την κατατάξω τελευταία, πράγμα που υπο άλλες συνθήκες δεν θα της άξιζε.

 

Δεν είναι ύφος. Είναι επειδή κάθε φορά λέμε τα ίδια. Την τελευταία φορά που έγινε η συζήτηση, συμφώνησαν οι Mods και ο Dain ότι στο ΣΦΦ δεν υπάρχει πρόβλημα με τα Αγγλικα και είναι 100% επιτρεπτό.

Δεν βλέπω πως είναι άδικο προς τι άλλες ιστορίες. Αν μη τι άλλο, αποδυκνείς ότι η μόνη ιστορία που αδικείται είναι η δική μου.

Κατέταξέ την τελευταία, εγώ πάντως θα διαβάσω την ιστορία σου και θα της δώσω την προσοχή που της αξίζει, αντί να βρώ λόγους ώστε να την ''θάψω'' χωρίς κάν σκεφτώ αν μου άρεσε ή όχι.

[DinMacXanthi]

Οκ, πρέπει να ξεκαθαριστεί αυτό.

Ο διαγωνισμός βρίσκεται μέσα στα πλαίσια του φόρουμ. Το φόρουμ επιτρέπει ιστορίες στα αγγλικά (μοναδική εξαίρεση από τα ελληνικά.)

Οπότε ο διαγωνισμός επιτρέπει αγγλικές ιστορίες επειδή το ίδιο φόρουμ το επιτρέπει. Άρα αφού δεν ειπώθηκε από την αρχή του διαγωνισμού κάτι διαφορετικό, ΤΕΛΟΣ.

Δεν είναι κριτική αυτή πάντως που έκανες, από την στιγμή που ο συγγραφέας προτιμά τα Αγγλικά. Δικαίωμα του (από τους κανονισμούς)

ΦΥΣΙΚΑ, βάλτην τελευταία, ρίξτην στα ζάρια, είναι απόλυτο δικαίωμα σου να ψηφίσεις όπως θες.

Η γνώμη μου(δεν χρειάζεται να την ακολουθήσεις) γι΄αυτό που λες είναι οτι κάνεις μεγάλο σφάλμα να την κρίνεις έτσι ενώ δεν σπάει κανέναν κανονισμό.

Όχι, ούτε βουλγάρικα, ούτε ισπανικά, ούτε μπρειγ μπορείς να γράψεις, οι κανονισμοί του φόρουμ είναι ξεκάθαροι. Αγγλικά μπορείς, λαμβάνοντας υπόψη όμως ότι θα έχεις μειονέκτημα απέναντι στους άλλους που γράφουν ελληνικά.

Το να μην καταλαβαίνεις τα αγγλικά (εσύ ή οποιοσδήποτε) είναι φυσικά απόλυτα κατανοητό.

 

Ορίστε, δεν κατάφερα να μην κάνω κανένα σχόλιο στις ιστορίες.

[Solonor]

Μια που ζήτησες δυο γραμμές παραπάνω θα τις επώ! Μου άρεσε το στυλ αφήγησης, το βρήκα πολύ ταιριαστό. Δε ξέρω αν έχεις επιρροές από έναν συγγραφέα ή περισσότερους ή καθόλου, μιας και έχω διαβάσει πολύ λίγα από τρόμο, πάντως έχεις προσωπικό στυλ το οποίο χαρακτηρίζει και το ύφος και την απόδοση με θετικό τρόπο. Επίσης τα σχόλια που κάνεις κατά διαστήματα μου άρεσαν. Θα προτιμούσα τη χρήση ακόμα πιο δύσκολων αγγλικών πάντως, πιστεύω ταιριάζει. Για την ακρίβεια θα ήθελα τη γνώμη ενός άγγλου για τα αγγλικά σου! Η περιγραφή των εξελίξεων με έπεισε, την βρήκα ρεαλιστική. Το ίδιο και τη συναισθηματική απόδοση. Το τέλος το βρήκα πολύ κινηματογραφικό, εμπνευσμένο.

Αρνητικά δε βρήκα, ίσως το γεγονός πως θεωρητικά δε χρειαζόταν ένα τόσο δραματικό τέλος για τον σκοπό τους, αλλά χμμ, εμένα μ' άρεσε!

Αν θες κι άλλες γραμμές u call, we haul!

[alchemist]

Το να μην καταλαβαίνεις τα αγγλικά (εσύ ή οποιοσδήποτε) είναι φυσικά απόλυτα κατανοητό.

 

Όλο το θέμα ξεκινάει από το γεγονός, ότι δεν μπορεί να υπάρχει η απαίτηση από τους συμμετέχοντες να διαβάσουν και να σχολιάσουν όλα τα κείμενα του διαγωνισμού και να μη λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι κάποιοι ίσως να μην έχουν την ευχέρεια να διαβάσουν λογοτεχνία στα αγγλικά. Πόσο μάλλον να την κρίνουν κιόλας.

 

Προσωπικά χρειάστηκε να διαβάσω 3 φορές το κείμενο για να το καταλάβω πλήρως. Και πάλι όμως, η έλλειψη εμπειρίας στην ανάγνωση αγγλικής λογοτεχνίας με έκανε να σφάλλω και να πιστέψω ότι το κείμενο του northerain είχε κάποια εκφραστικά λάθη. Τελικά διαπίστωσα ότι λόγω άγνοιας τα θεώρησα λάθη και για αυτό ζητώ και συγγνώμη για την λανθασμένη μου παρατήρηση στο πρώτο post του topic που έκανα.

 

Εν τέλει βαθμολόγησα την ιστορία καθαρά ως πλοκή και όχι ως αφήγηση αφού δεν τα κατάφερα με τίποτα να μπω στο πνεύμα της. Ίσως εκεί να την αδίκησα, καθώς οι περισσότεροι που σχολίασαν έκαναν θετικά σχόλια για την αρτιότητα της αφήγησης. Επίσης, αυτό που έκανε ο noxious το θεωρώ μεγάλο λάθος. Υποτίθεται ότι βαθμολογούμε τις ιστορίες με γνώμονα το πόσο μας άρεσαν και όχι λόγω κάποιας ιδιαιτερότητας που είχαν (αγγλικά στην προκειμένη).

 

Τέλος, θα ήθελα και πάλι να συγχαρώ τον northerain για την πρωτότυπη ιδέα που είχε, αλλά και για το τέλος το οποίο είναι κινηματογραφικό όπως ειπώθηκε και από άλλους.

 

ΥΓ. Ίσως η κουβέντα για το αν πρέπει ή όχι να γράφονται κείμενα στα αγγλικά ή όχι να τελειώσει, αν διοργανωθούν διαγωνισμοί αποκλειστικά στα αγγλικά, ή αν δοθεί η ευκαιρία να μην ψηφίσει κάποιος το κείμενο και να βγει στο τέλος ειδική βαθμολογία με βάση το σύνολο εκείνων που ψήφισαν (κοινώς αν από τους 50 που ψήφισαν συνολικά, οι 40 ψηφίσουν το κείμενο στα αγγλικά, να πάρει σαν ειδικό συντελεστή x1,2). Έτσι παύει να υφίσταται οποιουδήποτε είδους αδικία.

[northerain]

ΥΓ. Ίσως η κουβέντα για το αν πρέπει ή όχι να γράφονται κείμενα στα αγγλικά ή όχι να τελειώσει, αν διοργανωθούν διαγωνισμοί αποκλειστικά στα αγγλικά, ή αν δοθεί η ευκαιρία να μην ψηφίσει κάποιος το κείμενο και να βγει στο τέλος ειδική βαθμολογία με βάση το σύνολο εκείνων που ψήφισαν (κοινώς αν από τους 50 που ψήφισαν συνολικά, οι 40 ψηφίσουν το κείμενο στα αγγλικά, να πάρει σαν ειδικό συντελεστή x1,2). Έτσι παύει να υφίσταται οποιουδήποτε είδους αδικία.

 

Είναι ακόμα πιο απλό. Δεν διαβαζεις την ιστορία, δεν την ψηφίζεις.

 

Απλά ρε παιδιά το να βαριέται κάποιος να διαβάσει Αγγλικά δεν αφορά ούτε εμένα, ούτε τον διαγωνισμό. Κι εγώ βαριέμαι να διαβάζω ιστορίες με βρυκόλακες, αλλά αυτό δε σημαίνει οτι θα απαιτήσω να μην υπάρχουν τέτοιες ιστορίες στους διαγωνισμούς. Αυτοί είναι οι κανόνες του διαγωνισμού, αυτούς ακολουθώ και σύμφωνα με αυτούς να κριθούν οι ιστορίες, όχι σύμφωνα με το τι μας βολεύει στην ανάγνωση.

 

Αν υπάρχει άνθρωπος σε αυτό το φορουμ που δεν ξέρει Αγγλικά και θέλει να διαβάσει την ιστορία μου, να μου στείλει PM να του στείλω μετάφραση.

[Nienor]

Ωραία ιστορία κύριος, δυνατή, λιτή, έξυπνη, καλογραμμένη. Το παραπάνω στην ιδέα, το ότι δηλαδή το μυαλό τους δεν τους αφήνει να αυτοκτονήσουν δεν είναι περιττό σε καμία περίπτωση, διαφορετικά δε θα υπήρχε ιστορία. Πολλοί μιλήσαμε για την τραγικότητα των αθανάτων (οκ, δε θα μπορούσαμε να μην καταπιαστούμε με αυτό με το συγκεκριμένο θέμα) αλλά πιστεύω πως αυτό που έκανες με το μυαλό σου είναι ένα βήμα παρακάτω από αυτό που κάναμε οι περισσότεροι. Προφανώς είναι ακόμα χειρότερο να ζεις για πάντα "αναγκαστικά". Πολύ καλή, Νόρθε, μπράβο. Όχι ότι περίμενα κάτι λιγότερο από σένα, αλλά μπράβο.