Το στίγμα των αθανάτων

[Nienor]

Όνομα Συγγραφέα:Κιάρα

Είδος: σουφου

Βία; χμμμ...

Σεξ; όχι

Αριθμός Λέξεων:1990

Αυτοτελής; Ναι

 

 

edit: πουφ... νομίζω πως τα άλλαξα όλα, αλλά αν βρείτε κάπου -?- σημαίνει -...- οκ?

 

 

 

Το στίγμα των αθανάτων

 

 

 

«Οι άνθρωποι κάποτε πέθαιναν.»

 

«Δηλαδή; Σαν τη μαμά;»

 

«Όχι, αγάπη μου, όχι σαν τη μαμά. Η μαμά ζει, απλά ζει σε ένα άλλο μέρος, μακριά από δω.»

 

«Ποιο μέρος;»

 

Κάθε φορά που το ρωτάω αυτό μου χαϊδεύει το κεφάλι. Αχά, να το πάλι.

 

«Μπαμπά...» γκρινιάζω.

 

«Έλα μου...»

 

«Μου πονάς το χέρι μου.»

 

Ένα βήμα πίσω και με παίρνει αγκαλιά.

 

«Συγνώμη. Ώπα! Εντάξει είσαι τώρα εδώ;» Του γνέφω ναι και ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του. Μυρίζει ωραία εδώ. «Κοίτα τους πως τρέχουν. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνιέσαι άμα περπατάς. Εντάξει;»

 

«Εντάξει» του λέω.

 

 

 

Φτάσαμε σχεδόν. Αυτό το σπίτι δε μου αρέσει. Είναι γεμάτο ανθρώπους με άσπρες ρόμπες που πηγαινοέρχονται βιαστικά και κρατάνε βελόνες. Δεν πειράζει, μετά θα φάμε παγωτό κάστανο. Ο μπαμπάς λέει πως τα κάστανα κάποτε φύτρωναν σε δέντρα, σαν τα νεράντζια. Και τότε πως τα βάζουν μέσα στα παγωτά;

 

Η νοσοκόμα με κοιτάει και μου γελάει άσχημα. Της γελάω κι εγώ να τελειώνουμε. Αυτό το αρκουδάκι που μου δίνει είναι βρώμικο και δεν είναι δικό μου. Κάτω, παφ, να πάει στο πάτωμα. Τα μάτια του μπαμπά είναι μαύρα κι έχουν σακούλες. Μου λέει να πάω με τη απαίσια νοσοκόμα. Πέρσι ήταν μια άλλη, εκείνη δε γέλαγε αλλά ήταν καλή. Τα δόντια της ήταν λίγο στραβά, αλλά ήταν καλή.

 

Το δωμάτιο με τα καλώδια είναι πολύ μεγάλο. Κάθομαι στη μέση του και είναι λες και είμαι έξω στο δρόμο. Τόσο μεγάλο. Έχουν πλάκα όλα αυτά τα κουμπάκια έτσι όπως αναβοσβήνουν. Η βελόνα στο χέρι μου δε με πονάει αλλά το αίμα είναι λίγο ανατριχιαστικό. Τι θα το κάνουν όλο αυτό; Θα ταΐσουνε κανένα βρυκόλακα;

 

Με άφησαν μόνη μου και πάλι, μαζί με αυτή την κακιά που χαμογελάει. Πάλι το αρκουδάκι. «Δεν το θέλω» της λέω, αλλά δεν καταλαβαίνει.

 

 

 

***

 

 

«Μπαμπά, μη με σφίγγεις έτσι, πονάω!»

 

«Συγνώμη... συγνώμη.» Αλλά δε σταματάει. Με σφίγγει πιο πολύ.

 

Τα αυτοκίνητα περνάνε από δίπλα μας πετώντας χαμηλά. Βουίζουνε σαν κατσαρίδες. Ο μπαμπάς άμα του το λέω γελάει. Λέει ότι οι κατσαρίδες δε βουίζουνε, οι μέλισσες είναι που βουίζουνε. Αλλά δεν έχω ακούσει μέλισσα. Να ‘τα τα παγωτά.

 

Το δικό μου είναι πιο μεγάλο από το δικό του. Εκείνος όμως δεν το τρώει, το κρατάει κι αυτό λιώνει και στάζει στο χέρι του. Μπαίνουμε στο σκεπαστό της Ομόνοιας. Είναι ακόμα ανοιχτό. Σα μπάλα μοιάζει απ’ έξω. Ο μπαμπάς λέει ότι κάποτε οι πλατείες ήταν «έξω».

 

«Που έξω;»

 

«Ε, να, ήταν συνήθως ένα στρογγυλό με παγκάκια και πεζοδρόμιο γύρω γύρω. Είχαν και μερικά δέντρα.»

 

«Δέντρα εδώ; Και τι φύτρωνε εδώ;»

 

«Φύτρωνε, φύτρωνε...» γελάει λίγο αλλά λυπημένα.

 

Επάνω στο στρογγυλό ταβάνι της Ομόνοιας είναι ζωγραφισμένος ο ουρανός γαλάζιος και τα σύννεφα γκρίζα. Τα σύννεφα κουνιούνται κιόλας. Ο μπαμπάς λέει ότι δεν είναι ζωγραφιά. Ότι είναι τηλεόραση όοοοολος ο θόλος κι ότι ο ουρανός με τα σύννεφα και τα πουλάκια που πετάνε που και που είναι ταινία.

 

 

 

«Εύα, έχω να σου πω κάτι πολύ σημαντικό»

 

«Τι μπαμπά;»

 

«Θέλω να σου πω για τη μανούλα...»

 

Δεν το θέλω πια το παγωτό. Παγωτό τρώω κάθε χρόνο άμα ερχόμαστε για αυτή την εξέταση, τόοοοσα χρόνια τώρα. Για τη μαμά όμως δε μου έχει πει ποτέ. Κάθομαι ήσυχη και τον κοιτάζω.

 

«Τη θυμάσαι τη μαμά;»

 

«Μύριζε σαπούνι και είχε τα μαλλιά της πιασμένα κοτσίδα. Κι άμα με έβαζε για ύπνο μου έλεγε παραμύθια από το μυαλό της και είχαν πάντα δράκους, όπως σε εκείνο το μεγάλο βιβλίο...» Ναι, τη θυμάμαι πολύ καλά τη μαμά.

 

«Και την αγαπάς;»

 

«Ναι, πολύ.»

 

«Θα ήθελες να της μοιάσεις άμα- Θα ήθελες να της μοιάζεις;» Μου χαμογελάει, όπως όταν κάτι δε μου λέει. Μόνο στο στόμα χαμογελά.

 

«Μμμ, πολύ.»

 

«Της μοιάζεις. Της μοιάζεις ήδη. Τα μάτια της είναι ακριβώς σαν τα δικά σου, γαλάζια και ρωτάνε για τα πάντα, τα μαλλιά σου είναι λίγο πιο ανοιχτά, μόνο λίγο πια, τα δικά της είναι καστανά και τα δάχτυλα σου είναι το ίδιο μακριά. Κι έχετε κι ένα κοινό, μεγάλο και σπουδαίο κοινό.»

 

Τι είναι κοινό; Δε ρωτάω, θέλω να μου πει παρακάτω.

 

«Θυμάσαι τότε που έφυγε; Θυμάσαι τι σου είχε πει;»

 

«Ότι μπορεί να πάω να τη βρω γρήγορα. Αλλά ήτανε ψέματα, έχουνε περάσει εβδομήντα χρόνια από τότε.»

 

«Τα μετράς;» Τώρα χαμογελάει αληθινά. «Μπορείς και μετράς;»

 

«Αμέ!»

 

«Εβδομήντα δύο.» Λέει και μου πιάνει τα χέρια. Πάνε τα παγωτά μας.

 

«Να το πετάξω αυτό;» Περιμένει τα σκουπίδια να περάσουν κι ανοίγει μια από αυτές τις βρεμένες πετσέτες που είναι μέσα στα φακελάκια. Μου σκουπίζει τα χέρια και ύστερα σκουπίζει τα δικά του.

 

«Θα πάρουμε άλλο μετά, εντάξει;»

 

«Εντάξει. Άμα αυτά τα σκουπίδια που κουνιούνται και μαζεύουν ότι πετάμε τα είχανε και στους δρόμους δε θα ήταν η πόλη πιο καθαρή;»

 

«Θα ήταν αγάπη μου, θα ήταν.» Με κοιτάει και τα μάτια του σκουραίνουν και είναι σοβαρός. «Έυα, η μανούλα είχε κάτι σπάνιο στο αίμα της.»

 

«Είχε στίρμα των αθάνατων.»

 

«Ναι, είχε το στίγμα των αθανάτων.» Κοιτάει κάτω, όχι εμένα, τα παπούτσια του. «Και καμιά φορά όταν έχει κάτι η μαμά το έχεις κι εσύ. Όπως τα μάτια της και τα μακριά δάχτυλα. Κατάλαβες;»

 

«Αμέ. Έχω κι εγώ στίρμα.»

 

«Στί-γ-μα. Ναι, έχεις κι εσύ.»

 

«Και είναι κακό αυτό;»

 

«Όχι, όχι, δεν είναι κακό. Άκου: όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν το στίγμα ήταν πολύ παλιά. Τότε ακόμα οι άνθρωποι πέθαιναν. Γερνούσαν και πέθαιναν. Όπως ο Πλοχ, ο γατούλης σου, θυμάσαι;»

 

«Ναι» αλλά δε μ’ αρέσει να θυμάμαι. Πάει ο Πλοχ.

 

«Μη μου στεναχωριέσαι τώρα, είναι κάτι φυσιολογικό αυτό, έτσι είναι ο κύκλος της ζωής των ζώων. Έτσι ήταν και των ανθρώπων, άλλες εποχές, προτού να εποικίσουμε τον Άρη, προτού καν να βρούμε νερό στο φεγγάρι, πριν να φτιαχτούν τα έξυπνα διαστημόπλοια που έφτασαν ως το γαλαξία Κάπα. Πολύ πολύ παλιά. Όταν ακόμα είχαμε μόνο τη γη για να ζούμε, πεθαίναμε κι εμείς. Ύστερα όμως, ανακαλύφθηκε το στίγμα των αθανάτων. Μπορεί να ήταν εκεί από πάντα, στο DNA κάποιων ανθρώπων, ένα γονίδιο που ακόμα τα μυστικά του δεν είχαν ξεκλειδωθεί,, πάντως-»

 

«Μπαμπά;»

 

«Μμμμ;»

 

«Δεν καταλαβαίνω.»

 

Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και με τραβάει στην αγκαλιά του. Φοβάμαι λίγο. Αυτά τα γομίδια και τα μυστικά τους μου ακούγονται τρομαχτικά. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά όμως κι εγώ ακουμπάω στην αγκαλιά του κι όλα είναι εντάξει.

 

«Δεν πειράζει. Το θέμα είναι πως αυτό το στίγμα είναι εξαιρετικά σπάνιο, πιο σπάνιο από της μεσογειακής αναιμίας -μια άλλη ασθένεια- και το έχουν μόνο πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι. Καμιά φορά, εκδηλώνεται η ασθένεια σε αυτούς που το έχουν καμιά φορά όχι.»

 

«Γι’ αυτό δεν ψήλωσα;»

 

«Ναι, μωρό μου, γι’ αυτό.»

 

«Και δε θα γίνω ποτέ σαν κι εσένα; Δε θα μεγαλώσω;»

 

«Όχι, δε θα μεγαλώσεις. Θα είσαι πάντα έτσι μικρούλα και υπέροχη. Όμως, έχει κι άλλα και πρέπει να με ακούσεις προσεκτικά γιατί δεν έχουμε πάρα πολύ χρόνο.»

 

Του γνέφω ναι και τον κοιτάω στα μάτια. Δε μου αρέσει που δε θα μεγαλώσω... Αλλά αφού δε θα μεγαλώσω, γιατί δεν έχουμε χρόνο;

 

«Καμιά φορά, εσείς, οι άνθρωποι που έχετε το στίγμα, χρειαζόσαστε ειδική φροντίδα για να ζήσετε και δεν πρέπει να ζείτε μαζί μας, με μας που δεν το έχουμε γιατί μπορεί να σας μολύνουμε.»

 

«Τι είναι μολύνουμε;»

 

«Μπορεί να σας κολλήσουμε κάτι κακό, κάτι που για μας δεν είναι αρρώστια αλλά να είναι για σας.»

 

Του γνέφω ναι αλλά:

 

«Μπαμπάαα, κουράστηκα, θέλω να πάω σπίτι.»

 

«Δε μπορούμε καρδούλα μου. Άμα φύγουμε από δω μετά θα πας στη μανούλα. Γιατί αυτό που έχεις, ήρθε η στιγμή που θέλει ειδική φροντίδα για να μη σε κολλήσουμε.»

 

Στη μανούλα;

 

«Δηλαδή; Δε θα ξαναπάμε σπίτι;»

 

«Δε θα ξαναπάμε. Αλλά θα δεις, εκεί θα έχει καλύτερο σπίτι και θα μένεις με τη μαμά και θα έχεις πολλάααα πολλάααα παιχνίδια.» Τα μάτια του τρέχουνε.

 

«Και δηλαδή, εσύ δε θα έρθεις μαζί;» Τώρα τρέχουνε και τα δικά μου.

 

 

 

***

 

 

 

Ο μπαμπάς με άφησε σε αυτή που γελάει άσχημα. Αυτή με έγδυσε και με έβαλε μέσα σε ένα τηλεφορεμέα. Τηλεμετορεφορέα. Ένα κουτί που απ’ έξω έχει κουμπάκια και μέσα καθρέφτη και μου είπε να κάτσω φρόνιμη. Κρυώνω όμως λίγο. Θα δω τη μαμά μου, αλλά ήθελα να έρθει μαζί και ο μπαμπάς. Κι εκείνος θα ήθελε να τη δει. Το ξέρω κι ας μη μου το είπε. Μου είπε όμως ότι μ’ αγαπάει και μου είπε να το θυμάμαι. Δε θα το ξέχναγα, αλλά του είπα ναι. Το στομάχι μου με πονάει. Θέλω να κάνω εμετό. Η πόρτα ανοίγει κι αυτή με τα στραβά δόντια με βγάζει έξω και μου βάζει ένα μπουρνούζι. Χαίρομαι που τη βλέπω, αλλά αυτή δε μου μιλάει. Το δωμάτιο που βγήκα είναι μεγάλο κι έχει κουμπάκια πολλά, σαν το άλλο. Ο μπαμπάς είπε να ρωτήσω για τη μαμά. «Κυρία, μήπως ξέρετε που είναι η μαμά μου;»

 

 

 

***

 

 

Βρυκόλακες. Βρυκόλακες είναι, σιχαμεροί. Αλλά όχι, μπορεί να μπολιάζουν τους στρατιώτες έποικους -ή όπως αλλιώς θέλουν να τους πουν- με το δικό μας αίμα. Μπορεί να μπολιάζουν τους πάντες με το αίμα μας. Αθάνατοι... χαχαχαχαχαχαχα... αθάνατοι και σκλάβοι σας για μια ζωή... μια ζωή που δεν τελειώνει ποτέ. Αλλά όχι. Όχι την Εύα μου.

 

Να τη, στιγμή δεν πέρασε από πάνω της. Λεπτό. Είναι όπως τη θυμάμαι. Εύα μου, κοριτσάκι μου. Θα σε κρατήσουν στο κλουβί. Εβδομήντα δύο χρόνια τώρα είμαι κλεισμένη εδώ μέσα. Εβδομήντα δύο. Και άντεξα τα πάντα. Άντεξα τη σιωπή, το ψέμα, την κοροϊδία. Μακριά από τον άντρα και το παιδί μου, μακριά από τον τόπο μου κλεισμένη σε αυτό το νοσοκομείο. Αλλά όχι αυτό. Όχι την Εύα μου εδώ...

 

Τόσο ψέμα... τόσο ψέμα για να μπορούμε να κάνουμε πόλεμο και να παίρνουμε τους πλανήτες των άλλων. Κανένα άλλο είδος δε θα το έκανε αυτό στους δικούς του. Μονάχα ο άνθρωπος. Το αίμα μας... το αίμα μας τους είναι τόσο πολύτιμο που το χρυσοπληρώνουν από παντού. Όποιος έχει εμάς έχει τον πλούτο κι όποιος έχει τον πλούτο μπορεί να φτάσει στους γαλαξίες και να δώσει το γλοιώδες όνομά του σε έναν πλανήτη, που για να τον κατακτήσει μπόλιασε χιλιάδες αθώους και τους έκανε στρατιώτες του. Τους μπόλιασε με το αίμα μας να γίνουν αθάνατοι, να μείνουν νέοι και τους έστειλε στη σφαγή τους, για να πάρει κι άλλη γη, κι άλλο πλούτο, κι άλλα κι άλλα... Τι ειρωνία;! Αχόρταγοι βρυκόλακες.

 

Όχι την Εύα μου όμως, όχι. Αν υπάρχει οποιοσδήποτε εκεί επάνω, θεός ή δαίμονας, την ψυχή μου του πουλάω. Όχι το κοριτσάκι μου, όχι. Αφήστε το, σας παρακαλώ, αφήστε το...

 

 

 

***

 

 

Αυτή είναι. Εκεί στο τζάμι που με κοιτάει. Είναι λίγο κουρασμένη και τα μαλλιά της είναι κομμένα κοντά αλλά είναι σίγουρα αυτή.

 

«Μαμά!» Τρέχω προς το μέρος της αλλά δυο τεράστια χέρια με αρπάζουν. «Άσε με, θέλω να πάω στη μαμά μου, άσε με σου λέω.» Αλλά δε μ’ αφήνει. Στριφογυρνάω στα χέρια του και προσπαθώ να φύγω. Με βάζει σε μια μεγάλη καρέκλα που μόλις κάθομαι μου πιάνει τα χέρια και τα πόδια μέσα σε κάτι κρίκους.

 

«ΜΑΜΑΑΑΑΑΑ!!!!!!»

 

Δε βλέπω από τα κλάμματα, δε μπορώ να σκουπίσω τα μάτια μου, τα χέρια μου δεν κουνιούνται.

 

«ΜΑΜΑΑααα!»

 

Γιατί; Τι θέλετε; Γιατί; Μανούλα μου, πάρε με από δω? μπορώ να τη δω, χτυπάει το τζάμι με τις γροθιές της και φωνάζει. Ένας άντρας με ρόμπες της κάνει μια ένεση και την παίρνει. Τη σέρνει πίσω του.

 

«ΜΑΜΑΑΑΑΑΑ!!!!!» Έφυγε. Πάει.

 

«Μαμάααα...» η φωνή μου έχει βραχνιάσει, δε βγαίνει. Πως θα μ’ ακούσει άμα δε μπορώ να τη φωνάξω. «Μαμάααα?.» ο άντρας που με έβαλε εδώ με πλησιάζει και σέρνει ένα πράγμα που μοιάζει με καλόγερο φορτωμένο με πολλά παλτά. Είναι σακουλάκια όμως, άδεια και μεγάλα. Μου βάζει στο χέρι ορό και μου σκουπίζει τα μάτια. Ξαναγεμίζουν αμέσως δάκρυα αλλά βλέπω το αίμα μου που βγαίνει στο σωληνάκι κι αρχίζει να χύνεται σε ένα σακουλάκι. Ζαλίζομαι.

 

«Μαμάααα...»

 

«Κάτσε φρόνιμη» λέει αυτός.

 

Γιατί; Μπορώ να κάνω κι αλλιώς; Ξαναβάζω τα κλάματα. Φεύγει. Η άλλη με τα στραβά δόντια στέκεται πιο πέρα. Θέλω το μπαμπά μου και το βιβλίο μου με τα παραμύθια. Θέλω να φύγω από δω... να φύγω, να φύγω, να φύγω... ο μπαμπάς μου είπε ψέματα. Θέλω το μπαμπά μου. θέλω να πάω σπίτι μου. Θυμάμαι το βρώμικο αρκουδάκι και την άλλη νοσοκόμα, εκείνη που με έστειλε εδώ, που μου το έδινε. Πόσο θα ήθελα να το είχα τώρα...

Edited April 19, 2009 by Nienor

[Cassandra Gotha]

Αμ αυτό δεν είναι εφ, είναι θρίλερ! Γαμώτο, μου τη δίνει να στενοχωριέμαι κι εσύ με στεναχώρησες!

 

(Βαθιά ανάσα)

Η ιστορία σου είναι πάρα πολύ καλά (και δυνατά) γραμμένη. Έβλεπα το κοριτσάκι με τον μπαμπά του, το πελώριο παγωτό της και το δικό του που έλιωνε στο χέρι. Μου άρεσε που τα έβλεπα όλα από τα μάτια ενός παιδιού. Και φυσικά, εκεί είναι το ανυπόφορο του θέματος, ότι συνεχίζουμε να βλέπουμε το τέλος μέσα από τα μάτια του παιδιού. Η παρένθεση-αλλαγή κάμερας με την μητέρα ήταν πολύ καλό σκηνοθετικό κόλπο. Λειτούργησε άψογα.

 

Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Μπράβο. (Γαμώτο, με στεναχώρησες).....

[Πυθαρίων]

Η περιγραφική σου ικανότητα, ο τρόπος που μεταφέρεις τις εικόνες, ισοδυναμεί με τα ομορφότερα σχήματα λόγου. Οι διάλογοι, υποκαθιστούν συχνά την αφήγηση μ' έναν έντεχνο τρόπο. Το σενάριο, touching. Μου άρεσε.

[alchemist]

Το διήγημά σου είναι εκπληκτικό. Το ύφος έχει μια ποιητικότητα η οποία ωστόσο πετυχαίνει να είναι εξαιρετικά οικεία. Η επιλογή σου να θέσεις σαν πρωταγωνιστή ένα μικρό κορίτσι προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στην ήδη φορτισμένη ατμόσφαιρα που επικρατεί. Η πλοκή κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, και με τις κατάλληλες αποκαλύψεις ολοκληρώνεται με εξαιρετικό τρόπο. Συγχαρητήρια!

[Guest roriconfan]

Πράγματι, ψιλο-θρίλερ, ψιλο-δράμα. Παίζει ωραία με την παιδική αθωότητα. Μου άρεσε, δε με ξετρέλανε αλλά δε βρήκα και τίποτα το άσχημο σε αυτό, οπότε γενικώς είναι ικανοποιητικό.

[Amandel]

Αμ αυτό δεν είναι εφ, είναι θρίλερ! Γαμώτο, μου τη δίνει να στενοχωριέμαι κι εσύ με στεναχώρησες!

 

(Βαθιά ανάσα)

Η ιστορία σου είναι πάρα πολύ καλά (και δυνατά) γραμμένη. Έβλεπα το κοριτσάκι με τον μπαμπά του, το πελώριο παγωτό της και το δικό του που έλιωνε στο χέρι. Μου άρεσε που τα έβλεπα όλα από τα μάτια ενός παιδιού. Και φυσικά, εκεί είναι το ανυπόφορο του θέματος, ότι συνεχίζουμε να βλέπουμε το τέλος μέσα από τα μάτια του παιδιού. Η παρένθεση-αλλαγή κάμερας με την μητέρα ήταν πολύ καλό σκηνοθετικό κόλπο. Λειτούργησε άψογα.

 

Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Μπράβο. (Γαμώτο, με στεναχώρησες).....

 

 

Θα προσυπογράψω την φίλτατη Cassandra.

Πολύ μελαγχολικό ρε γμτ. Και μένα με στενοχώρησες (αυτό μου έλειπε, ειδικά στην παρούσα φάση ).

Βέβαια το να σε αγγίζει κάτι σημαίνει κιόλας ότι το διήγημα κατάφερε το σκοπό του.

 

Δεν πιστεύω ότι είχε τόσο ΕΦ μέσα αλλά who cares. Μέτρησε.

[Δημήτρης]

Ότι ειπώθηκε μέχρι τώρα. Πολύ καλή ιστορία και πολύ καλή η σκέψη σου να την παρουσιάσεις από την οπτική γωνία του κοριτσιού. Γίνεται ακόμα καλύτερη έτσι. Περισσότερο θρίλερ παρά ε.φ. αλλά αφού πετυχαίνει τον σκοπό της να γίνει αρεστή its ok. Μπράβο.

[PiKei]

Το 'χεις. Για τα υπόλοιπα με κάλυψαν οι άλλοι. Well done.

[Nienor]

Σας ευχαριστώ πολύ που διαβάζετε και σχολιάζετε, όπως και για τα καλά σας λόγια.

 

Είναι μόλις το δεύτερο ολοκληρωμένο διήγημα εφ που γράφω ποτέ. (Για την ακρίβεια το πρώτο ήταν στο ΦΕΦΕ πέρσι.) Είμαι χαρούμενη και μόνο που κατάφερα να το ολοκληρώσω, αν και βλέπω ήδη σε αυτό πράγματα που θα τα έκανα διαφορετικά. Από μέρα σε μέρα αλλάζω γνώμη για αυτό. Περισσότερο ακόμη, από λέπτο σε λεπτό.

[Waylander]

Συνχαριτηρια και απο μενα αν και οπως ειπε και η Cassadra ηταν ψιλοδραμα και αυτο σε εριχνε σε μερικα σημεια.....Παραυτα χαλαλι σου αφου αποζιμειωνεις με τον τροπο γραφης σου...

[Nienor]

Σε ευχαριστώ πολύ κύριος.

 

Έχω μια ερωτησούλα, η οποία δεν πάει προς το τελευταίο σχόλιο, είναι γενικότερη κι αν μπορούσε να μου εξηγήσει κάποιος θα το εκτιμούσα:

Πώς το ότι είναι δράμα ή θρίλερ (που τέσπα κι εγώ για ψιλοφρίκης το πήγαινα, δεν έγινε κατά τύχη ) το κάνει λιγότερο ή περισσότερο εφ?

Εννοώ, δηλαδή, αν έχεις μια ιστορία αγάπης μεταξύ ενος ρομπότ κι ενός ανθρώπου, δεν είναι εφ επειδή είναι ιστορία αγάπης?

[Nihilio]

Πολύ ωραία απόδοση της ΟΓ του κοριτσιού και πολύ γερές φρίκες προς το τέλος της.

Αισθάνομαι όμως ότι η ιστορία όμως κάπου έχανε από τη δύναμή της: Πολύς νεκρός χώρος στην αρχή, που σε βάζουν μεν στη ψυχοσύνθεση της μικρής, αλλά οδηγούν σε ένα λίγο βιαστικό exposition στο τέλος, και αυτό με μια ξαφνική αλλαγή οπτικής γωνίας (αν έβαζες πχ έναν επιστήμονα να της τα εξηγεί όλα αυτά, θα ήταν πιο ομαλό πιστεύω - και ίσως και περισσότερο φρικιαστικό).

 

Αλλά δίνω τα συγχαρητήρια μου, στο τέλος το συναίσθημα που θέλεις να βγει βγαίνει.

 

ΥΓ: Και αφού στηρίζεται σε μια υπόθεση με (ψευδο)επιστημονική εξήγηση, είναι ΕΦ, όποιο κι αν είναι το θέμα της. Το Alien και το I am Legend πχ ΕΦ δε θεωρούνται;

[Nienor]

Αισθάνομαι όμως ότι η ιστορία όμως κάπου έχανε από τη δύναμή της: Πολύς νεκρός χώρος στην αρχή, που σε βάζουν μεν στη ψυχοσύνθεση της μικρής, αλλά οδηγούν σε ένα λίγο βιαστικό exposition στο τέλος, και αυτό με μια ξαφνική αλλαγή οπτικής γωνίας (αν έβαζες πχ έναν επιστήμονα να της τα εξηγεί όλα αυτά, θα ήταν πιο ομαλό πιστεύω - και ίσως και περισσότερο φρικιαστικό).

Ναι, κυρίως αυτό εννοούσα κι εγώ πως κάποια πράγματα θα ήθελα να τα είχα κάνει διαφορετικά. Δεν είμαι σίγουρη για τον επιστήμονα, αλλά είμαι σίγουρη πως του λείπει κάτι μεταξύ διαλόγου και σκηνών φινάλε. Και παρόλο που μου αρέσει το πέρασμα που έβγαλα από τη μικρή στη μάνα, θα προτιμούσα να μην αλλάξω οπτική πουθενά. Μόνο που δε μου έβγαινε με τίποτα. Άμα τελειώσουμε με το διαγωνισμό που θα έχουν περάσει και μερικές μέρες να το δω πιο καθαρά θα του φτιάξω διάφορα πραματάκια.

[tetartos]

Να μια Nienorιστορία! (btw χαίρομαι που την έγραψες!)

τι σημαίνει αυτό; Μπόλικο συναίσθημα, heartbreaking, πολύ καλή γραφή.

Τι άλλο σημαίνει; Εστίαση στους ανθρώπους και τη σχέση τους και όχι τόσο στα γεγονότα, τις εξηγήσεις.

 

Όμορφη ιστορία. Το σουφου κομμάτι δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο. Γιατί δε μεγάλωσε η κόρη; Τι σχέση έχει το αίμα τους με τους στρατιώτες; Περισσότερες απορίες παρά εξηγήσεις. Για δε την κορούλα, πόσων χρονών είναι και ξέρει και τους βρυκόλακες;

 

Συνολικά μια όμορφη, μελαγχολική ιστορία. Μια Nienorιστορία!

[Nienor]

Η κορούλα είναι είτε 2 είτε 72 ετών... Πάρτο όπως θέλεις. Ανάλογα από που μετράει κανείς. ;)

Θα σου απαντήσω τα υπόλοιπα όταν τελειώσουμε γιατί δε θέλω να παίξουνε ρόλο πράγματα που δε βλέπεις μέσα στην ιστορία. Όμως, θα ήθελα να τα βλέπεις (όχι μόνο εσύ προφανώς) και θα τη φτιάξω άμα τελειώσει ο διαγωνισμός (2η φορά που το λέω, ναι, μάλλον το εννοώ )

[tetartos]

Θα σου απαντήσω τα υπόλοιπα όταν τελειώσουμε γιατί δε θέλω να παίξουνε ρόλο πράγματα που δε βλέπεις μέσα στην ιστορία.

 

Πολύ χαίρομαι που υπάρχει κάποιος ακόμα που συμμερίζεται αυτήν την άποψη! Βαριέμαι τους συγγραφείς που πρέπει να εξηγήσουν τι εννοούσαν...

[Cassandra Gotha]

και οπως ειπε και η Cassadra ηταν ψιλοδραμα και αυτο σε εριχνε σε μερικα σημεια..

Να με συγχωρείτε κύριε, αλλά καθόλου αυτό δεν εννοούσα! :tongue: Δράμα είναι, αλλά αυτό δεν "ρίχνει" την ιστορία καθόλου!

[TheTregorian]

πω πω... πολύ δραματικό! Μια διαφορετική προσέγγιση του θέματος, πολυ ωραία! Μ' άρεσε πάρα πολύ η παιδίκή αθωότητα που πρόβαλλες και φυσικά το κείμενο σου που ως συνήθως είναι γραμμένο με αρετές! Μπράβο και καλή επιτυχία!!

[Naroualis]

Μ’ αρέσει: Η φράση «Αχά, να το πάλι», όταν ο μπαμπάς χαϊδεύει τα μαλλιά της μικρής. Οι σκέψεις της μικρής. (Ω, ποιον κοροϊδεύω; Όλα μου αρέσανε, ρε baby. Όλα.)

 

Δε μ’ αρέσει: Η αλλαγή της οπτικής γωνίας από τη μικρή στη μαμά. Εύκολη λύση τη θεωρώ, θα μπορούσες να το κάνεις καλύτερα, έχεις αυτήν την ικανότητα.

 

Στο σύνολο: Τη διάβασα μια φορά βιαστικά και δυσκολεύτηκα να τη διαβάσω δεύτερη για να μπορέσω να καταγράψω τις παρατηρήσεις μου. Αυτό σημαίνει ότι είναι μια ιστορία γραμμένη με τρόπο που να προκαλεί συναισθήματα κι αυτό δείχνει τη δύναμή της.

[Nephilim]

Τη διαβασα την ιστορια και μου αρεσε παρα πολυ.

 

Κι αυτη η εναλλαγη συναισθηματων... roller coaster κανονικο... που δημιουργειται απο την αθωα/αφελη συμπεριφορα της μικρης, την επιτηδευμενα συγκινισιακα φορτισμενη ατμοσφαιρα που δημιουργει ο πατερας... που ξερει που και γιατι στελνει τη κορη του, ως και το ξεσπασμα της μανας και τη καταληξη της μικρης, ειναι απιστευτη και σε κραταει προσηλωμενο μεχρι το τελος.

 

Και οι περιγραφες μ'αρεσουν πολυ δινουν στιγμα του χωρου και του χρονου και τα κανουν ολα απ΄τη μια να φανταζουν οικια και κοντινα κι απ'την αλλη απομακρα και "τρομακτικα".

 

Αυτα... δε θελω να "πω" κατι αλλο... δε χρειαζεται...

[month]

Και μπαίνει στον τηλεμεταφορέα, και η ιστορία αλλάζει ύφος και γαλαξία... Και σου δίνει αυτό ακριβώς που θέλεις με αρκετή δύναμη ώστε να ζαλιστείς, όχι απο την αφαίμαξη, αλλά απο το σοκ.

[Solonor]

Μου άρεσε πάρα πολύ! Δραματικό και η αφήγηση της μικρής πολύ πετυχημένη και ακριβής. Μονάχα η αλλαγή προσώπου με ξένισε λίγο δίχως όμως να το χάσω. Πολύ καλό, μπράβο!

[khar]

Πολύ καλή γραφή και επίσης πολύ καλή πλοκή. Οι αποκαλύψεις έρχονται σταδιακά, ομαλά και απολύτως φυσικά. Εξαιρετική η περιγραφή της «μικρής», και αρκετά σοκαριστική η αποκάλυψη για το που είναι η μαμά. Δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια να αναπνεύσεις. Αν και προσωπικά πάντα αναζητώ μια οδό διαφυγής, αυτό το διήγημα δεν σου δίνει καμία. Υπάρχουν μερικά βασικά επιστημονικά ερωτήματα, όπως γιατί η μικρή είναι μικρή ενώ η μητέρα της πρόλαβε να μεγαλώσει. Επίσης γιατί δεν χρησιμοποιούν κατευθείαν τα γονίδιά τους (η τεχνολογία δείχνει τρομερά εξελιγμένη για να μην έχει καταφέρει αυτό), γιατί δεν τις αναπαράγουν ώστε να έχουν πολλές;

Το_στίγμα_των_αθανάτων_σ_όλια.doc

[Glowleaf]

Η επιλογη της οπτικης γωνιας ηταν καλη. Οι λεξεις που δεν μπορει να πει, και τα πραγματα στα οποια εστιαζει το κοριτσακι ηταν πολυ καλα. Η αλλαγη της οπτικης με την μανα δουλεψε (πετυχημενα λογω της αγριας γλωσσας και της αντιθεσης) σαν μια σφαλιαρα.

Επισης, η αποψη μου ειναι οτι δεν χρειαζεται να εξηγησεις το γιατι και πως της ιστοριας. Αυτα καταλαβαινει το κοριτσακι, αυτα μαθαινουμε.

[DinoHajiyorgi]

Αχ Nienor, αχ! Πως τόλμησες τέτοια ιστορία; Πως τη σήκωσε η καρδιά σου;

 

Καταπληκτικό σκηνικό επιστημονικής φαντασίας, ιστορία όμως…γεμάτη καρδιά Κιάρας. Δεν έχω ιδέα πως θα μπορούσες να πεις την ιστορία σου ολοκληρωμένη χωρίς την αλλαγή οπτικής που επιχειρείς στο τέλος. Δεν έχω να προτείνω κάποια λύση. Εκτός κι αν ήταν όλο γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο. Καταλαβαίνω βέβαια πως ήθελες την οπτική ενός παιδιού, πως όμως ένα παιδί παραμένει παιδί επί εβδομήντα δύο χρόνια; Θα έπρεπε να έχει πλέον τη σοφία και την οξυδέρκεια μιας γριάς γυναίκας.

 

Μικρό το κακό. Η γραφή σου, και το συναίσθημα που επικοινωνείς, κερδίζει τις εντυπώσεις.