Το στίγμα των αθανάτων

[Glowleaf]

πως όμως ένα παιδί παραμένει παιδί επί εβδομήντα δύο χρόνια; Θα έπρεπε να έχει πλέον τη σοφία και την οξυδέρκεια μιας γριάς γυναίκας

Οχι, αν βιολογικα παραμενει απαραλλαχτο, το μυαλο ενος διχρονου δεν ειναι πληρως ανεπτυγμενο.

[dagoncult]

Το κοριτσάκι είναι όλα τα λεφτά. ''Έπιασες'' την ψυχολογία του και μας παρουσίασες έναν ακόμα ενδιαφέρων πρωταγωνιστή σ’ αυτόν τον διαγωνισμό. Η ιδέα της χρησιμοποίησης των αθανάτων είναι επίσης αξιόλογη και καλό είναι και το ‘’κρα’’ που πέφτει στους υπόλοιπους πλουτοκράτορες, πολεμοκάπηλους και λοιπούς θνητούς. Μία παρατήρήση που όπως βλέπω έχει διατυπωθεί: Αν η μικρή είναι πάνω από εβδομήντα, σκέφτομαι πως η συμπεριφορά της ίσως θα έπρεπε να είναι διαφορετική από αυτήν ενός παιδιού. Ίσως θα ήταν πιο σοφή... μου φαίνεται. Από την άλλη... αν ο εγκέφαλός της είναι στα δύο έτη... τι να πάρει γραμμη... Δεν έχει σημασία Το να έχει τις φυσιολογικές αντιδράσεις ενός κοριτσιού στην ηλικία της είναι οκ, κολλάει στην ιστορία.

[Waylander]

Σε ευχαριστώ πολύ κύριος.

 

Έχω μια ερωτησούλα, η οποία δεν πάει προς το τελευταίο σχόλιο, είναι γενικότερη κι αν μπορούσε να μου εξηγήσει κάποιος θα το εκτιμούσα:

Πώς το ότι είναι δράμα ή θρίλερ (που τέσπα κι εγώ για ψιλοφρίκης το πήγαινα, δεν έγινε κατά τύχη ) το κάνει λιγότερο ή περισσότερο εφ?

Εννοώ, δηλαδή, αν έχεις μια ιστορία αγάπης μεταξύ ενος ρομπότ κι ενός ανθρώπου, δεν είναι εφ επειδή είναι ιστορία αγάπης?

 

 

 

Οταν ειπα οτι σε ψιλοεριχνε δεν εννοουσα οτι εριχνε το επιπεδο του αναγνωσματος αλλα οτι εριχνε εμενα ψιχολογικα....Εννοητε οτι ενα δραμα, θριλερ η ιστορια αγαπης μπορει να ειναι και ιστορια εφ παραλληλα...

[northerain]

Δεν έχω να πώ πολλά γιατί τεχνικά είναι άριστη, οπότε δεν μπορώ να ''διορθώσω τιποτα''. Είναι πολύ καλή ιστορία, με πολύ ρεαλιστικό παιδικό POV (πράγμα σπάνιο, είτε γελοίο βγαίνει, είτε ψεύτικο).

Δεν ξέρω αν βιάστηκες, αλλά προς το τέλος παρατηρώ μια βιασύνη στην ιστορία (κόντευες το όριο λέξεων ίσως?). Ενώ νωρίτερα ήταν λεπτομερές και αργό, το τέλος έρχεται βιαστικά. Η αλλαγή POV δεν μου άρεσε τόσο, αν και θα μπορούσε να λειτουργήσει αν ήταν μεγαλύτερο μέρος του διηγήματος.

Πέρα απο αυτό το μικρό πρόβλημα δεν υπάρχει κάτι άλλο αρνητικό. Well done!

[constantinos]

Άλλη μια ιστορία που μπόρεσε να μου μεταφέρει συναίσθημα. Σαν ιδέα επίσης δεν είχε κάτι πρωτότυπο αλλά νομίζω ότι Κιάρα δε σε ενδιέφερε η πρωτοτυπία της αλλά να αγγίξεις το συναίσθημα του αναγνώστη. Σ’ εμένα το κατάφερες παρά τις κάποιες λογικές ασυνέχειες. Το κοριτσάκι ήταν όμορφα σκιαγραφημένο και η μόνη ένσταση είναι το εμβόλιμο επεξηγηματικό κομμάτι της μαμάς του. Έπρεπε να βρεις άλλο τρόπο να δώσεις τις εξηγήσεις. Ίσως μέσα από τις σκέψεις του πατέρα που ο ρόλος του από την αρχή βαραίνει περισσότερο από της μητέρας.

[aScannerDarkly]

Είχα την περιέργεια να διαβάσω μια ΕΦ ιστορία σου. Το αποτέλεσμα; Είτε μάγοι, είτε ρομπότ, ή μυστηριώδεις γυναίκες ή τρελλοί επιστήμονες, τελικά μικρή διαφορά έχει. Πάλι μας ισοπέδωσες. Από τις πρώτες γραμμές το κατάλαβα. Έπαιζες για πρώτη θέση. Κάτι ήξερα και την άφησα για το τέλος.

 

 

 

Και για να κάνω και μια παρατήρηση, ναι, κι εμένα δεν μου άρεσε η αλλαγή οπτικής γωνίας. Όχι ότι από μόνο του είναι κάτι κακό, αλλά: α) Συμβαίνει μόνο μία φορά και για πολύ μικρή έκταση κειμένου, κάτι που μυρίζει «δεν ήθελα να το κάνω, αλλά δεν γινόταν αλλιώς». β) Και το ίδιο το κείμενο σε αυτό το κομμάτι μου φαίνεται πολύ αδύναμο σε σχέση με το υπόλοιπο. Και δεν είναι μόνο ότι είχα μπει για τα καλά στο πετσί του κοριτσιού, η απόδοση των συναισθημάτων μου φαίνεται αδέξια για τα μέτρα σου.

 

(Αναρωτιέμαι κι εγώ γιατί το κορίτσι δεν μεγάλωσε, σαν τη μάνα του, αλλά προτιμώ να μην με ενδιαφέρει).

 

 

 

Όλα αυτά βέβαια, απλά και μόνο για να γίνει άψογη μια ήδη καταπληκτική ιστορία.

[Nienor]

Σαν ιδέα επίσης δεν είχε κάτι πρωτότυπο αλλά νομίζω ότι Κιάρα δε σε ενδιέφερε η πρωτοτυπία της αλλά να αγγίξεις το συναίσθημα του αναγνώστη.

Αυτό είναι ποστ σημείωση: θέλω τόσο πολύ να θυμηθώ να σου απαντήσω σε αυτό! Ευχαριστώ που το λες κιόλας, αλλά το θέλω τόσο να το θυμηθώ κι άμα δείτε και λήξει η ψηφοφορία και το ξεχνάω, please, ας μου το θυμίζει κάποιος!

 

 

Σας ευχαριστώ όλους που διαβάζετε και σχολιάζετε για άλλη μια φορά

 

Υ.Γ. khar θα ήθελα επίσης πολύ να βρεις το κουράγιο να της ρίξεις μια ματιά όταν τη διορθώσω. Όχι ότι σκοπεύω να έχει απάντηση για όλα, αλλά για κάνα δυο πραγματάκια με βοηθάς πάρα πολύ.

[khar]

Υ.Γ. khar θα ήθελα επίσης πολύ να βρεις το κουράγιο να της ρίξεις μια ματιά όταν τη διορθώσω. Όχι ότι σκοπεύω να έχει απάντηση για όλα, αλλά για κάνα δυο πραγματάκια με βοηθάς πάρα πολύ.

 

Κανένα πρόβλημα, αρκεί να σου πάρει λίγο χρόνο να τη διορθώσεις (κανά μήνα ας πούμε) , γιατί πλάκωσαν πολλά διηγήματα και εκτός sff.

[mman]

(Πριν το ξύλο, να πω ότι κατά τη γνώμη μου το διήγημα αυτό, άσχετα με το πόσο θρίλερ ή δράμα είναι, ανήκει ξεκάθαρα στον χώρο της Ε.Φ., αφού αν αφαιρέσουμε το Ε.Φ. στοιχείο δεν υπάρχει διήγημα. Το να είναι ένα έργο πολύ θρίλερ ή πολύ δράμα ή πολύ ερωτικό, ή πολύ χιουμοριστικό δεν το κάνει λιγότερο Ε.Φ. αν η υπόθεσή του απαιτεί ένα Ε.Φ. στοιχείο.)

 

Κιάρα, πριν συνεχίσεις παρακάτω, φόρα μασέλα και κράνος μποξέρ!

 

-Ιδανικά (κι αυτό το έχεις καταλάβει ήδη) δεν θέλεις να αλλάξεις οπτική γωνία όταν μάλιστα αυτό γίνεται για τόσο λίγο. Αφηγήτρια είναι η μικρή. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να ενσωματώσεις τις πληροφορίες και τα συναισθήματα της μητέρας, στην αφήγηση της κόρης. Δεν είναι ανάγκη αυτό να γίνει με λεπτομέρεια. Ειδικά τα συναισθήματα μπορεί πολύ εύκολα να τα συμπληρώσει η φαντασία του αναγνώστη.

 

-Όλοι καταλαβαίνουμε την αφηγηματική και δραματουργική αναγκαιότητα του να παραμείνει μικρή η μικρή αλλά θα πρέπει να το δικαιολογήσεις κάπως. Εδώ χωράει και λίγη συγγραφική αυθαιρεσία. Μπορείς να επινοήσεις μια παραλλαγή της «πάθησης» της μητέρας που σταματάει την ανάπτυξη πολύ νωρίτερα –ή κάτι πιο κομψό που δεν μου έρχεται τώρα. Πάντως κάτι πρέπει να κάνεις γι αυτό γιατί υπονομεύει τον τόσο πετυχημένο φορέα της ιστορίας σου –το κοριτσάκι.

 

-Μιλώντας για τη μικρή, είναι κάπως δύσκολο να φανταστούμε ότι επί εβδομήντα περίπου χρόνια δεν θα είχε μάθει τίποτα απ’ όλα αυτά. Η κοινωνία θα ήταν πολύ σκληρή μαζί της. Κάποιοι καλοθελητές θα της είχαν σφυρίξει την αλήθεια και τη μοίρα της. Πρέπει να αναφέρεις με ποιο τρόπο ο πατέρας της την προστάτευε από κάτι τέτοιο. Και γιατί την παίρνουν τώρα, μετά από 70 χρόνια, και όχι νωρίτερα; Μήπως λοιπόν πρέπει να μικρύνεις αυτό το μεσοδιάστημα των 70 χρόνων;

 

-Οι «κακοί» δεν είχαν κανένα λόγο να επιτρέψουν σε μάνα και κόρη να συναντηθούν, οπότε η καλύτερη σκηνή σου πάσχει από φυσικότητα / αληθοφάνεια. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο αυτό να έρθει πιο αβίαστα. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, και ξέρω επίσης ότι το διήγημα έχει τρελή ανάγκη αυτή τη σκηνή, απλώς δεν προκύπτει φυσικά και του χαλάει τη γλύκα πίκρα. Έτσι όπως είναι φαίνεται σαν τη μητέρα να την έχουν εκεί μόνο και μόνο για να την δει ο αναγνώστης. Διόρθωσε αυτό μόνο και θα έχεις κάνει ένα σημαντικό άλμα ποιότητας.

 

Γενικά, το μικρό του μέγεθος σου δίνει τη δυνατότητα να ενσωματώσεις αρμονικά όσες εξηγήσεις / περιορισμούς χρειάζεται.

 

+Σου είχα γράψει αλλού ότι τα διηγήματά σου έχουν ατμόσφαιρα και μόλις αποκτήσουν και υπόθεση θα μας στείλεις. Λοιπόν, μάντεψε: Αυτό έχει υπόθεση! Ένα ενδιαφέρον παραμύθι και μια πολύ καλή προσπάθεια για κατασκευή τουλάχιστον ενός ζωντανού χαρακτήρα. Επίσης, συμβαίνουν πράγματα. Το παραμύθι έχει αρχή, μέση, τέλος και κυρίως κορύφωση. Και φυσικά το παραμύθι έχει

 

+Συναίσθημα! Αυτό αντισταθμίζει / κουκουλώνει πολλά από τα παραπάνω προβλήματα (τα οποία φυσικά πάντως θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να λύσεις) και πραγματικά απογειώνει την ιστορία σου.

 

Κι αν δεν το κατάλαβες από την έκταση του σχόλιού μου και μόνο, το διήγημα αυτό

 

-ήταν σαφώς καλύτερο από την άλλη προσπάθειά σου στην Ε.Φ.

 

-ήταν (λόγω κορύφωσης) ίσως το καλύτερό σου που έχω διαβάσει

 

-όχι απλώς μου άρεσε, αλλά το βρήκα από τα καλύτερα του διαγωνισμού.

 

Μήπως (λέω τώρα εγώ) πρέπει να αρχίσεις να έρχεσαι (και) προς τα Ε.Φ. μέρη μας; ;)

Edited April 26, 2009 by mman

[Glowleaf]

-Ιδανικά (κι αυτό το έχεις καταλάβει ήδη) δεν θέλεις να αλλάξεις οπτική γωνία όταν μάλιστα αυτό γίνεται για τόσο λίγο. Αφηγήτρια είναι η μικρή. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να ενσωματώσεις τις πληροφορίες και τα συναισθήματα της μητέρας, στην αφήγηση της κόρης. Δεν είναι ανάγκη αυτό να γίνει με λεπτομέρεια. Ειδικά τα συναισθήματα μπορεί πολύ εύκολα να τα συμπληρώσει η φαντασία του αναγνώστη.

 

Αγνοω το υπολοιπο ranting/bitching του Μιχαλη και επικεντρωνομαι σε αυτο. Επειδη η αλλαγη οπτικης γωνιας οπως καταλαβες ειναι κατι που "πρεπει, αλλα ξινιζει", προτεινω μια θαρραλεα ιδεα.

Μπορεις την στιγμη που συναντιονται οι δυο τους να εισαγεις μια τηλεπαθητικη συνδεση. Την μικρη να ακουει τις σκεψεις της μανας της (και εκει μπορεις να τις κανεις πραγματικα οργισμενες και χαοτικες, σκεψεις ειναι) και να τις ερμηνευσει με τον δικο της(σου?) μοναδικο τροπο. Στο πως και στο γιατι, αν τολμησει καποιος να αναφερει οτι η τηλεπαθεια δεν ειναι εφ, κολλησε τους στην μαπα τα αποτελεσματα της Σοβιετικης Ενωσης για ψιονικα πειραματα, που σκοτωναν ενα κουνελακι στην αλλη ακρη του κοσμου και παρατηρουσαν εγκεφαλικη υπερδιεγερση στην μαμα κουνελα.

 

Αν νιωθεις πραγματικα θαρραλεα, τοτε αντι για τηλεπαθεια μπορεις να εισαγεις εμπαθεια (τηλεσυναισθημα) αλλα αυτο δεν αποδεικνυεται επιστημονικα.

Edited April 26, 2009 by Glowleaf

[Nienor]

Μιχάλη, με σκλαβώνεις. Ευχαριστώ.

Glow ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! Μου ήρθε κάτι (μάλλον στον ύπνο μου, γιατί ξύπνησα με αυτό στο κεφάλι μου) το οποίο μόλις μου το συμπλήρωσες εξαιρετικά αποτελεσματικά...

[Tiessa]

Δεν επιτρέπεται να μας κάνεις να κλαίμε πάνω από τα πληκτρολόγια, το ξέρεις;!

Το ψυλιάστηκα από τις πρώτες γραμμές, με το παιδάκι και τους γιατρούς και το παγωτό, ότι κάτι πολύ κακό θα γίνει - το έχει και η λέξη στίγμα- αλλά, να πάρει, δεν είχα προετοιμαστεί για κάτι τόσο ζόρικο.

 

Φυσικά, σαν κακός δαίμων, που έχει διαβάσει περισσότερη ε.φ. κι ας γράφει περισσότερη φάντασυ, έχω κάποιες ενστάσεις σε ορισμένα σημεία αληφοφάνειας, που ήδη επεσήμαναν και οι προηγούμενοι, όπως γιατί πέρασαν τόσα χρόνια μέχρι να την πάρουν για να τη χρησιμοποιήσουν.

Το γιατί μεγάλωσε η μαμά και όχι η κόρη, δεν ξέρω αν κάνω λάθος και δεν θέλω να επηρεάσω κανέναν με λάθος ιδέες, γι αυτό και τα tags

 

 

μπορεί και να δικαιολογείται με την εξέλιξη της τεχνολογίας την οποία αναφέρεις. Ίσως αυτές οι εξετάσεις να μην είναι απλές εξετάσεις, αλλά να της χορηγούν και κάτι που εμποδίζει την ανάπτυξη, ενώ τον καιρό που ήταν μικρή η μαμά να μην υπήρχε είτε η δυνατότητα είτε η ανάγκη να γίνει.

 

 

 

Πάντως, πέρα από επιστημονικά ή συναισθηματικά, το διήγημα εκμεταλλεύτηκε πολύ ωραία μια πολύ καλή ιδέα και αυτό το ανεβάζει πάρα πολύ ψηλά.

Α, και Υ.Γ. Εμένα δε με πείραξε καθόλου η αλλαγή οπτικής γωνίας.

[Nienor]

Πριν να σας απαντήσω σε μερικά πραγματάκια από αυτά που ήθελα από πριν πρέπει να σας πω ότι έχω κάνει ένα φανταστρουμφικό λάθος Εκεί που λέει η μαμά "εβδομήντα δύο χρόνια εδώ μέσα" ε, και προφανώς δεν είναι εβδομηνταδύο... εβδομήντα είναι...

 

 

 

khar:

Υπάρχουν μερικά βασικά επιστημονικά ερωτήματα, όπως γιατί η μικρή είναι μικρή ενώ η μητέρα της πρόλαβε να μεγαλώσει. Επίσης γιατί δεν χρησιμοποιούν κατευθείαν τα γονίδιά τους (η τεχνολογία δείχνει τρομερά εξελιγμένη για να μην έχει καταφέρει αυτό), γιατί δεν τις αναπαράγουν ώστε να έχουν πολλές;

Αυτά τα δύο ερωτήματα είναι ερωτήματα που δε μου είχαν καν περάσει από το μυαλό πριν να μου τα γράψεις. Ακόμα δεν έχω απάντηση...

 

Ντίνο:

Αχ Nienor, αχ! Πως τόλμησες τέτοια ιστορία; Πως τη σήκωσε η καρδιά σου;

Είναι φιξιόν μάι φρεντ... φιξιον, παραμύθι, αλήθεια στο λέω... Από το μυαλό μου το έβγαλα

 

Glow:

Οχι, αν βιολογικα παραμενει απαραλλαχτο, το μυαλο ενος διχρονου δεν ειναι πληρως ανεπτυγμενο.

Αν και νομίζω πως αυτό είναι κάτι που δε στέκει επιστημονικά, σαν κεντρική ιδέα αυτό υπήρχε στο μυαλό μου. Μια κάποια οξυδέρκεια για τα ελάχιστα βιολογικά της χρόνια και το ότι είναι ακόμα παιδάκι ταυτόχρονα σε σχέση με τα πραγματικά της χρόνια. Και παρόλο που δε στέκει επιστημονικά, δε θα αλλάξω τη συγκεκριμένη ιδέα, μου αρέσει ακόμα

 

Μman:

Κιάρα, πριν συνεχίσεις παρακάτω, φόρα μασέλα και κράνος μποξέρ! boxing.gif

Μιχάλη ποτέ δε χρειάζομαι τέτοια πράγματα σε σχόλια. Ειδικά στα δικά σου που είναι από τα καλύτερα που κυκλοφορούν εκεί έξω

Οι «κακοί» δεν είχαν κανένα λόγο να επιτρέψουν σε μάνα και κόρη να συναντηθούν

Ναι γαμώτο... ναι. Δεν είχαν κανέναν. Κι αφού δεν κατάφερα να βρω κανέναν, το έκανα γαργάρα και τις συνάντησα Κι εμένα με ενοχλούσε όμως εξαρχής αυτό.

 

Tiessa:

Δεν επιτρέπεται να μας κάνεις να κλαίμε πάνω από τα πληκτρολόγια, το ξέρεις;!

Είναι αντισυνταγματικό λες ε?

μπορεί και να δικαιολογείται με την εξέλιξη της τεχνολογίας την οποία αναφέρεις. Ίσως αυτές οι εξετάσεις να μην είναι απλές εξετάσεις, αλλά να της χορηγούν και κάτι που εμποδίζει την ανάπτυξη, ενώ τον καιρό που ήταν μικρή η μαμά να μην υπήρχε είτε η δυνατότητα είτε η ανάγκη να γίνει.

Όσο αφορά το πως έγινε το συγκεκριμένο, εγώ είχα απλά στο μυαλό μου ότι ο χρόνος της εξέλιξης του "στίγματος" είναι διαφορετικός για τον κάθε άνθρωπο. Μου είχε φανεί απλό σα σύληψη και δε με απασχόλησε πολύ. Όπως ούτε και το γιατί να μην την πάρουν από τη στιγμή που σταμάτησε να μεγαλώνει. Τώρα, κάτι έχω σκεφτεί, αλλά θα δούμε αν θα δουλέψει κι αυτό.

 

 

 

Κι ένα γενικότερο, που θα ήθελα να το απαντήσω στον Κωνσταντίνο περισσότερο επειδή μου δίνει το δικαίωμα να το δηλώσω, και όχι προσωπικά:

Σαν ιδέα επίσης δεν είχε κάτι πρωτότυπο αλλά νομίζω ότι Κιάρα δε σε ενδιέφερε η πρωτοτυπία της αλλά να αγγίξεις το συναίσθημα του αναγνώστη.

Ποτέ δε γράφω μόνο για να αγγίξω το συναίσθημα του αναγνώστη. Σε απλά μοντέρνα ελληνικά, δε γράφω όπως γράφω για να σας κάνω τσιμπούρδελα, αλήθεια το λέω! Απλά όταν ένα θέμα, μια ιδέα, έχει αγγίξει εμένα πρώτα συνήθως βγαίνει κάπως έτσι. Και από ότι έχω δει μέχρι στιγμής, αν αγγίξει εμένα, αγγίζει και τους άλλους, αν δεν αγγίζει πρώτα εμένα... που να χτυπιέμαι κάτω μέχρι να γίνω στρουμφάκι δε μπορώ ποτέ να το κάνω να βγάλει συναίσθημα. Παίζει να άργησα να το καταλάβω ότι συμβαίνει, αλλά το κατάλαβα και το μοιράζομαι

 

 

Σας ευχαριστώ πολύ για άλλη μια φορά για τα απίστευτα χρήσιμα σχόλιά σας και για τα καλά σας λόγια

Edited April 30, 2009 by Nienor

[mman]

[...] Σε απλά μοντέρνα ελληνικά, δε γράφω όπως γράφω για να σας κάνω τσιμπούρδελα, αλήθεια το λέω! [...]

Επειδή μ' αρέσει που σε κάθε ποστ (ευτυχώς εκτός από τα διηγήματα) δεν γράφεις, αλλά μιλάς -η γλώσσα σου είναι ανάλαφρα προφορική κι αυτό φαίνεται σχεδόν σε κάθε πρόταση, και

Επειδή ποτέ δεν είναι αργά για να μαθαίνει κανείς καινούριες λεξούλες,

 

Τι σημαίνει η έκφραση "σας κάνω τσιμπούρδελα;"

Φαίνεται μια πολύ γεμάτη λέξη -γεμίζει το στόμα γαμώτο, μέχρι και το πληκτρολόγιο το καταλαβαίνει. Δηλαδή, (για να γίνω λίγο Κιάρα) δηλαδή, ναι, αυτό θέλω πραγματικά να το μάθω...

[Nienor]

Αντιγράφοντας από το Κιαρίδιον λεξικόν:

 

τσιμπούρδελο, το, ουσ. ουδ. (ενίοτε χρησιμοποιείται και σαν μετοχή ή επίθετο: "τσιμπούρδελο μπαγάσας"--> ο μπαγάσας που δεν την παλεύει με το μπαγασιλίκι του... άπαπα!) Κλ. το τσιμπούρδελο, του τσιμπουρδέλου, το τσιμπούρδελο, (ω!) τσιμπούρδελο, τα τσιμπούρδελα, των τσιμπουρδέλων, τα τσιμπούρδελα, (ω!) τσιμπούρδελα. Μπουρδέλο με αύξηση -τσι- (όπως στο τσιτσιμπύρα, τσιτσί -βρώσιμο είδος ιδιωματισμός-, τσι-γάρο, όπου κάνει το γάρο νόμιμο). Χρήση στην ελληνική γλώσσα 1) ως περιγραφικό συναισθηματικής κατάστασης σημαντικό: "Με έκανες τσιμπούρδελο": "μου τη δίνει να στενοχωριέμαι κι εσύ με στεναχώρησες" Cassandra Gotha, "Πολύ μελαγχολικό ρε γμτ. Και μένα με στενοχώρησες" Amandel κτλ. 2) ως περιγραφικό κατάστασης χώρου σημαντικό: "Βρήκα το τόπικ τσιμπούρδελο" -παραπομπή στα λήμματα "χρήση αγγλικής γλώσσας σε ΔΣΣΙ", "ανολοκλήρωτα φάντασυ διηγήματα" κτλ. 3) ως βρώσεως σημαντικό "τσίμπα ένα τσιμπούρδελο": "φάε ένα πατατάκι/γαριδάκι/δρακουλίνι/κτλ" Έννοιες της λέξης ενδεχομένως έχουν παραληφθεί, χρησιμοποιείται σε κάθε πιθανή κατάσταση της καθημερινότητας.

 

 

Ελπίζω πως σε έχω καλύψει...

[mman]

Ελπίζω πως σε έχω καλύψει...

Μορ δαν άι έβερ ντιμντ οφ. Τόσο που σκέφτομαι ν' αρχίσω το τσι-γάρο... ;)