Το ξύπνημα

[tetartos]

Όνομα Συγγραφέα: Γιώργος Τέταρτος

Είδος: Επιστημονική φαντασία

Βία; Λιγουλάκι

Σεξ; Καθόλου όμως

Αριθμός Λέξεων: 2171

Αυτοτελής; Ναι

 

 

 

 

 

 

Το ξύπνημα

 

Συνήλθα. Ήταν σα να ξημερώνει μες στο μυαλό μου. Αναδύθηκα από έναν ωκεανό ονείρου και ο ύπνος με άφησε σιγά-σιγά σα σταγόνες που πέφτουν από πάνω μου. Μετά από δευτερόλεπτα, που μου φάνηκαν μέρες ολόκληρες, αντιλήφθηκα την ανάσα μου κι ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει καθησυχαστικά. Χίλιες βελόνες τρύπησαν απότομα όλο μου το κορμί και μια-μια εξαφανίστηκαν μέχρι την τελευταία. Δεν είχα δύναμη ούτε τα βλέφαρά μου να κουνήσω. Μετά από λίγο -λεπτά; ώρες; μέρες;- βρήκα το κουράγιο και άνοιξα τα μάτια μου. Μια υποψία φωτός έφτασε, για να καταλάβω ότι βρισκόμουν σε έναν εγκαταλειμμένο υπόνομο ή κάτι παρόμοιο. Χρειάστηκε πολύ προσπάθεια για να κάνω τα δάχτυλα των χεριών μου να σαλέψουν. Σιγά-σιγά όμως ανέκτησα τις δυνάμεις μου και άρχισα να σέρνομαι προς τα εκεί που μάντευα ότι ήταν η έξοδος.

 

Λάνκαρτον, Αγγλική εξοχή, 17 Ιανουαρίου 1819

Έχει λίγες εβδομάδες που η Κάρυ με βρήκε μισολιπόθυμο κάτω από τη γέφυρα. Είναι ένας πολύ γλυκός και συμπονετικός άνθρωπος. Με πήρε στο σπίτι της και με φρόντισε μέχρι να δυναμώσω, χωρίς να μου κάνει ούτε μια ερώτηση. Και να με ρωτούσε, βέβαια, δε θα μπορούσα να της απαντήσω. Η μνήμη μου είναι κενή και κάθε προσπάθειά μου να θυμηθώ με γεμίζει με άγχος.

Μέρα με τη μέρα και με τις περιποιήσεις της Κάρυ αρχίζω και νιώθω καλά. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, με χαρά τη βοηθάω στις αγροτικές δουλειές που, όπως και να το κάνουμε, χρειάζονται τη μυϊκή δύναμη ενός άντρα. Είναι η εποχή του οργώματος και, καθώς το σώμα μου κουράζεται, η ψυχή μου γαληνεύει όλο και πιο πολύ.

 

Λάνκαρτον, 15 Φεβρουαρίου 1819

Η Κάρυ με έπιασε να γράφω τούτες εδώ τις σημειώσεις. Της είπα ότι με βοηθούν να συγκεντρώνομαι, για να βρω ποιος είμαι, από που έρχομαι. Νομίζω ότι είναι μια συνήθεια που είχα από παλιά. Με ρώτησε αν θυμόμουν πώς με λένε. Το όνομα "Αχάσβερ" άστραψε για μια στιγμή στο μυαλό μου αλλά προτίμησα να της απαντήσω "Ισαάκ" και το συμβάν έληξε εκεί. Περνάω πολύ όμορφα μαζί της. Όπως φαίνεται, κι αυτή το ίδιο. Δεν θέλω τίποτα να ταράξει την ηρεμία μας.

 

Λάνκαρτον, 31 Οκτωβρίου 1819

Σήμερα ήταν η μέρα των νεκρών και τη συνόδευσα στο νεκροταφείο του χωριού. Ένιωθα άβολα. Έπιασα τον εαυτό μου να διαβάζει με αγωνία τα γράμματα στις ταφόπλακες, προσπαθώντας να βρω κάποιο οικείο όνομα, μιαν άκρη για να ξετυλίξω το μυστήριο της ταυτότητάς μου. Μόλις έπιασε να βρέχει, έψαξα για την Κάρυ. Την βρήκα να στέκεται μπροστά στον τάφο των γονιών της, που τον είχε μόλις στολίσει με αγριολούλουδα. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Δεν άντεξα και την πήρα στην αγκαλιά μου. Είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω στον κόσμο. Ή μάλλον το μόνο που έχω στον κόσμο.

 

Λάνκαρτον, 2 Δεκεμβρίου 1819

Τις τελευταίες μέρες αλλόκοτα όνειρα ταράζουν τον ύπνο μου. Η Κάρυ, που πλέον κοιμάται στο κρεβάτι μου, ξυπνάει και προσπαθεί να με ηρεμήσει. Εικόνες εισβάλλουν στη σκέψη μου, ακόμα κι όταν είμαι ξύπνιος. Σκηνές μάχης με άλογα και ελέφαντες, με άρματα και πανοπλίες. Γυμνά σώματα, αντρικά και γυναικεία, χλαμύδες και ανάκλιντρα. Μα τι είναι όλα αυτά που φαντάζομαι; Και τι σχέση έχουν με εμένα;

 

Λάνκαρτον, 29 Ιανουαρίου 1820

Χτες το μεσημέρι δούλευα χωρίς να προσέχω, μεθυσμένος από τη χαρά. Η Κάρυ μου είναι έγκυος και δεν έβλεπα την ώρα να τελειώνω, για να γυρίσω πίσω στο σπίτι, να είμαι μαζί της. Σκόνταψα μες στη βιασύνη μου και μια μεταλλική βέργα του φράχτη διαπέρασε την κοιλιά μου. Δεκάδες εικόνες πέρασαν ταυτόχρονα από το μυαλό μου: ένα δόρυ να με ρίχνει από το άλογο, ένα βέλος να καρφώνεται στον θώρακά, ένα ξίφος να πέφτει στο λαιμό μου. Έβγαλα τη βέργα από την κοιλιά και είδα το αίμα μου να ποτίζει το χώμα. Ξάπλωσα ανάσκελα. Προσπάθησα να φέρω τη μορφή της αγαπημένης μου Κάρυ στο μυαλό. Μ' αυτή τη σκέψη θα ήθελα να πεθάνω.

Είχε σουρουπώσει, όταν άνοιξα τα μάτια. Ψηλάφησα με το χέρι την κοιλιά μου. Η τρύπα στα ρούχα μου ήταν εκεί αλλά η πληγή μου είχε κλείσει. Γύρισα τρεκλίζοντας στο σπίτι. Καθώς έβγαζα τα ρούχα, η Κάρυ έδειξε με το δάχτυλο και με ρώτησε χαμογελώντας: "Πώς γρατζουνίστηκες εκεί;"

 

Λάνκαρτον, 20 Ιουλίου 1820

Όσο θυμάμαι, τόσο περισσότερο θέλω να ξεχάσω. Ενώ σκάβω τα χωράφια μας με όση δύναμη έχω, στο μυαλό μου ξεπηδούν αναμνήσεις που με τρομάζουν και με στενοχωρούν. Οι πόλεμοι, όπου πήρα μέρος, οι άντρες που σκότωσα, τα χωριά που έκαψα, οι γυναίκες που βίασα, τα παιδιά που έσφαξα. Δεν ξέρω αν ήμουν εγώ ο Αλέξανδρος, ο Αττίλας, ο Ελ Σιντ ή ο Τζένγκις Χαν αλλά σίγουρα πολέμησα με τις στρατιές τους. Θεέ μου, τι άνθρωπος έχω υπάρξει, πόση δυστυχία έχω σπείρει;

Η καλή μου, αθώα, Κάρυ σα να μαντεύει τι συμβαίνει και μού ψιθυρίζει: "Δε με νοιάζει τι ήσουν παλιότερα. Τώρα είσαι εδώ, είσαι ο δικός μου άντρας, ο άντρας που αγαπώ." Δεν της περνάει από το νου, βέβαια, πόσο φοβερά πράγματα έχω κάνει. Το μόνο που με ηρεμεί είναι να χαϊδεύω την ολοστρόγγυλη κοιλιά της, να νιώθω το παιδί μου να με κλωτσά αδύναμα.

 

Λάνκαρτον, 15 Σεπτεμβρίου 1820

Πριν τρεις μέρες έσπασαν τα νερά της Κάρυ. Η μαία του χωριού ήρθε μαζί με τη βοηθό της και κλειδώθηκαν με την Κάρυ στο υπνοδωμάτιο. Μετά από 6 ώρες η μαία μού ανακοίνωσε ότι ο γιος μου είχε γεννηθεί νεκρός. Προσπάθησα να δείξω έκπληξη. Το ήξερα. Λίγα λεπτά πριν, είχα θυμηθεί ότι, όσες φορές κι αν είχα προσπαθήσει να κάνω παιδί στο παρελθόν, πάντα είχε την ίδια κατάληξη.

Μπήκα στο δωμάτιο και αγκάλιασα την Κάρυ, που έκλαιγε με αναφιλητά. Έκλαψα κι εγώ μαζί της. Για όλους τους γιους που έχασα πάνω στη γέννα εδώ και τόσους αιώνες. Και για όλη τη δυστυχία που έφερα στις μητέρες τους, στις γυναίκες της ζωής μου.

Επειδή δεν ήταν βαφτισμένος, έθαψα μονάχος το γιο μου στην πίσω αυλή.

 

Λάνκαρτον, 3 Δεκεμβρίου 1820

Δεν αντέχω το βάρος της ζωής μου. Κάθομαι από το πρωί μέχρι το βράδυ στο χωράφι, άπραγος, και συλλογιέμαι όλα αυτά που έχω περάσει, όλα αυτά που έχω κάνει. Όσο κι αν πιέζω το μυαλό μου να πάει πιο παλιά, όλο τα ίδια βρίσκω: θανάτους γύρω μου και από το χέρι μου, νεκρούς στη μάχη και αρρώστους να πεθαίνουν στο κρεβάτι, εχθρούς να σκοτώνω αδίστακτα εγώ, αγαπημένα μου πρόσωπα να πεθαίνουν δίπλα μου κι εγώ να στέκομαι όρθιος, μόνος μου. Να μαζεύω τα κομμάτια και να προσπαθώ να συνεχίσω. Ξανά και ξανά.

Κοιτώ τον ουρανό και ζητώ συγχώρεση από το Θεό για τα λάθη μου. Αλλά δεν έρχεται. Για πόσο ακόμα θα πρέπει να κουβαλάω τις τύψεις μου, τα τραύματά μου;

 

Λάνκαρτον, 4 Μαρτίου 1821

Μετά από πολλή αναζήτηση, βρήκα το μέρος όπου είχα "ξυπνήσει" πριν δύο χρόνια. Δε θυμάμαι καθαρά τι συνέβη εκεί και πότε ακριβώς. Μια συμπλοκή με πολλούς άντρες που μου έστησαν μια ενέδρα. Μου επιτέθηκαν με κοφτερά όπλα και γεωργικά εργαλεία, με σκότωσαν και με έκοψαν πολλά μικρά κομμάτια. Όπως φαίνεται από τους σκελετούς, πρέπει να σκότωσα κι εγώ καναδυό δικούς τους. Και μετά τι; Με άφησαν εκεί πέρα, θεωρώντας ότι με ξεφορτώθηκαν. Και παράτησαν και τα όπλα τους και τους νεκρούς τους. Για να μη μολυνθούν; Λες και είμαι ιός; Μια μεταδοτική επιδημία; Ένας καρκίνος στο σώμα της ανθρωπότητας;

Κι εγώ αναγεννήθηκα από τα κομμάτια μου. Σα φοίνικας που γεννιέται από τις στάχτες του.

Είμαι ένα αθάνατο τέρας.

 

Λάνκαρτον, 26 Μαΐου 1828

Εδώ και εφτά χρόνια, από τότε που γεννήθηκε νεκρό το παιδί μας, η Κάρυ μού μιλάει ψυχρά κι αυτό πάλι μόνο για τα απαραίτητα. Δεν την κατηγορώ. Υποψιάζεται ή, ίσως, ξέρει τι είμαι. Μέσα στα χρόνια που πέρασαν η ομορφιά της γλυκιάς μου Κάρυ ξεθώριασε, το πρόσωπό της χαράχτηκε από ρυτίδες, οι δυνάμεις της την εγκατέλειψαν. Κι εγώ δεν έχω γεράσει ούτε μέρα. Ίσως να με ζηλεύει. Σίγουρα όμως δε φαντάζεται πόσο τη ζηλεύω εγώ. Πόσο θα ήθελα να γερνάω μαζί της, να βλέπω το χρόνο να περνάει, μέρα με τη μέρα και να μας βρίσκει, πιασμένους από το χέρι, να περπατάμε πλάι-πλάι στο μονοπάτι της ζωής. Πόσο θα ήθελα να πεθάνω δίπλα της, στην αγκαλιά της. Να σβήσουν επιτέλους αυτές οι φριχτές αναμνήσεις των όσων έχω κάνει, των όσων έχω χάσει. Αλλά και οι φόβοι γι αυτά που θα ακολουθήσουν...

 

Λάνκαρτον, 4 Ιουλίου 1879

Τα τελευταία χρόνια οι λιγοστοί κάτοικοι που απέμειναν στο χωριό είχαν αρχίσει να μου συμπεριφέρονται εχθρικά. Ήταν φανερό ότι τα μαύρα μαλλιά, το νεανικό μου πρόσωπο, το στιβαρό μου κορμί δεν ταίριαζαν με τα γηρατειά τα δικά τους ή της γυναίκας μου.

Και την προηγούμενη εβδομάδα έγινε το μοιραίο. Είχα αργήσει να γυρίσω από το χωράφι και τους είδα από μακριά να μπαίνουν στο σπίτι μου, κρατώντας αναμμένους δαυλούς. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα αλλά δεν πρόλαβα. Το ξύλινο σπιτάκι μας είχε λαμπαδιάσει. Όταν μπήκα στην κρεβατοκάμαρα, αψηφώντας τις φλόγες και τον καπνό, η πολύτιμή μου αγάπη, η γλυκιά μου Κάρυ είχε ξεψυχήσει πάνω στο κρεβάτι μας. Ήταν πολύ γριά, για να γλυτώσει από τη φωτιά.

Πήγα στον υπόνομο, όπου είχα "ξυπνήσει", και διάλεξα όσα όπλα δεν είχαν στομώσει ή σκουριάσει από την πολυκαιρία. Μετά μπήκα με τη βία σε καθένα από τα σπίτια του χωριού και εκδικήθηκα τους άκαρδους γείτονές μου. Έσκισα τις σάρκες τους, λούστηκα στο αίμα τους, έβαλα φωτιά στα σπίτια τους. Κι ύστερα γύρισα στο καμένο μου σπίτι και έκλαψα πάνω από το κουφάρι της γυναίκας μου.

 

Λονδίνο, 8 Αυγούστου 1888

Άλλαξα το όνομά μου σε Τζακ Λάκντεμ και τα τελευταία χρόνια γυρίζω από χώρα σε χώρα, από πόλη σε πόλη, αλλά παντού βλέπω το ίδιο πράγμα. Καχύποπτοι άνθρωποι, που ζηλεύουν αυτό που δεν έχουν οι ίδιοι και έχει ο γείτονάς τους, που θα αρπάξουν, θα λεηλατήσουν, θα σκοτώσουν, για να το αποκτήσουν. Κι εγώ, ένα αθεράπευτο καρκίνωμα στη σάρκα της κοινωνίας τους, σκοτώνω, για να λυτρώσω και να εξαγνίσω. Ξεκίνησα καθαρίζοντας την περιοχή από τις πόρνες, τις βρώμικες γυναίκες που μοιάζουν με την Κάρυ μου αλλά δεν μπορούν να φτάσουν ούτε στο νυχάκι την καλοσύνη της.

 

Παρίσι, 10 Μαΐου 1968

Έζησα από κοντά και "σκοτώθηκα" σε όλες τις μεγάλες επαναστάσεις και πολέμους του αιώνα. Και τι παρατήρησα; Μια παράλογη λαχτάρα των ανθρώπων να κρατηθούν από τη ζωή. Κακόμοιρα πλάσματα. Φτιαγμένα εξαρχής από τη φύση, για να επιβιώσουν, έχουν έναν εγγενή φόβο για το θάνατο. Ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης τόσο βαθύ, τόσο στοιχειώδες, που ξοδεύουν όλη τους τη ζωή για να το ξεγελάσουν. Κάνουν παιδιά, χτίζουν μνημεία, εφευρίσκουν τέχνες και επιστήμες, προσπαθώντας μάταια να κατακτήσουν την αθανασία. Παλεύουν απελπισμένα ενάντια στο αναπόφευκτο.

Το ένστικτο τούς λέει να ζήσουν αλλά η λογική τούς λέει ότι η ζωή δεν έχει σκοπό ή νόημα. Δεν είναι παράξενο που τόσοι άνθρωποι τρελαίνονται.

 

Αθήνα, 5 Νοεμβρίου 1969

Προσπάθησα να ζήσω και πάλι σαν άνθρωπος. Και που κατέληξα; Με έναν ακόμα γιο νεκρό στη γέννα, μια ακόμα γυναίκα γριά και μετά νεκρή, ανθρώπους που με ζηλεύουν και αργά ή γρήγορα τους τιμωρώ. Όλα επαναλαμβάνονται, τίποτα δεν αλλάζει, ακόμα κι εγώ διαπράττω τα ίδια λάθη. Κάνει κι η δική μου ζωή κύκλους, όπως κάνει και η ιστορία των ανθρώπων. Μόνο που εγώ τα θυμάμαι όλα. Κι όσο περνάει ο καιρός κουβαλώ όλο και περισσότερα. Τουλάχιστον αν πέθαινα, θα προσδοκούσα μια καθαρή αρχή σε μια νέα, καλύτερη, μετά θάνατον ζωή.

 

Θιβέτ, 1 Ιουνίου 1971

Περνώ τις μέρες μου σε βαθύ διαλογισμό. Αφού δεν μπορώ να σπάσω τον φαύλο κύκλο της ζωής μου, προσπαθώ να θυμηθώ πώς άρχισε. Οι παραμικρές λεπτομέρειες όσων έζησα ως τώρα μού κατακλύζουν το μυαλό, κάνουν τη σκέψη μου δυσκίνητη: καθώς η μνήμη μου πλαταίνει, μειώνεται η ικανότητά μου να αφομοιώσω όλες αυτές τις εμπειρίες. Κάθε απόφαση, οσοδήποτε μικρή, γίνεται τιτάνιο έργο, καθώς έχω να αναλύσω και να ζυγίσω εναλλακτικές τόσων ετών.

Μαζί με την κρίση μου, νωθραίνει και το σώμα. Με έχει πιάσει μια απίστευτη όρεξη και, όσες ώρες δε διαλογίζομαι, τρώω. Ωστόσο δεν βάζω λίπος αλλά νιώθω πιο δυνατός, πιο συμπαγής, ίσως και πιο ψηλός.

 

Λυών, 10 Ιουνίου 1975

Ιχνηλατώντας προς τα πίσω την ιστορία, οι πιο πρώιμες αναμνήσεις μου με έχουν οδηγήσει εδώ, στο αρχαίο Lugdunum. Η όρεξή μου δεν μ' έχει εγκαταλείψει κι έχω γίνει πια τεράστιος. Δεν μπορώ, όμως, άλλο να διαλογιστώ. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια, νιώθω μια έντονη ανησυχία, ένα άγχος που με πνίγει, λες και κάτι τρομερά σημαντικό πρόκειται να συμβεί.

Όταν επισκέφτηκα τα ρωμαϊκά ερείπια στη Βασιλική της Fourvi?re, με έπιασαν τα κλάματα. Ένιωσα σα να είχα γυρίσει στο πατρικό μου σπίτι. Εδώ πρέπει να έχουν αρχίσει όλα.

 

Λυών, 12 Ιουνίου 1975

Χτες το βράδυ κοιμήθηκα πάνω στο λόφο, εκεί που ήταν άλλοτε η ρωμαϊκή αγορά του Τραϊανού. Είδα ένα όραμα, μου αποκαλύφθηκε επιτέλους η προέλευσή μου. Ήμουν σε έναν μακρινό πλανήτη μαζί με άλλα όντα, όμοια με μένα. Ήμασταν πολλοί, ασφυκτικά πολλοί. Δεν πεθαίναμε αλλά ήμασταν τόσοι πολλοί που μετά βίας ζούσαμε. Και κάποια μέρα έφυγα. Διέσχισα τα άστρα και έφτασα εδώ, σ' αυτό ακριβώς το μέρος της Γης.

Μόλις το όραμά μου έφτασε στο τέλος του, ένιωσα μια τσεκουριά να σχίζει το κεφάλι μου, σα δυο ανίκητες δυνάμεις να με τραβούν από αντίθετες κατευθύνσεις. Ξύπνησα κι ένιωσα το κορμί μου αδύνατο, ζαρωμένο και καχεκτικό. Δίπλα μου ανάσαινε ήσυχα ένα πλάσμα πανομοιότυπο με μένα, ένα πλήρες αντίγραφό μου.

Πράγματι, είμαι ο καρκίνος της ανθρωπότητας. Και μόλις έκανα την πρώτη μου μετάσταση.

Edited April 20, 2009 by tetartos
μορφοποίηση, αλλαγή μιας τοποθεσίας+ημερομηνίας, εισαγωγή τίτλου

[Πυθαρίων]

Έγινε παράλειψη δήλωσης συμμετοχής, ή δεν συμμετέχει στον διαγωνισμό;

[aScannerDarkly]

Σύμφωνα με αυτή τη λίστα συμμετέχει: http://community.sff.gr/index.php?s=&...st&p=117469

[alchemist]

Φίλε Tetartos. Πολύ καλή δουλειά. Το αφηγηματικό σου στυλ δίκην ημερολογίου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και μας ταυτίζει με το δράμα του πρωταγωνιστή. Ενώ όμως η ιστορία σου κυλάει εκπληκτικά, το τέλος κατά τη γνώμη μου είναι απογοητευτικό. Περίμενα κάτι πιο ευρηματικό και όχι απλά τη λύση του «από μηχανής θεού». Και τι εννοώ με αυτό; Δεν μας δίνεις την παραμικρή ιδέα καθόλη τη διάρκεια της αφήγησής σου για το τέλος που ετοιμάζεις. Αποτέλεσμα: ενώ η ιστορία μας προετοιμάζει για ένα τέλος αντάξιο του ύφους της, ξαφνικά εμφανίζεται μια εξήγηση από το πουθενά, και μια παρομοίωση στο τέλος την οποία βρίσκω εντελώς αποτυχημένη. Παρόλα αυτά, σε συγχαίρω για το εξαιρετικό ύφος που χρησιμοποίησες και για όλη την ατμόσφαιρα που δημιούργησες στο διήγημά σου.

[Guest roriconfan]

Τι ενδιαφέρον που ήταν μέχρι το τελευταίο κομμάτι. Ένας αθάνατος ανάμεσα σε θνητούς και το δράμα που βιώνει… Αλλά το τέλος φάνηκε τόσο ξεκάρφωτο… Λες και το πέταξες μόνο και μόνο για να λες ότι είναι σου φου η ιστορία. Πέρα από το τέλος, όλο το υπόλοιπο μου άρεσε.

[Cassandra Gotha]

Λοιπόν, κι εγώ δεν θα πω κάτι άλλο. Όλη η ιστορία μου άρεσε (αν και μου θύμισε πολύ Χαϊλάντερ ) αλλά στο τέλος...δεν ξέρω, έμεινα πάλι! Μα γιατί μου το κάνετε αυτό; Αφήνετε κάτι και φεύγετε! Κι εγώ πώς θα το χειριστώ, δηλαδή, αυτό το κάτι, που δεν είμαι μαθημένη σε ΕΦ; Τι τέλος ήταν αυτό; Τι "καρκίνος της ανθρωπότητας"; Δηλαδή, πιο λιανά;

[Δημήτρης]

Tetartos ήταν πολύ έξυπνο το τέχνασμα που χρησιμοποίησες, να τοποθετήσεις ορισμένα κομμάτια της ιστορίας σου σε ημερομηνίες που παραπέμπουν σε σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Πολύ καλό ήταν επίσης και το ότι παρουσίασες τον ήρωα σου να εχει λάβει μέρος σε πολλές μάχες και να έχει σκορπίσει μπόλικο θάνατο στο πέρασμα του, που τον παρουσίασες γενικά ως καταραμένο. Για το τέλος δεν θα πω ότι δεν μου άρεσε επειδή πολύ απλά δεν κατάλαβα τι θέλεις να πεις.

[PiKei]

Δεν θα επαναλάβω τα θετικά, είναι γραμμένα σποραδικά από πάνω και τα συμμερίζομαι. Η βασική μου ένσταση είναι στο φινάλε. Δεν είμαι σίγουρος αν το "έσπρωξες" για να το εντάξεις ή το συνέλαβες έτσι, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι εφ

Αν ήθελες να είναι, αν σε ενδιέφερε αυτό και όχι το ταξίδι του ήρωα μέσα στον χρόνο θα έπρεπε να κεντράρεις εκεί τον χαρακτήρα. Να μας μιλήσεις για την διαφορά του με το περιβάλλον κι όχι για την ομοιότητά του. Ο ήρωάς σου τώρα, και αυτό το επιτείνει η πρωτοπρόσωπη ημερολογιακή αφήγηση, είναι εντελώς ανθρώπινος, πιο ανθρώπινος από άνθρωπος. Η παροδική αμνησία είναι καλό συγγραφικό τρυκ, αλλά η ουσία του εξωγήινου (και μαζί της το πιο ενδιαφέρον δραματικό στοιχείο, η οπτική του) χάνεται.

[tetartos]

Πρώτα από όλα, σας ευχαριστώ όλους όσοι σχολιάσατε μέχρι τώρα. Τα λόγια σας μου είναι πολύτιμα.

Δε μου αρέσει η "υπεράσπιση" μιας ιστορίας και μάλιστα σε φάση ψηφοφορίας. Η ιστορία θα έπρεπε να μπορεί να υπερασπιστεί από μόνη της τον εαυτό της χωρίς τη βοήθεια του δημιουργού. Αλλιώς αποτυγχάνει.

Χρειάζομαι όμως να κάνω μερικές ερωτήσεις:

 

@PiKei: Η πρόθεσή μου ήταν εξαρχής να γράψω αυτήν εδώ την ιστορία. Συμφωνώ ότι η εξαρχής alien οπτική θα έδινε την ευκαιρία για πιο "φρέσκα" σχόλια. Δε θα ήταν όμως μια διαφορετική (και μάλιστα κοινότοπη) ιστορία; Εξάλλου, δεν περνάει το test του mman για την ΕΦ;

 

@Δημήτρη: Χαίρομαι που το παρατήρησες! Υπάρχουν και καναδυό ακόμα αναφορές "κρυμμένες" και ένα easter egg για προσωπική κατανάλωση. Σχετικά με το τέλος, θα ήθελες να μου κάνεις την χάρη να μου πεις τι κατάλαβες; (έστω και σε PM)

[Πυθαρίων]

Σχετικά με το τέλος, θα ήθελες να μου κάνεις την χάρη να μου πεις τι κατάλαβες; (έστω και σε PM)

Γιώργο,

δεν ξέρω αν θέλεις να το κρατήσεις σαν μυστήριο προς επίλυση για τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά. Όμως, μετά την ερώτηση του Δημήτρη και την σιβυλλική σου απάντηση, αναρωτήθηκα κι εγώ αν είχα καταλάβει από την αρχή σωστά.

 

Τα ονόματα και οι τοπωνυμίες ( Αχάσβερ, Τζακ Λάκντεμ-Λονδίνο 1888, Lugdunum ), τροφοδοτούν με extra ενδιαφέρον τον αναγνώστη για να ψάξει τους κρυμένους σου συμβολισμούς.

Edited April 23, 2009 by Πυθαρίων

[Naroualis]

Μ’ αρέσει: Η περιγραφή του ξυπνήματος, οι αναλαμπές της μνήμης. Η περιοδεία στη γη. Το ότι με έβαλες να ψάχνω να βρω ποιος γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου 1975, μέχρι που σκέφτηκα το προφανές…()

 

Δε μ’ αρέσει: Το ότι υπάρχει υπόνομος στην αγγλική ύπαιθρο του 1800. Η απουσία εξήγησης το τι είναι η Κάρυ και γιατί ζει μόνη της στα χωράφια του Λάνκαρτον. Επίσης η απουσία του πώς τον δέχτηκε η υπόλοιπη κοινωνία της Αγγλικής υπαίθρου (εδώ χωράει και μια ερώτηση σχετικά με το αν είναι παντρεμένοι με την Κάρυ). Το ότι εν έτη 1820 (ακόμη κι αν έχει ζήσει χιλιετίες πριν) γνωρίζει λέξεις όπως ιός. Το ότι περνάει εξήντα ολόκληρα χρόνια για να εκραγεί το χωριό. Η αποκάλυψη στο τέλος που γίνεται πάρα πολύ απότομα και σε στυλ από μηχανής θεός. Είχε ακόμη 1200 λέξεις για να το αναπτύξεις περισσότερο, να βάλεις τις μνήμες του εξωγήινου να ανακατεύονται με εκείνες του γήινου.

 

Στο σύνολο: Ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι που το διάβασα μονορούφι, μέχρι που ήρθε το τελευταίο μέρος και μου άφησε μια στυφή επίγευση.

[month]

...

 

Το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω είναι ότι θέλει και άλλο λίγο. Αυτό το "καρκίνος της ανθρωπότητας" μου φαίνεται αυθαίρετο εντελώς. Η δημιουργία ενός δεύτερου ατόμου σαν και αυτόν, με αναπαραγωγή μονοκυταρικού οργανισμού μάλιστα, είναι κάπως. Θέλει δουλειά.

[Solonor]

Η συναισθηματική απόδοση πολύ δυνατή, η περιγραφή άψογη, το θέμα ενδιαφέρον και η συνολική εικόνα πάρα πολύ καλή! Το ξεκίνημα ότι χρειαζόταν για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και η εξέλιξη, μετρημένη και με καλό ρυθμό. Καλή η ιδέα με τα παιδιά, πρόσθετε πολύ στον χαρακτήρα. Η συμπεριφορά του τύπου ρεαλιστική και έπειθε, το ίδιο και της πρώτης γυναίκας του. Το τέλος θα μπορούσε να είναι πιο επεξηγηματικό. Το διήγημα δεν είχε ανάγκη από έκπληξη, θα έστεκε εξίσου καλά και χωρίς αυτήν, αν και προσωπικά μου άρεσε έτσι. Αυτό που με κέρδισε περισσότερο από όλα ήταν το γεγονός πως όταν τέλειωσα το διήγημα ένιωθα πως είχες εξαντλήσει την ιδέα σου στο θέμα της ζωής του τύπου. Πολύ καλό λοιπόν, ολοκληρωμένο κείμενο. Μπράβο, ξεπέρασες τον εαυτό σου ονοματολογικά!

[khar]

Καλογραμμένη ιστορία, και με αρκετό σασπένς μέχρι το σημείο όπου αποκαλύπτεται η ιδιότητα του αθάνατου. Το τέλος δείχνει κάπως ξεκομμένο από την υπόλοιπη ιστορία, ενώ θα περιμέναμε μια διαφορετική εξέλιξη για τον «καταραμένο» ήρωα, χωρίς όμως να μπορώ να σου προτείνω κάποιο πιο ταιριαστό τέλος. Επίσης, δείχνει λίγο απίστευτη η ομοιότητα αυτών των όντων με τους ανθρώπους.

 

 

Δεν αντέχω να μην σου πώ ότι θα με ενδιέφερε πολύ να διαβάσω για το αθάνατο πλάσμα που ανέσυραν από τα συντρίμμια ενός εξωγήινου σκάφους, το οποίο διπλασιάζεται με τον τρόπο που περιέγραψες. Ειδικά αν στην τελική σκηνή οι στρατιωτικοί έθαβαν τα δύο πλάσματα σε μια τσιμεντένια κρύπτη, και την ίδια ώρα τους παρακολουθούσε από κάπου μακριά ένα τρίτο όμοιό τους.

Το_ξύπνημα_σ_ολια.doc

[DinoHajiyorgi]

Αγαπητέ tetartos μου άρεσε πολύ το διήγημα σου, πλην του τέλους. Ήταν ξεκάρφωτο, ήρθε από το πουθενά, μια από μηχανής ανατροπή.

 

Μάντεψα μόνο την Λονδρέζικη του ταυτότητα του 1888. Οι άλλες ημερομηνίες δε μου θύμιζαν τίποτα, ούτε μπορώ να μαντέψω αν είχαν κάποια σημασία σχετική με την εκάστοτε ταυτότητα του. Πλην όμως της δράσης του το 1888, δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους αν έλαβε μέρος σε πολέμους και επαναστάσεις. Οπότε με τίποτα δεν βλέπω τον ήρωα σου σαν «καρκίνο». Κι αν ο τρόπος που…αναπαράγεται είναι γνώρισμα της εξωγήινης του φυσιολογίας, γιατί τώρα; Δεν είδα και να κλείνει κανένας στρογγυλός αριθμός στις ημερομηνίες για να υποθέσω ότι π.χ. αυτό συμβαίνει μια φορά κάθε 100 χρόνια.

 

Πλην του τέλους λοιπόν, μια ιστορία που χειρίζεται ένα προσφιλές μου θέμα όπως γουστάρω. Ευχαριστήθηκα την σκηνή που σκοτώνει όλους τους φονιάδες της γυναίκας του.

[dagoncult]

Καλημέρα.

 

Όταν διάβασα τις πρώτες γραμμές, άρχισα να πωρώνομαι και να πανηγυρίζω μόνος μου, γιατί νόμιζα ότι ο τύπος θα ξυπνούσε μέσα σε έναν τάφο και θα πήγαινε κλειστοφοβικά ως το τέλος και ότι βρήκα το γκανιάν μου. Τελικά πήγαν αλλιώς τα πράγματα, αλλά και πάλι όλα καλά. Η μορφή ημερολογίου με κράτησε μαζί με την ιστορία και η πορεία του ήρωα, καθώς ανακαλύπτει τι συμβαίνει, δεν έκανε άλλο από το να με κεντρίζει να φτάσω στο τέλος. Που λες, μόλις έφτασα εκεί, ήταν σαν να έμεινα ξαφνικά από βενζίνη. Μάλλον ήθελα ένα πιο ομαλό πέρασμα στο τελικό concept. Η φράση του τέλους, αν και είχα μείνει από βενζίνη όπως σου είπα, μου έκανε καλό, γιατί αφήνει έντονη την αίσθηση της απαισιοδοξίας. Ωραίος.

 

ΥΓ:Δεν ξέρω αν η ιστορία είναι ε.φ. Δεν μου πολυφαίνεται για τέτοια.

[Waylander]

Πολυ ωραια ιστορια που περνει ++ απο το στιλ ημερολογιου. Μονο αρνητικο το καπως ξεκρεμαστο τελος....

[tetartos]

Ευχαριστώ για τα σχόλια και ειδικά αυτούς που σχολίασαν λεπτομέρειες και σημεία που μπορώ να βελτιώσω/διορθώσω. Χαίρομαι που κάποιοι ψυλλιάστηκαν ακόμα και πράγματα που δεν όφειλαν να ψυλλιαστούν. Thumbs up! Υπόσχομαι ότι με την πρώτη ευκαιρία θα διορθώσω κάποιες αναφορές και θα δώσω στον εαυτό μου το χρόνο που δεν είχα, για να γράψω ένα λιγότερο βιαστικό τέλος. Αν κάποιος υπομονετικός αναγνώστης διαβάσει και αυτήν τη δεύτερη version και πάλι δεν αναγνωρίσει τις αναφορές που περιμένει να ανακαλύψει, υπόσχομαι ότι θα του εξηγήσω τους λίγους κρυμμένους συμβολισμούς.

 

@dagoncult: Αυτήν την ιδέα που λες την απέρριψα ως ιστορία, παρότι μου άρεσε και μένα, διότι είχε ήδη ξαναγραφτεί.

Ένα αθάνατο βαμπίρ που τιμωρείται να ζει για πάντα στην σκοτεινή πλευρά ενός αστεροειδή σε περιμένει στη συλλογή διηγημάτων "Η Άγνωστη Καντάθ"

 

[constantinos]

Ωραία η ιστορία σου Γιώργο αν και μοιάζει περισσότερο με φαντασίωση. Δεν αναπτύσσει ιδιαίτερη πλοκή κι απλά παραθέτει γεγονότα μέχρι την κορύφωση η οποία για να πω την αλήθεια μου φάνηκε κάπως εύκολη.

[TheTregorian]

Πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ιστορία. Με προβλημάτισε λίγο η συμπεριφορά της Κάρυ. Δεν τρόμαζε που τον εβλεπε να μην γερνάει; Πως τον ανέχτηκε τόσα χρόνια; Το λογικό θα ήταν να έχει φρικάρει. Επίσης, γιατί έχασε την μνήμη του; Δεν κατάλαβα... Το τέλος είναι καλό, αλλά όχι ικανοποιητικό. Θα ήθελα κάτι παραπάνω!! Αλλά γενικά η ιστορία στέκει καλά και κυλάει ωραία! Μπράβο και καλή επιτυχία!

[DinoHajiyorgi]

Με προβλημάτισε λίγο η συμπεριφορά της Κάρυ. Δεν τρόμαζε που τον εβλεπε να μην γερνάει; Πως τον ανέχτηκε τόσα χρόνια; Το λογικό θα ήταν να έχει φρικάρει.

 

Έχετε ξεχάσει το original "Highlander"; Το πιο συγκινητικό, σπαρακτικό κομμάτι της ταινίας, με την γυναίκα του να γερνάει - και οι Queen να τραγουδούν "Who Wants to Live Forever?"

[Nienor]

Τέταρτος, δεν πολυξέρω τι να σου πω. Τα έχουν πει όλα. Χαϊλάντερ (τον λατρεύω το μύθο και δε λειτουργεί αρνητικά το ότι μου το θυμίζει), ξεκρέμαστο το τέλος αλλά ωραία η ιδέα του, χάνω τα γεγονότα (καλά οκ, εγώ δεν ξέρω ιστορία, τι φταις εσύ γιαυτό; ) κτλ Ήθελε πολύ δουλειά για να είναι πλήρης ή να αποπνέει μια πληρότητα τέσπα, αλλά δε μου έχει αφήσει καθόλου άσχημη γεύση. Μάλλον τον συμπάθησα, μου άρεσε και η όλη ιστορία που τους έφαγε που του έκαψαν τη γυναίκα του.

 

Δεν έχω ιδέα όμως τι να σου πω να φτιάξεις. Πιο συγκεκριμένα εννοώ. Μου γεννάει κι εμένα χιλιάδες ιστορίες στο μυαλό (είναι που οι ιδέες της είναι πολύ δυνατές) και θα ήταν πολύ υποκειμενικό να σου πω ασχολήσου πολύ περισσότερο με το τάδε και άσε ανεκμετάλλευτο το δείνα. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι αυτό που βλέπω, για να την κάνεις στέρεα, είναι πρώτα από όλα θέμα απόφασης. να ξέρεις δηλαδή που το πας και τι θέλεις να βγάλεις. Η βασική αίσθηση που έχω είναι ότι κατακλύστηκες από το απίθανο της αποκάλυψης (το πως πολλαπλασιάζεται εννοώ) και δε μπόρεσες να το κυκλώσεις και να το κάνεις ολοκληρωμένη πλοκή.

[mman]

Κατέφθασε ο σφετεριστής σχολίων! Προσυπογράφω τα εξής:

Καλογραμμένη ιστορία, και με αρκετό σασπένς μέχρι το σημείο όπου αποκαλύπτεται η ιδιότητα του αθάνατου. Το τέλος δείχνει κάπως ξεκομμένο από την υπόλοιπη ιστορία, [...] Επίσης, δείχνει λίγο απίστευτη η ομοιότητα αυτών των όντων με τους ανθρώπους.

Επίσης, εκτός από τον khar, πολύ χρήσιμη αποδεικνύεται και η Naroualis:

Δε μ’ αρέσει: [...] Η απουσία εξήγησης το τι είναι η Κάρυ και γιατί ζει μόνη της στα χωράφια του Λάνκαρτον. Επίσης η απουσία του πώς τον δέχτηκε η υπόλοιπη κοινωνία της Αγγλικής υπαίθρου (εδώ χωράει και μια ερώτηση σχετικά με το αν είναι παντρεμένοι με την Κάρυ). Το ότι εν έτη 1820 (ακόμη κι αν έχει ζήσει χιλιετίες πριν) γνωρίζει λέξεις όπως ιός. Το ότι περνάει εξήντα ολόκληρα χρόνια για να εκραγεί το χωριό. Η αποκάλυψη στο τέλος που γίνεται πάρα πολύ απότομα και σε στυλ από μηχανής θεός. Είχε ακόμη 1200 λέξεις για να το αναπτύξεις περισσότερο, να βάλεις τις μνήμες του εξωγήινου να ανακατεύονται με εκείνες του γήινου. [...]

Στα παραπάνω προσθέτω:

1. Η (ωραία κάτά τα άλλα) παρουσίαση σε μορφή ημερολογίου πάσχει στο ότι δεν δείχνει πειστικό να κράταγε γραπτό ημερολόγιο επί ενάμισι αιώνα και μάλιστα με χάσματα δεκαετιών μεταξύ των διάφορων καταγραφών. (Το ημερολόγιο δεν κάηκε στη φωτιά;) Πρόταση: Δείξε κάπως ότι μας παραθέτεις μόνο μερικές από τις (πάρα πολλές) καταγραφές του ημερολογίου ή (προτιμότερο κατά τη γνώμη μου) σβήσε τις αναφορά στο ότι αυτές είναι γραπτές σημειώσεις (15/2/1819). Ξέρω ότι αυτό βέβαια θα αποδυναμώσει τις ημερομηνίες σου. Απλά αναφέρω ότι εδώ υπάρχει ένα (όχι και τόσο σημαντικό πάντως) πρόβλημα αληθοφάνειας.

2. Φοβάμαι ότι η εξέλιξή του σε Τζακ Αντεροβγάλτη δεν ταιριάζει με τον μέχρι τότε χαρακτήρα που μας έχεις παρουσιάσει. Δεν με πείθει ότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα κατέφευγε σε τόσο εκτεταμένη βία. Η εκδίκηση μέσα στο χωριό είναι ΟΚ, αλλά οι serial killers είναι ειδική πάστα ανθρώπων και ο χαρακτήρας σου σε καμία περίπτωση δεν μου φαίνεται για τέτοιος. Για τον ίδιο λόγο δεν με πείθουν και οι μετέπειτα φόνοι του. (Προσοχή: οι φόνοι που έχει διαπράξει σε πολέμους στο παρελθόν διαφέρουν σημαντικά ως προς τις συνθήκες τους από τους φόνους εν καιρώ ειρήνης.)

3. Καλός χειρισμός της γλώσσας.

4. Συνολική εντύπωση: Καθόλου άσχημη ιστορία, από τις καλές του διαγωνισμού.

[Nienor]

Googlaρισμα εστίν φιλοσοφείν

Καταλάγιασε στο μυαλό μου, την ξαναδιάβασα, ξαναπέρασα και τα σχόλια και έδωσα και βάση εδώ:

@PiKei: Η πρόθεσή μου ήταν εξαρχής να γράψω αυτήν εδώ την ιστορία. Συμφωνώ ότι η εξαρχής alien οπτική θα έδινε την ευκαιρία για πιο "φρέσκα" σχόλια. Δε θα ήταν όμως μια διαφορετική (και μάλιστα κοινότοπη) ιστορία; Εξάλλου, δεν περνάει το test του mman για την ΕΦ;

 

@Δημήτρη: Χαίρομαι που το παρατήρησες! Υπάρχουν και καναδυό ακόμα αναφορές "κρυμμένες" και ένα easter egg για προσωπική κατανάλωση. Σχετικά με το τέλος, θα ήθελες να μου κάνεις την χάρη να μου πεις τι κατάλαβες; (έστω και σε PM)

 

Έχω αλλάξει γνώμη, ως προς ένα βασικό σημείο το οποίο δεν το έχει αναφέρει κανείς και θα μπορούσε ίσως να σου είναι χρήσιμο.

 

Βλέπω λοιπόν το εξής: Εσύ ξέρεις πάρα πολύ καλά τι θες να πεις. Η ιστορία έχει δύο θέματα: Το ένα είναι η σχέση αυτού του ανθρώπου με την Κάρυ και το πόσο τον άλλαξε ο θάνατος της μαζί και η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί του -ή το πόσο τέσπα νομίζει πως τον άλλαξαν αυτά- και το δεύτερο είναι αυτό που παραμένει κρυμμένο από την αρχή, το ποιος ήταν αυτός πριν και το γιατί δεν γερνά. Σαφέστατα μπλέκονται μεταξύ τους και μπορείς να κρατήσεις το μπλέξιμο, αλλά κάνοντάς το δυσκολεύεις ακόμα περισσότερο το να δούμε και να παρακολουθήσουμε το χαρακτήρα στον οποίο αναφέρεσαι. Γιατί αυτός δε διαμορφώνεται κάθε φορά που πεθαίνει. Τουλάχιστον αυτό δε φαίνεται κάπου μέσα στο κείμενο. Χαρακτήρας υπάρχει κι είναι εκεί από προηγουμένως.

Η πρότασή μου για αυτό είναι να μην υπάρχει χαρακτήρας. Να θυσιάζεις την ωραιότατη φράση: "Και μόλις έκανα την πρώτη μου μετάσταση." Να είναι μετάσταση αυτός που ξυπνά στον υπόνομο και να είναι αυτό που καταλαβαίνει όταν χωρίζεται και ο ίδιος. Εκτός από αυτό να χωρίσεις το Λυών, 12 Ιουνίου 1975 και να μείνει εκεί μόνο η απόσχιση. Το μέρος της συνειδητοποίησης του από που έρχεται να το βάλεις εμβόλιμο παντού, σε όλο το κείμενο. Όπως θυμάται τα άλλα να θυμάται και πράγματα ξένα στη γη. Και ξεκάρφωτο δε θα έρχεται και δε θα ψαχνόμαστε "γιατί τώρα?"

 

Τέλος, αν είχα τη γνώση του ποιος είναι ο Αχάσβερ (ή Ισαάκ Λακουεντίμ -όπως διαβάζεται τέσπα- που παρεμπιπτόντως είναι έντεχνα καλό που του δίνεις ένα άλλο όνομα της ίδιας φιγούρας) θα είχα καταλάβει εξαρχής. Δύσκολο. Το να πεις εσύ με κάποιο τρόπο νωρίτερα σε ποιον αναφέρεσαι, και πάλι δύσκολο. Με αυτή τη φόρμα, σχεδόν ακατόρθωτο. Δεν έχω ιδέα πως θα μπορούσες να το κάνεις αυτό.

 

 

Αυτά είχα να προσθέσω και τώρα μπορώ να κοιμηθώ ήσυχη

Έχω ξεπεράσει το "μάλλον τη συμπάθησα". Είμαι σίγουρη: την έχω συμπαθήσει πολύ την ιστορία και σου εύχομαι να την κάνεις τέλεια

[tetartos]

Κιάρα, μόλις έκανες έναν επίδοξο συγγραφέα ευτυχισμένο! Λυπάμαι μόνο που δεν είχα το χρόνο να κάνω την ιστορία μου πιο καλή, πριν να έχεις εσύ και να έχετε όλοι την ευκαιρία να τη διαβάσετε.

Οι προτάσεις σου ομολογώ με δελεάζουν. Σίγουρα κάποια πράγματα (όπως οι εμβόλιμες αναμνήσεις) είναι κάτι που θα προσπαθήσω να κάνω. Σ'ευχαριστώ πολύ.

Τέλος, μου είναι σαφές ότι το όνομα Αχάσβερ δεν το ξέρει (σχεδόν) κανείς. Είναι όμως μια τεράστια χαρά για μένα που τον χαρακτήρα τον γνώρισες ή ξαναθυμήθηκες με αφορμή την ιστορία μου. Αυτό ήταν που επεδίωκα εξαρχής -να κάνω μια απλή αναφορά. Χαρά στο κουράγιο σου να ψάξεις και ελπίζω να μην πήγε χαμένος ο χρόνος σου!