SAVED UP

[synodoiporos]

Όνομα Συγγραφέα: Δημήτρης Αργασταράς

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 618 (καθότι ανολοκλήρωτο ακόμη)

Αυτοτελής; Δυστυχώς όχι

Σχόλια: Διαβάστε τα σχόλια εδώ. Σχόλια αναγνωστών για πράγματα που διαφεύγουν του γράφοντος γίνονται δεκτά με ενθουσιασμό. Αν κι ημιτελές ελπίζω να πιάσετε την γενική ιδέα, κι ενδεχομένως να μπορέσετε να οραματιστείτε την συνέχεια.

 

...άσχετα αν έπεσες κι εσύ στον κοινό τορβά μέσα στον οποίον βρέθηκαν πολλά διηγήματα του διαγωνισμού

(μέσα στο μυαλό, επιστημονικό εργαστήριο, εικονική πραγματικότητα, νοητική αθανασία, κλπ).

D.H.

Ένα : Μία καθημερινή μέρα

 

Η διαδικασία θα ήταν για άλλη μια φορά η ίδια. Τελειώνοντας την βάρδιά μου, έπρεπε να συγυρίσω όλα τα αντικείμενα πάνω στο γραφείο, να κλείσω τα προγράμματα στον υπολογιστή και τελικά να συμπληρώσω το ειδικό έντυπο αναφοράς. Ο Μπάμπης θα έφτανε όπως πάντα καθυστερημένος κατά πέντε λεπτά, θα μου έλεγε «Συγνώμη Χάρη, είχε τρομερή κίνηση πάλι», και θα με άφηνε να περιμένω άλλα πέντε μέχρι να αφήσει τα πράγματά του, να πάρει μια ανάσα και να φτιάξει τον πρώτο του καφέ. Εν τω μεταξύ, θα έριχνα άλλη μια ματιά στην αναφορά της βάρδιάς μου, τίποτα το ιδιαίτερο δεν είχε συμβεί και τα περισσότερα κενά είχαν συμπληρωθεί τυπικά.

 

Όταν επιτέλους θα ήμουν ελεύθερος, θα κατέβαινα τρέχοντας τα σκαλοπάτια και στους τρεις ορόφους του κτηρίου για να ξεμουδιάσω τα πόδια μου, αλλά φτάνοντας στην είσοδο ο ζεστός αέρας που με χτυπούσε στο πρόσωπο μού έκοβε πάντα την φόρα. Τέτοια ώρα είχε συνήθως κίνηση και η ατμόσφαιρα γύρω από τα κτήρια ήταν φορτωμένη αέρια κι αποπνικτική. Τα οικονομικά μου δεν μου επέτρεπαν κάποιο ιπτάμενο λεωφορείο των αεροδιαδρόμων, κι έτσι θα προτιμούσα ένα επίγειο μέσο μεταφοράς για να με πάει μέχρι το εστιατόριο όπου δειπνούσα κι έπειτα στο σπίτι.

 

Κατά τις εννιά θα έγερνα πίσω στην πολυθρόνα μου, μπροστά από την κλειστή οθόνη τρισδιάστατης προσομοίωσης, και θα έπινα το τρίτο ποτήρι από ένα μπουκάλι λικέρ που είχε σχεδόν αδειάσει. Όμως δεν ήταν ούτε το ποτό, ούτε το τηλεχειριστήριο που βρισκόταν πεσμένο στα πόδια μου, που θα έκανε την ζημιά. Θα την διέκρινα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια στην άκρη της πόρτας, στην αρχή απλώς να στέκεται εκεί με τα γυαλιστερά της μάτια και να μου χαμογελά, κι έπειτα θα με πλησίαζε κρατώντας τον δίσκο στα χέρια της.

 

«Είναι ώρα να βάλεις κάτι στο στόμα σου, Χαρούλη, τόσες ώρες που κάθεσαι εδώ μέσα και διαβάζεις», θα άκουγα καθαρά την φωνή της και, παρόλο που θα ήμουν αρκετά κουρασμένος για να αντιδράσω, θα ένιωθα πάλι εκείνη την ζαλάδα και την αναγούλα στο στομάχι. Θεέ μου, τι απαίσια αίσθηση !

 

«Τί κάνεις εδώ, μητέρα ;»

 

«Μόλις τα έβγαλα από τον φούρνο, γλυκιέ μου. Η Εριέττα δοκίμασε κιόλας...»

 

Μερικές φορές έγερνα μπροστά, παρατηρώντας την. Την είχα πεθυμήσει, είναι αλήθεια. Η ζεστή, φαρδιά φιγούρα της, οι σκοτεινές πτυχώσεις στο πάντα ίδιο λουλουδάτο φόρεμά της, κι εκείνο το πρόσωπο που έλαμπε και χαμογελούσε, μου απέπνεαν κάτι οικείο και προστατευτικό, ένα συναίσθημα που είχα τόσο πολύ ανάγκη, κι έτσι η αρχική απόκοσμη αδιαθεσία ξορκιζόταν σταδιακά.

 

Άλλες φορές απλώς της το έλεγα βαριεστημένα, προσπαθώντας να το υπενθυμίσω και στον ίδιο μου τον εαυτό.

 

«Τί κάνεις εδώ, μητέρα ; Έχεις πεθάνει, είσαι νεκρή τόσα χρόνια...»

 

Μα εκείνη δεν μου απαντούσε. Δεν είχε τίποτα να μου πει πάνω σε αυτό. Υπενθυμίζοντάς μου, για ακόμη μία φορά, πως δεν ήταν αληθινή, δεν ήταν καν το αληθινό φάντασμα της μητέρας μου αλλά μια εξολοκλήρου δική μου επινόηση, μια νεκρή ανάμνηση που επέμενε να επιστρέφει κάθε τόσο. Δεν είχε τίποτε άλλο να μου πει...

 

Σηκωνόμουν από την πολυθρόνα, προσπερνούσα αδιάφορα την τρεμάμενη μορφή της μητέρας μου κι έμπαινα στο μπάνιο. Έκανα ντους, ξυριζόμουν, κι έπλενα τα δόντια μου. Καθώς θα παρατηρούσα από τον καθρέπτη το νερό να γλιστράει από το πρόσωπό μου, θα αναρωτιόμουν πού θα ξυπνούσα την επόμενη μέρα. Ο Χρόνος δεν είχε καμία σημασία, και τα ίδια τα επεισόδια τα είχα ξαναζήσει ξανά και ξανά, αμέτρητες φορές, σε μία αέναη επανάληψη, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι’ αυτό, και το μόνο που αναρωτιόμουν ήταν απλώς ποιό θα ακολουθούσε, σε πιο σημείο θα επέλεγε να καθίσει η μπίλια του μυαλού μου.

 

Ο ύπνος με έπαιρνε με την σκέψη πότε επιτέλους θα ξαναέμπαινε ένα τέλος σε όλα αυτά, πότε θα ήταν έτοιμοι για να με ξαναβγάλουν, να πάρω πάλι μια καινούρια ανάσα.

 

* * *

Η_διαδικασία_θα_ήταν_για_άλλη_μία_φορά_η_ίδια.doc

Edited April 23, 2009 by synodoiporos

[Tiessa]

Φαίνεται ενδιαφέρον και υποσχόμενο, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να πει κανείς και πολλά για κάτι που δεν έχει ολοκληρωθεί, πόσο μάλλον οταν δεν ξέρουμε και σε ποιο βαθμό ολοκλήρωσης βρίσκεται (εννοώ, αν του λείπουν 100 ή 2500 λέξεις), οπότε δεν έχουμε ακόμα επαρκή ιδέα προς τα πού πάει.

Έτσι όπως το βλέπω μέχρι στιγμής και από την τελευταία παράγραφο, καταλαβαίνω ότι ο ήρωας βρίσκεται μέσα σε κάποιο πείραμα, όπου ζει ορισμένα περιστατικά από τη ζωή του ξανά και ξανά, γνωρίζοντας ωστόσο ότι κάτι του συμβαίνει (αφού αναρωτιέται πότε θα τον βγάλουν από κει μέσα).

Θα ήθελα πάντως να δω τη συνέχεια.

 

Σε κάποια σημεία παρατηρώ μια εναλλαγή μεταξύ των χρόνων π.χ. πήγαινα και θα πήγαινα στην ίδια πρόταση. Δενξέρω αν είναι εσκεμμένο και μου διαφεύγει κάτι ή αν απλώς έχει ξεφύγει στη γραφή, αλλά δυσκολεύει λίγο την κατάσταση.

Στο link για τα άλλα σχόλια που παραθέτεις, δεν μπορώ να μπω. Μάλλον βρίσκονται στο προστατευμένο subforum του εργαστηρίου.

[synodoiporos]

Ακριβώς λόγω της αποσπασματικότητας θεώρησα λογική την έλλειψη οποιουδήποτε σχολιασμού. Ωστόσο, σε ευχαριστώ πολύ Tiessa που θέλησες να μοιραστείς τις σκέψεις σου .

 

Η ενναλαγή των χρόνων ήταν κάτι που με προβλημάτισε και μένα. Η αφήγηση ξεκίνησε με μία αίσθηση ''αορίστου διαρκείας'', για να δώσει την εντύπωση ενός επεισοδίου που έχει επαναληφθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Φοβήθηκα την εμφάνιση κάποιου χρονικού λάθος, και έκανα μια-δυο διορθώσεις εκεί που μου είχε ξεφύγει κάτι στην αρχή, αλλά τώρα νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι σημαντικό (τουλάχιστον που να βγάζει μάτι, αλλά δεν αποκλείεται κάτι να μου έχει ξεφύγει ακόμη).

 

Η γενική ιδέα είναι αυτή που περιγράφεις, η οποία έχει εξελιχθεί αρκετά μέσα στο μυαλό μου (σχεδόν έχω γράψει νοερά ολόκληρη την νουβέλα - ή μήπως το μυθιστόρημα ; ). Ο ήρωας βρίσκεται σε μια μορφή ψυκτικού θαλάμου, που τον κρατά παγωμένο αλλά ζωντανό.

 

Η ιστορία είναι κλασική : μπήκε εκεί (έγινε εθελοντής του πειράματος) καθώς κινδύνευε να πεθάνει από μια φοβερή ασθένεια, τον έβγαλαν στο μέλλον όταν πια μπορούσαν να τον γιατρέψουν, τον ξαναέβαλαν όταν ξανακινδύνεψε να πεθάνει ξανά από κάτι άλλο, θα τον ξαναβγάλουν όταν θα μπορούν να τον ξανακρατήσουν στην ζωή, και πάει λέγοντας ( ). Το αποτέλεσμα είναι να έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια και ο ήρωας να έχει ζήσει τμηματικά μεγάλες περιόδους της ζωής του σε διάφορες εποχές (όντας σχεδόν αθάνατος, αφού τελικά διατηρούνται μονάχα οι εγκεφαλικές του λειτουργίες, σε υπερξελιγμένους κβαντικούς υπολογιστές, και καθόλου το σώμα του, που αντικαστήθηκε εξολοκλήρου από μηχανικά τμήματα). Στην αρχή βρισκόταν στην κατάσταση στάσης χωρίς να μπορεί να αισθανθεί ή να σκεφτεί τίποτα, αλλά καθώς η διαδικασία επαναλαμβανόταν άρχισε να ζει, στην διάρκεια της στάσης του, τα γεγονότα της ζωής του, στις διάφορες χρονικές στιγμές (που κάποια στιγμή αρχίζουν και να μπλέκονται), ξανά και ξανά. 'Ωσπου τελευταία μια μυστηριώδης γυναικεία παρουσία κάνει την εμφανισή της, που δεν θυμάται να την έχει συναντήσει πουθενά στην πραγματική του ζωή, και που φαίνεται πως θέλει να οδηγήσει την λαβυρινθώδη εναλλακτική του πραγματικότητα σε μια λυτρωτική έξοδο...

 

Ε, πώς σας φαίνεται το σενάριό μου ;

 

 

ΥΓ : το link δεν οδηγεί στο subforum του εργαστηρίου, αλλά στο topic του διαγωνισμού. Μάλλον ήταν πρόβλημα εκείνης της στιγμής που δεν μπορούσες να μπει, ξαναδοκίμασε αν θες.

 

ΥΓ-2: ξαναδιαβάζοντας το κείμενο που πόσταρα, έχω κάνει μερικές μικρές (διορθωτικές θέλω να πιστεύω) αλλαγές, με την ευκαιρία αυτή το ξαναποστάρω παρακάτω...

Edited May 2, 2009 by synodoiporos

[synodoiporos]

δεύτερη γραφή (μικρό editing)...

 

 

 

Ένα : Μία καθημερινή μέρα

 

Η διαδικασία θα ήταν για άλλη μια φορά η ίδια. Τελειώνοντας την βάρδιά μου, έπρεπε να συγυρίσω όλα τα αντικείμενα πάνω στο γραφείο, να κλείσω τα προγράμματα στον υπολογιστή και τελικά να συμπληρώσω το ειδικό έντυπο αναφοράς. Ο Μπάμπης θα έφτανε όπως πάντα καθυστερημένος κατά πέντε λεπτά, θα μου έλεγε «Συγνώμη Χάρη, είχε τρομερή κίνηση πάλι», και θα με άφηνε να περιμένω άλλα πέντε μέχρι να αφήσει τα πράγματά του, να πάρει μια ανάσα και να φτιάξει τον πρώτο του καφέ. Εν τω μεταξύ, θα έριχνα άλλη μια ματιά στην αναφορά της βάρδιάς μου, τίποτα το ιδιαίτερο δεν είχε συμβεί και τα περισσότερα κενά είχαν συμπληρωθεί τυπικά.

 

Όταν επιτέλους θα ήμουν ελεύθερος, θα κατέβαινα τρέχοντας τα σκαλοπάτια και στους τρεις ορόφους του κτηρίου για να ξεμουδιάσω τα πόδια μου, αλλά φτάνοντας στην είσοδο ο ζεστός αέρας που με χτυπούσε στο πρόσωπο μού έκοβε πάντα την φόρα. Τέτοια ώρα είχε συνήθως κίνηση και η ατμόσφαιρα γύρω από τα κτήρια ήταν φορτωμένη αέρια κι αποπνικτική. Τα οικονομικά μου δεν μου επέτρεπαν κάποιο ιπτάμενο λεωφορείο των αεροδιαδρόμων, κι έτσι θα προτιμούσα ένα επίγειο μέσο μεταφοράς για να με πάει μέχρι το εστιατόριο όπου δειπνούσα κι έπειτα στο σπίτι.

 

Κατά τις εννιά θα έγερνα πίσω στην πολυθρόνα μου, μπροστά από την κλειστή οθόνη τρισδιάστατης προσομοίωσης, και θα έπινα το τρίτο ποτήρι από ένα μπουκάλι λικέρ που είχε σχεδόν αδειάσει. Όμως δεν ήταν ούτε το ποτό, ούτε το τηλεχειριστήριο που βρισκόταν πεσμένο στα πόδια μου, που θα έκανε την ζημιά. Θα την διέκρινα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια στην άκρη της πόρτας, στην αρχή απλώς να στέκεται εκεί με τα γυαλιστερά της μάτια και να μου χαμογελά, κι έπειτα θα με πλησίαζε κρατώντας τον δίσκο στα χέρια της.

 

«Είναι ώρα να βάλεις κάτι στο στόμα σου, Χαρούλη, τόσες ώρες που κάθεσαι εδώ μέσα και διαβάζεις», θα άκουγα καθαρά την φωνή της και, παρόλο που θα ήμουν αρκετά κουρασμένος για να αντιδράσω, θα ένιωθα πάλι εκείνη την ζαλάδα και την αναγούλα στο στομάχι. Θεέ μου, τι απαίσια αίσθηση !

 

«Τί κάνεις εδώ, μητέρα ;»

 

«Μόλις τα έβγαλα από τον φούρνο, γλυκιέ μου. Η Εριέττα δοκίμασε κιόλας...»

 

Ήμουν σίγουρος πως άκουγα την φωνή της μέσα στο κεφάλι μου, όπως άκουγα και τις δικές μου σκέψεις. Η εικόνα της όμως ήταν εκεί, απέναντί μου, το ίδιο πειστική όπως και όλα τα άλλα.

 

Μερικές φορές έγερνα μπροστά, παρατηρώντας την. Την είχα πεθυμήσει, είναι αλήθεια. Η ζεστή, φαρδιά φιγούρα της, οι σκοτεινές πτυχώσεις στο πάντα ίδιο λουλουδάτο φόρεμά της, κι εκείνο το πρόσωπο που έλαμπε και χαμογελούσε, μου απέπνεαν κάτι οικείο και προστατευτικό, ένα συναίσθημα που είχα τόσο πολύ ανάγκη, κι έτσι η αρχική απόκοσμη αδιαθεσία ξορκιζόταν σταδιακά.

 

Άλλες φορές απλώς της το έλεγα βαριεστημένα, προσπαθώντας να το υπενθυμίσω και στον ίδιο μου τον εαυτό.

 

«Τί κάνεις εδώ, μητέρα ; Έχεις πεθάνει, είσαι νεκρή τόσα χρόνια...»

 

Μα εκείνη δεν μου απαντούσε. Δεν είχε τίποτα να μου πει πάνω σε αυτό. Με την σιωπή της αυτή μου υπενθύμιζε άλλωστε πως δεν ήταν αληθινή, δεν ήταν καν το αληθινό φάντασμα της μητέρας μου αλλά μια εξολοκλήρου δική μου επινόηση, μια νεκρή ανάμνηση που επέμενε να επιστρέφει κάθε τόσο. Δεν είχε τίποτε άλλο να μου πει...

 

Σηκωνόμουν από την πολυθρόνα, προσπερνούσα αδιάφορα την μορφή της μητέρας μου κι έμπαινα στο μπάνιο. Έκανα ντους, ξυριζόμουν, κι έπλενα τα δόντια μου. Καθώς θα παρατηρούσα από τον καθρέπτη το νερό να γλιστράει από το πρόσωπό μου, θα αναρωτιόμουν πού θα ξυπνούσα την επόμενη μέρα. Ο Χρόνος δεν είχε καμία σημασία, και τα ίδια τα επεισόδια τα είχα ξαναζήσει ξανά και ξανά, αμέτρητες φορές, σε μία αέναη επανάληψη, κι ενώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι’ αυτό, συνέχιζα κάθε φορά να αναρωτιέμαι ποιό θα ακολουθούσε, σε ποιό σημείο θα επέλεγε να καθίσει την επόμενη φορά η μπίλια του μυαλού μου.

 

Λίγο αργότερα θα με έπαινε ο ύπνος ενώ θα σκεφτόμουν πότε επιτέλους θα ξαναέμπαινε ένα τέλος σε όλα αυτά, πότε θα ήταν έτοιμοι για να με ξαναβγάλουν, να πάρω πάλι μια καινούρια ανάσα.

 

 

 

* * *