Νόστος

[alchemist]

Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χατζόπουλος

Είδος: Συμβατική λογοτεχνία

Βία: Όχι

Σεξ: Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1463

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Έγραψα χθες το απόγευμα μια ιστορία τρόμου σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος μου άρεσε πολύ περισσότερο από το δεύτερο κι έτσι αποφάσισα να το ανεβάσω σαν αυτοτελή ιστορία.

 

 

ΝΟΣΤΟΣ

1

Τι παλιόκαιρος...

 

Πάνε ήδη είκοσι χρόνια από την τελευταία φορά που είχα επισκεφτεί το Λονδίνο.

 

Μπήκα στην αγαπημένη μου παμπ, δίπλα από την εθνική πινακοθήκη. Λίγα είχαν αλλάξει από παλιά. Μόνο η τηλεόραση είχε αντικατασταθεί από μια νεότερης τεχνολογίας. Θυμήθηκα τα βράδια που στριμοχνώμασταν ανάμεσα στους παθιασμένους οπαδούς για να δούμε τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας. Η μπύρα έρεε άφθονη και γέμιζε τα ποτήρια το ένα μετά το άλλο, και αυτά με τη σειρά τους έσβηναν τη δίψα μας.

 

Εκείνη τη στιγμή όμως, έξι η ώρα το απόγευμα μια τυχαίας φθινοπωρινής Τετάρτης, η παμπ ήταν άδεια, και το μόνο που μου κέντρισε αμέσως την προσοχή ήταν η όξινη μυρωδιά του ξύλινου πατώματος, το οποίο επί σειρά ετών ποτιζόταν καθημερινά με σταγόνες μπύρας από τους θαμώνες.

Πήρα αυστραλέζικη ξανθιά μπύρα και τηγανητό πανέ κοτόπουλο με μπόλικη μπάρμπεκιου σως και καυτερή αγγλική μουστάρδα. Έφαγα με λαιμαργία. Παρήγγειλα και μια γλυκόπιοτη μπύρα με λεμονάδα.

 

Έριξα μια ματιά έξω από το παράθυρο. Οι διαβάτες περπατούσαν βιαστικοί, καθώς έβρεχε αδιάκοπα. Είδα και τον κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο ακριβώς απέναντι από την παμπ.

 

Τον κόκκινο, μεταλλικό τηλεφωνικό θάλαμο...

 

Πόσες φορές είχαμε δώσει ραντεβού σε εκείνο το σημείο...

 

Θα μπορούσα να την περιμένω με τις ώρες να έρθει, με την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά ώστε σχεδόν να την ακούω. Την αγαπούσα, στα αλήθεια την αγαπούσα. Θα έδινα και τη ζωή μου για εκείνην. Όμως ήταν μουσουλμάνα, κόρη ενός σεΐχη από τα Εμιράτα. Τα πετροδόλαρα του πατέρα της είχαν αγοράσει ήδη έναν πρωτοκλασάτο και εξίσου πλούσιο γαμπρό, τον οποίο δεν είχε δει ποτέ της. Έτσι, όταν την είδα να ανεβαίνει στο αεροπλάνο μια κρύα και βροχερή μέρα σαν και δαύτη, έκλαψα με λυγμούς όταν σκέφτηκα πως δεν θα την ξανάβλεπα.

 

Ποτέ.

 

Όπως και έγινε.

 

Παρήγγειλα για επιδόρπιο κέικ μήλο με κρέμα γάλακτος, crumble το λένε οι Άγγλοι, καθώς και έναν ιρλανδέζικο μηλίτη.

 

Άνοιξα τις τσάντες που είχα μαζί μου.

 

Είχα αγοράσει μερικά βιβλία που θα μου κρατούσαν συντροφιά τα βράδια πίσω στην πατρίδα. Επίσης, είχα προμηθευτεί εισιτήρια για το θέατρο. Θα έβλεπα τους «εξόριστους» του James Joyce, σε ένα από τα λεγόμενα “pocket theatres” που δεν χωρούν πάνω από είκοσι με τριάντα θεατές. Τώρα, το μόνο που μου έμενε πριν πάω στην παράσταση ήταν μια βόλτα από τα παλαιοπωλεία στο Soho.

 

Πλήρωσα το λογαριασμό. Πόσο φθηνή έγινε έτσι ξαφνικά η αγγλική λίρα; Άφησα τα ρέστα για φιλοδώρημα. Έβαλα το αδιάβροχο και βγήκα πάλι έξω στο κρύο και τη βροχή.

 

2

 

“How much is it?”

“Sixty pounds sir.”

 

Υπό άλλες συνθήκες, θα του έλεγα ότι είναι ένας απίστευτος κλέφτης και θα έφευγα αμέσως από το παλιομάγαζό του, όμως τώρα δεν είχα άλλη επιλογή. Έβγαλα το πορτοφόλι και ακούμπησα με πόνο τα τρία εικοσάλιρα στον πάγκο και μετά έπιασα στα χέρια μου τον πολυπόθητο δίσκο βινυλίου.

 

Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα τον ξανάβρισκα. Το συγκρότημα διαλύθηκε λίγο πριν αποφοιτήσω από τη σχολή αγγλικής φιλολογίας.

 

Θυμήθηκα τις πρόβες που κάναμε σε εκείνο το υγρό, υπόγειο στούντιο με τους υπόλοιπους της παρέας.

 

Όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψω πίσω στην πατρίδα, τοποθέτησα με περισσή προσοχή τον μοναδικό μας δίσκο στη βαλίτσα, όμως όταν έφτασα διαπίστωσα ότι είχε γίνει θρύψαλλα. Με τον καιρό το συγκρότημα ξεχάστηκε, και δυστυχώς και τα υπέροχα τραγούδια, τα οποία με συντρόφευαν σε όλη μου τη φοιτητική ζωή.

Έτσι, όταν είδα τον δίσκο με το λιτό κίτρινο εξώφυλλο και τα χοντρά μαύρα γράμματα να φιγουράρει στη βιτρίνα εκείνου του παλαιοπωλείου, ήξερα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Η συνείδησή μου και ο σεβασμός προς τις μνήμες μου επέτασσαν να τον αγοράσω.

 

Ο μαγαζάτορας τον τύλιξε με προσοχή και τον τοποθέτησε σε ένα πλαστικό κουτί. Με διαβεβαίωσε ότι με τέτοιο πακετάρισμα δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να σπάσει.

 

Βγήκα από το παλαιοπωλείο και βάδισα προς το West End. Η παράσταση ξεκινούσε σε μισή ώρα.

 

3

 

Η αυλαία έπεσε.

 

Μαύρα σκηνικά, ένταση, ο ήχος της βροχής που ακουγόταν και οι αγωνιώδεις ερμηνείες των ηθοποιών με συνεπήραν.

 

Το έργο ήταν το μοναδικό θεατρικό που εξέδωσε σε τρεις πράξεις ο σπουδαίος James Joyce. Ο ίδιος το χαρακτήρισε ως “three mouse and cat acts”, καθώς σε κάθε πράξη οι ήρωες της ιστορίας συγκρούονταν όπως οι γάτες με τα ποντίκια και απογύμνωναν τα προσωπεία των φαινομενικών τους σχέσεων.

 

“Lupus est homo homini” είχε πει ο Πλωτίνος και μάλλον δεν είχε άδικο...

 

Μια ζωή γεμάτη συγκρούσεις. Μια ζωή διαμάχες για εφήμερους και ανούσιους στόχους. Μια ζωή πόνος και βάσανα, μέχρι ο κύκλος της ύπαρξης να μας οδηγήσει ξανά εκεί από όπου προήλθαμε.

 

Δηλαδή στο μηδέν.

 

Βγήκα από θέατρο μαζί με τους λιγοστούς θεατές.

 

Τι παλιόκαιρος...

 

Η βροχή είχε δυναμώσει. Έψαξα ταξί. Οι ρόδες του άρχισαν να γλιστρούν στην άσφαλτο. Ήταν αργά.

 

4

 

Εκείνο το βράδυ ήταν αδύνατο να κοιμηθώ.

 

Τόσες μνήμες...

 

Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει.

 

Τράβηξα την κουρτίνα και είδα τη γειτονιά φωταγωγημένη.

 

Έπιασα το μπουκάλι που είχα αφήσει πάνω στο κομοδίνο.

 

Καπνιστό ουίσκι.

 

Χαμογέλασα.

 

Θυμήθηκα τον Πωλ Κάρνεγκι,τον Σκωτσέζο της παρέας. Καταγόταν από το νησί Όρκνι της βόρειας θάλασσας. Έπαιζε μπάσο. Στην προφορά δύσκολα τον καταλάβαινε κάποιος που δεν την είχε συνηθίσει.

 

Θυμάμαι ένα βράδυ τον Πωλ να έρχεται στο μικρό μου δωμάτιο με ένα μπουκάλι σαν κι αυτό που κρατούσα τώρα.

 

Πάγος.

Κρυστάλλινο ποτήρι.

Λευκό καπνιστό ουίσκι.

 

«Στην υγειά σου Πωλ.»

 

Μόλις αποφοιτήσαμε μας αποχαιρέτησε και γύρισε πίσω στο νησί του. Ήθελε να γίνει δάσκαλος και να διδάξει τα πιτσιρίκια του χωριού του. Ήμουν σίγουρος ότι τα κατάφερε. Ακόμα και τώρα μπορούσα να τον δω να κάθεται δίπλα στο τζάκι, μαζί με μια όμορφη σκωτσέζα και δυο-τρία κοκκινομάλικα παιδάκια, να γελούν με τις φοβερές του ιστορίες.

 

Πάγος.

Το ίδιο κρυστάλλινο ποτήρι.

Λευκό καπνιστό ουίσκι.

 

Κοίταξα ξανά τη φωταγωγημένη γειτονιά. Μπροστά μου απλωνόταν το πάρκο των Lincoln’s Inn Fields και ακριβώς δίπλα μπορούσα να ξεχωρίσω το μέγαρο του βασιλικού κολεγίου των χειρουργών.

 

Τότε θυμήθηκα τον Μπράιαν Ρόουλαντς, τον γιατρό της παρέας. Πληθωρικός τύπος με ξαναμμένα μάγουλα και λαμπερά γαλάζια μάτια. Καταγόταν από το Λίβερπουλ. Έπαιζε κιθάρα. Όταν δεν είχε μαθήματα στην κλινική, κυκλοφορούσε πάντα με ένα μπουκάλι καφετιάς μπύρας στο χέρι. Το όνειρό του ήταν να γίνει χειρουργός. Όταν έφυγα από το Λονδίνο, ο Μπράιαν ήταν ο μόνος με τον οποίο κράτησα έστω και μια στοιχειώδη επαφή.

 

Δύο χρόνια μετά την επιστροφή μου στην πατρίδα, ο ταχυδρόμος έφερε έναν φάκελο από τον Μπράιαν. Μέσα είχε μια φωτογραφία του από την ορκωμοσία του.

“Papajim, I am a doctor now”, έγραφε από πίσω.

 

Επτά χρόνια μετά την επιστροφή μου ακολούθησε δεύτερη.

“Papajim, at last I am a surgeon”.

 

Δέκα χρόνια.

“Papajim, I’m getting married”.

 

Δεκατρία χρόνια.

“Papajim, my wife gave birth to our son”.

 

Δεκαπέντε χρόνια.

“Papajim, I joined the army. They pay well.”

 

Δεκαεπτά χρόνια.

“Papajim, I’m going to Iraq.”

 

Δεν ήρθε ποτέ άλλη κάρτα από τότε.

 

Πάγος.

Το ίδιο κρυστάλλινο ποτήρι.

Λευκό καπνιστό ουίσκι.

 

Τελευταίο βράδυ στο φθηνιάρικο αυτό μέρος. Παλιά ήταν γκαράζ. Τώρα πια ξενοδοχείο, όπως φανέρωνε η περίεργη κατασκευή του μπαλκονιού. Μάλλον στο παρελθόν χρησίμευε σαν ράμπα για τα αυτοκίνητα. Έπιασα στα χέρια μου την κάρτα και διάβασα.

 

Sky Plaza Hotel

Lincoln’s Inn Fields, Portsmouth Street 1A,

London, UK

 

Μέσα από τη σκέψη μου που θόλωνε από το ποτό, ανέσυρα τη μνήμη του Κόλιν Κουήν από το Πόρτσμουθ. Ήταν λεπτός και μικρόσωμος. Έπαιζε ντραμς. Οι σπουδές δεν τον ένοιαζαν καθόλου. Στο τέλος τα παράτησε και μπάρκαρε με ένα από τα πλοία του θείου του. Ένας Θεός ξέρει που βρίσκεται τώρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που ήρθε να μου ανακοινώσει ότι αγόρασε δικά του ντραμς. Είχε κερδίσει χίλιες λίρες στο στοίχημα και φρόντισε να τις εξαργυρώσει αμέσως με τον καταλληλότερο τρόπο.

 

Πάγος.

Το ίδιο κρυστάλλινο ποτήρι.

Λευκό καπνιστό ουίσκι.

 

Λάθος.

Το ουίσκι είχε τελειώσει.

 

Ξάπλωσα στο κρεβάτι. Θυμήθηκα τον εαυτό μου είκοσι χρόνια πριν. Μιχάλης Παπαδημητρίου, νέος φοιτητής.

Ή μήπως Michael Papajim; Για τους Άγγλους αυτός ήμουν. Τέσσερα χρόνια στο Λονδίνο. Τέσσερα χρόνια με αναμνήσεις που μοιάζουν μιας ολόκληρης ζωής. Και μετά...Επιστροφή στην Ελλάδα. Διορισμός. Μάθημα σε αδιάφορους μαθητές. Σπίτι. Ποτό.

 

Πως πέρασαν έτσι είκοσι χρόνια;

 

Κι όμως, οι μνήμες είναι ακόμα ζωντανές.

 

Σαν να ήμουν εκεί, με βλέπω με τους υπόλοιπους να ετοιμαζόμαστε για πρόβα στο υγρό, υπόγειο στούντιο.

 

Σαν να ήμουν εκεί, με βλέπω να την περιμένω με αγωνία δίπλα στον κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο...

 

Σηκώθηκα και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Γκριζόμαυρη γενειάδα, πυκνά φρύδια, κοντό μαλλί, πέτσινα ρούχα. Λίγο έμοιαζα με τον εικοσάχρονο που έζησε, δημιούργησε και ερωτεύτηκε σε τούτο το μουντό μα και άγρια όρμοφο μέρος.

 

Κεραυνός.

 

Τι παλιόκαιρος...

 

Θέλω να πιώ.

 

Ανοίγω τον κατάλογο και βρίσκω το καλύτερο ουίσκι.

 

Θέλω να πιω. Να θυμηθώ. Να ξαναζήσω.

 

Σε λίγα λεπτά μου κτυπούν την πόρτα. Μου έφεραν κιόλας το ουίσκι. Δίνω φιλοδώρημα δύο λίρες στον μελαμψο άντρα με τη γαμψή μύτη. Με ευχαριστεί και ζητά από τον Αλλάχ να με ευλογήσει. Μουσουλμάνος.

 

Μουσουλμάνα.

Την αγαπούσα.

Την έχασα.

 

Πάγος.

Το ίδιο κρυστάλλινο ποτήρι.

Πίνω και την τελευταία σταγόνα ουίσκι.

 

Ο χρόνος είναι ο δικός μου νόστος.

 

Καληνύχτα.

[noxious]

Ωραία νοσταλγική ιστοριούλα. Αν δεν έλεγες οτι είναι το πρώτο μέρος μιας άλλης θα σου έλεγα πως χρειάζεται και συνέχεια.

Ένας άντρας που νοσταλγεί την παρέα του.. χμ μου παρουσίασες ένα σωρό χαρακτήρες που δεν τους κάνεις τίποτα. Τουλάχιστον

για την ώρα.

Ένα αρνητικό είναι ότι σε σημεία μου θύμησε τηλεοπτική διαφήμιση για ουίσκι.

 

Go on να το δούμε ολοκληρωμένο!

[alchemist]

Ένα αρνητικό είναι ότι σε σημεία μου θύμησε τηλεοπτική διαφήμιση για ουίσκι.

:D :D LOL!!!!!

 

noxious,

 

σε ευχαριστώ για τα σχόλια. Οφείλω να ομολογήσω, ότι το παραπάνω κείμενο είναι ένα είδος υπαρξιακού ψυχογραφήματος. Δεν θέλει να πει κάτι συγκεκριμένο, παρά μόνο να μεταδόσει τη νοσταλγία του πρωταγωνιστή. Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με το δεύτερο μισό της ιστορίας τρόμου δεν κολούσε καθόλου. Η μετάβαση ήταν πολύ απότομη και για αυτό αποφάσισα να το απομονώσω. Έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω την ιστορία τρόμου από την αρχή με βάση την ιδέα που είχα, οπότε σύντομα θα την ανεβάσω.

[dagoncult]

«η παμπ ήταν άδεια, και το μόνο που μου κέντρισε αμέσως την προσοχή ήταν η όξινη μυρωδιά του ξύλινου πατώματος, το οποίο επί σειρά ετών ποτιζόταν καθημερινά με σταγόνες μπύρας από τους θαμώνες.»

 

 

 

-Χεχε... λες να παίζει καμιά παμπ που να μη μυρίζει έτσι? Σκέτη μάστιγα...

 

 

 

 

 

«Πήρα αυστραλέζικη ξανθιά μπύρα»

 

 

 

-Foster’s?

 

 

 

 

 

Η φάση με την κοπελιά... περίεργη κατάληξη... μοιάζει ταυτόχρονα πολύ ψεύτικη για την πραγματική ζωή και πολύ αληθινη για την ιστορία... ή ίσως να ισχύει το αντίθετο.

 

 

 

Το θέμα της θεατρικής παράστασης ίσως να μην ήθελε ανάλυση. Αν όμως θέλει να πει κάτι ο ποιητής, τότε είμαι μαζί σου.

 

 

 

 

 

«Πως πέρασαν έτσι είκοσι χρόνια;»

 

 

 

-Γά...έ τα...

 

 

 

Είναι πολύ μελαγχολική, χωρίς να έχει υπερβολές ή τρομερές τραγωδίες και αφήνει οπωσδήποτε την εντύπωση αληθινών εμπειριών, πράγμα που την κάνει ακόμα πιο μελαγχολική. Την έχω διαβάσει εδώ και καιρό και μετά ξανά. Κάθε φορά αφήνει την ίδια αίσθηση. Ουφ... καλοκαιριάτικα θα με πιάσει ντιπρέσιον .

 

Well done… Το εφέ ήταν καλό.

 

 

 

ΥΓ:Η συνολική βερσιόν παίζει;

[vkarg]

Ενώ στην αρχή μου έκανε λίγο σαν εγγλέζικος τσελεμεντές, μετά το κλίμα διορθώθηκε...με χάλασε λίγο το θέμα με την κόρη του εμίρη...πολύ κλισεδιά. Όμως η απελπισία του ήρωα για τα χρόνια που φύγαν αποτυπώνεται καλά, πράγμα που έχω την εντύπωση ότι είναι μέσα στους σκοπούς σου. Νομίζω πως ήταν μια καλή προσπάθεια αν και χρειάζεται άμεσα την συνέχεια της, αφού μας αφήνει λίγο μετέωρους!Αυτα! ;)