Ο Θανάθηθ θτη Χώρα του Θα

[Guest roriconfan]

Είδος: Κωμικοτραγικό Φαντασίας

Σεξ/Βια: Κάτι ψιλά με βία.

Λέξεις: 1.600

Σχόλια: Δε θα καταλάβετε όλη την ιστορία αν δεν έχετε διαβάσει τα κεφάλαια 1 και 2 της Αισώπειας πρώτα.

Ο τίτλος του διηγήματος είναι από παλιά ελληνική ταινία.

 

Ο Θανάθηθ θτη Χώρα του Θα

(τα χρονικά της Αισώπειας, κεφάλαιο 7)

«Θανάθη παιδί μου, έχουμε να θου αναθέθουμε μια πολύ θημαντική αποθτολή» μου είπαν ξαφνικά μια μέρα οι Άλφα του κοπαδιού. Ο πατέρας μου ο Θπύροθ, δέχτηκε αμέσως να με στείλουνε για αντιπρόσωπο, σαν του κάνανε δώρο μερικά καρότα.

«Θέλουμε να παθ έκθω από το Δάθοθ μαθ, θε κάτι παράκθενα πλάθματα που λέγονται ΜΠΕΕΕλληνεθ.»

«Ω, είναι θιχαμεροί Κούνελοι μήπωθ αυτοί οι ΜΠΕΕΕλληνεθ;»

«Όχι, αλλά φυθικά δεν είναι ανώτεροι θαν εμάθ.»

«Και τι ακριβώθ θα κάνω εκεί;»

«Θέλουμε να μάθειθ και να μαθ πειθ τι είναι αυτήν η Δημοκρατία που έχουνε εκεί πέρα. Μπορεί να είναι κάποιου είδουθ όπλο εναντίον μαθ. Η αθφάλεια του κοπαδιού βαθίδεται πάνω θου.»

Και με αυτές τις αόριστες περιγραφές με στείλανε στα σύνορα αυτής της ΜΠΕΕΕλλάδας. Σαν μόνες αποσκευές μου δώσανε μερικά σπαράγγια και ένα καρότο εμποτισμένο με Κυνιούχο δηλητήριο, σε περίπτωση που με έπιανε ο εχθρός.

Η είσοδος για την επικράτεια αυτών των παράξενων πλασμάτων ήταν τρομακτική. Ήταν γεμάτη από κόκαλα ζώων και με κάτι τεράστια τρομακτικά ζώα με τεράστιες κοιλιές και δόντια μέχρι σα κάτω να τα καθαρίζουνε με οδοντογλυφίδα. Προχώρησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα αλλά νομίζω ότι σε κάποια στιγμή με πήρανε χαμπάρι. Δε με πήρανε όμως στο κατόπι, πιθανώς γιατί δε μπορούσανε να πάρουνε τα πόδια τους με τόσες μεγάλες κοιλάρες που είχανε.

Βρήκα έναν μεγάλο φράχτη, σπασμένο σε ένα σημείο, όπως μου είχανε πει οι Άλφα και πέρασα από μέσα. Ευχήθηκα αυτοί οι ΜΠΕΕΕλληνες να μην είναι όλοι τόσο τρομακτικοί όσο εκείνα τα πλάσματα πίσω μου γιατί θα έχανα την ζωή μου από τον φόβο και μόνο.

Προς έκπληξή μου όμως, η επικράτεια τους ήταν όμορφη και γεμάτη από μεγάλα κατσαρομαλλιαρά πλάσματα που είχανε πολύ βλακώδες βλέμμα για να νιώθω ότι αποτελούνε απειλή. Απλώς γυρίζανε άσκοπα και τρώγανε ασταμάτητα ένα παράξενο φυτό, που αργότερα έμαθα ότι το λέγανε κουτόχορτο.

Σε κάποια φάση, ακούστηκε μια δυνατή φωνή.

«ΜΠΕΕΕλληνες!»

Όλα τα πλάσματα, όπως κι εγώ, γυρίσαμε το κεφάλι μας και είδαμε πάνω σε έναν φράκτη ένα μεγάλο μπλε πουλί, που αργότερα έμαθα ότι το λέγανε ΠΟΥΛΙτικό. Πίσω του βρισκόταν αναμμένος ένας μπλε πυρσός. Υπήρχαν και μερικά πουλιά που συνεχώς χτυπούσανε με το ράμφος τους τον φράκτη εκεί κοντά κάνοντας ένα επαναλαμβανόμενο θόρυβο σαν «ΚΛΑΚ, ΚΛΑΚ». Αργότερα, έμαθα ότι για αυτόν τον λόγο τους λέγανε και ΚΛΑΚΑδόρους.

«Χάρη στο ΚΟΚΟμμα μας, το κοπάδι σας πήγε μπροστά. Και ΘΑ πάει πιο μπροστά! ΘΑ σας δώσουμε περισσότερο τριφύλλι, ΘΑ σας χτίσουμε στάνες, ΘΑ σας στείλουμε στην ΑμεΛυκή, ΘΑ σας…»

Ακολουθήσανε πολλά περισσότερα «ΣΑ» αλλά δε τα θυμόμουνα όλα, τόσα που ήτανε. Αμφιβάλλω αν τα θυμούνταν καν τα πλάσματα που το ακούγανε, που από όσο κατάλαβα ήταν οι λεγάμενοι ΜΠΕΕΕλληνες. Πάντως, φαινόταν ότι ενδιαφέρονταν πάρα πολύ για αυτά που τους έλεγε ο ΠΟΥΛΙτικός. Σαν υπνωτισμένοι τον ακούγανε.

«Λαέ της ΜΠΕΕΕλλάδας!» ακούστηκε κι άλλη φωνή από πίσω.

Τώρα ήταν ένα πράσινο πουλί μπροστά από ένα μεγάλο, επίσης πράσινο ημιδιαφανές αντικείμενο. Ο ήλιος φαινόταν από πίσω του αλλά λόγω του αντικειμένου είχε κι αυτός πάρει χρώμα πράσινο. Είχε κι αυτό τους δικούς του ΚΛΑΚΑδόρους να βαράνε για να δίνουνε ισχύ στα λόγια του. Αργότερα, έμαθα ότι ανήκανε σε κάτι που λεγόταν αντιΠΟΥΛΙτευση.

«Εμείς ήμασταν που ανορθώσαμε το κοπάδι μετά την πτώση της Φούντας. Εμείς αγωνιστήκαμε στο ΠΟΥΛΙτεχνείο. Εμείς ΘΑ σας πάμε μπροστά. Εμείς ΘΑ…»

Ξανά ένα σωρό «ΣΑ» που μετά βίας θυμάμαι.

«Σύντροφοι! Η κομούνα είναι εδώ. Το προλετάριο ΘΑ…»

Και άλλα τόσα «ΣΑ» από ένα κόκκινο πουλί, που πλάι του βρισκόντουσαν κάτι εργαλεία που αργότερα έμαθα ότι τα λέγανε σφυρί και δρεπάνι.

Μαζεύοντας πληροφορίες κρυφακούγοντας διάφορους ΜΠΕΕΕλληνες να συζητάνε, έμαθα ότι πλησίαζε κάτι που λεγόταν «εκλογές» και ότι κάθε ένας έπρεπε να διαλέξει ένα ΚΟΚΟμμα, φορώντας μια χρωματιστή κουδούνα στο λαιμό. Για παράδειγμα, όλοι όσοι θα διαλέγανε το ΠΑΠΑ-ΣΟΚ, που το κατείχανε ΠΑΠΑΡειανοί, θα φορούσανε πράσινη κουδούνα, όσοι διαλέγανε την Νέα ΔημοΠΟΥΛΙΑ που το κατείχανε ΑΠΑΙΤΕΙνοί, θα φορούσανε μπλε, ενώ όσοι επιλέγανε το ΚΟΥΚΟΥ-Ε των ΚΟΥΚΟΥβάγιων, θα φορούσανε κόκκινη. Υπήρχανε κι άλλα πολλά ΚΟΚΟμματα αλλά δεν είχανε τόση πολύ απήχηση όσο αυτά τα τρία.

Όπως και να’χε το πράγμα, αυτήν η διαδικασία είχε φέρει πανζουρλισμό σε ολόκληρη την ΜΠΕΕΕλλάδα, καθώς πολλοί αναποφάσιστοι τρέχανε πέρα, δώθε από ΚΟΚΟμμα σε ΚΟΚΟμμα, οι σίγουροι για την επιλογή τους μαλώνανε με τους σίγουρους των άλλων ΚΟΚΟμμάτων, ενώ πολλοί ΠΟΥΛΙτικοί τάζανε στα κρυφά «ποτίσματα» σε όσους πηγαίνανε με το μέρος τους.

Εδώ είχα πραγματικά μπερδευτεί. Αυτήν η Δημοκρατία που ήρθα να μελετήσω ήταν κάποιου είδους μορφή εξουσίας όπου δίκιο είχανε οι περισσότεροι. Δηλαδή αυτοί με τις περισσότερες κουδούνες του ίδιου χρώματος θα διατάζανε τους υπόλοιπους με τις λιγότερες κουδούνες. Κάτι που μου φαινότανε εντελώς χαζό.

Από πού κι ως που αυτό που θέλουν οι περισσότεροι είναι πιο σημαντικό από αυτό που θέλουν οι λιγότεροι; Γιατί και οι εχθροί μας οι Κούνελοι είναι αριθμητικά περισσότεροι από εμάς αλλά είναι όλοι τους κακόβουλοι, αρρωστιάρηδες και κατώτεροι. Πως γίνεται να τους δώσουμε το δίκιο επειδή είμαστε λιγότεροι; Ακόμα και στην ΜΠΕΕΕλλάδα, πως γίνεται τα περισσότερα από αυτά τα χαζά πλάσματα να είναι σωστότερα από τα λιγότερα;

Μετά ήταν και ο τρόπος που ψάχνανε τρόπο για να λύσουνε τα προβλήματά τους. Όλοι μιλούσανε και προτείνανε και φωνάζανε και τρέχανε γύρω, γύρω. Και μετά έπρεπε να γίνει και καταμέτρηση για να επιλέξουνε ως καλύτερη την λύση που προτείνουνε οι περισσότεροι. Μα πως ακριβώς θα βρεθεί μια λύση έτσι; Πως γίνεται να εμπιστευόμαστε την μοίρα του κοπαδιού μας στο κάθε ζώο ξεχωριστά; Στο τρανό Δάσος μας, κάνουμε ότι μας λένε οι Άλφα. Οι Άλφα είναι οι δυνατότεροι και οι εξυπνότεροι ανάμεσά μας. Πως γίνεται αυτοί που είναι λίγοι μπροστά στο σύνολο του κοπαδιού μας να πρέπει να τηρούνε την άποψη των υπόλοιπών μας; Αφού είμαστε μπροστά τους αδύναμοι και λιγότερο έξυπνοι. Πως γίνεται να έχουμε μεγαλύτερο δίκιο από αυτούς;

Έπειτα είναι και η ταχύτητα που γίνεται κάτι σε αυτήν την Δημοκρατία. Μέχρι να αποφασίσουνε τι θα κάνουνε για να λύσουνε ένα πρόβλημα, μπορεί να περάσουνε και μήνες αφού πρέπει να ακουστεί ολονών η γνώμη, να μελετηθεί και μετά να ψηφιστεί. Και στο τέλος μάλιστα θα επιλεχθεί σαν λύση αυτό που θα θέλουνε… οι χαζοί! Δηλαδή και καθυστέρηση και λάθος λύση. Αντί απλά να αποφασίσουνε οι δυνατοί και έξυπνοι σε λίγα λεπτά, θα επιλέγανε οι αδύναμοι και οι χαζοί.

Δε καταλάβαινα τίποτα από όλα αυτά. Όλοι μιλούσανε συγχρόνως, όλοι φωνάζανε και όλοι είχανε δίκιο από πλευράς τους. Όλοι λέγανε ότι θέλανε το σωστότερο και το δικαιότερο για το κοπάδι τους και στην τελική, έβλεπα ότι όλοι απλά επιλέγανε αυτόν που τους έταζε τα περισσότερα «ΣΑ». Οπότε ούτε αυτό το καταλάβαινα. Πως ακριβώς επιλέγει ο καθένας με την θέλησή του το καλύτερο για το κοπάδι αφού στην τελική είναι το ατομικό συμφέρον του που έχει τον τελευταίο λόγο;

Συνέχιζα να παρακολουθώ. «ΜΠΕΕΕ, ΜΠΕΕΕ» ακούγονταν παντού, καθώς τα πλάσματα βάζανε κουδούνες, τρέχανε σαν αλαφιασμένα, και μερικά μαλώνανε μεταξύ τους ρίχνοντας κουτουλιές. Υπήρχανε μάλιστα και κάποια πουλιά που δεν τους άρεζε κανένα χρώμα. Είχανε αυτό-ξεπουπουλιαστεί, φορούσανε κουκούλες στο κεφάλι και ραμφίζανε ότι βλέπανε στον διάβα τους. Αργότερα, έμαθα ότι τους λένε ΧΡΥΣΑ ΑΥΓΑ. Και κανείς δεν έκανε κάτι για να τους σταματήσει γιατί υπήρχε κάτι που λεγόταν «ελευθερία λόγου».

Τελικά μετά από μεγάλη ανακατωσούρα, καταμετρήθηκαν οι περισσότερες κουδούνες, κάποιοι ΜΠΕΕΕλληνες με το νικηφόρο χρώμα αντικαταστήσανε σε πολλές στάνες άλλους ΜΠΕΕΕλληνες με το ηττημένο χρώμα και … Αυτά. Τα πλάσματα επιστρέψανε στα βοσκοτόπια τους συνεχίζοντας να τρώνε κουτόχορτο σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Μα που είναι όλα αυτά τα «ΣΑ» που λέγανε οι ΠΟΥΛΙτικοί; Τίποτα δεν άλλαξε. Μα καλά, θα τρελαθούμε τώρα; Τόση φασαρία και τελικά δεν έγινε τίποτα; Και τα πλάσματα ούτε που νοιάζονταν για αυτό. Συνέχιζαν απλά να μηρυκάζουνε ανέμελα.

… Δε καταλαβαίνω τίποτα με αυτήν την Δημοκρατία …

Μετά βρήκα μια ομάδα ΜΠΕΕΕλλήνων που είχανε επιλεγεί για το υψηλό τους φρόνημα και το έργο τους προς το κοπάδι. Για το έργο που προσφέρανε, θα τους στέλνανε σαν ανταμοιβή στην ΑμεΛΥκή, το βοσκοτόπι της αφθονίας και των ευκαιριών. Ε, ευκαιρία να φύγω κι μαζί τους. Θα έβλεπα και τι μέθοδο είχανε για να απωθήσουνε εκείνα τα τρομακτικά πλάσματα έξω από τον φράκτη. Τόσο μορφωμένα και σπουδαία που είναι, λογικά θα είναι πανεύκολο να το κάνουνε. Τα ακολούθησα όλως περιέργεια να δω τι θα κάνουνε. Αυτήν η πληροφορία θα είναι πολύ σημαντική για το κοπάδι μου.

Προς μεγάλη μου έκπληξη… δεν έγινε τίποτα από ότι περίμενα. Τα τέρατα τους ορμήσανε και άρχισαν να τους κατασπαράζουνε … κι εκείνα έδειξαν έκπληξη, σαν να μη ξέρανε καν ότι θα τα συναντούσανε. Μα καλά, συνέχεια δε στέλνουνε ΜΠΕΕΕλληνες στην ΑμεΛΥκή; Πως γίνεται να μη γνωρίζανε οι ΠΟΥΛΙτικοί για αυτά τα τέρατα που τρώνε την αφρόκρεμά τους; Άρχιζα να πιστεύω ότι το ξέρανε. Άρχιζα να πιστεύω ότι η ΜΠΕΕΕλλάδα τρώει τις ίδιες της, τις ιδιοφυΐες στέλνοντας τες στον χαμό τους. Να γιατί είχανε απομείνει μόνο χαζά ζώα στα βοσκοτόπια. Αφού τα έξυπνα τα σκοτώνανε.

Έχοντας τα τέρατα με τα μεγάλα δόντια απασχολημένα να τρώνε τα αβοήθητα πλάσματα, ξεγλίστρησα και έγινα … λαγός. Καλά λένε ότι όταν επιστρέφεις, σου φαίνεται ότι η διαδρομή διαρκεί λιγότερο. Για πότε έφτασα στο Δάσος μου κι εγώ δε το πήρα χαμπάρι.

«Τι θηνέβει; Τι είδεθ και είθαι έτθι καταιδρωμένοθ;» Ρωτήσανε οι Άλφα σαν με είδανε.

Τους τα εξήγησα όλα όσο καλύτερα μπορούσα. Ότι η ΜΠΕΕΕλλάδα ήταν μια τρομακτική περιοχή, γεμάτη από ψεύτες ΠΟΥΛΙτικούς και περιτριγυρισμένη από αδηφάγους ΑμεΛΥκάνους.

«Τι καλά που είμαθτε εδώ θτο Δάθοθ» είπα τελειώνοντας την αναφορά μου. «Με εθάθ να μαθ εκθουθιάδετε, μπορώ να κοιμάμαι ήθυχοθ τα βράδια. Γιατί δεν είθτε πθέφτεθ εθείς.»

Για κάποιο λόγο, οι Άλφα γελάσανε στο σχόλιο μου. Παραξενεύτηκα αλλά σαν μου δώσανε μια ντουζίνα καρότα ανταμοιβή για τις υπηρεσίες μου, αμέσως έχασα το ενδιαφέρον να ρωτήσω το γιατί.

Επέστρεψα ήρωας στο λαγούμι μου. Ολόκληρη η οικογένεια με υποδέχτηκε με γιορτές και, δυστυχώς, πολλά σπαράγγια. Νοιώθω υπέροχα που επέστρεψα στο τρανό Δάσος μας. Όχι γιατί απλά είμαι πλέον ήρωας. Αλλά και γιατί γλίτωσα από εκείνο το απαίσιο πράγμα που λέγεται Δημοκρατία.

Μακάρι να μην έρθει ποτέ στα μέρη μας…

Edited April 26, 2009 by roriconfan

[kitsos]

Δυστυχώς κάπως έτσι ήταν, κάπως έτσι είναι και κάπως έτσι θα ‘ναι. Βέβαια δε φταίνε και τόσο οι λύκοι που τρώνε τα πρόβατα είναι στη φύση τους βλέπεις. ;)

[Guest roriconfan]

Κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν άδικα παραπονιούμαστε για την αδικία ενώ μπορεί κάλλιστα αυτήν να είναι η φυσιολογική κατάσταση των πραγμάτων.

[Guest Anime_Overlord]

Bump μιας που είναι και στο κλίμα των ημερών.