DinMacXanthi Posted May 2, 2009 Share Posted May 2, 2009 (edited) Όνομα Συγγραφέα:Κέλλης Κωνσταντίνος Είδος: επιστημονική φαντασία Βία; κάποιες εικόνες Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 2500 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Όλοι γράψατε ΕΦ τον τελευταίο καιρό και...ζήλεψα :-) ΟΝΕΙΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ Ο Μάθιου έπνιξε ένα χασμουρητό και έβγαλε το σακάκι του. Η βάρδια του ξεκινούσε τώρα, λίγη ώρα πριν τα μεσάνυχτα. Είχε κομφετί επάνω στους ώμους, ένα κομματάκι του κύματος ενθουσιασμού που είχε καταλάβει τους κατοίκους της πόλης. Όχι, η Νέα Υόρκη δεν θα ήταν πια απλώς πόλη αλλά Μεγάπολη. Αυτό ήταν άλλωστε και το πανηγύρι στην επιφάνεια, οχτακόσια μέτρα πάνω από το υπόγειο εργαστήριο στο οποίο βρισκόταν εκείνος. Σήμερα ο Θόλος θα έκλεινε προστατευτικά πάνω από ενενήντα εφτά εκατομμύρια ανθρώπους, μια κολοσσιαία αγγελική φτερούγα που θα μπορούσε να σταματήσει μέχρι και χτύπημα μετεωρίτη. Ο ένας Θόλος μετά τον άλλον, έκλειναν σε όλη την υφήλιο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μπροστά στο πρόγραμμα, με το μεγαλύτερο κομμάτι των Μεγαπόλεων τους προστατευμένο. Μέχρι το τέλος του χρόνου, οι άλλες δυο υπερδυνάμεις της υφηλίου θα είχαν ολοκληρώσει και τις δικές τους εργασίες. Η Γη θα ήταν πια προστατευμένη, είτε από πόλεμο, είτε από νέους Υπερλοιμούς, είτε από οποιαδήποτε φυσική καταστροφή. Η παγκόσμια ειρήνη θα βασίλευε επιτέλους. Αν σε κάτι είχε βοηθήσει αυτή η Ψυχροπολεμική στάση μεταξύ ΗΠΑ, Ευρωσίας και Ανατολικής Αυτοκρατορίας ?μια λυκοφιλία μισού αιώνα? ήταν σίγουρα στην εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, στα χέρια ατόμων σαν τον Μάθιου Ολάντερ και τους ομόλογους του. Τινάζοντας την πολύχρωμη «χαρά» που είχε κάτσει στα μαλλιά του, φόρεσε την λευκή ποδιά του και έβαλε τα χέρια στις τσέπες, από συνήθεια. Το χέρι του άγγιξε ένα χαρτί. Το έβγαλε και καθώς το διάβασε, ένα χαζό χαμόγελο φώτισε το σπανό πρόσωπο. «Άδειασα τους καθετήρες. Γέμισα τους ορούς. Καλή βάρδια Ματ, Σίνθια. » Η συνεργάτιδα του, Δρ. Σίνθια Μπόιντ είχε κάνει τις αλλαγές πριν φύγει. Ο Μάθιου ένιωσε αίμα να ανεβαίνει τρέχοντας στα μάγουλα του. Μόνο εκείνη τον έλεγε Ματ. Θα της άφηνε ένα ευχαριστήριο σημείωμα στον υπολογιστή. Ίσως και ένα ηλεκτρονικό χαμογελάκι που να έκλεινε το μάτι. Ο Μάθιου ένιωθε ότι ήταν καιρός να ξεπεράσει την ντροπή του και να της ζητήσει να βγούνε. Όλη η πόλη πλημμύριζε από χαρά αυτές τις μέρες. Γιατί να μην μοιραζόταν κι αυτός λίγη; Αφήνοντας αυτές τις σκέψεις πίσω του, μπήκε στον θάλαμο. Είχε οχτώ ώρες δουλειάς μπροστά του, χιλιάδες εικόνες που περίμεναν να ελεγχθούν και να καταχωρηθούν όπως κάθε βράδυ. Η εικόνα της Δρ. Μπόιντ έπρεπε να περιμένει. Η τεράστια καρέκλα του ήταν μπροστά σε μια πλατφόρμα που θύμιζε στούντιο ηχογράφησης, από τα άπειρα κουμπιά και τους διακόπτες μπροστά του έως το χοντρό γυαλί που στεκόταν στην μέση του θαλάμου, χωρίζοντας τον στα δυο. Βέβαια, από την άλλη πλευρά του γυαλιού δεν υπήρχαν μουσικοί. Υπήρχαν οχτώ παιδιά, καλωδιωμένα με μεταλλικούς ομφάλιους λώρους σε μια κεντρική στήλη που κατέληγε στο ταβάνι του σκοτεινού θαλάμου. Τα σώματα τους ήταν ξαπλωμένα σε κρεβάτια. Τα άκρα τους ήταν δεμένα αλλά τα δεσμά έμοιαζαν αχρείαστα. Η μόνη κίνηση που έβλεπε ο Μάθιου τα τελευταία τρία χρόνια που δούλευε εδώ ήταν το ρυθμικό ανεβοκατέβασμα του στέρνου τους. Κι ακόμη κι εκείνος χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια για να το παρατηρήσει. Ο μεταβολισμός τους είχε επιβραδυνθεί σε σημείο που οι ανάσες τους έμοιαζαν ανύπαρκτες. Δεν είχαν μάτια, δεν είχαν καν κόγχες στα χλωμά αγέλαστα πρόσωπα τους. Αλλά έβλεπαν. Έβλεπαν καθαρά και γι’ αυτό ήταν εκεί. Αυτά τα παιδιά έβλεπαν το μέλλον και το μηχάνημα στην μέση του θαλάμου μπορούσε να προβάλει σε εικόνα τα οράματα τους, περίπου σαν τους οπτικοποιητές ονείρων που κυκλοφορούσαν από το 2060 στο εμπόριο. Αυτό το μηχάνημα δεν ήταν όμως ένα απλό παιχνίδι, αλλά ένα όργανο πρόληψης καταστροφών στα χέρια της κυβέρνησης. Το πρόγραμμα είχε προειδοποιήσει για σεισμούς, φωτιές, το παλιρροϊκό κύμα που χτύπησε τα παράλια της Νοτιοδυτικής Ευρώπης, μέχρι και τρομοκρατικές επιθέσεις σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Οι φυσικές καταστροφές εμφανίζονταν συνήθως έγκαιρα και η δική του δουλειά ήταν να παρατηρεί τις στατικές εικόνες στα μόνιτορ που είχε μπροστά του. Επόπτης. Ένιωθε κι αυτός ήρωας με τον τρόπο του, όπως ακριβώς στα κόμικς που διάβαζε μικρός. Μέσα από αυτά τα παιδιά, προλάβαινε την απώλεια ζωών, ακόμη κι αν δεν το μάθαινε ποτέ κανείς, μιας και το πρόγραμμα ήταν άκρως απόρρητο. Αυτό είχε πάψει να τον ενοχλεί εδώ και καιρό. Είχε ξεπεράσει και τις ηθικές αναστολές του για την χρησιμοποίηση αυτών των «παιδιών». Ήταν κατασκευασμένα πλάσματα, ένα πετυχημένο πείραμα εργαστηρίου. Δεν ένιωθαν πόνο ή βαρεμάρα, έλλειψη αγάπης ή ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Με εκείνο το ιδιαίτερο μυαλό τους ταξίδευαν και έβλεπαν τον κόσμο, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στο ψυχροπολεμικό κλίμα των τελευταίων πενήντα χρόνων. Γι’ αυτό όταν τα παιδιά άρχισαν να ουρλιάζουν και να χτυπιούνται σαν επιληπτικά πάνω στα κρεβάτια τους, μια ώρα αφότου ξεκίνησε η βάρδια του, ο Μάθιου τινάχτηκε με τόση δύναμη που έπεσε από την καρέκλα του. Οι κραυγές τους ήταν άγριες, όχι ανθρώπινες, πρωτόγονα ουρλιαχτά από φωνητικές χορδές που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ποτέ. Εκατοντάδες εικόνες πέρασαν από μπροστά του με ταχύτητα που τα μάτια του δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν και έπειτα, τίποτα. Η Οπτικοποίηση έδειχνε σε όλες τις οθόνες το ίδιο όραμα. Σκοτάδι. Μέσα σε δευτερόλεπτα από το βίαιο ξέσπασμα, τα παιδιά είχαν ήδη ησυχάσει, όμως αυτό ήταν ακόμη χειρότερο. Τα μηχανήματα έδειχναν τις καρδιές τους να σταματούν, καθώς το ένα μετά το άλλο έσβηναν σαν κεριά, με μια ξέπνοη ανάσα μέσα από τα λευκά χείλια τους. Όλα εκτός από ένα. Το Δείγμα Οχτώ, θηλυκό περίπου εφτά ετών. Κάθε παιδί κοιμόταν για τρεις ώρες κάθε εικοσιτετράωρο, έτσι ώστε να υπάρχουν ανά πάσα στιγμή εφτά ξύπνια που μετέφεραν εικόνες. Ό,τι είχε σκοτώσει τα αδέρφια του μέσα σε λίγες στιγμές, είχε διαφύγει του κοριτσιού. Τώρα έβλεπε φως πάλλευκο, υπέρλαμπρο. Και το φως ήταν πιο τρομερό από το βαθύ σκοτάδι στα νεκρά μυαλά των υπόλοιπων. Ο Μάθιου κοιτούσε την λευκή οθόνη. Χαμένος μέσα στην εικόνα, έσυρε μερικούς διακόπτες και γρήγορα το άσπρο άλλαξε, ο οφθαλμός στο μυαλό του εφτάχρονου κοριτσιού τραβήχτηκε προς τα πίσω, αποκαλύπτοντας την πηγή του φωτός. Ήταν η καρδιά ενός πυρηνικού μανιταριού. Ο επιστήμονας σηκώθηκε από την καρέκλα του κι εκείνη κύλησε με τα ροδάκια της προς τα πίσω. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, το τρεμάμενο χέρι του σήκωσε το τηλέφωνο ενώ ο κόσμος ένα χιλιόμετρο ψηλότερα, γιόρταζε. «Έχουμε σοβαρό πρόβλημα.» Ψέλλισε. *** «Δρ. Ολάντερ, όποτε είστε έτοιμος.» Σαθρή φωνή, σαν την στάχτη του τσιγάρου στα χείλη που είχαν μιλήσει. Ο Μάθιου ξεροκατάπιε κοιτώντας τους δύο άντρες που στέκονταν από πάνω του. Μαύρο κοστούμι, λευκό πουκάμισο, μαύρη γραβάτα. «Νεκροθάφτες» τους έλεγαν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Δεν ήταν μονάχα το ντύσιμο. Οι πράκτορες της Υπηρεσίας έβαζαν κόσμο στο χώμα σε ημερήσια βάση. Ο επιστήμονας έβγαλε τα γυαλιά του για να σκουπίσει τον ιδρώτα του και έπειτα με μερικά κουμπιά πρόβαλλε το τέλος του κόσμου. «Πυρηνικές εκρήξεις σε δεκάδες σημεία. Ώσπου να φτάσετε εδώ, μέτρησα τουλάχιστον εβδομήντα χτυπήματα.» Οι εικόνες ήταν θολές αλλά ξεκάθαρες. Καμένες πόλεις, απανθρακωμένα πτώματα, τεράστια σύννεφα μαύρης στάχτης που κάλυπταν χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα. «Που είναι οι εστίες των επιθέσεων;» Ρώτησε ο δεύτερος με τα μάτια του καρφωμένα στην εικόνα ενός μαύρου σκελετού. Όποιος κι αν ήταν ο κακόμοιρος, στεκόταν στο μπαλκόνι του. «Κατά μήκος της χώρας. Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο, καταστράφηκαν, το ίδιο και το Σηάτλ. Και πολλές άλλες πόλεις που δεν αναγνώρισα ακόμη, πολλά σημεία στις ανατολικές πολιτείες, βάσεις μας στον Ειρηνικό?» Η φωνή του έσπασε σκεφτόμενος το βάρος του λόγου του αλλά συνέχισε, ξεροκαταπίνοντας, «Τα τελευταία είκοσι λεπτά το μόνο που βλέπω είναι συντρίμμια.» «Η πρωτεύουσα μας;» Ρώτησε ο άντρας. Το τσιγάρο δεν κουνιόταν από το στόμα του. Ο Μάθιου πληκτρολόγησε μια ακολουθία και τέσσερις εικόνες εμφανίστηκαν στα μόνιτορ. Η πρώτη και πιο μεγεθυμένη εικόνα έδειχνε έναν δρόμο γεμάτο αμάξια που καίγονταν ανάμεσα σε συντρίμμια. Στο πίσω μέρος της, οι άντρες μπορούσαν να διακρίνουν έναν γιγαντιαίο οβελίσκο να ορθώνεται στον σκοτεινό νυχτερινό ουρανό. «Αυτό είναι το Μνημείο του Ουάσινγκτον;» Ρώτησε ο δεύτερος. Ο Μάθιου κούνησε το κεφάλι του και άλλαξε την εικόνα. Τώρα έβλεπαν τον Λευκό Οίκο ή μάλλον το καμένο σκέλεθρο που είχε απομείνει εκεί. Οι πράκτορες κοιτούσαν βουβοί. Οι επόμενες δυο εικόνες ήταν το γκρεμισμένο Καπιτώλιο και η τέταρτη ήταν μια αεροφωτογραφία της περιοχής. Έμοιαζε σαν κάποιος να είχε σβήσει το τσιγάρο του στην μέση της. «Υπάρχουν ακόμη εκατοντάδες εικόνες που δεν έλεγξα, χιλιάδες μάλλον. Τα παιδιά έστειλαν περίπου εφτά χιλιάδες φωτογραφίες μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα προτού πεθάνουν. Θεέ μου, τα παιδιά?» Είπε σαν να αντιλαμβανόταν για πρώτη φορά ότι τα στέρνα μέσα στον θάλαμο είχαν πια σταματήσει να ανεβοκατεβαίνουν. «Δρ. Ολάντερ ας ασχοληθούμε με τους πραγματικούς ανθρώπους τώρα. Σε πόση απόσταση στο μέλλον βρίσκεται αυτή η επίθεση στα εδάφη μας;» Ο Μάθιου κοίταζε τα νούμερα στο μόνιτορ. Φανερά ταραγμένος, έμοιαζε να υπολογίζει, να χάνει το μέτρημα, να ξαναπροσπαθεί. «Δόκτορα!» Ο Ολάντερ πίεσε μερικά πλήκτρα και η τελευταία εικόνα μεγέθυνε. Η αεροφωτογραφία κατέληξε να εστιάζει σε ένα ανθρώπινο χέρι, λίγα εκατοστά από το έδαφος. Το καμένο άκρο, κρεμασμένο από την πόρτα ενός ταξί φορούσε ένα κλασικό ρολόι με δείκτες. Τα μεταλλικά χέρια ήταν παγωμένα στις τέσσερις και δεκαεφτά. Το ημίφως στον ουρανό των φωτογραφιών σήμαινε ότι ο ήλιος χαμήλωνε. Και η ημερομηνία στο κάτω μέρος του θολού καντράν έλεγε δεκαεννιά Φεβρουαρίου 2098. Η δέκατη ενάτη μέρα του Φεβρουαρίου είχε ξεκινήσει περίπου μια ώρα πριν. «Σε δεκαπέντε ώρες από τώρα περίπου,» είπε δίχως ανάσα, «Αύριο το απόγευμα, σήμερα πρακτικά, δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο.» «Μας χτύπησαν άσχημα.» Μουρμούρισε ο άντρας με το τσιγάρο. Ο άλλος κοίταξε το ρολόι του. Ο καπνιστής έσκυψε πάνω από τον ώμο του Μάθιου. Η βρωμερή ανάσα του χτύπησε τα ρουθούνια του επιστήμονα. «Δείξε μου τις πόλεις των εχθρών μας.» Των εχθρών μας. Ο νεκροθάφτης είχε δίκιο, σκέφτηκε καθώς πληκτρολογούσε. Οι ηλίθιοι είχαν εξαπολύσει επίθεση με πυρηνικά, την ώρα που ο κόσμος πανηγύριζε για την ειρήνη και την ασφάλεια του. Εχθροί, πραγματικά. Η ψυχροπολεμική παύση πυρός είχε τελειώσει αλλά όχι με ειρήνη, όπως πίστευε τις τελευταίες βδομάδες ο Μάθιου. Οι φωτιές πάνω από τις απροστάτευτες πολιτείες το αποδείκνυαν. Η παύση πυρός θα μετατρεπόταν σε Πόλεμο. «Αυτό είναι, ήταν μάλλον, το Βερολίνο. Αυτή,» είπε δείχνοντας έναν γιγαντιαίο κρατήρα, «είναι τα ανατολικά των Παρισίων, η επόμενη?» Ο Μάθιου σταμάτησε. Η επόμενη εικόνα ήταν το Κρεμλίνο στην Κόκκινη Πλατεία, γκρεμισμένο μπροστά από έναν πορτοκαλί ουρανό. Το σύθαμπο του απογεύματος ταίριαζε στην σκηνή. Ο Μάθιου δεν θα το περίμενε ποτέ από τον εαυτό του όμως εκείνο το όραμα καταστροφής τον έκανε να χαρεί. Τα χέρια του ανατρίχιασαν από επιθυμία να έρθει ο θάνατος στους καταραμένους ξένους. Παρά την επίθεση που είχαν δεχτεί, ο στρατός τους μπορούσε ακόμη να δαγκώσει. «Η Μόσχα έχει χαθεί.» Η εικόνα τραβήχτηκε επαληθεύοντας τα λεγόμενα του επιστήμονα. «Και η Αυτοκρατορία; Δείξε μας την Κιοτζίν.» Κιοτζίν, «Τιτάνας» στην γλώσσα τους. Η γιγαντιαία πρωτεύουσα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, είχε βυθιστεί στο κρύο σκοτάδι της νύχτας. Το άλλοτε λαμπρότερο σημείο του πλανήτη είχε χαθεί και το μόνο που την εμφάνιζε στην αεροφωτογραφία ήταν οι φλόγες. Αυτό δεν ήταν φυσική καταστροφή αλλά ανθρώπινη παρεμβολή. Τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να το «δούνε» ποτέ έγκαιρα. Πόσους μπορούσαν να σώσουν; Δεκαπέντε ώρες; Για το τέλος του κόσμου; Αδύνατον. Τρεις πρωτεύουσες, Ουάσινγκτον, Μόσχα, Κιοτζίν. Χαμένες κάτω από το φως των πυρηνικών μανιταριών. Ειρωνεία πικρή. Οι ηγέτες του κόσμου είχαν αποφασίσει να κλείσουν τις Πρωτεύουσες κάτω από τους θόλους τελευταίες, σαν δείγμα καλής θέλησης. Έκαναν χειραψία με το ένα χέρι την ώρα που το άλλο ήταν πάνω από το κουμπί. Ο Μάθιου χαμήλωσε το κεφάλι του, σκεπτόμενος τους ανθρώπους επάνω από το κεφάλι του. Πανηγύριζαν αλλά πως θα ένιωθαν αύριο; Πόσοι άνθρωποι ήταν προστατευμένοι κάτω από τους θόλους; Περίπου τα τρία τέταρτα του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών. Σχεδόν τα δυο τρίτα της Αυτοκρατορίας, ούτε οι μισοί της Ευρωσίας. Κάτι δεν στεκόταν καλά στο μυαλό του Μάθιου. Ο πράκτορας έριξε το τσιγάρο στο πάτωμα και το πάτησε με το λουστρίνι του. Αυτό απαγορευόταν αυστηρά αλλά ο επιστήμονας ούτε καν έδωσε σημασία. Υπολόγιζε. Την ώρα που οι άλλοι δυο συζητούσαν χαμηλόφωνα, εκείνος άλλαξε μερικές ρυθμίσεις στην εικόνα της βομβαρδισμένης Κόκκινης Πλατείας. Η εικόνα τραβήχτηκε ψηλά, αφήνοντας πίσω της την καμένη επιφάνεια. Τώρα έβλεπε πανοραμικά την Ευρώπη με τον Ατλαντικό και κομμάτι της Ασίας να την περιστοιχίζουν. Λαμπερά μανιτάρια έφεγγαν σαν πετράδια πάνω στο γκριζοπράσινο φόντο. Τα μάτια του Μάθιου δεν ήταν στο φως των εκρήξεων, αλλά σε εκείνο του ήλιου. Ο Ατλαντικός σημαδευόταν από το δυνατό φως του μεσημεριανού ήλιου και η Ευρώπη στο λευκότερο του απογεύματος. Η Ασία ήταν σκοτεινή. Καθώς γύρισε ελαφρά την εικόνα, είδε ξανά την Κιοτζίν μαύρη, μακριά από το φως του ήλιου. Άλλαξε τις φωτογραφίες και είδε την Μόσχα ξανά, δευτερόλεπτα πριν την πρώτη έκρηξη. Ήταν θολή σε διάφορα σημεία, όμως μπορούσε να δει τον ήλιο στα δυτικά να χάνεται πίσω από το Κρεμλίνο. Εστίασε περισσότερο και γρήγορα βρήκε αυτό που έψαχνε. Ένας άντρας ακουμπισμένος σε έναν στύλο, κρατούσε μια εφημερίδα και το κεφάλι του κοιτούσε το σημείο που έπεφτε η βόμβα. Ένα βλέμμα παγωμένο μερικά δέκατα πριν τον μαζικό θάνατο. «Τι ψάχνετε Δόκτορα;» Ο Μάθιου δεν απάντησε. Μόνο μεγέθυνε στην ημερομηνία της εφημερίδας κάτω από το κίτρινο φως. «19 Φεβρουαρίου. Αύριο.» Ψιθύρισε. Οι άντρες δεν έδωσαν σημασία. «Θέλουμε να δούμε κάτι ακόμα αν γίνεται. Μπορείτε να μας δείξετε την Νέα Υόρκη την ώρα της επίθεσης;» Ο Μάθιου μίλησε στο μικρόφωνο με τα μάτια κλειστά. «Δείγμα Οχτώ, δείξε μου την Νέα Υόρκη, Δεκαέξι ώρες από τώρα.» Αθέατο όπως σε όλη του την ύπαρξη, το πλάσμα που θεωρούσαν κατώτερο ανθρώπου, αναίσθητο και δίχως κατανόηση της πραγματικότητας, θυμήθηκε την γνώριμη φωνή του επόπτη και χαμογέλασε. Το όραμα ήταν θολό αλλά γρήγορα καθάρισε. Γκρίζο παγωμένο έδαφος, καμένο μέχρι την πέτρα. Όμως η Μεγάπολη ήταν ολοζώντανη και φωτεινή. Το ημικύκλιο που την περίκλειε στεκόταν ατόφιο σαν διαμάντι. Η μόνη διαφορά ήταν ένα μαυρισμένο σημείο που σημάδευε σαν λεκές την επιφάνεια του. Επίθεση με πυρηνικά, αποκρουσμένη από τον Θόλο. Οι πράκτορες γέλασαν, γέλασαν! Τώρα ο Μάθιου καταλάβαινε. Είχε εντυπωσιαστεί από την ψυχραιμία τους ενώ έβλεπαν τον Αρμαγεδδώνα μπροστά τους . Τώρα όμως δεν έβλεπε ψυχραιμία. Έβλεπε πρότερη γνώση. Ήταν σαν να έβλεπαν διαφημίσεις πριν τον μεγάλο τελικό. Ήξεραν! «Πραγματικά αυτό το πράγμα σταματάει τα πάντα! Θα είναι φοβερό θέαμα αύριο Ροτζ.» Είπε ο πράκτορας που είχε ανάψει καινούργιο τσιγάρο. «Αν είναι απόγευμα της δεκάτης ενάτης στην κατεστραμμένη Μόσχα, και νύχτα στην Κιοτζίν, αυτό σημαίνει ότι είναι πρωί στις Πολιτείες. Οι καταστροφές στα εδάφη μας δεν έχουν συμβεί ακόμη.» Είπε ο Μάθιου καθώς σηκώθηκε από την καρέκλα του. «Δεν μας επιτέθηκαν. Δεν θα μας χτυπούσαν με τις περισσότερες πόλεις τους ακάλυπτες. Μας έστειλαν αντίποινα.» Συμπλήρωσε, λέγοντας το αυτονόητο καθώς οι πράκτορες τον κάρφωναν με το βλέμμα τους. «Θυσιάζουμε την Ουάσινγκτον και ένα σωρό άλλες ασήμαντες πόλεις, για να προλάβουμε τις δικές τους απροστάτευτες. Μεγάλο πλεονέκτημα σε έναν Πόλεμο, σωστά;» Παγωμένα μάτια. Ανήκαν πραγματικά σε νεκροθάφτες. Ο Μάθιου πρόλαβε να φτύσει τον έναν στο πρόσωπο. Το κορίτσι μέσα στον θάλαμο άνοιξε το στόμα του ελαφρά, τρομαγμένο από τον κρότο του πυροβολισμού. Ο πράκτορας σκούπισε το πρόσωπο του καθώς θηκάρωνε. «Η εκτίμηση του χρόνου μέχρι τα αντίποινα ήταν σωστή. Περίπου έξι ώρες.» Είπε κοιτώντας το κορίτσι πίσω από το τζάμι. «Αρκετός χρόνος για να φέρουμε τον Πρόεδρο και το επιτελείο του από την Ουάσινγκτον στην κοντινότερη Μεγάπολη.» Είπε ο άλλος τραβώντας μια ρουφηξιά από το άφιλτρο τσιγάρο. «Οι αναγκαίες στρατιωτικές μονάδες μας είναι ήδη προστατευμένες στα καταφύγια. Όλα είναι έτοιμα. Πρόσεξε που πατάς.» Ο πράκτορας πισωπάτησε για να αποφύγει να λερώσει τα λουστρίνια του από την κόκκινη λιμνούλα που μεγάλωνε στο πάτωμα. «Νομίζω ότι προλαβαίνουμε να βγάλουμε τις γυναίκες για φαγητό πριν τα αυριανά, τι λες; Έχει πάρτι επάνω απόψε.» Είπε χαμογελώντας. Ο άλλος έγνεψε καταφατικά. «Τέλεια. Ξέρω ένα εκπληκτικό Ιταλικό. Θα μπορέσουμε να δούμε και το κλείσιμο του Θόλου από εκεί.» Οι φωνές απομακρύνθηκαν κι έσβησαν μαζί με το φως του θαλάμου. Αφημένο στο σκοτάδι, όπως δισεκατομμύρια άλλοι, το Δείγμα Οχτώ συνέχισε να ονειρεύεται το μέλλον. reason for edit: Υπερλοιμούς, όχι Υπερλιμούς. Ένα ορθογραφικό που μου ξέφυγε και πέτυχε η Τιέσσα. thnx :-) 4ο edit: ένα "ότι" προβιβάζεται σε "ό,τι" Edited May 6, 2009 by Dinosxanthi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 2, 2009 Share Posted May 2, 2009 Άουτς! Φρικτό! Καλογραμμένο και συντριπτικό εννοώ, απ' αυτά που σε στενοχωρούν τόσο που θέλεις να τα ξεχάσεις αλλά δεν μπορείς. Στο μυαλό μου, όπως το διάβαζα σχηματίζονταν τρεις ζώνες φρίκης, η μια δραματικότερη από την άλλη. Πρώτον, φρίκαρα με τα παιδιά. Αντικείμενα από μικρή σάρκα, δίχως καν πλήρη ανθρώπινα χαρακτηριστικά, να χρησιμοποιούνται σαν εργαλεία πρόβλέψης μέσα στο εργαστήριο. Μετά, μαθαίνω ότι ο ρόλος τους είναι να προβλέπουν καταστροφές και να σώζεται πολύς κόσμος και αισθάνομαι ότι κάπως τέλος πάντων μπορεί να δικαιολογήσει κανείς την κατάσταση σε σχέση με το γενικό καλό. Μετά, περνάω στη δεύτερη ζώνη και βλέπω να ξετυλίγεται η καταστροφή, μαζί με το θάνατό τους. Και ελπίζω ότι κάτι θα γίνει για να την προλάβουν. Τι στο καλό, γι αυτό δεν τα έχουν εκεί; Και κάτι ελπίζω. Κι έπειτα έρχεται η χαριστική βολή, που μου ανατρέπει προς το οδυνηρότερο κάθε προσδοκία. Δεν ξέρω τι να πω σ' αυτό σημείο, πέρα από το ότι έφριξα πλήρως. Πραγματικά, με έκανες κουρέλι. Ένα-δυο σχόλια - όσα κατάφερα να περισώσω μετά την ψυχρολουσία του τέλους: - Δεν καταλαβαίνω γιατί ο θόλος θα προστάτευε τη γη από Υπερλιμούς. Ο λιμός είναι πείνα, σε τι θα τους προστάτευε ένας θόλος πάνω από μια μεγάλη πόλη; Ή μήπως εννοείς λοιμούς; Και πάλι εκεί θα έπρεπε να φαίνεται μια παντελής απομόνωση για να προστατεύονται. - Νομίζω (χωρίς να είμαι εντελώς σίγουρη) ότι η λέξη Αρμαγεδδών κλίνεται, οπότε ίσως δεν είναι σωστό "τον Αρμαγεδδών" που λες. - Δεν κατάλαβα την πρόταση: Αθέατο όπως σε όλη του την ύπαρξη, το πλάσμα που θεωρούσαν κατώτερο ανθρώπου, αναίσθητο και δίχως κατανόηση της πραγματικότητας, θυμήθηκε την γνώριμη φωνή του επόπτη και χαμογέλασε. Εννοώ ότι δεν κατάλαβα σε ποιον αναφέρεται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted May 2, 2009 Share Posted May 2, 2009 Γουστόζικο και χαριτωμένο. Πλάκα κάνω έτσι, είναι σκληρό αλλά έτσι πρέπει να είναι. Μου άρεσε για πολλούς και διαφόρους λόγους. Κυρίως γιατί γουστάρω καμιά φορά να κερδίζουν οι κακοί. Το μόνο που έχω λίγο μπερδεμένο στο μυαλό μου (αλλά μπορεί να μην το κατάλαβα εγώ) είναι το εξής: Γιατί τα παιδιά που ήταν ξύπνια πέθαναν με το που είδαν την καταστροφή; Αν μου λύσεις την απορία είμαι 100% οκ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted May 2, 2009 Share Posted May 2, 2009 (edited) Και πολύ Minority Report η όλη φάση. Αν τα παιδιά πεθάνανε από σοκ, το τελευταίο έζησε γιατί δεν ένοιθε τίποτα; Παντελώς αναίσθητο; Τι ακριβώς αντίδραση περιμένανε από τους επιζόντες ενός τέτοιου σχεδίου; Θα αφανίζανε σχεδόν όλη την ανθρωπότητα και απλά μιλάγανε για το τι θα φάνε; Τραβηγμένο. edit: Ποντάρεις στο ότι οι άνθρωποι θα κάνανε κάτι τόσο μοχθηρό και ότι θα την γλυτώνανε κι όλας. Αν δεν βάλεις και λίγο info για το πως θα το κάνανε αυτό (έλεγχο της κοινής γνώμης μάλλον) ακούγεται πολύ δύσκολο για να είναι πιστευτό. Εντάξει, και οι Ναζί δολοφονήσανε εκατομμύρια και μέχρι να βγούνε οι αποδείξεις στην φόρα, κανείς δεν το πίστευε γιατί ήταν "ανθρωπίνως αδιανόητο". Πάλι όμως χρειάζονται πληροφορίες για να πειστεί ο αναγνώστης. Να τον βάλεις στο πνεύμα δηλαδή. Edited May 2, 2009 by roriconfan Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted May 2, 2009 Author Share Posted May 2, 2009 Παρακαλώ Rori, σπόιλερ ταγκς. Thanks. Οι ερωτήσεις σου απαντώνται μέσα από το κείμενο. Μάλλον το διάβασες πεταχτά και δεν πρόσεχες. Προφανώς η πρώτη εικόνα παραπέμπει στο minority report αλλά μέχρι εκεί. Ένα εργαλείο είναι, όχι "όλη η φάση" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 2, 2009 Share Posted May 2, 2009 "Τυχερέ" Ντίνο! Με έπιασες σε κεκτημένη ταχύτητα σχολιών. Ανάμεσα στον διαγωνισμό Ε.Φ. και στο Λογοτεχνικό Εργαστήριο της ΑΛΕΦ. Ποιος τη χάρη σου! _νειρα_για_το_μέλλον___Dinosxanthi___MM___Σ_όλια.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted May 2, 2009 Author Share Posted May 2, 2009 (edited) Eυχαριστώ όλους για τον χρόνο που δώσατε για την ιστορία. Ειδικά σε εσάς κύριε Μανωλιό που χρειαστήκατε σε ποσότητα, περίπου τις μισές λέξεις του ίδιου του κειμένου για να το σχολιάσετε. Σχόλια και λοιπά, θα χρησιμοποιηθούν για την καλυτέρευση του υποφαινόμενου. Edited May 2, 2009 by Dinosxanthi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 2, 2009 Share Posted May 2, 2009 [...] κύριε Μανωλιό Ρε μανία... Συνεννοημένοι είστε όλοι εδώ μέσα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted May 2, 2009 Share Posted May 2, 2009 Έβαλα σπόιλερ στο παραπάνω σχόλιο μου και πρόσθεσα μερικά παραπάνω οπότε δώσε και σε εκείνα ένα βλεφάρισμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted May 2, 2009 Share Posted May 2, 2009 Ωραία ιστορία γενικά. Μου άρεσε η σκηνή που βλέπουμε τι θα συμβεί, αρκετά πιο δραματικό να δούμε πρώτα το τίποτα και μετά τις βόμβες. Λίγο το τέλος μου φάνηκε μη-ρεαλιστικό. Καταλαβαίνω τι θες να δείξεις, απλά παραείναι χαρούμενοι. Προσωπικά θα προτιμούσα να τους δω περισσότερο να μην νοιάζονται. Πολύ καλές περιγραφές καταστροφής, πολύ ζωντανοί διάλογοι. Λίγα πράγματα με ενόχλησαν, οπότε...the end! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Equilibrium Posted May 2, 2009 Share Posted May 2, 2009 (edited) Χαίρετε, Νομίζω ότι εχει γείνει ένας ιδιαίτερα εκτενής σχολιασμός της ιστορίας οπότε η δουλεία των υπολοίπων μάλλον γίνεται πιο εύκολη Καταρχάς η ιστορία μου άρεσε αρκετά και παρότι δεν είναι προτότυπη είναι ευχάριστο ανάγνωσμα. Θα συμφωνίσω με τον Μann για το ότι ίσως θα έπρεπε να εσιάσεις περισσότερο στην αίσθηση που περνάς στον αναγνώστη, όχι οτι δεν το καταφέρνεις αρκετά καλά ήδη αλλά νομίζω ότι υπάρχει χώρος να μας κάνεις να ρίξουμε τα σαγόνια μας. Ιδιαίτερα μου άρεσε το κομμάτι όπου σταδιακά καταλαβαίνει το ποια χώρα έκανε την αρχή. Όσο για τους θόλους ο μηχανικός μέσα μου ούρλιαζε ¨ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!!, ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ¨ αλλά το χαρούμενο παιδάκι που ακόμα ονειρέυτε πυρηνικά εργοστάσια στο φεγγάρι το βρήκε πολύ ωραία εικόνα καθώς ο θόλος, τουλάχιστον κατ εμέ, συμβολίζει την ασφάλεια. Περιέργως δεν υπήρχαν πράγματα στην ιστορία που να με δυσαρεστήσουν. Την ασυνέχεια με το γεγονός ότι οι θόλοι δεν προστατεύουν από σεισμούς ξαφνίαστηκα όταν είδα ότι δεν το ειχα προσέξει πιο πριν. Αλλά όταν σκέφτεσαι για τάσεις, ειδικά βάρη, και κινητά φορτία μπορεί να παραβλέψεις τα πιο απλά των πραγμάτων . (περιπιτώντος το Υπερλοιμός είναι λέξη και ένα απο τα λίγα πράγματα που πρακτικά ο θόλος έχει νόημα για να σε προστατέψει από αυτό. Α και τελευταιο στους σχολιασμούς είναι το θέμα των αντιποίνων σε 6 ώρες στο οποίο και παλι συμφωνώ αν και η επίδραση του στην ιστορία μου φαίνετια μηδενική. Μπορεί κάλλειστα να γίνει μία η δύο ώρες χωρίς να αλλάξει οτιδύποτε άλλο στην ιστορία. Κατά την γνώμη μου αυτό εξαρτάται από το πολιτικό σκηνικό της περιοχής. Θα μπορούσαν πρώτα να θελήσουν να εξακριβώσουν από ποιον από τους πολλούς πιθανούς αντιπάλλους ήρθε η επίθεση. Μετά μπένει μέσα πολιτική απόφαση, χρόνοι αντίδρασης, και φυσικά χρόνοι πτήσης των πυραύλων. Όσο για το αν έπρεπε να παιθάνουν τα παιδιά η όχι νομίζω ότι καθαρά και μόνο λόγο υπερφόρτωσης θα μπορούσαν να πεθάνουν γιατί είναι διαφορετικό να βλέπεις εκατοντάδες θανάτους από το να βλέπεις δισσεκατομμυρια. Είναι σαν να προσπαθείς να ανακαλέσεις όλλες σου τις μνήμες σε μία στιγμή. Είναι αδύνατο. (Φυσικά ούτως η άλλως είναι αδύνατο, για επιστημονική φαντασία μιλάμε, αλλά αυτό που λέω είναι ότι εμένα μου φάνηκε λογικό) Οι υπόλοιποι μη γλωσσολογικοί σχολιασμοί είναι καθαρά προσωπικές απόψεις και δεν θα μπορούσα να πω κάτι γιατί θα είναι σαν να διαφωνώ για το ποιο χρώμα είναι πιο ωραίο. (το μωβ μακράν) Και μιας και όλα μου τα σχόλια είναι βασισμένα στα σχόλια του Μανώλη ας κλείσω με την καρέκλα. Θα συμφωνίσω ότι για τους περισσότερους ανθρώπους μάλλον φαίνεται αρνητικό το τεράστια. Άλλα για κάποιον που περνάει πολλές ώρες σε ένα γραφείο η καρέκλα είναι σημαντικότατο κομάτι του πως αισθάνεται και η υπερβολή για πολλούς είναι το ελάχιστο δυνατό ώστε να αισθάνονται έστω βολικά. (νομίζω ότι μιας και οι περισσότεροι εδώ καταλαβαίνουν τι λέω καθώς η συγγραφή και ο υπολογιστής απαιτούν ακριβώς το να περνάς πολλές ώρες μπροστά από ένα γραφείο) Χρήστος Υ.Γ. Mann ελπίζω να μην σε πείραξε που χρησιμοποιήσα τα σχόλια σου ως βάση, αλλά μιας και έκανες τόσο κόπο για να τα γράψει θέλησα να υπάρχει ένα κοινό σημείο αναφοράς για να ακουστούν ίδιες οι διαφορετικές απόψεις και να μπορέσει ο Ντίνος να συγκρίνει τις γνώμες μας. Edited May 2, 2009 by Equilibrium Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 2, 2009 Share Posted May 2, 2009 OK, επανέρχομαι για να διευκρινίσω ένα – δυο πραγματάκια που κατόπιν εορτής βλέπω ότι παρέλειψα μέσα στον (εν πολλοίς) αρνητικό χείμαρρο των σχολίων μου: 1.Οι πράκτορες όντως δεν θα έπρεπε να είναι τόσο χαρούμενοι στο τέλος αλλά για έναν άλλο λόγο: Ο πυρηνικός πόλεμος μπορεί να «κερδήθηκε» (όσο μπορεί να κερδηθεί ένας τέτοιος πόλεμος) αλλά τα εφτά από τα οκτώ παιδιά είναι νεκρά κι αυτό είναι ένα πολύ κακό νέο. Ίσως πρέπει να έχει δοθεί από πριν η πληροφορία ότι τα παιδιά αυτά είναι σχετικά εύκολα αντικαταστάσιμα. 2. Κι επειδή το προηγούμενο σχόλιο ήταν επίσης αρνητικό, ξεκινάω τώρα ουσιαστικά, λέγοντας ότι φυσικά παίρνω πίσω το σχόλιο για τους Υπερλοιμούς. Ο συγγραφέας με έπιασε αδιάβαστο –αν και εξακολουθώ να επιμένω για την λεπτομέρεια του κεφαλαίου. 3. Ναι, η ανατροπή του ποιος προκάλεσε την παγκόσμια καταστροφή ήταν καλή. Την κατάλαβα λίγο πριν αποκαλυφθεί αλλά αυτό δεν με χάλασε στο ελάχιστο. 4. Φυσικά, στα πολύ θετικά και η πρακτικά αλλά και συμβολικά σημαντική χρονική στιγμή που εξελίσσεται η ιστορία (κλείσιμο του θόλου της Μεγάπολης και πανηγύρι στη επιφάνεια) καθώς και η εμφάνιση και το πετυχημένο υφάκι των πρακτόρων. Αποτελούν και τα δύο αφηγηματικές λεπτομέρειες που περνάνε απαρατήρητες σε πρώτη ανάγνωση αλλά κρύβουν πίσω τους συγγραφικές ικανότητες που υπόσχονται ακόμα καλύτερες επιδόσεις. 5. Επίσης, μου άρεσε η ψυχροπολεμικότητα του κλίματος διαβάζοντάς το σε μια εποχή που ενώ υπάρχει μόνο μία υπερδύναμη οι άλλες δύο είναι όντως υποψήφιες να αναδειχτούν (με την Κίνα πολύ πιο κοντά σε μια τέτοια εξέλιξη). Ίσως αυτό να είναι και το κυριότερο ατού του διηγήματος: Μας δείχνει ότι η ιστορία δεν πηγαίνει προς τα εμπρός ανεπιστρεπτί, αλλά γυρίζει σε κύκλους (πιο σωστά σαν σπείρα) και επαφίεται πια σ’ εμάς να αποδείξουμε ότι έχουμε κατανοήσει κάτι από τα μαθήματα του παρελθόντος. Νομίζω ότι τα πιο πολλά από τα προηγούμενα σχόλιά μου είναι θέμα γούστου ή διορθώνονται με την προσθήκη ή αφαίρεση λίγων κατάλληλων λέξεων από δω κι από κει. Ξανακοιτώντας τα δεν βλέπω πάνω από δυο-τρία σχόλια ουσίας και δομής. Τέλος, τα εκτενή μου σχόλια (θα ήθελα να) προδίδουν δύο πράγματα: Ότι η ιστορία μου άρεσε (αν και κατάφερα να αποτύχω να το αναφέρω στις πρώτες 1000 λέξεις!) και επίσης ότι πιστεύω ότι ο συγγραφέας έχει πραγματικά τη δυνατότητα να βελτιωθεί διαβάζοντάς τα -αλλιώς δεν θα είχε νόημα ο κόπος μου. Ελπίζω να βοήθησα περισσότερο τώρα. Υ.Γ. Equilibrium, προφανώς και δεν με πειράζει αλλά το όνομα είναι Μιχάλης. Πάντως επειδή σε συνδυασμό με το επίθετο (Μανωλιός) έχω ανακαλύψει με τα χρόνια ότι αποτελεί ένα απροσδόκητο μπέρδεμα, ούτε αυτό με πειράζει: έχω συνηθίσει πια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted May 6, 2009 Share Posted May 6, 2009 Μετά τον mman, είναι δύσκολο να κάνεις κάποιο εποικοδομητικό σχόλιο που να μην επικαλύπτεται από τα δικά του. Οπότε αναγκαστικά θα καταφύγω στη γενικολογία. Αυτό που χρειάζεσαι για να αναδείξεις την πολύ καλή γραφή σου, είναι η πρωτοτυπία. Δεν χρειάζεται να είναι πάντα η ιδέα, κάτι πολύ δύσκολο άλλωστε, αλλά μπορεί να είναι ο τρόπος που προσεγγίζεις ένα θέμα, το που εστιάζεις την ιστορία ή ποιον χαρακτήρα διαλέγεις να παρακολουθήσεις. Διαβάζοντας το διήγημα είχα συνεχώς την αίσθηση ότι κάπου τα έχω ξαναδεί όλα αυτά. Κι αυτό εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει. Βρήκα, όμως, ωραίους τους στυγνούς πράκτορες και εύστοχη την περιγραφή της ψυχολογίας του ήρωα. Το σημαντικό είναι ότι έχεις κατακτήσει πολύ νωρίς ένα καλό επίπεδο γραφής, αλλά "οφείλεις" να μην μείνεις εκεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted May 6, 2009 Share Posted May 6, 2009 Όπως πάντα, ο Dinosxanthi έγραψε μια καλοφτιαγμένη ιστορία. Η πλοκή ρέει, οι διάλογοι ακούγονται φυσικοί, το κλίμα είναι "ζωντανό". Η τεχνική λοιπόν άψογη. Τι μου έλειψε; Η πρωτοτυπία: μεγαπόλεις με θόλους που κλείνουν, παιδιά που βλέπουν το μέλλον (Minority report) και αμυντικά όπλα που χρησιμεύουν σε επίθεση (Star wars project). ΟΚ, ξέρω ότι τίποτα πλέον δεν είναι πρωτότυπο. Αλλά περίμενα κάτι παραπάνω. Δεν ταυτίστηκα με τον ήρωα, δεν υπήρχε κάποια κορύφωση στο συναίσθημά μου. Τα κίνητρα των δολοφόνων μου είναι ασαφή: γιατί να τελειώσουν με μια κίνηση ακριβώς τον ψυχρό πόλεμο που τους θρέφει; Τι δουλειά θα κάνουν στον καινούριο κόσμο; Μπα, δεν τους συμφέρει. Τέλος, η φύση της πρόβλεψης: γιατί το πρόβλεψαν εκείνη συγκεκριμένα τη στιγμή; Το σχέδιο δεν εξυφαινόταν από καιρό; Έπρεπε να το είχαν προβλέψει, λοιπόν, από καιρό... Συνολικά μια πολύ καλογραμμένη ιστορία που θα ωφελούνταν από κάποια καινούρια στοιχεία. Ότι είχε σκοτώσει -> Ό,τι είχε σκοτώσει. Το συγκεκριμένο λάθος μου κόστισε πολύ μέχρι να καταλάβω ότι εννούσες "αυτό που είχε σκοτώσει" αντι για "το ότι (η οκτώ) είχε σκοτώσει". Άμα σε πιάσω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.