Baggage claim

[Glowleaf]

Όνομα Συγγραφέα:

Είδος: τρόμος (ελπιζω)

Βία; Όχι

Σεξ; Οχι

Αριθμός Λέξεων: 3500

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Have yοu ever seen horror through the monster’s eyes?

 

 

 

 

Clack clack clack, my high heels pound along the empty corridor like sticks on a drum.

It is I who hits them hard on the floor, in an effort to break the silence.

I am inside the freaking Heathrow airport, and I feel alone. I am alone.

 

Clack. I look over my shoulder.

I never could imagine that airports, the busiest places on Earth, could have empty corridors and silent rooms.

Yet they do. All of them.

 

You go to the check in, you shop at the duty-free shops, you wait in the terminal, and all that time you are surrounded by people from every corner of the world, buzzing like bees around you.

Clack clack clack, the empty corridor replies.

 

You fly, and you relate flying with “busy” and “crowded”.

What if it’s not?

What if things were different?

And how long is this bloody corridor anyway?

 

I finally reach the end. A man waits on the other side of the door. I can’t describe him, I never found the courage to look him in the eyes. “Scary” and “devoted” are the only words that come to mind. His shoes though, are very nice and shiny.

“Cindy”, he says. “You look stunning” he adds with a grin, and I feel his cold stare caressing my body.

“Thank you, sir” I manage to reply with a forced smile. Uncomfortable does not even begin to describe how I am feeling right now.

He takes his time checking me out. Confident men are never afraid to show their desires. I hope the “showing” sticks to eye contact; otherwise, I really wouldn’t know how to react.

 

“We have a hot case”, he says an eternity too late. Thank god, we are back to business tones. My muscles untwine. He hands over to me a folder. I wear my glasses.

I skim through the report, taking note of important information, as he continues with the briefing, “This guy said some disturbing stuff. He knows what every traveler would know. He described the teleporter passport. He even described the teleporter itself in detail”.

I raise my eyes to his chin. “I fail to see how that fact is so disturbing, sir” I demand. I regret for my harsh tone about a millisecond later.

The man grunts. He actually grunts.

“The guy was born with no eyes… Cindy”.

“Oh… I see” I reply, and straighten my glasses to hide my embarrassment.

“We have him in the room next door. You are the lie-detector, so would you please go in there and see whether he is lying or not”, he says, while doing a “get on with it” motion with his hand.

That was an order. Politely put, but an order nonetheless. I obey like the good soldier that I am. For Queen and country, etcetera, etcetera.

I catch a passing glimpse of my reflection on the shiny flat panel and I take a step back to fix my hair.

My superior chokes on a tiny laugh and takes position in front of the monitors.

Oh. I guess it is rather pointless.

I step inside the second room, and sit in front of my blind subject.

 

The foul odor attacks my nose.

The man must not have bathed in weeks.

 

For a second, I think of abusing the fact that he is blind and hold my nose, but I realize that I am being recorded.

I open the file in front of me.

The man raises his head and “looks” at me. The empty eye sockets are unsettling.

“Hello Mr Norrington, my name is Cindy Portman. I am here to confirm your statements. Could you please start from the beginning?” I say, all polite and serious.

The man points his face down. “I already told everything to that man. There is nothing more to say. I know it all sounds crazy but it is the truth”.

The man speaks with confidence and real indignation.

Damn.

This may be a tough case after all.

“I understand that you are tired, but we need to do this nonetheless. My superiors are waiting for a verdict from me. The sooner you cooperate, the faster we both get out of this”.

The man sighs. “All right. Ask me what you wish to know”.

“Your name is William Norrington, is that correct?”

“Yes, it is” he replies. I observe his facial expressions. Damn, this is hard. Knowing whether a person is lying or not is usually accomplished simply by observing his involuntary eye movements.

This man has no eyes.

Strangely enough, he does not have the excessive expressions that born-blind people usually have. Blind people do not know how to hide some expressions that reveal emotions. Sighted people know how to wipe those emotions from their faces.

“And what is your occupation?”

“I work as an accountant for Price Waterhouse Coopers”.

No twitching, no biting on his lips, no finger tapping on the chair.

Crap. It is the truth.

“And how do you explain your current situation?”

“Look. I worked for twenty years as an accountant. Half of those, I flew around the world two or three times a month. Our clients are some of the biggest franchises in the world, and they want accounting checks from a separate entity. That is us. We check the franchises for the company firm, making sure everything is running smooth”.

This man is too intelligent for him to be a street bum.

“I understand. Go on please”.

“As I said, for eight years I flew around the world, visiting clients everywhere. Airports became my bus-stops, and hotels started to feel like home. The bonuses were significant, I only had to keep up this pace for maybe five years and then I could retire”.

The man takes an honest melancholic expression.

“Sally, my wife, she understood. It was hard to be away all the time, but she had a career as well, so we managed. What kept us together was the hope that we would both retire soon, and live happily anywhere we wanted”.

There is no Sally. Is this man psychotic?

“Of course, the situation was starting to wear us out. We began to move away from each other, but we both wanted to change that. And then came the offer”.

“The offer?” I interrupt.

“The offer. My boss came and offered me a special job. I was to do the exact same thing that I was already doing, but I would take up on ten times more clients than what I had now. Of course, I asked him how was I to handle all of these, the travels took up a lot of time. Even if I worked full time, it still wouldn’t be enough. He assured me that travel would not be an issue, but he could not tell me any more unless I had signed a non-disclosure agreement. The contract was meant for two years, and the money was more than I could ever dream of making in my whole life, let alone two years.”

“It does sound too good to be true”.

“Yes it does. And it turned out that it was. I signed, of course. The exact same day, I got sent to Brazil. Normally, it is an eight hour flight. I was told to leave my bag, go to the airport and show my new frequent flyer card at the British Airways kiosk. The staff there escorted me to an unused section of the airport. I had no idea airports had empty floors, I was used to the buzzing crowd from all over the world”.

I let out a little smile.

“Anyway, the staff sends me down an empty corridor, and there I find an armed man. He checks my ID, and lets me in. Inside, I find three people, which I later knew as operators. They operated a machine in the next room”.

“What did the machine look like?”

“Don’t let your imagination run wild, the machine did not look like some super weapon or anything. Honestly, it looked like a half finished prototype, with cables everywhere, electronic guts all over the place and duct tape. Lots of duct tape. The operators showed me the quantum computer, which looked nothing like a computer. It was built on or rather around a golden pipe, wide enough for my hand to fit inside. Copper coils were at its middle, and the pipe was not a single piece, it was actually made of pipe connectors riveted together. The whole apparatus was dangling from the ceiling, and smaller flexible pipes brought in some sort of freezing liquid. A large metal part sat at the bottom of the pipe that looked like some sort of computer chip casing”.

Oh yes, this man has seen the teleporter. There is no question about it.

“That thing, they told me, would disintegrate my molecules, and another like it would recreate them in Brazil. I had to strip completely, and went inside a metal box, pretty much like a metal coffin, that was right beneath the quantum computer. I was totally naked and cold inside a metal box filled with tepid water. Honestly, the whole setup did not make me feel safe at all, despite the reassurances of the operators. I waited still for a couple of minutes, and then a sound like the one speakers make when you get a microphone near them started to increase slowly. At some point in volume, it resonated with the metal box and then with my body. I could feel the vibrations deep in my bones.

And then it stopped.

The metal lid was opened, and I saw a man behind it. It was another operator, and I was in another room. Very much like the one I was before, but surely not the same. He gave me a towel to dry up plus some underwear and a tailored suit to wear, a briefcase like the one I usually carried, and a local cellphone. I all but ran outside the empty corridors, and got to the busy part of the airport. I was stunned. I mean, I knew the place. It was the bloody Buenos Aires airport, and I had just popped in it. I checked the time, and realized that the whole deal had only taken about fifteen minutes”.

“You do know how that sounds, Mr. Norrington”, I say to him with my meanest tone.

“Yes, I do”, he replies quietly.

“Please go on then…”

“Anyway, I finished the job in our client’s offices and got back home in time for tea. London to Buenos Aires and back in a day’s work”.

“Sounds fun”.

“Oh it was. For the first year at least. I was in Bangalore in the morning, Toronto in midday and back home with my wife for the afternoon. We started to spend time together, we had more money than we ever needed. My marriage was saved, my job took up less of my time, even though I was doing five times more than what I used to do. It was amazing. I would walk in an airport two or three times a day, flash my teleporter passport, and in twenty minutes I was in my destination”.

“Let’s assume that what you claim is true. Where were those devices located? In which cities?”

The blind man pulls in a breath. “Everywhere, basically. Wherever a British Airways plane can land, you can find a teleporter. Practically, in every major city in every civilized country in the world. Every one of those airports, has a seemingly abandoned section, in which a teleporter is hidden”.

“Fine, let’s assume this is true. How do you explain that such an extensive network is not known to the public?”

“From what I learned, every single teleportation “ticket” costs about seven thousand pounds. Thus, the service is reserved to the rich and the privileged. Bumping onto another frequent teleporter waiting in line was very rare, but when I had, I met some of the richest and most powerful people on Earth. Nearly all of those people were my employers, even if it were just outsourcing. Price Waterhouse Coopers was getting paid to get the job done, and their legwork was done by me and many others like me. It is safe to assume that the whole thing was a well kept secret, known to a select group of people around the world”.

“Ok, let me recap that. You claim basically, that you were hired into a global conspiracy/VIP traveling service, which uses exotic technology on a daily basis, that hides behind British Airways, and that you did so for two years”.

The man sighs, “When you put it in those words I admit it does sound crazy…”

“Indeed it does. Ok then, how do you explain your current situation?”

“I woke up one day, and pulled out an extra tooth from my mouth. A bloody tooth, with the root and everything! Needless to say I was terrified. I was scanned, probed and tested for two full days by medical examiners teleported in from around the world. The DNA on the tooth was mine, and I was checked for other “anomalies”. When a dream-team of doctors is examining you for “anomalies”, then it is time to prepare yourself for the worst. I was panicked of course. What if something else decides to duplicate? What if an extra eye pops out next time? Of course, I didn’t know then that an extra eye would be a blessing right now…”

“And? What did they find?” I ask impatiently.

The man smiles when he hears my excited tone of voice. “To my surprise, they found nothing. It was just an extra tooth, and they assured me it was a one-of-a-time glitch, and that it would never happen again. I was not completely reassured, but there was nothing I could do. So I just went home, to find my wife furious.

I had forgotten our anniversary.

The fact would not have bothered me so much, because I always forget our anniversary. The problem was that I could not remember my wedding at all! Memories, all gone. I looked for the photographs, and they were all strangers. The poses, the events on the photos were not part of my memories.

How can you know if you have forgotten something? You don’t actually. You can’t know. I had lost some memories, and who knows what else I had forgotten as well.

I was in a dilemma.

If I told the doctors about my memory loss, they could help me out, but they would also find me unfit for the job. Memory and deductive skills is the most important thing in my line of work, and that is why young men fit the bill. I would be replaced by a younger man in the next minute. I was so close, the contract was to end in six months. I just had to cope for a bit longer, and then I was free to do anything. For the first time in my life, I had money, time, my marriage was excellent and I was about to retire in half a year. Only a madman would give up at that point”.

“But what about your memory loss? Didn’t you take that into consideration?”

“You can’t miss what you don’t remember”.

“True. Anyway, please go on”.

“I decided not to tell anyone. Time passed, four months remained until the contract ended. One day, I am sitting in the kitchen checking some client files on my laptop. Sally asks me to keep an eye on the oven, but I get carried away and forget about the food. Sally rushes in and takes out the charred food. “Didn’t you smell it burning?” she asks me, and I have no answer.

I had lost my sense of smell. Completely.

A second round of medical tests began, and the results were strange. I never had a sense of smell. The weirdest part was that I could recall smells. I knew how a rose smelled, how my wife’s skin smelled, how you could smell the rain. But how could I trust a mind that had corrupt memories? I avoided any further issues and went on with my work. I had only two months left, and then the contract was over.

One day, I did the usual, and teleported back home. But I didn’t get here intact. The teleporter had left my eyes behind”.

“When did that happen?” I ask.

“Yesterday”, says the born-blind man, who claims to have worked as a luxuriously paid accountant, and who apparently has not bathed in weeks.

On top of the crap pile, he is telling the truth.

I clear my throat. “Mr. Norrington, I have to tell you that you are not married. You are reported blind from birth, you have no connection whatsoever with Price Waterhouse Coopers. You never went to the university, and you have never been an accountant. Needless to say that there is no teleportation service offered by the British Airways, or anyone else for that matter…”

He moves closer and speaks in a hushed voice, “I think I know what happened. I don’t understand it completely, but it makes sense. Will you hear me out lady?”

“Of course”, I reply.

“I believe that the teleporter sometimes breaks down, and leaves some information behind. It is all done with computers anyway, and we all know that computers do some crazy stuff at times. I think that when the teleporter leaves something behind, it gets erased forever. It’s not erased from that point on, no. It gets erased before it ever happens. That is why only the man who loses something knows that it was there. For the rest of the world, it never was. Right now, I have no eyes. I remember having eyes all my life, I remember what I saw yesterday. Yet, now the teleporter left my eyes behind, and for you, the rest of the world that is, I never had any. Only I know that I had. Of course, such an important change in my life takes me out of my wealthy career and puts me in the shoes of a bum, getting picked up by airport security”.

“So, it’s like you went to a parallel universe, like in the movies?” I bait him.

“Yes. I think that the memories, and the tooth, and my sense of smell were not enough to force a major change in my life. But my eyesight was enough, and it is logical. In this life, I never studied, I never met Sally, I never married, I never worked for PWC. But I do recall everything”.

“I see. Well Mr. Norrington, I have made my verdict. You will be transported to another facility, where you will be taken care of."

"That means a nuthouse. I am not crazy".

"You have nothing to worry about”, I lie to him with impunity.

“Of course I do,” says the man with a bitter voice. “Until yesterday I was wealthy, happy, and the world was my oyster. Today, I can’t get to the bathroom without bumping on a chair. I used to make fun of people, that they didn’t know. That they were in the dark. Now it is I who lies in the dark”.

I remain silent.

 

I exit the room, and walk next to my superior. I give him the folder, and I tell him “There is no question about it, this is another one of our weird cases. Put him in with the rest”.

“Very well”, says the scary man.

“How many do we have until now?” I ask.

“I have half a dozen, Andrew picked up ten more from the US, and Richard five more I think from Australia”.

“What are we going to do? They are starting to get too many to cover up”.

“They are still too few for the situation to get out of hand. We will contain it like we did today. No one will get in the way of the New British Empire” he says proudly.

“Of course sir” I comply, like the good soldier that I am.

“MI6 just called in. They want you in Singapore. There has been another red flag”.

“Of course. I will make haste at once”.

“Mrs. Portman, would you like me to escort you to the teleporter?” he asks and pokes me with his stare, which I avoid of course.

“That will not be necessary sir, thank you. I can find my own way”.

The bastard wants to see me naked. But that is not the real reason I declined, despite trying to convince myself otherwise.

 

Temporal anomalies, sensory loss, timeline shifts and reconstruction miscalculations.

And the eyes... Those eerie eyes. Ewww!

 

Bloody hell…I am taking the plane.

Edited May 17, 2009 by Glowleaf

[DinoHajiyorgi]

Φίλε Glowleaf, μπορώ να πω πως τα αγγλικά σου κουβαλούν το διήγημα σου πετυχημένα. Αλλά…

 

Αν και η πηγή της ιστορίας σου βρίσκεται στην επιστημονική φαντασία, η κατάληξη ανήκει σίγουρα στον τρόμο. Αλλά με μια επιλογή σου, που δεν μπορώ να μαντέψω την αιτία της, σα να έβαλες τρικλοποδιά στον εαυτό σου. Η ιστορία του κυρίου Νόριγκτον είναι μια ιστορία τρόμου. Γιατί δεν ξεκίνησες μαζί του για να τελειώσεις και μαζί του; Πόσο πιο δυνατό θα ήταν το δράμα του τότε, πόσο πιο κοντά στο θέμα μας το ζήτημα του σκότους. Τελειώνοντας το είπα «που ήταν το σκοτάδι;» και μετά θυμήθηκα πως είχε χάσει τα μάτια του. Νομίζεις και το πάθημα του χάθηκε μέσα στην ακαταστασία των sub-plots.

 

Έκανες τον κύριο Νόριγκτον κομπάρσο στην ίδια του την ιστορία. Τον έσπρωξες στο φόντο για να φέρεις την Σίντη Πόρτμαν στο προσκήνιο. Και όλη αυτή την επεξήγηση της μυστικής τεχνολογίας που τραβάει το διήγημα κοντύτερα στην ε.φ. Γιατί; Δεν την είχαμε καθόλου ανάγκη ούτε την Σίντη, ούτε την ανάκριση.

 

Μας ήταν αρκετός ο Ουίλιαμ Νόριγκτον και τα αφεντικά του για να εδραιώσουν τον τρόμο στις εντυπώσεις μας.

[Guest roriconfan]

Αφού γράφεις αγγλικά, θα σχολιάσω αγγλικά.

 

I must say, the idea behind the scenario is very interesting. You generally have very interesting ideas in your stories and that makes you one of the younger yet better writters I found on this forum.

 

The story itself is good. It has a beginning and an ending. There was suspense and there were plot twists. Even the use of Αγγλικά was done in a manner I didn't found tiresome. So far so good.

 

Still, the reasoning behind the story lacks in many parts and that I'm afraid is what makes this story to feel less than it intended to be.

 

1. For starters, it isn't exacly a thriller story. Much more like a sci-fi mystery with some hints of humor an a feel of uneaseness.

2. Then, there are simply too many monologues working as explanatories of the story. It does feel tiresome at times.

3. The way the blind man speaks is almost too good for the situation he is in. He feels so calm and calculative despite knowing his life is ruined.

4. Too much infodump that I didn't found necessary in the story. Why is there a cover-up of the teleporters? What's with the new British Empire? Why are they even listening to him all this time? In case he is lying? There are others like him. Is their job to erase the victims? You don't explain all these and frankly, you could do without.

 

Still, I liked it in all, despite not exacly feeling scared of anything in it. So, I will not give you a high score for not being in the context of the competition: It doesn't feel scary.

Edited May 26, 2009 by roriconfan

[Tiessa]

Αυτή η ιστορία μού άρεσε πάρα πολύ. Ίσως δεν είναι ακριβώς τρόμος, με την κλασική έννοια, αλλά σαφώς το σκοτάδι ενεδρεύει σε περισσότερα από ένα μέτωπα.

Υπάρχουν βέβαια κάποιες μικρές λεπτομέρειες που αποπροσανατολίζουν. Για παράδειγμα, δε φαίνεται να υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο η lie-detector lady αισθάνεται τόση δυσφορία απέναντι στον ανώτερό της. Σίγουρα δημιουργεί μια πολύ ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα σ' εκείνο το σημείο, αλλά δεν είναι αναγκαία, δεδομένου ότι αυτά που συμβαίνουν στο άλλο δωμάτιο είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα.

Επειδή κάποιοι αναρωτιούνται γιατί ρωτάει το θύμα τόσα πράγματα, τη στιγμή που ξέρει στην πραγματικότητα τι συμβαίνει, νομίζω ότι μια-δυο προτάσεις σχετικά με την ανησυχία τους ότι κάτι έχει διαρρεύσει, μπορεί να βοηθούσε πολύ την κατάσταση.

 

Στα πολύ συν της ιστορίας, που έδεσε το θέμα με ε.φ., που διαδραματίζεται σ' ένα αεροδρόμιο, ακριβώς τον ορισμό της κίνησης, των φώτων και της ζωντάνιας και όχι σ' ένα απόμερο, στοιχειωμένο τόπο. Επίσης μου άρεσε πολύ η ιδέα ότι αν έχουμε σημαντική αλλοίωση του ατόμου, αυτή πρέπει να τροποποιήσει και το παρελθόν. Υποψιάζομαι ότι αυτό είναι ένα αλληγορικό σκοτάδι, συχνά πολύ πιο τρομακτικό από τον κλασικό φόβο της νύχτας.

[Waylander]

Πολυ καλη ιστορια με ++ το αγγλικο που φαινεται το κατεχεις και δινει μια διαφορετικη αισθηση απο τι θα εδινε αν ηταν γραμμενο στα ελληνικα καθως και το σφ στοιχειο...(αν και δεν ειμα αυθεντια στον τρομο για να ξερω ποσο ορθοδοξο ηταν κατι τεττοιο..)

[greenmist]

Η ιστορία σου είναι θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Χειρίζεσαι πολύ καλά το concept, που είναι γνωστό σε ιστορίες του είδους, με την τηλεμεταφορά. Ιδιαίτερα εκεί που περιγράφεις την ζωή του Νόριγκτον, που το πρωί βρισκόταν για δουλειά σε ένα μέρος του κόσμου, το μεσημέρι αλλού και το βράδυ κανονικά για δείπνο με τη σύζυγο του, μου θύμισες αρκετά την ταινία "Jumper" - http://www.jumperthemovie.com/, η οποία μου άρεσε πολύ!

 

Σε γενικές γραμμές, χειρίζεσαι αρκετά καλά την Αγγλική γλώσσα, υπάρχουν βέβαια πολλά από τα λεγόμενα "wordings", αλλά αυτά τα κάνουν ακόμα και οι Άγγλοι! Αυτά που λείπουν, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι η δράση, το σασπένς, η δυνατή ανατροπή, και η ατμόσφαιρα τρόμου, που είναι απόλυτα απαραίτητη σε μία ιστορία τρόμου. Επίσης, το θέμα του σκοταδιού δεν αναδεικνύεται πειστικά.

[Cassandra Gotha]

Πολύ καλή. Έξυπνη ιστορία. Ενδιαφέρον θέμα, ζωντανό σκηνικό, οι λεπτομέρειες στην αφήγηση του παθόντα ανατριχιαστικές και με έβαλαν στο κλίμα.

Αλλά ναι, του λείπει η ατμόσφαιρα τρόμου.

[mman]

Συγκεκριμένα για το διαγωνισμό και μόνο:

- Περισσότερη, πολύ περισσότερη Ε.Φ. από τρόμο.

- Το σκοτάδι δεν έρχεται ποτέ πραγματικά στο προσκήνιο.

 

Γενικά:

+ Τα Αγγλικά σου μου φαίνονται άνετα, ξεκούραστα και σωστά -αλλά μόνο ειδικός δεν είμαι.

- Ενώ η ιδέα (ό,τι αλλάζει ο τηλεμεταφορέας αλλάζει και αναδρομικά) είναι καλή, χωλαίνει στο ότι δεν μας εξηγείται γιατί το ίδιο το άτομο εξακολουθεί να θυμάται κάτι που για τους άλλους δεν υπήρξε ποτέ. Είναι σαν ο εγκέφαλος του ταξιδιώτη να είναι η μόνη περιοχή του κόσμου που δεν μπορεί να επηρεάσει αυτή η άλλαγή, κάτι που έρχεται σε αντίφαση με τις χαμένες αναμνήσεις, όπου προφανώς έχει επηρεαστεί αυτή η περιοχή.

- Η όραση δεν αποτελεί τον πρώτο χρονικά λόγο για να χάσει (μάλλον για να μην έχει πιάσει ποτέ) τη δουλειά του. Οι χαμένες αναμνήσεις είναι εξίσου σημαντικός και το αναφέρεις κι εσύ. Οπότε υπάρχει ένα πρόβλημα συνέπειας εκεί, που όμως σίγουρα διορθώνεται.

- Το τέλος είναι διαδικαστικά χιλιοειπωμένο. Στην ουσία λες, "κοίτα κύριε αναγνώστη, σου είπα ένα κάρο παλαβομάρες, αλλά όλα αυτά έιναι αλήθεια και μέρος ενός συγκαλυπτόμενου σχεδίου". Typical. Used. Χωρίς πρωτυτυπία.

- Ο τύπος όντως μιλάει πολύ κουλ για την καταστροφή που έχει μόλις φάει.

+ Το παιχνιδάκι εξουσίας μεταξύ των πρακτόρων που ζωντανεύει τους χαρακτήρες.

+ Η ιδέα. Θα ξαναπώ ότι είναι καλή.

- Ο τρόπος που εκμεταλλεύτηκες την ιδέα. Το διήγημα αναλώνεται στην παρουσίασή της με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνεις να "παίξεις" καθόλου μ' αυτήν. Σκέψου τι θα μπορούσες να είχες κάνει αν την έκταση της αφήγησης του Νόρριγκτον την είχες χρησιμοποιήσει για να παρουσιάσεις κάποιες ενδιαφέρουσες επιπτώσεις της ιδέας.

+ Με την επιφύλαξη της ξένης γλώσσας, στρώτο και ώριμο γράψιμο. Νομίζω ότι βελτιώνεσαι συνεχώς.

 

Ψηλά από μένα στην κατάταξη.

[DinMacXanthi]

Καταρχήν, ως φιλόλογος Αγγλικών, σου δίνω πολλά συγχαρητήρια για τον άψογο χειρισμό των global-english.

Πρέπει να τονίσω ότι η ιστορία μου άρεσε. αλλά υπάρχει ένα τεράστιο ΑΛΛΑ.

Το κόλλημα έγκειται σε αυτό που διέγνωσες και μόνος σου. Όπως λές, ήλπιζες να είναι τρόμος. Είναι μια πολύ ωραία ιστορία ΕΦ (και δεν είναι κακό να υπάρχει τρόμος σε "φουτουριστικό" περιβάλλον) αλλά όχι τρόμου. Υπάρχουν τρόποι να γίνει. 1ο στοιχείο: Δεν θα έπρεπε ο βασικός χαρακτήρας να είναι λίγο πιο... τρελαμένος από αυτό που του συμβαίνει, ας πούμε; Να βγάλει περισσότερη αγωνία;

(Μια σκέψη της στιγμής, πρόσθεσε ότι του έχουν πατήσει μια ένεση για να ηρεμήσει ή κάτι τέτοιο. Κάτι για να δικαιώνει αυτή την ηρεμία.)

Το πρόβλημα (για μένα) της ιστορίας είναι εξωτερικοί παράγοντες. Περιβάλλεται από μια ντουζίνα ιστορίες τρόμου που έχουν σκοπό να προκαλέσουν... διάφορα συναισθήματα. Φόβο, αγωνία, αηδία, τέτοια όμορφα. Από την στιγμή που δεν το κάνει σε εμένα αυτό... υπάρχει πρόβλημα. Αλλά μόνο ως κομμάτι διαγωνισμού. Αν ήταν ιστορία σε διαγωνισμό ΕΦ ή απλά μια ιστορία που ανέβασες ανεξάρτητα, θα την έκρινα αλλιώς.

[Nienor]

Πολύ καλό, κύριος. Δεν έχω να πω κάτι περισσότερο από το "βάλε το κύριο Νόριγκτον πρωταγωνιστή κι όχι τη Σίντυ", αν και δε με ενόχλησε διαβάζοντας, ίσα ίσα καλά πέρασα και μαζί της. Απλά διακρίνω κι εγώ τη δυναμική που αποκτούσε έτσι. Ωραία ιστορία όμως, ωραίο θέμα και κάθε πράγμα το μαθαίνουμε στην ώρα του.

 

Τρομομεζούρα: Μπα

[aScannerDarkly]

Επειδή το διήγημα είναι στα πλαίσια ενός διαγωνισμού τρόμου, το πρώτο που πρέπει να πω είναι... Πού είναι ο τρόμος; Δηλαδή τόσο όχι τρόμου μου φάνηκε, που δυσκολεύομαι να καταλάβω ποιο είναι το τρομακτικό στοιχείο το οποίο δεν τονίστηκε αρκετά. Υποθέτω ότι έχει να κάνει με τον φόβο της τύφλωσης, της παραμόρφωσης, ίσως και των χαμένων αναμνήσεων, αλλά όλα αυτά απλώς ενώνονται σε μία ΕΦ ιστορία με πράκτορες κτλ, χωρίς να έρχονται στο προσκήνιο, όπως θα έπρεπε (στα πλαίσια του διαγωνισμού, ξαναλέω). Όσο για το σκοτάδι, κάπου κρύβεται κι αυτό στο βάθος.

 

Μιλώντας τώρα για την ιστορία από μόνη της, πολύ καλά αγγλικά και πολύ ζωντανή αφήγηση. Συμφωνώ με τον mman ότι κάπου δεν με πείθει ότι ο εγκέφαλος του ταξιδιώτη δεν επηρεάζεται, ενώ επηρεάζεται, στην ουσία, όλο το σύμπαν. Από την άλλη, η αναδρομικές παρενέργειες είναι όντως ενδιαφέρουσα ιδέα. Εκτός από τον χαρακτήρα του Νόρριγκτον, εγώ βλέπω ένα πρόβλημα και στην παρουσίαση της πράκτορος. Ενώ το κάνεις πάρα πολύ καλά, δεν καταλαβαίνω γιατί στην αρχική σκηνή παρουσιάζεται τόσο τρομαγμένη, τόσο από το αφεντικό, όσο και (κυρίως) από τους άδειους διαδρόμους. Ιδίως το δεύτερο υπόσχεται πολλά σγια τη συνέχεια. Και τελικά απλά μένει ξεκρέμαστο, ερχόμενο μάλιστα σε αντίφαση με τον χαρακτήρα που παρουσιάζεται στη συνέχεια της ιστορίας. Επίσης μπορώ να πω ότι περίμενα ένα παράξενο τέλος, πιθανότατα να βλέπαμε την πράκτορα να βιώνει τις παρενέργειες και αυτή (κάτι που θα δικαιολογούσε και τη θέση της ως πρωταγωνίστρια) - και μάλιστα να υποννοείται ότι δεν είναι πρώτη φορά. Βρήκα το φινάλε λίγο μπανάλ.

 

Γενικά, σε ένα διαγωνισμό ΕΦ θα στεκόταν σίγουρα καλά. Εδώ όμως....

Edited May 30, 2009 by aScannerDarkly

[Glowleaf]

Επειδή το διήγημα είναι στα πλαίσια ενός διαγωνισμού τρόμου, το πρώτο που πρέπει να πω είναι... Πού είναι ο τρόμος;

Όσο για το σκοτάδι, κάπου κρύβεται κι αυτό στο βάθος

 

Ο τρομος εμφανιζεται αν το διηγημα καταφερει να σε κανει να αναρωτηθεις καποια πραγματα. Πιστευω οτι θα χαλασω την ημερα για μερικους αναγνωστες την επομενη φορα που θα βρεθουν σε αεροδρομιο.

Το σκοταδι ναι κρυβεται, δεν θεωρω οτι χρειαζεται να ερπει και να καταβροχθιζει για να ειναι τρομακτικο.

 

- Η όραση δεν αποτελεί τον πρώτο χρονικά λόγο για να χάσει (μάλλον για να μην έχει πιάσει ποτέ) τη δουλειά του. Οι χαμένες αναμνήσεις είναι εξίσου σημαντικός και το αναφέρεις κι εσύ. Οπότε υπάρχει ένα πρόβλημα συνέπειας εκεί, που όμως σίγουρα διορθώνεται.

Συμφωνώ με τον mman ότι κάπου δεν με πείθει ότι ο εγκέφαλος του ταξιδιώτη δεν επηρεάζεται, ενώ επηρεάζεται, στην ουσία, όλο το σύμπαν.

Μιας και αναφερεται δυο φορες, ας εξηγησω. Καταρχας το εχουμε δει αυτο στην ταινια butterfly effect.

Οσον αφορα τον εγκεφαλο και τις αναμνησεις, ο εγκεφαλος λειτουργει ως νευρωνικο δικτυο (βασικα το νευρωνικο δικτυο μιμειται την λειτουργια του εγκεφαλου). Ενα νευρωνικο δικτυο, αν υποστει ζημια, τοτε αυτοδιορθωνεται αναδιατασοντας τις καλωδιωσεις του. Η λειτουργια αυτη ειναι τοσο καλη, που υπαρχει ενα κατωφλι ποσοτητας ζημιας (damage threshold) κατω απο το οποιο η ζημια δεν ειναι καν παρατηρησιμη στην λειτουργια του, παρολο που η ζημια ειναι υλικη. Τελος παντων, αυτο σημαινει οτι το να χασεις μερικες αναμνησεις δεν σε κανει απαραιτητα αχρηστο. Αν εχανε πολλες τοτε θα ειχε απολυθει.

 

Ενώ το κάνεις πάρα πολύ καλά, δεν καταλαβαίνω γιατί στην αρχική σκηνή παρουσιάζεται τόσο τρομαγμένη, τόσο από το αφεντικό, όσο και (κυρίως) από τους άδειους διαδρόμους.

Ατμοσφαιρα Ψυχρου Πολεμου. Οι ιδιοι οι πρακτορες φοβοντουσαν τις μυστικες υπηρεσιες στις οποιες δουλευαν.

 

Σκέψου τι θα μπορούσες να είχες κάνει αν την έκταση της αφήγησης του Νόρριγκτον την είχες χρησιμοποιήσει για να παρουσιάσεις κάποιες ενδιαφέρουσες επιπτώσεις της ιδέας.

Ηλπιζα να προκαλεσω τον αναγνωστη να σκεφτει τις επιπλοκες μονος του.

 

Αλλά ναι, του λείπει η ατμόσφαιρα τρόμου.

Ναι, δεν εχω προβλημα, βαλτε το χαμηλα στην καταταξη Στα πλαισια του αηδιαστικου-μυστηριου-τερατος-που-τρωει-κεφαλακια ναι απετυχα.

[alchemist]

Το κείμενό σου είναι εκπληκτικό. Χειρίζεσαι άψογα τα Αγγλικά. Η υπόθεση είναι εκπληκτική (αντάξια της υποκειμενικής αθανασίας του προηγούμενου διαγωνισμού). Παρόλο που δυσκολεύομαι να διαβάσω λογοτεχνία στα Αγγλικά, το κείμενό σου διαβάστηκε μονορούφι και ήταν απολαυστικότατο. Κάποιο εξέφρασαν την άποψη ότι είναι περισσότερο ΕΦ παρά τρόμου. Κατανοώ την κριτική τους, όμως εμένα πραγματικά με τρόμεαξε η απόγνωση του τυφλού πρωταγωνιστή. Συγχαρητήρια!

[mman]

Κάποιοι εξέφρασαν την άποψη ότι είναι περισσότερο ΕΦ παρά τρόμου. Κατανοώ την κριτική τους [...]

Καμία κριτική. Απλή διαπίστωση. Ή μάλλον ευχάριστη διαπίστωση.

[Naroualis]

Γενική εικόνα: Χαριτωμένη. Έξυπνη, sci-fi. Λίιιιγο στηριγμένη σε στερεότυπα. Δεν είμαι ιδιαίτερα φεμινίστρια αλλά κάπου με πείραξε.

Τι μου άρεσε: Το ότι χτυπάει τα τακούνια της γιατί φοβάται. Κι εγώ το κάνω πολλές φορές… Το τέλος και φυσικά η closing line.

Τι δε μου άρεσε: Η αναφορά στην Βρετανική Αυτοκρατορία στο τέλος. Τη βρήκα εκτός πλαισίου (αν και μπορεί κανείς να πει ότι η ΒΑ ξεκίνησε από το εμπόριό της). Σκόνταψα επίσης στο ότι όλοι πλέον τον έχουν για τυφλό. Και οι γονείς του; Πώς γίνεται αυτό; Μπερδεύτηκα.

[Adinol Doy]

Although a well-built story, it seemed to me more a sci-fi tale than a scary one. There are a lot of scenes quite impressive here and there and the general idea is very interesting. Still, the ending was somewhat predictable - to me, at least. I mean, the idea of a global conspiracy, including the main character, is very common and, unfortunately, I had guessed it before reading the ending. Yet, it doesn't matter because the whole story is readable and honest to itself. A few errors in grammar, or in expressions made me think of a Greek author writing in English, but the whole tale is in general well written. In brief, a good story that was a good companion for the night.

[constantinos]

Ωραία ιδέα και καλή ιστορία, αλλά όχι τρόμου. Το στυλ και η σύνταξη στην αρχή μου φάνηκαν κάπως ερασιτεχνικά αλλά νομίζω ότι βελτιώθηκαν από το σημείο όπου η ηρωίδα συναντά τον τυφλό κι έπειτα. Γενικά νομίζω ότι ήταν περισσότερο καθαρή επιστημονική φαντασία παρά ιστορία τρόμου και το σκοτάδι σαν θέμα απουσίαζε τελείως.