Ο ενοικος

[Adinol Doy]

Ὄνομα: Παναγιώτης Ζερβός (aka Adinol)

Εἶδος: τρόμου

Βία: Ἐσεῖς θὰ κρίνετε

Σέξ: Δυστυχῶς ὄχι

Ἀριθμὸς λέξεων: 2117

Σχόλια: Μετὰ ἀπὸ κάμποσο διάστημα, ἀποδεσμευμένος κάπως ἀπὸ κάποιες ὑποχρεώσεις, γράφω γιὰ τὸ φόρουμ. Θὰ παρατηρήσετε ὅτι, γιὰ πρώτη φορά, ὄχι μόνον δὲν χρησιμοποιῶ πνεύματα στὸ διήγημά μου, ἀλλὰ οὔτε κἂν τόνους (τὸ πῆγα στὰ ἄκρα, χαχα!). Ὡς ἐκ τούτου, ἀφιερώνω τὸ διήγημά μου στὸν Celestial και στον Glowleaf, ποὺ ἐκνευρίζονται μ' αὐτὰ τὰ ἀπαίσια σημαδάκια πάνω ἀπὸ τὰ γράμματα. Ἐλπίζω νὰ μπορέσετε νὰ τὸ διαβάσετε!

 

 

Ο ενοικος

 

 

 

 

Το προηγουμενο καλοκαιρι, αναζητωντας καινουργια κατοικια στο κεντρο του Πειραια, κατεληξα σ’ ενα παλιο διπατο σπιτι στο λοφο του προφητη Ηλια. Η αγγελια στην εφημεριδα εγραφε οτι νοικιαζοταν ο πρωτος οροφος.

 

Μπαινοντας στην εισοδο του σπιτιου, συναντησα τα σκαλοπατια που σε καλωσοριζουν σε μια ευρυχωρη αυλη με ενα τεραστιο δεντρο. «Χαρα που θα κανει η Κιρκη», σκεφτηκα. Η Κιρκη ειναι η Σιαμεζα γατα μου. Η ιδια η κατοικια εχει τη διαμορφωση των παλιων σπιτιων που χτιστηκαν στις αρχες του εικοστου αιωνα: ψηλοταβανο, με μια σειρα δωματιων που καταληγουν στην κουζινα και το μπανιο. Το φως μπαινει απλετο στο εσωτερικο, καθως το παραθυρο του σαλονιου βλεπει σε μια χαμηλη μονοκατοικια που πισω της μπορει κανεις να δει ενα μερος του λιμανιου.

 

Ημουν με τη φιλη μου τη Γιουλη Αναστασοπουλου εκεινη τη μερα που κοιτουσαμε ενοικιαζομενα διαμερισματα. Ησαν ομως ολα η σκοτεινα, πνιγηρα και θλιβερα η μακρια απο το κεντρο της πολης η νεες κατασκευες η πολυ ακριβα. Ετσι, το σπιτι στον προφητη Ηλια, πλαισιωμενο απο πολλες μονοκατοικιες και διατηρητεα κτηρια, συνδυαζε οσα ζητουσα: τοποθεσια, ανεση χωρων, φωτεινοτητα, ησυχια και ακρως δελεαστικη τιμη.

 

Τα δυο τελευταια χαρακτηριστικα τα τονιζω, καθως στο αμεσως προηγουμενο διαμερισμα που εμενα πληρωνα περισσοτερα χρηματα και οι γειτονες καθε αλλο παρα ησυχους θα μπορουσε κανεις να τους αποκαλεσει.

 

«Οσο γι’ αυτο», μου ειπε η ιδιοκτητρια, «θα το δεις κι εσυ οτι δε θα εχεις προβλημα – μια και μου ειπες πως εισαι και συγγραφεας. Η γειτονια ειναι ησυχη και η κοπελα που μενει απο πανω αθορυβη κι αθεατη – σα φαντασμα».

 

«Τι εννοειτε λεγοντας ‘αθεατη’;» ρωτησα.

 

«Α! Να! Σ’ αυτο το σπιτι εμενε μια αλλη κοπελα που εφυγε, αλλα με πηρε τηλεφωνο και μου ειπε πως θα ερχοταν η αδελφη της να μεινει. Επειδη ειχαμε εμπιστοσυνη στην κοπελα, ειπαμε ενταξει, φτιαχνοντας νεο συμφωνητικο και στελνοντας το με το ταχυδρομειο. Ομως την αδερφη δεν την εχουμε δει ακομα. Καθε μηνα μπαινει στο λογαριασμο μας το νοικι κι αυτο ειναι ολο».

 

Σηκωσα αδιαφορα τους ωμους. Αυτο που μου κολλησε στο μυαλο ηταν αυτο που ειχε πει η ιδιοκτητρια για την κοπελα. Πολυ συντομα θ’ ανακαλυπτα πως ηταν κατι πολυ περισσοτερο απο απλη παρομοιωση.

 

***

Το σπιτι χρειαζοταν ανανεωση. Οι τοιχοι θελαν βαψιμο, το ιδιο οι πορτες και τα παραθυρα. Η γενικη καθαριοτητα εξυπακουεται. Ευτυχως οι ηλεκτρικες κι υδραυλικες εγκαταστασεις ησαν καινουργιες και δε θ’ αντιμετωπιζα προβλημα, οπως φοβομουν αρχικα βλεποντας ενα παλιο κτισμα. Ολοι οι φιλοι βοηθησαν με τον τροπο τους και ημουν πολυ χαρουμενος. Τη χαρα μοιραστηκαν οι φιλοι μου και μαλιστα η Γιουλη μου ευχηθηκε συγκινημενη:

 

«Να ριζωσεις, οπως ελεγε κι η γιαγια μου».

 

Μ’ αυτα και μ’ αλλα, εγκατασταθηκα περιπου ενα μηνα μετα την υπογραφη του συμφωνητικου. Η Κιρκη περιδιαβαινε το χωρο, εξυνε τα νυχια της στο δεντρο κι εγω κοιτουσα απο το γραφειο μου – για πρωτη φορα στη ζωη μου ειχα ενα δωματιο αποκλειστικα για γραφειο και βιβλιοθηκη.

 

Το πρωτο βραδυ της εγκαταστασης μου καλεσα τους φιλους στο σπιτι. Φαγαμε, ηπιαμε… Εμειναν μεχρι αργα τη νυχτα. Αφου τους ξεπροβοδισα, εσβησα τα φωτα κι επεσα για υπνο.

 

Δεν ειχα κλεισει καλα-καλα τα ματια μου, οταν ακουσα βηματα στο ταβανι. Σκεφτηκα πως θα ’ταν η κοπελα που εμενε απο πανω μου κι αναρωτηθηκα τι μπορει να εκανε τετοιαν ωρα. Δεν εδωσα σημασια κι αποκοιμηθηκα.

 

Την επομενη μερα επεστρεψα απογευμα μετα απ’ τη δουλεια. Το σπιτι ηταν ησυχο, σιωπηλο σαν ταφος. Αυτο που ζητουσα, σκεφτηκα. Θα καθομουν στην αυλη και θ’ απολαμβανα τον καφε μου. Τοτε μου ηρθε η ιδεα να ανεβω στο επανω σπιτι να γνωριστω με τη συνενοικο μου. Χτυπησα την πορτα αλλα κανεις δεν ανοιξε. Δε θα εχει γυρισει ακομη, υπεθεσα. Δεν πειραζει, θα τη δω αλλη στιγμη.

 

Το βραδυ μαγειρεψα, εφαγα, εγραψα στον υπολογιστη μου, ειδα μια ταινια στην τηλεοραση και, λιγο μετα τα μεσανυχτα, ξαπλωσα στο κρεβατι, παιρνοντας ενα βιβλιο να διαβασω. Μετα απο καμια ωρα, με πηρε ο υπνος. Κανεις δεν μπηκε η δε βγηκε απο το διπατο.

 

Ξυπνησα στη μεση της νυχτας απο τον ιδιο θορυβο που ειχα ακουσει την προηγουμενη. Η Κιρκη, ξαπλωμενη στα ποδια μου, ανασηκωσε το κεφαλι και, μεσα στο σκοταδι, ειδα τα ματια της να γυαλιζουν. Για μια στιγμη τρομαξα, υστερα συνειδητοποιησα τι εβλεπα κι ηρεμησα – για λιγο, ομως, αφου ο θορυβος βηματων στο επανω σπιτι, σα συρσιμο ποδιων η αντικειμενων, με κρατησε ξαγρυπνο. Και απορησα που η κοπελα τετοια ωρα της ημερας – ηταν γυρω στις τρεις μετα τα μεσανυχτα – δεν κοιμοταν μα πηγαινε περα-δωθε. Ισως εχει αυπνιες, σκεφτηκα, κι επιχειρησα να ξανακοιμηθω.

 

Για καποιο λογο, δεν τα καταφερα. Απ’ τ’ ανοιχτο παραθυρο του δωματιου εβλεπα το δεντρο στην αυλη, ψηλο πολυ και μαυρο, να ορθωνεται σα δαχτυλο γιγαντα που δειχνει στον ουρανο. Και τα συρσιματα εξακολουθουσαν. Μου φανηκε, μαλιστα, πως το δεντρο σαλεψε, ο κορμος του σα να λυγισε και μετα ν’ απεμεινε στητος και ακαμπτος. Τρομαξα. Και, παρολο που ο θορυβος επαψε, δεν κατορθωσα να ξανακοιμηθω.

 

Το παραξενο σκηνικο συνεχιζοταν καθε νυχτα. Και ποτε δεν ειχα συναντησει την κοπελα – γιατι ημουν βεβαιος πως ηταν δικα της τα βηματα που ακουγα. Κι ακριβως λογω της καθημερινης επαναληψης, αποφασισα, εκνευρισμενος πια, να ζητησω το λογο.

 

Ειχα αποπειραθει κι αλλες φορες να συναντησω τη συνενοικο μου μα δεν την ειχα βρει. Κι αφου οι αποπειρες μου με το φως του ηλιου ειχαν αποδειχθει ακαρπες, σκεφτηκα πως θα επρεπε να την αναζητησω μεσα στη νυχτα, μολις ξανακουγα τα βηματα.

 

Πραγματι, ετσι εκανα. Ενα βραδυ, μετα απο τις ακαρπες προσπαθειες μου να κοιμηθω, εβαλα ενα σορτσακι και μια φανελα, ανεβηκα γοργα τα σκαλοπατια και χτυπησα το κουδουνι. Σιωπη. Χτυπησα την πορτα. Ησυχια. Αφουγκραστηκα. Κανενας ηχος, κανενα σημαδι οτι υπηρχε ψυχη εκει μεσα.

 

Κατεβηκα τα σκαλοπατια εξαλλος. Μα αυτο παραπαει, σκεφτηκα. Η η κοπελα δεν είναι μεσα η κοιμαται βαρια η απλα δε μου ανοιγει. Κι υστερα: Ηρεμησε, Παναγιωτη, και θα τη βρεις την ακρη.

 

Στο μεταξυ, η νυστα επεστρεψε κι αποφασισα να ξαναπεσω για υπνο. Μα μολις μπηκα στο σπιτι μου, κοντοσταθηκα: μπροστα μου στεκοταν μια ομορφη, ψηλολιγνη κοπελα, με μακρια μαυρα μαλλια και βλεμμα απλανες, ντυμενη στα μαυρα. Την ειδα καθαρα, γιατι ειχα αφησει ενα φως αναμμενο.

 

«Ποια εισαι; Πως μπηκες εδω μεσα;» ρωτησα.

 

Απαντηση δε βγηκε απ’ τα χειλη της. Μεμιας ο θυμος μου ειχε εξανεμιστει και τη θεση του ειχε παρει η εκπληξη. Η κοπελα σηκωσε αργα-αργα το ενα της χερι κι εδειξε προς την αυλη. Γυρισα να δω και τα ματια μου επεσαν στο δεντρο. Ενιωσα στη στιγμη πως ημουν μαγεμενος η υπνωτισμενος, μου φανηκε μαλιστα πως το δεντρο κινιοταν, σα να ’θελε να βγει απο τη θεση του και να περπατησει. Κι επισης μου φανηκε πως τωρα ο κορμος, με τα κλαδια ορθια, φορτωμενα με σκουροχρωμα φυλλα, εμοιαζε με γυναικα που σηκωνει τα χερια ψηλα και τα μαυρα μαλλια της τα φυσα ενας ανεμος δυνατος. Κι οταν ξανακοιταξα προς το μερος της κοπελας, εκεινη – οπως υποθετω πως καταλαβατε – ειχε χαθει.

 

Απορια και φοβος βαθυς με ειχαν κυριευσει. Πως χαθηκε η κοπελα απο μπροστα μου; αναρωτηθηκα. Μα λογικη εξηγηση δεν μπορεσα να βρω· ειπα μονο πως ηταν καποιο ειδος αερικου η φαντασματος που στοιχειωνε το διπατο του προφητη Ηλια.

 

Φυσικα, αλλο να το σκεφτεις κι αλλο να το πιστευεις. Οι φιλοι μου ηξεραν καλα πως, εκτος απο τις ιστοριες τρομου που σκαρφιζομουν απο κλιση η αποψη, ημουν παντοτε βαθια ορθολογιστης για να πιστεψω στο οτιδηποτε. Και, μολονοτι μου εχουν συμβει στο παρελθον πολλα δυσεξηγητα πραγματα, ποτε δεν τα ειχα ερμηνευσει με βαση τη μεταφυσικη.

 

Την επομενη μερα πηρα τηλεφωνο το φιλο μου, Γιωργο Χατζηκυριακο. Τον παρακαλεσα να ερθει να μεινει στο σπιτι μου το βραδυ – αν ηθελε μπορουσε να φερει και την κοπελα του, την Κατερινα. Ειχα αρκετο χωρο να τους φιλοξενησω. Δεχτηκε, αν και δεν απαντησα στην ερωτηση του γιατι του εκανα την προταση. Σκεφτηκα πως καλο θα ηταν να μην ξερει, για να μην τον επηρεασω. Ετσι, ισως να εβγαζα ενα πιο ασφαλες συμπερασμα.

 

Οσοι διαβαζετε λογοτεχνια τρομου, σιγουρα θα εχετε μαντεψει τη συνεχεια: η νυχτα κυλησε ομαλα, χωρις να συμβει το παραμικρο – ουτε εγω ουτε οι φιλοξενουμενοι μου ειχαμε παρατηρησει η ακουσει κατι –, πειθοντας με οτι οσα εζησα τις προηγουμενες νυχτες ησαν παραισθησεις η ονειροφαντασιες. Και, οπως συνηθως γινεται σε καθε τετοια ιστορια που σεβεται τον εαυτο της, τα παραξενα φαινομενα εξακολουθουσαν να συμβαινουν οποτε ημουν μονος και παντοτε τη νυχτα.

 

Οπωσδηποτε ειχα προβληματιστει αρχικα. Αλλα η εκνευριστικη ομοιοτητα της περιπτωσης μου με ιστοριες μυστηριου αρχισε να μου προκαλει φοβο, λες και καποιος συγγραφεας με εγραφε. Και ο φοβος, αντι να καταλαγιαζει λογω της συνηθειας – ακομη και αυτον μπορει κανεις να συνηθισει, οσο ισχυρος κι αν ειναι –, αυξαινε και μου αφαιρουσε ζωτικοτητα και κανοντας με να χασω καθε ορεξη για δουλεια, φιλους η γραψιμο. Ειχα μαλιστα αρχισει να πιστευω πως κατι μου συνεβαινε, καποια ψυχικη διαταραχη που ειχα απο παλια και τωρα εβγαινε στην επιφανεια. Και θα ειχα πειστει απολυτα γι’ αυτο, αν η Κιρκη, τις στιγμες που συνεβαιναν τα δυσεξηγητα πραγματα, δεν γρυλιζε, καμπουριαζε τη ραχη, ορθωνε τις τριχες και φουντωνε την ουρα της. Αλλ’ αρνιομουν να δεχτω πως κατι αφυσικο συνεβαινε.

 

Εκεινη τη νυχτα ο θορυβος ειχε γινει πιο εντονος απο ποτε. Σκεπαστηκα κατω απ’ τα σεντονια, τρεμοντας παρ’ ολη τη ζεστη του καλοκαιριου, ενω αλυχτισμα σκυλων πενθιμο κι απαισιο απ’ εξω απο το σπιτι τρυπαγε τ’ αφτια μου. Και ο θορυβος απο τα βηματα και τα σουρσιματα δεν ελεγε να κοπασει. Τοτε, εκλογικευοντας το φοβο (τι διαολο, φοβαμαι μια κοπελα; σκεφτηκα), αναψα ολα τα φωτα του σπιτιου και της αυλης κι ανεβηκα ξανα στο επανω σπιτι. Αυτη τη φορα ημουν αποφασισμενος να συναντησω τη συνενοικο μου και να βαλω τα πραγματα σε ταξη.

 

Χτυπησα το κουδουνι κι υστερα την ξυλινη πορτα, επιμονα και δυνατα. Κανεις δεν ανοιξε και κανενας ηχος δεν ακουγοταν απο μεσα. Τοτε δοκιμασα την πετουγια. Και – τι παραξενο! – η πορτα δεν ηταν κλειδωμενη, οπως ακριβως συμβαινει στις ιστοριες μυστηριου. Η καρδια μου χοροπηδησε, καθως μια δυσαρεστη μυρωδια με χτυπησε κατα προσωπο, μια μυρωδια που μοναχα ενα πραγμα μπορει να σημαινε.

 

Καθως κατεβαινα πανικοβλητος τα σκαλοπατια, τα φωτα τρεμοπαιξαν κι εσβησαν το ενα μετα το άλλο, αφηνοντας με στο σκοταδι. Οι υλακες σκυλων εγιναν ξαφνικα πιο εντονοι και πιο πενθιμοι, σαν κλαματα. Μια κραυγη ξεφυγε απο τα χειλη μου, που υστερα κοπηκε αποτομα, οταν ολο το κτισμα συθεμελα αρχισε να τριζει. Απ’ την ακρη των ματιων μου ειδα μια γυναικεια φιγουρα, που εξεπεμπε μια αλλοκοτη λαμψη μεσα στο σκοταδι, να κατεβαινει αερινα τα σκαλοπατια του πανω σπιτιου. Δε γυρισα να κοιταξω πιο καθαρα. Ενας φοβος, πως αν κοιτουσα προς το μερος της θα παθαινα κατι κακο, μ’ εκανε να σταθω εκει που βρισκομουν κι εκλεισα τα ματια.

 

Οι ηχοι εξακολουθουσαν να ακουγονται, τα σκυλια ακομη γαυγιζαν πονεμενα, ενα αναπαντεχο παγερο ρευμα αερα με διαπερασε κι ανατριχιασα, κατι αγγιξε και διετρεξε τη ραχοκοκαλια μου, κατι σα δαχτυλο σκληρο, υστερα κατεβηκε στα γυμνα μου ποδια, μετα με προσπερασε και καταλαβα (η καλυτερα να πω: ενιωσα;) πως ηταν η ριζα του δεντρου πισω μου.

 

Ξαφνικα τα σκυλια επαψαν να γαβγιζουν, το κρυο σταματησε και μια σκεψη μου υπαγορευσε πως το κακο ειχε περασει. Ανοιξα δειλα-δειλα τα ματια μου κι ειδα τα φωτα του σπιτιου ολανοιχτα, η σιωπη ειχε επιστρεψει, η μορφη ειχε χαθει και το γερικο πανυψηλο δεντρο εστεκε ασαλευτο στην αυλη κι εγω ημουν παλι ολομοναχος.

 

***

Τωρα καθομαι στον υπολογιστη μου και γραφω αυτο το περιστατικο, διχως να εχω συνειδητοποιησει πληρως τι ακριβως εχει συμβει. Νιωθω σαν να ’μαι ο ηρωας μιας παραξενης ιστοριας που τη γραφει καποιος αλλος για μενα η οτι τη γραφω εγω η νομιζω πως τη γραφω εγω.

 

Οι θορυβοι εξακολουθουν να ταραζουν τον υπνο μου καποιες νυχτες κι η Κιρκη να κρυβεται τρομαγμενη κατω απ’ το κρεβατι. Οσο φωτιζει ο ηλιος ανοιγω διαπλατα πορτες και παραθυρα για να φυγει η βαρια σκια και ολα μοιαζουν φυσιολογικα, μα μολις σκοτεινιασει…

 

Μενω ακομη σ’ αυτο το σπιτι, εδώ κι ενα χρονο, και δε μου ’χει καν περασει απ’ το νου να φυγω. Τι με κρατα δεν ξερω να πω. Ισως μια μαζοχιστικη ταση απο πλευρας μου να θελω να νιωθω τον τρομο. Ισως και να εχω ριζωσει, να εχει βρει το σπιτι τον αληθινο του ενοικο. Ουτε και ξερω να πω τι με φοβιζει περισσοτερο: το δεντρο η το σπιτι; Αισθανομαι ενα δεσιμο μεταξυ τους παραξενο και παλιο πολυ.

 

Κατα καιρους σκεφτομαι τι απεγιναν αυτοι που εμεναν πριν απο μενα. Η ιδιοκτητρια δε μου ειπε ποτε κατι ξεκαθαρο. Κι απεμεινα να πλαθω στο μυαλο μου διαφορες ιστοριες.

 

Καθε πολη και καθε γειτονια εχει τους μυθους της ν’ αφηγηθει. Ισως κι εγω να γινω καποτε κατι σαν τοπικος θρυλος.

 

Μα αυτο δε θα το πω σε κανεναν, ουτε στους φιλους μου ουτε στους υποψηφιους ενοικους που ερχονται να δουν το αδειο σπιτι επανω. Θα ειναι το μυστικο μου, αυτο που μ’ ενωνει με το διπατο του προφητη Ηλια, μεχρι να φυγω απ’ αυτον τον κοσμο η μεχρι να βρεθει καποιος αλλος ανθρωπος να με αντικαταστησει.

 

 

 

 

 

Πειραιας, 16-17/5/2009

 

 

 

 

Edit: ὀπτικὰ σφάλματα (ξέρετε τώρα...)

Edited May 17, 2009 by adinol

[Guest roriconfan]

Η ιστορία δε μου είπε τίποτα. Και βασικά, μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει καν ιστορία. Ο πρωταγωνιστής δεν φαίνεται να φοβάται με όλα αυτά. Άσε που κάνει και metathinking και μας αναφέρει συνέχεια ότι είναι σαν να διαβάζουμε μια προβλέψιμη ιστορία τρόμου. Αυτό είναι σαν να μας καθησυχάζεις να μη φοβόμαστε. Ως και το τέλος που κανονικά πρέπει να μας αφήνει @@ , εδώ δε μου άφησε τίποτα. Μα τι έγινε; Που πήγε το συναίσθημα;

[DinoHajiyorgi]

Πολύ καλό στήσιμο, και με μια υποψία τρόμου που όμως δεν φτάνει ποτέ στην κορύφωση του. Η αληθοφάνεια της διήγησης βοηθάει στο να μεταδώσεις μια κάποια ανατριχίλα, πέφτουν όμως και εφέ χωρίς κάποια λογική που χαλάνε την πάστα. Λογική; Εννοώ δεν εξηγείται το στοίχειωμα. Ποιος πληρώνει το νοίκι για το πάνω διαμέρισμα. Συγγενής του φαντάσματος που είχε ανάγκη από στέγη; Είναι λοιπόν περαστικό φάντασμα ή έχει σχέση με το σπίτι; Γιατί είναι ανήσυχο το πνεύμα; Στο τέλος…έρχονται καινούργιοι ένοικοι για το πάνω διαμέρισμα; Κι αυτό γιατί…ο κάποιος σταμάτησε να πληρώνει το νοίκι; Επειδή έφυγε το φάντασμα; Υπήρξε δηλαδή κάθαρση; Ποια; Πως; Γιατί;

 

Adinol-Adinol!

[Tiessa]

Πραγματικά παράξενη επιλογή να είναι στοιχειωμένο ένα σπίτι στο κέντρο του Πειραιά και μάλιστα τελικά να μας τρομάζει, μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, και ένα δέντρο.

Δεν τρόμαξα πολύ - θα την ξαναδιάβαζα ευχαρίστως (τώρα αυτό δεν είμαι σίγουρη ακόμα αν είναι καλό ή κακό, μια που συνήθως τις ιστορίες που με τρομάζουν δε θέλω να τις ξαναδιαβάσω ).

Μου έκανε εντύπωση που χρησιμοποίησες ονόματα πραγματικών ανθρώπων στο διήγημα, σαν να ήταν ρεπορτάζ ή ημερολόγιο και μου άρεσε ο διχασμός του ήρωα, που από τη μια πάει να εκλογικεύσει τα γεγονότα, ενώ από την άλλη κάνει και παρατηρήσεις σχετικές με το ότι του συμβαίνουν πράγματα, όπως σε κάθε ιστορία τρόμου, σαν να είναι ταυτόχρονα και μέσα και έξω από την ιστορία.

[Βρασίδας]

Εμενα παραδοξως...μου αρεσε η ιστορια για εναν ... περιεργο λογο.

Οτι παρ' οτι ισως ενιωθα οτι δεν με ... τραβαγε στο τελος τη διαβασα ολη. Και φυσικα κανενα απο τα "αινιγματα" δε λυνεται αλλα δεν θεωρω παντα σε μια ιστορια απαραιτητη τη "λυτρωση". Ουτε ο τρομος έρχεται με το να φοβασαι. Ισως ο πραγματικος τρομος να ειναι η περιέργεια του να ... ψαχνεις απο εδω και περα τα σπιτια στον Προφητη Ηλια μπας και βρεις το συγκεκριμενο

 

Φυσικα γουστα ειναι αυτα... Ισως να μην επεξηγουνται καποια γεγονοτα και να λαμβανονται ως δεδομενα, ομως νομιζω οτι αυτο εχει να κανει με τον συγγραφεα που "ακολουθει ήδη γνωστα μονοπατια" τουλαχιστον γι' αυτον. Το κατα ποσο "περναει" στον αναγνωστη αυτο νομιζω εξαρταται απο τον αναγνωστη τον ίδιο

[kitsos]

Μου άρεσε αυτή η ιστορία. Τελικά για έναν περίεργο λόγο… μου αρέσουν τα κείμενα του Ζερβού, μήπως πρέπει να το κοιτάξω;

 

Διάβασα μια ιστορία τρόμου που σέβεται το είδος που εκπροσωπεί. Τρόμαξα σε πολλά σημεία και μου άρεσε η υπονοούμενη σύνδεση σπιτιού και δέντρου. Επίσης χάρηκα που αναγνώρισα μερικούς από τους ήρωες της ιστορίας, έτσι έφτιαξα καλύτερες εικόνες.

 

Πάντως το πιο τρομαχτικό απ’ όλα ήταν η έλλειψη τόνων και πνευμάτων! Για τα πνεύματα δεν έχω πρόβλημα όμως για τους τόνους έχω!

[Cassandra Gotha]

Ωραία ιστορία, σταδιακά ανατριχιαστική και με δυνατό φινάλε, αλλά είπες τόσες φορές ότι "κοιτάξτε να δείτε, αυτά γίνονται στα θρίλλερ, έτσι;" που ξενέρωσα. Δεν είναι ανάγκη να μας το θυμίζεις συνέχεια ότι διαβάζουμε ένα διήγημα, κάτι ψεύτικο, ή μάλλον, προσπάθησες με αυτό το τέχνασμα να μας "πείσεις" ότι λες αλήθεια, ότι δεν είναι διήγημα αλλά γεγονός, όμως αυτό το τέχνασμα λειτούργησε αντίθετα και μας θύμιζε συνεχώς τα ψέματα που κρύβονταν πίσω από κάθε σου λέξη. (Πω πω, τεράστια πρόταση έγραψα! Μα ποιος είμαι, ο Μαρκέζ; ).

 

Επίσης φαίνεται πολύ το ότι δεν μας εξηγείς τίποτα. Θα μπορούσες να το έχεις αφήσει έτσι, αλλά να το κάλυπτες κάπως, να μη μας νοιάζει. Ενώ μας αφήνεις με τα ερωτήματα και μας νοιάζει.

 

Δεν έχω να προσθέσω κάτι, μόνο ότι σαν ιστορία είναι καλή. Και ότι μου άρεσε το (ανεξήγητο) δέσιμο με το δέντρο.

[dagoncult]

Συγχαρητήρια φίλε, μου εξαπέλυσες τρελή τρομοκρατία βραδιάτικα, όταν και διάβασα τον ‘’Ένοικο’’.

Μια δυο μικρολεπτομέρειες που σημείωσα:

1)«πολύ σύντομα θ’ ανακάλυπτα ότι αυτό ήταν κάτι πολύ περισσότερο από απλή παρομοίωση»

-Και να έλειπε αυτή η πρόταση... δεν με χάλαγε. Ψιλοστέλνει το μυαλό του αναγνώστη στο τι μπορεί να παίξει μετά.

 

2)«δεν είχα κλείσει καλά καλά τα μάτια μου όταν άκουσα βήματα στο ταβάνι»

-Χεχ... για μια στιγμή σκέφτηκα μια μορφή να περπατάει ανάποδα στο ταβάνι του. Ίσως ‘’στο επάνω διαμέρισμα’’, αλλά πρόκειται περί πρακτικά ασήμαντης λεπτομέρειας.

 

3)«όσοι διαβάζετε ιστορίες τρόμου, σίγουρα θα έχετε μαντέψει τη συνέχεια»

-Να σου πω την αλήθεια, εμένα το μυαλό μου, πριν ολοκληρώσω την πρόταση, είχε ξεκινήσει για μια νύχτα κόλασης, όπου το φιλικό τρίο θα βίωνε αλλόκοτες, τρομακτικές ‘’εκδηλώσεις’’. Υπάρχουν αρκετές ιστορίες και με αυτήν την εξέλιξη.

 

Όπως και να ‘χει... από τη στιγμή που ο ήρωας αποφασίζει να ανέβει πάνω βραδιάτικα, αρχίζει το ‘’ξύλο’’. Η σκηνή στις σκάλες, όπου τον προσπερνάει το κακό, είναι πραγματικά πολύ χεζόλ και ακόμα και τώρα που γράφω αυτά τα λόγια και ξανασκέφτομαι τι έπαιξε, νιώθω μια ανατριχίλα να σκαρφαλώνει στην ραχοκοκαλιά μου. ίσως κάποιος, στο μακρινό μέλλον, να περπατάει πάνω στον τάφο μου... ή ίσως, από την άλλη, αυτή να είναι μια καθαρόαιμη ιστορία τρόμου. Οι τελευταίες παράγραφοι καθορίζουν τον δυσοίονο τόνο που αρμόζει στις ιστορίες αυτού του στυλ. Ο πρωταγωνιστής, μόνος, να βυθίζεται ολόκληρος στην απόκοσμη απόγνωση και στις σκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά.

Αν προχωρούσες και σε περαιτέρω υπονοούμενη (αλλά βέβαιη) εξολόθρευση του υποκειμένου, νομίζω ότι ο ‘’Ένοικος’’ θα γινόταν ακόμα πιο τρομακτικός.

Το σκοτάδι δεν έχει πολύ έντονη παρουσία, εκτός από το ότι είναι συνοδευτικό της σπουκιαστικής κατάστασης, όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιου είδους αερικά. Τα προβλήματα αληθοφάνειας υπάρχουν, αλλά ήμουν οκ με αυτό.

 

Και πάλι, ρισπέκτ, γιατί αυτό που έχει ο ‘’Ένοικος’’, είναι το στοιχείο που μου αρέσει να ξεχυλίζει απ’ τα πατζάκια μιας ιστορίας τρόμου. Ο τρόμος.

ΥΓ:Λες η κοπέλα να είναι θαμμένη κάτω από το δέντρο;

[greenmist]

Μου άρεσε! Το να γράψεις ένα χρονογράφημα μυστηρίου και τρόμου δεν είναι καθόλου εύκολο γιατί το αποτέλεσμα πρέπει να πείθει τον αναγνώστη. Αν όταν τελειώσεις την ανάγνωση έχεις την αίσθηση ότι όλα αυτά που διάβασες μπορεί και να συνέβησαν στην πραγματικότητα, ο συγγραφέας έχει πετύχει τον σκοπό του!

 

Οι σκηνές με την κοπέλα είναι "αληθινά" ανατριχιαστικές. Η ιστορία έχει πολύ καλό ρυθμό ανάπτυξης της πλοκής, άρτια και όχι κουραστική αφήγηση, έντονες εικόνες. Θα ήθελα, βέβαια, ένα πιο "έντονο" τέλος, αλλά αν το έκανες καταλαβαίνω ότι η ιστορία θα έχανε σημαντικούς πόντους αυθεντικότητας.

[aScannerDarkly]

Κύριε adinol, επειδή ακριβώς σε θεωρώ grand maitre του τρόμου, μπορώ να πω ότι περίμενα κάτι περισσότερο από εσένα από μία ακαθόριστη ιστορία στοιχειώματος. Χτίζεις πολύ ωραία την ατμόσφαιρα πάνω στο χαρακτήρα του καινούργιου ενοίκου, η ψευδο(?)αυτοβιογραφική διάθεση λειτουργεί πάρα πολύ πετυχημένα, το ίδιο και η χρήση του ίδιου του Πειραιά, αλλά το περιεχόμενο του πολύ ωραίου πακέτου μου φάνηκε λίγο.

 

Κάτι που προσωπικά μου κάθεται άσχημα: μου μοιάζει αδέξιο όταν αναφέρεις κάποιο πρόσωπο με το ονοματεπώνυμό του, χωρίς να υπάρχει λόγος για αυτό. Κάποιος φυσιολογικά θα έλεγε "η φίλη μου η Γιούλη". Επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ που γράφεις στο πολυτονικό, δεν ξέρω τι σε έπιασε τώρα, ελπίζω να ήταν μία παροδική κρίση

[Adinol Doy]

Κύριε adinol, επειδή ακριβώς σε θεωρώ grand maitre του τρόμου

 

Επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ που γράφεις στο πολυτονικό, δεν ξέρω τι σε έπιασε τώρα, ελπίζω να ήταν μία παροδική κρίση

 

Γιὰ τὸ πρῶτο τί νὰ πῶ; Ἁπλὰ κοκκινίζω.

 

Γιὰ τὸ δεύτερο, ναί, ἔγινε μιὰ φορὰ καὶ δὲν θὰ ξαναγίνει. It's a promise.

 

Σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὰ σχόλιά σας, ἀλλὰ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ μὴν ἀπαντήσω μέχρι τὸ τέλος τῆς ψηφοφορίας. Ἔχω νὰ πῶ πολλά.

[Nienor]

Στα έχω πει μια δόση, ας τα καταθέσω κι εδώ: Παιχνιδιάρικο. Αυτή είναι η πιο αντιπροσωπευτική λέξη που έχω για το διήγημα. Δε μου δημιούργησες αυτό το αίσθημα που μου δημιουργείς γενικότερα (το να κοιτάω πίσω μου δηλαδή ή να κολλάω την πλάτη μου σε ένα τοίχο διαβάζοντας) όμως παίζεις επιτυχημένα με το μυαλό μου. Η γνώση κάποιων πραγμάτων παραπάνω για την ιστορία σίγουρα την κάνει πιο ιδιαίτερη, όμως κι από μόνη της νομίζω -γιατί δε μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενική ως προς αυτό- την κάνει μια χαρά τη δουλειά της. Ωραίος μύθος.

 

Τρομομεζούρα: Χμμμ

[tetartos]

Ενδιαφέρουσα ιστορία!

 

Μου άρεσε ο τρόπος γραφής σου στην αμεσότητα και στην ζωντάνια με την οποία περιγράφεις τα πράγματα. Και έξυπνο να γράψεις -κυριολεκτικά- στο πρώτο πρόσωπο (μου πέρασε από το μυαλό πως λες την αλήθεια!)

 

Για το μετα-στοιχείο είμαι αναποφάσιστος. Στην αρχή ήταν καλό αλλά μετά νιώθω ότι το παράκανες όλο να λες "όπως συμβαίνει σε μια ιστορία", μου χαλούσε το suspension of disbelief.

 

Παρότι χαίρομαι για την απουσία πνευμάτων, δε χαίρομαι για την απουσία τόνων. Ιδίως στα διαζευκτικά "ή" φαινόταν πολύ άσχημα.

 

η υλακή - οι υλακές (θηλ.)

 

Και ενδιαφέρον το τέλος. Αν ήταν κι έναν τόνο λίγο πιο σκοτεινό, θα μου άρεσε ακόμα περισσότερο!

[alchemist]

Η ιδέα σου είναι πάρα πολύ καλή, όμως χάνει πολύ στην εκτέλεση. Αν δουλέψεις καλύτερα το ύφος και την αφήγηση είμαι σίγουρος ότι θα έχεις ένα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα.

Ο_ενοικος.doc

[Naroualis]

Γενική εικόνα: Απόκοσμη. Creepy, με την έννοια μιας κατάστασης που σέρνεται ως εμάς. Συχνά παρατηρώ αυτήν την ικανότητα στα γραπτά σου και τη ζηλεύω. Μου θυμίζει αρκετά τις ρομαντικές ιστορίες φαντασμάτων της βικτωριανής εποχής, όπου ο τρόμος μένει συχνά ανεξήγητος.

Τι μου άρεσε: Η αναφορά σε πραγματικά πρόσωπα. Οι υλακές των σκύλων, μια λέξη που αγαπώ ιδιαίτερα.

Τι δε μου άρεσε: Ένα μπέρδεμα με τους χρόνους στη δεύτερη παράγραφο. Το ότι αργείς να περιγράψεις τις αντιδράσεις της γάτας –κατά παράδοση, θα ήταν το πρώτο πλάσμα που θα αρνιόταν να εγκατασταθεί. Αντίθετα στην αρχή παίζει ακονίζοντας τα νύχια της στο δέντρο.

[constantinos]

Παναγιώτη χρησιμοποιείς τη γνωστή φόρμα της δημοσιογραφικής αναφοράς τύπου Λάβκραφτ για την οποία εγώ οφείλω να ομολογήσω ότι και δύσπιστος είμαι και ότι έχω αντιρρήσεις. Από την άλλη ο τρόμος βασίζεται περισσότερο από κάθε άλλο είδος στη δημιουργία συγκεκριμένης ατμόσφαιρας προκειμένου να λειτουργήσει κι εσύ το καταφέρνεις στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας (φαίνεται ότι το έχεις δουλέψει το είδος). Στη μέση της ιστορίας όμως νομίζω ότι χάνεις κάπως αυτή την ατμόσφαιρα και την ξαναβρίσκεις προς το τέλος. Συνολικά ήταν καλή η αφήγηση αν και το σκοτάδι έχω την εντύπωση ότι ήταν στο περιθώριο. Θέλει κι άλλο χτένισμα. Ενοχλητική η απουσία τόνων…, αλήθεια!

[Adinol Doy]

Στὶς 15 Μαϊου τρέχοντος ἔτους βρῆκα κι ἔκλεισα ἕνα σπίτι στὸν προφήτη Ἠλία τοῦ Πειραιᾶ. Ἐκείνη τὴν ἑβδομάδα ἦμουν σὲ ἄδεια καί, ἔχοντας τὸν χρόνο νὰ ἀναζητήσω σπίτι πρὸς ἐνοικίαση, εἶδα διάφορα τὰ ὁποῖα ἦσαν ἢ ἀκριβὰ ἢ θορυβώδη ἢ στενόχωρα. Εὐτυχῶς στὴν ἀναζήτηση αὐτὴ εἶχα μαζί μου τὴν φίλη μου Γιούλη Ἀναστασοπούλου (aka Kafantra), ποὺ μὲ πήγαινε ἐδῶ κι ἐκεῖ μὲ τὸ αὐτοκίνητό της. Ὅταν εἶδα τὸ σπίτι στὸν προφήτη Ἠλία - ἕνα παληὸ δίπατο κτήριο, μὲ μεγάλη αὐλὴ κι ἕνα ψηλὸ δέντρο μέσα σ' αὐτήν - ἐντυπωσιάστηκα τόσο πού, παραβλέποντας τὶς ὅποιες ἐλλείψεις του, τὸ ἔκλεισα. Ἡ ἰδιοκτήτρια, μιὰ εὐγενικὴ κυρία, μὲ ρώτησε γιὰ ποιόν λόγο ἔφευγα ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἦμουν. Τῆς ἀπάντησα ὅτι τὸ διαμέρισμα ἦταν στενόχωρο, ἀκριβὸ γι' αὐτὰ ποὺ προσέφερε καὶ οἱ γείτονες πολὺ θορυβώδεις. "Ἄ, ὅσο γι' αὐτό", μοῦ εἶπε, "δὲν θὰ ἔχεις κανένα πρόβλημα. Ἡ γειτονιὰ εἶναι πολὺ ἥσυχη. Ἡ δὲ κοπέλα ποὺ μένει ἀπὸ πάνω ἐντελῶς ἀθόρυβη - σὰ φάντασμα".

 

Αὐτὸ ἦταν. Γιὰ ἕνα συγγραφέα ἱστοριῶν τρόμου, τέτοια κουβέντα ἦταν πρόκληση - μιὰ σπίθα ἔμπνευσης γιὰ νὰ γραφεῖ μιὰ σκοτεινὴ ἱστορία. Καί, ὅπως διαβάσατε, δὲν τὴν ἄφησα ἀνεκμετάλλευτη.

 

Πρῶτ' ἀπ' ὅλα, θέλω νὰ εὐχαριστήσω ὅσους ψηφίσατε καὶ σχολιάσατε τὸ διήγημά μου. Εὐχαριστῶ δὲ ἰδιαιτέρως ὅσους ἐπεσήμαναν σφάλματα εἴτε τεχνικῆς εἴτε διατύπωσης (χρήση τῶν χρόνων, ἀσυνέπεια γενῶν σὲ οὐσιαστικά - πραγματικὰ ντρέπομαι πολύ· πῶς μοῦ ξέφυγαν;).

 

Στὸ διὰ ταῦτα: ὅταν ἀποφάσισα νὰ γράψω αὐτὸ τὸ διήγημα, ξέροντας ἐξ ἀρχῆς ὅτι ἐγώ, ὁ Παναγιώτης, θὰ ἦμουν ὁ πρωταγωνιστής, εἶχα νὰ ἀντιμετωπίσω κάποια προβλήματα ἀληθοφάνειας. Τὸ σημαντικότερο ἦταν ὅτι θὰ ἔπρεπε μὲ κάποιον τρόπο νὰ βιώσω μιὰ τρομαχτικὴ ἐμπειρία πού, ὅμως, θὰ μὲ ἄφηνε - σχηματικά, ἔστω - ἀλώβητο. Ἔπειτα, τὸ ὕφος ποὺ ἤθελα νὰ χρησιμοποιήσω ἦταν τὸ ἁπλὸ καὶ ἄμεσο - τὸ ὕφος τοῦ Δημοσθένη Βουτυρᾶ, παληοῦ Πειραιώτη συγγραφέα. Ἡ ἴδια ἡ ἀφήγηση ἤθελα, ἐπίσης, νὰ εἶναι ἁπλὴ καὶ νὰ θυμίζει κλασικὲς ἱστορίες φαντασμάτων. Δὲν κατάφερα τελικὰ νὰ ἀποφύγω κάποιες μικροασάφειες - ἐν μέρει ἐσκεμμένα (ὁ γνωστὸς Adinol) κι ἐν μέρει ἄθελά μου. Ὅσο γιὰ τὴν ἀτμόσφαιρα, θὰ συμφωνήσω ὅτι ἔπρεπε νὰ δώσω τοὐλάχιστον βάρος στὶς ἀντιδράσεις μου, στὴν αἴσθηση τοῦ τρόμου μου καὶ στὴν ἀνατριχίλα ποὺ "ἔνοιωσα". Κάποια στιγμὴ θὰ ξαναδουλέψω τὴν ἱστορία γιὰ μιὰ συλλογὴ διηγημάτων μου. Πρὸς τὸ παρὸν παραμένει ὡς ἔχει. Θέση μου εἶναι γενικά (καὶ τὸ ἔχω γράψει κι ἀλλοῦ) ὅτι, ἐφ' ὅσον δημοσιεύτηκε ἕνα κείμενό μου, δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ κάνω διορθώσεις, παρὰ μόνον ἂν πρόκειται νὰ ξαναδημοσιευτεῖ ἐκ νέου - κι αὐτὸ μὲ ἐπιφύλαξη. Πιστεύω, δηλαδή, πὼς ἤδη ἐκτέθηκα δημοσίως καὶ τὸ νὰ μπαλώσω τρύπες καὶ νὰ ξαναδημοσιεύσω τὸ κείμενό μου εἶναι ἄδικο πρὸς αὐτοὺς ποὺ τὸ ἔχουν διαβάσει.

 

Καὶ πάλι σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὸν χρόνο καὶ τὴν ὑπομονή σας.

[joe]

Εγω δεν ειμαι ουτε επαγγελματιας, ουτε επιδοξος συγγραφεας. Δεν ειμαι καταλληλος να σου κανω παρατηρησεις πανω στο συντακτικο ή τις συγγραφικες μανιερες (καθε επαγγελμα εχει τα κολπα του). Οποτε η κριτικη μου θα εκφραζει μονο και μονο την οπτικη ενος αναγνωστη.

 

Με ξεκινησες ωραια με το αυτοβιογραφικο στυλ. Ακομα αν θες με την αναφορα του Πειραια μιας και μου ειναι πολυ οικειος. Δεν ηταν λιγες οι φορες που σκεπτομουν διαφορα οταν εβλεπα συγκεκριμενα σπιτια στην Καστελα, οποτε χτυπησες χορδη. Ολα βαιναν καλως μεχρι που επεσε το

η κοπελα που μενει απο πανω αθορυβη κι αθεατη – σα φαντασμα

και εφαγα την ξενερα γιατι καταλαβα οτι ειναι ιστορια φαντασματων. Και οχι δεν εχω κατι με τα φαντασματα απλα προτιμω να μην μου δινουν κοκο νιανια τον ''μεγαλο παικτη'' της ιστοριας. Αν το προηγουμενο ηταν χτυπημα, το

Πολυ συντομα θ’ ανακαλυπτα πως ηταν κατι πολυ περισσοτερο απο απλη παρομοιωση

με τσακισε. Παρολα αυτα συνεχισα να διαβαζω γιατι με ενα περιεργο τροπο μου ειχες κινησει την περιεργεια (ισως το οτι σχηματιζονταν καθαρες εικονες στο μυαλο μου). Η ευχη ''Να ριζωσεις'' μα το Θεο μου εκοψε το αιμα και για μενα αποτελει τρελλη ευκαιρια για εξελιξη. Δυνατο σημειο αν και ανεκμεταλευτο στη συνεχεια. Επισης καθυστερησες πολυ να παιξεις με την γατα και την αντιδραση της. Καραστερεοτυπο αλλα θα συνεβαλε στην λογικη του πραγματος οσο και στην ατμοσφαιρα. Το θεμα με το δεντρο μενει πολυ στον αερα για να με συγκινησει. Και να ελειπε δεν θα το καταλαβαινα. Επισης δεν κολλαει να πας επανω ολο νευρα και ξαφνικα να νυσταξεις, οποτε πας κατω, συναντηση με το φαντασμα κτλ. Κανονικα επρεπε να ειναι στην σπιντα (τουλαχιστον εγω θα ημουν, θα κατεβαζα καντηλια και ξαφνικα... παρτα...).

Αφου γινεται η συναντηση με το υπερφυσικο, δεν μου περναει το πως ο ηρωας συνεχιζει την ζωη του. Καπου πετας το ''λες και καποιος συγγραφεας με εγραφε'' και σκεπτομαι πως να αλλη μια ωραια ιδεα. Ισως αν αρχιζες να παιζεις περισσοτερο με την εννοια του ''ενοικου'' αναφερομενος στον ηρωα και οχι το φαντασμα, να εβγαινε μια αλλη κατευθυνση. Ο ενοικος δεσμιος του σπιτιου/φαντασματος. Ειδικα μετα την ανακαλυψη του πτωματος. Καθε ανθρωπος θα την ειχε κανει τρεχοντας με το βρακι στους δρομους. Ο ''ενοικος'' ομως μενει αιχμαλωτος. Συνεχιζει την ζωη του φαινομενικα φυσιολογικα, απλα δεν μπορει να παρει την αποφαση να εγκαταληψει το σπιτι που τον στοιχειωνει. Καθε βραδυ το περναει τρεμοντας και ανικανος να ζητησει βοηθεια.

 

Αφου ειναι συγγραφεας θα επαιζα και με την ιδεα της συγγραφης ιστοριων τρομου των οποιων τα πλασματα θα ζωντανευουν και θα τον στοιχειωνουν. Ο συγγραφεας υποβαλλομενος απο το σπιτι? Το κακο πνευμα? Θα ειναι καταραμενος να γραφει καθε βραδυ μια καινουργια ιστορια τρομου που θα τον κατατρεχει μαζι με τις αλλες. Σιγα σιγα αποκοπη απο το περιβαλλον και ολισθημα στο βασιλειο του ατερμονου τρομου (μπρρρρρ τρομαξα τον εαυτο μου τωρα). Δεν ξερω καταθετω μερικες ιδεες. Μπορει να ειναι και ακυρες τελειως. Αλλωστε εγω ενας ταπεινος γραφιστας ειμαι και δεν εχω γραψει ποτε ουτε μια παραγραφο ιστοριας.

[Adinol Doy]

Εγω δεν ειμαι ουτε επαγγελματιας, ουτε επιδοξος συγγραφεας. Δεν ειμαι καταλληλος να σου κανω παρατηρησεις πανω στο συντακτικο ή τις συγγραφικες μανιερες (καθε επαγγελμα εχει τα κολπα του). Οποτε η κριτικη μου θα εκφραζει μονο και μονο την οπτικη ενος αναγνωστη.

 

Μπορει να ειναι και ακυρες τελειως. Αλλωστε εγω ενας ταπεινος γραφιστας ειμαι και δεν εχω γραψει ποτε ουτε μια παραγραφο ιστοριας.

 

Γιατί τὸ λὲς αὐτό; Εἶσαι ἕνας ἀναγνώστης καὶ ὡς ἀναγνώστης ἡ γνώμη σου εἶναι πολύτιμη. Ἐκτιμῶ τόσο τὴν εὐθύτητά σου ὅσο καὶ τὸ νὰ μοῦ ὑποδείξεις αὐτὰ ποὺ θεωρεῖς σφάλματα (πού, παρεμπιπτόντως, τὰ θεωρῶ κι ἐγώ). Ἡ δὲ εὐθυκρισία σου δείχνει ὅτι εἶσαι πεπειραμένος ἀναγνώστης. Σκληρὴ ἡ κριτική σου, ἀλλὰ σωστὴ καὶ χωρὶς ἐμπάθεια - καὶ τέτοιες κριτικὲς εἶναι γιὰ ἕνα συγγραφέα κυριολεκτικὰ θησαυρός. Σ' εὐχαριστῶ, φίλε μου!

[joe]

Να σαι καλα