Βρασίδας Posted May 26, 2009 Share Posted May 26, 2009 (edited) Αποτολμω να δημοσιευσω για πρωτη φορα ετσι...δημοσια δικη μου ιστορια. Σαφεστατα και δεν ειμαι συγγραφεας, πιθηκιζω προφανεστατα τους συγγραφεις που μου αρεσουν. Ελπιζω να αντεξω το πρωτο κυμα ... κριτικής (βαρατε αντεχω) Ισως να ειμαι υπερβολικος αφου με το συγκεκριμενο τιτλο εχω γραψει 5 ιστοριες (ολες περιπου στο ιδιο θεμα και μοτιβο) αλλα... συγνωμη Ετσι μου ηρθε... Λοιπον... Όνομα Συγγραφέα:Βρασιδας Είδος: Τρόμου Βία; Εεεε...οχι ιδιαιτερα, λιγακι...στο μυαλο Σεξ; Οχι Αριθμός Λέξεων:1176 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Χωρις...σχολια Γυρίζω το κεφάλι μου για να δω τον καλύτερο φίλο μου να κάθεται δίπλα μου και βλέπω το κενό. Σκοτάδι. Τώρα είμαι μόνος ενώ αυτός πρέπει να έχει φτάσει στον προορισμό που περιμένει κι εμένα. Κι εγώ περιμένω να έρθει να με καλέσει. Ρίχνω άλλη μια ματιά δίπλα μου. Ανοικτός ακόμα ο καταραμένος τόμος που είχαμε μόλις ανακαλύψει στην τελευταία μας «εξόρμηση» στο νεκροταφείο του χωριού πέρα από το δάσος. Ένα χωριό – φάντασμα , το οποίο από πολύ νωρίς οι ιστορίες των πρεσβυτέρων της περιοχής μας το είχαν κάνει κατοικία των πιο απίστευτων και αποτρόπαιων πλασμάτων, πλασμάτων που στοίχειωναν την παιδική μας φαντασία, αλλά τώρα , είχαν μαγέψει και καταλάβει ολοκληρωτικά το μυαλό των δύο μεγάλων ανδρών που είχαμε πλεον γίνει… Ο γέρος ήταν ίσως πειρατής. Ίσως ληστής. Οι ιστορίες των παλαιών ποτέ δεν είναι άλλωστε απόλυτα ακριβείς. Τι θα ήθελε άλλωστε ένας πειρατής στην κορυφή των βουνών, μέσα σε παρθένα, ανεξερεύνητα , ανήλιαγα δάση; Μήπως σαν τον Οδυσσέα έψαχνε κι αυτός τον τόπο που οι άνθρωποί του δεν γνώριζαν το κουπί; Και αν ήταν αυτό , ποιο μυστικό πάθος τον έσπρωχνε σε αυτή την αναζήτηση; Είχαμε γρήγορα και εύκολα συμφωνήσει ότι η απάντηση στις ερωτήσεις μας ήταν μέσα στον κλειστό από δεκαετίες τάφο. Και φυσικά από νωρίς το πρωί είχαμε ξεκινήσει «πλήρεις φόρτου» για την κοπιαστική ανάβαση στις δασωμένες πλαγιές του βουνού. Οι πρώτες σκιές της νύχτας είχαν ήδη αρχίσει να πέφτουν όταν φτάσαμε στην είσοδο αυτού που κάποτε ήταν ένα τυπικό χωριό της περιοχής. Όμως εδώ και χρόνια η ερημιά και η εγκατάλειψη είχαν καταλάβει με απόλυτο τρόπο κάθε γωνιά του. Το χορτάρι πυκνό έφτανε μέχρι τις εισόδους των σπιτιών και σκαρφάλωνε πάνω στις πέτρες που τα είχαν χτίσει. Τα δέντρα θαρρείς και πύκνωναν, έσκυβαν από πάνω τους θέλοντας να τα καταπιούν , να τα εξαφανίσουν. Η φύση αποκαθιστούσε την κυριαρχία της στον ρημαγμένο αυτόν τοπο… Το νεκροταφείο δεν ήταν εύκολο να βρεθεί. Τα απομεινάρια από παλιές , αιωνόβιες ταφόπλακες είχαν θαφτεί μέσα στα βρύα , το χορτάρι και τα χώματα. Παλιοί σπασμένοι μαρμάρινοι και ξύλινοι σταυροί είχαν υποκύψει στη μανία της φύσης. Παρ’ όλα αυτά σύντομα βρήκαμε όχι μόνο το νεκροταφείο αλλά και τον τάφο που ψάχναμε. Ήταν μάλλον εύκολο μιας και ήταν ο μοναδικός που δεν βρισκόταν κάτω από το χώμα. Λες και μας περίμενε, ένα κτίσμα σαν μικρό ξωκλήσι ξεπρόβαλλε μέσα από την οργιαστική βλάστηση. Παραλίγο να μην το προσέξουμε, και ο Θεός ξέρει ότι τώρα εύχομαι, με την απελπισία της αργοπορημένης κατανόησης , να μην το είχαμε δει ποτέ. Ήταν σίγουρα πειρατής, το έδειχνε η νεκροκεφαλή με τα δύο σταυρωμένα κόκαλα από κάτω της, που ήταν σκαλισμένη αντί σταυρού στην είσοδο του μικρού αυτού μαυσωλείου. Μια είσοδος που άνοιξε τρίζοντας πάνω στους σκουριασμένους μεντεσέδες της , και από το μισόφωτο του απογεύματος , βρεθήκαμε στο σκοτάδι του τάφου. Τώρα που ξαναθυμάμαι αυτές τις στιγμές πραγματικά απορώ με το πόσο η έκσταση και η αρρωστημένη μας περιέργεια μας τύφλωνε, και μας εμπόδιζε να νιώσουμε τον αρχέγονο φόβο και το δέος του θανάτου που κάθε άνθρωπος οφείλει να νιώσει όταν βρίσκεται σε τόπους αφιερωμένους στο οριστικό τέλος. Οριστικό είπα; Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι γιατί η μαρμάρινη πλάκα μετακινήθηκε τόσο εύκολα, γιατί βρήκαμε το τερατώδες βιβλίο με την πρώτη ματιά, και φυσικά δεν αναρωτήθηκα εκείνη τη στιγμή για την πλήρη κενότητα της σαρκοφάγου. Ούτε κόκαλα, ούτε κομμάτια από σαπισμένα ρούχα. Μόνο αυτό το βιβλίο, που λες και έπαλλε με δική του θέληση όταν το αγγίξαμε. Ήταν αηδιαστικά ζεστό στην ψύχρα του απογεύματος και διαβαζόταν πεντακάθαρα παρά το σκοτάδι που κέρδιζε κατά κράτος την μάχη με το αδύναμο φως, λεπτό με το λεπτό… Ήταν λατινικά φυσικά, αλλά κανένα πρόβλημα για εμάς. Άλλωστε η φύση των απολαύσεών μας σε όλα αυτά τα νυχτερινά «κυνήγια» μας απαιτούσε την γνώση των Λατινικών. Κι έτσι εύκολα έγινε η μετάφραση στο σκοτεινιασμένο μας μυαλό εκείνη την ώρα, καθώς η επικεφαλίδα του βιβλίου έμοιαζε να κραυγάζει δυνατά στα μάτια μας, μάτια που έκαιγαν από μια νοσηρή πλεονεξία. Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ………………………………………………………………………………………….. Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά όταν βγήκαμε από τον τάφο, κρατώντας στα τρεμάμενα από προσμονή χέρια μας το αλλόκοτο εύρημά μας. Φυσικά δεν περιμέναμε στιγμή. Κάτω από το φως που μας πρόσφεραν μια αγκαλιά ξύλα που μαζέψαμε σε χρόνο μηδέν, ανοίξαμε με ανυπομονησία το εξώφυλλο. Πόση απογοήτευση! Τα φύλλα ήταν όλα άγραφα, κενά, χωρίς ίχνος μελανιού να ταράζει πουθενά την άσπρη έρημο του χαρτιού. Μια δεύτερη βιαστική απόπειρα να το ξεφυλλίσουμε δεν έφερε καλύτερο αποτέλεσμα…. Απογοητευμένοι κοιταχτήκαμε στα μάτια… όταν ξανακοιτάξαμε χαμηλά… Δεν ξέρω πώς να περιγράψω τις στιγμές που ακολούθησαν. Το μυαλό μου αρνείται να υπακούσει και παραμένει στον δικό του λήθαργο, προσπαθώντας μέσα από τη λήθη να βρει την ηρεμία του. Τα μάτια μου δεν τολμούν να πιστέψουν όσα είδαν και η καρδιά μου παγώνει καθώς η ώρα περνά, η νύχτα γίνεται πιο βαθιά και κανείς δεν έρχεται… Γιατί αυτό που είδαμε δεν ήταν τίποτα περισσότερο από δύο ανθρώπινες μορφές σκιτσαρισμένες στις σελίδες του βιβλίου που είχαν μείνει ανοικτές. Δύο μορφές εξαιρετικά οικείες αφού πάνω στις, λευκές πριν ένα λεπτό σελίδες του βιβλίου, είχαν αποτυπωθεί δύο τέλειες καρικατούρες των προσώπων μας. Αλλά τι πρόσωπα! Ποιος δαιμονικός τρόμος τα είχε αλλοιώσει σε τέτοιο βαθμό; Τι κοίταζαν τα απλανή αυτά μάτια , που γνώριζαν ότι σε λίγες στιγμές θα έβλεπαν τα βαθύτερα σπήλαια της χειρότερης κόλασης; Δεν πρόλαβε κανείς μας να ρωτήσει τον άλλον. Τα δέντρα άρχιζαν να τρίζουν και να χορεύουν δαιμονισμένα. Μια πυκνή μαυρίλα, ορατή ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι πίσω από αυτά ερχόταν. Ερχόταν για μας. Τα πάντα λες και είχαν παγώσει καθώς ο δαίμονας της φωτιάς ερχόταν να πάρει αυτό που του αναλογούσε. Και το σκοτάδι υποχωρούσε καθώς μια βαθύτερη και πιο δυνατή οντότητα, μια δύναμη πέρα από κάθε φαντασία ορμούσε κατά πάνω μας. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν το τυραννισμένο μου μυαλό αποφασίσει να με λυτρώσει , ρίχνοντάς με λιπόθυμο στο νωπό χώμα είναι το έρεβος που μας κύκλωσε. Δεν ήταν η κραυγή αγωνίας που άκουσα από το φίλο μου που θα με στοιχειώνει. Ήταν τα μάτια του όταν τα έστρεψε για τελευταία φορά επάνω μου. Δεν ήξερα τι να υποθέσω κοιτάζοντας το βλέμμα του που παραληρούσε αλλά τώρα ξέρω. Έμεινα αρκετά με το βιβλίο, και είδα κι άλλες εικόνες. Εικόνες που θα έκαναν την πιο παρανοϊκή φαντασία να παγώσει από τρόμο , εικόνες που κρύβουν μέσα τους την τρέλα και τον πανικό. Δεν έχει σημασία τι είδα και τι διάβασα. Δεν έχει σημασία τι έμαθα για το ζοφερό μέλλον που με περιμένει. Σημασία έχει που κατάλαβα τι είδε ο φίλος μου πριν το πράγμα τον τραβήξει εκεί που σύντομα θα είμαι κι εγώ. Και δεν ξέρω αν υπάρχουν πιο βαθιά πηγάδια στην τρέλα του μυαλού γιατί ξέρω πολύ καλά ότι στις τελευταίες του στιγμές ο σύντροφος μου με κοίταζε στα μάτια και έβλεπε τον Δαίμονα της Φωτιάς !!!! Γυρίζω το κεφάλι μου για να δω τον καλύτερο φίλο μου να κάθεται δίπλα μου και βλέπω το κενό. Σκοτάδι. Τώρα είμαι μόνος ενώ αυτός πρέπει να έχει φτάσει στον προορισμό που περιμένει κι εμένα. Κι εγώ περιμένω να έρθει να με καλέσει. Να με καλέσει στο σπίτι που τόσα χρόνια έψαχνα και τώρα βρήκα… Edited May 26, 2009 by Βρασίδας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted May 26, 2009 Share Posted May 26, 2009 Λοιπόν, περιέχει όλα τα αγαπημένα κλισέ σε γερές δόσεις: τάφους, πόρτες που τρίζουν, καταραμένα βιβλία κτλ κτλ. Εντάξει, δεν είναι κάτι που δεν έχω ξαναδιαβάσει ποτέ μου, αλλά η αφήγηση είναι άνετη και δημιουργεί τη σωστή ατμόσφαιρα. Αφού λοιπόν δείχνεις να "το έχεις", ίσως πρέπει να προσπαθήσεις και κάτι πιο τολμηρό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted May 26, 2009 Author Share Posted May 26, 2009 Κατ' αρχην φιλε μου σε ευχαριστω που μπηκες στον κοπο να τη διαβασεις και για τα σχολια σου. Πραγματικα θα με βοηθησουν πολυ και ακομα περισσοτερο θα με βοηθησει το να παρακολουθησω τον τροπο γραφης αλλων ανθρωπων που εχουν την ιδια τρελα με μενα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted May 26, 2009 Share Posted May 26, 2009 Και λέγοντας τολμηρό, θα σε συμβούλευα να μην δίνεις στους πρωταγωνιστές σου την νοοτροπία αμερικανών εφήβων. Ξέρεις τι εννοώ αν έχεις δει τίποτα b movie με ζόμπι. Κάντους πιο ώριμους. Το έχουμε πιστεύω όλοι σιχαθεί το "κ****μένοι νέοι πάνε για σεξ σε απαγορευμένα μέρη, ελευθερώνουν ένα κακό και μετά τρέχουνε ημίγυμνες γκόμενες να σωθούν". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted May 26, 2009 Share Posted May 26, 2009 Και λέγοντας τολμηρό, θα σε συμβούλευα να μην δίνεις στους πρωταγωνιστές σου την νοοτροπία αμερικανών εφήβων. Ξέρεις τι εννοώ αν έχεις δει τίποτα b movie με ζόμπι. Κάντους πιο ώριμους. Το έχουμε πιστεύω όλοι σιχαθεί το "κ****μένοι νέοι πάνε για σεξ σε απαγορευμένα μέρη, ελευθερώνουν ένα κακό και μετά τρέχουνε ημίγυμνες γκόμενες να σωθούν". Όχι ακόλαστε, λέγοντας τολμηρό δεν εννοούσα σεξ και γυμνές Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted May 27, 2009 Share Posted May 27, 2009 Μπορεί, αλλά μιας που δε μου αρέσει ο τρόμος, μόνο αυτά προσέχω εγώ σε κάτι τέτοια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted May 27, 2009 Share Posted May 27, 2009 Βρασίδα με το αγαπημένο όνομα: Η ιστορία σου είναι καλή, η γραφή σου πολύ καλή (αν και σε λίγα-ελάχιστα- σημεία βαρυφορτωμένη, πράγμα ενάντιο στο προσωπικό μου γούστο). Το κλίμα που έφτιαξες τυλίγει τον αναγνώστη, βάζοντάς τον να παρακολουθεί από κοντά τον εφιάλτη. Αλλά η ιστορία χρειάζεται κάποιες λεπτομέρειες, που τώρα λείπουν. Λίγη περιγραφή των όσων είδε στο βιβλίο δεν βλάπτει, μην τη φοβάσαι , μόνο ένα-δυο πραγματάκια (πχ. "και είδα τον εαυτό μου ή κάτι που έμοιαζε στον εαυτό μου, να βγάζει τα μάτια του μ' ένα μαχαίρι, και είδα ακόμη μια μάνα να τρώει το νεογέννητο μωρό, κόβοντας στη συνέχεια το λαιμό της, αλλά όχι, όχι, δεν μπορώ να θυμάμαι άλλα..." εντάξει, λέμε τώρα...). Επίσης, μου γεννήθηκε η απορία γιατί μένει ο αφηγητής έξω απ' τον τάφο περιμένοντας το δαίμονα να έρθει. Γιατί δεν φεύγει; Φταίει το βιβλίο; Φταίει ο δαίμονας; Είναι κάτι που δεν γίνεται σαφές στην ιστορία. Και, τέλος, με μπέρδεψε το κλείσιμο. Γιατί περίμενε αυτό το "σπίτι" τόσα χρόνια; Δεν μας είπε τίποτα στην αρχή. Δεν προλάβαμε να τον γνωρίσουμε. Δεν ξέρουμε πώς το εννοεί αυτό που λέει. Πάντως, το διήγημα μου άφησε καλές εντυπώσεις, ήταν καλογραμμένο. Και πάλι καλώς ήρθες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted May 27, 2009 Author Share Posted May 27, 2009 Ευχαριστω παρα πολυ παιδια για τις παρατηρησεις σας. Ειμαι πλεον σιγουρος οτι μετα απο λιγο καιρο εδω μεσα σιγουρα θα μπορεσω να γραφω καλυτερα. Αλλα το καλυτερο απ' ολα ειναι οτι βρισκομαι αναμεσα σε ανθρωπους με κοινο ενδιαφέρον και με διάθεση αλληλοβοήθειας (και φυσικα σε ενα ... τσουρμο ιστοριες που μου ελυσαν το αιώνιο προβλημα "τι να διαβασω σημερα"; ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted May 27, 2009 Share Posted May 27, 2009 Να σου ευχηθώ και γω καλώς ήρθες στο φόρουμ Βρασίδα και καλή έπνευση! Για την πρώτη σου ιστορία έχω να πω ότι έχει πολύ στρωτό λόγο, όμορφες περιγραφές και δυνατές εικόνες. Δεν κουράζει τον αναγνώστη και διαβάζεται ευχάριστα. Θα μπορούσε βέβαια να έχει μεγαλύτερη ανάλυση τόσο στους χαρακτήρες όσο και στα γεγονότα. Πολύ καλή αρχή πάντως. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 1, 2009 Share Posted June 1, 2009 Πάντα τα νεκροταφεία είναι οκ. Σταθερή αξία στο χρηματιστήριο του τρόμου. Ο λόγος κυλάει και φαίνεται να έχει έντονο το ποεϊκό και λαβκραφτικό (λιγότερο) στοιχείο. Βρήκα το τέλος λίγο χαοτικό και νομίζω ότι θα την απολάμβανα περισσότερο, αν ήταν μεγαλύτερη. Είναι οκ, αν και δεν θα με κρατήσει ξύπνιο το βράδυ. Τώρα που ξαναθυμάμαι αυτές τις στιγμές πραγματικά απορώ με το πόσο η έκσταση και η αρρωστημένη μας περιέργεια μας τύφλωνε, και μας εμπόδιζε να νιώσουμε τον αρχέγονο φόβο και το δέος του θανάτου που κάθε άνθρωπος οφείλει να νιώσει όταν βρίσκεται σε τόπους αφιερωμένους στο οριστικό τέλος. Μ' άρεσε αυτή η πρόταση Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ Θα "έλεγε" και αν το έδινες στα λατινικά Απογοητευμένοι κοιταχτήκαμε στα μάτια… όταν ξανακοιτάξαμε χαμηλά… Επανάληψη, αλλά πρόκειται για τεχνικό ζήτημα Δεν ξέρω πώς να περιγράψω τις στιγμές που ακολούθησαν. Το μυαλό μου αρνείται να υπακούσει και παραμένει στον δικό του λήθαργο, προσπαθώντας μέσα από τη λήθη να βρει την ηρεμία του. Τα μάτια μου δεν τολμούν να πιστέψουν όσα είδαν και η καρδιά μου παγώνει καθώς η ώρα περνά, η νύχτα γίνεται πιο βαθιά και κανείς δεν έρχεται… Cool Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted June 1, 2009 Author Share Posted June 1, 2009 Πάντα τα νεκροταφεία είναι οκ. Σταθερή αξία στο χρηματιστήριο του τρόμου. Ο λόγος κυλάει και φαίνεται να έχει έντονο το ποεϊκό και λαβκραφτικό (λιγότερο) στοιχείο. Βρήκα το τέλος λίγο χαοτικό και νομίζω ότι θα την απολάμβανα περισσότερο, αν ήταν μεγαλύτερη. Είναι οκ, αν και δεν θα με κρατήσει ξύπνιο το βράδυ. Μ' άρεσε αυτή η πρόταση Θα "έλεγε" και αν το έδινες στα λατινικά Επανάληψη, αλλά πρόκειται για τεχνικό ζήτημα Cool Ναι ισως τελειωνει χαοτικα και αποτομα. Αλλωστε θα επρεπε να εχω υποψιν οτι ο αναγνωστης δεν με ξερει και δεν ξερει αυτα που υποτιθεται πως φανταζομαι εγω... Απειρια Ναι το σκεφτηκα εκ των υστερων αλλα δεν το εψαξα ο αθλιος... κι εδω ... απειρια (με λιγο απο τεμπελια) Η αληθεια ειναι οτι σε εναν "βαρυ" λογο και λιγο φορτωμενο οπως ο δικος μου πρεπει να τα προσεχω αυτα κι εχω αρκετα τετοια. Ευχαριστω για την αναγνωση και για τα σχολια φιλε Ακη (μου επιτρεπεις να σε φωναζω ετσι. Εσυ αν προτιμας το Βρασιδας ειναι σαν... "δευτερο ονομα" μου οποτε δεν πειραζει ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.