Let the right one in / Άσε το κακό να μπει (2008)

[Sileon]

Είδα το περιβόητο Let the right one in και έχω να πω πως δικαιολογημένα έχει γίνει τόσος ντόρος. Δυστυχώς, όμως, αυτός ο ντόρος δεν λειτουργεί παντα θετικά για μια ταινία. Και να εξηγηθώ. Αποτέλεσε μια απο τις ελάχιστες ταινίες φέτος η οποία συγκέντρωσε στην πλειοψηφία της εγκωμιαστικές κριτικές. Με το που εμφανίστηκε, αμέσως και καθόλα δικαιολογημένα, οι κριτικοί έχοντας βρει χρυσό αποφάσισαν να τον αναδείξουν. Γιατί, όμως, συμφώνησαν? Δεν υπήρχε ρίσκο, δεν ήταν δημιούργημα κάποιου μεγάλου στούντιο ούτε καν θυγατρικής κάποιου κολοσσού. Ηρθε απο το πουθενά για να σαρώσει φεστιβάλ και αίθουσες.

Αυτή η σύσσωμη ανάδειξη του έργου σε κάτι ξεχωριστό ήταν όμως που αποπροσανατόλισε τους θεατές, οι οποίοι ζαλισμένοι απο τον καταιγισμό εγκωμίων πήγαν να δουν την ταινία, συγκρατώντας κάποιες λέξεις κλειδιά, όπως κορίτσι-βαμπιρ, τρόμου -αναπόφευκτα-, Σουηδία και, άντε με το ζόρι και κάποιο έξτρα στοιχείο. Αυτό, όμως, που φαίνεται να παρανόησε η πλειοψηφία των θεατών είναι πως επρόκειτο να δουν μια καθαρά σινεφίλ ταινία. Αργή στους ρυθμούς, ατμοσφαιρική, όχι όμως με την εκρηκτικότητα που μας έχουν συνηθίσει τέτοιου είδους έργα, και, στην τελική, μάλλον ανένταχτη εξ αρχής σε κάποιο απο τα γνωστά είδη κινηματογράφου. Άλλα, δηλαδή, περίμεναν, άλλα είδαν, και για αυτό απο γνωστούς και φίλους ακούω πως ήταν απο αδιάφορο έως μια βαρετή, ανούσια ταινία.

 

Εγώ με την σειρά μου ξέρω πως ήταν ένα απο τα καλύτερα έργα που είδα φέτος, η σκηνοθεσία κένταγε, τονίζοντας ό, τι ακριβώς έπρεπε, χρησιμοποιώντας τα εφέ όχι άτολμα ή με φειδώ όπως έχω ακούσει, αλλά με ουσιαστική οικονομία, είχε πανέμορφα πλάνα και καταπληκτική φωτογραφία, ενώ και το ίδιο το σενάριο, απλό μεν στη σύλληψή του, ήταν ένα γλυκό αλλά και σκληρό παραμύθι στο οποίο ξετυλιγόταν πρωτότυπα ο μύθος του βαμπίρ.

 

Νομίζω πως με λίγες λέξεις μπορώ να περιγράψω το όλο αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας τα λόγια του Λευτέρη (Electroscribe): "Αν ο Μπέργκμαν γυρνούσε τη σήμερον ημέρα ένα έργο με αυτή τη θεματολογία, κάπως έτσι θα το έφτιαχνε"

Edited May 6, 2009 by Sileon

[Nihilio]

χρησιμοποιώντας τα εφέ όχι άτολμα ή με φειδώ όπως έχω ακούσει, αλλά με ουσιαστική οικονομία,

Και με ποιότητα ερασιτεχνικής παραγωγής. Και όχι μόνο ως ποιότητα των ίδιων των εφέ (πχ οι γάτες), όσο στο πως στήνονταν μέσα στις σκηνές της ταινίας.

Τα λέω και σε προηγούμενο ποστ για το "Άσε το κακό να μπει" καλή ταινία αλλά overhyped. Και το "σινεφίλ" δεν είναι δικαιολογία που καλύπτει τις αδυναμίες του εκάστοτε σκηνοθέτη.

[Sileon]

Δεν υπάρχουν πολλά έργα στην Τέχνη τα οποία σε μια πρώτη επαφή απο τον μέσο άνθρωπο να στέκονται άξια των οργιάζοντων διθυράμβων γύρω απο το ποιόν τους. Απλά, γιατί κάθε κριτική δημιουργεί προσδοκίες διαφορετικές έστω και σε μικρό βαθμό, απο αυτές που καλύπτει το εκάστοτε έργο. Συνεπως, τον πρώτο καιρό, ένα έργο πάντα φαίνεται λειψό - τουλάχιστον, έτσι το βιώνω εγώ- μπροστά στον μύθο που έχει χτιστεί γύρω του.

Και την Τζοκόντα όταν την είδα απο κοντά, σίγουρα δεν είπα ότι είναι απο τους πολύ όμορφους πίνακες που έχω δει. Λαμβάνοντας όμως υπόψη το τί έχει ακουστεί και ποια είναι η θέση του στο καλλιτεχνικό στερέωμα, δεν μπήκα στην διαδικασία να την απαξιώσω, όχι γιατί δεν έχω το δικαίωμα, αλλά γιατι δεν με απασχολεί.

Συνεπώς, προσπερνάω το αν είναι υπερεκτιμημένη η ταινία. Όχι, βέβαια, επειδή θεωρώ πως έχει λάβει πια και θέση ανάμεσα στα αριστουργήματα της 7ης Τέχνης, αλλά δεν βλέπω λόγω να αντικρούσω σχόλια πιο έμπειρων απο εμένα ανθρώπων, απο την στιγμή που την απόλαυσα.

 

Τα εφέ, τώρα, δεν καταλαβαίνω που χωλαίνουν. Έτσι ήταν μια χαρά και δε θα ήθελα κάτι παραπάνω. Προσωπική εκτίμηση πάντα, αλλά θεωρώ πως και το κάτι παραπάνω να είχε δεν θα χάριζε στην ταινία, τουλάχιστον με τους ρυθμούς που κινούταν. Τώρα, κάτι πιο δραστικό απο πλευρά οπτικής απόδοσης, πιστεύω πως θα άλλαζε το ύφος της ταινίας.

[Nihilio]

αλλά θεωρώ πως και το κάτι παραπάνω να είχε δεν θα χάριζε στην ταινία

Πχ το φλασμπακ που θα εξηγούσε το γιατί

ένα ευνουχισμένο αγοράκι κατέληξε κοριτσάκι-βαμπίρ

δε θα χάριζε τίποτα; Δεύτερο φάουλ κατά τη γνώμη μου, ειδικά αφούτ γύρισαν τη σκηνή που εισάγει το flashback και την έβαλαν στην τελική εκδοση, αλλά ο σκηνοθέτης δεν ήθελε να το γυρίσει...

[Sileon]

Στα εφέ αναφερόμουν, γράφοντας "κάτι παραπάνω", αλλά δεν το διατύπωσα σωστά.

Μμμ, δεν ξέρω.. Ίσως να σήκωνε σεναριακά μια ερμηνεία, αλλά σε μορφή flashback όχι, γιατί τότε θα έπρεπε να έχει και άλλες φάσεις απο το παρελθόν. Οπότε, πάλι το έργο θα άλλαζε.

Ρε, μια χαρά ήταν έτσι..Χο χο.

 

Πάντως, η πλάκα είναι οτι στη σκηνή εκείνη που

έδειχνε εκείνη την τομή, είχαμε μείνει μαλάκες. Όταν τέλειωσε το έργο, το βάλαμε στο pause και κοιτάζαμε απο κοντά στην οθονή, σαν γιατροί μπροστά απο ακτινογραφία. Χα χα. Τελικά, του έλεγε πως δεν ήταν κορίτσι, επειδή, προφανώς ηλικιακά είχε περάσει προ πολλού την φαινομενική εφηβεία της, δεύτερον ήταν βαμπίρ και τρίτον, ήταν αγόρι!

Θα έλεγα πως ήταν ένα σημείο αρκετά ασαφές και δεν ξέρω τί σκοπούς εξυπηρετούσε το να είναι αγόρι. Δηλαδή, θα άλλαζε κάτι στην ιστο΄ρια αν ήταν κανονική κοπέλα? Όπως επίσης στην απόκριση του αγοριού, πως δεν το ένοιαζε ότι είναι κορίτσι, δεν ξέρω αν συνειδητοποιούσε τί του έλεγε η βαμπίρισα. Βασικά, δεν κατάλαβα καν και η ίδια τί απο όλα εννούσε όταν έλεγε πως δεν ήταν κορίτσι

 

 

Πολύ μυστήρια φάτσα, πάντως, η κοπελιά.

[Nihilio]

Το φλασμπακ υπήρχε και στο βιβλίο και στο αρχικό σενάριο. Ο σκηνοθέτης απλά δεν το γύρισε (αλλά έβαλε την intro σκηνή, εκεί που του πιάνει το κεφάλι και του λέει "δες" ή κάτι τέτοιο).

Και, αν πρόσεχες λίγο, υπάρχουν κι άλλα κομμάτια πιο νωρίς που προδίδουν την ανατροπή, πχ το γεγονός ότι

ο "πατέρας" της, που φαίνεται "ερωτευμένος" μαζί της, κυνηγάει μόνο αγόρια ή έφηβους για αίμα και, αν ξαναδείς πχ τη σκηνή στο γυμναστήριο, ο τρόπος με τον οποίο κοιτάει τα αγοράκια που παίζουν μπάσκετ παραπέμπει σε παιδεραστή - που στο βιβλίο είναι. Εκεί κολλάει και η ατάκα με το "δεν είμαι κορίτσι"

.

[Sileon]

Ναι, όντως,

αποτελούν σημεία-κλειδιά που τοποθετούνται χωρίς ακριβώς να σου κλείνουν το μάτι. Και, αν μη τι άλλο, σε μπάζουν στο κλίμα για την περίεργη σχέση που έχει αναπτυχθεί μεταξύ του ηλικιωμένου και του βαμπιρ καθώς και της αναπτυσσόμενης με τον πιτσιρικά.

Στο βιβλίο πιστεύω καθίστανται σαφή. Εδώ, κατ'έμε εσκεμμένα, είναι δοσμένα στο ευρύτερο θολό τοπίο την τεκταινόμενων. Όλα γίνονται χωρίς να πατάνε με την ένταση που συνηθίζεται στις περιπτώσεις. Δηλαδή, δεν δίνεται βαρύτητα επιλεκτικά, ενω θα μπορούσε, όπως για παράδειγμα στον έρωτα των παιδιών, στα δράμα του να είσαι βαμπίρ, στο παρελθόν του βαμπιρ, στον τρόμο που προκαλεί στους ανθρώπους, και, κυριότερο, το πως αντιμετώπισε αυτήν την ανακάλυψη ο πρωταγωνιστής.

 

Όλα είναι μέσα στο έργο και δίδονται με μια αφήγηση, στο σύνολο, νωχελική θα έλεγα.

[Nihilio]

H οποία νωχελικότητα δεν είναι πάντα ότι το καλύτερο, λέω εγώ, αλλά γούστα είναι αυτά.

[Sileon]

Σαφώς. Ίσως κάπου εκεί να οφείλεται και η αρνητική απήχηση σε μεγάλη μερίδα των θεατών.

[Nihilio]

Σαφώς. Ίσως κάπου εκεί να οφείλεται και η αρνητική απήχηση σε μεγάλη μερίδα των θεατών.

H αρνητική απήχηση έχει να κάνει περισσότερο με:

1) Τα could-have-been's της ταινίας, δηλαδή τα όσα άγγιξε αλλά δεν ακούμπησε

2) Με το hype που της έδωσαν οι σινεφίλ κριτικοί/θεατές, που εξ ορισμού αφορούν θέματα που δεν αγγίζουν από μόνα τους τον μέσο θεατή.

 

Κακή ταινία δεν ήταν σε καμία περίπτωση ούτε κακή ταινία τρόμου. Αλλά "κέρδισε προβάδισμα" στις κριτικές επειδή ήταν "σινεφίλ" ταινία, σε αντίθεση με παρομοίως καλές "εμπορικές" ταινίες.

[Sileon]

...

Κακή ταινία δεν ήταν σε καμία περίπτωση ούτε κακή ταινία τρόμου. Αλλά "κέρδισε προβάδισμα" στις κριτικές επειδή ήταν "σινεφίλ" ταινία, σε αντίθεση με παρομοίως καλές "εμπορικές" ταινίες.

 

Να υποθέσω πως μία απο αυτές τις καλές "εμπορικές" πλην αδικημένες, είναι και το Watchmen;

[Nihilio]

Να υποθέσω πως μία απο αυτές τις καλές "εμπορικές" πλην αδικημένες, είναι και το Watchmen;

Όχι, αλλά πχ σε horror το midnight meat train πρέπει να έφαγε τρελό θάψιμο, αν και ήταν αρκετά καλό.

 

Το Watchmen είναι μια... μεγάλη κουβέντα (και το ότι κάποιοι κριτικοί βαριούνται να παρακολουθήσουν την ταινία που βλέπουν δε βοήθησε και πολύ στις κριτικές)

[northerain]

Η άποψή μου για τον ''Let the right one in'' είναι οτι όποιος την είδε και ξενέρωσε επειδή περίμενε κάτι άλλο ή επειδή η ταινία δεν είναι αρκετα ''insert genre here'' (horror, action, thriller) δεν έχει υπόψην του τον Σουηδικό κινηματογράφο. Η ταινία είναι ουσιαστικά ταινία με βρυκόλακες, γυρισμένη στην Σουηδία. Κινηματογραφικά τουλάχιστον, το βάρος είναι στο 2ο, όχι στο πρώτο.

 

Βέβαια γενικά αν δεν άρεσε σε κάποιον, αποδεκτό κι αυτό.

[Eric Draven]

Για το Γουλβεριν, θα ψιλοσυμφωνήσω με τους προλαλήσαντες, ήταν λίγο ανέμπνευστη και κλισεδιάρικη και με χάλασε και μένα που έκαναν τον Ντέντπουλ ένα χάλι. Πέρα από αυτά το διασκέδασα γιατί δε περίμενα να δω καμιά ταινιάρα, ποπκορν ταινία ήταν και τουλάχιστον μου άρεσε αρκετά ο Γκάμπιτ που είναι αγαπημένος χαρακτήρας.

 

Για το "Ασε το κακό να μπεί", εγώ δεν είχα ακούσει καμιά κριτική για αυτή τη ταινία, πήγα επειδή μου φάνηκε ενδιαφέρον και τολμώ να πώ ότι με εξέπληξε ευχάριστα. Η υπνωτιστική ατμόσφαιρα μαζί με την αίσθηση της διαρκής απειλης με κράτησαν καθηλωμένο ως το τέλος της ταινίας. 4 στα 5 αστεράκια για μένα.Κορυφαία η σκηνη του κολυμβητηρίου στο τέλος και η *σκηνή του θανάτου του πατέρα της. Απτα πιο ρεαλιστικα πεσίματα που εχω δει!*

[Nihilio]

και η

σκηνή του θανάτου του πατέρα της. Απτα πιο ρεαλιστικα πεσίματα που εχω δει!

*

Εμενα δε μου φάνηκε πολύ ρεαλιστική πάντως. Αλλά η σκηνή στην πισίνα άξιζε σίγουρα να τη δεις (και για να μην παρεξηγούμαστε, μου άρεσε και εμένα, της βάζω 3,5 αστεράκια, αλλά πολλά πράγματα μου χτύπησαν πολύ άσχημα για να δεχτώ τον χαρακτηρισμό "αριστούργημα")

[Sileon]

..άξιζε σίγουρα να τη δεις .., της βάζω 3,5 αστεράκια, ..)

 

Ε, πέστο, άνθρωπε μου και μας έσκασες.

 

Και 3,5 στα 4,ε; Δηλαδή, σχεδόν 9! Έεετσι!

[Nihilio]

Ε, πέστο, άνθρωπε μου και μας έσκασες.

 

Και 3,5 στα 4,ε; Δηλαδή, σχεδόν 9! Έεετσι!

Στα 5, δηλαδή 7

[Sileon]

Το κατάλαβα, βρε.

 

Υποτίθεται έκανα πλάκα.