Katerina Baou Posted May 28, 2009 Share Posted May 28, 2009 Σχόλια: Θα ήταν η δική μου συμμετοχή για τον διαγωνισμό αν προλάβαινα όμως η διπλωματική και το τρέξιμο του τελευταίου εξαμήνου της προπτυχιακής ζωής μου νίκησαν... Όπως και να' χει, το τέλειωσα πριν 2 μέρες (ή μάλλον, νύχτες) και σας το δίνω. Η γνώμη σας όπως πάντα πολύτιμη. Αγκαλιά Μες στο Σκοτάδι Ο Νηλ ήταν ο πρώτος που ένιωσε τον πόνο. Ήταν επίσης ο πρώτος που άνοιξε τα μάτια του μέσα από τη γλυκιά νάρκη του λήθαργου που μοιραζόμαστε πάντα οι δυο μας. Η κίνηση των βλεφάρων του, αργή και κολλώδης εξαιτίας του ύπνου, δεν έφερε καμία απολύτως αλλαγή στα δεδομένα που είχαμε ως τώρα. Σκοτάδι και πριν, σκοτάδι και τώρα. Μια απαλή, υγρή αγκαλιά που μας κοίμιζε και μας φρουρούσε αγόγγυστα μέσα στο χρόνο. Ο Νηλ ανοιγόκλεισε δυο-τρεις φορές τα μάτια του προσπαθώντας να διαπεράσει το τίποτε που μας κάλυπτε. Φυσικά δεν υπήρχε τίποτε εκεί που κοιτούσε. Του είπα, μην ψάχνεις να βρεις αυτό που δεν υπάρχει και με άκουσε γαληνεμένος από την σιγουριά μου. Ο Νηλ πάντα με ακούει. Όταν φοβάται στρέφεται γύρω μου όλο και πιο σφιχτά μέχρι να γίνουμε ένα κουβάρι οι δυο μας, ένα σώμα. Θα μπορούσα να πω πως είμαστε ήδη ένας νους. Μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις, τα ίδια συναισθήματα, τον ίδιο παλμό. Ένα δικό του τίναγμα γίνεται και δικό μου. Είμαστε κύματα, αδέρφια. Ο Νηλ χώνει τα χέρια του ανάμεσα στα δικά μου και νιώθω τις γροθιές του να πιέζουν τα πλευρά μου καθώς αλλάζει θέση για να έρθει πιο κοντά μου. Μένει ξύπνιος λιγότερες ώρες από μένα. Του αρέσει να ονειρεύεται. Πολύ. Του αρέσουν ειδικά εκείνα τα όνειρα που κρύβουν μέσα τους φωνές. Όταν τα βλέπει, το κορμί του απομακρύνεται από το δικό μου, γίνεται πιο αυτόνομο. Κι εγώ ονειρεύομαι αλλά όχι συχνά. Κι ακούω τις φωνές μόνο που εμένα δεν μου αρέσουν. Τις νιώθω παράταιρες και ξένες, σαν να μην τις γέννησε το σκοτάδι όπως εμάς αλλά κάποια άλλη παράξενη δύναμη, ακατανόητη. Έτσι, προτιμώ να είμαι ξύπνια και να προσέχω τον Νηλ. Το σκοτάδι μας κρατάει συντροφιά. Μας παρηγορεί όταν φοβόμαστε, μας νανουρίζει για να κοιμηθούμε με λαλιά τόσο γλυκιά που νιώθουμε να τρεμουλιάζει γύρω μας η νύχτα. Όταν πεινάμε μας δίνει τροφή κι όταν καμιά φορά παρασυρόμαστε και ξεχνάμε ποιοι είμαστε μας αγκαλιάζει πάλι προσεχτικά επαναφέροντας γύρω μας τα όρια. Είμαστε ευτυχισμένοι. Μέσα σε αυτήν την σκέψη είχα κοιμηθεί όταν ξεκίνησε. Στην αρχή δεν το κατάλαβα, νόμισα πως είναι όνειρο, ένας εφιάλτης. Ξύπνησα και ανακάλυψα ότι ο Νηλ είχε κολλήσει πάνω μου ξανά τρέμοντας κι αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο ο φόβος που τον έκανε να μαζευτεί στα τυφλά πλάι μου. Ήταν αυτή η παράξενη αίσθηση… σαν ρούφηγμα. Ναι, δεν υπάρχει άλλη λέξη για να το περιγράψω. Ξεκίνησε από τα πόδια του Νηλ που όμως τα ένιωθα σαν δικά μου και η συνειδητοποίηση του ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι δεν ήταν όπως πρώτα, με έβγαλε απότομα από τη νάρκη μου. Κάτι μέσα στο σκοτάδι τραβούσε τα πόδια του Νηλ – τραβούσε τον Νηλ μακριά από μένα, μακριά από το ίδιο το σκοτάδι. Στην αρχή δεν φοβήθηκα. Σκέφτηκα πως η μάνα μας, το σκοτάδι, θα αντιδρούσε για να μας προστατεύσει. Ο Νηλ είχε αρχίσει να τραβιέται ολόκληρος τώρα, να αποκολλάται από πάνω μου με το ζόρι. Όσο περισσότερη δύναμη έβαζε για να κρατηθεί, τόσο πιο έντονα τον ρουφούσε ο αόρατος εχθρός μας. Έπειτα, ξαφνικά το ένιωσα κι εγώ να συμβαίνει. Πάνω μου. Δεν ήταν χέρια αυτά που με γράπωσαν – όχι. Ήταν μια πελώρια δύναμη, τρομαχτική κι ανελέητη που έκανε το κορμί μου να αναδιπλωθεί και τα χέρια μου να ψάξουν τον αδερφό μου πανικόβλητα. Αυτό το κάτι μας ήθελε κοντά του αλλά δεν θα του κάναμε τη χάρη, αποφάσισα καθώς το μπράτσο μου τυλιγόταν ξανά γύρω από τον Νηλ. Η σκέψη αυτή δεν πρόλαβε να σβήσει από το νου μας όταν ήρθε ο πόνος. Ο Νηλ ήταν ο πρώτος που τον ένιωσε. Ήταν πάντα πιο ευαίσθητος σε όλα και ο σπασμός του τίναξε το χέρι μου από πάνω του. Βίωσα τον πόνο του διπλό καθώς περνούσε από το κεφάλι του στο κεφάλι μου νοητά κι ύστερα έγινε πραγματικός καθώς μετατράπηκα κι εγώ με τη σειρά μου σε στόχο. Τα νεύρα μου αφυπνίστηκαν σε έναν παροξυσμό απόλυτου τρόμου. Ψαχουλευτά βρήκα τον αδερφό μου και κρατήθηκα από πάνω του άλαλη με τα μάτια μου ορθάνοιχτα για πρώτη φορά. Το μόνο που αντίκρισα ήταν η μαυρίλα που γνώριζα ήδη. Το ρούφηγμα ελαττώθηκε κάπως για να ξαναρχίσει δευτερόλεπτα αργότερα εξίσου έντονο με πριν. Ο Νηλ βρισκόταν τώρα τόσο μακριά μου ώστε ίσα που άγγιζα το κεφάλι του με τ’ ακροδάχτυλά μου. Προσπάθησα να τον φτάσω – αν είναι να μας καταπιεί η αόρατη ρουφήχτρα, να μας πάρει και τους δυο μας. Δεν μπόρεσα. Το χέρι του απλώθηκε απεγνωσμένο προς τα πάνω και άδραξε τον αστράγαλό μου. Ήτανε λάθος. Το κατάλαβα την ίδια στιγμή. Το τράβηγμά του γέννησε μονάχα πόνο. Ξεκίνησε απ’ την κοιλιά μου και πέρασε στη δική του κάνοντας τα δάχτυλά του να συσπαστούνε βίαια. Κι έπειτα ήρθε το τράβηγμα. Ξανά και με δύναμη μας αποκόλλησε και βρέθηκα να επιπλέω μόνη μέσα στην απέραντη μαυρίλα. Τα τυφλά μου μάτια μάταια προσπάθησαν να διαπεράσουν το χώρο. Η μάνα μας, το σκοτάδι, μας απόδιωχνε. Αφέθηκα στη δίνη της ρουφήχτρας γεμάτη απελπισία. Είχα χάσει τον Νηλ, είχα χάσει και την αγάπη της μάνας μας. Ο πόνος είχε μουδιάσει το μυαλό μου. Ήθελα να παραδοθώ άνευ όρων στον τρόμο του αόρατου. Και τότε… η μάνα ξύπνησε. Το ένιωσα μέσα στο μυαλό μου, την αγάπη της να με γεμίζει πέρα ως πέρα και μετά να μ’ αγκαλιάζει έτσι όπως δεν είχε κάνει ποτέ. Η απρόσμενη χαρά μου πνίγηκε στο παράπονο. Γιατί εμένα και όχι τον Νηλ; Το αγκάλιασμά της έγινε πιο δυνατό σαν να μου έλεγε να κάνω υπομονή, να μην είμαι αγνώμων. Η ρουφήχτρα ωστόσο πάλευε ακόμα να με κερδίσει. Ολόκληρος ο κορμός μου από τη μέση και κάτω κολυμπούσε μέσα στο αδηφάγο στόμα της. Η ρουφήχτρα τραντάχτηκε από τη λύσσα της να με καταπιεί και το ρεύμα έγινε ακόμη πιο δυνατό. Το σφιχταγκάλιασμα της μάνας έγινε τόσο δυνατό ώστε ο πόνος που ένιωσα έπαψε να είναι ξένος. Κι ύστερα, δεν ξέρω πως, γλίστρησε το αγκάλιασμά της προς τα πάνω κι αντί να συγκρατεί τη μέση μου τυλίχτηκε γύρω απ’ το λαιμό μου. Τόσην ώρα προσπαθώ να μετακινήσω το ατσαλένιο άγγιγμά της από πάνω μου μα δεν μπορώ. Η μάνα μ’ αγαπάει πολύ και τώρα που έχασε τον αδερφό μου, δεν πρόκειται να με αφήσει ποτέ. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι λιγοστεύει τον αέρα στα πνευμόνια μου. Σε λίγο δεν θα μπορώ πλέον να κινηθώ καθόλου. Το κορμί μου έχει παραλύσει. Πονάω χωρίς τον Νηλ. Πονάω από την αγάπη της μάνας. Και τώρα … πεθαίνω. Τα δίδυμα γεννήθηκαν το πρωί της Πέμπτης με διαφορά δύο ωρών το ένα από το άλλο. Το πρώτο, το αγόρι, έκλαψε με την πρώτη του ανάσα στο φως. Το κορίτσι βγήκε νεκρό. Πέθανε στην κοιλιά της μάνας πνιγμένο από τον ομφάλιο λώρο. Τα μάτια του ήταν ανοιχτά σαν να έβλεπε κάτι πέρα από εμάς. Ίσως μόνο σκοτάδι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted May 28, 2009 Share Posted May 28, 2009 Ήταν τρομερή η ιδέα σου, το πώς χειρίστηκες το θέμα "σκοτάδι" και πραγματικά πρέπει να είναι αληθινός τρόμος όπως γίνεται πια. Όχι φυσικά, με το χρόνο του, αλλά βεβιασμένα, "άντε, βγες να τελειώνουμε, έχουμε κι άλλες δουλειές, θα σε τραβήξουμε". Ένας τρόμος που μάλλον όλοι μας έχουμε ζήσει, άλλος λίγο άλλος πιο πολύ, αλλά δεν θα θυμηθούμε ποτέ. Όταν κατάλαβα τι παίζεται (εκεί που αναφέρθηκε το ρούφηγμα) είπα "Άι στο διάολο!" , πράγμα που σημαίνει πως διάβαζα κάτι που πραγματικά δεν περίμενα ποτέ μου να διαβάσω. Τόσο έξυπνο και ευαίσθητο, τόσο ξεχωριστό. Μόνη αρνητική λεπτομέρεια, το όνομα. Πώς μπορεί να έχει όνομα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted May 28, 2009 Share Posted May 28, 2009 (edited) Εννοειται πως αργησα να καταλαβω τι παιζοτανε ο αθλιος... Στο ξεκίνημα μου φανηκε καπως αδυνατο για να με κρατησει , αλλα αφου μου κινησε την περιεργεια να συνεχισω... Ε,μετα αρχισα να μπαινω στο λουκι του "τι γινεται εδω ρε παιδια; Ωπα, κατι συμβαινει" και φυσικα εντυπωσιαστηκα με την απροσδοκητη ανακαλυψη του ... τι διαβαζα. Ομορφο. Δεν ξέρω αν θα το χαρακτήριζα ιστορία τρόμου αλλά πάντως ήταν μια ενδιαφέρουσα μικρή ιστορία. Edited May 28, 2009 by Βρασίδας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted May 30, 2009 Share Posted May 30, 2009 Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον ένα τόσο λυρικό κείμενο να περνούσε κι αυτό μέσα στα πλαίσια του διαγωνισμού. Ας όψεται η δουλειά του πανεπιστημίου. Πάντως πετυχαίνεις την έκπληξη που επιδιώκεις στον αναγνώστη, η γραφή ρέει, μερικές λέξεις και εικόνες που επαναλαμβάνονται θα μπορούσαν να "σιδερωθούν". Καλύτερο σημείο: Η παρακάτω φράση, "Είμαστε κύματα, αδέρφια." Μου φάνηκε από τις πιο ωραίες φράσεις που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Αυτό που δεν μ άρεσε: Η μορφολογία του κειμένου. 3 παράγραφοι σαν τούβλα. Θέλει μορφοποίηση, αλλά αυτό είναι δουλειά λεπτών. Όσο για το όνομα Νιλ, και μένα με προβλημάτισε εκ των υστέρων, αλλά μετά έκανα μια σκέψη. nil = zero δηλαδή ΜΗΔΕΝ. Έξυπνο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alchemist Posted May 31, 2009 Share Posted May 31, 2009 (edited) Η ιδέα σου Κατερίνα είναι απλά εκπληκτική και κατάφερε να με ξαφνιάσει παρόλο που γνώριζα εκ των προτέρων περί τίνος πρόκειται. Ο Ντίνος έχει δίκιο στην παρατήρηση του περί δομής. Το κείμενό σου θέλει μια διαφορετική μορφοποίηση. Επίσης στο εξής σημείο: Ο Νηλ ανοιγόκλεισε δυο-τρεις φορές τα μάτια του προσπαθώντας να διαπεράσει το τίποτε που μας κάλυπτε. Φυσικά δεν υπήρχε τίποτε εκεί που κοιτούσε., χρησιμοποιείς δύο φορές τη λέξη "τίποτε". Αυτή είναι και η μόνη μου παρατήρηση όσον αφορά τη γλώσσα του κειμένου. Η επανάληψη της ίδιας λέξης πάντα κουράζει. Τέλος, μια παρατήρηση η οποία είναι μάλλον "actual error" είναι το γεγονός ότι σε μια δίδυμη κύηση διζυγωτικών διδύμων (όταν τα δίδυμα είναι διαφορετικού φύλου είναι πάντα διζυγωτικά) το κάθε έμβρυο βρίσκεται μέσα στον δικό του αμνιακό σάκο, οπότε δεν είναι δυνατή η σωματική επαφή την οποία περιέγραψες στο κείμενό σου. Όπως και να έχει πάντως σε συγχαίρω για τη σύλληψη και την εκτέλεση της ιδέας σου. Edited May 31, 2009 by alchemist Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Katerina Baou Posted May 31, 2009 Author Share Posted May 31, 2009 Καταρχήν ευχαριστώ πολύ για την κριτική σας! Πρέπει να παραδεχτώ πως το κείμενο είναι κάπως προχειρογραμμένο γι' αυτό και υπάρχουν οι επαναλήψεις των λέξεων που επισημάνατε (θα διορθωθούν σίγουρα κάποια στιγμή). Σε ότι αφορά το όνομα Νηλ πραγματικά ούτε κι εγώ ξέρω πως μου ήρθε να τον ονομάσω, απλά κόλλησε! Δεν σκέφτηκα την εξήγηση που έδωσε ο dinosxanthi αλλά αφού λειτουργεί γι' αυτό, κανένα πρόβλημα! Ίσως όταν το δουλέψω περισσότερο να προσθέσω και κάποιο άλλο νόημα πάνω σε αυτό. Χαίρομαι πάντως που σας άρεσε παρά τα ψεγάδια του@ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 11, 2009 Share Posted June 11, 2009 Ήταν ένα πάρα πολύ όμορφο κείμενο, με μια εντελώς διαφορετική αντικετώπιση για το σκοτάδι. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να νιώσω την έκπληξη όσο χρειαζόταν επειδή είχα τη φαεινή ιδέα να το αντιγράψω σε αρχείο για να το δω κάποια στιγμή με την ησυχία μου και όπως έκανα πάνω-κάτω έπεσε το μάτι μου στο τέλος. Έτσι ήξερα μετά τι γινόταν. Υποθέτω ότι θα ξαφνιαζόμουνα πολύ περισσότερο. Από την άλλη, ξέροντας το τέλος, μπορεί να έχασα τη συγκίνηση του αγνώστου αλλά απόλαυσα το ίδιο το κείμενο. Εξαιρετικά καλό και γεμάτο πόνο μέσα στο λυρισμό και τη συντομία του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 11, 2009 Share Posted June 11, 2009 Από την άλλη, ξέροντας το τέλος, μπορεί να έχασα τη συγκίνηση του αγνώστου αλλά απόλαυσα το ίδιο το κείμενο. Ε ναι ρε... Βασικά, στην πρώτη ανάγνωση, νόμισα αρχικά ότι επρόκειτο είτε για κάποιο αλλόκοτο ζευγάρι είτε για κάποιο άτυχο ζευγάρι, που κοιμάται στην κρεβατοκάμαρά του. Ο Νηλ ήταν ο γκόμενος. Προχωρόντας, νόμισα ότι είναι δυο αδέλφια που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι. Νομίζω ότι είναι δυο σκάλες πάνω, αν το διαβάσει κανείς, γνωρίζοντας τι παίζει από την αρχή. Χάνεται, οπωσδήποτε το στοιχείο της έκπληξης και του αιφνιδιασμού, αλλά η οπτική που προσφέρει όταν το ξαναδιαβάζεις, είναι πολύ ιδιαίτερη. Μπορεί απλά να είναι μια απ’ αυτές τις ιστορίες που κερδίζουν στη δεύτερη ανάγνωση. Τα σχόλια που ακολουθούν, γίνονται με βάση τα προηγούμενα λόγια μου. «Όταν φοβάται στρέφεται γύρω μου όλο και πιο σφιχτά μέχρι να γίνουμε ένα κουβάρι οι δυο μας, ένα σώμα. Θα μπορούσα να πω πως είμαστε ήδη ένας νους. Μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις, τα ίδια συναισθήματα, τον ίδιο παλμό. Ένα δικό του τίναγμα γίνεται και δικό μου. Είμαστε κύματα, αδέρφια.» -Είναι πολύ καλή η απόδοση, αν το σκεφτείς όπως τελικά αποκαλύπτεται στο τέλος. Κάπως έτσι θα είναι τα δυο μικρά μέσα. «Του αρέσουν ειδικά εκείνα τα όνειρα που κρύβουν μέσα τους φωνές. Όταν τα βλέπει, το κορμί του απομακρύνεται από το δικό μου, γίνεται πιο αυτόνομο. Κι εγώ ονειρεύομαι αλλά όχι συχνά. Κι ακούω τις φωνές μόνο που εμένα δεν μου αρέσουν. Τις νιώθω παράταιρες και ξένες, σαν να μην τις γέννησε το σκοτάδι όπως εμάς αλλά κάποια άλλη παράξενη δύναμη, ακατανόητη.» -Καλό αυτό. Το μυαλό μου πήγε στις φωνές των γονιών (και γενικά των ανθρώπων «απ’ έξω»). Και τα τελευταία λόγια της παραγράφου, αφήνουν μια σκοτεινή υπόνοια, λες και οι φωνές απο το σκοτάδι είναι οι καλές και οι φωνές των ανθρώπων οι κακές. Cool… «Προσπάθησα να τον φτάσω – αν είναι να μας καταπιεί η αόρατη ρουφήχτρα, να μας πάρει και τους δυο μας.» -Εδώ σηκώνει στοχασμό το πράγμα (πάντα με τη γνώση της τελικής αποκάλυψης). Η μικρή από τη μεριά της προσπαθεί να ακολουθήσει τον αδελφό της στο χαμό, όπως δηλώνει. Το ενδιαφέρον έχει να κάνει με το ότι, στην πραγματικότητα, αυτή η προσπάθεια θα της έσωζε τη ζωή, ανεξάρτητα τι νομίζει εκείνη, την ώρα που μιλάει. Δραματουργικό στήσιμο. Και βέβαια, η αυτόματη σκέψη είναι ότι αν τελικά η μικρή κατάφερνε να κρατήσει το Νηλ μαζί της, να τον σώσει από το ρούφηγμα... ξέρουμε τι θα είχε γίνει (γι’ αυτό σου λέω... άμα ξέρεις απ’ την αρχή τι συμβαίνει, μπορείς να κάνεις αυτές τις ενδιαφέρουσες σκέψεις πιο εύκολα). «Και τότε… η μάνα ξύπνησε. Το ένιωσα μέσα στο μυαλό μου...» -Από εδώ ως το τέλος, απλά δε συγκρίνεται η αίσθηση που δημιουργεί αν γνωρίζεις. Ο τρόμος είναι πολύ πιο έντονος. «Και τώρα … πεθαίνω.» -Χμμ... ίσως μου φαίνεται λίγο ξερό αυτό. Πάντως, δεν έχω στο μυαλό μου κάποια άλλη φράση... Νομίζω ότι η ιδέα είναι πολύ έξυπνη. Μία ιστορία στην οποία ο τρόμος δε χρησιμοποιεί κάποιον υπερφυσικό παράγοντα και όμως είναι εκεί. Το σκοτάδι είναι κι αυτό στο πόστο του. Το γεγονός ότι το θαύμα της ζωής χρησιμοποιείται κατ’ αυτόν τον τρόπο, δε μπορεί παρά να επιφέρει έξτρα credit. Τώρα για το ζήτημα της αποκάλυψης ή όχι από την αρχή... ίσως να είναι δικό μου κόλλημα. Έτσι κι αλλιώς, μπράβο γι' αυτή την ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted July 3, 2009 Share Posted July 3, 2009 Μου άρεσε πάρα πολύ η ανατροπή στο τέλος. Καθώς διάβαζα ην ιστορία, προσπαθούσε να καταλάβω τί στο καλό συμβαίνει, για τί πλάσματα μιλάς, και στο τέλος, μπορώ να πω ανατρίχιασα! Αυτό με το όνομα κι εμένα με προβλημάτισε, αλλά η εξήγηση που έδωσε ο Ντίνος με κάλυψε! Το μόνο μου κόλλημα ήταν με αρκετά κόμματα που έλειπαν και εμπόδιζαν την ροή του κειμένου! Κατά τ' άλλα με κέρδισε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vkarg Posted July 12, 2009 Share Posted July 12, 2009 Μπράβο!Μου άρεσε πολύ, ήταν αρκετά πρωτότυπο και η πικρή γεύση που μου άφησε με κέρδισε. Υπάρχει μια αίσθηση μυστηρίου, αν και με λίγη σκέψη μπορεί κανείς να προσανατολιστεί(εμένα πάντως το μυαλό μου για κάποιο λόγο πήγε αρχικά σε σιαμαία). nicely done! ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted August 2, 2009 Share Posted August 2, 2009 Και μόνο το ότι με στεναχώρησε, δηλαδή κινητοποίησε τα συναισθήματά μου, δείχνει ότι πέτυχε τον σκοπό του. Ίσως να φταίει και το ότι είμαι πατέρας διδύμων και πιό ευαίσθητος σε ό,τι τα αφορά. Είναι και ότι ο θάνατος του πρωταγωνιστή είναι αβανταδόρικος σε ό,τι και να γράψεις. Απλά διόρθωσε το φύλο των παιδιών, καθώς πρέπει να είναι το ίδιο για να είναι στον ίδιο σάκο όπως πολύ σωστά πρόσεξε ο alchemist. Ευχαριστώ για το καλό ανάγνωσμα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nova Posted August 2, 2009 Share Posted August 2, 2009 Το κείμενο θέλει μορφοποίηση, αλλά αυτό στο είπαν ήδη. Γίνεται κουραστικό στην ανάγνωση και χάνονται 'πόντοι' αξίας ακριβώς για αυτό. Είναι κρίμα να καταστρέφεται μια καλή ιστορία, μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν μπει λίγα περισσότερα κενά ανάμεσα στις γραμμές. Είναι όμορφο και καλογραμμένο (ίσως να ήθελε κάποια κόμματα παραπάνω). Κατάλαβα σχετικά νωρίς τι συνέβαινε και για αυτό το λόγο δεν μπορώ να το βαθμολογήσω περισσότερο και το τέλος δεν ήταν ανατροπή για μένα, αλλά και πάλι μου άρεσε. Μπράβο. PS: http://www.paternityangel.com/Preg_info_zone/Multiple/Multiple1.htm Η μόνη περίπτωση να έχουμε έναν σάκο είναι με δίδυμα του ίδιου φύλου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.