Βρασίδας Posted May 29, 2009 Share Posted May 29, 2009 (edited) Όνομα Συγγραφέα:Βρασίδας Είδος: Τρόμος Βία; Ναι Σεξ; Οχι Αριθμός Λέξεων: 1881 Αυτοτελής; Ναι. Απο "σειρα" αυτοτελων. Σχόλια: Η ζωή είναι γεμάτη μεγάλες χαρές και υπέροχες στιγμές που δεν εκτιμάμε όσο θα έπρεπε. Με τόσους πολλούς εφιάλτες να παραμονεύουν στο σκοτάδι ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε κάπως την άποψή μας για τις μικρές και ασήμαντες, όπως τις ονομάζουμε , απολαύσεις , οι οποίες στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ζωή. Απόψε ονειρεύτηκα , κάτι που στη μέχρι τώρα ζωή μου πίστευα ότι δεν ήμουν ικανός να κάνω. Ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι αν ζω ένα όνειρο. Αναρωτήθηκα αρκετά αν θα έπρεπε να μιλήσω. Δεν ξέρω ακόμα αν θα μπορέσει το ταραγμένο μου μυαλό να μεταφέρει σωστά εικόνες από μια τέτοια παραφροσύνη ούτε αν θα πρέπει να το κάνω. Γιατί έστω και αν υπάρχει ακόμα μία κάστα μυημένων που αναγνωρίζει τη σύνδεση του ανθρώπου μέσω των ονείρων με κόσμους αλλιώτικους, μακρινούς αλλά και κοντινούς, αρχαίους αλλά και μελλοντικούς, ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει αποξενώσει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας από την πραγματική έννοια του ονειρικού κόσμου. Αυτό ίσως να είναι και ευλογία, καθώς κάποια σκοτεινά μυστικά είναι καλύτερα να τα σκεπάζει η σκόνη του χρόνου και της λησμονιάς. Υπάρχουν τόποι και οντότητες που αν έβγαιναν στο συνειδητό επίπεδο της σκέψης μας κάθε έννοια λογικής και τάξης θα γκρεμιζόταν σε ένα πανδαιμόνιο ουρλιαχτών καθώς ένας παράφρων τρόμος θα κατασπάραζε τις σάρκες της ανθρωπότητας. Πόσο περισσότερο αν αυτοί οι - υπαρκτοί και τόσο γήινοι – τρόμοι δεν είναι τόσο άγνωστοι σε μας. Όμως αφού μου ζητήθηκε θα μιλήσω. Άλλωστε δεν μπορεί να είναι παρά ένα άσχημο όνειρο, έτσι δεν είναι; Είναι μια όμορφη , ηλιόλουστη μέρα. Στην παιδική χαρά ένα μελίσσι πιτσιρίκια ξεφωνίζει ευτυχισμένα παίζοντας. Στο γρασίδι του πάρκου και στα φρεσκοβαμμένα παγκάκια οι γονείς κοιτούν χαμογελαστοί, και ίσως με κάποια ζήλια το ανέμελο παιγνίδι των μικρών τους. Πολλοί συμμετέχουν κιόλας με γέλια και φωνές, προσπαθώντας και κάπου-κάπου καταφέρνοντας να νιώσουν κι αυτοί λίγο παιδιά. Στην τσουλήθρα ένα τρισευτυχισμένο ξανθό κοριτσάκι γλιστράει τσιρίζοντας και γελώντας προς την αγκαλιά της μητέρας της που την περιμένει στην άκρη , χαμογελώντας κι αυτή. Ένας μπόμπιρας χτίζει με το κουβαδάκι του ολόκληρες πολιτείες με άμμο. Περισσότερο υπάρχουν στην φαντασία του αλλά τι μ’ αυτό; Δεν έχει και η φαντασία των παιδιών την δική της πραγματικότητα; Δύο άλλα πιτσιρίκια κυνηγιούνται ακούραστα, τρέχοντας γύρω-γύρω στα παιγνίδια και τα δέντρα ενώ οι μεγάλοι δίπλα τους με μια έκφραση χαράς, στοργής αλλά και αμυδρής ανησυχίας τα παρακολουθούν. Η μικρή ξανθούλα βαρέθηκε την τσουλήθρα και τώρα έχει βαλθεί να τρέχει άσκοπα κι αυτή σε ένα ξέσπασμα απόλυτης ευτυχίας. Είναι τόση η χαρά και η αθωότητα που ξεχειλίζει από την εικόνα , και τόσο μεταδοτική, που δεν μπορείς παρά να κοντοσταθείς και να χαμογελάσεις, βλέποντας αυτή την πολύβουη, χαρούμενη συντροφιά. Δύο αγοράκια παίζουν καθισμένα στην άμμο, με απόλυτη σοβαρότητα, ενώ από πάνω τους χαμογελούν οι γονείς τους. Τα μονόζυγα, οι τραμπάλες, οι τσουλήθρες, όλα σφύζουν από ζωή και κίνηση, και τα χαρούμενα γέλια των παιδιών κάνουν ακόμα πιο λαμπερή τη μέρα , πιο φωτεινό τον ήλιο, πιο ευωδιαστό τον αέρα. Πρόκειται για μια στιγμή απόλυτης χαράς και ευδαιμονίας. Και τότε ακούγεται ο πάταγος και όλα παγώνουν. Ο χρόνος λες και σταματά μαζί με τα γέλια και συννεφιασμένα πρόσωπα στρέφονται προς την κατεύθυνση του θορύβου. Η γη τρέμει, ο αέρας γίνεται πνιγηρός, ο ορίζοντας θολώνει. Οι γονείς τρέχουν και παίρνουν τα σαστισμένα και τρομαγμένα παιδιά στις αγκαλιές τους, λίγο πριν συνειδητοποιήσουν τι πραγματικά έχει συμβεί και παγώσουν από τρόμο και ανήμπορο θυμό. Η ζέστη γίνεται αφόρητη, έρχεται κατά κύματα και ο ουρανός σκοτεινιάζει. Η μητέρα της ξανθιάς κοπελίτσας σε μια αρχέγονη, όσο και μάταια χειρονομία προστασίας την κλείνει στην αγκαλιά της, ενώ με ορθάνοιχτα, βουρκωμένα μάτια αντικρίζει τη φρίκη που έρχεται καλπάζοντας πάνω σε κύματα φωτιάς. Και σε δευτερόλεπτα η πύρινη κόλαση θα περάσει πάνω από το πάρκο, καίγοντας, ξεραίνοντας, τινάζοντας τα πάντα στον αέρα. Το τέλος είναι απόλυτο, ολοκληρωτικό και άμεσο. Σφιχταγκαλιασμένα κορμιά πετρώνουν, καίγονται, θρυμματίζονται, διαλύονται σε σκόνη. Και μόνο αυτή, η γκρίζα λεπτή σκόνη έχει απομείνει μετά το πέρασμα της απόλυτης τρέλας. Που κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Σκόνη που καπνίζει. Ερημιά. Θάνατος. Καταστροφή. Στην παραλία τα κύματα σκάνε απαλά πάνω στη ζεστή άμμο. Χαρούμενες φωνές και πλατσουρίσματα φανερώνουν την παρουσία μιας μεγάλης παρέας νεαρών που γιορτάζει με το δικό της τρόπο την είσοδο του καλοκαιριού. Αγόρια και κορίτσια έχουν παραδοθεί στη μαγεία του νερού, του ήλιου, της ξεγνοιασιάς, της νιότης. Πειράγματα, γέλια και συναγωνισμοί και στο επίκεντρο η ζωή που μόλις ξεκινάει. Το ζευγαράκι πάνω στο βράχο έχει καταφέρει να ξεφύγει απ’ όλους και όλα και αγναντεύει την γραμμή του ορίζοντα , πέρα από τη θάλασσα, ζώντας στη ζεστασιά του έρωτά του. Λίγο πιο πέρα δύο νεαροί παίζουν με δύο κοπελιές το πανάρχαιο παιγνίδι της προσέλκυσης του θηλυκού από το αρσενικό με πειράγματα, φωνές και αστεία. Ο θαρραλέος (ή ο φιγουρατζής; ) της παρέας κάνει μια επικίνδυνη βουτιά από το χείλος του ψηλού βράχου κάτω από τρομαγμένα επιφωνήματα αλλά και ζητωκραυγές. Τινάζεται μέσα από το νερό και γυρίζει προς τους υπόλοιπους για να απολαύσει τον θρίαμβό του στην έκφραση των προσώπων τους. Είναι ο μόνος που δεν θα δει τον μαύρο καβαλάρη πάνω στο χλωμό άλογο να έρχεται καλπάζοντας πάνω σε μια πύρινη θάλασσα. Θα δει πρόσωπα χλωμά , πανιασμένα από τη φρίκη και θα μυρίσει φευγαλέα θειάφι και καπνό. Αμέσως μετά το δροσερό νερό θα μετατραπεί σε ένα καμίνι φωτιάς , η άμμος στροβιλίζεται, καίγεται, γίνεται γυαλί και μετά ξανά σκόνη, οι βράχοι κομματιάζονται, ο χρόνος σταματά , η ζωή ουρλιάζει για μια στιγμή φρικαλέα και το νήμα της κόβεται μέσα σε μια καταιγίδα φωτιάς, αίματος και παραφροσύνης. Το τέλος ήρθε, και είναι οριστικό, τελεσίδικο. Μπορεί να είναι καλοκαίρι , η αγορά όμως σφύζει από ζωή και κόσμο. Οι καφετέριες και τα υπαίθρια μπαρ είναι γεμάτα και στα πεζοδρόμια οι άνθρωποι με τσάντες από ψώνια στα χέρια σταματούν που και που να ρίξουν κάποια ματιά στις βιτρίνες και μετά συνεχίζουν την νωχελική βόλτα τους κάτω από τον λαμπρό ήλιο. Ζευγάρια νεαρών κυκλοφορούν αγκαλιασμένα αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους, ηλικιωμένοι απολαμβάνουν τον καφέ τους σχολιάζοντας τα πάντα, ενώ τα παιδιά σέρνουν τους γονείς τους προς κάθε κατάστημα παιγνιδιών που θα βρεθεί στο δρόμο τους ή απλά απολαμβάνουν ένα παγωτό , κάποιο γλυκό ή το παιγνίδι τους. Οι άνθρωποι έχουν δραπετεύσει από την καθημερινή τους ρουτίνα και απολαμβάνουν μια «καθημερινή περιπέτεια» στους δρόμους της πόλης, ζώντας στιγμές που μυρίζουν ζωή, χαρά , απόλαυση. Από το μυαλό κανενός δεν περνάει ο θάνατος. Όμως ο θάνατος ταξιδεύει γρήγορα. Η εκτυφλωτική του λάμψη και το υπόκωφο μούγκρισμα θα στρέψει χιλιάδες ζευγάρια μάτια προς τον ουρανό. Ο ουράνιος θόλος θα σκιστεί και η δαιμονική φλόγα θα σαρώσει στο διάβα της τα πάντα. Ο μόχθος , η κούραση, ο έρωτας, η χαρά , το παιγνίδι, γίνονται άδειες, κούφιες λέξεις χωρίς νόημα και σημασία. Όλα σβήνουν μέσα σε μια κόλαση στιγμιαίας φρίκης. Και μένει και πάλι η γνωστή γκρίζα σκόνη, που έχει καλύψει τα πάντα , που ΕΙΝΑΙ τα πάντα, να αιωρείται πάνω από ένα μουντό τίποτα. Ο δαίμονας της φωτιάς είναι αχόρταγος. Κάθε θύμα του απλώς μεγαλώνει την ψυχρή του πείνα. Δεν θα σταματήσει μέχρι τα πάντα πάνω στον πλανήτη να γίνουν σκόνη. Μόνο αν κάποιος καταφέρει να δει το πρόσωπό του, να τον αντιμετωπίσει και να τον προκαλέσει κατά πρόσωπο, θα τον σταματήσει. Αλλά ποιος θα σταθεί απέναντι στον άγνωστο θάνατο που προελαύνει; Ποιος θα βρει την ταυτότητα του ολέθρου; Ποιος τολμά να αντικρίσει ότι φοβάται περισσότερο; Παρά τη θέλησή μου συνεχίζω να ονειρεύομαι. Ταξιδεύω με απίστευτη ταχύτητα ανάμεσα στους κόσμους και σταματώ μόνο για να δω τις εικόνες που ο εφιάλτης που με δυναστεύει θέλει να μου δείξει , πριν με ξαναπάρει στο δαιμονικό του σκοτάδι για ένα ακόμα άλμα φρίκης. Η μητέρα και ο πατέρας σμίγουν τα χαμογελαστά τους πρόσωπα πάνω από το νεογέννητο αγγελούδι τους που μόλις τους έφερε στο δωμάτιο η νοσοκόμα , που τους παρακολουθεί συγκινημένη και χαμογελαστή. Μια νέα ζωή γεννιέται. Ελπίδα. Όμως ο πύρινος τρόμος θα φτάσει κι εδώ. Ανήμποροι να αντιδράσουν παγωμένοι και απελπισμένοι θα τον δουν να καταφθάνει, θρυμματίζοντας και διαλύοντας τα πάντα. Θα περάσει σαν δαιμονική κατάρα μέσα από τους τοίχους και τα παράθυρα, θα πάρει τη ζωή , την ανάσα, τη χαρά, θα τα κομματιάσει. Θα σβήσει την ελπίδα μέσα στο παρανοϊκό, κολασμένο του γέλιο. Μια νέα ζωή αρχίζει για το ζευγάρι που μόλις βγήκε από την εκκλησία. Φίλοι και συγγενείς τους τριγυρίζουν χαρούμενα, τους εύχονται και τους ραίνουν με ρύζι και ροδοπέταλα. Ο γαμπρός αγκαλιάζει τη νύφη και τη φιλάει. Τα πρόσωπά του αστράφτουν από χαρά, ατενίζοντας το μέλλον. Ευτυχία. Και τότε η καυτή πνοή της κόλασης θα χιμήξει μανιασμένη επάνω στο πλήθος. Κεφάλια θα στραφούν, μάτια θα γουρλώσουν , μια κραυγή θα αρχίσει να ξεφεύγει από κάποια χείλη. Όμως και αυτή θα μείνει μισοτελειωμένη καθώς η αποσύνθεση και ο θάνατος έρχονται ουρλιάζοντας μανιασμένα. Και πνίγεται σε μια κόλαση καυτού αέρα και σκόνης η κραυγή που προσπάθησε να βγάλει το μέλλον. Στην βεράντα ενός αγροτόσπιτου, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι παρακολουθεί τη μέρα να περνά. Ο άντρας κρατάει το χέρι της γυναίκας στα δικά του με όλη τη στοργή και την τρυφερότητα που προσδίδουν πενήντα χρόνια κοινής ζωής. Ο ήλιος, ίδιος και απαράλλακτος αυτά τα πενήντα χρόνια , ακολουθεί την προκαθορισμένη του πορεία στο στερέωμα. Πόσες και πόσες φορές δεν τον έχουν παρακολουθήσει μαζί, έτσι καθισμένοι στη βεράντα τους, να έρχεται και να φεύγει, παίρνοντας μαζί μέρες της ζωής τους και αφήνοντας τις αναμνήσεις της. Μέσα σε τόσα χρόνια δεν χρειάζονται πια τα λόγια για να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. Κατάλαβαν αυτό που ερχόταν πριν νιώσουν τη γη να τρέμει, τον αέρα να καίγεται , πριν μυρίσουν τη φωτιά που κάλπαζε, πριν δουν οτιδήποτε. Το ένιωσαν στα γέρικα, κουρασμένα τους κόκαλα , και στις αδύνατες πια καρδιές που όμως τις φλόγιζε και τις θέρμαινε πάντα η ίδια , παλιά αγάπη. Ο άνδρας έφερε το χέρι της γυναίκας στα χείλη του και έπειτα την πήρε στην αγκαλιά του. Έτσι αγκαλιασμένοι περίμεναν τον τρόμο να φτάσει. Το ιδανικό θα ήταν να τους βρει νεκρούς το κτήνος που άφριζε και λυσσομανούσε, που έκαιγε και κατέστρεφε, αλλά αυτή δεν είναι μια ιδανική ιστορία, αλλά ένας εφιάλτης. Δεν ξέρω αν κατάφεραν να μείνουν γαλήνιοι σαν είδαν τη φρίκη καταπρόσωπο αλλά το εύχομαι και θα ήθελα να το πιστέψω. Όταν η λύσσα του δαίμονα καταλάγιασε, εκεί που είχε χτιστεί και ανθίσει μια ζωή δεν υπήρχε ούτε η ανάμνησή της. Ξέρω πως σκέφτεστε ότι είχα ήδη δει πολλά. Ότι ίσως θα έπρεπε να έχω ξυπνήσει αντί να αιωρούμαι ακόμα βλέποντας όλη αυτή τη φρίκη από ψηλά. Ή ίσως να αναρωτιέστε πως γλίτωσα εγώ από το δαίμονα και δεν με άγγιξε στο πέρασμά του, δεν με σύνθλιψε η καυτή του ανάσα. Δεν ξέρω αν έχει σημασία πραγματικά η απάντηση. Ίσως απλά να φτάνει η προειδοποίηση για όσους την έλαβαν. Ίσως η δική μου γνώση για το ποιος ξύπνησε το πύρινο βδέλυγμα και το εξαπέλυσε πάνω στους ανθρώπους να μην χρειάζεται καν. Η ιστορία και το μέλλον είναι ένα λευκό χαρτί. Και πάνω της γράφουμε οι ίδιοι τη μοίρα μας. Δεν έχω ξυπνήσει γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ. Και γιατί δεν ονειρεύομαι. Δεν μπορώ να ονειρευτώ , το ξέρω τώρα πια. Όπως ξέρω ότι σε λίγο θα είμαι κι εγώ ένα μανιτάρι καπνού και φωτιάς εκεί κάτω μαζί με τα αδέρφια μου που έφυγαν πριν από μένα. Γιατί είμαι η φωτιά. Η καταστροφή. Δεν είμαι όμως ο δαίμονας. Για να δεις τον δαίμονα, αναγνώστη του εφιάλτη μου, γύρνα προς τον καθρέφτη… Edited May 29, 2009 by Βρασίδας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 6, 2009 Share Posted June 6, 2009 Αυτό εδώ ήταν πολύ καλύτερο από το νούμερο 1! Η αρχή είναι 100% Lovecraft, σε μια πάρα πολύ καλή μίμηση, αλλά μετά τα πράγματα αλλάζουν. Ευτυχώς, γιατί η απλή μίμηση είναι στείρα. Ωραία η χρήση της αντίθεσης "σκηνές από ευτυχισμένη ζωή" - καταστροφή, δεν ξέρω μόνο μήπως ένα δυο από αυτά τα κομμάτια περισσεύουν (σίγουρα όχι αυτό με τους παππούδες, είναι το πιο όμορφο). Στο τέλος έχω μια απορία. Αν έχει συμβολικό χαρακτήρα, κάτι δεν μου πάει με την υπόσταση του αφηγητή. Αν απλά θέλεις να μου πεις ότι εγώ είμαι ο δαίμονας, ε ναι λοιπόν, είμαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted June 6, 2009 Author Share Posted June 6, 2009 Eυχαριστω πολυ για τα σχόλια και την ανάγνωση Οσο για το τελειωμα ίσως άχαρα , ίσως άτσαλα θέλησα να δείξω ότι οι "δαίμονες" που πολεμαμε ειναι περισσοτερο δικοί μας απ' οσο νομιζουμε. Ισως είμαστε εμεις οι ίδιοι. Αλλωστε τους δαίμονες τους "καλουν" οι αποφασεις μας που θεωρητικά αποτελούν δική μας ευθύνη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 6, 2009 Share Posted June 6, 2009 Eυχαριστω πολυ για τα σχόλια και την ανάγνωση Οσο για το τελειωμα ίσως άχαρα , ίσως άτσαλα θέλησα να δείξω ότι οι "δαίμονες" που πολεμαμε ειναι περισσοτερο δικοί μας απ' οσο νομιζουμε. Ισως είμαστε εμεις οι ίδιοι. Αλλωστε τους δαίμονες τους "καλουν" οι αποφασεις μας που θεωρητικά αποτελούν δική μας ευθύνη. Ναι, αυτό κατάλαβα κι εγώ. Με μπέρδεψε απλά λίγο ό,τι λέει ο αφηγητής για τον εαυτό του. Αφού είναι άνθρωπος, δηλαδή ένας από εμάς που "καλούμε" τους δαίμονες, γιατί είναι η φωτιά, δηλαδή το μέσο της καταστροφής, αλλά όχι ο δαίμονας (όπως εμείς); Αυτό δεν μου κόλλησε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted June 6, 2009 Author Share Posted June 6, 2009 (edited) Ναι, αυτό κατάλαβα κι εγώ. Με μπέρδεψε απλά λίγο ό,τι λέει ο αφηγητής για τον εαυτό του. Αφού είναι άνθρωπος, δηλαδή ένας από εμάς που "καλούμε" τους δαίμονες, γιατί είναι η φωτιά, δηλαδή το μέσο της καταστροφής, αλλά όχι ο δαίμονας (όπως εμείς); Αυτό δεν μου κόλλησε. Τελικα ο αφηγητης ειναι το "μεσο". Με λιγα λογια μια πυρηνική βόμβα (ή όπως αλλιως φανταζεσαι την καταστροφή) που στο ταξίδι της (μεχρι να πεσει εκει που εχει σταλθει) βλεπει οσα βλεπει. Ετσι ειναι η φωτια. Το μεσο της καταστροφης Ειναι λιγο "υπερ-φαντασια" να "σκεφτεται" η βομβα βέβαια αλλα με εξυπηρετησε Ομως τη φωτια πρεπει να την εξαπολυσει καποιος δαίμονας. Δηλαδη καποιος απο εμας. Edited June 6, 2009 by Βρασίδας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 6, 2009 Share Posted June 6, 2009 ...Και προφανώς το " Όπως ξέρω ότι σε λίγο θα είμαι κι εγώ ένα μανιτάρι καπνού και φωτιάς εκεί κάτω μαζί με τα αδέρφια μου που έφυγαν πριν από μένα. " δεν αναφέρεται σε ανθρώπους. Ότι ήταν κάποιου είδους μέσο είχα κι εγώ στο μυαλό μου (και ξανακοιτάζοντας την παραπάνω περίοδο είναι και προφανές τι είδους), αλλά η εισαγωγή ρε γμτ μου μοιάζει με κάτι που θα μπορούσε να αποδίδετα μόνο σε κάποιον άνθρωπο. Δηλαδή, η βόμβα, ή ό,τι άλλο είναι, διηγείται όσα βλέπει μέχρι να φτάσει στο στόχο της, αλλά η εισαγωγή, παραείναι ανθρώπινη. Μιλάει για ταραγμένο μυαλό, για χαρές της ζωής, για τη σύνδεση του ανθρώπου με μακρινούς κόσμους. Ίσως θα έπρεπε να το καμουφλάρεις λίγο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted June 6, 2009 Author Share Posted June 6, 2009 Ναι ισως προσπαθώντας να "παραπλανησω" αρχικά τον αναγνώστη το "παρακανα". Ισως μια "αλλαγή προσώπου" μετά την "Λαβκραφτική" εισαγωγή να ήταν καπως καλύτερη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 7, 2009 Share Posted June 7, 2009 (edited) Όμως αφού μου ζητήθηκε θα μιλήσω. Πότε ζητήθηκε από τον αφηγητή να μιλήσει; Δεν βλέπω πουθενά στο διήγημα απάντηση σε αυτό. Εμένα, Βρασίδα, με κούρασε η επαναλαμβανόμενη εναλλαγή σκηνών καταστροφής. Όταν διαβάζω και σκέφτομαι (μετά από τα δυο-τρία πρώτα γεγονότα) "Ναι, ξέρω, τότε ήρθε η φωτιά και ... " δεν είναι κάτι καλό ούτε για 'σένα ούτε για 'μένα. ;) Έχω μια ιδέα πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό που ήθελες καλύτερο, δες το, απλά ως πρόταση: Α) Περιγραφή μιας όμορφης σκηνής. Το αφήνουμε εκεί. Β) Περιγραφή δεύτερης όμορφης σκηνής. Το αφήνουμε εκεί. Γ) Το ίδιο. Δ) Το ίδιο. Τελειώνουμε όλες τις σκηνές ευτυχίας και ξαφνικά γράφουμε για την καταστροφή της τελευταίας σκηνής μας (Δ), από τη φωτιά "που πέρασε από την Γ και δεν άφησε τίποτα, αφού είχε πρώτα κατασπαράξει την Α και τη Β τρέχοντας μανιασμένα..." Κατάλαβες τι θέλω να πω; Ίσως μ' αυτό τον τρόπο να μην ήταν έτσι κουραστικό και να μας ξάφνιαζε στ' αλήθεια. Ενώ, ακολουθώντας την πορεία που πήρες, με το που έβλεπα μια ειρηνική σκηνή περίμενα πότε θα γαμηθεί. Edited June 7, 2009 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted June 7, 2009 Share Posted June 7, 2009 Θα ακουστώ σαν γρια γεροντοκόρη που έχει βαλθεί να κάνει την ζωή σου κόλαση, αλλά στην πραγματικότητα απλά σου δίνω πολύ ενδιαφέρουσες συμβουλές που αποσκοπούνε να σε βοηθήσουνε να αλλάξεις την ιστορία ώστε να γίνει πολύ πιο ... στυλάτα σοκαριστική ας πούμε. Δεν σου λέω να τα παρατίσεις αλλά απλά δίνω ιδέες για να την βελτιώσεις. Οπότε σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπώ να κοροϊδέψω κανέναν, να γκρινιάξω, να βρίσω, να εξευτελίσω, να ξεκινήσω flame, να πάω κόντρα στους κανονισμούς του φόρουμ και να μπαναριστώ. Η πρώτη μου σκέψη σαν το τελείωσα ήταν: Όχι, όχι, όχι, πάει πολύ γρήγορα και επαναλαμβάνεται. Μια σοκαριστική σκηνή πρέπει να γίνεται σε ανύποπτο χρόνο για να είναι πραγματικά σοκαριστική. Εσύ όχι μόνο το κάνεις ξεκάθαρο ότι κάτι άσχημο θα συμβεί σύντομα (μιας που βλέπω ότι είναι τρόμου) αλλά και χρησιμοποιείς μια αρχή που θυμίζει ουτοπία. Αυτό το κάνει πολύ αναληθοφανές, από τον παράδεισο στην κόλαση σε 5 αράδες. Επίσης, το επαναλαμβάνεις σαν μοτίβο σε βαθμό που γίνεται πλέον ολοφάνερο και καθόλου τρομακτικό. Πάνω σε αυτό θα σου πω ότι δεν έκανες τίποτα λάθος. Απλά "θεωρώντας" ότι αυτήν είναι η δεύτερη ιστορία τρόμου σου, χρησιμοποιείς την βασική πλοκή και μορφή μιας ιστορίας. Σαν καινούριος "υποθέτω" στο είδος αυτό είναι απολύτως λογικό και φυσιολογικό και απλά χρειάζεται να νοστιμίσει για να μην είναι απλά άλλη μια γραμμική, απλή ιστορία. Ξέρεις τι; Θα ήταν πιο τρομακτικό αν έριχνες λίγο την ιδανική american dream στην αρχή σκηνή και απλά παρέμενες στο aftermath της πρώτης σκηνής αντί να παραθέσεις παραπάνω σκηνές που το σοκ πλέον δεν φτουράει λόγω μοτίβου. Άσε αυτές τις σκηνές για επόμενα κεφάλαια και κάνε κάτι άλλο με αυτές. Μη τις πετάς. Τίποτα δεν χάνεται. Απλά, αλλάζει. Να σου προτείνω να δεις την ιαπωνική ταινία κινουμένων σχεδίων Barefoot Gen. Θα σου δείξει με έναν πολύ καλό τρόπο πως θα μπορούσε να γίνει αυτό που φαντάζομαι εγώ από την ιστορία σου. Επίσης, όπως είπα, πρέπει ο τρόμος να είναι και αναπάντεχος. Μια απλή ιδέα θα ήταν η μητέρες να αγγαλιάζουν τα παιδιά τους, να περνάει το κύμα από πάνω τους, να μην παθαίνουν τίποτα... και εκεί που αγαλλιάζουν οι μητέρες, ξαφνικά τα παιδιά τους, τις δαγκώνουν και τις ξεσκίζουν τα κρανία! Δαιμονισμένα από τον δαίμονα! Και παίζουνε σκοινάκι με τα εντόσθιά τους, κουτσό με τα κρανία τους και κυνηγητό με τις έντρομες που καταφέρανε να ξεφύγουνε. Ένα απλό μακάβριο παράδειγμα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted June 7, 2009 Share Posted June 7, 2009 Πέρα από την εισαγωγή που είναι τραβάει πολύ και αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη σχετικά με το τι θ' ακολουθήσει, βρήκα το κείμενο εξαιρετικό, γεμάτο εικόνες που γεννιούνται στο μυαλό από τις λέξεις. Δε νομίζω πως το απρόοπτο τέλος ήταν (ή πρέπει να είναι, ντε και καλά) το ζητούμενο. Ούτε πως η επανάληψη του μοτίβου δε λειτουργεί καθόλου. Μου φάνηκε σαν μέρος της φόρμας που επέλεξε ο συγγραφέας (βέβαια, αντιλήφθηκα το κείμενο ως ιστορία συμβολική ή ΕΦ και σ' εμένα δεν πέρασε ως τρόμος) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted June 7, 2009 Author Share Posted June 7, 2009 Πότε ζητήθηκε από τον αφηγητή να μιλήσει; Δεν βλέπω πουθενά στο διήγημα απάντηση σε αυτό. Εμένα, Βρασίδα, με κούρασε η επαναλαμβανόμενη εναλλαγή σκηνών καταστροφής. Όταν διαβάζω και σκέφτομαι (μετά από τα δυο-τρία πρώτα γεγονότα) "Ναι, ξέρω, τότε ήρθε η φωτιά και ... " δεν είναι κάτι καλό ούτε για 'σένα ούτε για 'μένα. ;) Έχω μια ιδέα πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό που ήθελες καλύτερο, δες το, απλά ως πρόταση: Α) Περιγραφή μιας όμορφης σκηνής. Το αφήνουμε εκεί. Β) Περιγραφή δεύτερης όμορφης σκηνής. Το αφήνουμε εκεί. Γ) Το ίδιο. Δ) Το ίδιο. Τελειώνουμε όλες τις σκηνές ευτυχίας και ξαφνικά γράφουμε για την καταστροφή της τελευταίας σκηνής μας (Δ), από τη φωτιά "που πέρασε από την Γ και δεν άφησε τίποτα, αφού είχε πρώτα κατασπαράξει την Α και τη Β τρέχοντας μανιασμένα..." Κατάλαβες τι θέλω να πω; Ίσως μ' αυτό τον τρόπο να μην ήταν έτσι κουραστικό και να μας ξάφνιαζε στ' αλήθεια. Ενώ, ακολουθώντας την πορεία που πήρες, με το που έβλεπα μια ειρηνική σκηνή περίμενα πότε θα γαμηθεί. Σωστη η επισημανση. Καλυτερο οπως το λες καθως δεν γινεται πολυ γρηγορα αντιληπτο το τι προκειται να συμβει. Οι σκηνες ήταν όντως πολλες και κουρασαν. Θα μπορουσαν να συμπυκνωθουν και να βγει πολυ πιο "αποτομα" το τελος. Η αληθεια ειναι οτι με ... προκαλουνε οι ειρηνικές σκηνες να τις ... ξεφτιλισω Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted June 7, 2009 Author Share Posted June 7, 2009 Θα ακουστώ σαν γρια γεροντοκόρη που έχει βαλθεί να κάνει την ζωή σου κόλαση, αλλά στην πραγματικότητα απλά σου δίνω πολύ ενδιαφέρουσες συμβουλές που αποσκοπούνε να σε βοηθήσουνε να αλλάξεις την ιστορία ώστε να γίνει πολύ πιο ... στυλάτα σοκαριστική ας πούμε. Δεν σου λέω να τα παρατίσεις αλλά απλά δίνω ιδέες για να την βελτιώσεις. Οπότε σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπώ να κοροϊδέψω κανέναν, να γκρινιάξω, να βρίσω, να εξευτελίσω, να ξεκινήσω flame, να πάω κόντρα στους κανονισμούς του φόρουμ και να μπαναριστώ. Η πρώτη μου σκέψη σαν το τελείωσα ήταν: Όχι, όχι, όχι, πάει πολύ γρήγορα και επαναλαμβάνεται. Μια σοκαριστική σκηνή πρέπει να γίνεται σε ανύποπτο χρόνο για να είναι πραγματικά σοκαριστική. Εσύ όχι μόνο το κάνεις ξεκάθαρο ότι κάτι άσχημο θα συμβεί σύντομα (μιας που βλέπω ότι είναι τρόμου) αλλά και χρησιμοποιείς μια αρχή που θυμίζει ουτοπία. Αυτό το κάνει πολύ αναληθοφανές, από τον παράδεισο στην κόλαση σε 5 αράδες. Επίσης, το επαναλαμβάνεις σαν μοτίβο σε βαθμό που γίνεται πλέον ολοφάνερο και καθόλου τρομακτικό. Πάνω σε αυτό θα σου πω ότι δεν έκανες τίποτα λάθος. Απλά "θεωρώντας" ότι αυτήν είναι η δεύτερη ιστορία τρόμου σου, χρησιμοποιείς την βασική πλοκή και μορφή μιας ιστορίας. Σαν καινούριος "υποθέτω" στο είδος αυτό είναι απολύτως λογικό και φυσιολογικό και απλά χρειάζεται να νοστιμίσει για να μην είναι απλά άλλη μια γραμμική, απλή ιστορία. Ξέρεις τι; Θα ήταν πιο τρομακτικό αν έριχνες λίγο την ιδανική american dream στην αρχή σκηνή και απλά παρέμενες στο aftermath της πρώτης σκηνής αντί να παραθέσεις παραπάνω σκηνές που το σοκ πλέον δεν φτουράει λόγω μοτίβου. Άσε αυτές τις σκηνές για επόμενα κεφάλαια και κάνε κάτι άλλο με αυτές. Μη τις πετάς. Τίποτα δεν χάνεται. Απλά, αλλάζει. Να σου προτείνω να δεις την ιαπωνική ταινία κινουμένων σχεδίων Barefoot Gen. Θα σου δείξει με έναν πολύ καλό τρόπο πως θα μπορούσε να γίνει αυτό που φαντάζομαι εγώ από την ιστορία σου. Επίσης, όπως είπα, πρέπει ο τρόμος να είναι και αναπάντεχος. Μια απλή ιδέα θα ήταν η μητέρες να αγγαλιάζουν τα παιδιά τους, να περνάει το κύμα από πάνω τους, να μην παθαίνουν τίποτα... και εκεί που αγαλλιάζουν οι μητέρες, ξαφνικά τα παιδιά τους, τις δαγκώνουν και τις ξεσκίζουν τα κρανία! Δαιμονισμένα από τον δαίμονα! Και παίζουνε σκοινάκι με τα εντόσθιά τους, κουτσό με τα κρανία τους και κυνηγητό με τις έντρομες που καταφέρανε να ξεφύγουνε. Ένα απλό μακάβριο παράδειγμα... Ουτε παρεξηγουμαι ευκολα , ουτε τη ζωη ... κολαση μου κανεις να εισαι απολυτα σιγουρος. Ειμαι αρκετα καινουριος εδω ειναι αληθεια και δεν ξερετε με τι φρουτο εχετε να κανετε αλλα ελπιζω αρκετα συντομα να δειξω οτι καθε αλλο παρα παρεξηγιαρης ειμαι. Ουτε θεωρω τα γραπτα μου "υπεροχα" , το αντιθετο ισως. Οποτε μην ανυσηχεις, τουλαχιστον σε μενα γραψε οτι σου ... κατεβει. Δεν προκειται να κανω ... θεμα ;) Οπως ειπα και πιο πανω στην Cassandra Gotha εχετε δικιο. Η επαναληψη μοιαζει οντως βαρετή, και το τελος θα μπορουσε να ειναι πιο αποτομο. Οσον αφορα τα μικρα που σκιζουνε κρανία δεν με "φτιαχνει" ιδιαιτερα το συγκεκριμενο ειδος τρομου, αλλα δεν εχει να κανει καταλαβαινω που το πας και συμφωνώ. Προτιμω αν θελεις τον τρομο σε πιο γήινες μορφες. Παντως τα σχολια ειναι αυτα που με κανουν να συνεχισω να γραφω, οποτε δεν τιθεται θεμα να δυσκολεψει η ζωή μου, οπως το βλεπω πιο καλη θα γινει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted June 7, 2009 Author Share Posted June 7, 2009 Πέρα από την εισαγωγή που είναι τραβάει πολύ και αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη σχετικά με το τι θ' ακολουθήσει, βρήκα το κείμενο εξαιρετικό, γεμάτο εικόνες που γεννιούνται στο μυαλό από τις λέξεις. Δε νομίζω πως το απρόοπτο τέλος ήταν (ή πρέπει να είναι, ντε και καλά) το ζητούμενο. Ούτε πως η επανάληψη του μοτίβου δε λειτουργεί καθόλου. Μου φάνηκε σαν μέρος της φόρμας που επέλεξε ο συγγραφέας (βέβαια, αντιλήφθηκα το κείμενο ως ιστορία συμβολική ή ΕΦ και σ' εμένα δεν πέρασε ως τρόμος) Η επαναληψη μπορει να κουρασει εναν αναγνωστη που ειναι συνηθισμενος να "κρινει" αυτο που διαβαζει με μεγαλυτερη "άνεση" αν θες απ' οτι θα το εκρινε καποιος που απλα το διαβαζει για να το διαβασει. Απο την άλλη υπαρχει κοσμος που δεν εχει προβλημα με το στυλ των "επαναλήψεων" (εστω και αν οντως καπου το παρακανω). Οσον αφορα το "τρομου" ή όχι νομιζω οτι ειναι λιγο πανω στη "διαχωριστική γραμμη". Για παραδειγμα μια μητέρα θα την τρομαζε να χασει ετσι το παιδι της. Εναν ανθρωπο τον "ανθρωπό" του. Ευχαριστω παρα πολυ παιδια ολους για την βοήθεια που μου δίνετε. Η αλήθεια είναι οτι δεν περίμενα να είναι τόσο ανεκτίμητη, αλλα απ' οτι βλέπω εγώ τουλάχιστον είναι πραγματικά πολυ μεγάλη η αξία της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted June 8, 2009 Share Posted June 8, 2009 Μου άρεσε το διήγημα. Στην αρχή την είδα ως ένα αποστασιοποιημένο στοχασμό πάνω στην καταστροφή, μετά μου ήρθε η εικόνα της παιδικής χαράς και θύμισε λίγο Εξολοθρευτή, αλλά υπήρχαν και άλλες εικόνες στο ίδιο μοτίβο και επέστρεψε η αρχική άποψη που είχα ότι ήταν ένας πετυχημένο δείγμα φιλοσοφίας. Θα άλλαζα τη σκηνή της παιδικής χαράς ίσως με ένα σχολικό λεωφορείο, αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου. Το τέλος μου άρεσε, ειδικά το ότι αφηγούνταν η ατομική βόμβα . Τώρα για την προτροπή να κοιτάξω εγώ συγκεκριμένα ως αναγνώστης στον καθρέφτη: ίσως θα έπρεπε να μου ζητάει να κοιτάξω όλους τους ανθρώπους γύρω μου, μιας και η ευθύνη είναι συλλογική. Πάντως λειτουργεί μια χαρά κι όπως είναι. Γενικά σχημάτισα πολύ θετική εντύπωση, ο "Δαίμονας της φωτιάς 2" είναι από αυτές τις ιστορίες που σου αφήνουν έναν απόηχο στο μυαλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 10, 2009 Share Posted June 10, 2009 (edited) Καλημέρα. θέλησα να δείξω ότι οι "δαίμονες" που πολεμαμε ειναι περισσοτερο δικοί μας απ' οσο νομιζουμε. Ισως είμαστε εμεις οι ίδιοι. Αλλωστε τους δαίμονες τους "καλουν" οι αποφασεις μας που θεωρητικά αποτελούν δική μας ευθύνη. Το κρατάω για παρακάτω. <BR>μετά μου ήρθε η εικόνα της παιδικής χαράς και θύμισε λίγο Εξολοθρευτή, Όντως. ---------------------------------------------------------------------------------------------------- «Η ζωή είναι γεμάτη μεγάλες χαρές και υπέροχες στιγμές που δεν εκτιμάμε όσο θα έπρεπε.» -Ωραία αρχή... «Υπάρχουν τόποι και οντότητες που αν έβγαιναν στο συνειδητό επίπεδο της σκέψης μας κάθε έννοια λογικής και τάξης θα γκρεμιζόταν σε ένα πανδαιμόνιο ουρλιαχτών καθώς ένας παράφρων τρόμος θα κατασπάραζε τις σάρκες της ανθρωπότητας -Το υπογραμμισμένο μου φαίνεται λίγο toomuchίλα (πανδαιμόνιο ουρλιαχτών, παράφρων τρόμος, κατασπάραζε τις...). Το πιάνεις; «Είναι τόση η χαρά και η αθωότητα που ξεχειλίζει από την εικόνα , και τόσο μεταδοτική, που δεν μπορείς παρά να κοντοσταθείς και να χαμογελάσεις, βλέποντας αυτή την πολύβουη, χαρούμενη συντροφιά.» -Το κέντραρες το συναίσθημα. Πράγματι, την τελευταία φορά που πέρασα από παιδική χαρά και η φάση ήταν όπως την περιγράφεις, το πράγμα ήταν τόσο μεταδοτικό, που κοντοστάθηκα και χαμογέλασα, βλέποντας αυτή την πολύβουη, χαρούμενη συντροφιά. Βέβαια... μετά δε σκέφτηκα βόμβες και όλεθρο, όμως είναι αλήθεια ότι η παιδική χαρά που μακελεύεται, είναι δυνατό στιγμιότυπο σε μια ιστορία τρόμου.(Βασικά, αυτό που σκέφτηκα κοιτώντας τα πιτσιρίκια να τρέχουν πάνω κάτω, ήταν ότι έτσι θα έπρεπε να περνάει τη ζωή του ο άνθρωπος. Οπωσδήποτε δυο ώρες κούνια τη μέρα. Μετά, είδα με τα μάτια της φαντασίας μου παππούδες και γιαγιάδες να κάνουν κούνια χαρούμενοι και μετά έφυγα, γιατί τα μικρά άρχισαν να ουρλιάζουν πιο κολασμένα και απ’ τον Αζαζώθ [αυτόν στο κέντρο του σύμπαντος] και να μου τρυπάνε τα τύμπανα) «Ο θαρραλέος (ή ο φιγουρατζής; ) της παρέας κάνει μια επικίνδυνη βουτιά...» -Ο φιγουρατζής. ;) «Όταν η λύσσα του δαίμονα καταλάγιασε, εκεί που είχε χτιστεί και ανθίσει μια ζωή δεν υπήρχε ούτε η ανάμνησή της.» -Δυνατό αυτό. Είναι μαύρο και καταστροφολογικό στο έπακρο. Για τούτο παίρνει μπόνους από μένα. Η παρουσίαση των σκηνών της καταστροφής μου άρεσε. Ίσως ήταν περισσότερες απ’ ότι χρειάζεται... Ένα ζήτημα είναι ότι δεν έχει πλοκή, αλλά υποθέτω ότι η ιστορία δε διεκδικεί κάτι τέτοιο. Τι διεκδικεί όμως; Ποιο είναι το φόρτε της; Επέτρεψέ μου να σου πω, οτι κατά τη γνώμη μου το κλειδί βρίσκεται στην τελευταία πρόταση. Αυτή η τελευταία αράδα, είναι με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο, περισσότερο αληθινή από όσες εμπρηστικές καταστροφικές σκηνές και να μας δώσεις. Θέλω να πω ότι μου μοιάζει σαν αυτή η πρόταση να είναι εκεί, επειδή θέλει να σημαδέψει την ιστορία. Αν ισχύει αυτό, τότε δυστυχώς, δεν παρουσιάζεται ή έστω εννοείται με οποιονδήποτε τρόπο νωρίτερα, παρά μόνο στο τέλος. Ούτε υπάρχει κάποια σύνδεση των σκηνών με αυτή την τελευταία πρόταση. Αφού ο δαίμονας είμαστε εμείς, άρα και οι πρωταγωνιστές των σκηνών... δαίμονες δε θα είναι? Όπως όλοι. Δεν έχω λάθος σε τούτο καλέ μου Βρασίδα... και το ξέρεις. Άρα, δεν θα ήταν όμορφα αν μας έδειχνες και το δαίμονα σε όλους αυτούς; Ποιός είναι ο δαίμονας που έχουν οι μπαμπάδες και οι μαμάδες; Ποιός ο δαίμονας που έχουν τα μικρά παιδάκια; Ποιός ο δαίμονας που έχει ο νεαρός φιγουρατζής ή οι άλλοι νεαροί; Οι άνθρωποι που βολτάρουν αμέριμνοι στην πόλη ποιούς δαίμονες έχουν; Το ηλικιωμένο ζεύγος; Οι νεαροί γονείς; Δώσ' τους μας και τότε θα απλώσει η τελευταία πρόταση σε όλη την ιστορία. Edited June 10, 2009 by dagoncult Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.