Το υπερφυσικό στο αστικό πλαίσιο

[Nihilio]

Τη προηγούμενη τετάρτη στη συγκέντρωση-παρουσίαση του βιβλίου "Ανάμεσα", το μέλος "Constantinos" πέταξε στον συγγραφέα, επίσης μέλος "adinol" την εξής ερώτηση:

Πώς καταφέρνεις και βάζεις μέσα στην πόλη το υπερφυσικό; Εγώ μόνο στην εξοχή μπορώ να το φανταστώ.

 

Δεν ξέρω πόσους από εσάς έχει προβληματίσει το θέμα, κατά πόσο γίνεται δηλαδή να τοποθετήσετε στα κείμενά σας καθαρά υπερφυσικά/παραμυθικά/λαογραφικά/μυθολογικά στοιχεία, τα οποία είναι σε μεγάλο βαθμό συνυφασμένα με φύση, εξοχή, χωριό, παλιότερες εποχές και πάει λέγοντας σε ένα σύγχρονο αστικό περιβάλλον.

 

Συζητήστε.

[constantinos]

Ωραίο θέμα συζήτησης αλλά να σε διορθώσω σχετικά με την απορία μου:

 

 

 

Πόσο εύκολο είναι για έναν συγγραφέα να εντάξει μέσα στο αστικό περιβάλλον τον τρόμο, αν μπορεί να λειτουργήσει και τι είδους τρόμος είναι (ποια η πηγή του τρόμου); Πόσο διαφορετική ατμόσφαιρα χτίζεται σε σχέση με μια ιστορία που χρησιμοποιεί πιο «κλασσική» σκηνοπλασία;

 

Μπορώ να φαντασθώ τον τρόμο στο αστικό περιβάλλον (εννοείτε) και έχω διαβάσει αντίστοιχα βιβλία. Η απορία μου έχει να κάνει με τη δουλειά του συγγραφέα, το αποτέλεσμα και το κατά πόσο είναι ευκολότερο ή δυσκολότερο.

 

Ελπίζω να έγινα κατανοητός…

[Nihilio]

Ωραίο θέμα συζήτησης αλλά να σε διορθώσω σχετικά με την απορία μου:

 

 

 

Πόσο εύκολο είναι για έναν συγγραφέα να εντάξει μέσα στο αστικό περιβάλλον τον τρόμο, αν μπορεί να λειτουργήσει και τι είδους τρόμος είναι (ποια η πηγή του τρόμου); Πόσο διαφορετική ατμόσφαιρα χτίζεται σε σχέση με μια ιστορία που χρησιμοποιεί πιο «κλασσική» σκηνοπλασία;

 

Μπορώ να φαντασθώ τον τρόμο στο αστικό περιβάλλον (εννοείτε) και έχω διαβάσει αντίστοιχα βιβλία. Η απορία μου έχει να κάνει με τη δουλειά του συγγραφέα, το αποτέλεσμα και το κατά πόσο είναι ευκολότερο ή δυσκολότερο.

 

Ελπίζω να έγινα κατανοητός…

Γίνεσαι, αλλά σε παραφράζω για να χωρέσω μέσα και το fantasy.

Και έχεις κάτι παραπάνω να πεις για τις επιφυλάξεις σου;

[Adinol Doy]

Τὰ πάντα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν ἰδιοσυγκρασία, τὶς ἐμμονὲς καὶ τὴν κοσμοθεωρία τοῦ συγγραφέα. Δηλαδή, ἂν εἶναι ἄνθρωπος μοναχικὸς ἢ ζεῖ στὴν ἐξοχή, γιὰ παράδειγμα, εἶναι φυσικὸ νὰ αἰσθάνεται τὸν τρόμο στὸν χῶρο ποὺ γνωρίζει καλύτερα. Ἢ, πάλι, μπορεῖ ἡ ἐπίσκεψή του στὴν πόλη νὰ ἀποβεῖ τόσο σοκαριστικὴ ὥστε νὰ τοποθετήσει τὸ ὑπερφυσικὸ στὸ ἀστικὸ περιβάλλον - ὁ Λάβκραφτ, λόγου χάριν, ἔγραψε τὴν "Φρίκη στὸ Ρὲντ Χοὺκ" ἐπηρεασμένος ἀπὸ μιὰ τέτοια κατάσταση.

 

Στὴν δική μου περίπτωση, ὄντας ἄνθρωπος τῆς πόλης, μοῦ εἶναι δύσκολο - λόγῳ ἐμπειρίας - νὰ περιγράψω τὸν ὑπερφυσικὸ τρόμο στὴν ἐξοχή (ἂν καὶ τὸ ἔχω ἤδη κάνει σ' ἕνα διήγημά μου καὶ ἴσως τὸ ἐπαναλάβω σὲ κάποιο μυθιστόρημά μου). Ἀλλὰ τὸ σημαντικότερο εἶναι ὅτι ἡ κοσμοθεωρία μου δὲν μοῦ ἐπιτρέπει, ἂν μπορῶ νὰ τὸ πῶ ἔτσι, νὰ πράξω ἀλλιῶς: πιστεύω, δηλαδή, πὼς ὁ τρόμος θὰ εἶναι πιὸ ἀποτελεσματικὸς καὶ πιὸ πιστευτὸς ἂν τοποθετηθεῖ μέσα σ' ἕνα πλαίσιο ἄκρως φυσιολογικό - μέσα στὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, μὲ φασαρία, στὸ φῶς τοῦ ἥλιου, μὲ τὴν σκληρὴ καθημερινότητα νὰ ἐπικρέμεται πάνω ἀπ' τὰ κεφάλια μας. Ἀλλ' αὐτὸ εἶναι προσωπικὴ ἄποψη καὶ γοῦστο, ὄχι κανόνας. Μὲ δυὸ λόγια, πιὸ ἔντονα θὰ τρομάξω μὲ μιὰ ἱστορία ποὺ διαδραματίζεται μέσα στὴν πόλη παρὰ στὴν ὕπαιθρο - χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει πὼς δὲν ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις.

 

Καὶ γιὰ νὰ ἀπαντήσω στὴν ἐρώτηση τοῦ Κωνσταντίνου: ναί, θεωρῶ πὼς εἶναι πιὸ δύσκολο νὰ φέρεις τὸ ὑπερφυσικὸ στοιχεῖο στὸ ἀστικὸ περιβάλλον, διότι πρέπει νὰ χτίσεις μέχρι μίμησης τὴν ἀληθοφάνεια στοὺς χαρακτῆρες, ἀντιδράσεις, περιγραφὴ τοπίων ὥστε νὰ ἐπέλθει τὸ σὸκ στὸν ἀναγνώστη. Τὸ νὰ χτίσεις τὴν ἱστορία σου στὸ "κατάλληλο περιβάλλον" (βλ. Ἄμπροουζ Μπήρς) εἶναι κι αὐτὸ μιὰ τέχνη, φυσικά, μὲ τὶς δικές της δυσκολίες, ἀλλὰ ἴσως πιὸ εὔκολη ἀπ' τὸ προαναφερθὲν setting. Ἐμένα, πάντως, ὡς συγγραφέα μὲ ἐξουθενώνει ἡ διαδικασία νὰ εἶμαι ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ πιστὸς στὴν ρεαλιστικὴ ἀπεικόνιση προσώπων καὶ καταστάσεων. Ὅμως αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ μαγεία τοῦ ἐγχειρήματος.

[Electroscribe]

Ο Τρόμος σαν λογοτεχνικός είδος γεννήθηκε στο Διαφωτισμό (με το γοτθικό μυθιστόρημα) και ανδρώθηκε (περίπου όπως τον ξέρουμε τώρα) τη Βικτωριανή περίοδο. Και στις δυο περιπτώσεις υπήρχε έντονος φόβος του "Άλλου" και τάση να εξυμνείται το υμέτερο.

 

Οπότε ήταν φυσικό οι ιστορίες τρόμου (που τότε αποτελούσαν σχεδόν το σύνολο της παραγωγής του φανταστικού) να καταπιάνονται με το πόσο ανυπεράσπιστος βρίσκεται κανείς στο μέσο της ερημιάς ή σε κάποιο κατσικοχώρι μακρινής χώρα, εκεί που δεν μπορούσε να βασίζεται στη βοήθεια των τεχνολογικών επιτευγμάτων και των άλλων "πολιτισμένων". Είτε ο εχθρός ήταν μια κακόβουλη εκδήλωση της φύσης, ένα τέρας ή τα απομεινάρια κάποιας "βάρβαρης" λατρείας.

 

Ενώ οι τρόμοι οπυ ο άνθρωπος είχε χτίσει μόνος του στο αστικό περιβάλλον (η φτώχεια, η αλλοτρίωση, η εγκληματικότητα) έμενε έξω από την αποστειρωμένη λογοτεχνία που δεν ήθελε να μεμφθεί την ίδια κοινωνία που τη διάβαζε υπήρχαν, βέβαια, θαρραλέες εξαιρέσεις όπως ο Ουγκώ και ο Ντίκενς, η δημοτικότητα των οποίων είναι μάλλον καλό δείγμα για το αν έκαναν καλά ή όχι οι άλλοι)

 

Και μην ξεχνάμε ότι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει ένας λογοτέχνης ήταν να ζει σε πολύ μεγάλη πόλη, να κυνηγάει τους ιδιοκτήτες εφημερίδων για να του δημοσιεύσουν τίποτα κτλ. (τότε τα βιβλία ήταν συνήθως ανατυπώσεις έργων που είχαν εμφανιστεί σε εβδομαδιαίες συνέχειες). Τέλος πάντων, οι συγγραφείς ήταν αστοί κι έγραφαν για αστούς. Κι αν η καταγωγή τους ήταν επαρχιακή, είχαν και το υλικό για να τοποθετήσουν κάθε είδους στοιχειά μακριά, στους λόφους και τα δάση της ιδιαίτερης πατρίδας τους.

 

Τώρα που έχουν αλλάξει τα πράγματα, ειδικά όταν η σκυτάλη πέρασε στα χέρια των αμερικάνων, οι οποίοι είχαν περισσότερα (και μεγαλύτερα) αστικά κέντρα, αλλά και λιγότερες αναστολές να τα "στολίσουν", εφευρέθηκαν και οι αντίστοιχοι τρόμοι (και γενικά το υπερφυσικό της μεγαλούπολης ή η απάντηση στο πώς αλληλεπιδρά το υπερφυσικό με το αστικό περιβάλλον). Στο βαθμό να υπάρχει αντιστοιχο υποείδος και στον τρόμο (urban horror) και στο φάνταζυ (urban fantasy). Πρωτοπόροι (ή τουλάχιστον κομβικοί) υπήρξαν ο Λάιμπερ και ο Έλλισον.

 

Μάλιστα, πολλοί συνειδητοποίησαν ότι υπάρχουν ιστορίες και τρόμοι που μόνο με μια μεγάλη συγκέντρωση ανθρώπων θα μπορούσαν να υλοποιηθούν. Πλοκές που ένα χωριό αδυνατούσε να τις στηρίξει.

 

Αλλά υπάρχουν και αντικειμενικά προβλήματα σε μια τέτοια προσέγγιση. Η αστυνομία που μπορεί να κληθεί σε βοήθεια, οι μάρτυρες και τα ΜΜΕ που "καραδοκούν", οι επιστήμονες που θα έσπευδαν, όλα αυτά που μπορούν να μειώσουν το άγνωστο και την αίσθηση της απομόνωσης που είναι το ψωμοτύρι του τρόμου (και γενικότερα της αίσθησης του "δέους" που απαιτεί η περιγραφή του υπερφυσικού, ακόμη και στο φάνταζυ - αν δεν την προκαλεί, δεν είναι υπερφυσικό, είναι απλά ένα άγνωστο φυσικό πλάσμα/φαινόμενο που η επιστήμη δύναται να εξηγήσει και απλά δεν έχει καταγράψει ακόμη). Ο συγγραφέας πρέπει να βρει έναν τρόπο να τα παρακάμψει αν θέλει να γράψει για την πόλη.

 

Γι' αυτό οι περισσότεροι (ή όλοι στις περισσότερες ιστορίες τους, αν προτιμάτε) καταφεύγουν στο πιο εύκολο "πήγα μια εκδρομή στην Τραχανοπλαγιά κι εκεί ο Κθούλου τρώει ένα εκδρομέα κάθε είκοσι χρόνια"

Edited May 31, 2009 by Electroscribe

[northerain]

Δεν ξέρω γιατί είναι δύσκολο να γράψεις τρόμο στην πόλη. Σε πολλά βιβλία, η ίδια η πόλη λειτουργεί σαν χαρακτήρας.

Νομίζω δεν είναι δυσκολότερο, γιατί όλα είναι θέμα narration. Αν θες να χρησιμοποιήσεις την απομόνωση, εύκολα γίνεται στις απρόσωπες πόλεις μας. Αν θες κάτι άγριο και πρωτόγονο, υπάρχουν αρκετοί μύθοι για ζωώδεις ανθρώπους στους υπονόμους και τις κακές γειτονιές. Γενικά νομίζω είναι απλά ένα ακόμα μέρος που ο τρόμος μπορεί να τοποθετηθεί.

 

Η πραγματική δυσκολία είναι όταν η πόλη λειτουργεί ως κάτι παραπάνω από μια τοποθεσία. Καλό παράδειγμα είναι το ''Our lady of darkness'' του Leiber, το οποίο χρησιμοποιεί την πόλη ως οντότητα.

[Glowleaf]

Εγω πιστευω οτι ο τρομος/φανταζυ/περιπετεια/whatever πρεπει να διαδραματιζεται σε γνωριμα σκηνικα. Παντα αντιπαθουσα τις ιστοριες που τρια ζευγαρια πηγαιναν καμπινγκ και το κακο τερας τους ετρωγε εναν εναν.

 

Πιστευω πως αν εχεις φαντασια, μπορεις να κανεις καθημερινα πραγματα εντελως ενδιαφεροντα. Παρτε για παραδειγμα την ζωνη του λυκοφωτος, τα πρωτα επεισοδια ειχαν να κανουν με πολυκαταστηματα και animating μανεκεν, με τον πολεμο (οικειο για πολλους εκεινη την περιοδο), γενικα με urban horror και mystery. Η νεωτερη σειρα, εμπαινε ακομα πιο βαθια, μεσα στις οικογενειες η στο αποπανω διαμερισμα.

 

Αλλα λαμπρα παραδειγματα ειναι τα X-files, και το νεωτερο Fringe που συνδιαζουν την καθημερινοτητα της πολης με φαντασι και τρομο και συνομωσιες.

 

Οπως ειπε ο electroscribe, το να τους απομονωσεις στο πουθενα και να τους φαει κατι ειναι η ευκολη λυση. Η δυσκολη ειναι να τους βαλεις μεσα στην πραγματικη ζωη.

 

Αλλα ας μην κοιταμε τις γνωμες, ας κοιταξουμε το που διαδραματιζονται οι ιστοριες του διαγωνισμου.

 

Baggage Claim του Glowleaf, αεροδρομιο

Το Μαύρο Βιβλίο της Cassandra Gotha, medieval fantasy setting

Ο Ένοικος του Adinol, μια κατοικια

Άμπωτης Ψίθυροι του Dinohajiyorgi, πατρικο παραθαλλασιο σπιτι

Ανίεροι Εφιάλτες του alchemist, πολη φαντασμα στην αλλη ακρη του κοσμου

Status Epilecticus του dagoncult, κλασικο σπιτικο

Άπνοια του aScannerDarkly, καλυβα σε νησι

Perfection in Darkness του Nihilio, urban setting

Long Hog του Dinosxanthi, αστυνομικο τμημα

Solitaire της Naroualis, elante

Νυχτερινός Επισκέπτης της Nienor, Συρος, κρεβατοκαμαρες

Συλλέκτης Ψυχών του kitsos, πλατεια σε μοντερνα πολη?

Η Νύχτα στον Παλιό Ελαιώνα του Παρατηρητή ελαιωνας, medieval rural setting

 

Εντελως αντικειμενικα, φαινεται οτι οι περισσοτεροι προτιμησαμε το υπερφυσικο μεσα στην πολη.

[heiron]

Δεν πιστεύω ότι μπορεί ο τρόμος να περιοριστεί στην εξοχή ή στην πόλη.

Έχει δίκιο εν μέρει ο Ηλεκτρο για τιον πρώιμο τρόμο σε Αναγέννηση/βικτωριανή εποχή.Ο άνθρωπος φοβόταν την ολοένα πιο άγνωστη για αυτόν εξοχή.Αλλά από την άλλη φούντωνε ο τρόμος και στο αστικό περιβάλλον καθώς οι πόλεις γινόταν ολοένα και πιο μεγάλες ενώ το κάθε μικροέγκλημα/ατύχημα γινόταν γνωστό από τις εφημερίδες και όχι σπάνια διανθίζονταν με μυστήριο από ευφάνταστους δημοσίογράφους.

Προσωπικά βρίσκω τον τρόμο στην πόλη πιο φυσιολογικό.Βέβαια αν μιλάμε για dark fantasy οκ,αλλά οι σημερινές μεγαλουπόλεις βγάζουν μπόλικη φρίκη.

Το σύγχρονο περιβάλλον στερεί από τον τρόμο με την έννοια ότι όπως αναφέρθηκε μπορεί κανείς να πάρει ένα τηλέφωνο με το κινητό του ακόμη και αν έχει κλειδωθεί στη ντουλάπα ή ακόμη κι αν είναι χαμένος στο δάσος.Βρίσκω αρκετά χαζές τις προσπάθειες να ξεπεραστούνε αυτά τα προβλήματα με τεχνάσματα τύπου "το κινητό δεν έχει μπαταρία/σήμα/ξαφνικά χάλασε/τέλειωσε η κάρτα".Από την άλλη ενώ οι αρχέγονοι φόβοι παραμένουν στο μυαλό μας γεννιούνται νέοι "μοντέρνοι".Επιπλέον η ιστορία είναι γενικά πιο τρομακτική όταν μπαίνεις στην ατμόσφαιρα και στο πετσί του ήρωα,πράγμα πιο εύκολο όταν μιλάμε για σύγχρονη εποχή και αστικό περιβάλλον.Δεν είναι τυχαίο ότι και στο σινεμά έχει πέραση το στυλ "Η νυχτα με τις μασκες κτλ" που(αν και αυτές οι ταινίες γενικά έχουν να κάνουν απλά με σίριαλ κίλερς πασπαλισμένους με δοσεις υπερφυσικού) η ιστορία διαδραματίζεται σε μια ήσυχη γειτονιά που θα μπορούσε να ήταν η δική μας.

[Tiessa]

Οι ιστορίες που συνήθως με τρομάζουν περισσότερο, είναι αυτές που διαδραματίζονται σε αστικό περιβάλλον. Πολύ απλά, όπως λέει και ο Adinol, α) έχω κι εγώ γεννηθεί και μεγαλώσει σε πόλη και όταν κάτι υπερφυσικό εισβάλει στον αστικό χώρο εισβάλλει στο χώρο μου και β) είναι πάντα πιο τρομακτικό να μπαίνει κάτι στο αυστηρά οριοθετημένο τεχνολογικό και συνωστισμένο κόσμο της πόλης. Μπορεί πάντα να μου συμβει κι εμένα, κι αυτό είναι που σε τρομάζει στον τρόμο.

Αντίθετα, το υπερφυσικό στην εξοχή, το αισθάνομαι επαρκώς μακριά μου.

Άσε που καμιά φορά, αυτές οι ιστορίες που απομακρύνεται κάποιος από το χωριό και μπαίνει στο στοιχειωμένο σπίτι/πύργο/δάσος μου προκαλούν και αίσθηση ότι "τάθελες και τάπαθες, φίλε. Σου είπε κανείς να πας εκεί πέρα; Ήταν ανάγκη να ενοχλήσεις τα πλάσματα που έχουν εκεί το στέκι τους;"

 

Νομίζω αντίστοιχη με την κίνηση μεταφοράς του τρόμου σε αστικό περιβάλλον είναι και η ανάλογη της φάντασυ, με πρωτοπόρους τους λατινοαμερικάνους, όπου το φανταστικό δένει με το πραγματικό μέσα στα σπίτια και σε εντελώς μοντέρνες εκφάνσεις της ζωής. Αν κρίνει κανείς από την επιτυχία τους και το γεγονός ότι πολλές απ' αυτές έχουν γίνει κλασικές mainstream, καταλαβαίνει κανείς ότι πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου αγκαλιάζει το υπερφυσικό/φανταστικό όταν το αισθάνεται κοντά του.

[northerain]

heiron:

 

Νομίζω όμως ότι αλλάζοντας τους ''κανόνες'' του τρόμου, ακόμα και αυτά τα προβλήματα μπορούν να ξεπεραστούν. Οτιδήποτε θετικό μπορεί να μετατραπεί σε κάτι τρομακτικό/εχθρικό. Το κινητό τηλέφωνο μπορεί να αρχίσει να δέχεται sms από τους νεκρούς, το ασφαλές διαμέρισμα μπορεί να γίνει παγίδα, κτλ.

Στο Silent Hill για παράδειγμα βρίσκεις ένα walkie talkie το οποίο σε ''προειδοποιεί'' όταν κάτι πλησιάζει γιατί για κάποιο λόγο τα τέρατα δημιουργούν παράσιτα. Ομοίως, σε ένα rpg που είχα στήσει, τα κινητά κορόιδευαν τους κατόχους τους με μηνύματα από το υπερπέραν.

 

Νομίζω επίσης ότι και τα προσωπικά ερεθίσματα αλλάζουν το πως αντιμετωπίζουμε τον τρόμο. Κάποιοι είπανε ότι επειδή έχουν μεγαλώσει σε πόλεις, η εξοχή τους φαίνεται πολύ μακριά για να τους τρομάξει.

Πολλές φορές όμως παρατηρώ ότι ''κατανοώ'' κάποια αρχέτυπα του τρόμου όταν έχω παρόμοιες εμπειρίες. Όταν τα Χριστούγεννα πήγα στο χωριό μου με κάτι φίλους και είχε στρώσει χιόνι, ενώ κανείς άλλος δεν υπήρχε στο δρόμο (200 χιλιόμετρα από την Ναύπακτο), μπορούσα άνετα να μας φανταστώ να παθαίνουμε λάστιχο, χωρίς ρεζέρβα, τα κινητά να μην πιάνουν, κτλ. Κανείς δεν θα περνούσε για ώρες, έκανε -20 και ήταν νύχτα. Ξαφνικά άρχισα να καταλαβαίνω τις ταινίες με τους άτυχους ταξιδιώτες που ξεμένουν στον δρόμο και χτυπάνε την πόρτα ενός περίεργου σπιτιού...

 

Tiessa,

Όπως είπα και παραπάνω, αν το αναλύσεις λίγο, συχνά βλέπεις οτι αυτά που θεωρείς χαζές πράξεις, είναι απόλυτα λογικές ανάλογα με την περίσταση. Αν έμενες στον δρόμο και ανακάλυπτες ενα παλιό σπίτι, δεν θα χτυπούσες την πόρτα? Και ακόμα και αν έβλεπες περίεργα πράγματα στο σπίτι, δεν θα έλεγες ''ω θεέ μου, είναι φαντάσματα/βρικόλακες/λυκάνθρωποι'', απλά θα έλεγες ''είναι περίεργοι χωριάτες''.

Δεν διαφωνώ, μ' αυτό που λες, απλά κάνω μια παρατήρηση πάνω σε κάτι που διαπίστωσα.

[Electroscribe]

Δε νομίζω πως τίθεται θέμα καλύτερου-λιγότερο καλού.

 

Κάποιες ιστορίες μπορούν να ειπωθούν μόνο σε αστικό περιβάλλον. Άλλες μόνο στην ερημιά. Και μερικές (ιδιώς όσες περιοριζόνται σε ένα μικρό σκηνικό όπως μια οικογένεια/ένα οίκημα) μπορούν να λειτουργήσουν το ίδιο καλά στη Νέα Υόρκη ή στη Γαύδο. Ούτε έχει διαφορά μια άγνωστη αραιοκατοικημένη συνοικία της μεγάλης πόλης από ένα χωριό στη μέση του πουθενά.

 

Τώρα, τι θα λειτουργήσει για κάθε αναγνώστη είναι υποκειμενικό, με βάση τις εμπειρίες και τις φοβίες του. Και με ανάλογα κριτήρια θα επιλέξει ο συγγραφέας που θα στήσει το κείμενό του, αν η ιδέα που βρήκε του δίνει επιλογή. Ορθώς ο heiron λέει ότι μερικές φορές βλέπουμε εντελώς κατασκευασμένες καταστάσεις (τελικά, αν πάτε κάπου που δεν έχει σήμα το κινητό σας, αυτοκτονήστε άμεσα πριν σας φάει το τέρας που αναπόφευκτα θα υπάρχει στην περιοχή)

 

Αλλά είναι διαφορετικό πράγμα μια ιστορία που έχει τοποθετηθεί σε πόλη απ' ότι μια ιστορία "αστικού τρόμου"/"αστικής φαντασίας", σαν τo "Our Lady of Darkness" που είπε ο northerain ή σαν το The Whimper of Whipped Dogs του Harlan Ellison, οι οποίες ξεκινούν με αφορμή την ίδια την πόλη σαν γεωγραφικό/ψυχολογικό/κοινωνικό μόρφωμα.

[constantinos]

Διαβάζοντας τις απαντήσεις σας εγώ έβγαλα το συμπέρασμα (κάτι το οποίο δεν με εξέπληξε) ότι από συγγραφική άποψη η επιλογή του setting για μια ιστορία τρόμου έχει κυρίως να κάνει με το τι είναι γνώριμο (και ίσως ελκυστικό) στον συγγραφέα και τι όχι. Για τον παραπάνω λόγο θα διαφωνήσω λοιπόν λιγάκι με την άποψη του Electro ότι η επιλογή της επαρχίας και της απομόνωσης είναι η εύκολη συγγραφικά λύση. Φαίνετε εύκολη αλλά δεν είναι. Αν δεν έχεις βιώματα από την επαρχία και την απομόνωση της δεν μπορείς να γράψεις άρτια γι’ αυτή και κατά συνέπεια κι ο τρόμος(;) που θα προκύψει θα είναι μάλλον χαζός. Βλέπετε άνθρωποι ζουν στην επαρχία, άνθρωποι και στις πόλεις απλά ο τρόπος που ζουν είναι διαφορετικός.

 

Επίσης πιστεύω θα συμφωνήσετε ότι ο urban τρόμος έχει διαφορετικό ύφος από τον λεγόμενο κλασσικό ή γοτθικό. Πιστεύω ότι ο τρόμος στις πόλεις έχει να κάνει περισσότερο με τη διατάραξη της αστικής, τετράγωνης λογικής και των κοινωνικών κανόνων, της κανονικότητας του ανθρώπου ενώ ο κλασσικός τρόμος στοχεύει περισσότερο στην αναμόχλευση των φυλετικών-αταβιστικών φόβων του απέναντι στη φύση που τον ξεπερνά και που εν πολύς είναι για τον σύγχρονο άνθρωπο terra incognita.

 

Eίναι αλήθεια ότι σε αντίθεση με το φάντασυ ή το SF η ιστορία τρόμου (που αφορά το σήμερα) έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη της προσεκτικής προσέγγισης (από πλευράς συγγραφέα) του «σκηνικού» προκειμένου να λειτουργήσει και να μην καταντήσει απλά μια γελοία ιστορία. Εδώ έρχεται αυτό που επισήμανε ήδη ο Adinol σχετικά με την «μίμηση» της πραγματικότητας. Ο υπερφυσικός τρόμος που υπεισέρχεται στην καθημερινότητα και την κατεδαφίζει πρέπει να είναι στηριγμένος σε πολύ καλές βάσεις προκειμένου να λειτουργήσει και να μετατρέψει αυτή την άμεσα και για όλους μας αντιληπτή πραγματικότητα σε κάτι παραμορφωμένο αλλά και αποδεκτό από τη φαντασία μας.

 

Για μένα είναι συγγραφικά δύσκολο (και συνάμα προκλητικό) να συνδέσω τον αστικό κόσμο με το υπερφυσικό (το διευκρινίζω: όχι απλά με τον τρόμο αλλά με τον υπερφυσικό τρόμο). Τα παιδικά μου βιώματα κι οι παιδικές μου φοβίες έχουν επαρχιακά σύμβολα. Εξ’ ου και η ερώτηση που έκανα στον Adinol…

 

Κάτι τελευταίο σχετικά με το σχόλιο του Heiron για τα χαζά τεχνάσματα τύπου κινητό που δεν λειτουργεί (κάτι που έχω ήδη χρησιμοποιήσει όπως ξέρεται όσοι έχετε διαβάσει το πρώτο βιβλίο μου).

 

Πριν λίγο καιρό πήρα μέρος σε μια εκδρομή στη χαράδρα του Αώου (κυριολεκτικά δίπλα στην Κόνιτσα) στο δρόμο για το μοναστήρι του Στομίου. Αν και η μέρα ήταν ηλιόλουστη το δάσος της χαράδρας ήταν τόσο άγριο που η ομορφιά του είχε κάτι το δυσοίωνο. Ίσως έφταιγαν κι οι προειδοποιήσεις που μας έγιναν για αρκούδες και φίδια (αυτά δεν τα αποφύγαμε τελικά) που με έκαναν να αισθάνομαι έτσι. Γεγονός πάντως είναι ότι εν έτη 2008 φίλε Heiron εγώ, ο πατέρας μου κι ο γερμανός φιλοξενούμενος μας βρεθήκαμε σε μια χαράδρα, σε απόσταση αναπνοής από τον πολιτισμό όπου ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να μας συμβεί οτιδήποτε (ένας σεισμός και θα είχαμε γίνει πίτα από κατολίσθηση, μια ξαφνική καταιγίδα και θα παρασυρόμασταν από τους χείμαρρους). Και κανένα από τα κινητά μας δεν είχε σήμα (σε διαβεβαιώ γι’ αυτό)…

Edited June 2, 2009 by constantinos

[Electroscribe]

Για τον παραπάνω λόγο θα διαφωνήσω λοιπόν λιγάκι με την άποψη του Electro ότι η επιλογή της επαρχίας και της απομόνωσης είναι η εύκολη συγγραφικά λύση. Φαίνετε εύκολη αλλά δεν είναι. Αν δεν έχεις βιώματα από την επαρχία και την απομόνωση της δεν μπορείς να γράψεις άρτια γι’ αυτή και κατά συνέπεια κι ο τρόμος( ;) που θα προκύψει θα είναι μάλλον χαζός. Βλέπετε άνθρωποι ζουν στην επαρχία, άνθρωποι και στις πόλεις απλά ο τρόπος που ζουν είναι διαφορετικός.

 

Το ίδιο χαζός είναι και ο τρόμος που διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη με πρωταγωνιστή κάποιον Τζον Σμιθ, αλλά τον γράφει κάτοικος Πάτρας-Θεσσαλονίκης-Λάρισας κτλ. Συχνό φαινόμενο στα ελληνικα πράγματα.

 

Κάτι τελευταίο σχετικά με το σχόλιο του Heiron για τα χαζά τεχνάσματα τύπου κινητό που δεν λειτουργεί (κάτι που έχω ήδη χρησιμοποιήσει όπως ξέρεται όσοι έχετε διαβάσει το πρώτο βιβλίο μου).

 

Ως χρόνια τρόφιμος φοιτητικής εστίας, σε διαβεβαιώ πως και σε δημόσια κτήρια από μπετόν αρμέ μπορείς να μην έχεις σήμα.

 

Η έλλειψη σήματος δεν είναι μη πιστευτή. Δε φταίει καν που έχει χρησιμοποιηθεί σε γελοίο βαθμό. Δε φταίει που δε δίνεται μια εξήγηση που να δένει με το μύθο (π.χ. το τέρας εκπέμπει ακτινοβολία που κόβει μικροκύματα-ραδιοκύματα-σήματα καπνού).

 

Η ρίζα του προβλήματος, ο λόγος που μίλησα για ευκολία, είναι ο πρωταγωνιστής που δεν έχει κανένα λόγο να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, απλά η τύχη τον φέρνει στο συγκεκριμένο σημείο για ζήσει την πλοκή του διηγήματος προς δική μας τέρψη. Πώς να ταυτιστείς με κάτι τέτοιο και πώς να σε νοιάξει; "Ήταν ένας τύπος που ξέμεινε σ' ένα χωριό χωρίς σήμα στο κινητό..." Έχει καταντήσει σαν το "Ήταν ένας Έλληνας, ένας Ιταλός κι ένας Γερμανός...", μηχανιστική εισαγωγή σε γνωστό μοτίβο ώστε να πάμε στο κυρίως θέμα (επίσης μηχανιστικό)

 

Αντιπαράβαλε τη δική σου "Νέα Σοδειά" με τον πρωταγωνιστή που ξέρουμε γιατί πάει εκεί που πάει και μας εξηγείται γιατί το μέρος είναι όπως είναι

 

(κι ακριβώς επειδή έχω διαβάσει το βιβλίο σου, ξέρουμε κι οι δυο πως οι άνωθι μομφές δεν ισχύουν στην περίπτωσή του και τον κεντρικό χαρακτήρα,

απλά φαίνονται να ισχύουν

)

[demiraval]

Θεωρώ ότι ο τρόμος είναι ένα βαριά ανθρωπικό (και ζωικο ασφαλώς) συναίσθημα και ποσώς έχει να ταυτιστεί με το ευρύ κοινωνικό σκηνικό. Η ερώτηση «Επαρχία ή Πόλη» θυμίζει λίγο το «Βουνό η Θάλασσα» των διακοπων. Χρειάζεται το υπερφυσικό στοιχείο και ο άνθρωπος σε ένα λογοτέχνημα, τοποθετημένα απ' τον συγγραφέα σε οποιοδήποτε (μα οποιοδήποτε) σκηνικό για να εγείρει ένα ένα τα συναίσθηματα ή τις νοητικές διεργασίες, πρώτα της περιέργειας-υποψίας, μετά της κατανόησης και της αποκάλυψης και έπειτα του τρόμου. Μερικά παραδείγματα που μου έρχονται στο μυαλό είναι η πρώιμη γοτθική λογοτεχνία που συνήθως διαδραματίζεται απλώς σε ένα κάστρο ή έναν πύργο και δεν γίνεται θέμα για το αν αυτός βρίσκεται κοντά ή μακριά απ' το αστυ.

Η Λάμψη του Κινγκ αποτελεί άλλο ένα καλό παράδειγμα, όπου το κακό βρίσκεται σε ένα ξενοδοχείο. Το διήγημα του Η Ομίχλη, το ίδιο. Αρκεί το σούπερ μάρκετ για να σε κάνει να αισθανθείς δυσφορία. Το Σάλεμς Λοτ, τι διάολο είναι; Είναι πόλη; Είναι έπαρχια; Γενικά, σε κάθε ιστορία τρόμου διακρίνω συνηθέστερα μια συμβολική ποιότητα στο ευρύ σκηνικό και μία ειδική και επεξεργασμένη τοπολογία στο σκηνικό του τρόμου, που μπορεί να είναι απο ένα αμάξι ή ένα τρένο μέχρι το τάδε φουτουριστικό διαστημόπλοιο που πλέει στα πέρατα του σύμπαντος.

Νομίζω οτι ο Παναγιώτης μίλησε σωστά λέγοντας ότι είναι πιο εύκολο να γράψει κανείς για τον τρόμο με τον περιβάλλοντα τρόπο που έχει μάθει και βιώσει. Αν κάποιος είναι άνθρωπος της πόλης θα έχει πολλαπλά ερεθίσματα απ' αυτήν, συνεπώς και φυσικότερη, στέρεα και πιο ρεαλιστική γραφή.

Προσωπικά βρίσκω τις ιστορίες με «το κάμπινγκ και το τέρας» ανιαρές. Μ' αρέσει περισσότερο ο λογοτεχνικός τρόμος που παίρνει μέρος στις πόλεις και στα ανώτερα σύμβολα του πολιτισμού. Ο τρόπος που τα διαστρεβλώνει και τα κάνει να μοιάζουν αβέβαια νομίζω ότι εγείρει τον μεγαλύτερο φόβο στον άνθρωπο. Σίγουρα περισσότερο από ένα «τέρας» που τριγυρίζει στους λόφους έξω απ' την Άνω Βουρδούμπαση.

[heiron]

Γεγονός πάντως είναι ότι εν έτη 2008 φίλε Heiron εγώ, ο πατέρας μου κι ο γερμανός φιλοξενούμενος μας βρεθήκαμε σε μια χαράδρα, σε απόσταση αναπνοής από τον πολιτισμό όπου ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να μας συμβεί οτιδήποτε (ένας σεισμός και θα είχαμε γίνει πίτα από κατολίσθηση, μια ξαφνική καταιγίδα και θα παρασυρόμασταν από τους χείμαρρους). Και κανένα από τα κινητά μας δεν είχε σήμα (σε διαβεβαιώ γι’ αυτό)…

Big deal,να σε πάω στα χτήματα να μαζέψουμε ελιές να δεις και γκρεμούς κι απ'ολα(στο ένα πας μέσω ενός χωματόδρομου που έχει καταρεύσει στο γκρεμό και σε κάποια φαση η μια ρόδα περνάει πάνω από το κενό-καμελ τρόφυ λεμε!).Εκεί δεν έχει σήμα και μιλάμε για το δημοφιλές πυκνοκατοικημένο-πυκνοχτισμένο Πήλιο.Ενα χτήμα απέχει 13 χιλιόμετρα από το χωριό και 5 από τον κοντινότερο οικισμό.Αλλά αυτό δεν λέει κάτι.Και στο σπίτι των παππούδων στο χωριό δεν έχει σήμα.Η αναφορά που έκανα έχει να κάνει με την εύκολη λύση του να αποκόβεις τις ευκολίες της σύγχρονης ζωής για να πεις μια ιστορία που το μοτίβο της είναι παλιό,πριν τα κινητά κτλ.

Επίσης παιδιά δεν καταλαβαίνω γιατί λέμε "επαρχία" κι όχι ύπαιθρο-εξοχή.Ένα χωριουδάκι 100 κατοίκων είναι πιο κοντά στο αστικό περιβάλλον παρά στην εξοχή.Αν και βέβαια αυτό εξαρτάται από τη φύση του χωριού.Πχ έχουμε σπίτι σε χωριό που τα διπλανά απέχουν από 3 μέτρα ως 1.Έχουμε και σπίτι σε χωριο που το κοντινότερο σπίτι απέχει καμιά 100 μέτρα χωράφι με δέντρα φίδια,σκαντζόχοιρους,ασβούς, τα πάντα όλα.Υπάρχουν και βίλες στην πολη που μπορεί να απέχουν πολύ από τα γειτονικά.

 

Επίσης,αν είσαι σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη αλλά υπάρχει παράλληλα ένας κόσμος ξωτικών που η πορτα για το διπλανό δωμάτιο οδηγεί σε ένα πυκνο τεράστιο δάσος..τί είναι;

[Adinol Doy]

Τὸ βασικὸ ζήτημα στὸν τρόμο εἶναι τὸ ἑξῆς: ὁ συγγραφέας θέλει νὰ γράψει μιὰ ἀληθοφανὴ ἱστορία. Ἡ ἀληθοφάνειά της, μεταξὺ ἄλλων, στηρίζεται στὸ ὅτι τὸ παράλογο δὲν ἐπηρεάζει ἄμεσα τὴν ζωὴ τοῦ ἀναγνώστη, διότι γίνεται κρυφά. Στὴν ἀντίθετη περίπτωση, ὁ ἀντίκτυπος τοῦ τρόμου θὰ ἔχει βραχυπρόθεσμη ἰσχύ. Γιὰ παράδειγμα, ἂν γράψω μιὰ ἱστορία στὴν ὁποία γίνεται κάτι σὰν τὴν Δευτέρα Παρουσία - ζόμπι νὰ ξεχύνονται στοὺς δρόμους, βρικόλακες καὶ λυκάνθρωποι νὰ χιμοῦν στοὺς ἀνθρώπους, ὁ Κθούλου νὰ ξυπνᾶ ἀπὸ τὸν ὑπερχιλιόχρονο ὕπνο του καὶ νὰ μακελεύει τὸ σύμπαν κ.ο.κ. - ὁ ἀναγνώστης θὰ νοιώσει τρόμο (ἐφ' ὅσον, φυσικά, τὸν περιγράψω ὡραῖα), ἀλλὰ κλείνοντας τὸ βιβλίο θὰ ἐπανέλθει στὴν καθημερινότητά του. Ἂν ὅμως γράψω μιὰ ἱστορία στὴν ὁποία μιὰ μυστικὴ ὁμάδα ἐπιχειρεῖ νὰ ξυπνήσει μιὰ δαιμονικὴ ὀντότητα, ἀλλὰ κανεὶς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ τὸ μάθει οὔτε κἂν νὰ ὑποψιαστεῖ, καὶ τὰ ἀποτελέσματά της γίνουν φανερὰ στὸ ἐγγὺς μέλλον - δηλαδή, ὅταν ὁ ἀναγνώστης κλείσει τὸ βιβλίο - ὁ τρόμος θὰ εἶναι πιὸ ἰσχυρός.

 

Πάνω σ' αὐτὴν τὴν βάση ἔχουν χτιστεῖ οἱ περισσότερες ἱστορίες (εἴτε βιβλία εἴτε ταινίες), στὶς ὁποῖες οἱ ἥρωες βρίσκονται ἀποκλεισμένοι ἀπὸ τὸν πολιτισμό. Δὲν ὑπάρχει πρόσβαση στὴν τεχνολογία, ἡ ἀπομόνωση ἀποκλείει τὴν βοήθεια τῶν συνανθρώπων κλπ, ὁπότε μένουν ἀβοήθητοι κι ἂν πάθουν κάτι δὲν θὰ τὸ μάθει κανείς. Ἀπ' αὐτὴν τὴν ἄποψη, θεωρῶ πιὸ εὔκολη τὴν δουλειὰ τοῦ συγγραφέα ἱστοριῶν τρόμου. Ἄν, ἀντίθετα, τὰ ἴδια τὰ κρυφὰ καὶ τρομερὰ γεγονότα τὰ τοποθετήσει ἕνας συγγραφέας σὲ μιὰ πόλη, σὲ μιὰ πολυσύχναστη γειτονιά, τότε οἱ δυσκολίες ἀληθοφάνειας πολλαπλασιάζονται: πῶς θὰ ἐξηγηθεῖ ὅτι συμβαίνουν τόσο ἀπίστευτα πράγματα ἀλλὰ δὲν τὰ μαθαίνει κανείς; Δεδομένου, μάλιστα, ὅτι μιλᾶμε γιὰ τὸ παρόν, μὲ τὴν ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας καὶ μὲ τὴν εὐρύτατη διάδοση πληροφοριῶν.

 

Ἀπ' αὐτὴν τὴν ἄποψη, λοιπόν, θεωρῶ ὅτι ὁ τρόμος τοποθετημένος στὸ ἄστυ εἶναι πιὸ δύσκολος ἀπὸ τὸν τρόμο στὴν ὕπαιθρο καὶ ἀποτελεῖ μεγαλύτερο στοίχημα γιὰ τὸν συγγραφέα.

[constantinos]

Quote

 

Το ίδιο χαζός είναι και ο τρόμος που διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη με πρωταγωνιστή κάποιον Τζον Σμιθ, αλλά τον γράφει κάτοικος Πάτρας-Θεσσαλονίκης-Λάρισας κτλ. Συχνό φαινόμενο στα ελληνικα πράγματα.

 

 

 

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό.

 

Quote

 

 

 

Η ρίζα του προβλήματος, ο λόγος που μίλησα για ευκολία, είναι ο πρωταγωνιστής που δεν έχει κανένα λόγο να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, απλά η τύχη τον φέρνει στο συγκεκριμένο σημείο για ζήσει την πλοκή του διηγήματος προς δική μας τέρψη. Πώς να ταυτιστείς με κάτι τέτοιο και πώς να σε νοιάξει; "Ήταν ένας τύπος που ξέμεινε σ' ένα χωριό χωρίς σήμα στο κινητό..." Έχει καταντήσει σαν το "Ήταν ένας Έλληνας, ένας Ιταλός κι ένας Γερμανός...", μηχανιστική εισαγωγή σε γνωστό μοτίβο ώστε να πάμε στο κυρίως θέμα (επίσης μηχανιστικό)

 

 

 

Συμφωνώ εν μέρει με αυτό. Όπως και το παραπάνω είναι καθαρά ζήτημα συγγραφικής ικανότητας. Εγώ προσωπικά πιστεύω στην τύχη και το τυχαίο σαν έννοια που ορίζει τη ζωή μας είναι κάτι που εμένα μου αρκεί για να δικαιολογήσει την αρχή μιας ιστορίας. Από εκεί και πέρα είναι στα χέρια του συγγραφέα να με κάνει να νοιαστώ για τον ήρωα του. Επίσης δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη χρήση των κλισέ γιατί αν δεν κάνω λάθος σ’ όλα τα λογοτεχνικά κείμενα (ανεξαρτήτως είδους) βασικός άξονας είναι (ή πρέπει να είναι) ο άνθρωπος, ο χαρακτήρας (είτε ως μονάδα είτε ως σύνολο). Άρα βάση για να κρίνουμε αν μια ιστορία αν είναι καλή ή όχι δεν είναι η πρωτοτυπία της αλλά το πόσο καλά έχει διαχειριστεί ο συγγραφέας τους χαρακτήρες του και την υπόθεση-θέμα του. Όλα τα υπόλοιπα είναι ντεκόρ (συμπεριλαμβανομένου και χαζές-κλισέ-μηχανιστικές-εύκολες λύσεις τύπου «κινητό που δεν πιάνει» ή «τέρας που κατασπαράζει άμοιρους τουρίστες» ή «party αταίριαστων χαρακτήρων που ξεκινά να φέρει σε πέρας την αποστολή του») το οποίο αν λειτουργεί σωστά και άψογα μέσα στην ιστορία εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να το ξαναδιαβάσω για εκατομμυριοστή φορά. Χώρια που δεν νομίζω ότι ο urban τρόμος είναι απαλλαγμένος της μανιέρας και των κλισέ. Τώρα αν έχει πολλούς οπαδούς επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σήμερα μαζεμένοι σε μεγάλες πόλεις και άρα ταυτίζονται πιο πολύ, αυτό είναι άλλο θέμα.

 

 

 

Τέλος για το τι είναι πόλη και τι επαρχία για μένα τα πράγματα έχουν ως εξής: έως 100 σπίτια έχουμε οικισμό, έως 1000 κατοίκους έχουμε χωριά, έως 10000 κατοίκους έχουμε κωμοπόλεις ή μεγάλα χωριά και από 10000 κατοίκους και πάνω έχουμε πόλεις και μητροπόλεις. Οι διαφορές που προκύπτουν στο είδος της ζωής και της κοινωνίας καθώς αλλάζουν οι αριθμοί αυτοί είναι πολύ μεγάλες και ένας οικισμός 100 κατοίκων δεν έχει καμία μα καμία σχέση με το αστικό περιβάλλον.

 

 

 

ΥΓ Ο Στίβεν Κινγκ έχει εμμονή με την επαρχία-ύπαιθρο και οι καλύτερες ιστορίες του διαδραματίζονται εκεί. Έχει να κάνει (όπως το έχει παραδεχθεί αν δεν κάνω λάθος) με τα δικά του παιδικά βιώματα. Όσο για το Σάλεμς Λοτ ήταν μια μικρή επαρχιακή (πιο επαρχιακή δε γίνεται) αμερικανική κωμόπολη και το setting δεν είχε καμία σχέση με αστικό τρόμο. Όσο για το δικό μου γούστο θα το ομολογήσω: προτιμώ το τέρας που τριγυρνά στους λόφους έξω από την Άνω Βουρδούμπαση και που επιβεβαιώνει πόσο ζώων είναι ακόμα κατά βάθος ο «πολιτισμένος» άνθρωπος, παρά το τέρας που ξεπετάγεται από το PS3 και τριγυρνά στην πλατεία Βικτωρίας καταπίνοντας αμέριμνους δημοσίους υπαλλήλους και ναρκομανείς.

 

 

 

ΥΓ Από αυτή την οπτική Παναγιώτη συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.

[northerain]

Ο αστικός τρόμος δεν έχει τόσο να κάνει με το που διαδραματίζεται, όσο με τη φύση του εκάστοτε τέρατος.

Ο Κινγκ για παράδειγμα, γράφει συνήθως ιστορίες σε μικρές πόλεις (πολύ λίγες φορές λαμβάνουν χώρα σε μεγαλουπόλεις), αλλά ο τρόμος συχνά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ''αστικός''.

 

Στο ''It'' π.χ, που λαμβάνει χώρα σε κωμόπολη (ή χωριό), το τέρας κρύβεται στους υπονόμους. Σε μεγάλο μέρος του, η σκηνή του τρόμου είναι η (μικρή) πόλη. Στα σπίτια τους, στους δρόμους τους, κ.ο.κ.

 

Στο Σαλεμς Λοτ, πέρα από το πρώτο περιστατικό που συμβαίνει σε ένα μονοπάτι στο δάσος, όλα τα υπόλοιπα γίνονται σε αστικές τοποθεσίες, σπίτια, ξενοδοχεία, εκκλησίες και νεκροταφεία.

[heiron]

Τέλος για το τι είναι πόλη και τι επαρχία για μένα τα πράγματα έχουν ως εξής: έως 100 σπίτια έχουμε οικισμό, έως 1000 κατοίκους έχουμε χωριά, έως 10000 κατοίκους έχουμε κωμοπόλεις ή μεγάλα χωριά και από 10000 κατοίκους και πάνω έχουμε πόλεις και μητροπόλεις. Οι διαφορές που προκύπτουν στο είδος της ζωής και της κοινωνίας καθώς αλλάζουν οι αριθμοί αυτοί είναι πολύ μεγάλες και ένας οικισμός 100 κατοίκων δεν έχει καμία μα καμία σχέση με το αστικό περιβάλλον.

 

Εμένα αυτές οι κατηγοριοποιήσεις πάντα κάπου με χαλάνε.Πχ αν γράψεις μια ιστορία που διαδραματίζεται σε μια κωμόπολη μερικών χιλιάδων κατοίκων(κάτω των 10Κ),σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο και έχει να κάνει με το δαιμονισμένο ασανσέρ της πολυκατοικίας...ε,αστικό τρόμο θα τον πω.Ομοίως αν έχουμε μια πόλη εκατομυρίων κατοίκων αλλά η ιστορία διαδραματίζεται στο στοιχειωμένο άλσος στην βόρεια άκρη της πόλης,δεν είναι λιγότερο αστικό από το προηγούμενο παράδειγμα;

Οπότε θα συμφωνήσω με το Νορθ.

 

Και για να μην μιλάω αφηρημένα,στο "Η αστρέχα" δεν έχει σημασία -ούτε είναι προφανές-αν ο ήρωας είναι σε χωριό ή πόλη.Πάντως θα το χαρακτήριζα μάλλον αστικό αν αναγκαζόμουν να κάνω κατηγοριοποίηση.Θέλω να πω για εμένα "αστικό" είναι οτιδήποτε είναι σαφώς μέσα στα όρια ενός σφιχτά δομημένου οικισμού.Στον οικισμό που ζούσε ο παππούς μου πχ με τα 3-4 σπίτια όλα κι όλα σε μια ρεματιά μακριά το ένα από το άλλο και με τσακάλια και λύκους να τριγυρνούν ανάμεσα δεν θα χαρακτήριζα μια ιστορία "σε αστικό πλαίσιο".

 

Ασχέτως όμως με τους ορισμούς νομίζω το αστικό πλαίσιο είναι καλύτερο για τρόμο ή επιστημονική φαντασία ενώ η εξοχή για πιο φάντασυ πονήματα.

[Blondbrained]

Ο τρόμος είναι μέσα μας. Για μένα επιτυχημένος είναι ο τρόμος που βασίζεται σε αρχετυπικά καλούπια, όχι απαραίτητα εντελώς ξεκάθαρα. Πχ ο μπαμπούλας στην ντουλάπα (το άγνωστο) μπορεί να γίνει σε ένα έργο από τον τύπο που σε παρακολουθεί στην πόλη κι εξαφανίζεται κι εμφανίζεται στα καλά καθούμενα (με μια καλή προσπάθεια, μπορείς να περάσεις ακριβώς το συναίσθημα του μπαμπούλα στην ντουλάπα και μάλιστα με τον ήρωά σου μεσα σ'ένα πλήθος να νιώθει μόνος και αβοήθητος!), μέχρι την σκιά στο δάσος. Και τα δύο βασίζονται στον ίδιο φόβο, παρόλο που διαδραματίζονται σε διαφορετικό σκηνικό.

Δεν συμφωνώ απλά πως πρέπει να είναι γνώριμο το σκηνικό, γι α να είναι επιτυχημένη η ιστορία, αλλά θεωρώ πως πρέπει να είναι γνώριμος κι ο φόβος ο συγκεκριμένος στον συγγραφέα, για να τον αναπτύξει τόσο καλά, ώστε να τον αναγνωρίσουν ομοιοπαθούντες!

Προσωπικά, έχω παιδικές εμπειρίες (και λίγο μεγαλύτερης ηλικίας) φόβου και στην επαρχία (στο χωριό μου) και στην πόλη. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι όλες είχαν να κάνουν με κλειστούς χώρους, συγκεκριμένους θορύβους και σκοτάδι. Οπότε για τον ίδιο φόβο θα μιλούσα αν έγραφα γι'αυτό, είτε το τοποθετούσα στο 'τρομακτικό' και θεοσκότεινο (πίσσα) παιδικό μου δωμάτιο στο χωριό, με το μεγάλο παράθυρο με πατζούρια, που άκουγα ό,τι μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους απ'έξω, είτε το τοποθετούσα στο 'τρομακτικό' πιο άνετο δωμάτιο σε ξενοδοχείο μεγάλης πόλης, που ξύπνησα ένα βράδυ κι είχε καεί το φως νυχτός, και για κάποιον λόγο (μάλλον η περασμένη ώρα) δεν άκουγα απολύτως τίποτα από τον έξω πολυσύχναστο κατά τ'άλλα δρόμο.

Και τίποτα πιο τρομακτικό δεν υπάρχει από τον ίδιο τον άνθρωπο, ειδικά τον συνηθισμένο και αγαπημένο σου άνθρωπο που ξαφνικά τον βλέπεις ν'αλλάζει χαρακτήρα και να μεταμορφώνεται (για οποιονδήποτε λόγο) σ''ενα τέρας (ως προσωπικότητα) που φοβάσαι γι'αυτά που μπορεί να κάνει στον εαυτό του και εσένα.

Ο τρόμος τελικά έχει δύναμη ανάλογα με την πένα του συγγραφέα. Δεν γίνεται λιγότερο ή περισσότερο 'τρομακτικός' από το σκηνικό. Αυτό το πιστεύω ακράδαντα! Τρόμο μπορείς να παρουσιάσεις και σ'ένα λούνα παρκ (αν έχεις τα @@)