aScannerDarkly Posted June 2, 2009 Share Posted June 2, 2009 (edited) Αριθμός Λέξεων: 900 Αυτό το κείμενο χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Greece . zdzislaw.doc Edited September 4, 2010 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted June 3, 2009 Share Posted June 3, 2009 Η τρομολαγνία καλά κρατεί ακόμα βλέπω. Με λίγες μετατροπές (πιο μακάβριες περιγραφές) ουσιαστικά η ιστορία είναι τρόμου. Γιατί ούτε το παιδί κατάλαβα τι είναι, ούτε ο γέρος που σέρνεται, ούτε οι υπόλοιποι γύρω του, ούτε η πυραμίδα. Υποθέτω ότι έχει να κάνει με τον θάνατο και συνεχίζω να νοιώθω down μετά από τόσες ιστορίες τρόμου. Ήθελες να με κάνεις να νοιώσω άσχημα; Το κατάφερες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted June 3, 2009 Share Posted June 3, 2009 Μπορώ να πώ ότι με τράβηξε από την πρώτη πρόταση και με κράτησε σε διέγερση μέχρι και το τέλος. Ο τρόπος με τον οποίο δίνεις τις πληροφορίες γαι την έρημο, τους υπόλοιπους περαστικούς και τον τελικό τους σκοπό είναι πραγματικά πολύ καλός. Και φυσικά η ατμόσφαιρα που δημιουργείς είναι και πάλι εξαιρετικά επιτυχημένη. Στα μείον για μένα, ότι δεν κατάλαβα που θέλεις να το πάς. Ομολογώ ότι μέχρι τις τελευταίες γραμμές ένοιωθα μια ανατριχίλα στην σκέψη ότι το παιδί είναι η παιδική μας ηλικία και η έρημος, η πορεία μας μέχρι τα γηρατειά. Δυστυχώς, για μένα, δεν φάνηκε να καταλήγει εκεί η ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted June 3, 2009 Share Posted June 3, 2009 Τι δεν κατάλαβα: τον τίτλο, το παιδί, τη φύση του κόσμου... σχεδόν τίποτα Τι ένοιωσα: πένθος, θλίψη, παραίτηση και στο τέλος μια στάλα ελπίδας Νιώθω δυσάρεστα. Όχι μόνο από την έλλειψη νοήματος (μέσα μου) αλλά και από τις σκούρες περιγραφές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alchemist Posted June 3, 2009 Share Posted June 3, 2009 Το κείμενό σου έχει μια λυρική μελαγχολική χροιά που μας αγκαλιάζει από την πρώτη στιγμή. Η γλώσσα που χρησιμοποιείς είναι άψογη. Σαν ιστορία ποιητικού ύφους παίρνει άριστα. Σαν ιστορία αφήγησης όμως χάνεται μέσα σε μια διάχυτη ασάφεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted June 3, 2009 Share Posted June 3, 2009 Zdzisław Beksiński @ google: Πολωνός υπερρεαλιστής ζωγράφος, γλύπτης και συγγραφέας. Αντλούσε θέματα από ένα μετααποκαλυπτικό περιβάλλον. Η ασάφεια είναι ο τρόπος και το μέσο μιας ιδιότυπης καλλιτεχνικής - επικοινωνιακής τεχνοτροπίας; Ζήτημα επομένως μιας εντελώς προσωπικής θέασης; (Πάρτο όπως γουστάρεις , φίλε αναγνώστη; Βάλε τα προσωπικά σου βιώματα και τις παραστάσεις, κάνε τους δικούς σου συνειρμούς και τις συνδέσεις, προσπάθησε να συμπεριλάβεις και την κατανόηση της οπτικής του γράφοντος και αυτό είναι;) Κι' έτσι στέκει πολύ καλά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 3, 2009 Author Share Posted June 3, 2009 Zdzisław Beksiński @ google:Πολωνός υπερρεαλιστής ζωγράφος, γλύπτης και συγγραφέας. Αντλούσε θέματα από ένα μετααποκαλυπτικό περιβάλλον. Η ασάφεια είναι ο τρόπος και το μέσο μιας ιδιότυπης καλλιτεχνικής - επικοινωνιακής τεχνοτροπίας; Ζήτημα επομένως μιας εντελώς προσωπικής θέασης; (Πάρτο όπως γουστάρεις , φίλε αναγνώστη; Βάλε τα προσωπικά σου βιώματα και τις παραστάσεις, κάνε τους δικούς σου συνειρμούς και τις συνδέσεις, προσπάθησε να συμπεριλάβεις και την κατανόηση της οπτικής του γράφοντος και αυτό είναι;) Κι' έτσι στέκει πολύ καλά. Χεχε ακριβώς Πυθαρίωνα. Το βρήκες Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted June 3, 2009 Share Posted June 3, 2009 Δηλαδή "γράφω ακαταλαβίστικα και να σας αφήνω να φαντάζεστε ότι θέλετε". Εξτριμ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted June 3, 2009 Share Posted June 3, 2009 Mε αφησε λιγο ... στον τοπο η ιστορια Ξερεις "τι θελει να πει ο ποιητης"; Καλογραμμενη φυσικα, προκαλει μια αισθηση θλίψης και απώλειας. Ομως δεν εχει ουτε την "λυτρωση" που περιμενει κανεις ούτε και την "κορύφωση" ή έστω την ξεκάθαρη παρουσίαση του κακού ή του φανταστικού που παραμονεύει. Οπως το ειπε ο Πυθαρίων κάτι κατάφερα να σκαμπάσω κι εγω απο την ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 3, 2009 Share Posted June 3, 2009 Με αιχμαλώτισε από την πρώτη μέχρι την τελευταία φράση. Το συναίσθημα τις αδρεναλίνης καθώς αντιλαμβανόμουν πως πλησιάζω στο τέλος («Τώρα θα μάθω – Τώρα θα μάθω – Τώρα θα μάθω…») ήταν μια απίστευτη μαστούρα! Εγώ είδα τον αφηγητή μέσα σε ένα στεγνό ενυδρείο μέσα σε κάποιο δωμάτιο. Το αγόρι, λόγω της ακινησίας του, φαντάστηκα πως ανήκε σε αφίσα που ήταν κολλημένη στον τοίχο πάνω από το ενυδρείο. Η εναλλαγή μέρας και νύχτας είχε να κάνει με το σβήσιμο των φώτων του δωματίου. Το μόνο που δεν μπορούσα να εξηγήσω βέβαια ήταν η φύση του αφηγητή και των άλλων. Έχω μια απορία όμως. (Είναι παλιά απορία και σχετίζεται με την αντιπάθεια μου προς τον Ντέιβιντ Λιντς.) Σαν σεναριογράφος και συγγραφέας όταν γράφω μια ιστορία μέλημα μου είναι να γίνομαι κατανοητός και να κλείνω, το κατά δύναμη, κάθε σεναριακή ή νοητική «τρύπα» που μπορεί να δημιουργηθεί στην εξέλιξη της πλοκής. Πολλές ιδέες για διηγήματα, κάθε είδους, τις απορρίπτω αν έχουν μόνο δυνατές εικόνες αλλά δεν βγάζουν νόημα. Μπορεί να στήσω π.χ. ένα αστυνομικό μυστήριο με το πιο ανεξιχνίαστο έγκλημα, και επειδή ακριβώς δεν έχω βρει ούτε εγώ μια λογική λύση, να μην το γράψω ποτέ. Σε πιο στάδιο αποφασίζει κανείς να κάνει πράξη την «ασάφεια» ως άλλη καλλιτεχνική επικοινωνία; Έχει σχέση με το ανωτέρω σκεπτικό μου; Δηλαδή είναι έγκυρο ή άκυρο όταν κάποιος συγγραφέας βγάζει στο κλαρί το έργο του, που δεν μπορεί να το τελειώσει, βαφτίζοντας το…σουρεαλιστικό; Δείχνει επιτηδευμένο; Ο αληθινός καλλιτέχνης πρέπει – από το κέντρο της ψυχής του – να σκέφτεται, να πλάθει και να ολοκληρώνει με ασάφεια; Είναι όντως η «ασάφεια» πάντοτε γνήσια; Δεν είναι ποτέ άλλοθι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted June 3, 2009 Share Posted June 3, 2009 ''Είναι όντως η «ασάφεια» πάντοτε γνήσια; Δεν είναι ποτέ άλλοθι;'' (DinoHajiyorgi) Λατρεύω τη ζωγραφική και ζωγραφίζω. Ήμουν δύσπιστος κάποτε για την αυθεντία του Πικάσο, μέχρι που είδα τους πίνακες και τα σκίτσα των πρώτων περιόδων του. Ναι, είπα μετά. Ο άνθρωπος δικαιούται να ασυδοτεί. Να εκφράζεται μέσα από μια ιδιάζουσα παρανοϊκή οπτική. Έστω κι αν ποτέ δεν την αποδέχτηκα σαν κομμάτι της προσωπικής μου αισθητικής, έπαψα να αναρωτιέμαι αν ήταν άλλοθι. Νομίζω, DinoHajiyorgi ότι κανένας μας δεν είναι εύκολο να δεχτεί την ''a priori'' αυθεντικότητα κάποιου στοιχείου αν δεν αγγίζει είτε το δικό του βιωματικό πεδίο, είτε το σύστημα γνώσης και επιλογών του. Ή αν δεν του προσφέρονται ικανά πειστήρια. Όλα τίθενται υπό κρίση και κριτική. Πολύ περισσότερο όταν ζούμε σ' έναν κόσμο, όπου έχουμε αντιληφθεί πως ενίοτε (αν όχι συχνά) μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ή μας επιβάλλουν τεχνητές αξίες. Είμαι σίγουρος (για να μην καταχρώμαι το topic του aScannerDarkly), ότι δεν αναφέρεσαι στο συγκεκριμένο διήγημα, αλλά αναρωτιέσαι γενικώς. Αυτό θα μπορούσαμε κάπου αλλού να το συζητήσουμε. Για το παρόν κομμάτι, θα ήθελα να συμπληρώσω, πως το δέχτηκα σαν αυθεντικό, αναγνώρισα αρκετά στοιχεία καταστάσεων και συναισθημάτων που ''μίλησαν'' στην ψυχή και στο νου μου και ακόμα το επεξεργάζομαι. Γνωρίζοντας τον aScannerDarkly μέσα από τις αναρτήσεις του στο forum, αποδέχτηκα αβίαστα την πρόκλησή του, που με εξιτάρησε. Μπορεί να μην ακολουθεί μια κλασσικά εκτελεσμένη συνταγή, δεν παύει όμως να είναι συναρπαστικό και να μεταφέρει μια φόρτιση με μοναδικό τρόπο. Υποτίθεται πως σ' αυτό στοχεύουν όλα τα παρόμοιου στυλ καλλιτεχνικά (όχι μόνο λογοτεχνικά) έργα. Να διευρύνουν ορίζοντες και να προσφέρουν προοπτική. Μπράβο, φίλε aScannerDarkly. Για μένα, το πέτυχες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted June 3, 2009 Share Posted June 3, 2009 (edited) Μαγικό και μαγευτικό. Το σύμπαν του είναι πλήρες και συνεπές. Ο αφηγητής αυτά ξέρει, αυτά ζει. Αν αυτός δεν έχει παραπάνω εξηγήσεις, εμείς γιατί να τις απαιτούμε; (ίσως ήθελε λίγο παραπάνω προσοχή στις συμβάσεις του προφορικού λόγου, πάντως) Edited June 3, 2009 by Electroscribe Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 4, 2009 Share Posted June 4, 2009 [...] Το σύμπαν του είναι πλήρες και συνεπές. [...] Εμμμ, κοίτα, όλα τα άλλα είναι φυσικά θέμα γούστου, αλλά αυτό φοβάμαι πως όχι. Δηλαδή όχι πως είναι κακό να γράψεις για ένα σύμπαν μη πλήρες και ασυνεπές (αν έχεις καταφέρεις να το κάνεις καλά) αλλά το συγκεκριμένο σύμπαν μόνο πλήρες και συνεπές δεν ήταν. Και επαναλαμβάνω ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητά του έργου γενικότερα. Υ.Γ. Χώρια που ακούω ξεκάθαρα το τρίξιμο απ' τα κόκκαλα του Γκέντελ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 5, 2009 Author Share Posted June 5, 2009 Η γνώμη μου είναι πολύ απλά ότι αν πλασάρεις κάτι ασαφές και ημιτελές επειδή απλά και μόνο δεν μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο, μπας και τσιμπήσει κανείς, θα φανεί. Άλλωστε δεν είναι μια συνταγή πανάκεια. ΠΧ, το αστυνομικό που λέει ο Ντίνος, δε θα είχε νόημα να γραφεί όντως, γιατί χάνει στην ουσία του ως αστυνομικό. Γενικότερα, νομίζω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, ένα λογοτεχνικό ή μη έργο, αυτό το σκοπό έχει (νομίζω): Να δημιουργήσει σκέψεις και συναισθήματα στον αναγνώστη, αφήνοντάς του και μία "ελευθερία κινήσεων". Αλλιώς θα ήταν ένα δοκίμιο ή άρθρο στην εφημερίδα, ή επιστημονική εργασία. Εδώ είναι ίσως μία ακραία μορφή αυτού του πράγματος. (Μη νομίσετε ότι όλα αυτά τα γράφω αμυνόμενος, γιατί το ξέρω ότι δεν με κατηγόρησε κανείς. Απλά έχει ενδιαφέρον η συζήτηση). ΥΓ: Για τον Kurt Gödel λέμε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 5, 2009 Share Posted June 5, 2009 (edited) ΥΓ: Για τον Kurt Gödel λέμε; Ναι, και 1) Φυσικά ήταν για πλάκα αφού εδώ δεν έχουμε μαθηματικά αλλά λογοτεχνία. Όμως δεν κατάφερα ν' αντισταθώ στην αναφορά της πληρότητας και της συνέπειας. 2) Και πώς ακριβώς είπαμε ότι βρήκες και πληκτρολόγησες τα umlaut? (Αν δηλαδή θυμάμαι και τα γράφω σωστά.) Edit: Κοίτα, ούτε με Reply δεν μου βγήκαν! Edited June 5, 2009 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 5, 2009 Author Share Posted June 5, 2009 Ναι, Umlaut τα λένε. Κατέφυγα σε ένα φτηνό κόλπο. Έκανα copy το όνομα από τη wikipedia. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted June 5, 2009 Share Posted June 5, 2009 Γενικότερα, νομίζω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, ένα λογοτεχνικό ή μη έργο, αυτό το σκοπό έχει (νομίζω): Να δημιουργήσει σκέψεις και συναισθήματα στον αναγνώστη, αφήνοντάς του και μία "ελευθερία κινήσεων". Αλλιώς θα ήταν ένα δοκίμιο ή άρθρο στην εφημερίδα, ή επιστημονική εργασία. Εδώ είναι ίσως μία ακραία μορφή αυτού του πράγματος. (Μη νομίσετε ότι όλα αυτά τα γράφω αμυνόμενος, γιατί το ξέρω ότι δεν με κατηγόρησε κανείς. Απλά έχει ενδιαφέρον η συζήτηση). Δεν ήθελα να επεκταθώ αλλά αφού σου αρέσει η συζήτηση στο topic του διηγήματός σου, ας μου το επιτρέψω! Θεωρητικά ένα κείμενο δεν είναι ποτέ πλήρες ή συνεπές, πάντοτε είναι ημιτελές. Ποτέ δεν τα λέει/περιγράφει όλα. Και πάντοτε ο αναγνώστης έχει να συμπληρώσει σε αυτό τα δικά του στοιχεία (να τα προβάλει, που λένε και οι ψυχολόγοι). Πάντοτε αναρωτιόμουν, πότε ξέρει ένας καλλιτέχνης ότι το έργο του είναι "ολοκληρωμένο"; Δυστυχώς μετά από πολύ ψάξιμο έχω καταλήξει στην απάντηση "όποτε νιώσει ο ίδιος ότι είναι ολοκληρωμένο". Και λέω δυστυχώς, γιατί πολύ συχνά εγώ ως αναγνώστης/θεατής δεν έχω την ίδια άποψη, με αποτέλεσμα να επιβαρύνομαι με ένα αίσθημα ανολοκλήρωτου. Ίσως αυτό που έχει σημασία είναι πότε/εάν το κάνετε επίτηδες ως συγγραφείς και, ακόμα πιο σημαντικό, αν σας αρέσει ως αναγνώστες/θεατές! Αλλά αυτά τα ερωτήματα αξίζουν ένα δικό τους topic! Any volunteers? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted June 5, 2009 Share Posted June 5, 2009 Πάντοτε αναρωτιόμουν, πότε ξέρει ένας καλλιτέχνης ότι το έργο του είναι "ολοκληρωμένο"; Δυστυχώς μετά από πολύ ψάξιμο έχω καταλήξει στην απάντηση "όποτε νιώσει ο ίδιος ότι είναι ολοκληρωμένο". Και λέω δυστυχώς, γιατί πολύ συχνά εγώ ως αναγνώστης/θεατής δεν έχω την ίδια άποψη, με αποτέλεσμα να επιβαρύνομαι με ένα αίσθημα ανολοκλήρωτου. Ίσως αυτό που έχει σημασία είναι πότε/εάν το κάνετε επίτηδες ως συγγραφείς και, ακόμα πιο σημαντικό, αν σας αρέσει ως αναγνώστες/θεατές! Αλλά αυτά τα ερωτήματα αξίζουν ένα δικό τους topic! Any volunteers? Μου αρέσει σαν τόπικ αυτό. Ας το κάνουμε, γιατί όχι; Θα βγούνε ωραία καλούδια και συμβουλές. Και όχι, δε βρίσκω την παρόν ιστορία ολοκληρωμένη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 6, 2009 Share Posted June 6, 2009 Μια χαρά, δηλαδή μαυρίλα και θλίψη. Θα έπαιρνα όρκο, πως (θέλει τόνο αυτό;) την ώρα που το διάβαζα, είδα τα λουλούδια σε ένα βάζο δίπλα μου να χάνουν λίγο από το χρώμα τους. Thumbs up! Λόγω της χαοτικής του ατμόσφαιρας, σκέφτομαι ότι το κείμενο θα μπορούσε να είναι και μεγαλύτερο... πολύ μεγαλύτερο. Θέλω να πω, πως θα ήταν ένα πραγματικό ταξίδι στην απόγνωση, αν η ιστορία μού έπαιρνε μισή ή μία ώρα να την διαβάσω. Εντάξει όμως... και τόσο φτάνει... έρχεται και καλοκαίρι και δε λέει να πήξουμε στη darkiλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 12, 2009 Share Posted June 12, 2009 Διαβάζοντας το κείμενο - το οποίο να πω κατ' αρχήν ότι μου άρεσε - σχημάτισα μια περίεργη εικόνα. Ο ήρωας είναι ένα μικρό πιόνι, που βρίσκεται παρατημένο κάπου σ' ένα παιδικό δωμάτιο, ανάμεσα σε άλλα παραπεταμένα, φθαρμένα παιχνίδια. Κι εγώ υπέθεσα ότι το αγόρι ήταν μια αφίσα, όπως είπε και ο Ντίνος ή το κάδρο ενός παιδιού. Θα μου πει κανείς σίγουρα ότι τα παρακάτω ...με τα ραμμένα στόματά τους, τα πληγιασμένα φαλακρά τους κεφάλια, ή με τα πλευρά να πετάγονται κάτω από το σχισμένο τους δέρμα, τα τεράστια κόκκινα, αβλέφαρά τους μάτια... μόνο για παιδικά δεν ακούγονται, αλλά και πάλι, θυμάμαι πόσο τρομακτικά μου φαίνονταν κάποια από τα παιχνίδια μου όταν χάλαγαν, πόσο απαίσιες ήταν οι κούκλες με τα βγαλμένα μάτια ή τα πλαστικά κρανία που άρχιζαν να διακρίνονται όταν έφευγαν τα μαλλιά. Ήταν πραγματικά μικρά τερατάκια που φοβόμουνα να τα βλέπω και τα έκρυβα. Φαντάστηκα λοιπόν όλο αυτό τον παιδικό μου φόβο με μια αλλαγή κλίμακας - κάθε χαλασμένο παιχνίδι βρίσκεται περίπου στην ίδια κλίμακα. Έτσι το φαράγγι έγινε ένα πέρασμα ανάμεσα σε έπιπλα και πάει λέγοντας. Στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι υπήρχε κάποια ασάφεια. ΟΚ, δε μιλάω για αληθοφάνεια και για το πώς ζωντάνεψε και τι έκανε το παιχνίδι, αλλά πραγματικά ξαφνιάστηκα που δεν το είδε κανένας έτσι (και που δεν εννοούσε αυτό ο συγγραφέας). Ήμουνα τόσο σίγουρη πως η ερμηνεία που έδινα στο κείμενο ήταν η σωστή! Φαίνεται ότι είμαι υπερβολικά μαθημένη να επιμένω σε στιβαρά σημεία αναφοράς πίσω από τις αφηγήσεις... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 12, 2009 Author Share Posted June 12, 2009 ομολογώ ότι δεν είχα τίποτα τέτοιο στο μυαλό μου, αλλά η εικόνα που σχημάτισες είναι απλά καταπληκτική. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 12, 2009 Share Posted June 12, 2009 Δεν το βρήκα ούτε θλιβερό, ούτε τρομακτικό. Το βρήκα υπέροχο. Η γραφή τόσο ταιριαστή, καθόλου δήθεν, καθόλου φτιαγμένη για να εντυπωσιάσει και οι εικόνες του πραγματικά σουρεαλιστικές αλλά με συνοχή, δεν ήταν μια σειρά από ανούσιους παραλογισμούς (αυτό θα ήταν δήθεν). Υπέροχο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted June 14, 2009 Share Posted June 14, 2009 Επάνω στον ενθουσιασμό του, ο Electroscribe έδωσε το έναυσμα για μια συζήτηση περί πληρότητας και συνέπειας: άστοχη, μιας και το εν λόγω θεώρημα αυστηρώς αφορά κλειστά λογικά συστήματα. Όσον αφορά το κείμενο καθαυτό, δεν είναι ιστορία. Είναι η περιγραφή ενός πίνακα, στατική απεικόνιση μορφών που η κίνηση που παρουσιάζουν είναι φαινομενική. Δεν συνιστά ιστορία η περιγραφή ενός τροχού γύρω από τον άξονά του, ακριβώς γιατί η κίνηση αυτή είναι επαναλαμβανόμενη και αμετάβατη, χωρίς έναν ιμάντα ή οδοντωτό τροχό που να την μεταδίδει σε μια ευρύτερη διάταξη. Στο κείμενο, ο αφηγητής-ήρωας προφανώς επαναλαμβάνει σκέψεις και διαθέσεις άλλων που, όπως αυτός, κάποτε διέσχισαν την πεδιάδα, είδαν τα σώματά τους να φθείρονται κι αγκάλιασαν πέτρινες στήλες, στην προσπάθειά τους να φτάσουν στο Παιδί. Με αυτή την έννοια, η (ψευδο-)αφήγηση συνιστά τη λογοτεχνική διατύπωση ενός νόμου. Το τι είναι το παιδί και η πεδιάδα είναι ζητήματα που αφορούν καθένα αναγνώστη προσωπικά. Σε αυτούς εναπόκειται να ξεκλειδώσουν τα σύμβολα, να φέρουν το κείμενο στα μέτρα της ζωής και των εμπειριών τους, ώστε να του δώσουν νόημα. Κάποτε κι ο ίδιος είχα βρεθεί σε παρόμοια θέση, να καλούμαι να εξηγήσω τι είναι το Παιδί και ποια συμφορά έπεσε στο κεφάλι των κατοίκων της πεδιάδας. Κανένας αναγνώστης δεν είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται όπως ο συγγραφέας, όπως κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να στίψει το κεφάλι του για να βρει νόημα. Δεν είναι όλα τέχνη, όπως δεν είναι όλη η τέχνη για όλους. Είναι όμως αναγκαίο ο συγγραφέας να ξέρει τι είναι αυτό που έχει στο κεφάλι του. Όταν συμβαίνει αυτό, αποτελεί από μόνο του μια ελπίδα και μια υπόρρητη υπόσχεση ότι ο αναγνώστης (που θα μπει στον κόπο) θα καταλάβει. Ανεξάρτητα από τη λογοτεχνική δεινότητα του συγγραφέα, κείμενα αυτού του είδους συνιστούν πρόκληση ανάλογη με εκείνη ενός λαβύρινθου: "Δεν υπάρχει διέξοδος για εκείνον που δεν τόλμησε να μπει". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.