dagoncult Posted June 10, 2009 Share Posted June 10, 2009 (edited) Όνομα Συγγραφέα: dagoncult Είδος: Τρόμου Βία: Όχι Σεξ: Όχι Αριθμός Λέξεων: 5349 Αυτοτελής: Ναι Σχόλια: Αυτή είναι η δεύτερη ιστορία που postάρω. Γράφτηκε μετά τη διύληση (μέσα από τα δικά μου φίλτρα) των παρατηρήσεων που έγιναν για την πρώτη ιστορία που ανέβασα (Status Epilepticus), καθώς και την ανάγνωση διαφόρων ιστοριών του forum και των σχολίων που τις ακολουθούν. Ελπίζω να σας τρομάξει. άτιτλο «Οι εμπειρίες είναι δύσκολο να αναλυθούν. Για αυτό χρειάζεται να ψάξουμε στις σκοτεινότερες γωνιές, εκεί που όλοι μας βεβαιώνουν πως δεν υπάρχει τίποτα και να αντλήσουμε το κουράγιο να σπάσουμε τις προκαταλήψεις της εποχής μας, αν επιθυμούμε να διευρύνουμε τη βάση της κατανόησής μας για τη φύση.» Carl Gustav Jung Φοβάμαι. Δεν έχω ξαναφοβηθεί ποτέ τόσο πολύ. Νιώθω τα νεύρα μου να τεντώνονται στα όριά τους και τα χέρια μου να τρέμουν, καθώς οι αρθρώσεις των δαχτύλων μου ασπρίζουν από τη δύναμη με την οποία σφίγγω τα μπράτσα της καρέκλας μου. Μπορώ να νιώσω τα ρίγη να με διαπερνούν ολόκληρο. Με προστάζουν να κινηθώ. Όμως εγώ δε θα σηκωθώ από τη θέση μου. Θα μείνω εδώ... να κοιτάζω την καταδίκη μου... και να σκέφτομαι... Συλλογίζομαι τις πιθανότητες... τα μονοπάτια της ζωής, τους κύκλους της... και τις αναταράξεις που επιφυλάσσει για τα ανθρώπινα πλάσματα. Αφελείς... ανόητοι... υποκείμενοι. Σκέφτομαι τη μοίρα και τη ζυγαριά στην οποία θα ακουμπήσουμε τα σφάλματά μας όταν έρθει η ώρα της κρίσης. Και δε θέλω να σηκωθώ από την καρέκλα μου... προτιμώ να μείνω εδώ και να βυθιστώ σιγά-σιγά στην ψυχική υστερία και τα αδιέξοδα του πνεύματος. Γιατί η λογική έχει ήδη αποχωρήσει από το προσκήνιο και εγώ μαρτυράω μόνος, πασχίζοντας να συγκρατήσω τα τελευταία ψήγματά της που έχουν απομείνει. Ίσως και να καταφέρω να πεθάνω εδώ... το ελπίζω... αλλίως θα πρέπει να κάνω αυτό που αναβάλλω τόσες ώρες τώρα. Και τότε θα πρέπει να κλείσει ο κύκλος... και φοβάμαι... Μοιάζει σαν να είναι όλα μέρος ενός μεγάλου αλυσιδωτού πλέγματος, που επιβάλλεται κυριαρχικά διαπερνώντας μας... συνδέοντάς μας... δρώντας πάνω μας με τρόπους ακατανόητους, όμως βέβαιους και οριστικούς. Και έτσι κλείνουν οι κύκλοι, για να σχηματίσουν τους κρίκους των αλυσίδων αυτού του καταραμένου πλέγματος, που τώρα το νιώθω να κυματίζει και να με καλεί με απόκοσμες μεθόδους να γίνω μέρος του για πάντα. Να σχηματίσω το νέο κόμβο, που ο ίδιος άρχισα να δημιουργώ πριν χρόνια... να κλείσω τον κύκλο. Η τρέλλα θα φάνταζε σαν σωτηρία, όμως δεν μπορώ να ελπίζω άλλο σε δαύτην. Όχι πια... όχι αυτή τη φορά... Έχω κάνει πολλά∙ όπως όλοι. Επηρέασα, παρενέβηκα, έδρασα. Ακόμα και τώρα όμως, σ΄ αυτήν την ύστατη ώρα, υπάρχουν στιγμές που πραγματικά πιστεύω πως δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά που έπραξα εγώ και αυτά που οι υπόλοιποι αποδέχονται για τους εαυτούς τους ως φυσιολογικά. Το κίνητρο ήταν το ίδιο∙ να βρω τη δύναμη να ωφελήσω τον εαυτό μου. Να ζήσω τη ζωή μου νικώντας τους φόβους μου, λαμβάνοντας τις δικές μου αποφάσεις. Να νιώσω μοναδικός μέσα από τις πράξεις μου και να προοδεύσω χάρη σ’ αυτές. Έκανα την πρώτη μου παρέμβαση πριν από δεκαπέντε χρόνια, όταν η νιότη μου ήταν ακόμα στην άνθησή της. Δεν ήταν κάτι που πίστευα πως θα με επηρέαζε τόσο∙ τουλάχιστον όχι στον βαθμό που συνειδητοποίησα έπειτα. Είχα μόλις τελειώσει τις σπουδές μου και ένιωθα ότι αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να πάρω μια απόφαση για το μέλλον μου. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω με τη ζωή μου και έτσι παρέμενα στο πατρικό μου με φοβισμένη αναποφασιστικότητα, ακούγοντας τους δικούς μου να κρυφοσυζητούν για μένα με έκδηλη ανησυχία. Πάντα οι γονείς ανησυχούν. Ασταμάτητα έχουν τη σκέψη τους στραμμένη στα πολύτιμα βλαστάρια τους, με μια μονιμότητα απαιτητική, που ίσως δεν επιφέρει μόνο θετικά αποτελέσματα. Σχεδόν έβλεπα το χρόνο να γλιστράει μέσα από τα χέρια μου, καθώς οι βδομάδες περνούσαν και εγώ ήμουν παγιδευμένος εκεί, στο σπίτι των γονιών μου, αδυνατώντας να βρω την κατεύθυνση προς στην οποία έδειχνε η δικιά μου εσωτερική πυξίδα. Τότε γνώρισα τον Σ. Δε γίναμε ποτέ φίλοι. Ήμασταν απλά δύο γνωστοί∙ δυο συνομήλικοι που οι παρέες τους τούς έφερναν σε επαφή αραιά και πού. Ήταν αυτό που θα αποκαλούσαμε «ψημένο» παιδί. Ίσως περισσότερο ψημένο απ’ ότι θα έπρεπε. Σύντομα έμαθα πως ορισμένες από τις δραστηριότητές του ξέφευγαν ολοσδιόλου από τα αποδεκτά όρια. Οι κουβέντες για την καταστροφική του έξη προς το αλκοόλ και για τα ποσά που έχανε εξαιτίας της μανίας του με το τζόγο που τον χαρακτήριζε, έδιναν κι έπαιρναν όποτε το όνομά του αναφερόταν σε κάποια συζήτηση. Καθώς φαίνεται, όλοι γνώριζαν για τα προβλήματά του εκτός από τους δικούς του, τους οποίους, από φόβο ή αγάπη, κρατούσε σε μια θολή άγνοια σχετικά με τη ζωή του. Οπωσδήποτε, οι προβλέψεις για το μέλλον του φάνταζαν δυσοίωνες, εκτός αν έβρισκε έναν τρόπο να απαλλαγεί από αυτές του τις συνήθειες. Δεν ξέρω πότε ακριβώς αποφάσισα να παρέμβω, αλλά θυμάμαι ότι η σκέψη τριγύριζε στο μυαλό μου αρκετό καιρό. Είμαι δε βέβαιος, ότι εκείνη την εποχή δε διέκρινα απολύτως καμία σύνδεση ανάμεσα στην κατάστασή μου και σ’ αυτό που έκανα στον Σ. ή για τον Σ.. Η αίσθηση ότι από μία πλευρά αυτή ήταν μια προσφορά βοήθειας, αν και παρούσα, ωστόσο δεν αποτελούσε για μένα κινητοποιό δύναμη και αυτό ήταν κάτι που γνώριζα βαθιά μέσα μου. Ήξερα ότι αυτό που θα έκανα, κατά κάποιον τρόπο είχε τις ρίζες του αλλού. Μου πήρε καιρό μέχρι να βρω την απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Το μόνο που έβλεπα τότε, ήταν ότι όσο η παραμονή μου στη στασιμότητα αύξανε μέσα μου τους φόβους και τις αμφιβολίες μου και με έκανε αδύναμο να αναλάβω δράση ώστε να ξεφύγω από τον βάλτο της αδράνειας που με κρατούσε, τόσο η αρχική ιδέα για την παρέμβαση γιγαντωνόταν, ώσπου εξελίχθηκε σε ένα αλλόκοτο είδος επιτακτικής ανάγκης. Πλέον, πιστεύω ότι ως τον καιρό που άρχισα να τον παρακολουθώ, η ψυχική ένταση σε καθένα από τα δύο αυτά ζητήματα ξεχωριστά είχε φτάσει σε οριακό σημείο, με μια διαδικασία που έδειχνε να προχωρά ταυτόχρονα, αν και, όπως ανέφερα πριν, τότε δεν καταλάβαινα ότι προχωρούσε και αλληλένδετα. Τον παρακολούθησα με κάθε μυστικότητα και ήμουν παρών σε πολλές από τις καταχρήσεις του. Βρέθηκα σε απόμακρα τραπέζια χαρτοπαιχτικών λεσχών και ανακατεύτηκα με το πλήθος των ύποπτων φυσιογνωμιών που συναντά κανείς σε σκοτεινά, απόμερα σοκάκια, να μαζεύονται γύρω από σκυμμένες μορφές που κουδουνίζουν με λαχτάρα τα ζάρια στα χέρια τους, ελπίζοντας σε ένα χαμόγελο της τύχης. Είδα την ανάγκη στα μάτια του και είδα και την απόγνωση. Και ύστερα, τον ακολούθησα σ’ αυτές τις άλλες νύχτες του, όταν το φτηνό οινόπνευμα τού έκοβε τα γόνατα και τον έκανε να μην αναγνωρίζει κανέναν μέσα στο μεθύσι του. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες, αν και, για τούτο, χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλο μου το θάρρος, γνωρίζοντας τον κίνδυνο που διέτρεχα αν η πράξη μου γινόταν αντιληπτή σε τέτοια μέρη και από τέτοιου είδους ανθρώπους. Όταν έκρινα ότι είχα συγκεντρώσει αρκετό υλικό, προχώρησα στο δεύτερο βήμα του σχεδίου μου. Αφού εντόπισα την οικία των δικών του, έγραψα ένα αναλυτικό ανώνυμο γράμμα που παρουσίαζε τα παραστρατήματα του Σ. με γλαφυρότητα και το έβαλα μαζί με τις φωτογραφίες σε έναν μεγάλο ασπρόμαυρο φάκελο, τον οποίο και ταχυδρόμησα στους δυστυχισμένους γονείς. Τους ενημέρωσα πως ήμουν φίλος του γιου τους και πως ποτέ και για κανένα λόγο δε θα έπρεπε να του μιλήσουν για το γράμμα μου. Είναι περιτό να αναφέρω τις αμφιβολίες που με βασάνιζαν καθ’ όλη τη διάρκεια του εγχειρήματος. Ένιωθα ένοχος – και πώς θα μπορούσε να ισχύει διαφορετικά; - και έλεγα μέσα μου ότι αυτή η πράξη ήταν το λιγότερο βδελυρή. Καταχρόμουν ολόκληρο τον τρόπο ζωής ενός ατόμου - για να μην αναφερθώ στους δυο γονείς - στο όνομα μιας ακατανίκητης επιθυμίας με απροσδιόριστα αίτια και δίχως κανένα φανερό κίνητρο. Κανείς, μπορεί να βοηθήσει, αλλά ακόμα και αυτή η φιλότιμη πράξη χάνει το νόημά της στη δική μου περίπτωση. Ήταν κάτι άλλο που με έσπρωχνε να προχωρήσω με αποφασιστικότητα ως το τέλος... κάτι που δεν δεχόταν αντιρρήσεις και που έμοιαζε να έρχεται από μέσα... Το έκανα τελικά και όταν έριξα το φάκελο στο ταχυδρομικό κουτί, ήξερα ότι είχα μόλις παρέμβει στη ζωή κάποιου άλλου... μόνιμα... επιδραστικά... Σταμάτησα να παρακολουθώ τον Σ., αλλά συνέχισα να μαθαίνω νέα του από τους κοινούς μας φίλους. Οι πληροφορίες έλεγαν ότι οι γονείς του είχαν μάθει – κανείς δεν ήξερε πώς - για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Πλήρωσαν τα χρέη του και έβαλαν σκοπό τους να τον σώσουν από τον κατήφορο του αλκοολισμού. Λίγους μήνες μετά, ο Σ. βρήκε μια τίμια εργασία και όπως συμφωνούσαν όλες οι φήμες, έδειχνε να έχει αφήσει πίσω του τις καταχρήσεις του παρελθόντος. Μια-δυο φορές μάλιστα, ύστερα από μερικά χρόνια, τον συνάντησα σε ένα φιλικό σπίτι. Έδειχνε ακμαιότατος και τα μάτια του είχαν μια ζωντάνια και μια φρεσκάδα που δύσκολα συναντάς σε ανθρώπους που είναι υποχείρια των παρορμήσεών τους. Όπως και να ‘χει... δε διεκδικώ κάποιον έπαινο για τα παραπάνω. Είμαι αρκετά συνειδητοποιημένος, ώστε να αντιλαμβάνομαι ότι από την παρέμβασή μου κι έπειτα, ο Σ. τα κατάφερε μόνος του. Και ό,τι θετικό του συνέβη, το πιστώνεται ο ίδιος και η οικογένειά του. Συγκριτικά άλλωστε, αυτό που συνέβη σε μένα, αμέσως μόλις ο αποκαλυπτικός φάκελος έφυγε από τα χέρια μου, ήταν πραγματικό θαύμα. Θυμάμαι ακόμα τη διέγερση που ένιωθα, καθώς επέστρεφα στο σπίτι από το ταχυδρομείο. Ήταν πρωτόγνωρη και ιδιαίτερα ευχάριστη, αν και οι αυτόκλητες τύψεις που τη συνόδευαν ελάττωναν κάπως την έντασή της. Μέσα σε λίγες ημέρες, η προηγούμενη ατολμία μου στα προσωπικά μου ζητήματα χάθηκε και τη θέση της πήρε μια έντονη επιθυμία για δράση. Αποφάσισα να ασχοληθώ με την οικογενειακή επιχείρηση που διατηρούσε ο πατέρας μου και ρίχτηκα με τα μούτρα στη δουλειά και με τέτοια ζέση που δεν είχα ξανασυναντήσει στον εαυτό μου. Ο χρόνος κύλησε γρήγορα, όπως γίνεται πάντα όταν κάποιος είναι δραστήριος και σταδιακά το όλο περιστατικό άρχισε να ατονεί στη μνήμη μου. Η αιχμή των αρνητικών συναισθημάτων αμβλύνθηκε, αν δεν εξαφανίστηκε και μόνο η ανάμνηση της υπέροχης ενεργητικότητας που με είχε κατακλύσει, έμεινε για να μου θυμίζει την πράξη μου. Οπωσδήποτε, σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι τα νέα για τον Σ. ήταν καλά. Δυστυχώς ή ευτυχώς, σε αυτή τη ζωή πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις. Δεν είναι δυνατόν να μείνουμε στάσιμοι, αν και ορισμένες φορές αυτό φαντάζει σαν ευλογία. Όπως θα ήταν για μένα τώρα, αν μπορούσα να μείνω σ’ αυτή την καρέκλα για πάντα και να μη χρειαστεί να σηκωθώ, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι έχω αποφασίσει. Όμως η πίεση που μου ασκείται είναι πια τεράστια... δε νομίζω ότι μπορώ να το καθυστερήσω για πολύ ακόμα... Τη Λίζα, τη γυναίκα μου, τη λάτρεψα από τον πρώτο καιρό της σχέσης μας. Ήταν αυτό που θα λέγαμε, η αδελφή ψυχή για μένα και ποτέ δεν έκανα οτιδήποτε που θα τη στενοχωρούσε. Μετά από αρκετά χρόνια που ήμασταν μαζί, άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου η ιδέα του γάμου. Το γεγονός ότι ήμουν πολέμιος του συγκεκριμένου θεσμού, έκανε την όλη κατάσταση ασφυκτική και η γνώση ότι η Λίζα θα ήθελε όσο τίποτε άλλο μια τέτοια επισημοποίηση του δεσμού μας, αύξανε το βάρος στους ώμους μου. Σχεδόν αναπάντεχα, βρέθηκα σε μία κατάσταση γνώριμη, που χρωματιζόταν από τα γκρίζα χρώματα της αβεβαιότητας και της αδράνειας. Οι μήνες άλλαζαν, ωστόσο εγώ δεν έκανα άλλο από το να καθυστερώ∙ να κερδίζω (ή να χάνω χρόνο. Καταλάβαινα ότι θα έπρεπε να κάνω το βήμα ενάντια στις πεποιθήσεις μου ή να την αφήσω να διαλέξει έναν καλύτερο δρόμο για τη ζωή της. Εδώ και καιρό εύχομαι να είχε συμβεί το δεύτερο, όπως καταριέμαι το ότι, τελικά, έγινε το πρώτο. Τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν πάει πολύ καλύτερα για την αγαπημένη μου Λίζα. Σαν μέσα σε ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται με μικρές διαφορές, στεκόμουν ξανά σε ένα από τα σημαντικά σταυροδρόμια της ζωής. Αυτή άλλωστε είναι γεμάτη από δαύτα. Άλλα μεγάλα σαν λεωφόρους και άλλα μικρά και δύσβατα, όπως το πιο στενό λαγούμι. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο Η. δεν άργησε να μου τραβήξει την προσοχή. Ήταν ένας από τους υπαλλήλους στην επιχείρηση, που πλέον είχα αναλάβει εξολοκλήρου. Πάντα μοναχικός και κακόκεφος και σπάνια του έπαιρνες πολλές κουβέντες, όμως ανάμεσα στους συναδέλφους του, οι φήμες για το άτομό του οργίαζαν. Όλοι μιλούσαν χαμηλόφωνα για τις «ιδιαίτερες» προτιμήσεις του, αν και η ταμπέλα του ομοφυλόφιλου δεν χρησιμοποιούταν ανοιχτά στις συζητήσεις τους. Από αυτά που έφταναν στ’ αυτιά μου, ο Η. φρόντιζε ώστε να μη δίνει το παραμικρό δικαίωμα σχετικά με αυτό ζήτημα, αλλά η εντύπωση ότι η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά αγνοούσαν τις νυχτερινές του διαδρομές, ήταν κάτι παραπάνω από διάχυτη. Έμοιαζε να αποτελεί το κέντρο αυτών των κουτσομπολίστικων εικασιών και σύντομα μου έγινε κάτι σαν μανία. Η σκέψη μου πετούσε μονάχη της, από τη δική μου αναβλητική διάθεση να ενωθώ με τη γυναίκα που αγαπούσα, στον Η. και τη διπλή ζωή που ζούσε. Τότε ήταν που σκέφτηκα για πρώτη φορά, ότι ίσως η παρέμβαση σήμαινε για μένα, σχεδόν όσα και για το «θύμα» μου - αν υιοθετούσα αυτό τον όρο - και ίσως ακόμα περισσότερα. Οι ενοχές και η φωνή που μου φώναζε πως αυτό που θα έκανα στον υπάλληλό μου και την οικογένειά του ήταν επαίσχυντο, αν και με βασάνισαν πάλι σε μέγιστο βαθμό, ωστόσο στην πορεία σίγησαν, καθώς ξεκίνησα να ακολουθώ με προσοχή τα βήματά του. Οι υποψίες των συναδέλφων του σύντομα επαληθεύτηκαν. Όπως φανέρωσε η έρευνά μου, ο Η. αναζητούσε συχνά την αντρική παρέα, αφήνοντας αμφίβολες εξηγήσεις στη γυναίκα του. Ίσως αυτή να τον είχε ήδη υποψιαστεί. Μολαταύτα, έμεινα έκπληκτος συνειδητοποιώντας το διχασμό που θα πρέπει να τον βασάνιζε, μεταξύ της κοινωνικής αποδοχής και της καταπιεσμένης ανάγκης του. Στ’ αλήθεια, θαύμασα το θάρρος και το κουράγιο που είχε, να φυλάει το μυστικό του τόσο καλά κρυμμένο. Μετά, έστειλα για δεύτερη φορά τον ασπρόμαυρο φάκελο. Μέσα, εκτός από ένα γράμμα στο οποίο εξηγούσα ξεκάθαρα την αλήθεια, έβαλα και πάλι μερικές φωτογραφίες, με τον Η. να βγαίνει από κακόφημα ξενοδοχεία ή να ψαρεύει με το αμάξι του συνοδούς. Μία από αυτές, τον έδειχνε να έχει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια ενός νεαρού, που έσκυβε προκλητικά στο άνοιγμα του παραθύρου του. Φυσικά, έγραψα στη γυναίκα του, που είχα βάλει ως παραλήπτη, να μην του αναφέρει τίποτα για τον τρόπο με τον οποίο της είχε αποκαλυφθεί η αλήθεια. Ο έλεγχος, η δύναμη που ένιωθα... ήταν σαν να ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Την ίδια κιόλας ημέρα, αποφάσισα να ζητήσω από τη Λίζα να γίνει γυναίκα μου. Οι αναστολές μου έσβησαν και ήξερα ακριβώς τι ήταν αυτό που επιθυμούσα. Λες και ο εαυτός μου άρχισε να μου μιλάει και να μου εκμυστηρεύεται τις βαθύτερες επιθυμίες του. Και η φωνή του τώρα ερχόταν κρυστάλλινη και διαυγής, ενώ όλο αυτό τον καιρό την άκουγα αλλοιωμένη πίσω από τα παράσιτα που δημιουργούσαν οι φόβοι και οι ανασφάλειές μου. Η Λίζα, όπως περίμενα, δέχτηκε με ενθουσιασμό την πρότασή μου. Όσο για τον Η., το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι τουλάχιστον τον πρώτο καιρό, η συμπεριφορά του παρέμεινε απαράλλαχτη στον ίδιο βαρύ και τυπικό τόνο, σε σημείο που να μη μπορώ να καταλάβω αν, εντέλει, ο φάκελος που είχα ταχυδρομήσει στο σπίτι του είχε βρει τον αποδέκτη του ή, ακόμα και αν τον είχε βρει, του είχε φανερώσει κάτι που δε γνώριζε. Η σκέψη ότι ίσως αυτό δεν είχε στην ουσία ιδιαίτερη σημασία και πως η ίδια η πράξη μου και όχι το αποτέλεσμά της, ήταν αυτό που συμπλήρωνε το έλλειμμα της αποφασιστικότητάς μου, ήταν κάτι που με απασχόλησε έντονα. Ίσως να έψαχνα ένα τρόπο να αποδιώξω μέχρι τελευταίας τις τύψεις που επέμεναν ή απλά αναζητούσα τις εξηγήσεις για αυτή την ανάγκη των παρεμβάσεων. Ήταν τότε που ξεκίνησα να ψάχνω στα βιβλία ψυχολογίας – γιατί δε θα τολμούσα ποτέ να μιλήσω σε κανέναν για τις ενέργειές μου, όπως δεν το έκανα μέχρι τώρα - και να μελετάω τα συμπεριφορικά μοντέλα που αντιστοιχούσαν στην προσωπικότητά μου. Δε μου πρόσφεραν μεγάλη βοήθεια. Ο Φρόιντ ειδικά, μιλούσε για «σύνδρομα ευνουχισμού» και «μητριαρχικές επιδράσεις» και πολλές από τις σκέψεις του παρουσίαζαν κάποιες αντιστοιχίες με την περίπτωσή μου, όμως μακρινές και ακαθόριστες. Ο Γιουνγκ, απλά γέννησε περισσότερα ερωτήματα, τις απαντήσεις των οποίων, τώρα περισσότερο από ποτέ, δε θέλω να πιστέψω πως έχω ανακαλύψει. Υπάρχει ωστόσο μια λεπτομέρεια σχετικά με τον Η., την οποία παρατήρησα μόνο ύστερα από πολύ καιρό. Όπως είπα, αρχικά δεν αντιλήφθηκα κάποια αλλαγή πάνω του. Όμως, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, το κέλυφός του της απομόνωσης ράγιζε και από πίσω διακρίνονταν κάποια αχνά μα ξεκάθαρα σημάδια επανένταξης, σε μια λιγότερο δυσπρόσιτη συμπεριφορά. Σαν να είχε απαλλαγεί από ένα αβάσταχτο βάρος και, λίγο-λίγο, δοκίμαζε τα μουδιασμένα μέλη του. Έμαθα από τους συναδέλφους του ότι τελικά είχε χωρίσει και πως αυτό φαινόταν να έχει ευεργετική επίδραση πάνω του. Ίσως και να βγήκε κερδισμένος. Ίσως μόνο να έδρασα καταλυτικά, επιταχύνοντας αυτό που ήταν γραμμένο να συμβεί. Γιατί δεν έχω πια καμιά αμφιβολία, ως προς το ότι υπάρχουν πράγματα που καταγράφονται ή έχουν ήδη καταγραφεί, σε ένα επίπεδο που βρίσκεται απείρως μακρύτερα από οποιαδήποτε διάσταση μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Η ζωή μου συνεχίστηκε ήρεμα και ο χρόνος έκανε για άλλη μια φορά το καθήκον του, επιτρέποντας στις πιο δυσάρεστες από ηθικής πλευράς διαπιστώσεις, να ξεθωριάσουν και να κρυφτούν πίσω από το κρυπτικό πέπλο της λησμονιάς. Μέσα στον αδυσώπητο ρυθμό της καθημερινότητας, μόνο η αίσθηση της σιγουριάς με την οποία ένωσα ανεπιφύλακτα τη ζωή μου με της γυναίκας μου, μπόρεσε να επιβιώσει∙ αλώβητη... ολοκάθαρη. Την πρώτη φορά που η Λίζα ανέφερε την ιδέα να αποκτήσουμε ένα παιδί, σχεδόν ήξερα τι θα γινόταν στη συνέχεια. Μοιραία, δεν άργησα να φτάσω στο γνωστό προθάλαμο, όπου εισερχόμουν κάθε φορά που καλούμουν να πάρω μια σημαντική απόφαση. Ο χρόνος άρχισε πάλι να επιμηκύνεται και να προχωρά βασανιστικά αργά, μέσα σε ένα κυκεώνα υποθέσεων και αδιέξοδων συμπερασμάτων. Πέρασαν μήνες έτσι, όπως είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν και ίσως να μην είχα αποφασίσει ποτέ αν δεν υπήρχε ο Κ. Ήταν φίλος μου από παλιά και αν και δε βρισκόμασταν πια συχνά, ωστόσο οι κοινές νεανικές μας εμπειρίες, μάς είχαν κρατήσει σε κοντινή επαφή. Ήξερα καλά το δικό του ένοχο μυστικό. Εξάλλου, όλοι δεν έχουμε τέτοια; Η γυναίκα του, ήταν και είναι ακόμα μια πολύ όμορφη γυναίκα. Αυτός όμως ποτέ δεν ήταν αυτό που θα αποκαλούσαμε υπόδειγμα οικογενειάρχη. Όχι πως ήταν ο λόγος για τον οποίο τον επέλεξα. Εμένα με ενδιέφερε η παρέμβαση και όχι η ηθική του. Εκτός αυτού, από μία άλλη οπτική γωνία που στην αρχή δεν μπορούσα να κατανοήσω, αισθανόμουν σαν οι ίδιοι οι στόχοι μου να διάλεγαν εμένα, παρουσιαζόμενοι στα μάτια μου ως τέτοιοι, όποτε οι συνθήκες ήταν σαν αυτές που περιγράφω. Η προσοχή μου επικεντρώθηκε πάνω του με τρομερή ένταση, όπως είχε κάνει στο παρελθόν με τον Σ. και τον Η.. Όμως τώρα έπρεπε να είμαι διπλά προσεκτικός, αφού δεν ήθελα να ριψοκινδυνέψω να αντιληφθεί κάτι η Λίζα. Πήγα ξοπίσω του σε μέρη για τα οποία δε θέλω να μιλήσω, γιατί η σκέψη και μόνο της χυδαιότητας που συνάντησα εκεί, με κάνει να κοκκινίζω από ντροπή και από θυμό. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι ο φίλος μου ήταν ικανός, πόσο μάλλον απολάμβανε, να βρίσκεται σε αυτά τα καταγώγια. Αλλά οι περιπλανήσεις του δεν απόκλιναν ποτέ από την ποταπή αναζήτηση πουλημένης σάρκας και εγώ ήμουν εκεί... και τα έβλεπα όλα αυτά... σχεδόν τα ζούσα. Έστειλα τον ασπρόμαυρο φάκελο με λιγότερες τύψεις αυτή τη φορά – και τούτες είχαν να κάνουν κυρίως με τη νεαρή γυναίκα, παρά με τον Κ.. Ίσως να ευθύνονταν τα αισθήματά μου γι’ αυτόν, που άλλαζαν μέσα μου διαρκώς, καθώς πάλευα να συμβιβαστώ με τους δαίμονές του για χάρη της φιλίας μας. Ίσως πάλι να γνώριζα πολύ καλά, πώς ένας άνθρωπος μπορεί να παραμείνει σε μια κατάσταση που δεν τον ικανοποιεί και πώς χρειάζεται ένα σοκ για να τον ξυπνήσει. Ούτως ή άλλως, η ζωή του θα άλλαζε ριζικά... όπως και η δική μου. Καμιά παρέμβαση δεν είναι μονόπλευρη. Αυτό ήταν το σημαντικότερο και ήταν ξεκάθαρα αποτυπωμένο μέσα μου. Είχα καταλάβει πλέον, ότι οι παρεμβάσεις χρησίμευαν στο να μου δίνουν την αίσθηση ελέγχου που χρειαζόμουν, ώστε στην πραγματικότητα να παρεμβαίνω στη δική μου ζωή. Μίλησα πριν για έλεγχο... πόσο ανόητο και κούφιο ακούγεται αυτό... πόσο ανθρώπινο... Όμως τότε αυτή η αίσθηση έμοιαζε αυθεντική και κυριολεκτικά με απογείωνε. Σύντομα βρήκα τη δύναμη να βγω με σταθερό βήμα από το λήθαργό μου και να πάρω τις αποφάσεις μου για το μέλλον και έπειτα από μερικές εβδομάδες, η Λίζα μου ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος και ότι σε λίγους μήνες θα γινόμουν πατέρας. Ο Κ. δεν έμαθε ποτέ τίποτα. Η γυναίκα του τον παράτησε και απ’ όσο μου είπε ο ίδιος, αυτή η αλλαγή ήταν προς το καλύτερο και για τους δύο. Απλά, αυτός δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για δεσμεύσεις. Πάντως, θυμάμαι ότι δοκίμαζα μια περίεργη χαρά, όποτε τον άκουγα να μου λέει πως συχνά ένιωθε άσχημα για κάποια από τα πράγματα που έκανε ενώ ήταν παντρεμένος. Δεν τον ρώτησα ποτέ τι εννοούσε. Η ιστορία πλησιάζει στο τέλος της. Ο Μάρκος, ο γιος μου, ήταν τότε τριών ετών και θυμάμαι ότι τον παρατηρούσα με δέος, ανάμικτο με την πατρική αγάπη, να μεγαλώνει και να κυριαρχεί με την παρουσία του στη σκέψη μου. Δε θα αναφέρω τους λόγους που με έκαναν να πραγματοποιήσω την τελευταία παρέμβαση. Η ζωή έχει εμπόδια σε κάθε στροφή του δρόμου και καθένας πρέπει να γνωρίζει ποια από αυτά είναι σημαντικά και ποια όχι. Να αντιλαμβάνεται τη θέση του και να δρα ανάλογα με τα χαρτιά που του έχουν μοιραστεί. Δε γίνεται να τραβάς συνέχεια άσσους από το μανίκι... Εγώ ωστόσο, σαν σε ένα εφιαλτικό Déjà vu, ήμουν ξανά αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα που απαιτούσε από εμένα λύση ή τουλάχιστον έτσι πίστεψα τότε. Θα έπρεπε να είμαι πιο προσεκτικός. Δίχως αμφιβολία, είχα μπει σε ένα καινούριο μα ταυτόχρονα οικείο κύκλο, στον οποίο η δύναμή μου για πρωτοβουλία μειωνόταν και η απραξία καθόριζε το ρυθμό της σκέψης μου. Δεν περίμενα καθόλου αυτή την κατάσταση να διογκωθεί. Δεν ήθελα να υπομείνω πάλι αυτό το βασανιστήριο του μυαλού. Μπερδεμένος ανάμεσα στις πιθανές επιλογές... να σκέφτομαι... να μην καταλήγω ποτέ σε μία απόφαση... Ίσως αυτό να ήταν ένα από τα λάθη... Η Α. ήταν κόρη μιας φίλης της Λίζας και ήταν πάντα ένα πολύ ευαίσθητο και μαζεμένο κορίτσι. Έδειχνε εύθραυστη με ένα τρόπο γοητευτικά ανησυχητικό... ή ανησυχητικά γοητευτικό. Ήταν δεκαπέντε χρονών και οι γονείς της είχαν χωρίσει ενώ η μητέρα της ήταν ακόμα έγκυος. Τον πατέρα της δεν τον γνώρισε ποτέ και από αυτά που μου είχε πει η γυναίκα μου, οι μόνες πληροφορίες που της είχε δώσει ποτέ η μάνα της, ήταν ότι, βασικά, ο τύπος ήταν ένα κάθαρμα που την είχε παρατήσει στη μέση της εγκυμοσύνης. Φυσικά, όπως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, υπήρχε και μια άλλη πλευρά στην ιστορία, την οποία και γνώριζα από παλαιότερες συζητήσεις. Σπανίως φταίει μόνο ο ένας... Δεν χρειάστηκε να την παρακολουθήσω καν. Απλά συνέταξα ένα επεξηγηματικό γράμμα, με το οποίο την κατατόπιζα για μερικές από τις λιγότερο καλοπροαίρετες ενέργειες της μητέρας της απέναντι στον πατέρα του παιδιού της, εκείνη την περίοδο. Η φίλη της Λίζας είχε κάνει μερικά άσχημα πράγματα σ’ αυτό τον άνδρα. Έστειλα τον ανώνυμο ασπρόμαυρο φάκελο και περίμενα την ενεργητικότητα να με πλημμυρίσει. Είχα συνηθίσει αυτό να συμβαίνει σχεδόν με το που απομακρυνόμουν από το ταχυδρομείο κι έτσι ξαφνιάστηκα όσο οι ώρες περνούσαν και εγώ παρέμενα αναποφάσιστος για το προσωπικό ζήτημα που με απασχολούσε. Όλες τις προηγούμενες φορές, είχα δει με σαφήνεια το δρόμο που ήθελα να ακολουθήσω. Τώρα όμως οι απαντήσεις δεν έρχονταν. Οι μέρες άλλαζαν και η παρέμβαση δεν είχε λειτουργήσει ακόμα. Όταν η Λίζα, ένα μεσημέρι, μού ανακοίνωσε κλαίγοντας το φρικτό νέο, ένιωσα τη Γη να χορεύει κάτω από τα πόδια μου. Η Α. είχε αυτοκτονήσει παίρνοντας χάπια, δίχως να αφήσει απολύτως καμία εξήγηση σε κανέναν – ούτε στην άμοιρη μητέρα της – γι’ αυτήν της την επιλογή. Έπεσα στο κρεβάτι για μέρες, με έναν εγκεφαλικό πυρετό που κάθε βράδυ ανέβαινε και συνοδευόταν από ακατάσχετα ρίγη και αλλόκοτους εφιάλτες. Η βιασύνη μου να παρέμβω, το γεγονός ότι δεν είχα προσπαθήσει να κατασκοπεύσω την κοπέλα... να μπω στον κόσμο της, η ευαισθησία της, η φύση του δικού μου προβλήματος. Όλα αυτά, που τα σκεφτόμουν με σπαραχτική οδύνη στα διαστήματα που είχα τις αισθήσεις μου, γίνονταν εικόνες στα νυχτερινά μου όνειρα, παίρνοντας τη μορφή της Α., που με παρατηρούσε από μακριά χωρίς ποτέ να μου μιλάει. Το μόνο που άλλαξε όταν συνήλθα, ήταν ότι δεν είχα πια πυρετό. Στη Λίζα δικαιολόγησα την κατάρρευσή μου, ως αποτέλεσμα της πίεσης που είχε συσσωρευθεί μέσα μου από τις δικές μου υποθέσεις. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να της ομολογήσω την αλήθεια. Είναι το μυστικό που θα πάρω μαζί μου στον τάφο. Το δικό μου ένοχο μυστικό. Οι αγωνιώδεις σκέψεις για τα λάθη και τις ευθύνες μου και οι εφιάλτες με την Α. που με κατέτρεχαν κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου, δεν υποχώρησαν στο ελάχιστο. Τουναντίον, με έναν τρόμο πέρα από κάθε περιγραφή, τα ένιωθα να ενώνονται, καθώς η πραγματικότητα έμοιαζε να μένει ένα βήμα πίσω, παραχωρώντας τη θέση της σε ένα καινούριο, ζοφερό κόσμο. Άρχισα να αισθάνομαι περίεργα, λες και κάποιος με παρακολουθούσε από κοντά και από εκείνο τον καιρό κι έπειτα, ως και τούτη εδώ τη στιγμή, δε νομίζω πως ένιωσα ποτέ πραγματικά μόνος. Ακόμα και αν βρισκόμουν κλειδωμένος στο μπάνιο του σπιτιού μου, ένα στοιχειωτικό ένστικτο παρουσίας με συντάραζε και με οδηγούσε σταθερά στη νευρική υπερδιέγερση. Υπέθεσα ότι το μυαλό μου αδυνατούσε να αποδεχτεί τη συμφορά που είχαν προκαλέσει οι πράξεις μου και προσπάθησα να δω την πιθανή παραφροσύνη σαν μια κατάλληλη τιμωρία για τα σφάλματά μου. Αλλά η ώρα της σωτηρίας είχε περάσει για μένα. Μέσα σε αυτή την αυξανόμενα ανατριχιαστική ένταση, με τις τύψεις να με βυθίζουν στην κατάθλιψη και με τη μυστηριώδη εντύπωση ότι κάποιο μάτι ήταν μόνιμα στραμμένο πάνω μου να γίνεται όλο και πιο δυνατή, ήρθε το πρώτο χτύπημα. Η πρώτη παρέμβαση. Μια επιλογή που αναγκάστηκα να κάνω σε κάποιες σημαντικές οικονομικές υποθέσεις, αποδείχτηκε εντελώς εσφαλμένη και αυτό οδήγησε στο να χάσω την επιχείρηση που είχα κληρονομήσει από τον πατέρα μου. Το πλήγμα ήταν πολύ βαρύ για την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν και τώρα άρχισα να αδυνατίζω και να ξενυχτάω, πλαγιάζοντας μόνο με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Και όλον αυτό τον καιρό, θα έπαιρνα όρκο ότι ποτέ δεν ήμουν μόνος. Σταθερά, αδιάκοπα... κάτι ήταν μαζί μου... δίπλα μου... και με φόβιζε. Με έκανε να αισθάνομαι σαν θήραμα, που πίσω ακριβώς από την πλάτη του, το κατασκοπεύει κάποιος αποτρόπαιος θηρευτής, δευτερόλεπτα πριν του επιτεθεί. Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις, όπου ένας άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί, έστω και φευγαλέα, πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα αντιλαμβανόμαστε με το περιορισμένο μας μυαλό και τις ακόμα πιο περιορισμένες μας αισθήσεις. Και τότε αυτός ο άνθρωπος αρχίζει να φοβάται, ίσως εξαιτίας της ασημαντότητας που αισθάνεται... ίσως για άλλους λόγους... Πια, τα σκεφτόμουν όλα αυτά μέρα και νύχτα, γιατί ένιωθα ακριβώς έτσι. Και χωρίς ίχνος αισιοδοξίας, χανόμουν ακόμα πιο βαθιά σε ένα δαίδαλo μακάβριων σκέψεων και απόκοσμου τρόμου. Από τότε, δεν έχω σταματήσει να περιπλανιέμαι στους διαδρόμους αυτού του λαβυρίνθου, περιμένοντας την Αριάδνη να μου προσφέρει το μίτο της. Δεν αργεί τώρα... Όταν ήρθε η δεύτερη παρέμβαση, ήμουν ήδη πολύ αδύναμος για να την αντέξω. Δεν έχω ξαναπονέσει τόσο πολύ και εύχομαι κανείς να μη χρειαστεί να περάσει αυτό που πέρασα... αυτό που περνάω εγώ. Κανείς δε θα έπρεπε να το ζήσει αυτό. Η γυναίκα μου και ο γιος μου σκοτώθηκαν πριν λίγες ημέρες σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η Λίζα πήγαινε το Μάρκο στο σχολείο του, στο καθημερινό δρομολόγιο για τη δουλειά της. Εκείνο το πρωινό ήμουν στο γραφείο μου και εξέταζα με απελπισία το μέγεθος της οικονομικής μου καταστροφής, έχοντας πάντα αυτήν την τρομακτική αίσθηση μιας αόρατης παρουσίας στο χώρο. Το τηλέφωνο χτύπησε. Το σήκωσα και άκουσα τη φωνή ενός νεαρού γιατρού, να μου ανακοινώνει ότι το παιδί μου και η γυναίκα μου ήταν νεκροί. Ένα αμάξι έπεσε πάνω στο δικό τους, λίγο πριν φτάσουν στο σχολείο του Μάρκου. Όταν τους μετέφεραν στο νοσοκομείο ήταν πλέον αργά. Όσο ο γιατρός μου μιλούσε, η ψυχή μου ούρλιαζε και σχιζόταν από τον ασύλληπτο πόνο που με μαστίγωνε. Ουρλιάζει ακόμα∙ ασταμάτητα. Τουλάχιστον, αυτό θα ήταν κάτι που θα μου επέτρεπε να τερματίσω τη ζωή μου με τη γνώση ότι η τιμωρία μου τελειώνει εδώ. Όμως εγώ δεν τρέφω αυταπάτες∙ η πραγματική τιμωρία δεν έχει ακόμα αρχίσει. Γιατί καθώς άκουγα την αναγγελία του θανάτου των αγαπημένων μου και με το μυαλό μου σταματημένο από το σοκ, ένιωσα μια βαθιά, παγωμένη ανάσα να γλιστράει στο σβέρκο μου και, αμέσως μετά, άκουσα κάτι σαν τον απόηχο ενός μακρινού, σβησμένου γέλιου, να έρχεται πίσω από την πλάτη μου. Υπάρχει δίπλα μας, γύρω μας, μια πραγματικότητα την οποία ο παντοδύναμος Θεός, μέσα στην ευσπλαχνία του, φρόντισε ώστε να μη μπορούμε να αντιληφθούμε. Και αυτό είναι το μόνο που μας σώζει από τους εξώτερους τρόμους που καραδοκούν στις παρυφές της συνείδησης. Φυσικά, θα μπορούσε να ήταν απλά το γέλιο της μοίρας, που σάρκαζε κοροϊδευτικά την ανούσια ύπαρξή μου. Αυτό θα βόλευε το μισοτρελαμένο μου μυαλό. Ωστόσο, ακόμα και στην κηδεία τους, όταν ο σπαραγμός με τσάκιζε και με τσαλαπατούσε βάρβαρα, εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να ανατριχιάζω και να ριγώ. Γιατί τώρα, ανάμεσα στο πλήθος των φίλων και των συγγενών, ένιωθα την παρουσία που με στοίχειωνε τόσο καιρό, πιο ζωντανή και πιο έντονη από ποτέ. Την αισθανόμουν σε απόσταση αναπνοής, να παρατηρεί το μαρτύριό μου και πολλές φορές κατά τη διάρκεια της τελετής, νόμισα ότι άκουσα ένα μακρινό γέλιο να φτάνει στ’ αυτιά μου. Ίσως κάποιοι ανάμεσα σ’ αυτούς που ήρθαν για το τελευταίο αντίο, να εντόπισαν διάφορα αλλόκοτα σημάδια στη συμπεριφορά μου. Υποθέτω πως θα σκέφτηκαν ότι αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό για έναν άνθρωπο στη θέση μου. Εγώ όμως ξέρω καλά γιατί γύριζα το κεφάλι μου με ταραχή δεξιά-αριστερά, αντικρίζοντας τα πένθιμα πρόσωπα γύρω μου και γιατί έμενα εντελώς ακίνητος και με τα μάτια κλειστά για ολόκληρα λεπτά, να αφουγκράζομαι με προσήλωση κάτι που άκουγα μόνο εγώ, λες και οι σειρές των τάφων που μας περικύκλωναν, μού ψιθύριζαν ακατονόμαστες αλήθειες για την ίδια την ύπαρξη. Έχουν περάσει ήδη δύο εικοσιτετράωρα από την κηδεία και ο ζόφος δεν έχει σταματήσει να σφίγγει τη γροθιά του γύρω μου... όλο και πιο δυνατά... με συνθλίβει... Σήμερα το πρωί, ήρθα στο γραφείο προσπαθώντας να δραπετεύσω για λίγο από το άδειο σπίτι μου. Άδειο από φωνές... άδειο από ζεστασιά... Μόνο εγώ και οι τύψεις μου... και αυτό που με παρακολουθεί... Στην είσοδο του κτηρίου όπου εργάζομαι, ο θυρωρός, μέσα στο στενάχωρο κουβούκλιό του, διάβαζε ένα ξεθωριασμένο περιοδικό, περιμένοντας τη βάρδιά του να τελειώσει. Τον προσπέρασα σιγομουρμουρίζοντας μια απρόσωπη καλημέρα και έσυρα με κόπο τα βήματά μου προς το ασανσέρ. Σαν ένας κατηγορούμενος που στέκεται ακούγοντας την καταδικαστική ετυμηγορία του δικαστή του, σταμάτησα και άκουσα τα λόγια του πίσω από την πλάτη μου. Τον άκουσα στην αρχή να μου δίνει τα συλλυπητήριά του και ύστερα, με την καρδιά μου να βροντάει στο στήθος μου και τα μηνίγγια μου να βουίζουν από έναν εκκωφαντικό βόμβο, τον άκουσα να ολοκληρώνει τη φράση του. «Σήμερα το πρωί ήρθε κάποιος που σας έψαχνε. Ήταν μια νεαρή κοπέλα που ήθελε να σας συναντήσει. Δεν έδειχνε πάνω από δεκαέξι χρονών. Της είπα πως δε γνώριζα αν θα έρθετε σήμερα στη δουλειά. Φαινόταν πολύ χλωμή και κάπως εύθραυστη, αν σας λέει κάτι αυτό», μου είπε με άχρωμη φωνή. «Είπε πως θα ξαναπεράσει οπωσδήποτε και λίγο πριν φύγει, μου είπε να σας δώσω αυτό εδώ», έκανε και τεντώθηκε για να μου δώσει το αντικείμενο που κρατούσε στα χέρια του. Οι ώρες περνούν και εγώ δεν έχω σηκωθεί από την καρέκλα μου. Μόνο κάθομαι αμίλητος και παρατηρώ το γραφείο μου. Πάνω του, ανάμεσα στα χρεόγραφα και τους σκόρπιους καταλόγους με τις οφειλές μου, βρίσκεται αυτό που άφησε για μένα το χλωμό κορίτσι. Η απόκοσμη παρουσία που με στοιχειώνει, τώρα μοιάζει να κυριαρχεί ολοκληρωτικά στο μικρό δωμάτιο και είμαι τόσο τρομαγμένος, που δεν τολμάω ούτε για μια στιγμή να τραβήξω το βλέμμα μου από το καταραμένο αντικείμενο. Δε θέλω να αντικρύσω τίποτα άλλο, γιατί εδώ και ώρα νιώθω μια παγωμένη ανάσα στο σβέρκο μου και είμαι σίγουρος πως κάτι είναι εδώ μαζί μου. Κάτι που στέκεται ακριβώς από πίσω μου... σκύβει πάνω μου... με παρατηρεί... Ο χρόνος μου τελειώνει τώρα. Ξέρω πια ότι ο άνθρωπος είναι μια τιποτένια ύπαρξη και ότι υπάρχουν παρεμβάσεις που μπορούν να τον μετατρέψουν από θύτη σε θύμα ανά πάσα στιγμή. Κάθε δράση έχει και μια αντίδραση και κάθε κύκλος που ανοίγει πρέπει να κλείσει. Και υπάρχει κάτι εκεί... κάτω από τα πόδια μας, που φροντίζει ώστε οι κύκλοι να κλείνουν... με τον ένα ή τον άλλο τρόπο... Τώρα έχει έρθει η ώρα να κλείσει και ο δικός μου κύκλος. Η ώρα που θα πρέπει να πάρω αυτή την απόφαση που αναβάλλω από το πρωί. Η ώρα που θα πρέπει να σηκωθώ από τη θέση μου και να ανοίξω τον ασπρόμαυρο φάκελο που βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου. ΤΕΛΟΣ Edited May 6, 2012 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 11, 2009 Share Posted June 11, 2009 (edited) Πολύ μαύρο διήγημα, που δίνει στον αναγνώστη όλο το χρόνο που χρειάζεται για να μπει στο νόημα. Μου άρεσε, είχε κάτι το διαφορετικό. Μπορώ να πω για το τέλος ότι είναι καταπληκτικό. Όταν διάβασα τις τελευταίες λέξεις είπα "Oh, shit"! (Δεν συνηθίζω να μιλάω και να σκέφτομαι στα αγγλικά, αλλά τώρα μου βγήκε, τι να κάνουμε; ). Πραγματικά, αυτό πόνεσε. Είναι από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες που έχω διαβάσει, να είσαι σίγουρος ότι θα τη θυμάμαι. Μόνο για τη γραφή θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση. Σε ορισμένα σημεία, ιδίως στην αρχή, διακόπτεις την πλοκή, σχεδόν φλυαρώντας, σε σημείο ενοχλητικό (μου έβγαλες το λάδι μέχρι να μάθω τι ήταν αυτή η παρέμβαση!). Και δυο λάθη που μου χτύπησαν άσχημα: Είναι έγκυος, δηλαδή σε κύηση, όχι έγγυος. Και ο μύτος ήταν κάτι αστείο σε πολύ αταίριαστη σκηνή, γιατί σκέφτηκα πως περιμένεις την Αριάδνη να σου δώσει τη... μεγάλη της μύτη :tongue: (το σωστό είναι μίτος). Edited June 11, 2009 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 11, 2009 Author Share Posted June 11, 2009 (edited) Μόνο για τη γραφή θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση. Σε ορισμένα σημεία, ιδίως στην αρχή, διακόπτεις την πλοκή, σχεδόν φλυαρώντας, σε σημείο ενοχλητικό (μου έβγαλες το λάδι μέχρι να μάθω τι ήταν αυτή η παρέμβαση!). Ναι βρε γαμώτο. Παίζει λίγο μπλα-μπλα και κάπως φανφαροειδές ύφος σε κάποιες φάσεις. Ηπρώτη έχει να κάνει με την προσπάθεια να καλύψω πιθανά κενά στις σκέψεις/πράξεις του ήρωα. Το δεύτερο έχει να κάνει με το ότι δεν ξέρω άλλο τρόπο να φτιάχνω ατμόσφαιρα που να με τρομάζει. Και δυο λάθη που μου χτύπησαν άσχημα: Είναι έγκυος, δηλαδή σε κύηση, όχι έγγυος. Και ο μύτος ήταν κάτι αστείο σε πολύ αταίριαστη σκηνή, γιατί σκέφτηκα πως περιμένεις την Αριάδνη να σου δώσει τη... μεγάλη της μύτη :tongue: (το σωστό είναι μίτος). Αϊ... καράμπα. Θα κάνω άμεσα τις διορθώσεις. Να σου πω, εμένα το μίτος, μου έφερε στο μυαλό ποδοσφαιρικό σουτ που γίνεται με το μπροστινό τμήμα του παπουτσιού και κάτι άλλο... ΥΓ1: Αριάδνη - Α. ;) Περνάει το υπονοούμενο; ;) ;) Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου.For real Edited June 11, 2009 by dagoncult Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted June 11, 2009 Share Posted June 11, 2009 Πολυ καλη ιδεα και ωραια ιστορια. Κουραζει λιγο στην αρχή μεχρι να "παρεμβεις" και να καταλαβω τι ειναι η παρεμβαση. Σιγουρα εχει καποια κενα αφου θα μπορουσε να αναπτυχθει περισσότερο στα σημεια που γινονται οι "παρεμβασεις" με την ιστορια των φιλων κτλ. Σκοτεινο τρομακτικο και με τελος που μου αρεσει, δηλαδη...απροσδιοριστο. Σιγουρα θα το ξαναδιαβασω για να το "χωνεψω" καλυτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted June 14, 2009 Share Posted June 14, 2009 Ωραία ιστορία, αλλά έχει τρεις σοβαρές αδυναμίες: α) Το ρετρό ύφος. Μοιάζει πολύ (σε γραφή, σε λογική του ήρωα, σε κοινωνικές συμβάσεις που φαίνονται να ισχύουν) σαν τα διηγήματα πριν το '60 (το λιγότερο). Είναι καλό πείραμα για μια φορά, αλλά μαις και το έχεις ξανακάνει τόσο πρόσφατα, δεν ξέρω αν προσφέρει τίποτα σ' εένα τον ίδιο σαν άσκηση ύφους β) Μιας και ρίχνει βάρος στις συμμετρίες και τους κύκλους το κείμενο, θα έπρεπε κι ο ήρωας να δεχτεί όσες παρεμβάσεις έκανε (4). Επίσης, ο ίδιος έκανε παρεμβάσεις με τις λαβές που οι άλλοι έδιναν, ενώ οι παρεμβάσεις που δέχεται είναι εντελώς αυθαίρετες και μοιάζουν κάπως... άδικες. γ) Έχεις άφθονα ορθογραφικά και γραμματικά λάθη, καθώς και λέξεις που τις χρησιμοποιείς για να πεις κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά σημαίνουν (δες το αρχείο που επισυνάπτω). Αυτό αφαιρεί πολύ από την πειστικότητα της ιστορίας (ο αφηγητής θα έπρεπε να γνωρίζει το σωστό σε κάθε περίπτωση) και από τη σοβαρότητα του ύφους. __8362_.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 15, 2009 Author Share Posted June 15, 2009 Πολυ καλη ιδεα και ωραια ιστορια. Κουραζει λιγο στην αρχή μεχρι να "παρεμβεις" και να καταλαβω τι ειναι η παρεμβαση. Σιγουρα εχει καποια κενα αφου θα μπορουσε να αναπτυχθει περισσότερο στα σημεια που γινονται οι "παρεμβασεις" με την ιστορια των φιλων κτλ.Σκοτεινο τρομακτικο και με τελος που μου αρεσει, δηλαδη...απροσδιοριστο. Σιγουρα θα το ξαναδιαβασω για να το "χωνεψω" καλυτερα. Chears! Ναι, θα μπορούσε να αναπτυχθεί περισσότερο, αλλά σκέφτηκα ότι θα χαθώ σε ατέλειωτους, έξτρα μπλαμπλαδισμούς και ήδη πίστευα ότι το 'χα παρακάνει. Ωραία ιστορία, αλλά έχει τρεις σοβαρές αδυναμίες: α) Το ρετρό ύφος. Μοιάζει πολύ (σε γραφή, σε λογική του ήρωα, σε κοινωνικές συμβάσεις που φαίνονται να ισχύουν) σαν τα διηγήματα πριν το '60 (το λιγότερο). Είναι καλό πείραμα για μια φορά, αλλά μαις και το έχεις ξανακάνει τόσο πρόσφατα, δεν ξέρω αν προσφέρει τίποτα σ' εένα τον ίδιο σαν άσκηση ύφους β) Μιας και ρίχνει βάρος στις συμμετρίες και τους κύκλους το κείμενο, θα έπρεπε κι ο ήρωας να δεχτεί όσες παρεμβάσεις έκανε (4). Επίσης, ο ίδιος έκανε παρεμβάσεις με τις λαβές που οι άλλοι έδιναν, ενώ οι παρεμβάσεις που δέχεται είναι εντελώς αυθαίρετες και μοιάζουν κάπως... άδικες. γ) Έχεις άφθονα ορθογραφικά και γραμματικά λάθη, καθώς και λέξεις που τις χρησιμοποιείς για να πεις κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά σημαίνουν (δες το αρχείο που επισυνάπτω). Αυτό αφαιρεί πολύ από την πειστικότητα της ιστορίας (ο αφηγητής θα έπρεπε να γνωρίζει το σωστό σε κάθε περίπτωση) και από τη σοβαρότητα του ύφους. α)Can 't help it! Τις γουστάρω πολύ τις ιστορίες αυτού του στυλ (και πιο παλιές ακόμα). Στη συγκεκριμένη ιστορία με απασχόλησε περισσότερο να μην αφήσω πάρα πολλά κενά στις σκέψεις/αντιδράσεις και τα συναισθήματα του ήρωα και έτσι πήγα με το στυλ που με βολεύει καλύτερα. Εντάξει όμως, εμπρός για νέες εμπειρείες... β)Σαφώς και θα έπρεπε να δεχτεί 4 παρεμβάσεις, όμως, 1) Αυτά τα περίεργα φαινόμενα που περιγράφονται, δεν εξηγούνται πάντα με τις γνώσεις που διαθέτουμε και 2) Αν πέθαιναν ένας-ένας η γυναίκα και το παιδί του, τότε, ανάμεσα στους δυο θανάτους θα έπρεπε να σκεφτώ τι θα έκανε το τυπάκι... και δεν είχα ιδέα τι θα έκανε, οπότε είπα να μην το πλησιάσω. Για τις παρεμβάσεις που κάνει... δε νομίζω ότι οι άλλοι του έχουν δώσει κάποια λαβή και δεν ξέρω αν οι παρεμβάσεις που γίνονται σ' αυτόν είναι τόσο αυθαίρετες. Εννοώ ότι υπάρχει μια φανερή σύνδεση στο αποτέλεσμα κάθε δικής του παρέμβασης, με αυτά που του αφαιρούνται στο τέλος. Υπάρχει και η παρέμβαση στη ζωή της Α., που είναι η μοιραία παρέμβαση (για όποιον θέλει να έχει και μια συγκεκριμένη πραξη/αιτία για το μετέπειτα θανατικό)... εκτός αν εννοείεις κάτι άλλο. Επιπλέον, η αδικία είναι πολύ σχετική έννοια στην ιστορία αυτή. Από μία πλευρά, δεν είναι και ο πιο αθώος τύπος, από την άλλη δεν είμαι σίγουρος ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για τιμωρία... γ)Άστα να πάνε... το έκανα edit αφού έκανα τις διορθώσεις. Ευχαριστίες πολλές παιδιά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.