DinoHajiyorgi Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 (edited) Η άκατος τραντάχτηκε βίαια κατά την προσγείωση. Ένιωσα το στομάχι μου να κάνει άλματα και πάσχισα να καταπνίξω την φριχτή ναυτία που με συνεπήρε. Εστίασα το βλέμμα μου πάνω στην τεράστια μεταλλική μπουκαπόρτα που αντικρίζαμε όλοι μας. Δεμένοι σφιχτά με ζώνες ασφαλείας στις θέσεις μας, συναισθηματικά ηττημένοι, αναμέναμε. Σε λίγο θα άνοιγε η πόρτα, θα αντικρίζαμε όλοι την κοινή μας μοίρα και όλα θα τέλειωναν. Ή μήπως είχαν ήδη τελειώσει; Εδώ και καιρό, πίσω στην πατρίδα, οι ιστορίες μας ήταν πάνω-κάτω παρόμοιες. Η αναγούλα από την νάρκωση με είχε πέσει βαριά και προσπάθησα να βυθιστώ στις μνήμες. Αμέσως θυμήθηκα οσμές. Το χοιρινό κρέας τσιτσίριζε και τσίκνιζε ευωδιαστά. Ήταν μαρτύριο στο μάτι. Το στόμα μου γέμισε σάλιο και η γλώσσα μου σπαρτάρισε σαν το ψάρι πίσω από τα σφαλιστά μου δόντια. Ο ψήστης σήκωσε το μαχαίρι του και ξύρισε νέα γέμιση για τις επόμενες πίτες. Ή τώρα ή ποτέ. Τώρα που το κρέας είχε και τα καμένα, τραγανά κομμάτια που τόσο μ’άρεσαν. «Μια πίτα με γύρω, απ’όλα» είπα με υγρή φωνή. Ο ψήστης εκπλήρωσε την παραγγελία χωρίς να μου δώσει μεγάλη σημασία. Ο νόμος δεν του απαγόρευε να εξυπηρετεί πελάτη που πληρώνει κανονικά. Ήταν απόλαυση. Από την πρώτη δαγκωνιά μέχρι την τραγική τελευταία. Το ζεστό κρέας με την δροσερή ντομάτα και το ελαφρά ξινό τζατζίκι, η πικάντικη μουστάρδα και η μαλακιά πίτα…πόσο ηδονικά γέμιζαν το στόμα. Μασούσα αργά για να το κάνω να διαρκέσει, να μην τελειώσει. Το λαρύγγι διεκδικούσε βιαστικό την δική του ηδονή, το ίδιο στη συνέχεια και το στομάχι. Δεν ένιωθα ακριβώς υπερήφανος σε αυτή την υποταγή στα πιο ευτελή ένστικτα, την στιγμή όμως που κρατούσα την τυλιγμένη πίτα στα χέρια μου κάθε ορθή αυτοεκτίμηση έμπαινε σε αναμονή. Τέτοιες στιγμές ήταν η λύτρωση μετά από αγώνες και μαρτύρια απάρνησης και αυτοσυγκράτησης. Φρούτα; Λαχανικά; Γιαούρτια; Ποιος έχυσε ποτέ σάλια γι αυτά; Σκούπισα την λίγδα στο πηγούνι μου με το χαρτομάντιλο και ευχήθηκα να μπορούσα να το φάω και αυτό. Είχα εκτονωθεί έστω και μερικώς, και τώρα ξεκινούσε η άλλη αγωνία. Σήκωσα διακριτικά το βλέμμα μου να δω αν με κοιτούσε κανείς. Πέταξα το χαρτομάντιλο ένοχα στο καλάθι των αχρήστων και ξεκίνησα για το σπίτι. Συχνά έπιανα βλέμματα να με κοιτούν, να με μετρούν και να με ζυγίζουν, τα περισσότερα χλευαστικά, τα λιγότερα με οίκτο. Το πάλευα όσο πιο καλά μπορούσα και κέρδιζα κάποιο νόμιμο όριο για να γλιτώνω. Είχα όμως αρκετό καιρό να πέσω σε έλεγχο και αυτό φοβόμουν πως με είχε χαλαρώσει απερίσκεπτα. Κάθε τόσο ο φίλος μου ο Τίμος μου έριχνε το βλέμμα και μου έκαμνε το σινιάλο. «Ρούφα το στομάχι σου» μου έλεγε. Είχα γίνει όντως απερίσκεπτος. Ένα τετράγωνο πριν την πόρτα μου το βλέμμα μου κόλλησε σε τρεις κοπέλες. Ακουμπούσαν σε ένα δέντρο με τα ποδήλατα τους, μοιράζονταν εμφιαλωμένο νερό και συζητούσαν χαμογελαστές. Ήταν ψηλές, λυγερόκορμες, σε λευκές αθλητικές φανέλες και με ατέλειωτα πόδια κάτω από τα κοντά σορτσάκια τους. Το δέρμα τους, ελαφρά μαυρισμένο, έλαμπε από υγεία σαν τα χαμόγελα τους. Νομίζεις και είχαν ξεπηδήσει από τις αφίσες του Φλορά, του πεφωτισμένου ηγέτη μας. Η υπερήφανη ενσάρκωση του ζηλευτού, υγιούς προτύπου του έθνους! Δεν μπορώ να πω πως δεν συμφωνούσα. Κατάρα στο καλούπι μου, ποιος άντρας δεν θα ήθελε να κοιτάξει αυτές τις υπέροχες κοπέλες κατάματα; «Κύριε!» Επιτακτική φωνή που πάγωνε το αίμα. Όχι τώρα! Όχι! Ό,τι χειρότερο. Πως δεν τους πρόσεξα πριν; Στέκονταν δίπλα στο περίπτερο με τις χαρακτηριστικές γκρίζες στολές τους. Τους άκουσαν και οι κοπέλες. Γύρισαν και κοίταξαν εμένα, ήξεραν αμέσως πως οι πράκτορες απευθύνονταν στην αφεντιά μου. Το έδειχνα. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και σηκώνοντας τα χέρια χαχάνισαν μέσα στις παλάμες τους. Είναι περίεργο αλλά εκείνη τη στιγμή περισσότερο με ένοιαζε ότι γινόμουν θέαμα σε εκείνες παρά στο τι θα επέφερε ο έλεγχος. «Ταυτότητα» απαίτησε ο πρώτος πράκτορας πλησιάζοντας με. Ο άλλος άνοιξε την βαλίτσα του και εναπόθεσε μπροστά μου την ζυγαριά. «Ανεβείτε» είπε ενώ έβγαζε μια μεζούρα για να μετρήσει το ύψος μου. Είχα αρχίσει να μαζεύεται κόσμος και να χαζεύει. Τέτοιοι έλεγχοι πάντα τραβούσαν το ενδιαφέρον του κοινού. Τους έδειχναν συχνά και στην τηλεόραση. Ευτυχώς μέχρι στιγμής είχα γλιτώσει την ταπείνωση της κάμερας. Όσες φορές όμως το είχα υποστεί αυτό, δεν μπορούσα να συνηθίσω αυτά τα ανώνυμα βλέμματα. Ανακουφισμένοι που δεν τύχαινε σε εκείνους, παρακολουθούσαν εκ του ασφαλούς, ανίκανοι να κρύψουν το ειρωνικό τους μειδίαμα. Κάποτε είχα υπάρξει κι εγώ εκείνοι. Πόσος καιρός είχε περάσει; Μερικοί με κοιτούσαν κατηγορηματικά, σαν να ήμουν ένας εγκληματίας, μια προσβολή στην εικόνα της ανθρωπότητας. . «Ενενήντα έξι!» Ο πρώτος πράκτορας κοίταξε τον φορητό υπολογιστή του. «Έχετε λάβει τέσσερις προειδοποιήσεις μέσα σε έναν χρόνο κύριε Αμανίτη. Κάτω του ορίου κιλών, αλλά αρκετές προειδοποιήσεις για να συνετιστείτε. Σήμερα έχετε ξεπεράσει το όριο των επιτρεπτών κιλών σας…» «Ξέρετε προσπαθώ….» «Δεν θα υπάρξει δεύτερη προειδοποίηση. Το ξέρετε αυτό, έτσι;» «Ναι το ξέρω.» «Πρέπει να κατεβείτε δέκα κιλά στον επόμενο μήνα. Αν σας ξαναγίνει έλεγχος και έχετε αυτά τα χάλια…» «Ξέρω…» Ο πράκτορας έδειχνε ήδη με το δάχτυλο του προς τον ουρανό. «Άνευ επιστροφής για τα ορυχεία του Ζόφου» συμπλήρωσε. «Σας τρώει ο κώλος εσάς να φάτε την απέλαση» είπε ο δεύτερος πράκτορας κόβοντας μου την κλήση. Δεν νομίζω πως είπε το «εσάς» σαν πληθυντικό ευγενείας. Εννοούσε όλους εμάς τους παρίες της Νέας Κοινωνίας, τους «χοντρούς». Ή τους «πλαδαρούς», όπως μας αποκαλούσε ο Φλοράς, ο πεφωτισμένος μας ηγέτης, κάθε πρωί που έβγαινε στην τηλεόραση για το διάγγελμα του κάνοντας μαζί μας την γυμναστική του. Κάθε μήνα το μεταγωγικό για τον Ζόφο του Ωρίωνα κουβαλούσε μαζί με τις προμήθειες και απελαθέντες ανίατους υπέρβαρους, για τα νταμάρια και τα ορυχεία του δορυφόρου. Λέγανε πως η βαρύτητα εκεί πέρα ήταν ιδανική για τον σωματικό όγκο των παραβατών. Η πλατφόρμα επιβιβάσεων είχε καταντήσει τσίρκο. Υπήρχαν εξέδρες για τον κόσμο που ερχόταν να χλευάσει τα παχύδερμα που αποχωρούσαν. Εκτονώνονταν φωνάζοντας τα υβριστικά τους σχόλια καταναλώνοντας το ποπ-κορν και τα αναψυκτικά που πουλούσαν οι πλανόδιοι. Πιο εκεί, αποκλεισμένοι σε απόσταση παρακολουθούσαν οι συγγενείς των εξορισμένων μέσα σε βουβό, αξιοπρεπή πόνο. Δεν τα κατάφερα. Τα σουβλάκια, οι μπύρες και οι παρέες που τα συνόδευαν υπήρξαν το Βατερλό μου. Συνέβη μια μέρα όταν με σταμάτησαν έξω από το γραφείο μου για έλεγχο, μπροστά στους συναδέλφους μου, και αφού με ζύγισαν μου πέρασαν αμέσως τις χειροπέδες. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για λόγου μου. Δεν είχα κανέναν να έρθει να με ξεπροβοδίσει. Μόνο τον Τίμο, που μπορούσε να κατεβάζει τα σουβλάκια ανά δέκα χωρίς να παχαίνει. Μετά από την ατελείωτη εκείνη ναυτία το σύμπαν έμεινε επιτέλους ακίνητο. Είχαμε προσεδαφιστεί. Σηκωθήκαμε όλοι και σταθήκαμε στη σειρά όπως μας είχαν υποδείξει. Οι φύλακες περνούσαν από μπροστά μας και προσάρμοζαν τα σκάφανδρα στις μονωτικές μας στολές. Μόλις νιώσαμε το οξυγόνο να ρέει μέσα στα καβούκια μας η τεράστια μπουκαπόρτα κύλησε στην άκρη και αποκάλυψε την χιλιοσκαμμένη επιφάνεια του Ζόφου. Οι πύργοι με τα ασανσέρ και οι εκσκαφείς ξεχώριζαν ασημένιοι ενάντια στον κατάμαυρο βράχο. Από πάνω δέσποζε το έναστρο σύμπαν του Ωρίωνα. Εδώ είχαμε τον σωστό σωματότυπο για τα έργα, έναν σωματότυπο που θα διατηρούσαμε με τον πουρέ που θα μας τάιζαν καθημερινά, μια μαύρη γλίτσα πλούσια σε θερμίδες, έξυπνα νοστιμισμένη για να θυμίζει ζωμό κρέατος. Πριν μας φορέσουν τους ηλεκτρονικούς κρίκους στα πόδια τινάχτηκα ξαφνικά εμπρός και έδωσα ένα άλμα έξω από την μπουκαπόρτα. Ήταν καταπληκτικό το συναίσθημα. Ήμουν ελαφρύς σαν το πούπουλο και βρέθηκα να πετώ πάνω από μία κλιμακωτή τρύπα του Ζόφου δίπλα στην εξέδρα προσγείωσης. Αναπήδησα στην οροφή ενός πύργου παρατείνοντας το τόξο του άλματος μου. Άκουγα τους φρουρούς να ουρλιάζουν στα ακουστικά μου και ήμουν σίγουρος πως θα με έπιαναν σύντομα. Δεν υπήρχε καμία τιμωρία που μπορούσαν να μου επιβάλλουν χειρότερη από την μοίρα στην οποία με είχαν κλειδώσει. Σε αυτά τα ελάχιστα ελεύθερα λεπτά που είχα πετούσα στην άκρη του σύμπαντος και ίσως να ήμουν προς στιγμή και ευτυχισμένος. Ήταν ένα μοναχικό συναίσθημα. Edit: Νέα εισαγωγική παράγραφος Edited July 28, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Μερικές φορές, όταν θέλω να εκφράσω τη γνώμη μου, τα λόγια περιτεύουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Αχ, τι μου θύμισες, μ' αυτές τις ενοχές που μας φορτώνουν όλοι από παντού μόλις αποκλίνουμε από το 'πρότυπο'! Όταν ήμουνα έφηβη, όποιος έβλεπε τα σπυράκια μου, πριν ρωτήσει οτιδήποτε άλλο, μου δήλωνε κοφτά ότι "πρέπει να κόψω τη σοκολάτα, και τις τηγανητές πατάτες or else..." Μέχρι σήμερα, έτσι και φάω ένα κομματάκι σοκολάτας παραπάνω, με τρώνε οι τύψεις. Απόλυτα ψυχολογημένο. Χτύπησες πολλές ευαίσθητες χορδές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Ενδιαφέρον ιστοριούλα με μόνο μειωνέκτημα το ότι έχει πολύ ψαχνό να πει και σταματάει απλά παραθέτωντας την κατάσταση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 19, 2009 Share Posted June 19, 2009 Πιο πολύ απ' όλα, με ενθουσίασε πραγματικά η περιγραφή της γεύσης του γύρου. Μου άνοιξε η όρεξη. Κρίμα που όλα τα ωραία είναι είτε ανθυγιεινά, είτε ανήθικα, ή παχαίνουν (κλεμμένο). Απολαυστικό σαν μια μπουκιά γύρος (μια μπουκιά και όχι παραπάνω γιατί είναι μια μπουκιά κείμενο). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted June 19, 2009 Share Posted June 19, 2009 Ντίνο, κράτα θέση για το επόμενο μεταγωγικό. Δεν μας βλέπω να μαίνουμε εδώ για πολύ ακόμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 19, 2009 Share Posted June 19, 2009 (edited) Ελα... εχει πλακα! Οντως μιλαει γιατι κατι που πολλοι μπορουν να ταυτιστουν καλη ωρα εγω ας πουμε... αλλα αν ξεπερασουμε το θεμα της ταυτισης και τις τυψεις μας για τα γλυκα και τα κοψιδια που χλαπακιαζουμε συχνα πυκνα, πρεπει να το κρινουμε ως κειμενο. Ειναι πρωτοτυπο και κατα βαθος τρυφερο... μιλαει για την εννοια της ελευθεριας αλλα ταυτοχρονα και για την αυτοκαταστροφικη ταση της ανθρωπινης φυσης... υπαρχουν ψυχολογοι που λενε πως το παχος ειναι μια μορφη αυτοτιμωριας και αλλοι λενε πως ενεργειακα ειναι η εναποθεση ασπιδας λιπους σε οσους δεν αντεχουν να δονουνται σε συγκεκριμενες δονησεις ... αλλοι λενε πως ειναι βουλιμια και πρεπει πολυ απλα να το ραψεις, καποιοι πως ειναι ανασφαλεια και αλλοι πως ειναι ασθενεια και πως οι ασθενεις θα πρεπει να ακολουθουν αγωγη... πανω απο ολα ομως, ολα και το φαγητο ειναι στο μυαλο και αυτο σημαινει πως ειναι ενα καθαρα ψυχολογικο κομματι που οι ανθρωποι που εχουν το προβλημα δεν μπορουν για καποιο λογο να χειριστουν, οπως συμβαινει ισως και με το τσιγαρο κτλ Μου αρεσε η ιδεα της δικτατοριας των κιλων, αλλα ταυτοχρονα και η αισθηση του κυκεωνα που εκφραζεις (αν και για πολυ λιγο) εκει που ο ηρωας θαυμαζει τις αδυνατες ομορφες κοπελες που φυσικα του αρεσουν... καποιες χονδρες σιγουρα δεν θα στεκοταν να τις κοιταζει αλλα μαζι δεν μπορει να συγκρατηθει και τρωει το σουβλακι δηλαδη αρνειται στον εαυτο του να τον θαυμαζουν ομορφο και αδυνατο γιατι δεν μπορει να κανει διαιτα και υποβαλει τον εαυτο του να ειναι παντα ο χοντρος που ολοι λιγο πολυ τον κοροιδευουν... Σαν ιδεα θα μπορουσε να εξελιχθει... να παρουσιαζεις ισως το ψυχολογικο υποβαθρο αυτων των ανθρωπων και ταυτοχρονα των αλλων των αδυνατων που μπορει ας πουμε να εχουν και εκεινοι προβλημα... ανορεξια ας πουμε η ανορεκτικη βουλιμια.. και αυτο ειναι μια διατροφικη διαταραχη. Ειναι πολυ σωστα δομημενο χωρις πολλα πολλα λογια λεει λιτα και σωστα σχεδον ολες τις πληροφοριες που χρειαζομαστε για να το πιστεψουμε σαν κειμενο ο πλανητης που μεταφερονται οι αποκληροι τι τρωνε οτι δουλευουν σαν σε καταργα... Και μονο μια φραση ετσι μου χτυπησε ασχημα... χρειαζομουν αυτοσυγκεντρωση για να εμποδισω την διαφυγη του στομαχου μου απο το στομα... νομιζω πως μπορουσες ανετα να το γραψεις πιο κομψα Edited June 19, 2009 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 19, 2009 Share Posted June 19, 2009 Δεν αντέχω, θέλω να ρωτήσω τον συγγραφέα αν το θέμα του ήταν πράγματι το πάχος, γιατί από τα σχόλια που βλέπω, μόνο εγώ το πήγα αλλού το θέμα... Κάπως πιο συμβολικά και πιο κοινωνικά και πιο επίκαιρα, ας πούμε... ? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 19, 2009 Share Posted June 19, 2009 Α επισης στη τελευταια ακριβως φραση εχω καποια ενσταση... πως μπορεις να νιωθεις ελευθερος σαν πουλι να πετας και να εισαι σχεδον ευτυχισμενος και μαζι να νιωθεις μοναξια? Οταν ζουμε μια στιγμη μεγαλης χαρας δεν σκεφτομαστε εκεινη την στιγμη πως ειναι ενα μοναχικο αισθημα η κατι αναλογο... ισα ισα που θα επρεπε να γραψεις πως εκεινη την στιγμη δεν με ενοιαζε αν θα με επιαναν η τι θα γινοταν αμεσως μετα... για μια μονο στιγμη, για ενα μονο λεπτο ημουν ελευθερος και ενιωθα σχεδον ευτυχισμενος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 19, 2009 Author Share Posted June 19, 2009 Επισης εχω την εξης χαζη ισως απορια ... αφου ο σωματοτυπος των χοντρων ειναι ο τελειος για τον πλανητη γιατι πρεπει παρολα αυτα να τους ταιζουν εναν σιχαμερο χυλο? Τιμωρια αρκετη δεν ειναι η εξορια? Πρεπει να εχει και αλλο?? Κατ'αρχήν, ο τέλειος σωματότυπος πρέπει να διατηρηθεί, σωστά; Το σκάψιμο θα είναι και γυμναστική ταυτόχρονα. Δεν συμφέρει να αδυνατίζουν οι κρατούμενοι. Δεύτερον, δεν είπα πουθενά για "σιχαμερό χυλό". Πουρές είναι, και νόστιμος μάλιστα σαν ανακατεμένος με ζουμί κρέατος. Ο ήρωας το ονομάζει "μαύρη γλίτσα" λόγω της σύνθεσης του. Είναι δηλαδή διαστημικό φαγητό. Δεν έχει ψησταριές στον Ωρίωνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 19, 2009 Share Posted June 19, 2009 Το μαυρη γλιτσα εμενα μου εκανε για κατι σιχαμερο δεν μπορουσα να φανταστω πως η συνθεση του κανει τον ηρωα να το ονομαζει μαυρη γλιτσα. Συνηθως ως προς την συνθεση προσδιοριζουμε καπως αλλιως... με υδατανθρακες, πρωτεινουχο, πολυβιταμινουχο κτλ Εγω νομιζω πως προσδιοριζει μια μορφη απεχθειας για το διαστημικο φαγητο που τους σερβιρουν η μην σου πω τωρα που το σκεφτηκα να τους εδιναν γευματα σε χαπια οπως κανουν οι αστροναυτες Ειναι και αληθοφανες και ακομα μεγαλυτερη τιμωρια, το να μην εχεις καθολου την ευχαριστηση των γευματων...αλλα παντως μεγαλη πικρα να ζεις χωρις ψησταριες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 19, 2009 Author Share Posted June 19, 2009 Δεν αντέχω, θέλω να ρωτήσω τον συγγραφέα αν το θέμα του ήταν πράγματι το πάχος, γιατί από τα σχόλια που βλέπω, μόνο εγώ το πήγα αλλού το θέμα... Κάπως πιο συμβολικά και πιο κοινωνικά και πιο επίκαιρα, ας πούμε... ? Δεν κάθισα να το σκεφτώ σε βάθος. Είχα από πάντα στον νου μου κάτι με τίτλο "Σκηνή στον Δρόμο" με τον παράλογο έλεγχο βάρους που γινόταν σε κάποιον, σε μια άλλη παράλληλη κοινωνία με την δική μας. Δεν είχα όμως ικανοποιητικό φινάλε, εξού και το φινάλε που είδατε εδώ. Σίγουρα ξέρω καλά να μιλήσω για το πάχος, που είναι η προσωπική μου καμπούρα. Το θέμα όμως μάλλον δεν είναι το πάχος. Έχει να κάνει με τον καθορισμό του τι είναι όμορφο και η καταπίεση στην επικράτηση αυτού. Πηγή έμπνευσης ήταν μια υπέροχη ιστορία που είχα διαβάσει κάποτε στο κόμιξ Creepy. Εκεί ανακηρύσσονται παράνομοι οι κλόουν οι οποίοι συλλαμβάνονται και εξορίζονται σε στρατόπεδα στη Σελήνη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 19, 2009 Author Share Posted June 19, 2009 Εγω νομιζω πως προσδιοριζει μια μορφη απεχθειας για το διαστημικο φαγητο που τους σερβιρουν η μην σου πω τωρα που το σκεφτηκα να τους εδιναν γευματα σε χαπια οπως κανουν οι αστροναυτες Είναι σίγουρα δυσαρέσκεια που αντί να μασάει ψαχνό θα πρέπει να το τρώει σε μορφή πουρέ (από σωληνάρια ίσως). Α επισης στη τελευταια ακριβως φραση εχω καποια ενσταση... πως μπορεις να νιωθεις ελευθερος σαν πουλι να πετας και να εισαι σχεδον ευτυχισμενος και μαζι να νιωθεις μοναξια? Έχει να κάνει με το βλέμμα. Όλος ο πόνος του ήρωα ξεκινάει πρώτα από το πως βλέπει τον εαυτό του και μετά πως τον βλέπουν οι άλλοι. Είναι ένας χοντρός! Και τώρα πετάει σαν τον σούπερμαν. Ελαφρύς και ελεύθερος, έστω για λίγο, χωρίς να λαχανιάζει, εντυπωσιακός ίσως μέσα σε αυτό το συγκλονιστικό σκηνικό. Για πρώτη φορά νιώθει όμορφα για τον εαυτό του. ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΙ ΕΤΣΙ. Εκείνες οι όμορφες κοπέλες είναι πίσω, στη Γη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nova Posted June 20, 2009 Share Posted June 20, 2009 Πολύ όμορφη ιστορία. Όπως πάντα δε με απογοήτευσες... μόνο με γοήτευσες και πάλι. Κάτι τέτοιο γινόταν πριν από δέκα περίπου χρόνια στην Φιλαδέλφια των ΗΠΑ όταν ο δήμαρχος είχε κηρύξει πόλεμο κατά του πάχους και έβαλε την αστυνομία να σταματάει υπέρβαρους στο δρόμο για να τους ταπεινώσει αναγκάζοντάς τους να ζυγίζονται μπροστά σε όλους. Αχ μου φαίνεται παρέα θα πάμε στην εξορία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 20, 2009 Share Posted June 20, 2009 Έχει να κάνει με τον καθορισμό του τι είναι όμορφο και η καταπίεση στην επικράτηση αυτού. Δεν έχει σημασία αν αυτά που κατάλαβα τα σκέφτηκες κι εσύ γράφοντάς το, σημασία έχει που το κείμενό σου άγγιξε αρκετές ευαισθησίες μου. Κι αυτό που λες εσύ, για τον καθορισμό του ωραίου, είναι κάτι που σκέφτομαι πολύ συχνά. Δε βαριέσαι, όλα αλληλένδετα είναι. Όλα ένα. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted June 20, 2009 Share Posted June 20, 2009 Η θεωρία καταρρεει, οι χοντροι ειναι ωραιοι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (κραυγη της ευτυχισμένης, αμετανόητα πληθωρικής DD) Ντινο κέντησες παλι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted July 28, 2009 Share Posted July 28, 2009 (edited) Πολύ ωραίο διήγημα, μπράβο! Κατά την ταπεινή μου άποψη το μόνο εμφανές αδύνατο σημείο είναι η πρώτη παράγραφος, τόσο όσον αφορά στην γραφή της (λες και άλλος έγραψε την πρώτη παράγραφο και άλλος το υπόλοιπο διήγημα!), όσο και το ότι αμέσως μετά και ασύνδετα πηγαίνει στο παρελθόν. Με κάποιο τρόπο θα έπρεπε να φαίνεται ότι αλλάζει ο χρόνος, έστω και με μεγαλύτερο διάστημα μεταξύ των παραγράφων. Κατά τα άλλα πιστεύω ότι στέκεται άνετα μέσα σε συλλογή διηγημάτων από "επαγγελματίες" συγγραφείς! ΥΓ. Επειδή έχω την εντύπωση ότι βιάστηκες να γράψεις την εισαγωγή, αν συμφωνείς με την άποψη μου, θα ήταν ωραίο να την ξαναπροσπαθούσες και να μας έδινες μια νέα έκδοση! ΥΥΓ. Μπράβο και πάλι μπράβο!!! Edited July 28, 2009 by dolph Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted July 28, 2009 Share Posted July 28, 2009 Πάρα πολύ ωραίο! Θλιβερό, με δόσεις μαύρου χιούμορ, απεικονίζει πολύ έξυπνα, όχι μόνο την επικριτική μας κοινωνία προς τους υπέρβαρους, αλλά και το πόσο έχουμε όλοι μας αφήσει τέτοια ρατσιστικά συναισθήματα να φωλιάσουν μέσα μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Όντως αγγίζει ευαίσθητες χορδές, και προσωπικά, με κάνει και να ρουφάω λίγο το στομάχι μου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 28, 2009 Author Share Posted July 28, 2009 Κατά την ταπεινή μου άποψη το μόνο εμφανές αδύνατο σημείο είναι η πρώτη παράγραφος, τόσο όσον αφορά στην γραφή της (λες και άλλος έγραψε την πρώτη παράγραφο και άλλος το υπόλοιπο διήγημα!), όσο και το ότι αμέσως μετά και ασύνδετα πηγαίνει στο παρελθόν. ΥΓ. Επειδή έχω την εντύπωση ότι βιάστηκες να γράψεις την εισαγωγή, αν συμφωνείς με την άποψη μου, θα ήταν ωραίο να την ξαναπροσπαθούσες και να μας έδινες μια νέα έκδοση! Η εισαγωγή ξαναγράφηκε. Η προηγούμενη εκδοχή: Η άκατος τραντάχτηκε βίαια κατά την προσγείωση. Κράτησα το βλέμμα μου σταθερό πάνω στην τεράστια κλειστή, μεταλλική μπουκαπόρτα. Χρειαζόμουν αυτοσυγκέντρωση για να εμποδίσω την διαφυγή του στομάχου μου από το στόμα. Η αναγούλα από την νάρκωση μας είχε πέσει βαριά. Το κόλπο ήταν να εστιάσω την μνήμη μου σε οτιδήποτε άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted July 28, 2009 Share Posted July 28, 2009 Πάρα πολύ καλύτερα τώρα! Αν μου επιτρέπεις νομίζω ότι το κάτωθι φινίρισμα θα βοηθούσε: "Η αναγούλα από την νάρκωση με είχε πέσει βαριά και προσπάθησα να βυθιστώ στις μνήμες." - δεν νομίζω ότι χρειάζεται καθόλου (μα καθόλου) αυτή η πρόταση (και η λέξη "αναγούλα" είναι...μη-λογοτεχνική αλλά και έχεις ήδη αναφερθεί στην ναυτία του ταξιδιού). Καλύτερα θα ήταν να πρόσθετες στην 2η πρόταση την "νάρκωση", π.χ. "Ένιωσα το στομάχι μου να κάνει άλματα και πάσχισα να καταπνίξω την φριχτή ναυτία της νάρκωσης", ή κάπως έτσι (άλλωστε η ναυτία δεν θα έλεγα ότι "συνεπαίρνει"!) Και αμέσως μετά το "...οι ιστορίες μας ήταν πάνω-κάτω παρόμοιες." πάς χωρίς πρόβλημα στο "Αμέσως θυμήθηκα οσμές." και είσαι πρώτος! Ευχαριστώ για την αντιμετώπισή σου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted July 29, 2009 Share Posted July 29, 2009 Πρώτη φορά βρήκα τον χρόνο να διαβάσω κάποιο από τα διηγήματα των μελών του φόρουμ, και νομίζω ότι ανταμείφθηκα! Πραγματικά εξαιρετική ιστορία, φίλτατε. Ωστόσο, την αντίρρησή μου σε αυτό η λέξη "αναγούλα" είναι...μη-λογοτεχνική από ποτε υπάρχουν "λογοτεχνικές" και μη λέξεις; Αμάν πια με την τάση ευπρεπισμού της γλώσσας! Αν είναι να περιορίζετε τις λέξεις που χρησιμοποιείτε εσείς,* που υποτίθεται ότι δεν περιορίζεστε από στεγανά και γράφετε ό,τι σας εκφράζει, αλίμονο! Προσωπικά μου λειτούργησε μια χαρά η συγκεκριμένη πρόταση. Αναγούλα, γιατί όχι; Μια χαρά κολλάει εδώ. *όσοι έχετε το κουράγιο, την όρεξη και την ικανότητα να γράφετε, δηλαδή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted July 29, 2009 Share Posted July 29, 2009 (edited) ...Ωστόσο, την αντίρρησή μου σε αυτόαπό ποτε υπάρχουν "λογοτεχνικές" και μη λέξεις; ... Χμμμ, πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν και αυτό, μεταξύ άλλων, ξεχωρίζει έναν λογοτέχνη (τεχνίτη του λόγου) από εμάς τους υπόλοιπους (ποιός από εμάς άραγε θα χρησιμοποιούσε και ιδίως τόσο όμορφα, την λέξη "ερωτοφωτόσχιστος", για να φέρω ένα απλό παράδειγμα από έναν τεραστίου μεγέθους λογοτέχνη - τον Οδυσσέα Ελύτη). Εν πάσει περιπτώση, ακόμα και η "αναγούλα" μπορεί να χρησιμοποιηθεί λογοτεχνικά σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι όχι σε αυτό το συγκεκριμένο διήγημα. Τουλάχιστον όχι με βάση την υπόλοιπη γραφή και ύφος του διηγήματος. Τέλος πάντων, σε καμμία περίπτωση δεν προσπαθώ να "επιβάλλω" την άποψη μου. Απλά την λέω με βάση το τί νομίζω ότι θα έκανε καλύτερο αυτό το άριστο διήγημα. Χαιρετώ! Edited July 29, 2009 by dolph Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
noxious Posted July 29, 2009 Share Posted July 29, 2009 Πολύ καλή ιδέα κυρίως της ολοκληρωτικού τύπου κοινωνίας, άρτιο τεχνικά, το τέλος με άφησε εντελώς ανικανοποίητο. Θα μπορούσες τουλάχιστον να υποννοήσεις κάτι για το τι του συνέβη. Στο σύνολό της μια πολύ καλή ιστοριούλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 29, 2009 Author Share Posted July 29, 2009 Θα μπορούσες τουλάχιστον να υποννοήσεις κάτι για το τι του συνέβη. Τι του συνέβη; Υποννοήσω; Δεν χρειάζεται να υποννοήσω τίποτα. Έκανε για λίγο την πεταλούδα στις συνθήκες αντιβαρύτητας του πλανήτη μέχρι να τον μπαγλαρώσουν. Ακολούθησε η ποινή του στα ορειχία του Ζόφου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nova Posted July 29, 2009 Share Posted July 29, 2009 ...συνθήκες αντιβαρύτητας του πλανήτη... Εχμμ, μήπως ήθελες να πεις στις συνθήκες μικρότερης βαρύτητας από ότι της Γης του πλανήτη; Ή έστω μειωμένης βαρύτητας; Με την αντιβαρύτητα δεν θα μπορούσε κάποιος να περπατάει στην επιφάνεια του πλανήτη αφού η αντιβαρύτητα προκαλεί απώθηση ανάμεσα σε δυο σώματα και όχι έλξη όπως η βαρύτητα. Οκ, σόρρυ, αλλά ξύπνησες το nerd in me... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.