compound

[Rikochet]

Ο Αλέξανδρος κοιτάζει τους ακίνητους λόφους. Τα βράχια ανάμεσα τους καλυμμένα με σκισίματα. Παλιά έλεγαν είναι σα πληγές. Τώρα μοιάζουν με υπενθυμίσεις περασμένης αρρώστιας. Ο Αλέξανδρος σηκώνει τη μπλούζα και κοιτάζει το μικρό άσπρο σημάδι στο στομάχι του και σκέφτεται την ευλογιά.

 

Ο Αλέξανδρος περιμένει μια κοπέλα. Σταυροπόδι πάνω στα χαλίκια περνάει την ώρα του. Διασκεδάζει που η σκόνη δεν αγγίζει το παντελόνι του. Ψηλαφεί τη μοναδική ρυτίδα στο δεξί του μάγουλο που είναι εκεί από πάντα. Παίζει προσπαθώντας να θυμηθεί πώς λέγονταν οι λόφοι. Άγιοι Ανάργυροι; Όχι. Καισαριανή; Όχι. Λιόσια; Όχι. Ίλιον; Δεν είναι σίγουρος αλλά δεν μπορεί να φανταστεί κάτι πιο εύηχο. Φαντάζεται έναν ισχνό Αχιλλέα να ουρλιάζει στους άδειους λόφους. Δεν διασκεδάζει με την ειρωνεία της σκέψης του. Προσπαθεί να φανταστεί πώς θα ήταν αν υπήρχε ακόμα ιστορία. Ακούει τα βήματα της κοπέλας πίσω του και στρέφει ξανά την προσοχή του στους λόφους. Δεν είναι στ’αλήθεια λόφοι γιατί δεν είναι πράσινοι αλλά γκρίζοι και μεγάλα φουγάρα ξεφυτρώνουν όχι από τρύπες ούτε από εσοχές αλλά από σκισίματα. Δίνουν στον ουρανό το ουδέτερο χρώμα του και η νύχτα έρχεται όταν τα εργοστάσια κάτω απ’τα φουγάρα σβήνουν. Η νύχτα έρχεται σπάνια.

 

Η κοπέλα που λέγεται Αριάδνη βγάζει τα πέδιλα της και κάθεται σταυροπόδι δίπλα στον Αλέξανδρο. Λέει γειά. Γειά σου απαντάει ο Αλέξανδρος. Κοιτάζονται σιωπηλά για λίγη ώρα.

 

Θέλω να μου πιάσεις το χέρι. Ο Αλέξανδρος το πιάνει. Περιεργάζεται τα μικρά δάχτυλα με τα τέλεια νύχια. Το γκρίζο βαρύ δαχτυλίδι στο μεσαίο δάχτυλο. Παράταιρο σε παιδικό χέρι.

 

Σαρέσει; ρωτάει.

 

Όχι.

 

Σε δυσαρεστεί;

 

Όχι.

 

Να συνεχίσω να το κρατάω; Η Αριάδνη σηκώνει τους ώμους.

 

Πόσων χρόνων είσαι; ρωτάει ο Αλέξανδρος.

 

Όσο κιεσύ και με ρώτησες και χτές τελοσπάντων.

 

Πώς ξέρεις ότι ήταν χτες;

 

Υποθέτω απαντάει αυτή.

 

Έχει νόημα;

 

Όχι λέει η Αριάδνη αλλά κάνει το χρόνο να περνάει πιο… Δε βρίσκω τη λέξη. ‘Χωρίς πόνο’;

 

Ανώδυνα λέει ο Αλέξανδρος. Δεν ήθελες να πείς αυτό όμως.

 

Όχι, αλλά αυτή τη λέξη έψαχνα.

 

Μα δεν ήθελες να τη χρησιμοποιήσεις. Ήθελες να πείς ‘πιο εύκολα’. Το είπες και ‘χτές’.

 

Πόσο καιρό σε γνωρίζω Αλέξανδρε;

 

Όσο κιεγώ. Είμαι αγόρι και είσαι κορίτσι. Άρα δεν μπορεί νά ‘ναι πολύς καιρός.

 

Πιο πολύς από χτές;

 

Όχι. Θά ‘ναι πάντα το ίδιο πολύς.

 

Πώς νιώθεις γι’αυτό; Ο Αλέξανδρος σηκώνει τους ώμους.

 

Σου αρέσω Αλέξανδρε;

 

Όχι.

 

Σε απωθώ;

 

Όχι.

 

Αλλά η ώρα περνάει πιο ανώδυνα μαζί μου;

 

Πιο εύκολα.

 

Σωστά. Δεν θες να ξέρεις αν μου αρέσεις;

 

Σου αρέσω;

 

Όχι.

 

Σε απωθώ;

 

Όχι. Δεν έχεις γκρίζα ρούχα σα τα δικά μου όμως Κι άμα ξαπλώσεις θα ξεχωρίζεις μέσα στους λόφους… που δεν είναι λόφοι… τέλοσπάντων.

 

Έ και;

 

Ναι χαίρεσαι γι’αυτό.

 

Θα έπρεπε;

 

Ναι.

 

Έτσι;

 

Τι απαίσια γκριμάτσα Αλέξανδρε. Δεν δείχνεις χαρούμενος.

 

Δεν ξέρω αλλιώς.

 

Χωρίς να την κοιτάζει ο Αλέξανδρος της σηκώνει το φουστάνι και τη χαϊδεύει ανάμεσα στα πόδια για λίγη ώρα. Καταλαβαίνεις τίποτα; ρωτάει.

 

Όχι.

 

Είναι ξερό.

 

Έτσι ήταν και χτές Αλέξανδρε. Η Αριάδνη σκέφτεται λίγο και συνεχίζει. Διάβαζα σήμερα για τα όνειρα στο λεξικό. Αν αυτό τώρα ήταν όνειρο, κάπως έτσι δεν θα ήταν;

 

Υποθέτω. Αλλά στα όνειρα η ώρα κυλάει πολύ δύσκολα.

 

Επώδυνα.

 

Δύσκολα.

 

Σωστά. Θες να πάμε διακοπές;

 

Που;

 

Κάπου.

 

Υπάρχει πουθενά πέρα από εδώ;

 

Η Αριάδνη σκέφτεται. Πάμε σ’αυτό το φουγάρο λέει. Δεν έχεις περιέργεια να το δείς από κοντά;

 

Όχι. Εσύ;

 

Ούτε. Αλλά σήμερα διάβασα στο λεξικό τι σημαίνει περιέργεια. Χτές είπα πρέπει να βρείς καινούριες λέξεις να τις πείς στον Αλέξανδρο. Να περνάμε πιο εύκολα την ώρα.

 

Βρήκες καμιά άλλη;

 

Θα σου πώ στο δρόμο. Πάμε.

 

Με τα χέρια πιασμένα ο Αλέξανδρος και η Αριάδνη περπατάνε στη βάση του κοντινότερου λόφου και ανηφορίζουν προς το φουγάρο και βρίσκουν μια πόρτα και μπαίνουν μέσα. Μια σχάρα μέσα απ’την οποία φαίνεται αχνά το υπόλοιπο εργοστάσιο και ένα τετράγωνο πάνω της σα πισίνα γεμάτο κάρβουνα που καπνίζουν και ο καπνός που βγαίνει απ’το φουγάρο.

 

Αυτά είναι κάρβουνα παρατηρεί η Αριάδνη. Καίνε.

 

Τι σημαίνει καίνε;

 

Η Αριάδνη του πιάνει το χέρι λέει έλα μαζί μου. Σκαρφαλώνουν στο τετράγωνο και κατεβαίνουν και κάθονται σταυροπόδι ανάμεσα στα κάρβουνα.

 

Η Αριάδνη φαίνεται απογοητευμένη. Δεν σημαίνει αυτό καίνε. Το λεξικό άλλο έγραφε.

 

Και τι σημαίνει;

 

Δεν νιώθεις καθόλου διαφορετικά από πριν;

 

Όχι.

 

Ο Αλέξανδρος πιάνει ένα πυρωμένο κάρβουνο και το στριφογυρίζει στην παλάμη του. Βαρετά δεν είναι;

 

Ναι.

 

Έξω η ώρα περνάει πιο εύκολα νομίζω.

 

Γρήγορα.

 

Εύκολα.

 

Σωστά.

 

Βγαίνουν απ’το τετράγωνο και βγαίνουν απ’το φουγάρο και κατεβαίνουν απ’το λόφο.

 

Θα σε δώ αύριο; ρωτάει η Αριάδνη.

 

Τι σημαίνει αύριο;

 

Ό,τι σήμαινε χτες.

 

Έχεις πλάκα Αριάδνη.

 

Κι εσύ Αλέξανδρε.

 

Σα να πρέπει να χαμογελάσουμε τώρα.

 

Ναι… Έτσι λέει στο λεξικό. Χμ. Ξέρεις τι έχει κάτω από τη σχάρα;

 

Τι;

 

Το εργοστάσιο.

 

Και;

 

Έχει βιβλία με λέξεις εκεί.

 

Ναι;

 

Όλες τις λέξεις του κόσμου. Θα σε δώ αύριο;

 

Υποθέτω.

 

Πλάκα έχεις Αλέξανδρε.

 

Κι εσύ Αριάδνη.

 

Χαμογελάνε με μορφασμούς σα χαμόγελα. Η Αριάδνη εξαφανίζεται πίσω απ’το λόφο μέσα στο εργοστάσιο. Ο Αλέξανδρος γυρίζει εκεί που βρισκόταν πριν την Αριάδνη. Κάθεται σταυροπόδι στα χαλίκια και σκέφτεται. Όλες τις λέξεις του κόσμου. Για δες. Σκέφτεται τα βράχια ανάμεσα στους λόφους καλυμμένα με σκισίματα. Παλιά έλεγαν είναι σα πληγές. Τώρα μοιάζουν με υπενθυμίσεις περασμένης αρρώστιας. Ο Αλέξανδρος σηκώνει τη μπλούζα και κοιτάζει το μικρό άσπρο σημάδι στο στομάχι του και σκέφτεται την ευλογιά που μοιάζει με τα βράχια ανάμεσα στους λόφους που έμοιαζαν με πληγές μα τώρα μοιάζουν με το μικρό άσπρο σημάδι στο στομάχι του σαν περασμένη αρρώστια που έμοιαζε με πληγή μα τώρα μοιάζει με τα σκισίματα στους βράχους που θυμίζουν αρρώστιες και κάποτε τα έλεγαν πληγές ο Αλέξανδρος σηκώνεται και περπατάει. Βήμα. Άλλο ένα βήμα. Άλλο ένα βήμα. Άλλο ένα. Στο εργοστάσιο να βρεί τις λέξεις που λέει η Αριάδνη και άλλες καινούριες. Τότε θα μπορεί να κάνει κι αυτός τα ρούχα του στο χρώμα των λόφων και να κάνει τη σκόνη να τα αγγίζει και ίσως το σημείο ανάμεσα στα πόδια της Αριάδνης να το κάνει υγρό, όχι σαν χτές, ούτε σαν πάντα, και τότε απόλυτα βεβαίως σίγουρα χωρίς αμφιβολία η ώρα θα περνάει λιγότερο επώδυνα λιγότερο αργά ασφαλώς πολύ, πολύ πιο εύκολα.

[Πυθαρίων]

Rikochet,

κάνε μας παρέα στο topic της ασάφειας.

Με την δική μου διαισθητική αποδοχή της αυθεντικότητάς σου, σαν πρώτη στήριξη.

Ελκυστικό, γλυκούλι και αρκούντως ερωτικό. Όμορφα δοσμένο (λογοτεχνικά).

Θα το ξαναδιαβάσω και θα το ξαναδιαβάσω. Κάτι μου λέει πως θα βρω μια λογική μετάφραση (κι ας μην είναι τόσο λογική).

Το λάτρεψα. Μπράβο.

[Rikochet]

Δεν είναι γλυκούλι, και δεν είναι ερωτικό. Αυτά είναι ακριβώς δύο απ'τα πράγματα που ήθελα να αποφύγω. Δεν υπάρχει ερωτισμός σ'αυτό το τοπίο - τα παιδιά μένουν πάντα παιδιά, γι'αυτό η ιδιότητα δεν σημαίνει τίποτα, ο χρόνος είναι νεκρός, ο πόνος και ο έρωτας και όλα τα υπόλοιπα πάνε κι αυτά. Αυτό το μέρος δεν θέλω καθόλου να το επισκεφτώ και γι'αυτό το περιγράφω.

 

Ελπίζω αν τελικά το ξαναδιαβάσεις και το ξαναδιαβάσεις να έρθεις πιο κοντά σ'αυτό που προσπαθώ να πώ. Κι αν όχι, σ'ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα καλά σου λόγια.

[Πυθαρίων]

Ricochet, thanks για τις υποδείξεις.

Θα το ξαναδιαβάσω όπως σου υποσχέθηκα. Ωστόσο, να αμβλύνω λίγο την εντύπωση των χαρακτηρισμών που έδωσα; (Εν είδει δικαιολογίας πριν τους αποσύρω)

Γλυκούλι με την ένοια του συγκινητικού, μόνο για το ότι δυο ''παιδιά'' εκδηλώνουν μια διάθεση επαφής, σε αντίφαση με το ζοφερό περιβάλλον κι ανοίγουν έναν διάλογο ψάχνοντας ή αναρωτώμενα για χαμένες έννοιες που κρύβονται σε παλιές - καινούργιες για αυτά - λέξεις. Μια εικόνα που θα μπορούσε να περιέχει το σπέρμα μιας ελπίδας για τον αναγνώστη, στηριγμένης στην αθώα πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

Ερωτικό (όχι σεξουαλικό), γιατί και μόνο η αναζήτηση του χαμένου ερωτικού στοιχείου που θα βάλει μια καταλυτική σφραγίδα και θα δώσει νόημα στη ζωή του αγοριού ισοδυναμεί με την αποδοχή του κυρίαρχου ρόλου που παίζει στη ζωή μας.

 

''Μια χούφτα σπόροι είναι ο έρωτας, σπαρμένοι σ' άγονα τοπία.

Θ' αντλήσουν δάκρυα χυμούς και θα βλαστήσουν.

Και θα γινούν πολύχρωμα λουλούδια.

Και θα ορίσουν ξανά τι είναι Άνοιξη, στις χαμένες μας μνήμες.'' (Κλεμένο)

 

Τώρα, μπορώ να αποσύρω τους χαρακτηρισμούς: γλυκούλι και ερωτικό. Μάλλον μεγένθυνα περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε αυτά τα σημεία. Sorry.

Edited June 18, 2009 by Πυθαρίων

[Rikochet]

χεχ, τώρα που ξαναδιαβάζω την απάντηση μου, είναι αφελώς δογματική. αν το κείμενο έδωσε αυτή την εντύπωση, είναι γιατί εγώ δεν δούλεψα αρκετά για να μεταφέρω την ατμόσφαιρα που ήθελα, όχι γιατί εσύ δεν το κατάλαβες. να μην αποσύρεις τίποτα και να μην απολογείσαι. ευχαριστώ ξανά. =)

[dagoncult]

«Όσο κι εγώ. Είμαι αγόρι και είσαι κορίτσι. Άρα δεν μπορεί νά ‘ναι πολύς καιρός.»

 

-Δεν το πιάνω... αλλά οκ...

 

 

 

«Χωρίς να την κοιτάζει ο Αλέξανδρος της σηκώνει το φουστάνι και τη χαϊδεύει ανάμεσα στα πόδια για λίγη ώρα.»

 

-Λίγο ασύνδετο με την όλη φάση μου φάνηκε αυτό.

 

 

 

«Σκαρφαλώνουν στο τετράγωνο και κατεβαίνουν και κάθονται σταυροπόδι ανάμεσα στα κάρβουνα.»

 

-Ωραία εικόνα.

 

 

 

«Αλλά σήμερα διάβασα στο λεξικό τι σημαίνει περιέργεια.» + «Το λεξικό άλλο έγραφε.» + «Ναι… Έτσι λέει στο λεξικό.»

 

-Πολύ πραγματικό... λαμβάνοντας υπόψην ότι κάθονται σε κάρβουνα.

 

 

 

 

 

Τι μπέρδεμα είναι αυτό. Δε βγάζω άκρη... πολύ αλλόκοτα πράγματα. Μία σκέφτομαι ότι είναι φαντάσματα, μία ότι είναι ιδέες, ψυχές, βιβλιά και διάφορα άλλα. Σαν να με κρατάει σε μια γενική απορία. Για κάποιον λόγο, τελικά η απορία έγινε πιο μεγάλη από την ευχαρίστηση. Τα σημεία των διαλόγων και ειδικά οι μονολεκτικές απαντήσεις, σε συγκεκριμένες, αντιθετης σημασίας ερωτήσεις, τραβούσαν το ενδιαφέρον. Λες και η ιστορία ισορροπεί πάνω σε μια λεπτή γραμμή, μεταξύ της πλήξης (και της γκριζάδας) των ηρώων της από τη μία και του τσιγκλίσματος του αναγνώστη από την άλλη.