Ο ουροφάγος όφις

[Magellan]

Όνομα Συγγραφέα: Σπύρος

Είδος: ίσως επιστημονική φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1184

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Έτσι μου ήρθε

 

Οι βιτρίνες απο τα κτίρια ακτινοβολούσανε απειλητικά τις φυλλωσιές απο τα δέντρα. Αυτά τα γιαλιά είναι κάτι ανάμεσα απο κάτοπτρα και διάφανες επιφάνειες. Αφήνουνε να βλέπεις μόνο ότι πιο μουντό κρύβουνε μέσα τους και δείχνουνε ότι πιο σκούρο φέγγει απέξω. Είναι σαν να κόβουνε τον κόσμο στα δύο και φιλτράρουνε τις καθαρές γραμμές, για να δείχνουνε μόνο τις σκιές και στα δύο μέρη. Σκιές απο μέσα και σκιές απ έξω. Όταν οι μορφές χάσουνε το χρώμα και τα ξεκάθαρα σύνορα απο όλα τα άλλα, γίνονται απερίγραπτες, χάνουνε το περί και γίνονται μόνο γραπτές. Είναι σα τα σύμβολα απο τη κινεζική γραφή, όπου ο κάθε ένας απο τους εικοσι λαούς που κατοικούνε σε εκείνη την χώρα, της διαβάζει όπως θέλει. Χάνεται η αυστηρότητα της ερμηνείας. Αυτό που χωρίζει τον επάνω απο τον κάτω κόσμο και δε σ αφήνει να ονειροπολείς κάστρα με ομίχλες και βουνά τυλιγμένα απο ένα βαρύ μουσικό σύννεφο πνιγμένο στις υπόκωφες βροντές. Το κόκκινο μπαλόνι που παλεύει προς τα πάνω σαν σπερματοζωάριο μέσα στον κόλπο της ατμόσφαιρας, δεν είναι πια ένα κόκκινο μπαλόνι, αλλά μία γκρίζα ογκώδη φιγούρα που περνάει δίπλα απο μια απελπισμένη μορφή ενός μεσήλικα. Ενός καφεπότη, που έχει αποφασίσει να φοράει εκείνο το αναιδέστατο φουλάρι. Καθιερώθηκε απο του Κροάτες στην αυλή του βασιλιά ηλίου της Γαλλιάς, και δείχνει στην κοιλιά του ανθρώπου. Ένα απόκρυφο σύμβολο. Κοιτάει προς την αρχή και τη βάση του ομφαλοκεντρικού υλισμού. Και η ύλη απαυδεί μέσα στην αυτοκρατορία της θολούρας των χαρακωμάτων. Όλος αυτός ο πολιτισμός έχει μάθει να σιχαίνεται τις αυστηρές γραμμές και τα χαρακώματα, αυτό που χωρίζει, αυτό που περιγράφει, αυτό που ξεκαθαρίζει. Σταμπάρει σαν ξενόφοβο κάθε τι που υπακούει στην αυστηρότητα της τελειότητας. Δεν αναζητά τη λεπτή ισορροπία, αλλά ανάγει την απροσδιορίστια σε αποκορύφωμα της διανόησης. Και όλα αυτά, ίσως γιατί εδώ και δύο αιώνες έχει ξεκινήσει η βιομηχανική παραγωγή του καθαρού, του αποστειρωμένου, του άρτια επιπεδοποιημένου γιαλιού, αυτού που καρφώνει κάθε μέρα και σε κάθε μέρος τα ερπετικά μυαλά με θολές εικόνες απο σκιώδη φιγούρες. Κανείς δεν είχε υποψιαστεί ότι θα έφτανε σε τέτοιο τέλμα ένας ολόκληρος κόσμος. Εάν βάλεις ολόκληρες γενιές να αντικρύζουνε ατέρμονα αυτά τα είδωλα των ειδώλων, που έχουνε αφυδατωθεί απο κάθε διαφορετικότητα σε μία φυσιολογική ίσως κυτταρική λειτουργία με τις πετσοκομμένες τους μεμβράνες.

Κάτω απο το βιτρινωτό κτίριο είναι μαζεμένοι κάτι υπάλληλοι και τραβάνε καπνό μέσα στα πνευμόνια. Αυτή η εμμονή του ανθρώπου με τη φωτιά είναι ανήκουστη. Το μόνο ζώο που του αρέσει να παίζει μαζί της. Τους αρέσει όμως κι ο ήλιος. Τους βλέπω να κάθονται και να απολαμβάνουνε με τόση ανακούφιση ένα ξεμύτημά του ανάμεσα απο τις γκριζοπράσινες βαμβακιές. Ο πατέρας μου κάποτε μου είχε πει ότι οι άνθρωποι είναι ερπετά. Μπορεί να μοιάζουνε με θηλαστικά, αλλά είναι ερπετά. Λιάζονται σαν τις σαύρες στον ήλιο, τρώνε αυγά και κάνουνε σεξ σε κρυφά μέρη. Αυτά τα τρία τους βάζουνε μαζί με τα ερπετά. Ο πατέρας μου όριζε τα πάντα με τον αριθμό τρια. Τρία πράγματα έλεγε μπορεί η διχαλωτή μας γλώσσα να μυρίσει: το άμα υπάρχει κοντά κάποιο φαγώσιμο, το άμα έχει κατουρήσει εκεί κοντά κάποια νυφίτσα και το άμα υπάρχουνε κοντά άνθρωποι. Οι άνθρωποι μας κυνηγάνε, έλεγε, για τρεις λόγους. Ο ένας είναι ότι φοβούνται ότι όταν ταφούνε, θα τους μπούμε μέσα στο στόμα. Ο άλλος είναι ότι φοβούνται ότι άμα κοιμηθούνε στην εξοχή, θα τρυπώσουμε μέσα στον πισινό τους. Ο τρίτος ο λόγος είναι ότι μοιάζουμε με ένα μακρύ ανδρικό όργανο. Οι άντρες νιώθουνε μειονεκτικά και οι γυναίκες σαστίζουνε. Αυτά τα τρία μας κάνουνε μισητούς. Δυό φορές μας φοβούνται οι άντρες και τρεις οι γυναίκες. Είναι οι τρεις τρύπες που τους κρατάνε ενωμένους με αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να λένε για το δηλητήριο, αλλά δεν το φοβούνται. Μπορεί να τους αρέσει κιόλας η ιδέα, να νιώσουνε δυό μυτερά δόντια να τους μπήγονται μέσα στον αστράγαλο. Δύο φιλήδονες σύριγγες που αμολάνε αυτό το γλυκό σάλιο. Είναι άσχημο πράγμα να δαγκώνεις άνθρωπο. Έχει πολύ μαλακό κρέας και δεν προλαβαίνεις να τραβηχτείς αμέσως. Ήξερα κάποιον, που μου είχε πει μια εμπειρία του με άνθρωπο. Τον είχε δαγκάσει και τους κλείσανε τα μάτια απο την ευχαρίστηση. Δεν μπορούσε να τραβηχτεί προς τα έξω, ώσπου έμεινε μετά ώρες ολόκληρος στεγνός. Οι άνθρωποι μυρίζουνε σαν ξινισμένο βούτυρο. Ένα κλαδί πήγε να τρίξει, αλλά το πέρασα σιγά σιγά και θα χωθώ κάτω απο τα ξεραμένα φύλλα. Έτσι θα μπορέσω να τους δω καλύτερα τους εχθρούς.

Εύχομαι να το καταλάβατε ότι είμαι ένα φίδι. Σαν όλα απο τη γενιά μου, είμαι σοφό. Σοφό με την έννοια, ότι κρύβομαι. Έπρεπε να σκοτωθούνε πολλοί απο τους ανθρώπους, μέχρι να ανακαλύψουνε ότι η καλύτερη πολεμική τακτική δεν είναι η επίδειξη, που μου φορούσανε παλιά κάτι τεράστια λοφία, σαν κοκόρια. Η καλύτερη τακτική του πολέμου είναι η παραλλαγή. Πρέπει να βυθίζεσαι στο απόκρυφο της γης. Να γίνεσαι ένα μέρος με τα χόρτα, με τη γη, που μυρίζει στέρηση απο βροχή και με τα αγριολούλουδα που πετάγονται κάθε Ιούνιο περήφανα και χρωματιστά σε αυτό το μικρό ξέφωτο.

Κάντε ησυχία. Σέρνω τώρα την κοιλιά μου πάνω στο υγρό χώμα και πλησιάζω επικίνδυνα κοντά, για να τους ακούσω καλύτερα. Πριν απο πολλά φεγγάρια είχανε αρχίσει να έρχονται κάτι άνθρωποι με κίτρινα κεφάλια και κοιτούσανε μέσα απο κάτι ψηλά ραβδιά και φώναζε ο ένας τον άλλον. Μετά ήρθανε κάτι μηχανικά τέρατα που σκάβανε μέρες ολόκληρες μέσα στη γη. Πολλοί απο εμάς τρέξανε να κρυφτούνε, αλλά μερικούς τους κόψανε στα δύο. Χαιρότανε πολύ όταν βρήκανε ότι είχανε πετσοκόψει μερικά απο εμάς. Μετά ρίξανε έναν γκρίζο πολτό μέσα στις τρύπες που είχανε ανοιξει. Και πριν απο κάτι μέρες υψωνότανε προς τα πάνω αυτό το απαίσιο κτίριο. Μέσα απο τις βιτρίνες φαινότανε οι εργάτες που περνούσανε τις εκρού μοκέτες. Χτες ήτανε που άρχισε κάθε πρωί να έρχεται κόσμος και να δουλέυει σε αυτό το μέρος. Ευτυχώς που τώρα έχουνε γίνει πιο καθαρές οι εταιρείες τους και δεν ντουμανιάζουνε με τα φουγάρα τους. Αυτά τα φουγάρα ήτανε ότι πιο ωραίο έχει γίνει ποτέ. Να βλέπεις την φωτολατρεία και την υπεροψία ενωμένες σε ένα τουβλόκτιστο κτίριο.

Τώρα μπορώ να τους ακούω πως μιλάνε. Πολλές γλώσσες μιλάνε οι άνθρωποι. Δε θα ήτανε έτσι, άμα κοιτούσανε να πλησιάσουνε στη γη και δεν θέλανε να υψώσουνε πολύ ψηλά κτίρια. Το ξέρατε ότι εμείς τα φίδια, ήμαστε οι καλύτεροι γεωμέτρες; Μετράμε τις αποστάσεις με τρομερή ακρίβεια, και ξέρουμε πολύ πιο νωρίς απο τους ανθρώπους ότι η κοντινότερη απόσταση μεταξύ δύο σημείων, δεν είναι η ευθεία, αλλά η πλαγία. Οι βάσεις των κτιρίων είναι πιο κοντά η μία στην άλλη απο ότι οι κορφές τους. Αυτό δεν θέλουνε να το συνειδητοποιήσουνε οι άνθρωποι. Θέλουνε να απομακρύνονται ο ένας απο τον άλλον. Ακόμα και άμα δεν υπήρχανε πολλές γλώσσες, οι άνθρωποι θα τις επινοούσανε. Είναι η φύση τους τέτοια. Κάνουνε ομάδες και κρατάνε μυστικά ο ένας απο τον άλλον, λες κι ανήκουνε σε διαφορετικά είδη. Τελευταία έχω ακούσει ότι έχουνε αρχίσει να πειράζουνε και τα αίματά τους, για να καταφέρουνε να γίνουνε διαφορετικά είδη. Αυτή η μοναξιά τους, τους κάνει να αναζητούνε άλλα νοήμονα όντα. Μιλάνε για αγγέλους και για δαίμονες. Εμάς μας θεωρούνε τα πιο κακά πλάσματα που υπάρχουνε στο σύμπαν. Τρώμε, λένε, την ουρά μας και ξαναγεννιόμαστε

Είναι ώρα να κρυφτώ. Αρκετά με ζαλίσανε με τη φλυαρία τους.

[Tiessa]

Πολύ φιλοσοφημένο το φίδι!

Ενδιαφέρουσα επιλογή οπτικής γωνίας. Εκείνο όμως που χρειάζεται λίγη προσοχή όταν χρησιμοποιείς την οπτική ενός άλλου πλάσματος είναι τι θα φανερώσεις ότι ξέρει μέσα από τις περιγραφές του. Ας πούμε, όταν λες ότι έριξαν στη γη 'γκρίζο πολτό' αισθανόμαστε ότι είναι λογικό να μη γνωρίζει το τσιμέντο. Από την άλλη όταν φτάνουμε στις εκρού μοκέτες, κάπου παραξενευόμαστε που ξέρει αυτό τον όρο. (Κατά κάποιο τρόπο θα ήταν πιο λογικό να ήξερε καλύτερα το τσιμέντο, που το βλέπει έξω παρά τη μοκέτα που υπάρχει σ΄ έναν εσωτερικό χώρο).

 

Επειδή λες 'σχεδόν διήγημα', δεν το σχολιάζω από πλευράς υπόθεσης. Ως κείμενο πάντως είναι μια ενδιαφέρουσα άποψη σχετικά με την ανθρώπινη φύση και το πώς μπορεί να μας βλέπει ένα άλλο ον.

[Cassandra Gotha]

Αυτός ο μονόλογος του φιδιού ήρθε σε μια εποχή που έχω βαρεθεί, έχω σιχαθεί, (για ακόμα μία φορά), τις ηλίθιες φοβίες και το παράλογο μίσος των ανθρώπων για ό,τι θεωρεί επικίνδυνο.

 

"Γέμισε ο κόσμος φίδια!" (Πού το είδαν δεν ξέρω, εγώ βλέπω ότι όλο και μειώνονται. Η τακτική τους είδες φίδι-σκότωσέ το έπιασε λίγο λίγο...). "Θα μας φάνε!" ' Άπα-πα, Χριστός και Παναγία, ένα φίδι δυο μέτρα" και άλλα τέτοια όμορφα, τα ακούω καθημερινά εδώ που ζω.

Ό,τι είναι μακριά από τον ελεγχόμενο τρόπο ζωής τους και μάλιστα τα ερπετά, αυτά τα αρχέγονα πλάσματα, που μας θυμίζουν εκείνο τον καλά θαμμένο φλοιό του εγκεφάλου μας, που φοβίζουν τις ανέραστες με το σεξ που δε γνώρισαν ποτέ και ντροπιάζουν τους άντρες, ειδικά αυτά τα 'αμαρτωλά' πλάσματα, αποτελούν απειλή για μια τακτοποιημένη, καθαρή και ατάραχη ζωή, μια ζωή που δε δίνει καμιά συγκίνηση, μόνο "θα φάμε, θα πιούμε, θα κάνουμε τις δουλειές μας σαν καλοί νοικοκύρηδες και οικογενειάρχες, και θα πέσουμε στο αμόλυντο κρεβάτι μας να κοιμηθούμε".

 

 

Και επειδή ξέφυγα λίγο...

Μου αρέσει που έβαλες το φίδι να λέει την ιστορία του και τι έγινε στην περιοχή που κατοικεί. Παραπάνω προσοχή θέλει, όπως είπε και η Tiessa, στα σημεία που περιγράφει κομμάτια του ανθρώπινου κόσμου. Μου αρέσει που διάλεξες αυτό το μέσο για να πεις ό,τι είχες να πεις, και όχι ένα κείμενο που θα προσπαθήσει να ξυπνήσει τα οικολογικά αισθήματα του αναγνώστη, κάνοντάς του κύρηγμα.

[manstredin]

Παράξενο κείμενο. Στην πρώτη παράγραφο νόμιζα ότι διαβάζω σκέψεις, έναν ειρμό χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία, ωμό, με την καλή έννοια, κι αυτό μου άρεσε. Βέβαια, μέχρι εκεί δεν καταλάβαινα καθόλου περί τίνος πρόκειται, πράγμα που δεν ξέρω αν ήθελες, δεν ήθελες ή αν δεν σε ένοιαζε να επιτύχεις. Από εκεί και μετά, φαίνεται να μπαίνουν τα πράγματα σε μια τάξη και το κείμενο αλλάζει. Μου άρεσε η οπτική του φιδιού, μου άρεσε ο θυμός του και η τσουχτερή διαχαλωτή γλώσσα του κι ούτε πραγματικά με ξένισε που η πρώτη παράγραφος στέκει έξω σχεδόν από το υπόλοιπο κείμενο. Αλλά αυτό που δεν μου έκατσε καλά ήταν ο παρελθοντικός χρόνος με τον οποίο ξεκινάς κι ο οποίος, αν δεν κάνω λάθος, δεν συνεχίζεται. Κατά τ' άλλα, αρκετά ενδιαφέρον και διαφορετικό!