manstredin Posted June 22, 2009 Share Posted June 22, 2009 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Βάγια Ψευτάκη Βία; Δεν θα το 'λεγα Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1315 Αυτοτελής; Ναι, αν και είναι μέρος μιας ενιαίας ιδέας Σχόλια: Το παρακάτω είναι το διορθωμένο κείμενο (σε συντακτικό-γραμματικό επίπεδο). Η Σπάτουλα (μια ιστορία της Ενυδρίας) Ο κύριος Καριντού είναι ζαχαροπλάστης. Έχει ένα μικρό μαγαζάκι στην κεντρική πλατεία της Πόλης των Ναυαγίων. Βρίσκεται στο ισόγειο μιας άσχημης τσιμεντένιας πολυκατοικίας, μα εκείνος με μεράκι το έχει διακοσμήσει. Έχει περάσει ξύλινο πάτωμα και ξύλινους πάγκους, κι όχι οποιοδήποτε ξύλο, ξύλο κερασιάς. Έχει και πέντε στρόγγυλα τραπεζάκια με κομψές καρέκλες για τους πελάτες του. Λατρεύει το μαγαζί του. Κι όλα τα Απωθημένα λατρεύουν τα γλυκά του. Τα τσουρέκια και τις πίτες και τις πάστες και τα κέικ. Όταν πρωτάνοιξε, θεωρούσε το εγχείρημα αμφίβολο, μα γρήγορα και χάρη στην μυστική του συνταγή, ο κύριος Καριντού απέκτησε φανατική πελατεία που ολοένα και αυξανόταν. Αγόρασε άλλους δύο φούρνους και νοίκιασε και μια αποθήκη πίσω από το ζαχαροπλαστείο, ενώ έπεισε την Αυτοκράτειρα ΝεΛένα να τον αφήσει να βγάλει μερικά τραπεζάκια έξω, στην πλατεία. Τώρα είναι πλούσιος και μπορεί να τρώει ό,τι θέλει για να συντηρεί την φουσκωτή κοιλιά του. Στην πραγματικότητα, το ζαχαροπλαστείο ήταν μια πολύ καλή κίνηση επιχειρηματικά. Βλέπετε, στα Ναυάγια, όλα είναι πάντα μουντά κι ο αέρας πηχτός, γεμάτος σήψη, απλυσιά και κλεισούρα, οπότε τι πιο καλοδεχούμενο από ένα μαγαζάκι που μοσχοβολάει ροδοψημένο τσουρέκι; Όσοι έρχονταν για πρώτη φορά κι ιδιαίτερα όσοι δοκίμαζαν, επέστρεφαν στα σίγουρα. Μάλιστα, ο κύριος Καριντού δεν τους προλάβαινε! Είχε αποκτήσει ένα χαμόγελο, μόνιμα κολλημένο στο πρόσωπό του, όχι μόνο από υποχρέωση προς τους πελάτες αλλά και από χαρά. Επιτέλους έκανε κάτι που είχε ουσία. Για τον κύριο Καριντού ήταν η πρώτη φορά που χρησίμευε πραγματικά. Υπέφερε όμως από μοναξιά. Παρέες πολλές δεν είχε. Τι πολλές δηλαδή, να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους, δεν είχε καθόλου. Αν εξαιρέσουμε βέβαια τον μικρό του λευκόγκριζο λεμούριο με την ροζ ουρίτσα, τον Λεμού. Ο Λεμού τον συντρόφευε απ’ τα μικράτα του. Είχε βρει τον κύριο Καριντού, σκελετωμένο και θλιβερό όταν ακόμα δεν είχε φυτρώσει το μουστάκι του και του είχε χαρίσει την σπάτουλα που κρατούσε στα μικρά του χεράκια. Από τότε ο κύριος Καριντού, βρήκε το νόημα της ζωής του. Του έμελλε να γίνει ζαχαροπλάστης. Είχε μόλις πρωτοέρθει στα Ναυάγια, διωγμένος από τους συμπολίτες του εξαιτίας της αποτρόπαιης τροπής που έπαιρνε η σκέψη του. Τότε ήθελε να γίνει καλλιτέχνης, μα με όποια τέχνη και να καταπιανόταν, προκοπή δεν έβλεπε. Είχε ζωγραφίσει το πτώμα του ίδιου του του εαυτού να κατασπαράσσεται από ένα ζευγάρι τεράστιες σμέρνες που αιωρούνταν σαν χτικιά από πάνω του, είχε φτιάξει ένα γλυπτό που απεικόνιζε το ιερό Όλον σα μια τεράστια βρωμερή αλογόμυγα που ξαπόσταινε σε μια κουράδα, είχε συνθέσει ένα τραγούδι για τον τυφλό Λευκό Άρχοντα του Χάους που λεγόταν ότι κατάπινε Επικράτειες σαν και την Ενυδρία όταν σ’ εκείνες χανόταν η Ισορροπία. Του είπαν πως είχε πονέσει τα μυαλά τους με όλες εκείνες τις διαστροφικές αηδίες και τον έδιωξαν, να γίνει καλλιτέχνης κάπου μακριά τους. Σαν λοιπόν τον ανακάλυψε ο φιλαράκος του ο Λεμού, μια φρέσκια ιδέα γεννήθηκε πρώτα στην καρδιά του. Έπρεπε να γίνει ζαχαροπλάστης ξεχωριστός, όχι ένας κοινός! Και η Λίμνη των Ναυαγίων ήταν ο μόνος τόπος στην Ενυδρία που θα ανεχόταν και θα απολάμβανε ίσως –πού ξέρεις;-- γλυκά φτιαγμένα με ένα υλικό μοναδικό, ένα υλικό ανεπανάληπτο, ένα υλικό που μόνο ο κύριος Καριντού είχε το σθένος να προσθέσει. Από τότε, τα σβηστά του μάτια στραφτάλιζαν και τα χέρια του δούλευαν κι ο μικρός λεμούριος ο Λεμού ανέλαβε το δύσκολο έργο της συλλογής του μυστικού συστατικού. Το κρατούσε όμως κρυφό, γιατί δεν ήταν σίγουρος αν εκείνα τα πλάσματα με τα πεινασμένα μάτια και τα παράλυτα άκρα, αν εκείνα τα πλάσματα τα μισά, που τους έλειπε η καρδιά κι η φλόγα κι η ανθρωπιά, θα ενοχλούνταν δραματικά. Πρέπει να ξέρετε εδώ, ότι η κοινωνία της πόλης των Ναυαγίων είναι μια ομοιογενής μα πολύπλοκη κοινωνία. Στηρίζεται πάνω σε πολύ αυστηρούς και παραδοσιακούς θεσμούς. Είναι μια πολύ καθώς πρέπει κοινωνία, στους τύπους. Επίσημα, όλοι τιμούν το ένα Ιερό Όλον, έχουν ακόμα κι έναν Ναό που λειτουργεί στην δυτική άκρη της πόλης και όλοι, κι εννοώ όλοι, πηγαίνουν κάθε μέρα σαν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα, την ιερή ώρα ανάπαυσης του Όλου. Είναι εκεί κι η Αυτοκράτειρα, κι ο Δήμαρχος, κι η Άλμα και ο Ίων κι άλλοι πολλοί κι ανάμεσά τους κι ο δικός μας, ο κύριος Καριντού. Έτσι έπρεπε να πράττει κρυφά, πράγμα που είχε κι αυτό την χάρη του. Ούτως ή άλλως, ήξερε πως τα Ναυάγια ήταν στον πυρήνα της η πιο ανόσια πόλη της Επικράτειας. Η υποκρισία δεν τον ενοχλούσε, αντιθέτως είχε πλάκα! Κάθε μέρα λοιπόν ή μάλλον κάθε νύχτα, σαν γύριζε από το Ναό στο ζαχαροπλαστείο του, πήγαινε στο τελευταίο δωμάτιο πίσω από την κουζίνα που χρησιμοποιούσε σαν υπνοδωμάτιο, τραβούσε ένα μακρύ σκοινάκι κι έπεφτε μεμιάς η σκάλα για την μικροσκοπική του σοφίτα. Ανέβαινε με δυσκολία, κρατώντας γερά την κοιλιά του με το ένα χέρι, λες και θα του έπεφτε, με τον Λεμού σκαρφαλωμένο στον ώμο του να βαστάει γερά την σπάτουλα, εκείνη που του ‘χε χαρίσει όταν τον πρωτοσυνάντησε. Στη μικροσκοπική σοφίτα υπήρχε μονάχα ένα στενό κρεβάτι και κάτι μεταλλικές φτηνές σκάφες στοιβαγμένες όπως-όπως στην απέναντι γωνιά καθώς κι ένας φεγγίτης στενόμακρος, που έχασκε σα στόμα μισάνοιχτο. Ο κύριος Καριντού άφηνε το βάρος του να σκάσει στο στρώμα κι ο φιλαράκος του ο Λεμού έπιανε δουλειά. Πρώτα καθάριζε σχολαστικά την σπάτουλα. Ήταν μια απλή ασημένια σπάτουλα που πάνω της είχε χαραγμένη την επιγραφή «Η Αλήθεια Είναι Σοφό Να Πασπαλίζεται με Άχνη». Έπειτα, τραβούσε μια σκάφη κοντά στο κρεβάτι, ξεγύμνωνε τον κύριο Καριντού κι άρχιζε την συλλογή του μυστικού συστατικού. Σ’ όλη την διαδικασία, ο κύριος Καριντού χαχάνιζε και λιποθυμούσε, κι όταν δεν άντεχε άλλο, τα μάτια του έλαμπαν τρελά, άνοιγε τον φεγγίτη που έφτανε αν άπλωνε το χέρι, και ούρλιαζε, ούρλιαζε μ’ όλο τον αέρα που χωρούσε στα πνευμόνια του. Ο Λεμού, μεθυσμένος απ’ το αίμα, πηδούσε και στριφογυρνούσε με την σπάτουλα στα χέρια ξυρίζοντας με μανία το λίπος, αλλάζοντας σκάφες, μέχρι που ο κύριος Καριντού γίνονταν πάλι το κοκαλιάρικο παιδί που ήταν άλλοτε, χωρίς φως στα μάτια, με μαλλιά κολλημένα απ’τον ιδρώτα και ανάσα που μόλις θόλωνε το καθρεφτάκι που τοποθετούσε ο Λεμού μπρος στα ρουθούνια του για να δει αν ο αφέντης του ζούσε ακόμα. Ξεκουράζονταν για λίγο, μέχρι τα λογικά του να τρυπώσουν ξανά στο κεφάλι του, μέχρι ο Λεμού να καθαρίσει και να κατεβάσει όλες τις σκάφες στην κουζίνα, κι ύστερα τα μαύρα μάτια του στραφτάλιζαν ξανά, ενώ το σώμα του άρχιζε, σχεδόν μαγικά, πάλι να παχαίνει και το μουστάκι του να ξαναβγαίνει. Έτρωγε κι έτρωγε ότι έβρισκε μπροστά του, εκτός από τα γλυκά που ο ίδιος έφτιαχνε, καθώς εκείνα προορίζονταν αποκλειστικά για τους εκλεκτούς ουρανίσκους των πελατών του, κι έπειτα άναβε φωτιά στους φούρνους, άνοιγε τα κιτάπια με τις συνταγές του και δημιουργούσε τα πιο νόστιμα γλυκά των Ναυαγίων. Κάθε πρωί, χαράματα σχεδόν, το ζαχαροπλαστείο του κυρίου Καριντού σηκώνει ρολά. Ήδη υπάρχει ουρά. Πλάσματα, συμπολίτες του, περιμένουν πειναλέα απ’ έξω κι ορμάνε ευθύς. Ευτυχώς, ο κύριος Καριντού είναι προνοητικός και πάντα χαμογελαστός και έχει αρκετά αποθέματα να τους εξυπηρετήσει όλους. Καλημερίζονται ευγενικά, αποχαιρετιούνται ευγενικά, μερικοί τον ρωτάνε με βλέμμα αυστηρό τι είναι αυτές οι κραυγές που ακούνε κάθε νύχτα. «Ελπίζω να μην κακομεταχειρίζεστε το καημένο το ζωντανό!» κάνει η Άλμα σηκώνοντας το φρύδι καθώς της δίνει την σακούλα με το τσουρέκι δαμάσκηνο. Ο κύριος Καριντού, την κοιτάζει εξονυχιστικά, με τα λαμπερά του μαύρα μάτια. Η γυναίκα μπροστά του, είναι ένα πλάσμα θλιβερό, σκοροφαγωμένο στην κυριολεξία, που ‘χει στην μέση της δεμένες άπειρες μυγοσκοτώστρες, μην τυχόν οι Πεταλούδες της ξαφνικά πετάξουν πάνω της από το πουθενά. Ο κύριος Καριντού χαμογελάει. «Τι δύστυχο πλάσμα που είστε, δεσποινίς Άλμα» λέει χαμογελαστά κι απλώνει το χέρι για τα λεφτά. Εκείνη χαμογελά και φανερώνει μια σειρά σάπια ούλα. Είναι γυμνή και παραμορφωμένη, πρησμένη απ’ τα τσιμπήματα και μονίμως αγχωμένη μην και της επιτεθεί κανένας Πανικός, όπως της αρέσει να αποκαλεί τα παντός είδους ζωύφια κι ειδικά τις πεταλούδες. «Πράγματι, κύριε Καριντού ΖαχαροΠλάστη της Αλήθειας» το χαμόγελό της σβήνει ξαφνικά, «Τα ονόματα έχουν νόημα εδώ. Δεν γίνεται να είμαι η Άλμα του Πανικού και ευτυχής! Θα ‘θελα το τσουρέκι μου τώρα παρακαλώ». Edited November 15, 2009 by manstredin Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted June 22, 2009 Share Posted June 22, 2009 (edited) Εγώ πρόλαβα και το διάβασα την ιστορία από το ιστολόγιο. Πολύ καλό, σαφώς βελτιωμένη γραφή σε σχέση με την Άλμα (που ήδη ήταν αξιόλογη). Αλλά και πιο σκοτεινό λίγο Α, και λέει τι απόγινε η Άλμα, οπότε ένας ακόμη λόγος να την τιμήσετε. Κι εδώ σημειώνω κάποια μικρολαθακια απροσεξίας μαζί με προτάσεις μικροβελτιώσεων: Η_Σπάτουλα.doc Edited June 22, 2009 by Electroscribe Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted June 22, 2009 Share Posted June 22, 2009 Φοβερή ιστοριούλα, παρόλο που είναι μικρή. Δεν κατάλαβα ακριβώς τι πλάσματα είναι οι χαρακτήρες στην ιστορία. Το σέτινγκ κάτι μεταξύ Μπομπ ο σφουγγαράκης και A Series of Unfortunate Events μου ήταν στο μυαλό. Και ολοφάνερα φαίνεται ότι είναι μέρος μιας μεγαλύτερης ιδέας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 22, 2009 Share Posted June 22, 2009 Αν πιστεύω πως διαθέτω φαντασία, η Βάγια τι έχει; Μάλλον το προνόμοιο της καταγωγής από ένα παράλληλο σύμπαν, τον κόσμο της Ενυδρίας. Αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να έχουν σχέση με το ταλέντο. Ο νους της συγγραφέως είναι απλά νεραϊδοχτυπημένος. Μου προκαλεί οργή προς αυτή την άθλια, χωρίς υποδομή χώρα που ζούμε. Αυτή η μαγεία πρέπει να προφτάσει να απλωθεί επιτέλους στο κοινό της, πριν ο χρόνος τη σκορπίσει σαν άχνη ζάχαρι στο τίποτα. Βάγια Ψευτάκη, ανάθεμα στη ρουτίνα της δουλειάς σου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted June 22, 2009 Author Share Posted June 22, 2009 Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια αν και νομίζω πως εδώ "Αν πιστεύω πως διαθέτω φαντασία, η Βάγια τι έχει; Μάλλον το προνόμοιο της καταγωγής από ένα παράλληλο σύμπαν, τον κόσμο της Ενυδρίας. Αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να έχουν σχέση με το ταλέντο. Ο νους της συγγραφέως είναι απλά νεραϊδοχτυπημένος.", τα παραλές! Όσο για τα πλάσματα, μου φαίνεται λογικό να μπερδεύεται κανείς, καθώς όντως η ιστορία είναι κομμάτι ενός παζλ που ακόμα και στο μυαλό μου δεν έχει ξετυλιχθεί ακόμα πλήρως. Οι διορθώσεις ήταν εύστοχες και πάνω απ' όλα καλοδεχούμενες, αφού για αυτό ποστάρω τα κείμενα, για το feedback από ένα τρίτο, λιγότερο θολωμένο μάτι. Όσο για την σειρά ανάγνωσης, πράγματι είναι κάτι που δεν το έχω σκεφτεί καθόλου! Σε τι σειρά θα έπρεπε να διαβάζονται οι ιστορίες ή σε τι σειρά θα πρέπει να τις βάλω αν είναι να τις στείλω κάποια στιγμή σε κάποιο εκδοτικό (απλώς σκέψη). Μάλλον θα μου το πουν αυτές όταν το παζλ θα έχει ολοκληρωθεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 23, 2009 Share Posted June 23, 2009 Πράγματι, όταν το παζλ θα έχει ολοκληρωθεί, τότε θα ξέρεις! Όμως ας πω τη γνώμη μου από τώρα, γιατί τα παραμύθια σου είναι πράγματι ξεχωριστά και δεν θέλω να ξεχάσω αυτό που έχω να πω. Θα μου άρεσε να τα δω με σειρά όχι χρονική αλλά θεματική. Ας είναι λίγο μπερδεμένα χρονικά, δεν πειράζει. Δηλαδη, αν έχει κι άλλες ιστορίες με τον ζαχαροπλάστη ή μ' έναν άλλο επαγγελματία της ευχαρίστησης, θα ήταν ωραίο να έβαζες τις ιστορίες τους μαζί, όπως και θα ήταν ωραίο να έβαζες μαζί ιστορίες σαν της Άλμας, πώς κατέληξαν κάποιοι στο Ναυάγιο (και μετά από αρκετές ενδιάμεσες διηγήσεις να τους ξαναβρίσκουμε εκεί). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 23, 2009 Share Posted June 23, 2009 Θα συμφωνήσω με το Ντίνο, εδώ πραγματικά έχουμε δείγματα μιας τρομερής φαντασίας. Μια δόση παραμυθιού, μια δόση φρίκης, και φυσικά πρέπει να είσαι μάστορας ζαχαροπλάστης για να πετύχεις τόσο γοητευτικό αποτέλεσμα. Να πω ότι δεν είχα διβάσει κάτι άλλο σχετικά με την Πόλη των Ναυαγίων, αλλά στις πρώτες γραμμές μού θύμισε κάτι από αόρατες πόλεις, προσθέτοντας πολλά συν στην αναγνωστική μου ευχαρίστηση. Μπράβο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted August 1, 2009 Share Posted August 1, 2009 Το τρίτο που διάβασα, αλλά όχι και το τρίτο στη σειρά προτίμησης. Υπέροχο, ευφάνταστο κοντά σε λεπτά όρια παράνοιας. και φυσικά πρέπει να είσαι μάστορας ζαχαροπλάστης για να πετύχεις τόσο γοητευτικό αποτέλεσμα +1 στη δήλωση Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted November 14, 2009 Share Posted November 14, 2009 Ε, τόνισε το και στο πρώτο ποστ ότι το ξαναπόσταρες μη διαβάζουν εν αγνοία οι αναγνώστες την beta version Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted November 15, 2009 Author Share Posted November 15, 2009 Done. Πλέον στο αρχικό post υπάρχει μόνο η διορθωμένη βερσιόν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Soluna Posted November 15, 2009 Share Posted November 15, 2009 Αγαπώ τη διαφορετικότητα, όπως αυτή που θέλει να δώσει στον κόσμο ο Καριντού. Αρχικά με ταξίδεψε στο 'Le chocolat'... και με προσγείωσε ταρακουνώντας με στο "'Αρωμα". Δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη! Με εντυπωσίασε! Θα ήθελα να συνεχίσει η ιστορία... Να γνωρίσω κι άλλους κατοίκους της Ενυδρίας. Τι λέτε, λοιπόν, για άλλο ένα επεισόδιο? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted November 16, 2009 Author Share Posted November 16, 2009 Soluna, σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και για την ανάγνωση. Αν ψάξεις στην βιβλιοθήκη φαντασίας, ό,τι έχω ανεβάσει είναι ιστορία από την Ενυδρία...Καλώς μας ήρθες Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Soluna Posted November 19, 2009 Share Posted November 19, 2009 Soluna, σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και για την ανάγνωση. Αν ψάξεις στην βιβλιοθήκη φαντασίας, ό,τι έχω ανεβάσει είναι ιστορία από την Ενυδρία...Καλώς μας ήρθες Καλημέρα!!! Δεν είχα το χρόνο να ανακαλύψω τις υπόλοιπες ιστορίες! Ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία!!! Θα τις διαβάσω πολύ σύντομα και θα τα ξαναπούμε!!!! Καλώς σας βρήκα!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted November 20, 2009 Share Posted November 20, 2009 Εγώ πάντως το λέω, θέλω την Ενυδρία να τη δω σε χαρτί... Να τη δω ολοκληρωμένη γιατί το αξίζει, έχει μια μοναδικότητα αγκιστρωτική. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted November 29, 2009 Share Posted November 29, 2009 Αγαπώ τη διαφορετικότητα, όπως αυτή που θέλει να δώσει στον κόσμο ο Καριντού. Αρχικά με ταξίδεψε στο 'Le chocolat'... και με προσγείωσε ταρακουνώντας με στο "'Αρωμα". Δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη! Με εντυπωσίασε! ... και κομμάτι από "Ντελικατέσσεν". Καταπληκτικός ο τρόπος που χτίζεται η ιστορία, αρχικά αφήνοντας τον αναγνώστη να επαναπαυθεί, όλα πάνε καλά, μια χαρά, και μετά βουτιά στο αποκρουστικό και το αποτρόπαιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.