Οι Γιοι της Στάχτης: Κοράκι σε άλικο φόντο - Κεραμίδας Ελευθέριος

[wordsmith]

Καλή τύχη και καλές πωλήσεις.

[melkiades]

Στο μεταξύ εμείς ξεκινάμε προπονήσεις με βάρη και θα είμαστε έτοιμοι για την ανάγνωση.

[Nienor]

Με το καλό να το πιάσουμε στα χέρια μας

[KELAINO]

Άντε, επιτέλους.

[Electroscribe]

Κοπιάρω από τη σχετική ανάρτηση που έκανα στο ιστολόγιό μου:

 

Η προφανής λύση είναι να κόψω το κείμενο και να το κάνω δυο ξεχωριστά βιβλία. Το προτιμώ να πάρω εγώ την απόφαση πού θα χωριστεί και να στήσω το ρυθμό και τις κορυφώσεις μου αναλόγως, παρά να κοπεί σε δυο τόμους για λόγους βιβλιοδεσίας, τους οποίους ο αναγνώστης θα διστάζει να αγοράσει/ξεκινήσει. Σάμπως και σε έναν τόμο να βγει, δε θα είναι τρομακτικό για πολλούς, και σαν τιμή και σαν όγκος; Ούτως ή άλλως, προτιμώ να ξέρω απέξω κι ανακατωτά κάθε γραπτό μου όσο το δουλεύω, να μπορώ να το γυρίσω μέσα στο μυαλό μου και να το δω από κάθε γωνία για να κάνω τη λεπτοδουλειά. Αυτό εδώ έχει διογκωθεί τόσο που δυσκολεύομαι να το διαχειριστώ.

 

Αλλά λέει μια ιστορία, από την αρχή μέχρι το τέλος της. Όπου και να τραβήξω τη μαχαιριά για να το χωρίσω, κάποια νήματα νομίζω πως θα κοπούν κι οι άκρες τους θα μείνουν μετέωρες.

 

 

[Electroscribe]

Πλέον το "Κοράκι σε άλικο φόντο" βρίσκεται σε προσφορά στα 9 ευρώ (πρακτικά πιο κάτω σε κάποια βιβλιοπωλεία). Ευκαιρία να το διαβάσετε όσοι ενδιαφέρεστε και το αναβάλλατε για τον έναν ή τον άλλο λόγο

[Electroscribe]

Ημέρα συνεντεύξεων η σημερινή. Έδωσα κι εγώ μία στη Μαρία Παππά για το ΓΚΡΕΚΑ, επ' ευκαιρίας της πρόσφατης εκδήλωσης

[wordsmith]

Πάρα πολύ ενδιαφέρον!

 

άλλο πράγμα είναι το φανταστικό γραμμένο στα ελληνικά, κι άλλο το ελληνικό φανταστικό.

 

Πες τα να τα ακούσουν κι άλλοι!

 

μια κοινή γραμμή είναι η άρνηση των περισσοτέρων Ελλήνων συγγραφέων να χρησιμοποιήσουν ελληνικό υπόβαθρο ή ελληνικό χρώμα. Ίσως πιστεύουν πως κάτι κοντινό σε εμάς θα φαντάζει λιγότερο πιστευτό ή λιγότερο «cool». Στο επικό φανταστικόφάνταζι αυτό ισχύει σχεδόν απόλυτα, στον τρόμο κάπως λιγότερο. Στην επιστημονική φαντασία τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα, εκεί υπάρχει περισσότερη Ελλάδα και τείνει να σχηματιστεί μια κοινή συνιστώσα που χαρακτηρίζει τα περισσότερα έργα του είδους: από τη μια αυτό που στα αγγλικά λέγεται soft sci-fi (δηλαδή, έμφαση στο ανθρώπινο στοιχείο με αδρότερη περιγραφή της τεχνολογίας, χωρίς πολλές λεπτομέρειες ή ισχυρή θεμελίωση για το πώς λειτουργεί αυτή), από την άλλη έντονη πολιτικοποίηση.

 

Επίσης συμφωνώ απόλυτα.

 

ο Anubis ποτέ ελληνικό.

 

Κι εγώ έτσι νόμιζα μέχρι προχτές, που πήγα στο παζάρι της Σολωμού 39 και είδα 2-3 ελληνικά, όπως αυτό

 

http://www.biblionet.gr/book/188880/%CE%A4%CE%B6%CE%AF%CF%84%CE%B6%CE%B7,_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1/%CE%A3%CE%B1%CE%BD_%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AF

 

που, εντάξει, δεν είναι του φανταστικού, αλλά δείχνει πως ίιιισως και να το σκέφτεται ο anubis να βγάλει και κανέναν Έλληνα συγγραφέα.

 

Άντε, με το καλό να δούμε και τις συνέχειες του Κορακιού.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

πολύ ωραία συνέντευξη! και πολύ καλές οι φωτογραφίες : ))

[IGITIHI]

Τι γίνεται λοιπόν με το επόμενο βιβλίο; Θα το δούμε σύντομα;

[Cassandra Gotha]

Και, ναι... 

διάβασα το Κοράκι!

 

Λευτέρη, ήρθε η ώρα της αλήθειας. Καταρχήν, θέλω να σου πω ότι το είχα ξεκινήσει τότε, πριν από τρία χρόνια, κατευθείαν με το που γύρισα σπίτι. Δεν μπορούσα. Ήταν ένα σοκ. Δηλαδή, το περίμενα ότι θα δυσκολευόμουν, αλλά ήταν πολύ παραπάνω από αυτό. Για τη γραφή σου μιλάω. Ήταν τόσο ψυχρή, τετραγωνισμένη, που δεν μπορούσα να παρακολουθήσω, αφαιρούμουν σε κάθε παράγραφο. Σαν να απευθυνόσουν στο "λάθος" ημισφαίριο, κάπως (ενώ περίμενα λογοτεχνία μου έδινες μάθημα Ιστορίας του σχολείου). 

 

Το ξεκίνησα άλλη μία φορά, το έφτασα μέχρι τη σελίδα 170 περίπου, και πάλι δεν τα κατάφερα. Φέτος ήταν η τυχερή του. Το έπιασα πάλι από την αρχή, προσπερνώντας μόνο αυτά που θυμόμουν πολύ καλά από τις άλλες δύο φορές (κυρίως την ιστορία του Φιλάρετου. Νομίζω τη φυγή του Αράι Μονγκ την ξαναδιάβασα, κι ας τη θυμόμουν, γιατί δεν ήθελα να χάσω κάτι, μου άρεσε). Κάπου στη σελίδα 250κάτι, όμως, έπεσαν οι παρεμβολές. Άλλα βιβλία. Τελικά, όλο το καλοκαίρι το διάβαζα παράλληλα με άλλα, ώσπου έπεσα με τα μούτρα το τελευταίο δεκαήμερο και το τελείωσα χθες.

Αγώνας. Να δω πόσο καιρό θα παλεύω το επόμενο.

Ε, ναι! Θέλω να διαβάσω τη συνέχεια της ιστορίας! Και νομίζω ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό, τελικά.

 

Αναλυτικότερα (ή, πιο φλύαρα) οι εντυπώσεις μου από το βιβλίο:

 

 

 

1) Η γραφή παραείναι αποστασιοποιημένη, όπως σου είπα ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημά μου. Τόσο αποστασιοποιημένη που δεν μου μιλάει, πρέπει να καταβάλλω προσπάθεια για να συγκεντρωθώ.

2) Πάρα πολύ tell και lore, που λέμε στα ωραία, καθημερινά ελληνικά (εντάξει, πλάκα κάνω, μην ανάβεις). Τελικά, σου το λέω, εγώ όλα αυτά δεν τα συγκράτησα. Μα, ξεκινάς το βιβλίο με το παπαδαριό (και τους πολιτικούς) μαζεμένο και μιλάνε και μιλάνε και λένε τόσα για τα βασίλεια και τις μεταξύ τους σχέσεις... Μα, ποιοι είναι όλοι αυτοί; Η μεγάλη μου απορία. Όχι τα κράτη, οι άνθρωποι. Δείξε μου πρώτα πώς ζούνε, δείξε μου πώς βρίσκουν την τροφή τους, πώς παντρεύονται, πώς γεννούν και πεθαίνουν, αν έχουν τέχνες και ποιες είναι αυτές, και άλλα, μικρές ιστορίες ανθρώπινες, ώστε να με νοιάξει κάποια στιγμή και η μεγάλη εικόνα. Το παράπονό μου και στο σχολείο: γιατί να με νοιάξουν οι μετακινήσεις των συνόρων (και το ποιος ήταν στην εξουσία κάθε φορά) κρατών που δεν ξέρω, καταρχήν, ποιοι ήταν σαν άνθρωποι; (Είδες, πάλι στον Θουκιδίδη το έριξα -the horror- ενώ εσύ έγραψες μυθιστόρημα. Είδες τι μου έκανες; ).

3) Κλήρος και στρατός. Αυτό πάει και στο παραπάνω. Μόνο κλήρος και στρατός. Κανένας κανονικός άνθρωπος;

4) Προσωπικό αυτό: σιχαίνομαι το Βυζάντιο. Την εκκλησία επίσης. Όλο αυτό το παπαδαριό με τις χειροτονίσεις τους (σταυροκόπημα αλλά αλλιώς) μου έδωσε στα νεύρα. Εκεί που σταμάτησα το διάβασμα για να κρατήσω σημείωση να σου τα πω ένα χεράκι όμως, ήταν στο σημείο που μπλέκεις και τον διάβολο. Σελίδα 226 Άννα σημείωσε: "Είπαμε να διαβάσουμε φαντασία, τι μας ξενερώνεις;".

5) Υπερβολικά πολλά πρόσωπα. Δεν θυμάμαι ούτε τα μισά. Σε κάποια φάση τα παράτησα (τις προσπάθειες να συσχετίζω πρόσωπα και καταστάσεις) και αποφάσισα να με πας εσύ. Με πήγες μόνο στον Φιλάρετο, στον Αργυρό (αλλά λιγότερο προς το τέλος), και στον φαρμακό, επίσης λιγότερο προς το τέλος. Γενικά, λίγο πριν το τέλος κάτι έχασα, ήταν μπερδεμένα τα πράγματα. Όλα αυτά τα πρόσωπα με αυτή τη γραφή, ήταν κάτι πάνω από τη θέλησή μου να κατανοήσω και να θυμάμαι. (Φταίει και το ότι έκανα μήνες να το διαβάσω, φυσικά).

6) Η δομή. Οι ενότητες ήταν υπερβολικά σύντομες (εκτός και όταν μιλάγανε οι πολιτικοί, εκεί τους άφηνες να λένε, ). Δεν προλάβαινα να μπω σε ένα πρόσωπο και το άλλαζες. Δεν με βοήθησες καθόλου, δυσκόλεψες τα πράγματα όσο μπορούσες.

7) Κάνα-δυο σημεία ήταν γλωσσοδέτες. Έχω σημειώσει το εξής (σελίδα 128) : «...μετά το πέρας των φιλοφρονήσεων και των υποκριτικών εκφράσεων μετριοφροσύνης.» Κάνει δυσλεκτικό και αυτόν που δεν είναι. Δεν βοηθάει και το ότι, εκτός των άρθρων και των συνδέσμων, αποτελείται από αόριστες έννοιες.

8) Τα θετικά (ναι, φτάσαμε και σε αυτά! ) είναι τα σημεία που πλησίασες τον Άνθρωπο. Τα σημεία που μου έδειξες ότι αυτό το βιβλίο θα μπορούσε άνετα να είχε ψυχή. Α, ναι, άλλο ένα αρνητικό, πριν προχωρήσουμε: το βιβλίο, για 'μένα, δεν έχει ψυχή. Μου φάνηκε σαν να είπες "θα το κάνω κι εγώ!" κοιτάζοντας όλους τους Μάρτιν εκεί έξω. Σαν να το έγραψες για να αποδείξεις κάτι. Εμένα όμως δεν με ένοιαζε να μου αποδείξεις τίποτα, ένα ωραίο βιβλίο ήθελα να διαβάσω. Πάμε στα θετικά στο εννιά.

9) Εκεί που πλησιάζεις τον Άνθρωπο, το κάνεις τόσο καλά που με εξέπληξες. Το σημείο που λες ότι ο Φιλάρετος περπατούσε σκυμμένος σαν έφηβος που ξεπέρασε τους γονείς σε ύψος αλλά προσπαθεί ακόμα να δείξει ότι βρίσκεται υπό την προστασία τους. Εκεί που λες ότι ο πόνος χωρίς κόπο, χωρίς στόχο, είναι πολύ βλαβερός για την ψυχή, και ο Αργυρός παίρνει την απόφαση να μην υπομείνει ξανά τίποτα, αλλά να κάνει. Εκεί που ο ίδιος σώζει τη ναρκωμένη γάτα από τη φωτιά. Και εκεί που ο (δεν θυμάμαι ποιος ήταν) σκοτώνεται γιατί δεν ήθελε να σκοτώσει τα άλογα των εχθρών (πολύ καλή σκηνή, γιατί δεν θυμάμαι ποιοι παίζουν; ). Καλά, αυτό με τα ζώα είναι λόγος για να σε αγαπήσει κανείς (ως συγγραφεα. Ως άνθρωπο, εννοείται ότι αγαπώ μόνο όσους αγαπούν τα ζώα ). Είμαι σίγουρη ότι έχω σημειώσει κι άλλα, απλά δεν τα βρίσκω τώρα. Θα ήθελα να διαβάσω ένα βιβλίο που έχει πιο πολύ από αυτόν τον Λευτέρη και πολύ λιγότερο από τον Λευτέρη-Θουκιδίδη.

10) Πολύ καλό το σχόλιο για τις παρελάσεις στη σελίδα 59.

11) Σελίδες 287 με 294. Είναι πιτσιλισμένες με θαλασσινό νεράκι. Αυτό δικό μου, δεν το έκανες εσύ. (Δεν έπαθαν τίποτα, δεν είναι μελάνι εφημερίδας).

12) Κάτι (αρνητικό, πάλι ) για το τέλος: πολλά από τα παραπάνω είναι προσωπικό γούστο. Αλλά το ότι ήρθε η αποκάλυψη του ποιος είναι ο Αργυρός και δεν με άγγιξε, πιστεύω ότι είναι δική σου ευθύνη. Όπως και η αποκάλυψη του ποιοι είναι οι Γιοι της Στάχτης. Αυτό ειδικά, έγινε τόσο απότομα, χωρίς καμία προοικονομία, μέσα σε τρεις σελίδες μπαμ μπαμ, που ήρθε, ναι, το κατάλαβα, ωραίο, αλλά πέρασε χωρίς να κάνει ζημιά. Το μόνο που έκανε κάπως αίσθηση ήταν η αποκάλυψη της Κόρης. Αυτό, ναι (επειδή με είχες προετοιμάσει ).

13) Κάτι τελευταίο ΘΕΤΙΚΟ: (ένα-ένα τα θυμάμαι ) Η μάχη με τον Γεώταυρο και εκείνη με τον Δράκοντα. Τέλειες. Από τις καλύτερες περιγραφές μαχών που έχω διαβάσει. 

14) Μια από τις καλύτερες περιγραφές περάσματος-υποψίας δράκου. Εκείνο το "σαν να σύρθηκε κεραυνός στη γη" με έστειλε.

 

 

 

 

Είχα δίκιο και άδικο που το φοβόμουν το Κοράκι. Είχα δίκιο που το διάβασα, κι ας έπρεπε να το παλέψω με νύχια και με δόντια. Είναι σίγουρα ένα από τα σημαντικά βιβλία της συλλογής μου, και σ' ευχαριστώ για αυτό.

Edited August 30, 2016 by Cassandra Gotha

[Μάρβιν ΑΑΠ]

αχ, Κασσάνδρα! σαν να διάβαζα για τη δική μου περιπέτεια με το Memories of Ice του στ. έρικσον, που κρατάει τέσσερα πέντε χρόνια τώρα, κι έχει μέλλον ακόμα, όπως όλα δείχνουν :D

 

τι καλά που μου ξαναθύμισες το Κοράκι! Και πόσο αστείο και ανεξάντλητα ενδιαφέρον είναι το να διαβάζεται ένα βιβλίο τόσο, μα τόσο διαφορετικά, περνώντας από χέρι σε χέρι. Όταν το πρωτοδιάβασα, είχα υποσχεθεί τη γνώμη μου εδώ. Με τους γνωστούς και άγνωστους ουρανούς που πέσαν έκτοτε στο κεφάλι μου, τίποτα της προκοπής δεν έγραψα, όπως βλέπω 

 

Είναι άραγε τώρα η τρελή ευκαιρία να μεταφέρω εδώ τα τότε σκόρπια σχόλιά μου; Όπως και να 'χει, ακολουθούν, ελαφρά πετσοκομμένα και προσαρμοσμένα στο εδώ και το τώρα.

 

 

Το διάβασα το Κοράκι, μέσα σε δυο ημέρες. Τεράστιο υλικό και πολύ δουλεμένο. Εξαιρετική ιδέα οι Γιοι της Στάχτης. Όταν τελείωσε είχα την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι διπλάσιο σε όγκο χωρίς να κουράζει. Μου άρεσε η πυκνή και σίγουρη γραφή του. Δεν μου έλειψαν οι γυναικείοι χαρακτήρες, και αυτό είναι κάτι που δεν θα περίμενα να πω για βιβλίο. Αλλά έτσι όπως παρουσιάζεται αυτός ο κόσμος, ένας διαφορετικός χειρισμός θα έμοιαζε έως και βεβιασμένος, νομίζω. Επίσης, πρέπει να πω ότι δεν μου θύμισε και τόσο Βυζάντιο, παρότι αρκετές νύξεις, η ανθρωπογεωγραφία και τα πολύ πετυχημένα ονόματα παρέπεμπαν σε αυτό και στην περσία ( ; ). Από την άλλη, το σύστημα πολιτικών ισορροπιών και δυνάμεων ίσχυε εξίσου στην κινεζική αυτοκρατορία, και παρότι άσχετη, αυτή μου ερχόταν στο νου περισσότερο. Μου άρεσε πάρα πολύ το είδος της μαγείας, η φυσικότητα και η υλικότητά της, ότι ήταν διάχυτη χωρίς να γίνεται κραυγαλέα. Οι ανατροπές με έβρισκαν σαν κεραυνός σε γαλανό ουρανό, παρότι δεν ήταν τελικά και τόσο ξαφνικές ή απροσδόκητες. Πολύ ωραίος χειρισμός στη μεταστροφή της διάθεσης του Μελίρρυτου: εκεί που περιμένεις να γίνει ο φοβερός και τρομερός αυτοκράτορας και να τους βάλει όλους στη θέση τους, απομένει ένας γλεντζές. Θα διατηρηθεί άραγε έτσι μέχρι τέλους;

Πού σκόνταψα;

Στο γενικό χάρτη, που θυμίζει τόσο πολύ Μεσόγειο [όμως, όπως και να ήταν ο χάρτης, πάλι κάτι θα μου θύμιζε, βεβαίως βεβαίως: δεν έχει υπάρξει ακόμα χαλινάρι συνειρμών :DD ], και στο χάρτη της βασιλείας αιγλωέων, όπου μου ήταν δυσανάγνωστα τα ονόματα.

Στη συστηματική προτίμηση για ορισμένες πιο λόγιες λέξεις αντί για τις καθημερινές (π.χ. θύρα, κόπωση κλπ). Έλπιζα να το συνηθίσω μέχρι το τέλος, αλλά δεν τα κατάφερα, και μου φάνηκε σαν να μην το στήριζε το υπόλοιπο ύφος του κειμένου και σαν να στερούσαν από την αμεσότητά του. Εδώ δεν αναφέρομαι βέβαια στις περιπτώσεις που επρόκειτο για συγκεκριμένους όρους, όπως το λογοθέτης, το φαρμακός ή το δελετροφόρος. [Από την άλλη, πώς θα στεκόταν το δελετροφόρος χωρίς το θύρα; ε; ε; Μεγάλος πονοκέφαλος-τεσπα.  Και, όχι! Δεν χρειάστηκα λεξικό, παρά τις τόσες άγνωστές μου λέξεις: η σημασία τους υπήρχε πάντα εκεί, πλεγμένη στο μύθο.] 

Πολύ ωραία η επιλογή των τίτλων των κεφαλαίων! Γιατί όμως δεν υπάρχουν περιεχόμενα; Θα βοηθούσαν πολύ σε μια αναδρομή στα προηγούμενα και στην ανακεφαλαίωση μετά το τέλος της ανάγνωσης.

Αγαπημένοι μου χαρακτήρες, ο φαρμακός και το τέλεσμα. Ίσως εξαιτίας της δεν μου έλειψαν οι γυναικείοι χαρακτήρες. Εξαιρετικός ο λόγος της και πολύ στενάχωρο το τέλος της· με στεναχώρησε τόσο όσο και του Ντάικερ στο Deadhouse Gates. Αδικία! Θα χαιρόμουν να ξαναζωντανέψει.

[Μα, να 'χει κι όνομα! :DD Ονοματίζονται τα στοιχειά, κύριε συγγραφεύ! Κι άντε κι ονοματίζονται, πώς το περιμένετε να το θυμόμαστε το όνομά τους, άπαξ αναφερόμενο και μ' ένα μόνο δικό μας μυαλό, χειμώνα-καλοκαίρι; :DD ]

Κλείνοντας το βιβλίο, είχα την αίσθηση ότι κρατούσα ένα μισοτελειωμένο ψηφιδωτό. Και βέβαια θα περιμένω όσο χρειαστεί για να ολοκληρωθεί.

Μακάρι να έχει την κατάλληλη προβολή και να πάει καλά. Του αξίζει.

 

 

Μακάρι να τα καταφέρω να διαβάσω και τη συνέχεια!

 

 

 

[Solonor]

Η Mamaya τρελάθηκε και επανακυκλοφορεί το βαρύ πυροβολικό του Ελληνικού Φανταστικού. Και εμείς το γλεντάμε. Όχι μόνο γιατί θα το γνωρίσουν νέοι αναγνώστες που ίσως να τους διέφυγε τι είχε βγει το 2010. Ούτε γιατί το «Κοράκι σε άλικο φόντο» έρχεται επιτέλους μαζί με τη συνέχειά του, τα «Βέλη και κρόκινες φλόγες».

Το γλεντάμε γιατί το βιβλίο ξαναγράφτηκε και μπορούμε να το ξαναδιαβάσουμε ανανεωμένο.

«Όπα, μεγάλε, δηλαδή ΠΡΕΠΕΙ να το ξαναδιαβάσουμε;» θα ρωτήσουν οι τεμπέληδες.

Όχι. Αν βαριέστε να το ξαναδιαβάσετε, δεν πρέπει. Δεν είναι καν αναγκαίο για να ξεκινήσετε το επόμενο βιβλίο, καθώς τα «Βέλη…» περιέχουν σύντομη και ουσιαστική περίληψη του πρώτου.

Απλώς αν δεν το κάνετε, εσείς θα χάσετε.

Διότι ο Κεραμίδας έκατσε και ξανάγραψε από την αρχή το βιβλίο δίχως να αφαιρέσει τίποτα, δίχως να προσθέσει τίποτα περιττό, δίχως να το φουσκώσει, αλλά γράφοντάς το καλύτερα, έτσι ώστε να είναι ακόμα πιο ατμοσφαιρικό, ακόμα πιο καλογραμμένο. Ό,τι άρεσε τότε είναι εδώ, με ακόμα πιο προσεγμένη γραφή, πιο ζωντανούς διαλόγους, περιγραφές, όλα. Και για όσους αμαρτωλούς δεν το είχαν διαβάσει τότε, ας πω τι πρόκειται να συναντήσουν.

Είναι το ξεκίνημα των Γιών της Στάχτης, μιας φάντασι τριλογίας που τα χρώματά της θυμίζουν Βυζάντιο. Φάντασι γιατί υπάρχουν διάφορα είδη μαγείας που παίζουν ρόλο στην εξέλιξη του κόσμου αλλά και του κειμένου, και Βυζάντιο γιατί η αυτοκρατορία Αιγλωέων έχει πολλά κοινά με τη Βυζαντινή, δίχως να αποτελεί στείρα αντιγραφή της. Φανταστείτε κάτι σαν αυτό που έκαναν ο Kay, ο Martin και η Robin Hobb, αν και θα τολμήσω να πω πως εδώ η ατμόσφαιρα, οι συνήθειες και τα έθιμα είναι ένα κλικ πιο γνήσια και λιγότερο αόριστα.

Η αυτοκρατορία Αιγλωέων λοιπόν βρίσκεται σε κίνδυνο και εμείς παρακολουθούμε την πορεία τριών κεντρικών χαρακτήρων. Και εδώ είναι το ζουμί, νομίζω, στους χαρακτήρες, που έχουν πορεία, ωριμάζουν, κάνουν λάθη, αλλάζουν και εξελίσσονται. Ορισμένοι, όπως ας πούμε ο Μελέτιος, που είναι από τους αγαπημένους μου, είναι αξέχαστοι, βγαίνουν από το χαρτί.

Η πλοκή τώρα είναι γρήγορη, δίχως περιττές περιγραφές, οι δολοπλοκίες δίνουν και παίρνουν (θυμάμαι πως την πρώτη φορά που το είχα διαβάσει ήταν αυτό που με είχε αφήσει άφωνο), υπάρχουν εκπλήξεις και ανατροπές και γενικά το βιβλίο κυλάει νερό, κάτι στο οποίο βοηθάει και η γραφή που είναι ακριβέστατη και ζωντανή.

«Μα, δεν έχει προβλήματα;» θα ρωτήσουν οι καχύποπτοι.

Όταν είχε κυκλοφορήσει το Κοράκι είχα γράψει το εξής: «Κάποια ζητήματα που δεν με ικανοποίησαν, ήταν ορισμένες περιγραφές μαχών που μου φάνηκαν ελαφρώς αποστασιοποιημένες και κάποια σημεία που η φωνή έπαιρνε θέση υπέρ των πρωταγωνιστών».

Ε, αυτά ήταν ανάμεσα σε όσα εξαφάνισε, άλλαξε ή βελτίωσε ο συγγραφέας. Οι μάχες είναι ολοζώντανες, τρως το αίμα στη μάπα και μυρίζεις τα –νταξ δεν θα το πω, η οπτική γωνία εστιάζει δίχως να παίρνει ποτέ θέση και το βιβλίο έχει ακόμα περισσότερο σασπένς.

Για μένα το «Κοράκι» από την πρώτη κιόλας έκδοση ήταν από τα αγαπημένα μου βιβλία (δίχως «φάντασι» μπροστά από τη λέξη, δίχως «από Έλληνα», μετά) και η νέα έκδοση είναι ακόμα καλύτερη. Είναι ένα βιβλίο δίχως μειονεκτήματα, δίχως «αλλά».

Βάλε και τη συνέχεια που έχει κυκλοφορήσει ήδη και έχουμε ήδη ξεκινήσει να ξερογλειφόμαστε για το τρίτο.

[Mournblade]

Καλοτάξιδα και τα 2 τα βιβλία, και συγχαρητήρια στον συγγραφέα που βελτίωσε το πρώτο μέρος κι ας είχε ήδη εκδοθεί. 

Εύχομαι ολόψυχα να λάβει την αναγνώριση που του αξίζει, και φυσικά με το καλό να ολοκληρωθεί και το 3ο μέρος, και να συστήσει πολλούς αναγνώστες στον χώρο. 

Ήθελα να τονίσω πάντως την φανταστική δουλειά που έχει γίνει στα εξώφυλλα. Υπέροχα πραγματικά και τα δυο, και πολύ πολύ ελκυστικά (και σοβαρά). Συγχαρητήρια στον υπεύθυνο (-ους), να λέμε κι αυτά, γιατί πιστεύω πως σημαντικό μερίδιο της τύχης ενός βιβλίου εξαρτάται από το εξώφυλλο και την ποιότητα της έκδοσης.

Όταν με το καλό τα διαβάσω, θα επανέλθω με εντυπώσεις.

[komhs]

Καλημέρα, βάλτε φώτο από το εξώφυλλο της νέας έκδοσης ώστε εμείς από την επαρχεία που αγοράζουμε από το δίκτυο να ξέρουμε τι να πάρουμε.

Άκυρη η ερώτηση μιας και το βρήκα αλλά η παλιά έκδοση είναι περίπου 8 euro φθηνότερη από την καινούργια.

Είναι καλύτερη τελικά η νέα έκδοση που να δικαιολογεί τα +8 euro ;

 

Edited December 12, 2017 by komhs

[Mournblade]

Είναι αναθεωρημένη φίλε μου απ' οτι μας ενημέρωσε ο Αντώνης από επάνω. Από προσωπική πείρα πάντως, δεν το συζητώ, εγώ θα επέλεγα τη νέα έκδοση, δεδομένου πως ο συγγραφέας έκρινε πως χρειαζόταν νέο πέρασμα. Το πιο βασικό στοιχείο όμως είναι πως ενισχύεις τη νέα εκδοτική απόπειρα με τον οβολό σου, και προφανώς την εισπρακτική πορεία του. 

[Electroscribe]

Ευχαριστώ για τις ευχές και το ενδιαφέρον. Το νέο εξώφυλλο και το εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου δείτε τα στο τέλος του ποστ.

Εγώ επέλεξα τη μορφή τους και των καλλιτέχνη, τον Άγγελο Παπουτσή, ακριβώς για τη σημασία που δίνει στα υφάσματα και την υφή τους. Μπορείτε να δείτε κι άλλα έργα του στην ιστοσελίδα του κι ελπίζω πως μέσα στο 2018 θα δούμε και κάτι δικό του στα ράφια (παλιότερα είχε κάνει το περιοδικό κόμικ Fantasyn με τον Δημήτρη Λαγό).

Για τη διαφορά ανάμεσα στην παλιά και στη νέα έκδοση του Κορακιού έγραψα εδώ και αναλυτικότερα εδώ. Αν δεν καλύπτεται κάποια απορία σας, ρωτήστε με και θα προσπαθήσω να σας διαφωτίσω. Επίσης, ένα δείγμα της νέας γραφής βρίσκεται εδώ.

[Electroscribe]

Ξέθαψα και το παλιό δείγμα γραφής. Είναι ακριβώς το ίδιο κομμάτι του βιβλίου (η αρχή), για όποιον έχει όρεξη να καθίσει να κάνει τη σύγκριση.

eisagwgi.pdf

[Solonor]

 

On 12/12/2017 at 9:11 AM, komhs said:

Καλημέρα, βάλτε φώτο από το εξώφυλλο της νέας έκδοσης ώστε εμείς από την επαρχεία που αγοράζουμε από το δίκτυο να ξέρουμε τι να πάρουμε.

Άκυρη η ερώτηση μιας και το βρήκα αλλά η παλιά έκδοση είναι περίπου 8 euro φθηνότερη από την καινούργια.

Είναι καλύτερη τελικά η νέα έκδοση που να δικαιολογεί τα +8 euro ;

 

 

Τη νέα έκδοση οπωσδήποτε. Ναι, δικαιολογεί τα 8Ε.

Την παλιά για συλλεκτικούς λόγους και για όποιον θέλει να δει πόση δουλειά έπεσε στην καινούρια!

[Δημήτρης]

Το τελείωσα και να 'μαι και εγώ  Δεν θα προβώ σε πολλές αναλύσεις για τα τι και τα πως. Όσοι το έχουν διαβάσει ξέρουν τι παίζει και δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Το λοιπόν είναι ότι ήθελα να το πιάσω από αρκετά πιο πριν αλλά δεν ξεκινάω ποτέ σειρές που δεν έχουν τελειώσει. 

Δεν μου άρεσε. Και αυτό γιατί

 

αστειεύομαι  

Ωραίο ήταν, πολύ καλό. Ξεκινώντας θα μείνω στα του μοναστηριού όπου έγκειται το μοναδικό μειονέκτημα μαζί με την φτωχή επιμέλεια. Καλογραμμένα τα σημεία όπου ο Φιλάρετος μετέφερε την συνείδηση του στα πλάσματα. Ως εκεί όμως. Ήξερα ότι με περίμενε δράση πιο πέρα και δεν ερχόταν οπότε και κουράστηκα λίγο. Τράβηξε λίγο παραπάνω απ' όσο ήθελα. Δεν πειράζει όμως, η αποκάλυψη της φύσης του με αποζημίωσε. Μέχρι τότε αναρωτιόμουν και που έγκειτο ο τίτλος του βιβλίου. Ο δε Αργυρός έχοντας ως πεδίο δράσης εκείνο των μαχών, υπέθεσα ότι θα αποδεικνυόταν και ο αγαπημένος μου χαρακτήρας. Σκληρή btw η αναμέτρηση με τον πατέρα του, το μουντό περιβάλλον με έκανε να μουδιάσω. Ανατριχιαστικά πετυχημένη. Διαψεύστηκα όμως μιας και η προτίμηση μου θα πάει στον Σεβαστιανό και τις αέναες του μηχανορραφίες. Η ίντριγκα και ο κυνισμός είναι χαρακτηριστικά που μου αρέσουν πολύ και εδώ τα ευχαριστήθηκα στο έπακρο

Ένα στοιχείο που έχω πει και στον ίδιο τον συγγραφέα είναι ότι δεν μου αρέσουν οι χάρτες. Και σε λαβκραφτικό ή χαουαρντικό βιβλίο δεν τους ρίχνω παρά μία επιπόλαιη ματιά. Γούστα. Στη προκειμένη όμως ναι, εκτός από καλοσχεδιασμένοι ήταν και απαραίτητοι. Πολλά τα τοπωνύμια, έπρεπε να υπάρχει συγκέντρωση και εγρήγορση. Και η αναδρομή σε κάθε καινούργιο, με βοηθούσε να σχηματίζω καλύτερα την εικόνα τους στο μυαλό μου. Στα συν περνάει και η τρομερή κοσμοπλασία όπως επίσης και ονοματολογία. Καλοστημένος, αρχίζοντας κανείς σιγά- σιγά να τον εξερευνά, καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με κάτι το ξεχωριστό. Ένα και το αυτό για το ευρετήριο, δεν νοείται φάντασυ βιβλίο χωρίς τέτοιο. Οικονομικό βιβλίο, λέει πολλά για το μικρό του μέγεθος. Υπό την προϋπόθεση όμως να υπάρχει ένα κάποιο υπόβαθρο. Δεν είναι κάτι που θα πρότεινα με ευκολία σε αρχάριο, ίσως να πέσει βαρύ.

Ωραίες οι διάφορες επιμέρους καταστάσεις που συνάντησα εδώ και εκεί. Η ''φροντίδα'' του Μελέτιου για τον διάδοχο του αυτοκράτορα και η μάχη του με τους φρουρούς στο υπόγειο. Η ''παράκαμψη'' του Πολυκράτη με τα επακόλουθα της και η απόκοσμη Χρυσορροή. Και ασφαλώς το έντονο military στοιχείο. Ελπίζω να με περιμένουν περισσότερες μάχες στους επόμενους τόμους, ξεκινάω αμέσως τον δεύτερο. 

 

Edited November 7, 2018 by Δημήτρης

[Mournblade]

Μιας και θεωρώ τις πρώτες εντυπώσεις αρκετά σημαντικές σε ένα έργο (όχι ουσιαστικές πάραυτα) , αποφάσισα να τις μοιραστώ με την κοινότητα.

Νομίζω πως εδώ θα κάνω μια μικρή εξαίρεση και θα μιλήσω με την ιδιότητα του (επίδοξου) συγγραφέα. Έχοντας κι ο ίδιος αφιερώσει 5,5 χρόνια πάνω στη συγγραφή ενός τρίτομου έργου, μπόρεσα να αντιληφθώ σε πλήρη έκταση τη δουλειά που έχει ρίξει ο συγγραφέας του βιβλίου. Ο Ελευθέριος Κεραμίδας δεν έγραψε απλώς το Κοράκι' έκατσε και μάτωσε από πάνω του. Σε μένα, το γεγονός αυτό, είναι πασιφανέστατο, κι ας είμαι μόλις στην 130 σελίδα. Κάπου το διάβασα, νομίζω ο Αντώνης (Solonor) το έγραψε: λεπτοδουλεμένο κείμενο, στιβαρό, πλούσιο, κάθε λέξη δεν βρίσκεται τυχαία εκεί που βρίσκεται. Αξιοζήλευτη προσπάθεια, φάρος για όλους εμάς που θέλουμε να αφήσουμε το λιθαράκι μας στον χώρο του φανταστικού. Ασχέτως γούστων και προτιμήσεων, και τελικώς, ασχέτως αν αγαπήσει κανείς το βιβλίο ή όχι, το Κοράκι είναι ένα βιβλίο που μπορείς να άνετα να το προτείνεις ως ένα μυθιστόρημα αξιώσεων. 

Η βασική του δύναμη, τώρα στην αρχή, είναι πως βασίζεται στο κίνητρο της περιέργειας. Στο θέλγητρο της εξερεύνησης. Άψογα τοποθετημένα τα acts, οχλούν τον αναγνώστη να συνεχίσει την ανάγνωση, ώστε να τοποθετήσει τα κομμάτια του παζλ ένα-ένα. 

Από την άλλη, η εναλλαγή των οπτικών γωνιών, αν και αξιοσημείωτη ως τακτική διήγησης, ίσως λειτουργεί ως δυνητικά αποτρεπτικός παράγοντας, όσον αφορά την ταύτιση του αναγνώστη με κάποιον από τους χαρακτήρες. Κι αυτό το αναφέρω, καθώς για μενα δεν υφίσταται έμφανώς ένα τέτοιο πρόβλημα, καθώς έχω αρκετή υπομονή να περιμένω την πλοκή να ξετυλιχτεί στα παράλληλα μονοπάτια, όμως έχω ακούσει να το αναφέρει τρίτο πρόσωπο, που διάβασε το βιβλίο πριν από μενα. 

Όπως και να 'χει, το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο, και ο θαυμασμός μου μεγαλώνει σε κάθε σελίδα που περνάει.

Σύντομα - ευελπιστώ - θα επιστρέψω και με τις τελικές εντυπώσεις, όσον αφορά το 1ο μέρος!  (Μόλις ξεπεράσω το αμόκ που με έχει πιάσει τώρα τελευταία με τα περιοδικά εκ λαϊκευμένης επιστήμης, που ξύπνησε έπειτα από έναν λήθαργο 5ετίας! )

[Mournblade]

Λοιπόν, το ολοκλήρωσα, κι επανήλθα!

Ένα εξαιρετικά καλογραμμένο μυθιστόρημα ελληνικού φανταστικού, που βρίθει από πλούσιο λεξιλόγιο και όμορφες ιδέες. Σίγουρα είναι ένα βιβλίο που δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει αν του δώσεις την ευκαιρία. Η διήγηση ακολουθεί σε παράλληλους συρμούς (θα έλεγα) την οπτική 3 τουλάχιστον πρωταγωνιστών, με διαδοχικές εναλλαγές κατά την αφήγηση, γεγονός που ίσως δυσκολέψει ορισμένους αναγνώστες  στην αρχή όσον αφορά την αφομοίωση της κοσμοπλασίας, το στήσιμο και την εξέλιξη της γενικής πλοκής, αλλα και στο δέσιμο με τους χαρακτήρες, όμως μόλις βυθιστεί κανείς στον κόσμο του βιβλίου, εκείνο θα τον ανταμείψει και με το παραπάνω. Όσοι αποθαρρύνονται από το εναλλακτικό του πράγματος, μην πτοούνται: το Κοράκι είναι ένα τιμιότατο βιβλίο. Μέσα στις σελίδες του θα βρουν όλα όσα αγαπούν στα μυθιστορήματα φαντασίας.
 
Επιγραμματικά, τι μου άρεσε:
-Το πλούσιο λεξιλόγιο.
-Η όμορφη, στρωτή, περιγραφική γραφή. Της λείπει το λυρικό στοιχείο, όμως το στυλ ταιριάζει γάντι στο ύφος του έργου.
-Ωραίες ιδέες. Όχι εξαιρετικά πρωτότυπες, σίγουρα όμως υφασμένες με μεράκι και φροντίδα. Και σε σωστές δόσεις.
-Υπέροχες σκηνές μάχης.
-Πολλές διάσπαρτες προτάσεις, που εξυψώνουν την λογοτεχνική αξία του βιβλίου, σαν αυτή του οπισθόφυλλου: ''Όταν οι δίκαιοι παίρνουν μια ανάσα, οι φαύλοι παίρνουν μύριες''.
-Το βιβλίο είναι πολυδουλεμένο και φαίνεται.
-Προσγειωμένη βασική πλοκή.

Τι δεν μου άρεσε και τόσο:
-Η εξοικείωση με τους χαρακτήρες άργησε να έρθει.
-Όπως και η αποκάλυψη της γενικής ιδέας. Γενικώς, στις πρώτες 250 σελίδες το βιβλίο απαιτεί υπομονή.
-Υπήρξαν, κατ' εμέ, κάποια λογικά άλματα που έγιναν, όσον αφορά την ανάληψη της εξουσίας των αντίπαλων παρατάξεων, τόσο από τον Αργκάν, όσο και από τον Χανσίκο. Βρήκα λίγο βεβιασμένες και βολικές τις συνθήκες που ξαφνικά βρέθηκαν να ορίζουν τα πάντα. 
- Θυμίζει τόσο πολύ ιστορικό μυθιστόρημα, που μέχρι να έρθει η εξοικείωση με τον κόσμο του καθετί φανταστικό έμοιαζε λίγο αταίριαστο με το υπόλοιπο σύνολο. 

Σε τελική ανάλυση, όπως όλα τα βιβλία, έχει τις αρετές του και τις ιδιαιτερότητές του. Είναι όμως ένα έργο που αξίζει να διαβάσει κανείς, πόσο μάλλον όταν είναι λάτρης του φανταστικού.
Και τελικώς, το βασικό ερώτημα: 
Θα ήθελα να διαβάσω τη συνέχεια; 
....
Εννοείται πως ναι!

Edited January 4, 2019 by Mournblade

[Kon]

Σε τελευταια επισκεψη μου σε κεντρικο βιβλιοπωλειο της Αθημας διαπιστωσα με εκπληξη μεγαλο μερος της πρωτης προβολης αφιερωμενο σε Ελληνες συγγραφεις του φανταστικου, εξαπτωντας μου παλι την περιεργεια για την ποιοτητα της εγχωριας δημιουργιας στον χωρο, με μονη επαφη με τις Μπουραζοπουλου και Χατζηνικολαου.

Εχω-δεν εχω φτασει στα μισα του πρωτου βιβλιου, και πραγματικα λυπαμαι που δεν το ξεκινησα στις διακοπες μου για να το διαβασω πιο συγκεντρωμενα και ηρεμα. Κακως ισως γραφω πριν ολοκληρωσω τα βιβλια, αλλα δεν μπορω να κανω αλλιως.

Αν εξαιρεσω καποια λαθακια μαλλον επιμελειας, δεν μπορω να ξεκολλησω.

Το γραψιμο ειναι επιτελους πραγματικα ομορφο, μετα απο χρονια χρειαστηκε να ξεθαψω το λεξικο μου, χωρις ομως να γινεται κουραστικα φανφαρονικο.

Ολα ερχονται "φυσικα". Τα φανταστικα στοιχεια ξεπεταγονται με μια... αυτονοητη διαθεση να το πω, μεσα σε μια καταταλλα απτη  καθημερινοτητα για τους ηρωες, το βιβλιο κυλαει πραγματικα αβιαστα.

Ο βασικος λογος ομως που γραφω ειναι για να προτρεψω οσους αμφιταλαντευονται να το ξεκινησουν λογω των σχολιων αναφορικα με το πρωτο μισο του βιβλιου.

Διαφωνω, εμενα ολα αυτα τα νηματα των παραλληλων εξελιξεων, και μαλιστα των τοσο εκ πρωτης οψεως ασυνδετων μεταξυ τους, με εξιταρε. Ακομα και η απουσια των συνδετικων κρικων στην αρχη, δεν αρκει για να μειωσει το ενδιαφερον για τις ιστοριες των χαρακτηρων. Η ποιοτητα της γραφης με επεισε οτι ο συγγραφεας ξερει τι κανει, οτι αυτο καπου θα καταληξει και θα δοθουν απαντησεις. Ελπιζω να μην με διαψευσει, για τωρα δηλωνω ενθουσιασμενος.

ΥΓ. Το μονο που με δυσκολευει ειναι το πληθος των ονοματων.

 

Edited July 30, 2019 by Kon