vkarg Posted July 11, 2009 Share Posted July 11, 2009 Όνομα Συγγραφέα: Καργιώτου Βιβή Είδος: τρόμος... Βία: Ναι Σεξ: Όχι Αριθμός Λέξεων: 1.078 Αυτοτελής: Μάλλον ναι Σχόλια: Μια ιστορία εμπνευσμένη από την πόλη που ζω τους περισσότερους μήνες της ζωής μου! Όσοι άνθρωποι δεν έχουν επισκεφτεί πόλεις του βορρά δεν ξέρουν τι θα πει κρύο. Εκείνο το κρύο που μουδιάζει το δέρμα και νικά κάθε στρώση υφάσματος. Μια τέτοια βραδιά, ο σκεβρωμένος οδοκαθαριστής περπατούσε αργά, κατάκοπος από την κούραση της μέρας. Στο χέρι του κρατούσε την μεγάλη ξύλινη σκούπα και το μεταλλικό φαράσι. Η Αφροδίτη, κοιτάζοντας τον από τον απέναντι δρόμο αναστέναξε. Τον λυπόταν, έτσι όπως έδειχνε γερασμένος και καταπονημένος, τόσο από τα πολλά χρόνια που συσσωρεύονταν στο κορμί του όσο και από τον κάματο της δουλειάς του που απαιτούσε από αυτόν συνεχές περπάτημα μέσα στην παγωμένη Μπρατισλάβα. Ήδη η πόλη είχε γεμίσει χιόνι και το να κυκλοφορεί κανείς πεζός είχε μετατραπεί σε κατόρθωμα, πόσο μάλλον αν ήταν ηλικιωμένος. Ο γέρος πέρασε τον δρόμο και ήρθε σε κοντινή απόσταση από εκείνην περιμένοντας κι αυτός το τραμ που θα τον πήγαινε σπίτι του. Τα χέρια του έτρεμαν καθώς άφηναν τα εργαλεία μπροστά στα πόδια του. Το παλτό και τα ρούχα του μύριζαν καπνό και βρώμα, την βρώμα της πόλης που αυτός ο άνθρωπος αγωνιζόταν να μειώσει. Μάταια φυσικά. Καθώς το τραμ δεν περνούσε, ο γέρος έβγαλε από την τσέπη του ένα πακέτο τσιγάρα. Πήρε από μέσα ένα, το τελευταίο και τσαλάκωσε το άδειο πακέτο. Έψαξε στην τσέπη του, αλλά δεν βρήκε αναπτήρα. Σέρνοντας τα βήματα του ήρθε δίπλα στην Αφροδίτη και της ζήτησε, μιλώντας σλοβάκικα, φωτιά. Εκείνη πρόθυμη, έβγαλε τον αναπτήρα της και του τον έδωσε. Σκέφτηκε με κάποια αίσθηση απογοήτευσης πως μάλλον θα πήγαινε στα σκουπίδια, αφού τα χέρια του γέρου ήταν κατάμαυρα από την βρωμιά. Της επέστρεψε τον αναπτήρα και αφού την ευχαρίστησε γύρισε στο σημείο που είχε αφήσει τα πράγματα του. Τελικά μετά από μερικά λεπτά κατέφθασε ένα τραμ. Ήταν το 14. Ο γεράκος σήκωσε τα εργαλεία του με κόπο και ανέβηκε τα σκαλιά του μακρόστενου βαγονιού. Πίσω του το ίδιο έκανε και η Αφροδίτη, κρατώντας απόσταση ασφαλείας. Όσο και να της το ενέπνεαν, δεν μπορούσε ποτέ να εμπιστευτεί απόλυτα αυτούς τους ανθρώπους, όχι μόνο εδώ, γενικά σε όλες τις μεγαλουπόλεις. Πολλές φορές τις έπιαναν κουβέντα και την ενοχλούσαν κοιτάζοντας την με γλοιώδη τρόπο. Άλλοι ήθελαν τα λεφτά της, άλλοι απλά να την τρομοκρατήσουν, μα δεν τα κατάφερναν. Έκατσε σε μια μονή θέση στο παράθυρο και ακούμπησε το ένα της πόδι στο καλοριφέρ του τραμ που δούλευε στο φουλ, προσπαθώντας μάταια να ζεστάνει το βαγόνι. Μέσα στο ημίφως που επικρατούσε, αφού οι περισσότερες λάμπες ήταν καμένες παρατήρησε τον γεροσκουπιδιάρη. Δεν θα ήταν πάνω από εξήντα, μα ήδη έδειχνε απελπιστικά γερασμένος. Άνθρωποι που είχαν ζήσει τη νεότητα τους κατά τα κουμουνιστικά χρόνια κουβαλούσαν τις ίδιες πρόωρα αυγατισμένες ρυτίδες και την κλασσική κορμοστασιά του πότη. Πίσω τους, στις τελευταίες θέσεις του βαγονιού καθόταν ένας άντρας. Ψηλός, μελαχρινός , με αρχοντικά χαρακτηριστικά. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο έντονα στην μπροστινή μεριά του βαγονιού, κοιτώντας μια την Αφροδίτη και μια το γέρο. Αυτό την ανησύχησε. Δεν υπήρχε κάποιος προφανής λόγος να τους κοιτάει απλά. Αναστέναξε και προσπάθησε να ηρεμίσει τον εαυτό της. Όλα θα πήγαιναν καλά. Μετά από μερικές στάσεις ο γέρος πάτησε το κουμπί για ν’ ανοίξουν οι μπροστά πόρτες και ξεκίνησε να κατεβαίνει τα σκαλιά. Η Αφροδίτη τον ακολούθησε. Την τελευταία στιγμή, κοίταξε το βαγόνι και το είδε άδειο. Δεν ήταν πλέον κανείς μέσα. Ένιωσε υπερένταση και ακολούθησε γρήγορα τον γέρο. Δεν δυσκολεύτηκε να τον φτάσει, αφού εκείνος πήγαινε απελπιστικά αργά. Σε λίγο είδε πίσω της τον έτερο συνταξιδιώτη του τραμ. Την ακολουθούσε κρατώντας μια μικρή απόσταση. Η Αφροδίτη για μια στιγμή δεν ήξερε τι να κάνει. Μια ελαφριά κραυγή ξέφυγε από το στόμα της, πράγμα που έκανε τον γέρο που προπορευόταν να γυρίσει και να την κοιτάξει. Εκείνη του έριξε ένα προειδοποιητικό βλέμμα, κουνώντας με νόημα το κεφάλι της προς την μεριά του τρίτου της παρέας. Ο γέρος συνοφρυώθηκε και κοίταξε εκεί που το υπόδειξε η κοπέλα. Κοντοστάθηκε λίγο, σκεφτόμενος κάτι κι ύστερα παράτησε τα πράγματά του και πήγε προς το μέρος του άντρα, ο οποίος στο μεταξύ είχε σταματήσει να περπατάει και κοιτούσε προκλητικά. Σίγουρα το μόνο που ήθελε πραγματικά να κάνει ήταν να συνεχίσει τον δρόμο του, να φτάσει στο σπίτι του και να ξεκουραστεί τρώγοντας ένα πιάτο σούπα μπας και ζεστάνει λίγο το κορμί του. Μα επέλεξε να βοηθήσει την κοπέλα που φαινόταν να είναι σε φοβερά δύσκολη θέση. Πόσο λάθος είχε κάνει! Ούτε που κατάλαβε τα κοφτερά δόντια που συνέθλιψαν την καρωτίδα του. Αντίθετα, ένιωσε μια γλυκιά λιποθυμία και ενώ το αίμα του στραγγιζόταν από το κορμί του ένα αθώο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Πέθαινε άδοξα, μα ευτυχισμένος. Μπορεί να ήταν μια πλασματική ευτυχία, αποτέλεσμα ορμονών, μα κάτι ήταν κι αυτό! ‘Ηλίθιε! Μέσα στο τραμ ακόμη κι εγώ κόντεψα να ξεχάσω την ύπαρξη σου. Ευτυχώς ο θείος ήταν ψυχοπονιάρης’ είπε η Αφροδίτη και άφησε τον γέρο να σωριαστεί μπροστά της. ‘Με συγχωρείς Κυρά μου!’ είπε ο άντρας και γονάτισε μπροστά της. ‘Έλα’ είπε εκείνη και συνέχισε, ‘αν και δεν σου αξίζει!’. Ο άντρας πλησίασε τον γέρο σέρνοντας τα γόνατα του και έπεσε με ορμή πάνω στο πτώμα, ρουφώντας και την τελευταία σταγόνα αίματος. ‘Τελείωνε, πιες το πριν κρυώσει και πάμε να φύγουμε’ του είπε η Αφροδίτη κι εκείνος συμφώνησε κοιτώντας την με τα κίτρινα μάτια του χωρίς να ξεκολλάει τα χείλη του από τον λαιμό του γέρου. Σε λίγο ο άντρας ανασηκώθηκε, σκούπισε το σαγόνι με τη μακριά του γλώσσα και κοιτώντας υπάκουα στο δάπεδο της είπε: ‘Σ’ ευχαριστώ Κυρά μου’. ‘Άσε τις ευχαριστίες και πέτα τον στον κάδο. Έχουμε δουλειές, η νύχτα μόλις άρχισε’. Εκείνος την υπάκουσε αμέσως, σηκώνοντας με ευκολία τον γέρο και ρίχνοντας τον με θόρυβο στον πλησιέστερο κάδο. ‘Να μη μας ακούσει και όλη η Μπρατισλάβα’ του είπε η Αφροδίτη με κουρασμένο ύφος. Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και μάζεψε τα πράγματα του γέρου, ρίχνοντας τα λίγο πιο ήσυχα αυτή τη φορά στον ίδιο κάδο. ‘Όλα εντάξει Κυρά μου’ δήλωσε και κάνοντας μια μικρή υπόκλιση ήρθε κοντά της. ‘Ευτυχώς είσαι όμορφος’ σχολίασε εκείνη και γέλασε. Εμφανισιακά έδειχνε σχεδόν δέκα χρόνια μεγαλύτερος της, μα εκείνη είχε δει κοντά στα διακόσια καλοκαίρια παραπάνω. ‘Ξέρεις Στέφανε, την τελευταία φορά που ήμουν εδώ η πόλη λεγόταν Πρεσβούργο. Αστείο δεν είναι;’ σχολίασε καθώς ξεκίνησαν να περπατάνε ξανά μέσα στην νύχτα. ‘Πριν πόσα χρόνια Κυρά μου;’ την ρώτησε. ‘Δύο χρόνια πριν αλλάξει το όνομα της. Νομίζω το ‘17’ του απάντησε. ‘Ωραίες εποχές’. ‘Θα μου πείτε κι άλλα κυρά μου;’. ‘Εντάξει. Τι θες να μάθεις;’ ‘Τα πάντα!’ είπε ο Στέφανος κοιτάζοντας την με λατρεία. Κι έτσι η συζήτηση συνεχίστηκε μέσα στους άδειους δρόμους της πόλης, με το χιόνι να πέφτει και τον αέρα να το στροβιλίζει... ΤΕΛΟΣ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted August 25, 2009 Share Posted August 25, 2009 Καλογραμμένη, αλλά δε μου έδωσε τόσο την αίσθηση ενός συγκεκριμένου τόπου. Μπορώ να σκεφτώ ένα σωρό προεκτάσεις και συγγενικές εικόνες, αλλά αναρρωτιέμαι αν έχεις κι εσύ κάτι παρόμοιο στο μυαλό σου ή είναι απλά μια ορφανή βινιέτα (όπως και να 'χει, είναι επιτυχία που με έκανε να φανταστώ πράγματα) Τέλος, μικροπαρατηρήσεις: bratislava nights.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 25, 2009 Share Posted August 25, 2009 Καλή και στρωτή γραφή, αλλά κάνει ένα κλασικό "φάουλ" ο πρωταγωνιστής είναι νεκρός/το τέρας και το πετάει ως έκπληξη ενώ δεν μας έχει δώσει ούτε ένα σημάδι το υπόλοιπο κείμενο . Ίσως σε αυτό να οφείλεται και η κάποια αμηχανία που βγαίνει από το πρώτο μισό του κειμένου. Σε μεγάλο βαθμό μια ιστορία τρόμου παίζει με την προσμονή για το τι θα πάει στραβά, πετώντας μας μικρά στοιχεία και, προσωπικά βρίσκω πολύ πιο ανατριχιαστικό το να καταλάβω τι θα συμβεί από τα όσα υπονοούνται στο κείμενο, παρά από τα όσα γίνονται ξαφνικά εμπρός στα μάτια μου. Αφήνει όμως υποσχέσεις για κάτι μεγαλύτερο και ίσως και καλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted August 26, 2009 Share Posted August 26, 2009 Ωραία η ατμόσφαιρα και η γραφή. Μου άρεσε το γύρισμα, και να πω την αλήθεια, με έπιασε απροετοίμαστη, πράγμα που μου άρεσε. Μου θύμισε πρώτη σελίδα μιας νουβέλας, πράγμα που σημαίνει πως ήθελα κι άλλο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Innerspaceman Posted August 31, 2009 Share Posted August 31, 2009 (edited) Και εμένα μου άρεσε γενικά η ιστορία και η ξαφνική "ανατροπή" προς το τέλος, μόνο που την βρίσκω κομματάκι υπερβολική, εννοώντας δηλαδή ότι δέν με έπεισε απόλυτα ο "ρεαλισμός" πρίν την ανατροπή σε σχέση με αυτήν. Δηλαδή η ρύθμιση της αντίληψης του αναγνώστη ώς "θύμα" την κοπέλα στην αρχή, εξυπηρετεί στο να θεωρήσουμε την κοπέλα ναι μέν ώς "θύμα" αλλά είμαι της γνώμης ότι σε σχέση με το τέλος δέν θα έπρεπε να δωθεί με τόσο έντονο τρόπο ή με τέτοιες περιγραφές. Δέν υπάρχει δηλαδή και τόσο ισορροπία σε σχέση με αυτήν την ανατροπή και αυτό μου δημιούργησε μια αίσθηση του επιτηδευμένου ή μη ρεαλλιστικού, του αντιφατικού. Πχ γράφεις στην αρχή: "Τον λυπόταν, έτσι όπως έδειχνε γερασμένος και καταπονημένος" Γιατί να τον λυπόταν εφόσον είχε αυτόν τον αποτρόπαιο σκοπό; ή μετά: "Πίσω του το ίδιο έκανε και η Αφροδίτη, κρατώντας απόσταση ασφαλείας.Όσο και να της το ενέπνεαν, δεν μπορούσε ποτέ να εμπιστευτεί απόλυτααυτούς τους ανθρώπους, όχι μόνο εδώ, γενικά σε όλες τις μεγαλουπόλεις." Η "αθώα μικρούλα" που φοβάται τους περαστικούς, που κρατάει απόσταση ασφαλείας, που την ενδιαφέρει τόσο η εμπιστοσύνη, που τους λυπάται ακόμα, ξαφνικά είναι ένα αποτρόπαιο και αδίστακτο Τέρας; Δηλαδή θα έπρεπε να βρείς έναν τρόπο ώστε να ισορροπήσεις ανάμεσα στην εντύπωση που θέλεις να δώσεις για την κοπέλα αλλά και την ανατροπή στο τέλος έτσι ώστε αυτό να μοιάζει πιο "λογικό" ή ισσοροπιμμένο. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύω, ότι και η ιστορία θα είχε και μια πιο μυστηριώδη αλλά και ρεαλλιστική ατμόσφαιρα. Μια ιστορία τρόμου όσο "εξοκοσμικά" στοιχεία και άν έχει πρέπει πάντα να προσπαθεί να είναι όσο πιο "ρεαλιστική" γίνεται. Φυσικά αυτά είναι απλά η γνώμη μου. Σε γενικές γραμμές όμως, μου άρεσε αρκετά σαν σύλληψη και ήταν καλογραμμένο, χωρίς να χωλαίνει στην ροή το κείμενο. Άν δέν υπήρχαν και αυτές οι "λεπτομέρειες", θα ήταν ακόμη καλύτερο. Edited August 31, 2009 by Innerspaceman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 31, 2009 Share Posted August 31, 2009 Πολύ καλή γραφή, δημιουργεί ατμόσφαιρα, κλασσική η ανατροπή. Μόνο που το διήγημα θα έπρεπε να τελειώσει στην ανατροπή. Έναν σύντομο επίλογο χρειαζόταν που εδώ σέρνει με πολυλογίες και εγώ αναρωτιέμαι γιατί συνεχίζει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted August 31, 2009 Share Posted August 31, 2009 (edited) Εγκαινιάζοντας μια περίοδο διαβάσματος για μένα, ας ξεκινήσω με ό,τι βλέπω πρώτο. Τι διάβασα: Δύο διαφορετικού ύφους ιστορίες ενωμένες σε μία. Εξηγούμαι: το πρώτο μισό, πριν την ανατροπή, είναι υπέροχο. Ατμοσφαιρικό, κουρασμένο, καλοκαιριάτικα και νιώθω το κρύο. Οι χαρακτήρες κάτι μάς υπόσχονται. Κι αυτό το κάτι που υπόσχονται είναι ακριβώς αυτό που λέει ο Νιχίλιο ότι περιμένουμε από ένα διήγημα τρόμου: την ανατροπή. Με κάνεις πραγματικά να λαχταράω να δω παράκατω, από ποια μεριά θα μου τη φέρεις; Τι θα κάνεις που εγώ δεν το περιμένω; Αλλά το δεύτερο μισό, το καταστρέφει όλο αυτό. Αλλάζεις εντελώς ύφος. Από μηδενικό διάλογο κι ενδοσκοπίσεις, περνάς στην ασταμάτητη κουβέντα, χωρίς ίχνος "εσωτερικής" εικόνας. Όλος ο χαρακτήρας της Κυράς, όπως φαίνεται στο πρώτο μέρος χάνει τη γλύκα του. Σα να είναι ένας άλλος άνθρωπος. Για μένα θα ήταν πολύ πιο ανατριχιστικό αν εξακολουθούσες την ενδοσκόπηση, αν μου έδειχνες από μέσα πώς είναι ένα τέτοιο τέρας. Η ίδια η ιστορία, η πλοκή της, δεν με ενοχλεί καθόλου που έχει ύφος αποσπασματικό, ούτε καν αυτό που λέει ο Ελέκτρο "το στυλ βινιέτας". Όσο για τη γραφή θα σου δώσω τα εύσημα. Κομψή, περιποιημένη και λιτή. Edited August 31, 2009 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted January 20, 2010 Share Posted January 20, 2010 Εδώ κάνεις ένα βασικό λάθος που κάνουν και πολλές ταινίες τρόμου. Όταν ετοιμάζεις twist σε μια ιστορία, ο σκοπός είναι να κοροϊδέψεις τον αναγνώστη και να του την φέρεις, ενώ ταυτόχρονα είσαι απόλυτα ειλικρινής μαζί του. Εδώ όπως είπαν και άλλοι παραπάνω, μας δίνεις την ηρωίδα ως αθώα ενώ τελικά είναι τέρας, πράγμα που μπερδεύει και ξεφουσκώνει το αποτέλεσμα. Άνετα μπορείς να δώσεις την ιστορία από Γ πρόσωπο, αφαιρώντας τις σκέψεις τις ηρωίδας και έτσι θα δούλευε καλύτερα σαν βινιέτα. Θα συμφωνήσω επίσης ότι το πρώτο μέρος ήταν πολύ ατμοσφαιρικό και με έβαλε στο κλίμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.