Mariska

[vkarg]

Όνομα Συγγραφέα: Καργιώτου Βιβή

Είδος: έλα ντε...

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:901

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Γραμμένο σε δύο διαφορετικές φάσεις, εμπνευσμένο και πάλι από την ζωή στην Μπρατισλάβα...

 

Όταν έφτανε το απόγευμα, κάπου λίγο μετά τις πέντε η κλινική άδειαζε. Οι Σλοβάκοι, ήθελαν να είναι πίσω στο σπίτι τους νωρίς για να ξεκουραστούν και να φάνε κάτι, έτσι οι ζωές μας γίνονταν ευκολότερες μετά τις πέντε. Ήμουν φοιτήτρια στην Μπρατισλάβα. Οδοντιατρική, τέταρτο έτος. Αυτό συνεπαγόταν ότι πολλές ώρες της βδομάδες μου τις περνούσα εκεί, κάνοντας σφραγίσματα και εξαγωγές. Καλά ήταν, δεν παραπονιέμαι. Σιγά σιγά ξεμπερδεύα μ’ αυτό το κωλομέρος. Το πτυχίο πλησίαζε και ήμουν ευχαριστημένη που θα άφηνα μια για πάντα την Μπρατισλάβα πίσω μου.

 

Τα καλύτερα περιστατικά τα είχαμε το πρωί. Δεν ήταν του ελληνικού στυλ εκεί, ότι μπορούσαν να το κάνουν σήμερα το έκαναν χθες. Έτσι πουρνό πουρνό μαζεύονταν ουρές. Τα απογεύματα όπως εκείνο επικρατούσε συνήθως νέκρα. Από την βαρεμάρα μου, γυρνούσα μέσα στην κλινική σέρνοντας κουρασμένα τα σαμπό στο φρεσκογυαλισμένο πάτωμα και σφυρίζοντας τον σκοπό του ‘’moon child’’. Ήμουν στο ισόγειο, με είχαν στείλει τα παιδιά να πάρω ζεστές σοκολάτες για όλους μιας και βαριόμουν.

 

Δουλεύαμε στον δεύτερο όροφο. Άντε να κουβαλήσεις έξι καυτά κυπελάκια δυο ορόφους πιο πάνω. Βρίζοντας είχα ρίξει τα απαιτούμενα κέρματα στο μηχάνημα και περίμενα την πρώτη σοκολάτα να ετοιμαστεί. Η πλάτη μου με πονούσε γιατί είχα περάσει όλη την μέρα σκύβοντας πάνω από τα στόματα των ασθενών μου. Καθώς τέντωνα την πλάτη μου για να ανακουφιστώ άκουσα μια ασθενική φωνή να μου μιλάει.

 

‘Moja sestra ide’. Η αδερφή μου έφυγε.

 

Γύρισα και είδα ένα κοριτσάκι να μου μιλάει. Ήταν γύρω στα έξι. Φορούσε μια ρόμπα και πιτζάμες και το κεφάλι του δεν είχε μαλλιά. Τα μάτια του ήταν ρουφηγμένα στις κόχες τους και ήταν πάρα πολύ αδύνατο. Λογικά ήταν ασθενής της Ογκολογικής κλινικής που επικοινωνούσε με έναν μεγάλο διάδρομο με την δική μας την Οδοντιατρική.

 

‘Môžete mi pomôcť?’ Μπορείτε να με βοηθήσετε;

 

‘Hcem moja mamocka’. Θέλω την μαμά μου.

 

Με κοιτούσε με απόγνωση αλλά δε μπορούσα να κάνω και πολλά γι αυτήν παρά μόνο να την πάω στην γραμματεία της Ογκολογικής. Επειδή ακόμη και μετά από τέσσερα χρόνια στην χώρα τα σλοβάκικά μου δεν ήταν και τα καλύτερα της χαμογέλασα απλά και την έπιασα από το χέρι. Περπατήσαμε μαζί μέχρι την άλλη άκρη του διαδρόμου που έβγαζε στην Ογκολογική. Σίγουρα οι φίλοι μου θα με έβριζαν επάνω γιατί είχα κάνει ήδη πολλοί περισσότερη ώρα από την προβλεπόμενη. Τι να έκανα όμως;

 

Σε λιγάκι φτάσαμε στην γραμματεία αλλά κανείς δεν ήταν εκεί. Είχαν σχολάσει όλοι και ο εφημερεύον μάλλον είχε πάει για κανέναν καφέ. Κατέβασα το βλέμμα στο κοριτσάκι και το είδα να με κοιτάει με τρόμο. Πως είχε βρεθεί στην μεριά μας; Μάλλον σα παιδάκι κι αυτό βαρέθηκε και άρχισε να τριγυρνάει με αποτέλεσμα να χαθεί. Από τα χέρια του κρέμονταν λευκοπλάστ, πράγμα που σήμαινε πως είχε αποσυνδεθεί από τα μηχανήματα που μετρούσαν τους χτύπους της καρδιάς της. Γονάτισα μπροστά της και την ρώτησα: ‘Ako sa volás?’. Πως είναι το όνομά σου;

 

‘Volam sa Mariska’. Με λένε Μαρίσκα.

 

‘Mariska kde je toja izba?’. Μαρίσκα, που είναι το δωμάτιο σου;

 

Το κορίτσι κατάλαβε τι το ρώτησα και για μια στιγμή τα γαλάζια του μάτια φωτίστηκαν. Χαμογέλασε και με τράβηξε προς έναν διάδρομο στα δεξιά. Αρχίσαμε να περνάμε δωμάτια ώσπου φτάσαμε έξω από το δωμάτιο 207. Άνοιξα την πόρτα και κοίταξα μέσα. Το κρεβάτι ήταν άδειο και στρωμένο. Δεν ήταν κανείς μέσα. Γύρισα προς την έξοδο για να επιπλήξω ελαφρά το κορίτσι έτσι ώστε να με πάει στο σωστό δωμάτιο, αλλά δεν την είδα να στέκετε στο μέρος που την είχα αφήσει. Ενοχλημένη, βγήκα από το δωμάτιο και κοίταξα προς το μέρος της. Με κοιτούσε με ένα περίεργο ύφος, που δεν μπορούσα να το μεταφράσω. Σύντομα μια γυναικεία κραυγή ακούστηκε από το διπλανό δωμάτιο. Δεν ήταν πολύ δυνατή, όμως ο λεπτός τοίχος δεν την εμπόδισε να αντυχήσει. Την κραυγή ακολούθησαν αναφιλητά. Μάλλον κάποιος είχε πεθάνει, κάτι διόλου ασυνήθηστο σ’ αυτήν την κλινική.

 

‘Moja sestra ide’. Η αδερφή μου έφυγε, μου ξαναείπε.

 

Δεν ήξερα πώς να την ρωτήσω τι έννοει. Νόμιζα πως ψάχναμε την μητέρα της. γονάτισα μπροστά της και την κοίταξα καλύτερα. Τα μάτια της γυάλιζαν, γεμάτα από δάκρυα που αγωνιζόταν να κρατήσει. Αποφάσισα πως δεν μπορούσα να κάνω πολλά. Την πήρα ξανά από το χέρι και κατευθύνθηκα πάλι προς την γραμματεία. Το κοριτσάκι όμως, με τράβηξε προς την αντίθετη κατεύθυνση, στο διπλανό δωμάτιο απ’ όπου είχε ακουστεί η σύντομη κραυγή.

 

Προσπάθησα να την εμποδίσω, αφού το πιθανότερο ήταν οτι σ’ εκείνο το δωμάτιο κάποιος μόλις είχε φύγει από τη ζωή, όμως εκείνη ελευθερώθηκε από την λαβή μου και άνοιξε την πόρτα. Θέλοντας και μη είδα το μέσα στο δωμάτιο, μια γυναίκα, ριγμένη πάνω σε ένα μικρό κορμάκι να κλαίει απαρηγόρητη. Οι ζωτικές ενδείξεις του σώματος αυτού, ήταν μηδενικές και τα μηχανίματα σφύριζαν, όσπου μια νοσοκόμα τα αποσυνέδεσε.

 

Η Μariska, εύθραυστη και γκρίζα λόγω της ασθένειας της, προχώρισε αργά μέσα στο δωμάτιο. Ήταν περίεργο πως κανείς δεν την αντιλήφθηκε, μέχρι να πλησιάσει αρκετά στο κρεβάτι. Όλοι είχαν στραμένη την προσοχή τους στο σύμπλεγμα γυναίκας-νεκρού. Το κοριτσάκι ακούμπησε την πλάτη αυτής της γυναίκας, που τρανταζόταν από το κλάμα και τις ψιθύρισε κάτι: ‘Mamocka?’

 

Μamocka...

 

Τώρα το παζλ είχε συμπληρωθεί και είχα πλέον καταλάβει. Όταν η μητέρα γύρισε να κοιτάξει και να αγκαλιάσει την Μariska, το άψυχο κορμί, αποκαλύφθηκε. Ήταν ένα κορίτσι, πιστό αντίγραφο της μικρής που πρίν λίγο κρατούσα από το χέρι. Με μια διαφορά, δεν ανέπνεε τώρα πια. Ανατρίχιασα και ένιωσα δάκρυα να τρέχουν από τις άκρες των ματιών μου.

 

Τα σκούπισα βιαστικά, έκανα μεταβολή και έφυγα χωρίς να πω τίποτα.

Edited July 12, 2009 by vkarg

[month]

Ωραίο. Αναμενώμενο απο ένα σημείο και μετά αλλά ωραίο. Καλή παρουσίαση, γλώσσα που ρέει και ένας χαρακτήρας που προσπαθεί να κάνει αυτό που πρέπει και ξεχνάει τις ζεστές σοκολάτες...

[vkarg]

thnx month.

σίγουρα δεν είναι ότι πιο πρωτότυπο μου έχει έρθει, αλλά ξεθάβοντας την μετά από καιρό(γράφτηκε πριν 4-5 μήνες), την βρήκα ικανοποιητική και είπα να την ανεβάσω!;)