odesseo Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 1. Πρωτόγονοι: Η "εφεύρεση" των θεών, νυμφών, της μαγείας κλπ ήταν οι πρώτες απόπειρες επιστημονικής εξήγησης των φαινομένων από τους ανθρώπους. Ο σκοπός δεν ήταν να διασκεδάσουν φτιάχνοντας μια φανταστική ιστορία αλλά να καταλάβουν τον κόσμο, δηλαδή να κάνουν επιστήμη. Κατά τα λεγόμενά σου, ποτέ δεν υπήρχε σύγκρουση μεταξύ θρησκείας και επιστήμης, γιατί απλούστατα η θρησκεία ήταν η "επιστήμη ασαράντιστη". Όμως ο σκοπός της επινόησης των θεών και την μαγείας ήταν παρηγορητικός, μπροστά στην περιπέτεια της ζωής, στο τρομερό θαύμα της φύσης και στην αγωνία του θανάτου. 2. Ιστορία: Δείξε μου μια ιδέα "φανταστική" και θα σου δείξω μια ιδέα "επιστημονική", πάνω στην οποία στηρίζεται. Ο μύθος του Ίκαρου. Ο μύθος του Τάλω. Ο μύθος των χρυσών παρθένων. Το ταξίδι στη Σελήνη (του Λουκιανού). Επιφυλάσσομαι (από άγνοια, όχι άρνηση) για τους μύθους άλλων λαών και περιορίζομαι σε ελάχιστους ελληνικούς. 3. Σύγχρονη ιστορία: Σχεδόν όλες οι πρωτότυπες ιδέες (και το σχεδόν το βάζω από επιστημονική μετριοφροσύνη) προήλθαν από επιστήμονες. Για πείτε μου ποιος φαντασάς μίλησε πρώτος για τέταρτη διάσταση; Για πολλαπλά σύμπαντα; Για [συμπληρώστε όποια ιδέα θέλετε]; Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι οι φαντασάδες είναι οι φορείς της σύγχρονης επιστήμης. Παρερμηνεύεις (ή διαστρεβλώνεις) το ερώτημα, προφανώς για να στηρίξεις το (tetarto) τεκμήριο που ακολουθεί. 4. Σύγχρονη εποχή: Η πραγματικότητα είναι πιο παράξενη από τη φαντασία. Ο σύγχρονος επιστήμονας συχνά καλείται να έχει πιο "ζωηρή" φαντασία από τον σύγχρονο "σου-φαντασά", που ούτως ή άλλως ανακυκλώνει παλιά πρότυπα. Οι επιτυχημένοι επιστήμονες είναι και φαντασάδες και αντιστρόφως. Ακόμα και συγγραφείς που δεν σπούδασαν επισήμως (να μη μιλήσω, βέβαια, για Clarke, Asimov και Crichton) είναι "ανεπίσημα" επιστήμονες, καθώς ξοδεύουν πολύ χρόνο, για να καταλάβουν σε βάθος τα υλικά τους, δηλαδή την επιστημονική γνώση. Σπουδαίοι ερευνητές, ικανοί επιστήμονες και επιτυχημένοι συγγραφείς, από αυτούς που κοσμούν τη λογοτεχνία και την επιστήμη, πηγαίνοντας την ένα βήμα πιο πέρα από τα στεγανά τα οποία επιβάλλει τόσο στον εαυτό της όσο και, δυστυχώς, και στη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας... (Σημείωση: Ξέχασες τον Νταίνιγκεν) Αυτό που λέω είναι: πέρασε η εποχή που το κοινό ήταν αφελές. Που οι απο μηχανής λύσεις ήταν αποδεκτές. Που έφτανε να βάλεις λαμπάκια να αναβοσβήνουν στο background του σκάφους. Ο κόσμος ξέρει πολύ περισσότερα, είναι πιο υποψιασμένος. Και αν θέλεις να είσαι πειστικός, θα πρέπει να είσαι ένα βήμα μπροστά από τους αναγνώστες σου. Και στην επιστήμη και στην φαντασία. Κι εδώ ξαναγυρνάμε αισίως στην πηγή της συγγραφής: τι πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις το κοινό (και να πουλήσεις). Εγώ φταίω μετά; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 Για πείτε μου ποιος φαντασάς μίλησε πρώτος για τέταρτη διάσταση; Για πολλαπλά σύμπαντα; Ίσως κάνω λάθος αλλά η επιστήμη μιλούσε για τέταρτη διάσταση και πολλαπλά σύμπαντα πριν τον Λάβκραφτ; Ή πριν τον Λούις Κάρολ; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 Όμως ο σκοπός της επινόησης των θεών και την μαγείας ήταν παρηγορητικός, μπροστά στην περιπέτεια της ζωής, στο τρομερό θαύμα της φύσης και στην αγωνία του θανάτου. Και βέβαια, η γνώση είναι που παρηγορεί. Η επινόηση είχε ως στόχο να συμπληρώσει το κενό της γνώσης. Έρχεσαι στα λόγια μου. Η επινόηση των θεών δεν ήταν "λογοτεχνία" διασκέδασης - ήταν ανάγκη για κατανόηση που φέρνει παρηγοριά. Δηλαδή η πρώιμη επιστήμη. Ο μύθος του Ίκαρου. Ο μύθος του Τάλω. Ο μύθος των χρυσών παρθένων. Το ταξίδι στη Σελήνη (του Λουκιανού). Επιφυλάσσομαι (από άγνοια, όχι άρνηση) για τους μύθους άλλων λαών και περιορίζομαι σε ελάχιστους ελληνικούς. Πολύ ωραία! Ο Ίκαρος πετούσε με φτερά που κουνούσε πάνω κάτω. Τα κόλλησε με κερί και όταν πήγε κοντά στον ήλιο, το κερί έλιωσε! Μια επιστημονική παρατήρηση (πώς πετούν τα πουλιά) και μια απλή εφαρμογή. Η νέμεσις ήρθε με επιστημονικό τρόπο. Καμιά πρωτοπόρα ιδέα (δε θέλει φαντασία να δεις πώς πετούνε τα πουλιά) και σίγουρα αυτός ο δρόμος δεν ασφαλτοστρώθηκε στο μέλλον μέσω της επιστήμης (οι επιστήμονες βρήκαν πιο ευφάνταστους τρόπους να πετάξουν: ήλιο, δυναμική άνωση και όχι την αφελή εφαρμογή αυτής της ιδέας των "φαντασάδων"). Μπορώ να συνεχίσω έτσι για όλες τις ιδέες. Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι οι φαντασάδες είναι οι φορείς της σύγχρονης επιστήμης. Ως απάντησή σου: Οι συγγραφείς της επιστημονικής φαντασίας δεν έφτιαξαν το πρώτο αεροπλάνο; Εκείνοι δεν μας ταξίδεψαν πρώτοι στη Σελήνη; Στους άλλους πλανήτες; Και ακολουθούσαν πάντα οι επιστήμονες που έχτιζαν πάνω στη φαντασία και τη μετέτρεπαν σε αλήθεια; Οι φαντασιόπληκτοι άνοιγαν τον δρόμο και έρχονταν οι επιστήμονες να τον γεμίσουν με πίσσα για να τον ασφαλτοστρώσουν. Εγώ φταίω μετά; Μα και βέβαια. Ο καθένας έχει ευθύνη των πράξεων και των (αντι)λόγων του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 Ίσως κάνω λάθος αλλά η επιστήμη μιλούσε για τέταρτη διάσταση και πολλαπλά σύμπαντα πριν τον Λάβκραφτ; Ή πριν τον Λούις Κάρολ; O Lovecraft όταν μιλούσε για 4η διάσταση, ανέφερε και τον Einstein Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 Πολύ ωραία! Ο Ίκαρος πετούσε με φτερά που κουνούσε πάνω κάτω. Τα κόλλησε με κερί και όταν πήγε κοντά στον ήλιο, το κερί έλιωσε! Μια επιστημονική παρατήρηση (πώς πετούν τα πουλιά) και μια απλή εφαρμογή. Η νέμεσις ήρθε με επιστημονικό τρόπο. Καμιά πρωτοπόρα ιδέα (δε θέλει φαντασία να δεις πώς πετούνε τα πουλιά) και σίγουρα αυτός ο δρόμος δεν ασφαλτοστρώθηκε στο μέλλον μέσω της επιστήμης (οι επιστήμονες βρήκαν πιο ευφάνταστους τρόπους να πετάξουν: ήλιο, δυναμική άνωση και όχι την αφελή εφαρμογή αυτής της ιδέας των "φαντασάδων"). Μπορώ να συνεχίσω έτσι για όλες τις ιδέες. Καλά Γιώργο. Sorry αλλά άιντε-άιντε. Το πως το έγραψα εγώ και τι είπα μάλλον έκανε ρικοσέ. Με τη τσιμπίδα οπλισμένος δεν σε διαπερνά τίποτα. Χειροκροτώ και αποχωρώ. Η λογοτεχνία σας ανήκει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 Καλά Γιώργο. Sorry αλλά άιντε-άιντε. Το πως το έγραψα εγώ και τι είπα μάλλον έκανε ρικοσέ. Με τη τσιμπίδα οπλισμένος δεν σε διαπερνά τίποτα. Χειροκροτώ και αποχωρώ. Η λογοτεχνία σας ανήκει. Ντίνο, αν παρανόησα κάτι από αυτά που έγραψες, θα χαρώ να μου εξηγήσεις. Δεν υπερτιμώ την επιστημονική σκέψη ούτε υποτιμώ τη φαντασία. Εδώ η ίδια η επιστημονική μέθοδος προϋποθέτει να κάνεις ένα βήμα φαντασίας (η λεγόμενη υπόθεση) και ένα βήμα επιστήμης (η λεγόμενη παρατήρηση). Αλλά μην ξεχνάς: η φαντασία σου πατάει πάνω στην επιστήμη. Μη βλέπεις τη γνώση σαν εμπόδιο, για να πετάξει η φαντασία σου, αλλά σαν ένα εφαλτήριο. Και όσο πιο πολλά ξέρεις, τόσο περισσότερες ιδέες μπορείς να έχεις. Και περισσότερο πειστικός να είσαι στους αναγνώστες σου (Και υποθέτω ότι στη συζήτηση μαζί σου ο στόχος είναι να αρέσουν και να πουλάνε αυτά που γράφεις). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
synodoiporos Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 Παλαιότερα, κάπου αλλού, σε μία σχετική συζήτηση είχα γράψει : Αν ήθελα να μιλήσω σε έναν αρχάριο για την έννοια του Χρόνου ως διάσταση, έχω καταλήξει πως δεν θα χρησιμοποιούσα κάποιο επιστημονικό εγχειρίδιο ή ένα βιβλίο εκλαϊκευμένης φυσικής άλλα την νουβέλα του Χ. Τζ. Γουέλς ''Η Μηχανή του Χρόνου'' (The Time-Machine). Σε αυτή την ιστορία – καθώς και σε άλλα διηγήματά του - ο Γουέλς νομίζω πως επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο την άποψη ότι οι επιστημονικές ιδέες και οι ανακαλύψεις γεννιούνται μέσα στο μυαλό και τις σκέψεις των ανθρώπων πολύ προτού ανακοινωθούν επίσημα και γίνουν δεκτές ως επιστημονικές αλήθειες. Γραμμένη στα 1895, η ''Μηχανή του Χρόνου'' προηγείται κατά 10 χρόνια (!) της θεωρίας της ειδικής σχετικότητας του Αϊνστάιν, κι όμως μιλάει για τον χρόνο ως σχετικό μέγεθος και ως τέταρτη διάσταση σαν να πρόκειται για ένα σύγχρονο ή μεταγενέστερο γραπτό. Αντιγράφω λοιπόν : « Ο Χώρος, όπως τον ορίζουμε μαθηματικά, θεωρείτε πως έχει τρεις διαστάσεις, που αποκαλούμε Μήκος, Πλάτος και Ύψος, και πάντοτε ορίζεται αναφορικά ως προς αυτά τα τρία επίπεδα, σε ορθή γωνία το ένα με το άλλο. Αλλά ορισμένοι που φιλοσοφούν ρωτάνε γιατί ειδικά τρεις διαστάσεις – γιατί όχι και κάποια διάσταση σε ορθή γωνία με τις προηγούμενες ; - και έχουν προσπαθήσει να συνθέσουν μια τετραδιάστατη γεωμετρία… Οι επιστημονικοί άνθρωποι (γράφει ο Γουέλς το 1895) γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Χρόνος είναι μόνο ένα είδος Χώρου… Το κάθε πραγματικό σώμα πρέπει να εκτείνεται σε τέσσερις κατευθύνσεις : πρέπει να έχει μήκος, πλάτος, ύψος και… διάρκεια. Αλλά μέσα από την φυσική αδυναμία της σάρκας, την οποία θα σας εξηγήσω σε λίγο, έχουμε την τάση να το παραβλέπουμε. Υπάρχουν στ’ αλήθεια τέσσερις διαστάσεις, τρεις από τις οποίες αποκαλούμε διαστάσεις του Χώρου και μια τέταρτη, ο Χρόνος. Υπάρχει ωστόσο η τάση να τραβάμε μια ανύπαρκτη γραμμή ανάμεσα στις πρώτες τρεις και στην τελευταία, γιατί συμβαίνει η ύπαρξή μας να κινείται ελεύθερα προς μια μόνο κατεύθυνση πάνω στην τελευταία, από την αρχή ως το τέλος της ζωής μας… Στ’ αλήθεια αυτό είναι η Τέταρτη Διάσταση. Είναι απλά ένας άλλος τρόπος να δεις τον Χρόνο. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του Χρόνου και κάποιας από τις άλλες διαστάσεις του Χώρου πέρα από το ότι η ύπαρξή μας κινείται κατά μήκος του… Αυτό είναι το πετράδι της μεγάλης μου ανακάλυψης . Κάνεις λάθος λέγοντας ότι δεν μπορούμε να κινηθούμε στον χρόνο. Για παράδειγμα, όταν θυμάμαι ένα περιστατικό πολύ ζωντανά πηγαίνω πίσω στην στιγμή όπου αυτό συνέβη. Καθώς γίνομαι αφηρημένος, πηδώ προς τα πίσω, μια στιγμή. Φυσικά δεν έχουμε τα μέσα για να μείνουμε στο παρελθόν για μεγάλο χρονικό διάστημα περισσότερο απ΄ ότι ένας άγριος ή ένα ζώο μπορεί να σταθεί δύο μέτρα πάνω από το έδαφος. Αλλά ο πολιτισμένος άνθρωπος είναι σε καλύτερη θέση από τον άγριο σε αυτό το θέμα. Μπορεί να πάει προς τα πάνω, ενάντια στην βαρύτητα, με ένα αερόστατο. Γιατί θα έπρεπε να μη ελπίζει ότι κάποτε, τελικά, ίσως να μπορέσει να σταματήσει ή να επιταχύνει την κίνηση στην διάσταση του Χρόνου, ή ακόμα και να γυρίσει και να ταξιδέψει προς την άλλη μεριά ; » Αλλά αυτό που μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση είναι η αναφορά στο γνωστό πειραματάκι με την αναδύπλωση του χώρου στο διήγημά του ''Η αξιοσημείωτη περίπτωση των ματιών του Ντέηβιντσον'' : « Αυτό ολοκληρώνει την αξιοσημείωτη διήγηση των ματιών του Ντέηβιντσον. Είναι ίσως η πιο επιβεβαιωμένη περίπτωση εξ' αποστάσεως όραση. Δεν προβλέπεται καμία εξήγηση για την ώρα, πέρα από εκείνη του καθηγητή Γουέιντ. Αλλά η εξήγησή του απαιτεί την Τέταρτη Διάσταση και μια αναθεώρηση των θεωριών του χώρου... Όταν είπα ότι τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός ότι το μέρος απέχει οχτώ χιλιάδες μίλια μακριά, μου απάντησε ότι δύο σημεία μπορούν να απέχουν μια γιάρδα πάνω σε ένα χαρτί κι όμως αν το δίπλώσουμε να ενωθούν...» ''Η αξιοσημείωτη περίπτωση των ματιών του Ντέηβιντσον'' γράφτηκε κι αυτή το 1895 !!! Ωστόσο, ενδιαφέρον παρουσιάζει κι η θέση του τέταρτου. Το πιο από τα δύο προηγείται, η επιστομονική σκέψη ή η σκέψη του συγγραφέα, είναι κάτι δύσκολο να προσδιοριστεί. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πολλές επιστημονικές ανακαλύψεις κι εξελίξεις δεν γίνονται αμέσως γνωστές... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 Γραμμένη στα 1895, η ''Μηχανή του Χρόνου'' προηγείται κατά 10 χρόνια (!) της θεωρίας της ειδικής σχετικότητας του Αϊνστάιν, κι όμως μιλάει για τον χρόνο ως σχετικό μέγεθος και ως τέταρτη διάσταση σαν να πρόκειται για ένα σύγχρονο ή μεταγενέστερο γραπτό. [...] ''Η αξιοσημείωτη περίπτωση των ματιών του Ντέηβιντσον'' γράφτηκε κι αυτή το 1895 !!! Δημήτρη, ευχαριστούμε για την ενημέρωση. Δεν ήξερα για την "περίπτωση" και θα προσπαθήσω να τη διαβάσω. Έχε όμως υπόψιν ότι ο Moebius πρώτος το 1827 μίλησε για τη δυνατότητα αναδίπλωσης του τρισδιάστατου χώρου εφόσον υπάρχει μια τέταρτη διάσταση. Μια ιδέα που την εξέλιξαν μαθηματικοί στη συνέχεια. Το 1880 ο Hinton έγραψε το "What is the fourth dimension". Όπως πολύ σωστά αναφέρεις, πολλές επιστημονικές ανακαλύψεις είναι παλιότερες απ' ό,τι νομίζουμε. Εξάλλου, ο Wells δεν ήταν μόνο συγγραφέας. Σπούδασε με υποτροφία βιολογία (υπό τον Huxley) σε κολλέγιο επιστημών, πήρε πτυχίο ζωολογίας, ίδρυσε μια εφημερίδα Επιστήμης. Ναι, ήταν φαντασάς, αλλά είχε ένα αξιοσημείωτο για την εποχή του υπόβαθρο επιστημονικής μόρφωσης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 Και βέβαια, η γνώση είναι που παρηγορεί. Η επινόηση είχε ως στόχο να συμπληρώσει το κενό της γνώσης. Έρχεσαι στα λόγια μου. Η επινόηση των θεών δεν ήταν "λογοτεχνία" διασκέδασης - ήταν ανάγκη για κατανόηση που φέρνει παρηγοριά. Δηλαδή η πρώιμη επιστήμη. Επιμένεις στα δικά σου. Η επινόηση των θεών δεν έρχεται να συμπληρώσει το κενό της γνώσης, αλλά το κενό που αφήνει στην ομάδα ο χαμός ενός νέου που σκοτώθηκε στο κυνήγι, ή ο χαμός μιας γυναίκας την ώρα που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί. Το ότι όσοι πεθαίνουν συνεχίζουν να ζουν κάπου αλλού δεν είναι επιστημονικό αξίωμα, ούτε καν υποψία αφετηρίας επιστημονικής σκέψης. Είναι πυρηνικό στοιχείο κάθε θρησκείας. Αλλά τώρα που η θρησκεία έχει περάσει στο περιθώριο, εσύ μπορείς να υποστηρίζεις ότι η θρησκεία υπήρξε πρώιμη επιστήμη, καταργώντας ως ανιστόρητη κάθε αναφορά στις μέχρι πρόσφατα συγκρουσιακή τους σχέση. Μπράβο! Ο Ίκαρος πετούσε με φτερά που κουνούσε πάνω κάτω. Τα κόλλησε με κερί και όταν πήγε κοντά στον ήλιο, το κερί έλιωσε! Μια επιστημονική παρατήρηση (πώς πετούν τα πουλιά) και μια απλή εφαρμογή. Η νέμεσις ήρθε με επιστημονικό τρόπο. Καμιά πρωτοπόρα ιδέα (δε θέλει φαντασία να δεις πώς πετούνε τα πουλιά) και σίγουρα αυτός ο δρόμος δεν ασφαλτοστρώθηκε στο μέλλον μέσω της επιστήμης (οι επιστήμονες βρήκαν πιο ευφάνταστους τρόπους να πετάξουν: ήλιο, δυναμική άνωση και όχι την αφελή εφαρμογή αυτής της ιδέας των "φαντασάδων"). Με μια επιστημονική παρατήρηση (πώς πετούν τα πουλιά) οι οιωνοσκόποι προέβλεπαν το μέλλον. Το ίδιο έκαναν και οι σπλαγχνοσκόποι, με μια επιστημονική παρατήρηση (πώς καίγεται το κρέας). Όμως το παράδειγμα του Ίκαρου δεν είναι στο ελάχιστο δείγμα επιστημονικής δραστηριότητας (εκτός κι αν εννοείς ότι όντως υπήρξε κάποιος Δαίδαλος, ο οποίος παρατήρησε πώς πετούν τα πουλιά, έφτιαξε ομοιώματα πτερύγων κλπ. κλπ.). Με την ίδια παρατήρηση (πώς πετούν τα πουλιά) οι Έλληνες έφτιαξαν το μύθο του Ίκαρου, για να επιστήσουν την προσοχή σε όποιον δε βάζει φρένο στις ενέργειες και στις φιλοδοξίες του, ενώ ο Ντα Βίντσι έφτιαξε τα σχέδια για τις πρώτες πτητικές μηχανές. Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Ή, πιο σωστά, τη νιώθεις; Όσο για το παράθεμα του Ντίνου, και πάλι παρανάγνωσες. Δεν ισχυρίστηκε κανείς ότι οι φαντασάδες είναι οι φορείς της σύγχρονης επιστήμης. Είναι όμως εκείνοι που (πρέπει να) πλάθουν τις ιστορίες τους απαλλαγμένοι από το άγχος να συμμορφώνονται στη γνώση της εποχής τους, απαλλαγμένοι από το άγχος να αυτολογοκρίνονται με κριτήριο τα όσα υποστηρίζει η θρησκεία (το Μεσαίωνα) ή η επιστήμη (στις μέρες μας). Μπορώ να συνεχίσω έτσι για όλες τις ιδέες. Ασφαλώς και μπορείς. Λογοτεχνία κάνουμε, τα πάντα επιτρέπονται - ή όχι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 Δεν ισχυρίστηκε κανείς ότι οι φαντασάδες είναι οι φορείς της σύγχρονης επιστήμης. Είναι όμως εκείνοι που (πρέπει να) πλάθουν τις ιστορίες τους απαλλαγμένοι από το άγχος να συμμορφώνονται στη γνώση της εποχής τους, απαλλαγμένοι από το άγχος να αυτολογοκρίνονται με κριτήριο τα όσα υποστηρίζει η θρησκεία (το Μεσαίωνα) ή η επιστήμη (στις μέρες μας). Τι να σου πω, ρε Πάνο, ελπίζω να δεις πώς αντιφάσκεις. Ο μύθος του Ίκαρου, που αναφέρεις, εκφράζει ακριβώς όσα υποστήριζε η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων (ύβρις-νέμεσις). Αντίθετα, όταν ο Einstein μίλησε για τη σχετικότητα, έκανε αυτό ακριβώς που αναφέρεις για τους φαντασάδες: έπλασε με το μυαλό του μια θεωρία που δε συμμορφωνόταν με τη γνώση της εποχής του. Πάντως, μιλώντας προσωπικά, η μισή ευχαρίστηση που εγώ παίρνω όταν διαβάζω επιστημονική φαντασία είναι όταν ο συγγραφέας με πείξει ότι όσα μου περιγράφει δεν αντιβαίνουν στη φιλοσοφία και τις γνώσεις της εποχής μου. Αν εσύ λες ότι ο φαντασάς δε χρειάζεται να αυτολογοκρίνεται και μπορεί/πρέπει να βάζει σε έναν άνθρωπο να πετάει κολλώντας με κερί φτερά στους ώμους του, τότε ναι, γράφει φαντασία. Αλλά όχι επιστημονική φαντασία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 [...] ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΣΑΝ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΑΝ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΩΝ ’40 ΚΑΙ ’50. ΓΙΑΤΙ; [...] Κάποιος έγραψε πρόσφατα πως οι συγγραφείς έχουν στρώσει την επιστήμη και έχουν ξεχάσει το παραμύθι. ΕΜ! Τι νομίζατε πως θα συμβεί στο τέλος κύριε «Αυτό δεν είναι αληθοφανές;» [...] Ε, μόλις τώρα το είδα αυτό και, μια και τυγχάνω ο κύριος "Αυτό δεν είναι αληθοφανές", σκέφτηκα ν' απαντήσω, αλλά ευτυχώς μ' έχει προλάβει ο tetartos: [...] πέρασε η εποχή που το κοινό ήταν αφελές. Που οι απο μηχανής λύσεις ήταν αποδεκτές. Που έφτανε να βάλεις λαμπάκια να αναβοσβήνουν στο background του σκάφους. Ο κόσμος ξέρει πολύ περισσότερα, είναι πιο υποψιασμένος. Και αν θέλεις να είσαι πειστικός, θα πρέπει να είσαι ένα βήμα μπροστά από τους αναγνώστες σου. Και στην επιστήμη και στην φαντασία. Γι' αυτό ακριβώς. Όσο για την δεύτερη παρατήρηση (που την έκανα στο τοπίκιο του Asimov's) απλώς θυμίζω ότι οι καλοί συγγραφείς Ε.Φ. υποτίθεται ότι δεν χάνουν την ισορροπία μεταξύ των δύο συστατικών της και -κυρίως- ποτέ μα ποτέ δεν ξεχνάνε ότι γράφουν λογοτεχνία και όχι επιστημονική δημοσίευση. Αν και δεν νομίζω ότι χρειάζεται, θα διευκρινίσω εδώ ότι, προσωπικά, σαφώς και προτιμώ σαν αναγνώστης ένα υπέροχο αλλά όχι καλά τεκμηριωμένο παραμύθι (π.χ. "Το Σκιάχτρο" του Κ. Χαρίτου στο τελευταίο "9", δες σχετικό τόπικ) από μια τέλεια τεκμηριωμένη ιστορία χωρίς όμως καθόλου (ή με τελείως προσχηματικό) παραμύθι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted August 22, 2009 Share Posted August 22, 2009 Ένα θρεντ για τη σκληρή ΕΦ δε νομίζω να είναι το καλύτερο μέρος για ναμαλώνουμε σχετικά με τη σχέση θρησκείας-επιστήμης,έτσι παιδάκια; Πάντως σχετικά με το τι προηγείται,σε γενικές γραμμές συμβαίνει τοεξής: Υπάρχουν κάποιες επιστημονικές θεωρίες,κάποιες μελέτες κτλ άσχετοαν τις έχει αποδεκτεί ευρέως η επιστημονική κοινότητα(πόσο μάλλον ανείναι δεκτές στο ευρύ κοινό).Ένας συγγραφέας ΕΦ τις παίρνει και γράφειμια ιστορία.Φυσικά υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουντον κανόνα όπου τη θεωρία δεν την έχει σκεφτεί ένας επιστήμονας αλλάένας ευφάνταστος συγγραφέας.Μετά τη διαβάζει ο επιστήμονας και λέει"μωρε λες να έχει κάποια βάση;",κάνει τη σχετική έρευνα και επαληθεύειτον συγγραφέα.Θα έλεγα πως υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση.Άλλωστε και οιεπιστήμονες βασίζονται στη φαντασία τους ουκ ολίγες φορές.ΒλέπεΑινστάιν πχ. Τώρα είναι καλύτερο η επιστημονική ιδέα να αναλύεται και να εξηγείται ήνα την πετούνε χύμα;Προσωπικά μου αρέσουν εξίσσου και τα δύο.Δεν είμαιψείρας να λέω "πώς γίνεται αυτό,για εξηγησέ μου γιατί φαίνεταιπερίεργο" αλλά θέλω να μην μου λέει παράλογα πράγματα ο συγγραφέας. Σχετικά με τους σπασίκλες του "δεν είναι αληθοφανές" του Χατζηγκιοργκι παρκ,έχει να κάνει κυρίως με την μόρφωση και τις γνώσεις του κοινού.Δεν είναι το ίδιο να γράφεις μια ιστορία ΕΦ με πιθανό αναγνώστη έναν αγρότη της προπολεμικής Ελλάδας με το να γράφεις μια ιστορια ΕΦ με στόχο έναν καθηγητή μιας επαρχιακής πόλης του 2010.Οι αφελείς περιπέτειες της προπολεμικής εποχής περιορίστηκαν σε κόμικς για παιδια αρχικά και έπειτα άρχισαν να φθίνουν και εκεί.Γιατί και ο έφηβος πλέον ξέρει περισότερα για τη φύση των πραγμάτων από ότι ο αγρότης του 30. Επισημαίνω ξανά ότι το αντίθετο της hard science fiction είναι η lightκι όχι η soft.Ουσιαστικά στη σοφτ γίνεται το αντίστοιχο της ανάλυσηςαλλά πχ σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο κι όχι σε επίπεδο πχ φυσικής.Έτσιδεν μας περιγράφει πως και γιατί ζούνε όπως ζούνε οι εξωγήινοι στονπλανήτη Γιεμπαν που είναι πολύ μικρός/με ισχυρή βαρύτητα/με λίγηβλάστηση/ελάχιστα ορυκτά κτλ με όρους βιολογίας και φυσικής αλλάεπικεντρώνεται στα κοινωνικοοικονομικά συστήματα του πλανήτη.Μια lightSF ιστορία θα ήταν κάτι ενδιαμεσο.Δεν θα καθόταν να μας εξηγήουν ούτεβιολογία ούτε φυσική ούτε κοινωνιολογία ούτε οικονομία.Θα μας έλεγε τηνπεριπέτεια του ηρωά μας και αυτό θα αρκούσε.Το ποιά ιστορία θα ήτανκαλύτερη είναι υποκειμενικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted September 15, 2009 Share Posted September 15, 2009 Είναι αναγκαίος όμως τόσο λεπτομερής διαχωρισμός;; (light + soft) Προσωπικά, νομίζω πώς όχι και ότι κάνει κακό στο είδος (κάτι σαν τα Μ-Λ, Λ-Μ κτλ ΚΚΕ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.